wereniki

για "καλό υπόλοιπο καλοκαιριού"

και το αριστούργημα A Space Odyssey

Johnny Got His Gun, στα ελληνικά: Ο Τζόνι πήρε τ΄όπλο του (εμπειρία ζωής η ταινία αυτή...!)

One flew over the cuckoo's nest, στα ελληνικά: Η φωλιά του κούκου

The Hours, στα ελληνικά "Οι Ώρες"

Αγαπημένη ταινία, The Fountain στα ελληνικά: Η πηγή

The Hitchhiker's Guide to the Galaxy με τον ελληνικό τίτλο: "Γυρίστε το Γαλαξία με Ώτο Στοπ" (μην το χάσετε! θα μάθετε και για την... παν-γαλακτική γαργαροκροτίδα!!!)

Σ' ευχαριστώ Κατερίνα, εξαιρετικό το βιβλίο, υπέροχη η ταινία!

Η έννοια της ενέργειας εκτός από την Φυσική όπου ορίζεται μεταξύ των άλλων ως η ικανότητα παραγωγής έργου, εμφανίζεται στα πιο διαφορετικά θέματα: Στο Σκάκι η ενέργεια μιάς πλειάδας κομματιών, θα μπορούσε να ορισθεί σαν την αποτελεσματικότητα των συμμετεχόντων κομματιών. Ενώ όμως οι φυσικές ποσότητες είναι μετρήσιμες και μπορούν να παίρνουν αριθμητικές τιμές, η εκτίμηση της αποτελεσματικότητας των κομματιών στο σκάκι γίνεται με εμπειρική εκτίμηση και σε σχετική κλίμακα. Παρ΄όλα αυτά όμως η μάζα (υλικό) στο σκάκι μπορεί να μετασχηματίζεται (όπως και στην Φυσική) σε ενέργεια! Ο γνωστός σκακιστής Tarrasch εντρύφησε σε αυτό το είδος του μετασχηματισμού και διαμόρφωσε την "θεωρία" ότι μια σωστά υπολογισμένη θυσία υλικού δημιουργεί αποτελεσματικότητα (πλεονέκτημα) χώρου και χρόνου, δηλαδή μετασχηματισμό του χαμένου υλικού σε αυξημένη ενέργεια των κομματιών. Αναρωτιέμαι, αν έχει γίνει ξανά μέχρι τώρα τέτοιου είδους προσέγγιση στο γνωστό ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη...!

Σκίτσο, Αστρονομιστάν του Κώστα Σαββουλίδη

"Ποτέ ποτέ μαζί (Νύχτα μαγικιά)" Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη http://www.youtube.com/watch?v=mJPg5diV8yk&feature=related Άλλες ερμηνείες: Δήμητρα Γαλάνη Κώστας Θωμαΐδης Γιάννης Πάριος Νύχτα μαγικιά μια σκιά περνά σκέψου τώρα τη φωνή που σου ’λεγε, ποτέ, ποτέ μαζί. Βάδιζα σκυφτός, ήσουν ουρανός με των άστρων τη μουσική μου τραγουδάς, ποτέ, ποτέ μαζί. Μάγισσα χλωμή, το στερνό σου φιλί ξεχασμένη μουσική μια μαχαιριά, ποτέ, ποτέ μαζί.

