wereniki

«Φυσαλίδα» στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης Πρώτη εκτέλεση: Απόστολος Ρίζος & Άννα Μπουρμά ( Ντουέτο ) Καληνύχτα,γεια χαρά, θα σε κρύψω σε μια στιγμούλα και κανείς δε θα σε βρει ίσως,ούτε και εσύ. Ποιος θα βρει στο πέλαγο μια μικρούλα,αχ,φυσαλίδα που χορεύει στο νερό ίσως,ούτε και εγώ. Καληνύχτα,για φαντάσου να ακούς τα βήματά σου και να νιώθεις ότι τρέχω πάνω τους κι εγώ, καληνύχτα, για φαντάσου να ακούς τα βήματά σου και να νιώθεις ότι τρέχω πάνω τους κι εγώ,πάνω τους κι εγώ. Πώς αντέχει η σιωπή δίχως τη δική σου φωνούλα που τρεμάμενη ηχεί σαν δε βρίσκει τι να πει. Ποιος θα βρει στο πέλαγο μια μικρούλα,αχ,φυσαλίδα που χορεύει στο νερό ίσως,ούτε και εγώ. Καληνύχτα,για φαντάσου να ακούς τα βήματά σου και να νιώθεις ότι τρέχω πάνω τους κι εγώ, καληνύχτα,για φαντάσου να ακούς τα βήματά σου και να νιώθεις ότι τρέχω πάνω τους κι εγώ,πάνω τους κι εγώ. (ούσα ακόμα υπό την επήρεια της συναυλίας του Απόστολου Ρίζου...)

Εκθεση Ελύτη στο Ίδρυμα Θεοχαράκη (Βασιλίσσης Σοφίας 9 και Μέρλιν 1) Με αφορμή τον εορτασμό των 100 χρόνων από τη γέννηση του νομπελίστα ποιητή Τα εκτιθέμενα έργα προέρχονται από τη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, το Μουσείο Μπενάκη, την Εθνική Πινακοθήκη, πολλές ιδιωτικές συλλογές και τους ίδιους τους συμμετέχοντες σύγχρονους δημιουργούς. Στον κατάλογο της έκθεσης περιλαμβάνονται κείμενα του Οδυσσέα Ελύτη, της Ιουλίτας Ηλιοπούλου, της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ, του Γιώργου Μπαμπινιώτη, της Μαρίνας Λαμπράκη-Πλάκα, του Αλέκου Φασιανού, του Γιώργου Βέη, του Γιάννη Κοντού και του Τάκη Μαυρωτά. Η έκθεση πραγματοποιείται με τη συμπαράσταση της ποιήτριας Ιουλίτας Ηλιοπούλου και σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Διάρκεια έκθεσης: 22 Σεπτεμβρίου-27 Νοεμβρίου 2011 Ώρες λειτουργίας: Δε., Τρ., Τετάρτη, Σάβ., Κυρ.: 10:00-18:00 Πέ., Παρ.: 10:00-21:00 ΠΗΓΗ: http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=416459&h1=true Ευτυχώς, θα διαρκέσει ως τα τέλη Νοέμβρη, οπότε θα προλάβουμε να την απολαύσουμε κι εμείς οι... μακρινοί από την πρωτεύουσα!

«Όλα τα πήρε το καλοκαίρι» Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη Όλα τα πήρε το καλοκαίρι τ' άγρια μαλλιά σου στην τρικυμία το ραντεβού μας η ώρα μία. Όλα τα πήρε το καλοκαίρι τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι την εκκλησούλα με το καντήλι. Όλα τα πήρε το καλοκαίρι κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι. Όλα τα πήρε το καλοκαίρι με τα μισόλογα τα σβησμένα τα καραβόπανα τα σχισμένα. Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια όλα τα πήρε τα πήγε πέρα τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα. Όλα τα πήρε το καλοκαίρι κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

