wereniki

Aπό το απόγευμα στολίζει το λαιμό μου...! Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

«Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά» Στίχοι: Υπόγεια Ρεύματα Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα Πρώτη εκτέλεση: Υπόγεια Ρεύματα Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά μη λέω πολλά μ’ αρέσει να κοιτάω ψηλά κοιτάω ψηλά στ’ ατέλειωτα τραγούδια. Με τη σκιά μου να πετώ να πετώ να πιάνω αστέρια στο βυθό στο βυθό βυθό της μουσικής σου. Κι όταν θα πέφτει η παγωνιά η παγωνιά να κάνω κύκλους σαν ολό ολόγιομο Φεγγάρι στη σκηνή σου. Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά μη λέω πολλά μ’ αρέσει να κοιτάω ψηλά κοιτάω ψηλά στ’ ατέλειωτα τραγούδια. Με τη σκιά μου να πετώ να πετώ να πιάνω αστέρια στο βυθό στο βυθό βυθό της μουσικής σου. Κι όταν θα πέφτει η παγωνιά η παγωνιά να κάνω κύκλους σαν ολό ολόγιομο Φεγγάρι στη σκηνή σου. Να ταν τα φώτα τα θαμπά τα θαμπά να ταν αστέρια φωτεινά φωτεινά στα χέρια να στ’ αφήσω. Μάτια μου ψάξε να με βρεις να με βρεις ψάξε στους δρόμους της σιωπής μοναχός θα σβήνω τη μορφή μου…

Δεν έχει μόνο η μουσική βυθό, έχει και ο βυθός μουσική...! Τυχεροί όσοι συνταξιδεύουν και στα δύο...

Έτσι ξαφνικά, σε μια «δυνατή» στιγμή της σημερινής ημέρας, νιώθοντας το μεσημεριανό αεράκι της Άνοιξης να με θωπεύει, με πλημμύρισαν νότες από το πολυαγαπημένο κονσέρτο του Mozart! Το μοιράζομαι μαζί σας, ελπίζοντας να σας μεταφέρω «κάτι» από την ομορφιά της στιγμής... http://www.youtube.com/watch?v=rKZr3ExeXUc

"Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου. Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου." Δ. Λιαντίνης, απόσπασμα από το βιβλίο "Γκέμμα"

Ο έρωτας και ο θάνατος συνέντευξη

"Αλλά τα βράδια" Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης Μουσική: Γιώργος Τσαγκάρης Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου http://www.youtube.com/watch?v=-4ey1s12K0I Και να που φτάσαμε εδώ Χωρίς αποσκευές Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη Βέβαια αγάπησε τα ιδανικά της ανθρωπότητας, αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα Σκληρός, άκαρδος κόσμος, που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα για να πεθαίνουν κι αλλού και την απληστία για να μένουν νεκροί για πάντα Αλλά καθώς βραδιάζει ένα φλάουτο κάπου ή ένα άστρο συνηγορεί για όλη την ανθρωπότητα Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη Καθώς μένω στο δωμάτιο μου, μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες Φοράω το σακάκι του πατέρα κι έτσι είμαστε δυο, κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω ήταν για να δώσω έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει παίρνει το μέρος των φτωχών Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη! Δος μου το χέρι σου.. Δος μου το χέρι σου..

Όταν η γλώσσα του σώματος μιλά δημιουργώντας Τέχνη, απλά υποκλινόμαστε... «hand in hand ballet» http://www.youtube.com/watch?v=LnLVRQCjh8c&feature=player_embedded

