wereniki

οι Άλπεις τη νύχτα

εικόνα του γαλαξία από το Ιράν

εθνικό πάρκο της Ρεουνιόν και απαστράπτουσα Αφροδίτη

Εκπληκτικές φωτογραφίες του νυχτερινού ουρανού από τον παγκόσμιο διαγωνισμό αστροφωτογραφίας Best Night-Sky Pictures 2011! Mono Lake, California

Η μεγάλη τέχνη έχει οικουμενικό χαρακτήρα, ενεργοποιεί την α-λήθεια, συντηρεί τον αγώνα της μνήμης ενάντια στη λήθη και αντιστρατεύεται σε όλες τις εκφράσεις της βίας.

H έκθεση του πίνακα του Πάμπλο Πικάσο, «Μπούστο γυναίκας» (1943) που έγινε στη Ραμάλα της Παλαιστίνης (IAAP/International Academy of Art Palestine) από τις 24 Ιουνίου μέχρι τις 20 Ιουλίου με ιδέα του επιμελητή Χαλέντ Xουρανί, αν και από τις πιο σπουδαίες ειδήσεις, πέρασε απαρατήρητη...

Ραμάλα Παλαιστίνης / Διαφημιστική πινακίδα της έκθεσης. Πικάσο

"Ένας Πικάσο στην Παλαιστίνη" Η δύναμη της Τέχνης, ας είναι η δύναμη που θα ανοίξει παράθυρα στο διάλογο για ειρήνη και ελευθερία και θα εναντιωθεί στη βία.

Η τεχνολογία και το μεράκι των οπαδών της μουσικής του δρόμου έδωσε τη δυνατότητα σε μουσικούς που βρίσκονταν ο καθένας στη χώρα του, να συμμετάσχουν οn line στην εκτέλεση του αγαπημένου τραγουδιού "STAND BY ME". Μ’ αρέσει πολύ, απολαύστε το κι εσείς! Http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=2539741

