PapGeo

Κώστα (Draco), έκανες αγορές προς την σωστή κατεύθυνση. Σου εύχομαι καλά ταξίδια στον ουρανό! Σχετικά με το Moon & Skyglow φίλτρο που ρώτησες, πρόκειται για ένα τύπου «broadband» φίλτρο, που ναι μεν κόβει κάποιες «γραμμές» του ορατού φάσματος, αφήνει όμως αρκετές άλλες να περάσουν στο προσοφθάλμιο: http://www.baader-planetarium.com/pdf/filter_uebersicht_en.pdf http://www.baader-planetarium.com/pdf/neodymium_e.pdf Ψάχνοντας από περιέργεια, έπεσα πάνω σε ένα σύντομο review, όπου ο συντάκτης του ισχυρίζεται ότι βοηθάει στα DSO, όταν υπάρχει Σελήνη, «κόβοντας» αρκετή από την φωταύγειά της, αναδεικνύοντας περισσότερο τα αντικείμενα (λ.χ. Μ13), χωρίς όμως οι εικόνες να συγκρίνονται με αυτές που παίρνουμε από σκοτεινό ουρανό χωρίς φίλτρο (ευνόητο), αναφέροντας επίσης ότι βοηθήθηκε και στους πλανήτες: http://www.astromart.com/articles/article.asp?article_id=577 Αφού έχεις αγοράσει το συγκεκριμένο φίλτρο, δεν χάνεις να το δοκιμάσεις όπου επιθυμείς και να συγκρίνεις τα αποτελέσματα. Ως γενική συμβουλή όμως, θα σου έλεγα ότι αυτό που χρειάζεσαι για να «δεις πραγματικά» τα DSO είναι όσο γίνεται πιο σκοτεινό ουρανό. Τους γαλαξίες και τα αστρικά σμήνη τα παρατηρούμε χωρίς φίλτρο. Αρκετά από τα νεφελώματα αναδεικνύονται στον μέγιστο βαθμό με φίλτρα τύπου «narrowband», εκείνα δηλαδή που αφήνουν ελάχιστες «γραμμές» του ορατού φάσματος, όπως τα φίλτρα UHC και OIII. Για γενική χρήση και για πρώτη αγορά θα συνιστούσα ένα (προσοχή) narrowband UHC, γιατί αποδίδει καλά στα περισσότερα από αυτά τα νεφελώματα και, γενικά, είναι πιο ευχάριστο στην παρατήρηση, αφού αφήνει και άστρα μέσα στο πεδίο, σε σχέση με ένα ΟΙΙΙ, το οποίο «εξαφανίζει» όλα τα άστρα. Φιλικά PapGeo

Κάποιοι βρίσκονται ήδη εκεί από την Τετάρτη, αλλά, το Σάββατο δεν βλέπω να βοηθάει ο καιρός για παρατήρηση, σε αντίθεση με απόψε.

Ωραίες εντυπώσεις από μεθοδικούς παρατηρητές! Καλή συνέχεια… εύχομαι και αυτό το Σαββατοκύριακο! Ελάχιστα βορειότερα υπάρχουν και άλλα «διαμάντια» για την συλλογή σας!

Η χθεσινή βραδιά θα μπορούσε να ήταν καλύτερη, από πλευράς καιρικών συνθηκών. Η παρέα όμως ήταν τέλεια και γιαυτό περάσαμε πολύ όμορφα. Κρίμα για τα παιδιά που δεν κατάφεραν να μας βρουν, αν και έφτασαν τόσο κοντά. Το σημείο παρατήρησης δεν είναι καθόλου δύσκολο, κι αν το μάθεις μια φορά, δεν το ξεχνάς εύκολα μετά. Βρίσκεται δημοσιευμένο και στο site της ΕΑΕ (χειμερινή θέση – Λιβάδι): http://astronomia.org.gr/sites.pdf Και, για να είμαστε πιο ακριβείς, μετά την παράκαμψη από τον κεντρικό δρόμο (Βίλλια – Πόρτο Γερμενό), όπου μπαίνουμε σε στενότερο ασφαλτόδρομο προς Κιθαιρώνα (υπάρχει στην αρχή του και σχετική σήμανση με ταμπέλα), ο χωματόδρομος των βατών 150 περίπου μέτρων, που οδηγεί στο Λιβάδι, βρίσκεται αμέσως μετά το τρίτο (3ο) κατά σειρά γεφυράκι του ασφαλτόδρομου, όπου ο δρόμος κάνει μια κλειστή αριστερή στροφή. Εκεί, αμέσως μετά το τέλος του γεφυριού, φαίνεται ο κατηφορικός, προς τα αριστερά, χωματόδρομος. Φιλικά PapGeo

Ευχαριστώ, εύχομαι κάτι από αυτά να αποδειχθεί χρήσιμο. PapGeo

Μετά και από αυτή την περιεκτική παρουσίαση της άποψης του Στέφανου, θα ήθελα να καταθέσω ή να συμπληρώσω ότι: Θεωρώ ότι η κατάρτιση προγράμματος παρατήρησης είναι ωφέλιμη, τουλάχιστον για τον αρχάριο ερασιτέχνη. Η προεργασία στο σπίτι βοηθά στην καλύτερη απομνημόνευση της θέσης, του είδους και του ονόματος των αντικειμένων. Με τα ανάλογα βοηθήματα (βιβλία, χάρτες κλπ) ο ερασιτέχνης παίρνει εκ των προτέρων μια πρώτη ιδέα για το τί μπορεί να δει την δεδομένη νύχτα, να πληροφορηθεί τα πιο σπουδαία αντικείμενα και κυρίως να μάθει και να σημειώσει στη λίστα του τα κύρια χαρακτηριστικά κάποιων από αυτά, που δεν πρέπει να παραλείψει να εντοπίσει και να επιβεβαιώσει, για παράδειγμα, μια dark lane, ή την ύπαρξη σπειρών σε έναν γαλαξία, ένα νοητό σχέδιο ή κάποια μεμονωμένα άστρα μέσα σε ένα αστρικό σμήνος, τα συγκεκριμένα χρώματα σε ένα πολλαπλό αστρικό σύστημα, το ορατό άστρο ενός πλανητικού νεφελώματος. Χωρίς αυτές τις πληροφορίες, αλλά και άλλες γενικότερες, που καλύπτουν την ταυτότητα του αντικειμένου (λ.χ. μέγεθος, απόσταση) – το έχω ξαναπεί – είναι σαν να περιηγείσαι έναν αρχαιολογικό χώρο χωρίς οδηγό ή ξεναγό. Και όπως συμβαίνει στις επισκέψεις αρχαιολογικών χώρων, έτσι και στις αστρονομικές παρατηρήσεις, ο χρόνος για να μελετήσεις το κάθε αντικείμενο επί τόπου, κατά την διάρκειά τους, είναι λιγοστός. Γιαυτό – τουλάχιστον ο αρχάριος ερασιτέχνης – οφείλει να πηγαίνει προετοιμασμένος για παρατήρηση, όσο γίνεται καλύτερα από πριν, για να κερδίζει τον χρόνο του, την νύχτα της παρατήρησης. Τώρα, αν και κατά πόσο θα τηρηθεί το κάθε πρόγραμμα, αυτό είναι ένα άλλο θέμα, που για μένα αποτελεί δευτερεύον ζήτημα. Γιαυτό προτείνω (προς αρχαρίους): Αγοράστε ένα επιπεδόσφαιρο και δείτε για την ημέρα της παρατήρησης, ποιοί αστερισμοί μεσουρανούν από την έναρξη του αστρονομικού σκότους, ή τη δύση της Σελήνης, έως την ώρα που θα περατώσετε την παρατήρηση, ή θα περατωθεί το αστρονομικό σκότος, ή θα ανατείλει η Σελήνη. Επικεντρωθείτε αρχικά στους αστερισμούς αυτούς και μετά στους υπόλοιπους ορατούς, έως τον ορίζοντα, και συγκροτείστε την λίστα τους (επικεφαλίδες) με σειρά παρέλευσης από το ζενίθ ή από το υψηλότερο σημείο της τροχιάς τους (για τους χαμηλότερους αστερισμούς), αναγράφοντας δίπλα και την αντίστοιχη ώρα (συνήθως ολόκληρες ώρες ή δίωρα). Έτσι έχετε έναν πρώτο «μπούσουλα» για το τί μπορείτε να δείτε ανα δεδομένη ώρα, και πού να σταθείτε περισσότερο σύμφωνα και με τα αμέσως παρακάτω: Σε κάθε αστερισμό σημειώστε τα πιο αξιοσημείωτα αντικείμενα κατά σειρά σπουδαιότητας και επιγραμματικά αναφέρατε δίπλα τους πρόχειρα στοιχεία εντοπισμού (λ.χ Β/Δ του α αστέρα, για να τα εντοπίζετε ευκολότερα πάνω στο χάρτη την ώρα της παρατήρησης), και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ή εντυπώσεις άλλων, που έχετε διαβάσει. Πιο δίπλα, αφήστε χώρο για τις δικές σας σημειώσεις για εντοπισμό, επιβεβαιώσεις και γενικότερες εντυπώσεις. Αν είστε πιο συστηματικοί, μπορείτε να εμπλουτίσετε την παραπάνω πρόχειρη λίστα καταρτίζοντας πιο άρτιους και λεπτομερείς πίνακες. Επίσης, καλό θα ήταν στην αρχή τους να αναφέρονται και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία, όπως ο χρόνος παρατήρησης, ο τόπος, οι καιρικές συνθήκες κλπ., για μελλοντική αναζήτηση, σύγκριση και χρήση. Τώρα, για τους πιο προχωρημένους, όλα τα παραπάνω μπορεί να φαίνονται γνωστά, ή και περιττά. Είναι γεγονός ότι, από κάποιο σημείο και μετά, όσο προχωρά η εμπειρία και η γνώση του ουρανού, τα προγράμματα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, ή και… καταργούνται! Προσωπικά, τον τελευταίο καιρό χρησιμοποιώ κι εγώ το «The Night Sky Observer’s Guide» (Vol 1 &2), το οποίο είναι κατάλληλο για τηλεσκόπια από 8 ίντσες και πάνω. Από εκεί αντλώ στόχους, ανάλογα με ποιόν αστερισμό επιθυμώ να δω στα γρήγορα, ή να… «γδύσω» αργά! Τελευταίο που έχω να πω είναι ότι, το παν στην αστρονομική παρατήρηση είναι να αντλείς ευχαρίστηση και να κερδίζεις την ηρεμία σου. Και όταν λέω ηρεμία, εννοώ πραγματική ηρεμία, σε αρμονία με την φύση τριγύρω σου και τον σιωπηλό ουρανό από πάνω σου. Έχει τύχει να δω ερασιτέχνες (πέραν από τον εαυτό μου παλαιότερα), που μου φαίνονταν «ήρεμοι» σαν την πάπια στο νερό: Εξωτερικά χαλαροί, αλλά μέσα τους, δουλεύοντας σαν τις ατμομηχανές (όπως η πάπια κινεί συνεχώς - αλλά αθέατα - τα πόδια της κάτω από το νερό), πασχίζοντας να καταφέρουν αυτό ή αυτά που είχαν σκεφτεί με το μυαλό τους. Αν κάτι λοιπόν από τα δύο (ευχαρίστηση και πραγματική ηρεμία) δεν παράγεται, απαιτείται επανεξέταση της όλης διαδικασίας, όσον αφορά την παρατήρηση. Τα προγράμματα σε αυτό το επίπεδο μπορεί να βοηθούν, μπορεί όμως και να καταδικάζουν με την χρήση τους. Το σημείο ισορροπίας είναι υποκειμενικό και αποτελεί ζήτημα προς εύρεση με διαφορετικά δεδομένα και διαφορετική λύση για τον κάθε ερασιτέχνη. Φιλικά PapGeo

