Δροσος Γεωργιος

Το Σκοτεινό Σύμπαν. Στα τέλη του περασμένου μήνα μια μεγάλη κοινοπραξία 400 ερευνητών από επτά χώρες με την επωνυμία Επισκόπηση Σκοτεινής Ενέργειας (Dark Energy Survey – DES) ανακοίνωσε τα αποτελέσματα ενός μεγάλου τμήματος των ερευνών της. H κοινοπραξία DES, που έχει καλύψει ήδη το 12,5% του ουράνιου θόλου, παρουσίασε τα ευρήματά της σε 29 νέες εργασίες που δημοσιεύτηκαν ήδη. Οι εργασίες αυτές εξετάζουν με προσοχή την εξελικτική πορεία του Σύμπαντος τα τελευταία 7 δισεκατομμύρια χρόνια για να δώσουν απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που έχουμε σχετικά με τα συστατικά που αποτελούν το Σύμπαν, την κατανομή της ύλης σε αυτό, τον ρόλο που παίζουν σε όλα αυτά η επονομαζόμενη «σκοτεινή ύλη» και η «σκοτεινή ενέργεια», καθώς επίσης και τις λεπτομέρειες του καθιερωμένου κοσμολογικού μοντέλου που έχουμε για τη γέννηση και την εξέλιξή του. Ηδη, εδώ και αρκετά χρόνια, έχουμε ανακαλύψει ότι όλη η υλοενέργεια που αναγνωρίζουμε στα άστρα και στα νεφελώματα που βρίσκουμε στις εκατοντάδες δισεκατομμύρια των γαλαξιών δεν αποτελούν παρά μόνο το 5% των συστατικών του Σύμπαντος, ενώ το υπόλοιπο 95% αποτελείται από ύλη και ενέργεια, που μας είναι άγνωστο ακόμη από τι αποτελούνται. Πάρτε για παράδειγμα το πρόβλημα της «σκοτεινής ύλης» που πρέπει να υπάρχει με κάποια μορφή και η οποία αποτελεί περίπου το 25% της υλοενέργειας του Σύμπαντος και παρόλο που δεν γνωρίζουμε από τι αποτελείται, βλέπουμε εντούτοις τη βαρυτική επίδραση που έχει στο περιβάλλον της. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη κι αν στην ύλη που βλέπουμε προσθέσουμε και όλα τα υλικά της «σκοτεινής ύλης», πάλι φαίνεται ότι χρειαζόμαστε μια επιπλέον ποσότητα «υλικών» ή «ενέργειας» (αφού ύλη και ενέργεια αποτελούν δύο όψεις του ιδίου νομίσματος) ώστε να εξηγηθούν οι παρατηρήσεις των κοσμολόγων που μας λένε ότι το Σύμπαν στο οποίο ζούμε είναι ένα «ανοιχτό» και «επίπεδο» Σύμπαν. Γεγονός που μας οδήγησε επίσης στη διαπίστωση ότι η διαστολή του Σύμπαντος δεν συμπεριφερόταν με τον τρόπο που νομίζαμε. Αυτό που υπολογίζαμε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990 ήταν ότι με την πάροδο του χρόνου η διαστολή του Σύμπαντος θα έπρεπε να ελαττώνεται λόγω της βαρύτητας. Αντ’ αυτού, όμως, δύο ανεξάρτητες μεταξύ τους ερευνητικές ομάδες ανακοίνωσαν το 1998 ότι η διαστολή του Σύμπαντος, αντί να ελαττώνεται, φαίνεται ότι επιταχύνεται από τότε που το Σύμπαν είχε το ήμισυ της ηλικίας που έχει σήμερα. Γι’ αυτό στο καθιερωμένο μοντέλο που έχουμε για το Σύμπαν η επιτάχυνση αυτή αντιμετωπίστηκε έκτοτε ως μέρος της ιδιότητας που περιγράφεται από την κοσμολογική σταθερά της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας του Αϊνστάιν. Της έχουμε μάλιστα δώσει κι ένα ιδιαίτερα ευφάνταστο όνομα, αποκαλώντας τη «σκοτεινή ενέργεια». Η κοσμολογική δηλαδή σταθερά αντιμετωπίζεται σήμερα σαν μια πέμπτη δύναμη, ένα απωθητικό είδος «αντιβαρύτητας», που είναι συνδεδεμένη με την ενεργειακή πυκνότητα του κενού, ενώ η προσθήκη της θα μπορούσε να εξηγήσει πολλές από τις παρατηρήσεις μας. Γι’ αυτό άλλωστε οι περισσότεροι κοσμολόγοι υποστηρίζουν σήμερα ότι η ενέργεια που προσδιορίζεται από την κοσμολογική σταθερά, τη σκοτεινή δηλαδή ενέργεια, μπορεί να συμβάλλει μέχρι και το 70% των συστατικών που χρειάζεται για να γίνει το Σύμπαν επίπεδο, όπως παρατηρείται ότι είναι. Η κοσμολογική σταθερά είναι η ποσότητα που εισήγαγε πρώτος ο Αϊνστάιν «αυθαίρετα» το 1917 στη Γενική Σχετικότητα για να υποστηρίξει την ύπαρξη ενός στατικού Σύμπαντος, αφού οι αρχικές εξισώσεις του προέβλεπαν ότι το Σύμπαν διαστέλλεται. Οταν όμως οι παρατηρήσεις του Εντουιν Χαμπλ (1889-1953) απέδειξαν ότι το Σύμπαν πράγματι διαστέλλεται, ο Αϊνστάιν απέσυρε τη σταθερά αυτή αποκαλώντας τη το «μεγαλύτερο λάθος της ζωής» του. Κι όμως, απ’ ό,τι φαίνεται δεν αποκλείεται τελικά να αποδειχθεί ότι η «μεγαλύτερη γκάφα της ζωής» του Αϊνστάιν δεν ήταν τόσο η εισαγωγή της κοσμολογικής σταθεράς στις εξισώσεις της Γενικής Σχετικότητας όσο αυτή ακριβώς η απόρριψή της. Σήμερα το πρόβλημα των συστατικών του «Σκοτεινού Σύμπαντος» είναι από τα πιο πολύπλοκα και συνάμα ενδιαφέροντα θέματα που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονοι κοσμολόγοι στη διαμόρφωση των κοσμολογικών τους μοντέλων. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν πολλά ερωτήματα που χρειάζεται να αποσαφηνιστούν ακόμη. Για παράδειγμα, γιατί η κοσμολογική σταθερά είναι τόσο πολύ μικρότερη απ’ ό,τι η κβαντική θεωρία υπολογίζει την ενέργεια του κενού; Είναι πράγματι σταθερά ή αλλάζει με την πάροδο του χρόνου; Εχει άραγε η αρχική πληθωριστική διαστολή του Σύμπαντος και η μετέπειτα επιτάχυνση της διαστολής την ίδια φυσική προέλευση; Και τέλος, ποιος μπορεί να είναι ο πιο κατάλληλος υποψήφιος για να εξηγήσει την ύπαρξη της σκοτεινής ύλης; Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτές, αλλά υπάρχουν κι άλλες ακόμη παρόμοιες κοσμολογικές ερωτήσεις που απαιτούν πιο λεπτομερείς και τεκμηριωμένες απαντήσεις για να πούμε ότι έχουμε φτάσει τελικά σε μια ικανοποιητική περιγραφή της εξελικτικής πορείας του Σύμπαντος. https://www.kathimerini.gr/culture/561396274/to-skoteino-sympan/

«Εξωφεγγάρια» ως ισχυροί υποψήφιοι για ύπαρξη εξωγήινης ζωής. Τα φεγγάρια «αδέσμευτων» πλανητών, που δεν έχουν «μητρικά» άστρα μπορούν να έχουν ατμόσφαιρα και να διατηρούν νερό σε υγρή μορφή- και επιστήμονες στο LMU (Ludwig Maximilians Universität München) υπολόγισαν πως τέτοιου είδους συστήματα θα μπορούσαν να έχουν αρκετό νερό για να καταστήσουν την ύπαρξη και διατήρηση ζωής δυνατή. Το νερό σε υγρή μορφή είναι το «ελιξήριο της ζωής», καθώς κάνει τη ζωή δυνατή στον πλανήτη μας και είναι εκ των ων ουκ άνευ για τη συνεχιζόμενη ύπαρξη ζωντανών οργανισμών. Ως εκ τούτου, οι επιστήμονες αναζητούν νερό σε άλλα στερεά σώματα στο σύμπαν, ως μια προϋπόθεση συνθηκών που θα επέτρεπαν την ύπαρξη ζωής. Στο ηλιακό μας σύστημα, θεωρείται πως σε διάφορα φεγγάρια στις παρυφές του – συγκεκριμένα στον Εγκέλαδο του Κρόνου και σε τρία φεγγάρια του Δία (Γανυμήδης, Καλλιστώ, Κρόνος) ίσως υπάρχουν υπόγειοι ωκεανοί. Σε αυτό το πλαίσιο, τίθεται το ερώτημα: Ποιες είναι οι πιθανότητες για εντοπισμό νερού σε φεγγάρια πλανητών εκτός ηλιακού συστήματος; Σε συνεργασία με συναδέλφους τους στο University of Concepción στη Χιλή, η καθηγήτρια Μπάρμπαρα Ερκολάνο και ο Dr. Τομάσο Γκράσι, φυσικοί του LMU, χρησιμοποίησαν μαθηματικές μεθόδους για τη δημιουργία μοντέλων για την ατμόσφαιρα και τη χημεία ενός φεγγαριού σε τροχιά γύρω από έναν «αδέσμευτο» πλανήτη (FFP- free floating planet), δηλαδή έναν που δεν σχετίζεται με κάποιο άστρο. Οι FFP παρουσιάζουν ενδιαφέρον κυρίως επειδή τα στοιχεία υποδεικνύουν ότι υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω: Συντηρητικές εκτιμήσεις δείχνουν πως ο γαλαξίας μας φιλοξενεί τόσους «ορφανούς» πλανήτες μεγέθους σαν τον Δία όσα είναι και τα άστρα, και ο γαλαξίας μας έχει πάνω από 100 δισ. άστρα. Οι Ερκολάνο και Γκράσι χρησιμοποίησαν ένα μοντέλο υπολογιστή για να προσομοιώσουν τη θερμική δομή της ατμόσφαιρας ενώς εξωφεγγαριού μεγέθους σαν τη Γη σε τροχιά γύρω από έναν FFP. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η ποσότητα νερού στην επιφάνεια θα ήταν 10.000 φορές μικρότερη από το σύνολο αυτής στους δικούς μας ωκεανούς, μα 100 φορές μεγαλύτερη από αυτή που συναντάται στην ατμόσφαιρα. Αυτό θα επέτρεπε στη ζωή να εξελιχθεί και να προοδεύσει. Το μοντέλο από όπου προέκυψε αυτή η εκτίμηση αποτελείται από έναν πλανήτη μεγέθους σαν τη Γη και έναν FFP σαν τον Δία. Ένα τέτοιο σύστημα, δεδομένου ότι δεν έχει κοντά άστρο, θα ήταν σκοτεινό και ψυχρό, ενώ δεν θα υπήρχε και ενέργεια από το άστρο για να τροφοδοτεί χημικές αντιδράσεις. Στο μοντέλο των ερευνητών, κοσμικές ακτίνες παρέχουν τη χημική ώθηση που είναι απαιτούμενη για τη μετατροπή μοριακού υδρογόνου και διοξειδίου του άνθρακα σε νερό και άλλα προϊόντα. Για να παραμείνει το σύστημα σε κίνηση, οι ερευνητές επικαλούνται τις παλιρροιακές δυνάμεις που ασκούνται στο φεγγάρι από τον πλανήτη ως πηγή θερμότητας, και θεωρώντας πως το διοξείδιο του άνθρακα αποτελεί το 90% της ατμόσφαιρας, το φαινόμενο του θερμοκηπίου που προκύπτει θα διατηρούσε μεγάλο μέρος της θερμότητας στο φεγγάρι. Όλα μαζί αυτά επαρκούν για να διατηρήσουν το νερό σε υγρή μορφή. https://www.naftemporiki.gr/story/1738579/eksofeggaria-os-isxuroi-upopsifioi-gia-uparksi-eksogiinis-zois

