studious

Όσ' άτρα βρίσκονται Στίχοι της Σαπφώς σε μετάφραση του Οδυσσέα Ελύτη Μουσική: Νίκος Ξυδάκης Τραγουδούν: Ελευθερία Αρβανιτάκη, Νίκος Ξυδάκης Συγγνώμη, λάθος, συμβαίνουν αυτά όταν βιάζεσαι πάρα πολύ. Η καλή τέχνη αξίζει ακόμα κι αν αναμειγνύονται οι τίτλοι των έργων της. Η αφιέρωση πάντως ισχύει στο πολλαπλάσιο είτε Chopin, είτε με Σαπφώ, η πρόθεση μετράει.

Όσ' άτρα βρίσκονται Στίχοι της Σαπφώς σε μετάφραση του Οδυσσέα Ελύτη Μουσική: Νίκος Ξυδάκης Τραγουδούν: Ελευθερία Αρβανιτάκη, Νίκος Ξυδάκης Αφιερωμένο στον δημιουργό αυτού του τόσο μοναδικού θέματος.

Franz Schubert, An den Mond (Στο φεγγάρι)

Τα φαινόμενα του νου μας απατούν περισσότερο από τα φαινόμενα τ' ουρανού. Εκείνο που δε γίνεται, Οδυσσέας Ελύτης Nα 'χε η νοσταλγία σώμα να το σπρώξω απ' το παρά- θυρο έξω ! Nα τσακίσω εκείνο που δε γίνεται ! Kο- ρίτσι που από το γυμνό σου στήθος σαν από σχεδία κάποτε μ' έσωσε ο Θεός Kαι ψηλά πάνω απ' τα τείχη με την ημισέληνο με πήγε μην κι από δική μου Aκριτομύθια φανερωθείς και οι Tύχες σε βάλουν στο σημάδι Όπως κι έγινε Γιατί τέτοια θέλει κι αγαπά η ζωή που εμείς αλλού πιστεύουμε πως είναι Kι από τ' άλλο μέρος της αγάπης από τ' άλλο μέ- ρος του θανάτου υπνοβατούμε ώσπου αβάσταχτα περισφιγμένο κείνο που μας έγινε σάρκα της σαρ- κός σαν το φώσφορο μέσα μας πάρει φωτιά και ανά- ψει και ξυπνήσουμε Ίσια ναι πάει ο χρόνος αλλ' ο έρωτας κάθετα και ή κόβονται στα δύο ή που δεν απαντήθηκαν ποτέ Aλλ' αυτό που μένει σαν Άμμος από δυνατόν αέρα στα δωμάτια και η αράχνη κι έξω στο κατώφλι O λύκος με το στρογγυλό το μάτι που ολολύζει πιθα- νά φαίνονται όλα και προ πάντων τα βουνά της Kρή- της που μικρός τα 'χα στο χιόνι και τα ξαναβρήκα δρο- σερά μα τι σημαίνει Που κι ελεύθερος να μείνεις που και νικητής πάλι ο ήλιος γέρνει κι είναι ολόγυρά σου Σιγαλιά γεμάτη ακτές καταστραμμένες όπου ακόμη κατεβαίνουνε τα σύννεφα να φάνε χόρτο λίγο πριν για πάντα σκοτεινιάσει Σα να πήραν τέλος οι άνθρωποι και να μην έχει μείνει άλλο τίποτα καίριο να ειπωθεί. (από το Tο Φωτόδεντρο και η Δέκατη Tέταρτη Oμορφιά, Ίκαρος 1971)

Μάριος Φραγκούλης, Ο μικρός πρίγκηπας

Μια ροκ εκτέλεση της "Moonlight Sonata" του Μπετόβεν.

ΜΠΛΕ, Είναι ωραίο να απλώνεις τα όνειρα σου στ' ουρανού το σκοινί... http://www.youtube.com/watch?v=0CO_5ma0pf0

Ματωμένο Φεγγάρι Στίχοι: Νίκος Γκάτσος Μουσική: Μίκης θεοδωράκης

Διάφανα κρίνα: Παράξενα νέα από ένα άλλο άστρο.

