Ο μέσος χρόνος διαφυγής για ένα φωτόνιο που θα εκπεμφθεί με αποδιέγερση από τον πυρήνα, κυμαίνεται από μερικές χιλιάδες έως μερικά εκατομμύρια χρόνια. Εάν υποθέσουμε ότι η μάζα του ερυθρού γίγαντα θα είναι μικρότερη από αυτήν του Ήλιου (λόγω ηλιακού ανέμου κτλ.), όντως η διάρκεια του τυχαίου βηματισμού θα μειωθεί, γιατί μειώνεται και η αλληλεπίδραση με τα ηλεκτρόνια ανά μονάδα όγκου. Σε κάθε περίπτωση, είτε αναφερόμαστε σε πυρήνες ατόμων, είτε σε πυρήνες αστέρων, όντως, εκπέμπουν φωτόνια. Η ηλιακή ενέργεια όμως, δε θεωρώ ότι είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της βαρυτικής δέσμευσης μεταξύ Ήλιου και Γης, αρκεί να υπάρχει ο ίδιος ο Ήλιος ως μάζα. Παραμένει ωστόσο εξαιρετικά ενδιαφέρον οποιοδήποτε σενάριο θέλει τη Γη να εκσφενδονίζεται στο μεσοαστρικό χώρο κατά την ξαφνική εξαφάνιση του μητρικού της άστρου.