Από Μουσικής άρχεσθαι... «Θυμήσου το Σεπτέμβρη» Στίχοι: Γιώργος Παπαστεφάνου Μουσική: Γιάννης Σπανός Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Καρράς Άλλες ερμηνείες: Γιάννης Πουλόπουλος Το χέρι δωσ’ μου, δωσ’ μου την καρδιά σου και πάμε, αν θέλεις, ως τον ουρανό. Τραγούδι του Σεπτέμβρη είν' η ματιά σου, αυτά τα μάτια πόσο τ' αγαπώ. Κι αν σκόρπισαν τα φύλλα με τ' αγέρι, τον δρόμο κι αν τον σκέπασ' η βροχή, για μας είν' ο Σεπτέμβρης καλοκαίρι, η αγάπη σου φωτίζει όλη τη γη. Στα χέρια μου έλα τώρα και κοιμήσου κι εγώ τις νύχτες θα σου τραγουδώ. Κι αν κάποτε χωρίσουμε θυμήσου: Σεπτέμβρη σου 'χα πει πως σ' αγαπώ.

Αφιερωμένο... -Έτοιμοι; Αρχίζουμε! -Μάγκες τη στρουμφίζουμε...!

Καλό ξεκίνημα σε όλους τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές του forum! Καλή σχολική χρονιά να έχουμε, με υγεία, δύναμη και...εμπνεύσεις!

Kαλό μήνα! ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΓΛΥΚΟΣ ΠΑΛΙΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης Μουσική - Εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός Ένας μικρός Σεπτέμβρης, βάζει τα κλάματα που στο σχολειό τον πάνε, να μάθει γράμματα θέλει να παίξει ακόμα, με τ' άστρα τ' ουρανού πριν έρθουν πρωτοβρόχια και συννεφιές στο νου... Πρωτάκι σκολιαρούδι του κλέβουν το τραγούδι! Ένας γλυκός Σεπτέμβρης, στάζει το μέλι του σωστό παλικαράκι τρυγάει τ' αμπέλι του στα Σπάτα ληνοβάτης στο Κορωπί γαμπρός να τρέμουν τα κορίτσια στα βλέφαρά του μπρος.. Φυσάει ο απηλιώτης κι ο ζέφυρος της νιότης. Ένας παλιός Σεπτέμβρης, φίλος αχώριστος καθώς περνούν τα χρόνια γίνεται αγνώριστος το κόκκινο ραγίζει στα μήλα της ροδιάς κίτρινα πέφτουν φύλλα στον κήπο της καρδιάς... Η νύχτα μεγαλώνει δίχτυα στο φως απλώνει..

Υπερίωνας, ένας δορυφόρος του Κρόνου σαν πέτρα που κυλά! Γεμάτη κρατήρες από την πρόσκρουση αστεροειδών, η επιφάνεια του Υπερίωνα μοιάζει με κοσμική ελαφρόπετρα. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231126116

Και ο εξαιρετικός επίλογος από το έργο του Νίκου Καζαντζάκη: "Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ" «Τίναξε το κεφάλι κι ολομεμιάς θυμήθηκε που βρίσκουνταν, ποιός ήταν και γιατί πονούσε. Άγρια αδάμαστη χαρά τον συνεπήρε, όχι, όχι δεν ήταν άναντρος, λιποτάχτης, προδότης, όχι, όχι ήταν καρφωμένος στον σταυρό, τίμια στάθηκε ως το τέλος, κράτησε το λόγο του, μια αστραπή, τη στιγμή που φώναξε "Ηλί! Ηλί!" και λιποθύμησε, τον άρπαξε ο Πειρασμός και τον πλάνεσε, ψέματα οι χαρές, οι παντρειές, τα παιδιά. Ψέματα τα χούφταλα, ξευτιλισμένα γεροντάκια, που τον φώναζαν άναντρο, λιποτάχτη, προδότη. Όλα, όλα φαντάσματα του Πονηρού! Ζουν και βασιλεύουν οι Μαθητές του, πήραν τις στεριές και τις θάλασσες και διαλαλούν το Καλό Μαντάτο. Τα πάντα έγιναν όπως πρέπει, δόξα σοι ο Θεός! Έσυρε φωνή θριαμβευτικιά: -Τετέλεσται ! κι ήταν σα να ‘λεγε: - Όλα αρχίζουν...»