«Αίνιγμα» Το όνομά μου δε θα πω ευθύς απ’ την αρχή θα με ανακαλύψετε απ’ την περιγραφή: Τις θάλασσες οργώνω τους κάμπους του βυθού μ’ αρέσουν τα ταξίδια βαθιά του ωκεανού. Μικρό το μέγεθός μου, ευλύγιστο κορμί ουρά σαν τον κοχλία, αρμονική γραμμή. Η μύτη προεξέχει, το στόμα στρογγυλό τα μάτια μου κοιτάζουν σα χάντρες στο βυθό. Όπου βρεθώ αλλάζω το χρώμα στο λεπτό κρύβομαι μες στα φύκια, πηδώ σαν καγκουρό. Όταν έρθει η ώρα να αναπαραχθώ το ταίρι μου αγκαλιάζω, στα μάτια το κοιτώ. Στο στόμα το φιλάω και είμαστε κι οι δυο μια σύνθεση που μοιάζει με βιόλα στο βυθό. Κι όταν έρθει η ώρα να γεννηθούν μικρά το θηλυκό τα βάζει στου άντρα την κοιλιά! Με την ουρά αγκαλιάζω τα φύκια στο βυθό και σέλα δε φοράω γιατί είμ’ ελεύθερο. Σκάκι με τις γοργόνες παίζω συχνά πυκνά τη ράχη μου αγκαλιάζουν και φεύγουμε μακριά. Του αστερία ξέρω όλα τα μυστικά πως είναι πεφταστέρι, πως ήρθε από ψηλά... Στρατιώτες δεν επήρα στη ράχη μου ποτές μα ούτε και ιππότες απ’ άλλες εποχές. Σε πόλεμο δεν πήγα, να δω πώς τη ζωή τελειώνουν με τη βία του κόσμου οι αρχηγοί. Ζωάκι της ειρήνης με είπαν αρκετοί και σύμβολο με κάναν οι Παραολυμπιακοί. Στο όνομά μου δίπλα, μέσα στα λεξικά, γράφει, πως στου μυαλού μας υπάρχω τα βαθιά. Σαν μνήμη που παλεύει της λήθης να ηγηθεί συλλέγω ό,τι νιώθουμε, λειτουργική δομή. Μα και στου Μαγγελάνου το Νέφος κολυμπώ πυλώνας από σκόνη στ’ αστέρια κατοικώ. Τραγούδι του Τζον Λένον έγινα μια βραδιά και τατουάζ στην πλάτη αυτής που σας μιλά. Με χάραξε και υπάρχω στο ύψος της καρδιάς να νιώθω ό,τι νιώθει φίλος παρηγοριάς... Στ’ αυτί της ψιθυρίζω τις δύσκολες στιγμές πως πρέπει να αντέχει όλες τις συμφορές. Με σεργιανά στ’ αστέρια τις σκοτεινές βραδιές κι έτσι με νανουρίζει, με ωδές συμπαντικές. Και γώ με την ουρά μου, σαν το κλειδί του Σολ μαγεύω την κυρά μου, δίνω παλμό – κοντρόλ! Τι είμαι;

Ρίξτε μια ματιά και εδώ http://www.google.gr/imgres?imgurl=http://avatars.chesscomfiles.com/images_users/avatars/RooksBailey.gif&imgrefurl=http://blog.chess.com/billwall/astronomy-astronauts-and-chess&usg=__rOFx3D3xsWFP4- http://www.google.gr/imgres?imgurl=http://www.chessbase.com/images2/astronomy02.jpg&imgrefurl=http://www.chessbase.com/news/archive/page_544.html&usg=__S1Xv8HRsIiEf3XsSiLgypwYveW8=&h=100&w=150&sz=6&hl=el&start=1&zoom=1&um=1&itbs=1&tbnid=_VxSNAog5XZBPM:&tbnh=64&tbnw=96&prev=/search%3Fq%3D%25CF%2583%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BA%25CE%25B9%2B%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%2B%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25BF%25CE%25BD%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25B9%25CE%25B1%26um%3D1%26hl%3Del%26sa%3DN%26rlz%3D1T4ADFA_elGR426GR430%26tbm%3Disch&ei=_tovTqyDAsbCswbcsPWtBg ή πληκτρολογήστε στο google: Chess and Astronomy – live discussion tonight ή astronomy, astronauts and chess

Δέστε αυτά για ξεκίνημα και τα ξαναλέμε, μόλις έχω χρόνο http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%8D http://www.kybernografoi.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=290 http://www.oikade.gr/news_detail.asp?NewID=000000000006226.EL&NwcID=000000000000023.EL http://filonohpontou.wordpress.com/2011/01/10/3-23/ http://www.antistasi.info/forum/showthread.php?t=1503

