Υπάρχουν ακόμα όλα τα αστέρια???

[antonis21]

Μια ερώτηση θέλω να κάνω...Υπάρχει περίπτωση κάποιο από τα αστέρια που βλέπουμε σήμερα στον ουρανό να μην υπάρχει πια?το φως δηλαδή που ξεκίνησε από αυτό πριν κάποια χρόνια να φτάνει τώρα σε εμάς ενώ το αστέρι αυτό πλέον να έχει καταστραφεί?

[tsan]

Όλα είναι πιθανά antonis21!

 

Αν θυμάμαι καλά τελευταία αυτό υπόθηκε και για τον Betelgeuse του αστερισμού Ωρίωνα. Πιστεύεται πως είναι κοντά το τέλος της ζωής του και μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκραγεί. Απέχει από εμάς 570 έτη φωτός. Οπότε αν εκραγεί σήμερα θα το μάθουμε μετά από 570 χρόνια... Αλλά αν έχει ήδη εκραγεί εδώ και κάποια χρόνια, τότε ακόμη βλέπουμε τον αστέρα έτσι όπως ήταν πριν την έκρηξη. Δηλαδή μπορεί να έχει ήδη εκραγεί και εμείς απλά περιμένουμε πλέον να το δούμε με τη σειρά μας.

 

Νομίζω πως κι εγώ δεν κατάλαβα τι είπα...

[Μανούσος]

Συνήθως τα αστέρια που πεθαίνουν το κάνουν με 2 τρόπους: Είτε σταδιακά χάνουν τη λαμπρότητά τους είτε εκρηγνύεται ως Nova ή supernova. Στην 1η περίπτωση είναι λίγο δύσκολο να το δούμε αυτό. Στη 2η είναι πιο εύκολο. Αυτό που βλέπουμε λοιπόν είναι ένα αστέρι να εμφανίζεται από το πουθενά και μετά να εξαφανίζεται σε 1-2 εβδομάδες. Αυτό όμως το αστέρι τη στιγμή που το βλέπουμε έχει είδη "σβήσει" εδώ και χρόνια. Σκέψου ότι ο κοντινότερος αστέρας μετά τον Ήλιο απέχει περίπου 4,3 έτη φωτός.

 

Οπότε η απάντηση είναι ναι, το αστέρι έχει ήδη καταστραφεί και εμείς βλέπουμε το φως του.

[nansy]

Μια ερώτηση θέλω να κάνω...Υπάρχει περίπτωση κάποιο από τα αστέρια που βλέπουμε σήμερα στον ουρανό να μην υπάρχει πια?το φως δηλαδή που ξεκίνησε από αυτό πριν κάποια χρόνια να φτάνει τώρα σε εμάς ενώ το αστέρι αυτό πλέον να έχει καταστραφεί?

 

Ναι υπάρχει η πιθανότητα το αστέρι να μην υπάρχει πια...έχει να κάνει και με την απόσταση που απέχει το αστέρι από εμάς.Αν για παράδειγμα το αστέρι απέχει 5 έτη φωτός τότε αν εκραγεί το αστέρι αυτό,τότε την έκρηξη αυτή θα την δούμε μετά από 5 έτη...

 

Άρα όπως σωστά είπε και ο Μανούσος το αστέρι είναι πολύ πιθανόν να έχει καταστραφεί...

[antonis21]

Ευχαριστώ πολύ παιδιά...πλήρως διαφοτιστικές οι απαντήσεις σας...

[alepohori]

Συνήθως τα αστέρια που πεθαίνουν το κάνουν με 2 τρόπους: Είτε σταδιακά χάνουν τη λαμπρότητά τους είτε εκρηγνύεται ως Nova ή supernova. Στην 1η περίπτωση είναι λίγο δύσκολο να το δούμε αυτό. Στη 2η είναι πιο εύκολο. Αυτό που βλέπουμε λοιπόν είναι ένα αστέρι να εμφανίζεται από το πουθενά και μετά να εξαφανίζεται σε 1-2 εβδομάδες. Αυτό όμως το αστέρι τη στιγμή που το βλέπουμε έχει είδη "σβήσει" εδώ και χρόνια. Σκέψου ότι ο κοντινότερος αστέρας μετά τον Ήλιο απέχει περίπου 4,3 έτη φωτός.

