Νίκος Κατσαμάκας

Βασίλη, το θέμα δεν είναι ότι μπορώ να δουλέψω μόνο στο γαλαξία και να διατηρήσω τα άστρα. Είναι πως κανονικά, ότι δουλεύει για τον Μ31 οφείλει να δουλεύει και για τα άστρα, χωρίς μάσκες και λοιπά λοιπά. Μια άλλη λύση, που δουλεύει πολύ καλά στο γαλαξία και επίσης καταστρέφει τα άστρα, θα ήταν στο ImagesPlus που χρησιμοποιώ, στο Color Balance, να μην κάνω απλά Neutralize Background, αλλά να ενισχύσω το μπλε στο Neutralize background, επίσης στο Midrange, ενώ στο White balance να ενισχύσω λίγο το κόκκινο, και να κρίνω με το μάτι. Μετά, levels και με curves να ενισχύσω λίγο τα darks στο μπλε, να χαμηλώσω λιγάκι και στα highlights και "είμαι εντάξει" - μόνο λίγο saturation ανάλογα με τα γούστα. Μπακαλίστικο εντελώς. Θέμη αθροίζω με το ImagesPlus τις περισσότερες φορές (τις άλλες, όταν το IP αποτυγχάνει - καμιά φορά συμβαίνει - με το IRIS). Τι να πω; Υπάρχει πρόβλημα με το ImagesPlus; Στο Cloudynights έχει διατυπωθεί υποψία για το debayering. Τουλάχιστον γαι το debayering, όπως έγραψα και στην αρχή, δεν υπάρχει πρόβλημα, γιατί στον Μ33 δεν υπήρξε ποτέ κανένα απολύτως πρόβλημα (έχω βγάλει έναν πολύ ωραίο Μ33 και χωρίς καμιά δυσκολία, σχεδόν χωρίς άλλη επεξεργασία από stretching και Richardson - Lucie). Στο παρακάτω λινκ συζητούν το πρόβλημα σε όλο του το μεγαλείο. Προσέξτε πως η αρχική εικόνα μοιάζει με τη δικιά μου αρχική του Σεπτεμβρίου, ψόφια και καφετί - μωβ - κάτι τέλος πάντων (η δική μου είναι πιο ψόφια). Όλοι οι επόμενοι προσπαθούν να τη διορθώσουν. Εντύπωση μου κάνει πως ο πρώτος που απαντά, κάνει G2V calibration με το excalibrator και καταλήγει σε μια Ανδρομεδα ανοιχτή γαλάζια σε όλη της την έκταση - ο πυρήνας δεν έχει ίχνος κόκκινου. Κάτι τέτοια βλεπω και μπαίνω σε υποψίες πως έτσι κι αλλιώς μπορεί ο Μ31 να μην έχει πολύ χρώμα... Αξίζει να δει κανείς όλες τις προσπάθειες: καμία δε λύνει εντελώς το πρόβλημα (οι περισσότερες απλά αποτυγχάνουν, μερικοί για να σώσουν το χρώμα χαλάνε άλλα στοιχεία της εικόνας) και σχεδόν καμία δε συμφωνεί με τις υπόλοιπες. Και μη χαίρεστε μερικοί! Με το Pixinsight αγωνίζεται ο πρώτος και άκρη δε βγαίνει. http://www.cloudynights.com/ubbthreads/showflat.php/Cat/0/Number/4160132/page/2/view/collapsed/sb/7/o/all/fpart/1 Αυτή η αποτυχία έχει βγει με έγχρωμη CCD http://www.cloudynights.com/ubbthreads/showflat.php/Cat/0/Number/2643109/Main/2642065 Παρόμοια ζόρια εδώ http://www.cloudynights.com/ubbthreads/showflat.php/Cat/0/Number/4183561/Main/4120364 Και εδώ ένα παλαιότερο ποστ του 2009, για όσους νομίζουν πως οι μονοχρωμες τα καταφέρνουν καλύτερα. Πολύ μπλε, αλλά πράσινος πυρήνας και τελικά δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ πυρήνα και σπειρών (πάλι υποψία ότι ο αληθινός Μ31 είναι σχεδόν άχρωμος γαλαζοπράσινος). Επιπλέον, κατάμαυρο background (που με υποψιάζει πως υπάρχει χροιά που δεν έβγαινε εύκολα). http://www.cloudynights.com/ubbthreads/showflat.php/Cat/0/Number/3281276/Main/3280423 Παιδιά μη μπερδευόμαστε με το τι είναι θέμα γούστου και τι όχι. Κανείς δεν ικανοποιείται με ένα μωβ γαλαξία, παρόλο που αν ξεχάσεις πώς "πρέπει να είναι" ο Μ31 δείχνει πολύ ωραίος στα μωβ. Δηλαδή, δεν επιτρέπονται όλα. Τα παραπάνω threads δείχνουν με σαφήνεια πως υπάρχει πρόβλημα επεξεργασίας. Εκεί να εστιάσουμε. Φαίνεται πως το να μαζέψεις καλά raw data για τον Μ31 είναι εύκολο, αλλά το χρώμα είναι διεθνές πρόβλημα που δε γνωρίζει σύνορα, φυλές, τηλεσκόπια, προγράμματα και κάμερες. Αν βρεθεί η σωστή μέθοδος, μετά ο καθένας βεβαίως να κάνει όπως του αρέσει.

Βασίλη να σου πω τι με ενοχλεί: για να αναδείξω το χρώμα στις σπείρες έχω καταστρέψει τα άστρα. Οι μεγάλη πλειοψηφία των ερασιτεχνών θα πει "σιγά τη ζημιά". Είναι αθέμιτο όμως, γιατί δεν έπρεπε να συμβαίνει. Αυτό και μόνο δείχνει πως είναι λάθος όλη η προσέγγιση. Αν υποτίθεται πως με microcurves, levels, saturation αλλαγές στο magenta, μάσκες και πλήθιος άλλα, αν αναδεικνύουμε το χρώμα στον Μ31, ε λοιπόν αυτό το μπλε στις σπείρες και το κιτρινοπορτοκαλί στον πυρήνα, είναι χρώμα που προέρχεται από άστρα. Συνεπώς, αν ήταν σωστό, ότι αναδεικνύει τον γαλαξία θα έπρεπε να αναδεικνύει και τα άστρα. Δε ζητάω να μπορεί να γίνει φωτομέτρηση με σωστό αποτέλεσμα(αυτό έχει αποκλειστεί με το stretching που κάναμε προηγουμένως). Αφού το μεγαλύτερο μέρος του φωτός στις αστροφωτογραφίες είναι αστρικό φως, μια σωστή χρωματική εξισορρόπηση οφείλει να σημαίενι πως το χρώμα των άστρων είναι κοντά στο πραγματικό τους (και μην ακούσω ότι το χρώμα των άστρων είναι θέμα καλλιτεχνικό). Και μπορέι η dSLR να μην έχει το χρωματικό εύρος μιας 16μπιτης CCD, όμως δε φταίνε οι dSLR. Σε δύο εικόνες μου παλαιότερα, όλοι σχεδόν οι γαλαξίες βγήκαν χωρίς πολύ χρώμα (με παράδοξη εξαίρεση κάτι μικρούς, μακρινούς σπειροειδείς), μία του Virgo cluster και μία του Coma cluster, όμως ο Μ31, επαναλαμβάνω είναι πολύ φωτεινός και επιπλέον το δικό μου ζόρι δεν είναι απλά δικό μου: πολύς κόσμος το παθαίνει ακόμα και με μονόχρωμες CCD και μάλιστα τις ακριβές. Υπάρχει κάτι πολύ φαύλο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας!

Παναγιώτη (ziorange), το ότι είναι "αστέρι" αστροφωτογράφος δεν τον κάνει λιγότερο βλάκα. Οι περγαμηνές δεν τον διασώζουν. Κατ' αρχήν, λέγοντας πως πράσινο έχουν μόνο τα πλανητικά νεφελώματα δείχνει πως το θέμα που λέγεται "αστρονομία" δεν το κατέχει. Να μη γράφει βλακείες, να μην περνάει για βλάκας. Και ο Tony Hallas είναι και καλά κορυφή, όμως με τόσο υπερβολικό χρωματικό κορεσμό οι εικόνες του είναι χάλια. Αν τώρα η NASA τον βάζει για APOD, ας πρόσεχε... Οι περγαμηνές δεν θωρακίζουν από τη βλακεία. Υπάρχει Παναγιώτη κάποιος που έχει γίνει επανηλλημένα υπουργός παιδείας και εξωτερικών, κατάφερε βγήκε αρχηγός στο κόμμα του και εξελέγη θριαμβευτικά πρωθυπουργός όταν όλοι τον "κλαίγανε", τον βράβευσαν για τη συμβολή του στην παγκόσμια πολιτική σκέψη. Ε δεν τον λες και Αϊνστάιν... Λοιπόν, δε βλέπω γνώμες επί του θέματος και δυσαρεστούμαι! Δηλαδή όλοι έχουμε βγάλει τον Μ31, κανείς όμως δεν έχει γνώμη, ή δεν ξέρει πώς να τον επεξεργαστεί, να μας πει και εμάς τα πτωχά και αυτοδίδακτα; Μήπως το κόλπο είναι απόρρητο κρατικό μυστικό; Μπορεί να το έθεσα λάθος, οπότε το αναπτύσσω πάλι. Ο γαλαξίας Μ31 είναι αρκετά φωτεινός ώστε το να αναδείξουμε τα χρώματά του δε θα έπρεπε να είναι πρόβλημα. Κι όμως, αν εφαρμόσουμε τα βασικά στην εξισορρόπηση χρώματος, ο γαλαξίας τείνει να βγει αχνά γαλάζιος, σχεδόν γκρίζος (ενώ δε λείπουν και οι μωβ αποχρώσεις στον πυρήνα). Αν απλά αυξήσω το saturation δε διορθώνεται η κατάσταση. Γιατί δε συμβαίνει το ίδιο με άλλους ευμεγέθεις και ευδιάκριτους γαλαξίες, όπως ο Μ101, ο Μ81 και πάνω απ' όλα ο Μ33; Κατά τη γνώμη μου, ο εν λόγω γαλαξίας όφειλε να βγαίνει σωστά με τις πιο απλές μεθόδους εξισορρόπησης (για παράδειγμα, στο ImagesPlus και για έγχρωμη κάμερα, ένα απλό neutralize background συν λίγο saturation, περίπου 10%, όφειλε να λύνει το ζήτημα - γιατί με σχεδόν όλες τις άλλες εικόνες είναι ακριβώς τόσο εύκολο). Φταίει κάτι άλλο; Ή μήπως ο Μ31 στην πραγματικότητα δεν έχει τόσο χρώμα, είναι όντως "ξεπλυμένος" και εμείς, επηρεασμένοι από τη "μόδα" κακώς αλλάζουμε τα φώτα στην εικόνα;