Γεια σου Κώστα, Καταρχήν, ψυχραιμία. Ευτυχισμένος ερασιτέχνης είναι αυτός που αγοράζει μετά από ψύχραιμη σκέψη. Τα William Optics και Stellarvue, αποτελούν παραλλαγές της ίδιας βασικής μονάδας, που κυκλοφορεί ευρέως με ταμπέλες από διάφορες μάρκες του εξωτερικού, όπως λ.χ. και των δικών μου της Burgess ( http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=7440 ), με μικροδιαφορές, κυρίως, είτε αισθητικές, είτε σε κάποια από τα εξαρτήματα, τα μόνιμα, όπως οι εστιαστές των προσοφθαλμίων, ή τα προσθαφαιρούμενα, όπως οι barlow / correctors και οι προσοφθάλμιοι. Τα William Optics τα βρίσκεις και εδώ μέσω του έλληνα αντιπροσώπου. Τα Denkmeier πάλι, θεωρούνται ανώτερα από τους αμερικανούς ερασιτέχνες. Αυτό βέβαια αντανακλάται και στην τιμή τους. Μάλλον έχουν δίκιο (δεν έχω προσωπική εμπειρία). Μπορείς να διαβάσεις περισσότερα για τα binoviewers γενικά εδώ: http://www.cloudynights.com/ubbthreads/postlist.php/Cat/0/Board/binoviewers Φιλικά PapGeo

Άνοιξα με μεγάλη περιέργεια το pc μου απόψε, μετά από 3 μέρες, με σκοπό, κυρίως, να δω, πώς τα περάσατε στο συνέδριο, γιατί μια εμπύρετη ίωση της τελευταίας στιγμής με κράτησε μακριά του. Μάλλον γλίτωσα τα λεφτά μου, έχασα όμως και την παρέα σας. Αστροβραδυά σε ρεμπετάδικο?!!! Ωραία τοποθεσία! Άσε που δεν επηρεάζεται και από τις καιρικές συνθήκες!

Εδώ θα διαφωνήσω. Πέρυσι τον Ιούλιο, είχα κι εγώ κατασκηνώσει στον Πάρνωνα, μέσα στα δένδρα, πάνω από το γήπεδο παρατήρησης. Οι συνθήκες δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να παρομοιαστούν με παραλίας (καλοκαιριάτικα). Αυτό το λέω για όσους δεν έχουν πάει ακόμα και σκέφτονται σοβαρά να πάνε. Πέραν του γνωστού κρύου λόγω του μεγάλου υψόμετρου (χειμωνιάτικα – χιονοδρομικά σε πλήρη εφαρμογή το βράδυ), φυσούσε με τέτοια μανία, που λύγιζε τα ελαστικά κοντάρια στήριξης της σκηνής μου (4 ατόμων), περιορίζοντας τον ωφέλιμο εσωτερικό χώρο στα 2/3 (!), και αν δεν είχε τύχει να έχω δέσει την σκηνή και σε διπλανά δένδρα (το έδαφος εκεί για τα τυπικά πασαλάκια είναι κάπως σαθρό), πιθανότατα, να είχα φύγει μαζί με τη σκηνή κουτρουβαλώντας! Τέτοιον αέρα δεν θυμάμαι να συνάντησα στον Πάρνωνα άλλη φορά. Μπορεί άλλες φορές να είχε κρύο, υγρασία για μπάνιο, αλλά όχι τέτοιον αέρα. Γιαυτό, θα πρότεινα να προετοιμάζεται κανείς για τα χειρότερα, να επιλέγει μια άνετη σκηνή περισσότερων ατόμων, που να έχει δύο τοιχώματα, όχι μόνο για την βροχή, αλλά και για την ζέστη, το κρύο και τον αέρα. Και βέβαια, όπως ειπώθηκε, απαραίτητα φουσκωτό στρώμα με εναλλακτική λύση τρόπου φουσκώματος - filiatra μ΄ακούς?!!! Φιλικά PapGeo

Very nice! Fred, I didn’t know you have such a monster! Last October, during the 5th astronomical congress, we all had the opportunity to take a close look at your meteorite collection. Now this… Also, very impressed! George

Βάζοντας τα go-to στην κουβέντα βγήκαμε από το θέμα. Εγώ θα συνόψιζα τα παραπάνω με την παρακάτω «ταξιδιωτική» παρομοίωση: Όποιος χρησιμοποιεί go-to πηγαίνει στον στόχο του, όπως πηγαίνει ένας ταξιδιώτης στον προορισμό του με αεροπλάνο: Αφού μπει στο αεροπλάνο, μετά από λίγο προσγειώνεται, χωρίς να έχει καταλάβει πολλά από την απόσταση που διήνυσε. Όποιος χρησιμοποιεί χειροκίνητες μεθόδους πλοήγησης στον ουρανό (dobs ή ισημερινές με μοτέρ και χάρτες) πηγαίνει στο στόχο του, όπως πηγαίνει ένας ταξιδιώτης που χρησιμοποιεί όλα τα άλλα μέσα μεταφοράς: Μπορεί να καθυστερεί να φθάσει, αλλά βιώνει περισσότερο το ταξίδι του, αντιλαμβάνεται έντονα τα τοπία που προσπερνά και αποκτά μια καλύτερη αίσθηση και γνώση του κόσμου μέσα στον οποίο ζει. Τελικά, τί αξίζει περισσότερο, «η Ιθάκη», «το ωραίο ταξίδι», ή μήπως και τα δύο? Φιλικά PapGeo --------- Υ.Γ.: Η καθυστέρηση με την οποία ένας χειροκίνητα κινούμενος ερασιτέχνης αστρονόμος φθάνει στον στόχο του, δεν είναι πια τόσο μεγάλη σε σχέση με τα go-to, όταν αποκτηθεί μια σχετική εμπειρία του ουρανού. Και βέβαια, δεν συζητώ για τους πιο έμπειρους ερασιτέχνες, οι οποίοι συνήθως «καρφώνουν» το τηλεσκόπιο πάνω σε αμυδρούς στόχους μέσα σε ελάχιστα δεύτερα, ξεπερνώντας σε πολλές περιπτώσεις και τα go-to σε ταχύτητα.

Παιδιά, και οι δύο λύσεις / απόψεις είναι βάσιμες. Και τα 8άρια dobs είναι αξιολογότατα τηλεσκόπια, που διαθέτουν την χαμηλότερη τιμή απόκτησης ανά ίντσα διαμέτρου (κι εδώ μιλάμε για 8 ίντσες, που ουσιαστικά ανοίγουν διάπλατα το σύμπαν μπροστά σου), και η πρόταση του giorgos.gr είναι αξιολογότατη, για κάποιον που διαθέτει περισσότερα χρήματα. Και οι δύο απόψεις έχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Κι επειδή εδώ έχουν αναφερθεί κυρίως τα πλεονεκτήματα της άποψης του giorgos.gr και τα μειονεκτήματα των dobs, θα ήθελα, χάριν της ισορροπίας που καλό είναι να διακρίνει το λόγο μας, να αναφερθώ σε ορισμένα μειονεκτήματα, που έχω διαπιστώσει προσωπικά με το 8άρι νευτώνειο Sky-Watcher 200 HEQ5 που διαθέτω, σε σύγκριση με ένα τυπικό 8άρι dobsonian. Το νευτώνειο λοιπόν: - διαθέτει περισσότερα κομμάτια και εξαρτήματα, και γιαυτό μεταφέρεται δυσκολότερα (περισσότερα δρομολόγια σπίτι – μπαλκόνι / ταράτσα / κήπος, ή σπίτι – αυτοκίνητο – χώρος παρατήρησης, και πάλι πίσω). - παίρνει περισσότερο χρόνο για να στηθεί και να ετοιμαστεί για παρατήρηση (με το dob, αν θέλεις, σε 5’ είσαι έτοιμος), αλλά και για να μαζευτεί (η δυσκολότερη ώρα της βραδιάς!). - η εξισορρόπηση των βαρών (σωλήνας και αντίβαρα) πρέπει να γίνεται (και να διατηρείται κατά τη χρήση) με μεγαλύτερη σχολαστικότητα από ένα dob. - απαιτείται η εξασφάλιση παροχής ρεύματος (επιπλέον βάρος από μπαταρίες, φορτιστές, καλώδια κλπ). - ο εστιαστής κατά την παρατήρηση έρχεται σε περίεργες θέσεις (απαιτείται να χαλαρώνεις και να σφίγγεις τις βίδες των δακτυλιδιών στήριξης για να τον επαναφέρεις σε καταλληλότερες θέσεις, κι αν κάνει κρύο, τα δάκτυλά σου από τα συνεχή στριψίματα μπορεί να γίνουν σαν τα δάκτυλα του υδραυλικού – no offence, δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους). Ο καθένας λοιπόν συγκρίνει κι επιλέγει. Αν πάντως πρόκειται για αρχάριο, που δεν γνωρίζει πόσο τελικά θα εμβαθύνει στην ερασιτεχνική αστρονομία, μάλλον η λύση του dob – και δη ενός πάμφθηνου 8ιτσου, μου φαίνεται πιο απλή και προσιτή. Για τον ίδιο λόγο, μια λύση που συνδυάζει ισημερινή στήριξη με νευτώνειο σωλήνα τηλεσκοπίου, ίσως λειτουργήσει αρνητικά στην όλη εξέλιξη. Φιλικά PapGeo

Ευτυχώς που τα dobs, μέσα από την απλοϊκότητά τους, αποτελούν κατασκευές που επιδέχονται πλήθος βελτιώσεων, που συχνά – πυκνά συζητούνται κι εδώ, και δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μηχανικός πυραυλικών συστημάτων για να τις εφαρμόσει.

