Σελήνη!

[Δροσος Γεωργιος]

Νέο σενάριο προτείνεται για την αρχαία σύγκρουση από την οποία προέκυψε η Σελήνη.

Σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία, η Σελήνη σχηματίστηκε από συντρίμμια που εκτινάχθηκαν στο Διάστημα όταν η Γη συγκρούστηκε και συγχωνεύτηκε με ένα άλλο σώμα στο μέγεθος του Άρη. Τώρα, όμως, Ευρωπαίοι ερευνητές εκτιμούν ότι το σώμα που προσέκρουσε στον πλανήτη μας ήταν ακόμα μεγαλύτερο και κατάφερε να διαφύγει μετά το ατύχημα.

Αν και θεωρείται πια σχεδόν σίγουρο ότι το φεγγάρι αποτελείται από συντρίμμια μιας πρόσκρουσης πριν από περισσότερο από 4 δισεκατομμύρια χρόνια, οι λεπτομέρειες αυτού του βίαιου συμβάντος παραμένουν ακόμα ασαφείς.

Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι η περιεκτικότητα της Σελήνης σε σίδηρο είναι διαφορετική από ό,τι της Γης, ένδειξη ότι ο δορυφόρος σχηματίστηκε από διαφορετικά δομικά υλικά. Η παρατήρηση αυτή, σε συνδυασμό με άλλες αναλύσεις, συνηγορούν στην κρατούσα θεωρία, σύμφωνα με την οποία η Σελήνη αποτελείται κυρίως από θραύσματα ενός σώματος που συγκρούστηκε με τη Γη σε σχετικά χαμηλές ταχύτητες και τελικά έγινε ένα μαζί της.

Υπάρχουν όμως και μελέτες που δεν συμφωνούν με αυτό το σενάριο -για παράδειγμα, η αναλογίες των διαφόρων ισοτόπων οξυγόνου και τιτανίου είναι σχεδόν ίδιες στη Γη και τη Σελήνη, ένδειξη μιας πιθανής κοινής προέλευσης.

Η νέα μελέτη, η οποία έχει γίνει δεκτή για δημοσίευση στην έγκριτη επιθεώρηση Icarus, προσφέρει τώρα μια διαφορετική εικόνα για τη βίαιη γέννηση του φεγγαριού. Η έρευνα βασίστηκε σε υπολογιστικά μοντέλα που δείχνουν ότι η Σελήνη θα μπορούσε να είχε σχηματιστεί από συντρίμμια που εκτινάχθηκαν στο Διάστημα όταν η Γη έπεσε θύμα εγκατάλειψης.

Συγκεκριμένα, τα μοντέλα δείχνουν ότι ένα σώμα μεγαλύτερο ακόμα κι από τον Άρη προσέκρουσε στη Γη με μεγάλη ταχύτητα και μετά συνέχισε την πορεία του, έχοντας χάσει ένα μικρό μόνο μέρος από τη μάζα του.

Η σύγκρουση αυτή θα είχε σχηματίσει έναν αιωρούμενο δίσκο από συντρίμμια πολύ θερμότερα από ό,τι προβλέπει η κρατούσα θεωρία. Οι προσομοιώσεις όμως δείχνουν ότι το μεγαλύτερο μέρος από τα συντρίμμια αυτά προέρχονταν από τη Γη, και όχι από το διερχόμενο σώμα, κάτι που δείχνει να εξηγεί τις παρόμοιες αναλογίες ισοτόπων.

Όπως πάντως επισημαίνει ο επικεφαλής της μελέτης, ο Άντρεας Ρόιφερ του Κέντρου Διαστήματος και Κατοικησιμότητας στη Βέρνη της Ελβετίας, η νέα θεωρία εξηγεί μεν καλύτερα τις παρατηρήσεις, θα πρέπει όμως να επιβεβαιωθεί με νέες προσομοιώσεις και αναλύσεις στα δείγματα της Σελήνης που έφεραν οι αποστολές Apollo τη δεκαετία του 1960.

 

Η Ευρώπη θα αρχίσει τη σεληνιακή της επέκταση το 2018.

Η Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία (ESA) σχεδιάζει το 2018 να αποστείλει στη Σελήνη ένα μη επανδρωμένο διαστημικό σκάφος, το οποίο πρέπει να προσεληνωθεί στον ανεξερεύνητο Νότιο Πόλο της σεληνιακής επιφάνειας.

Αν και παλαιότερα η ESA είχε ήδη στείλει με επιτυχία το σκάφος Huygens στην επιφάνεια του Τιτάνα, η αποστολή Lunar Lander θα είναι η πρώτη αποστολή της Υπηρεσίας για την κατάκτηση της επιφάνειας της Σελήνης, μεταδίδει το Ρhys.org. Παρά το ότι το σκάφος θα είναι μη επανδρωμένο, η αποστολή Lunar Lander θα καταστεί σημαντικό στάδιο του προγράμματος, που προβλέπει μελλοντική αποστολή αστροναυτών στη Σελήνη και τον Άρη. Πέραν αυτού η Lunar Lander Mission πρέπει να καταδείξει σε όλον τον κόσμο ότι η Ευρώπη είναι σε θέση με ασφάλεια και αξιόπιστα να μεταφέρει φορτία στην επιφάνεια της Σελήνης και ότι η ESA είναι σε θέση να δημιουργήσει αξιόπιστες τεχνολογίες για ομαλή προσεδάφιση στην επιφάνεια της Σελήνης.

[Δροσος Γεωργιος]

Η Κίνα θα στείλει στη Σελήνη νέο ερευνητικό σκάφος-ομπρέλα.

Το δεύτερο μισό του 2013 η Κίνα θα εκτοξεύσει στη Σελήνη το ερευνητικό της σκάφος «Τσανιέ-3».

Τη σχετική δήλωση έκανε η Κρατική Διεύθυνση Αμυντικής Επιστήμης, Τεχνολογίας και Βιομηχανίας της ΛΔΚίνας.Η εκτόξευση του «Τσανιέ-3» θα σημάνει την αρχή της δεύτερης φάσης του κινεζικού προγράμματος για τη μελέτη του φυσικού πλανήτη της Γης.

Το διαπλανητικό σκάφος-ομπρέλα θα τεθεί σε σεληνιακή τροχιά, κατόπιν θα προσεληνωθεί στη Σελήνη και θα επιστρέψει στη Γη.

[Δροσος Γεωργιος]

Στη Σελήνη ανακαλύφθηκε ήλιο.

Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν στην ατμόσφαιρα της Σελήνης άτομα ηλίου με τη βοήθεια του φασματοσκοπίου LAMP της ερευνητικής χαρτογραφικής συσκευής LRO.

«Το ζήτημα τώρα πλέον τίθεται ως ακολούθως – αυτό το ήλιο εμφανίστηκε από το υπέδαφος της Σελήνης, συγκεκριμένα, ως αποτέλεσμα διάσπασης ραδιενεργών ισοτόπων, ή από εξωτερική πηγή – π.χ., από τον ηλιακό άνεμο; Αν μπορέσουμε να αποδείξουμε ότι αυτό οφείλεται στον ηλιακό άνεμο, αυτό θα μας βοηθήσει να αντιληφθούμε, πως πραγματοποιούνται παρόμοιες διαδικασίες στα άλλα ουράνια σώματα χωρίς πραγματική ατμόσφαιρα», - είπε ο επικεφαλής του σχεδίου LAMP Άλαν Στερν από το Νοτιοανατολικό Ερευνητικό Ινστιτούτο, δήλωση του οποίου παραθέτει η υπηρεσία τύπου της ΝΑΣΑ.

 

Επειδή το ονομα του εχει συνδεθεί αιώνια πιά με την Σελήνη!!!

http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=17008

[Δροσος Γεωργιος]

Οι Αμερικανοί σκοπεύουν να ζήσουν στη Σελήνη.

Η NASA σχεδιάζει πρόγραμμα επιστροφής στη Σελήνη και προτίθεται να κατασκευάσει εκεί μια διαστημική βάση. Αυτό δήλωσε ο επικεφαλής του προγράμματος επανδρωμένων διαστημικών πτήσεων της NASA στη Ρωσία Μάικλ Σέρμπερ.

«Θα θέλαμε να επιστρέψουμε στη Σελήνη και να παραμείνουμε εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα», είπε ο εκπρόσωπος της NASA, στην παρουσίαση που έκανε στο Διεθνές Συνέδριο Αεροδιαστημικής στη Μόσχα.

Επίσης, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός θα παραμείνει το βασικό διαστημικό σύστημα, το οποίο τουλάχιστον ως το 2020 θα δίνει τη δυνατότητα να δοκιμάζονται τεχνολογίες για τη μελλοντική πτήση στη Σελήνη, στον Άρη και στους δορυφόρους του.

Ο Σέρμπερ πρόσθεσε επίσης πως η NASA σχεδιάζει να κατακτήσει και άλλους πλανήτες του Ηλιακού συστήματος.

Σχόλιο:Αλλαγή ρότας και εκεί που ελεγαν οτι η κατεύθυνση τους είναι για αστεροειδείς και για τον Αρη θυμήθηκαν την Σελήνη.Ισως βλέποντας οτι ολοι πια μιλουν για την Σελήνη (Ρωσία-Κίνα-Ινδια-Ευρώπη-Ιαπωνία κ.λ.π.) το ξανασκέφτηκαν!!!

[Δροσος Γεωργιος]

Δέντρα από το φεγγάρι.

Το 1971 οι επιστήμονες της αμερικανικής Δασολογικής Υπηρεσίας είχαν την περιέργεια να δουν αν ένα ταξίδι στο Διάστημα θα επηρέαζε την ανάπτυξη των σπόρων.

Στράφηκαν στον αστροναύτη της αποστολής «Apollo 14» Στιούαρτ Ρούζα, ο οποίος είχε εργαστεί ως δασοπυροσβέστης στην υπηρεσία.