Φαίνεται και με 10 ίντσες, τον έχω δει. Την πρώτη φορά δεν τα είχα καταφέρει, επειδή δεν είχα βγάλει τον Regulus από το πεδίο. Εννοείται, απαιτεί σκοτεινό ουρανό. Με βοήθησε που είχα το Skyatlas από δίπλα - αλλιώς, είναι δύσκολος, γιατί έχει πολύ χαμηλή επιφανειακή λαμπρότητα.

Κώστα, το θέμα είναι ότι δεν υπάρχουν οι "5-6 νορμάλ φωτογραφίες" που λες για τον Μ31. Όπως είπα, αν επεξεργαστείς χωρίς πολλά - πολλά μια Ανδρομέδα, το ξέρεις καλά από δική σου πρόσφατη απόπειρα, τέτοια χρώματα δε βγαίνουν. Θα ανεβάσω το αποτέλεσμα της δικής μου προσπάθειας, να δεις. Είναι αξιόλογο, και χρωματικά πολύ εμφανίσιμο. Κι όμως, εγώ δεν είμαι ικανοποιημένος, γιατί το χρώμα που υποτίθεται πως "ανέδειξα" δεν ξέρω αν τελικά όντως υπήρχε εκεί! Με τις νορμάλ μεθόδους εξισορρόπησης του χρώματος, αυτό που λες "με φυσιολογική επεξεργασία, χωρίς εξτρά παλέτες κλπ" ούτε κατά διάνοια δεν προκύπτει αυτό το πράγμα. Με "απλή" δουλειά προκύπτει το αποτέλεσμα του Christian Buil: ένα "ξεπλυμένο" πράσινογκρι. Προέκυψε με μπόλικο πείραγμα στα curves και στο saturation. Και το κριτήριο κάθε προσπάθειας ήταν να βγουν μπλε οι σπείρες και κιτρινωπός ο πυρήνας, δηλαδή ένα στερεότυπο (ορισμός του στερεότυπου: μια ευρέως διαδεδομένη, τυποποιημένη και απλοϊκή πεποίθηση, την οποία όλοι λαμβάνουν ως δεδομένη και σωστή, χωρίς να την αμφισβητούν, ή να τη θέτουν σε έλεγχο ποτέ - το στερεότυπο λαμβάνεται από όλους ως αυταπόδεικτο και αληθές, χωρίς να είναι - η ιδέα μας για το "πώς πρέπει να είναι το χρώμα των γαλαξιών" είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα στο χόμπυ μας). Τι με κάνει να αμφιβάλλω: άντε εντάξει, βγάλαμε "σωστά" τις σπείρες, όμως το κόστος ήταν να αλλάξουμε δραστικά το χρώμα των άστρων, και για εμένα τα άστρα είναι πολύ σημαντικά. Ομοίως, όλες οι ωραίες Ανδρομέδες των τελευταίων δύο ετών έχουν προκύψει με "μαγείρεμα". Δε θα είχα πρόβλημα με το "μαγείρεμα", αν ήταν να το εφαρμόσουμε ως ένα γενικότερο μέτρο στις εικόνες μας. Όμως για να πάμε σε οποιαδήποτε άλλη εικόνα και να κάνουμε ότι κάναμε στην Ανδρομέδα... Το έχω δοκιμάσει σε πολλούς άλλους γαλαξίες και τους καταστρέφει - όλους. Για να μην πω ότι κανείς δε θα διανοούνταν να αυξήσει το μπλε στα darks κατά 50%, να το μειώσει στα highlights κατά άλλο 50%, να αυξήσει το κόκκινο στα highlights κατά 25%, να πειράξει το πράσινο, γιατί η εικόνα θα έχει γίνει ροζ, μετά άμα λάχει να αφαιρέσει και λίγο magenta, και τελικά από το πουθενά να ανεβάσει τον κορεσμό (saturation ντε) κατά 23%, αν ήταν όλα αυτά να γίνουν στο Horsehead nebula. Κι όμως, αν είναι σωστό για την Ανδρομέδα, θα έπρεπε να είναι σωστό και για το Horsehead. Επιμένω πως το χρώμα δεν είναι θέμα γνώμης. Θέμα γνώμης θα ήταν αν ζωγραφίζαμε εξπρεσσιονιστικούς πίνακες. Ακούω και διαβάζω συχνά το επιχείρημα πως αφού δεν βλέπουμε το χρώμα σε ένα γαλαξία με το μάτι, ποτέ δε θα μάθουμε το πραγματικό του χρώμα. Είναι ΛΑΘΟΣ! Το κριτήριο του χρώματος δεν είναι το μάτι μας, αλλά ΤΟ ΜΗΚΟΣ ΚΥΜΑΤΟΣ. Το χρώμα υπάρχει, ή δεν υπάρχει. Όσον αφορά αυτό που λες Κώστα για τα τόσα πολλά που είναι ανάμεσα σε εμάς εδώ στη Γη και το γαλαξία Μ31, διαφωνώ. Το μόνο που υπάρχει είναι η ατμόσφαιρά μας. Αν μάλιστα τραβήξεις τον Μ31 στο ζενίθ του, η χρωματική αλλοίωση λόγω της ατμόσφαιρας είναι μηδενική. Απ' ότι κατάλαβα, το επιχείρημά σου είναι πως δε βγαίνει άκρη. Αν όμως το χρώμα είναι αντικειμενικό και η ατμόσφαιρα δεν επηρεάζει σημαντικά, η ερώτηση "τι χρώμα είναι ο Μ31" οφείλει να λάβει μια σαφή απάντηση. Γενικότερα στην ερασιτεχνική αστροφωτογραφία αρχίζουν να επικρατούν κάτι εντελώς αυθαίρετοι μπούσουλες (δε λέω κανόνες, γιατί κανόνες δεν είναι). Από το ίδιο πρόβλημα των στερεοτύπων πάσχουν και τα νεφελώματα εκπομπής. Με το ζόρι να βγουν κόκκινα "Ολυμπιακός". Πολλά είναι ακριβώς έτσι (το Horsehead), μια τεράστια γκάμα όμως είναι ροζ, ή μωβ. Το Bubble, το Trifid, το Lagoon, το Eagle, ακόμα και το Rosetta. Δε θα επεκταθώ στα νεφελώματα, επιστρέφω στους γαλαξίες. "Ξεπλυμένος" δεν είναι μόνο ο Μ31. Θυμάμαι κάπου (μάλλον στο Internet) έδειχνε κάποιος τεχνική για να αναδειχθούν τα old stars στον πυρήνα. Έτσι, κιτρίνιζε κάπως τον πυρήνα. Δεκτό, αν είναι να αναδείξουμε κάτι που υπάρχει εκεί, ιδίως αν κρατήσουμε ένα μέτρο. Όμως αν ο Μ63, ή οποιοσδήποτε παρόμοιος γαλαξίας (ιδίως ο Μ33) δεν έχει πορτοκαλί πυρήνα, αλλά σχεδόν γαλάζιο, ή πρασινωπό, υπάρχει λόγος για αυτό: πάει ο άλλος να αναδείξει τα γέρικα άστρα, όμως δεν υπάρχουν μόνο τέτοια άστρα. Για αυτό ο γαλαξίας δεν κιτρινίζει από μόνος του. Οπότε, η ιδέα να αναδείξουμε τα γέρικα άστρα (ή αντίστοιχα στις σπείρες τα μπλε) είναι πρόσχημα και δικαιολογία. Απλά θέλουμε να κάνουμε την εικόνα μας πιο εντυπωσιακή και ευπαρουσίαστη. Θα έβγαινε APOD αλλιώς ο Tony Hallas; Θυμάμαι το καταπληκτικό βιβλίο The Cambridge Atlas of Astronomy της δεκαετίας του '80. Εκεί, είχε πολύ ωραίες εικόνες από γαλαξίες Messier τραβηγμένες με φωτογραφικές πλάκες (κυρίως του Palomar Sky Survey). Οι γαλαξίες εκείνοι, οι σημερινοί κιτρινομπλε, δεν είχαν σχεδόν καθόλου κίτρινο και οι σπείρες είχαν κάμποσο (πολύ) πρασινάκι. (Θυμήθηκα επίσης ένα βλάκα στο Διαδίκτυο, που λέει ο ουρανός δεν έχει καθόλου πράσινο, και αν δεις πράσινο στις εικόνες σου, είναι θόρυβος, έφτιαξε και μια action για να βγάζεις το πράσινο στο Photoshop - δηλαδή ο Μ33 του Ροσσολάτου είναι όλος θόρυβο, και το Merope nebula στις Πλειάδες κι αυτό θόρυβος, βρήκα και το link: http://blog.deepskycolors.com/archivo/2010/04/26/hasta-La-Vista-Green.html). Από την άλλη, δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ο Μ31 είναι τόσο "ψόφιος" όσο τον δείχνουν οι κάμερές μας. Ο γαλαξίας είναι κοντά, οπότε στέλνει αρκετό φως, οπότε ότι χρώμα έχει, πρέπει να καταγράφεται καλά. Αν όμως φίλοι αστροφωτογράφοι προσέξετε, τον τελευταίο καιρό, το να πετύχεις το σωστό χρώμα, ή οποιοδήποτε χρώμα, στον Μ31, έχει εξελιχθεί σε πρόβλημα που όλοι αντιμετώπισαν και κανείς δε μου φαίνεται να έλυσε. Εγώ πάντως δεν είμαι ικανοποιημένος και περιμένω γνώμες. Υ.Γ.: Μεγάλος ο Martin Germano, αλλά ο εξοπλισμός του ήταν τότε πολύ πιο ακριβός από τον αντίστοιχο σημερινό. Υ.Γ. 2: Μόλις αναρτήθηκα μήπως φταίει ο εστιακός λόγος! Δεν ξέρω πώς μου ήρθε, αλλά είναι που τραβάω πλέον μόνο σε γρήγορους εστιακούς λόγους, οπότε μήπως τα πιο αργά συστήματα είναι καλύτερα για το χρώμα;