Ο πρόλογος από το τελευταίο βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη με τίτλο: "Αν ήταν όλα αλλιώς" "Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας.... Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει.... Αν στην προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα ,όλοι αυτοί που αγαπήσαμε.... Αν τόσες φορές ,παρασυρμένοι από το τραγούδι των σειρήνων, δεν είχαμε χάσει τη ρότα μας.... Αν δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σε λάθος όνειρα.... Αν όλα αυτά που γυάλιζαν και τα μαζέψαμε με τόση αφοσίωση και στοργή, ξέραμε από την αρχή πως δεν ήταν χρυσάφι.....Μπορεί και να το ξέραμε ,αλλά μας έφαγε η ουτοπία. Αν δεν είχαμε ξεπουλήσει σε γαλίφηδες εμπόρους τα τιμαλφή μας, για λίγες γουλιές παρηγοριάς.... Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι....Τι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τους περνούσαμε για κατατρεγμένους. Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε καταιγίδες....... Αν φορούσαμε στολές παραλλαγής....Αυτό είναι σίγουρο μέσον για να πετύχεις. Μα εντελώς το αψηφήσαμε! Εμείς ακόμα και τη νιτσεράδα για τις βροχές που κάποιος προνοητικός-δεν μπορεί πάντα υπάρχει ένας τέτοιος στο περιβάλλον μας-έχωσε στις αποσκευές μας, τη χαρίσαμε στον πρώτο τεμπέλη ψαρά. Έτσι.....Γιατί μας άρεσε το χαμόγελό του..... Αχ, αυτή η λάθος εκτίμηση....Ο υπερβάλλων ζήλος...Η περιττή γενναιοδωρία! Αν είχαμε υψώσει έναν τοίχο για να προστατέψουμε τη ζωή μας...Ένα ανάχωμα έστω. Μια ξερολιθιά. Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση...Πόσος χαμένος χρόνος ,αλήθεια! Αν δεν χαμογελούσαμε ,με κείνο το ηλίθιο χαμόγελο, σ'αυτόν που ερχόταν καταπάνω μας μ' ένα σουγιά....Λέγαμε αποκλείεται! Άλλη θα είναι η πρόθεσή του. Αν δεν δίναμε ραντεβού με την ψυχή μας ,πέρα από τα όριά της.... Αν δεν κάναμε τον κλόουν, με στόχο να διασκεδάσει η ομήγυρης και να ξεχάσει τον καημό της.... Αν όλος ο κόσμος ήταν ένα κουκούλι που θα μας προστάτευε και μέσα εκεί, με όλη μας την άνεση, θα γινόμασταν από σκουλήκια πεταλούδες..... Αν...Αν.... Αν ήταν όλα.... αλλιώς! Άντε καλέ! Μα τότε ,πως θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;"

Από ammonite, με περιγραφή: «Παραλία "Σεϋχέλλες" στην Ικαρία. Άποψη του Γαλαξία μέσα από μια ρηχή σπηλιά». Μα τι να πω; Με τέτοιες φωτογραφίες που σου κόβουν την ανάσα από την ομορφιά, νομίζω το forum απογειώνεται!!! Μ’ αυτήν εδώ την εικόνα, σαν να βρέθηκα στην εποχή των σπηλαίων, τότε που με φόβο και δέος ξεπροβάλλοντας από τις σπηλιές οι πρωτόγονοι, σήκωναν τα μάτια στο στερέωμα...! Αλήθεια έχετε σκεφτεί, όλοι εσείς οι εμπνευσμένοι αστροφωτογράφοι του forum, να εκδόσετε κάποιο φωτογραφικό άλμπουμ με τις δημιουργίες σας;;;