Ίσως όχι μόνο στο Αιγαίο. Έχετε δίκιο, ίσως όχι μόνο στο Αιγαίο, απλά τυχαίνει να... λατρεύω τις Κυκλάδες! Εκεί νιώθω να χτυπά η καρδιά του Αιγαίου, εκεί ο ήλιος είναι αδέκαστος, έτσι που η θάλασσα να είναι ανάγκη..! Όλες τις μέρες το φετινό καλοκαίρι, ιστιοπλοώντας με δυνατούς αέρηδες στο Αιγαίο στο νου μου δέσποζε το «ακούω του λυσσώντος ανέμου την ορμήν», του Κάλβου. Το νησόσπαρτο αρχιπέλαγος, με βραχονησίδες και κατοικημένους τόπους σαν τραβηγμένη μονοκοντυλιά μέσα σε διάφανο τόξο, «μιλάει» ιδιαίτερα μέσα μου! «Μακαρισμένα μέρη μέσα στο μέγα κράτος της αιώνιας Θάλασσας»! ...«το καλοκαίρι αστράφτει από παντού Ο ήλιος, η θάλασσα, οι στεριές αστράφτουν Και μόνο καθαρός και με κουράγιο ο άνθρωπος Μεριά στο δοιάκι και μεριά στο δρόμο του πανιού του Να καταλάβει γίνεται των θεών τη γρηγοράδα»... Εκεί, το νερό είναι σαν ουρανός... Κι αυτό το ΦΩΣ!!! Εκεί, την ώρα και τη στιγμή, όπου στεριά, ουρανός και Θάλασσα ζυγιάζονται σε μια τριπλή κοινοκτημοσύνη με κεντρικό στοιχείο το Φως, που όλα τα ξεδιαλύνει ωσότου βασιλέψει ο ήλιος «φως το χέρι, φως το πόδι, κι όλα γύρω σου είναι φως»(Δ. Σολωμός) Εκεί, τα άπειρα δελφίνια δεξιά, ζερβά, μακριά, κοντά στην πλώρη μας, πίσω, ανοιχτά μας, μέσα στα μαλάματα του δειλινού, που δεν ξεχωρίζεις αν είναι του ήλιου ή της Θάλασσας, της γης ή τ’ ουρανού! Η αλυσίδα τους από μακριά, καθώς σαλτάρουν αλληλοδιάδοχα έξω από το νερό, γυρίζει όπως η φτερωτή του μύλου! Η χάρη τους δεν περιγράφεται, άπιαστη... «και στους λογαριασμούς σου μένεις με άδεια χέρια σα να μετράς τα κύματα ή τ’ αστέρια » Εκεί, όλες τις μέρες άκουγα τη λέξη «Θάλασσα», να μας χτυπάει πρύμα, πλώρα, «ταυτίζοντας τη σημασία της με την ονομασία της»... Τι ωραία να αρμενίζεις με το νόμο της Θάλασσας και όχι με το νόμο της στεριάς! Εκεί, ύστερα από ζόρικες νυχτερινές πλεύσεις με μουδαρισμένα πανιά, λίγο πριν το χάραμα, τα αλατισμένα μάτια σκαλώνουν σ’ ένα – δυο ακροτελεύτια αστέρια, που περισσότερο τα μαντεύεις παρά τα θωρείς.. Εκεί, οι φάροι... μου θυμίζουν πόσο αγιάτρευτη έχω μείνει από την παιδική μου αρρώστια, να γίνω φαροφύλακας! (κράτησα το σύνδρομο της μοναξιάς) Εκεί, αγκαλιές οι ερημικοί όρμοι, που φουντέρνομε αρόδο και τα μυριάδες αστέρια στο θεοσκότεινο ουρανό, τόσα που δυσκολεύεσαι να εντοπίσεις γνωστούς αστερισμούς!!! Εκεί, ουρανός και γη, κάτω και πάνω κόσμος, δένονται αξεδιάλυτα, παθιασμένα! Εκεί, νομίζω, εύκολα διαλέγω ποιο πολικό αστέρι θα σημαδέψει τον ουρανό που έχω μέσα μου για να κατευθύνει τα βήματά μου πάνω στη γη, ώστε να μην ψάχνω τον ουρανό στη γη ή τη γη στον ουρανό και να μη βρίσκω ούτε το ένα εκεί που δεν είναι ούτε το άλλο εκεί που είναι.. Εκεί, ψηλά σκαρφαλωμένα τα κάτασπρα χωριά, εκεί, η κηπουρική ένα με την ψαρική, αυτή ένα με την αρχιτεκτονική, αυτή ένα με την υφαντική και όλα ένα με τη θρησκεία, με τη γλώσσα, με τον κύκλο της ζωής και του θανάτου, με τον ουρανό, με τη γη. Εκεί, ο κρίκος της ζωής ατόφιος, αρμοσμένος με την πορεία του ήλιου και των αστερισμών στο στερέωμα: φίδι ουροβόρο. Εκεί, έξω στον πελαγίσιο αέρα, που χρυσίζει τον κόσμο ο καλοκαιρινός ήλιος, κάποιος χαίρεται στο θαλασσινό κύμα πάνω με γρήγορο καράβι, «τέρπεται δε και τις επ’ οίδμ’ άλιον ναΐ θοά», άβλαβος να διαβαίνει, «σως διαστείβων», όπως λέει ο Πίνδαρος. Εκεί, ο ασβέστης και ο αγέρας είναι τα αφεντικά των νησιών. Εκεί, το μικροσκοπικό ασβεστωμένο εκκλησάκι πλέει μέσα στη λαμπεράδα της μέρας, σαν κάτασπρη κουταλιά βανίλια μέσα στο καθαρό νερό του ποτηριού! Εκεί, ένα αλωνάκι αξίζει ίσως περισσότερο από τον κοσμοϊστορικό υπολογισμό, πως η ενέργεια δεν είναι παρά η μάζα πολλαπλασιασμένη με το τετράγωνο της ταχύτητας του φωτός(Ε=mc2). Εκεί, η ζωή συνεχίζεται για κάποιο λόγο πολύ βαθύ και άπιαστο, κάτι σαν το λόγο της περιφέρειας προς τη διάμετρο του κύκλου: τον ασύμμετρο και υπερβατικό αριθμό π=3,14...που δεν πιάνεται ποτέ ακριβώς, όπως τα πέρατα της ψυχής, που ούτε κι αυτά δεν πιάνονται. Εκεί, οι μέρες είναι απολλώνιες, αιγαιοπελαγίτικες, σε όλη τη δόξα του ουρανού και της Θάλασσας. Εκεί, το δροσερό αεράκι στα μπουγάζια μεταμορφώνεται σε αγέρα λυσσασμένο, που ξεμαλλιάζει και φρενιάζει τη Θάλασσα, αποδεικνύοντας αληθινούς τους στίχους του Σόλωνα: «εξ ανέμων δε θάλασσα ταράσσεται. Ήν δε τις αυτήν μη κινή πάντων εστί δικαιοτάτη» Το να περιγράφεις με λόγια τα νησιά των Κυκλάδων, σημαίνει να τα χαντακώνεις. Προτιμότερο να τα ζεις... Και είπα ήδη τόσα πολλά...!(εντάξει μη βαράτε, υπόσχομαι, δεν θα το ξανακάνω)

