wereniki

Αν δεν το πάρεις εσύ, λέω μήπως το "χτυπήσω" εγώ! Έχω κι ένα τραπεζάκι, που με περιμένει! Με τέτοια φτήνια..λέω να τα πάρω και τα δυο

Τέτοιες εικόνες, που διαμορφώνουν την αισθητική μας και μας συγκινούν τόσους αιώνες σ’ αυτήν τη χώρα, εξακολουθούν να συμβολίζουν Τέχνη, ελευθερία, επιστήμη, δημοκρατία...

Συγχαρητήρια και στους δύο! Βασίλη, τώρα είσαι..."πλάσμα" μεν, πράσινο δε

Πλάτων «Κοιτάς τ’ αστέρια, αστέρι μου· και ‘γω, ουρανός να ήμουν, για να μπορώ να σε κοιτώ με τα πολλά μου μάτια» και για το πρωτότυπο, διαβάστε την υπογραφή του Βαγγέλη - vtsamis!

Είναι εξαιρετικά και τα δύο βιβλία, του Θεοδοσίου όμως μ' αρέσει περισσότερο.. Ευχές για ό,τι ποθείτε!

Sunspot Castle , NASA, Jens Hackmann APOD 12-11-11

Σημαίνει ότι ακριβώς και η Ποίηση για μένα: ένα παράθυρο στο Σύμπαν! Ένα παράθυρο που, κάθε φορά που μια πόρτα στη ζωή μου κλείνει, ανοίγει διάπλατα φρεσκάροντάς την με δροσερό αεράκι και ενίοτε με θυελλώδεις ανέμους.. Ένα δυνατό βαρίδι στη ζυγαριά της ζωής μου, ώστε να ισορροπώ τις καθημερινές της αδικίες.. Μια ζεστή - Ελεύθερη - λυτρωτική αγκαλιά, σαν αυτή της μάνας Θάλασσας.. Ένα αέναο ταξίδι χωρίς λιμάνι(ευτυχώς).. Ένα ασφαλές κράτημα στη μοναξιά.. Μια σιγοψιθυριστή υπενθύμιση στ’ αυτί, ότι η πορεία είναι «ad astra per aspera».. Μια διαρκής, αποστασιοποιημένη προσπάθεια κατανόησης, του πιο αλλόκοτου «είδους» του πλανήτη μας, δηλαδή του ανθρώπου! Μια σταθερή πηγή ελπίδας, ότι aut viam inveniam aut faciam, ή θα τον βρούμε το δρόμο ή θα τον φτιάξουμε.. Πολύ δύσκολο, να φανταστώ τη μελλοντική μου ζωή χωρίς την Ποίηση της ερασιτεχνικής αστρονομίας!

Percy Bysshe Shelley «Το μεγαλείο του ουράνιου θόλου του χρόνου μπορεί να σκιαστεί, όμως δεν σβήνει σαν άστρο σκαρφαλώνει στο καθορισμένο ύψος του και ο θάνατος είναι μια χαμηλή ομίχλη που δεν μπορεί να σβήσει τη λάμψη που σκεπάζει»

Γιάννης Ρίτσος «Γαλάζιο αστέρι, κόκκινο αστέρι, πράσινο αστέρι – το βερικοκί, το κίτρινο – γαλάζιο, βιολετί, πορτοκαλί – τ’ αστέρι, θεέ μου – στρόβιλος, στρόβιλος, μενεξελί και ρόδινο..»

Επιτέλους, ένα πάρα πολύ καλό νέο!!!

Και μάλιστα ο ευαγγελιστής Ματθαίος(16,26), ο οποίος έζησε ζωή ασκητική, «απέχων κρεών», καί τρεφόμενος «δια καρπών καί λαχάνων»!

«Έχε γεια» Στίχοι: Ελένη Ζιώγα Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη Στο ταξίδι αυτό που βγαίνεις να πηγαίνεις πάντα με αέρα καλό να μη νοιάζεσαι αν θα κλάψω κι αν θα πάψω, κάποτε να σ' αγαπώ Δε γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά Ό,τι αξίζει είναι αυτό που ζήσαμε δε πειράζει αγάπη μου έχε γεια Στα άλλα μέρη όταν θα φτάσεις να ξεχάσεις ό,τι περάσαμε εδώ να μη σκέφτεσαι αν πονέσω κι αν θα αντέξω, μ' άδεια αγκαλιά να ζω Δε γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά Ό,τι αξίζει είναι αυτό που ζήσαμε δε πειράζει αγάπη μου έχε γεια...