Λοιπόν, αυτό θα τραβήξει σε κάποιο μάκρος, και δεν είναι για τους άπειρους: Το Σεπτέμβριο έβγαλα μια εικόνα του Μ31, την επεξεργάστηκα, την ανέβασα στο Astrovox, μάζεψα τα "μπράβο" μου, κι όμως ακόμα το παλεύω να στρώσω το χρώμα! Η αιτία είναι πως αφού αθροίσω τα frames, κάνω όλες τις "τυπικές" μεθόδους εξισορρόπισης του χρώματος, ο γαλαξίας βγαίνει ΣΧΕΔΟΝ ΑΧΡΩΜΟΣ! Φταίει το πρόγραμμά; Όχι, αφού το ίδιο συμβαίνει είτε με το ImagesPlus, είτε με το IRIS, είτε με το Deep Sky Stacker. Σκέφτηκα στην αρχή πως κάτι πάει στραβά με τον τρόπο που εξισορροπεί το χρώμα το ImagesPlus. Όμως το ίδιο συμβαίνει με το IRIS. Στην αρχή υπέθεσα πως φταίει το DDP του ImagesPlus, μια και το πρόβλημα εμφανίστηκε μόλις άρχισα να το χρησιμοποιώ, όμως ταυτόχρονα άρχισα να χρησιμοποιώ την Canon 40d, και να παίρνω λήψεις μεγάλης διάρκειας. Δε φταίει ούτε ο φακός, γιατί το ίδιο συμβαίνει με το φακό Nikon 180ED f/2.8, με το τηλεσκόπιο Skywatcher Equinox 80, με το φακό Canon 200mm f/2.8. Σκέφτηκα πως ίσως φταίει ο μεγάλος χρόνος (πάνω από δύο ώρες) όμως θα ήταν γελοίο ο μεγάλος χρόνος να χαλάει το χρώμα... Μένει η κάμερα. Είπα "η Canon 40d δεν είναι στ' αλήθεια 16μπιτη, είναι 14μπιτη, οπότε χαλάει το χρώμα". Όμως κι αυτή αθωώθηκε, όταν είδα πως ο "δικός μας" Γιώργος Νικολιδάκης είχε το ίδιο πρόβλημα με μονόχρωμη CCD κάμερα και απευθύνθηκε στο cloudynights.com για βοήθεια. Επιπλέον, κοιτούσα τις παλιές μου Ανδρομέδες, με φτηνιάρικους τηλεφακούς και την Canon 400d, που με το color stretching του IRIS έβγαιναν "σωστά". Δε μπορεί η σαφώς κατώτερη σε όλα τα άλλα 400d να βγάζει πιο σωστά χρώματα από την 40d. Άρχισα λοιπόν να κοιτάζω τις εικόνες των άλλων αστροφωτογράφων. Είδα τόσες ωραίες Ανδρομέδες γεμάτες μπλε χρώμα στις σπείρες και κίτρινο στον πυρήνα, που αποκαρδιώθηκα. Είπα, εγώ φταίω. Πηγαίνω λοιπόν και ξανακοιτάζω την προσπάθειά μου, και λέω "το logarithmic stretching που έκανα στο IRIS είναι το μόνο που αποδίδει τόσο καλά σε εικόνες μεγάλου δυναμικού εύρους, όμως τις βγάζει λιγάκι γαλαζοπράσινες, αυτό θα φταίει". Αμ δε! Δοκίμασα και όλες τις άλλες μεθόδους και η εικόνα έβγαινε πρασινογαλαζογκρι με τον ίδιο τρόπο. Έβγαλα το γαλαξία με άλλο φακό (τον Canon), τα ίδια. Τελικά αποφάνθηκα πως φταίει ο τρόπος που κάνει εξισορρόπηση χρωμάτων το ImagesPlus. Ακριβώς προτού "τσιμπήσω" και αγοράσω το Pixinsght, που στο site τους βλέπεις τόσο πολύ και ωραίο χρώμα παντού, ακριβώς πάνω που παρατήρησα πως και ο Μ81 που έχω βγάλει βγαίνει κάπως "ξεπλυμένος", τότε ανακάλυψα πως υπάρχει πολύς κόσμος εδώ και κάμποσο καιρό, 1-2 χρόνια τουλάχιστον, που τυρανιούνται με το χρώμα του Μ31, ακόμα και με το PixInsight! Το θέμα συζητιέται συχνά στα μεγάλα φόρα (cloudynights, stargazerslounge, ice in space) και άκρη δε φαίνεται να βγαίνει. Τουλάχιστον γλίτωσα το πορτοφόλι μου. ΠΡΟΤΟΥ ΣΥΝΕΧΙΣΩ: Είμαι ενάντια στην άποψη πως το χρώμα στην αστροφωτογραφία είναι θέμα γνώμης. Το χρώμα αντιστοιχεί σε συγκεκριμένο μήκος κύματος, δεν είναι απλά θέμα γούστου. Το ότι στην οπτική παρατήρηση δεν το βλέπουμε δε σημαίνει πως δεν υπάρχει, αλλά πως τα μάτια μας δεν είναι όσο ευαίσθητα χρειάζεται. Είμαι κάθετος σε αυτό. Θα μου πει τότε κάποιος, "αφού θες "καθαρό" αποτέλεσμα, γιατί δεν κάνεις μια G2V εξισορρόπιση να τελειώνεις"; Θεωρητικά, η G2V calibration θα δώσει τη λύση. Πλην όμως, οι τυπικές μέθοδοι που έχουν τα προγράμματα επεξεργασίας εικόνας όφειλαν να λύνουν το πρόβλημα. Αντιθέτως, δεν είναι μόνο που το αποτέλεσμα είναι γκρι, ούτε μόνο στις σπείρες εντοπίζεται το πρόβλημα. Σε πολύ κόσμο ο πυρήνας βγαίνει κάτι περίεργο μεταξύ μωβ και καφέ. Πρόσεξα τελικά πως όλοι όσοι βγάζουν "σωστό" αποτέλεσμα, κάνουν πολλή δουλειά στη "διόρθωση" των χρωμάτων με τα levels, curves, με κριτήριο την προσωπική τους γνώμη, γιατί δεν υπάρχει κάποιος αντικειμενικότερος κανόνας, οπότε πολλοί καταφεύγουν στο "μαγείρεμα" ακόμα και αν έχουν κάνει G2V calibration. Στην πράξη, δεν εμπιστεύομαι ούτε τη G2V calibration, γιατί μάλλον το πρόβλημα είναι αλλού. Γενικά, ποιο είναι το "σωστό" χρώμα του Μ31; Σκεφτόμαστε πως οι σπείρες έχουν νέα λαμπρά άστρα κλάσης Ο και Β, οπότε οφείλουν να είναι μπλε, όπως ακριβώς είναι ωραίο μπλε στον Μ51. Ταυτόχρονα, λέμε ο πυρήνας έχει παλαιά άστρα πληθυσμού ΙΙ, οπότε πρέπει να είναι κίτρινος σαν κρόκο αυγού. Το πράσινο απαγορεύεται, οπότε όλοι έχουμε πέσει με τα μούτρα να αναδείξουμε το χρώμα που υπάρχει στον Μ31. Κάπως έτσι προέκυψε η και καλά πολύ ωραία εικόνα του Tony Hallas, που ενώ έγινε APOD, ενώ φαίνεται πολύ ωραία η παραμόρφωση στις σπείρες (γιατί το σήμα είναι άφθονο), στην πραγματικότητα η εικόνα είναι γελοία. http://apod.nasa.gov/apod/ap080124.html Πρώτα απ' όλα αν ήταν έτσι ο γαλαξίας, θα σήμαινε πως έχουμε έντονη αστρογέννεση μέχρι τις άκρες του. Λες ο Μ31 να είναι starburst galaxy; Προσέξτε πάντως, ότι ο Μ110 πρασινίζει... (του ξέφυγε). Αυτό είναι λοιπόν το πρότυπο. Βέβαια, πολλές προσπάθειες με G2V calibration, παρόλο το oversaturation, βγάζουν το γαλαξία ολόκληρο μπλε, χωρίς κιτρινίλα. Πού είναι η κιτρινίλα, τα υποτιθέμενα γέρικα άστρα; Δεύτερο, με ενοχλεί πολύ το ότι είναι εντελώς αυθαίρετο, χωρίς κάποιο κριτήριο άλλο από τα στερεότυπά μας, μα πειράζουμε τα curves, ή να φουσκώνουμε το saturation λες και οι κάμερές μας είναι προβληματικές, με τον τρόπο που δείχνει για παράδειγμα εδώ (άσχετα αν τελικά αυτή είναι η μέθοδος στην οποία έχω καταφύγει). http://www.mlunsold.com/process/IP4/M31-DSLR/M31-DSLR.html Τρίτο, και πολύ σημαντικό, είναι ότι η συγκεκριμένη "λόξα" με το χρώμα μας έχει πιάσει μόνο για τον Μ31. Το θεωρώ πολύ ύποπτο που όλοι οι άλλοι γαλαξίες δεν έχουν ανάγκη από τέτοια μεταχείριση (ή χρειάζονται πολύ λίγο). Κάτι ακόμα πολύ σημαντικό, παρατήρησα πως ο γειτονικός και ο μόνος κάπως συγκρίσιμος σε μέγεθος γαλαξίας, ο Μ33, βγαίνει πολύ εύκολα, χωρίς καμία πονηριά με curves, βγαίνει με ένα πολύ ωραίο μπλε στις σπείρες. Ο πυρήνας σπανιότατα θα βγει κίτρινος, ή πορτοκαλί. Συχνότατα δε, ο Μ33 βγαίνει πρασινωπός σε όλη του την έκταση. Πολύ λίγους όμως ενοχλεί κάτι τέτοιο http://www.astrovox.gr/forum/album_showpage.php?pic_id=14063&sid=b556e06f60ea9441a044d4eb38f64a5b Τέλος, ο Christian Buil έχει μια εικόνα του Μ31 γαλαζοπρασινογκρι (έχει κάνει επεξεργασία με τις βασικές μεθόδους μόνο) και από δίπλα μία του Μ33, όπου ο γαλαξίας είναι με ωραίες μπλε σπείρες, με τον ίδιο φακό, ίδια κάμερα, ίδιο χρόνο έκθεσης, ίδια τοποθεσία, και την ίδια επεξεργασία! Αυτό το παράδειγμα με έκανε να αποκλείσω και σαν ύποπτο το debayering, γιατί θα έπρεπε να πάσχει και ο Μ33... http://astrosurf.com/buil/gallery/index1.htm Συνεπώς, έχω την απορία: τι χρώμα έχει ο Μ31; Αν τόσοι αστροφωτογράφοι κάνουν λάθος και δε μπορούν να αναδείξουν το μπλε στις σπείρες, τι φταίει; Ή μήπως ο Μ31 βγαίνει "ξεπλυμένος" ακριβώς επειδή είναι όντως "ξεπλυμένος"; Λοιπόν, έριξα το γάντι! Περιμένω γνώμες (και συμβουλές)...