(5) Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια. ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (ΧΙV) ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ “Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ” Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ δειλινό στη Μήλο

6 Αυγούστου στην πλατεία της Παντάνασσας στη Χώρα της Σικίνου, ο Γιώργος Κουρουπός στο πιάνο, ο Σπύρος Σακκάς στο τραγούδι και η Ιουλίτα Ηλιοπούλου στην απαγγελία, μας ευφραίνουν κυριολεκτικά με ένα αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ελύτη, που φέρει τον γενικό τίτλο "Με το λύχνο του άστρου".

Αν δεν το ανεβάσω κι αυτό τώρα, τότε...πότε;;; «Το δελφινοκόριτσο» Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Λίνος Κόκοτος Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Βιολάρης Εκεί στης Ύδρας τ' ανοιχτά και των Σπετσών να σου μπροστά μου ένα δελφινοκόριτσο Μωρέ τού λέω πούν' το μεσοφόρι σου έτσι γυμνούλι πας να βρεις τ' αγόρι σου; Άιντε μωρό μου, ανέβα και κινήσαμε πέντε φορές τους ουρανούς γυρίσαμε! Αγόρι εγώ δεν έχω, μου αποκρίνεται Βγήκα μια τσάρκα για να δω τι γίνεται. Δίνει βουτιά στα κύματα και χάνεται ξανανεβαίνει κι απ' τη βάρκα πιάνεται! Άιντε μωρό μου... Θεέ μου, συγχώρεσέ με, σκύβω για να δω κι ένα φιλί μου δίνει, το παλιόπαιδο.. Σα λεμονιά τα στήθη του μυρίζουνε κι όλα τα μπλε στα μάτια του γυαλίζουνε! Άιντε μωρό μου... κι όλα τα μπλε στα μάτια του γυαλίζουνε...

Για το καλοκαίρι στις Κυκλάδες! «Τα τζιτζίκια» Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Λίνος Κόκοτος Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Βιολάρης Η Παναγιά τα πέλαγα κρατούσε στην ποδιά της. Την Σίκινο, την Αμοργό και τ' άλλα τα παιδιά της. Ε σεις τζιτζίκια μου άγγελοι γεια σας κι η ώρα η καλή. Ο βασιλιάς ο Ήλιος ζει; Κι όλ' αποκρίνονται μαζί. Ζει και ζει και ζει ..... ο βασιλιάς ο ήλιος ζει. Από την άκρη του καιρού και πίσω απ' τους χειμώνες άκουγα σφύριζε η μπουρού κι έβγαιναν οι Γοργόνες. Ε σεις τζιτζίκια μου άγγελοι γεια σας κι η ώρα η καλή. Ο βασιλιάς ο Ήλιος ζει; Κι όλ' αποκρίνονται μαζί. Ζει και ζει και ζει ..... ο βασιλιάς ο ήλιος ζει. Κι εγώ μέσα στους αχινούς στις γούβες στ' αρμυρίκια σαν τους παλιούς θαλασσινούς ρωτούσα τα τζιτζίκια: Ε σεις τζιτζίκια μου άγγελοι γεια σας κι η ώρα η καλή. Ο βασιλιάς ο Ήλιος ζει; Κι όλ' αποκρίνονται μαζί. Ζει και ζει και ζει ..... ο βασιλιάς ο ήλιος ζει.

«Αύγουστος είναι» Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης Μουσική: Παντελής Θαλασσινός Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός Αύγουστος είναι το τραγούδι του Νικόλα και κάποια νύχτα στη ζωή που τα'χεις όλα μια αγκαλιά και φορητό ραδιοφωνάκι να παίζει Μάλαμα, Περίδη και Λιδάκη... -R- Αύγουστος είναι και του Ρίτσου η σονάτα αλλά μπορεί κι ένα χωνάκι σοκολάτα του σεληνόφωτος αυτή η πανδαισία να ξεγελιέσαι πως υπάρχει αθανασία... Αύγουστος είναι ο ρεμβασμός του Σκιαθίτη κι οι αναμνήσεις απ' το φως του Πανορμίτη φλόγα κεριού σε ταπεινό προσκυνητάρι με το σπαθί του Αρχαγγέλου στο θηκάρι. Αύγουστος είναι και το δεύτερο φεγγάρι προτού προλάβει ο Σεπτέμβρης να το πάρει, πέντε-έξι στίχοι που αγαπάς και τους θυμάσαι είσαι κι εσύ που ξαγρυπνάς κι όταν κοιμάσαι...

