studious

Τ΄άστρα στο ρεμπέτικο τραγούδι Σωτηρία Μπέλλου - Πριν το χάραμα Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης, Τσάντας Μουσική: Γιάννης Παπαϊωάννου, Ψηλός, Πατσάς Πρώτη εκτέλεση: Οδυσσέας Μοσχονάς, Σαμιώτης Άλλες ερμηνείες: Σωτηρία Μπέλλου || Γιώργος Νταλάρας || Στέλιος Καζαντζίδης Πριν το χάραμα μονάχος εξεκίνησα και στο πρώτο μας το στέκι την αυγούλα γύρισα Κάποια άλλη μ' είχε μπλέξει με καμώματα σ' αγαπώ κι ήρθα κοντά σου πριν τα ξημερώματα Πριν ακόμα σβήσουν τ' άστρα εξεπόρτισα αχ να ξανάβρω τα δυο σου χείλη που ποτέ δε χόρτασα Φωτογραφίες από την ταινία Στέλλα του Κακογιάννη.

Τ' άστρα στο ρεμπέτικο τραγούδι Νύχτωσε, νύχτωσε Δίσκος HMV A.O. 2936, Συνθ.: Σταύρος Τζουανάκος, Τραγ.: Σταύρος Τζουανάκος, 1950 Οι διαβάτες αραιώσαν το δρομάκι ησύχασε [τα φωτάκια γύρω απλώσαν νύχτωσε, νύχτωσε.] x2 Τ' άστρα βγήκαν για σεργιάνι κι ένα κάποιο κύλησε [το φεγγάρι βόλτα κάνει νύχτωσε, νύχτωσε.] x2 Τέτοια ώρα να 'σαι μόνος γιατί σ' άλλον γλίστρησε [ειν' ο πιο μεγάλος πόνος νύχτωσε, νύχτωσε.] x2

Τ' άστρο του πρωινού Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου Άλλες ερμηνείες: Νίκος Παπάζογλου Του πρωινού άστρο θαμπό για χάρη σου αγρυπνούμε. Η αναπνοή μας σου μιλά κι οι βράχοι κρυφακούνε, άστρο του πρωινού! Το φως σου από ουρανό απόμακρο το στέλνεις άστρο θαμπό του πρωινού που τη ζωή μας φέρνεις άστρο του πρωινού! Ένα λοφίο πορφυρό φορώντας πλησιάζεις, αστέρι, που πριν έρθεις καν, άστρο μου φεύγεις πάλι άστρο του πρωινού! Άστρο θαμπό του πρωινού βλέπουμε να σιμώνεις κι όσο έρχεσαι λαμπρύνεσαι, το φως σου δυναμώνεις, άστρο του πρωινού! Άστρο θαμπό του πρωινού για χάρη σου αγρυπνούμε και τούτη η μέρα ας μας βρει μ' αυτούς που αγαπούμε, άστρο του πρωινού!

Μπολιβάρ, Νίκου Εγγονόπουλου Ένα ελληνικό ποίημα ΦΑΣΜΑ ΘΗΣΕΩΣ ΕΝ ΟΠΛΟΙΣ ΚΑΘΟΡΑΝ, ΠΡΟ ΑΥΤΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΦΕΡΟΜΕΝΟΝ Le cuer d’un home vaut tout l’or d’un païs Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς, Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά, Γι’ αυτούς η απόλυτη υποταγή κάθε στοιχείου, η σιγή, γι’ αυτούς τα δάκρυα, γι’ αυτούς οι φάροι, κι οι κλάδοι ελιάς, και τα φανάρια Όπου χοροπηδούνε με το λίκνισμα των καραβιών και γράφουνε στους σκοτεινούς ορίζοντες των λιμανιών, Γι’ αυτούς είναι τ’ άδεια βαρέλια που σωριαστήκανε στο πιο στενό, πάλι του λιμανιού, σοκάκι, Γι’ αυτούς οι κουλούρες τ’ άσπρα σκοινιά, κι οι αλυσίδες, οι άγκυρες, τ’ άλλα μανόμετρα, Μέσα στην εκνευριστικιάν οσμή του πετρελαίου, Για ν’ αρματώσουνε καράβι, ν’ ανοιχτούν, να φύγουνε, Όμοιοι με τραμ που ξεκινάει, άδειο κι ολόφωτο μέσ’ στη νυχτερινή γαλήνη των μπαχτσέδων, Μ’ ένα σκοπό του ταξιδιού: προς τ’ άστρα.

ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ Ποίηση: Federico Garcia Lorca. Ποιητική απόδοση: Λευτέρης Παπαδόπουλος. Μουσική: Χρήστος Λεοντής. Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς, δεύτερη φωνή Τάνια Τσανακλίδου ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΕΟΝΤΗΣ-F.G. LORCA: "ΑΧ...ΕΡΩΤΑ" (COLUMBIA 70136) 1974 Όταν βγαίνει το φεγγάρι πέφτουν στη σιωπή οι καμπάνες και τ' αδιάβατα δρομάκια φανερώνονται Όταν βγαίνει το φεγγάρι θάλασσα τη γη σκεπάζει κι η καρδιά νησάκι νοιώθει μες στο άπειρο. Με το ολόγιομο φεγγάρι δεν διψάς για πορτοκάλια θέλεις παγωμένα φρούτα καταπράσινα Όταν βγαίνει το φεγγάρι κλαίνε με λυγμούς στις τσέπες πρόσωπα εκατό και ίδια τ' ασημόφραγκα.

Νομίζω ότι ο δημιουργός αυτού του θέματος πρέπει να είναι πολύ περήφανος, γιατί έχει κάνει πράξη με πολλούς τρόπους τον τίτλο του"Ξεπερνώντας τα όρια". Αν και η ενασχόλησή μου με το θέμα βρίσκεται σε βρεφικό στάδιο και ίσα που μπουσουλάει, θα σταθώ μόνο στους "πολλούς τρόπους". Η θέαση οποιουδήποτε πράγματος είτε βιολογικά είτε πνευματικά έχει πολλούς τρόπους, πολλά πρίσματα και η μαγεία της γνώσης είναι η ικανότητα να μπορείς να προσεγγίσεις το ζητούμενο μέσα από όσο το δυνατό περισσότερες πλευρές. Αυτό δεν είναι απλά ελευθερία του λόγου αλλά ελευθερία της σκέψης ή η ίδια η κατακτούμενη γνώση. Από απίστευτες παρατηρήσεις, που ήταν ασύλληπτες ή και επιλήψιμες για την εποχή τους, η επιστήμη εξελίχτηκε προκειμένου να δημιουργήσει όλα αυτά τα τηλεσκόπια που ο καθένας χρησιμοποιεί σήμερα για να ...παρατηρήσει τον ουρανό και οι θετικοί επιστήμονες του forum μπορούν να επιβεβαιώσουν την αξιοπιστία των λεγομένων. Στην εκπαίδευση, πάλι, που είναι ο χώρος μου όταν ένα νέο παιδί διαπιστώνει κάτι καινοφανές, είτε υπάρχει αυτό είτε όχι, ο εκπαιδευτικός το επιβραβεύει για την προσπάθεια, γιατί μόνο μέσα από αυτή συνδυαζόμενη με το πείσμα μπορεί να προχωρήσει. Συμπερασματικά η όποια προσπάθεια εξέτασης, παρατήρησης, ανακάλυψης μόνο αξιέπαινη μπορεί να είναι και να συνδέεται με το νεανικό νου. Όποιος προσπαθεί να τη φιμώσει, μάλλον αποδεικνύει την πνευματική του γήρανση.

Μια που έγινε τόσος λόγος για αστέρια, λίθους, τριφύλλια και άλλες πόες, ας ακούσουμε και μια πραγματικά καλλιτεχνική εκδοχή του τριφυλλιού. Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Λίνος Κόκοτος Πρώτη εκτέλεση: Ρένα Κουμιώτη Μια φορά στα χίλια χρόνια του πελάγου τα τελώνια μες στα σκοτεινά τα φύκια μες τα πράσινα χαλίκια. Το φυτεύουνε και βγαίνει πριν ο ήλιος ανατείλει το μαγεύουνε και βγαίνει το θαλασσινό τριφύλλι. Το θαλασσινό τριφύλλι ποιος θα βρει να μου το στείλει. Ποιος θα βρει να μου το στείλει το θαλασσινό τριφύλλι. Μια φορά στα χίλια χρόνια κελαηδούν αλλιώς τ' αηδόνια. Δε γελάνε μήτε κλαίνε, μόνο λένε μόνο λένε. Μια φορά στα χίλια χρόνια γίνεται η αγάπη αιώνια. Να 'χεις τύχη να 'χεις τύχη κι η χρονιά να σου πετύχει. Το θαλασσινό τριφύλλι ποιος θα βρει να μου το στείλει. Ποιος θα βρει να μου το στείλει το θαλασσινό τριφύλλι.