Αυτός πήρε μαζί του στη Σελήνη περίπου 500 σπόρους από έλατα, συκομουριές, κόμμι και πεύκα.

Επιστρέφοντας σχεδόν όλοι οι σπόροι είχαν φυτρώσει. Τα δέντρα δόθηκαν ως δώρα σε αμερικανικές Πολιτείες, καθώς και σε ξένα κράτη, όπως η Ελβετία, η Βραζιλία και η Ιαπωνία.

Κανένας όμως δεν σημείωσε πού φυτεύτηκαν.

Ο Ντέιβιντ Γουίλιαμς του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Γκοντάρ της NASA στο Μέριλαντ αποφάσισε να τα βρει.

Εχει εντοπίσει περισσότερα από 80, εκ των οποίων 65 εξακολουθούν να ζουν σε 22 αμερικανικές Πολιτείες και στη Βραζιλία.

Ενας από τους εναπομείναντες ξεχασμένους σεληνιακούς εξερευνητές μπορεί να μεγαλώνει σε κάποιον κήπο δίπλα σας.

[japetus]

Αυτός πήρε μαζί του στη Σελήνη περίπου 500 σπόρους από έλατα, συκομουριές, κόμμι και πεύκα.

 

Αντί για τα ανύπαρκτα (μάλλον πάρα πολύ άσχημα μεταφρασμένα) συκομουριά και κόμμι, δε θα ήταν πιο ωραίο να τα έγραφες πλατάνια και ακακίες;

[kkokkolis]

Πως άσχημα μεταφρασμένα;

Sycamore είναι ελληνικός όρος και προέρχεται από το Συκομωρέα. Αναφέρεται στην βίβλο (σε μία ανέβηκε ο Ζακχαίος για να δει τον Ιησού).

Κόμμι είναι ελληνική λέξη και μόνο το αραβικό κόμμι (υπάρχουν και άλλα) παράγεται από την Ακακία. Πολλά φυτά παράγουν όμως τέτοιες ρητινώδεις ουσίες, όπως το καουτσούκ.

Και, χμ, δεν το βρήκα πουθενά αλλά gum και ειδικά gummy θυμίζουν ύποπτα τη λέξη κόμμι.

Και η γόμα είναι αντιδάνειο, κόμμι, gummy, γόμα.

Φυσικά άλλο να πάρεις κόμμι ακακίας, άλλο σπόρους και άλλο κλάδους.

 

Είναι ένα από τα παρομοιόηχα: κώμη, κόμη, κόμμι.

 

Ψάχνοντας λίγο βρήκα πως η λέξη Sycamore έχει αποδοθεί κατά περιόδους σε διάφορα, μη συγγενικά, φυτά.

 

Ficus sycomorus είναι η Συκομωρέα του Ζακχαίου, ένα είδος Συκιάς της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής.

Acer pseudoplatanus, είναι το sycamore των νήσων της Βρεττανίας, ένα είδος Σφενδάμου

Platanus είναι το Sycamore της Βόρειας Αμερικής και Platanus occidentalis, η Αμερικανική sycamore, ενώ Platanus racemosa η sycamore της Καλιφόρνια ή δυτική sycamore και Platanus wrightii η sycamore της Αριζόνα. Οι Αγγλοσάξωνες πήραν το όνομα Συκομωρέα και το κόλλησαν όπου γούσταραν.

Παρομοίως, ως Gum tree αναφέρεται ο Ευκάλυπτος, Black gum η Nyssa sylvatica, Sweetgum η Liquidambar (acalycina, formosana, orientalis και styraciflua) και Water gum η Tristaniopsis laurina.

 

Μάλλον Δυτικό Πλάτανο (occidentalis) και Ευκάλυπτο πήραν μαζί τους.

[filfilip]

Πως άσχημα μεταφρασμένα;

Sycamore είναι ελληνικός όρος και προέρχεται από το Συκομωρέα. Αναφέρεται στην βίβλο (σε μία ανέβηκε ο Ζακχαίος για να δει τον Ιησού).

Κόμμι είναι ελληνική λέξη και μόνο το αραβικό κόμμι (υπάρχουν και άλλα) παράγεται από την Ακακία. Πολλά φυτά παράγουν όμως τέτοιες ρητινώδεις ουσίες, όπως το καουτσούκ.

Και, χμ, δεν το βρήκα πουθενά αλλά gum και ειδικά gummy θυμίζουν ύποπτα τη λέξη κόμμι.

Και η γόμα είναι αντιδάνειο, κόμμι, gummy, γόμα.

Φυσικά άλλο να πάρεις κόμμι ακακίας, άλλο σπόρους και άλλο κλάδους.

 

Είναι ένα από τα παρομοιόηχα: κώμη, κόμη, κόμμι.

 

+1

[kkokkolis]

Σύμφωνα με το Wiki λεξικό, στο gum αποδίδονται 2 πιθανές ετυμολογίες (η πρώτη αφορά το gum= ούλο και η δεύτερη το gum= κόμμι).

 

Α. Μεσοαγγλικό gome, από αρχαίο αγγλικό gōma "ούλο", από πρωτογερμανικά *gōmô (“ούλο”) (γερμανικά Gaumen, σκανδιναβικά gómr, ισλανδικά gómur), από πρωτοινδοευρωπαϊκό *ǵʰhₐu-mo- (λιθουανικά gomurỹs "ούλο"), χασμουρητό.

 

Β. Μεσοαγγλικό gomme (νάτα τα 2μ), gumme, από αγγλονορμανδικό gome, από όψιμο λατινικό gumma, από λατινικό cummi, gummi, από αρχαίο ελληνικό κόμμι (kómmi), από αιγυπτιακό ḳmj-t (qemỵt, qemài) 'ρητίνη Ακακίας'.

 

Από τους Αιγυπτίους το πήραμε που είχαν άφθονες ακακίες στη Νουβία και χρησιμοποιούσαν το αραβικό κόμμι στη μουμιοποίηση.

 

Ωραίο off topic. Αφού είχαμε τελειώσει με τους κομήτες (κόμη) καλό ήταν να το ψάξουμε και αυτό.

[wereniki]

[Δροσος Γεωργιος]

Το νέο φεγγάρι από τον Διαστημικό Σταθμό.

Στις 21 Αυγούστου 2012, όταν ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός βρίσκονταν 400 χιλιόμετρα πάνω από τις ΗΠΑ, ένας αστροναύτης πήρε αυτή τη μοναδική φωτογραφία της νέας σελήνης μετά την δύση του ηλίου.

[Δροσος Γεωργιος]

Πύραυλος «βαρέων-βαρών» για τη Σελήνη.

Στα σκαριά είναι ο νέος ρώσικος πύραυλος «βαρέων – βαρών», που θα έχει προορισμό το φυσικό δορυφόρο της γης, το φεγγάρι.

Η χωρητικότητα ωφέλιμου φορτίου στη νέα κατηγορία πυραύλων «βαρέων βαρών» θα είναι μέχρι 70 τόνους.

Στο κοσμοδρόμιο του Πλεσέτσκ, στην περιοχή Αρχάνγκελσκ κοντά στον Αρκτικό κύκλο, 800 χιλιόμετρα βόρεια της Μόσχας, δοκιμάζεται εντατικά το σύστημα εκτόξευσης του πυραύλου «Angara».

Το συγκεκριμένο συγκρότημα εκτόξευσης πυραύλων υψηλής τεχνολογίας δημιουργήθηκε ειδικά για τα ρώσικα κοσμοδρόμια, όπως ανακοίνωσε η υπηρεσία Τύπου του υπουργείου Άμυνας της Ρώσικης Ομοσπονδίας.

Οι δοκιμές ξεκίνησαν το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου 2012 και θα διαρκέσουν περίπου τρεις μήνες. Στο τέλος των εξονυχιστικών δοκιμών ελέγχου των συστημάτων, προβλέπεται να γίνει η τελική παραλαβή του συστήματος και να τεθεί σε επιχειρησιακή λειτουργία. Με τη βοήθεια του πρωτότυπου πυραύλου «Angara», οι ρώσοι ειδικοί θα προβούν σε πλήρη κύκλο δοκιμών των ηλεκτρονικών και του υπόλοιπου εξοπλισμού του.

Το διαστημικό πυραυλικό συγκρότημα «Angara» άρχισε να διαμορφώνεται το 1995. Το σύστημα είναι κατασκευασμένο και εξοπλισμένο από εγχώρια, ρώσικης παραγωγής, συστατικά στοιχεία.

Το συγκρότημα είναι σε θέση να εκτοξεύσει πυραύλους – φορείς, όλων των κατηγοριών: Ελαφράς, μεσαίας κλάσης, αλλά και τους πιο ισχυρούς, «βαρέων βαρών» πυραύλους.

Το πρόγραμμα για τη δημιουργία της νέας γενιάς συγκροτήματος εκτόξευσης πυραύλων «Angara», χρηματοδοτείται από το ομοσπονδιακό πρόγραμμα ανάπτυξης των ρώσικων κοσμοδρομίων, 2006 - 2015.

Οι πύραυλοι τύπου «Angara 1.2-PP» (πύραυλος πρώτης εκτόξευσης), ελαφράς κατηγορίας, και ο πύραυλος «Angara -Α5», που ανήκει στην βαριά, κατασκευάζονται στο Επιστημονικό – Κατασκευαστικό Κέντρο, Χρούνιτσεφ. Η έναρξη των δοκιμαστικών πτήσεων έχει προγραμματιστεί, για τα μέσα του 2013.

Αποστολή στη Σελήνη.

Η οικογένεια των πυραύλων «Αngara» είναι μια νέα γενιά μεταφορέων με βάση το universal rocket module, δηλαδή την ενοποιημένη πρώτη βαθμίδα πυραύλου, με κινητήρα οξυγόνου-κηροζίνης. Η σειρά περιλαμβάνει φορείς χωρητικότητας από 1,5 έως 25 τόνους, για έξοδο σε χαμηλή γήινη τροχιά.