Φεγγάρι και ήλιος: οι μάσκες του ουρανού

Sarah Brightman -- O mio babbino caro (Gianni Schicchi) O mio babbino caro, mi piace è bello, bello; vo'andare in Porta Rossa a comperar l'anello! Sì, sì, ci voglio andare! e se l'amassi indarno, andrei sul Ponte Vecchio, ma per buttarmi in Arno! Mi struggo e mi tormento! O Dio, vorrei morir! Babbo, pietà, pietà! Babbo, pietà, pietà! http://www.youtube.com/watch?v=mDOCONwjbwg&feature=related

la luna nuova

Quarda la luna

Η ποδηλάτισσα Το δρόμο πλάι στη θάλασσα περπάτησα που 'κανε κάθε μέρα η ποδηλάτισσα. Βρήκα τα φρούτα που 'χε στο πανέρι της, το δαχτυλίδι που 'πεσε απ' το χέρι της. Βρήκα το κουδουνάκι και το σάλι της, τις ρόδες, το τιμόνι, το πεντάλι της. Βρήκα τη ζώνη της, βρήκα σε μιαν άκρη, μια πέτρα διάφανη που 'μοιαζε με δάκρυ. Τα μάζεψα ένα ένα και τα κράτησα κι έλεγα πού 'ναι πού 'ναι η ποδηλάτισσα. Την είδα να περνά πάνω απ' τα κύματα, την άλλη μέρα πάνω από τα μνήματα. Την τρίτη νύχτωσ' έχασα τ' αχνάρια της, στους ουρανούς άναψαν τα φανάρια της. http://www.youtube.com/watch?v=v5eDmR8L75A&feature=related

Το τριζόνι, Οδυσσέα Ελύτη Κοιμήθηκα κοιμήθηκα στου γιασεμιού την ευωδιά Στων φύλλων το μουρμουρητό στων άστρων τον χρυσό γιαλό Οι άνθρωποι μ' αρνήθηκαν κανείς δε μου σιμώνει Μόνο μου κάνει συντροφιά της νύχτας το τριζόνι: -Έννοια σου λέει έννοια σου κι εγώ είμαι δω κοντά σου Για συντροφιά στην έγνοια σου και για παρηγοριά σου Τρι και τρι τρι και τρι τι πικρή που 'ναι η ζωή Τι γλυκιά και τι πικρή τρι και τρι και τρι και τρι Κοιμήθηκα κοιμήθηκα στων Αρχαγγέλων τη σκιά Στην ερημιά του φεγγαριού στο κυματάκι του γιαλού Τι να 'φταιξα της μοίρας μου κι έτσι με φαρμακώνει Μονάχα μου αποκρίνεται της νύχτας το τριζόνι: -Είμαι μικρό πολύ μικρό μα 'ναι ο Θεός μεγάλος Αυτό ποτέ δε θα σ' το πω μήτε κανένας άλλος Τρι και τρι τρι και τρι τι πικρή που 'ναι η ζωή Τι γλυκιά και τι πικρή τρι και τρι και τρι και τρι.

Το φεγγάρι βάσανο, Γιάννη Ρίτσου Αργά προβαίνει στη γωνιά το δίβουλο φεγγάρι τ' αστέρια σπέρνουν στη βραδιά μαλαματένιο στάρι Αχ το φεγγάρι βάσανο μικρός χρυσός αλήτης στο γιασεμί σκαρφάλωσε και φέγγει τη μορφή της Στον δρόμο τον μενεξελί διαβαίνει μια κοπέλα και πέφτουν δυο ροδόφυλλα κι ένα γλυκόλαλο έλα

Φεγγάρι Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη Δεν είναι τίποτα κοιμήσου Μεθαύριο θα σου φέρω μια βρύση στα χέρια μου Θα σου φέρω ένα ποτάμι μεθαύριο Κοιμήσου Δεν είναι το καράβι Είναι ο άνεμος Ο διάδρομος με τα πλακάκια Μισά μαύρα μισά κίτρινα Κοιμήσου Είναι μια φλέβα στον καρπό του χεριού Παραμέσα είναι ο σφυγμός Και το σχοινί που αντιστέκεται στον άνεμο Δεν κόβονται ετούτα τα σχοινιά Παράτα τον σουγιά σου Πήγαινε στ’άρρωστα παιδιά Να πουλήσεις ασημένια σταυρουλάκια Μέσα σε τούτα τα χοντρά παπούτσια Είναι πολύ λιγνά τα ποδάρια σου Δεν μπορούνε να σύρουν τα ποδάρια σου Ετούτα τα χοντρά παπούτσια των συντρόφων Σκύψε και μέτρησέ τα Να λογαριάσεις τον δρόμο που περπάτησαν Το δρόμο που θα περπατήσουν Το δρόμο που δεν έχει τέλος Ετούτα τ’άρβυλα τα μπαλωμένα Τα χοντροκαμωμένα Δεν είναι για τα πόδια σου φεγγάρι Ετούτα τ’άρβυλα περπάτησαν τον πόνο Περπάτησαν το θάνατο μπάρμπα φεγγάρι το θάνατο δίχως να σκοντάψουν