Ωραίο διοπτρικό! Ευτυχώς που δεν ρώτησες και για το τρίποδο. Όπως το βλέπω, μάλλον ερωτοτροπεί με το γρασίδι στα δεξιά του!

Φίλε Μανούσο, πολύ σημαντικά και ωφέλιμα αυτά που επισημαίνεις, τα οποία με οδηγούν αυτόματα στο παρακάτω ερώτημα: Υπάρχει τρόπος να διαπιστώσουμε αν υπάρχει ή όχι το συγκεκριμένο φίλτρο υπέρυθρων μέσα στα laser που διαθέτουμε?

Γεια σου Ιορδάνη, Σωστή τακτική ακολουθείς. Θα αποκτήσεις ένα αξιοπρεπές τηλεσκόπιο, που θα σου προσφέρει πολλά, δίνοντας πολύ λίγα χρήματα. Ως προς τα τηλεσκόπια που ρωτάς, έχω αναφερθεί ήδη στο παρελθόν εδώ: http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?p=26434&highlight=#26434 Διάβασε προσεκτικά και κάνε την σύγκρισή σου. Φιλικά PapGeo

Έπεσα επάνω του σερφάροντας στο internet. Μου άρεσε και σας παραθέτω το τελικό αποτέλεσμα, χωρίς να έχω επαληθεύσει τον τρόπο με τον οποίο ζωγραφίστηκε. Για περισσότερα εδώ: http://www.freestuff.gr/forums/viewtopic.php?t=20963 Φιλικά PapGeo

Αγαπητοί φίλοι, σας ευχαριστώ ιδιαίτερα για τα πολύ θετικά σχόλιά σας. Αποτελούν για μένα την κορυφαία στιγμή αυτής της προσπάθειας. Με εκτίμηση Γιώργος

Πόσοι άραγε από τους εν ενεργεία αστροναύτες έχουν τηλεσκόπιο? Πάντως, δεν πιστεύω να έχουν όλοι... Και μόνο η αίσθηση που θα προκαλέσει στον κόσμο η δημοσιότητα της όλης διαδικασίας είναι πιο σημαντική από την καθεαυτή διαδικασία. Για μένα δεν έχουν ιδιαίτερο ενδίαφέρον οι 8 που τελικά θα επιλεγούν, αλλά οι 50.000 που θα προσπαθήσουν να αγγίξουν το όνειρο και οι αμέτρητοι άλλοι που θα το ζήσουν νοερά από το σπίτι τους. Προχωράμε αργά, αλλά προχωράμε! PapGeo