Αλλά, όπως έχουν αναφερθεί στο παρελθόν, με βάση αυτόν, η Ρωσία σχεδιάζει τη δημιουργία ενός υπερ-βαρέως πυραύλου που θα είναι κατάλληλος για μια επανδρωμένη πτήση στη Σελήνη

Η χωρητικότητα ωφέλιμου φορτίου στη νέα κατηγορία πυραύλων «βαρέων βαρών» θα είναι μέχρι 70 τόνους. Αυτό θα καταστήσει τον πύραυλο το πιο ισχυρό διαστημικό σύστημα παγκοσμίως. Ιστορικά, στη Ρωσία, μόνο ο σοβιετικός πύραυλος – φορέας «Ενέργεια» έχει καταγράψει μεγαλύτερες επιδόσεις. Η δυνατότητα ανύψωσης φορτίου ανήρχοντο σε 105 τόνους. Ο πύραυλος προορίζονταν για την μεταφορά σε χαμηλή γήινη τροχιά του σοβιετικού διαστημικού λεωφορείου «Buran».

Το Σεπτέμβριο του 2011 οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν τα δικά τους σχέδια για την κατασκευή του υπερ-βαρέως πυραύλου φορέα SLS (Space Launch System – «διαστημικό σύστημα εκτόξευσης»), με χωρητικότητα έως και 165 τόνους. Το κόστος του έργου είναι 35 δισεκατομμύρια δολάρια, τα 18 δισεκατομμύρια εκ των οποίων σχεδιάζεται να διατεθούν τα επόμενα πέντε χρόνια. Συγκριτικά, ο διάσημος αμερικάνικος πύραυλος – φορέας «Saturn 5», που έδωσε τη δυνατότητα στη NASA να ολοκληρώσει με επιτυχία την επανδρωμένη πτήση στη Σελήνη το 1969, μπορούσε να θέσει σε τροχιά περίπου 130 τόνους. Ωστόσο, στην πρώτη έκδοση του, ο SLS υποτίθεται ότι θα είναι σε θέση να μεταφέρει στο διάστημα μέχρι 70 τόνους φορτίο. Οι αμερικανοί, σχεδιάζουν τη δοκιμαστική εκτόξευση του νέου πυραύλου «βαρέως βαρών» όχι νωρίτερα από το Δεκέμβριο του 2017.

[Δροσος Γεωργιος]

Αναγέννηση του ρωσικού διαστημικού προγράμματος.

Συνέντευξη του αναπληρωτή πρωθυπουργού της Ρωσίας, Ντμίτρι Ρογκόζιν.

Η υλοποίηση ενός πολύ μεγάλου προγράμματος, ενός πραγματικού υπερέργου, πρέπει να τεθεί ως κύριος στόχος του ρωσικού διαστημικού προγράμματος, σύμφωνα με τον Ντμίτρι Ρογκόζιν. Προς αυτή την κατεύθυνση, ο ίδιος, προτείνει ως καθοριστικό βήμα, τη δημιουργία μιας σεληνιακής βάσης.

ΕΡ: Ντμίτρι Ολέγκοβιτς, μπορούμε σήμερα να ανταποκριθούμε σε τέτοιας κλίμακας έργα; Είναι δυνατή η έξοδος της ρώσικης διαστημικής τεχνολογίας από την κρίση;

ΑΠ: Η κατάσταση σήμερα όντως δεν είναι καθόλου εύκολη. Πάντα πιστεύαμε ότι ζούμε σε μια χώρα που ήταν διαστημική υπερδύναμη. Εμείς εκτοξεύσαμε τον πρώτο δορυφόρο στο διάστημα, ο πρώτος κοσμοναύτης που πέταξε σε τροχιά γύρω από τη γη ήταν δικός μας πολίτης, είχαμε μεγάλες επιτυχίες στην εξερεύνηση του διαστήματος και, ξαφνικά, τους τελευταίους 18 μήνες είχαμε μαζεμένα επτά ατυχήματα. Έξι το τελευταίο έτος, και ένα τον Αύγουστο του 2012. Αν θέλουμε στα σοβαρά να βγάλουμε συμπεράσματα από την όλη ιστορία, θα πρέπει να θεραπεύσουμε όχι μόνο το «απόστημα» που έχει δημιουργηθεί, αλλά να αντιμετωπίσουν και τις αιτίες που το προκάλεσαν.

Κατανοούμε πλέον διεξοδικώς τι συμβαίνει σε αυτό τον νευραλγικής σημασίας τομέα.

Κοντολογίς, η διαστημική βιομηχανία μας σήμερα βρίσκεται σε αναντιστοιχία με το μέγεθος της οικονομίας της χώρας.

Και η οικονομική δύναμη της χώρας μας, είναι κατά πολύ μικρότερη από αυτή των ΗΠΑ. Αυτή την υστέρηση πρέπει να αναστρέψουμε. Και πρώτα από όλα, υπάρχει ανάγκη άμεσων και σε βάθος μεταρρυθμίσεων. Αλλά το ερώτημα είναι πώς ξεκινάμε; Εννοείται, με το να παράγουμε ποιοτικά «προϊόντα». Αλλά, κάτι τέτοιο από μόνο του δεν αρκεί. Το κύριο ζητούμενο σήμερα είναι ένα:

Να ξεκαθαρίσει επιτέλους η Ρωσία με σαφήνεια τι θέλει από το διάστημα και να καθορίσει τους στρατηγικούς της στόχους.

Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, να διαμορφωθούν οι οικονομικές, οργανωτικές και επιστημονικές δομές, οι εταιρείες holding, κ.λ.π., που θα πετύχουν τους στόχους.

Γι’αυτό, είναι απαραίτητο να τεθεί ένας υπερ-στόχος. Τρία έργα σε δεύτερο επίπεδο, πέντε στόχοι σε τρίτο επίπεδο, κ.ο.κ.

Τότε θα γίνει σαφές τι ακριβώς συστήματα χρειαζόμαστε, ποιες μηχανές και πόσους πυραύλους μικρής, μεσαίας, κλάσης, καθώς επίσης βαρείς και υπερ-βαρείς πυραύλους, πρέπει να κατασκευάσουμε και από ποιες εγκαταστάσεις θα πρέπει να εκτοξευθούν. Είναι απαραίτητο να τα βάλουμε όλα σε μια τάξη.

Βέβαια, σε κάποιους μπορεί αυτό το υπερ-έργο να φαίνεται ότι κινείται στα όρια της φαντασίας. Για παράδειγμα η δημιουργία μιας βάσης στη σελήνη. Μάθαμε πώς να εργαζόμαστε σε τροχιά κοντά στη γη στο πλαίσιο τους Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ΔΔΣ).

Γιατί να μην προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα μεγαλύτερο σταθμό, ο οποίος θα βρίσκεται στον φυσικό δορυφόρο της γης, και από εκεί να πραγματοποιήσουμε τις ίδιες εργασίες που γίνονται στο ΔΔΣ;

Είναι ένας ενδιαφέρον επιστημονικός και τεχνολογικός στόχος και εάν αποφασιστεί ότι θα υλοποιηθεί, θα τραβήξει μπροστά τόσο τη βασική, όσο και την εφαρμοσμένη έρευνα.

Το hyper-project θα αποτελέσει τη βάση για περαιτέρω επιστημονικές ανακαλύψεις.

Αυτή είναι η πρότασή μου. Μπορεί να υπάρξουν και άλλες. Είναι απαραίτητο να ανοίξουμε το διάλογο για αυτά τα θέματα και να δημιουργήσουμε νέες αξίες. Και προσωπικά πιστεύω ότι έχουμε τις δυνάμεις να το υλοποιήσουμε.

ΕΡ: Και ποιος μπορεί να πραγματοποιήσει μια τέτοια μεγάλη επανάσταση στον κλάδο, τη στιγμή που υπάρχει οξύ πρόβλημα στελεχών στον μηχανοκατασκευαστικό τομέα;

ΑΠ: Είναι αλήθεια ότι η κατάσταση είναι όπως την περιγράφετε. Για το λόγο αυτό, το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφάσισε να υποστηρίξει την ιδέα, η οποία γεννήθηκε στην Επιτροπή Αμυντικής Βιομηχανίας. Εκεί όπου είμαι πρόεδρος. Θα δημιουργήσουμε χιλιάδες θέσεις εξειδικευμένων στελεχών στην ρώσικη αμυντική βιομηχανία. Θα αναζητήσουμε προσωπικό. Και από τον ιδιωτικό τομέα. Ήδη, δημιουργούμε ένα ειδικό συμβούλιο για τις συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα στην αμυντική βιομηχανία, στο οποίο θα απευθύνονται οι ιδιώτες επενδυτές. Πιστεύω ότι η ενέργειά τους, όταν θα δραστηριοποιηθούν στην αμυντική βιομηχανία, μπορεί να αλλάξει την ποιότητα της παραγωγής και να κάνει ένα επαναστατικό άλμα προς τα εμπρός στο μέλλον.

Στην φωτογραφία ο αναπληρωτής πρωθυπουργού της Ρωσίας, Ντμίτρι Ρογκόζιν, και ο επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Roscosmos, Βλαντίμιρ Ποπόβκιν.

[Δροσος Γεωργιος]

Θέλουν να κατασκευάσουν στη Σελήνη υπερυπολογιστή.

Κατά τη γνώμη ορισμένων Αμερικανών ειδικών, για την υλοποίηση των υπαρχόντων προγραμμάτων για την κατάκτηση του Διαστήματος είναι απαραίτητο να κατασκευαστεί στη Σελήνη υπερυπολογιστής και μέσα δορυφορικής επικοινωνίας.

Αυτό το συγκρότημα θα μπορούσε να αναλάβει ένα μέρος του φόρτου για τη διεύθυνση των πτήσεων, καθώς και να παράσχει υπολογιστική ισχύ για την εκστρατεία εξερεύνησης του φυσικού δορυφόρου της Γης.