Δυο πολυαγαπημένα τραγούδια, που ταιριάζουν στη σημερινή διάθεση και στο συννεφιασμένο ουρανό.. «Καινούρια ζάλη» Στίχοι: Αγγελάκας Γιάννης Μουσική: Τρύπες Πρώτη εκτέλεση: Τρύπες Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει Μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη Ποιος έρωτας σε σπρώχνει ποιο μακριά από δω Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλυτώνει Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι Ποια νήματα σ' ενώνουν με μια άλλη θηλιά Ποια κύματα σε διώχνουν απ' αυτό το λιμάνι Ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά Ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν Ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη Ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι

Για να μιλήσουμε με μαθηματικούς όρους, που αρέσουν στη wereniki, η συνθήκη αυτή είναι ικανή και αναγκαία.

Για τη σημερινή πανσέληνο (επιτρέψτε μου, να μου το αφιερώσω..) «Πανσέληνος» Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου Μουσική: Χαρούλα Αλεξίου Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου Στην μέση ενός μικρού σπιτιού που 'χω νοικιάσει το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει. Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με την ψυχή μου να έχει ένα τόπο η καρδιά πριν να γεράσει... Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα. Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου ΄χει λείψει το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία. Δεν νιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε όλα ωραία. Είναι σκληρό για μια γυναίκα να 'ναι μόνη στο λέω τώρα που η αλήθεια δεν θυμώνει. Όση και να 'ναι η δύναμή μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου Η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει... Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία το σπίτι μου έρημο μα κάνουμε παρέα. Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία. Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε όλα ωραία.

«Δίψα» Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Πορτοκάλογλου http://www.youtube.com/watch?v=WZUnemLo1c8 Δεν είν' η Κίρκη, η μάγισσα, του σεξ η θεά, η Καλυψώ, η Ναυσικά με του μπαμπά τα λεφτά. Δεν είν' η θάλασσα, ο ήλιος, τα χαμένα νησιά. Δεν είναι τίποτα απ' όλα κι είναι όλ' αυτά... Είν' η κρυφή σου, η ατέλειωτη δίψα είν' η δίψα που σε κρατά ζωντανό. Είν' η κρυφή σου, η ατέλειωτη δίψα είν' η δίψα για καθαρό ουρανό. Δεν είν' οι φίλοι, τα ξενύχτια, τσιγάρα, ποτά οι μουσικές, οι μουσικές γύρω απ' την ίδια φωτιά. Παλιά σου όνειρα, ταξίδια με καινούργια πανιά Δεν είναι τίποτα απ' όλα κι είναι όλ' αυτά... Είν' η κρυφή σου... Παλιές σου νίκες και ήττες και λάθη σωστά. Η ξενιτιά, η ξενιτιά του γυρισμού η χαρά κι αυτός ο κάποιος που σου γνέφει απ' το λιμάνι μακριά Δεν είναι τίποτα απ' όλα Κι είναι όλ' αυτά... Είν η κρυφή σου, η ατέλειωτη δίψα είν' η δίψα που σε κρατά ζωντανό Είν' η κρυφή σου, η ατέλειωτη δίψα είν' η δίψα για καθαρό ουρανό. Για ουρανό που χρώματα αλλάζει και σαν ποτάμι μοιάζει, σαν νερό. Σαν το νερό που σκύβεις και το πίνεις μα τη φωτιά δε σβήνεις, δε σβήνεις τον καημό για ουρανό... Είν' η κρυφή σου, η ατέλειωτη δίψα είν' η δίψα που σε κρατά ζωντανό. Είν' η κρυφή σου, η ατέλειωτη δίψα είν' η δίψα για καθαρό ουρανό.

«Όνειρο είναι, ο μαγικός εκείνος χώρος στον οποίο αποτυπώνεται η λανθάνουσα έστω κοινή όμως ανθρώπινη ανάγκη για ουρανό». Μίλτος Σαχτούρης