Τεραστία η σχέση κατά τη γνώμη μου... Ωστόσο, με το σκάκι (ζατρίκιον στα αρχαία ελληνικά), ασχολιόταν και ασχολούνται όλοι όσοι θέλουν να ασκήσουν τη σκέψη τους, πράγμα που, φαντάζομαι και ελπίζω, κάνουν και όλοι οι αστρονόμοι, ερασιτέχνες και μη. Θυμηθείτε το μεγάλο Έλληνα αστρονόμο -σκακιστή Αντωνιάδη Ευγένιο, ο οποίος το 1907 σ’ ένα διεθνές σκακιστικό τουρνουά στο Παρίσι, νίκησε τον κορυφαίο τότε στο παγκόσμιο σκακιστικό στερέωμα Αμερικανό πρωταθλητή Φρανκ Μάρσαλ! Το σκάκι έχει και έντονους συμβολισμούς, όπως και η αστρονομία!... Για την ιστορία, μια και το ’φερε η κουβέντα: η λέξη ζατρίκιον είναι ξεκάθαρα αρχαιοελληνική και ετυμολογικά προέρχεται από δύο λέξεις, το επιτακτικό μόριο «ζα-» και το ρήμα τριάζω ή τριάσσω. Το επιτακτικό μόριο «ζα» είναι πολύ γνωστό και το χρησιμοποιούμε σε πολλές λέξεις και έχει ως στόχο να ενισχύει το δεύτερο συνθετικό της λέξης. Για παράδειγμα ζά(μ)πλουτος ή ζάπλουτος σημαίνει ο πολύ πλούσιος, ο πάμπλουτος, ο βαθύπλουτος. Το ρήμα τριάζω ή τριάσσω ή τριάττω σημαίνει νικώ. Και τριαγμός σημαίνει νίκη. Ζατριάζω σημαίνει υπερνικώ ή κατανικώ. Ακόμη γνωρίζουμε την λέξη Τρισμέγιστος (τρεις φορές Μέγιστος) και η έκφραση «τρισί πάλαις» δηλώνει αυτόν που νίκησε τρεις φορές, ο Τρινικητής. Συνεπώς με την λέξη ζατρίκιον δηλώνεται η πλήρης συντριβή του αντιπάλου. Και ο παίζων το ζατρίκιον είναι ο αήττητος νικητής. Αν σας άρεσε το ποίημα, αφεθείτε στην απόλαυσή του, χωρίς αναλύσεις. Εξάλλου, «Η Τέχνη μεταγλωττίζει την απορία»...! Η Τέχνη ακινητοποιεί το χρόνο, αδελφό του θανάτου... και στη σκακιέρα του χρόνου, όλοι είμαστε παίχτες (ή πιόνια; ) Κι αν θέλετε, μπορείτε να διαβάσετε και το ιδιαίτερο, ΕΞΑΙΡΕΤIΚΟ μυθιστόρημα: «Μια παρτίδα σκάκι», του Αννίβα Α. Αρνέλλου, εκδόσεις: Τυπωθήτω

Το Σκάκι Έλα να παίξουμε... Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη Θα σου χαρίσω τους πύργους μου Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου Έχουν πεθάνει από καιρό πριν από μένα Όλα, όλα και τ' άλογά μου θα στα δώσω Όλα, όλα και τ' άλογά μου θα στα δώσω Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις Έλα να παίξουμε... Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω! Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις Έλα να παίξουμε... Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα... -- Μανώλης Αναγνωστάκης --

«Έφυγε» σε ηλικία 89 ετών ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο σκηνοθέτης της «Στέλλας». Melina Mercouri playing Stella

Αχ και να γινόταν να 'ρθω! Να περάσετε τέλεια! Περιμένουμε υλικό...

"Η ύπαρξή μας είναι καλοσώρισες κι αντίο σ' ένα μόνο βλέμμα. Όλα είναι δικά μου τίποτε δεν μου ανήκει" Βισλάβα Σιμπόρσκα

"Μπορείς να βρεις ολόκληρο το σύμπαν κρυμμένο στα πιο ασήμαντα αντικείμενα." Βισλάβα Σιμπόρσκα ( 1923- , Πολωνέζα ποιήτρια, Νόμπελ 1996)

και το ΤΕΛΟΣ από «ΤΟ κίτρινο ΠΑΡΑΜΥΘΙ» «Τίποτε δεν χάνεται από μια αληθινή αγάπη. Ακόμη κι αν έχει κρατήσει όσο το άναμμα ενός σπίρτου...κι αν δείτε ποτέ τιρκουάζ θάλασσες, που δεν μπορείτε να πιστέψετε ότι το καθάριο χρώμα τους είναι αληθινό, να ξέρετε : είναι οι παραλίες που κοιμήθηκαν αγκαλιά η Χρυσάνθη και ο πρίγκιπάς της. Το τζιν του βλέπετε, ξεβάφει...»