Κατά τη γνώμη των ειδικών ο υπερυπολογιστής είναι απαραίτητο να εγκατασταθεί στην ανάποδη πλευρά της Σελήνης, πιο κοντά στον πόλο, σε βαθύ κρατήρα.

Κατά τα λεγόμενα των επιστημόνων αυτό θα επιτρέψει να προστατευθεί το σύμπλεγμα από την επίδραση ακραίων θερμοκρασιών, καθώς και να αυξηθεί η αποτελεσματικότητα της ψύξης του υπολογιστικού συστήματος.

[Δροσος Γεωργιος]

Γιατί χρειάζεται υπερυπολογιστής στη Σελήνη;

Επιστήμονες από τις ΗΠΑ πρότειναν να εγκατασταθούν στη Σελήνη υπερυπολογιστής και κεραίες με τη βοήθεια των οποίων θα είναι δυνατή η συγκέντρωση και επεξεργασία πληροφοριών από τις διαστημικές συσκευές.

Κατά τη γνώμη τους, οι επίγειοι Σταθμοί τηλεπικοινωνίας στην Καλιφόρνια, την Ισπανία και την Αυστραλία λειτουργούν ήδη στα όρια των δυνατοτήτων τους.

Η αποσυμφόρησή τους θα μπορούσε να γίνει με τη βοήθεια κατασκευής ειδικού Σταθμού στη Σελήνη, ο οποίος θα λάμβανε τις πληροφορίες, θα τις επεξεργαζόταν και μετά θα τις έστελνε στη Γη.

Εν τω μεταξύ, ορισμένοι ειδικοί θεωρούν ότι οι δυνατότητες των επίγειων Σταθμών δεν έχουν εξαντληθεί ακόμα,- παρατήρησε ο αρχισυντάκτης του περιοδικού «Νέα της κοσμοναυτικής» Ιγκόρ Μαρίνιν.

- Σήμερα είναι αρκετοί οι Σταθμοί που λειτουργούν. Εκτός απ’ αυτό, η κατασκευή τέτοιων Σταθμών στη Σελήνη θα είναι πολύ πιο ακριβή και η εξυπηρέτησή τους εκεί θα είναι πιο δύσκολη απ’ ό, τι στη Γη. Ας κατασκευαστούν δέκα κεραίες στη Γη, και αυτό θα είναι σήμερα αρκετό.

Η ιδέα των Αμερικανών επιστημόνων προς το παρόν προκαλεί πολλά ερωτήματα. Δεν έχει προκαλέσει μεγάλο ενθουσιασμό και στον αστροφυσικό Αλεξάντρ Ρόντιν.

- Η εγκατάσταση κεραιών και υπερυπολογιστών στη Σελήνη δεν είναι το ζήτημα της πλησιέστερης δεκαετίας. Νομίζω ότι πρέπει να αντιλαμβανόμαστε αυτή την ιδέα ως φαντασίωση, ο σκοπός της οποίας είναι η εξασφάλιση της αντίστοιχης χρηματοδότησης και η προσέλκυση του ενδιαφέροντος για τη μελέτη του Διαστήματος.

Εξάλλου, αυτή η ιδέα των Αμερικάνων, κατά τη γνώμη ορισμένων επιστημόνων, έχει, τουλάχιστον ένα πλεονέκτημα. Οι σεληνιακές κεραίες μπορούν να χρησιμοποιούνται όχι μόνο για την παρακολούθηση των διαστημικών συσκευών.

Μαζί με τις επίγειες εγκαταστάσεις, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα γιγαντιαίο ραδιοτηλεσκόπιο.

- Σήμερα, όπως είναι γνωστό, λειτουργεί ο ρωσικός σταθμός Spektr-R, ο οποίος απομακρύνεται σε απόσταση εκατοντάδων χιλιάδων χιλιομέτρων από τη Γη και δέχεται τα αδύνατα σήματα από τις απομακρυσμένες περιοχές του Σύμπαντος.

Αντί για την εκτόξευση ραδιοτηλεσκοπίου στο ανοιχτό διάστημα, είναι, πραγματικά, καλύτερα να κατασκευαστεί στη Σελήνη.

Εξάλλου, πολλοί ειδικοί βλέπουν την ιδέα για την εγκατάσταση κεραιών και υπερυπολογιστή στη Σελήνη ως ωραία ιδέα και τίποτα άλλο. Μάλιστα, τονίζουν ότι είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τώρα τι θα κάνουν οι άνθρωποι στη Σελήνη ύστερα από 30-40 χρόνια.

Ωστόσο, είναι σαφές ότι σε κάποιο στάδιο αξιοποίησης της Σελήνης εκεί θα εμφανιστούν αναπόφευκτα και ραδιοτηλεσκόπια, επειδή η επί τόπου λήψη και η επεξεργασία των σημάτων από το διάστημα είναι, βέβαια, πολύ πιο βολικό έργο,- παρατήρησε ο Ιγκόρ Μαρίνιν.

[Δροσος Γεωργιος]

Γη και Σελήνη: σχέση μητρική ή αδελφική;

Για τους αρχαίους Έλληνες ήταν η σύντροφος του Ενδυμίωνα, θεού του ύπνου, για μας είναι ένα καλοσυνάτο πρόσωπο, που μας κοιτάζει αφηρημένο κάθε μήνα, και για τους επιστήμονες είναι το κοντινότερο προς τη Γη ουράνιο σώμα. Ο λόγος είναι για τη Σελήνη, τον μοναδικό φυσικό δορυφόρο της Γης, η ιστορία της οποίας εξακολουθεί να αποτελεί για τους επιστήμονες ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα. Οι πρώτες θεωρίες των αρχών του 20ού αιώνα δεν ήταν συμβατές με τα αστρονομικά δεδομένα του συστήματος Γης – Σελήνης, ενώ η επικρατούσα σήμερα θεωρία μεταξύ των αστρονόμων φαίνεται να μην είναι συμβατή με τα γεωλογικά δεδομένα της Σελήνης.

Ο Αριστοτέλης δίδασκε ότι η Σελήνη είναι μια τέλεια σφαίρα φτιαγμένη από αιθέρα, η οποία περιφέρεται σε τέλεια κυκλική τροχιά γύρω από τη Γη.

Οι παρατηρήσεις του Γαλιλαίου όμως έδειξαν ότι η επιφάνεια της Σελήνης είναι καλυμμένη από βουνά, πεδιάδες και κρατήρες, έτσι ώστε να μοιάζει περισσότερο με την επιφάνεια της Γης παρά με μια τέλεια σφαίρα. Από τότε ως σήμερα έχουν συγκεντρωθεί για τη Σελήνη περισσότερες πληροφορίες απ’ όσο για οποιοδήποτε άλλο ουράνιο σώμα.

Θα περίμενε κανείς ότι με τόσα στοιχεία θα γνωρίζαμε με λεπτομέρεια την ιστορία του δορυφόρου μας. Και όμως, σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν αμφιβολίες για τον τρόπο δημιουργίας της, αφού οι ερευνητικές προσπάθειες αστρονόμων και γεωλόγων δείχνουν να καταλήγουν σε αλληλοσυγκρουόμενα αποτελέσματα.

Ο δρόμος προς την… Ταυτόχρονη Δημιουργία

Η περιεκτικότητα των σεληνιακών πετρωμάτων σε τιτάνιο είναι πανομοιότυπη με την αντίστοιχη των γήινων πετρωμάτων. Θεωρείται έτσι ότι αποκλείεται να συνέπραξε και άλλο ουράνιο σώμα στη δημιουργία του δορυφόρου μας.

Τα πρώτα στοιχεία της Σελήνης που υπολογίστηκαν με μεγάλη ακρίβεια, μετά την εποχή του Γαλιλαίου, ήταν η τροχιά της και η διάμετρός της και, στη συνέχεια, η μάζα της. Αντίθετα με αυτά που πίστευε ο Αριστοτέλης, η τροχιά της δεν είναι κυκλική αλλά περίπλοκη και, σε πρώτη προσέγγιση, ελλειπτική.

Η δε μάζα της είναι λίγο μεγαλύτερη από το 1% της μάζας της Γης, τιμή που μπορεί να φαίνεται μικρή αλλά στην πραγματικότητα είναι μεγάλη, αφού όλοι οι υπόλοιποι δορυφόροι του Ηλιακού Συστήματος έχουν μάζα μικρότερη από το 1‰ της μάζας του πλανήτη γύρω από τον οποίο περιφέρονται.

Με βάση αυτά τα στοιχεία, καθώς και τις φωτογραφίες της επιφάνειας της Σελήνης, οι αστρονόμοι πρότειναν διάφορες θεωρίες για τον τρόπο σχηματισμού της.

Η παλαιότερη θεωρία, η οποία μάλιστα είχε προταθεί από τον Τζορτζ Ντάργουιν, τον γιο του γνωστού μας – από τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών – Δαρβίνου, υπέθετε ότι η Σελήνη δημιουργήθηκε από τη Γη, όταν ένα κομμάτι ύλης αποσπάστηκε από την περιοχή του ισημερινού του πλανήτη μας λόγω της φυγόκεντρης δύναμης.

Η θεωρία αυτή εγκαταλείφθηκε, επειδή για να συμβεί ένα τέτοιο φαινόμενο θα έπρεπε η Γη να περιστρέφεται τόσο γρήγορα ώστε η διάρκεια της ημέρας να είναι μόνο πέντε ώρες.

Μια μεταγενέστερη θεωρία βασίζεται στην υπόθεση ότι η Σελήνη ήταν ένα είδος μεγάλου αστεροειδούς, που συνελήφθη από το βαρυτικό πεδίο της Γης στα αρχικά στάδια της δημιουργίας του Ηλιακού Συστήματος.

Η θεωρία αυτή απαιτεί μια ιδιαίτερα πυκνή γήινη ατμόσφαιρα την εποχή της σύλληψης, που απ’ ό,τι φαίνεται ποτέ δεν υπήρχε. Έτσι στα τέλη της δεκαετίας του 1960 διδαχθήκαμε στο Πανεπιστήμιο την επικρατούσα τότε θεωρία της ταυτόχρονης δημιουργίας.