Λοιπόν, σας κάνω κοινωνούς και στις δικές μου εμμονές: Σαν παιδί, ήθελα να κεντράρω τα βήματά μου στα πλακάκια του πεζοδρομίου ή να πατώ πάντα στο κέντρο της γραμμής της ένωσής τους. Ήθελα τα πράγματά μου πάντα τακτοποιημένα ψιθυρίζοντας από μέσα μου «κάθε πράγμα δι ένα τόπο και κάθε τόπος δι έν πράγμα»(μου το έλεγε ο αγαπημένος μου παππούς). Ήθελα τα βιβλία και τα παραμύθια στη βιβλιοθήκη μου σειροθετημένα κατά ύψος, τα μολύβια και τους ξυλομπογιές μου τοποθετημένα κατά χρώμα. Κωνσταντίνε, ιδεοληψίες αυτισμού, ε; Έπαθα μεγάλο σοκ, όταν συνειδητοποίησα, σαν μητέρα πλέον, ότι το σπίτι θα γινόταν καθημερινά ανάστατο, σαν πυρπολημένο τοπίο λόγω παιχνιδιών και γενικότερης ακαταστασίας των παιδιών, με όλα τα συμπράγκαλά τους πεταμένα παντού...! Το συνήθισα, αφού η ηλεκτρική σκούπα ρούφηξε πολλάκις, χωρίς καμία απολύτως ενοχή, παπουτσάκια και τσαντάκια της Barbie, καπελάκια των playmobil και διάφορα άλλα αξεσουάρ των κοριτσίστικων παιχνιδιών... Γενικότερα έχω μια ιδιαίτερη αίσθηση της τάξης, χωρίς να τρελαίνομαι όμως πλέον, αφού απολαμβάνω τις μέρες που ο σύζυγος λείπει σε συνέδρια, γιατί τότε το σπίτι (έχουν φύγει και οι κόρες) ζει στο ρυθμό της ακαταστασίας και...περιέργως μ’ αρέσει!!! Θέλω όμως τα λουλούδια στις γλάστρες και στον κήπο μου, να μην έχουν κανένα ξερό φύλλο, να είναι ποτισμένα και περιποιημένα, για να χαίρονται κι αυτά μαζί μου. Θέλω τα αγαπημένα βιβλία μου, να είναι πάντα δίπλα στο κρεβάτι μου(είπαμε ΠΑΝΤΑ στην αριστερή πλευρά), για να τα πιάνω μόλις τα χρειαστώ, θέλω στην προσωπική μου συλλογή του Μικρού Πρίγκιπα να είναι ΟΛΑ στη θέση τους και δεν επιτρέπω σε κανέναν να βάλει χέρι(μόνο στον άντρα μου), θέλω τις συλλογές των απολιθωμάτων, των πετρωμάτων και των μετεωριτών μου, να είναι ΠΑΝΤΑ τακτοποιημένες στις βιτρίνες τους. ΠΡΕΠΕΙ να βρίσκω ΠΑΝΤΑ στις γωνίες που σχηματίζουν διασταυρούμενα καλώδια, κεραίες, σχοινιά, κορμοί δέντρων, κολώνες κ.λπ. τις μεταξύ τους σχέσεις, θέλω σε κάθε κύκλο που συναντώ στο περιβάλλον, να επιβεβαιώνω τον μαγικό αριθμό 3,14(με ενοχλεί που δεν είναι τέλεια η διαίρεση) διαιρώντας την περιφέρεια με τη διάμετρο, ψάχνω μανιωδώς τον άλλο μαγικό αριθμό φ(Φιμπονάτσι) στους βλαστούς των φυτών, στα κελύφη των σαλιγκαριών, παντού στη φύση, έχω κόλλημα με τις εξισώσεις και τα μαθηματικά προβλήματα(ήθελα να πρωτολύνω τις ασκήσεις των παιδιών μου στο Γυμνάσιο και Λύκειο), θέλω να εξηγώ με Μαθηματικά τα πάντα στη φύση(ακόμα και τα φυσικά φαινόμενα), έχω κόλλημα με τους Πυθαγόρειους, θεωρώ ότι η Πυθαγόρεια τετρακτίς είναι ΤΟ σύμβολο, με ηρεμεί να ψάχνω και να βρίσκω παντού σύνολα με υποσύνολα, λέω σιωπηλά όταν κάνω δουλειές του σπιτιού μαθηματικούς τύπους για να είμαι σίγουρη ότι τους θυμάμαι, προτιμώ τους άρτιους αριθμούς. Θέλω, πριν φύγω από το σπίτι, να ελέγχω δις και τρις τις ηλεκτρικές συσκευές (προχθές φεύγοντας για το εξοχικό ξέχασα την πρέσα σιδερώματος αναμμένη!), θέλω να ακούω τα αγαπημένα μουσικά κομμάτια τουλάχιστον τρεις συνεχόμενες φορές, θέλω τα κρεμαστά που παράγουν μουσικούς ήχους με το παραμικρό φύσημα του αέρα, σε συγκεκριμένες θέσεις μέσα στο σπίτι(κι ας τα κουτουλάει ο άντρας μου – πώς με αντέχει τόσα χρόνια), θέλω οι φακοί των γυαλιών μου να είναι πάντα καθαροί. Θέλω να νιώθω και να είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΗ, αντιδρώ σε κάθε περιορισμό και έλεγχο, έχω μόνιμη αλλεργία στο άδικο και την κοροϊδία, χώνομαι εκεί που δε με σπέρνουν όταν καταπατείται το δίκαιο, προσπαθώ να ζω ποιητικά την καθημερινότητά μου και να βλέπω ποιητικά τον κόσμο όλο(αυτό το καταφέρνω πολύ καλά)! Με ξεκουράζει να ζωγραφίζω συμμετρικά, γεωμετρικά σχέδια και να χαζεύω με τις ώρες τις φλόγες στο τζάκι και στα αναμμένα κεριά. Έχω κόλλημα με το άρωμά μου και, παρά τις προσπάθειες που έχω κάνει για να το αλλάξω, πάντα στο πράσινο Bulgari καταλήγω, έχω «ιερή τρέλα» με τη Θάλασσα, το μωβ(με ωμέγα), τους φάρους, το Μικρό Πρίγκιπα, τον Ελύτη και την Ποίηση γενικά! - είμαι σίγουρη, ότι δεν το έχετε καταλάβει, γι’ αυτό προσπαθώ να το κατανοήσετε Θέλω, μόλις τοποθετήσω τον κάθε φακό στο τηλεσκόπιο και αφού έχω εστιάσει πολύ καλά, να χαλάσω και να ξαναφτιάξω την εστίαση, για να είμαι σιγουρότατη ότι έπιασα την ΤΕΛΕΙΑ εστίαση! Θέλω να ελέγχω πολλάκις τα καπάκια από τους φακούς των προσοφθαλμίων, μετά το πέρας και πριν της αναχώρησης από το σημείο αστροπαρατήρησης, κάνω άγχος στη σκέψη και μόνο ότι κάτι θα πάθει «ο Μικρός μου Πρίγκιπας»(το τηλεσκόπιό μου), σκάω από το κακό μου, όταν χαλάει ο καιρός, ενώ έχουμε προγραμματίσει αστροπαρατήρηση με παρέα, βλέπω στον ύπνο μου, ότι μόλις έχω κάνει την τέλεια ευθυγράμμιση και με όλες τις συνθήκες ιδανικές, τα φτύνει η μπαταρία. Αυτά τα...λίγα! Γιατρέ, θα ζήσω;;; *Μ’ αρέσει που «ανοιγόμαστε» και γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον στην όμορφη παρέα του astrovox!