Παναγιώτη αυτό που λες για τις dSLR είναι υπερβολικό. Μια χαρά δουλειά γίνεται με τις dSLR και χωρίς ψύξη, και αν δε σε ενδιαφέρουν τα πιο αμυδρά από τα νεφελώματα εκπομπής, ούτε καν τροποποίηση στο φίλτρο δε χρειάζεται. Λέγοντας ότι "αξιόλογα αποτελέσματα" δίνουν μόνο όσες dSLR είναι τροποποιημένες, έχουν ψύξη και στήνονται στην κορυφή του Mauna Kea, νομίζω βάζεις τον πήχη πολύ ψηλά. Επιπλέον, κάνουν και για φωτογραφία (ημέρας), οπότε, παρά τα όσα λένε οι CCDακηδες, είναι απείρως πιο πρακτικές. Επαναλαμβάνω, έχουν κάποια όρια, δεν το "παίζω" πνεύμα αντιλογίας, όμως για αστροφωτογραφία είναι επαρκείς. Τώρα, αν θέλεις να βγάλεις Hubble palette (άλλη μόδα κι αυτή, τάχα μου βγαίνουν ωραίες οι αστροφωτογραφίες έτσι) ναι, η CCD είναι μονόδρομος... Προσωπικά είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από ότι έχω απεικονίσει τα τελευταία δύο χρόνια με την Canon 40d. Παρόλο που μόλις πήρα μια CCD, θα συνεχίσω να τη χρησιμοποιώ, γιατί υπάρχουν πράγματα που δύσκολα οι CCD μπορούν να κάνουν. Καμία CCD δεν δίνει το ευρύ πεδίο της dSLR με κόστος μόλις 400 ευρώ ή και λιγότερα. Ούτε για piggyback είναι τόσο πρακτικές. Και ο θόρυβός τους δεν είναι πολύς. Με σωστό preprocessing το αποτέλεσμα είναι παραπάνω από αξιοπρεπές.

Δημήτρη, τα προβλήματα που αποκαλείς "τεχνικά" και ότι δεν παίζουν ρόλο στο πείραμα το καθιστούν απλά αδύνατο! Τι νόημα έχει αν ακριβώς επειδή δεν επαρκούν οι μπαταρίες δεν μπορέσεις να το κάνεις καθόλου; Ποιο το όφελος; Τα πειράματα γίνονται στην πραγματική ζωή και έχουν πραγματικές δυσκολίες. Τεχνικά ζητήματα, που παίζουν όμως τεράστιο ρόλο. Αν ένα πείραμα δε μπορεί να γίνει λόγω τεχνικών ζητημάτων, τότε δεν υπάρχει πείραμα. Και τέλος πάντων, το πώς δουλεύει η κάμερα κατά τη λήψη, τι θόρυβο βγάζει, είναι από μόνο του τεχνικό θέμα, δεν υπάρχει τίποτα το θεωρητικό. Το πείραμα που αναφέρω εγώ είναι απλοποίηση του δικού σου, και επιπλέον είναι εφικτό. Πρώτον, λες "Καταρχάς να συμφωνήσω ότι δεν γίνεται όντως σε μία νυχτα. Η διαφορά θερμοκρασίας ανάμεσα στις δύο νυχτες (αν το σπάσεις) είναι ένα γεγονός που πρέπει να πάρεις το ρίσκο". Αν όμως είναι να βάζουμε τέτοιες αβεβαιότητες στα πειράματά μας πάει περίπατο η επιστήμη. Άντε και πήρες το ρίσκο. Τη μία μέρα τραβάς στους 8 βαθμούς, την επόμενη λόγω αέρα, η θερμοκρασία πέφτει στους 3 βαθμούς. Το πείραμα πήγε περίπατο, τζάμπα το ρίσκο. Είναι σοβαρό. Για να μην πω ότι αν στις 7 το βράδυ σε μια ξάστερη νύχτα του χειμώνα έχει 8 βαθμούς, τα χαράματα στις 5 θα έχει πέσει στο μηδέν, ή και πιο κάτω. Όπως κι αν τις τραβήξεις, οι χαραματιάτικες εικόνες θα υπερέχουν. Πεντακάθαρες θα είναι. Δεύτερο, λες πως πρέπει να έχεις "ζωντανό είδωλο" ώστε να δοκιμάσεις και το dithering. Το dithering όμως είναι μια εντελώς άλλη ιστορία, άσχετη με το θέμα των μεσοδιαστημάτων. Αρκεί να δοκιμάσεις μια άλλη μέρα, τράβα μια Ανδρομέδα με dithering και μια χωρίς και σύγκρινε (το έχω κάνει - σιγά τη διαφορά). Αν θες να δεις πώς παίζει ο SNR όταν αφήνουμε 5 λεπτά κενό, η ακίνητη εικόνα του σχεδόν σκοτεινού σαλονιού σου μια χαρά ζωντανή είναι. Τον SNR μελετάμε, όχι το dithering. Δε χρειάζεται κινούμενη εικόνα, μόνο κάτι αμυδρό, οπότε το σαλόνι κάνει. Επιμένω πάντως πως το πείραμα δεν έχει νόημα, μια και το ίδιο το ερώτημα δεν έχει νόημα: όπως είπα, είναι η απόλυτη σπατάλη χρόνου να αφήνω κενό 5 ολόκληρα λεπτά ανάμεσα στις λήψεις και πάω στοίχημα κανείς στον πλανήτη δεν το κάνει. Οπότε τζάμπα αναρωτιώμαστε. Να σου πω και το άλλο: μόλις ανοίξεις την κάμερα δεν είναι ζεστή. Παίρνει περίπου 15 λεπτά ώστε το τσιπ να πιάσει την τυπική του θερμοκρασία και η διαφορά είναι μερικοί βαθμοί, δεν είναι αμελητέα. Δηλαδή τι; Θα τραβάω μια πεντάλεπτη λήψη και μόνο, θα μαζεύω και αύριο πάλι άλλη μία; Θα μειωθεί ο θόρυβος, αλλά θα πάρει μήνες για να τελειώσω. Υπονοείς ότι η 1 ώρα είναι καλύτερη από τις 2 ώρες; Μπορεί ο θόρυβος να είναι περισσότερος, αλλά το σήμα είναι ακόμα περισσότερο. Αυτό που παίζει ρόλο δεν είναι ο θόρυβος μόνος του, αλλά ο SNR. Όλα γίνονται για τον SNR. Με το μεγαλύτερο SNR μπορούμε να κάνουμε πιο αποτελεσματικό stretching. Αυτά είναι τα βασικά στη θεωρία, δεν έπρεπε να τα συζητάμε. Εννοείται πως 2 ώρες είναι καλύτερες από κάθε άποψη. Ο Κεχαγιάς γιατί χτυπάει ολόκληρες βραδιές σε ένα στόχο; Χαζός είναι; Ομοίως, με την μόνη προϋπόθεση η οδήγηση της στήριξης να είναι αποτελεσματική, τα 3 λεπτά πάντα θα είναι ανώτερα από τα 30 δεύτερα (στον ίδιο στόχο, στην ίδια φωτορύπανση, στην ίδα κάμερα και τηλεσκόπιο). Πάλι, γιατί ο Κεχαγιάς τραβάει το λιγότερο 10λεπτες;