""... Τότε εμφανίστηκε η Αλεπού. "Καλημέρα," είπε η Αλεπού. "Καλημέρα," αποκρίθηκε ευγενικά ο Μικρός Πριγκιπας, κοίταξε τριγύρω μα δεν είδε τίποτα. "Είμαι εδώ" ξανακούστηκε η φωνή, "ακριβώς κάτω από τη μηλιά." "Ποια είσαι εσύ;" ρώτησε ο Μικρος Πριγκιπας και πρόσθεσε "Είσαι πολύ όμορφη." "Είμαι μια αλεπού," απάντησε η Αλεπού. "Έλα να παίξουμε" πρότεινε ο Μικρος Πριγκιπας. "Είμαι τόσο δυστυχισμένος." "Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου" δήλωσε η Αλεπού. "Δεν έχω εξημερωθεί." "Συγνώμη;" είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. Και μετά από λίγη σκέψη, πρόσθεσε: "Τι θα πει εξημερώνω;" "Δεν είσαι από εδώ" είπε την αλεπού. "Τι ψάχνεις;" "Ψάχνω ανθρώπους" είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. "Τι θα πει εξημερώνω;" "Οι άνθρωποι έχουν όπλα και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Επίσης τρέφουν κοτόπουλα. Αυτά είναι τα μόνα ενδιαφέροντά τους. Ψάχνεις για κοτόπουλα;" Ρώτησε η Αλεπού. "Όχι," είπε ο Μικρος Πριγκιπας. "Ψάχνω για φίλους. Τι θα πει εξημερώνω;" "Είναι μια πράξη που παραμελείται πάρα πολύ συχνά" είπε η Αλεπού. "Εξημερώνω σημαίνει κάνω δεσμούς." "Κάνω δεσμούς;" "Ακριβώς αυτό" είπε η Αλεπού. "Για μένα δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένα μικρό αγόρι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν σε χρειάζομαι. Και εσύ, από τη δική σου πλευρά, δεν με έχεις καμία ανάγκη. Για σένα δεν είμαι τίποτα περισσότερο από μια αλεπού όπως εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Αλλά αν με εξημερώσεις, τότε θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Για μένα θα είσαι μοναδικός σε όλο τον κόσμο. Για σένα θα είμαι μοναδική σε όλο τον κόσμο..." "Αρχίζω να καταλαβαίνω" είπε ο Μικρό Πρίγκιπας. "Υπάρχει ένα τριαντάφυλλο... Νομίζω ότι με έχει εξημερώσει..." "Είναι πιθανό" είπε η Αλεπού. "Στη Γη μπορεί να δεις τα πάντα." "Ωωω, μα το τριαντάφυλλό μου δεν είναι στη Γη!" είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. Η Αλεπού μπερδεύτηκε και ρώτησε με πολύ περιέργεια: "Σε άλλο πλανήτη;" "Ναι." "Έχει κυνηγούς σε εκείνο τον πλανήτη;" "Όχι" "Aαα, πολύ ενδιαφέρον! Έχει κοτόπουλα εκεί;" "Όχι" "Τίποτα δεν είναι τέλειο," αναστέναξε την Αλεπού. Μα ξανασκέφτηκε την ιδέα του. "Η ζωή μου είναι πολύ μονότονη. Κυνηγώ τα κοτόπουλα, οι άνθρωποι με κυνηγούν. Όλα τα κοτόπουλα μοιάζουν μεταξύ τους, και όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Και έτσι έχω αρχίσει να βαριέμαι. Αν με εξημερώσεις, θα νιώσω να έχει έρθει ο ήλιος στη ζωή μου. Θα αναγνωρίζω τον ήχο από τα βήματά σου που θα είναι διαφορετικά από εκείνον όλων των άλλων. Τα άλλα βήματα με κάνουν να κρύβομαι .Τα δικά σου θα με καλούν, σα μουσική, έξω από τη κρυψώνα μου. Και μετά, βλέπεις εκείνα τα χωράφια με το σιτάρι; Δεν τρώω ψωμί. Το σιτάρι μου είναι εντελώς άχρηστο. Τα χωράφια με το σιτάρι δεν μου λένε τίποτα. Και αυτό είναι θλιβερό. Μα τα δικά σου μαλλιά έχουν το χρώμα του χρυσού. Σκέψου πόσο θαυμάσιο θα είναι όταν θα με έχεις εξημερώσει. Τα στάχυα που είναι επίσης χρυσό, θα με κάνει να σε σκέφτομαι. Και θα μου αρέσει να ακούσω τον αέρα ανάμεσα στα σιτάρια..." Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκιπα, για πολύ ώρα. "Σε παρακαλώ εξημέρωσέ με!" είπε. "Το θέλω πάρα πολύ" απάντησε ο Μικρός Πρίγκιπας. "Αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Ψάχνω για φίλους και θέλω να γνωρίσω πολλά πράγματα." "Γνωρίζουμε μόνο τα πράγματα που εξημερώνουμε", είπε η Αλεπού. "Οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο να γνωρίσουν το οτιδήποτε. Αγοράζουν τα έτοιμα πράγματα από τα καταστήματα. Αλλά δεν υπάρχει κανένα κατάστημα στο κόσμο από το οποίο να μπορούν να αγοράζουν φίλους και έτσι οι άνθρωποι δεν έχουν πια κανένα φίλο. Εάν θες ένα φίλο, εξημέρωσε με..." "Τι πρέπει να κάνω για να σε εξημερώσω;" ρώτησε ο Μικρός Πρίγκιπας. "Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός" απάντησε η Αλεπού. "Πρώτα θα καθίσεις στο γρασίδι κάπως μακριά μου, όπως τώρα. Θα σε βλέπω με την άκρη του ματιού μου και δεν λες τίποτα. Οι λέξεις είναι αιτία παρεξηγήσεων. Μέρα με τη μέρα θα έρχεσαι πιο κοντά μου..." Η επόμενη ημέρα ο Μικρός Πρίγκιπας