...ή αλλιώς, ερασιτεχνική αστρονομία «τσέπης»! Φίλοι μου γεια σας. Αφορμή για την παρουσίαση που ακολουθεί αποτέλεσε η ανάγκη μου να αγοράσω ένα φωτογραφικό τρίποδο προκειμένου να τοποθετήσω επάνω του ελαφρύ αστρονομικό εξοπλισμό. Ο εξοπλισμός αυτός είναι χαμηλού κόστους, περιλαμβάνει ένα ζευγάρι κιάλια της Meade 10x50 και το μικρό διοπτρικό αχρωματικό τηλεσκόπιο της Celestron FS 80WA (διάμετρος φακού 80mm, εστιακή απόσταση 400mm), και τον χρησιμοποιώ κυρίως για ευκαιριακή παρατήρηση σε διακοπές με την οικογένεια, όταν δηλαδή ο ωφέλιμος χώρος στις αποσκευές μου είναι λιγοστός. Σκοπός μου λοιπόν ήταν - αποφεύγοντας τα ακριβότερα και ίσως πιο σύνθετα συστήματα στηρίξεων αστρονομικού εξοπλισμού - να βρω ένα φωτογραφικό τρίποδο ήπιου κόστους, που να αντικαταστήσει το ήδη ελαφρύ τρίποδο που διαθέτω, το οποίο, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα φθηνά τρίποδα αλουμινίου με πλαστικά τμήματα που κυκλοφορούν στην αγορά, πάσχει από αρκετές ελαστικότητες σε όλα του τα μέρη. Κι αν οι ελαστικότητες αυτές μπορούν να είναι ανεκτές σε κιάλια χαμηλών μεγεθύνσεων, όπως τα 10x50 που διαθέτω, δεν συμβαίνει το ίδιο σε μεγαλύτερες μεγεθύνσεις, είτε ενδεχομένως από ισχυρότερα κιάλια, είτε από μικρά διοπτρικά τηλεσκόπια, όπως το δικό μου, όπου οι ελαστικότητες μπορούν πανεύκολα να καταστήσουν την παρατήρηση προβληματική, έως και αποκαρδιωτική… Γι΄αυτό, πριν ξεκινήσω την έρευνα αγοράς μου, έθεσα τα παρακάτω χαρακτηριστικά, που θα έπρεπε να έχει το μελλοντικό μου τρίποδο, και συγκεκριμένα να διαθέτει (κατά σειρά σπουδαιότητας): -Μεταλλική κατασκευή, τόσο στα πόδια, όσο και στην κεφαλή (για στιβαρότητα και αποφυγή ελαστικοτήτων). -Δυνατότητα υποστήριξης φορτίου έως και 4 κιλά (για να μπορούν να τοποθετηθούν επάνω του, σε ειδική πλατφόρμα, κιάλια και τηλεσκόπιο μαζί). -Μανιβέλα στον κεντρικό άξονα (για την ευκολότερη και ακριβέστερη στόχευση και παρατήρηση προς διαφορετικά ύψη στόχων). -Έλλειψη κεντρικών συνδέσμων (αντηρίδων) μεταξύ των ποδιών και του κεντρικού άξονα (για να περνούν τα πόδια του παρατηρητή ευκολότερα μέσα από το τρίποδο, όταν παρατηρεί καθιστός). -Κόστος έως 100 ευρώ. Με αυτές τις σκέψεις στράφηκα προς τα μεγάλα καταστήματα φωτογραφικών του κέντρου της Αθήνας, έχοντας την εντύπωση ότι θα βρω γρήγορα και εύκολα το τρίποδο που επιθυμούσα. Πόσο γελάστηκα! Αυτό που ξεκίνησε σαν μια απλή βόλτα κατέληξε σε σπαζοκεφαλιά! Ειλικρινά δεν περίμενα τόσο μεγάλη έλλειψη προϊόντων στην αγορά, η οποία βέβαια έχει την εξήγησή της και οφείλεται βασικά στο γεγονός ότι, σήμερα, τόσο οι φωτογραφικές μηχανές, όσο και οι βιντεοκάμερες, έχουν γίνει εξαιρετικά μικρές και ελαφρές, και άρα, δεν προτιμώνται από το καταναλωτικό κοινό στιβαρότερα τρίποδα, όπως αυτά που έψαχνα, και γι΄αυτό, αντίστοιχα, προωθούνται από τα καταστήματα τα πιο ελαφρά και οικονομικά. Την δυσφορία μου και τις ανησυχίες μου τις μοιράστηκα μαζί σας εδώ: http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=7113 Μετά από αυτό, πήρα το θέμα προσωπικά, δεν παραιτήθηκα από την όλη ιδέα και στράφηκα στις περισσότερες αντιπροσωπίες εισαγωγής φωτογραφικών τριπόδων της Αθήνας και στις παρακάτω μάρκες (σε παρένθεση οι αντιπρόσωποι): - BENBO, REPORTER (ΖΑΡΟ ΦΙΛΜ - Χ. ΖΑΧΑΡΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ & ΣΙΑ Ο.Ε.). - BILORA (FISHEYE – K. ΚΟΚΚΟΡΟΓΙΑΝΝΗΣ & ΣΙΑ Ο.Ε.) - CULLMAN (ΤΣΑΚΝΑΡΙΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ & ΣΙΑ Ο.Ε.) - ΗΑΜΑ (ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ Α&Ε Ο.Ε.) - FIRST (ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΙΕΣ) - GIOTTOS, WF (ΓΙΑΝΝΑΤΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΑ Α.Ε.) - JESSOPS (PLANO A.E.) - MANFROTTO (ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Χ. & ΣΙΑ Ε.Ε.) - SLIK (FOTOMATIC A.E.) - UNOMAT, BRAUN (VIDEOPHOT – K. ΣΑΛΙΑΡΙΔΗΣ & ΥΙΟΙ Ο.Ε.) - VANGUARD (ΣΑΛΚΟΦΩΤ) - VELBON (ΔΑΜΚΑΛΙΔΗΣ Δ&Ι Α.Ε.) Ατυχώς, όλοι ανεξαιρέτως οι παραπάνω αντιπρόσωποι, διέθεταν τρίποδα με κάποια μόνο από τα χαρακτηριστικά που έθεσα για την έρευνά αγοράς μου. Τελικά, επέλεξα το εγγύτερο στις ιεραρχικά δομημένες απαιτήσεις μου, το παρουσιαζόμενο εδώ τρίποδο με κωδικό 1123 της Bilora, το οποίο όμως παρέχεται χωρίς κεφαλή, γι΄αυτό και το αγόρασα μαζί με την με κωδικό 1154 κεφαλή video της ίδιας εταιρίας από την αντιπροσωπεία της, στην συνολική τιμή των 115 ευρώ (70 ευρώ το τρίποδο + 45 ευρώ η κεφαλή), τα οποία σας τα παρουσιάζω αμέσως παρακάτω: Τρίποδο Bilora Professional III (art. 1123) H Bilora, παρά το γεγονός ότι το όνομά της παραπέμπει σε κάτι ιταλικό, είναι μια γερμανική εταιρία, γνωστή από παλιά στο χώρο, η οποία ξεκίνησε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα να κατασκευάζει διάφορα φωτογραφικά είδη, μεταξύ των οποίων και φωτογραφικές μηχανές. Σήμερα, δραστηριοποιείται στην εμπορία τριπόδων και λοιπών αξεσουάρ για την φωτογραφία. Η ποιότητα κατασκευής της είναι καλή και οι τιμές της λογικές. Το συγκεκριμένο τρίποδο (1123) αποτελεί το κορυφαίο τρίποδό της και αποτελεί μέλος της αρτιότερης σειράς τριπόδων που διαθέτει, της «Professional», την οποία μπορείτε να δείτε εδώ: http://www.bilora.de/en/index.php?area=1&p=static&page=e-professionalpods Μπορείτε επίσης να κάνετε download την σχετική παρουσίαση της Βilora (στα γερμανικά) εδώ: http://www.bilora.de/index.php?showfile=1&fid=21&p=downloads&area=1&categ=16&PHPSESSID=1bb7f4ae0c4cfdcf9ea49e9428e86bfe Τα τεχνικά χαρακτηριστικά και οι διαστάσεις του τριπόδου είναι τα παρακάτω: - Ολομεταλλική κατασκευή (τμήματα και ενώσεις) - Τηλεσκοπικά πόδια τριών τμημάτων με ασφάλειες ταχείας απελευθέρωσης. - Τηλεσκοπικοί σύνδεσμοι (αντηρίδες) ένωσης ποδιών με τον κεντρικό άξονα. - Κεντρικός άξονας που αυξομειώνεται με χρήση μανιβέλας. - Βάρος: 3.560 g - Δυνατότητα φορτίου: έως 5 kg - Διάμετρος επάνω τμήματος ποδιού: 30 mm - Ύψος κλειστό: 67 cm - Ύψος ανώτατο με τα πόδια και τον κεντρικό άξονά του πλήρως ανοικτούς: 152 cm - Ύψος κατώτατο λειτουργικό με τα τμήματα των ποδιών του κλειστά: 43 cm - Ύψος ανώτατο από το έδαφος έως τους συνδέσμους ποδιών – κεντρικού άξονα (αντηρίδες): 83 cm - Ύψος κεντρικού άξονα πλήρως εκτεταμένου πάνω από το τρίποδο (με μανιβέλα): 27 cm Το τρίποδο παρέχεται μέσα σε έναν μαύρου χρώματος και καλής ποιότητας σάκο από πλαστικοποιημένο ύφασμα με εσωτερική επένδυση και με ιμάντα μεταφοράς. Ο σάκος διαθέτει επίσης εξωτερικά μια επιμήκη τσέπη με φερμουάρ για μικροαντικείμενα. Επίσης, παρέχονται και δύο (2) διαφορετικά κλειδιά τύπου allen, για τυχόν μικροεπισκευές στις αντίστοιχες βίδες του τριπόδου. Ας πάμε όμως στην αναλυτική παρουσίαση του τριπόδου της Bilora, ξεκινώντας από κάτω προς τα επάνω: Τα άκρα του τριπόδου αποτελούνται από μέτριας σκληρότητας πέλματα από καουτσούκ, που έχουν τη δυνατότητα να κινούνται ελεύθερα τριγύρω, προκειμένου να μπορούν να τοποθετηθούν σε οποιασδήποτε κλίσης έδαφος. Αυτό επιτυγχάνεται, επειδή εσωτερικά εδράζονται σε κλειδώσεις τύπου μπίλιας. Αν τα άκρα αυτά βιδωθούν προς τα μέσα, τότε αποκαλύπτονται από κάτω τους τα μεταλλικά άκρα του τριπόδου, που έχουν κωνοειδή μορφή. Τα πόδια του τριπόδου είναι τηλεσκοπικά, διαιρούνται σε τρία τμήματα, ένα του κορμού και άλλα δύο που εισχωρούν μέσα στο πρώτο, και συγκρατούνται στο μήκος που επιλέγεται κάθε φορά με ανατομικές - μεταλλικές ασφάλειες ταχείας απελευθέρωσης. Το μόνο που έχει να κάνει ο χρήστης είναι να τις ανοίξει τραβώντας την κάθε μια από το σημείο που προεξέχει και να τις ξανακλείσει, όταν επιλέξει το επιθυμητό μήκος των ποδιών. Στο πάνω τμήμα τους (του κορμού), όλα τα πόδια διαθέτουν επένδυση από σπογγώδες συνθετικό υλικό μαύρου χρώματος, το οποίο, εκτός από προστασία στα χτυπήματα, αποδεικνύεται πολύ χρήσιμο για αστρονομική χρήση, καθώς προστατεύει τα χέρια από το κρύο κατά την διάρκεια της παρατήρησης, κάθε φορά που ο χρήστης μετακινεί ή απλά ακουμπά το τρίποδο. Τα πόδια συνδέονται με τον κεντρικό άξονα του τριπόδου με μεταλλικούς τηλεσκοπικούς συνδέσμους (αντηρίδες). Οι σύνδεσμοι ασφαλίζουν τα πόδια πάνω στον κεντρικό άξονα με ειδική βίδα (σφικτήρα) και σε οποιοδήποτε επιθυμητό ύψος αυτού, ώστε να επιτρέψουν μικρότερη ή μεγαλύτερη επιφάνεια στήριξης. Οι ίδιοι οι σύνδεσμοι είναι επίσης αυξομειούμενοι κατά βούληση. Ο χρήστης σηκώνει την ασφάλεια που βρίσκεται πάνω στον κάθε σύνδεσμο, τραβάει προς τα έξω τα πόδια και αφήνει την ασφάλεια να επιστρέψει στη θέση της μέσω ελατηρίου, όταν ο σύνδεσμος έχει επιμηκυνθεί στην επιθυμητή διάσταση, η οποία μπορεί να φτάσει μέχρι και το διπλάσιο του μήκους που έχει όταν είναι κλειστός. Στην πράξη όμως, αυτό μπορεί να μην είναι τόσο εύκολο. Στο δικό μου τουλάχιστον τρίποδο, απαιτείτο αρκετή δύναμη για να γίνει, και δεν γνωρίζω αν συναντάται σε όλα τα τρίποδα 1123 της Bilora και αν θα εξαλειφθεί με τη χρήση. Εν πάσει περιπτώσει, θεωρώ ότι η χρησιμότητα αυτή είναι περιορισμένη όσον αφορά την αστρονομική χρήση, καθώς επιτρέπει στο τρίποδο, είτε να χαμηλώσει περαιτέρω με τα πόδια κλειστά, είτε να αυξήσει την επιφάνεια στήριξης με τα πόδια ανοικτά. Τα πόδια, στο πάνω τμήμα τους καταλήγουν σε τρεις μεταλλικές κλειδώσεις, οι οποίες αποτελούν τμήμα του λαιμού του τριπόδου. Πάνω στον λαιμό είναι συνδεδεμένος με μεταλλική αφαιρούμενη βίδα, ένας άλλος ιμάντας, πέραν αυτού της παρεχόμενης θήκης, ο οποίος, αφού δεθούν τα λουριά του στις άκρες των ποδιών του τριπόδου, επιτρέπει στο χρήστη να μεταφέρει το τρίποδο χωρίς την παρεχόμενη θήκη. Πάνω από τον λαιμό εδράζεται o μηχανισμός κίνησης και αυξομείωσης του μεταλλικού κεντρικού άξονα, ο οποίος φέρει σε όλο το μήκος του εγχαράξεις για την κίνησή του από την μανιβέλα και έχει διάμετρο 28 mm. H μανιβέλα διαθέτει δύο θέσεις, αυτήν της αποθήκευσης και την αυτήν της λειτουργίας. Η μετάβαση από την μία στην άλλη κατάσταση επέρχεται με την άσκηση πίεσης πάνω σε μια κυκλικής σχεδίασης μεταλλική ροδέλα με ελατήριο, που βρίσκεται πάνω και γύρω από την μανιβέλα, και την ταυτόχρονη αλλαγή θέσης της τελευταίας χειροκίνητα. Η μανιβέλα, λειτουργεί περιστροφικά, κινώντας τον κεντρικό άξονα επάνω – κάτω, μόλις τραβηχτεί προς τα έξω η ασφάλεια ταχείας απελευθέρωσης που υπάρχει δίπλα της, η οποία λειτουργεί σωστά, αλλά με πιο ήπιο τρόπο, από τον αντίστοιχο ακαριαίο που λειτουργούν οι ασφάλειες των ποδιών. Στην πράξη, η ασφάλεια αποδεικνύεται πολύ φιλική, γιατί επιτρέπει στο χρήστη να κάνει γρήγορες εναλλαγές του ύψους με την βοήθεια της επίσης φιλικής μανιβέλας, χωρίς να στρίβει βίδες κάθε φορά. Απλά, με το ένα χέρι ανοίγει και κλείνει την ασφάλεια, ενώ με το άλλο χειρίζεται τη μανιβέλα. Ο μηχανισμός ανύψωσης λειτουργεί πολύ καλά και σταθερά, εμπνέοντας εμπιστοσύνη. Μπορεί δε να συγκρατήσει το φορτίο που δοκίμασα (3,4 kg) σε οποιοδήποτε ύψος, χωρίς την ανάγκη να κλείσει προηγουμένως ο χρήστης την ασφάλεια. Σε κάθε περίπτωση όμως, το τελευταίο απαιτείται να γίνει, γιατί διαφορετικά ο κεντρικός άξονας χάνει σε στιβαρότητα. Στο απώτατο τμήμα του το τρίποδο καταλήγει σε μια κυκλική βάση, όπου επάνω της εξέχει η γνωστή βίδα των 3/8”, η οποία μπορεί να συνδεθεί με οποιαδήποτε κεφαλή του εμπορίου με ανάλογη υποδοχή. Ας πάμε όμως πιο ψηλά, στην κεφαλή. Κεφαλή Video Bilora Professional (art. 1154) Όποιος περιηγηθεί σε sites και forums του εξωτερικού, θα διαπιστώσει ότι οι ερασιτέχνες που χρησιμοποιούν φωτογραφικά τρίποδα για αστρονομική χρήση είναι μοιρασμένοι ως προς τις προτιμήσεις τους, όσον αφορά τις κεφαλές. Άλλοι χρησιμοποιούν φωτογραφικές κεφαλές και άλλοι κεφαλές για video. Η κύρια διαφορά τους είναι ότι, ενώ στις πρώτες πρέπει – υπό κανονικές συνθήκες - ο χρήστης να απασφαλίζει τους άξονες κίνησης της κεφαλής, να μετακινεί την κεφαλή εκεί που επιθυμεί και μετά να επανασφαλίζει τους άξονές της, στις δεύτερες, δεν υπάρχει δυνατότητα πλήρους ασφάλισης των αξόνων κίνησης. Ακόμα κι αν ο χρήστης σφίξει την κεφαλή με τις παρεχόμενες ασφάλειες, η κεφαλή δεν πρόκειται να ακινητοποιηθεί πλήρως, ή έστω με την δύναμη που μια φωτογραφική κεφαλή ακινητοποιείται. Από την άλλη όμως, ο χρήστης, αφού ισορροπήσει το βάρος του εξοπλισμού του πάνω στη κεφαλή, απλά την κινεί κατά βούληση, όπου επιθυμεί. Το θέμα σηκώνει αρκετή κουβέντα και – από όσα έχω κατανοήσει έως σήμερα – τείνω στο συμπέρασμα ότι οι καλύτερες κεφαλές δεν είναι ασυζητητί, ούτε οι πρώτες, ούτε οι δεύτερες, αλλά αυτές μάλλον που λειτουργούν πιο «στρωτά», κυρίως στις μικροδιορθώσεις κατά την παρατήρηση, χωρίς παράλληλα να φθείρουν τα επιμέρους εξαρτήματα του εσωτερικού τους. Η αντιπροσωπεία της Bilora στην Ελλάδα εισάγει για την υποστήριξή του 1123 τριπόδου της μόνον μία κεφαλή, την 1154 για χρήση video, αν και η κατασκευάστρια εταιρία διαθέτει και άλλες. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τον ενθουσιασμό μου να επιλέξω το τρίποδό της, αλλά και τα «στρωτά» χαρακτηριστικά κίνησης που διέθετε η κεφαλή κατά την πρόχειρη εξέτασή της στην αντιπροσωπεία, με ώθησαν να την αγοράσω και αυτή. Το μόνο που με απασχόλησε ήταν το πώς θα ισορροπήσω το φορτίο των οπτικών υπό κλίση, πέραν από κάποιο βάρος, γιατί η κεφαλή δεν ακινητοποιήτο πλήρως, όπως μόλις προαναφέρθηκε. Μπορείτε να δείτε την κεφαλή στο link της Bilora που δόθηκε παραπάνω και επίσης, να κάνετε download την σχετική παρουσίαση της Bilora (στα γερμανικά) εδώ: http://www.bilora.de/index.php?showfile=1&fid=24&p=downloads&area=1&categ=16&PHPSESSID=1bb7f4ae0c4cfdcf9ea49e9428e86bfe Τα τεχνικά χαρακτηριστικά και οι διαστάσεις της κεφαλής είναι τα παρακάτω: - Ολομεταλλική κατασκευή - Κίνηση σε δύο άξονες (οριζόντια και καθ΄ύψος), μεμονωμένα ή ταυτόχρονα. - Στρόφιγγες σύσφιξης (ασφάλειες), μία ανά άξονα κίνησης. - Κοινό χειριστήριο και για τους δύο άξονες κίνησης. - Αποσπώμενο πλατό με δύο ασφάλειες. - Βάρος: 870 g - Δυνατότητα φορτίου: έως 4 kg - Ύψος: 12 cm Πέραν των παραπάνω, η κεφαλή διαθέτει στα πλάγιά της θάλαμο με φυσαλίδα για τον έλεγχο της τοποθέτησής της ως προς την οριζόντιο, που δεν έχει κάποια χρησιμότητα για αστρονομική χρήση. Αντίθετα, πιο χρήσιμη είναι η διαμόρφωση του πλατό πάνω στο οποίο βιδώνει το όποιο οπτικό όργανο. Αποτελείται από μια 7x8,5 cm εξαγωνική μεταλλική πλάκα με επένδυση από φελλό, η οποία αφαιρείται «συρταρωτά», από την πίσω πλευρά της κεφαλής (όπου είναι και το χειριστήριο), αφού πρώτα ξεβιδωθεί από τα πλάγια της (αριστερά) μια βίδα και τραβηχτεί προς τα κάτω μια δεύτερη με ελατήριο (από το κάτω μπροστινό μέρος), η οποία λειτουργεί ως πείρος ασφαλείας. Αυτό το σύστημα, επιτρέπει στο χρήστη να αφαιρεί την πλάκα και να βιδώνει πάνω της (και κατ΄επέκταση πάνω στην κεφαλή) πιο εύκολα τον εξοπλισμό του. Επιπλέον, του επιτρέπει, να έχει το πλατό μόνιμα βιδωμένο πάνω στον εξοπλισμό του, ή, όπως θα δούμε πιο κάτω, σε ένα mounting plate. Από την άλλη, η ύπαρξη του πείρου ασφαλείας προστατεύει την πλάκα και τον εξοπλισμό από ατυχή γλιστρήματα προς τα πίσω, σε περίπτωση πλημμελούς ασφάλισης του συστήματος, ιδίως όταν η κεφαλή χρησιμοποιείται υπό κλίση, όπως στην ερασιτεχνική αστρονομία. Διαφορετικά, ο χρήστης μπορεί να χρησιμοποιήσει την κεφαλή ανάποδα, όπως και συνηθίζεται, για λειτουργικούς λόγους, δηλαδή με το χειριστήριο προς τα έξω, και έτσι να αποφύγει και τα όποια πιθανά ατυχήματα. Στις πρώτες δοκιμές, κυρίως μέσα στο σπίτι που πραγματοποίησα, η κεφαλή φάνηκε να λειτουργεί ικανοποιητικά, με ομαλές κινήσεις ως προς τους δύο άξονες. Κατά τα λοιπά, πρέπει να πω ότι, όταν προσάρμοζα επάνω της τα 10x50 κιάλια μου, που μαζί με τον μεταλλικό αντάπτορα Ζ-Bracket της Burgess ( http://www.burgessoptical.com/Accessories/Z-Bracket.html ) και έναν red dot finder ζυγίζουν περίπου 1.100 g, η κεφαλή λειτουργούσε απροβλημάτιστα. Όταν όμως τοποθετούσα επάνω της το τηλεσκόπιο της Celestron μαζί με το Hyperion 8-24mm Zoom της Baader, που ζυγίζουν μαζί 2 kg (1.600 g + 400 g αντίστοιχα) και ανέβαζα κλίσεις πάνω από +45ο, τότε η κεφαλή δεν μπορούσε να συγκρατήσει το βάρος και το τηλεσκόπιο έγερνε προς τα πίσω μέχρι να φτάσει το ζενίθ. Ο μόνος τρόπος για να σταθεροποιηθεί σε κλίσεις από +45ο έως +90ο ήταν να σφιχτεί αρκετά το ένα (καθ΄ύψος) φρένο της κεφαλής. Αυτό, σε συνδυασμό με την πρόθεσή μου να στηρίξω επάνω στο νέο μου τρίποδο, ταυτόχρονα, τόσο τα κιάλια μου, όσο και το τηλεσκόπιό μου, συντέλεσε στην απόφασή μου να κατασκευάσω μια πλατφόρμα (mounting plate), που να εδράζονται και τα δύο, και με τέτοιο τρόπο, ώστε το βάρος τους να μην επηρεάζει αρνητικά την λειτουργία της κεφαλής. Πριν φθάσω όμως στην παρουσίαση του mounting plate, θα πρέπει να αναφερθώ πρώτα σε ένα πρόβλημα που αντιμετώπισα και που έχει να κάνει με την κεφαλή και που προέκυψε προοδευτικά. Κατά την διάρκεια των δοκιμών, όταν προσπαθούσα να ταιριάξω μαζί τα κιάλια και το τηλεσκόπιο πάνω στην κεφαλή, αναγκαστικά, έσφιγγα και έλυνα το καθ΄ύψος φρένο της κεφαλής. Παρατήρησα λοιπόν κάποια στιγμή ότι η οι κινήσεις της τελευταίας άρχισαν να χειροτερεύουν, ως προς την καθ΄ ύψος κίνηση. Η κεφαλή δεν ξεκινούσε στρωτά, αλλά «κόμπιαζε» ελαφρά και, ταυτόχρονα, ακουγόταν κι ένας ελαφρύς τριγμός. Αυτό με θορύβησε ιδιαίτερα, γιατί στις υψηλότερες μεγεθύνσεις με το τηλεσκόπιο (80 – 130x), η διατήρηση του αντικειμένου μέσα στο προσοφθάλμιο θα γινόταν με δυσκολία, αφού τα κομπιάσματα δεν θα επέτρεπαν απόλυτα ελεγχόμενες μικροδιορθώσεις. Γιαυτό και, αρχικά, προσπάθησα να λαδώσω την κεφαλή από έξω στάζοντας λάδι μέσα της. Με τις πρώτες σταγόνες λαδιού εξαλείφθηκαν οι τριγμοί, δεν φάνηκε όμως να βελτιώνονται αισθητά και οι κινήσεις. Δεν μου έμενε άλλη επιλογή, παρά να καταφύγω σε λύσεις τύπου… mastrovox, δηλαδή να λύσω την κεφαλή και να την γρασάρω. Όλος ο πολιτισμός του ανθρώπου έχει αναπτυχθεί πάνω σε βίδες και παξιμάδια. Σωστά? Όχι πάντα, γιατί η προσπάθεια να λύσω την κεφαλή με δίδαξε ότι μπορεί να έχει αναπτυχθεί και πάνω σε… σφήνες! Και πράγματι, διαπίστωσα - με κόπο - ότι για να λυθεί η κεφαλή, ως προς το τμήμα για την καθ΄ύψος κίνηση, απαιτείτο πρώτα να βγει μια μικρή σωληνωτή σφήνα (πρώτη από αριστερά στην παραπάνω φωτογραφία, μαζί με το καρφί που χρησιμοποίησα για να την βγάλω), η οποία είχε τοποθετηθεί μεταξύ της αντίστοιχης βίδας και του παξιμαδιού της, για να εξασφαλίζει ότι το παξιμάδι δεν θα γυρίσει και η κεφαλή δεν θα λυθεί κατά την χρήση της. Το άλλο τμήμα της κεφαλής, που ευθύνεται για την κίνηση ως προς την οριζόντιο, λύθηκε πολύ πιο εύκολα (μόνο βίδες και παξιμάδια). Κάθε ένα τμήμα αποκάλυψε τον δισκοειδή μηχανισμό κύλισής του, ο οποίος απαρτίζεται από δύο πλαστικά μέρη, που καθένα, από την μια, εδράζεται στέρεα με εξογκώματα στις μεταλλικές εσοχές του εσωτερικού μέρους της κεφαλής, και από την άλλη, «αγκαλιάζει» το έτερο πλαστικό μέρος του μηχανισμού κύλισης, εισχωρώντας μέσα του, όπως εισχωρούν τα δάκτυλα των χεριών μας, όταν τα «πλέκουμε» μαζί. Έτσι τελικά, δημιουργείται ένας κλειστός και σχετικά στεγανός δίσκος, όπου, εσωτερικά του, ο κατασκευαστής τον έχει περάσει με λεπτό γράσο. Όταν λοιπόν κινούνται τα δύο μεταλλικά μέρη του κάθε μεταλλικού τμήματος της κεφαλής προς αντίθετες κατευθύνσεις, κινούνται αντίστοιχα στο εσωτερικό τους και τα δύο πλαστικά μέρη του δίσκου, τα οποία είναι υπεύθυνα για τις όποιες τριβές. Υποθέτω ότι η ίδια αρχή λειτουργίας διέπει και την σε αρκετά σημεία ομοιάζουσα κεφαλή με κωδικό 3126 της manfrotto, της οποίας όμως ο δισκοειδής μηχανισμός κύλισης είναι λευκού χρώματος, ίσως από Teflon. Την κεφαλή αυτή μπορείτε να την δείτε εδώ: http://www.bogentripodparts.com/parts/head3126.htm Από το λύσιμο διαπιστώθηκε ότι ο μηχανισμός κύλισης της καθ΄ύψος κίνησης ήταν λιγότερο γρασαρισμένος από τον αντίστοιχο της οριζόντιας κίνησης. Το ζήτημα του γρασαρίσματος της κεφαλής το διερεύνησα μαζί με έναν καλό μου φίλο ερασιτέχνη της ΕΑΕ και μηχανικό αυτοκινήτων, τον Μιχάλη. Ο Μιχάλης δοκίμασε όλα όσα γράσα και αντιτριβικά λάδια είχε στην διάθεσή του από το επάγγελμά του, προκειμένου να βρει την καλύτερη δυνατή λύση. Ατυχώς, κανένα γράσο ή λάδι, ή συνδυασμός δεν απέδωσε τόσο, ώστε να κινείται η κεφαλή απροβλημάτιστα. Συνέχιζε να «μαγκώνει» στο ξεκίνημα. Αλλά και η επικοινωνία που είχα με την Bilora Γερμανίας δεν έλυσε το πρόβλημα, γιατί, όπως μου είπαν, αφενός, δεν επισκευάζουν, αλλά μόνον αντικαθιστούν τις συγκεκριμένες κεφαλές σε περίπτωση κακής λειτουργίας (λόγω του χαμηλού τους κόστους), αφετέρου, δεν γνωρίζουν κάποιο γράσο με συγκεκριμένες προδιαγραφές, που θα έπρεπε να βάλω. Πρέπει να σημειώσω δε ότι, όπως είναι κατασκευασμένοι οι πλαστικοί δίσκοι του μηχανισμού κύλισης, με εξοχές από ομόκεντρους κύκλους, το κάθε τμήμα τους εισχωρεί βαθιά μέσα στο άλλο, χωρίς διάκενα, και αυτό ήταν που με οδήγησε στην υπόθεση οτι, ίσως, η παραπάνω έλλειψη γράσου να οφείλετο και στο ζόρισμα από τα σφιξίματα, που του έκανα κατά τις αρχικές δοκιμές, σε συνδυασμό, ίσως, και με αστοχία υλικού, ή και αστοχία σχεδιασμού, αυτού του σφικτά σχεδιασμένου πλαστικού μηχανισμού, που ενδεχομένως να απέφερε περισσότερες τριβές από τις αναγκαίες για συνήθη αστρονομική χρήση (μικροδιορθώσεις κατά την παρακολούθηση). Γιαυτό και αποφάσισα στην πορεία να ακολουθήσω άλλη τακτική και, τελικά, να αφαιρέσω το ένα πλαστικό μέρος του κάθε δίσκου και να το αντικαταστήσω με φύλλα ίσου πάχους και διαμέτρου από λείο πλαστικό, περασμένα με γράσο τύπου SKF. Απ΄ότι φαίνεται, δικαιώθηκα σε αυτή μου την επιλογή, αφού οι κινήσεις της κεφαλής έγιναν πάρα πολύ απαλές και το προαναφερθέν αρχικό κόμπιασμα εξαφανίστηκε. Από την άλλη, χάθηκαν ίσως και κάποιες ωφέλιμες τριβές, που θα βοηθούσαν περαιτέρω στη συγκράτηση του εξοπλισμού σε μεγαλύτερες κλίσεις, από αυτές που θα δούμε παρακάτω. Mounting Plate (ιδιοκατασκευή) Είχα κατά καιρούς διαβάσει, μέσα από τις περιηγήσεις μου στο internet, για τις αποκαλούμενες «sidesaddle» τοποθετήσεις των μικρών διοπτρικών τηλεσκοπίων, που ορισμένοι ερασιτέχνες διαμορφώνουν προκειμένου να ζυγιστεί καλύτερα το βάρος του τηλεσκοπίου, όταν η στήριξη (εν προκειμένω μια κεφαλή όπως η παρούσα) αποδεικνύεται ανεπαρκής. Η τοποθέτηση αυτή γίνεται όχι πάνω στην στήριξη / κεφαλή, αλλά δίπλα της, κάτω από το ύψος του πλατό. Για να το εξηγήσω καλύτερα, θα πρέπει εδώ να ανοίξω μια μικρή παρένθεση: Γενικά, όταν αγοράζουμε φωτογραφικά είδη, όπως εδώ τρίποδα και κεφαλές, οι κατασκευάστριες εταιρίες δίδουν μεταξύ των προδιαγραφών τους και το μέγιστο βάρος φόρτωσης της στήριξης, λ.