Στο πλαίσιο του μικρού διαλείμματος από τις υπέροχες, μοναδικές αναρτήσεις των ιδιαίτερων τηλεσκοπίων!!! «Του φεγγαριού το δάκρυ» Στίχοι: Κώστας Φασουλάς Μουσική: Ζαχαρίας Σπυριδάκης Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης Λένε πως κάνει θαύματα του φεγγαριού το δάκρυ σαν πέσει πάνω σε πληγή κάποιος π' αγάπησε πολύ χωρίς να βρει την άκρη.. Ρίξε φεγγάρι μου φωτιά μέσα μου λίγη στάξε και μιας αγάπης τον καημό κάψε απόψε κάψε! Λένε πως βγαίνει τ' όνειρο σαν θέλει το φεγγάρι και προπαντός να ονειρευτείς ότι μια μέρα θα σωθείς απ' του έρωτα τα βάρη.. Ρίξε φεγγάρι μου φωτιά μέσα μου λίγη στάξε και μιας αγάπης τον καημό κάψε απόψε κάψε..

Άλλο ένα αγαπημένο τραγούδι του καρδιακού Φίλου Αλκίνοου Ιωαννίδη «Μέσα στον ίδιο ουρανό» Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης Μοιράζονται το ίδιο χρώμα η θάλασσα κι ο ουρανός. Έτσι σε περιμένω ακόμα κι έτσι περνάει ο καιρός. Περνούν τα χρόνια κι όλο βλέπω κάποιο σημάδι εδώ κι εκεί. Αναστενάζω και αντέχω Παρασκευή και Κυριακή. Θα 'ναι Δευτέρα, θα 'ναι Τρίτη στην Κατερίνη και στην Κρήτη θα 'ρθω μια μέρα να σε βρω. Χειμώνας θα 'ναι ή Καλοκαίρι σ' άλλο καιρό στα ίδια μέρη μέσα στον ίδιο ουρανό θα 'ρθω μια μέρα να σε βρω. Μοιράζονται το ίδιο αστέρι η Πούλια κι ο Αυγερινός. Έτσι η ζωή να μας τα φέρει η μοίρα, ο δρόμος κι ο καιρός. Περνούν τα χρόνια κι όλο βλέπω κάποιο σημάδι σου στη γη. Σκύβω αργά και το μαζεύω σαν πεταλούδα στη βροχή. Αφιερωμένο, μαζί με ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, στο Φίλο του forum, για το μεσημεριανό, αληθινό άνοιγμα της Ψυχής του!

"Μισό φεγγάρι" Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης Μισό φεγγάρι σε φώτισε κάποια φορά, γι' αυτό τη γη δεν έχεις περπατήσει. Με δυο φτερά μ' ανοιγμένα τα πανιά, θα περιμένεις για πάντα να φυσήξει. Κόκκινο χρώμα στα σύννεφα και στα μαλλιά, που σου 'χα πλέξει μια μέρα μια πλεξίδα κι είπες σιγά το τέλος να κοιτάς να 'χω το βλέμμα σου στον άνεμο πυξίδα. Είναι μέρες που δεν έχω στίχο να κρυφτώ. Είναι νύχτες πληγωμένες, μυστικές κι απελπισμένες, που δε βρίσκω παραμύθι να σου πω. Μέσα σε λίμνες και θάλασσες σε είχα δει το ένα σου μέρος το κρυφό να καθρεφτίζεις και με μαχαίρι τρίκοπο, μαβί, το πρόσωπό σου μέσα στο νερό να σκίζεις. Είναι μέρες που δεν έχω στίχο να κρυφτώ. Είναι νύχτες πληγωμένες, μυστικές κι απελπισμένες, που δε βρίσκω παραμύθι να σου πω. Μισό φεγγάρι σε φώτισε κάποια φορά, τ' άλλο μισό το πήρε το σκοτάδι. Κι έτσι το βλέμμα σου στέλνεις μακριά, σαν ουρλιαχτό και σαν ευχή και σαν σημάδι.

