Στην ευχαρίστηση δεν υπάρχει πρέπει και σωστό. Ο καθένας όπως αρέσκεται. Έχω φίλους με goto τηλεσκόπια που οργανώνουν λίστες παρατήρησης και αφού κάνουν μια καλή πολική ευθυγράμμιση βλέπουν πλήθος αντικειμένων και έχουν την πολυτέλεια να μιλάνε , να σχολιαζουν , να τρώνε , να πίνουν να αλλάζουν φακους , φίλτρα με άνεση χωρίς πίεση χρόνου. Εμένα πάλι μου αρέσει να οχυρώνομαι πίσω από χάρτες , καταλόγους , βιβλία και να ψάχνω απεγνωσμένα για έναν στόχο , πρώτα με τα κιάλια μετά με ερευνητές και στο τέλος ευλαβικά να κοιτάω μέσα στο προσοφθάλμιο για να επιβεβαιώσω την αναζήτηση. Τρέμω να αλλάξω φακό και προσπαθώ να απομνημονεύσω το πεδίο σε περίπτωση που μου φύγει απ το καδρο για να το ξαναβρω. Ωρες ωρες γεμίζει η προσωρινή μου μνήμη η ram και χρειάζομαι παυση. Φυσικά ούτε λόγος για φαγητό , πιοτό και κουβέντα. Δεν θέλω ούτε να μιλάνε , ούτε να γελάνε πάνω απ το κεφάλι μου. Στο τέλος της βραδιάς όλοι είμαστε ικανοποιημένοι απλά εγώ έχω δει πολύ λιγότερους στόχους απ τους φίλους με goto και είμαι και πιο κουρασμένος. Νομίζω πως όσοι ψάχνουν χειροκίνητα αποκομίζουν δεξιότητες και γνώσεις εκτός από ικανοποίηση.