SLS: Συναρμολογήθηκε ο νέος, γιγαντιαίος πύραυλος της NASA Η NASA συναρμολόγησε τον πρώτο από τους πυραύλους SLS (Space Launch System) της, που προορίζεται να μεταφέρει αστροναύτες στη Σελήνη μέσα σε αυτή τη δεκαετία. Την Παρασκευή μηχανικοί στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι στη Φλόριντα ολοκλήρωσαν την τοποθέτηση του 65 μέτρων κυρίου ορόφου μεταξύ δύο μικρότερων πυραυλοκινητήρων. Όπως σημειώνει το BBC, είναι η πρώτη φορά που και τα τρία βασικά τμήματα του πυραύλου είναι μαζί, σε διαρρύθμιση εκτόξευσης. Η NASA σχεδιάζει να εκτοξεύσει τον SLS στην παρθενική του πτήση αργότερα μέσα στο έτος. Στο πλαίσιό αυτής της αποστολής, που είναι γνωστή ως Artemis-1, o SLS θα μεταφέρει το διαστημόπλοιο Orion (το επόμενης γενιάς διαστημόπλοιο των ΗΠΑ για επανδρωμένες πτήσεις) προς τη Σελήνη. Ωστόσο δεν θα βρίσκονται πάνω του αστροναύτες, καθώς σκοπεύουν να τον δοκιμάσουν πρώτα πριν πραγματοποιηθούν επανδρωμένες πτήσεις. Ο SLS αποτελείται από τον γιγαντιαίο κύριο όροφό του, που διαθέτει δεξαμενές καυσίμου και τέσσερις ισχυρούς κινητήρες, και δύο πυραυλοκινητήρες 54 μέτρων (SRB- sold rocket boosters), που προωθούν τον SLS κατά τα δύο πρώτα λεπτά της πτήσης. Ο κύριος όροφος και τα SRB είναι ψηλότερα από το Άγαλμα της Ελευθερίας (χωρίς το βάθρο του). Μηχανικοί στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι χρησιμοποίησαν ένα βαρύ γερανό για να φέρουν τον κύριο όροφο σε κάθετη θέση και μετά να τον φέρουν εκεί που ήθελαν μεταξύ των SRB στον κινητό εκτοξευτή. Η κατασκευή βρίσκεται αυτή τη στιγμή εντός του Vehicle Assembly Building (VAB). https://www.naftemporiki.gr/story/1738032/sls-sunarmologithike-o-neos-gigantiaios-puraulos-tis-nasa Έτοιμος για εκτόξευση ο πρώτος ξύλινος δορυφόρος. Τον περασμένο Δεκέμβριο έγινε γνωστό ότι μια εταιρεία ξυλείας στην Ιαπωνία σε συνεργασία με ερευνητές του Πανεπιστημίου του Κιότο θα συνεργαστούν για την κατασκευή ενός δορυφόρου που τα όργανα του θα ενσωματώνονται σε ένα ξύλινο περίβλημα. Όπως φαίνεται το νήμα του πρώτου ξύλινου δορυφόρου θα κόψει μια ευρωπαϊκή εταιρεία. Η Φιλανδική Arctic Astronautics δηλώνει έτοιμη να στείλει στο Διάστημα ένα ξύλινο δορυφόρο μέχρι το τέλος του έτους. Η εταιρεία είχε κατασκευάσει ένα ξύλινο δορυφόρο τον οποίο είχε προσαρτήσει σε ένα μετεωρολογικό μπαλόνι το 2017. Αυτή την φορά όμως ο ξύλινος δορυφόρος θα σταλεί αυτόνομα στο Διάστημα. Πρόκειται για ένα μίνι δορυφόρο 10x10x10 εκατοστά που ζυγίζει ένα κιλό. Στόχος της Arctic Astronautics είναι ο δορυφόρος αυτός να δώσει το έναυσμα για να αρχίσει η διαστημική βιομηχανία να εγκαταλείπει τα υλικά που παράγονται με ορυκτά καύσιμα και να στραφεί στην χρησιμοποίηση φιλικών στο περιβάλλον υλικών όπως το ξύλο. Αν σκεφτούμε ότι εξελίσσεται ανάμεσα στα άλλα και μια εμπορική μάχη στο Διάστημα για την κατασκευή στόλων που θα αποτελούνται από χιλιάδες τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους η κατασκευή τους από φιλικά στο περιβάλλον υλικά θα ήταν σίγουρα μια θετική εξέλιξη. O δορυφόρος που ονομάζεται Woodsat είναι κατασκευασμένος από ένα κοινό είδος κόντρα πλακέ που έχει υποστεί μια ειδική για την περίσταση επεξεργασία ώστε να μην παράγει ανεπιθύμητη υγρασία στις διαστημικές συνθήκες η οποία να αποτελεί κίνδυνο για την λειτουργία των οργάνων του δορυφόρου. H επεξεργασία αυτή διασφαλίζει επίσης ότι το ξύλο δεν θα παθαίνει διαβρώσεις στο Διάστημα γεγονός που επίσης θα έθετε σε κίνδυνο την λειτουργία του δορυφόρου. Η εταιρεία θα τοποθετήσει στον πρώτο Woodsat που θα στείλει στο Διάστημα διάφορα όργανα, αισθητήρες και κάμερες, που θα παρακολουθούν συνεχώς την κατάσταση του. Με αυτό τον τρόπο οι κατασκευαστές θα μπορούν να διαπιστώσουν τις πιθανές αδυναμίες και ατέλειες του δορυφόρου ώστε να τις διορθώσουν και να δημιουργήσουν ένα τελικό προϊόν που να είναι απόλυτα συμβατό με τις διαστημικές συνθήκες και να μπορεί να σταθεί ως εναλλακτική λύση στους συμβατικούς δορυφόρους. https://www.naftemporiki.gr/story/1738298/etoimos-gia-ektokseusi-o-protos-ksulinos-doruforos Η διόρθωση τροχιάς SS έχει προγραμματιστεί για τις 24 Ιουνίου. Μια ρουτίνα διόρθωσης τροχιάς του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού έχει προγραμματιστεί για τις 24 Ιουνίου 2021 για να σχηματίσει αρχικές βαλλιστικές συνθήκες πριν από την εκτόξευση του διαστημικού σκάφους Soyuz MS-19 και την προσγείωση του διαστημικού σκάφους Soyuz MS-18. Σύμφωνα με τα προκαταρκτικά δεδομένα του TsNIIMash Mission Control Center (μέρος της Roscosmos), το διαστημικό σκάφος Progress MS-16 που είναι αγκυροβολημένο στη μονάδα Pirs θα ενεργοποιήσει αυτόματα τους κινητήρες του στις 02:25 UTC δίνοντας στον σταθμό ώθηση 0,5 m / s. Οι ειδικοί υπολογίζουν τώρα τις παραμέτρους τροχιάς του σταθμού. Επί του παρόντος, το 65ο πλήρωμα αποστολής εργάζεται στο ISS, συμπεριλαμβανομένων των κοσμοναυτών Roscosmos Oleg Novitskiy, Pyotr Dubrov και αστροναύτη της NASA, Mark Vande Hei, ο οποίος έφτασε στο σταθμό στις 9 Απριλίου 2021 με το διαστημικό σκάφος Soyuz MS-18, καθώς και το πλήρωμα του διαστημικού σκάφους Crew Dragon Οι αστροναύτες της NASA, Shane Kimbrough και Megan MacArthur, ο αστροναύτης της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας Thomas Pesquet, καθώς και ο αστροναύτης της Ιαπωνικής Αεροναυπηγικής, Akihiko Hoshide. http://en.roscosmos.ru/22161/

Αραγε ποσοι μαθητες ξερουν τον Σειριο και ποσοι αραγε κοιτουν τον Ουρανο και οχι μονο την οθονη του κινητου τους. Για ενημερωση: Ο Σείριος (α CMa / α Μεγάλου Κυνός / α Canis Majoris κατά Μπάγιερ) είναι το λαμπρότερο αστέρι στον νυχτερινό ουρανό με φαινόμενο μέγεθος −1,47. Βρίσκεται στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός. Το όνομά του σημαίνει "φωτεινός". Αν και με γυμνό οφθαλμό διακρίνεται ένα αστέρι, στην πραγματικότητα είναι διπλό άστρο, αποτελούμενο από ένα λευκό αστέρα κύριας ακολουθίας φασματικού τύπο A1V και ένα λευκό νάνο φασματικού τύπου DA2. Η απόσταση ποικίλει από 8,2 μέχρι 31,5 ΑΜ.[1] Βρίσκεται 8,6 έτη φωτός από την Γη, όπως προσδιορίστηκε από τον δορυφόρο Ίππαρχος, και είναι ένα από τα κοντινότερα αστέρια. Ο Σείριος πλησιάζει σταδιακά το Ηλιακό Σύστημα, και έτσι η λαμπρότητά του θα αυξάνεται για τα επόμενα 60.000 χρόνια. Μετά η απόσταση θα αρχίσει να μεγαλώνει, αλλά ο Σείριος θα εξακολουθήσει να είναι το λαμπρότερο αστέρι στον γήινο ουρανό για τα επόμενα 210.000 χρόνια. Ο Σείριος Α έχει περίπου δύο φορές μεγαλύτερη μάζα από τον Ήλιο και έχει απόλυτο μέγεθος 1,42. Είναι 25 φορές φωτεινότερος από τον Ήλιο, αλλά είναι πολύ λιγότερο φωτεινός από άλλους λαμπρούς αστέρες, όπως ο Κάνωπος και ο Ρίγκελ. Το σύστημα έχει ηλικία ανάμεσα στα 200 και 300 εκατομμύρια έτη. Αρχικά αποτελείτο από δύο γαλάζιους αστέρες. Ο Σείριος Β, ο οποίος είχε μεγαλύτερη μάζα, κατανάλωσε τα καύσιμά του και έγινε ένα ερυθρός γίγαντας πριν χάσει τα εξωτερικά στρώματα και γίνει λευκός νάνος πριν περίπου 120 εκατομμύρια χρόνια.[6] Ο Σείριος είναι ορατός από σχεδόν όλη την Γη τους χειμερινούς μήνες (για το Βόρειο ημισφαίριο, εκτός αν ο παρατηρητής βρίσκεται βορειότερα από τις 73 μοίρες). Μαζί με τον Πρόκυνα και τον Μπετελγκέζ σχηματίζουν ένα φωτεινό τρίγωνο που έχει την ανεπίσημη ονομασία «Χειμερινό τρίγωνο»

Καταρρέει ένα από τα «θεμέλια» της Ανταρκτικής. Νέα μελέτη αναφέρει ότι ο παγετώνας Pine Island Glacier των 180 τρισ. τόνων πάγου έχει μόλις 20 έτη ζωής ακόμη. Στην Δυτική Ανταρκτική βρίσκεται ένας από τους παγετώνες «αναφοράς» της παγωμένης ηπείρου. Ο Pine Island Glacier καλύπτει έκταση περίπου 175 χιλιάδων τετραγωνικών χλμ και αποτελεί έναν από τους ταχύτερα κινούμενους παγετώνες της Ανταρκτικής. Τα τελευταία χρόνια οι κλιματικές αλλαγές έχουν οδηγήσει στην ταχεία τήξη του. Κάποια στιγμή δημιουργήθηκε στον παγετώνα μια τεράστια σχισμή μήκους περίπου 30 χλμ, πλάτους 80 μέτρων και βάθους 70 μέτρων. Αυτή η διαδικασία προκαλεί την απόσπαση τεράστιων κομματιών πάγου που μετατρέπονται σε παγόβουνα. Έχουν αποσπαστεί κομμάτια πάγου με μέγεθος παρόμοιο με αυτό της Σιγκαπούρης. Στην περίπτωση του Pine Island Glacier το πρόβλημα σύμφωνα με τους ειδικούς δεν είναι η αύξηση της θερμοκρασίας στην ατμόσφαιρα αλλά η αύξηση της θερμοκρασίας των υδάτων στα οποία βρίσκεται προκαλώντας την τήξη του. Τα ευρήματα νέας μελέτης με επικεφαλής επιστήμονες του αμερικανικού Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον στο Σιάτλ αποκαλύπτουν ότι η κατάσταση του παγετώνα δεν είναι απλά μη αναστρέψιμη αλλά η κατάρρευση του είναι απλά θέμα λίγων ετών. Οι ερευνητές μελέτησαν δορυφορικές εικόνες του Pine Island Glacier από το 2017 ως το 2020. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η κατάρρευση του είναι πολύ πιθανό να συμβεί εντός των επόμενων 20 ετών. Αν αυτό συμβεί τότε είναι η στάθμη της θάλασσας σε παγκόσμιο επίπεδο αναμένεται να ανέβει 0.5 μέτρα κάτι που σημαίνει ότι θα βουλιάξουν κυριολεκτικά πολλές νησιωτικές και παράκτιες περιοχές του πλανήτη με ότι αυτό συνεπάγεται για την ανυπολόγιστη οικολογική αλλά και ανθρωπιστική καταστροφή που θα συντελεστεί. «Πιθανότατα δε έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε αργές αλλαγές στον παγετώνα Pine Island. Τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν πολύ ταχύτερα από ότι υπολογίζαμε» αναφέρει ο Ιαν Τζούκιν, παγετολόγος στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Ουάσιγκτον επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. Η μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science Advances» αναφέρει ότι η επιτάχυνση στην κατάρρευση που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στον παγετώνα δεν οφείλεται ούτε στην ατμοσφαιρική θερμοκρασία ούτε στην θερμοκρασία των υδάτων αλλά στο γεγονός ότι η κλιματική αλλαγή ενεργοποίησε έναν εσωτερικό μηχανισμό στον παγετώνα η δυναμική του οποίου συμβάλλει περαιτέρω στην κατάρρευση του. https://www.naftemporiki.gr/story/1738278/katarreei-ena-apo-ta-themelia-tis-antarktikis

Νέα ανακάλυψη κλονίζει το κεντρικό δόγμα της βιολογίας. Σύμφωνα με το κεντρικό δόγμα της Βιολογίας η γενετική πληροφορία μεταγράφεται με ακρίβεια από το DNA στο RNA και στη συνέχεια μεταφράζεται σε πρωτεΐνες. Που σημαίνει ότι οι πληροφορίες που περιέχει το DNA αντιγράφονται σε μόρια RNA τα οποία με τη σειρά τους δίνουν εντολή για την παραγωγή πρωτεϊνών. Η έρευνα που δημοσιεύεται στο περιοδικό Science Advances με τίτλο «Polθ reverse transcribes RNA and promotes RNA-templated DNA repair» , φαίνεται πως αμφισβητεί το δόγμα δείχνοντας ότι η πληροφορία μπορεί να κινείται και προς την αντίθετη κατεύθυνση, με τα κύτταρα να αντιγράφουν τις πληροφορίες του RNA πίσω σε μόρια DNA. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που είχε παρατηρηθεί σε ιούς, όχι όμως και στα κύτταρα των ευκαρυωτικών οργανισμών όπως ο άνθρωπος. Τα κύτταρα αντιγράφουν τα μόρια DNA ή RNA με ένζυμα που ονομάζονται πολυμεράσες. Τρεις τέτοιες πολυμεράσες αναλαμβάνουν να δημιουργήσουν αντίγραφα του γενετικού υλικού μας όταν τα κύτταρα πολλαπλασιάζονται, ενώ 11 άλλες πολυμεράσες ευθύνονται για άλλες λειτουργίες, όπως για παράδειγμα η επιδιόρθωση τυχόν βλαβών στην αλληλουχία του DNA. Η νέα μελέτη αφορά την πολυμεράση θήτα, μια από τις πολυμεράσες του μηχανισμού γενετικής επιδιόρθωσης, η οποία όμως κάνει συχνά λάθη και εισάγει έτσι μεταλλάξεις στο ανθρώπινο γονιδίωμα. Ο Πόμεραντζ άρχισε να διερευνά το θέμα όταν παρατήρησε ότι η πολυμεράση θήτα είναι εξίσσου επιρρεπής σε λάθη με μια πολυμεράση του ιού HIV που ονομάζεται αντίστροφη μεταγραφάση. Ο HIV χρησιμοποιεί το RNA ως μόριο γενετικού υλικού. Η αντίστροφη μεταγραφάση του επιτρέπει να αντιγράφει (ή μεταγράφει) τα γονίδιά του σε μόρια DNA, τα οποία στη συνέχεια ενσωματώνονται στα ανθρώπινα χρωμοσώματα. Ένζυμα αντίστροφης μεταγραφάσης υπάρχουν σε πολλούς ακόμα ιούς με γενετικό υλικό RNA, υποτίθεται όμως ότι δεν υπάρχουν στα ζώα. Κι όμως, τα εργαστηριακά πειράματα έδειξαν ότι η πολυμεράση θήτα μπορεί να μεταγράφει το RNA σε DNA εξίσου καλά με την αντίστροφη μεταγραφάση του HIV. Οι επιδόσεις της στη μετατροπή του RNA σε DNA ήταν μάλιστα καλύτερες από ό,τι στην απλή επιδιόρθωση του DNA, η οποία υποτίθεται ότι είναι η βασική λειτουργία του ενζύμου. «Η μελέτη μας υποδεικνύει ότι βασική λειτουργία της πολυμεράσης θήτα είναι να δρα ως αντίστροφη μεταγραφάση» λέει ο Πόμεραντζ. «Το γεγονός ότι μια ανθρώπινη πολυμεράση μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο και μάλιστα με υψηλή αποτελεσματικότητα εγείρει πολλά ερωτήματα» συνεχίζει ο ερευνητής. Όπως εικάζει, η λειτουργία αντίστροφης μεταγραφάσης δεν αποκλείεται να συνδέεται με την επιδιόρθωση του DNA, καθώς θα επέτρεπε στα κύτταρα να χρησιμοποιούν τα έτοιμα μόρια RNA ως «πρωτότυπο» με βάση το οποίο διορθώνουν τα ελαττωματικά μόρια DNA. Τα ευρήματα θα μπορούσαν επίσης να έχουν σημασία και για την αντιμετώπιση του καρκίνου. Όπως λέει ο Πόμεραντζ, «στα καρκινικά κύτταρα, η πολυμεράση θήτα παράγεται σε υψηλά επίπεδα και ενισχύει την ανάπτυξη του καρκίνου και την εμφάνιση ανθεκτικότητας στα φάρμακα». Δεδομένου όμως ότι η ανακάλυψη έρχεται σε αντίθεση με την κρατούσα άποψη της Γενετικής, τα ευρήματα θα πρέπει να επιβεβαιωθούν με νέες μελέτες.» Στην φωτογραφια σχηματικά τo κεντρικό δόγμα της Βιολογίας. Ο όρος προτάθηκε για πρώτη φορά το 1958 από τον Φυσικό Francis Crick, ο οποίος μαζί με τον James Watson ανακάλυψαν την δομή του DNA) https://physicsgg.me/2021/06/14/%ce%bd%ce%ad%ce%b1-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%ba%ce%ac%ce%bb%cf%85%cf%88%ce%b7-%ce%ba%ce%bb%ce%bf%ce%bd%ce%af%ce%b6%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%ce%ba%ce%b5%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%b4%cf%8c/