Είναι απλό. Οι άνδρες είναι περισσότερο ''οπτικοί'' τύποι, οι γυναίκες ''ακουστικοί''. Στις γυναίκες επικρατεί το αριστερό, λεκτικό, αναλυτικό ημισφαίριο, στους άνδρες το δεξιό χωραισθητικό, αφαιρετικό. Απλουστευμένα και κατά μέσο όρο πάντοτε. Δεκτό, αν και παρείναι επιστημονικό! Κάτι ψυχανεμίζομαι ότι λείπει από τη συνταγή της απάντησης, αλλά δεν ξέρω τι...

Αν αυτό το ερώτημα είναι από τα απλά, φαντάζομαι τα ζόρικα! Ωστόσο είναι εξαιρετικό, Κωνσταντίνε, μ’ έκανε να σκεφτώ και να προβληματιστώ (για πολλοστή φορά), όχι μόνο για το τηλεσκόπιο και τον εξοπλισμό του!... Λοιπόν, έχουμε και λέμε: για μία 6ετία διατηρούσα σχέση με τηλεσκόπιο του Lidle, μη έχοντας υπερβολικές απαιτήσεις, παρατηρώντας λίγο πλανήτες, λίγο σελήνη, λίγο φιλτραρισμένο ήλιο, λίγο Ανδρομέδα. Όταν όμως είδα και εθαύμασα από σοβαρότερο μηχάνημα, με σοβαρότερους φακούς, με οργανωμένη παρέα και με δύσκολους στόχους, ε..., τότε κατάλαβα πως πρέπει να ψαχτώ, μια και οι απαιτήσεις μου μεγάλωναν. Έτσι, από το 2008 σύναψα σοβαρή σχέση (ποτέ γάμο!) με ένα 6άρι της nexstar το επονομαζόμενο: «Μικρός Πρίγκιπας». (Το παλιό στολίζει μια γωνιά του γραφείου, θυμίζοντας παλιές καλές μέρες και νύχτες...) Δε νομίζω, να αναβαθμίσω σύντομα το 6αράκι μου, μια και όποτε έχω παραπάνω απαιτήσεις, προς το παρόν, υπάρχουν φίλοι με μεγαλύτερες διαμέτρους, που μου προσφέρουν το εισιτήριο για ταξίδια στο βαθύ ουρανό, με εξαιρετικά μηχανήματα και αντίστοιχο εξοπλισμό... Δεν γνωρίζω κατά πόσο η θεώρηση του εξοπλισμού γενικά σαν αντικείμενο εσωτερικεύεται, εξωτερικεύεται, γίνεται ασυνείδητη προέκταση του χρήστη ή κοίταγμα με συμμετοχή από την «κλειδαρότρυπα» στο όργιο του κόσμου, ωστόσο επειδή αρέσκομαι να βρίσκω συμβολισμούς παντού, βρίσκω κι εδώ πρωτόγονους, κι αυτό που με προβληματίζει είναι, γιατί οι περισσότεροι αστροπαρατηρητές είναι άντρες; Δεδομένου ότι, δεν πιστεύω σε «σχέσεις ζωής» ούτε με ανθρώπους ούτε με αντικείμενα, δεν μπορώ να ταυτιστώ με ένα τηλεσκόπιο, όση χαρά, συγκίνηση, δυνατές στιγμές ή αίσθηση ελευθερίας μου προσφέρει η αστροπαρατήρηση μέσα απ’ αυτό. Εξάλλου, αληθινά ε λ ε ύ θ ε ρ η μόνο μέσα στη Θάλασσα μπορώ να νιώσω! Συλλογές αντικειμένων έχω πολλές και ενδιαφέρουσες: απολιθώματα, πετρώματα, βιβλία, αντίκες, κάρτες, γραμματόσημα..., όμως ΟΧΙ! ΔΕΝ ταυτίζομαι και ΔΕΝ «παντρεύομαι» κανένα από ολ΄ αυτά. Όσα μπιχλιμπίδια και αν «ντυθούμε», όσο καλά κι αν μας κάνουν να νιώθουμε, όσο κι αν ξεγελάμε ψευδαισθησιακά το χρόνο, είμαστε γυμνοί και μόνοι μας! (ευτυχώς...)

