wereniki

Σ' ευχαριστώ, Κωνσταντίνε! Μου είχε στείλει ήδη τη διεύθυνση ο sportikus σε ΠΜ, αλλά δεν... Εκτός του ότι είναι πανάκριβα, θέλω ελεύθερα, αδέσμευτα τα χέρια μου!

Νομίζω στη σημερινή ημέρα ταιριάζει και το εξαιρετικό βιβλίο: «Το τραγούδι της θεάς Εύας – η μυθολογία και τα σύμβολά της». Είναι μια διαδρομή στους αιώνες μέσα από τους μύθους, τα σύμβολα και τις λατρευτικές τελετές για τη θεά-γυναίκα σ όλο το γνωστό και "άγνωστο" κόσμο με πλούσια έγχρωμη εικονογράφηση. Συγγραφέας Manuela Mascetti σε μετάφραση Βασιλικής Αλιφέρη, από τις εκδόσεις Γκοβόστη, 1990.

Ωραίο θέμα! Μα είναι τόσα πολλά... Μήπως να γράφουμε πηγές και βιβλιογραφία;

Ακούγονται όλα πολύ ενδιαφέροντα! Μακάρι να ήμουν εκεί

Τι υπέροχη φωτογραφία! ΜΠΡΑΒΟ, καλό μου κορίτσι!!! Εύχομαι και άλλες πολλές εμπνευσμένες στιγμές! Αναμένουμε..

..και αφού είδα τις τιμές , αποφάσισα, να συνεχίσω, να ΜΗ φοράω δαχτυλίδια!

Και βέβαια δεν ξεχνάμε την Γαία!

«Άξιο των γυναικών το γένος» Στίχοι: Γιώργος Χειμωνάς Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Βιτάλη «Προς τα πίσω γυρνάν Στις πηγές οι ιεροί ποταμοί Το δίκαιο κι ο κόσμος Ξαναγεννιούνται απ’ την αρχή Τελειώνει η βασιλεία των ανδρών Αλλάζει ο λόγος των Θεών Ο έπαινός τους τη γυναίκα δοξάζει Ο αιώνας της γυναίκας χαράζει Τον βίο τους, το κλέος στεφανώνει Ωδή εξαίσια τη φήμη τους απλώνει Πέθανε η μούσα των παλιών πηγών Κι ο Φοίβος ο αρχηγός των τραγουδιών Την ψυχή μου μ’ αρμονία γεμίζει Την πρώτη γυναίκα ποιήτρια βαφτίζει Δεν υπάρχει της γυναίκα αντάξιος Ερωμένος Άξιο άξιο άξιο Των γυναικών των γένος Εσύ, ω εσύ, από την αγκαλιά του πατέρα βαλμένη Να κατοικήσεις έρχεσαι Σ’αυτή τη γη την ξένη Σου πήραν τον άνδρα Και σε διώχνουν να φύγεις Άτιμο άθλιο τέλος Της χαράς σου της λίγης Η χάρις των όρκων εδιάβηκε σβήστηκε Κι οι τρόποι των Ελλήνων Στα ουράνια σκορπίστηκε Δεν έχεις πια το σπίτι του πατέρα Για να σε περιμένει Αβοήθητη η ψυχή σου Κι οξύς πόνος τη βαθαίνει Στη κλίνη σου γυναίκα Ισχυρότερη πλαγιάζει Τα σπίτια σου άλλος έρωτας Κραταιός εξουσιάζει Δεν υπάρχει δεν υπάρχει Για τη γυναίκα άξιος ερωμένος Τιμή στων γυναικών το γένος Τιμή» Τoulouse Lautrec, "στην τουαλέτα"

