wereniki

Tο «καρδιογράφημα» μιας μαύρης τρύπας! NASA | RXTE Detects 'Heartbeat' Of Smallest Black Hole Candidate Αυτό το animation συγκρίνει τους «καρδιακούς παλμούς» των ακτίνων Χ που εκπέμπονται από τις GRS 1915 και IGR J17091, δύο μαύρες τρύπες οι οποίες απορροφούν την ύλη από τα άστρα «συντρόφους τους»- με τους οποίους αποτελούν δυαδικά συστήματα. Ένας «καρδιακός παλμός» εκφράζει την απορρόφηση ύλης (που γίνεται εξαιτίας του βαρυτικού πεδίου της μαύρης τρύπας) και την εκτίναξη ύλης (εξαιτίας των ισχυρών μαγνητικών πεδίων που πιστεύεται ότι υπάρχουν κοντά στον ορίζοντα των γεγονότων της μαύρης τρύπας). Η ταχύτητα της ύλης των πιδάκων που δημιουργούνται πλησιάζουν την ταχύτητα του φωτός. Πηγή: http://physicsgg.blogspot.com/

..μια και μιλάμε για αταξία και τάξη «..Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων. Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει ―έχει μεγάλη πείρα ο χαμός. Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του ανώφελου. Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας σε ό,τι έχει πεθάνει....» Απόσπασμα από το «κονιάκ μηδέν αστέρων» της Κικής Δημουλά

Δηλαδή, Κωνσταντίνε, εμείς αναρτώντας στο Σύμπαν της Τέχνης, στην ουσία θρέφουμε -ταΐζοντας στο στόμα- τούς γονείς της τάξης, δίνοντάς της ταυτόχρονα και ευκαιρίες έκφρασης! Γι’ αυτό, μέσα στη φαινομενική τυχαία αταξία αυτής της σελίδας, κρύβεται τόση «τάξη»! Ναι!!! Μ’ αρέσει πολύ αυτό!!!

Με μαγνητίζει αφάνταστα(με την έννοια της έλξης όχι της απώθησης) ο βαθμός αταξίας που υπάρχει στο Σύμπαν! Θυμάμαι στο μάθημα της Νευροφυσιολογίας του εγκεφάλου, στο μεταπτυχιακό μου, πόσο εντυπωσιάστηκα από την κανονική, οργανωμένη διάταξη του εγκεφάλου ημών, αλλά διαρκώς μου ψιθύριζε στο αυτί η entropie και στις σκέψεις μου σουλατσάριζε η επανάσταση που εισήγαγε ο Κλαούζιους περί ενέργειας κλειστού συστήματος...,νόμων της θερμοδυναμικής... κ.λπ. Διαρκώς «κολυμπούν» εντός της αβύσσου μου, άλλοτε στα βαθιά - άλλοτε σκάνε μύτη στην επιφάνεια, οι έννοιες «Χάος.. Χρόνος.. Χώρος..Τάξη.. Αταξία.. Εντροπία.. Ενθαλπία..» και μόλις πάω να τις βάλω σε μια σειρά, σε μια ισορροπία, συμμετρία και...τάξη, να τις απλώσω να στεγνώσουν κάτω «απ’ το καμίνι του ήλιου», σηκώνουν το δικό τους μπαϊράκι, ξαναβουτούν στα βαθιά και άκρη δεν βγάζω...! Μπορεί η ενέργεια στο Σύμπαν να παραμένει σταθερή και η εντροπία να τείνει σε ένα μέγιστο, αλλά και ο ίδιος ο εγκέφαλός μας δεν είναι ένα μικρό Σύμπαν; Και όπως έγραφε ο Douglas Adams : “Το σύμπαν είναι μεγάλο, πραγματικά πολύ μεγάλο!” Και αφού η αταξία αυξάνεται στο υλικό Σύμπαν, τελικά μήπως είναι μάταιος ο αέναος αγώνας όλων των ανθρώπων, που αγωνίζονται προς την επίτευξη τάξης σε όσα δημιουργούν; Ή μήπως εδώ ταιριάζει το: «όπου ακούς "τάξη", ανθρώπινο κρέας μυρίζει», του Οδυσσέα Ελύτη;

“Ο εγκέφαλος είναι ένας υπολογιστής", λέει ο Stephen Hawking. Δέστε αυτό το βίντεο, για το πώς δουλεύει ο εγκέφαλος! Η Τζιλ Μπόλτι Τέηλορ είχε μια ερευνητική ευκαιρία, που λίγοι μελετητές του εγκεφάλου θα ευχόντουσαν να έχουν. Έπαθε ένα σοβαρό εγκεφαλικό και παρακολούθησε τον εαυτό της καθώς οι λειτουργίες του εγκεφάλου της, η κίνηση, η ομιλία, η αυτοσυνείδηση, σταματούσαν μία-μία!