Τα πιο όμορφα αστέρια είναι αυτά που λαμπυρίζουν στον ουρανό της ζωής μας, τα παιδιά μας. 8/5/2011, Ημέρα της Μητέρας.

Ο μαγικός σωλήνας Αυτό που σήμερα αποκαλούμε τηλεσκόπιο του Γαλιλαίου δεν είναι τίποτε περισσότερο από μισό ζευγάρι φθηνά κιάλια. Αποτελείται από έναν σωλήνα στα άκρα του οποίου έχουν τοποθετηθεί δύο φακοί: ένας αμφίκυρτος- συγκλίνων- στην πλευρά του σωλήνα που στρέφεται προς το αντικείμενο (ο αντικειμενικός φακός) και ένας αμφίκοιλοςαποκλίνων- φακός στην πλευρά του τηλεσκοπίου από την οποία παρατηρούμε (ο προσοφθάλμιος φακός). Με το τηλεσκόπιο αυτό δεν μπορούμε να πετύχουμε εύκολα μεγάλη μεγέθυνση, βλέπουμε όμως τα είδωλα όρθια, όπως είναι στην πραγματικότητα. Μερικά από τα πρώτα τηλεσκόπια του Γαλιλαίου έχουν διασωθεί και φυλάσσονται στο μουσείο του Αστεροσκοπείου Αρτσέτρι (Αrcetri) της Φλωρεντίας. Ο αντικειμενικός φακός τους έχει διάμετρο μόλις μερικά εκατοστά και η ποιότητα των φακών είναι χειρότερη ακόμη και από αυτή των φθηνότερων ερασιτεχνικών τηλεσκοπίων που κυκλοφορούν σήμερα στην αγορά. Ο Κέπλερ έμαθε για το τηλεσκόπιο και τις αστρονομικές παρατηρήσεις του Γαλιλαίου το 1610 και αποφάσισε να κατασκευάσει και ο ίδιος ένα τέτοιο όργανο. Ο Κέπλερ δεν περιορίστηκε να «αντιγράψει» το όργανο που είχε κατασκευάσει ο Γαλιλαίος, αλλά πειραματίστηκε και με άλλες διατάξεις φακών. Ετσι διαπίστωσε ότι αν αντικαταστήσουμε τον αποκλίνοντα προσοφθάλμιο φακό που χρησιμοποιούσε ο Γαλιλαίος με έναν συγκλίνοντα, είναι δυνατόν να επιτύχουμε πολύ μεγαλύτερη μεγέθυνση. Αυτό το είδος τηλεσκοπίου αποκαλείται τηλεσκόπιο του Κέπλερ και χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα από τους αστρονόμους. Το τηλεσκόπιο του Κέπλερ έχει το ελάττωμα να δείχνει τα είδωλα ανεστραμμένα, δηλαδή ανάποδα απ΄ ό,τι φαίνονται με γυμνό μάτι, αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα για τους αστρονόμους, αφού ούτως ή άλλως η έννοιες «πάνω» και «κάτω» δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία στην παρατήρηση των ουράνιων αντικειμένων. Οταν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε το τηλεσκόπιο του Κέπλερ για επίγεια παρατήρηση χρησιμοποιούμε δύο επίπεδα κάτοπτρα για να «αναστρέψουμε» την εικόνα. Με τον τρόπο αυτόν είναι κατασκευασμένα και τα σύγχρονα ακριβά κιάλια. http://www.tovima.gr/science/article/?aid=249155 Από την εποχή του Γαλιλαίου και του Κέπλερ η εξέλιξη της κατασκευής και των δυνατοτήτων των τηλεσκοπίων ήταν αλματώδης, ειδικά τον τελευταίο αιώνα. Στα σύγχρονα μεγάλα τηλεσκόπια δεν χρησιμοποιούμε πια αντικειμενικούς φακούς, όπως έκαναν ο Γαλιλαίος και ο Κέπλερ, αλλά κάτοπτρα, μια ιδέα που οφείλουμε σε έναν άλλον σημαντικό επιστήμονα, τον Νεύτωνα. Τα μεγαλύτερα τηλεσκόπια σήμερα έχουν αντικειμενικά κάτοπτρα διαμέτρου 10 μέτρων τα οποία συλλέγουν 1 εκατ. φορές περισσότερο φως απ΄ όσο συγκέντρωναν τα πρώτα τηλεσκόπια του Γαλιλαίου. Ετσι μας επιτρέπουν, μαζί με την εξέλιξη της τεχνολογίας ηλεκτρονικής απεικόνισης των ειδώλων, να παρατηρήσουμε δεκάδες εκατ. φορές πιο αμυδρά ουράνια σώματα από αυτά που μπορούσε να παρατηρήσει με το πρώτο του τηλεσκόπιο ο Γαλιλαίος.