Ταξίδι «αστραπή» στον Άλφα του Κενταύρου με διαστημικό ιστιοφόρο. Πριν μια δεκαετία έπεσε στο τραπέζι η ιδέα της χρήσης διαστημικών… ιστιοφόρων τα οποία θα σπρώχνει στο διαστημικό κενό η ακτινοβολία του Ήλιου με τρόπο ανάλογο που το κάνει στην Γη ο άνεμος. Με αυτόν τον τρόπο τα σκάφη αυτά θα αποκτούσαν μια ανανεώσιμη πηγή κίνησης η οποία μάλιστα θα ήταν εξαιρετικά υψηλών ταχυτήτων. Η πρώτη σκέψη ήταν να δημιουργηθούν μικρού μεγέθους μη επανδρωμένα τέτοια σκάφη για να ταξιδέψουν γρήγορα σε κοντινά αστρικά συστήματα και ειδικότερα στον Άλφα του Κενταύρου, το πιο κοντινό σε εμάς αστρικό σύστημα. Αργότερα προτάθηκε η χρήση δεσμών λέιζερ που θα πέφτουν πάνω στα ιστία αυτών των σκαφών και θα τα κινούν ακόμη πιο γρήγορα από ότι η ηλιακή ακτινοβολία. Επιστήμονες του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας σχεδίασαν ένα σύστημα προώθησης για διαστημικά ιστιοφόρα που βασίζεται στην χρήση δεσμών λέιζερ. Εκατομμύρια δέσμες λέιζερ από την επιφάνεια της Γης θα ενώνονται σε μια και θα στοχεύουν τα ιστία ενός τέτοιου σκάφους. Όπως υποστηρίζουν οι σχεδιαστές του αυτό το σύστημα προώθησης τα διαστημικά ιστιοφόρα θα φτάσουν στον Άλφα του Κενταύρου που βρίσκεται σε απόσταση 4,3 ετών φωτός από εμάς σε μόλις 20 έτη. «Για να καλύψουμε την αχανή απόσταση ανάμεσα στον Άλφα του Κενταύρου και στο δικό μας ηλιακό σύστημα πρέπει να σκεφτούμε έξω από το κουτί και να δημιουργήσουμε ένα νέο τρόπο να ταξιδεύουμε στο διαστρικό Διάστημα. Το διαστημικό ιστιοφόρο θα πετάξει για 20 έτη μέσα στο διαστρικό κενό, θα φτάσει στον Άλφα του Κενταύρου θα καταγράψει δεδομένα και εικόνες τα οποία θα στείλει πίσω στην Γη» αναφέρει ο Τσαθούρα Μπαντουτούνγκα, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. Σύμφωνα με τους ερευνητές για να επιτευχθεί η ώθηση που είναι απαραίτητη για ένα τέτοιο ταξίδι θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί μια δέσμη λέιζερ προερχόμενη από 100 εκατ. λέιζερ. Ο Άλφα του Κενταύρου αποτελείται από δύο άστρα που στο γυμνό μάτι εμφανίζεται ως ένα άστρο. Υπάρχει και ένα τρίτο άστρο λίγο πιο απομακρυσμένο από τα άλλα δύο ο Εγγύτατος του Κενταύρου στον οποίο το 2016 εντοπίστηκε ένας εξωπλανήτης που βρίσκεται μάλιστα στην αποκαλούμενη κατοικήσιμη ζώνη του. Αν ξεκινήσει ένα διαστημικό ιστιοφόρο για τον Άλφα του Κενταύρου θεωρείται βέβαιο ότι θα επισκεφτεί τον πλανήτη που υπάρχει εκεί. https://www.naftemporiki.gr/story/1736970/taksidi-astrapi-ston-alfa-tou-kentaurou-me-diastimiko-istioforo

Γεννήθηκαν τα πρώτα «διαστημικά» ποντίκια. Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Science Advances» ομάδα ερευνητών από την Ιαπωνία παρουσιάζει ένα σημαντικό για πολλούς λόγους επίτευγμα. Σπέρμα ποντικών καταψύχθηκε και στάλθηκε στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό για να εκτεθεί στις συνθήκες του Διαστήματος. Στόχος ήταν να διαπιστωθεί αν και πώς η κοσμική ακτινοβολία θα επηρεάσει το σπέρμα και γενικά πώς επηρεάζει την γονιμότητα στα θηλαστικά. Η ακτινοβολία μπορεί να προκαλέσει ζημιές στο DNA εντός των κυττάρων προκαλώντας ανάμεσα στα άλλα δυσάρεστες μεταλλάξεις. Η έκθεση στην κοσμική ακτινοβολία αποτελεί άλλωστε έναν από τους μεγάλους πονοκεφάλους των επιστημόνων για το πώς θα προστατεύουν τα πληρώματα και τους αστροναύτες όσο η διαστημική εξερεύνηση προχωρά και σχεδιάζονται μακρινές και μεγάλου χρονικού ορίζοντα επανδρωμένες αποστολές. Μέχρι σήμερα δεν είχε επιτευχθεί η αναπαραγωγή διαστημικών συνθήκων στην Γη και ειδικά αυτές που σχετίζονται με την κοσμική ακτινοβολία. Έτσι οι ερευνητές αποφάσισαν να τοποθετήσουν το κατεψυγμένο σπέρμα 12 ποντικών μέσα ειδικές για την περίσταση κάψουλες και να τις στείλουν στο Διάστημα. Έστειλαν δύο σετ με κάψουλες. Το ένα σετ επέστρεψε στην Γη μετά από εννέα μήνες και το δεύτερο μετά από δύο έτη και εννέα μήνες. Οι ερευνητές αφού μελέτησαν το σπέρμα διαπίστωσαν ότι δεν είχε υποστεί καμία βλάβη από την έκθεση στις διαστημικές συνθήκες. Στην συνέχεια το ενυδάτωσαν και το εμφύτευσαν σε θηλυκά ποντίκια. Η διαδικασία προχώρησε χωρίς προβλήματα και τα θηλυκά έφεραν στον κόσμο τα μικρά τους που σύμφωνα με τους ερευνητές είναι απόλυτα υγιή. https://www.naftemporiki.gr/story/1737253/gennithikan-ta-prota-diastimika-pontikia Δύο νέους δορυφόρους πρόκειται να εκτοξεύσει η Αίγυπτος το 2022 Δύο δορυφόρους, τον «Nexast 1» και τον «Egypt Sat 2» θα εκτοξεύσει η Αίγυπτος το επόμενο έτος, όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Ανώτατης Εκπαίδευσης και Επιστημονικής Έρευνας Χάλιντ 'Αμπντελ Γκαφάρ στο Φόρουμ συνεργασίας Ευρώπης-Αφρικής για τις διαστημικές τους υπηρεσίες, που διεξάγεται αυτές τις ημέρες στη Λισαβόνα. Ο «Nexsat 1» θα ζυγίζει 65 κιλά, ενώ ο δορυφόρος «Egypt Sat 2» θα ζυγίζει 330 κιλά. Η Αιγυπτιακή Διαστημική Υπηρεσία ιδρύθηκε το 2018, αλλά οι αιγυπτιακές διαστημικές δραστηριότητες ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα, με τον δορυφόρο «Egypt Sat 1» το 2007, με τον «Egypt Sat 2A» το 2019 και τον «NARSSCUBE 1, 2» το 2019. Η Αίγυπτος αναμένεται να φιλοξενήσει την έδρα της Αφρικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας, δίπλα από την Αιγυπτιακή Διαστημική Πόλη, η οποία θα διαθέτει βασικές δυνατότητες διαστημικών τεχνολογιών, κατέληξε ο Αιγύπτιος υπουργός. https://www.pronews.gr/epistimes/diastima/994191_dyo-neoys-doryforoys-prokeitai-na-ektoxeysei-i-aigyptos-top-2022 Η νυχτερινή Αθήνα από τον Διαστημικό Σταθμό. Μια υπέροχη εικόνα της νυχτερινής Αθήνας, έτσι όπως φαίνεται από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, δημοσίευσε Γάλλος αστροναύτης του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος– ESA. H ολοφώτιστη Αθήνα μοιάζει μεγαλοπρεπής μέσα στη νύχτα με το ανεκτίμητο στολίδι της, την Ακρόπολη, να ξεχωρίζει ανάμεσα στον υπόλοιπο φωτισμό, όπως αναφέρει και ο αστροναύτης: «Η Αθήνα είναι τόσο έντονη τη νύχτα όσο και κατά τη διάρκεια της ημέρας», αναφέρει ο Thomas Pesquet. «Τη νύχτα, ο διαφορετικός φωτισμός σε διάφορες περιοχές είναι αξιοσημείωτος, αλλά και η Ακρόπολη διακρίνεται εύκολα», σημειώνει ο Thomas Pesquet στο λογαριασμό του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος-ESA στο facebook. https://www.pronews.gr/epistimes/994239_i-nyhterini-athina-apo-ton-diastimiko-stathmo-foto

Ένας υπερ-επιταχυντής σωματιδίων στην Σελήνη. Γιατί κάποιοι φυσικοί δεν απορρίπτουν την συζήτηση για την κατασκευή ενός επιταχυντή σωματιδίων στην Σελήνη; Γιατί στην Σελήνη επικρατούν πολλές από τις συνθήκες που απαιτούνται για πειράματα σύγκρουσης σωματιδίων. Τέτοιες είναι οι εξαιρετικά χαμηλές θερμοκρασίες – απαραίτητες για την λειτουργία των υπεραγώγιμων υλικών στους ηλεκτρομαγνήτες και το σχεδόν κενό που επικρατεί στη Σελήνη για την ανεμπόδιστη κίνηση των επιταχυνόμενων σωματιδίων στον επιταχυντή. Στην Σελήνη επικρατούν χαμηλές θερμοκρασίες. Χωρίς ατμόσφαιρα και υδρατμούς, δεν υπάρχει τίποτα για να μεταφέρει τη θερμότητα του ηλιακού φωτός από το ένα μέρος στο άλλο. Την νύχτα, οι θερμοκρασίες φτάνουν στους μείον 73 oC και κατά την διάρκεια της ημέρας, τα πράγματα γίνονται θερμότερα, φτάνοντας πάνω από 38 οC. O πάγος που κρύβεται στις σκιές των σεληνιακών κρατήρων, το μόνο που χρειάζεται για να διατηρηθεί είναι λίγη σκιά. Χωρίς μέσο διάδοσης της θερμότητας (αέρας ή νερό) οι περιοχές που δεν τις βλέπει άμεσα το ηλιακό φως είναι ευχάριστα κρύες. Και οι φυσικοί χρειάζονται αυτές τις χαμηλές θερμοκρασίες κατά την λειτουργία των επιταχυντών τους. Εκτός από τις χαμηλές θερμοκρασίες, το γεγονός ότι η Σελήνη δεν έχει ατμόσφαιρα αποτελεί επίσης ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Οι φυσικοί αφαιρούν τον αέρα από τους επιταχυντές και τους ανιχνευτές τους. Για να επιταχυνθούν τα σωματίδια σχεδόν μέχρι την ταχύτητα του φωτός δεν πρέπει προφανώς να συγκρουστούν με μόρια του αέρα. Και στην Σελήνη επικρατεί δέκα φορές καλύτερο κενό σε σχέση με το κενό που επιτυγχάνουν οι φυσικοί στα πειράματά τους. Με το ζήτημα της κατασκευής ενός μεγάλου επιταχυντή στη Σελήνη ασχολούνται και οι James Beacham και Frank Zimmermann σε μια πρόσφατη δημοσίευση με τίτλο ‘A very high energy hadron collider on the Moon’. Εξετάζουν την δυνατότητα κατασκευής ενός κυκλικού επιταχυντή (Circular Collider on the Moon=CCM) με μήκος περιφέρειας ∼11000 km! Ένας τέτοιος επιταχυντής θα μπορούσε να φτάσει σε ενέργεια σύγκρουσης πρωτονίων-πρωτονίων (στο σύστημα κέντρου μάζας) έως 14 PeV – χίλιες φορές μεγαλύτερη από τον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων στο CERN -, με την ένταση του μαγνητικού πεδίου στους μαγνήτες του να φτάνει στα ∼20 Tesla. Πολλές από τις πρώτες ύλες που απαιτούνται για την κατασκευή του CCM θα μπορούσαν να προέρχονται απευθείας από τη Σελήνη. Σε ένα από τα προτεινόμενα σενάρια για την κατασκευή του CCM που αναλύονται, περιλαμβάνεται και η ανασκαφή σήραγγας κάτω από την σεληνιακή επιφάνεια για να αποφευχθούν οι διακυμάνσεις της θερμοκρασίας ημέρας-νύχτας, αλλά και οι βλάβες από την κοσμική ακτινοβολία και τις πτώσεις μετεωριτών. Επιπλέον, ο επιταχυντής θα τροφοδοτείται ενεργειακά από ηλιακούς συλλέκτες. Σύμφωνα με τους συγγραφείς της μελέτης η υλοποίηση ενός ένα τέτοιου εγχειρήματος απαιτεί παγκόσμια συνεργασία και θα αποτελούσε την αφετηρία για την κατασκευή ενός επιταχυντή σε ενέργειες της κλίμακας Planck (1016 TeV) στο Ηλιακό μας Σύστημα, με ένα ελάχιστο μέγεθος όσο το ένα δέκατο της απόστασης Γης-Ήλιου. https://physicsgg.me/2021/06/13/%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%81-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%84%ce%b1%cf%87%cf%85%ce%bd%cf%84%ce%ae%cf%82-%cf%83%cf%89%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%b4%ce%af%cf%89%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%b7/

H NASA θα ερευνήσει την αθέατη πλευρά της Σελήνης. Τις πρώτες δεκαετίες της διαστημικής εξερεύνησης η αθέατη πλευρά της Σελήνης δεν κέντρισε το ενδιαφέρον των διαστημικών υπηρεσιών και έτσι αυτή η πλευρά του φυσικού μας δορυφόρου διατήρησε όλα αυτά τα χρόνια έναν μυστηριακό χαρακτήρα. Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος εκδήλωσε πριν από λίγα χρόνια την πρόθεση του να δημιουργήσει στον αθέατη πλευρά της Σελήνης μια μεγάλη βάση την οποία ονόμασε «Σεληνιακό Χωριό» αλλά ήταν η Κίνα που έδειξε αποφασιστικότητα και έγινε η πρώτη χώρα που πάτησε το «πόδι» της στην περιοχή του φεγγαριού που εμείς από την Γη δεν βλέπουμε ποτέ. Το 2019 προσεδαφίστηκε στην αθέατη πλευρά της Σελήνης ο κινεζικός ρομποτικός εξερευνητής Chang'e 4 που έστειλε τις πρώτες εικόνες από εκεί και πραγματοποιεί έρευνες. Η NASA στο πλαίσιο του προγράμματος Artemis όπου θα πραγματοποιηθούν επανδρωμένες αποστολές στην Σελήνη ανακοίνωσε ότι θα πραγματοποιήσει άμεσα δύο ερευνητικές αποστολές στην αθέατη πλευρά του δορυφόρου μας. Θα σταλούν δύο ρομποτικοί εξερευνητές στην αθέατη πλευρά της Σελήνη και στόχος της NASA είναι ο ένας εξ αυτών να εκτοξευθεί μέχρι το τέλος του έτους. Το ένα ρόβερ θα σταλεί σε μια από τις μυστηριώδεις περιοχές της Σελήνης, την Reiner Gamma. Αρχικά οι επιστήμονες θεώρησαν ότι πρόκειται για μια ορεινή περιοχή αλλά διαπιστώθηκε ότι πρόκειται για ένα μόνιμο στρόβιλο που πιθανότατα δημιουργείται από το μαγνητικό πεδίο του δορυφόρου. Το δεύτερο ρόβερ θα προσεληνωθεί στον κρατήρα Schrödinger που έχει διάμετρο 320 χλμ. Το ρόβερ διαθέτει ανάμεσα στα άλλα σεισμογράφους που θα πραγματοποιήσουν για πρώτη φορά σεισμικές δραστηριότητες στην αθέατη πλευρά της Σελήνης. Θα πραγματοποιηθούν επίσης έρευνες για την ηλεκτρική δραστηριότητα αλλά και την κατανομή της θερμότητας στο εσωτερικό της Σελήνης. Το συγκεκριμένο ερευνητικό πρόγραμμα στην αθέατη πλευρά της Σελήνης έχει σχεδιαστεί σύμφωνα με τα στελέχη της NASA ώστε να συλλέξουν πληροφορίες που θα βοηθήσουν στο μάθουμε πληροφορίες που θα βοηθήσουν στην καλύτερη οργάνωση επανδρωμένων αποστολών εκεί και να γνωριζουμε που είναι οι καλύτερες και πιο ασφαλείς περιοχές για να προσεληνωθούν οι αστροναύτες. https://www.naftemporiki.gr/story/1737786/h-nasa-tha-ereunisei-tin-atheati-pleura-tis-selinis