«Για τη θεά Σελήνη» Στίχοι: Γιώργος Πολυμενάκος Μουσική: Μιχάλης Νικολούδης Πρώτη εκτέλεση: Σοφία Τσέρου Όλο το μαύρο εκεί ψηλά, δεν είναι ουρανός. Είναι ανάποδος βυθός και από πάνω του κυλά, μια θάλασσα από φώς.. Όταν στα μάτια σου κοιτώ, δεν βλέπω ουρανό. Βλέπω τη νύχτα της ψυχής και μια φωτιά που τρεμοσβήνει.. Βλέπω την κόρη του ματιού, βλέπω την κόρη τ’ ουρανού και τη θεά Σελήνη.. Δεν είναι αστέρια οι φωτιές που λάμπουν μακριά. Το έχουν πει οι ποιητές: Είναι πολύ μικρές σχισμές - σταλαγματιές φωτιά.. Όταν στα μάτια σου κοιτώ, δεν βλέπω ουρανό. Βλέπω τη νύχτα της ψυχής και μια φωτιά που τρεμοσβήνει.. Βλέπω την κόρη του ματιού, βλέπω την κόρη τ’ ουρανού και τη θεά Σελήνη..

Σε όσους ξέρουν ακόμα να πιάνουν κουβέντα με το φεγγαρόφωτο..! Πανσέληνος, του Ε.R. Hughes

The sky of the Mayas: "a night in Tikal", Guatemala, Stephane Guisard

Από το βιβλίο «Οι Ελεγείες του Ντουίνο», Rainer Maria Rilke, 1923 ...Και ψηλότερα τ’ άστρα. Τ’ άστρα της Χώρας του Πόνου. Αργά τα ονομάζει η θρηνωδία: «Εδώ, δες τον Ιππέα, τη Ράβδο, και εκείνον τον πιο πλούσιο αστερισμό τον ονομάζουν Στέφανο Οπωρών. Έπειτα παραπέρα, προς τον πόλο: Λίκνο. Οδός. Το φλεγόμενο βιβλίο. Πλαγγόνα. Θυρίς. Μα στο νότιο ουρανό, αγνό σαν μέσα σε παλάμη ευλογημένου χεριού, το υπέρλαμπρο Μ που τις μητέρες σημαίνει...»

Μια εντυπωσιακή εικόνα από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, που θα μπορούσε να είναι χριστουγεννιάτικη κάρτα! Ένα εντυπωσιακό ζεύγος αλληλεπιδρώντων γαλαξιών, με το κωδικό όνομα ESO 593-8. Ο ένας γαλαξίας διέρχεται μέσα από τον άλλον και μάλλον θα συγχωνευθούν για να σχηματίσουν έναν ενιαίο γαλαξία στο μέλλον. Το ζευγάρι περιβάλλεται από μια σειρά από λαμπρά σμήνη μπλε άστρων. Το ESO 593-8 βρίσκεται στον αστερισμό του Τοξότη, περίπου 650 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη. Αυτή η εικόνα είναι μια από τις 59 εικόνες συγχώνευσης γαλαξιών που φωτογράφισε το Hubble. Πηγή: http://physicsgg.blogspot.com/2011/12/ubble.html

"Κλείνω τα βλέφαρα κάτω από την ήρεμη νύχτα και ακούω να κελαηδούν μυριάδες άστρα εκεί όπου σύρθηκαν τα δάχτυλά σου πάνω στη σάρκα μου. Είμαι ο έναστρος ουρανός του θέρους. Τόσο βαθύς και ωραίος τόσο μεγάλος έγινα απ ’την αγάπη σου που δεν δύνασαι πια να μ’ αγκαλιάσεις." Γιάννης Ρίτσος