επέστρεψε. "Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα" είπε η Αλεπού. "Για παράδειγμα, αν έρχεσαι στις τέσσερις η ώρα το απόγευμα, τότε γύρω στις τρεις η ώρα θα αρχίσω να νιώθω ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα θα νιώθω όλο και πιο ευτυχισμένη. Στις τέσσερις η ώρα, θα είμαι ανήσυχη και σχεδόν θα χοροπηδώ από ευτυχία. Θα σου δείχνω πόσο ευτυχισμένη είμαι. Αλλά αν δεν έρχεσαι συγκεκριμένη ώρα, δεν θα ξέρω πότε θα πρέπει να φορέσει η καρδιά μου τα καλά της για να σε υποδεχθεί... Πρέπει να τηρούμε τις ιεροτελεστίες..." "Τι θα πει ιεροτελεστία;" ρώτησε ο Μικρός Πρίγκιπας. "Και οι ιεροτελεστίες είναι πράξεις που οι άνθρωποι παραμελούν συχνά" είπε η Αλεπού. "Είναι αυτό που κάνει τη μια ημέρα να διαφέρει από τις άλλες ημέρες, την μια ώρα από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, οι κυνηγοί έχουν μια ιεροτελεστία. Κάθε Πέμπτη χορεύουν με τα κορίτσια του χωριού. Έτσι η Πέμπτη είναι μια θαυμάσια ημέρα για μένα! Μπορώ να κάνω ένα περίπατο στους αμπελώνες. Αλλά αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, κάθε ημέρα θα ήταν όπως κάθε άλλη ημέρα, και δεν θα μπορούσα ποτέ να έχω καθόλου διακοπές." Έτσι ο Μικρός Πρίγκιπας εξημέρωσε την Αλεπού. Και όταν έφτασε η ώρα της αναχώρησής του πήγε κοντά της. "Ααα" είπε η Αλεπού, "θα κλάψω." "Εσύ φταις γι' αυτό" είπε ο Μικρός Πρίγκηπας. "Δεν ήθελα να σου κάνω κακό - μα εσύ θέλησες να σε εξημερώσω..." "Ναι, είναι αλήθεια" είπε η Αλεπού. "Μα τώρα πρόκειται να κλάψεις!" είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. "Ναι, είναι αλήθεια" είπε η Αλεπού. "Τότε δεν κέρδισες κάτι που σε εξημέρωσα!" "Κέρδισα" είπε η Αλεπού. "Κέρδισα το χρώμα του σταχυού." Και έπειτα πρόσθεσε: "Πήγαινε και δες πάλι το κήπο με τα τριαντάφυλλα. Τώρα θα καταλάβεις τώρα ότι το δικό σου είναι μοναδικό σε όλο τον κόσμο. Μετά έλα πίσω για να με αποχαιρετήσεις και θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό." Ο Μικρός Πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα. "Δεν μοιάζετε διόλου στο τριαντάφυλλό μου. Γιατί μέχρι σήμερα δεν σημαίνετε τίποτα. Κανένας δεν σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είστε όπως ήταν κάποτε η Αλεπού μου. Ήταν μόνο μια αλεπού ανάμεσα σε εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Αλλά τώρα την έκανα φίλη μου και έτσι είναι μοναδική σε όλο τον κόσμο." Και τα τριαντάφυλλα ντράπηκαν πάρα πολύ. Και συνέχισε: "Είστε όμορφα αλλά είστε κενά. Κανένας δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Είναι σίγουρο ότι ένας οποιοσδήποτε περαστικός θα πίστευε ότι το τριαντάφυλλό μου - το δικό μου τριαντάφυλλο - είναι ακριβώς όμοιο με εσάς. Μα το τριαντάφυλλό μου, μόνο του, είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα σας μαζί. Γιατί είναι αυτό που εγώ πότισα. Γιατί είναι αυτό που εγώ προστάτεψα με τη γυάλινη σφαίρα. Γιατί είναι αυτό που προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί είναι αυτό που το καθάρισα από τις κάμπιες (εκτός από δύο ή τρεις που αφήσαμε για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί είναι αυτό που άκουγα να γκρινιάζει, να καυχιέται, ή μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το δικό μου τριαντάφυλλο. Και γύρισε πίσω για να συναντήσει την αλεπού. "Αντίο," της είπε. "Αντίο," είπε η αλεπού. "Και τώρα να το μυστικό μου, είναι ένα πολύ απλό μυστικό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις σωστά, τα σημαντικά δεν τα βλέπουν τα μάτια. "Τα σημαντικά δεν τα βλέπουν τα μάτια" επανέλαβε ο Μικρός Πρίγκιπας για να είναι βέβαιος ότι θα το θυμάται. "Ο καιρός πού έχασες για το τριαντάφυλλό σου είναι που το κάνει να έχει σημασία" "Ο καιρός πού έχασα για το τριαντάφυλλό μου" επανέλαβε ο Μικρός Πρίγκιπας για να είναι βέβαιος ότι θα το θυμάται. "Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτήν την αλήθεια" είπε η Αλεπού. "Αλλά εσύ δεν πρέπει να την ξεχνάς. Είσαι για πάντα υπεύθυνος για αυτό που εξημέρωσες. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου..." "Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου" επανέλαβε ο Μικρός Πρίγκιπας για να είναι βέβαιος ότι θα το θυμάται. Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, Μικρός Πρίγκιπας