Ερασιτέχνες αστρονόμοι ανακάλυψαν σπάνιο πλανητικό σύστημα. Ερασιτέχνες αστρονόμοι βλέποντας δεδομένα από το διαστημικό παρατηρητήριο TESS διέκριναν την πιθανή παρουσία ενός πλανητικού συστήματος σε απόσταση 352 ετών φωτός από εμάς στον αστερισμό του Ηρακλή. Ομάδα επιστημόνων ανέλαβε να διερευνήσει τα ευρήματα των ερασιτεχνών αστρονόμων και με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society» επιβεβαιώνει την ανακάλυψη ενός νέου πλανητικού συστήματος. Τα τελευταία χρόνια έχουν ανακαλυφθεί περίπου 4,5 χιλιάδες εξωπλανήτες όμως στην συντριπτική τους πλειοψηφία ανήκουν σε συστήματα που μέχρι στιγμής δεν έχει εντοπιστεί δεύτερος πλανήτης σε αυτά. Τα συστήματα που έχουν εντοπιστεί δύο ή περισσότεροι πλανήτες είναι ελάχιστα για αυτό και η ανακάλυψη τους παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Μiα τέτοια περίπτωση είναι και αυτό το νέο πλανητικό σύστημα. Το άστρο του συστήματος στο οποίο οι επιστήμονες έχουν δώσει δύο κωδικές ονομασίες (TOI-2319 ή SAO 84691) έχει μάζα παρόμοια με αυτή του Ήλιου αλλά είναι λίγο μεγαλύτερο σε μέγεθος και λίγο πιο φωτεινό από το μητρικό μας άστρο. Οι ερευνητές ανακάλυψαν την ύπαρξη δύο πλανητών που κινούνται γύρω από αυτό το άστρο οι οποίοι ανήκουν στην κατηγορία της σούπερ-Γαίας δηλαδή πλανητών με μέγεθος ως και δέκα φορές μεγαλύτερο από αυτό της Γης. Ο κοντινότερος στο άστρο πλανήτης ονομάστηκε HD 152843b, είναι 3.4 φορές μεγαλύτερος σε μέγεθος από την Γη και ολοκληρώνει μια περιστροφή γύρω από το άστρο σε 12 ημέρες. Ο δεύτερος πλανήτης ονομάστηκε HD 152843c είναι 5.8 φορές μεγαλύτερος σε μέγεθος από την Γη και ολοκληρώνει μια περιστροφή γύρω από το άστρο του σε 19-35 ημέρες. «Μελετώντας τους δύο πλανήτες ταυτόχρονα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία που μπορεί να προσφέρει νέα στοιχεία για το πώς σχηματίζονται και εξελίσσονται γειτονικοί πλανήτες. Οι δύο πλανήτες αυτού του συστήματος είναι πλανήτες αερίου και πολύ καυτοί για να υποστηρίξουν την ζωή αλλά παρόλα αυτά είναι πολύτιμοι στην μελέτη για την ποικιλία των πλανητών στον γαλαξία μας. Έχουμε ξεκινήσει να κάνουμε τα πρώτα μικρά βήματα στην προσπάθεια εντοπισμού και μελέτης ενός πλανήτη παρόμοιου με την Γη και συνεχώς διευρύνουμε τα όρια του τι μπορούμε να δούμε στο Σύμπαν» αναφέρει η Νόρα Έισνερ, διδακτορική φοιτήτρια του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και μέλος της ερευνητικής ομάδας. https://www.naftemporiki.gr/story/1737243/erasitexnes-astronomoi-anakalupsan-spanio-planitiko-sustima

Νέος εξωπλανήτης σε κοντινό αστρικό σύστημα. Στην λίστα των εξωπλανητών προστίθεται ένας ακόμη ο οποίος είναι πιθανό στην ατμόσφαιρα του να σχηματίζονται υδρατμοί και φυσικά οπουδήποτε εντοπίζεται η παρουσία νερού σε οποιαδήποτε μορφή σε εξωγήινο περιβάλλον το ενδιαφέρον είναι αυξημένο. Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Νέου Μεξικού στις ΗΠΑ εντόπισαν με την βοήθεια του διαστημικού παρατηρητηρίου έναν εξωπλανήτη σε απόσταση 90 ετών φωτός από εμάς. Ο πλανήτης που ονομάζεται TOI-1231 b έχει μέγεθος αλλά και ατμοσφαιρικές συνθήκες παρόμοιες με αυτές του Ποσειδώνα. Βρίσκεται αρκετά κοντά στο μητρικό του άστρο αφού ολοκληρώνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από αυτό σε 24 ημέρες. «Τα στοιχεία που έχουμε στην διάθεση μας δείχνουν ότι δεν πρόκειται για έναν βραχώδη πλανήτη αλλά για ένα πλανήτη χαμηλής πυκνότητας που διαθέτει ατμόσφαιρα την έκταση και σύνθεση της οποίας δεν γνωρίζουμε προς το παρόν. Μπορεί να αποτελείται μόνο από υδρογόνο ή από υδρογόνο και ήλιο. Μπορεί όμως να είναι λίγο πιο πυκνή από όσο φαίνεται διαθέτοντας υδρατμούς. Έχει σημασία να μάθουμε την ακριβή του σύνθεση αφού η ύπαρξη κάθε χημικού στοιχείου παραπέμπει σε διαφορετικό τρόπο σχηματισμού ενός πλανήτη» αναφέρει η Νταϊάνα Ντράγκομιρ, καθηγήτρια του Τμήματος Φυσικής και Αστρονομίας του Πανεπιστημίου του Νέου Μεξικού, εκ των επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. Ένα επίσης ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο της ανακάλυψης είναι ότι ο πλανήτης αυτός κινείται γύρω από ένα άστρο φασματικού τύπου Μ που είναι άστρα με σημαντικά μικρότερο μέγεθος από τον Ήλιο, από 8%-50% της μάζας του μητρικού μας άστρου. Αποτελούν την κατηγορία άστρων με την μεγαλύτερη αφθονία στο Σύμπαν και η μελέτη των πλανητικών συστημάτων που αναπτύσσονται σε αυτά τα άστρα θα βοηθήσει πολύ σε διάφορους τομείς της φυσικής και της αστρονομίας. https://www.naftemporiki.gr/story/1736907/neos-eksoplanitis-se-kontino-astriko-sustima

Χαρτογραφήθηκαν 100 χιλιάδες αστρικά μαιευτήρια στο Σύμπαν. Τα άστρα γεννιούνται μέσα σε νεφελώματα αερίων και σκόνης. Μέχρι σήμερα πιστεύαμε ότι τα νεφελώματα αυτά είναι λίγο πολύ πανομοιότυπα. Επιστήμονες του ερευνητικού προγράμματος PHANGS ολοκλήρωσαν ένα δύσκολο και απαιτητικό έργο πενταετούς διάρκειας στο οποίο χαρτογράφησαν και κατέγραψαν περισσότερα από 100 χιλιάδες αστρικά μαιευτήρια σε 90 γαλαξίες. Όπως φαίνεται τα νεφελώματα μέσα στα οποία δημιουργούνται τα άστρα είναι έχουν μεγάλη ποικιλομορφία. Ο χρόνος σχηματισμού ενός άστρου από μια δομή κοσμικής ύλης σε ένα πρωτοαστέρα και στην συνέχεια σε ένα συμβατικό άστρο σχετίζεται σύμφωνα με την νέα μελέτη με την θέση που βρίσκεται μέσα στον γαλαξία του το νεφέλωμα στο οποίο γίνεται η όλη διεργασία. «Πιστεύαμε ότι όλα αστρικά μαιευτήρια σε κάθε γαλαξία μοιάζουν λίγο πολύ όλα μεταξύ τους. Όμως η έρευνα μας αποκαλύπτει ότι αυτό δεν συμβαίνει και ότι τα νεφελώματα μέσα στα οποία γεννιούνται άστρα αλλάζουν από περιοχή σε περιοχή. Αυτά τα νεφελώματα είναι υπεύθυνα για το πώς σχηματίζονται οι γαλαξίες και πώς δημιουργούνται οι πλανήτες για αυτό και είναι πρωταγωνιστές της ιστορίας της εξέλιξης του Σύμπαντος» αναφέρει ο Άνταμ Λιρόι, καθηγητής αστρονομίας του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο, εκ των επικεφαλής της μελέτης. «Για να κατανοήσουμε το πώς δημιουργούνται τα άστρα πρέπει να συνδέσουμε την γέννηση του με την θέση στην οποία βρίσκονται στο Σύμπαν. Είναι σαν συνδέουμε έναν άνθρωπο με το σπίτι του, την γειτονιά του και την πόλη του. Αν ο γαλαξίας αναπαριστά την πόλη τότε οι γειτονιές του είναι οι σπείρες του και οι γειτονικοί γαλαξίες είναι οι γειτονικές πόλεις στην περιοχή. Οι παρατηρήσεις που κάναμε δείχνουν ότι η γειτονιά παίζει σημαντικό ρόλο στο πού αλλά και στο πόσα άστρα γεννιούνται» δηλώνει η Εβα Σίνερερ, αστρονόμος του Ινστιτούτου Αστρονομίας Μαξ Πλανκ, μέλος της ερευνητικής ομάδας. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η διαδικασία σχηματισμού ενός άστρου διαφέρει ανάλογα με το πού βρίσκεται το μοριακό νέφος μέσα στο οποίο γεννιέται. «Τα νεφελώματα που βρίσκονται στα κέντρα των γαλαξιών είναι συνήθως πιο μεγάλα, πιο πυκνά και πιο δραστήρια από τα νεφελώματα που βρίσκονται στις εξωτερικές και πιο ήσυχες περιοχές του γαλαξία. Επίσης ο κύκλος ζωής των νεφελωμάτων επηρεάζεται από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται. Το πόσο γρήγορα δημιουργείται ένα άστρο μέσα σε ένα νεφέλωμα αλλά και ο μηχανισμός που καταστρέφει ένα τέτοιο νεφέλωμα συνδέονται με την τοποθεσία στην οποία βρίσκεται μέσα στον γαλαξία του» δηλώνει η Ανι Χιούζ, αστρονόμος του Ινστιτούτου Ερευνών Αστροφυσικής και Πλανητολογίας στην Τουλούζη στην Γαλλία εκ των επικεφαλής της μελέτης. Η ερευνητική ομάδα συνεχίζει την προσπάθεια της για να εντοπίσει αυτή την φορά στοιχεία που να αφορούν ανάμεσα στα άλλα και το πώς δημιουργήθηκε το δικό μας ηλιακό σύστημα. https://www.naftemporiki.gr/story/1737852/xartografithikan-100-xiliades-astrika-maieutiria-sto-sumpan