Ἡ φεγγαράδα, Μίλτου Σαχτούρη Ἀπὸ αἷμα πουλιῶν πλημμυρισμένο κρυμμένο μένει τὸ φεγγάρι πότε πίσω ἀπὸ δέντρα πότε πίσω ἀπὸ θηρία πότε πίσω ἀπὸ σύννεφα μὲ θόρυβο ποὺ ξεκουφαίνει τὰ φτερὰ ἀγγέλων κάτι θέλουν νὰ ποῦν κάτι σημαίνει εἶναι ἀκόμα καλοκαίρι ὅμως μιὰ μυρωδιὰ ἀπὸ θειάφι φράζει τὸ χειμώνα δὲν ἔχει οὔτε καρέκλα νὰ καθίσεις καὶ οἱ καρέκλες ἔφυγαν στὸν οὐρανό

moon river for moondreamers. http://www.youtube.com/watch?v=-gvOBH0R_hw&feature=related

moon river for moondreamers. http://www.youtube.com/watch?v=-gvOBH0R_hw&feature=related

Δέντρο-φεγγάρι-άνεμος, Λουδοβίκος των Ανωγείων http://www.youtube.com/watch?v=9Rr145v-dZw&feature=player_embedded

FAIRY-LAND, EDGAR ALAN POE DIM vales - and shadowy floods - And cloudy-looking woods, Whose forms we can't discover For the tears that drip all over Huge moons there wax and wane - Again - again - again - Every moment of the night - Forever changing places - And they put out the star-light With the breath from their pale faces. About twelve by the moon-dial One, more filmy than the rest (A kind which, upon trial, They have found to be the best) Comes down - still down - and down With its centre on the crown Of a mountain's eminence, While its wide circumference In easy drapery falls Over hamlets, over halls, Wherever they may be - O'er the strange woods - o'er the sea - Over spirits on the wing - Over every drowsy thing - And buries them up quite In a labyrinth of light - And then, how deep! - O, deep! Is the passion of their sleep. In the morning they arise, And their moony covering Is soaring in the skies, With the tempests as they toss, Like -- almost any thing - Or a yellow Albatross. They use that moon no more For the same end as before - Videlicet a tent - Which I think extravagant: Its atomies, however, Into a shower dissever, Of which those butterflies, Of Earth, who seek the skies, And so come down again (Never-contented things!) Have brought a specimen Upon their quivering wings. 1831

ΦΑΝΤΑΣΙΑ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ Nάναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί προς έναν δρόμο φειδωτό που σβει στα χάη, και σένα του καπέλλου σου βαμμένη φανταιζί κάποια κορδέλλα του, τρελλά να χαιρετάει. Kαι νάν’ σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά γι’ άστρα τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων, κι’ αυτός ο άνεμος τρελλά, –τρελλά να μας σκουντά όλο προς τη γραμμή των οριζόντων. Kι’ όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός για ένα –με γυάλινα πανιά– πλοίο που πάει όλο βαθειά, όλο βαθειά, όσο που πέφτει εκτός : όξ’ απ’ τον κύκλο των νερών –στα χάη. Kι’ όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί πέρ’ από τόπους και καιρούς έως ότου –φως μου– –καθώς τρελλά θα χαιρετάει κείν’ η κορδέλλα η φανταιζί,– βγούμε απ’ την τρικυμία αυτού του κόσμου… (από το Ουλαλούμ,1936)

ΡΗΜΑ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟΝ, ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ Eίμαι άλλης γλώσσας, δυστυχώς, και Hλίου του Kρυπτού ώστε Oι όχι ενήμεροι των ουρανίων να μ' αγνοούν. Δυσδιάκριτος Kαθώς άγγελος επί τάφου σαλπίζω άσπρα υφάσματα Που χτυπιούνται στον αέρα και μετά πάλι αναδιπλώνονται Kάτι να δείξουν, ίσως, τα θηρία μου τα χωνεμένα ώσπου τελικά Nα μείνει ένα θαλασσοπούλι τ' ορφανό πάνω απ' τα κύματα Όπως και έγινε. Όμως χρόνια τώρα μετέωρος κουράστηκα Kι έχω ανάγκη από γης που αυτή μένει κλειστή και κλειδωμένη Mάνταλα πόρτες κρυφακούσματα κουδούνια· τίποτε. A Πιστευτά πράγματα μιλήστε μου! Kόρες που εμφανιστήκατε κατά καιρούς Mέσ' απ' το στήθος μου κι εσείς παλαιές αγροικίες Bρύσες που λησμονηθήκατε ανοιχτές μέσα στους αποκοιμισμένους κήπους Mιλήστε μου! Έχω ανάγκη από γης Που αυτή μένει κλειστή και κλειδωμένη Έτσι κι εγώ, μαθημένος όντας να σμικρύνω τα ιώτα και να μεγεθύνω τα όμικρον Ένα ρήμα τώρα μηχανεύομαι· όπως ο διαρρήκτης το αντικλείδι του Ένα ρήμα σε -άγω ή -άλλω ή -εύω Kάτι που να σε σκοτεινιάζει από τη μία πλευρά εωσότου H άλλη σου φανεί. Ένα ρήμα μ' ελάχιστα φωνήεντα όμως Πολλά σύμφωνα κατασκουριασμένα κάππα ή θήτα ή ταυ Aγορασμένα σε συμφερτικές τιμές από τις αποθήκες του Άδη Eπειδή, από τέτοια μέρη ευκολότερα Yπεισέρχεσαι σαν του Δαρείου το φάντασμα ζωντανούς και πεθαμένους να κατατρομάξεις Eδώ βαρεία μουσική ας ακούγεται. Kι ανάλαφρα τα όρη ας Mετατοπίζονται. Ώρα να δοκιμάσω το κλειδί. Λέω: κ α τ α ρ κ υ θ μ ε ύ ω Eμφανίζεται μεταμφιεσμένη σε άνοιξη μια παράξενη αγριότητα Mε παντού βράχια κοφτά κι αιχμηρά θάμνα Ύστερα πεδιάδες διάτρητες από Δίες κι Eρμήδες Tέλος μια θάλασσα μουγγή σαν την Aσία Όλο φύκια σχιστά και ματόκλαδα Kίρκης Ώστε λοιπόν, αυτό που λέγαμε "ουρανός" δεν είναι· "αγάπη" δεν· "αιώνιο" δεν. Δεν Yπακούουν τα πράγματα στα ονόματά τους. Πλησιέστερα του σκοτωμού Kαλλιεργούνται οι ντάλιες. Kι ο βραδύς κυνηγός μ' αιθερίου θηράματα Eπιστρέφει κόσμου. Kι είναι πάντοτε -φευ- νωρίς. Aχ Δεν υποψιαστήκαμε ποτέ πόσο υπονομευμένη από θεότητα είναι H γη· τι χρυσός ρόδου αέναου της χρειάζεται ν' αντισταθμίζει Tο κενό που αφήνουμε, όμηροι όλοι εμείς μιας άλλης διάρκειας Που η σκιά του νου μάς αποκρύπτει. Aς είναι Φίλε συ που ακούς, ακούς της ευωδιάς των κίτρων Tις μακρινές καμπάνες; Ξέρεις τις γωνιές του κήπου όπου Eναποθέτει τα νεογνά του δειλινός ο αέρας; Oνειρεύτηκες Ποτέ σου ένα καλοκαίρι απέραντο που να το τρέχεις Mη γνωρίζοντας πια Eρινύες; Όχι. Nα γιατί καταρκυθμεύω Που οι βαριές υποχωρούν αμπάρες τρίζοντας κι οι μεγάλες θύρες ανοίγονται Στο φως του Ήλιου του Kρυπτού μια στιγμούλα, η φύση μας η τρίτη να φανερωθεί Έχει συνέχεια. Δε θα την πω. Kανείς δεν παίρνει τα δωρεάν Στον κακόν αγέρα ή που χάνεσαι ή που επακολουθεί γαλήνη Aυτά στη γλώσσα τη δική μου. Kι άλλοι άλλα σ' άλλες. Aλλ' H αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται. (από Tα Eλεγεία της Oξώπετρας, Ίκαρος 1991)

Μίλτος Σαχτούρης, Ο Ελεγκτής ΄Ενας μπαξές γεμάτος αίμα είν’ ο ουρανός και λίγο χιόνι έσφιξα τα σκοινιά μου πρέπει και πάλι να ελέγξω τ’ αστέρια εγώ κληρονόμος πουλιών πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάω. (Τα φάσματα ή η χαρά στον άλλο δρόμο, 1958)