Δεν είναι ανάγκη να στέλνετε (πληθυντικός ευγενείας)τόοοοσο ευγενικά ΠΜ! Αν σεν σας αρέσει το Σύμπαν της Τέχνης, απλά...μην ασχολήστε μαζί του. Υπάρχουν τόσα άλλα ενδιαφέροντα θέματα στο astrovox, που φαντάζομαι σας καλύπτουν!

" Ο ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΩΡΑΙΑ" Συχνά, στην Κοίμηση του Δειλινού, η ψυχή της έπαιρνε αντίκρυ απ' τα βουνά μιαν αλαφράδα, μόλο που η μέρα ήταν σκληρή και η αύριο άγνωστη. Όμως, όταν σκοτείνιαζε καλά κι έβγαινε του παπά το χέρι πάνω από το κηπάκι των νεκρών, Εκείνη Μόνη της, Όρθια, με τα λιγοστά της νύχτας κατοικίδια -το φύσημα της δεντρολιβανιάς και την αθάλη του καπνού από τα καμίνια- στης θαλάσσης την έμπαση αγρυπνούσε Αλλιώς ωραία! Λόγια μόλις των κυμάτων ή μισομαντεμένα σ' ένα θρόισμα, κι άλλα που μοιάζουν των αποθαμένων κι αλαφιάζονται μέσα στα κυπαρίσσια, σαν παράξενα ζώδια, τη μαγνητική δορυφορώντας κεφαλή της άναβαν. Και μία Καθαρότη απίστευτη άφηνε, σε μέγα βάθος μέσα της, το αληθινό τοπίο να φανεί, Όπου, σιμά στον ποταμό, παλεύανε τον Άγγελο οι μαύροι άνθρωποι, δείχνοντας με ποιόν τρόπο γεννιέται η ομορφιά Ή αυτό που εμείς, αλλιώς, το λέμε δάκρυ. Κι όσο βαστούσε ο λογισμός της, ένιωθες, εξεχείλιζε την όψη που έλαμπε με την πίκρα στα μάτια και με τα πελώρια, σαν παλιάς Ιεροδούλου, ζυγωματικά, Τεντωμένα στ' ακρότατα σημεία του Μεγάλου Κυνός και της Παρθένου. «Μακριά απ' τη λοιμική της πολιτείας, ονειρεύτηκα στο πλάι της μιαν ερημιά, όπου το δάκρυ να μην έχει νόημα, κι όπου το μόνο φως να 'ναι από την πυρά που κατατρώγει όλα μου τα υπάρχοντα. »Ώμο τον ώμο οι δυο μαζί ν' αντέχουμε το βάρος από τα μελλούμενα, ορκισμένοι στην άκρα σιγαλιά και στη συμβασιλεία των άστρων, »Σαν να μην κάτεχα, ο αγράμματος, πως είναι κει ακριβώς, μέσα στην άκρα σιγαλιά, που ακούγονται οι πιο αποτρόπαιοι κρότοι »Και πως, αφότου αβάσταχτη έγινε στου αντρός τα στέρνα η μοναξιά, σκόρπισε κι έσπειρε άστρα!» Οδυσσέας Ελύτης «Έξι και μία τύψεις για τον ουρανό», εκδ. Ίκαρος 1979 καλλιτεχνική απεικόνιση της στάχτης που άφηναν οι θεαματικές εκρήξεις από το θάνατο των πρώτων άστρων