Το Θεώρημα Χωροχρονικών Ανωμαλιών του Roger Penrose. To βραβείο Νόμπελ Φυσικής για το 2020 απονεμήθηκε στον Βρετανό Roger Penrose. Ο Penrose γεννήθηκε το 1931 και μέχρι το 1999 που συνταξιοδοτήθηκε κατείχε την θέση του Rouse Ball Professor of Mathematics στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, σήμερα είναι ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Φυσικής για το θεώρημα των χωροχρονικών ανωμαλιών (Spacetime Singularity Theorem). Το Θεώρημα αυτό αν εφαρμοστεί στην περίπτωση αστέρων ή γαλαξιών οδηγεί στην απόδειξη της ύπαρξης μελανών οπών (μαύρες τρύπες) ενώ μια παραλλαγή αυτού αν εφαρμοστεί στην περίπτωση ολόκληρου του Σύμπαντος οδηγεί στην Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης στην Κοσμολογία (Theory of Big-Bang). H εργασία του Penrose θεωρείται η δεύτερη σημαντικότερη εργασία στην Κοσμολογία μετά την Γενική θεωρία Σχετικότητας του Einstein το 1915. [Το άρθρο αυτό περιέχει αποσπάσματα από συνομιλίες του συγγραφέα με τον Penrose κατά τη διάρκεια που ο συγγραφέας ήταν στην Οξφόρδη ως διδακτορικός φοιτητής αλλά αργότερα και ως μέλος ΔΕΠ του εν λόγω Πανεπιστημίου αλλά και αποσπάσματα από συνεντεύξεις του Penrose]. O Βρετανός μαθηματικός φυσικός Roger Penrose με μια στιγμιαία έμπνευση ανέτρεψε την καθιερωμένη άποψη για το σύμπαν. Μια ψυχρή μέρα του Σεπτεμβρίου το 1964, ο Roger Penrose δέχτηκε μια επίσκεψη από έναν παλιό φίλο: Ο Βρετανός κοσμολόγος Ivor Robinson επισκέφθηκε την Αγγλία από το Ντάλας του Τέξας, όπου ζούσε και εργαζόταν. Καθώς περπατούσαν κοντά στο γραφείο του Penrose στην Οξφόρδη σταμάτησαν για λίγο στο δρόμο, περιμένοντας το φανάρι για να διασχίσουν μια διασταύρωση. Η στιγμιαία στάση στον περίπατό τους συνέπεσε με μια χαλάρωση στη συνομιλία και έπεσαν στη σιωπή καθώς διέσχισαν το δρόμο. Εκείνη τη στιγμή, το μυαλό της Penrose παρασύρθηκε. Ταξίδεψε 2,5 δισεκατομμύρια έτη φωτός μέσω του κενού του διαστήματος προς την νευρική μάζα ενός περιστρεφόμενου κβάζαρ. Φαντάστηκε πώς η βαρυτική κατάρρευση επικράτησε, τραβώντας έναν ολόκληρο γαλαξία βαθύτερα και πιο κοντά στο κέντρο. Σαν μια αθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ που τραβά τα χέρια της κοντά στο σώμα της, η μάζα θα περιστρέφεται όλο και πιο γρήγορα καθώς συρρικνώνεται. Αυτό το σύντομο εγκεφαλικό τρεμόπαιγμα οδήγησε σε μια συγκλονιστική ανακάλυψη – κάτι που 56 χρόνια αργότερα θα του χάριζε το βραβείο Νόμπελ Φυσικής. Όπως πολλοί θεωρητικοί φυσικοί που εργάζονται για να δοκιμάσουν, να εξερευνήσουν και να επεκτείνουν τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Άλμπερτ Αϊνστάιν – ο Penrose είχε περάσει τις αρχές της δεκαετίας του 1960 μελετώντας μια παράξενη, αλλά ιδιαίτερα μπερδεμένη αντίφαση γνωστή ως «το πρόβλημα της ανωμαλίας» (The Singularity Problem). Ο Αϊνστάιν δημοσίευσε τη Γενική Θεωρία Σχετικότητας το 1915, φέρνοντας επανάσταση στην κατανόηση του χώρου, του χρόνου, της βαρύτητας, της ύλης και της ενέργειας. Μέχρι τη δεκαετία του 1950, η θεωρία του Αϊνστάιν ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη, αλλά πολλές από τις προβλέψεις του θεωρούνταν ακόμη απίθανες και αβάσιμες. Οι εξισώσεις του έδειχναν, για παράδειγμα, ότι θεωρητικά ήταν δυνατόν η βαρυτική κατάρρευση να αναγκάσει αρκετή ποσότητα ύλης να συρρικνωθεί σε μια αρκετά μικρή περιοχή που θα γινόταν απείρως πυκνή, σχηματίζοντας μια «ανωμαλία» (singularity) από την οποία ούτε καν το φως θα μπορούσε να διαφύγει. Αυτά έγιναν γνωστά ως μαύρες τρύπες. Αλλά μέσα σε μια τέτοια ανωμαλία, οι γνωστοί νόμοι της φυσικής – συμπεριλαμβανομένης της θεωρίας της σχετικότητας του Αϊνστάιν που το προέβλεπε – δεν θα ισχύουν πλέον. Οι ανωμαλίες ήταν συναρπαστικές για τους μαθηματικούς σχετικιστές για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Οι περισσότεροι φυσικοί, ωστόσο, συμφωνούσαν ότι το Σύμπαν μας ήταν πολύ ομαλό για να περιέχει πραγματικά τέτοιες περιοχές. Και ακόμη και αν υπήρχαν ανωμαλίες, δεν θα υπήρχε τρόπος να τις παρατηρήσουμε. «Υπήρχε τεράστιος σκεπτικισμός για μεγάλο χρονικό διάστημα», λέει ο Penrose. “Οι άνθρωποι περίμεναν να υπάρξει αναπήδηση: ότι ένα αντικείμενο θα καταρρεύσει και θα στροβιλιστεί με κάποιο περίπλοκο τρόπο και θα ξαναβγεί από την ανωμαλία.” Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, παρατηρήσεις από το αναδυόμενο πεδίο της ραδιοαστρονομίας έθεσαν αυτές τις ιδέες σε αμφισβήτηση. Οι ραδιοαστρονόμοι ανίχνευσαν νέα κοσμικά αντικείμενα που φαινόταν να είναι πολύ φωτεινά, πολύ μακρινά και πολύ μικρά. Τα ονόμασαν αρχικά “οιονεί αστρικά αντικείμενα” (quasi-stellar objects) – αργότερα το όνομά τους συντομεύτηκε σε “κβάζαρ” – αυτά τα αντικείμενα φάνηκαν να παρουσιάζουν υπερβολική ενέργεια σε πολύ μικρό χώρο. Ενώ φαινόταν αδύνατο, κάθε νέα παρατήρηση έδειχνε προς την ιδέα ότι τα κβάζαρ ήταν αρχαίοι γαλαξίες κατά τη διαδικασία της κατάρρευσης σε ανωμαλίες. Οι επιστήμονες αναγκάστηκαν να αναρωτηθούν αν οι ανωμαλίες δεν ήταν τόσο απίθανες όσο νόμιζαν όλοι. Ήταν αυτή η πρόβλεψη της σχετικότητας κάτι περισσότερο από μια μαθηματική πτήση της φαντασίας; Στο Ώστιν, το Πρίνστον και τη Μόσχα, στο Κέιμπριτζ και την Οξφόρδη, στη Νότια Αφρική, τη Νέα Ζηλανδία, την Ινδία και αλλού, κοσμολόγοι, αστρονόμοι και μαθηματικοί προσπάθησαν να βρουν μια οριστική θεωρία που θα μπορούσε να εξηγήσει τη φύση των κβάζαρ. Οι περισσότεροι επιστήμονες προσέγγισαν την πρόκληση προσπαθώντας να εντοπίσουν εξαιρετικά εξειδικευμένες συνθήκες υπό τις οποίες μπορεί να σχηματιστεί μια ανωμαλία. Ο Penrose υιοθέτησε μια διαφορετική προσέγγιση. Το φυσικό του ένστικτο ήταν πάντα η αναζήτηση γενικών λύσεων, βασικών αρχών και βασικών μαθηματικών δομών. Άλλωστε το διδακτορικό του στο Κέιμπριτζ ήταν στην Αλγεβρική Γεωμετρία. Πέρασε πολλές ώρες δουλεύοντας σε έναν μεγάλο πίνακα κιμωλίας καλυμμένο με καμπύλες και διαγράμματα δικής του επινόησης (αργότερα τα διαγράμματα αυτά ονομάστηκαν Penrose diagrams προς τιμή του και περιγράφουν την βαρυτική κατάρρευση). Το 1963, μια ομάδα Ρώσων θεωρητικών φυσικών και μαθηματικών με επικεφαλής τον Isaac Khalatnikov δημοσίευσε ένα άρθρο που επιβεβαίωσε αυτό που οι περισσότεροι επιστήμονες εξακολουθούσαν να πιστεύουν – οι ανωμαλίες δεν ήταν μέρος του φυσικού μας Σύμπαντος. Στο Σύμπαν, είπαν, τα καταρρέοντα σύννεφα σκόνης ή τα αστέρια πράγματι θα επεκταθούν ξανά πολύ πριν φτάσουν στο σημείο της ανωμαλίας. Έπρεπε να υπάρξει κάποια άλλη εξήγηση για τα κβάζαρ. Ο Penrose ήταν πολύ δύσπιστος. «Είχα την έντονη αίσθηση ότι με τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν, ήταν απίθανο να είχαν καταλήξει σε ένα σταθερό συμπέρασμα σχετικά με αυτό », λέει. “Μου φάνηκε ότι το πρόβλημα έπρεπε να εξεταστεί με έναν πιο γενικό τρόπο από ό, τι έκαναν, κάτι που ήταν κάπως περιορισμένο.” Ωστόσο, ενώ απέρριψε τα επιχειρήματά τους, δεν μπορούσε ακόμη να αναπτύξει μια γενική λύση για το πρόβλημα της ανωμαλίας. Αυτό ήταν μέχρι την επίσκεψη του Ρόμπινσον. Αν και ο Ρόμπινσον μελετούσε επίσης το πρόβλημα των ανωμαλιών, δεν το συζήτησαν κατά τη διάρκεια της συνομιλίας τους εκείνη την φθινοπωρινή μέρα του 1964. Ωστόσο, κατά τη σύντομη ησυχία αυτής της μοιραίας διέλευσης του δρόμου, ο Penrose συνειδητοποίησε ότι οι Ρώσοι έκαναν λάθος. Όλη αυτή η ενέργεια, η κίνηση και η μάζα που συρρικνώνονται μαζί θα δημιουργήσουν μια θερμότητα τόσο έντονη που η ακτινοβολία θα εκραγεί σε κάθε μήκος κύματος προς κάθε κατεύθυνση. Όσο μικρότερο και γρηγορότερο γινόταν το κβάζαρ, τόσο περισσότερο θα λάμπει. Έψαχνε στο μυαλό του για το σημείο που προέβλεπαν οι Ρώσοι, ότι αυτό το σύννεφο που συρρικνωνόταν, θα εκραγεί ξανά. Δεν υπήρχε τέτοιο σημείο. Στο μάτι του μυαλού, ο Penrose επιτέλους είδε πώς η κατάρρευση θα συνεχιζόταν ανεμπόδιστη. Έξω από το πυκνωτικό κέντρο, το αντικείμενο θα λάμπει με περισσότερο φως από όλα τα αστέρια στον γαλαξία μας. Και βαθιά μέσα, το φως θα κάμπτεται σε δραματικές γωνίες, τυλίγοντας σφιχτά τον ίδιο τον χώρο και τον χρόνο μέχρι να συγκλίνει κάθε κατεύθυνση. Θα έρθει ένα σημείο χωρίς επιστροφή. Το φως, ο χώρος και ο χρόνος θα έρθουν σε πλήρη στάση. Μια μαύρη τρύπα. Εκείνη τη στιγμή, ο Penrose ήξερε ότι η δημιουργία μιας ανωμαλίας δεν απαιτούσε ειδικές συνθήκες. Στο Σύμπαν μας, οι ανωμαλίες δεν ήταν αδύνατες. Ήταν αναπόφευκτες. Πίσω στην άλλη πλευρά του δρόμου, συνέχισε τη συνομιλία του με τον Ρόμπινσον και αμέσως ξέχασε τι σκέφτηκε. Αποχαιρετήθηκαν και ο Penrose επέστρεψε στα σύννεφα κιμωλίας και τις στοίβες χαρτιού στο γραφείο του. Το υπόλοιπο του απογεύματος κύλισε ομαλά με τον Penrose να βρίσκεται σε μια υπερβολικά καλή διάθεση. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί. Άρχισε να αναθεωρεί την ημέρα του, διερευνώντας τι μπορεί να τροφοδοτεί αυτή την ευφορία του. Το μυαλό του επέστρεψε σε εκείνη τη στιγμή της σιωπής διασχίζοντας το δρόμο. Και όλα επέστρεψαν πίσω. Είχε λύσει το πρόβλημα των ανωμαλιών. Άρχισε να γράφει εξισώσεις, έκανε δοκιμές, επεξεργασία, αναδιάταξη λύσεων. Το επιχείρημα ήταν ακόμα ακατέργαστο, αλλά όλα λειτούργησαν. Μια βαρυτική κατάρρευση απαιτούσε μόνο μερικές πολύ γενικές, εύκολες στο να ικανοποιηθούν ενεργειακές συνθήκες, για να επιτελεστεί καταρρεύσει σε άπειρη πυκνότητα. Ο Penrose γνώριζε εκείνη τη στιγμή ότι έπρεπε να υπάρχουν δισεκατομμύρια ανωμαλίες στο Σύμπαν. Ήταν μια ιδέα που θα ανέτρεπε την κατανόησή μας για το Σύμπαν και θα διαμόρφωνε αυτό που γνωρίζουμε σήμερα γι ‘αυτό. Μέσα σε δύο μήνες, ο Penrose είχε αρχίσει να δίνει διαλέξεις για το θεώρημά του. Στα μέσα Δεκεμβρίου, υπέβαλε μια εργασία στο ακαδημαϊκό περιοδικό Physical Review Letters, το οποίο δημοσιεύθηκε στις 18 Ιανουαρίου 1965 – μόλις τέσσερις μήνες αφότου διέσχισε το δρόμο με τον Ivor Robinson. Η υποδοχή του άρθρου από την διεθνή επιστημονική κοινότητα δεν ήταν ακριβώς αυτό που ήλπιζε. Το θεώρημα χωροχρονικών ανωμαλιών του Penrose συζητήθηκε και αμφισβητήθηκε εντονότατα. Η διαμάχη ξεκίνησε στο Διεθνές Συνέδριο Γενικής Σχετικότητας και Βαρύτητας στο Λονδίνο αργότερα εκείνο το έτος. «Το κλίμα δεν ήταν καθόλου φιλικό. Οι Ρώσοι ήταν αρκετά ενοχλημένοι και οι άνθρωποι δίσταζαν να παραδεχτούν ότι είχαν κάνει λάθος », λέει ο Penrose. Το συνέδριο τελείωσε με το θέμα αν ο Penrose είχε δίκαιο ή άδικο ανοικτό και σε εκκρεμότητα. Όμως λίγο αργότερα, προέκυψε ότι το ρωσικό άρθρο είχε λάθη στους υπολογισμούς του – τα μαθηματικά ήταν ατελή, τα συμπεράσματά τους δεν ήταν πλέον αποδεκτά. Υπήρξε ένα σφάλμα στον τρόπο που το έκαναν», λέει ο Penrose. Μέχρι τα τέλη του 1965, το θεώρημα Penrose Singularity αποκτούσε αποδοχή σε όλο τον κόσμο. Η μοναδική του λάμψη διορατικότητας έγινε κινητήρια δύναμη στην κοσμολογία. Είχε τρομακτικές επιπτώσεις στην κοσμολογία γενικότερα, πέρα από το να εξηγήσει τι ήταν ένα κβάζαρ – είχε αποκαλύψει μια μεγάλη αλήθεια για την υποκείμενη πραγματικότητα του Σύμπαντός μας. Οποιαδήποτε κοσμολογικά μοντέλα του σύμπαντος εμφανίστηκαν από τότε και μετά έπρεπε να συμπεριλαμβάνουν τις ανωμαλίες, πράγμα που σήμαινε τη συμπερίληψη της επιστήμης που υπερβαίνει τη σχετικότητα. Οι ανωμαλίες άρχισαν επίσης να εισχωρούν στη δημόσια συνείδηση, χάρη εν μέρει στο ότι έγιναν γνωστές ως «μαύρες τρύπες», ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά δημόσια από την αμερικανική επιστημονική δημοσιογράφο Ann Ewing. Σε συνεργασία με τον Stephen Hawking, o Penrose εφάρμοσε το θεώρημά του για το σύμπαν συνολικά για να υποστηρίξει με μαθηματικά τη λεγόμενη Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang Theory). Οι ανωμαλίες έγιναν κεντρικό θέμα σε κάθε θεωρία σχετικά με τη φύση, την ιστορία και το μέλλον του Σύμπαντος. Ο ίδιος ο Penrose συνέχισε να αναπτύσσει μια εναλλακτική λύση στη θεωρία του Big Bang γνωστή ως Conformal Cyclic Cosmology, τα στοιχεία για τα οποία θα μπορούσαν να προέλθουν από τα υπολείμματα σημάτων από αρχαίες μαύρες τρύπες. Το 2013, η μηχανικός Η/Υ Katie Bouman ηγήθηκε μιας ομάδας ερευνητών που ανέπτυξαν έναν αλγόριθμο που ήλπιζαν ότι θα επιτρέψουν τη φωτογράφηση μαύρων τρυπών. Τον Απρίλιο του 2019, το τηλεσκόπιο Event Horizons χρησιμοποίησε αυτόν τον αλγόριθμο για τη λήψη των πρώτων εικόνων μιας μαύρης τρύπας, παρέχοντας δραματική οπτική επιβεβαίωση τόσο των αμφιλεγόμενων θεωριών του Einstein όσο και του Penrose. Ο Penrose, σήμερα 89 ετών, ενώ χαίρεται που του απονεμήθηκε η υψηλότερη τιμητική διάκριση διεθνώς στη φυσική, το βραβείο Νόμπελ, υπάρχει κάτι άλλο που απασχολεί στο μυαλό του. «Είναι παράξενο: Προσπαθώ να προσαρμοστώ. Είναι πολύ κολακευτικό και τεράστια τιμή και το εκτίμησα πολύ », μου λέει λίγες ώρες μετά τη λήψη των ειδήσεων. «Αλλά από την άλλη πλευρά, προσπαθώ να γράψω τρία διαφορετικά (επιστημονικά) άρθρα ταυτόχρονα, και αυτό το καθιστά δυσκολότερο από πριν.» Το τηλέφωνο, εξηγεί, δεν σταμάτησε να χτυπάει με ανθρώπους που τον συγχαίρουν και δημοσιογράφους που ζητούν συνεντεύξεις. Και όλη αυτή η φασαρία τον αποσπά από το να επικεντρώνεται στις τελευταίες του θεωρίες. Ο Penrose γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε τη δύναμη της σιωπής και τη λάμψη της διορατικότητας που αυτή μπορεί να προσφέρει. Ο Penrose τα τελευταία χρόνια αναπτύσσει μια θεωρία που την ονομάζει Twistor Geometry (Συστροφική Γεωμετρία). Είναι ένα μαθηματικό πλαίσιο για την ενοποίση όλων των φυσικών αλληλεπιδράσεων που στηρίζεται στην ύπαρξη μιας θεμελιώδους γεωμετρικής δομής που λέγεται Twistor Space (Συστροφικός Χώρος) και αποτελεί μια πολλαπλότητα μιγαδικής διάσταση 4 (οπότε είναι ομοιομορφική με μια πραγματική πολλαπλότητα διάστασης . Με κάποιες τεχνικές (twistor compactifications, συστροφικές συμπαγοποιήσεις) προκύπτει η μακροσκοπική (πραγματική) διάσταση του σύμπαντος που είναι 4. O Penrose είναι και άριστος συγγραφέας «εκλαϊκευτικών» βιβλίων για την επιστήμη, ενδεικτικά αναφέρουμε The Emperor’s New Mind, The Road to Reality, etc και είναι φανατικός πολέμιος της λεγόμενης Strong AI (η υπόθεση ότι οι υπολογιστές κάποια στιγμή στο μέλλον θα μπορέσουν να σκέφτονται όπως οι άνθρωποι). Η πρωτότυπη μορφή του θεωρήματος χωροχρονικών ανωμαλιών του Penrose (1965) είναι η παρακάτω: Ιf the space-time contains a non-compact Cauchy hypersurface Σ and a closed future-trapped surface, and if the convergence condition Rρνuρuν ≥ 0 holds for null uν, then there are future incomplete null geodesics. https://physicsgg.me/2021/06/12/%cf%84%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8e%cf%81%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%cf%87%cf%89%cf%81%ce%bf%cf%87%cf%81%ce%bf%ce%bd%ce%b9%ce%ba%cf%8e%ce%bd-%ce%b1%ce%bd%cf%89%ce%bc%ce%b1%ce%bb%ce%b9%cf%8e%ce%bd-%cf%84%ce%bf/