χ. για την παρούσα 1154 κεφαλή ορίζονται τα 4 kg. Αυτή η προδιαγραφή όμως έχει να κάνει με φωτογραφικά είδη που τοποθετούνται πάνω της και καλούνται να λειτουργήσουν σε οριζόντια θέση. Όσο πιο πολύ μεγαλώνει η κλίση του οπτικού οργάνου σε σχέση με την οριζόντιο και την στήριξη, όπως συμβαίνει με τα αστρονομικά οπτικά όργανα, τόσο πιο πολύ δυσχεραίνεται το έργο της στήριξης, αφού το κέντρο βάρους μετακινείται από το κέντρο της στήριξης προς τα πίσω και τελικά έξω από αυτήν. Για τον λόγο αυτό, έχει επικρατήσει σαν γενικός κανόνας να εκλαμβάνονται οι παραπάνω προδιαγραφές μέγιστου βάρους μόνο ως προς το ήμισυ των τιμών που αναγράφονται. Και αυτό όμως πολλές φορές δεν αρκεί για να δώσει λύση, γιαυτό και επινοήθηκε η πλάγια (sidesaddle) ως προς την στήριξη τοποθέτηση των τηλεσκοπίων, γιατί καταφέρνει να ισορροπήσει τα βάρη καλύτερα. Έπρεπε λοιπόν να βρω μια πλατφόρμα ή πλάκα, ελαφριά κατά το δυνατόν, που να μου επιτρέπει να τοποθετήσω το διοπτρικό μου δίπλα από την κεφαλή. Ως υλικό της πλάκας επιλέχθηκε το αλουμίνιο. Για την κατασκευή της απαιτήθηκε, αρχικά, η εύρεση ενός καταστήματος εμπορίας ειδών αλουμινίου. Εδώ δεν μιλάμε για τους απανταχού στην Αθήνα, ή την Ελλάδα «αλουμινάδες», που συνήθως κατασκευάζουν και τοποθετούν τα γνωστά σε όλους κουφώματα αλουμινίου σε οικοδομές, γιατί τα υλικά που χρησιμοποιούν είναι από λεπτά φύλλα αλουμινίου, αλλά μιλάμε για εξειδικευμένα καταστήματα προμήθειας υλικών, που παρέχουν αλουμίνιο σε διάφορα πάχη και διαστάσεις (συνήθως σε πλάκες). Τελικά, το κατάστημα βρέθηκε (Ηλία ευχαριστώ) και η πολυπόθητη πλάκα κόπηκε εντός του καταστήματος στις επιθυμητές διαστάσεις, την οποία πλάκα και σας παρουσιάζω: Τα τεχνικά χαρακτηριστικά και οι διαστάσεις της πλάκας είναι τα παρακάτω: - Πλάκα ημίσκληρου αλουμινίου - Διαστάσεις: 25 x 11 cm - Πάχος: 4 mm - Βάρος: 300 g - Κόστος: 3,00 ευρώ Η πλάκα που επιλέχθηκε ήταν πάχους 4mm από ημίσκληρο αλουμίνιο (υπάρχουν επίσης οι ποιότητες του μαλακού και του σκληρού), γιατί αυτή κρίθηκε ότι μπορούσε να σηκώσει το απαιτούμενο βάρος των οπτικών χωρίς να λυγίζει, ή να ταλαντώνεται, και έχοντας η ίδια το ελάχιστο δυνατό βάρος, για να μην επιβαρύνει περαιτέρω την κεφαλή. Οι διαστάσεις που κόπηκε ήταν - κι αυτές - οι ελάχιστες δυνατές για την εξοικονόμηση βάρους, που θα μου επέτρεπαν να αναρτήσω επάνω της ταυτόχρονα κιάλια και τηλεσκόπιο. Συνάμα, ήταν πρακτικά και οι πιο λειτουργικές, γιατί θα μου επέτρεπαν να αποθηκεύω την πλάκα στην εξωτερική τσέπη του σάκου μεταφοράς του τρίποδου, η οποία διαθέτει λίγο μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές της πλάκας. Εδώ εξαντλήθηκαν οι δυνατότητες εξυπηρέτησης από το κατάστημα (βασικά μόνο κοπή) και «κλήθηκε σε υπηρεσία» ξανά το mastrovox! Η πλάκα πρώτα λειάνθηκε στα άκρα της για να καθαριστεί από τις κοφτερές αιχμές που δημιουργήθηκαν από την κοπή. Μετά, υπολογίστηκε η ακριβής θέση του κάθε οπτικού οργάνου επάνω της, ενώ κρίθηκε ότι η τοποθέτησή της έπρεπε να γίνει σε διαγώνια θέση σε σχέση με την κεφαλή, για να βιδωθεί το τηλεσκόπιο όσο γινόταν πιο μπροστά της, με σκοπό να μεταφερθεί επιπλέον φορτίο προς τα μπροστά, αφήνοντας περισσότερο «αέρα» για τα κιάλια, τα οποία θα τοποθετούνταν επάνω στην πλάκα, και μάλιστα, σε αρκετό ύψος από αυτή και την κεφαλή, και άρα, θα υπήρχε ο κίνδυνος να δημιουργήσουν με τη θέση τους κατά την χρήση αλλαγή του κέντρου βάρους του συστήματος προς τα πίσω. Οι θέσεις αυτές επιλέχθηκαν και για έναν άλλο λόγο: Για να δίνουν στο χρήστη την δυνατότητα να μπορεί να παρατηρεί εναλλάξ, τόσο από τα κιάλια, όσο και από το τηλεσκόπιο, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, δηλαδή, χωρίς να μετακινεί ιδιαίτερα το κεφάλι του αριστερά – δεξιά και πάνω - κάτω, ούτε όμως και το τελευταίο να «βρίσκει» επάνω σε κάποιο αντικείμενο, κατά την διάρκεια των κινήσεών του. Μετά από αυτά, η πλάκα τρυπήθηκε σε πέντε (5) επακριβώς υπολογισμένα και προσανατολισμένα σημεία, ένα για την σύνδεσή της με την κεφαλή και από δύο για την τοποθέτηση του κάθε οπτικού οργάνου πάνω της. Επίσης, ανοίχθηκε και μια επιπλέον μη διαμπερής τρύπα δίπλα σε αυτήν που προοριζόταν για την κεφαλή, για να «πιάσει» μέσα της το δευτερεύον έλασμα του αποσπώμενου πλατό της κεφαλής που προεξέχει δίπλα από την βίδα του 1/4” της, ώστε να δώσει επιπλέον σταθερότητα στην ένωσή τους, η οποία τελικά έγινε με βίδα, ροδέλες και παξιμάδι. Ως προς τις υπόλοιπες τρύπες, και εκεί, όπως μόλις ειπώθηκε, ανοίχτηκαν δύο για κάθε οπτικό όργανο, η μία για συγκράτηση και η άλλη (λίγο μεγαλύτερη σε διάμετρο) για συγκράτηση και ευθυγράμμιση μεταξύ των οπτικών μονάδων, έτσι ώστε τηλεσκόπιο και κιάλια να μπορούν να μικρορυθμίζονται αριστερά – δεξιά και, μαζί με τον red dot finder, να δείχνουν όλα στο ίδιο σημείο. Δεν παρατηρήθηκαν αποκλίσεις ως προς την κάθετο (επάνω – κάτω) μεταξύ των οργάνων, αλλά και σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσε να δοθεί λύση με κάποια «σφήνα», λ.χ. μια ροδέλα ή κάτι άλλο. Στην πράξη τώρα, οι υπολογισμοί μου ως προς τις θέσεις των οπτικών οργάνων, σε σχέση με την κεφαλή του τριπόδου, ή σε σχέση με τον παρατηρητή, υπήρξαν αρκετά έως πολύ επιτυχείς! Είδαμε αρχικά, ότι η κεφαλή αδυνατούσε να σηκώσει τα 2 kg του τηλεσκοπίου και του προσοφθαλμίου της Baader με τα φρένα λυμένα, όταν η κλίση τους ανέβαινε πάνω από τις +45ο. Τώρα πια, σε ό,τι αφορά το τηλεσκόπιο μαζί με το Ζ-Bracket, τον red dot finder και βέβαια την πλάκα αλουμινίου που πάνω της εδράζονται (χωρίς δηλαδή τα κιάλια), τα σηκώνει μια χαρά, και συγκεκριμένα, από τις +30ο έως και τις +90ο, με τα φρένα λυμένα. Αλλά και κάτω από τις +30ο, ένα ελαφρύ σφίξιμο της στρόφιγγας του καθ΄ύψος φρένου αρκεί για να οδηγήσει το τηλεσκόπιο προς τα κάτω με άνεση. Αν προστεθούν και τα κιάλια στα παραπάνω, το βάρος τους ανατρέπει την ανωτέρω ζύγιση, όπως ήταν αναμενόμενο. Τότε η κεφαλή κινείται και πάλι απροβλημάτιστα, χωρίς φρένα, από τις +10ο έως τις +65ο περίπου. Κάτω από τις πρώτες, ή πάνω από τις τελευταίες, απαιτείται να χρησιμοποιηθεί η στρόφιγγα του καθ΄ύψος φρένου, για να παραμείνει το σύστημα των 3,4 kg (μαζί με το mounting plate των 300 g) ακινητοποιημένο στο επιθυμητό ύψος έως και το ζενίθ. Στα ύψη αυτά η κίνηση της κεφαλής μπορεί να γίνει κάλλιστα με το φρένο σφιγμένο, χωρίς να επιβαρυνθεί καθοριστικά η ποιότητα κύλισης, δηλαδή η ευχέρεια μικρορυθμίσεων σε μεγάλες μεγεθύνσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως, υπάρχει η δυνατότητα τοποθέτησης ενός αντιβάρου από την πίσω πλευρά του mounting plate, αφενός, για να αποφευχθούν οι όποιες εσωτερικές φθορές σε βάθος χρόνου, αφετέρου, για να επιτευχθεί η χρήση του όλου συστήματος έως το ζενίθ με το καθ΄ύψος φρένο εντελώς λυμένο (το οριζόντιο είναι έτσι κι αλλιώς λυμένο), αφού η διαμόρφωση αυτή επιτρέπει τον καλύτερο δυνατό έλεγχο ως προς τις μικροριθμίσεις του τηλεσκοπίου. Για την δική μου περίπτωση υπολόγισα ότι ένα αντίβαρο των 500 g περίπου είναι αρκετό. Γενικά, με βάση τα παραπάνω, κατάφερα να χειρίζομαι το τηλεσκόπιό μου άνετα έως τις 130x,που ήταν και το ζητούμενο (θυμίζω ότι πρόκειται για τηλεσκόπιο 3 ιντσών με εστιακή απόσταση 400mm), ενώ επίσης άνετα έφτασα έως τις 210x, όταν είχα το καθ΄ύψος φρένο λυμένο, και αντίστοιχα, με δυσκολία (ελαστικότητες) ως προς στις μικροδιορθώσεις, όταν είχα το φρένο σφιγμένο. Για τον λόγο αυτό, η πρώτη βελτίωση που θα κάνω στο προσεχές μέλλον είναι να προσθέσω το παραπάνω αντίβαρο των 500 g. Τώρα, ως προς την λειτουργικότητα του όλου συστήματος σε σχέση με την θέση του παρατηρητή, τόσο τα κιάλια, όσο και το τηλεσκόπιο, επιτρέπουν στο παρατηρητή να κινείται εναλλάξ από το ένα όργανο στο άλλο, χωρίς να εμποδίζεται από κάτι. Επίσης δεν κουράζεται από τις όποιες κινήσεις, γιατί οι τελευταίες είναι μικρές και εντός των δυνατοτήτων στρέψης του λαιμού του. Ο παρατηρητής θα ξεκινήσει στοχεύοντας μέσω του red dot finder για να βρει κατά προσέγγιση το σημείο του ουρανού που βρίσκεται το αντικείμενο. Αφού γίνει αυτό, θα κοιτάξει μέσα από τα κιάλια που βρίσκονται ακριβώς από κάτω για να το εντοπίσει επακριβώς και να το μελετήσει σε χαμηλή μεγέθυνση και με τα δύο μάτια. Τέλος, θα στραφεί δεξιά προς το τηλεσκόπιο, για να μελετήσει το αντικείμενο σε μεγαλύτερες μεγεθύνσεις, και μετά, εφόσον το επιθυμεί, θα επιστρέψει πάλι πίσω στα κιάλια, για μια δεύτερη ματιά. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ Τα φωτογραφικά τρίποδα αποτελούν σήμερα μια επιτυχημένη λύση για να στηριχθούν επάνω τους ελαφρά οπτικά όργανα ερασιτεχνικής αστρονομίας. Έχουν πολλά θετικά στοιχεία. Γενικά, είναι ελαφρά και οικονομικά. Τοποθετούνται και μαζεύονται εύκολα, ενώ με την ίδια ευκολία μεταφέρονται παντού. Όταν όμως πρόκειται να τοποθετηθούν επάνω τους οπτικά όργανα που διαθέτουν περισσότερο βάρος, ή που παρέχουν περισσότερες μεγεθύνσεις, τότε τίθεται επιτακτικά το ζήτημα εύρεσης ενός στιβαρότερου φωτογραφικού τριπόδου. Το τρίποδο της Bilora με κωδικό 1123 (το οποίο επαναλαμβάνω παρέχεται στο εμπόριο χωρίς κεφαλή) είναι ένα τέτοιο τρίποδο, αφού η ολομεταλλική κατασκευή του επιτρέπει να υποστηρίζει τα βάρη του αξιοπρεπώς, χωρίς ιδιαίτερες ελαστικότητες. Επιπλέον, οι μηχανισμοί του λειτουργούν άψογα, στρωτά και ταχύτατα, προσφέροντας ένα αίσθημα ασφάλειας στον χρήστη, με εξαίρεση την δυσκολία ανοίγματος των τηλεσκοπικών αντηρίδων στο υπό δοκιμή μοντέλο, που όμως, όπως αναφέρθηκε, συνιστά ήσσονος σημασίας ζήτημα, όσον αφορά την χρησιμότητα αυτή για την ερασιτεχνική αστρονομία. Οι κεφαλές των φωτογραφικών τριπόδων αποτελούν το άλλο μεγάλο σημείο προσοχής για μια επιτυχημένη αγορά και μια αποδοτική αστρονομική παρατήρηση. Οφείλουν να διαθέτουν καλή ποιότητα κύλισης και να έχουν τέτοια ποιότητα κατασκευής, που να μπορούν να καταπονηθούν περαιτέρω, χωρίς φθορές, σε κλίσεις με φορτίο για τις οποίες δεν έχουν καταρχήν σχεδιαστεί. Διακρίνονται σε δύο κατηγορίες, αυτή των φωτογραφικών κεφαλών και αυτή των κεφαλών για χρήση video. Και οι δύο κατηγορίες έχουν υποστηρικτές μεταξύ των ερασιτεχνών. Η κεφαλή για video της Bilora με κωδικό 1154, αποτελεί μια προσιτή λύση και αποτελείται από ολομεταλλική εξωτερικά κατασκευή με πλαστικά εσωτερικά μέρη κύλισης. Αν και αρχικά φάνηκε να ανταποκρίνεται καλά στις προσδοκίες μιας αστρονομικής παρατήρησης, στην πορεία δυσλειτούργησε, προκαλώντας κάθε φορά ένα ελαφρύ «κόμπιασμα» κατά την εκκίνηση της καθ΄ύψος κίνησης, εκεί δηλαδή που ο μηχανισμός της ζορίστηκε περισσότερο κατά τις δοκιμές, και, κατ΄επέκταση, προκαλώντας δυσκολίες στον χειρισμό της κεφαλής ως προς τις μικροδιορθώσεις, ιδιαίτερα όταν η παρατήρηση αφορούσε υψηλότερες μεγεθύνσεις με το τηλεσκόπιο (80 – 130x). Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για τα ακριβή αίτια της παραπάνω δυσλειτουργίας, γιατί οι γνώσεις μου σε θέματα καταλληλότητας υλικών, μηχανικής και λίπανσης είναι περιορισμένες. Πιθανότατα πάντως, μια κεφαλή με εξολοκλήρου μεταλλικά μέρη, τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά, να απέδιδε καλύτερα. Απαιτήθηκε η καταφυγή σε λύσεις τύπου mastrovox για να καταστεί η κεφαλή πλήρως λειτουργική και κατάλληλη για αστρονομική χρήση. Τα mounting plates αποτελούν σήμερα μια προσφιλή τακτική πολλών ερασιτεχνών, προκειμένου να στηρίξουν επάνω τους – ή ακριβέστερα από κάτω τους, κατά κανόνα, μικρά διοπτρικά τηλεσκόπια σε συνδυασμό με στιβαρά φωτογραφικά τρίποδα και κεφαλές. Χρησιμοποιούνται για να ζυγιστεί καλύτερα το βάρος του τηλεσκοπίου σε σχέση με την κεφαλή, ώστε η τελευταία να μπορέσει να ανταποκριθεί επιτυχώς στις ακραίες κλίσεις, που την υποβάλει ο επίδοξος ερασιτέχνης αστρονόμος. Συνήθως είναι ιδιοκατασκευές από αλουμίνιο, οι οποίες κόβονται στις επιθυμητές διαστάσεις και έχουν μηδαμινό κόστος απόκτησης, είναι πανάλαφρες και αντέχουν σε πολλαπλάσιο βάρος φόρτωσης από το δικό τους, χωρίς να υποκύπτουν σε στρεβλώσεις και ταλαντώσεις κατά τη χρήση. Το μόνο που χρειάζεται να έχει κανείς είναι, να γνωρίζει κάποιο σημείο πώλησης, να έχει σχετικές γνώσεις από μαστορέματα (κυρίως χρήση τρυπανιού) και να έχει τα κατάλληλα υλικά σύνδεσης. Όποιος ενδιαφέρεται περαιτέρω, μπορεί να ανατρέξει στο S&T του μηνός Απριλίου 2005 (σ. 121), όπου υπάρχει δημοσιευμένο σχετικό άρθρο. Συνήθως, επάνω στα mounting plates τοποθετείται ένα τηλεσκόπιο, δίπλα από την μια πλευρά της κεφαλής. Ορισμένοι ερασιτέχνες όμως δίνουν στο plate τέτοιες διαστάσεις, ώστε να μπορούν να τοποθετηθούν δύο τηλεσκόπια, ένα από την κάθε πλευρά της κεφαλής. Τις περισσότερες φορές πρόκειται για δύο ηλιακά τηλεσκόπια, ένα εξειδικευμένο τύπου H-a (λ.χ. PST) και ένα απλό με φίλτρο λευκού φωτός (λ.χ. Baader astrosolar). Έχει τύχει επίσης να δω και συνδυασμό δύο τηλεσκοπίων για νυχτερινή χρήση, από μεμονωμένο παρατηρητή, ή από ζεύγος παρατηρητών (η δεύτερη περίπτωση θα αποτελούσε μια ξεχωριστή εμπειρία!). Δεν έτυχε όμως έως σήμερα να δω κάποιον άλλο ερασιτέχνη να υλοποιεί την παρούσα σκέψη μου (όχι βέβαια ότι διεκδικώ την πρωτοτυπία), να συνδυάζει δηλαδή κιάλια και τηλεσκόπιο μαζί. Αυτό που έχω να πω είναι ότι, ο συνδυασμός αυτός, όπως τον ανέδειξα παραπάνω, προσφέρει πολλά σε προσωπική ευχαρίστηση, γιατί καταφέρνει να δώσει ταυτόχρονα αυτό που εμείς οι ερασιτέχνες συνήθως βιώνουμε σε διαφορετικές στιγμές κατά την διάρκεια των παρατηρήσεών μας, λόγω πρακτικών δυσκολιών. Μπορούμε δηλαδή την ίδια ώρα, από την μια, να παρατηρούμε στερεοσκοπικά, μεγάλα και χορταστικά πεδία μέσα από τα κιάλια μας, και από την άλλη, να απολαμβάνουμε χαμηλές, μεσαίες ή και υψηλές μεγεθύνσεις μέσα από το τηλεσκόπιό μας, κι όλα αυτά σε ένα μικρό κι ευέλικτο πα