"Ο χρόνος που πέρασες με το τριαντάφυλλό σου είναι αυτό που το κάνει ξεχωριστό για σένα". Μικρός Πρίγκιπας, Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ

Λέω να τους καλέσουμε όλους! «Το πάρτι» Στίχοι: Λουκιανός Κηλαηδόνης Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης Πρώτη εκτέλεση: Λουκιανός Κηλαηδόνης http://www.youtube.com/watch?v=ttrYjg-8Wxo&feature=related Θέλω ένα βράδυ να κάνω ένα πάρτι πάρτι από εκείνα τα παλιά και να καλέσω σε εκείνο το πάρτι να 'ρθουν τα πιο καλά παιδιά Να 'ρθει ο Φελίνι Να 'ρθει κι ο Μάρκος Να 'ρθουν οι Μπητλς Να 'ρθει ο Σαρλώ Να 'ρθει ο Καντίνσκι Να 'ρθει κι ο Μπόρχες Να 'ρθει ο Σινάτρα και να 'μαι κι εγώ Γιο, χο, χο, γιο, χο, χο σ' ένα βαθύ μπουντρούμι Γιο, χο, χο, γιο, χο, χο μ' ένα μπουκάλι ρούμι Να 'ρθει ο Σεγκόβια Να 'ρθει ο Πικάσο Να 'ρθει κι ο Ντίσνεϋ Να 'ρθει κι ο Μπρελ Να 'ρθει ο Πρίσλεϋ Να 'ρθει κι ο Μπόγκαρτ Να 'ρθει κι ο Βάιλ Και να 'ρθει κι ο Μπρεχτ Να 'ρθει ο Σαββόπουλος Να 'ρθει κι ο Λέστερ Να 'ρθει ο Τζέρεμυ Να 'ρθει ο Τρυφώ Να 'ρθει ο Τζην Κέλλυ Να 'ρθει ο Σκοτ Τζόπλιν και ξαφνικά να μπουκάρει ο Ζορό Γιο, χο, χο, γιο, χο, χο σ' ένα βαθύ μπουντρούμι Γιο, χο, χο, γιο, χο, χο μ' ένα μπουκάλι ρούμι Να 'ρθει ο Μακλάρεν Να 'ρθει ο Σάτσμο Να 'ρθει ο Γκούντμαν Να 'ρθει ο Ρομπέν Να 'ρθει ο Σεφέρης Να 'ρθει κι ο Ρώτας Να 'ρθει ο Μικέλης Να 'ρθει κι ο Ντασέν Να 'ρθει ο Ντίλιγκερ Να 'ρθει ο Βέγγος Να 'ρθει ο Γκέρσουιν Να 'ρθει κι Μπραμ Να 'ρθει κι ο Άμποτ με τον Κοστέλλο Να 'ρθει ο Τσιτσάνης και να 'ρθει κι Μπαχ Γιο, χο, χο, γιο, χο, χο σ' ένα βαθύ μπουντρούμι Γιο, χο, χο, γιο, χο, χο μ' ένα μπουκάλι ρούμι Στην πάντα να περάσει η παρέα μας! Γιούχα - ι, γιούχα - για Στη μπάντα να περάσει η παρέα μας Γιούχα Χίγια Για! Και ξημερώνοντας την άλλη μέρα όταν το σύνθημα δώσω εγώ σ’ ένα αερόστατο θα μπούμε όλοι να συνεχίσουμε στον ουρανό! Γιο, χο, χο, γιο, χο, χο σ' ένα βαθύ μπουντρούμι Γιο, χο, χο, γιο, χο, χο μ' ένα μπουκάλι ρούμι πάρτι, Renoir