Το μυστηριώδες άστρο «What Is This» στο κέντρο του Γαλαξία μας. Όταν οι αστρονόμοι ανακαλύπτουν μεταβλητής λαμπρότητας άστρα που δεν ανήκουν σε καθιερωμένες κατηγορίες, τα αποκαλούν αντικείμενα «What Is This» ή «WIT». Το πλήρες όνομα μιας πρόσφατης ανακάλυψης είναι VVV-WIT-08 (το πρόθεμα VVV από το τηλεσκόπιο VISTA που το παρατήρησε – VISTA Variables in the Via Lactea). Αστρονόμοι εντόπισαν παλλόμενο άστρο 100 φορές μεγαλύτερο από τον ήλιο μας σε απόσταση 25.000 έτη φωτός από τη Γη, στην στην καρδιά του γαλαξία μας. Με την πάροδο αρκετών εκατοντάδων ημερών, το άστρο έχασε το 97% της λαμπρότητάς του, για να ξεκινήσει πάλι να λάμπει αμέσως μετά, δίνοντας την εντύπωση ότι «αναβοσβήνει». Σύμφωνα με μερικές πρώτες εκτιμήσεις, το σκοτάδι που κάλυψε σταδιακά το γιγάντιο αστέρι μπορεί να οφείλεται στην παρουσία κάποιου άλλου πλανήτη που εκτελεί τροχιά γύρω από αυτό, ή σε κάποιο γειτονικό άστρο που περιβάλλεται από δακτυλίους σκόνης, οι οποίοι μπορούν να «μπλοκάρουν» το αστρικό φως που φθάνει στη γη. Για να μπορέσει να καλύψει το φως του τεράστιου αστεριού, ο «δίσκος» της αστρικής σκόνης θα πρέπει να είναι τεράστιος και πιθανότατα να «γέρνει» πάνω από το αστέρι, μπλοκάροντας την λάμψη που προέρχεται τόσο από την μπροστινή, όσο και από την πάνω του μεριά. Tο άστρο καταγράφηκε για πρώτη φορά από τα τηλεσκόπια του Νότιου Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου στη Χιλή πριν από περίπου δέκα χρόνια. Ήδη από το 2012, το αστέρι είχε αρχίσει να «σβήνει» και εξαφανίστηκε εντελώς τον Απρίλιο του ίδιου έτους, επανακτώντας την πλήρη του λάμψη μέσα στις επόμενες 100 ημέρες. Δεν πρόκειται για την πρώτη φορά που οι επιστήμονες εντοπίζουν ένα αστέρι που «αναβοσβήνει». Ένα άλλο άστρο, γνωστό ως «Epsilon Aurigae», χάνει επίσης το 50% της λάμψης του κάθε 27 χρόνια, ενώ ένα άλλο, με την κωδική ονομασία «TYC 2505-672-1», επισκιάζεται περίπου κάθε 69 χρόνια από τον δίσκο αερίων και σκόνης, που περιβάλλει ένα γειτονικό του αστέρι. Το νέο άστρο που ανακαλύφθηκε πρόσφατα στο κέντρο του γαλαξία μας, ονομάστηκε «VVV-WIT-08» και οι επιστήμονες εκτιμούν ότι θα σκοτεινιάσει ξανά μέσα στα επόμενα 20 με 200 χρόνια. Παρόλο που η ανακάλυψή του δεν είναι η μοναδική του είδους της, οι επιστήμονες τη θεωρούν ιδιαίτερα σημαντική, αφού πλέον μπορούν να κάνουν λόγο για μια νέα τάξη γιγάντιων αστέρων, που το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους είναι, ακριβώς, το ότι αναβοσβήνουν. «Όταν αρχίζεις να συλλέγεις πολλές παρόμοιες περιπτώσεις, μπορείς να εξετάσεις τα κοινά τους χαρακτηριστικά και να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα για την προέλευσή τους», λέει ο αστρονόμος Λέι Σμιθ. «Μπορείς να παρακολουθήσεις καλύτερα την εξέλιξη αυτών των αστρικών συστημάτων, από τη γέννηση ως τον θάνατό τους». Στην φωτογραφία η λαμπρότητα του άστρου VVV-WIT-08 από τον Ιούλιο του 20212 έως τον Αύγουστο του 2013 https://physicsgg.me/2021/06/12/%cf%84%ce%bf-%ce%bc%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b7%cf%81%ce%b9%cf%8e%ce%b4%ce%b5%cf%82-%ce%ac%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf-what-is-this-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%ba%ce%ad%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%bf-%cf%84%ce%bf/

Ποιος είναι ο Ελληνας πίσω από το φάρμακο-ελπίδα για το Αλτσχάιμερ. Το τιμόνι της Biogen, μιας από τις κορυφαίες εταιρείες βιοτεχνολογίας στον κόσμο, που στις αρχές της εβδομάδας κέντρισε το ενδιαφέρον της επικαιρότητας λαμβάνοντας το πράσινο φως για την κυκλοφορία του ελπιδοφόρου φαρμάκου της για το Αλτσχάιμερ, το κρατούν Ελληνες. Και δεν είναι ο μόνοι, καθώς στους χιλιάδες εργαζομένους – από τη διοίκηση έως τον ερευνητικό τομέα – υπάρχουν κι άλλοι. Ο επικεφαλής του Διοικητού Συμβουλίου της εταιρείας, δρ Στέλιος Παπαδόπουλος, στη συνέντευξη που παραχωρεί στα «ΝΕΑ» αντιμετωπίζει τη συγκέντρωση του… ελληνικού πνεύματος στην Biogen ως «μία, μάλλον, απλή σύμπτωση». Και παρατηρεί ότι γενικά υπάρχουν αρκετοί Ελληνες στον χώρο του φαρμάκου, επικαλούμενος ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα, τον Αλμπερτ Μπουρλά στην Pfizer. Συνομιλώντας, όμως, μαζί του διαπιστώνει κανείς το ανήσυχο πνεύμα που διεκδίκησε και πέτυχε το όνειρο. Ισως αυτό να είναι το κοινό στοιχείο των Ελλήνων της διασποράς που αφήνουν το στίγμα τους. Υποτροφία Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Στόχος του ήταν να γίνει «μεγάλος φυσικός». Οικογένεια και καθηγητές τον έπεισαν ότι το Μετσόβιο Πολυτεχνείο ήταν μία πιο «σίγουρη επιλογή». «Ηθελα όμως να φύγω στην Αμερική. Δεν με κρατούσε ο τόπος», αναπολεί. Μόλις είχε συμπληρώσει δύο με τρεις μήνες ως φοιτητής, όταν έλαβε την πολυπόθητη υποτροφία. Τι ήταν όμως αυτό που τον έκανε να θέλει να φύγει από την Ελλάδα; «Τότε νόμιζα ότι ήθελα να γίνω φυσικός. Τώρα καταλαβαίνω καλύτερα ότι είχα πείσει τον εαυτό μου ότι δεν υπήρχε κάτι στην Ελλάδα που δεν το ήξερα. Δεν υπήρχε το περιθώριο για καινούργιες εμπειρίες. Η Αμερική ήταν ένα όνειρο, καθώς μόνον στον κινηματογράφο τη βλέπαμε. Επομένως ήταν μια ανάγκη και μία περιέργεια να ανακαλύψω τον υπόλοιπο κόσμο». Στην ερώτηση εάν θα μπορούσε να ακολουθήσει μία αντίστοιχη επιτυχημένη πορεία στην πατρίδα του, απαντά: «Οτι καταφέρνουμε όλοι μας είναι αποτέλεσμα των ικανοτήτων μας και της όρεξης για δουλειά σε συνάρτηση με το περιβάλλον. Και ο χώρος είναι δύο πράγματα: οι συνθήκες που σου προσφέρονται και η υποστήριξη, αλλά και η συνεργασία με άλλους ικανούς ανθρώπους». Και επισημαίνει – με έμφαση στον χώρο του φαρμάκου – ότι η συνεργασία αποτελεί τον «πυρήνα» της εξέλιξης. Διαμάχη Επιστρέφοντας στο θέμα των ημερών, την ιστορική έγκριση κυκλοφορίας του Αducanumab – η εμπορική του ονομασία είναι Aduhelm – από τον αμερικανικό Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA), ο δρ Παπαδόπουλος αποφεύγει να χαρακτηρίσει το ελπιδοφόρο αυτό σκεύασμα ως το «Αγιο Δισκοπότηρο». «Δεν θα το έλεγα έτσι. Υπάρχει μία επιστημονική διαμάχη επί δεκαετίες. Μια μερίδα επιστημόνων πιστεύει ότι η συγκέντρωση στον εγκέφαλο πλακών β-αμυλοειδούς που εκφυλίζουν τα κύτταρα είναι η αιτία της ασθένειας ή έστω σημαντικός παράγοντας. Μια άλλη μερίδα όμως, υποστηρίζει ότι αυτό είναι απλώς αποτέλεσμα που συμβαίνει αργά στα στάδια της ασθένειας και συνεπώς δεν είναι κατάλληλος στόχος για θεραπευτική αγωγή. Αυτό όμως που δεν έχει συζητηθεί επαρκώς είναι ότι ο FDA έδωσε ταχεία έγκριση, και αυτό συμβαίνει όταν κατά την κρίση του Οργανισμού δεν έχεις αποδείξει το θεραπευτικό αποτέλεσμα αλλά έχεις βελτιώσει κάποια δεδομένα που συνδέονται με το θεραπευτικό αποτέλεσμα». Και συνεχίζει: «Η απόφαση του FDA βασίζεται στο γεγονός ότι το δικό μας προϊόν μπορεί και ελαττώνει τις πλάκες από τον εγκέφαλο – και τις εξαφανίζει στο τέλος. Αυτό και μόνον είναι σημαντικό και πείθει τον Οργανισμό ότι έχει θεραπευτικό αποτέλεσμα». Μελέτες Εφεξής ο δρόμος που ανοίγεται είναι μακρύς, καθώς τα επόμενα οκτώ με εννέα χρόνια θα διεξαχθούν επιπλέον μελέτες ώστε «να επαληθεύσουμε ότι αυτή η επίδραση στις πλάκες συνταυτίζεται με θεραπευτικό αποτέλεσμα. Αρα πήρε θέση ο FDA ότι το β-αμυλοειδές είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ασθένειας, αν όχι η αιτία, και αξίζει τον κόπο να γίνει στόχος της θεραπευτικής αγωγής». Η ιδέα γεννήθηκε σε μία μικρή ελβετική εταιρεία. «Το σκεπτικό τους ήταν ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πνευματική διαύγεια μέχρι τα 80 ή τα 100 χρόνια τους. Και έθεσαν το ερώτημα: Είναι πιθανόν η διαύγεια αυτή να είναι αποτέλεσμα αντισωμάτων που καθαρίζουν τον εγκέφαλο από την πλάκα; Σε μερικούς εθελοντές βρέθηκαν αντισώματα. Η προσέγγιση αυτή μας φάνηκε ενδιαφέρουσα και το 2007 πήραμε άδεια…». Το 2011 είχε κατασκευαστεί ήδη στο εργαστήριο ένα αντίσωμα και ξεκινούν δειλά οι κλινικές μελέτες, που όμως εντατικοποιούνται το 2015. Σημειωτέον για την έρευνα δαπανώνται ένα δισ. δολάρια. Επιπλέον η εταιρεία πήρε το ρίσκο να επενδύσει ακόμη δύο δισ. για τη δημιουργία ενός εργοστασίου στην Ελβετία, ώστε να παραχθεί το φάρμακο εάν και εφόσον λάβει έγκριση. «Εάν δεν δούλευε θα μας έμενε ένα μαυσωλείο». Ο ίδιος εκτιμά ότι το πράσινο φως και στην Ευρώπη δεν θα καθυστερήσει. Και διευκρινίζει ότι το κόστος θεραπείας ανά ασθενή στις ΗΠΑ είναι 56.000 δολάρια. «Στην Ευρώπη όμως τα φάρμακα κοστίζουν λιγότερο», εξηγεί. Στο αρχικό στάδιο Κατά τη συζήτηση στέκεται σε ακόμη μια πρωτοπορία: «Στον χώρο του καρκίνου για παράδειγμα ένα καινούργιο φάρμακο δοκιμάζεται σε πολύ προχωρημένους ασθενείς. Αυτή η παρατήρηση που κάναμε εμείς πριν από 15 χρόνια, και αλλάξαμε το σύστημα, ήταν ότι δεν θα υπήρχε όφελος στους ασθενείς με προχωρημένο Αλτσχάιμερ. Οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε τις μελέτες στο αρχικό στάδιο της ασθένειας». Παρ’ όλα αυτά, «περιέργως ο FDA αποφάσισε να δώσει την έγκριση για όλους τους ασθενείς». Αν και ο ίδιος δεν είναι σίγουρος πώς ο Οργανισμός κατάληξε σε αυτό το πόρισμα, πιθανολογεί ότι ίσως είδαν στα δεδομένα «κάτι που να προτείνει ότι θα δούλευε και στους προχωρημένους ασθενείς». Ισως πάλι να οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει εναλλακτική… «Εμείς πάντως ως εταιρεία θα επιμείνουμε να παρουσιάζουμε τα δεδομένα των κλινικών μελετών, που αφορούν αποτελέσματα σε ασθενείς σε πρώιμα στάδια», καταλήγει. https://www.tovima.gr/2021/06/14/science/poios-einai-o-ellinas-piso-apo-to-farmako-elpida-gia-to-altsxaimer/