Κρίμα που τελικά δεν ήρθα λόγω του… «απαγορευτικού», αν και είχαμε συνεννοηθεί αρχικά με τον Νικολιδάκη. Απ΄ότι φαίνεται περάσατε καλά. Και μόνο η εμπειρία να κοιτάζεις μέσα από 20 ίντσες αποτελεί εμπειρία ζωής, τουλάχιστον για τα έως σήμερα ελληνικά δεδομένα. Κάποια άλλη φορά παιδιά. Φιλικά PapGeo

Εντάξει, αυτή τη φορά θα είμαστε στο κέντρο της Αθήνας. Ολόκληρο Hilton Hotel, δεν χάνεται έτσι εύκολα. Πάντως, ό,τι βοήθεια χρειάζεστε, στη διάθεσή σας! Τώρα, για σκεφτείτε, τί δυνατότητες προβολής έχουμε, είτε των συλλόγων μας, είτε του astrovox, μέσα από το Συνέδριο, κι εδώ δεν εννοώ κατ΄ανάγκη για πληρωμένη προβολή. Για παράδειγμα, αρκετοί από εμάς έχουμε κάτι ωραία αστρονομικά μπλουζάκια! Για σκεφτείτε...

Άντε να μαζευτούμε πάλι, παλαιοί και νέοι!

