studious

Αριστοτέλη Πολιτικά, Θ΄ 2.1-4 ...Βάναυσον δ’ έργον είναι δει τούτο νοµίζειν κα τέχνην ταύτην και µάθησιν, όσαι προς τας χρήσεις και τας πράξεις τας της αρετης άχρηστον απεργάζονται το σώµα των ελευθέρων ή την διάνοιαν. και για τους μη κατανοούντας ιδού η μετάφραση: ...και πρέπει να θεωρούμε ότι είναι άξεστη ασχολία αυτή η τέχνη και η μάθηση, η οποία κάνει το σώμα ή τη νοητική ικανότητα των ελεύθερων ανθρώπων ακατάλληλο για τα έργα και τις δραστηριότητες της αρετής. Πλάτων-Αριστοτέλης, Η σχολή των Αθηνών του Ραφαήλ, Ρώμη, Βατικανό.

digital art, apophysis fractal, wallpaper: The Male Earth

digital art, apophysis fractal, wallpaper: The Universe Napping

Η τέχνη είναι ελευθερία. Η παρατήρηση και η μελέτη του σύμπαντος από τον άνθρωπο είναι απελευθέρωση από τα δεσμά της γήινης υπόστασής του. Η σύνδεση μεταξύ των δύο εννοιών είναι προφανής δια ...γυμνού οφθαλμού, δε χρειάζεται καν προσοφθάλμιο. Παραθέτω το ακόλουθο site προς επιβεβαίωση των λεγομένων.... http://hubblesite.org/about_us/public_talks/presentations/levay_2007_08_07.pdf και μερικές οδηγίες προς ναυτιλλομένους στη θάλασσα της συμπαντοτέχνης ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ - ΓΕΝΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΗΣ Η επικοινωνία των ανθρώπων βασίζεται στη γλώσσα. Για να μπορούν λοιπόν να καταννοηθούν οι άνθρωποι μεταξύ τους , θα πρέπει να μπορούν να συνεννοηθούν πρώτα απ' όλα. Η τέχνη είναι επίσης μια γλώσσα επικοινωνίας. Στις αρχές του εικοστού αιώνα οι γλωσσολόγοι έδωσαν νέες θεωρίες για να καλύψουν τους περίπλοκους μηχανισμούς λειτουργίας της γλώσσας. Με τους νέους αυτούς κανόνες , οι θεωρητικοί της τέχνης ερμήνευσαν την τέχνη. Ένας από τους σημαντικώτερους γλωσσολόγους , ο Φερντινάντ ντε Σωσσύρ στα "Μαθήματα Γενικής Γλωσσολογίας" (wiki) εισήγαγε και ανέπτυξε νέες έννοιες, οι κυριότερες από τις οποίες είναι: 1. Η έννοια του συστήματος, δηλαδή η αντίληψη της γλώσσας ως ενός οργανωμένου συνόλου σχέσεων, όπου κάθε στοιχείο ορίζεται από τις διαφορές και τις αντιθέσεις τις οποίες αναπτύσσει με άλλα στοιχεία. Η έννοια αυτή είναι ταυτόσημη με την έννοια της δομής, που διατρέχει όλη τη νεότερη γλωσσολογία και αποτέλεσε πυρήνα ενός ολόκληρου φιλοσοφικού και επιστημονικού ρεύματος του 20ού αιώνα, του "δομισμού" ή "στρουκτουραλισμού". 2.Το γλωσσικό σημείο, δηλαδή η σύναψη σημαίνοντος και σημαινομένου και, πιο συγκεκριμένα, ο συμβατικός ("αυθαίρετος") συνδυασμός δύο εσωτερικών/ψυχολογικών οντοτήτων, μιας ακουστικής εικόνας και μιας ιδέας (σημασίας). 3.Η διάκριση της langage (του γενικού φαινομένου της γλώσσας) σε langue (γλώσσα-σύστημα ή "λόγος") και parole (γλώσσα-εφαρμογή/εκδήλωση του συστήματος, "ομιλία"). 4.Η διάκριση της συγχρονίας, δηλαδή της εξέτασης ενός γλωσσικού συστήματος σε ορισμένο χρόνο, από την διαχρονία, την εξέταση γλωσσικών στοιχείων εξελικτικά σε διαφορετικές περιόδους, και η προτεραιότητα για πρώτη φορά στη "συγχρονική" προσπέλαση -καθώς και στην προφορική γλώσσα. 5.Το φώνημα, δηλαδή ο φθόγγος ή η σειρά φθόγγων με διαφοροποιητικό για τη σημασία μιας λέξης ρόλο. 6.Η διάκριση ύλης (ή ουσίας) και μορφής στη γλώσσα -και η προτεραιότητα στη μορφή. 7.Η διάκριση συνταγματικών και συνειρμικών (ή, όπως ονομάζονται πλέον, παραδειγματικών) σχέσεων, των σχέσεων δηλαδή που αναπτύσσουν τα γλωσσικά στοιχεία κατά τον συνδυασμό τους στην ομιλία ("διαφορές") και των σχέσεων που αναπτύσσουν με άλλα στοιχεία στον άξονα επιλογής, λόγω της ένταξής τους σε ένα κοινό σύστημα ("αντιθέσεις"). 8.Η έννοια της γλωσσικής αξίας, του ιδιαίτερου δηλαδή ρόλου κάθε γλωσσικού στοιχείου σε ένα γλωσσικό σύστημα, βάσει των συνταγματικών και παραδειγματικών σχέσεων που αναπτύσσει. Η δεύτερη έννοια , δηλαδή το γλωσσικό σημείο χρησιμοποιήθηκε για να γραφτεί σχεδόν από την αρχή η ιστορία της τέχνης. Σύμφωνα με αυτήν: Το σημείο έχει δύο ιδιότητες: το σημαίνον και το σημαινόμενο. ΤΟ ΣΗΜΑΙΝΟΝ είναι μια ακουστική εικόνα. π.χ. ΑΛΟΓΟ. Ο τρόπος που γράφεται είναι μια εικόνα και μάλιστα πολύ διαφορετική ανάλογα με τον γραφικό χαρακτήρα ή την γραμματοσειρά, αφού βλέπουμε γραμμές, κύκλους και καμπύλες. / - \ / \ Ο Ι - Ο. Αν ήταν κινέζικο ή αραβικό, θα βλέπαμε μια εικόνα επίσης. Είναι όμως και ένας ήχος. –άλογο, ά-λο-γο . Αυτά και τα δύο είναι αυθαίρετα. Δεν συνδέονται με τίποτα. ΤΟ ΣΗΜΑΙΝΟΜΕΝΟ είναι μια ιδέα , μια σημασία την οποία προσδώσανε οι άνθρωποι όταν φτιάξανε την γλώσσα. Αυτό ανάλογα με την κοινωνία, την εποχή , την κοινωνική τάξη και πολλά άλλα μπορεί να αλλάζει.Σε μια ξένη γλώσσα λοιπόν αντιλαμβανόμαστε το σημαίνον αλλά όχι το σημαινόμενο. Όταν το σημαινόμενο είναι αφηρημένη έννοια χρειάζονται πολλά άλλα απλά σημαινόμενα για να ορίσουν το πιο σύνθετο. Τα ίδια ισχύουν και για την τέχνη. Κάθε έργο τέχνης είναι ένα σημείο. ΑΡΑ ΕΧΕΙ ΔΥΟ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ: ΤΟ ΣΗΜΑΙΝΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΙΝΟΜΕΝΟ. Τι είναι το σημαίνον;; Είναι το υλικό, ο μουσαμάς , η μπογιά κλπ. Είναι το σύνολο της ύλης και της ενέργειας (ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας) που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις. Το σημαίνον λοιπόν μιας εικόνας με σφαγιασμένους ανθρώπους , είναι ένα άπλετο κόκκινο χρώμα σε συνδυασμό με γραμμές άλλου χρώματος. Τι είναι το σημαινόμενο;; Είναι μια σημασία, ένα νόημα που αποδίδεται αυθαίρετα στο σημαίνον. Για την κοινωνία μας και την εποχή μας μια εικόνα με σφαγιασμένους ανθρώπους δείχνει βία , αγριότητα , πάθη, προκαλεί οίκτο, συμπάθεια κλπ. Όταν το σημαινόμενο είναι σαφές, υπάρχει ένα «αρχέτυπο» μια εικόνα γενική, χωρίς χαρακτηριστικά πχ. άλογο = ένα μακρόστενο σώμα , ένα κεφάλι και τέσσερα πόδια που δεν έχει χρώμα, ηλικία κλπ. Όταν είναι ασαφές π.χ. συνεκδοχή = σχήμα λόγου με το οποίο αποδίδουμε ιδιότητα από το ένα στα πολλά κλπ. τότε το νόημά του αποδίδεται περιφραστικά με απλούστερους όρους. Το σημαινόμενο λοιπόν θα πρέπει να αναλυθεί σύμφωνα με τον Panofsky σε τρία επίπεδα: 1.Πρωτογενές ή Φυσικό Αντικείμενο: Αυτό το πρώτο επίπεδο είναι το πιο βασικό για την κατανόηση του έργου, χωρίς καμία προστιθέμενη πολιτιστική γνώση. Πάρτε, για παράδειγμα, τον πίνακα «Ο Μυστικός Δείπνος». 13 άνδρες που κάθονται σε ένα τραπέζι. 2.Δευτερογενές ή Συμβατικό αντικείμενο .Στο δεύτερο επίπεδο το έργο εξετάζεται υπό το πρίσμα των πολιτιστικών καταβολών , της κουλτούρας και των γνώσεων του θεατή. Για παράδειγμα, ο δυτικός θεατής θα καταλάβει ότι απεικονίζεται ο Χριστός με τους μαθητές του και γνωρίζει τι ακριβώς κάνουν. 3.Εγγενής Έννοια ή Περιεχόμενο . Στο επίπεδο αυτό το έργο εξετάζεται ως το προϊόν ενός ιστορικού περιβάλλοντος. Ο ιστορικός της τέχνης μπορεί να κάνει ερωτήσεις όπως "γιατί ο καλλιτέχνης επιλέγει να απεικονίσει τον Μυστικό Δείπνο με αυτό τον τρόπο;" «έχει ξαναπαρουσιαστεί το θέμα αυτό με άλλους τρόπους;» Όταν λοιπόν ο θεατής στέκεται μπροστά σε ένα έργο τέχνης, δηλαδή σε κάτι που ο δημιουργός του χαρακτήρισε ως τέτοιο, το παρατηρεί και το αναλύει. Το εξετάζει σύμφωνα με τις γνώσεις, το αισθητήριό του κλπ. Ο θεατής πρέπει να πειστεί ότι ο καλλιτέχνης κατανάλωσε συναισθήματα για να παράγει τέχνη. Ο θεατής από την πλευρά του επιδιώκει να καταναλώσει τέχνη για να παράγει συναισθήματα , που θα του δώσουν απόλαυση. Έστω ότι παρακολουθεί μια σύνθεση με άλογα. Αρχικά θα κρίνει την φόρμα , τις γραμμές , τα χρώματα . Στη συνέχεια το κρίνει ανάλογα : αν είναι παραστατική ζωγραφική κρίνει το πόσο φυσικό είναι το άλογο, αν είναι σωστά σχεδιασμένες οι αναλογίες του , τα κεφάλι σε σχέση με το σώμα , αν έχει κίνηση κλπ. Αν είναι κυβισμός θα το κρίνει αλλιώς. Με εντελώς άλλα κριτήρια , αυτά με τα οποία εξετάστηκε το στυλ αυτό και καθιερώθηκε. Είναι λογικό ότι αν ένα έργο εξεταστεί με λάθος κριτήρια, το έργο θα αδικηθεί. Επίσης θα πρέπει να εξεταστεί και ο χώρος και ο χρόνος , δηλαδή το περιβάλλον μέσα στο παράχθηκε το έργο. Το άλογο της βραχογραφίας του Λεσκώ θεωρείται σήμερα αριστούργημα. Αν όμως φαίνεται κάπως έτσι το άλογό της σύνθεσης, είναι κακοτεχνία, αφέλεια ή ασχετοσύνη. Όταν πρόκειται για αφηρημένη τέχνη τότε θα πρέπει να κριθεί ΜΟΝΟ το ΣΗΜΑΙΝΟΝ ΚΑΙ ΟΧΙ το ΣΗΜΑΙΝΟΜΕΝΟ . Φυσικά ο θεατής θα προσθέσει το δικό του σημαινόμενο εφόσον το νιώθει έτσι. Κανένα είδος τέχνης δεν υπερτερεί των άλλων λόγω του στυλ του και μόνο. Σε όλα τα κινήματα τέχνης υπάρχουν καλά και κακά έργα. Και φυσικά όλα αυτά είναι γενικές συνταγές. Με την πάροδο του χρόνου και την βελτίωση του αισθητηρίου του , ο θεατής θα απορρίπτει ένα-ένα τα κριτήρια αυτά και θα βασίζεται όλο και περισσότερο στο ένστικτό του. ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ. Ο ΘΕΑΤΗΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΚΟΜΗ ΣΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΤΟΥ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΒΑΣΙΣΤΕΙ ΣΤΟ ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΟ ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ. ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΚΑΘΩΣ Η ΑΜΑΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ ΘΑ ΤΟΝ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ. http://technoros.atspace.com/ODHGIES.htm[/u]

Η αλήθεια είναι ότι η παρουσία μου είναι πολύ πρόσφατη στο forum. Οπωσδήποτε δε γνωρίζω τον παρελθόντα βίο του, αλλά γενικά η γνώση ή διατύπωση άποψης δεν είναι ασυνεχής ούτε επί μηδενικής βάσεως. Προσωπικά, προσπαθώντας να προσεγγίσω το χώρο της αστρονομίας, όπως και πολλοί νέοι συμμετέχοντες θα με ενδιέφερε η γνώμη των έμπειρων. Άλλωστε συχνά οι άνθρωποι διαφοροποιούν ή επαναδιαπραγματεύονται την οπτική μέσα από την οποία βλέπουν τα πράγματα. Η γνώση βασίζεται στο παρελθόν, αναπαράγεται και μεταφέρεται. Θα χαιρόμουν πολύ να διάβαζα και απόψεις άλλων φίλων της αστροπαρατήρησης.

Το θέμα αυτό απευθύνεται σε όλους όσους στρέφουν τα μάτια τους στον ουρανό. Τι σπρώχνει τον άνθρωπο να κοιτά προς τα πάνω; Τι τον ωθεί στην αναζήτηση του μακρινού, τι τον υποκινεί να θαυμάζει, να φαντάζεται, να ατενίζει, να ψάχνει τον ουρανό, να βρίσκεται μετέωρος πάνω στη νοητή γραμμή που ενώνει το "εδώ" με το "εκεί"; Γιατί το ανθρώπινο συναίσθημα, θετικό και αρνητικό, τραγουδήθηκε, υμνήθηκε, αποδόθηκε καλλιτεχνικά τόσο πολύ με αναφορά στ' άστρα; Όσοι επιθυμούν να καταθέσουν τη δική τους άποψη, θα μπορούσαν να φωτίσουν αυτά και άλλα παρόμοια ερωτήματα, που σίγουρα απασχολούν τους εραστές της αστρονομίας.

Καφφενεία και κομήτες ύστερα από τα μεσάνυχτα, Εγγονόπουλος Νίκος οι ταξιδιώτες ήρθαν κι έφυγαν κεκηρυγμένοι εχθροί της ίδιας λησμονιάς και του ίδιου πάθους υλοτόμοι πάντα του ίδιου πόθου και μπροστά τους ν’ απλώνωνται όσο παίρνει το μάτι κι η καρδιά τα ίδια μαύρα κουρελιασμένα σύννεφα να μπλέχουν στα κατάρτια τους να σκουριάζουνε τις άγκυρές τους ναν τους σφυράν κρυφά μέσα στ’ αυτί με τη μπουρού την ίδια οδύνη λες ένα κίτρινο χρυσό λαμπερό να βάψη αυτό το μαύρο αισχρό και θλιβερό τοπίο που το τρυπούν σκληρά τα νυσταγμένα φώτα των ηλεκτρικών λαμπτήρων τα νυσταγμένα φώτα μιας αξιοδάκρυτης ―ιδανικής― πορνείας και της ψωριάρικιας γκαμήλας το νυσταλέο «che vuoi?» λες; σκέψου πως είν’ αδύνατο πως είναι κι απολύτως περιττό να ξεφωνίσης και να πης όλη τούτη τη φλόγα όπου τρώει τα σωθικά σου και την κρατάς ε, συ! τόσο καλά τόσο σφιχτά τόσο βαθειά φυλακισμένη μέσα σου οι ταξιδιώτες λες εφύγαν ήρθανε ελύσανε τα μάγια λύσανε τις πριμάτσες που τους κρατούσανε δεμένους στο μουράγιο δεν είταν ένας χορός ευγενικά θλιμμένος όλες τούτες οι εξάρσεις των νοσταλγών που σβει το κύμα ως δαγκάνει λυσσαγμένο των πεύκων των αναμαλλιάρικων το δίχτυ; των πεύκων που εμεταμφιέστηκαν μόνο γι’ απόψε μόνο για να γενούν κομμήτες; ένα πουλί θαλασσινό τανύζει τα φτερά του λέει: «εσύ ’σαι ο νέος προφήτης μέσα στην τάφρο των δικών σου λιονταριών» (από τα Ποιήματα, Β΄, Ίκαρος, Αθήνα, 1977)

Μια νύχτα στο Παρίσι. De Martino Alessandro

Η αίσθηση του χρόνου. De Martino Alessandro

Το βάθος του μυαλού. De Martino Alessandro

Ο δρόμος. De Martino Alessandro

Το δάκρυ του φεγγαριού. De Martino Alessandro.

Ταξίδι στο φεγγάρι. De Martino Alessandro

Εργοστάσιο ονείρων. De Martino Alessandro

Αναζητώντας τον Ωρίωνα. De Martino Alessandro

Το άγγιγμα του φεγγαριού. De Martino Alessandro

Ο ίσκιος του ... ήλιου.

Μιλώντας με το φεγγάρι, Λάδι σε μουσαμά και ξύλο, 30 Χ 24 εκ. Κώστας Ρωμανός

Μεγάλο φεγγάρι, μικρή νύχτα, Λάδι σε μουσαμά και ξύλο, 33,5 Χ 27,7 εκ. Κώστας Ρωμανός

Τ' άστρα στο ρεμπέτικο τραγούδι Κάποιο πρωινό στον Πειραιά Στίχοι: Χρήστος Κολοκοτρώνης, Θεσσαλός (1963) Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη εκτέλεση: Πάνος Γαβαλάς Κάποιο πρωινό στον Πειραιά...στον Πειραιά, έφυγες καρδιά μου, για την ξενιτιά. Έφυγες καρδιά μου, για την ξενιτιά... κι ήσουν ο ήλιος μου κι η χρυσαυγή, έφυγες και έσβησε το φως απ' τη γη. Κι ήσουν τ' αστέρι μου, το φωτεινό... σ' έχασα ταίρι μου, και τώρα πονώ! Κάποιο πρωινό στον Πειραιά...στον Πειραιά, έφυγες καρδιά μου, για την ξενιτιά. Κάποιο πρωινό, ξημέρωσε...ξημέρωσε! Έφυγες και ο πόνος με μαχαίρωσε... Έφυγες και ο πόνος με μαχαίρωσε... Τώρα που σ' έχασα...σ' αναζητώ. Που να 'σαι αγάπη μου, τους γλάρους ρωτώ. Με χίλια κύματα και με πουλιά... σου στέλνω αγάπη μου... χιλιάδες φιλιά! Κάποιο πρωινό ,ξημέρωσε...ξημέρωσε! Έφυγες και ο πόνος με μαχαίρωσε... Έφυγες και ο πόνος με μαχαίρωσε... Ήσουν ο ήλιος μου κι η χρυσαυγή, έφυγες και έσβησε το φως απ' τη γη. Κι ήσουν τ' αστέρι μου, το φωτεινό... σε έχασα ταίρι μου, και τώρα πονώ! Κάποιο πρωινό στον Πειραιά...στον Πειραιά, έφυγες καρδιά μου, για την ξενιτιά.

Τ' άστρα στο ρεμπέτικό τραγούδι Κάτω στο Πασαλιμάνι Στίχοι: Πετσάς Πάνος Μουσική: Πετσάς Πάνος (1947) Πρώτη εκτέλεση: Ιωάννα Γεωργακοπούλου & Στελλάκης Περπινιάδης ( Ντουέτο ) Το βράδυ σαν πυκνώσει την πιο καλή ωρίτσα, παίρνουνε τον κατήφορο τα όμορφα κορίτσια. Ε ρε τι γυναικομάνι γύρω-γύρω στο λιμάνι, ε ρε τι γυναικομάνι κάτω στο Πασαλιμάνι. Βαράνε τα κορίτσια την ίδια πάντα βιόλα και βρίσκουνε τ' αγόρια τους και πίνουνε απ' όλα. Κι ύστερα ποτήρια σπάνε και στη Φρεαττύδα πάνε. Βάρκα δω έλα βαρκάρη, πάμε τσάρκα με γεγγάρι. Κι εκεί που ξημερώνει η μια κρατά τιμόνι, η άλλη νανουρίζεται τραβά κουπί και λειώνει. Έγια μόλα έγια λέσα στο Πασαλιμάνι μέσα, ε ρε τι γυναικομάνι κάτω στο Πασαλιμάνι.

Τ' άστρα στο ρεμπέτικο τραγούδι Έχεις μάτια το φεγγάρι Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου. Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης. Άλλη εκτέλεση: Αντώνης Καλογιάννης (Νύχτα Θανάτου - 1974). Έχεις μάτια το φεγγάρι κι είναι η νύχτα σπιτικό σου μα από αυτά που μου χεις πάρει τίποτα δεν είν δικό σου. Έχεις δάκρυα την αγάπη με φωτιά και με μαχαίρι κι έχεις για κρασί φαρμάκι και το χωρισμό στο χέρι.

Τ΄άστρα στο ρεμπέτικο τραγούδι Κλάψτε ουρανοί κι αστέρια Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας Κλάψτε ουρανοί κι αστέρια κι ορφανά πουλιά της ερημιάς χίλια χέρια με μαχαίρια την καρδιά ξεσκίζουν της καρδιάς Πόνε γίνε μαξιλάρι να κοιμηθώ να 'ρθει η νύχτα να με πάρει και να μην ξημερωθώ Φωτιά θ' ανάψω να σε κάψω ουρανέ στάχτη να γίνεις μες στα στήθια μου καημέ φλόγα και φωτιά σωρό να κάψω τα φιλιά να φουντώσει τ' όνομά σου και να καεί κάθε αχνάρι απ' τη σκιά σου και να μην ξαναβρεθεί

Τ' άστρα στο ρεμπέτικο τραγούδι Της ξενιτιάς ( Φεγγάρι μάγια μου 'κανες ) Στίχοι: Ερρίκος Θαλασσινός Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης Άλλες ερμηνείες: Μανώλης Πάππος Δημήτρης Μητροπάνος Δημήτρης Μπάσης Τρίφωνο Φεγγάρι μάγια μου ‘κανες και περπατώ στα ξένα είναι το σπίτι ορφανό αβάσταχτο το δειλινό και τα βουνά κλαμένα Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί να πάει στη μάνα υπομονή Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί ένα χελιδονάκι, να πάει να χτίσει τη φωλιά στου κήπου την κορομηλιά δίπλα στο μπαλκονάκι, στείλε ουρανέ μου ένα πουλί να πάει στη μάνα υπομονή Να πάει στη μάνα υπομονή δεμένη στο μαντίλι προικιά στην αδερφούλα μου και στη γειτονοπούλα μου γλυκό φιλί στα χείλη

Τ΄άστρα στο ρεμπέτικο τραγούδι Στίχοι: Μίνωας Μάτσας. Μουσική: Σπύρος Περιστέρης(1946). Πρώτη εκτέλεση: Απόστολος Χατζηχρήστος, Σμυρνιωτάκι & Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος & Γιάννης Σταμούλης, Μπιρ-αλλάχ ( Τερτσέτο ) Άλλες ερμηνείες: Σωτηρία Μπέλλου || Χάρις Αλεξίου || Ελευθερία Αρβανιτάκη|| Μαρινέλλα, Ξύπνα, μικρό μου, κι άκουσε κάποιο μινόρε της αυγής, για σένανε είναι γραμμένο από το κλάμα κάποιας ψυχής. Το παραθύρι σου άνοιξε ρίξε μου μια γλυκιά ματιά Κι ας σβήσω πια τότε, μικρό μου, μπροστά στο σπίτι σου σε μια γωνιά.