Ολοκληρώθηκε η επαλήθευση των ηλιακών μπαταριών του φορτηγού οχήματος Progress MS-17 Στο κοσμοδρόμιο Baikonur, το τελικό στάδιο της προετοιμασίας πριν από την πτήση του οχήματος μεταφοράς φορτίου Progress MS-17 (TGC) συνεχίζεται. Χθες, στο κτίριο συναρμολόγησης και δοκιμών του τόπου 254, πραγματοποιήθηκε μια προγραμματισμένη λειτουργία του φωτισμού ελέγχου των ηλιακών μπαταριών του ενσωματωμένου συστήματος τροφοδοσίας του πλοίου. Κατά τη διάρκεια του ελέγχου εδάφους της λειτουργίας των ηλιακών συλλεκτών, οι ειδικοί της RSC Energia και της Yuzhny CC πραγματοποίησαν τυπική ανάπτυξη των τμημάτων ηλιακών κυψελών και τα ακτινοβόλησαν με ισχυρούς λαμπτήρες για τον έλεγχο της αποτελεσματικότητας της μετατροπής της ηλιακής ενέργειας σε ηλεκτρική ενέργεια. Επιπλέον, οι ελεγκτές έλεγξαν τη στεγανότητα του αγωγού νερού Rodnik, πραγματοποίησαν τακτική απολύμανση του διαμερίσματος φορτίου του διαστημικού σκάφους και άρχισαν να φορτώνουν εξοπλισμό και υλικά που προορίζονται για παράδοση επί του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS). Η εκτόξευση του πυραύλου μεταφοράς Soyuz-2.1a από το διαστημικό σκάφος Progress MS-17 στο πλαίσιο του προγράμματος της 78ης αποστολής εφοδιασμού ISS έχει προγραμματιστεί για τον Ιούνιο του 2021 από το κοσμοδρόμιο Baikonur. https://www.energia.ru/ru/news/news-2021/news_06-09.html Relativity Space: Νέος «παίκτης» με 3D printed πυραύλους στην «κούρσα» του διαστήματος. Η Relativity Space, που εξειδικεύεται στον κλάδο του 3D-printing, συγκέντρωσε χρηματοδότηση 650 εκατ. δολαρίων για να εντείνει τις εργασίες της πάνω σε έναν πλήρως επαναχρησιμοποιούμενο πύραυλο, που θα επιχειρήσει να ανταγωνιστεί επί ίσοις όροις τη SpaceX του Έλον Μασκ μέσα σε διάστημα μικρότερο των τριών ετών, όπως έγινε γνωστό την Τρίτη. Ο Τιμ Έλις, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, είπε στο CNBC ότι η εταιρεία θα χρησιμοποιήσει αυτά τα χρήματα για να επιταχύνει τμήματα της διαδικασίας παραγωγής και γενικότερα τους ρυθμούς εκτοξεύσεων, καθώς «υπάρχει σίγουρα ζήτηση». Τα νέα κεφάλαια της εταιρείας θα εστιάσουν στον πύραυλο Terran R, παρομοίου μεγέθους και ισχύος με τον Falcon 9 της SpaceX. O Terran R θα μεταφέρει 20 φορές μεγαλύτερο φορτίο σε τροχιά από ό,τι ο Terran 1 της εταιρείας, ο οποίος προορίζεται να εκτοξευτεί για πρώτη φορά ως τα τέλη του έτους. Επίσης, ο Έλις είπε ότι ο Terran 1 έχει ήδη μεγάλη λίστα προπαραγγελιών, κάτι που τον καθιστά «τον πιο προ-πωληθέντα πύραυλο στην ιστορία πριν την εκτόξευση». Στη συγκέντρωση αυτών των κεφαλαίων έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο η Fidelity και λαμβάνει χώρα οκτώ μήνες αφού η Relativity συγκέντρωσε 500 εκατ. δολάρια, σε έναν γύρο χρηματοδότησης του οποίου ηγήθηκε η Tiger Global. Μεταξύ άλλων, στον νέο γύρο συγκέντρωσης χρηματοδότησης συμμετέχει και ο ηθοποιός Τζάρεντ Λίτο. Η Relativity έχει πλέον συγκεντρώσει κεφάλαια 1,34 δις. δολαρίων από την ίδρυσή της το 2015, με την αξία της να αυξάνεται στα 4,2 δισ. από τα 2,3 που ήταν τον Νοέμβριο. Η Relativity κατασκευάζει την πρώτη έκδοση του πυραύλου Terran 1 και έχει φτιάξει ήδη το 85% του πυραύλου για την παρθενική εκτόξευση. Χρησιμοποιεί πολλαπλούς 3D εκτυπωτές, όλους δικής της ανάπτυξης, για τον πύραυλο αυτόν, και θα κάνει το ίδιο και για τον Terran R. Οι πύραυλοι αυτοί είναι σχεδιασμένοι να είναι σχεδόν πλήρως 3D-printed, μια προσέγγιση για την οποία η εταιρεία λέει πως τους κάνει λιγότερο πολύπλοκους και ταχύτερους στην κατασκευή ή την τροποποίηση από τους παραδοσιακούς. Επιπλέον η εταιρεία λέει ότι η απλούστερη αυτή διαδικασία της θα επιτρέπει κάποια στιγμή τη μετατροπή πρώτων υλών σε πύραυλο σε εξέδρα εκτόξευσης σε διάστημα μικρότερο των 60 ημερών. Ο Terran 1 είναι σχεδιασμένος για μεταφορά φορτίου 1.250 κιλών σε χαμηλή τροχιά, ενώ ο Terran R προορίζεται να έχει δυνατότητα μεταφοράς άνω των 20.000 κιλών, με διαστάσεις αντίστοιχες αυτών του Falcon 9 της SpaceX. H πρώτη εκτόξευση του Terran R προγραμματίζεται για το 2024 από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ- από όπου είναι να φύγουν και οι πρώτες αποστολές του Terran 1. https://www.naftemporiki.gr/story/1736365/relativityspace-neos-paiktis-me-3dprintedpuraulous-stin-koursa-tou-diastimatos Γιατί αρρωσταίνουν οι αστροναύτες όταν επιστρέφουν στην Γη; Οι αστροναύτες όταν επιστρέφουν στην Γη συνήθως εμφανίζουν κάποια προβλήματα υγείας αφού η παραμονή στις διαστημικές συνθήκες επηρεάζει αρνητικά το ανοσοποιητικό τους σύστημα. Με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «Nature Scientific Reports» επιστήμονες στις ΗΠΑ υποστηρίζουν ότι ανακάλυψαν τι συμβαίνει. Όπως αναφέρουν τα Τ ρυθμιστικά κύτταρα (Tregs) βιώνουν στις διαστημικές συνθήκες μια «ανώμαλη ενεργοποίηση» όπως την χαρακτηρίζουν. Τα συγκεκριμένα κύτταρα ενεργοποιούνται για να καταστείλουν την αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος όταν μια λοίμωξη δεν αποτελεί πλέον απειλή για τον οργανισμό. Όμως σύμφωνα με τους ερευνητές στις συνθήκες μικροβαρύτητας συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Τα Τregs ενεργοποιούνται ακόμη και όταν δεν υπάρχει κανένα ίχνος λοίμωξης. Αυτό επιβαρύνει την οργανική κατάσταση των αστροναυτών και όσο μεγαλύτεροι σε ηλικία είναι τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η ζημιά στον οργανισμό τους. «Την πρώτη περίοδο των διαστημικών προγραμμάτων οι περισσότεροι αστροναύτες ήταν νεαρής ηλικίας και απόλυτα υγιείς. Όσο περνούν τα χρόνια η εκπαίδευση γίνεται ολοένα και πιο απαιτητική και χρονοβόρος με αποτέλεσμα να γίνονται μέλη των διαστημικών αποστολών ολοένα και μεγαλύτερης ηλικίας αστροναύτες. Επιπλέον κάποια στιγμή οι πόρτες των διαστημοπλοίων και του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού άνοιξαν και σε απλούς πολίτες και δεδομένης της δημιουργίας της νέας βιομηχανίας διαστημικού τουρισμού μακριά από την Γη έχουν ταξιδέψει και θα ταξιδέψουν ολοένα και μεγαλύτερης ηλικίας αλλά και με διάφορα προβλήματα υγείας άνθρωποι. Έχουμε διαπιστώσει ότι η μικροβαρύτητα κάνει διάφορα κακά πράγματα στο ανθρώπινο σώμα και ευελπιστούμε ότι θα καταφέρουμε μειώσουμε ορισμένες από τις αρνητικές επιπτώσεις της μικροβαρύτητας» λέει ο Τζόρνταν Σπατζ, διαστημικός επιστήμονας που σπουδάζει παράλληλα και ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο και ήταν επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. H μελέτη της συμπεριφοράς των Tregs στις διαστημικές συνθήκες μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους έτσι ώστε όσοι πρόκειται να βρεθούν έξω από την Γη να αντιμετωπίσουν λιγότερα ή και καθόλου προβλήματα υγείας. https://www.naftemporiki.gr/story/1736668/giati-arrostainoun-oi-astronautes-otan-epistrefoun-stin-gi

Νέες φωτογραφίες του Zhurong από την επιφάνεια του Άρη. Η Κίνα παρουσίασε τις νέες φωτογραφίες της αποστολής Tianwen-1 με το διαστημικό όχημα Zhurong στην επιφάνεια του Άρη. Η δημοσίευση αυτών των φωτογραφιών σηματοδοτεί την πλήρη επιτυχία της πρώτης κινεζικής αποστολής εξερεύνησης του Άρη. Φωτογραφία της πλατφόρμας προσγείωσης που λήφθηκε από το ρόβερ Zhurong όταν αυτό απείχε 6 μέτρα από την πλατφόρμα. Σ’ αυτή τη φωτογραφία φαίνεται το ρόβερ Zhurong και η πλατφόρμα προσγείωσης. Το Zhurong για πρώτη φορά κινήθηκε περίπου 10 μέτρα νότια της πλατφόρμας προσγείωσης, άφησε την κάμερά του στο έδαφος και επέστρεψε δίπλα στην πλατφόρμα για να βγει η φωτογραφία. Μια πανοραμική άποψη της περιοχής προσγείωσης Η λακκούβα που σχηματίστηκε κατά την προσγείωση Το αλεξίπτωτο που βοήθησε στην ομαλή προσγείωση Οι θέσεις όλων των επιτυχημένων αποστολών στον πλανήτη Άρη. https://physicsgg.me/2021/06/11/%ce%bd%ce%ad%ce%b5%cf%82-%cf%86%cf%89%cf%84%ce%bf%ce%b3%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%af%ce%b5%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-zhurong-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%86%ce%ac%ce%bd%ce%b5/

Envision: η ευρωπαϊκή αποστολή στην Αφροδίτη. Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA), ανακοίνωσε ότι αποφάσισε την αποστολή του σκάφους Envision στην Αφροδίτη. Η απόφαση ελήφθη περίπου μία εβδομάδα μετά την ανακοίνωση της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) ότι θα στείλει στον κοντινότερο στη Γη πλανήτη τις αποστολές Veritas και Davinci+. Οι τρεις ρομποτικές αποστολές, που θεωρούνται συμπληρωματικές, θα υλοποιηθούν εντός της δεκαετίας του 2030, με την ευρωπαϊκή Envision να προγραμματίζεται να εκτοξευθεί με ευρωπαϊκό πύραυλο Ariane 6 μετά τις αμερικανικές, μεταξύ 2031-2033, και να φθάσει στην καυτή και πνιγηρή Αφροδίτη το 2034 ή 2035. Από κοινού οι τρεις αποστολές θα επιτρέψουν στους επιστήμονες να αποκτήσουν την πληρέστερη έως τώρα εικόνα για τη σχετικά αγνοημένη Αφροδίτη. Το σκάφος Envision, που αναμένεται να κοστίσει γύρω στα 550 εκατομμύρια ευρώ, θα τεθεί σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη (δεν θα επιχειρήσει προσεδάφιση) και θα μελετήσει τη γεωλογία του, από τον πυρήνα του έως την ανώτερη ατμόσφαιρα. Στόχος είναι να παράσχει μια ολιστική εικόνα, ώστε να πέσει περισσότερο φως στο γιατί η Αφροδίτη και η Γη, που κάποτε θεωρούνταν δίδυμες, έχοντας περίπου το ίδιο μέγεθος και σύνθεση, εξελίχθηκαν τόσο διαφορετικά. Εκτιμάται ότι κάποια στιγμή η Αφροδίτη γνώρισε ένα εκτός ελέγχου «φαινόμενο του θερμοκηπίου» που οδήγησε σε μια δραματική κλιματική αλλαγή, η οποία την κατέστησε μια μη κατοικήσιμη «κόλαση» με θερμοκρασίες έως 450 βαθμών Κελσίου που λιώνουν ακόμη και μέταλλα, τοξική ατμόσφαιρα και τρομερές πιέσεις στην επιφάνεια της (90 φορές μεγαλύτερες από εκείνες στην Γη). Ερωτήματα που, μεταξύ άλλων, ζητούν απάντηση από την Envision, η οποία θα διαθέτει εξελιγμένο ραντάρ (κατασκευής της NASA), φασματόμετρα και άλλα ευρωπαϊκά επιστημονικά όργανα, είναι αν η Αφροδίτη παραμένει γεωλογικά ενεργή, καθώς επίσης αν κάποτε διέθετε ωκεανό ή και μορφές ζωής. Στην Αφροδίτη είχαν προηγηθεί η ευρωπαϊκή αποστολή Venus Express (2005-2014) που εστίασε σε ατμοσφαιρική έρευνα, η ιαπωνική Akatsuki (μελετά ακόμη την ατμόσφαιρα από το 2015) και παλαιότερα η αμερικανική Magellan (χαρτογράφησε με παλαιά τεχνολογία τον πλανήτη μεταξύ 1989-1994). https://physicsgg.me/2021/06/11/envision-%ce%b7-%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%89%cf%80%ce%b1%cf%8a%ce%ba%ce%ae-%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bb%ce%ae-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%cf%86%cf%81%ce%bf%ce%b4%ce%af%cf%84%ce%b7/

Η μελέτη που ανατρέπει τα πάντα - Οι μετεωρίτες που έπεσαν στην Γη έχουν την ίδια προέλευση. Οι επιστήμονες που ασχολούνται με τους μετεωρίτες θεωρούσαν εδώ και χρόνια ότι οι μετεωρίτες, τα κομμάτια αστεροειδών που έχουν φτάσει ως το έδαφος της Γης, εχουν προέλθει από διαφορετικούς διαστημικούς βράχους, όμως κάτι τέτοιο φαίνεται να καταρρίπτεται. Η μελέτη εξέτασε θαλάσσια ιζηματογενή πετρώματα συνολικής ηλικίας άνω των 500 εκατομμυρίων ετών που περιέχονταν στους μετεωρίτες, και εστιάζοντας σε 15 διαφορετικές χρονικές περιόδους, διαπίστωσε ότι όλα προέρχονται από την ίδια ζώνη αστεροειδών, χωρίς όμως να είναι σαφές ποια ζώνη είναι αυτή. Το σημείο στο οποίο φέρονται να έχουν καταλήξει οι ερευνητές, σύμφωνα με όσα είπαν οι Fredrik Terfelt και Birger Schmitz στην περίληψη της μελέτης, είναι οι μετεωρίτες, γενικά, προέρχονται από μια πολύ μικρή περιοχή της αστροειδούς ζώνης. Σε συνέντευξή του στο διαδικτυακό περιοδικό Inverse, ο Schmitz, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Lund της Σουηδίας, δήλωσε ότι είχε ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο - Καλιφόρνια, Σουηδία, Κίνα και Ρωσία - για να εξασφαλίσει διαφορετικά δείγματα ιζηματογενών πετρωμάτων για εξέταση. Και αφού τα εξέτασε, απέκτησε περισσότερα ερωτηματικά παρά πήρε απαντήσεις σχετικά με την προέλευση των μετεωριτών. «Αυτό είναι ένα πρόβλημα με τη μελέτη μας, και είναι ένα πρόβλημα στην επιστήμη σήμερα. Δεν ξέρουμε από ποιο σημείο της αστεροειδούς ζώνης προέρχονται οι μετεωρίτες» τόνισε και πρόσθεσε: «Ψάξαμε για ψύλλους στα άχυρα και έτσι... κάψαμε τα άχυρα». Σύμφωνα με τα επιστημονικά ευρήματα, οι περισσότεροι αστεροειδής κινούνται στην κύρια ζώνη αστεροειδών, μια περιοχή στο διάστημα μεταξύ Άρη και Δία. Σύμφωνα με τη NASA, περισσότεροι από 1 εκατομμύριο αστεροειδείς είναι γνωστό ότι υπάρχουν, αλλά πολλοί ακόμη δεν έχουν εντοπιστεί. Η κατανόηση της προέλευσης των μετεωριτών δεν μπορεί να μας βοηθήσει μονάχα στην κατανόηση του σχηματισμού του Ηλιακού Συστήματος, αλλά και ποιοι διαστημικοί βράχοι θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο την ανθρωπότητα στο μέλλον, δήλωσε ο Schmitz. Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Proceedings of the National Academy of Sciences. https://www.pronews.gr/epistimes/diastima/993759_i-meleti-poy-anatrepei-ta-panta-oi-meteorites-poy-epesan-stin-gi-ehoyn-tin