«Ύμνος δοξαστικός για τις Γυναίκες π' αγαπούμε», Nίκος Εγγονόπουλος, Ελευσίς (1948) «είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν τα ρόδια έρχονται και μας βρίσκουνε τις νύχτες όταν βρέχη με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας μεσ' τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά και τα κοσμούνε σα δάκρυα σαν ακρογιάλια φωτεινά σα ρόδια είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε κύκνοι τα πάρκα τους ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας είν' τα φτερά τους τα φτερά αγγέλων τ' αγάλματά τους είναι το κορμί μας οι ωραίες δεντροστοιχίες είν' αυτές οι ίδιες ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών τους μας πλησιάζουν κι είναι σαν μας φιλούν στα μάτια κύκνοι είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε λίμνες στους καλαμιώνες τους τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους κι ύστερα σαν πετούν τα καθρεφτίζουν - υπερήφανα ως ειν' - οι λίμνες κι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρες που η μουσική τους πνίγει μέσα μας τις πίκρες κι ως πλημμυρούν το είναι μας χαρά γαλήνη είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε λίμνες είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν σημαίες στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν τα μακρυά μαλλιά τους λάμπουνε τις νύχτες μεσ' στις θερμές παλάμες τους κρατούνε τη ζωή μας είν' οι απαλές κοιλιές τους ο ουράνιος θόλος είναι οι πόρτες μας τα παραθύρια μας οι στόλοι τ' άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους τα χρώματά τους είναι τα λόγια της αγάπης τα χείλη τους είναι ο ήλιος το φεγγάρι και το πανί τους είν' το μόνο σάβανο που μας αρμόζει : είν' οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες είν' οι γυναίκες που αγαπούμε δάση το κάθε δέντρο τους είν' κι ένα μήνυμα του πάθους σαν μεσ' σ' αυτά τα δάση μας πλανέψουνε τα βήματά μας και χαθούμε τότες είν' ακριβώς που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας και ζούμε κι όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες ή και μας φέρνει ο άνεμος τις μουσικές και τους θορύβους της γιορτής ή τις φλογέρες του κινδύνου τίποτε - φυσικά - δε μπορεί να μας φοβίση ως οι πυκνές οι φυλλωσιές ασφαλώς μας προστατεύουν μια που οι γυναίκες π' αγαπούμε είναι σα δάση είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν λιμάνια (μόνος σκοπός προορισμός των ωραίων καραβιών μας) τα μάτια τους είν' οι κυματοθραύστες οι ώμοι τους είν' ο σηματοφόρος της χαράς οι μηροί τους σειρά αμφορείς στις προκυμαίες τα πόδια τους οι στοργικοί μας φάροι - οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α - είναι τα κύματά τους οι υπέροχες θωπείες οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν μόνε μας δείχνουνε το δρόμο - φιλικές - προς τα λιμάνια : τις γυναίκες που αγαπούμε έχουνε οι γυναίκες π' αγαπούμε θεία την ουσία κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας τις κρατούμε με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ' όμοιοι στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι τίποτε δεν είν' πια δυνατό να μας κλονίση με τα λευκά τους χέρια αυτές γύρω μας γαντζώνουν κι έρχονται όλοι οι λαοί τα έθνη και μας προσκυνούνε φωνάζουν αθάνατο στους αιώνες τ' όνομά μας γιατί οι γυναίκες π' αγαπούμε την μεταδίνουν και σ' εμάς αυτή τη θεία τους ουσία» Νίκος Εγγονόπουλος, "Μορφή μιας γυναίκας"

«ΓΥΝΑΙΚΑ», Νίκος Καββαδίας Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία. Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα. Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου. Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει. Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου, για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει. Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι. Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο. Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι, που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο; Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι. Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα. Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι, πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει. Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες; Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό. Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν. Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα. Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο. Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα. Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.. Eλαιογραφία της Δανάης, ένας πίνακας του Henri Ignace Jean-Fantin Latour.

οι γυναίκες στον κόσμο..

οι γυναίκες στην Τέχνη!! λεπτομέρεια από τη γέννηση της Αφροδίτης Σάντρο Μποτιτσέλι, 1485-1486 Τέμπερα σε καμβά 172,5 Χ 278,5

8 Μαρτίου ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΟΛΕΣ!!!! ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟ ΝΟΥ!!! Ένα μικρό αφιέρωμα, νομίζω, το αξίζουμε εμείς οι γυναίκες και μέσα στο Σύμπαν της Τέχνης κι ας είμαστε λίγες στο φόρουμ. Εξάλλου, για κάποιους ήμασταν ή είμαστε: «αστερισμοί, αστέρια, σύμπαν,...» Ένας πολυαγαπημένος πίνακας του Edouard Manet (artist French, 1832 – 1883) με τίτλο: “ Plum Brandy”, από το ποτισμένο με κονιάκ δαμάσκηνο, που έχει μπροστά της η γυναίκα. Τον αγαπώ ιδιαίτερα, γιατί, τελείως ψυχογραφικά, ο ζωγράφος έχει πιάσει την υπέροχη, ανακουφιστική στιγμή της χαλάρωσης, όταν όλες μας αποκαμωμένες από κούραση αφηνόμαστε για ένα τσιγάρο(όσες καπνίζουμε), ποτό ή καφέ... Απομόνωση, θα σκεφτούν ίσως κάποιοι.. Μπορεί, αλλά εστιάζω στο χαλαρό κεφάλι, που αδειάζει σιγά-σιγά από σκέψεις και στην ονειροπόλα διάθεση.. Κάθε φορά που τον κοιτώ, νιώθω το «βάρος» να φεύγει και τη χαλάρωση να έρχεται...

Αν και δε φορώ καθόλου δακτυλίδια, μετά απ' αυτά που είδα, ίσως να το ξανασκεφτώ! Διεύθυνση παραγγελίας;

Ναι!!! ΑΥΤΟ είναι Σύμπαν της Τέχνης! Με τόσες πολλές, υπέροχες και διαφορετικές αναρτήσεις! ................... Και για τις δυο τελευταίες φωτογραφίες, το epod που ανέβασε ο cptfurz και το πρώτο φως για την ΝΙΚΟΝ D 7000, που συνδυάστηκε με το φως της Δύσης του ήλιου φιλτραρισμένο μέσα από την περίεργη κρύπτη ενός δέντρου στην παραλία της Γλυφάδας του Σταύρου, έχω να πω, πώς έτσι αναβαπτίζεται ο κόσμος! Ο κόσμος, ο «ανυπόφορα υπέροχος», ο χωρίς ωραιοποιήσεις, σαν γυμνή αλήθεια, που δεν έχει ανάγκη από ενδύματα, και ψιμύθια, για να γίνει πιο ελκυστικός.. (Αν και μου διαφεύγει μια νότα μόνο από τις όμορφες φώτο: η ζωντανή κίνηση της Θάλασσας..)