Σύμπαν... Τέχνη... έννοιες αιώνιες, άχρονες! Να ευχηθώ «έτη πολλά» στο Σύμπαν της Τέχνης ή θα χαρακτηριστεί η ευχή μου σχήμα οξύμωρο; «Η μεγάλη Τέχνη», λέει Ο Ποιητής, «βρίσκεται οπουδήποτε ο άνθρωπος κατορθώνει ν’ αναγνωρίζει τον εαυτό του και να τον εκφράζει με πληρότητα μες στο ελάχιστο»! Με αφορμή τα γενέθλια του Σύμπαντος της Τέχνης, φέρνω στο νου μου το δίλεπτο ευχαριστήριο του Έλληνα Ποιητή στο Δημαρχείο της Στοκχόλμης, κατά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας... Ξεχωρίζω τις ταπεινές αλλά ζωντανές λέξεις, ηλικίας χιλιάδων χρόνων, που βρίσκονται ακόμα στα χείλη ενός λαού... Τις λέξεις, που Ο Ποιητής κατέθεσε με σεβασμό σαν μοναδικό κεφάλαιο στα πόδια του λαού που τον τιμούσε: ουρανός, Θάλασσα, ήλιος, ελευθερία! Τις ακουμπώ τρυφερά, τις τυλίγω σε μεταξωτά μαντίλια ποτισμένα με λάδι ιασεμιού, τις κλείνω σε φιλντισένιο κουτάκι και τις χαρίζω στο Σύμπαν της Τέχνης. Και δίπλα ακουμπώ το απόσπασμα του «κοσμοκαλόγερου» Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη από τη «Μαυρομαντηλού», στο σημείο που περιγράφει το περιβόλι του Γιαννιού, λες και είναι μια μικρή και οικεία Θάλασσα: «Ο δε ουράνιος θόλος κατωπτρίζετο όλος εις τον απαράμιλλον κήπον, όν ο ήλιος έκαιε χωρίς να καταφλέγη τα βάθη του», ενώ η λίμνη και η παραπέρα γη, «με τους αγρούς και τους αμπελώνας, όπου υπήρχε είς ουρανός επάνω, και άλλος ουρανός εφαίνετο κάτω, λεύκαι και κυπάρισσοι ανέτεινον τας υψηλάς κορυφάς των άνω, και άλλαι λεύκαι και κυπάρισσοι εκρέμαντο ανάποδα κάτω. Και όσαι μυριάδες άστρα εκόσμουν την νύκτα λάμποντα το στερέωμα, άλλαι τόσαι μυριάδες έλαμπαν τρεμοσβήνοντα κάτω εις τον πυθμένα». Φωτογραφία από το λογοτέχνη Παύλο Νιρβάνα, φίλο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1906).