«Ξύπνησε… Τι ήθελε να της πει η γιαγιά; Είναι ο Πρίγκιπας της ένα βότσαλο; Ή μήπως κάποιος που θέλει να την κρατήσει κοντά του, να τη δέσει πάνω του; Περπάτησε μέχρι το καινούργιο μικρό λιμανάκι στη λίμνη της λεμονάδας. Όλα της φαίνονταν τώρα κάπως υπερβολικά. Πιο απλή τη φανταζόταν την αγάπη: Σαν βότσαλο! Σαν ένα αυτάκι της Αφροδίτης πιασμένο από ένα κομμάτι πετονιάς… Στις όχθες της λίμνης κάθισε και έκλαψε.» Απόσπασμα από: «Το κίτρινο παραμύθι» Ένα παραμύθι για το καλοκαίρι με ζωγραφιές της Στεφανίας Βελδεμίρη http://stoforos.blogspot.com/2010/08/blog-post_17.html

Το έργο του Δημήτρη Πικιώνη «Οι τρεις χάριτες» (1914) με εμφανείς τις επιρροές του από τον Σεζάν, ο οποίος άλλωστε ήταν και η αιτία για να ασχοληθεί ο νεαρός τότε αρχιτέκτονας και με τη ζωγραφική.

"Το φως έπλασε τούτο τον Κόσμο. Το φως τον συντηρεί και τον γονιμοποιεί" Δημήτρης Πικιώνης

Αποσπάσματα από το κείμενο του Δημήτρη Πικιώνη «Συναισθηματική Τοπογραφία», 1935 ...Ω γη, συ ανάγεις όλα εις τον εαυτό σου, ως εις μέτρο. Αληθινά συ είσαι το modulus που μπαίνει εις το κάθετί. Συ εμόρφωσες το Άστυ και τα πολιτεύματα. Συ κατηύθυνες τους ήχους της γλώσσας. Συ καθόρισες τις τέχνες του λόγου και του σχήματος. Είναι ίσως η πλήρωση των ίδιων νόμων μέσα στη φύση και την τέχνη, η ομορρυθμία τούτη, που μας κάνει να βλέπουμε να μεταμορφώνονται μπροστά μας οι μορφές της ζωής και της φύσης σε μορφές Τέχνης, κι αντίστροφα; Κι ακόμα, οι μορφές της μιας τέχνης σε μορφές της άλλης; Δεν είναι η ομορρυθμία που κυβερνάει στο βάθος τις, κατά το φαινόμενον, πλέον διάφορες πραγματώσεις, που έχει τη δύναμη ν' αποκαλύψει και να εξηγήσει η μια την άλλη; Οδοιπορώντας επάνω στο έδαφος τούτο, βασίλειο του ασβεστολίθου και της αργίλου, είδα το πέτρωμα να μεταμορφώνεται σ' επιστύλιο και η κόκκινη άργιλος να βάφει τους τοίχους του φανταστικού σηκού. Τα χαλίκια του Κλάδεου μου φανήκαν ως κεφάλια ηρώων και τ' αγάλματα των αετωμάτων ως όρη. Η κόμη του Διός ως γκρεμνοί, και το μυριόσχημο τούτο βουνό, που οδοιπορώντας γύρω του ανασύνθεσα την αρμονία των διαγραμμάτων του, ως ελληνικό άγαλμα... ... Αλλά ποιος δύναται τώρα να καλέσει εις τη θύμηση όλα τα πνεύματα των ωρών του Ενιαυτού και της Ημέρας; Τα πνεύματα της Πρωίας και του Απογεύματος, της Μεσημβρίας και των Δειλινών; Τις μέρες του Θέρους και της Ανοίξεως, τις αιθρίες του Φθινοπώρου και του Χειμώνα; Τις μέρες που πνέει ο Βορράς ή ο Νότος, ο Απηλιώτης ή οι Ετήσιαι; Για να ιδούμε τα πάθη και τις μεταμορφώσεις του Σχήματος και του Χώρου μέσα εις το πνεύμα του Χρόνου; *** Αλλά τι βλάπτει αν το συναισθηματικό τούτο ημερολόγιο είναι ελλιπές; Δεν θα έφτανε αν, από τη θεώρηση τούτου, γινόταν φανερή η Αρχή που μου φαίνεται πως η Φύση θέλει να μας διδάξει: "Πως τίποτα δεν υπάρχει μόνο του αλλά τα πάντα είναι μέρος μιας καθολικής Αρμονίας. Όλα διαπερνούν το ένα τ' άλλο και πάσχουν και μεταβάλλονται το ένα από τ' άλλο. Και δεν μπορείς να συλλάβεις το ένα παρά μέσον των άλλων..." Διαβάστε το ολόκληρο, αξίζει!!! ΠΗΓΗ: http://www.eikastikon.gr/arxitektoniki/pikionis/txt_self_topografia.html#3_bottom