Ας αναφέρουμε τώρα και τη νέα ποιητική συλλογή "Συγκατοίκηση με το παρόν", του Τίτου Πατρίκιου. Λέει ο ίδιος σε συνέντευξή του στην εφημερίδα το Βήμα: «Μας αρέσει - δεν μας αρέσει, είμαστε αναγκασμένοι να συγκατοικούμε με το παρόν, γιατί μόνον έτσι μπορούμε να δούμε πού βρισκόμαστε και ενδεχομένως να χαράξουμε, έστω αμυδρά, έναν δρόμο για το πού θα πάμε. Έχω την αίσθηση ότι η ανάκληση του παρελθόντος γίνεται πια όχι για να το επισκοπήσουμε κριτικά αλλά για να το νοσταλγήσουμε και κατά έναν φαντασιακό τρόπο να επιστρέψουμε στο παρελθόν.» ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ Τα ερωτικά μας όνειρα συντηρήθηκαν από τις αμετάβλητες φωτογραφίες των γυναικών που είχαμε αγαπήσει. Τα πολιτικά μας όνειρα νικήθηκαν απ’ τις μεταβαλλόμενες βιογραφίες των ηγετών που κάποτε μας είχαν πείσει. (επίκαιρο..)

Τα λόγια του Γιώργου Σεφέρη για το Γιώργη Παυλόπουλο: «Μ' ενδιαφέρει η ποίηση του Γ.Π. γιατί είναι αποτελεσματική χωρίς ψιμύθια. Λέγοντας «ψιμύθια», εννοώ: χωρίς γλωσσικούς κορδακισμούς, που συνήθως είναι επιφανειακά σχήματα χωρίς ν' αγγίζουν τίποτε στο βάθος - και η ποίηση είναι, αν μπορώ να πω, έκφραση βάθους. Σε τι προχωρεί, μ' αυτόν, η ποίηση; Δεν ξέρω, άλλοι θα το πουν. Αλλά στα χρόνια που ζούμε, το να κρατά κανείς την τέχνη σε μια ορισμένη στάθμη, είναι πρόοδος.»

Και για να αποκαταστήσουμε καλύτερα την ταυτότητα του δημιουργού, ας αναρτήσουμε τα λόγια που είπε για την ποίηση σε μια συνέντευξή του, στο περιοδικό «Ελίτροχος»: «Τα πράγματα που ορίζουν σε βάθος τη ζωή μας, όπως η Ποίηση, μπορεί να ειπωθούν μονάχα μέσα από τις προσωπικές εμπειρίες μας. Δεν ορίζονται μέσα από θεωρίες κι αφηρημένες έννοιες. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κανένας ορισμός για την Ποίηση. Ωστόσο ας μου επιτραπεί να τη φαντάζομαι και να την ονειρεύομαι σαν πόρτα ανοιχτή». Κι ένα από τα «τριάντα τρία Χαϊκού» του Γιώργη Παυλόπουλου: 31 Το ένα σου μάτι στο ποίημα. Και τ’άλλο να σε δικάζει.

Έχετε δίκιο και σας ευχαριστώ. Εκ παραδρομής έγραψα άλλον ποιητή σε άλλο ποίημα! Τις «αντιδικίες» είχα στο μυαλό μου, τον Τίτο Πατρίκιο και αυτό: «Πάθη», Τίτος Πατρίκιος, από τη συλλογή Αντιδικίες, εκδ. Ύψιλον/Βιβλία, Αθήνα 1981 Ποιο πάθος λες; Αυτό ν’ αφήνεσαι ρευστός σε κάθε ερεθισμό του χώρου σου; Το πάθος ν’ απαντάς σα στρείδι; Το πάθος να παλεύεις με τα πάθη σου δε λογαριάζεις; Κι έπειτα, για ποια λευτεριά του αδέσμευτου μιλάς; Μες στη σκλαβιά τη θέλω εγώ τη λευτεριά σου. Μες στη σκλαβιά, που για να καταλύσεις, αναγνωρίζεις πρώτα κι αποδέχεσαι. Μετά σκέφτηκα το Γιώργη Παυλόπουλο, τα "αντικλείδια" και...έτοιμο το σαρδάμ! Ευτυχώς τακτοποιήθηκε