Κατ’ αυτήν Γη και Σελήνη δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα από το ίδιο πρωταρχικό νέφος αερίου και σκόνης, την εποχή της δημιουργίας των πλανητών του Ηλιακού Συστήματος από τα υπολείμματα του υλικού που δημιούργησε τον Ηλιο.

Η θεωρία της σύγκρουσης με άλλον πλανήτη

Το 1969 όμως, όταν οι πρώτοι άνθρωποι πάτησαν το πόδι τους στην επιφάνεια της Σελήνης και έφεραν πίσω δείγματα από την επιφάνεια του δορυφόρου μας, ανατράπηκε και η θεωρία της ταυτόχρονης δημιουργίας.

Ο λόγος είναι ότι η χημική σύσταση της επιφάνειας της Σελήνης διαφέρει σημαντικά από αυτήν της Γης και, άρα, δεν είναι δυνατόν τα δύο ουράνια σώματα να προέρχονται από το ίδιο αρχικό σύννεφο αερίου και σκόνης.

Ετσι εμφανίστηκε στο προσκήνιο η πιο πρόσφατη θεωρία, αυτή της σύγκρουσης της Γης με ένα σώμα του αρχικού Ηλιακού Συστήματος στο μέγεθος του Αρη.

Σύμφωνα με τη σύγχρονη αντίληψη, την εποχή που δημιουργήθηκε το Ηλιακό μας Σύστημα, πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, οι συγκρούσεις ανάμεσα στα ουράνια σώματα που περιφέρονταν γύρω από τον Ηλιο ήταν ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο.

Στη θέση όπου βρίσκεται σήμερα η Γη είχε δημιουργηθεί αρχικά ένας πλανήτης, η πρωτο-Γη, που δεν είχε δορυφόρο.

Στη συνέχεια η πρωτο-Γη συγκρούστηκε «πλαγιομετωπικά» με έναν άλλον πρωτοπλανήτη, στο μέγεθος του Αρη. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το μεγαλύτερο μέρος της μάζας των δύο αρχικών σωμάτων συσσωματώθηκε και απετέλεσε τη σημερινή Γη.

Ένα μικρό μέρος των επιφανειακών στρωμάτων των δύο πρωτοπλανητών εκτοξεύθηκε στο Διάστημα και μέσα σε μερικές δεκάδες χρόνια συμπυκνώθηκε σε ένα μεγάλο σφαιρικό σώμα, τη Σελήνη, η οποία από τότε αποτελεί τον φυσικό δορυφόρο της Γης.

Η θεωρία αυτή ερμηνεύει τόσο το είδος της τροχιάς της Σελήνης όσο και το γεγονός ότι αυτή έχει μικρότερη πυκνότητα από τη μέση πυκνότητα της Γης, αφού δημιουργήθηκε από τα επιφανειακά στρώματα των δύο πρωτοπλανητών και έτσι δεν «κληρονόμησε» μέρος του πυρήνα τους που απετελείτο από σίδηρο και νικέλιο.

Διάψευση από… τιτάνιο!

Η επιστημονική έρευνα όμως δεν χαρακτηρίζεται πάντα από τη συνεχή εξέλιξη προς μια τελική «σωστή» θεωρία.

Πολλές φορές εμφανίζονται «πισωγυρίσματα», όταν νεότερα ερευνητικά αποτελέσματα έρχονται σε αντίθεση με μια κρατούσα θεωρία.

Έτσι για πολλούς δεν απετέλεσε έκπληξη το γεγονός ότι την περασμένη άνοιξη δημοσιεύθηκε ένα ερευνητικό αποτέλεσμα που φαίνεται αντίθετο με το παραπάνω σενάριο.

Η περιεκτικότητα των σεληνιακών πετρωμάτων σε τιτάνιο είναι ίδια ακριβώς με αυτή των γήινων.

Επειδή οι ενώσεις του τιτανίου δεν εξαερώνονται εύκολα, αυτό σημαίνει ότι σε μια σύγκρουση της πρωτο-Γης με άλλο σώμα το τιτάνιο των δύο σωμάτων θα έπρεπε να «κληρονομηθεί» ανέπαφο στη Σελήνη.

Επειδή ο πρωτοπλανήτης είχε δημιουργηθεί σε άλλη περιοχή του Ηλιακού Συστήματος απ’ ό,τι η Γη, θα έπρεπε η περιεκτικότητά του σε τιτάνιο να διαφέρει από αυτήν της Γης, οπότε και η περιεκτικότητα της Σελήνης σε τιτάνιο θα έπρεπε γενικά να μην είναι ίδια με αυτήν της Γης. Το γεγονός ότι είναι ίδια φαίνεται να υποδεικνύει ότι η Σελήνη είχε μόνο έναν γονιό, όπως πολύ ωραία το έθεσε ένα από τα μέλη της ερευνητικής ομάδας της πρόσφατης δημοσίευσης. Με άλλα λόγια, μοιάζει σαν να ξαναγυρίζουμε στη θεωρία του Ντάργουιν!

Το μέλλον θα δείξει αν η θεωρία της σύγκρουσης μπορεί να τροποποιηθεί ώστε να ερμηνεύει τα νεότερα αποτελέσματα ή αν θα εγκαταλειφθεί για κάτι καινούργιο.

Βάρβογλης Χάρης - tovima.gr

 

O πάγος στη Σελήνη θα εφοδιάσει με νερό τις επανδρωμένες βάσεις στο έδαφός της.

Ο πάγος από νερό, που υπάρχει στη Σελήνη, ίσως είναι πολύ περισσότερος από ό,τι πιστευόταν. Η μόνιμη σκιά, που παρατηρείται σε μακρινή απόσταση από τους σεληνιακούς πόλους, αυξάνει τον αριθμό των θέσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να είναι κατάλληλες υποψηφιότητες για την ανέγερση επανδρωμένων σεληνιακών βάσεων.

Οι επιστήμονες έχουν αναπτύξει λογισμικό υπό τον τίτλο LunarShader για να προσομοιώνουν τις συνθήκες φωτισμού στη Σελήνη.

Το πρόγραμμα υπολόγισε περίπου 100 κρατήρες, όπου φαίνεται να υπάρχει μόνιμη σκιά.

Οι επιστήμονες μένει μόνο να επιβεβαιώσουν τις υποθέσεις, που έχουν κάνει. Αλλά γι’ αυτό απαιτείται η σχεδίαση νέων τεχνικών μέσων, διότι οι σεληνάκατοι που κινούνται με ενέργεια από ηλιακούς συλλέκτες προφανώς δεν θα είναι σε θέση να μελετήσουν τους σκοτεινούς κρατήρες.

[Δροσος Γεωργιος]

46 χρόνια πριν: η πρώτη φωτογραφία ανατολής της Γης από τη Σελήνη.

46 χρόνια πριν από σήμερα, στις 23 Αυγούστου του 1966, το διαστημικό σκάφος Lunar Orbiter 1

http://en.wikipedia.org/wiki/Lunar_Orbiter_1

πήρε την πρώτη φωτογραφία της ανατολής της Γης, ενώ βρισκόταν σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη. Η πρώτη εικόνα βελτιώθηκε το 2008 από την NASA (Lunar Orbiter Image Recovery Project).

[Δροσος Γεωργιος]

Πτήση με σκοπό τη λήψη σεληνιακού εδάφους.

Η Ροσκόσμος (Roskosmos) και η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος (ESA) σχεδιάζουν να στείλουν κοινή αυτόματη αποστολή για τη μεταφορά δειγμάτων του εδάφους από έναν πόλο της Σελήνης στη Γη – την «Lunar Polar Sample Return» (LPSR).

«Η αποστολή αυτή προβλέπεται να πραγματοποιηθεί περίπου στα χρόνια 2020-2022,- είπε ο εκπρόσωπος της ESA Μπρούνο Γκαρντίνι (Bruno Gardini).

Εν τω μεταξύ, προς το παρόν δεν είναι σαφές τι είδους σκάφος θα είναι και από πόσα τμήματα θα αποτελείται. Υπάρχει μόνο γενική αντίληψη. Κατά την κατασκευή του σκάφους θα χρησιμοποιηθεί, προφανώς η πείρα των άλλων προγραμματισμένων για συντομότερο χρόνο αποστολών στη Σελήνη και τον Άρη, - σημείωσε ο Αλεξάντρ Ζελεζνιακόφ, ακαδημαϊκός της Ρωσικής Ακαδημίας Κοσμοναυτικής.

- Όλα τα προβλήματα σχετικά με τη χρήση της τεχνολογικής πείρας των σχεδίων ExoMars και Luna-Resource θα συζητηθούν στις συνομιλίες των Ρώσων και των Ευρωπαίων εταίρων.

Είναι πρόωρα ακόμα να μιλάμε για την μορφή εκτέλέσης αυτής της αποστολής και για το πρόγραμμά της. Είναι αναγκαίο να ληφθεί πρώτ’ απ’ όλα οριστική απόφαση για την αποστολή αυτήν και μόνο μετά μπορούν να διευκρινίζονται οι καθαρά τεχνολογικές λεπτομέρειες.

Το ExoMars είναι ρωσο-ευρωπαϊκό σχέδιο μελέτης του Κόκκινου Πλανήτη. Προβλέπει την εκτόξευση διαστημοπλοίου και οχήματος παντώς εδάφους το 2016 και το 2018.

Περίπου την ίδια περίοδο, θα πρέπει να αρχίσουν και οι ρωσικές σεληνιακές αποστολές: το 2016 – η εκτόξευση του διαστημοπλοίου Luna-Glob, και ύστερα από ένα χρόνο – του σκάφους Luna-Resource με το ινδικό ρόβερ Lunokhod.

Η μελλοντική αποστολή LPSR, μάλλον θα κληρονομήσει απ’ αυτά τα διαστημόπλοια τις υπερσύγχρονες τεχνολογίες γεώτρησης του εδάφους, «νοητικού προσανατολισμού στο τοπίο και αποφυγής διαφόρων εμποδίων.

Όσον αφορά το σεληνιακό έδαφος, βρέθηκε στα χέρια των επιστημόνων ακόμα μερικές δεκαετίες πριν. Τα πληρώματα των διαστημοπλοίων «Απόλλων» κατά τη διάρκεια των πτήσεών τους στη Σελήνη είχαν συγκεντρώσει και μεταφέρει στη Γη υλικά ολικού βάρους 382 κιλών. Με την μεταφορά δειγμάτων του εδάφους ασχολούνταν και τα αντίστοιχα σοβιετικά διαστημόπλοια,- υπενθύμισε ο Αλεξάντρ Ζαχάροφ, επιστημονικός γραμματέας του Ινστιτούτου Διαστημικών Ερευνών της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών.

- Τα σκάφη Luna-16, Luna-20 και Luna-24 τη δεκαετία του ’70 του περασμένου αιώνα ασχολούνταν με την εκπλήρωση παρόμοιων καθηκόντων.

Προσεληνώνονταν, έπαιρναν δείγματα του σεληνιακού εδάφους, πετούσαν πίσω και προσεδαφίζονταν στη Γη. Με τη διαφορά ότι εκείνα τα ρόβερ έπαιρναν δείγματα από τις περιοχές του ισημερινού της Σελήνης, ενώ σήμερα γίνεται λόγος για την δειγματοληψία στις πολικές περιοχές, όπου μπορεί, προφανώς, να υπάρχει νερό.

Προβλέπεται να παρθεί δείγμα του εδάφους από τον σκοτεινό πολικό κρατήρα, όπου η θερμοκρασία δεν ξεπερνά τους 150 βαθμούς υπό το μηδέν. Οι επιστήμονες θέλουν να το κρατήσουν στην ίδια θερμοκρασία κατά τη διάρκεια όλης της πτήσης, και μετά την προσεδάφιση του διαστημοπλοίου.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ακριβώς από τους πόλους της Σελήνης θα αρχίσει η αξιοποίησή και ο αποικισμός της.

΄Ετσι λοιπόν, το δείγμα εδάφους που θα μεταφέρει το ρωσο-ευρωπαϊκό διαστημόπλοιο, θα βοηθήσει τους ειδικούς να καταλάβουν πιο ρεαλιστικά τις συνθήκες ύπαρξης της πολικής Σελήνης, καθώς επίσης

και σε ποια είδη ορυκτών και σε πόσο νερό μπορούν να υπολογίζουν οι μελλοντικοί άποικοι του Κόκκινου Πλανήτη.

[Δροσος Γεωργιος]

Ρομποτικές αποστολές στο φεγγάρι σκέφτεται η Ρωσία.

Ο διευθυντής του Space Research Institute της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, καθηγητής Lev Zeleny και ο επικεφαλής της ρωσικής Υπηρεσίας Διαστήματος Vladimir Popovkin μίλησαν για αυτό το πρόγραμμα στη Μόσχα την Παρασκευή στο τρίτο διεθνές Συμπόσιο Ηλιακού Συστηματος.

Συγκεκριμένα το πρόγραμμα περιλαμβάνει:

Την αποστολή Luna-Glob-1, που θα πραγματοποιηθεί το 2015 και θα επικεντρωθεί στις δοκιμές για τεχνολογίες ομαλής προσγείωσης.

Την αποστολή Luna-Glob-2, το 2016 η οποία θα είναι ένα σηληνιακό όχημα σε τροχιά εξερεύνησης του φεγγαριού.

Το διαστημόπλοιο Luna-Resurs, που θα προωθηθεί το 2017, το οποίο θα έχει βαρύ εξοπλισμό και φορτίο. Αρχικά είχε προγραμματιστεί να εκτοξευτεί στο φεγγάρι με έναν Ινδικό πύραυλο μαζί με ένα Ινδικό διαστημόπλοιο. Ωστόσο, τώρα η Ρωσία σχεδιάζει να το στείλει με έναν ρωσικό πύραυλο πρωτονίου.

Τέλος, το Luna-Grunt που θα εκτοξευτεί το 2019, θα είναι μια αποστολή ανίχνευσης όπου θα παράσχει στους Ρώσους επιστήμονες ένα δείγμα ενός σεληνιακού βράχου που βρίσκεται περίπου 2 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του φεγγαριού.

[Δροσος Γεωργιος]

Το νερό του φεγγαριού «δημιουργήθηκε με τη βοήθεια του Ήλιου»

Αμερικανοί ερευνητές διαπίστωσαν την παρουσία σωματιδίων νερού στην επιφάνεια της Σελήνης. Η ανακάλυψη είναι ιδιαίτερα σημαντική αφού αλλάζει τα δεδομένα για την παρουσία του νερού στον φυσικό μας δορυφόρo.

Η Σελήνη εθεωρείτο άνυδρη αλλά τα τελευταία χρόνια εντοπίστηκε νερό σε παγωμένη μορφή στο υπέδαφός της. Το μεγάλο ερώτημα που κλήθηκαν να απαντήσουν οι επιστήμονες ήταν από πού προήλθε το νερό. Η θεωρία την οποία ασπάστηκαν οι περισσότεροι ειδικοί ήταν ότι το νερό μεταφέρθηκε στη Σελήνη από αστεροειδείς και άλλα διαστημικά σώματα που έπεσαν εκεί. Όμως τα νέα ευρήματα δείχνουν ότι είναι πολύ πιθανό η Σελήνη να μπορεί να παράγει και η ίδια νερό.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Τενεσί μελέτησαν δείγματα εδάφους που έχουν φέρει στη Γη οι αστροναύτες των επανδρωμένων αποστολών του προγράμματος Apollo της NASA. Διαπίστωσαν ότι στο έδαφος υπήρχαν υδάτινα μόρια. Πιο συγκεκριμένα, οι ερευνητές εντόπισαν μόρια υδροξυλίου. Το υδροξύλιο αποτελείται από ένα άτομο υδρογόνου και ένα άτομο οξυγόνου, αντί των δύο ατόμων υδρογόνου και ενός οξυγόνου που σχηματίζουν ένα συμβατικό μόριο νερού.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα υδάτινα μόρια δημιουργήθηκαν από μια χημική διεργασία που έλαβε χώρα στην επιφάνεια της Σελήνης.

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι υπήρξε μια αλληλεπίδραση των φορτισμένων σωματιδίων του ηλιακού ανέμου με τις σεληνιακές συνθήκες η οποία παρήγαγε τελικά σωματίδια νερού. Τα σωματίδια του ηλιακού ανέμου διαθέτουν υδρογόνο και οι ερευνητές υποθέτουν ότι η ένωσή τους με το οξυγόνο που υπάρχει στον φυσικό μας δορυφόρο οδήγησε στη δημιουργία μορίων υδροξυλίου.

Η παρουσία μορίων υδροξυλίου στο έδαφος της Σελήνης είχε υποδειχτεί και στο παρελθόν από ανάλογες μελέτες σε δείγματα εδάφους του δορυφόρου μας. Όμως πιστευόταν ότι τα δείγματα είχαν «μολυνθεί» από τον υγρό αέρα που υπάρχει στην περιοχή όπου είχαν γίνει οι μελέτες και ότι τα υδροξύλια που είχαν εντοπιστεί σε αυτά ήταν...γήινα. Οι ερευνητές της νέας μελέτης υποστηρίζουν ότι τα υδροξύλια που εντόπισαν οι ίδιοι είναι σεληνιακά.

Αν βρεθεί τρόπος εκμετάλλευσης του νερού που υπάρχει (ή παράγεται) στη Σελήνη θα διευκολυνθούν αφάνταστα τα σχέδια δημιουργίας επανδρωμένων βάσεων εκεί. Εκτός από τις προφανείς χρήσεις του νερού, η επεξεργασία του μπορεί να έχει και άλλες σημαντικές εφαρμογές. Το οξυγόνο μπορεί να εξασφαλίσει αέρα για να αναπνέουν οι αστροναύτες, ενώ τόσο το υδρογόνο όσο και το οξυγόνο μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για καύσιμα πυραύλων ή για παραγωγή ενέργειας.

 

Ένα κομμάτι της Σελήνης στη μεγαλύτερη δημοπρασία μετεωριτών.

Μετεωρίτες από τον Άρη αλλά και ο μεγαλύτερος βράχος από τη Σελήνη που έχει πουληθεί σε ιδιώτη περιλαμβάνονταν στον κατάλογο της «μεγαλύτερης δημοπρασία μετεωριτών της ιστορίας», η οποία έληξε την Κυριακή στη Νέα Υόρκη με πωλήσεις ενός εκατομμυρίου δολαρίων.

Από τους 125 μετεωρίτες που βγήκαν στο σφυρί από τον οίκο Heritage Auctions, το πιο ακριβό αντικείμενο ήταν ένας βράχος 1,8 κιλών που βρισκόταν κάποτε στην αθέατη πλευρά του φεγγαριού, μέχρι που η πρόσκρουση ενός αστεροειδή τον εκτίναξε στο Διάστημα και τον έφερε τελικά στη Γη.

Ο σεληνιακός μετεωρίτης, κομμένος σε δύο φέτες, πουλήθηκε για 330.000 δολάρια, αναφέρει τη Δευτέρα το Reuters.

Μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον και για μια γυαλισμένη φέτα του μετεωρίτη του Σεϊμτσάν που βρέθηκε στη Σιβηρία τη δεκαετία του 1960. Η γυαλιστερή πλάκα με πλάτος 23 εκατοστών, γεμάτη κρυστάλλους του ορυκτού ολιβίνη, ξεπέρασε κατά 12 φορές την αρχική τιμή και έκλεισε στα 43.750 δολάρια.

Απούλητο έμεινε όμως ένα μεγάλο τμήμα από τον μετεωρίτη του Τίσιντ, ο οποίος εκτινάχθηκε από τον Άρη στη διάρκεια κάποια αρχαίας πρόσκρουσης και έπεσε πέρυσι στο Μαρόκο.

Αντίθετα, ένα κομμάτι του μετεωρίτη του Πίσκιλ, ο οποίος βιντεοσκοπήθηκε κατά την πτώση του πριν από 20 χρόνια, λίγο πριν σκάσει πάνω σε ένα αυτοκίνητο στη Νέα Υόρκη, έπιασε 16.250 δολάρια.

Πετυχημένη, στην τιμή των 1.375 δολαρίων, ήταν η δημοπράτηση μιας πέτρας στην οποία αποδίδεται ο μόνος καταγεγραμμένος θάνατος από μετεωρίτη.

Η πτώση του διαστημικού βράχου είχε σκοτώσει μια αγελάδα το 1972.

[Δροσος Γεωργιος]

Πως σχηματίστηκε η Σελήνη;

Νέα ευρήματα δίνουν λύση στο μυστήριο της ύπαρξης της Σελήνης. Δύο νέες μελέτες επιβεβαιώνουν τη θεωρία ότι η Σελήνη είναι τελικά προϊόν της τρομερής σύγκρουσης της Γης με ένα διαστημικό σώμα με μέγεθος ανάλογο με αυτό του πλανήτη Άρη.

Η ύπαρξη της Σελήνης και το πώς δημιουργήθηκε αποτελεί ένα από τα μεγάλα σύγχρονα αναπάντητα επιστημονικά ερωτηματικά. Εχουν αναπτυχθεί διάφορες θεωρίες αλλά η πιο δημοφιλής είναι αυτή που διατυπώθηκε σε ένα συνέδριο το 1975 και ανέφερε ότι η Σελήνη δημιουργήθηκε μετά από τη σύγκρουση της Γης με ένα γιγάντιο διαστημικό σώμα το οποίο οι θιασώτες της θεωρίας ονόμασαν Θεία, τη μυθολογική μητέρα της Σελήνης.

Η παλαιότερη θεωρία, διατυπώθηκε από τον υιό του Καρόλου Δαρβίνου, Τζορτζ, που ανέφερε ότι η Σελήνη δημιουργήθηκε από τη Γη, όταν ένα κομμάτι ύλης αποσπάστηκε από την περιοχή του ισημερινού του πλανήτη μας λόγω της φυγόκεντρης δύναμης. Η θεωρία αυτή εγκαταλείφθηκε, επειδή για να συμβεί ένα τέτοιο φαινόμενο θα έπρεπε η Γη να περιστρέφεται εξαιρετικά γρήγορα.

Άλλη θεωρία είναι ότι η Σελήνη ήταν ένας αστεροειδής που παγιδεύτηκε από τη βαρυτική έλξη της Γης. Ούτε αυτή η θεωρία «περπάτησε» ιδιαίτερα αφού θα έπρεπε να υπάρχουν συγκεκριμένες ατμοσφαιρικές και άλλες συνθήκες στη Γη (π.χ πολύ πυκνή ατμόσφαιρα) οι οποίες με βάση τα όσα γνωρίζουμε δεν υπήρξαν ποτέ. Άλλη θεωρία είναι ότι Σελήνη και Γη δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα από τα υλικά του κοσμικού δίσκου του Ήλιου κατά την περίοδο της γέννησης και των υπολοίπων πλανητών του ηλιακού μας συστήματος. Όμως οι έρευνες που έγιναν προς αυτή την κατεύθυνση δεν εντόπισαν στοιχεία που να την επιβεβαιώνουν.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον στο Σεντ Λιούις μελέτησαν πετρώματα που έφεραν πίσω οι αστροναύτες τα οποία όπως διαπίστωσαν είναι πλούσια σε βαρέα ισότοπα ψευδαργύρου. Αυτό σύμφωνα με τους ερευνητές είναι απόδειξη ότι η Σελήνη είναι προϊόν μιας τρομερής σύγκρουσης της Γης με ένα γιγάντιο διαστημικό σώμα πριν μερικά δισεκατομμύρια έτη. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η ύπαρξη της «βαριάς» μορφής ψευδαργύρου στη Σελήνη εξηγείται επειδή τα βαρύτερα άτομα συμπυκνώθηκαν έξω από το νέφος των εξατμισμένων (από τη σύγκρουση) πετρωμάτων ταχύτερα από τα πιο ελαφριά άτομα.

Η ανακάλυψη της προέλευσης της Σελήνης είναι ιδιαίτερα σημαντική για πολλούς λόγους. Άλλωστε οι επιστήμονες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αν δε υπήρχε η Σελήνη η Γη θα ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που γνωρίζουμε και οι συνθήκες δεν θα ήταν καθόλου ευνοϊκές για την ανάπτυξη και επιβίωση της ζωής στον πλανήτη μας. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι αν δεν υπήρχε η Σελήνη η Γη θα περιστρεφόταν πολύ ταχύτερα, η διάρκεια της μέρας θα ήταν μικρότερη και οι κλιματικές συνθήκες θα ήταν ακραίες και πιθανώς χαοτικές. Η νέα μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Nature.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ πραγματοποίησαν προσομοιώσεις οι οποίες επίσης επιβεβαιώνουν τη θεωρία της σύγκρουσης. Οι προσομοιώσεις δείχνουν ότι η σύνθεση αλλά και η χημική σύσταση της Σελήνης είναι σε πολύ μεγάλο ποσοστό ταυτόσημη με εκείνη της Γης. Αυτό σύμφωνα με τους ερευνητές σημαίνει ότι η Σελήνη δημιουργήθηκε από υλικά της Γης και σύμφωνα με τους ερευνητές η μόνη πιθανή εξήγηση είναι να υπήρξε μια κολοσσιαία σύγκρουση της Γης με κάποιο διαστημικό σώμα που να εκτόξευσε αυτά τα υλικά στο διάστημα.

Ένα δεύτερο ενδιαφέρον εύρημα της μελέτης επιβεβαιώνει και τη θεωρία ότι η παρουσία της Σελήνης ήταν απαραίτητη ώστε η Γη να είναι ένας κόσμος φιλικός για τη ζωή. Η προσομοιώσεις έδειξαν ότι η Γη πριν τη δημιουργία της Σελήνης περιστρεφόταν πολύ γρήγορα και η μέρα διαρκούσε 2-3 τρεις ώρες. Αυτό σημαίνει ότι οι συνθήκες στον πλανήτη μας θα ήταν ακραίες και θα ήταν πολύ δύσκολο αν όχι απίθανο να αναπτυχθεί και να επιβιώσει η ζωή σε αυτόν.

Σύμφωνα με τους ερευνητές του Χάρβαρντ οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στη Γη και τον Ήλιο καθώς και ανάμεσα στη Γη και τη Σελήνη ομαλοποίησαν την περιστροφή του πλανήτη μας και δημιούργησαν τις συνθήκες που οδήγησαν στην εμφάνιση και την εξέλιξη της ζωής σε αυτόν. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Science.

http://www.sciencemag.org/content/early/2012/10/16/science.1225542.abstract

Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ πραγματοποίησαν προσομοιώσεις οι οποίες επίσης επιβεβαιώνουν τη θεωρία της σύγκρουσης.Φωτ.

[Δροσος Γεωργιος]

Οι επιστήμονες... ορμούν...στη Σελήνη με τηλεσκόπια.

Μια ομάδα ειδικών από τριάντα χώρες σχεδίασε για το ευρωπαϊκό τηλεσκόπιο Herschel Space Observatory αξίας 1,4 δισ. δολαρίων μια δυσοίωνη μοίρα.

Οι επιστήμονες προτείνουν να κατευθύνουν τον ερευνητικό σταθμό προς την κατεύθυνση της Σελήνης, ώστε να χτυπήσει με δύναμη στην επιφάνεια του δορυφόρου της Γης, να υψωθεί σύννεφο αερίων και σκόνης συντριμμιών, που είναι απαραίτητο στους ερευνητές για να μελετήσουν τα ζητήματα ύπαρξης νερού και άλλων ουσιών, που μπορούν να υψωθούν στον αέρα.

Στην περίπτωση αυτή οι επιστήμονες σχεδιάζουν να επαναλάβουν το πείραμα με τη διαστημική συσκευή LCROSS, η οποία συνετρίβη στην επιφάνεια της Σελήνης στην περιοχή του Νοτίου Πόλου της.

[Δροσος Γεωργιος]

Εμπρός προς τη Σελήνη.

Το λεπτομερές πρόγραμμα εξερεύνησης της Σελήνης στη διάρκεια της προσεχούς δεκαετίας περιλαμβάνει δυο προσεληνώσεις, μια τροχιακή αποστολή και στο μέλλον μεταφορά δείγματος εδάφους στη Γη. Τα σχέδια θα πραγματοποιούνται στα πλαίσια πλατιάς διεθνούς συνεργασίας.

Το ρωσικό πρόγραμμα εξερεύνησης της Σελήνης παρουσιάστηκε στο Γ΄ Διεθνές Συμπόσιο Ερευνών του Ηλιακού συστήματος, που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Ινστιτούτο διαστημικών ερευνών της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών. Το σχέδιο σεληνιακών ερευνών παρουσίασε ο ακαδημαϊκός Λεβ Ζελιόνι, Διευθυντής του Ινστιτούτου.

Το προηγουμένως κοινό σχέδιο “Luna-Glob” σήμερα έχει χωριστεί σε 2 μέρη.

Το πρώτο με συσκευή προσελήνωσης και το δεύτερο με τροχιακή συσκευή, οι εκτοξεύσεις των οποίων θα πραγματοποιηθούν το 2015 και το 2016 αντίστοιχα.

Το πρώτο σχέδιο θα αποσκοπεί στην δοκιμή τεχνολογιών απαλής προσεδάφισης, ενώ το τροχιακό μέρος υπόσχεται να είναι πιο ενδιαφέρον από την άποψη των σεληνιακών ερευνών. Επίσης σχεδιάζεται ότι η τροχιακή συσκευή “Luna-Glob” θα εργαστεί διαδοχικά σε τρεις τροχιές με ύψη 150, 50 και 500 χλμ. Τα τρία ύψη είναι απαραίτητα για διάφορα επιστημονικά πειράματα, μεταξύ άλλων, για την έρευνα των σωματιδίων των διαστημικών ακτίνων υπερυψηλών ενεργειών.

Το 2017 στη Σελήνη προγραμματίζεται προσεδάφιση της συσκευής “Luna-Resurs”, η οποία ήδη θα είναι κανονικός επιστημονικός σταθμός. Η μάζα των επιστημονικών συσκευών σ΄ αυτόν θα είναι περίπου διπλάσια της συσκευής προσεδάφισης “Luna-Glob”. Και, τέλος, σημαντικότατο στάδιο αυτού του προγράμματος πρέπει να είναι η μεταφορά εδάφους από τη Σελήνη (σχέδιο “Luna-Grunt”), η οποία, σε περίπτωση ευμενών συνθηκών, προγραμματίζεται να πραγματοποιηθεί το 2019, παρόλο που, όπως παραδέχτηκε ο Λεβ Ζελιόνι, η προετοιμασία του σχεδίου μέσα σ΄ αυτό το χρονικό διάστημα συνδέεται με ορισμένο ρίσκο.

Και το “Luna-Glob” και το “Luna-Resurs” θα πραγματοποιηθούν σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος (ESA), επίσης πρόσφατα ανακοινώθηκε το σχέδιο μεταφοράς εδάφους της Σελήνης στην περίοδο 2020-22. Από κάποια άποψη αυτού του σχεδίου πρέπει να προηγηθεί ακριβώς το Luna-Resurs.

Η ESA θα παραχωρήσει για το πρόγραμμα διατρητική εγκατάσταση, ο προορισμός της οποίας θα είναι η λήψη για ανάλυση δειγμάτων του εδάφους από βάθος 1,5-2 μέτρων, τα οποία δεν θα είναι μολυσμένα από τα προϊόντα της λειτουργίας των κινητήρων προσεδάφισης. Η διεθνής συνεργασία είναι δυνατή και σε άλλα μέρη του προγράμματος – αρχίζοντας από την οργάνωση πειραμάτων μέσα στις διαστημικές συσκευές και τελειώνοντας με την από κοινού επεξεργασία των στοιχείων.

[Δροσος Γεωργιος]

Θα βρεθεί άραγε η ανθρωπότητα σε εννέα χρόνια γυρω απο την Σελήνη;

Είναι πιθανό ότι η επόμενη επανδρωμένη αποστολή στη Σελήνη θα πραγματοποιηθεί ήδη το 2021.

Οι ΗΠΑ σκοπεύουν να αποστείλουν στο φυσικό μας δορυφόρο το διαστημόπλοιο Orion MPCV, το οποίο σχεδιάζεται να τεθεί σε τροχιά με τη βοήθεια νέου πύραυλου-μεταφορέα βαριάς κατηγορίας (Space Launch System - SLS).

Η αποστολή αυτή μπορεί να καταστεί αφετηρία ενός νέου σταδίου στην κατάκτηση του Διαστήματος, είτε, ενδεχομένως, να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά ότι προς το παρόν δεν υπάρχουν στο Διάστημα στόχοι για τον άνθρωπο.

Η προεκλογική εκστρατεία είναι η καλύτερη στιγμή για τα διαστημικά σχέδια, διότι από την έκβαση της πρώτης εξαρτώνται ευθέως τα δεύτερα και κάποτε οι θεμελιώδεις προσανατολισμοί αλλάζουν εξαιρετικά απότομα.

Το πιο γνωστό παράδειγμα είναι το πρόγραμμα Constellation για την κατάκτηση της Σελήνης, το οποίο ανακηρύχθηκε από τον Τζορτζ Μπους και διακόπηκε από τον Μπαράκ Ομπάμα.

Πάντως οι σχεδιασμοί αυτού του προγράμματος και πρωτίστως το επανδρωμένο διαστημικό σκάφος Orion «μετακόμισε» υπό το νέο όνομα του πολλαπλών χρήσεων σκάφους Orion Multi-Purpose Crew Vehicle στα επόμενα σχέδια της ΝΑΣΑ και τώρα σχεδιάζεται να χρησιμοποιείται σχεδόν σε όλα τα επανδρωμένα προγράμματα, από τις πτήσεις στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό έως την αποστολή στον Άρη. Σε κάθε περίπτωση το μέλλον του συστήματος αυτού παραμένει προς το παρόν ασαφές στο μέγιστο βαθμό, πρωτίστως λόγω της έλλειψης ενός ξεκάθαρα διατυπωμένου στόχου.

Οι δύο πρώτες πτήσεις SLS και του διαστημοπλοίου Orion MPCV έχουν μέχρι στιγμής οριστεί για το 2017 και το 2021 αντιστοίχως.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης αποστολής (EM-1, Exploration Mission–1 είτε “αποστολή εξοικείωσης”) σχεδιάζεται «να δοκιμαστούν τα καθοριστικά κρίσιμα συστατικά της αποστολής, καθώς και να επιδειχθεί η λειτουργία του σκάφους στο αντίστοιχο περιβάλλον έως την πρώτη επανδρωμένη εκκίνηση του συστήματος». Η πτήση αναμένεται να διαρκέσει 6-10 ημέρες και θα περιλαμβάνει την περιστροφική πτήση γύρω από τη Γη, την είσοδο σε τροχιά πτήσης μετάβασης στη Σελήνη, την περιστροφή γύρω απ’ αυτήν και την επιστροφή στη Γη με την προσγείωση του σκάφους.

Η δεύτερη ερευνητική αποστολή (EM-2) δεν θα διαφέρει ριζικά από την πρώτη ως προς τις τεχνικές της λεπτομέρειες, ωστόσο θα μπορούν να επιβαίνει στο Orion MPCV πλήρωμα έως τεσσάρων ατόμων και θα παραμείνει κοντά στη Σελήνη όχι μία, αλλά τρεις ή τέσσερις ημέρες. Εκτιμάται ότι το διαστημόπλοιο θα περιστρέφεται σε υψηλή τροχιά (1000–3000 χλμ.), προκειμένου να εξοικονομήσει καύσιμα. Κατόπιν το Orion θα επιστρέψει στη Γη.

Το πρόγραμμα επανδρωμένων πτήσεων της ΝΑΣΑ παραμένει εξαιρετικά ασαφές, πρωτίστως λόγω των ασαφώς προσδιορισμένων στόχων. Προς το παρόν βασικό «καταφύγιο» κοσμοναυτών και αστροναυτών παραμένει παρ’ όλ’ αυτά ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός (ΔΔΣ), αλλά δεν είναι πολύ σκόπιμο να χρησιμοποιηθεί για τον εφοδιασμό αυτού του Σταθμού η σύνδεση μέσω του SLS–Orion: το βάρος του φορτίου, που μπορεί να τεθεί σε τροχιά με τη βοήθεια αυτού του πυραύλου-μεταφορέα είναι υπερβολικά μεγάλος (της τάξης των 70 ή 120 τόνων αναλόγως της έκδοσης του πυραύλου, τη στιγμή, που για τις πτήσεις στον ΔΔΣ επαρκεί ανυψωτική ικανότητα πολύ μικρότερη). Πέραν τούτου για την υποστήριξη του Σταθμού ήδη έχει πάνω κάτω αποφασιστεί να χρησιμοποιούνται «αχθοφόροι» του εμπορίου. Δεν είναι πολύς καιρός, που ολοκληρώθηκε άλλη μια πτήση του διαστημικού μεταγωγικού Dragon, που έχει κατασκευαστεί από την εταιρεία SpaceX. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι στόχοι του συστήματος SLS στρέφονται εκτός των ορίων περίγειας τροχιάς, αλλά κανείς προς το παρόν δεν τους έχει διατυπώσει με ακρίβεια.

[Δροσος Γεωργιος]

Aνθρώπινη αποστολή στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης;

Μετά την επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα η NASA φέρεται να προγραμματίζει νέα ανθρώπινη αποστολή στη Σελήνη, σύμφωνα με δημοσιεύματα.

Συγκεκριμένα, ερευνάται το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός επανδρωμένου φυλακίου και η προγραμματισμένη επίσκεψη σε έναν αστεροειδή το 2025.

Μάλιστα σύμφωνα με πληροφορίες τα σχέδια αυτά έχουν εγκριθεί από την κυβέρνηση Ομπάμα, αλλά έμειναν στον «πάγο» καθώς περίμεναν να τελειώσει η εκλογική διαδικασία.

Το 2010, ο Πρόεδρος Ομπάμα είχε δώσει στην NASA εντολή, να εργαστούν για την αποστολή αστροναυτών σε έναν αστεροειδή που θα περάσει κοντά στη Γη μέχρι το 2025, και στη συνέχεια με κατεύθυνση αποστολών στον Άρη μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2030.

Για να φτάσει τόσο βαθιά στο χώρο, η Nasa αναπτύσσει τεράστιους πύραυλους (σύστημα εκτόξευσης στο διάστημα SLS) και μια κάψουλα για το πλήρωμα με όνομα Orion που θα είναι είναι έτοιμο να πετάξει το 2021.

Τον τελευταίο χρόνο, έχει αρχίσει η διαρροή ότι η NASA θέλει να εξερευνήσει τη Σελήνη σε ένα σημείο που βρίσκεται στην σκοτεινή πλευρά του.

Δεν είναι μόνο η NASA που ενδιαφέρεται για την αποστολή αστροναυτών πίσω στο φεγγάρι, επίσης η Κίνα θέλει να γίνει μια παγκόσμια δύναμη στο διάστημα, λένε οι ειδικοί, και οι φιλοδοξίες της πάνε πολύ πιο πέρα ​​από μια συμβολική προσελήνωση.