"Το εικαστικό Σύμπαν των Ρώσων πρωτοπόρων στο Ίδρυμα Ευγενίδου". Μεγάλη έκθεση με έργα της συλλογής Κωστάκη για πρώτη φορά στην Αθήνα. Πηγή: http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=428866

Χρόνια καλά σε κάθε Μιχάλη, Μικαέλα, Άγγελο, Αγγελική, Σταμάτη, Σταματία! Μακάρι να έχουν πάντα δίπλα τους εκείνο που αληθινά χρειάζονται, αξίζουν και ποθούν!!! "Τ’ αστέρια" Στίχοι: Υπόγεια Ρεύματα Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα Πρώτη εκτέλεση: Υπόγεια Ρεύματα Τ΄ αστέρια δε χαθήκανε δεν έσβησε το φεγγάρι η μοναξιά δεν είναι δρόμος να τον μετράς κανένας δεν αγάπησε πιο πολύ απ΄ όσο μπορούσε κι ούτε κανένας έκρυψε τον ήλιο που κοιτάς. Τα κύματα δεν τσάκισαν τους τσακισμένους βράχους τα σύννεφα δε φέρνουνε της λήθης το νερό κανένας δε λυπήθηκε πιο πολύ απ όσο μπορούσε κι ούτε κανείς κατάφερε ν΄ αγγίξει το κενό. Τα δέντρα δε χαμήλωσαν τις ρίζες τους να νοιώσουν και λόγια δεν ακούστηκαν μες τη βαθιά σιωπή κανένας μας δεν άντεξε πιο πολύ απ΄όσο μπορούσε κι ούτε κανείς αγκάλιασε μια όμορφη ψυχή.

Δηλαδή...ΟΙ κλωτσιές, αλλά μάλλον την ώρα που έγραφα, στο μυαλό μου ήταν Η κλωτσιά του συμμαθητή μου Δημήτρη, της οποίας το μετάλλιο ακόμα φέρω στο πόδι!