Αυτό είναι λάθος. Οι θάνατοι των αστεριών έχουν την μορφή ανάλογα με την μάζα τους. Αστέρια μάζας όμοιας με αυτήν του Ηλίου πεθαίνουν δημιουργώντας πλανητικό νεφέλωμα, ενώ αυτά με μάζα μεγαλύτερη ή ισή με κάποιο κρίσιμο συντελεστή επί της μάζας του Ηλίου(δεν τον θυμάμαι), πεθαίνουν σαν σουπερνόβα (υπερκαινοφανή στα ελληνικά), αφήνοντας μια μαύρη τρύπα, έναν αστέρα νετρονίων ή ένα pulsar (Μ1). Το νόβα δεν έχει να κάνει με θάνατο αστεριών. Η πιθανότητα να βλέπουμε ένα άστρο όταν αυτό στη πραγματικότητα έχει πεθάνει, είναι απειροελάχιστη, αφού η απόσταση που μας χωρίζει από τα άστρα που μπορούμε να δούμε είναι απείρως μικρότερη σε σχέση με την διάρκεια της ζωής τους.

[ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ ΛΕΩΝ]

Pulsar και αστερι νετρονιων ειναι το ιδιο πραγμα.Θα πρεπει το αρχικο αστερι να εχει 5 ηλιακες μαζες και ανω.Πολυ μεγαλα γινονται μαυρες τρυπες.Τα αστερια που βλεπουμε με το ματι ειναι σχετικα κοντα(εκατονταδες ετη φωτος)και ετσι δεν εχουν αλλαξει σημαντικα απο τοτε που τα βλεπουμε.Αναλυοντας το φασμα των αστεριων μπορουμε να προβλεψουμε πιο αστερι θα <πεθανει>σε λιγες χιλιαδες χρονια.

Σε γενικες γραμμες ο ουρανος που βλεπουμε υπαρχει οντως ετσι.

[nansy]

Δηλαδή όλα τα χρόνια ήταν όντως έτσι?Δεν υπήρξε η παραμικρή μεταβολή...? Νομίζω ότι μετά από κάποια χρόνια θα το καταλάβουμε...

[Alexander]

Μια ερώτηση θέλω να κάνω...Υπάρχει περίπτωση κάποιο από τα αστέρια που βλέπουμε σήμερα στον ουρανό να μην υπάρχει πια?το φως δηλαδή που ξεκίνησε από αυτό πριν κάποια χρόνια να φτάνει τώρα σε εμάς ενώ το αστέρι αυτό πλέον να έχει καταστραφεί?

Τι εννοείς να έχει καταστραφεί ?

Να γίνει supernova , να γίνει λευκός νάνος ?

Γιατί από την στιγμή που ένα τέτοιο συνονθύλευμα ύλης δεν διαλύεται δια μαγείας στα συστατικά του ώστε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο καταστροφή όπως είπε ο alepohori είναι λίγο δύσκολο . Αν εννοείς να γίνει supernova ίσως να συμβαίνει αυτήν τη στιγμή που μιλάμε με τον Betelgeuse

[nansy]

Ας τα πάρουμε από την αρχή...

 

 

Από την αρχή της λειτουργίας του ο αστέρας καίει το υδρογόνο.Οπότε η συστολή αυτή θα έχει σαν αποτέλεσμα την αύξηση της ενέργειας, άρα και της θερμοκρασίας του αερίου. Αν η αρχική μάζα του αερίου ξεπερνά το 0,1Μ¤ τότε αρκεί αυτή η βαρυτική έλξη να ανεβάσει τη θερμοκρασία στους 1.000.000 0C ώστε να αρχίσει η πυρηνική σύντηξη του υδρογόνου όπως προαναφέραμε. Τότε θα έχει δημιουργηθεί ένας αστέρας. Αν η μάζα του αερίου ξεπερνά τα 50Μ¤ τότε θα αρχίσει πάλι η πυρηνική σύντηξη, αλλά επειδή η ακτινοβολία που θα εκπέμπει ο αστέρας θα είναι τεράστια, Ρακ ~ αΤ4 , η διάρκεια ζωής του θα είναι πάρα πολύ μικρή. Άρα το φάσμα των μαζών των διαφόρων αστέρων που παρατηρούμε περιμένουμε θεωρητικά να είναι στο διάστημα από 0,1Μ¤ έως 50Μ¤ και πράγματι αυτό παρατηρούμε.