PanosSky πραγματικά ελπίζω να μην έκανες την κατάθεση στην τράπεζα! Φωνάζει από μακριά ότι είναι απατεώνες. Αν ήταν εντάξει θα είχαν Paypal - με το οποίο δεν έχει μαγκιές, αν δε σου στείλουν τα λεφτά επιστρέφονται αυτομάτως. Με Western Union και όλα τα παρόμοια, τα κινεζάκια (ή μήπως είναι ρωσικομαφιοζάκια) σου λένε "δώσε μας τα λεφτά και πίστεψέ μας, εμείς θα σου στείλουμε, ειλικρινά". Τίποτα δεν τους δεσμεύει όμως να ολοκληρώσουν την παραγγελία. Σε ένα μήνα που θα λες "μα καλά, ακόμα να έρθουν τα κυάλια; " παίζει να μην υπάρχει πια και το site... Δουλεύει ως εξής: το να στήσεις ένα site είναι πολύ φθηνό. Τα θύματα είναι επίσης πολύ σπάνια, όμως αν απευθυνθείς παγκοσμίως, αυτό το ισχνό ποσοστό αντιστοιχεί σε μερικές εκατοντάδες αφελείς το μήνα. Σε 40-50 μέρες θα έχουν πάρει είδηση ότι εξαπατήθηκαν, οπότε αυτοί αλλάζουν το όνομα του site και πάλι από την αρχή. Πίστεψέ με δε σκοπεύουν να στείλουν ούτε μανταλάκι, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει στοκ. Δεν έχουν τίποτα, απολύτως τίποτα. Και δε φοβούνται το νόμο, γιατί δε μπορείς να τους κάνεις μήνυση. Δεν ξέρεις καν πού βρίσκονται, ποιοι είναι, ούτε καν αν είναι όντως Κινέζοι όπως ισχυρίζονται. Το ότι είναι απάτη φαίνεται και από μόνο του. Τα έχουμε ξαναπεί πολλές φορές. Δες στον "κατάλογό" τους τις DSLR κάμερες. Είναι δυνατόν η Canon 7d να κάνει 512 ευρώ; Αυτό και μόνο αρκεί. Ή στα τηλεσκόπια το Televue 60 να το χαρίζουν στα 335 ευρώ; Επίσης σε βρίσκω λίγο απληροφόρητο. Οι κάμερες Canon και Nikon είναι Made in Japan. Στην Κίνα δε φτιάχνουν ούτε το χαρτόνι της συσκευασίας. Ομοίως τα τηλεσκόπια Televue είναι Made in USA. Οπότε σε αυτό που λες ότι "έτσι κι αλλιώς κινέζικα είναι" κάνεις λάθος. Είναι δυνατόν ένας Κινέζος να εισάγει Televue, να πληρώνει δασμούς και τελωνεία και μετά να πουλά 335 ευρώ; Δηλαδή οι Ευρωπαίοι (αλλά και Αμερικάνοι) αντιπρόσωποι είναι άπληστα καθάρματα και αυτός άγιος; Τότε η ίδια η Televue πρέπει να είναι πανάγαθη, αφού η εργοστασιακή τιμή είναι απλά συμβολική, κάτω από τα 335 ευρώ και μάλλον κοντά στα 200 (το πολύ). Δε στέκει. Αυτά και ελπίζω να σε πρόλαβα...

Δημήτρη νομίζω το πείραμα που προτείνεις θέλει διόρθωση! Δύο πράγματα: πρώτον, συνολικά οι λήψεις διαρκούν 16 ολόκληρες ώρες. Εφόσον η νύχτα διαρκεί τόσο μόνο κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο (παραλίγο να γράψω "χειμερινή ισημερία"), όταν δηλαδή έχει συννεφιά, ή το κρύο είναι τόσο που πήζει ο ίδιος ο εγκέφαλος, ή απλά έχουμε κοινωνικές υποχρεώσεις, είναι λοιπόν αδύνατο να διεξαχθεί σε μία νύχτα. Από την άλλη, το να το σπάσεις σε δύο βραδιές είναι αβέβαιο: δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι και οι δύο βραδιές θα έχουν την ίδια θερμοκρασία. Δεύτερο είναι πως δε λαμβάνεις υπόψη σου πως κατά τη διάρκεια της νύχτας η θερμοκρασία πέφτει και πέφτει σημαντικά. Δεν έχει νόημα γιατί οι λήψεις προς το τέλος του πειράματος θα έχουν ληφθεί σε διαφορετική θερμοκρασία από τις λήψεις στην αρχή. Υπάρχει και τρίτο πρόβλημα: δε θα σου φτάσουν οι μπαταρίες για ολόκληρη τη βραδιά. Σκέφτηκα και τέταρτο: πολύ δύσκολα θα βρεις στόχο να "μείνει" ψηλά στον ουρανό, σε ευνοϊκή θέση για 16 ολόκληρες ώρες. Συνολικά, το πείραμα δεν είναι εφικτό. Αν σε νοιάζει να μετρήσεις το θόρυβο της κάμερας σε σταθερή θερμοκρασία, δε χρειάζεται να στήσεις σε νυχτερινό ουρανό! Ορίστε μια τροποποίηση του πειράματος: κλείνεις όλα τα παντζούρια και παράθυρα και φώτα στο σπίτι. Βάζεις το καλοριφέρ να δουλεύει σε σταθερή θερμοκρασία - 24 βαθμοί είναι καλά αυτή την εποχή. Θες αυτόνομη θέρμανση φυσικά. Αφήνεις ένα αμυδρό φως, ίσως από τη χαραμάδα μιας πόρτας ή κάτι τέτοιο να φωτίζει αμυδρά το πλάνο σου (το δωμάτιο που θα βάλεις την κάμερα). Στήνεις την κάμερα στο τρίποδο, με έναν απλό φακό, και τώρα μπορείς να κάνεις όλες αυτές τις λήψεις που προτείνεις. Απλά το θέμα της εικόνας δε θα είναι αστρονομικό, αλλά λογικά το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, με σταθερή θερμοκρασία, χωρίς dithering (ε δε χάθηκε και ο κόσμος) και δε χρειάζεται να περιμένουμε πότε θα ανοίξει ο ουρανός. Πάντως, νομίζω πως το να αυξήσουμε τη διάρκεια των λήψεων τόσο πολύ χειροτερεύει την όλη προσπάθειά μας, γιατί δεν είναι πρακτικό να αφήνουμε 5 ολόκληρα λεπτά διάστημα ανάμεσα στις λήψεις. Δηλαδή, προσπαθώντας να περιορίσουμε έτσι το θόρυβο, καταστρέφουμε όλη τη διαδικασία της λήψης. Στη DSLR αστροφωτογραφία απλά δεν έχουμε το χρόνο. Ο στόχος μας κινείται, η μπαταρία κρατά 3 ώρες το πολύ (το χειμώνα), χώρια την αφάνταστη σπατάλη να χρησιμοποιούμε το μισό χρόνο για μεσοδιαστήματα, όταν απλά θα μπορούσαμε να τραβάμε τον ουρανό. Για παράδειγμα, στις 20 λήψεις με 5λεπτα μεσοδιαστήματα για συνολική λήψη 100 λεπτών ξοδεύεται χρόνος 200 λεπτών, δηλαδή διπλάσιος. Αν τραβήξουμε όμως σε αυτό το διπλάσιο χρόνο θα διπλασιάσουμε το σήμα, που σημαίνει πως ο αμυδρός στόχος θα απεικονιστεί καλύτερα, ταυτόχρονα όμως - και είναι το πιο σημαντικό - με αυτό το πολύ απλό μέτρο θα βελτιώσουμε το λόγο SNR κατά 1,414 (ή αλλιώς 41% βελτίωση). Κατά τη γνώμη μου το μεσοδιάστημα δε μπορεί να πάει πιο πέρα από τα 15 δευτερόλεπτα! Έτσι, σε 20 λήψεις, η απώλεια χρόνου είναι 5 λεπτά, απολύτως αποδεκτό. Η δική μου προσέγγιση στο θέμα "θόρυβος στις dSLR" συνοψίζεται στα εξής: - Μεγαλύτερη συνολική διάρκεια. 2 ώρες είναι καλύτερες από μία. - Όσο μας επιτρέπει η στήριξή μας, λήψεις μεγάλης διάρκειας. 3 λεπτά είναι σαφώς καλύτερα από 30 δευτερόλεπτα. - Σωστό preprocessing, με darks, flats, bias κλπ. Άθροιση με Sigma clipping κι ας παίρνει περισσότερη ώρα. Ως εδώ, ο χρήστης dSLR έχει πράξει το χρέος του. - Οι Midrange κάμερες έχουν λιγότερο θόρυβο (και είναι και πιο ευαίσθητες) από τις Consumer εκείνες που έχουν το ίδιο τσιπ. Η Canon 40d υπερέχει σαφώς της 400d (μιλάμε για χαώδη διαφορά, με το ίδιο τσιπ - επίσης η 400d "πατάει κάτω" την 1000d), ομοίως η 60d με την 600d.

