Απόσπασμα από το ποίημα «Κάπα» του Παντελή Μπουκάλα, συλλογή «Ρήματα» εκδ. Άγρα «....Μα πώς να εικάσω άδεια τη σελήνη όταν η μνήμη της ρίχνεται καταπάνω μου, με τρυφερότητα αδυσώπητη με κομματιάζει, και σαν παλιό θεό το μακρυσμένο χέρι σου πάλι με σχηματίζει ακέραιο, ακέραιο να με ξαναπροσφέρει λεία στο δρεπάνι σου... »