Γεια χαρά κι από μένα, Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι κάτοχος του συγκεκριμένου τηλεσκοπίου, έχω όμως να πω κι εγώ ότι, αφενός, είναι χειροκίνητο και για να αστροφωτογραφήσει πάνω από κάποια ελάχιστα δευτερόλεπτα απαιτείται να τοποθετηθούν επάνω του τα σχετικά μοτέρ, που ως αναβάθμιση όμως δεν ξέρω αν θα άξιζε τον κόπο, και αφετέρου, το πίσω τμήμα του με τον εστιαστή είναι από πλαστικό, που σημαίνει ότι, ακόμα κι αν βρεθεί λύση σύνδεσης με μια φωτογραφική μηχανή, το βάρος της τελευταίας μαζί με την όλη συνδεσμολογία ίσως να είναι απαγορευτικό για την αντοχή του πλαστικού. Κατά τα λοιπά, πρόκειται για ένα «τίμιο» για το κ ό σ τ ο ς του τηλεσκόπιο, κατάλληλο για εισαγωγή στην παρατηρησιακή αστρονομία, που όμως γρήγορα θα ωθήσει τον χρήστη του σε αγορά μεγαλύτερου τηλεσκοπίου, αν αποφασίσει να προχωρήσει περαιτέρω στις αναζητήσεις του. Έχει πάντως κερδίσει και προχωρημένους ερασιτέχνες για συγκεκριμένες χρήσεις, ως δεύτερο, ή τρίτο τηλεσκόπιο. Φιλικά PapGeo

Ωραία πράγματα! Τώρα εξηγούνται όλα, όταν ένα απόγευμα σε είδα να περπατάς στο δρόμο και να συνοδεύεις (να οδηγείς, θα ήταν πιο ορθό) τρεις – τέσσερις τύπους με μαύρα γυαλιά ηλίου, που ο καθένας ακουμπούσε το χέρι του στον ώμο του άλλου!!!