Μ’ αρέσει πολύ το θέμα που ανοίξατε! Αφού διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον όσα γράψατε για τη γλώσσα, λέω να καταθέσω κι εγώ τις σκέψεις μου, δεδομένου ότι διδάχτηκα την καθαρεύουσα σαν μαθήτρια και έζησα σαν εκπαιδευτικός το πέρασμα στη δημοτική και στο μονοτονικό. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ, να διδάξω στους μαθητές μου(όλοι με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες) τις αλλαγές. Αλλαγές, που ακόμα δυσκολεύουν και εμένα την ίδια, αφού: το ξύδι, που νοστίμιζε τη σαλάτα μου σαν παιδί, άλλαξε γεύση με το γιώτα(ξίδι), σαν να...ξενέρωσε! το αυγό, που μέσα στην κούρμπα τού –υ- έκλεινε το μικρόκοσμό μου, έγινε μόνιμα σφιχτό με το βήτα(αβγό)! Η κλωτσιές, που έτρωγα και έδινα στους συμμαθητές μου, έχασαν τη δύναμή τους με όμικρον(κλοτσιές), σαν να...ξεθύμαναν! Το αυτί, που άκουγε «καμπάνα» όλους τους ήχους, απέκτησε επιλεκτική ακοή με το φι(αφτί)! Το μαντήλι, που σκούπιζα τα ματωμένα μου γόνατα και τα δακρυσμένα μου μάτια, δεν με παρηγορεί πλέον με γιώτα(μαντίλι) ! Το μωβ που ΛΑΤΡΕΥΩ, ξεθώριασε με το όμικρον(μοβ)! Το όνομα Μανώλης, σαν να περιορίστηκε με το όμικρον(Μανόλης)! Το ρήμα «ἀγαπῶ» με την περισπωμένη μεγαλόπρεπη πάνω από το ωμέγα, έχασε το βάθος του περιεχομένου του με την οξεία, έγινε πιο κοφτό και...ανάλαφρο! Και άλλα πολλά... Όμως σημασία έχει, ότι μιλάμε μια γλώσσα ενιαία, την ελληνική, όπως εξελίχτηκε από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, που πρέπει να είναι το μεγάλο καμάρι μας και το μεγάλο μας στήριγμα! Όπως έλεγε και ο Ελύτης, τον οποίο ἀγαπῶ(με περισπωμένη!), η γλώσσα μας παρουσιάζει πολλές κλίμακες, πολλά «κλαβιέ» μια και έχει ηλικία 25 αιώνων! Και είναι πολύ συγκινητικό, να γράφουμε τις λέξεις «ουρανός», «ήλιος», «θάλασσα», «σελήνη», «άνεμος», όπως τις έγραφαν η Σαπφώ, ο Πίνδαρος, ο Αρχίλοχος... και να συνεχίζει ο λαός να τις προφέρει και σήμερα! Υποστηρίζει, ότι είναι μεγάλο πλεονέκτημα, που δεν πρέπει να το μετατρέψουμε σε μειονέκτημα, το γεγονός ότι κάθε φορά που μιλάμε ή γράφουμε, επικοινωνούμε με τις ρίζες μας... Υπάρχει τόση διαστρωμάτωση στη γλώσσα την ελληνική (από την αρχαία, κοινή, αλεξανδρινή, βυζάντιο, δημοτική...), που άριστα μπορούμε να «τραγουδήσουμε» σε ατέλειωτες κλίμακες! Λες «ήλιος» και είναι άλλο από την «λιακάδα», Λες «έρωτας» και είναι άλλο από την «αγάπη»... Και όπως έχει δηλώσει ο Ποιητής, αν δε ήταν Έλληνας, πιθανόν δεν θα ήταν Ποιητής! Όσο για τα Αρχαία στο σχολείο, μάλλον θα πρέπει να αλλάξει ο τρόπος διδασκαλίας και όχι το μάθημα. Ευτυχώς είχα την τύχη, να έχω εξαιρετικούς καθηγητές και στα Αρχαία και στα Μαθηματικά, με αποτέλεσμα να τα αγαπώ πάρα πολύ και τα δύο(τα Μαθηματικά πιο πολύ). Μα μήπως και η δομή της γλώσσας δεν θυμίζει μαθηματικά; Επομένως, αφού όλοι κάνουμε λάθη, έχει πρωτεύοντα ρόλο η σωστή χρήση της γλώσσας μας είτε παρατηρούμε από το πρωτεύον κάτοπτρο είτε χρησιμοποιούμε κιάλια!

και μερικά ακόμα έργα παιδιών από Ελλάδα Όλες οι κατασκευές που ξεχώρισαν στο διαγωνισμό με θέμα το γαλάζιο φεγγάρι, προστέθηκαν στην έκθεση διαστήματος του ESA Kids: http://www.esa.int/esaKIDSen/art.html

ξανά Πολωνία