Ο Γαλιλαίος δείχνει στον Δόγη της Βενετίας Λεονάρντο Ντονά το τηλεσκόπιο (γκραβούρα εποχής)

Ο προσκυνητής, Αλκίνοος Ιωαννίδης Τα βουνά περνάω και τις θάλασσες περνώ Κάποιον αγαπάω Δυο ευχές κρατάω και δυο τάματα κρατώ Περπατώ και πάω Κάποιος είπε πως η αγάπη σ' ένα αστέρι κατοικεί αύριο βράδυ θα 'μαι εκεί Κάποιος είπε πως ο έρωτας για μια στιγμή κρατά αύριο βράδυ θα 'ναι αργά Στα πουλιά μιλάω και στα δέντρα τραγουδώ Κάποιον αγαπάω Κι όταν τραγουδάω προσευχές παραμιλώ περπατώ και πάω Κάποιος είπε πως ο δρόμος είναι η φλέβα της φωτιάς ψυχή μου πάντα να κυλάς Κάποιος είπε πως ταξίδι είναι μόνο η προσευχή καρδιά μου να 'σαι ζωντανή Κάποιος είπε πως η αγάπη σ' ένα αστέρι κατοικεί αύριο βράδυ θα 'μαι εκεί Κάποιος είπε πως ο έρωτας για μια στιγμή κρατά αύριο βράδυ θα'ναι αργά

Δεκαετία 60'ς μαγική , Γιάννης Βογιατζής τροβαδούρος ':-note' Φεγγάρι που αλητεύεις Ένας ουρανός μ' αστέρια

ΗΤΑΝΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος Στίχοι: Κώστας Φέρρης Ήτανε μια φορά μάτια μου κι έναν καιρό μια όμορφη κυρά αρχόντισσα να σε χαρώ Μια μικροπαντρεμένη κόρη ξανθή τον κύρη της προσμένει βράδυ πρωί Ένα Σαββάτο βράδυ καλέ μια Κυριακή τον ήλιο το φεγγάρι παρακαλεί Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου πάνε και μίλησέ του για χάρη μου Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή και μένανε μ' αφήνει έρμη και μοναχή Γαλέρα ανοίχτηκε μάτια μου με το βοριά στη μάχη ρίχτηκε ναι μάτια μου και στον καυγά Μέσα σ' ένα σινάφι πειρατικό είδα φωτιά ν' ανάβει και φονικό

Το χρώμα του φεγγαριού -- Αλκυόνη Παπαδάκη Τα χρώματα -- Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρωτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.Δεν άκουσες;Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη; -- Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ. -- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα; -- Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού. -- Τί χρώμα έχει η χαρά; -- Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου. -- Και η μοναξιά; -- Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί. -- Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις. -- Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε. -- Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη; -- ...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο. -- Τι χρώμα έχει ο έρωτας; -- Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος. -- Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι... Κοίταξε μακριά στο κενό... Και δάκρυσε ... Ζω... -- Δε φοβάσαι που θα πεθάνεις; -- Σήμερα πάντως ζω! Σου σφίγγω τα χέρια, σε κοιτάζω στα μάτια. Μήν αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα απo τα δάκτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! Μη βάζεις το σήμερα ενέχυρο σ' αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. Το Σήμερα είναι δικό σου, φίλε. Αγάπησέ το! Συγχωρώ! -- Δίνε το χέρι σου στον άλλο χωρίς να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει. Να πιεί μια γουλιά νερό. Σ' αυτό τον κόσμο, παλικάρι, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα. Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη στην απόγνωση. Κι εσύ, θα 'ρθουν φορές που θα τα κάνεις θάλασσα στη ζωή σου. Ε! Δε θα σημάνει ποτέ γι' αυτό το τέλος του κόσμου! Εγώ είμαι γέρος, κι ακόμα κάποιες φορές τα κάνω θάλασσα. Δε βγαίνει με συνταγές η ζωή. Aντε στην υγειά σου! Ελπίζω! -- Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. Είναι όμορφη η ζωή. Πιστεψέ με. Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή. Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι; ....................................................................................................... -- Aυριο θα 'ναι μια καινούρια μέρα, αγόρι μου. Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα. Δεν ξέρω τιποτ' άλλο να σου πω, Έζησα τόσα χρόνια σ'αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου. Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζείς μέσα στη γυάλα, απο φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος να λές: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζείς. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα της αναμνήσεις σου και προχώρα... Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής. Aντε να πιούμε και το τελευταίο. Έχω να σηκωθώ νωρίς αύριο. Πρέπει να κλαδέψω τις τριανταφυλλιές. Αλλιώς, πώς θα θυμάμαι το χαμόγελο αυτηνής της κακούργας της Μελπομένης; Ποιός έιναι ο δυνατός; -- Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο. -- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός. Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε: -- Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου! ............................................................................................................ «Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ' αγαλματα μόνο δε λυγάνε». Ονειρεύονται... και ελπίζουν... -- Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ' αστέρι του. -- Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς. -- Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι. -- Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας. -- Όμορφη βραδιά απόψε. Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι! Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται... -- Σε λίγο θα ξημερώσει... Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται... Ονειρεύονται και ελπίζουν... http://www.phigita.net/~pitsi_pitsi/blog/49

Στο ξέσπαμα του φεγγαριού Στίχοι: Κώστας Φασουλάς Μουσική: Βαγγέλης Βέττας Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Νικολάου Άλλες ερμηνείες: Βασίλης Σκουλάς Στο ξέσπασμα του φεγγαριού, αυτός που θα γλιτώσει, δε θά ‘ναι αυτός που αρνήθηκε στον έρωτα να δώσει. Κι εσύ που μού ‘ταξες πολλά, δε σού ‘χω εμπιστοσύνη, χρόνια στην άκρη του γκρεμού κατάντησα αγρίμι. Στο ξέσπασμα του φεγγαριού, η νύχτα θα μεθύσει, θα σκορπιστεί σαν άρωμα, την πίκρα μου να σβήσει. Κι εμένα πια δε θα με δουν του πόνου οι συμπληγάδες, να σέρνω το βαγόνι σου σε σκουριασμένες ράγες.

Ωρίων, Ο κυνηγός του Δία Ο Ωρίων ήταν γιος της Γης, ξακουστός για την ομορφιά του και μεγάλος κυνηγός που γυρνούσε τα βουνά με το χάλκινο ρόπαλό του και σκότωνε αγρίμια. Μια φορά στα βουνά της Βοιωτίας είδε την Πλειόνη με τις 7 κόρες της που όλες ήταν τόσο όμορφες όσο και η μητέρα τους. Ο Ωρίων όμως ερωτεύτηκε παράφορα την Πλειόνη και θέλησε να την κάνει δικιά του με την βία. Η Πλειόνη και οι κόρες της το έβαλαν στα πόδια και αυτός τις κυνηγούσε για 5 χρόνια. Οι Θεοί τις λυπήθηκαν και της έκαναν αστέρια. Τις γνωστές Πλειάδες ( Πούλια). Όταν είχε πάει στην Κρήτη και αφού κυνηγούσε ότι έβρισκε, η Γη φοβήθηκε πως δεν θα αφήσει τίποτε ζωντανό, οπότε έστειλε ένα μεγάλο σκορπιό και τον σκότωσε. Ο Δίας τον λυπήθηκε και τον έκανε αστερισμό. Έτσι ο Ωρίων είναι μαζί με τα δύο σκυλιά του στον ουρανό ( τον αστερισμό του μικρού και του μεγάλου Κυνός ) , δίπλα στις Πλειάδες που ποτέ δεν μπορεί να φτάσει και έτσι που όταν βγαίνει αυτός την νύχτα ο άλλος αστερισμός του Σκορπιού να δύει για να μην ανταμωθούν ποτέ ξανά. Για τους Αρχαίους Αιγύπτιους ο αστερισμός του Ωρίωνα ήταν ο ίδιος ο Όσιρις που αφού πέθανε έγινε ο συγκεκριμένος αστερισμός. Πιστεύεται πως όλη η διάταξη των πυραμίδων στην Γκίζα είναι απλά μια απεικόνιση του μέρους του ουρανού που περιλαμβάνει τον αστερισμό του Ωρίωνα ( με τα 3 αστέρια στην ζώνη του Ωρίωνα να είναι οι 3 μεγάλες πυραμίδες της Γκίζας και ο Νείλος να είναι ο γαλαξίας μας). Οι ψυχές των Φαραώ όταν πέθαιναν πήγαιναν στον Όσιρι , δηλαδή στον αστερισμό του Ωρίωνα. Ο Ωρίωνας είναι ο πιο όμορφος αστερισμός από όλους και ο πλέον εύκολα αναγνωρίσιμος. Αυτή την εποχή βλέποντας ΝΑ θα τον δείτε αργά την νύχτα. Τα τρία αστέρια της ζώνης του Ωρίωνα είναι εκείνα που σε κάνουν να τον βρεις πολύ εύκολα. Αυτά τα τρία αστέρια προς Νότο σε οδηγούν στον Σείριο (του μεγάλου Κυνός) και προς Βορά στον Αλδεβαράν ( του Ταύρου) . Τα μεγάλα αστέρια του είναι ο Μπέτελγεξ και Ρίγκελ. Ο πρώτος είναι ένας υπερ-γίγας με διάμετρο που αν είχε την θέση του Ήλιου η διάμετρός του θα ξεπερνούσε την τροχιά της γης γύρω απ τον Ήλιο. http://laspistasteria.wordpress.com/2007/11/17/orion/