«Το κάστρο» Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη Κάστρο χαμηλό στην άμμο πάνω την υγρή. Νύχτα το πουλώ και λέω στο κύμα κάν' το γη! Βότσαλα γυμνά για να'ρθει ο κόσμος διακοπές κι ύστερα αρχινά και βγάζει η θάλασσα σιωπές.. Αγάπη μου είμαστε ένοχοι αγάπη μου και λίγοι. Κι η νύχτα η πανέμορφη λεφτά ζητάει να φύγει. Γόνατα βαριά στη γέννα του άσπρου φεγγαριού μέσα μου σκουριά κι εκείνη η γεύση του σταριού.. Έναστρος γκρεμός για να γκρεμίζεται η βράδιά κι έγειρε λαιμός σ'ενα τραπέζι καρυδιάς.. Αγάπη μου είμαστε ένοχοι αγάπη μου και λίγοι. Κι η νύχτα η πανέμορφη λεφτά ζητάει να φύγει. Αστρικά Ίχνη στο κάστρο των Αγγέλων, από Βασίλη Μεταλληνό!

Το απόκοσμο αυτό αριστούργημα είναι από τον Βασίλη Μεταλληνό, με τίτλο: «Μεσαιωνικό Πανόραμα στο Κάστρο των Αγγέλων»! Και η περιγραφή από τον ίδιο: «Πανόραμα 26 φωτογραφιών στο πλατύσκαλο λίγο κάτω απ'την Πύλη του κάστρου. Απ' τις λίγες φορές που έχω νοιώσει τόσο Δέος σε νυχτερινή φωτογράφιση αφού το Σκηνικό πάνω στα τα μεσαιωνικά τείχη, στην κορυφή απ'τον απόκρημνο βράχο σε συνδυασμό με το άγριο τοπίο, το Σεληνιακό ημίφως και το ελαφρύ αεράκι να σφυρίζει πάνω στα τείχη σε έκαναν να νιώθεις ότι βρίσκεσαι στα άκρη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας περιμένοντας τους σταυροφόρους να κάνουν την επόμενη κίνηση τους...» Απλά...δεν υπάρχουν λόγια...!!! Νομίζω πως κατάλαβα την εμμονή σου με το κάστρο των Αγγέλων «πλάσμα», γιατί ένα κ αφαιρείς από τη λέξη «κάστρο» και σου αποκαλύπτεται όχι ένα, αλλά μυριάδες ... «άστρα»!

Συμμετέχουμε κι εμείς στη χαρά σου καμαρώνοντας μαζί σου, αφού παρακολουθούσαμε την κατασκευή βήμα - βήμα! ΜΠΡΑΒΟ Θα συμφωνήσω με τον Αντρέα, στον αιγαιοπελαγίτικο αέρα που φέρνει... *ξέρετε πώς νιώθω, όποτε κατασκευάζετε "σπίτι" για το τηλεσκόπιό σας; Σαν να προικίζετε ένα παιδί σας!

Λίαν αναλυτική, κατατοπιστική, σοβαρή, επεξηγηματική και συστηματική δουλειά Με λίγα λόγια...επαγγελματική

Bjork - "Moon" (Official Music Video) http://www.youtube.com/watch?v=orDHGcMk9Ps

Bjork - "Desired Constellation" http://www.youtube.com/watch?v=KwKeJ6P1-k4&feature=related

Από το μέλος tsarafidis με τίτλο: Ngc2237! Και απλά θα συνοδέψω την τριανταφυλλένια φωτογραφία του Νεφελώματος της Ροζέτας με Σεφέρη και απόσπασμα από το έργο «Ερωτικός Λόγος»: "Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί. ................... Ρόδο του ανέμου, γνώριζες μα ανέγνωρους μας πήρες την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμός να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρες και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φως. ..................... Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας, μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας τρικύμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός."

Άλλη μια εξαιρετική φωτογραφία του Βασίλη Μεταλληνού με τίτλο: «Μια φεγγαρένια νύχτα στο Αγγελόκαστρο»! Έχουμε «τριλογία» του Αγγελόκαστρου, ε; Μου θύμισε τους στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου: «...Σελήνη δώσ’ μου την άλλη σου πλευρά. Η ανάσα είναι σαν πριόνι. Κόβει το χρόνο και σκορπά στην άχραντη σιγή φωτιά και χιόνι...»

«Το φως των αστεριών»!!!