Όσο να' ναι, οι φακοί σταθερής εστιακής είναι πιο ακριβοί. Δεν εννοώ τις λογιών λογιών "μαϊμούδες" και σίγουρα όχι τους φτηνούς "Μ42" φακούς. Ακόμα και οι manual focus φακοί είναι πιο ακριβοί από τους ζουμ τηλεφακούς για τους οποίους συζητάμε εδώ. Λοιπόν, πολύ συνοπτικά παραθέτω όσους καλούς φακούς μεγάλης εστιακής απόστασης γνωρίζω από πρώτο χέρι (υπόψην, οι φακοί Nikon μπαίνουν σε σώμα Canon με έναν απλό αντάπτορα): - Nikon 180mm f/2.8 ED AI Νομίζω ο καλύτερος σε σχέση κόστους - απόδοσης. Εννοώ τη manual focus έκδοση, γιατί η autofocus είναι σαφώς πιο τσιμπημένη. Σε f/4 έχει πολύ μικρά ως ελάχιστα χρωματικά σφάλματα. Γράφει και ο Jerry Lodriguss στο site που παρατέθηκε προηγουμένως. Η "απλή" έκδοση (όχι ED) είναι επίσης καλή (και αρκετά πιο φτηνή, ίσως και πιο κάτω από 200 ευρώ σε δημοπρασία στο ebay), αν και καλύτερα να τραβάει κανείς σε f/5,6. Φωτογραφίες με το φακό αυτό έχω ανεβάσει στο Astrovox. - Nikon 300mm f/4 ED AI Πάλι εννοώ τη manual focus έκδοση. Έχω διαπιστώσει πως τα 180mm είναι μια πιο πρακτική εστιακή απόσταση, όμως ο φακός αυτός είναι πολύ καλός επίσης. Φυσικά, τον κλείνουμε σε f/5,6. Σε σύγκριση με τον ζουμ τηλεφακό που όλοι "λιμπίζονται", τον Sigma 70-300 APO DG, είναι σαφώς ανώτερος. - Nikon 135mm f/3.5 AI Έτυχε να τον έχω με μια φιλμάτη Nikon FM2n, οπότε τον δοκίμασα. Συγκλονιστικά ελαφρύς, και αξιοπρεπής. Πλην όμως, με DSLR κάμερα η εστιακή απόσταση είναι κάπως μικρή. Το πεδίο στα άκρα παρουσιάζει κάποια καμπυλότητα. Και το χρωματικό σφάλμα κάπως φαίνεται. Καθώς όμως τα νέα μοντέλα DSLR έχουν όλο και πιο μικρά pixels, η χρησιμότητα των 135mm βελτιώνεται και σιγά-σιγά τα 135mm γίνονται όλο και πιο ελκυστικά για αστροφωτογραφία. Για παράδειγμα με τις νέες Canon 600d, 60d, 7d, η image scale των 135mm είναι η ίδια με αυτής των 180mm (του πρώτου φακού που ανέφερα) φορτωμένου σε Canon 400d, 1000d, 40d. Οπότε, τα 135mm είναι προτιμώτερα (και αν νομίζουμε πως το πεδίο είναι "πολύ", απλά κροπάρουμε). Σε αυτή την περίπτωση, η καλύτερη επιλογή θα είναι το "μεγάλο αδερφάκι" του φακού που είχα (μου ανοίξαν το αμάξι και μου τον κλέψανε), ο Nikon 135mm f/2.8, ενώ για τους τελειομανείς υπάρχει και ο Nikon 135mm f/2. - Canon EF 200mm f/2.8 II USM Είναι με διαφορά ο καλύτερος τηλεφακός στα 200mm (τουλάχιστον αν μιλάμε για λογικές τιμές). Σύγκριση με τον Nikon 180mm ED υπάρχει στο site του Christian Buil ( του δημιουργού του IRIS). Τώρα πλέον αυτόν έχω. O φακός έχει πολύ μικρό οπτικό σφάλμα ακόμα και σε f/2.8. Έχω εντυπωσιαστεί. Δεν έχω ανεβάσει ακόμα φωτογραφία, γιατί η πρώτη μου με αυτόν ήταν μια "τρε μπανάλ" Ανδρομέδα (...). Νομίζω ο φακός αυτός πλησιάζει το "απόλυτο", αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Μόνο που είναι ακριβούτσικος (820 ευρώ κόστισε), δυόμιση φορές πιο ακριβός από το Nikon 180mm ED. Για πιο μικρές εστιακές αποστάσεις, δεν το έχω ψάξει πολύ. Γενικά οι σταθερής εστιακής απόστασης είναι ανώτεροι από τους ζουμ. Ειδικά ο "μαμίσιος" 18-55 των μικρών Canon είναι σωστό σκουπίδι. Σχεδίαζα να τραβήξω ένα ανάλημμα (στα σχέδια έμεινα) και έτσι δοκίμασα έναν ευρυγώνιο Nikon 20mm. Απλά δεν υπάρχει σύγκριση με τα 18mm του Canon. Για πιο μεγάλες εστιακές αποστάσεις (από 400mm και πέρα) οι τηλεφακοί δεν είναι η καλύτερη λύση. Προσωπικά θεωρώ πως και τα 300mm δεν είναι πρακτικά, και καλύτερα να χρησιμοποιήσει κανείς ένα μικρό αποχρωματικό. Πολύ καλύτερη απόδοση. Υ.Γ.: Για όσους δεν έχουν προσωπική πείρα, μην υποτιμάτε καθόλου το πόσο πιο φωτεινό είδωλο δίνει ένας "γρήγορος" τηλεφακός. Αυτό και μόνο είναι αρκετός λόγος να "ξεχάσει" κανείς τους ζουμ τηλεφακούς και να επιλέξει σταθερής εστιακής απόστασης. Σε φωτογραφία του γ Cygni μοιάζει λες και τράβηξα με τροποποιημένη Canon - τόσο καλά φαίνεται το νεφέλωμα. Με το ζουμ τηλεφακό, όποιος "απλά θέλει να βγάλει τον ουρανό" θα μείνει με το παράπονο "πόσο ψόφια στο κόκκινο" είναι η μη τροποποιημένη DSLR...

Έχω γράψει παλαιότερα για το φακό που ρωτάει ο Heal - Κώστας. Σε Canon 450d δεν ξέρω, εγώ τον χρησιμοποιούσα σε Canon 40d. Δε μου αρέσει - και εννοώ για φωτογραφία γενικώς, όχι απλά για αστροφωτογραφία. Το Image Stabilising είναι μεν δύναμη, που συνδυαζόμενο με το μικρό βάρος του φακού τον κάνει πρακτικό. Όμως τα οπτικά του δεν είναι καλά. Έντονο βινιετάρισμα ακόμα και σε f/8, αισθητό ακόμα και σε f/11. Επίσης, σημαντικό flaring πάνω από τα 220mm, οπότε το μεγάλο άκρο των εστιακών αποστάσεων είναι ουσιαστικά άχρηστο. Το μόνο "παρήγορο" είναι πως στην ίδια κατηγορία χρημάτων ο ανταγωνισμός δεν έχει και πολλά να παρουσιάσει. Για αστροφωτογραφία το έχω ψάξει κάπως. Νομίζω ο φακός σταθερής εστιακής απόστασης είναι must! Οι τηλεφακοί δεν κάνουν. Είναι αργοί και τα οπτικά τους είναι μέτρια. Ακόμα και οι ΑΡΟ έχουν χρωματικό σφάλμα. Στη μεγάλη εστιακή δεν εστιάζουν (λόγω flaring), η εικόνα θα βγει λίγο φλού. Τέλος, αν και δεν είναι καθόλου λίγο, η διαδρομή του δακτύλιου εστίασης είναι μικρή, με αποτέλεσμα να παλεύει κανείς να βρει την ακριβή θέση εστίασης. Με το γνωστό Sigma 70-300 APO DG μου έπαιρνε μία ολόκληρη ώρα να εστιάσω. Σκέφτομαι πως οι αρχάριοι στο είδος θα πουν "εντάξει, αποδέχομαι τις ατέλειες, εγώ απλά να απεικονίσω τα βασικά θέλω". Αμ δε! Κι εγώ έτσι σκεφτόμουν και σύντομα κατέληξα να πάρω τηλεφακό σταθερής εστιακής απόστασης για να ξαναφωτογραφίσω όλους τους στόχους που είχα φωτογραφίσει ως τότε. Οπότε, κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει εύκολη λύση. Κανένας ζουμ τηλεφακός δεν έχει "ανεκτά αποτελέσματα" στην αστροφωτογραφία. Όσο κι αν μπορεί κανείς να μου αντιτείνει πως το τι είναι ανεκτό είναι θέμα προσωπικό, στην πράξη ποιος θα μείνει ικανοποιημένος από τις σημαντικές ατέλειες των φτηνών ζουμ τηλεφακών; Τα έχω ζήσει και ξέρω. Για να λέμε την αλήθεια όπως έχει, αν αρχίσουμε να κοιτάμε προσεκτικά ακόμα και τις εικόνες ημέρας, θα δούμε πως οι τηλεφακοί ζουμ, τουλάχιστον οι φτηνοί ή σχετικά φτηνοί , αποτελούν τουλάχιστον συμβιβασμό, αν όχι απλά πρόβλημα. Η piggyback αστροφωτογραφία απαιτεί φακούς σταθερής εστιακής απόστασης. Το εξτρά κόστος αξίζει. Μια συζήτηση σχετικά έχει γίνει στο παρακάτω thread http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?p=116302&highlight=#116302

