wereniki

Επιτέλους ήλιος και στην πόλη μας! Αν είμαστε τυχεροί, θα δούμε και καθαρό ουρανό το βράδυ!!!! Λαμπρός ήλιος με τη θαλπωρή του, γαλανός ουρανός με κρυμμένα τα αστέρια του και...απεργία...! Αυτό το αισιόδοξο τραγούδι με πλημμύρισε και σας το χαρίζω με πολλά χαμόγελα... «Δυο χαμόγελα» Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης Πρώτη εκτέλεση: Σταμάτης Κραουνάκης Λέω θα ζήσω πίσω θ΄αφήσω κι αυτή τη στιγμή λέω τραγούδι για ένα λουλούδι για μιαν αφορμή λέω θ΄αντέξω κι αν μείνω απ΄έξω κι αν έρθει βροχή λέω να στείλω στο φόβο το φίλο ένα κόκκινο χι.. Έχω δυο χαμόγελα άνθη του καλού το ένα είναι για σένα το άλλο του Θεού έχω δυο χαμόγελα σε παρακαλώ όλα μοιάζουν ρόδινα όταν σε φιλώ. Λέω να πιάσω πηλό και να πλάσω μια μπάλα μικρή για παιχνιδάκι να παίζει λιγάκι η σκέψη η γκρι λέω να ζήσω με κάτι να λύσω αυτή τη σιωπή ίσως το χάπι που λένε αγάπη μπορεί να το πει..! Έχω δυο χαμόγελα άνθη του καλού το ένα είναι για σένα το άλλο του Θεού έχω δυο χαμόγελα σε παρακαλώ όλα μοιάζουν ρόδινα όταν σε φιλώ.

«Ο ήλιος βασίλεψε, θάμπωσαν τα βουνά, οι οροσειρές του μυαλού μου κρατούν ακόμα λίγο φως στην κορφή τους, μα η άγια νύχτα πλακώνει, ανεβαίνει από τη γης, κατεβαίνει από τον ουρανό, και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί, μα το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει, δεν θα παραδοθεί, μα θα σβήσει.» Νίκος Καζαντζάκης, «Αναφορά στον Γκρέκο»(Πρόλογος)

έναστρη νύχτα

«Μια παρέα άστρα κουβεντιάζουν, κάποτε γελούν κι η σιωπή άγνωστο μέταλλο ακατέργαστο στριφογυρίζει, ντιντινίζει και φωνάζει κάθε ήχο με το επίθετό του. Κι ένας γέρος απλανής, τρύπες - τρύπες το άγριο μούτρο του βλέπει την Αφροδίτη και στοχάζεται. Φαλακρός ο χρόνος τόνε χαιρετά, τον κοροϊδεύει, μα κείνος τον χαβά του, ο ξεμωραμένος στέλνει τον δορυφόρο του και της πάει πεσκέσι τέσσερα σπάνια σύννεφα με πράσινο φορτίο ηλεκτρισμένα.» Μανώλης Ρασούλης

Με ό,τι κι αν παρατηρούμε, το «ταξίδι» μετράει...! http://www.youtube.com/watch?v=-ZamTi67zI4&feature=related http://www.youtube.com/watch?v=auTEXsjoiTU&feature=related

The aurora

"... όχι το λευκό φεγγάρι των ειδυλλίων, που μοιάζει με ψυχρή νύφη, αλλά το δυσοίωνο και μεθυστικό φεγγάρι που είναι κρεμασμένο στο φόντο μιας θυελλώδους νύχτας και το σπρώχνουν τα σύννεφα που τρέχουν.. όχι το γαλήνιο και διακριτικό φεγγάρι που επισκέπτεται τον ύπνο των αγνών ανθρώπων, αλλά το ξεριζωμένο από τον ουρανό, το νικημένο και ανυπότακτο φεγγάρι, που οι Θεσσαλές μάγισσες εξαναγκάζουν αλύπητα να χορεύει πάνω στο τρομοκρατημένο χορτάρι..." Charles Baudelaire

Πανοραμική θέα της Γης από το "διάστημα", με το μετεωρολογικό αερόστατο του Josh Taylor, 21 ετών, από την Αγγλία. Space Balloon 'TMSB' reaches 118,000 feet!

Τα αραβουργήματα της φύσης! Τριάντα χρόνια αφότου ανακάλυψε τους «ημικρυστάλλους» ή, σύμφωνα με μια πιο συντηρητική ορολογία, τους «οιονεί κρυστάλλους» (quasicrystals), ο Νταν Σέχτμαν, αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής στην έρευνα αυτών των περίπλοκων φυσικών δομών, κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Χημείας. τα αραβουργήματα της φύσης!

Κάποιοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να δουν τον έναστρο ουρανό... Κάποιων το καθημερινό σκοτεινό τους στερέωμα, δεν θα είναι ποτέ στολισμένο με αστέρια... Aφιερωμένο στους μαθητές μου, που τους έμαθα να γράφουν και να διαβάζουν με τη μέθοδο Braille, αλλά οι ίδιοι με έμαθαν κάτι πολύ πιο σημαντικό: να βλέπω με τα μάτια της καρδιάς...! http://www.youtube.com/watch?v=ER4XHxLLfsg&feature=related ελληνικό αλφάβητο Braille

15 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Λευκού Μπαστουνιού Στο πλαίσιο του εορτασμού της Διεθνούς Ημέρας Λευκού Μπαστουνιού, το Μουσείο Αφής του Φάρου Τυφλών της Ελλάδος θα ανοίξει το Σάββατο 15-10-2011, για να υποδεχτεί τους επισκέπτες του με ελεύθερη είσοδο. Οι επισκέπτες θα έχουν τη δυνατότητα να ξεναγηθούν στα εκθέματα με βιωματικό τρόπο, φορώντας μάσκα και επιτρέποντας στην Αφή τους, να προσεγγίσει με ένα διαφορετικό τρόπο τον πολιτιστικό πλούτο της χώρας μας. Στο χώρο του Μουσείου θα γίνεται επίδειξη χρήσης του λευκού μπαστουνιού και ενημέρωση για την κινητικότητα και την προσβασιμότητα των ατόμων με πρόβλημα όρασης. Διεύθυνση: Δοϊράνης 198, 176 73 Καλλιθέα Ωράριο: 9:00 - 14:00

..είπε ο Αντώνης Παντελίδης! Και μετά από τέτοια απάντηση, νομίζω "Κρείττον το σιγάν"...

«.. λες και τεντώνοντας το χώρο θα παρατείνουν το χρόνο τους...»

"Ο ΣΤΕΝΑΓΜΟΣ", Αθανάσιος Οικονόμου Τώρα που η Νύχτα σκορπάει τα πέπλα της, το μαύρο βέλο του ενδύεται ο Ουρανός, φέγγεις, αστέρι μου, και αναδύεσαι σαν επαφρίζοντας Ωκεανός. Βάθος απύθμενο αποκαλύπτεται, αυτό που άλλοτε για ύψος το ‘κανες στης μέρας τον καματερό τροχό... Πλάσμα της νύχτας, πώς δεν αστόχησες; Πάνω στην ώρα του πάντα εγείρεται της Μούσας κάλεσμα ποιητικό... Ώ! Νύχτα, πάρε με, στα σκαλοπάτια της, όταν τελειώσει ο κανόνας, αυτός ο ρυθμός... Μύστης σου έγινα και συ μεγάλωσες κι έγινες, Κόρη, σα στεναγμός...

Ορφικά "Αστέρια ουράνια, αγαπημένα τέκνα της μαύρης Νύχτας, που με κυκλικές περιδινήσεις στριφογυρίζετε γύρω από τον θρόνο της γης. Σπινθηροβόλα, φλογερά, πάντα γεννήτορες των πάντων..."

...στην Κασσιόπη...! http://apod.nasa.gov/apod/astropix.html

Η ασύλληπτης ομορφιάς φωτογραφία είναι του Άγγελου Κεχαγιά! Αυτοί οι στίχοι ήρθαν στο νου μου, μόλις την αντίκρυσα: «Το γλωσσάριο των ανθέων», Νίκος Εγγονόπουλος Την ποίησιν ή την δόξα; την ποίηση το βαλάντιο ή την ζωή; τη ζωή Χριστόν ή Βαραββάν; Χριστόν την Γαλάτεια ή μιαν καλύβην; την Γαλάτεια την Τέχνη ή τον θάνατο; την Τέχνη τον πόλεμο ή την ειρήνη; την ειρήνη την Ηρώ ή τον Λέανδρο; την Ηρώ την σάρκα ή τα οστά; την σάρκα τη γυναίκα ή τον άνδρα; τη γυναίκα το σχέδιον ή το χρώμα; το χρώμα την αγάπη ή την αδιαφορία; την αγάπη το μίσος ή την αδιαφορία; το μίσος τον πόλεμο ή την ειρήνη; τον πόλεμο νυν ή αεί; αεί αυτόν ή άλλον; αυτόν εσένα ή άλλον; εσένα το άλφα ή το ωμέγα; το άλφα την εκκίνηση ή την άφιξη; την εκκίνηση την χαράν ή την λύπην; την χαρά την λύπην ή την ανίαν; την λύπη τον άνθρωπο ή τον πόθο; τον πόθο τον πόλεμο ή την ειρήνη; την ειρήνη ν΄ αγαπιέσαι ή ν΄ αγαπάς; ν΄ αγαπώ!