"Αναζήτησις", Κική Δημουλά Φεύγω. Για πού δεν θα σου πω. Έτσι θα καμωθώ πως κάποιο μυστικό έχω από σένα. Θα κρυφοκοιτάξω τους βυθούς, θα συμφιλιωθώ με τη θάλασσα εμπιστεύοντάς της την αντάρα μου, Θ' ανακατέψω τ' άστρα με το ύψος μου, θα παραμερίσω με τις προσευχές μου το ενιαίο του ουρανού, μήπως και μέσα σ' όλα αυτά είναι κρυμμένη η αποστολή σου: αν ήρθες για να ξανοίξεις τα χρώματα και τους χειμώνες να καθαιρέσεις, ή για να στρίψεις αρνητικά τους διακόπτες του λογισμού μου σκορπίζοντας τη φυγή σου.

"Η μοναξιά του Δον Κιχώτη" Στίχοι: Sadahzinia Μουσική: Active Member Πρώτη εκτέλεση: Sadahzinia & B.D. Foxmoor, Μιχάλης Μυτακίδης ( Ντουέτο ) http://www.youtube.com/watch?v=WMqG9bavaDE Όλη η ζωή του ένας παραπονιάρης μύθος τυλιγμένος στου νου του την ανέμη και στου ονείρου την απόχη κι αυτός στ' άλογο με τα όπλα του στο στήθος φορτωμένος περνάει κι όλοι γιουχάρουν "Δον Κιχώτη". Λαμποκοπάει το μάτι του ρουμπίνι. Το γένι του απλωτό ζερβόδεξά του με το 'να χέρι χαιρετά, με τ' άλλο ξύνει το χάρτινο καπέλο φορεμένο στα μαλλιά του. Με βια ανεβαίνει ως τη ψηλή κορφή του λόφου κι όλο κοιτάει με φαντασία τον κόσμο γύρω. "Πάμε", φωνάζει ξάφνου στο βοηθό του, "πάμε, του ιππότη τράβηξα τον κλήρο". Τι να 'ναι το πιο δύσκολο σε τούτη εδώ την πλάση; Αυτό ζητάει η καρδιά του ν'αλαφρώσει. Να φέρει ανάσκελα το κόσμο από τη βάση Που ν' αρχινήσει και τι να πρωτοσώσει Τ'άγρια πουλιά να φέρει πίσω που έχουν μείνει δίχως φωλιές μέσα στα ολόδικά τους δάση... Κράτα τη φλόγα, παλληκάρι και θα γίνει• της χήρας γης η ελπίδα εσύ κι η βιάση. Φυσάει ο άνεμος, σκορπάει όλη τη νιότη (σκορπάει τ' όμορφο ψέμα που έχει τυλίξει το κορμί του και το πνεύμα) κι η περηφάνια ονομαστή μένει του Ιππότη, (ξεσπάει με το κοντάρι να λύσει τα λουριά του νου του φοβιτσιάρη) Η γη το παραμύθι λέει του ταξιδιώτη (που 'χε αγάπη την ωραία, την πριγκιπέσσα την κρυφή τη Δουλτσινέα) και κλαίει βουβά τη μοναξιά του Δον Κιχώτη. (και κλαίει ξανά για το μεγάλο τον ιππότη) Φυσάει ο άνεμος τη γέρικη του κούτρα και η ξελογιάστρα του χαρά γελάει τον πόνο. Ας τον επήραν οι σοφοί από τα μούτρα, αυτός θυμάται ό,τι αγάπησε και μόνο. "Το άγνωστο θα 'μαι εγώ" στο σύντροφό του λέει, "και τα γνωστά, ψέμματα σ' εμένα τον τρελό. Δε φταίει η φαντασία μου, η φρόνηση τα φταίει που το μυαλό στις μέρες μας στεριώνουν με φελό" Αυτά είπε κι όρμηξε μ' άρματα κουρέλια - ευλογία• με το άμυαλο, σπασμένο του κοντάρι. Και το λοιπόν, τη δεύτερη αρχινάει δημιουργία, μα μπλέχτηκαν τα γκέμια στο ποδάρι. Κρυφογελάει σκυφτός στου αλόγου του τη σέλα με τη ζωή την πλανερή και τρυπιοχέρα. Μοναχά απ' της μοναξιάς το πήγαιν' έλα τα μάτια ό,τι ποθούν θα δουν μια μέρα. Πείσμα το πείσμα Δον Κιχώτη και φοβέρα κι αν σε γελούν οι ανθρώποι κι όλα τα άστρα, ολημερίς χτυπιέσαι μ' ίσκιους στον αέρα και παίρνεις ανεμόμυλους για κάστρα.