Από την Ελευθεροτυπία της Πέμπτης 15 Δεκεμβρίου, που τώρα πρόλαβα να διαβάσω: Θες να το πεις γιατροσόφι, παρηγοριά στον (υπαρξιακά) άρρωστο, παραμύθι με τέλος έναν απροσπέλαστο τοίχο; Πες το. Όμως η ανακάλυψη του Κέπλερ δεν είναι σήμα κενό. Ούτε οι άλλοι πλανήτες που πιάνονται στα δίχτυα των δορυφόρων, τους οποίους στέλνουν οι «μικροί θεοί» στο διάστημα, έντρομοι μπροστά στο μεγάλο κενό της γνώσης τους για τη σπίθα της Ύπαρξης... Παλεύουν με τη μοίρα τους οι «μικροί θεοί» της γης. Αγωνίζονται να βρουν πειστικές απαντήσεις. Ποντάρουν στο «διαλυτικό» επιστήμης για να εξαφανιστεί ο «λεκές» της πίστης, που -δήθεν- κρατάει δεμένους πισθάγκωνα τους ανθρώπους. Πιστεύουν ότι βρίσκονται κοντά στο «σωματίδιο του θεού», ελπίζουν, πανηγυρίζουν, οπισθοχωρούν, προσπαθούν εκ νέου, αλλά βρίσκονται πάντοτε στο ίδιο σημείο. Μυρμηγκάκια εν απογνώσει χωρίς να το δείχνουν, χαζεύουν τις χορογραφίες του χάους, μα δεν μεταλαβαίνουν ούτε δράμι από τα μυστικά του Σύμπαντος... Τζάμπα κόπος, παιδιά του CERN. Το μόνο που αξίζει είναι το διαρκές της αγωνίας, η προσμονή του επόμενου Κέπλερ, το πρωί του νέου μύθου, το απόβραδο του καινούργιου παραμυθιού από τους παππούδες της επιστήμης. Πεπερασμένο το σύμπαν της γνώσης. Η αδυναμία να καταλάβουν το «τι και το πώς», το «γιατί και ποιος» θα συνοδεύει για πάντα το γένος των βροτών. Σ' αυτό, συγγενεύουμε με τ' άστρα, θα 'λεγε ο Καρούζος. Γιατί, «Κ' η μοίρα των άστρων θα είναι τέφρα/ θα είναι μια μεγάλη πυρική»... Σε κουβέντα να βρισκόμαστε, λοιπόν. Να περνούν μπροστά μας οι Κέπλερ και τα μποζόνια, να παρελαύνουν τα εκατομμύρια έτη φωτός σαν κατοχικό χάρτινο χρήμα -δισεκατομμύρια άχρηστα στα παλιά δισάκια-, να κοκορεύεται η επιστήμη, και μεις να ξέρουμε πως το μόνο βέβαιο είναι το χάος που θα μας καταπιεί. Τίποτε άλλο... Ο «χαμένος κρίκος» Πλημμυρίς δημοσιευμάτων για το μποζόνιο Χιγκς ή σωματίδιο του Θεού. Ενδεικτικώς, από την «Καθημερινή»: - «Υπομονή πρέπει να κάνουν όσοι ανέμεναν με κομμένη αναπνοή την ανακοίνωση του CERN περί εντοπισμού του "σωματιδίου του Θεού" ή μποζονίου Higgs. Οι δύο ομάδες επιστημόνων που παρουσίασαν χθες τα αποτελέσματα των ερευνών στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων υποστήριξαν ότι κατέγραψαν μεν "συναρπαστικά ίχνη" της ύπαρξης του σωματιδίου, που θα μας βοηθήσει στην αποκρυπτογράφηση των μυστικών του σύμπαντος και τη δημιουργία του κόσμου μετά το Μπιγκ Μπανγκ, αλλά επ’ ουδενί δεν διαθέτουν στοιχεία τέτοια που να τους επιτρέψουν να ανακράξουν "εύρηκα". Τα στοιχεία για μια τέτοια ανακοίνωση θα τα διαθέτουν -συν Θεώ- εντός του επόμενου έτους». - «Το μποζόνιο Higgs είναι ο "χαμένος κρίκος" του καθιερωμένου προτύπου της Φυσικής. Η ανακάλυψή του θα σημαίνει γύρισμα σελίδας στην ιστορία των φυσικών επιστημών, ενώ η αδυναμία να γίνει αυτό, θα σήμαινε ότι τα βιβλία της φυσικής των σωματιδίων θα έπρεπε να γραφούν εξαρχής». Πηγή: http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=332142 «Το σωμάτιο του Θεού» ακόμη είναι... αόρατο

"Τα αντικλείδια", Τίτος Πατρίκιος Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή. Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν. Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί. Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν. Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν. Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος. Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν από τότε που υπάρχει ο κόσμος είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης. Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή. Από τη συλλογή Αντικριστοί καθρέφτες (1988)

«Μνήμη της Πατρίδας»,( πίνοντας κρασί), Νίκος Καρούζος Γεννιέται ο άνθρωπος κι ο ήλιος γίνετ' αμέσως πάθος ο ποιητής έχει ένα δρόμο σαν όνειρο μαύρο χαμογελαστό έχει ένα βέβαιο δρόμο τόπους-τόπους αγκάθια τόπους-τόπους ωραία χαλιά π' ο άτυχος τα ματώνει. Κι όταν ο ήλιος πέσει στις θνητές κορφές αρχίζουν τ' άστρα. Εκεί του δρόμου η τέλεψη πάλι μια γέννα μας προσμένει.