Στην κεντρική αγορά της Βαλέντσια, τραγουδιστές της όπερας της πόλης είναι μεταμφιεσμένοι σε πωλητές. Ξαφνικά από τα μεγάφωνα αρχίζει να ακούγεται μουσική από την όπερα Traviata του Verdi και... ..όπως λέγαμε μ' ένα φίλο το μεσημέρι, φανταστείτε την καθημερινότητά μας, αν βομβαρδιζόταν από Μουσική! Αν, όπου πηγαίναμε, έπαιζαν όργανα και ακουγόταν νότες, με εξαίρεση μόνο τις στιγμές που θα ήμασταν χωμένοι μέσα στη φύση, απολαμβάνοντας τους δικούς της ήχους!!! Σίγουρα δεν θα ήταν ο κόσμος έτσι, όπως είναι τώρα...

"Απόψε θα αγκαλιάσω την πανσέληνο Με μια κίνηση θα τυλιχτώ στο πέπλο φωτός της και θα χορέψω σαν μικρός ιππόκαμπος, ενώ Τρίτωνες θα σαλπίζουν μέσ’ από μικροσκοπικά κοχύλια και η θάλασσα θα παλιρροεί. Πρώτη φορά βλέπω να κυλάει ασημένιο αίμα Σαν υδράργυρος Σαν πυρετός που ανεβαίνει και πυροδοτεί το μυαλό μου. Απόψε θα εκτιναχτώ στο φεγγάρι." Ειρήνη Βρης

Κάποια σύννεφα έκαναν την εμφάνισή τους παροδικά στον τόπο της καλοκαιρινής εξόρμησης των ερασιτεχνών αστρονόμων στους Φιλιππαίους Γρεβενών δίνοντας την αίσθηση, ότι πρόκειται για το σέλας! Η φωτογραφία είναι του Κωνσταντίνου Σπανού.

Κοντά στη χερσόνησο Sinai της Αιγύπτου, πιασμένοι χέρι - χέρι και με το βλέμμα στον διάστικτο από άστρα ουρανό θαυμάζουν...!

Συμφωνώ απόλυτα για την ταινία Τάσο! ...και αυτό, αφιερωμένο στο πάθος και στο αδιέξοδο «όλης της κωμωδίας των ερώτων», στο «για πάντα που αγοράζουμε στις εκπτώσεις!» http://www.youtube.com/watch?v=Q2Uw_RkhXOk&feature=related

«Ένα άστρο στο σύμπαν», η Edith Piaf, σβήνει την ίδια μέρα με τον καλό της φίλο Jean Cocteau, σαν σήμερα στις 11 Οκτωβρίου του 1963, μόλις στα 48 της χρόνια στο Plascassier, κοντά στο Grasse απο κίρρωση. «Σπουργιτάκι των δρόμων (edith Piaf)» Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης Μουσική: Νότης Μαυρουδής Πρώτη εκτέλεση: Σόνια Θεοδωρίδου Σπουργιτάκι των δρόμων και μωρό μου στην κούνια ύψος ένα- πενήντα με δυο πόντους τακούνια ένα φόρεμα μαύρο με σκισμένο μανίκι δανεικό το φουλάρι μα η ζωή της ανήκει! Κι όταν πέφτει σκοτάδι κι είν' ο κόσμος βουνό μια φωνή απ' το δρόμο ακουμπά ουρανό δεν αντέχει το χώμα δεν χωράει στη γη ένα άστρο στο σύμπαν λίγο πριν εκραγεί! Το Παρίσι τις νύχτες ξεψυχά στ' όνομά της ανασαίνουν οι μόρτες το κρυφό άρωμά της αλκοόλ κι άσπρη σκόνη εραστές νταβατζήδες μεθυσμένα μου μάτια με βαριές βλεφαρίδες. Στον καθρέφτη του χρόνου το δικό της σημάδι από χείλη βαμμένα με βαθύ κοκκινάδι οι παλιές της αγάπες χτίζουν μέσα τους σπίτι να φωλιάσει για πάντα η Edith το σπουργίτι...