Αν και οδεύει προς το τέλος του, του τα οφείλω... «Ο Αύγουστος» Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Λίνος Κόκοτος Πρώτη εκτέλεση: Ρένα Κουμιώτη Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά. Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σένα ορκιζόμαστε πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλιόμαστε. Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά. Απ' την Παρθένο στο Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε κι έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν' ανάψουμε.

Καλώς σας βρήκα!!! Αύγουστος: ένας μήνας, ένας αυτοκράτορας, ένας Αιγαιοπελαγίτης Ποιητής Ο Αύγουστος είναι ο όγδοος μήνας του έτους κατά το Ιουλιανό και το Γρηγοριανό ημερολόγιο και έχει 31 ημέρες. Στο αρχαίο αττικό ημερολόγιο ο Αύγουστος ήταν ο δεύτερος μήνας του έτους και ονομάζονταν Μεταγειτνιών διάρκειας 29 ημερών που αντιστοιχεί με το χρονικό διάστημα από 24 Ιουλίου έως τις 22 Αυγούστου. Ο Αύγουστος, κατά το παλαιό ρωμαϊκό ημερολόγιο, ήταν ο έκτος μήνας, γι' αυτό αρχικά στα Λατινικά ονομάζονταν Sextilis και είχε 31 ημέρες, ευθύς εξ αρχής από την εγκαθίδρυση του Ιουλιανού ημερολογίου το 45 π.Χ. (έτος 709 από κτίσεως Ρώμης). Το έτος 8 π.Χ. ο Αύγουστος Καίσαρας του έδωσε το όνομά του χωρίς την προσθήκη μίας ημέρας από τον Φεβρουάριο (όπως λανθασμένα αναγράφεται σε ορισμένες αναφορές). Λέγεται ότι ο Αύγουστος έβαλε τον μήνα σε αυτή την θέση, για να τιμήσει τον θάνατο της Κλεοπάτρας η οποία, όπως αναφέρεται, έθεσε τέλος στη ζωή της στις 12 Αυγούστου του 30 π.Χ. Κατά το Βυζαντινό ημερολόγιο που ακολουθεί ακόμη και σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία, και το οποίο αρχίζει τον Σεπτέμβριο, ήταν ο τελευταίος μήνας του χρόνου κι έτσι η 31 Αυγούστου γιορτάζονταν ως παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

"Στο παραθύρι στέκοσουν" Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης & Καίτη Θύμη ( Ντουέτο ) Άλλες ερμηνείες: Μαρία Φαραντούρη Νένα Βενετσάνου http://www.youtube.com/watch?v=dKl6cIDL1OA Στο παραθύρι στέκοσουν κι οι δυνατές σου οι πλάτες φράζαν ακέρια την μπασιά τη θάλασσα τις τράτες. Κι ο ίσκιος σου σαν αρχάγγελος πλημμύριζε το σπίτι κι εκεί στ' αυτί σου σπίθιζε η γαζία τ' αποσπερίτη. Κι ήταν το παραθύρι μας η θύρα όλου το κόσμου κι έβγαζε στον παράδεισο που τ' άστρα ανθίζαν φως μου. Κι ως στέκοσουν και κοίταζες το λιόγερμα ν' ανάβει σαν τιμονιέρης φάνταζες κι η κάμαρα καράβι. Και μες στο χλιό και γαλανό το απόβραδο έγια λέσα μ' αρμένιζες στη σιγαλιά του γαλαξία μέσα. Και το καράβι βούλιαξε κι έσπασε το τιμόνι και στου πελάγου το βυθό πλανιέμαι τώρα μόνη.

"Είχα φυτέψει μια καρδιά" Στίχοι: Νίκος Γκάτσος Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης Άλλες ερμηνείες: Δήμητρα Γαλάνη Γιώργος Μούτσιος Με τ' αστεράκι της αυγής στο παραθύρι σου σαν βγεις κι αν δεις καράβι του νοτιά να ΄ρχεται από την ξενιτιά στείλε με τ' άσπρα σου πουλιά γλυκά φιλιά. Με τ' αστεράκι της αυγής στο παραθύρι σου σαν βγεις κι αν δεις καράβι του νοτιά να 'ρχεται από την ξενιτιά στείλε με τ' άσπρα σου πουλιά χίλια γλυκά φιλιά. Είχα φυτέψει μια καρδιά στου χωρισμού την αμμουδιά μα τώρα που 'ρθα να σε βρω με δαχτυλίδι και σταυρό γίνε το φως μου και του κόσμου η ξαστεριά κι απ' το παλιό μας το κρασί δώσ' μου να πιω και πιες κι εσύ να μείνω αγάπη μου για πάντα στην πικρή στεριά..