«Νεότερος», Νίκος Καρούζος Ό,τι δείχνω είναι η ουράνια πηγή με τον έρωτα με τα στήθη ό,τι δείχνω είναι η ουράνια επιστροφή με γυμνά δάκρυα με πόνο θησαυρισμένο βλέμμα ο ποιητής είναι μια νύχτα στη θάλασσα. Θεέ μου σε κυνηγώ όπως παιδί τις πεταλούδες. Θεέ μου σε κυνηγώ όπως παιδί τους συνομηλίκους μου στο δειλινό παιχνίδι. Αισθάνομαι μόνος αφού δεν έχει δεύτερη ζωή ν’ αλλάξουμε και το φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ίδιο. Σύντροφε ουρανέ άλλοτε η ελπίδα φεγγοβολούσε στα χέρια κοιτάζω το σώμα βρίσκω τ’ όνειρο πάει κι η αγάπη χάνεται σαν το νερό στην πέτρα. Τι είναι πια ένα δέντρο τι είναι τ’ ασημένια φύλλα; Μες στην ορμή της ερημιάς γινόμαστε διάφανοι.

«ΕΡΗΜΟΣ ΣΑΝ ΤΗ ΒΡΟΧΗ», Νίκος Καρούζος Διαβαίνω αγιάτρευτος μεσ' στ' όνειρό μου σε δίχτυ μόνος της πρώτης σιωπής έδειξα τα πτηνά διχάζεται ο δρόμος η αλήθεια φαρδαίνει πάντα την ορμή. Κ' η μοίρα των άστρων θα είναι τέφρα θα είναι μια μεγάλη πυρική τώρα μαθαίνω το αίμα μου δίχως τους δροσερούς υάκινθους τώρα σε βλέπω δρόμε του καλoύ σαν ειδοποίηση με κρίνους έχοντας το σακούλι τ' αναστεναγμού κι όλο πηγαίνω πηγαίνω στις πηγές.

«Πήχτωσε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ΄ τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ΄ ουρανού. Όλα ήταν γάλα ... γάλα ... λουλακί...και σπίθες. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε...ολόκληρο το βράδυ. Έγραψε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι.. Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ' άστρα.. Να τα μετρήσει όλα...σιγά σιγά...ένα ένα...Όλα... Και τα βρήκε σωστά.» (Μ. Λουντέμης)

"Το πανηγύρι των άστρων" Στίχοι: Νίκος Γκάτσος Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης Βάλ’ το μαχαίρι σου στο θηκάρι δε σου χρειάζεται τώρα πια πήρε η ρουφήχτρα το παλικάρι κι έχει σταυρό του τα δυο κουπιά - βάλ’ το μαχαίρι σου στο θηκάρι Κάτω απ’ των άστρων το πανηγύρι στάσου για λίγο στη κουπαστή κοίτα τη νύχτα πώς έχει γείρει τον στεναγμό του ν’ αφουγκραστεί - κάτω απ’ των άστρων το πανηγύρι Φύκια κοχύλια νεκρά κοράλλια στο προσκεφάλι του κατοικούν της προσμονής σου τα παρακάλια δεν λογαριάζουν και δεν ακούν - φύκια κοχύλια νεκρά κοράλλια..

«Όλα τ’ άστρα» Στίχοι: Νίκος Γκάτσος Μουσική: Μάνος Χατζηδάκις Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη "Πέφτει στα βουνά το φεγγάρι Άσ’ τη λησμονιά να το πάρει Ένας είν’ ο δρόμος μπροστά μας Κι όλα τ’ άστρα απόψε δικά μας Γύρω μας ουρλιάζουνε λύκοι Μα στο ματωμένο χαλίκι Κάναμε το φόβο χαρά μας Κι όλα τ’ άστρα απόψε δικά μας Στου μεγάλου δρόμου την άκρη Φάνηκ’ ένα φως: η αγάπη Να τος ο Θεός μας κοντά μας Κι όλα τ’ άστρα απόψε δικά μας"