Deep Purple, Stormbringer Comin' out of nowhere Drivin' like rain Stormbringer dance On the thunder again Dark cloud gathering Breaking the day No point running 'Cause it's coming your way Ride the rainbow Crack the sky Stormbringer coming Time to die Got to keep running Stormbringer coming He's got nothing you need He's gonna make you bleed Rainbow shaker On a stallion twister Bareback rider On the eye of the sky Stormbringer coming down Meaning to stay Thunder and lightning Heading your way Ride the rainbow Crack the sky Stormbringer coming Time to die Got to keep running Stormbringer coming He's got nothing you need He's gonna make you bleed Coming out of nowhere Drivin' like a-rain Stormbringer dance On the thunder again Dark cloud gathering Breaking the day No point running 'Cause it's coming your way

Black night, Deep Purple http://www.youtube.com/watch?v=SaXdOOINYic Black night it's not right, I don't feel so bright, I don't care to sit tight. Maybe I'll find on the way down the line that I'm free, free to be me. Black night is a long way from home. I don't need a dark tree, I don't want a rough sea, I can't feel, I can't see. Maybe I'll find on the way down the line that I'm free, free to be me. Black knight is a long way from home. Black night, black night, I don't need black night, I can't see dark night. Maybe I'll find on the way down the line that I'm free, free to be me. Black night is a long way from home.

Δεν ξέρω πια τη νύχτα, Οδυσσέα Ελύτη Δεν ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου, στον μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων. Έσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι, στο ουρανί αεράκι ενός νησιού που με ονειρεύεται ν' αναγγέλλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια τα δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με το άστρο της σωστής μου καρδιάς: Δεν ξέρω πια τη νύχτα. Δεν ξέρω πια τα ονόματα ενός κόσμου που μ' αρνιέται. Καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ' άστρα. Η έχτρα μου είναι περιττή στους δρόμους τ' ουρανού εξόν κι αν είναι τ' όνειρο που με ξανακοιτάζει με δάκρυα να διαβαίνω της αθανασίας τη θάλασσα Έσπερε κάτω απ' την καμπύλη της χρυσής φωτιάς σου, τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια.