«Ένα καράβι» Στίχοι: Αλέξανδρος Δήμας Μουσική: Αλέξανδρος Δήμας Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου http://www.youtube.com/watch?v=nJX6b996_Y0 Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές σηκώνει άγκυρα άγριο χάραμα υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις, κενές! Όταν βραδιάζει, που λες, στο κατάστρωμα χίλια φωτάκια θ' ανάβουν μικρά στη συντροφιά μας θα έρχεται ο άνεμος να μας σφυρίζει τραγούδια παλιά. Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε και τους βαρέθηκα, δεν τους μπορώ να ξενυχτίσουμε και να μεθύσουμε να τους ξεχάσουμε όλους εδώ... Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο λύνει τους κάβους κι ανοίγει πανιά αφήνει πίσω στραβά και παράλογα σηκώνει άγκυρα για μακριά! Θα ξημερώνουμε πάνω στη θάλασσα θα βγαίνει ο ήλιος να κάνει βουτιές ο παπαγάλος θα λέει "τους ξεφύγαμε" κι εμείς θα ψάχνουμε γι άλλες στεριές. Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε ... Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές σηκώνει άγκυρα άγριο χάραμα υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις, κενές.. Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε... θα ξημερώνουμε πάνω στη Θάλασσα!

Καλούς πλόες σε μας, που σηκώνουμε άγκυρα, ανοίγουμε πανιά και σαλπάρουμε για Κυκλάδες! Καθαρούς ουρανούς σε όλους... Το σίγουρο είναι, ότι θα απολαύσω έναστρο ουρανό καταμεσής της Θάλασσας με αρκετή υγρασία μεν, μηδέν φωτορύπανση δε και ορατότητα 360ο , ανοιχτό πεδίο! Γι’ αυτό εκεί, καταμεσής του πελάγους, η σκέψη μου δεν είναι ονειροπόλος αλλά... ονειροδίαιτος! Καλή αντάμωση Http://www.jacquielawson.com/preview.asp?cont=1&hdn=2&pv=3283581&path=2456821

A Tale of Two Hemispheres http://apod.nasa.gov/apod/astropix.html

Εμείς μόλις επιστρέψαμε από εξαιρετική αστροπαρατήρηση εγκαινιάζοντας και τα γιλέκα παρακαλώ!!! Τάσο και Κωνσταντίνε, είχατε δίκιο: είναι ΤΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ!!! Εκτός του ότι είχες απόλυτο σκοτάδι όταν ερχόταν αμάξια, άναβαν αναπτήρες ή άνοιγαν κινητά, επιπλέον και σε ζέσταιναν(το φόραγα πάνω από το μπουφάν, φύσαγε και έκανε κρύο στο βουνό) και σε...απομόνωναν με τέτοια κουκούλα! Επίσης, στην κάτω αριστερή τσέπη του δικού μου, είχα κρύψει- όχι χύμα, σε σακουλάκι- φυστίκια και στραγάλια για το κρύο! Εντάξει, μη βαράτε...δεν θα βάλω σ' αυτήν την τσέπη φακό! Απίστευτα μεγάλος αριθμός διαττόντων απόψε, όχι από συγκεκριμένη περιοχή!

o κρατήρας Gale κοντά στον ισημερινό του Άρη http://apod.nasa.gov/apod/astropix.html

Owl City- "Galaxies" http://www.youtube.com/watch?v=CPqqeTxz6Tc&feature=related Call back the cap com, Tick off the time bomb, Let felicity fly. Armor the air lock, Blanket the bed rock, And kiss the planet goodbye. Dear God, I was terribly lost When the galaxies crossed And the sun went dark. Dear God, You're the only North Star I would follow this far. Fight back the flight deck, Bring on the break neck To the solar eclipse Summit the sunset Dubtail the dragnet And blow your backbone to bits. Dear God, I was terribly lost When the galaxies crossed And the sun went dark. Dear God, You're the only North Star I would follow this far. Oh telescope, Keep your eye on my only hope, Lest I blink and be swept off the narrow road, Hercules, you've got nothing to say to me, 'Cause you're not the blinding light that I need. For He is the saving grace of the galaxies. (Galaxies, galaxies, galaxies, galaxies) He is the saving grace of the galaxies. (Galaxies) Dear God, I was terribly lost When the galaxies crossed And the sun went dark Dear God, You're the only North Star I would follow this far. I would follow this far.