Απαντώντας στον Λεωνίδα έχω να πω τούτο: Πολλές φορές νοιώθω την ανάγκη να πω και να φωνάξω πόσο μου έχει αλλάξει την ζωή η αστρονομία, η αστρονομική παρατήρηση, τουλάχιστον όπως την ασκώ εγώ. Νοιώθω ότι πρέπει να το φωνάξω με όλες μου τις δυνάμεις, με κάθε μέσο που έχω και κάθε τρόπο που μπορώ. Θεωρώ ότι όποιος μπορέσει να με καταλάβει έστω και λίγο, θα γίνει λίγο περισσότερο ευτυχισμένος στην ζωή του. Θα μου πείτε "Πρέπει να το έχει κανείς μέσα του". Συμφωνώ. Ό,τι και να πω εγώ, ό,τι και να κάνω, αν δεν το έχει κανείς μέσα του, αν δεν κυλάει στο αίμα του, σίγουρα δε θα μπορέσει να αντλήσει το μεγαλείο που προσφέρει, όχι μόνο η παρατήρηση καθεαυτή, αλλά ακόμα και η γνώση που στο μεταξύ θα έχει αποκτήσει για αυτά που βλέπει από το προσοφθάλμιο. Όταν νοιώσει, όταν προσπαθήσει έστω και κατ'ελάχιστον να φανταστεί αυτό που βλέπει, αυτό τον γαλαξία, αυτή την μουτζούρα, αυτή την χρωματιστή τελεία, αυτό το περίεργο πράγμα που εμφανίζεται και χάνεται στιγμιαία σαν να τον προκαλεί να παίξει μαζί του, τότε θα ξεχάσει τι θα πει κούραση, κρύο, ορθοστασία, αφού θα έχει κυριέψει την σκέψη του. Και αυτός που θα έχει υποδεχθεί μέσα του αυτό το μεγαλείο, μη νομίζετε ότι θα το αφήσει εκεί, πάνω στο σκοτεινό βουνό, για να το ξαναβρεί σε 1, 2, 3 μήνες στην νέα Σελήνη. Θα το κουβαλάει σε κάθε πτυχή της ζωής του, στη δουλειά του, στις δύσκολες και ευχάριστες στιγμές για να του θυμίζει την θέση του ανθρώπου σε όλο αυτό το Στερέωμα που λέγεται Σύμπαν. Και πράγματι, θα δει τον κόσμο με άλλο μάτι. Αρκεί να φέρει στο μυαλό του τις εικόνες εκείνες που τον ταξίδεψαν εκεί που μόνο η δική μας φαντασία μπορεί να μας πάει. Δεν χρειάζονται πολλά. Μόνο το πάτημα εκείνου του διακόπτη της σκέψης μας για να ανάψει την εικόνα αυτή που κρύβεται μέσα της. Τουλάχιστον εγώ έτσι έχω μεταφέρει την αστρονομία στην καθημερινή μου ζωή και έτσι θα με συνοδεύει πάντα, γιατί έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της.