Νυχτερινός ουρανός, Ταξιδιώτης του χρόνου κάποια μέρα θα φύγω, μακριά από τον κόσμο τους ανθρώπους τις πόλεις τον εαυτό μου. *στο τέλος του απείρου, θα με ψάξω να με βρω στα κύματα του ωκεανού ή στο τελευταίο τραγούδι ενός ερωτευμένου. *και θα ελευθερώσω κάθε κομμάτι της ψυχής μου από τα δεσμά του ανθρώπου ώστε να γίνει ένα με τον ουρανό και να δωσει φως στον κόσμο σαν ένα ακόμη μοναχικό αστέρι που βλέπει την πλάση με τα μάτια ενός παιδιού. *τώρα πια ο κόσμος γυρίζει ρυθμικά οι σκιές χορεύουν όπου κι αν κοιτάξω η φύση γιορτάζει κάθε νύχτα κρυφά γιορτάζει κι υψώνεται πέρα απ' τα σύνορα της μνήμης. *εκεί θα είμαι, ασφαλής από τον θόρυβο της κοινωνίας με μόνη συντροφιά το φως του φεγγαριού και μουσική τους ήχους της φύσης στις πιο ιδαίτερες στιγμές της. *τότε μόνο τα αστέρια θα φωτίζουν τον δρόμο μου καθώς θα πετάω στον πιο όμορφο νυχτερινό ουρανό* http://timetraveller-days.blogspot.com/2010_10_01_archive.html

Χρόνια Πολλά Κωστή. Ζακ Στεφάνου, Το σύμπαν του μυαλού σου (!!!) Στίχοι: Ζακ Στεφάνου Μουσική: Ζακ Στεφάνου Πρώτη εκτέλεση: Ζακ Στεφάνου Από την άκρη της Γης θέλεις να παραβγείς με τον ήχο Οι φίλοι που'χες εχθές είναι πια ζωγραφιές σ' άσπρο τοίχο Τα αστέρια σβήσαν ξανά κι είναι οι σκέψεις φιλιά στον καθρέφτη τα αστέρια σβήσαν ξανά κι η Σελήνη γλιστρά και στη θάλασσα πέφτει -R- Είναι ο έρωτάς μου ένας πλανήτης σε τετράγωνη τροχιά γύρω απ'το Σείριο είναι τα μάτια σου ένας μαγνήτης και του σύμπαν του μυαλού σου ένα μυστήριο Από την άκρη του νου Ως το φως του ουρανού τόσοι αιώνες Από την πρώτη ενοχή μέχρι την αποχή δυο Χειμώνες Τα αστέρια σβήσαν ξανά κι είναι οι σκέψεις πουλιά σ' άσπρο τοίχο Τα αστέρια σβήσαν ξανά κλέβει η Σελήνη, πετά και μου κλέβει ένα στίχο...

Charles BAUDELAIRE (1821-1867) Tristesses de la lune (Οι θλίψεις της σελήνης) Σονέτο Ce soir, la lune rêve avec plus de paresse ; Ainsi qu'une beauté, sur de nombreux coussins, Qui d'une main distraite et légère caresse Avant de s'endormir le contour de ses seins, Sur le dos satiné des molles avalanches, Mourante, elle se livre aux longues pâmoisons, Et promène ses yeux sur les visions blanches Qui montent dans l'azur comme des floraisons. Quand parfois sur ce globe, en sa langueur oisive, Elle laisse filer une larme furtive, Un poète pieux, ennemi du sommeil, Dans le creux de sa main prend cette larme pâle, Aux reflets irisés comme un fragment d'opale, Et la met dans son coeur loin des yeux du soleil.

Charles BAUDELAIRE (1821-1867) Ciel brouillé (συννεφιασμένος ουρανός) On dirait ton regard d'une vapeur couvert ; Ton oeil mystérieux (est-il bleu, gris ou vert ?) Alternativement tendre, rêveur, cruel, Réfléchit l'indolence et la pâleur du ciel. Tu rappelles ces jours blancs, tièdes et voilés, Qui font se fondre en pleurs les coeurs ensorcelés, Quand, agités d'un mal inconnu qui les tord, Les nerfs trop éveillés raillent l'esprit qui dort. Tu ressembles parfois à ces beaux horizons Qu'allument les soleils des brumeuses saisons... Comme tu resplendis, paysage mouillé Qu'enflamment les rayons tombant d'un ciel brouillé ! Ô femme dangereuse, ô séduisants climats ! Adorerai-je aussi ta neige et vos frimas, Et saurai-je tirer de l'implacable hiver Des plaisirs plus aigus que la glace et le fer ?

Ω, ναι! Αστροστρούμφ!!!

Τιμόν και Πούμπα, Στο διάστημα http://www.youtube.com/watch?v=Z5Hiiwi-MnM