Τηλεσκόπιο ανίχνευσε ανεξήγητες ραδιοφωνικές εκρήξεις από μακρινούς γαλαξίες. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητό Τηλεσκόπιο υψηλής ισχύος, ανίχνευσε εκατοντάδες ανεξήγητες ραδιοφωνικές εκρήξεις στο απώτερο Διάστημα, με αποτέλεσμα οι επιστήμονες να αναζητούν απαντήσεις σε μακρινούς γαλαξίες. Συγκεκριμένα το τηλεσκόπιο «CHIME» ανίχνευσε περισσότερες από 500 ραδιοφωνικές εκρήξεις (FRBs), σε ένα διάστημα ενός έτους και ειδικότερα στην περίοδο 2018-2019, σύμφωνα με παρουσίαση που έγινε την Τετάρτη στην Αμερικανική Αστρονομική Κοινωνία (American Astronomical Society) και όπως μεταδίδει η New York Post. Οι ραδιοφωνικές εκρήξεις συνιστούν ισχυρούς παλμούς ραδιοκυμάτων που διαρκούν μόνο για ένα κλάσμα ενός χιλιοστών του δευτερολέπτου και πιστεύεται ότι ταξιδεύουν στη Γη από εκατοντάδες εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητό και ανακαλύφθηκε μόλις το 2007. Οι επιστήμονες ξεκινούν να διαμορφώνουν μια εικόνα για τις ραδιοφωνικές εκρήξεις, με τη βοήθεια των νέων μέσων, θέλοντας να εξακριβώσουν τι βρίσκεται πίσω από το φαινόμενο και πώς αυτές οι γνώσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη μελέτη του Σύμπαντος Τα τελευταία ευρήματα υποδεικνύουν ότι ενδέχεται να υπάρχουν καθημερινά έως και 800 ραδιοφωνικές εκρήξεις στον ουρανό που όμως δεν γίνονται αντιληπτές. Να σημειωθεί ότι ένας επιστήμονας από το Harvard, ο Avi Loeb, έχει εκφράσει την εκτίμηση ότι πίσω από τις ραδιοφωνικές εκρήξεις μπορεί να βρίσκονται ακόμη και εξωγήινοι που τις χρησιμοποιούν για «στρατιωτικούς σκοπούς». https://www.pronews.gr/epistimes/diastima/993579_tileskopio-anihneyse-anexigites-radiofonikes-ekrixeis-apo-makrinoys

To LHCb μέτρησε την πιο μικρή διαφορά μαζών μεταξύ σωματιδίων. Η ερευνητική ομάδα του LHCb (το b από το beauty) κατάφερε να μετρήσει μια ελάχιστη διαφορά μάζας μεταξύ δύο σωματιδίων, ίση με 0,00000000000000000000000000000000000001 γραμμάρια – ή συντομογραφικά 10-38g (ή 6,4×10-6 eV). Το αποτέλεσμα αποτελεί ορόσημο στην μελέτη του τρόπου με τον οποίο το μεσόνιο D0 μετατρέπεται στο αντισωματίδιό του (στο αντίστοιχο σωματίδιο αντιύλης) και αντιστρόφως. Το μεσόνιο D0 είναι ένα από τα τέσσερα μόρια σωματίδια Καθιερωμένο Πρότυπο της φυσικής των σωματιδίων που μπορούν να μετατραπούν, ή να «ταλαντωθούν», προς τα σωματίδια αντιύλης τους. Τα άλλα τρία είναι το μεσόνιο Κ0 και δύο τύποι μεσονίων Β. Τα μεσόνια ανήκουν σε μια μεγάλη κατηγορία σωματιδίων που αποτελούνται από κουάρκ και αντι-κουάρκ. Το μεσόνιο D0 συνίσταται από ένα γοητευτικό κουάρκ και ένα πάνω αντι-κουάρκ, ενώ το αντι-D0, από ένα γοητευτικό αντικουάρκ και ένα πάνω κουάρκ. Στον παράξενο κόσμο της κβαντικής φυσικής, όπως o περιβόητoς γάτος του Schrödinger μπορεί να είναι νεκρός και ζωντανός ταυτόχρονα, έτσι και το σωματίδιο D0 μπορεί να είναι ταυτόχρονα ένα μείγμα του εαυτού του και του αντισωματίδίου του. Αυτή η κβαντική «υπέρθεση» οδηγεί σε δύο σωματίδια, το καθένα με την δική του μάζα – ένα ελαφρύτερο και ένα βαρύτερο μεσόνιο D (αναφέρονται ως D1 και D2). Είναι αυτή η υπέρθεση που επιτρέπει το D0 να ταλαντώνεται προς το αντισωματίδιο και αντιστρόφως. Τα σωματίδια D0 παράγονται σε συγκρούσεις πρωτονίων-πρωτονίων στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) και διανύουν κατά μέσο όρο μόνο μερικά χιλιοστά πριν μετασχηματιστούν ή «διασπαστούν» σε άλλα σωματίδια. Συγκρίνοντας τα σωματίδια D0 που διασπώνται μετά από μια μικρή απόσταση με αυτά που φτάνουν λίγο πιο μακριά, η ερευνητική ομάδα LHCb μέτρησε το φυσικό μέγεθος από το οποίο εξαρτάται ταχύτητα της ταλάντωσης από D0 σε αντι-D0 – την διαφορά μάζας μεταξύ του βαρύτερου σωματιδίου D2 και του ελαφρύτερου D1. Το πειραματικό αποτέλεσμα τη διαφοράς μαζών m1-m2=10-38 g, διαθέτει την στατιστική ακρίβεια των 5σ που απαιτείται για να γίνει αποδεκτή μια μέτρηση στην φυσική των σωματιδίων. Συγκριτικά αν η μάζα του μεσονίου D0 αντιστοιχεί στην μάζα του ψηλότερου βουνού στην Ευρώπη το Mont Blanc, τότε η μετρηθείσα διαφορά μαζών αντιστοιχεί στην μάζα μιας χιονόμπαλας! Με την μέτρηση μιας τόσο μικρής διαφοράς μάζας, μπορεί να ξεκινήσει μια νέα φάση μελέτης σωματιδίων. Οι φυσικοί μπορούν να κάνουν περαιτέρω μετρήσεις των διασπάσεων του D0 για να αποκτήσουν μια ακόμα πιο ακριβή διαφορά μάζας και να αναζητήσουν την επίδραση στην ταλάντωση του D0 άγνωστων σωματιδίων που δεν προβλέπονται από το Καθιερωμένο Πρότυπο. Τέτοια νέα σωματίδια θα μπορούσαν να αυξήσουν τη μέση ταχύτητα της ταλάντωσης ή την διαφορά μεταξύ της ταχύτητας της ταλάντωσης ύλης-προς-αντιύλη και της ταλάντωσης αντιύλης-προς-ύλη. Εάν παρατηρηθεί, μια τέτοια διαφορά θα μπορούσε να ρίξει φως στο γιατί το σύμπαν συνίσταται αποκλειστικά από ύλη, παρόλο που η ύλη και η αντιύλη θα έπρεπε να έχουν δημιουργηθεί σε ίσες ποσότητες κατά την Μεγάλη Έκρηξη. https://physicsgg.me/2021/06/10/to-lhcb-%ce%bc%ce%ad%cf%84%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%b5-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%81%ce%ae-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%cf%86%ce%bf%cf%81%ce%ac-%ce%bc%ce%b1%ce%b6%cf%8e%ce%bd-%ce%bc/

Μήνυμα της Ρωσίας προς ΗΠΑ: «Άρετε τις κυρώσεις αλλιώς θα αποχωρήσουμε από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό» Ο Ντμίτρι Ρογκόζιν μέσα από τις δηλώσεις του άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο η Μόσχα να αποχωρήσει από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό το 2025. Ο Ρογκόζιν, ο οποίος βρίσκεται στον κατάλογο των προσώπων στα οποία έχουν επιβληθεί κυρώσεις τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την ΕΕ, προέβη στις δηλώσεις αυτές κατά τη διάρκεια ομιλίας του ενώπιον των βουλευτών της Κρατικής Δούμας, ενόψει της συνόδου κορυφής στην Γενεύη που θα πραγματοποιηθεί στις 16 Ιουνίου μεταξύ του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν και του Αμερικανού προέδρου Τζό Μπάιντεν. Ο Ρογκόζιν δήλωσε ότι η Μόσχα δυσκολεύθηκε να εκτοξεύσει κάποιους από τους δορυφόρους της, εξαιτίας των αμερικανικών κυρώσεων, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να εισάγει μικροτσίπ που χρειάζεται για το διαστημικό της πρόγραμμα. «Έχουμε υπεραρκετούς πυραύλους αλλά δεν μπορούμε να τους εκτοξεύσουμε», δήλωσε ο Ρογκόζιν σε μια σπάνια παραδοχή ενός υψηλόβαθμου Ρώσου αξιωματούχου ότι οι κυρώσεις της Δύσης έχουν πλήξει σοβαρά την ανάπτυξη της ρωσικής διαστημικής βιομηχανίας. «Έχουμε διαστημόπλοια τα οποία είναι σχεδόν έτοιμα αλλά χρειάζονται ένα ειδικό μικροτσίπ το οποίο δεν έχουμε την δυνατότητα να το προμηθευθούμε λόγω των κυρώσεων». «Όλα βρίσκονται στο χέρι των αμερικανών εταίρων. Εάν οι κυρώσεις κατά του πύραυλο-διαστημικού κέντρου ‘Προγκρές’ και του Κεντρικού Επιστημονικό-ερευνητικού Ινστιτούτου Μηχανοκατασκευών συνεχιστούν, το ζήτημα της εξόδου της Ρωσίας από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό είναι πρόβλημα των αμερικανών εταίρων. Αυτή θα είναι ζώνη δικής τους ευθύνης» δήλωσε ο Ρογκόζιν, μιλώντας στην Κρατική Δούμα, στη συζήτηση που είχε ως θέμα τις κυρώσεις της Δύσης και τα μέτρα για την ελαχιστοποίηση της επίδρασης τους στην πολιτική και την οικονομία της Ρωσίας. Ο Ρογκόζιν υπογράμμισε ότι δεν θα ανεχθεί διπλοπροσωπία. «Είτε θα συνεργασθούμε και τότε οι κυρώσεις πρέπει να αρθούν άμεσα, είτε δεν θα συνεργασθούμε και θα αναπτύξουμε τα δικά μας συστήματα», δήλωσε υπογραμμίζοντας ότι η Roskosmos είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τις κυρώσεις αυτές. Ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός (ISS) ο οποίος τέθηκε σε τροχιά το 1998 είναι ένα πολυεθνικό πρόγραμμα συνδυάζει δύο τμήματα, το ρωσικό τμήμα και ένα άλλο που χρησιμοποιείται από τις ΗΠΑ και άλλες διεθνείς διαστημικές υπηρεσίες. Η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία NASA που προτίθεται να χρησιμοποιεί τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό έως το 2023 και ο επικεφαλής της Μπίλ Νέλσον δήλωσαν την περασμένη εβδομάδα στο CNN ότι η αποχώρηση της Ρωσίας ενδέχεται να πυροδοτήσει έναν νέον ανταγωνισμό στο Διάστημα με τη Ρωσία και την Κίνα να αντιμάχονται τις Ηνωμένες Πολιτείες. https://www.pronews.gr/epistimes/diastima/992974_minyma-tis-rosias-pros-ipa-arete-tis-kyroseis-allios-tha-apohorisoyme-apo

Που βρίσκεται το διαστημικό όχημα Perseverance; Η NASA δημιούργησε έναν διαδραστικό χάρτη που μας δείχνει κάθε στιγμή την θέση του διαστημικού οχήματος Perseverance της NASA στον κρατήρα Jezero. Στον χάρτη φαίνεται η διαδρομή του οχήματος από την ημέρα της προσγείωσής του στην επιφάνεια του Άρη στις 18 Φεβρουαρίου 2021 μέχρι σήμερα. Ο χάρτης δείχνει επίσης και την θέση του μικρού ελικοπτέρου Ingenuity: Ο χάρτης δημιουργήθηκε από τις φωτογραφίες της κάμερας HiRISE του Mars Reconnaissance Orbiter της NASA και από την κάμερα υψηλής ανάλυσης του Mars Express της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας. … εν τω μεταξύ το ελικοπτεράκι Ingenuity πραγματοποίησε την 7η πτήση του διάρκειας 63 δευτερολέπτων και διάνυσε 106 μέτρα προς ένα νέο σημείο προσγείωσης: https://physicsgg.me/2021/06/09/%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b2%cf%81%ce%af%cf%83%ce%ba%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%8c%cf%87%ce%b7%ce%bc%ce%b1-perseverance/

Έκλειψη ηλίου στις 10 Ιουνίου. Η έκλειψη θα είναι ορατή στην ανατολική Ρωσία, στον Αρκτικό Ωκεανό, στη δυτική Γροιλανδία και στον Καναδά, και μερικά ορατή από τις ΗΠΑ και μέρος της Ευρώπης. Την Πέμπτη 10 Ιουνίου, θα πραγματοποιηθεί μια δακτυλιοειδής μερική έκλειψη ηλίου η οποία θα είναι εν μέρει μόνο ορατή από την Ευρώπη, αλλά μη ορατή στην Ελλάδα. Τέτοιου είδους έκλειψη συμβαίνει όταν η Σελήνη είναι πολύ μακριά από τη Γη (κοντά στο απόγειό της) δεν καλύπτει πλήρως τον ηλιακό δίσκο, και έτσι σχηματίζεται ένα δαχτυλίδι ηλιακού φωτός γύρω από την παρεμβαλλόμενη Σελήνη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η Σελήνη αναμένεται να καλύψει περίπου το 90% του ηλιακού δίσκου. Η επόμενη δακτυλιοειδής ηλιακή έκλειψη θα γίνει στις 14 Οκτωβρίου 2023, και στις 8 Απριλίου 2024 θα έχουμε ολική έκλειψη ηλίου. https://physicsgg.me/2021/06/09/%ce%ad%ce%ba%ce%bb%ce%b5%ce%b9%cf%88%ce%b7-%ce%b7%ce%bb%ce%af%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%84%ce%b9%cf%82-10-%ce%b9%ce%bf%cf%85%ce%bd%ce%af%ce%bf%cf%85/