Κάθε αστροπαρατήρηση κρύβει ένα γιατί, γι αυτό και είναι τόσο συναρπαστική! Τι εννοώ; Μπορεί ο μέσος παρατηρητής (6-8" ίντσες τηλεσκόπιο) να βλέπει ευδιάκριτα, μόνο 2,5 πλανήτες όπως αναφέρετε, αλλά καθένας έχει την ομορφιά του. Θα αναφερθώ σε κάθε πλανήτη ξεχωριστά. Ο Κρόνος μπορεί να μην παρουσιάζει τίποτα συναρπαστικό ατμοσφαιρικά, αλλά έχει τους πανέμορφους δακτυλίους. Μερικοί δορυφόροι, βρίσκονται μέσα σε αυτούς, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται όμορφα φαινόμενα (οι δακτύλιοι να παίρνουν κυματοειδές σχήμα). Ο Δίας, ατμοσφαιρικά είναι πολύ ενδιαφέρον αλλά παράλληλα έχει 4 άμεσα παρατηρήσιμους δορυφόρους, που δημιουργούν όμορφα φαινόμενα (π.χ. η σκιά που αφήνει ο δορυφόρος πάνω στον πλανήτη, όπως η Σελήνη στην Γη). Ο Άρης ναι μεν δεν παρουσιάζει ατμοσφαιρικές μεταβολές αλλά κλιματικές, ανάλογα με το έτος. Για τους υπόλοιπους πλανήτες είναι θέμα τι προσωπικά αναζητά κανείς. Ο Ερμής, έχει αρκετούς κρατήρες παρόμοιους με αυτών της Σελήνης. Η Αφροδίτη, ναι μεν έχει πυκνή αδιαπέραστη ατμόσφαιρα απαγορεύοντας την παρατήρηση του εδάφους της αλλά είναι συναρπαστική, λόγω μεγέθους, χρώματος και θέσης. Ο Ουρανός και ο Ποσειδώνας το ίδιο (με κατάλληλο τηλεσκόπιο). Για μένα, διαβάζοντας τον τίτλο του θέματος, μου προσδίδει η άποψη αυτή σε μια στυγνή λογική, την οποία δεν υιοθετώ. Όσα ανέφερα παραπάνω, και όσοι έχουν κάνει αστροπαρατήρηση σίγουρα δεν τους κέντρισε μόνο το θέαμα (το οποίο είναι κάτι διαφορετικό από τα γήινα) αλλά και η φυσική που κρύβεται πίσω από αυτό (γιατί η κηλίδα στον Δία είναι κόκκινη; κλπ). Η έμφυτη περιέργεια που κατέχουμε σαν όντα! Οι αστρονόμοι πολύ παλαιότερα, είχαν τηλεσκόπια πολλής χαμηλής διακριτικής ικανότητας, και παρόλα αυτά έγιναν εύστοχες και σημαντικές παρατηρήσεις. Για να κλείσω, και να πάω ένα βήμα παραπέρα, θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για διπλά συστήματα αστέρων, μακρινών γαλαξιών κλπ. δηλ, είναι κουκκίδες στο προσοφθάλμιο μας, αλλά παρόλα αυτά τα παρατηρούμε, τα φωτογραφίζουμε ξανά και ξανά..Γιατί; Η περιέργεια, οι συνειρμοί, δημιουργούν όλο αυτό τον ενθουσιασμό!