Καταρχάς νομίζω ότι η περιγραφή του κόσμου βασίζεται σε 2 θεωρίες, στην κβαντικη μηχανικη κ την Θεωρία της Σχετικότητας. Ειναι προφανεστατο ότι η Σχετικότητα καταρρέει όταν συναντά μηδενικης διάστασης σημείο (βλέπε μαυρες τρύπες, βλεπε Big Bang) αλλα παρόλαυτα περιγράφει πολυ καλά τις άλλες καταστάσεις στην κοσμολογία. Το ίδιο ακριβως πρόβλημα συναντα κ η κβαντικη φυσικη όταν καλειται να υπολογίσει παραμέτρους που περιλαμβανουν σημεία, παρόλαυτα η περιγραφη του μικρόκοσμου ειναι η ακριβέστερη που εχει δωσει ποτε θεωρία. Εχω την εντυπωση ότι το πρόβλημα δεν ειναι τόσο μαθηματικο αλλά διαισθητικο. Δηλαδή, οι περιορισμοι στους μαθηματικους υπολογισμους σημειων ξεπερνιούνται με εφαρμογη μαθηματικών μεθόδων ολοκλήρωσης κλπ κλπ...βλέπε Feynman, αλλα επίσης υπάρχουν κ νεες θεωρίες..βλεπε Θεωρία Μ που θεωρουν ότι ο χωροχρόνος έχει ως μικροτερο κομματι όχι σημειο αλλα Planck χωροχρόνο, χορδες κλπ. Οπότε νομιζω ότι το πρόβλημα ειναι περισσότερο διαισθητικο. Ειναι ξεκάθαρο ότι μπορουμε με ολοκληρωση να υπολογίσουμε το εμβαδό μιας περιοχής παρόλο που θεωρούμε ότι αυτή αποτελείται από άπειρα τμήματα. Ακόμα χειρότερα, η ολοκληρωση δουλευειε μονο αν υποθεσουμε ότι αποτελείται από άπειρα τμηματα...άλλωστε γιαυτο λεγεται κ απειροστικος λογισμός. Οπότε ίσως να φταιει για όλα ο Νευτωνας. Πέρα από τα αστεία όμως ειναι αληθεια ότι ένα μεγαλο οικοδόμημα εχει βασιστει σε αυτη τη δομη κ ειναι ενδιαφερον να σκεφτουμε τη φυσική εννοια αυτου του οικοδομήματος.