Βασίλη, αυτό που λέω για το θεώρημα Nyquist το έχω δει να αναφέρεται σε τρία βιβλία για την αστροφωτογραφία (Digital Astrophotography - The State of the Art, Lunar and Planetary Webcam User's Guide, Creating and Enhancing Digital Astro Images). Από αυτή την ιδέα προκύπτει πως η υψηλή ανάλυση επιτυγχάνεται με image scale 0,5 arcsec/pixel. Λένε πως: αφού η ατμόσφαιρα βάζει εμπόδιο τέτοιο που σε στόχους με χαμηλό κοντράστ (με τους πλανήτες αλλάζει το θέμα) ποτέ δε θα δεις λεπτομέρεια καλύτερη του ενός δευτερολέπτου της μοίρας, αν την αναθέσεις σε δύο pixels, παίρνεις την καλύτερη image scale που μπορεί να πετύχεις από την επιφάνεια της Γης (χωρίς "τσαμασουδάκια" όπως τα adaptive optics των μεγάλων αστεροσκοπείων). Μια και πιάσαμε τη φιλολογία, όλη η ιδέα για το sampling, την οποία τα τελευταία 10 χρόνια έχουμε κάνει "ευαγγέλιο", παραβλέπει τον πραγματικό κόσμο. Ισχύει μέσες - άκρες στην απεικόνιση στόχων με μικρή διάσταση, όπως μακρινοί γαλαξίες, αλλά ποτέ μας εμείς οι ερασιτέχνες αστρονόμοι δεν ελέγξαμε την πρακτική ουσία της. Όλα τα βιβλία που έχω δει λένε πόσο σημαντικό είναι το σύστημά μας να είναι sampled. Κι όμως, κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτό δεν είναι η πρώτη προτεραιότητα. Αν μη τι άλλο, υπάρχει ένα απροσμέτρητο πλήθος στόχων, που έχουν τόσο μεγάλη διάσταση ώστε θα χρησιμοποιήσεις μικρές εστιακές και εκεί δεν υπάρχει κανένα σύστημα που να είναι sampled. Επίσης όλη η ιδέα του sampling έρχεται σε σύγκρουση με μια θεμελιώδη αρχή, ότι τα "γρήγορα" οπτικά συστήματα είναι πιο αποδοτικά. Βέβαια, τα "γρήγορα" συστήματα έχουν και σαφώς μικρότερες εστιακές αποστάσεις, οπότε σχεδόν όλες οι κάμερες θα δίνουν oversampling. Τι θα κάνουμε δηλαδή, θα τραβήξουμε σε f/11 επειδή σε f/6,3 το Celestron SCT είναι oversampled; Από τη μια η θεωρία (αυτοί που τη γράφουν) λέει πως πρέπει να επιδιώκουμε το sampling, αλλά με τις hi-end κάμερες να έχουν pixels των 9μ (υπάρχουν και με 20μ) πώς θα χωρέσει η Ανδρομέδα στο πεδίο; Πώς θα οδηγήσω αποτελεσματικά με μια "ταπεινή" EQ6 άμα πάω την Canon 40d στα θεωρητικά της όρια (με ένα σωλήνα 2350mm); Χώρια που αν επιδιώξει κανείς sampling, το πεδίο γίνεται τόσο μικρό που πρακτικά σχεδόν κανένας στόχος δε χωράει. Κανονικά δε θα έπρεπε να ασχολούμαστε τόσο με αυτό το ζήτημα. Όσο τα pixels παραμένουν σε μεγέθη της τάξης των 5-6μ δύσκολα θα βγει το σύστημά μας undersampled. Όταν φτιαχτούν pixels στα 2μ τότε ναι, να προσέχουμε (τότε θα έχουμε άλλο θέμα: πού να χωρέσουμε στο σκληρό frames των 100megapixels και πόσες εβδομάδες θα κάνει το PC να τα επεξεργαστεί). Αντώνη, δεν έπρεπε να μιλήσεις! έπρεπε να μας αφήσεις κανα -δυο μέρες ακόμα να σκοτωνόμαστε ψάχνοντας "τι εννοεί ο ποιητής". Το τραβάει ο οργανισμός μας. Κώστα, η Atik 450L δεν έχει μηχανικό κλείστρο. Οι οδηγίες σου για το θέμα των flats μου έλυσαν την απορία. Θα κάνω δοκιμές απόψε κιόλας με το Equinox 80 και αν χρειαστεί θα επανέλθω.

Κάποτε είχε αναφερθεί ως συζήτηση εδώ στο Astrovox. Προκύπτει από το γνωστό συμπέρασμα του θεωρήματος Nyquist πως "πρέπει να αναθέσουμε κάθε ελάχιστη λεπτομέρεια σε δύο pixels".

Φαντάζομαι παιδιά ο Αντώνης εννοούσε 2 pixels/arcsec όταν οι υπόλοιποι καταλάβαμε το ανάποδο. Προσωπικά, η δική μου εμπειρία είναι πως τις καλές βραδιές 1 arcsec/pixel είναι απολύτως εφικτό και εύκολο. Ανάλυση 0,5 arcsec/pixel υπάρχουν βραδιές που είναι εφικτή, σχεδόν πάντα από κάποιο υψόμετρο, πλην όμως σε τόσο υψηλή ανάλυση ακόμα και το παραμικρό σφάλμα "χτυπάει" έντονα, οπότε απαιτείται ο εξοπλισμός μας να έχει υψηλές προδιαγραφές. Αν κάποτε φτιαχτούν τσιπ με ακόμα πιο μικρά pixels, ή αν φτιαχτούν πολύ πιο ευαίσθητες κάμερες που δε θα χρειάζονται μεγάλης διάρκειας εκθέσεις, τότε να το συζητήσουμε. Για τέτοια ανάλυση πάντως, το δικό μου πορτοφόλι δεν αντέχει. Αν η Atik 450L αποδειχθεί καλή (το καλό που τους θέλω, δύο χιλιάρικα κόστισε), θα είναι πολύ ενδιαφέρον τι μπορεί να αποδώσει ένα ελαφρύ set up σαν το δικό μου. Ίδωμεν. Λοιπόν, σύνδεσα την κάμερα στο κομπιούτερ (βρήκα και τροφοδοτικό - πανεύκολο ήταν) και όλα λειτουργούν ρολόι. Το μενού του ArtemisCapture είναι σχεδόν αυτονόητο. Το πρόγραμμα επεξεργασίας Dawn έχει μια φιλοσοφία εντελώς διαφορετική από οτιδήποτε ήξερα ως τώρα. Όλα δουλεύουν με το mouse (ακριβώς αντίθετα από το IRIS όπου όλα δουλεύουν με το πληκτρολόγιο). Αποφάσισα να μην ασχοληθώ άλλο - προτιμώ τη γραμμή εντολών του IRIS, ή τον τρόπο που λειτουργεί το ImagesPlus. Συνολικά, η πρώτη εντύπωσή μου είναι πως η CCD κάμερα είναι κάπως πιο εύκολη στην αστρονομική χρήση από ότι η dSLR. Αν μάλιστα η χρήση subframes και FWHM αποδειχθεί σα μέθοδος καλύτερη από το LiveView της dSLR, θα είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος! Δε θα γλίτωσετε όμως κάποιες απορίες που έχω: 1) Με τη CCD κάμερα πώς τραβάω flats; Με την Canon κοίταζα να φτάσω το ιστόγραμμα στην άκρη, τώρα πώς δουλεύει; Υπάρχει κανένα αναλυτικό link; 2) Η Atik 450L έχει back focus απόσταση 13mm. O διορθωτής κόμης Baader MPCC χρειάζεται 55+/-1mm ενώ o field flattener της Televue 56mm. Άρα και για τα δύο χρειάζομαι εξτρά 42mm απόσταση μεταξύ της κάμερας και του MPCC, ή του TRF2008. Δηλαδή αν πάρω αυτό http://www.teleskop-express.de/shop/product_info.php/info/p141_Baader-Hyperion-Extension-Ring-28mm---2--M48-Filterthread.html και μαζί αυτό http://www.teleskop-express.de/shop/product_info.php/info/p140_Baader-14mm-Hyperion-Extension-ring-M48-2--filter-thread.html ή ίσως μόνο του αυτό http://www.teleskop-express.de/shop/product_info.php/info/p3732_Baader-VariLock-46---variable-T2-extension-29-46mm.html λογικά θα είμαι εντάξει. Υπάρχει λάθος στο σκεπτικό μου;

Υπέκυψα στον πειρασμό και πήρα μια CCD κάμερα. Το σκέφτηκα από δω, το σκέφτηκα από κει και νομίζω έκανα την πλέον κατάλληλη επιλογή για τον εξοπλισμό μου. Αποφάσισα να δοκιμάσω την νέα ATIK 450L. Σκέφτηκα πως συχνά εκείνο που ενοχλούσε στην Canon 40d, πιο πολύ και από την υποτιθέμενη έλλειψη ευαισθησίας, είναι πως το τσιπ για αρκετούς στόχους είναι μεγάλο! Ένα πιο μικρό τσιπ θα ήταν πιο καλά διαχειρίσιμο. Επίσης λίγο πιο μικρά pixels για κάπως καλύτερη image scale δε θα με πείραζαν (και έτσι απέρριψα την ATIK 314). Τελικά, αποφάσισα να καινοτομήσω και να τολμήσω κάτι που κανείς δεν είχε δοκιμάσει, τη νέα, ολοκαίνουρια ATIK. Άντε, ίσως με λίγη τύχη να είμαι ο πρώτος στην Ελλάδα που απόκτησα τη συγκεκριμένη κάμερα (να έχω και εγώ μια πρωτιά). Θα με "μαλώσουν" κάποιοι, αλλά κατέληξα στην OSC έκδοση γιατί δεν έχω χρόνο για να αλλάζω φίλτρα και να κάνω τη διαδικασία της λήψης ακόμα πιο περίπλοκη, μια και δε φωτογραφίζω εκεί που μένω. Η ιδέα μου είναι "φευγάτη": να χρησιμοποιήσω το 6ιντσο νευτώνειο GSO με εστιακό λόγο f/5, με μόλις 750mm εστιακή απόσταση που δίνει image scale 0,95! Με το Celestron C10 δίνει 0,58 αν και το seeing εκεί που απεικονίζω δε σηκώνει τόση ανάλυση. Άντε, να φύγει το φεγγάρι να κάνω δοκιμές... Έχω και μια ερώτηση: επειδή είμαι ηλεκτρολογικά αναλφάβητος, για να παίρνει ρεύμα από το δίκτυο της ΔΕΗ τι τροφοδοτικό χρειάζομαι; Σκέφτηκα ακι δεύτερη ερώτηση: Αυτό το τζαμάκι μπροστά από το τσιπ, υπάρχει περίπτωση να μαζέψει υγρασία, και αν ναι, τι κάνω για να το αντιμετωπίσω;