 

Όταν ο αστέρας αρχίσει να καίει το υδρογόνο του, θα απελευθερώνει αρκετά ποσά ενέργειας και θα ασκεί μια πίεση προς τα έξω, ικανή να ισορροπήσει την βαρυτική πίεση. Έτσι ο αστέρας για πάρα πολλά χρόνια βρίσκεται σε μια θερμοδυναμική ισορροπία, καίγοντας το υδρογόνο σε ήλιο. Αυτή η περίοδος χαρακτηρίζει και τη κύρια ζωή του αστέρα. Όταν τώρα αρχίσουν να εκλείπουν τα αποθέματα του αστέρα σε υδρογόνο, παύει να υφίσταται θερμοδυναμική ισορροπία και η βαρυτική έλξη παίρνει πάλι το πάνω χέρι, αρχίζοντας να συστέλλει τον αστέρα και να του αυξάνει ξανά τη θερμοκρασία. Αυτό συμβαίνει μέχρι η θερμοκρασία ν' αυξηθεί τόσο, ώστε να φτάσει στο κατώφλι σύντηξης του ηλίου σε νέο. Έτσι το ήλιο ένα μέρος του ήταν προϊόν καύσης του υδρογόνου μετατρέπεται σε νέο απελευθερώνοντας ενέργεια και δημιουργώντας ξανά μια θερμοδυναμική ισορροπία, σώζοντας τον αστέρα από βαρυτική κατάρρευση. Αυτή τη φορά όμως αυτό θα διαρκέσει αρκετά λιγότερο. Η ιστορία αυτή θα συνεχιστεί μέχρι ότου φτάσουμε στον σίδηρο. Από κει και πέρα η πυρηνική σύντηξη δεν απελευθερώνει ενέργεια, αλλά αντίθετα για να γίνει χρειάζεται ενέργεια. Έτσι η βαρύτητα παίρνει το πάνω χέρι και συμπιέζει τον αστέρα αυξάνοντας συγχρόνως τη θερμοκρασία του. Ο αστέρας γίνεται τόσο πυκνός ~4.1011 gr/cm3 που ακόμη και τα νετρίνα δεν μπορούν να δραπετεύσουν από τον αστέρα. Στον αστέρα συσσωρεύεται συνεχώς ενέργεια , μέχρι να δημιουργηθεί ένα ωστικό κύμα, σούπερ νόβα, που με ταχύτητα 30.000Km/sec να διαλύσει τον αστέρα και μεγάλο μέρος από τη μάζα του να το εκτοξεύσει στο διάστημα. Ένα μέρος από αυτή την ενέργεια χρησιμοποιείται για πυρηνικές συντήξεις και σχηματισμό βαρύτερων στοιχείων από τον σίδηρο. Έτσι η μάζα που εκτοξεύεται είναι πλούσια σε βαριά στοιχεία πέραν του σιδήρου. Αυτό το υλικό θα αποτελέσει τη μαγιά για τη δημιουργία αστέρων δεύτερης γενιάς, όπως ο ήλιος μας, που οι αστέρες αυτοί, άρα και τα παιδιά τους, δηλαδή το πλανητικό τους σύστημα, θα περιέχουν βαριά στοιχεία πέραν του σιδήρου, τόσο απαραίτητα για την ανάπτυξη ζωής πάνω σε κάποιον από αυτούς τους πλανήτες.

Η δημιουργία αυτής της έκρηξης σε αστέρες με μικρή μάζα, μικρότερη από 7Μ¤ γίνεται πριν φτάσει ο αστέρας στο σίδηρο αλλά όταν φτάσει στον άνθρακα και η έκρηξη αυτή λέγεται απλώς νόβα (θα πούμε παρακάτω γιατί τη λέμε έτσι).

Για μάζα Μ=25Μ¤ τότε σε 7.106 έτη ο αστέρας θα έχει κάψει το υδρογόνο,έπειτα από την καύση του υδρογόνου ακολούθεί η καύση του Ήλιου που θα ολοκληρωθεί σε άλλα 5.105 έτη.Έπειτα στα επόμενα 600 έτη θα γίνει η καύση του νέου,σε 1 έτος η καύση του άνθρακα,σε 0,5 έτη η καύση του οξυγόνου,σε 1 μέρα η καύση του πυρίτιου και θα επέλθει έπειτα από δευτερόλεπτα η έκρηξη... Μετά την έκρηξη νόβα ή σούπερ νόβα ο αστέρας μπαίνει σε μία καινούργια ζωή. Γι αυτό και η έκρηξη αυτή λέγεται νόβα. Για τον αστέρα όμως είναι η αρχή του τέλους. Η τρίτη ηλικία του. Τώρα όμως ανοίγονται οι εξής προοπτικές:

 

α) αν Μ<1,4Μ¤

Αν μετά την έκρηξη νόβα η μάζα του εναπομείναντος αστέρα είναι μικρότερη από 1,4Μ¤ τότε η βαρυτική έλξη συμπιέζει τον αστέρα φτάνοντας σε πυκνότητα d=106 gr/cm3 και θερμοκρασία 15000~20000Κ. Η ακτίνα του αστέρα σ' αυτή τη περίπτωση είναι περίπου όσο και η ακτίνα της γης. Η ύλη είναι απόλυτα ιονισμένη, και τα ηλεκτρόνια αφού αναγκάζονται να συγκεντρωθούν σε όσο και μικρότερο όγκο, αυξάνουν την κινητική τους ενέργεια αυξάνοντας συγχρόνως και τη θερμοκρασία, άρα και την πίεση του πλάσματος. Η πίεση αυτή λέγεται πίεση Fermi και είναι ικανή να εξουδετερώσει την βαρυτική κατάρρευση. Έτσι ο αστέρας αποκτά μια νέα θερμοδυναμική ισορροπία, γίνεται λευκός νάνος, εκπέμποντας συνεχώς ακτινοβολία, και συνεχώς κρυώνει και μετά από πολλά εκατομμύρια χρόνια μετατρέπεται σε μαύρο νάνο.

 

β) αν 2,5Μ¤ < Μ < 1,4Μ¤

 

Αν μετά την έκρηξη η μάζα που εναπομένει είναι μεγαλύτερη από το 1,4Μ¤ τότε η πίεση Fermi των εκφυλισμένων ηλεκτρονίων δεν είναι αρκετή να σταματήσει την βαρυτική κατάρρευση του αστέρα. Τότε τα ηλεκτρόνια πλησιάζουν αρκετά κοντά τα πρωτόνια, και αφού διαθέτουν και την απαιτούμενη ενέργεια αντιδρούν με αυτά σύμφωνα με την αντίδραση p + e ΰ n + ν . Έτσι ο αστέρας μετατρέπεται σ' έναν αστέρα νετρονίων. Η πυκνότητά του φτάνει στο φανταστικό μέγεθος του d=1015 gr/cm3 το μέγεθός του είναι περίπου 20Km και λόγω της αρχής διατήρησης της στροφορμής ο αστέρας περιστρέφεται με συχνότητα 3000στρ/sec. Ο αστέρας αυτός είναι πλέον ένα Palsar και μοιάζει σαν ένα τεράστιο πυρήνα. Η βαρυτική κατάρρευση αποφεύγεται λόγω της πίεσης που ασκούν τώρα τα νετρόνια και ο αστέρας αποκτά μια νέα θέση θερμοδυναμικής ισορροπίας. Ο γαλαξίας μας έχει γύρω στους 300 αστέρες νετρονίων. Ο κοντινότερος απέχει 6500 έτη φωτός.

 

γ) αν Μ>2,5Μ¤

 

Αν μετά την έκρηξη η μάζα του αστέρα που απομένει ξεπερνά τα 2.5Μ¤ τότε δεν υπάρχει μηχανισμός να εξουδετερώσει τη βαρυτική κατάρρευση, και ο αστέρας καταρρέει βαρυτικά και μετατρέπεται σε μια μαύρη τρύπα. Η παρουσία μιας μαύρης τρύπας γίνεται έμμεσα από την επίδραση που έχει αυτή στα γύρω της σώματα.

[Γιάννης Ευφραιμίδης]

Αυτό συμβαίνει μέχρι η θερμοκρασία ν' αυξηθεί τόσο, ώστε να φτάσει στο κατώφλι σύντηξης του ηλίου σε νέο. Έτσι το ήλιο ένα μέρος του ήταν προϊόν καύσης του υδρογόνου μετατρέπεται σε νέο απελευθερώνοντας ενέργεια και δημιουργώντας ξανά μια θερμοδυναμική ισορροπία, σώζοντας τον αστέρα από βαρυτική κατάρρευση. Αυτή τη φορά όμως αυτό θα διαρκέσει αρκετά λιγότερο. Η ιστορία αυτή θα συνεχιστεί μέχρι ότου φτάσουμε στον σίδηρο.

 

Αγαπητή nansy,

Πριν το νέον, το ήλιον μετατρέπεται πρώτα σε άνθρακα μέσω της τριπλής διαδικασίας άλφα

και ακολουθεί η έκλαμψη ηλίου αν το αστέρι είναι μικρότερο από 2 ηλιακές μάζες.

Η περίοδος αυτή κρατάει πολλά πολλά χρόνια καθώς στην πορεία

ο άνθρακας με ήλιον μας δίνει οξυγόνο.

Το νέον και το μαγνήσιο ακολουθούν πολύ αργότερα.

Και ευτυχώς υπάρχουν στον ουρανό τα αστέρια άνθρακα,

τα λεγόμενα carbon stars που μας κρατούν πάνω στο προσοφθάλμιο

ολόκληρες νύχτες!

[nansy]

Tώρα που το διάβασα στο Σύμπαν που Αγάπησα κατάλαβα ότι έκανα λάθος...ζητώ συγνώμη.. Ελέος είμαι...

[prometheus]

Γειά σε όλους,

εξαρτάται νομίζω πώς βλέπεις Αντώνη. Αν βλέπεις από το Hubble τότε σίγουρα ναι.

 

Η εικόνα Deep Field του Hubble απεικονίζει ένα μικρό παράθυρο του κόσμου (τόσο μικρό που δεν πιάνει καν άστρα του δικού μας Γαλαξία) και ανάμεσα στα 3000 περίπου αντικείμενα που φαίνονται είναι αρκετοί γαλαξίες που έχουν απόσταση πάνω από 10 δις. έτη φωτός.

 

Σκέψου ότι η ηλικία του σύμπαντος υπολογίζεται αυτή τη στιγμή στα 13.7 δις. έτη.

 

Κάποιοι από αυτούς τους Γαλαξίες ίσως δεν υπάρχουν πια. Πολλά άστρα θα έχουν πεθάνει και άλλα θα έχουν γεννηθεί.

 

Η εικόνα πάντως σίγουρα θα είναι διαφορετική...

 

(Πρώτο post, καλώς σας βρήκα!)

 

Δημήτρης

 

ΔΙΟΡΘΩΣΗ: Τα 10 Δις. είναι απόσταση σε έτη φωτός και όχι ηλικία, προφανώς. Η απεικόνιση κάποιων αντικειμένων πάντως είναι όντως πριν 10 Δις έτη και περισσότερο

 

Περισσότερα: http://en.wikipedia.org/wiki/Hubble_Deep_Field

 

Hubble Deep Field

[nansy]

Γειά σε όλους,

εξαρτάται νομίζω πώς βλέπεις Αντώνη. Αν βλέπεις από το Hubble τότε σίγουρα ναι.

 

Η εικόνα Deep Field του Hubble απεικονίζει ένα μικρό παράθυρο του κόσμου (τόσο μικρό που δεν πιάνει καν άστρα του δικού μας Γαλαξία) και ανάμεσα στα 3000 περίπου αντικείμενα που φαίνονται είναι αρκετοί γαλαξίες που έχουν ηλικία πάνω από 10 δις. έτη.

 

Σκέψου ότι η ηλικία του σύμπαντος υπολογίζεται αυτή τη στιγμή στα 13.7 δις. έτη.

 

Κάποιοι από αυτούς τους Γαλαξίες ίσως δεν υπάρχουν πια. Πολλά άστρα θα έχουν πεθάνει και άλλα θα έχουν γεννηθεί.

 

Η εικόνα πάντως σίγουρα θα είναι διαφορετική...

 

(Πρώτο post, καλώς σας βρήκα!)

 

Δημήτρης

 

Kαταρχάς καλώς όρισες από μένα και καλή αρχή..Σωστή η επισύμανση σου...Και αυτό έχει να κάνει με την άποσταση που απέχει ο αστέρας ή οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο.Γιατί ανάλογως από που απέχει ο αστέρας σε τόσο χρόνο λαμβάνουμε το φώς του..

 

Πολύ ωραία η είκονα που παρέθεσες!!!

[Stefanis Nikos]

Και ευτυχώς υπάρχουν στον ουρανό τα αστέρια άνθρακα,

τα λεγόμενα carbon stars που μας κρατούν πάνω στο προσοφθάλμιο

ολόκληρες νύχτες!

...ψόφια πράγματα....

 

Σοβαρά τωρα, οτιδήποτε συμβεί στην πήγη κατα την διάρκεια του ταξιδιού του φωτός της θα το "δουμε" με μια αργοπορία ακριβώς ίση με τον χρόνο που χρειάζεται το φως για να φτάσει στα αισθητήρια όργανα μας...

απλό παράδειγμα : μια έκλαμψη του ηλίου, εδω στην γη θα την αντιληφθούμε 8 λεπτά αργότερα αφου τοσο κάνει η οπτική πληροφορία να φτάσει... απλό και σαφές.

Κατα τον ίδιο τροπο, η "αργοπορία" αντιληψης μας οποιασδήποτε αλλαγής σε ένα άστρο ειναι ανάλογη την απόστασης μας από αυτό.

[filiatra]

Οσα αστέρια βλέπουμε με γυμνό μάτι είναι όλα ζωντανά.Είναι πολύ κοντά μας οπότε ακόμη κ αυτά που είναι προς το τέλος της ζωής τους Θέλουν πολύ περισσότερα χρονια για να πεθάνουν απ το να έρθει το φως τους σ εμάς.