"ο καθρέφτης" αόρατος καθρέφτης, Χατζηκυριάκος -Γκίκας

"το νερό" Βράχια, Μάνθος Γαΐτης

Δύο εξαιρετικά τραγούδια από το δίσκο «Ρωγμές» του Δημήτρη Λάγιου, με τα μοναδικά φωνητικά της Μαρίζας Κωχ!!! ρωγμές

Την πρώτη φωτογραφία του αστεροειδή Εστία έλαβε το Dawn. Για την ώρα, η Εστία δεν είναι παρά μία φωτεινή κηλίδα στην κάμερα του Dawn. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231108024

Όμορφο Παρασκευοσαββατοκύριακο και την καλημέρα μου σε όλους, με ένα ιδιαίτερο βίντεο ! Δείτε, ακούστε (έχει και ήχο), αφεθείτε, νιώστε, απολαύστε! Ο Terje Sorgjerd ευθύνεται γι' αυτό το καταπληκτικό βίντεο σε γρήγορη κίνηση, που αποτυπώνει μέσα σε λίγα λεπτά το μεγαλείο της Φύσης, κάνοντας το θεατή να αισθάνεται δέος μπροστά στο απέραντο Σύμπαν! Το βίντεο τραβήχτηκε στο διάστημα 4-11 Απριλίου από την κορυφή του βουνού El Teide, του υψηλότερου της Ισπανίας. {Επειδή το αρχείο είναι «βαρύ» αφαιρέστε το ΗD (=high definition) στο κάτω μέρος της οθόνης του βίντεο, για να «κατεβαίνει» πιο εύκολα!}

Χρειάζονται πολλά τον κόσμο για ν' αλλάξεις. Οργή κι' υπομονή, γνώση κι' αγανάκτηση, γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθειά. Ψυχρή υπομονή, κι' ατέλειωτη καρτερία. Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου. Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί, να μας μάθει πώς την πραγματικότητα ν' αλλάξουμε. Μπρεχτ

Το αρχέτυπο του δημιουργού. Απεικονίζει έναν πανίσχυρο δημιουργό, που συλλογίζεται τον κόσμο που έχει σφυρηλατήσει. William Blake

Πολύ καλό! Από το μικρότατο στο απώτατο...... (Μετακινήστε το γαλάζιο τετράγωνο από δεξιά προς τ' αριστερά και αντιστρόφως !!) http://primaxstudio.com/stuff/scale_of_universe/

"Ήλιε μου" Στίχοι: Λένα Κιτσοπούλου Μουσική: Νίκος Κυπουργός Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου Μέσα απ`το παράθυρό μου έκλεψες το όνειρό μου ήλιε μου. Πήγες να κρυφτείς,μα σ`είδα ξέφυγε μια ηλιαχτίδα ήλιε μου. Είδες κιόλας τόσα μέρη κι είναι ακόμα μεσημέρι ήλιε μου. Μα πού πας,πού βασιλεύεις ποιο βασίλειο γυρεύεις ήλιε μου Τ`όνειρο που μου`χεις πάρει θα το φέρει το φεγγάρι ήλιε μου.