Ο κώστας μπορεί βεβαίως να παίζει, κατά παραδοχή του. Πού είναι το πρόβλημα; Απολύτως ουδέν πρόβλημα!

...ή ας πούμε Σκορπι-ός - Σκορπ-ίδες;;;; -είδες; -είδες; έχουμε ξεφύγει τελείως, καλά λέει ο Κωνσταντίνος "τα παιδία παίζει"!!!

..βρήκα και αυτό το εξαιρετικό ποίημα της Κικής Δημουλά! "ΒΡΟΧΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ" Εγώ, όταν θα μεγαλώσω θα γίνω Σεπτέμβρης, έλεγε ο Αύγουστος. Έβρεξε δω λιγάκι. Δοκιμαστικά, σαν έλεγχος αν λειτουργούν καλά οι πτώσεις. Όπως χτυπάνε κάθε τόσο ξαφνικά οι σειρήνες, δοκιμαστικά, αν λειτουργεί καλά ο τρόμος του πολέμου. Ελάχιστη βροχή, ίσα που την πλατάγισε στο στόμα του το χώμα τη σταγόνα -καθώς δοκιμαστής κρασιών-, μόλις που πρόλαβε η υγρόεσσα ευωδιά παραπονιάρα να τριφτεί πάνω στα περιβόλια. Δέναν οι παραθεριστές στις σχάρες των αυτοκινήτων την Αθήνα, μαρσάραν τις βαλίτσες τους και φεύγαν. Πεθαίναν απ’ τις ζήλιες τους τα σπίτια κοιτώντας τα τροχόσπιτα στην Εθνική Οδό του Σεπτεμβρίου. Απ’ τ’ ανοιχτά παραθυράκια τους, μικρά όσο ένα σάντουιτς ματιάς, κουρτινάκια φτερακίζαν κατά έξω νάιλον γλάροι εμπριμέ, δεμένοι. Λοξά στημένη νανούριζε τα τέλια της μια κιθάρα ηλιοκαμένη. Άντε να δούμε τώρα πώς θα ζήσει σε γκαρσονιέρα-θήκη. Ευτυχώς βελτιώθηκε το βιοτικό επίπεδο της βάρκας. Γίνανε βάρκες κατοικίδιες -αστυφιλία των σκαριών. Αστραφτερές, εξωλέμβιες, πάνω στα τρέιλερ κουρνιασμένες, ακολουθούν τ’ αφεντικά τους, σκυλάκια ράτσας χωρίς καθόλου τρίχωμα θαλάσσης. Γαύροι πηδάνε κατά πάνω, μια τελευταία ασημένια περιέργεια. Κάτι θα την πονέσει απόψε τη βραδιά γι’ αυτό το προς το τέλος. Αν έχει ξαστεριά θα πιεί κάποιο παυσίπονο αστέρι. Εγώ θα μείνω ακόμα λίγο. Μήπως και ξαναβρέξει. Να σε ξεπλύνω λίγο εσωλέμβιε. Είσαι μες στην αρμύρα και τ’ αλάτια από τότε που ήμουνα θάλασσα. (Κ.Δημουλά - ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ)

Κάνοντας ξεκαθάρισμα στον υπολογιστή μου, ενόψει της νέας σχολικής χρονιάς, ανακάλυψα ΚΑΙ θησαυρούς! Όπως: "perfect day"

με απλή ψηφιακή φωτογραφική μηχανή;;;;;

με τη χρήση απλής ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής

από τον φωτογράφο Bret Webster

όπου η πραγματικότητα ξεπερνάει την ανθρώπινη φαντασία

Goblin Valley National Park στον Green River, Utah