Το πρόβλημα είναι ανεπαίσθητο, εμένα πάντως μου μοιάζει για flexure. Θα μπορούσε να είναι και κακή πολική ευθυγράμμιση, η εικόνα δε βοηθάει όμως (είναι και που στα άκρα το επίπεδο είναι λιγάκι καμπυλωμένο). Λογικά, μια μεγαλύτερης διάρκειας λήψη θα έδειχνε πιο καθαρά το πρόβλημα. Ένα ακόμα που μπορώ να σκεφτώ και από το οποίο έχω υποφέρει μέχρι να μάθω, είναι: αν έχεις διαλέξει οδηγητικό άστρο μακριά από το κέντρο της φωτογραφίας σου, ειδικά σε μεγάλες declinations κοντά στο Βόρειο Πόλο, τότε είναι λογικό και αναμενόμενο να παρουσιάζεται περιστροφή του πεδίου γύρω από το οδηγητικό άστρο. Έχω παρατηρήσει πως με τόσο μεγάλο πεδίο που έχει η dSLR κάμερα, δεν αρκεί το οδηγητικό άστρο να είναι απλά μέσα στο πεδίο, πρέπει να είναι στο κέντρο του. Μια λύση για ένα τέτοιο πρόβλημα είναι, εκτός από το να βρεις πιο κατάλληλο οδηγητικό άστρο την επόμενη φορά, να ευθυγραμμίσεις (align) τα frames με μια προχωρημένη μέθοδο. Αυτή που χρησιμοποιώ εγώ όταν όλα τα άλλα αποτυγχάνουν είναι η μέθοδος Global matching του IRIS (δυστυχώς για όποιον δεν γνωρίζει τη χρήση του, το IRIS είναι ζαλούρα να το μάθεις). Είμαι σίγουρος πως άλλα προχωρημένα προγράμματα, όπως το MaximDL θα μπορούν κάτι ανάλογο (πάντως, το ImagesPlus που έχω, δεν τα καταφέρνει πάντα).

Μωρέ μπράβο! Τόσο μακροπρόθεσμη καιρική πρόβλεψη... Εντυπωσιάστηκα.

Με τέτοιες προδιαγραφές, τα κυάλια είναι η καλύτερη επιλογή (και αν γίνει σωστή επιλογή, τα κυάλια είναι η σωστή λύση). Τα τηλεσκόπια που έχεις δει είναι πεταμένα λεφτά και οι στηρίξεις τους κατάλληλες μόνο για ανακύκλωση σιδερικών...

Ο Μ110 είναι παραμορφωμένος και φαίνεται καθαρά στις φωτογραφίες. Απλά επειδή είναι ελλειπτικός και όχι irregular όπως τα νέφη του Μαγγελάνου, δε "χτυπά" τόσο άσχημα στο μάτι. Στις μεγάλης διάρκειας εκθέσεις, φαίνεται και η "γέφυρα" άστρων που "ενώνει" τον Μ110 με τον Μ31. Η παραμόρφωση του Μ32 είναι πιο δύσκολο να εντοπιστεί, καθώς είναι πιο συμπαγής - θέλει προσεκτικές μετρήσεις πάνω στη φωτογραφία. Το προσεκτικό μάτι διαπιστώνει πως ακόμα και ο ίδιος ο Μ31 είναι κάπως ασύμμετρος. Ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς μαζί σου για το ποσό της παραμόρφωσης, τα ερωτήματα που θέτεις είναι έγκυρα, αλλά και πολύ δύσκολο να απαντηθούν, αφού αφορούν πολύ ειδικά και δυσεπίλυτα ζητήματα αστροφυσικής. Ακόμα η έρευνα συνεχίζεται σε αυτούς τους τομείς. Σίγουρα πάντως ο βαθμός της παραμόρφωσης ενός γαλαξία εξαρτάται από την απόσταση, αλλά και από τη μάζα του, αλλά και από τη μάζα του μεγάλου γαλαξία που τον έλκει. Οπότε το θέμα είναι εξαιρετικά περίπλοκο, και κάθε ζεύγος γαλαξιών εξετάζεται διαφορετικά. Στο δεύτερο ερώτημα, δεν ξέρω αν το κατάλαβα σωστά, πάντως η απόσταση που βγάζεις είναι σωστή - εξάλλου είναι γνωστό πως ο Μ51 είναι σχετικά μικρός γαλαξίας.

...είναι η δική μου. Τι άλλο να πω; Την έχω "κακομεταχειριστεί" τόσο πολύ που νόμιζα πως είχε φάει τα ψωμιά της. Έχει και ένα μικρό πρόβλημα με το GOTO, τα μοτέρ της ποτέ δεν ήταν εμπιστοσύνης, έλεγα "για πέταμα είναι". Από την άλλη, για οπτική παρατήρηση είναι άψογη, χώρια που το βάρος της την κάνει ασυναγώνιστη. "Ας την κάνω βίδες να της αλλάξω ρουλεμάν και να βάλω καινούριο, καλό λιπαντικό, να μαθαίνω και τίποτα από μηχανικά μέρη". Πρώτα όμως είπα να μετρήσω το περιοδικό σφάλμα. Να το μετρήσω και μετά την "εγχείρηση" να δω αν υπάρξει βελτίωση. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήμουν σίγουρος ότι το PHD θα καταφέρει να οδηγήσει - λίγο πριν αγοράσω την NEQ6 μου έκανε πολλά νούμερα, ενώ όταν δουλεύουν τα μοτέρ της CG5 τα ακούς και σου πιάνεται η ψυχή. Έφερα λοιπόν τη στήριξη στη Λάρισα (την είχα στο εξοχικό), την άφησα μέσα στο σπίτι 4 μέρες να ζεσταθεί (στον Αγιόκαμπο η στήριξη μένει σε θερμοκρασίες περιβάλλοντος), οπότε και βελτιώθηκε η κατάσταση του γράσου (είμαι σίγουρος για αυτό: τα μοτέρ "αναστήθηκαν", το backlash περιορίστηκε δραστικά, ακόμα και η εξισορρόπηση γίνεται πολύ πιο εύκολα). Μόνο το πρόβλημα στο GOTO δεν έφτιαξε. Την έβγαλα στο μπαλκόνι, και μετά από κάμποσες άκαρπες προσπάθειες κατάφερα να μετρήσω το περιοδικό σφάλμα (το κλειδί είναι σωστή πολική ευθυγράμμιση, όσο γίνεται, καθώς και να χρησιμοποιείς άστρο που βρίσκεται στον ουράνιο ισημερινό, σε declination 0 δηλαδή). Η στήριξη ήταν φορτωμένη με Skywatcher Equinox 80 και ένα finderscope, δηλαδή λίγο βάρος (ούτε 6 κιλά). Λένε πως η CG5 έχει περιοδικό σφάλμα της τάξης των 40 arcsec peak-to-peak. Η δική μου λοιπόν πρέπει να είναι ειδικό μοντέλο: έβγαλε 23,07 arcsec peak-to-peak... Αν είναι έτσι, δεν υπάρχει πραγματικός λόγος να "ξεκοιλιάσω" την ταλαιπωρημένη μου CG5 (αν και με βαρύτερο εξοπλισμό το σφάλμα το ξέρω θα είναι μεγαλύτερο). Το πρόβλημα στο GOTO συνίσταται στο ότι η στήριξη δεν μπορεί να κάνει Two star alignment, ούτε One star alignment. Μόλις δίνεις εντολή να πάει στο πρώτο άστρο, ξεκινάει και ο άξονας Dec περιστρέφεται για πάντα. Μόνο Quick Alingment είναι εφικτή. Παραδόξως, μετά όλες οι ταχύτητες του Nextar λειτουργούν σωστά και ακόμα πιο παραδόξως, αν ζητήσεις από το Nexstar (που σαν τηλεχειριστήριο κακά τα ψέματα είναι πιο πρακτικό από το Synscan) να σε πάει σε οποιοδήποτε στόχο, σε πηγαίνει κανονικά... Μυστήρια πράγματα. Δηλαδή η στήριξη είναι σχεδόν εντάξει, πάντως το πρόβλημα είναι ενοχλητικό, ιδίως αν θες να χρησιμοποιείς το GOTO με ακρίβεια (γιατί τότε το Two star alignment είναι αναγκαίο). Στο Internet κάποιοι λένε πως φταίνε οι encoders, αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος (και εγώ ο ηλεκτρονικά αναλφάβητος δεν ξέρω τι είναι αυτό που το λένε encoders). Αν πράγματι θέλω να το διορθώσω, η καλύτερη λύση είναι να πάρω το Synscan για την EQ5 και να μετατρέψω τη στήριξη σε EQ5, να μπορώ να τη χειριστώ με το EQMOD. Νομίζω καταρρίφθηκε ένας μύθος που κυκλοφορεί για την CG5: ότι πρέπει να γίνει Two star alignment ώστε η στήριξη να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αστροφωτογραφία, επειδή τάχα το Quick Align δεν είναι τόσο καλό. Μια χαρά είναι (και δεν ήταν λογικό να συμβαίνει αλλιώς). Τέλος πάντων, θα "κάνω βίδες" τη στήριξη, θα της αλλάξω γράσο, θα αλλάξω και τα ρουλεμάν και βλέπουμε. Να και η καμπύλη στο PECPrep: