Δροσος Γεωργιος

Απο την αρχη της ανθρωπινης εξελιξης προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπους να μαντέψουμε το μέλλον. Ετσι βρήκαμε την αστρολογία,καφέδες,χαρτια,ταρώ,θυσίες στους θεούς και σπλαχνομαντεία,μαντεία και δεν εχει τέλος τα μέσα που σκεφτήκαμε για να μαντέψουμε το μέλλον. Πόσο τα πιστευουμε; Μάλλον τωρα πια λίγο!!! Μην κολλάμε σε μερικούς φανατικούς που δήθεν ξέρουν να σου πουν σχεδόν τα πάντα αν τους πείς το ζωδιο σου.Πάντα υπήρχαν και παντα θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Ομως η συντριπτική πλειοψηφία τραβάει μπροστά με οδηγό την γνώση και την Επιστήμη!!! Και για να αλλάξει η Διάθεση Η οντολογία ενός εξωγήινου – Το «Μαύρο Σύννεφο» του Fred Hoyle Το «Μαύρο Σύννεφο» είναι ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας που κυκλοφόρησε το 1957. Το έγραψε ο Fred Hoyle, ένας από τους μεγαλύτερους αστροφυσικούς του 20ου αιώνα. Περιγράφει την προσέγγιση ενός τεράστιου αστρικού νέφους στο πλανητικό μας σύστημα που αρχικά, καλύπτει το φως του ήλιου προκαλώντας σκοτάδι, που έχει ως αποτέλεσμα τεράστιες καταστροφές στη γη. Το σύννεφο εμφανίζει κάποιες περίεργες ιδιότητες – για παράδειγμα όταν προσέγγιζε το πλανητικό μας σύστημα μείωσε την ταχύτητα του ή επέτρεπε συγκεκριμένα ραδιοφωνικά μήκη κύματος να το διαπεράσουν – και τελικά αποδεικνύεται ότι διαθέτει ανώτερη νοημοσύνη!! Οι επιστήμονες καταφέρνουν να έρθουν σε επικοινωνία μ’ αυτή την εξωτική μορφή ζωής και να «συζητήσουν» διάφορα θέματα…. Μετά από πολλά και διάφορα γεγονότα που περιγράφονται γλαφυρά από τον Hoyle , το Μαύρο Σύννεφο αποφασίζει ξαφνικά να εγκαταλείψει το πλανητικό μας σύστημα. Στην ερώτηση των επιστημόνων γιατί φεύγει δίνει την παρακάτω απάντηση: Μαύρο Σύννεφο: «….Μου είναι δύσκολο να απαντήσω στο ερώτημά σας αφού φαίνεται ότι απαιτεί κάποια εμπειρία την οποία τόσο εγώ όσο και εσείς δεν έχουμε. Τις προηγούμενες φορές δεν συζητήσαμε καθόλου για τη φύση των θρησκευτικών πίστεων των ανθρώπων. Τις βρήκα μη έλλογες, και αφού κατάλαβα ότι κι εσείς τις βρίσκετε το ίδιο, θεώρησα ότι δεν υπήρχε λόγος να συζητήσουμε γι’ αυτές. Σε γενικές γραμμές, η συμβατική θρησκεία, όπως την αποδέχονται οι περισσότεροι άνθρωποι, είναι μη έλλογη όταν επιχειρεί να συλλάβει την έννοια οντοτήτων που βρίσκονται έξω από το Σύμπαν. Επειδή εξ ορισμού το Σύμπαν είναι κάτι που περιλαμβάνει τα πάντα, είναι προφανές ότι τίποτα δεν υπάρχει έξω από αυτό. Η ιδέα ενός “Θεού” δημιουργού του Σύμπαντος είναι ένας μηχανιστικός παραλογισμός και σίγουρα έχει τις ρίζες του στην κατασκευή μηχανών από το άνθρωπο. Θεωρώ ότι συμφωνούμε σ’ αυτά. Ωστόσο πολλά μυστηριώδη ερωτήματα μένουν αναπάντητα. Προφανώς θα έχετε αναρωτηθεί αν υπάρχει κάποια διάνοια πολύ ανώτερη από τη δική σας. Με τον ίδιο τρόπο αναρωτιέμαι κι εγώ για την ύπαρξη κάποιας πολύ ανώτερης διάνοιας από μένα. Απ’ όσο ξέρω, δεν υπάρχει καμιά σ’ αυτόν τον Γαλαξία, ούτε και στους άλλους γαλαξίες. Όμως υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι μια τέτοια διάνοια παίζει πραγματικά έναν καθοριστικό ρόλο στην ύπαρξή μας. Αλλιώς πως καθορίζεται η συμπεριφορά της ύλης; Πως καθορίζονται οι νόμοι της φυσικής σας; Γιατί να υπάρχουν αυτοί οι νόμοι και όχι κάποιοι άλλοι; Αυτά τα προβλήματα….. παρουσιάζουν εξαιρετικές δυσκολίες, είναι τόσο δύσκολα ώστε δεν έχω καταφέρει να τα επιλύσω. Είναι σίγουρο ότι μια τέτοια διάνοια, αν υπάρχει, αποκλείεται να είναι χωρικά ή χρονικά περιορισμένη. Παρόλο που λέω αυτά τα προβλήματα είναι ιδιαίτερα δύσκολα, υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορούν να επιλυθούν. Πριν από δυο εκατομμύρια χρόνια περίπου, κάποιος από μας υποστήριξε ότι είχε βρει τη λύση. Αυτός ο ισχυρισμός άρχισε να μεταδίδεται, αλλά πριν ολοκληρωθεί η εκπομπή με τη λύση, η μετάδοση διακόπηκε απότομα. Έγιναν προσπάθειες να αποκατασταθεί η επικοινωνία αλλά ήταν άκαρπες. Κι ακόμα δεν έχουν βρεθεί τα φυσικά ίχνη αυτού του ατόμου. Πριν από τετρακόσια εκατομμύρια χρόνια επαναλήφθηκε η ίδια ιστορία. Αυτό το θυμάμαι καλά γιατί συνέβη λίγο μετά τη γέννησή μου, και θυμάμαι που έλαβα ένα θριαμβευτικό μήνυμα στο οποίο αναφερόταν ότι είχε βρεθεί η λύση των μεγάλων προβλημάτων. Και πάλι δεν βρέθηκε το συγκεκριμένο άτομο. Φαίνεται πως τώρα επαναλαμβάνονται για τρίτη φορά τα ίδια γεγονότα. Αυτός που ισχυρίζεται ‘ότι έκανε τη μεγάλη ανακάλυψη τυχαίνει να βρίσκεται μόνο λίγο περισσότερο από δυο έτη φωτός από εδώ. Επειδή είμαι ο πιο κοντινός του γείτονας πρέπει να φτάσω στον τόπο που διαδραματίζονται όλα αυτά χωρίς καμιά καθυστέρηση. Αυτός είναι ο λόγος της αναχώρησής μου ….. το τι ελπίζω να ανακαλύψω, ελπίζω να μπορέσω να λύσω μια παλιά διαμάχη. Έχει υποστηριχθεί, αν και πιστεύω όχι τόσο πειστικά, ότι αυτά τα μοναδικά περιστατικά προέρχονται από ανώμαλες νευρωνικές καταστάσεις που στη συνέχεια καταλήγουν σε αυτοκτονία. Δεν είναι ασυνήθιστο στην περίπτωση της αυτοκτονίας να πάρει αυτή τη μορφή, μιας τεράστιας πυρηνικής έκρηξης, προκαλώντας έτσι ολοκληρωτική διάσπαση του ατόμου. Αν συνέβη κάτι τέτοιο, τότε μπορεί να εξηγηθεί το γιατί αυτά τα άτομα δεν βρέθηκαν ποτέ. Σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει να προλάβω να ελέγξω αυτή τη θεωρία γιατί το περιστατικό, άσχετα περί τίνος πρόκειται, συνέβη τόσο κοντά ώστε να μπορώ να φτάσω εκεί σε διακόσια με τριακόσια χρόνια. Αυτό το χρονικό διάστημα είναι αρκετά μικρό ώστε τα συντρίμμια από την έκρηξη, αν έχει γίνει έκρηξη, δεν θα έχουν διαλυθεί ως τότε» Οι επιστήμονες από τη Γη στη συνέχεια μεταξύ άλλων ρώτησαν το Μαύρο Σύννεφο, στην περίπτωση που αυτές οι οντότητες δεν αυτοκτόνησαν, αν έχει καμιά ιδέα για το τι συνέβη Μαύρο Σύννεφο: «… είναι δύσκολο να απαντήσω γιατί με δεδομένο το στάδιο εξέλιξης της επιστήμης σας, δεν θα καταλαβαίνατε την απάντηση. Πολύ γενικά, φαίνεται ότι ο τύπος των πληροφοριών που μπορούν να ανταλλάξουν ευφυή όντα υπόκειται σε εγγενείς φυσικούς περιορισμούς. Υποψιάζομαι ότι υπάρχει ένα απόλυτο εμπόδιο στη μετάδοση των πληροφοριών που συνδέονται με μεγάλα προβλήματα. Φαίνεται ότι όποια διάνοια επιχειρεί να περάσει τέτοιες πληροφορίες τελικά εξαφανίζεται μέσα στο Διάστημα, δηλαδή ο χώρος κλείνει γύρω απ’ αυτή κι έτσι καθίσταται αδύνατη οποιαδήποτε επικοινωνία με άλλες διάνοιες της ίδιας τάξης…» «Το Μαύρο Σύννεφο», Fred Hoyle, εκδόσεις Λέξημα http://physicsgg.me/2011/07/29/%ce%b7-%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%b5%ce%bd%cf%8c%cf%82-%ce%b5%ce%be%cf%89%ce%b3%ce%ae%ce%b9%ce%bd%ce%bf%cf%85-%cf%84%ce%bf-%c2%ab%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%bf-%cf%83/

Το Λονδίνο τιμά την πρώτη γυναίκα που «περπάτησε» στο διάστημα. Στις 25 Ιουλίου έκλεισαν 40 χρόνια από τότε που η πρώτη γυναίκα «περπάτησε» στο διάστημα. Ήταν η κοσμοναύτης Σβετλάνα Σαβίτσκαγια. Το Μουσείο Επιστημών του Λονδίνου παρουσίασε την ιστορία της με έναν πρωτότυπο τρόπο, ενώ τους επόμενους μήνες ετοιμάζεται να ανοίξει μια έκθεση-ορόσημο των ρωσικών διαστημικών ταξιδιών. Κατά τη διάρκεια της εντυπωσιακής τελετής έναρξης των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Σότσι 2014, πέντε κοσμοναύτες ύψωναν τη ρωσική σημαία, την ώρα που η χορωδία της Μονής Σρέτενσκι τραγουδούσε τον εθνικό ύμνο. Μεταξύ των κοσμοναυτών ήταν και η Σβετλάνα Σαβίτσκαγια, η πρώτη γυναίκα που «περπάτησε» στο διάστημα. Φέτος, κλείνουν 40 χρόνια από τότε που η Σβετλάνα για τρεισήμισι ολόκληρες ώρες βγήκε στο ανοικτό διάστημα κόβοντας και συγκολλώντας μέταλλα έξω από τον Διαστημικό Σταθμό Σαλιούτ 7. Στο πλαίσιο της έκθεσης του Μουσείου Επιστημών του Λονδίνου οι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να ακούσουν την εκπληκτική ιστορία της Σαβίτσκαγια από την ηθοποιό, Λούσι Τράντσελ. Στην άκρη του τρίτου ορόφου της έκθεσης που είναι αφιερωμένη στις εφευρέσεις του 18ου αιώνα, η Τράντσελ φορώντας διαστημική στολή, μόλις που προλαβαίνει να φάει, προτού καταφτάσει η επόμενη ομάδα των επτάχρονων για να ακούσουν τις διαστημικές της περιπέτειες. Το ταξίδι της Σβετλάνα Σαβίτσκαγια εξακολουθεί να εμπνέει. Η Σβετλάνα γεννήθηκε στη Μόσχα το 1948, ο πατέρας της ήταν ιπτάμενος σοβιετικός αξιωματικός και το όνειρο ζωής της ήταν να τον ακολουθήσει σε μια πτήση. Άρχισε να εκπαιδεύεται κρυφά ως αλεξιπτωτίστρια και στη συνέχεια έγινε ειδική στα ακροβατικά. Ο Βρετανικός Τύπος την είχε βαπτίσει "Μις Αίσθηση". Η Σουζάνα Ράινερ, αναπληρώτρια καλλιτεχνική διευθύντρια του μουσείου, αλλά και η ομάδα που επιμελήθηκε το έργο της ζωής της Σαβίτσκαγια εξέφρασαν στην RBTH την εκτίμηση ότι «η περίπτωση της Σβετλάνα δίνει τη δυνατότητα στα κορίτσια να αισθανθούν πως μπορούν να κατακτήσουν τον «ανδρικό κόσμο» του διαστημικού ταξιδιού». Πρόσφατα, μάλιστα, δημοσιεύτηκε μία επιστολή της NASA, γραμμένη το 1962, προς μία γυναίκα που επιθυμούσε να γίνει αστροναύτης. Η απάντηση ήταν απορριπτική: «Δεν έχουμε κάποιο πρόγραμμα που να περιλαμβάνει γυναίκες αστροναύτες, ούτε μπορούμε να εξετάσουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο». Την επόμενη χρονιά, η Βαλεντίνα Τερεσκόβα θα γινόταν η πρώτη γυναίκα που ταξίδεψε στο διάστημα. Η Τράντσελ πάντως δηλώνει πρόθυμη να προωθήσει θετικά πρότυπα μέσα από το ρόλο της. «Κρίμα που δεν υπάρχουν παντού γυναίκες-παραπονιέται- καθώς είμαι και επιστήμονας έχω παθιαστεί με αυτή την υπόθεση». Στα παιδιά που την παρακολουθούν μαγεμένα, τους λέει με περηφάνια: «Η Τερεσκόβα έμεινε στο διάστημα περισσότερο από όλους τους (άνδρες) αστροναύτες του Προγράμματος Μέρκιουρι». «Κάποιες ομάδες επισκεπτών γνωρίζουν πολύ λίγα πράγματα για τα επιτεύγματα του σοβιετικού διαστημικού προγράμματος», εκμυστηρεύεται η Σουζάνα Ράινερ, ενώ τα παιδιά του δημοτικού σχολείου από το Βόρειο Λονδίνου που επισκέπτονται το μουσείο εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο πρώτος άνθρωπος που πήγε στο διάστημα ήταν ο Νίλ Άρμοστρονγκ. Την ίδια ώρα, η Τράντσελ- υποδυόμενη τη Σαβίτσκαγια- σηκώνει τα χέρια ψηλά και με μια κίνηση-παρωδία τρόμου- καλεί τα παιδιά να επαναλάβουν το όνομα του Γιούρι Γκαγκάριν, ώσπου να το μάθουν. Κοντά στο Αστεροσκοπείο Greenwich τοποθετήθηκε πρόσφατα το άγαλμα του Γκαγκάριν, δίνοντάς στον κοσμοναύτη την προσοχή που του αρμόζει για ένα μουσείο με θέμα το διάστημα. Η έκθεση για τον Γκαγκάριν στο Μουσείο Επιστημών χρονολογείται μόλις από το 2011, με αφορμή τα 50 χρόνια από τη διαστημική πτήση του ρώσου κοσμοναύτη, ενώ το μεταλλικό φύλλο που κάλυπτε την αμερικανική σεληνάκατο είναι εκεί επί δεκαετίες. Ο Άντονι Ρίτσαρντς, επικεφαλής των προγραμμάτων Μάθησης στο Μουσείο Επιστήμης, δήλωσε στην RBTH ότι «οι παρουσιάσεις για τους ρώσους κοσμοναύτες ξεκίνησαν πριν από δύο χρόνια, ώστε να εξισορροπήσει εν μέρει η ιστορία ... Διαθέταμε όλα τα αμερικανικά αντικείμενα, κι όλο αυτό έδειχνε σαν να υπήρχαν μόνο οι Αμερικανοί στο διάστημα». Το Μουσείο είχε επισκεφθεί και η Τερεσκόβα, ενώ ο Ρίτσαρντς την περιγράφει ως «φοβερή γυναίκα». Πάντως, η Τράντσελ που υποδύεται την Σαβίτσκαγια, με τη βοήθεια ρωσόφωνων φίλων έχει τελειοποιήσει την προφορά της, αποκτώντας μια «υπέροχη μουσικότητα». Είναι τόσο πειστική, που οι περισσότεροι μαθητές και πολλοί καθηγητές πιστεύουν ότι είναι η ίδια η Σαβίτσκαγια, ενώ πολλοί Ρώσοι αρχίζουν να της μιλούν στα ρωσικά. «Πολλοί ενήλικες έρχονταν να μου πουν πως θεωρούσαν τιμή τους που με συνάντησαν… Κάποιος άνδρας μάλιστα, με ευχαρίστησε για τον μεγάλο ζήλο και τη συμβολή μου στην επιστήμη» εξομολογείται η Τράντσελ, η οποία όταν ήταν έφηβη είχε επισκεφθεί τη Σοβιετική Ένωση στο πλαίσιο της καμπάνιας για τη «Ειρήνη των Νέων». Θυμάται πάντα με νοσταλγία τις φιλικές κατασκηνώσεις των πιονέρων, και τα «περίφημα πάρτι με τα καρπούζια στην παραλία του Σότσι». Κατά την Σουζάνα Ράινερ όταν οι «πραγματικοί» άνθρωποι υποδύονται προσωπικότητες επιστημόνων «τους προσδίδουν μια ανθρώπινη διάσταση, δίνοντας την αίσθηση στους απλούς ανθρώπου ότι και αυτοί μπορούν και πως η επιστήμη τους αφορά, καθιστώντας τις έννοιες πιο ουσιαστικές». Τα παιδιά, κατά τη διάρκεια του μονολόγου της «Σαβίτσκαγια» δοκιμάζουν την ύπαρξη της βαρύτητας, μαθαίνουν για την ατμόσφαιρα και συμμετέχουν στο διαστημικό περίπατο σε εξομοιωτή. Τον Νοέμβριο του τρέχοντος έτους, το Μουσείο Επιστημών θα παρουσιάσει μια έκθεση-ορόσημο γύρω από τα ρωσικά διαστημικά ταξίδια με «πραγματικές διαστημικές κάψουλες, πρωτοποριακούς κινητήρες πυραύλων, διαστημικές στολές και ... αναμνηστικά των μεγαλύτερων ονομάτων που συμμετείχαν σε επανδρωμένες διαστημικές πτήσεις». Η επιστήμονας και υπάλληλος του Μουσείου Επιστημών, Τζούλια Μουράι, δηλώνει ότι η έκθεση έχει ξεκινήσει επισήμως από το 2011, αλλά η ιδέα για τη διοργάνωσή της «ζυμώνεται εδώ και 20 χρόνια». «Μέχρι στιγμής η ανταπόκριση στα σχέδιά μας ήταν πολύ ενθουσιώδης και προβλέπουμε ότι θα υπάρξει τεράστιο ενδιαφέρον από το κοινό» υποστηρίζει η κ. Μουράι. Σημειώνεται ότι, το μουσείο συνεργάστηκε με πολλούς οργανισμούς και ιδιώτες, ανάμεσα στους οποίους συμπεριλαμβάνεται το Δημόσιο Μουσείο Κοσμοναυτών της Μόσχας και η Ομοσπονδιακή Διαστημική Υπηρεσία της Ρωσίας, Roscosmos. Άλλωστε, η συνεργασία είναι και το κεντρικό θέμα της ομιλίας της «Σαβίτσκαγια»: «Δεν νομίζω ότι ο αγώνας για την κατάκτηση του φεγγαριού ήταν ένας ωραίος αγώνας από την άποψη της συνεργασίας-αναφέρει στο θεατρικό της μονόλογο η ηθοποιός που την υποδύεται- η γη από το διάστημα φαντάζει πολύ όμορφη... στους χάρτες και στις υδρόγειους σφαίρες, υπάρχουν σύνορα μεταξύ των χωρών, αλλά όταν βλέπεις τον κόσμο από το διάστημα, όλα αυτά δεν υπάρχουν». http://gr.rbth.com/arts/2014/07/28/to_londino_tima_tin_proti_gynaika_poy_perpatise_sto_diastima_31811.html

ATV-5: φορτωμένο και ασφαλισμένο. Το πέμπτο Αυτοματοποιημένο όχημα Μεταφοράς (Automated Transfer Vehicle) της ESA έχει προγραμματιστεί για εκτόξευση στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό στις 23:44 GMT στις 29 Ιουλίου (02:44 ώρα Ελλάδας στις 30 του Ιούλη) σε ένα πύραυλο Ariane 5 από το διαστημικό κέντρο της Ευρώπης στο Κουρού της Γαλλικής Γουϊάνας. Το ATV-5 θα παραδώσει πάνω από έξι τόνους φορτίου στον Σταθμό, και πάλι θα σπάσει το ρεκόρ για το βαρύτερο διαστημικό σκάφος που εκτοξεύθηκε σε έναν πύραυλο Ariane. Τα πάντα έχουν φορτωθεί και το σκάφος είναι τώρα σφραγισμένο ωσότου να φτάσει στο τροχιακό φυλάκιο. Ο αστροναύτης της ESA Alexander Gerst θα είναι ο πρώτος που θα ανοίξει την πόρτα του ATV Georges Lemaître στο διάστημα, όταν αυτός αναλάβει την ευθύνη για το φορτίο ως «υπεύθυνος εκφορτώσεως». Ο Alexander θα διαχειριστεί την εκφόρτωση των 6,6 τόνων πειραμάτων, ανταλλακτικών, ρούχων, τροφίμων, καυσίμων, αέρα, οξυγόνου και νερού για τους έξι αστροναύτες που ζουν στο εργαστήριο στην έλλειψη βαρύτητας. Το «αστέρι» του φορτίου είναι ο Electromagnetic Levitator της ESA ο οποίος θα μελετήσει τα αιωρούμενα μέταλλα σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας, καθώς θα τα θερμαίνει στους 1600 ° C και στη συνέχεια θα τους επιτρέπει να κρυώσουν. Η 400 κιλών μονάδα φορτώνεται προσεκτικά στο ATV-5 στο Κουρού πριν την πρόσδεση του σκάφους στη μονάδα πρόωσης. Έπειτα ενώθηκαν τα δύο κύρια τμήματα του ATV, αφήνοντας πρόσβαση στο φορτίο μόνο μέσω της μπροστινής καταπακτής που χρησιμοποιείται από τους αστροναύτες. Ένας ειδικός ανελκυστήρας επιτρέπεται τεχνικούς να εισέλθουν στην λαβή από πάνω μέσω αυτής της καταπακτής, εβδομάδες πριν από την τελική στιγμή κλεισίματος. Πενήντα επτά σακούλες φορτώθηκαν με αυτόν τον τρόπο, συμπεριλαμβανομένων ανταλλακτικών της τελευταίας στιγμής, όπως μια αντλία για να βοηθήσει την ανακύκλωση του νερού στο Σταθμό. Δεδομένου ότι ο Σταθμός δεν διαθέτει πλυντήριο ρούχων, τα φορτηγά σκάφη συχνά φέρουν φρέσκες ​​αλλαξιές ρούχων για τα πληρώματα. Αυτή τη φορά, το ATV-5 μεταφέρει επίσης τα υψηλής τεχνολογίας t-shirts Spacetex της ESA που υπόσχονται να μείνουν φρέσκα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Ακόμη, μέσα στο σκάφος βρίσκεται το Haptics-1 ένα joystick ευαίσθητο στην αφή, το οποίο θα διερευνήσει το πώς οι άνθρωποι αισθάνονται την απτική ανάδραση στο διάστημα, προετοιμάζοντας για εξ αποστάσεως ρομποτικές επιχειρήσεις από τροχιά. Το Georges Lemaître μεταφέρει πολλά πειράματα από τους συνεργάτες του Σταθμού στην Ιαπωνία και τις ΗΠΑ, από μύς του ψαριού - ζέβρα (Zebrafish) έως αναλυτές σώματος-κίνησης. Aκόμη μεταφέρει και αποθέματα κοινότυπου εξοπλισμού, κάθε εργαστηρίου που σέβεται τον εαυτό του, όπως γάντια, μαντηλάκια, σωλήνες αίματος και σετ δειγμάτων. Το ATV-5 θα παραδώσει επίσης περισσότερο πόσιμο νερό από κάθε άλλη φορά, ενώ και θα μεταφέρει και προμήθειες για την αναπλήρωση της αποθήκης τροφίμων των αστροναυτών. Ο Alexander και οι συνεπιβάτες του θα περάσουν πολλές ώρες για την εκφόρτωση του φορτίου, αλλά δεν υπάρχει καμία βιασύνη – αφού το Georges Lemaître θα μείνει συνδεδεμένο με το σταθμό για περίπου έξι μήνες. http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/ATV-5_phortomheno_kai_asphalismheno Μπονζάι και λουλούδια εκτοξεύονται στο Διάστημα ως τέχνη. «Ήθελα να δω την κίνηση και την ομορφιά φυτών και λουλουδιών που αιωρούνται στο Διάστημα» λέει ο Αζούμα Μακότο, ο 38χρονος ιάπωνας καλλιτέχνης που εκτόξευσε ένα δέντρο μπονζάι και μια πολύχρωμη ανθοδέσμη ψηλά στη στρατόσφαιρα. Πράγματι, οι εικόνες που παρουσίασε είναι μοναδικές. Ο Μακότο, κάτοικος του Τόκιο, συνεργάστηκε στο εγχείρημα με την JP Aerospace, μια αμερικανική οργάνωση εθελοντών που χρησιμοποιεί αερόστατα για να στείλει διάφορα αντικείμενα στο όριο του Διαστήματος. Την περασμένη Τρίτη, ο καλλιτέχνης και οι υποστηρικτές του απογείωσαν δύο αερόστατα ήλιου από την έρημο του Μπλακ Ροκ στη Νεβάδα. Το πρώτο μετέφερε έναν μεταλλικό κύβο πάνω στον οποίο είχε στερεωθεί το μπονζάι, ένα ιαπωνικό λευκό πεύκο ηλικίας 50 ετών· το δεύτερο μετέφερε μια πλούσια ανθοδέσμη από ορχιδέες, λίλιουμ, ορτανσίες και άλλα άνθη από όλο τον κόσμο. Η άνοδος των φυτών καταγραφόταν από φωτογραφικές μηχανές που δώρισε η Fuji Film και από βιντεοκάμερες Go Pro. Το αερόστατο με το μπονζάι ανέβηκε μέχρι τα 28 χιλιόμετρα πριν σπάσει λόγω της απουσίας εξωτερικής πίεσης, ενώ το δεύτερο περιορίστηκε στα 26,5 χιλιόμετρα -και τα δύο στο στρώμα της στρατόσφαιρας, πολύ κάτω από το επίσημο όριο του Διαστήματος στα 100 χιλιόμετρα. Το ύψος ήταν πάντως αρκετό για να γίνει ορατή η καμπυλότητα της Γης και να αλλάξει χρώμα ο ουρανός σε ένα βαθύ μπλε, σχεδόν μαύρο. Δύο αλεξίπτωτα άνοιξαν αυτόματα για να επιβραδύνουν την πτώση, και οι γόνδολες των αερόστατων βρέθηκαν μερικά χιλιόμετρα από το σημείο εκτόξευσης. Το μπονζάι και η ανθοδέσμη, όμως, είχαν εξαφανιστεί. «Πάντα ήθελα να ταξιδέψω στο Διάστημα» είπε ο καλλιτέχνης. «Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231336417 Δορυφόρος με σαμιαμίδια χάθηκε στο Διάστημα. Στο τελευταίο περιστατικό το Κέντρο Ελέγχου στη Μόσχα έχασε την η επαφή με έναν ερευνητικό δορυφόρο που μεταφέρει σαύρες. Τα πέντε άτυχα ερπετά, τα οποία ανήκουν στην οικογένεια των γκεκκονιδών, όπου κατατάσσονται και τα σαμιαμίδια, κινδυνεύουν τώρα να πεθάνουν από ασιτία σε διάστημα δυόμισι μηνών, ή και νωρίτερα αν τα συστήματα υποστήριξης ζωής έχουν παρουσιάσει δυσλειτουργία. Αν το Κέντρο Ελέγχου δεν καταφέρει να ανακτήσει την επικοινωνία, ο δορυφόρος Photon-M θα πέσει στη Γη σε μερικούς μήνες, δήλωσε πηγή της διαστημικής βιομηχανίας στο ρωσικό πρακτορείο Interfax. Ο δορυφόρος Photon-M, μοντέλο που χρησιμοποιείται σε επιστημονικές αποστολές από το 1985, είχε εκτοξευτεί με πύραυλο Soyuz στις 19 Ιουλίου από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ, το οποίο μισθώνει η Ρωσία στο Καζακστάν. Η εκτόξευση είχε αναβληθεί για τρεις εβδομάδες λόγω καθυστέρησης στις δοκιμές των ηλεκτρικών συστημάτων του δορυφόρου. Η ρωσική διαστημική βιομηχανία βασίζεται σήμερα στους πυραύλους Soyuz που εκτοξεύονται από το Μπαϊκονούρ και το ευρωπαϊκό διαστημικό κέντρο στο Κουρού της Γαλλικής Γουιάνας, καθώς και στους πυραύλους Proton, οι οποίοι ντρόπιασαν τη Μόσχα σε μια σειρά θεαματικών αποτυχιών. H τελευταία απώλεια πυραύλου Proton ήταν το Μάιο, λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της ρωσικής κυβέρνησης ότι θα επενδύσει 52 δισ. δολάρια στη διαστημική βιομηχανία έως το 2020. Δορυφόρος Photon-M είχε εκτοξευτεί τελευταία φορά το 2007 μεταφέροντας σαύρες, αμφίβια, πεταλούδες και άλλα ζώα. Μια προηγούμενη εκτόξευση το 2001 είχε εξελιχθεί σε τραγωδία όταν ο πύραυλος που μετέφερε το δορυφόρο συνετρίβη και σκότωσε έναν στρατιώτη. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231336946

Μια νέα μέθοδος αναζήτησης εξωγήινων πολιτισμών. Καθώς η ανακάλυψη νέων εξωπλανητών έγινε ρουτίνα για τους αστρονόμους, το ζητούμενο πλέον είναι αν αυτοί φιλοξενούν κάποια μορφή ζωής, και γιατί όχι έναν προηγμένο πολιτισμό. Μελετώντας τις ατμόσφαιρες των εξωπλανητών, οι αστρονόμοι μπορούν να διαπιστώσουν την ύπαρξη αερίων όπως οξυγόνο και μεθάνιο που συνυπάρχουν μόνο όταν αναπληρώνονται από ζωντανούς οργανισμούς. Αλλά αυτά τα αέρια προέρχονται από απλές μορφές ζωής, όπως τα μικρόβια. Όμως τι γίνεται με τους προηγμένους πολιτισμούς; Αφήνουν ανιχνεύσιμα σημάδια; Ένας προηγμένος εξωγήινος πολιτισμός μπορεί κάλλιστα να προκαλέσει βιομηχανική ρύπανση στην ατμόσφαιρα του πλανήτη του – κάτι που διαπιστώνουμε εύκολα ρίχνοντας μια ματιά στα δικά μας χάλια. Έτσι, σύμφωνα με την εργασία ερευνητών του Κέντρου Αστροφυσικής Harvard-Smithsonian [Detecting industrial pollution in the atmospheres of earth-like exoplanets], http://arxiv.org/abs/1406.3025 είναι δυνατός ο εντοπισμός των αποτυπωμάτων ορισμένων ρύπων κάτω από ιδανικές συνθήκες. Και αυτό δημιουργεί μια νέα προσέγγιση στην αναζήτηση εξωγήινης νοημοσύνης. Οι συγγραφείς της εργασίας θεωρούν την βιομηχανική ρύπανση ως ένδειξη προηγμένου πολιτισμού, αν και ένας πιο προηγμένος πολιτισμός από τον δικό μας δεν θα άφηνε την ατμόσφαιρα του πλανήτη του να μολυνθεί … Σύμφωνα με την μελέτη το νέο διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb Space Telescope θα είναι σε θέση να ανιχνεύσει δυο είδη χλωροφθορανθράκων (CF4 και CCl3 F) – πρόκειται για χημικές ενώσεις που καταστρέφουν το όζον της ατμόσφαιρας. Οι υπολογισμοί δείχνουν ότι το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb θα μπορέσει να ανιχνεύσει ένα σήμα των χλωροφθορανθράκων, αρκεί η περιεκτικότητά τους στην ατμόσφαιρα ενός εξωπλανήτη να είναι δέκα φορές μεγαλύτερη από αυτή της Γης. Ένας ιδιαίτερα προηγμένος πολιτισμός θα μπορούσε ίσως να προκαλέσει σκόπιμα την μόλυνση της ατμόσφαιρας του πλανήτη του, ώστε να αυξηθεί η θερμοκρασία του πλανήτη, γιατί αλλιώς θα ήταν πολύ κρύος για τη διατήρηση της ζωής. Υπάρχει όμως ένας περιορισμός. Το τηλεσκόπιο James Webb μπορεί να ανιχνεύσει αυτές τις χημικές ενώσεις στην ατμόσφαιρα ενός κατοικίσιμου εξωπλανήτη, μόνο αν αυτός περιστρέφεται γύρω από έναν λευκό νάνο. Στην περίπτωση αυτή η ένταση των αποτυπωμάτων των χλωροφθορανθράκων μεγιστοποιείται. Η ανίχνευση αυτών των χημικών ενώσεων στην ατμόσφαιρα ενός εξωπλανήτη που περιστρέφεται γύρω από ένα άστρο όπως ο Ήλιος μας απαιτεί ένα τηλεσκόπιο ισχυρότερο από το James Webb. Όμως ακόμα κι αν ανιχνευθούν τέτοια σημάδια βιομηχανικής ρύπανσης εξωγήινου πολιτισμού σε κάποιον εξωπλανήτη, αυτό δεν σημαίνει ότι ο πολιτισμός αυτός κατάφερε να επιβιώσει ή ότι θα προλάβουμε να έρθουμε σε επαφή … http://physicsgg.me/2014/07/24/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%bd%ce%ad%ce%b1-%ce%bc%ce%ad%ce%b8%ce%bf%ce%b4%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b6%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b7%cf%82-%ce%b5%ce%be%cf%89%ce%b3%ce%ae%ce%b9%ce%bd%cf%89%ce%bd/

Το γαλαξιακό σμήνος MACSJ0416.1-2403 Μία ομάδα αστρονόμων με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου Χαμπλ χαρτογράφησε την κατανομή της μάζας ενός μακρινού γαλαξιακού σμήνους με τη μεγαλύτερη ακρίβεια που έχει επιτευχθεί ποτέ μέχρι σήμερα. Πρόκειται για το σμήνος MACS J0416.1-2403 το οποίο έχει μάζα 160 τρισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου και καταλαμβάνει μία περιοχή με διάμετρο 650.000 ετών φωτός. Το Χαμπλ μελέτησε το συγκεκριμένο αντικείμενο στο πλαίσια του προγράμματος Frontier Fields του οποίου ο βασικός στόχος είναι οι μελέτη έξι γαλαξιακών σμηνών που βρίσκονται στις παρυφές του ορατού Σύμπαντος, οι οποίοι εξέπεμψαν το φως που λαμβάνουμε την εποχή της δημιουργίας των πρώτων γαλαξιών. Για τη λεπτομερή μέτρηση της μάζας τόσο μακρινών αντικειμένων οι αστρονόμοι χρησιμοποιούν τις δυνατότητες των ισχυρότερων υφιστάμενων τηλεσκοπίων σε συνδυασμό με μια βοήθεια από τη φύση που ονομάζεται φαινόμενο του βαρυτικού φακού. Το φαινόμενο αυτό περιγράφει πώς μία μεγάλη μάζα μπορεί να παραμορφώσει τις ακτίνες φωτός που περνούν γύρω της, συγκεντρώνοντάς τες προς μία κατεύθυνση όπως και ένας μεγεθυντικός φακός μπορεί να συγκεντρώσει τις ακτίνες του Ήλιου. Με τον τρόπο αυτό, μεγάλοι γαλαξίες ή και γαλαξιακά σμήνη κατά μήκος μίας διαδρομής μπορούν να λειτουργήσουν ως φυσικοί ενισχυτές του αμυδρού σήματος που εκπέμπουν ορισμένα από τα πιο μακρινά αντικείμενα στο Σύμπαν. Μέσω των βαρυτικών φακών οι επιστήμονες κατόρθωσαν να παρατηρήσουν 51 νέους γαλαξίες εντός του σμήνους MACS J0416.1-2403 ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό των γαλαξιών στους 68. Ο αριθμός αυτός επέτρεψε στους ερευνητές να υπολογίσουν την κατανομή της ορατής και της σκοτεινής ύλης στο σμήνος και να παράξουν ένα λεπτομερή χάρτη της μάζας του με τη διπλάσια ακρίβεια από αυτή που είχαν επιτύχει άλλα υπάρχοντα μοντέλα. Η ομάδα θα συνεχίσει να μελετάει το σμήνος κάνοντας χρήση των οργάνων του Χαμπλ προσπαθώντας να εντοπίσει μικρότερες δομές στα περίχωρά του. Σύντομα θα προχωρήσουν και παρατηρήσεις σε άλλα μήκη κύματος, όπως τη διερεύνηση των εκπομπών ακτινών Χ από τα θερμά αέρια της περιοχής, οι οποίες θα τους βοηθήσουν στην περαιτέρω βελτίωση των μοντέλων τους και στην κατανόηση της ιστορίας και της εξέλιξης του συγκεκριμένου γαλαξιακού σμήνους. Τα αποτελέσματα θα δημοσιευθούν στο επιστημονικό περιοδικό Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. http://mnras.oxfordjournals.org/content/443/2/1549.short?rss=1 http://physicsgg.me/2014/07/25/%cf%84%ce%bf-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%be%ce%b9%ce%b1%ce%ba%cf%8c-%cf%83%ce%bc%ce%ae%ce%bd%ce%bf%cf%82-macsj0416-1-2403/

Επιτυχή εκτόξευση του "Soyuz-U" για τη μεταφορά του "Progress M-24M. Σήμερα 24 Ιουλίου στις 01:44 MSK από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ εκτοξεύτηκε το "Soyuz-U" για τη μεταφορά του οχήματος (THC) "Progress M-24M" . Στις 01:53 MSK το "Progress M-24M" καθαρά διαχωρίζεται από το τρίτο στάδιο των πυραύλων σε τροχιά γύρω από τεχνητό δορυφόρο. Σύνδεση του "Progress M-24M» στον ISS έχει προγραμματιστεί για τις 7:30 MSK 24 Ιουλίου 2014. Το "Progress M-24M» θα παραδώσει στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό περίπου 2,3 τόνους φορτίου, συμπεριλαμβανομένων των καυσίμων, το οξυγόνο, τα τρόφιμα, τον εξοπλισμό για επιστημονικά πειράματα και δεμάτων για το πλήρωμα. http://www.federalspace.ru/20794/ Πρόσδεση TGC "Progress M-24M» στον ISS. Στις 24 του Ιουλίου του 2014 στις 07.31 ώρα Μόσχας το πλοίο μεταφοράς φορτίου "Progress M-24M» συνδεθηκε με τη μονάδα σύνδεσης "Pirs" στο Ρωσικό τμήμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Οι αυτόματες λειτουργίες σύνδεσης διεξήχθησαν υπό την εποπτεία των ρωσικών μέλων του πληρώματος του ΔΔΣ και του Κέντρου Ελέγχου FSUE TsNIIMash. http://www.federalspace.ru/20795/ Η διαστημική αποστολή που ονομάστηκε Principia. Ο Βρετανός αστροναύτης Tim Peake, ο οποίος θα ταξιδέψει την επόμενη χρονιά στο διάστημα, θέλησε να τιμήσει έναν σπουδαίο συμπατριώτη του: τον Ισαάκ Νεύτωνα. Η διαστημική αποστολή που θα τον οδηγήσει στο διάστημα για να παραμείνει έξι μήνες ονομάστηκε, με δική του πρωτοβουλία, Principia. Σαφής αναφορά στο σπουδαίο έργο του Νεύτωνα, Philosophiæ Naturalis Principia Mathematica (Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας). Να υπενθυμίσουμε ότι ο Σερ Ισαάκ Νεύτων (1643 -1727) υπήρξε Άγγλος Φυσικός, Μαθηματικός, Αστρονόμος, Φιλόσοφος, Αλχημιστής και Θεολόγος. Θεωρείται πατέρας της Κλασσικής Φυσικής, ενώ τεράστια ήταν η συμβολή του στη θεμελίωση των σύγχρονων μαθηματικών και συγκεκριμένα του διαφορικού και απειροστικού λογισμού. Τη θέση του στην Ιστορία της επιστήμης την κέρδισε διατυπώνοντας, εκτός των άλλων, τους νόμους της κίνησης και της βαρύτητας, που σύμφωνα με τον θρύλο την αναζήτησε ύστερα από την πτώση ενός μήλου από μια μηλιά. Περισσότερα από 4000 άτομα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Tim Peake, ο οποίος αναζητούσε όνομα για τη διαστημική αποστολή. Το όνομα Principia ήταν πολύ δημοφιλές ανάμεσα στις προτάσεις. Συνολικά προτάθηκε είκοσι φορές. «Είμαι ενθουσιασμένος με την επιλογή αυτού του ονόματος, η οποία τιμά έναν από τους σπουδαιότερους επιστήμονες της Βρετανίας», δηλώνει ο Tim Peake. Και προσθέτει: «Ελπίζω ότι αυτή η επιλογή θα ενθαρρύνει τους ανθρώπους να δουν τον κόσμο διαφορετικά, σαν να τον βλέπουν πρώτη φορά, όπως, ακριβώς, τον είχε δει και ο Ισαάκ Νεύτων». Το ταξίδι του Tim Peake, με προορισμό τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, θα ξεκινήσει το Νοέμβριο του 2015 από το Κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ στο Καζακστάν. Εκεί μαζί με έξι ακόμα συναδέλφους του θα κάνουν επιστημονικά πειράματα που δεν μπορούν να γίνουν σε κανένα σημείο της γης. Βίντεο. http://www.youtube.com/watch?v=2-DfhiZo828 http://physicsgg.me/2014/07/22/%ce%bf-%ce%bd%ce%b5%cf%8d%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b1/

Αστρονόμοι έκαναν την πιο ακριβή μέτρηση που έχει γίνει μέχρι σήμερα για τα μέτρα ενός εξωπλανήτη. Αστρονόμοι στις ΗΠΑ έκαναν την πιο ακριβή μέτρηση που έχει γίνει μέχρι σήμερα, της ακτίνας ενός πλανήτη εκτός του ηλιακού μας συστήματος. Έτσι, με τη βοήθεια των διαστημικών τηλεσκοπίων «Spitzer» και «Kelper» της NASA, το μέγεθος του εξωπλανήτη Kepler-93b μετρήθηκε πλέον με αβεβαιότητα μόλις 119 χιλιομέτρων. Η μέτρηση αποκάλυψε ότι η διάμετρος του Kepler-93b είναι περίπου 18.800 χιλιόμετρα, έναντι 12.750 χλμ. της Γης και επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για μια "υπερ-Γη", μιάμιση περίπου φορές μεγαλύτερη από τον πλανήτη μας. Αυτή η κατηγορία εξωπλανητών είναι πολύ κοινή στον γαλαξία μας, σύμφωνα με τις έως τώρα ανακαλύψεις. Οι προηγούμενες μετρήσεις εκτιμούσαν την μάζα του συγκεκριμένου εξωπλανήτη ότι είναι περίπου 3,8 φορές μεγαλύτερη της Γης. Η πυκνότητά του, με βάση τους υπολογισμούς για την μάζα και την ακτίνα του, εκτιμάται ότι είναι παρόμοια με του δικού μας πλανήτη, πράγμα που παραπέμπει σε βραχώδη και μεταλλική σύνθεσή του. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη Σάρα Μπάλαρντ του Πανεπιστημίου Ουάσινγκτον του Σιάτλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal», δήλωσαν ότι «η μέτρηση είναι τόσο ακριβής που ουσιαστικά είναι σαν να μπορείς να μετρήσεις το ύψος ενός ανθρώπου που βρίσκεται στον Δία, με απόκλιση μόλις δύο εκατοστών». Ο Kepler-93b βρίσκεται σε τροχιά γύρω από ένα άστρο σε απόσταση περίπου 300 ετών φωτός από τον πλανήτη μας και το οποίο έχει σχεδόν την μάζα και την ακτίνα του Ήλιου μας. Επειδή ο εν λόγω εξωπλανήτης περιφέρεται πολύ κοντά στο άστρο (μόλις στο ένα έκτο της απόστασης Ερμή - Ήλιου) η θερμοκρασία της επιφάνειάς του φθάνει τους 760 βαθμούς Κελσίου, συνεπώς είναι υπερβολικά καυτός για τη φιλοξενία ζωής - τουλάχιστον όπως την ξέρουμε. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=618042

Η περιοχή της Σελήνης που περπάτησε για πρώτη φορά ο άνθρωπος. 20 Ιουλίου 1969: Ο Neil Armstrong και στη συνέχεια ο Edwin “Buzz” Aldrin περνάνε στην ιστορία ως οι πρώτοι άνθρωποι που περπάτησαν στην Σελήνη. 45 (!) χρόνια μετά, τα ίχνη που άφησαν παραμένουν ακόμα αναλλοίωτα στην επιφάνειά της.. Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε μια τρισδιάστατη αναπαράσταση της περιοχής προσελήνωσης της αποστολής Απόλλων 11, βασισμένη στις φωτογραφίες του διαστημικού σκάφους Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO): http://physicsgg.me/2014/07/20/%ce%b7-%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%87%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%83%ce%b5%ce%bb%ce%ae%ce%bd%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%b5%cf%81%cf%80%ce%ac%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b5-%ce%b3%ce%b9/

Venus Express. Έχοντας φτάσει στο τέλος της αποστολής της, η ευρωπαϊκή διαστημική αποστολή Venus Express επιχείρησε πρόσφατα μία «βουτιά θανάτου» στην ατμόσφαιρα της Αφροδίτης, προσπαθώντας να συλλέξει όσες το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη σύστασή της. Αν και οι μηχανικοί της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος (ESA) δεν ήταν σίγουροι πως το σκάφος θα «επιζούσε» έπειτα από τους ελιγμούς, το αφιλόξενο περιβάλλον που θα συναντούσε και την έλλειψη καυσίμων, το Venus Express διέψευσε για ακόμη μία φορά όλες τις εις βάρος του προσδοκίες καθώς αναδύθηκε άθικτο. Το Venus Express ολοκλήρωσε επίσημα την επιστημονική του αποστολή στις 15 Μαϊου, κλείνοντας οκτώ χρόνια σε τροχιά γύρω από το γειτονικό μας πλανήτη, όντας η μακροβιότερη αποστολή που έχει παρατηρήσει ποτέ την Αφροδίτη. Με αρχικά υπολογισμένη διάρκεια αποστολής τις 500 ημέρες, το σκάφος υπερέβη όλους τους επιστημονικούς του στόχους και λίγο πριν το οριστικό τέλος των καυσίμων του, οι επιστήμονες της αποστολής στόχευσαν σε μία ακόμη πρωτοπόρα κίνηση, κατεβάζοντας το σκάφος στο υψόμετρο των 130 χιλιομέτρων πάνω από την επιφάνεια του καυτού εδάφους της Αφροδίτης, το πιο χαμηλό σημείο που έχει φθάσει διαστημικό σκάφος μετά τα ρωσικά Βέγκα, τη δεκαετία του 1980. Κατά την κάθοδο, το σκάφος συνέλεξε πολύτιμες πληροφορίες για την ατμόσφαιρα της Αφροδίτης, μετρώντας μια θεαματική αύξηση της πυκνότητάς της και θερμοκρασίες στα ηλιακά του πάνελ που έφθαναν τους 100ο C. Τα δεδομένα που συνέλεξε το Venus Express αναμένεται να βοηθήσουν στο σχεδιασμό μελλοντικών αποστολών εξερεύνησης στο Ηλιακό Σύστημα. H ατμόσφαιρα της Αφροδίτης έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον για τους επιστήμονες, καθώς εκεί ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το φαινόμενο του θερμοκηπίου και οι ακραίες επιδράσεις που μπορεί να έχει αυτό στο κλίμα ενός πλανήτη. http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%B5%CF%80%CE%AD%CE%B6%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF-venus-express-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%B4%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%84%CE%BC%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82

Χρόνια πολλά Chandra! Στις 23 Ιουλίου του 1999 το διαστημικό τηλεσκόπιο Chandra της NASA εγκαταστάθηκε στο Διάστημα και άρχισε να καταγράφει τα πιο εντυπωσιακά φαινόμενα του Σύμπαντος όπως παραδείγματος χάριν, τους υπερκαινοφανείς αστέρες. Στο πλαίσιο του εορτασμού η NASA δημοσιεύει μια σειρά από εικόνες που έχει στείλει το Chandra στη διάρκεια αυτών των 15 ετών οι οποίες έχουν «λουστραριστεί» και υποστεί επεξεργασία για να είναι όσο το δυνατόν πιο εντυπωσιακές στο… πάρτι γενεθλίων που διοργανώνει η NASA. Μια εξ αυτών των εικόνων απεικονίζει τον υπερκαινοφανή αστέρα G292.0+1.8, τα απομεινάρια του οποίου διακρίνονται με εξαιρετική λεπτομέρεια. Το μεγαλύτερο προσόν του Chandra είναι ότι μπορεί να εντοπίζει και να καταγράφει τους υπερκαινοφανείς αστέρες (τα σουπερνόβα), τα φαινόμενα και γενικότερα το κοσμικό περιβάλλον που έχει προκύψει από την τρομερή έκρηξη. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=617749

Ο υπερ-επιταχυντής που σχεδιάζει η Κίνα θα είναι διπλάσιος από τον LHC στο CERN. Η Κίνα ανακοίνωσε ότι θα δημιουργήσει σε συνεργασία με ξένους επιστήμονες, έναν τεράστιο επιταχυντή σωματιδίων μήκους 52 χιλιομέτρων, που θα είναι σχεδόν διπλάσιος από τον μήκους 27 χλμ. υπόγειο επιταχυντή του CERN στα γαλλο-ελβετικά σύνορα, ο οποίος σήμερα είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο. Μάλιστα η Κίνα, σύμφωνα με το «Nature», http://www.nature.com/news/physicists-plan-to-build-a-bigger-lhc-1.14149 εξετάζει την πιθανότητα στο ίδιο τούνελ του πρώτου επιταχυντή ηλεκτρονίων-πρωτονίων να κατασκευάσει και έναν δεύτερο επόμενης γενιάς, που θα κάνει συγκρούσεις πρωτονίων μεταξύ τους, πράγμα που, αν όντως γίνει πραγματικότητα, θα καταστήσει τη χώρα παγκόσμια ‘πρωτεύουσα’ των επιταχυντών στο μέλλον. Μέχρι σήμερα, οι επιταχυντές ήταν ένα προνομιακό πεδίο έρευνας για την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Όμως η πρόταση της Κίνας προς τη διεθνή επιστημονική κοινότητα κερδίζει πλέον έδαφος και μπορεί τελικά να φέρει τη χώρα στο προσκήνιο της σωματιδιακής φυσικής. Οι επιστήμονες του Ινστιτούτου Ενεργειών Υψηλής Ενέργειας (IHEP) του Πεκίνου προτείνουν την κατασκευή ενός τεράστιου υπόγειου δακτυλιοειδούς επιταχυντή 52 χλμ. έως το 2028, όπου θα γίνονται συγκρούσεις ηλεκτρονίων με ποζιτρόνια, κάτι που θα επιτρέψει την μελέτη του σωματιδίου (μποζονίου) του Χιγκς με μεγαλύτερη ακρίβεια από ό,τι είναι σε θέση να πετύχει ο επιταχυντής του CERN σήμερα. Το αρχικά προϋπολογίζόμενο κόστος για το νέο μηχάνημα είναι 3 δισεκατομμύρια δολάρια και θα καλυφθεί πιθανότατα χωρίς την παραμικρή ξένη βοήθεια, αλλά αποκλειστικά με κινεζικά κεφάλαια. Από την άλλη, ευρωπαίοι, αμερικανοί και άλλοι ερευνητές κάνουν τα δικά τους προχωρημένα σχέδια για ένα νέο ακόμη ισχυρότερο επιταχυντή πρωτονίων από τον τωρινό στο CERN, κάτι όμως που δεν αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί πριν το 2035. Στο μεταξύ όμως, οι Κινέζοι θα ήθελαν να έχουν θέσει σε λειτουργία τον δικό τους επιταχυντή ηλεκτρονίων-ποζιτρονίων και, στη συνέχεια, να θέσουν υποψηφιότητα για να δημιουργήσουν στις ίδιες εγκαταστάσεις και τον σούπερ-επιταχυντή πρωτονίων-πρωτονίων. Καθώς είναι πολύ πιθανό ότι παγκοσμίως μόνο ένα τέτοιο πανάκριβο μηχάνημα θα κατασκευαστεί, η Κίνα θέλει να έχει τον πρώτο λόγο. Έτσι, σε πρώτη φάση, όπως ανακοίνωσε ο διευθυντής του ΙΗΕΡ Γιφάνγκ Γουάνγκ σε διεθνές συνέδριο φυσικής υψηλών ενεργειών στη Βαλένθια της Ισπανίας, η Κίνα προτίθεται να δημιουργήσει έναν επιταχυντή ηλεκτρονίων-ποζιτρονίων διπλάσιο από αυτόν του CERN, προτού ασχοληθεί με τον σούπερ-επιταχυντή πρωτονίων, που η διεθνής κοινότητα σχεδιάζει για το 2035. Οι επιταχυντές ηλεκτρονίων-ποζιτρονίων και οι επιταχυντές πρωτονίων αλληλοσυμπληρώνονται. Οι επιταχυντές αδρονίων, όπως ο LHC του CERN, κάνουν συγκρούσεις πρωτονίων (ένα είδος αδρονίων που αποτελούνται από τρία άλλα υποατομικά σωματίδια, τα κουάρκ) σε υψηλές ενέργειες, μελετώντας τι προκύπτει από αυτές τις συγκρούσεις. Οι επιταχυντές ηλεκτρονίων-ποζιτρονίων δουλεύουν σε χαμηλότερες ενέργειες και πραγματοποιούν πιο ‘καθαρές’ συγκρούσεις, που είναι πιο εύκολο να μελετηθούν στη συνέχεια. http://physicsgg.me/2014/07/23/%ce%bf-%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%81-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%84%ce%b1%cf%87%cf%85%ce%bd%cf%84%ce%ae%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%87%ce%b5%ce%b4%ce%b9%ce%ac%ce%b6%ce%b5%ce%b9-%ce%b7-%ce%ba%ce%af%ce%bd/

Αποσύνδεση του διαστημικού σκάφους- φορτίου "Progress M-23M Φωτορεπορτάζ αποσύνδεσης του διαστημόπλοιου «Progress M-23M» από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (22 Ιούλ 2014, 1:44 MSK). Φωτογραφίες κοσμοναύτης Όλεγκ Artemyev http://www.federalspace.ru/20789/ «Progress M-24M» http://www.federalspace.ru/20790/

Το σύμπαν είναι 400% πιο φωτεινό!!! Υπάρχει 400% περισσότερο φως στο διαγαλαξιακό διάστημα από όσο θα μπορούσαν να παραγάγουν οι γνωστές πηγές του, υποστηρίζει νέα μελέτη. Οι ειδικοί υποθέτουν ότι η αιτία είναι μία άγνωστη μέχρι σήμερα πηγή, χωρίς να αποκλείουν τη σκοτεινή ενέργεια. Υπάρχει, γενικά, η πεποίθηση ότι το σύμπαν μας είναι ένα σκοτεινό μέρος. Αυτή πηγάζει, κυρίως, από το γεγονός ότι οι σκέψεις για το διάστημα γεννιούνται, συνήθως, κάποιο βράδυ, όταν γυρνάμε το κεφάλι προς τα αστέρια, και τα βλέπουμε "καρφιτσωμένα" σε ένα κατάμαυρο φόντο. Στην πραγματικότητα, πάντως, το διάστημα δεν είναι δα και λίγο φωτισμένο. Το φως από δισεκατομμύρια άστρα φωτίζει τους αμέτρητους γαλαξίες του, και ακόμα και το διαγαλαξιακό διάστημα, αν και τείνει - ελλείψει αστέρων - να είναι αρκετά σκοτεινότερο, έχει ένα ανάλαφρο φως. Αυτός ο φυσικός φωτισμός, στο διάστημα μεταξύ των γαλαξιών, οφείλεται στη μοριακή διέγερση του αέριου υδρογόνου από υπεριώδη φωτόνια, των οποίων οι κύριες πηγές είναι δύο: οι θερμοί νεαροί αστέρες και τα κβάζαρ (απλοϊκά, υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες, σε ενεργούς γαλαξιακούς πυρήνες). Τώρα, όμως, νέα μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο The Astrophysical Journal Letters, υποστηρίζει ότι το φως στον διαγαλαξιακό χώρο είναι πολύ περισσότερο από όσο μπορεί να οφείλεται στα φωτόνια που προέρχονται από όλες τις γνωστές σε εμάς πηγές τους. Για την ακρίβεια, 400% περισσότερο. Πρόκειται για τη δουλειά ερευνητών από το Ίδρυμα για την Επιστήμη Carnegie, οι οποίοι κατέληξαν στο παραπάνω συμπέρασμα, χρησιμοποιώντας προσομοιώσεις σε υπέρ-υπολογιστές και τα δεδομένα από τον Φασματογράφο της Κοσμικής Προέλευσης του Διαστημικού Τηλεσκοπίου Hubble. Ειδικότερα, όπως αναφέρουν στη μελέτη τους, ακόμα και υπολογίζοντας τα φωτόνια από όλα τα κβάζαρ και όλους τους θερμούς νέους αστέρες, δεν μπορούμε να φτάσουμε στο συνολικό παρατηρούμενο από τον Φασματογράφο φως, με βάση τις τελευταίες παρατηρήσεις του. Με λίγα λόγια, για το φως που βλέπουν τα όργανά μας, στο διαγαλαξιακό διάστημα, δεν αρκούν τα φωτόνια που υπολογίζουμε ότι φτάνουν εκεί. Επομένως, είτε "οι πηγές φωτονίων παράγουν πολύ περισσότερα από όσα νομίζαμε" είτε υπάρχει και κάποια άλλη πηγή, άγνωστη έως σήμερα. “Είναι σαν να είμαστε σε ένα ολόφωτο δωμάτιο, αλλά κοιτάμε γύρω μας και βλέπουμε μόνο μερικές λάμπες των 40 watt”, δήλωσε, σχετικά, η Juna Kollmeier, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, σε δελτίο τύπου, κάνοντας έναν επιτυχημένο παραλληλισμό. Το πιο περίεργο είναι ότι η ασυμφωνία μεταξύ υπολογισμών και παρατηρούμενου φωτός, υπάρχει μόνο στο διάστημα ανάμεσα στους πιο κοντινούς γαλαξίες. Στο διαγαλαξιακό διάστημα που βρίσκεται δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά, οι παρατηρήσεις συμφωνούν με τους υπολογισμούς. Από που προέρχεται, λοιπόν, όλο αυτό το επιπλέον φως, και γιατί υπάρχει απόκλιση μεταξύ του μακρινού και του κοντινότερου σύμπαντος; Προς το παρόν, οι αστρονόμοι, πραγματικά, δεν ξέρουν. Μία υπόθεση, πάντως, είναι ότι η άγνωστη πηγή φωτονίων είναι η σκοτεινή ύλη σε αποσύνθεση. Είτε οφείλεται στη σκοτεινή ύλη είτε στις γνωστές πηγές, το σίγουρο είναι ότι υπάρχει εξτρά φως. "Το σπουδαίο με την απόκλιση της τάξης του 400% είναι ότι είναι τόσο μεγάλη που ξέρεις ότι κάτι πραγματικά είναι λάθος", είπε ο David Weinber, εκ των συγγραφέων της μελέτης. Και κατέληξε, στο ίδιο δελτίο τύπου, σε μία εντυπωσιακή και γενναία παραδοχή: "Ακόμα δεν ξέρουμε τι ακριβώς [σ.σ. είναι το λάθος], αλλά, τουλάχιστον, ένα πράγμα που νομίζαμε ότι ξέραμε για το σύγχρονο σύμπαν, δεν είναι αλήθεια". Μένει να δούμε αν έχει δίκαιο. http://www.defencenet.gr/defence/item/ajl-%C2%AB%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-400-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CF%8C-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%BE%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF%C2%BB

Το σόου της μαύρης τρύπας δεν ήρθε ποτέ. Οι αστρονόμοι κάθονταν σε αναμμένα κάρβουνα την περασμένη άνοιξη, περιμένοντας τη μαύρη τρύπα που βρίσκεται στην καρδιά του Γαλαξία μας να καταπιεί μια μάζα αερίου και να προκαλέσει υπερθέαμα. Τρεις νέες μελέτες δείχνουν τώρα να εξηγούν το γιατί. Το 2002 τα τηλεσκόπια εντόπισαν ένα σύννεφο αερίου, με την ονομασία G2, να πλησιάζει στον Τοξότη Α* (προφέρεται Α αστερίσκος του Τοξότη), μια περιοχή στην καρδιά του Μίλκι Ουέι στην οποία κρύβεται μια μαύρη τρύπα βαρέων βαρών, με μάζα εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από του Ήλιου (τέτοιες μαύρες τρύπες πιστεύεται εξάλλου ότι υπάρχουν στα κέντρα όλων των μεγάλων γαλαξιών). Οι αστρονόμοι προέβλεπαν τότε ότι ένα μέρος του νέφους G2 θα προσέκρουε φέτος την άνοιξη στο δίσκο υλικού που περιβάλλει τη μαύρη τρύπα. Η σύγκρουση υψηλής ενέργειας θα δημιουργούσε μια έντονη λάμψη που ίσως αποκάλυπτε νέα στοιχεία για τη συμπεριφορά του τέρατος. Το σόου όμως δεν ήρθε ποτέ. Στην πιο πρόσφατη από τις νέες μελέτες, ο ερευνητής που είχε προβλέψει τη σύγκρουση του G2, ο Στέφαν Γκίλεσεν του Ινστιτούτου Εξωγήινης Φυσικής Max Planck στη Γερμανία, παρουσιάζει νέες παρατηρήσεις από το «Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο» (VLT) του Ευρωπαϊκού Νότιου Αστεροσκοπείου (ESO) στη Χιλή. Οι παρατηρήσεις δείχνουν ότι το G2 κινείται σε σχεδόν ταυτόσημη τροχιά με το G1, ένα άλλο νέφος αερίου που είχε πλησιάσει τη μαύρη τρύπα πριν από 13 χρόνια. Αυτό υποδηλώνει ότι τα G1 και G2 δεν ήταν ανεξάρτητα, απομονωμένα μεταξύ τους νέφη, αλλά αποτελούν τμήματα ενός μακρόστενου νέφους που μοιάζει με νήμα. Το σόου δεν ήρθε επειδή η ροή υλικού προς τη μαύρη τρύπα είναι μικρή αλλά συνεχής, και δεν έρχεται σε ριπές που θα μπορούσαν να προκαλέσουν λάμψεις. Η έρευνα, η οποία αναρτήθηκε στην υπηρεσία προδημοσίευσης arXiv, βρίσκεται σε συμφωνία με μελέτη για το ίδιο θέμα που είχε δημοσιευτεί τον Απρίλιο στο Astrophysical Journal Letters. Διαφορετική γνώμη έχει ωστόσο ομάδα αστρονόμων στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες. Όπως αναφέρει ο δικτυακός τόπος του περιοδικού Nature, η ερευνητές ανέφεραν με άρθρο τους στην Διεθνή Ένωση Αστρονομίας ότι το G2 ίσως κρύβει στην καρδιά του ένα άστρο, του οποίου η βαρυτική έλξη προστάτευσε το νέφος αερίου από τις ορέξεις τη μαύρης τρύπας. Αυτό θα σήμαινε ότι το G2 δεν αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου νήματος αερίου. Σε κάθε περίπτωση, οι αστρονόμοι έχουν να ελπίζουν σε ένα μελλοντικό σόου. Σε μερικά χρόνια έως μερικές δεκαετίες, το G2 θα διασχίσει, ακολουθώντας μια σπειροειδή διαδρομή, το δίσκο σκόνης και αερίου που περιβάλλει τον Τοξότη Α*. Το πέρασμα θα μπορούσε να αποκαλύψει νέα στοιχεία για τις ιδιότητες του δίσκου, καθώς και για τις διατροφικές συνήθειες της μελανής οπής. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231336396

Γήινα και φιλόξενα εδάφη στον Άρη. Μια ακόμη πολύ ενδιαφέρουσα ανακάλυψη έκανε το Curiosity στον Αρη. Ο ρομποτικός εξερευνητής εντόπισε στον κρατήρα Γκέιλ όπου βρίσκεται κάποια σημεία όπου η σύσταση του εδάφους έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με εκείνα του εδάφους σε ορισμένες περιοχές της Γης. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί σε αυτά τα σημεία να υπήρχαν κάποτε ή και να εξακολουθούν να υπάρχουν μικροβιακές μορφές ζωής. Επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Όρεγκον μελέτησαν εικόνες που έστειλε το ρομπότ Curiosity και επικέντρωσαν το ενδιαφέρον τους σε κάποια σημεία της επιφάνειας του κρατήρα στα οποία υπάρχουν ρωγμές. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η σύσταση του εδάφους εκεί και ειδικά τα επίπεδα φωσφόρου είναι τέτοια που τουλάχιστον στη Γη δημιουργούν προϋποθέσεις για την παρουσία μικροβιακών μορφών ζωής. Η ηλικία του συγκεκριμένου εδάφους υπολογίστηκε στα 3.7 εκ. έτη. Εδαφος σαν αυτό που εντοπίστηκε στον Αρη υπάρχει σύμφωνα με τους ερευνητές στην έρημο Ατακάμα στη Χιλή και στις Ξηρές Κοιλάδες της Ανταρκτικής. Ακόμη και αν δεν υπάρχουν τώρα κάποιες μορφές ζωής σε αυτά τα σημεία του Κόκκινου Πλανήτη είναι πολύ πιθανό να υπήρχαν στο κοντινό ή απώτερο παρελθόν όταν οι κλιματικές συνθήκες ήταν πιο φιλικές για την παρουσία της ζωής. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Geology. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231336093

Kepler 421b: o εξωπλανήτης με το μεγαλύτερο έτος. Αστρονόμοι εντόπισαν έναν πλανήτη εκτός του Ηλιακού μας Συστήματος, ο οποίος εκτελεί μία πλήρη περιφορά γύρω από το άστρο του κάθε 704 ημέρες, έχοντας τη μεγαλύτερη διάρκεια έτους που έχει καταγραφεί μέχρι σήμερα για εξωπλανήτη. Οι περίοδοι περιφοράς στους περισσότερους από τους 1.800 εξωπλανήτες που βρεθεί είναι σημαντικά μικρότερες καθώς οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται πολύ κοντά στο μητρικό τους άστρο, κάτι που σημαίνει πως κινούνται ταχύτερα έχοντας ταυτόχρονα μικρότερη διαδρομή να διανύσουν. Συγκριτικά, ο Κέπλερ 421b έχει λίγο μικρότερη περίοδο από τον Άρη, ο οποίος χρειάζεται 780 γήινες ημέρες για να συμπληρώσει ένα πλήρες έτος. Αντίθετα υπάρχουν εξωπλανήτες στους οποίους ένα έτος διαρκεί λιγότερο από μία ημέρα, όπως στην περίπτωση του Κέπλερ 70b ο οποίος γυρνάει γύρω από το άστρο του κάθε 6 ώρες. Ο Κέπλερ 421b, όπως ονομάστηκε ο νέος εξωπλανήτης, έχει μέγεθος παρόμοιο με του Ουρανού και βρίσκεται σε τροχιά γύρω από ένα πορτοκαλί άστρο τύπου Κ, λίγο ψυχρότερου και θαμπότερου από το δικό μας Ήλιο. Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 180 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από το άστρο του, λίγο μακρύτερα δηλαδή σε σύγκριση με την απόσταση Γης-Ήλιου. Εξαιτίας της μεγαλύτερης απόστασης και της μικρότερης ακτινοβολίας του άστρου, η μέση θερμοκρασία στον Κέπλερ 421b είναι της τάξεως των -90ο C. Όπως υποδεικνύει και το όνομά του, ο πλανήτης ανακαλύφθηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ, το οποίο στα τέσσερα χρόνια της λειτουργίας του κατάφερε να παρατηρήσει δύο «περάσματα» του πλανήτη μπροστά από το άστρο του. «Το να βρούμε τον Κέπλερ 421b ήταν μεγάλη τύχη», εξηγεί ο Ντέιβιντ Κίπινγκ, ερευνητής του κέντρου Αστροφυσικής Χάρβαρντ-Σμιθσόνιαν, o οποίος συμμετείχε στην έρευνα που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό the Astrophysical Journal. «Όσο πιο μακριά είναι ο πλανήτης από το άστρο του, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να το δούμε να περνάει μπροστά από αυτό. Πρέπει να ευθυγραμμίζεται τέλεια», εξήγησε. Ο πλανήτης σύμφωνα με τους ειδικούς βρίσκεται μετά τη νοητή «γραμμή του χιονιού», η οποία χωρίζει τους βραχώδεις με τους αέριους πλανήτες. Μετά τη γραμμή αυτή, το νερό παγώνει σχηματίζοντας παγωμένους κόκκους οι οποίοι συνενώνονται μεταξύ τους σχηματίζοντας τον παγωμένο πυρήνα που πιστεύεται πως βρίσκεται στο κέντρο των αέριων πλανητών. Η δυνατότητα εύρεσης πλανητών σε μεγαλύτερες τροχιές είναι πολύ σημαντική για την έρευνα αφού με τον τρόπο αυτό μπορούν να ελεγχθούν ευρύτερα οι θεωρίες σχετικά με το σχηματισμό των πλανητών και των ηλιακών συστημάτων. http://physicsgg.me/2014/07/22/kepler-421b-o-%ce%b5%ce%be%cf%89%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%b1%ce%bb%cf%8d%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf-%ce%ad%cf%84%ce%bf%cf%82/

Euronews: Το μεγαλύτερο τηλεσκόπιο στον κόσμο κατασκευάζεται στη Χιλή. Στην έρημο Ατακάμα, στη Χιλή, οι Ευρωπαίοι επιστήμονες ξεκίνησαν να φτιάξουν το μεγαλύτερο παγκοσμίως οπτικό και υπέρυθρο τηλεσκόπιο. Το σημείο κρίθηκε ιδανικό, καθώς έχει απόλυτα καθαρή θέα και είναι εξαιρετικά στεγνό. Βίντεο. http://www.esa.int/spaceinvideos/Videos/2014/07/ESA_Euronews_E-ELT_Europe_s_extreme_new_telescope http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Euronews_To_megalhutero_teleskhopio_ston_khosmo_kataskeyhazetai_ste_Chilhe

Οταν οι μαυρες τρύπες εκραγούν!!! Σύμφωνα με μία νέα θεωρία οι μαύρες τρύπες θα μπορούσαν να πεθάνουν από την μετατροπή τους σε μια «άσπρη τρύπα», η οποία θεωρητικά συμπεριφέρεται με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο από εκείνες. Η θεωρία, όπως δημοσιεύτηκε πρώτα από το Nature.com , βασίζεται στη κβαντική θεωρία της βαρύτητας.Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτή η νέα έρευνα μπορεί να βοηθήσει να προσδιορίσουν τη μεγάλη συζήτηση για τις μαύρες τρύπες και για το αν καταστρέφουν τα πράγματα που «καταναλώνουν». Σύμφωνα με τη θεωρία, μια «λευκή τρύπα» θα μπορούσε να αποβάλει με μία έκρηξη όλα όσα καταναλώνται από μία μαύρη τρύπα. Το Nature.com εξηγεί τη νέα θεωρία που αναφέρει ότι η μετάβαση από την μαύρη τρύπα σε λευκή τρύπα θα λάβει χώρα αμέσως μετά τον αρχικό σχηματισμό της μαύρης τρύπας, αλλά επειδή η βαρύτητα διαστέλλει το χρόνο,οι εξωτερικοί παρατηρητές θα δουν τη μαύρη τρύπα να διαρκεί δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια χρόνια ή και περισσότερο, ανάλογα με το μέγεθός της. Αν οι συγγραφείς είναι σωστοί, μικροσκοπικές μαύρες τρύπες που σχηματίζονται κατά τη διάρκεια της πολύ πρώιμη ιστορία του Σύμπαντος θα είναι πλέον έτοιμες να σκάσουν μακριά σαν κροτίδες και θα μπορούν να ανιχνευθούν ως υψηλής ενέργειας ακτίνες ή άλλες ακτινοβολίες. http://www.defencenet.gr/defence/item/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B5%CF%82-%CF%84%CF%81%CF%8D%CF%80%CE%B5%CF%82-%CE%B8%CE%B1-%CE%B5%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BD

Η συνεργασία των πειραμάτων BaBar και Belle σχετικά με την παραβίαση της συμμετρίας CP. Επιστήμονες από δύο ανεξάρτητα πειράματα που λαμβάνουν χώρα στις δύο απέναντι πλευρές του Ειρηνικού Ωκεανού, συνειδητοποιώντας πως ο απώτερος στόχος της γνώσης είναι σημαντικότερος από το ποια ομάδα θα καρπωθεί μια μεγάλη ανακάλυψη, αποφάσισαν να συνεργαστούν ώστε να επισπευσθεί η ώρα που θα μάθουμε γιατί η ύλη έχει επικρατήσει της αντιύλης στο Σύμπαν. Πρόκειται για τα πειράματα BaBar από την Καλιφόρνια των ΗΠΑ και το πείραμα Belle από την Ιαπωνία, το καθένα από τα οποία απασχολεί αρκετές εκατοντάδες επιστήμονες από όλο τον κόσμο. Οι δύο ερευνητικές ομάδες συνεργάστηκαν επί έξι χρόνια, προκειμένου να παράγουν μια ογκωδέστατη μελέτη 900 σελίδων που ονομάζουν Physics of the B Factories. Τα δύο πειράματα σχεδιάστηκαν για να μελετήσουν το ίδιο φαινόμενο: την παραβίαση της συμμετρίας φορτίου και ισοτιμίας (CP violation), το οποίο θεωρείται πως είναι το κλειδί που μπορεί να εξηγήσει την επικράτηση της ύλης έναντι της αντιύλης στο Σύμπαν. Η αντιύλη ανακαλύφθηκε θεωρητικά από το βρετανό φυσικό Πολ Ντιράκ, ο οποίος το 1928 παρατήρησε πως υπήρχε μία ακόμη μαθηματικά αποδεκτή λύση στη εξίσωση που περιέγραφε τα ηλεκτρόνια όντας ο πρώτος που έκανε λόγο για τα ‘αντιηλεκτρόνια’. Τέσσερα χρόνια αργότερα, τα ποζιτρόνια, όπως ονομάζονται πλέον τα αντισωματίδια των ηλεκτρονίων, ανακαλύφθηκαν και πειραματικά από τον Καρλ Άντερσον. Πλέον γνωρίζουμε με βεβαιότητα πως κάθε σωματίδιο έχει το δικό του αντισωματίδιο, το οποίο έχει ακριβώς τις ίδιες ιδιότητες αλλά αντίθετο ηλεκτρικό φορτίο. Όταν μάλιστα ένα σωματίδιο ύλης και αντιύλης συγκρουστούν, εξαϋλώνονται παράγοντας μεγάλη ποσότητα ενέργειας. Ενώ όμως οι νόμοι της φυσικής δε δείχνουν κάποια προτίμηση είτε προς την πλευρά της ύλης, είτε της αντιύλης, στο Σύμπαν παρατηρούμε μόνο τη συνήθη ύλη, μια παρατήρηση που αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της σύγχρονης επιστήμης. Το BaBar και το Belle ήταν από μόνα τους επιτυχημένα πειράματα που συντέλεσαν στη βαθύτερη κατανόηση του φαινομένου της ασυμμετρίας ύλης και αντιύλης. Απέδειξαν και πειραματικά μάλιστα μια συγκεκριμένη κατηγορία διασπάσεων, η οποία οδήγησε στην απονομή του βραβείου Νόμπελ Φυσικής για το 2008. Ωστόσο κανένα από τα δύο πειράματα δεν κατόρθωσε να φθάσει στην τελική διευθέτηση του ζητήματος, κάτι που οδήγησε σταδιακά και στην ανάγκη καταγραφής της συλλογικής προόδου που είχαν επιτύχει, προκειμένου να καθοδηγήσουν την έρευνα των επόμενων δεκαετιών. To έργο που παράχθηκε με τη σύμπραξη των δύο πειραμάτων θεωρείται πως είναι μεγάλης συμβολικής αλλά και πρακτικής σημασίας, αφού σηματοδοτεί ένα νέο είδος συνεργασίας, όχι με σκοπό τη δημοσίευση αλλά με γνώμονα την εκπαίδευση των επόμενων γενεών των πειραματιστών. http://physicsgg.me/2014/07/20/%ce%b7-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b1%cf%83%ce%af%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%80%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%b1%ce%bc%ce%ac%cf%84%cf%89%ce%bd-babar-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-belle/

To Διάστημα είναι για όλους. Συνέντευξη του Scott Parazynski, αστροναύτη της NASA. Ο άνθρωπος που κάθεται απέναντί μου έχει ταξιδέψει στο Διάστημα. Δρ Σκοτ Παραζίνσκι, το όνομά του, ετών 53, βετεράνος αστροναύτης της ΝΑSΑ και γιατρός. Πέντε αποστολές με το διαστημικό λεωφορείο στο ενεργητικό του καθώς επίσης επτά διαστημικοί περίπατοι (space walks). Από πού ν’ αρχίσω; Δοκιμάζω με την έσχατη πρόταση του μυθιστορήματος «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος», του Αρθουρ Κλαρκ: «Θεέ μου, είναι γεμάτο αστέρια», λέει ο αστροναύτης Φρανκ Μπόουμαν ατενίζοντας την απεραντοσύνη του Σύμπαντος. «Λοιπόν, είναι “γεμάτο αστέρια” εκεί πάνω;» ακούω τον εαυτό μου να λέει και συνειδητοποιώ ότι είναι μια μάλλον ηλίθια ερώτηση αλλά είναι πολύ αργά. Ο Σκοτ Παραζίνσκι είναι γεμάτος κατανόηση όμως – άμεσος, χαμογελαστός, προσιτός, ένας απλός άνθρωπος (που όμως έχει πάει στο Διάστημα). «Ω, ναι, είναι γεμάτο αστέρια», αποκρίνεται. «Ο Καρλ Σαγκάν είχε γράψει για δισεκατομμύρια άστρα. Εγώ λέω, τρισεκατομμύρια. Οταν βρίσκεσαι εκεί πάνω, εκεί έξω, δεν υπάρχει ατμόσφαιρα που να αλλοιώνει αυτό που βλέπεις. Τα άστρα δεν τρεμουλιάζουν, όπως όταν τα κοιτάζεις από τη γήινη επιφάνεια. Κι όταν το μάτι σου συνηθίσει στο σκοτάδι, αρχίζεις και βλέπεις τα πάντα, κυρίως τους άπειρους γαλαξίες. Ολα αυτά τα γιγαντιαία γαλακτοειδή, νηματοειδή συμπλέγματα. Είναι μια τρομακτική, αδιανόητη ομορφιά». Βιάζομαι να τον ρωτήσω για την εμπειρία του διαστημικού περιπάτου: να αιωρείσαι στο απόλυτο κενό του Σύμπαντος. «Θυμίζει λίγο την αίσθηση που έχεις όταν βρίσκεσαι κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Αιωρείσαι ακόμα και μέσα στη στολή σου, τα πέλματά σου δεν έρχονται σε άμεση επαφή με τις σόλες των διαστημικών παπουτσιών. Την πρώτη φορά που βγαίνεις στο κενό, θες να φέρεις σε πέρας την αποστολή που έχεις αναλάβει. Στη δεύτερη και την τρίτη φορά είσαι πιο χαλαρωμένος και μπορείς όντως να εκτιμήσεις καλύτερα την ασύλληπτη αυτή εμπειρία. Είσαι πάντοτε απορροφημένος από όσα πρέπει να κάνεις βάσει της εκπαίδευσης που έλαβες και της αποστολής που έχεις αναλάβει. Επειτα όμως κοιτάς τη Γη και βλέπεις τα Ιμαλάια ή ξεχωρίζεις την Κύπρο και την Κρήτη – υπέροχες, θαυμαστές εικόνες. Είναι μια εμπειρία που σε σφραγίζει τόσο βαθιά ώστε, αναπόφευκτα, βρίσκεις χρόνο για να κοιτάξεις γύρω σου και να σκεφτείς πού βρίσκεσαι και τι σου συμβαίνει. Βεβαίως, το να σε στείλουν στο Διάστημα είναι μια πανάκριβη επιχείρηση. Κάθε λεπτό είναι πολύτιμο. Υπάρχουν όμως και κάποια κενά από τη μια δουλειά στην επόμενη. Επίσης, στο ξεκίνημα και στο τελείωμα της κάθε μέρας, όπως κάνει κι ένας άνθρωπος στη Γη, είσαι μόνος με τον εαυτό σου. Προσωπικά περνούσα ένα μισάωρο μπροστά στο παράθυρο, παρατηρώντας τα άστρα και τη Γη». Περισσότερα. http://physicsgg.me/2014/07/09/to-%ce%b4%ce%b9%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%8c%ce%bb%ce%bf%cf%85%cf%82/ Ημερομηνία Ορόσημο Συνεργασίας!!! Στις 17 Ιούλη 1975 στις 19 ώρα και 12 λεπτά διεξήχθη για πρώτη φορά στην ιστορία η σύνδεση του σοβιετικού διαστημικού οχήματος «Σογιούζ-19» με κοσμοναύτες τους Alexei Leonov και Valery Kubasov και του αμερικανικου «Απόλλων» με αστροναύτες τους Thomas Stafford, Donald Slayton και Vance Brand. Κατά τη διάρκεια της δοκιμαστικής πτήσης που πληρούσε όλους τους βασικούς στόχους του προγράμματος: ραντεβού και ελλιμενισμός των πλοίων, μετάβαση των μέλων του πληρώματος από πλοίο σε πλοίο αλληλεπίδραση Mission Control Center, καθώς και εκτελεση όλων των προγραμματισμένων κοινων επιστημονικων πειράματων. Το πλήρωμα του «Σογιούζ-19» επέστρεψε στη Γη στις 21 Ιουλίου, και το πλήρωμα του «Απόλλων» - 25 Ιουλίου. Η 17 Ιουλίου εγινε το πρότυπο της μελλοντικής διεθνούς συνεργασίας. Το πιο επιτυχημενο παράδειγμα ο Διεθνης Διαστημικός Σταθμός. http://www.federalspace.ru/20774/

Το λέιζερ του Star Trek φτάνει στην καρδιά του Κρόνου. Το διαμάντι είναι πιο σκληρό και ασυμπίεστο υλικό που γνωρίζουμε, δεν αντέχει όμως την ενέργεια του ισχυρότερου λέιζερ του κόσμου, το οποίο μάλιστα εμφανίστηκε πέρυσι στην ταινία Star Trek Into Darkness. Ερευνητές του Εθνικού Εργαστηρίου «Λόρενς Λίβερμορ» στις ΗΠΑ στόχευσαν το λέιζερ σε ένα μικρό διαμάντι για να αναπαράγουν τις ακραίες πιέσεις που επικρατούν στο κέντρο του Κρόνου, περίπου 5 terapascal ή 50 εκατομμύρια ατμόσφαιρες. Ο λόγος για την «Εθνική Εγκατάσταση Ανάφλεξης», ή NIF, μια συστοιχία από 192 δέσμες λέιζερ οι οποίες στοχεύουν στο κέντρο μιας σφαίρας από αλουμίνιο διαμέτρου 10 μέτρων -της σφαίρας που εμφανιζόταν ως ο «πυρήνας» του κινητήρα στο Enterprise. Ο μικροσκοπικός στόχος που βρίσκεται στο κέντρο της σφαίρας δέχεται ισχύ έως 500 τρισεκατομμύρια Watt, 1.000 φορές μεγαλύτερη από ό,τι καταναλώνουν ολόκληρες οι ΗΠΑ ανά πάσα στιγμή. Το NIF κατασκευάστηκε για πειράματα πυρηνικής σύντηξης, όμως, παρά την πρόοδο που έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια, δεν έχει ακόμα καταφέρει να παράγει περισσότερη ενέργεια από ό,τι καταναλώνει. Υπάρχουν όμως κι άλλες χρήσεις για το ισχυρότερο λέιζερ του κόσμου: η αναδημιουργία των συνθηκών που υπολογίζεται ότι επικρατούν στους πυρήνες γιγάντιων, αέριων πλανητών όπως ο Δίας, ο Κρόνος και ο Ποσειδώνας. Οι μετρήσεις στο NIF θα μπορούσαν να δώσουν στοιχεία για τη συμπεριφορά της ύλης σε ακραίες συνθήκες. Προηγούμενες μελέτες, εξάλλου, έχουν δείξει ότι ο Ποσειδώνας και ο Δίας ίσως κρύβουν διαμαντένιους πυρήνες, οι οποίοι σχηματίστηκαν από την κρυστάλλωση του άνθρακα σε συνθήκες ακραίες πίεσης και θερμοκρασίας. Ακόμα και έξω από το Ηλιακό Σύστημα, εξάλλου, υπάρχουν ενδείξεις για διαμαντένιους πλανήτες και διαμαντένιους πυρήνες νεκρών άστρων. Στο NIF, οι ερευνητές στόχευσαν 176 δέσμες λέιζερ σε ένα διαμάντι πλάτους λίγων χιλιοστών, το οποίο δέχθηκε ενέργεια 0,76 megajoule. Για μια στιγμή, τα κύματα πίεσης που σάρωσαν τον κρύσταλλο δημιούργησαν πίεση 50 terapascal, περίπου 14 φορές υψηλότερη από την πίεση στο κέντρο της Γης. «Το διαμάντι, το πιο ασυμπίεστο υλικό που γνωρίζουμε, συμπιέστηκε σε πρωτοφανή πυκνότητα, μεγαλύτερη από την πυκνότητα του μολύβδου» αναφέρει η ερευνητική ομάδα στο Nature. Στη διάρκεια του πειράματος δεν καταγράφηκαν οι αλλαγές φάσεις από τις οποίες αναμένεται να περνά ο κρυσταλλικός άνθρακας καθώς η πίεση γιγαντώνεται. Οι ερευνητές κατέγραψαν όμως τις τάσεις, την πυκνότητα και τα κύματα πίεσης στο διαμάντι, μετρήσεις που μπορούν τώρα να συγκριθούν με τα μοντέλα των πλανητολόγων για τη διαδικασία σχηματισμού των πλανητών. Πάντως οι πιέσεις που μετρήθηκαν στο πείραμα ωχριούν σε σχέση με τις πιέσεις που επικρατούν στους πυρήνες των άστρων, της τάξης των μερικών petapascal. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231335420

Ο κομήτης του Rosetta είναι διχασμένη προσωπικότητα. Ο κομήτης τον οποίο προσεγγίζει η ευρωπαϊκή αποστολή Rosetta φαίνεται ότι είναι στην πραγματικότητα δύο σώματα που συγκρατούνται χαλαρά μεταξύ τους και κινούνται μαζί στο Διάστημα. Και η ανώμαλη επιφάνειά τους ίσως δυσκολέψει την επιχείρηση προσεδάφισης. Οι θολές εικόνες που δημοσιοποίησε την Πέμπτη η ευρωπαϊκή διαστημική υπηρεσία ESA λήφθηκαν στις 14 Ιουλίου από απόσταση 12.000 χιλιομέτρων. Ο κομήτης 67/Ρ Τσουριούμοφ/Γερασιμένκο (67P/C-G) είναι χωρισμένος σε δύο τμήματα με σχήμα που θυμίζει πατάτα. Η εικόνα GIF, η οποία δημιουργήθηκε από τη συρραφή διαδοχικών λήψεων, δείχνει τον κομήτη να εκτελεί μια πλήρη περιστροφή με περίοδο 12,4 ωρών. Παραμένει ασαφές αν ο κομήτης ήταν κάποτε ενιαίος και έσπασε, ή αν πρόκειται για διαφορετικά σώματα που πλησίασαν το ένα το άλλο και σχημάτισαν ένα «δυαδικό σύστημα επαφής», όπως το ονομάζουν οι αστρονόμοι. Δεν είναι εξάλλου η πρώτη φορά που ανακαλύπτεται τέτοιος δυαδικός κομήτης. Σε κάθε περίπτωση, το ανώμαλο σχήμα ίσως περιπλέξει την αποστολή. Το Rosetta, το οποίο εκτοξεύτηκε το 2004 και ξύπνησε από την κατάσταση αναμονής τον περασμένο Ιανουάριο, προγραμματίζεται να τεθεί σε τροχιά γύρω από τον 67P/C-G τον Αύγουστο, οπότε θα αρχίσει τη λεπτομερή χαρτογράφηση της επιφάνειάς του. Η αποστολή θα κορυφωθεί το Νοέμβριο, οπότε το Rosetta θα απελευθερώσει τη μικρή συσκευή Philae, η οποία θα επιχειρήσει να προσεδαφιστεί στον κομήτη. Το γεγονός ότι ο 67P/C-G είναι τόσο ανώμαλος δεν μπορεί παρά να περιπλέξει την επιλογή κατάλληλου σημείου για προσεδάφιση. Περισσότερα στοιχεία αναμένονται σε τρεις εβδομάδες, οπότε το σκάφος θα πλησιάσει σε απόσταση 100 χιλιομέτρων και θα στείλει πιο ευκρινείς εικόνες. Οι κομήτες, ή «διαστημικές χιονόμπαλες» όπως τις αποκαλούν πολλοί ερευνητές, αποτελούνται από σκόνη και πάγους και πιστεύεται ότι είναι κατάλοιπα από το σχηματισμό του Ηλιακού Συστήματος πριν από 4,6 δισ. χρόνια. Η αποστολή Rosetta θα βοηθήσει στην κατανόηση των διαδικασιών από τις οποίες σχηματίστηκαν οι πλανήτες και ίσως προσφέρει νέα στοιχεία για τη θεωρία που θέλει τους κομήτες να έφεραν το νερό στη Γη. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231335452

Έφτασε στον ISS το διαστημόπλοιο ανεφοδιασμού Cygnus. Το μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο ανεφοδιασμού Cygnus που εκτοξεύτηκε την Κυριακή έφτασε σήμερα στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) για να ανεφοδιάσει με τρόφιμα και εξοπλισμό τους έξι αστροναύτες που βρίσκονται στον σταθμό. Το διαστημόπλοιο ανέλαβε ο τηλεχειριζόμενος βραχίονας του ISS στις 13:36 (ώρα Ελλάδας) και η πλήρης πρόσδεσή του στον σταθμό επρόκειτο να έχει ολοκληρωθεί σε δύο ώρες, όπως ανακοίνωσε η αμερικανική διαστημική υπηρεσία NASA. Το Cygnus εκτοξεύτηκε την Κυριακή από την αμερικανική ιδιωτική εταιρεία Orbital Sciences Corporation με τον πύραυλο φορέα Antares από το κοσμοδρόμιο στο νησί Ουάλοπς, στην Βιρτζίνια, ανατολικές ΗΠΑ. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, οι αστροναύτες αναμένεται να ανοίξουν τον αεροστεγή θάλαμο του διαστημοπλοίου Cygnus αύριο, αλλά ενδέχεται να μπορέσουν να το κάνουν ήδη από σήμερα αν η διαδικασία πρόσδεσης προχωρήσει πιο γρήγορα από αυτό που προβλέπεται. Το μη επανδρωμένο αυτό διαστημόπλοιο μεταφέρει περισσότερα από 1.600 κιλά προμηθειών για τους αστροναύτες του ISS, συμπεριλαμβανομένων τροφίμων και υλικού για το πλήρωμα και για την διεξαγωγή επιστημονικών πειραμάτων. Η αποστολή αυτή που φέρει την ονομασία Orb-2 αποτελεί το δεύτερο διαστημικό ταξίδι που πραγματοποιεί επισήμως το διαστημόπλοιο Cygnus, το οποίο τέλεσε την πρώτη παράδοση φορτίου τον Ιανουάριο του 2014. Πρόκειται επίσης για την όγδοη πτήση που πραγματοποιεί η Orbital η οποία έχει συνάψει συμβόλαιο με την NASA. Η Orbital Sciences και η SpaceX είναι οι δύο αμερικανικές ιδιωτικές εταιρείες που εξασφάλισαν σημαντικά συμβόλαια με την NASA για πολλές αποστολές προς τον ISS ύψους 1,9 δισεκατομμυρίου και 1,6 δισεκατομμυρίου δολαρίων αντίστοιχα. Η NASA δεν μπορεί πλέον η ίδια να εφοδιάζει τον ISS μετά την διακοπή στα τέλη του 2011 του αντίστοιχου προγράμματός της με την αποστολή διαστημικών λεωφορείων, το οποίο διήρκεσε 30 χρόνια. Για την αποστολή των αστροναυτών της στον ISS, η NASA εξαρτάται προς το παρόν εντελώς από τους ρωσικούς Σογιούζ με κόστος 70 εκατομμυρίων δολαρίων ανά αστροναύτη. Ωστόσο πολλές ιδιωτικές εταιρείες, μεταξύ των οποίων και η SpaceX, ανταγωνίζονται αυτήν την στιγμή για να μπορέσουν να αναλάβουν αυτές την αποστολή των αστροναυτών στο προσεχές μέλλον. http://www.kathimerini.gr/776425/article/epikairothta/episthmh/eftase-ston-iss-to-diasthmoploio-anefodiasmoy-cygnus Κωδικός: «Απαλή προσεδάφιση» Πρόσφατα έγιναν γνωστές οι λεπτομέρειες ενός νέου σχεδίου της NASA για τη δημιουργία ενός συστήματος ασφαλούς προσεδάφισης των διαστημικών σκαφών. Πρόκειται για ένα σχέδιο βγαλμένο κυριολεκτικά από ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Η μαγνητόσφαιρα της Γης - ο χώρος, δηλαδή, στον οποίο εκτείνεται η επιρροή του μαγνητικού πεδίου της - αποτελεί την πηγή έμπνευσης του νέου σχεδίου. Η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία είχε προκηρύξει διαγωνισμό για την ανάπτυξη μιας μεθόδου «αεροκάλυψης με μαγνητοκέλυφος» (magnetoshell aerocapture), μιας μεθόδου δηλαδή που θα επιτρέπει το «κλείσιμο» ενός διαστημοπλοίου μέσα σε μια μαγνητική «φούσκα» παρόμοια με την ασπίδα πλάσματος που περικλείει τον πλανήτη μας και άλλα ουράνια σώματα. Ενώ όμως η σφαίρα επιρροής του μαγνητικού πεδίου της προστατεύει (μεταξύ άλλων) τη Γη από την ηλιακή ακτινοβολία, η μαγνητική «φούσκα» που αναζητεί η NASA θα προστατεύει τα διαστημόπλοια από τις πτώσεις επιβραδύνοντας την πορεία τους με τη δύναμη αντίστασης που θα δημιουργεί. Οπως ανακοινώθηκε, τον διαγωνισμό κέρδισαν δύο ιδιωτικές εταιρείες οι οποίες θα πρέπει να έχουν υλοποιήσει τα σχέδια που έχουν υποβάλει μέσα στο 2015. Αν οι δοκιμές που θα διεξαχθούν του χρόνου στεφθούν με επιτυχία, η νέα τεχνική θα επιτρέψει μελλοντικά σε μη επανδρωμένα διαστημικά σκάφη να προσεδαφίζονται χωρίς προβλήματα μεταφέροντας βαριά φορτία στον Αρη και θα διευκολύνει τα ταξίδια των επανδρωμένων αποστολών. «Είμαι ενθουσιασμένη με την εξέλιξη» δήλωσε η Μισέλ Μανκ της Διεύθυνσης Διαστημικής Τεχνολογίας Αποστολών της NASA. «Πρόκειται για έναν χαμηλού κόστους τρόπο να διερευνήσουμε αυτή την ιδέα και να δούμε αν θα αποδώσει καρπούς». Η NASA εργάζεται εδώ και οκτώ χρόνια στο Morpheus, το πρωτότυπο ενός συστήματος για προσεδάφιση επανδρωμένων ή μη αποστολών σε άλλους πλανήτες. Στην τελευταία δοκιμή, ενώ το σκάφος στο οποίο ήταν ενσωματωμένο το σύστημα βρισκόταν μετέωρο σε ύψος δεκάδων μέτρων, το Morpheus σάρωσε την περιοχή με τρεις συσκευές lidar - πρόκειται για συσκευές που μετρούν την απόσταση ανακλώντας μια δέσμη λέιζερ στον στόχο. Ακόμη και από απόσταση 400 μέτρων από το σημείο προσεδάφισης το σύστημα εντόπισε πέτρες διαμέτρου μόλις 30 εκατοστών. Εχοντας σαρώσει την περιοχή δημιούργησε έναν τρισδιάστατο χάρτη και επέλεξε το πιο ασφαλές σημείο για την προσεδάφιση χρησιμοποιώντας lidar Ντόπλερ για να ελέγχει ανά πάσα στιγμή το ύψος και την ταχύτητά του. «Χάρη σε αυτούς τους αισθητήρες θα μπορούσαμε να βρούμε το ασφαλέστερο σημείο για προσεδάφιση ακόμη και σε κατασκότεινους κρατήρες» λέει ο Ερικ Ρόμπακ, αρχιμηχανικός του συστήματος lidar στο Ερευνητικό Κέντρο του Λάνγκλεϊ της NASA στη Βιρτζίνια. Ανάμεσα στα άλλα που αναπτύσσει η NASA είναι και ένα νέο επαναστατικό σύστημα απογείωσης και προσγείωσης. Το σύστημα βασίζεται σε έναν πύραυλο που ονομάζεται «Xombie» και επιτρέπει στο σκάφος στο οποίο βρίσκεται να απογειώνεται και να προσγειώνεται κάθετα. Δοκιμάζεται για χρήση σε διαστημικά σκάφη που θα πραγματοποιούν προσεδαφίσεις σε άλλους πλανήτες ή αστεροειδείς. Στην ανάπτυξη του πυραύλου η NASA συνεργάζεται με τη Masten Space Systems. Η κάθετη προσγείωση και κυρίως προσεδάφιση κρίνεται ως πιο πρακτική και ασφαλής για τα διαστημικά σκάφη και όχι μόνο. Οι ειδικοί αναφέρουν ότι αν σχεδιαστούν και αεροσκάφη που θα απογειώνονται και θα προσγειώνονται κάθετα στον πλανήτη μας, αυτά όχι μόνο θα μπορούν να φτάσουν σε «απροσπέλαστες» σήμερα περιοχές αλλά θα αλλάξουν συνολικά τη βιομηχανία αερομεταφορών. Οι ως τώρα δοκιμές του συστήματος έχουν στεφθεί με επιτυχία. http://www.tovima.gr/science/article/?aid=616125 Απόπειρα νεκρανάστασης δορυφόρου ξέμεινε από καύσιμα. Λάτρεις του διαστήματος που αγόρασαν από τη NASA τα δικαιώματα χρήσης ενός δορυφόρου του 1978 απέτυχαν να ενεργοποιήσουν τους κινητήρες του για να το φέρουν κοντά στη Γη. Το ISEE-3 («Διεθνής Εξερευνητής Ήλιου/Γης»), το οποίο βρίσκεται σε απόσταση περίπου 5 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από τη Γη, φαίνεται ότι έχει εξαντλήσει το αέριο υδρογόνο που χρειάζεται για να ενεργοποιήσει τους προωστήρες του. Αυτό σημαίνει ότι το σκάφος-ζόμπι είναι απίθανο να επανέλθει στο Λαγκράνζ-1 (L1), ένα σημείο ανάμεσα στον Ήλιο και τη Γη στο οποίο οι βαρυτικές έλξεις των δύο σωμάτων ακυρώνονται και επιτρέπουν έτσι στους δορυφόρους να παραμένουν σταθεροί στη θέση τους. Η αποστολή ISEE-3, προϊόν συνεργασίας των ΗΠΑ με την Ευρώπη, είχε στόχο τη μελέτη της αλληλεπίδρασης του γήινου μαγνητικού πεδίου με τον λεγόμενο ηλιακό άνεμο, ένα συνεχές ρεύμα φορτισμένων σωματιδίων που πηγάζουν από τον Ήλιο. Ο δορυφόρος παρέμεινε στη θέση L1 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, οπότε η NASA τον έθεσε σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο και τον έστειλε να περάσει μέσα από τις ουρές των κομητών Χάλεϊ και Τζιακομπίνι-Τσίνερ. Το 1997 οι υπεύθυνοι της αποστολής έστειλαν εντολή στο σκάφος να τεθεί εκτός λειτουργίας. Το 2008, όμως, το διεθνές δίκτυο επικοινωνίας με μακρινές διαστημικές αποστολές, το International Deep Space Network, επικοινώνησε με το σκάφος και έδειξε ότι θα μπορούσε να τεθεί εκ νέου σε λειτουργία. Η NASA ήθελε να θέσει σε λειτουργία την αποστολή προκειμένου να συλλέγει δεδομένα για τον ηλιακό άνεμο. Δεν μπορούσε όμως να διαθέσει τα απαιτούμενα κονδύλια. Τη λύση προσφέρθηκε να δώσει μια ομάδα ιδιωτών, με επικεφαλής τον Ντένις Ουίνγκο, επιχειρηματία και μηχανικό, και τον Κιθ Κάουνινκ του δικτυακού τόπου NASA Watch. Οι δύο λάτρεις του Διαστήματος συγκέντρωσαν πάνω από 130.000 δολάρια από online δωρεές του κοινού. http://www.rockethub.com/42228 Η ομάδα κατάφερε να επικοινωνήσει με το σκάφος το Μάιο και την περασμένη εβδομάδα ενεργοποίησαν τους προωστήρες του για να ρυθμίσουν την περιστροφή του. Την Τετάρτη, όμως, απέτυχαν να ενεργοποιήσουν τους προωστήρες για να επαναφέρουν το δορυφόρο στο L1. Όπως φαίνεται το αέριο υδρογόνο που απαιτείται για τη συμπίεση του καυσίμου υδραζίνης έχει πλέον εξαντληθεί. Οι ανάδοχοι του δορυφόρου αισιοδοξούν πάντως ότι θα μπορέσουν να συλλέξουν επιστημονικά δεδομένα τα επόμενα χρόνια -τα 11 από τα 13 όργανα του σκάφους, όπως και οι ηλιακοί συλλέκτες του, συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά. Στις 10 Αυγούστου το ISEE-3 θα περάσει ξυστά από τη Σελήνη και θα εισέλθει εκ νέου σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Παραμένει ασαφές αν θα συνεχίσει να επικοινωνεί με τη Γη όταν απομακρυνθεί από τον πλανήτη. http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231334189

Αποστολή μη επανδρωμένου διαστημόπλοιου στον Άρη μέχρι το 2021 σχεδιάζουν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ). Αποστολή μη επανδρωμένου διαστημόπλοιου στον Άρη το 2021 σχεδιάζουν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ), όπως ανακοίνωσε την Τετάρτη ο εμίρης του Ντουμπάι, σεΐχης Μοχάμεντ μπιν Ρασίντ αλ-Μακτούμ, τονίζοντας πως η αποστολή θα αποδείξει τη συνεισφορά που μπορεί να έχει στην επιστήμη ο Αραβικός κόσμος. «Η περιοχή μας είναι μία περιοχή πολιτισμού. Μοίρα μας είναι, ξανά, να εξερευνήσουμε, να δημιουργήσουμε, να χρίσουμε και να εκπολιτίσουμε», σημείωσε ο κ. αλ-Μακτούμ, ο οποίος υπηρετεί επίσης ως αντιπρόεδρος των ΗΑΕ. Διευκρίνισε πως η επιλογή του Άρη έγινε επειδή εμπνέει και δίνει κίνητρο. «Η στιγμή που θα σταματήσουμε να μιλάμε για προκλήσεις θα είναι η στιγμή που σταματάμε να προοδεύουμε», σχολίασε. Τα Εμιράτα πιέζουν επί χρόνια για την ίδρυση μίας παναραβικής υπηρεσίας διαστήματος. Η κυβέρνηση των ΗΑΕ δεν αποσαφήνισε το προβλεπόμενο κόστος του προγράμματος, επισήμανε όμως πως η διαστημική υπηρεσία θα είναι διοικητικά και οικονομικά αυτόνομη. Πολλά κράτη στη Μέση Ανατολή έχουν διαστημικά προγράμματα. Μεταξύ αυτών, η Τουρκία, η Ινδονησία, το Πακιστάν, το Ιράν, η Αίγυπτος και η Αλγερία. http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AC%CF%81%CE%B7-%CE%B8%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CE%B7%CE%B1%CE%B5-%CE%BC%CE%AD%CF%87%CF%81%CE%B9-%CF%84%CE%BF-2021

Οι αστροναύτες έτοιμοι για Star Wars. Εχετε φανταστεί εάν έχουν όπλα οι αστροναύτες και πως αυτά μοιάζουν; Πιστόλι λέιζερ; Blaster, ή σπαθί δέσμης φωτός, όπως στο κινηματογραφικό έργο επιστημονικής φαντασίας, «Star Wars»; Οχι, τα πράγματα είναι πολύ απλούστερα. Ναι, οι σοβιετικοί κοσμοναύτες όντως πήγαιναν στο διάστημα οπλισμένοι. Το μόνο που κουβαλούσαν μαζί τους όμως, δεν ήταν άλλο από ένα τρίκανο πιστόλι, που έμοιαζε περισσότερο με κυνηγετική καραμπίνα. Και χρησίμευε, όχι για μια διαστημική μάχη με εξωγήινα τέρατα, αλλά για να σώσει τις ζωές τους μετά από την προσγείωση τους στη Γη! Στην ΕΣΣΔ δεν προέβαλαν δημόσια ιδιαίτερα αυτό το θέμα. Ομως, από την εποχή ακόμα του Γιούρι Γκαγκάριν, όλοι οι σοβιετικοί κοσμοναύτες πετούσαν στο διάστημα οπλισμένοι. Τα μέλη της ομάδας των κοσμοναυτών, ήταν εφοδιασμένα με το κλασικό πιστόλι «Μακάροφ» (PM), το ίδιο όπλο που είχαν και οι αστυνομικοί. Το όπλο δινόταν στους κοσμοναύτες για την περίπτωση της προσγείωσης τους σε μη προκαθορισμένο σημείο (προσγείωση έκτακτης ανάγκης), «για την προστασία τους από τα άγρια ζώα και τα εγκληματικά στοιχεία». Και σχεδόν κανένας δε σκέφτηκε να αλλάξει το «διαστημικό Μακάροφ» από το στάνταρτ εξοπλισμό των αποστολών μέχρι το 1965, όταν οι κοσμοναύτες Αλεξέι Λεόνοφ και Πάβελ Μπελιάγιεφ, έκαναν αναγκαστική προσγείωση σε δάσος της ταϊγκά. Η περιοχή που προσγειώθηκαν οι κοσμοναύτες ήταν απομακρυσμένη και δυσπρόσιτη. Οι ομάδες επίγειας διάσωσης άργησαν πολύ να φτάσουν στο σημείο έκτακτης προσγείωσης. Οι Λεόνοφ και Μπελιάγιεφ έπρεπε να περάσουν αρκετές ημέρες στις δύσκολες συνθήκες του δάσους της ταϊγκά, επιβιώνοντας μόνο με τις δικές τους δυνάμεις. «Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν τα ελικόπτερα ήταν να πετάνε πάνω από το σημείο που προσγειωθήκαμε και να αναφέρουν στο κέντρο τις κινήσεις μας: Ο ένας κόβει ξύλα και ο άλλος τα ρίχνει στη φωτιά…», θυμάται ο Λεόνοφ. Οι κοσμοναύτες είχαν δημιουργήσει ένα πρόχειρο καταφύγιο, αλλά άρχισαν να δέχονται απρόσκλητους ... επισκέπτες. Ήταν Μάρτιος και μόλις είχαν ξυπνήσει από τη χειμερία νάρκη. Ως εκ τούτου, ήταν πολύ πεινασμένες και επιθετικές. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν οι κοσμοναύτες, ήταν να πυροβολούν στον αέρα. Οι πυροβολισμοί όμως, μόνο την περιέργεια προκαλούσαν παρά φόβιζαν τα ζώα, που δεν είχαν συναντήσει ποτέ ανθρώπους. «Το μόνο που θα μπορούσαμε να κάνουμε με τα «Μακάροφ», ήταν να αυτοπυροβοληθούμε», θυμάται αστειευόμενος ο Λεόνοφ. Ήταν αυτός που πήρε την πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός ειδικού όπλου για την επιβίωση των κοσμοναυτών σε περίπτωση έκτακτης-αναγκαστικής προσγείωσης. Η ανάπτυξη του νέου όπλου έγινε υπό την εποπτεία του γενικού σχεδιαστή του διάσημου εργοστασίου όπλων της Τούλα, Βλαντίμιρ Παραμόνοφ. Οι σκέψεις ήταν τρεις: Περίστροφο, ημιαυτόματο όπλο λείας κάνης, τρίκανο πιστόλι. Η τελευταία επιλογή ήταν η πιο κατάλληλη για τον σκοπό της χρήσης του όπλου. Την προστασία από επικίνδυνα ζώα και εγκληματικά στοιχεία, το κυνήγι για την εξεύρεση τροφίμων και τη δυνατότητα εκτόξευσης φωτοβολίδας - σήμα κινδύνου για την οπτική παρατήρηση από τις ομάδες διάσωσης. Το πιστόλι που σχεδιάστηκε, αποτελείται είναι δύο λείες κάνες κυνηγετικού διαμετρήματος 32 (cal.32) και από κάτω, βρίσκεται μια τρίτη ραβδωτή κάννη των 5,45 χιλιοστών. Στον εξοπλισμό, συμπεριλαμβάνονταν τα ειδικά σχεδιασμένα φυσίγγια των 5,45 χιλιοστών SP - P (11 κυνηγετικά φυσίγγια), φυσίγγια cal.32 SP - D (10 κυνηγετικά φυσίγγια) και cal.32 SP - C (10 φυσίγγια για οπτικά σήματα). Οι εργάτες του εργοστασίου έδωσαν στο νέο πιστόλι το παρατσούκλι «το όνειρο του λαθροθήρα», αλλά στα επίσημα έγγραφα εμφανίζεται ως «SONAZ» (φορητό πυροβόλο όπλο έκτακτης ανάγκης). Επισήμως το «SONAZ» πρωτοχρησιμοποιήθηκε 1986. Την ίδια χρονιά, το TP-82 για πρώτη φορά βρέθηκε στο διάστημα. Με το έργο τέχνης των οπλουργών της Τούλα, οπλίστηκε το πλήρωμα της κοινής σοβιετικο-γαλλικής αποστολής. Το TP-82 διαθέτει μια άκρως ασυνήθιστη λαβή-μασέτα! Από μόνο του το εξάρτημα ήταν ένα μεγάλο μαχαίρι για το κόψιμο ξύλων, και, μαζί με τη σκληρή θήκη του, γινόταν το κοντάκι που μετέτρεπε το πιστόλι σε καραμπίνα. Οι λείες κάνες ήταν ιδανικές για κυνήγι μικρών ζώων, όπως οι λαγοί, μικρά πουλιά και άλλα μικρά ζώα του δάσους, η ραβδωτή κάνη για άλκες, αγριογούρουνα και για άλλα μεγάλα ζώα της ταϊγκά. Τα όπλα αποδείχθηκαν, όπως κάθε κλασικό ρωσικό όπλο, αρκετά αξιόπιστα. «Ρίξαμε άμμο στο εσωτερικό του πιστολιού, το πλημμυρίσαμε με νερό και τι δεν κάναμε στο όπλο... Το ΤP-82 πέρασε όλες τις δοκιμασίες και αποδείχθηκε αξιόπιστο», είπε ο αναπληρωτής επικεφαλής του τμήματος εκπαίδευσης κοσμοναυτών για επιβίωση σε ακραίες, συνθήκες του Κέντρου Προετοιμασίας Κοσμοναυτών (ΚΠΚ), Νικολάι Φιλάτοφ. Στα απομνημονεύματά του αναφέρει, ότι μόλις άκουσαν για το όπλο οι τσοπάνηδες στο Καζακστάν, αμέσως άρχισαν τις προσφορές στους κοσμοναύτες για το φανταστικό «ποιμενικό», όπως θεωρούσαν, όπλο: Για ένα TP-82 προσέφεραν ένα ολόκληρο κοπάδι με πρόβατα. Ενας βοσκός μάλιστα, πρότεινε σε αντάλλαγμα για το πιστόλι ακόμη και τη σύζυγό του (!). Αυτά τα όπλα ήταν περιζήτητα ανάμεσα στους πιλότους, τους γεωλόγους, τους περιηγητές στην άγρια φύση και τους κυνηγούς. Λίγο αργότερα, εμφανίστηκαν στην αγορά διάφοροι κλώνοι του διαστημικού όπλου, όπως τα πιστόλια «Βεπρ-1» και «Βεπρ-2». Τα ΤP-82 κατασκευάζονταν μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1980. Η επίσημη εκδοχή της διακοπής της παραγωγής του ήταν ότι είχαν παραχθεί αρκετά όπλα. Σύμφωνα με την ανεπίσημη εκδοχή, τα οικονομικά προβλήματα στο εργοστάσιο στην περίοδο μετά την περεστρόικα, δεν έδιναν και πολλά περιθώρια σε χρόνο, πόρους και δυνατότητες για την παραγωγή αυτών των εξωτικών όπλων. Σχετικά με τη μετασοβιετική τύχη του TP-82 ελάχιστα είναι γνωστά. Το 2007, πληροφορίες που διέρρευσαν στον Τύπο ανέφεραν ότι, επειδή πέρασε η ημερομηνία λήξης του ορίου ζωής των πυρομαχικών του TP-82, ο αρχηγός της δέκατης έκτης κύριας αποστολής στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ΔΔΣ) Γιούρι Μαλέντσενκο, πριν από την πτήση πήρε μαζί του στο διάστημα ένα πιστόλι «Μακάροφ». Το 1983, η εταιρεία «Savage» κατασκεύασε για τους αστροναύτες της NASA ένα όπλο, παρόμοιο με το TP-82, με την ονομασία 24-VS. Η εταιρεία «Randall made knives» δημιούργησε ειδικά γι’ αυτό το όπλο, το μαχαίρι Astro 17, στη λαβή του οποίου είχε τοποθετηθεί ένα κουτί πρώτων βοηθειών. Αλλά δεν είναι γνωστό με βεβαιότητα, αν τώρα, οι αμερικανοί αστροναύτες παίρνουν μαζί τους όπλα στο διάστημα. Το αν ανήκει ακόμα το TP-82 ή κάποιο ανάλογό του στο διαστημικό οπλοστάσιο ή όχι, δεν είναι γνωστό με βεβαιότητα, αλλά τον Φεβρουάριο του 2008 ο διάσημος Αμερικανός εμπειρογνώμονας σε θέματα του διαστήματος, πρώην μηχανικός της NASA, James Oberg, απαίτησε να απομακρυνθούν από το ΔΔΣ τα ρωσικά στρατιωτικά όπλα. Ο Oberg είπε ότι τα βλέπει σαν απειλή και πιστεύει ότι το πιστόλι δεν έχει θέση στην τροχιά γύρω από τη Γη, εκεί όπου οι άνθρωποι εργάζονται υπό συνθήκες μεγάλης πίεσης και ψυχικής υπερέντασης. Ωστόσο, οι ρώσοι εμπειρογνώμονες διαφωνούν με τη γνώμη του μηχανικού της NASA. Σύμφωνα με τον επικεφαλής των ειδικών τύπων εκπαίδευσης κοσμοναυτών στο ΚΠΚ Γιούρι Γκιντζένκο, η αναγκαιότητα να φέρουν οι κοσμοναύτες όπλα επί του διαστημικού σκάφους έχει δοκιμαστεί και έχει επιβεβαιωθεί από την πρακτική των πτήσεων. Έτσι, προφανώς, για το TP-82 είναι ακόμη πολύ νωρίς για να πούμε ότι θα διαγραφεί από το οπλοστάσιο και θα εγγραφεί στην ιστορία της εξερεύνησης του διαστήματος. http://gr.rbth.com/tecnology/2014/07/15/oi_astronayte_etoimoi_gia_star_wars_31559.html Το διαστημοπλάνο της ESA είναι έτοιμο για πτήση. Όλα τα μάτια είναι στραμμένα στο διαστημοπλάνο της ESA που θα πραγματοποιήσει επίδειξη τεχνολογιών επανεισόδου μετά την αντισυμβατική εκτόξευσή του με έναν πύραυλο Vega το Νοέμβριο. Αντί να κατευθυνθεί βόρεια προς μια πολική τροχιά - όπως σε προηγούμενες πτήσεις – ο Vega θα κατευθυνθεί προς τα ανατολικά για να απελευθερώσει το διαστημοπλάνο σε μια υποτροχιακή πορεία διανύοντας όλη τη διαδρομή προς τον Ειρηνικό Ωκεανό. Οι μηχανικοί προχωρούν με τις τελικές δοκιμές για το Ενδιάμεσο Πειραματικό Όχημα της ESA, Intermediate eXperimental Vehicle (IXV), για να βεβαιωθούν ότι μπορεί να αντέξει τις απαιτητικές συνθήκες, από την απογείωση έως την απελευθέρωση του από τον Vega. Αφού εκτοξευθεί στις αρχές Νοεμβρίου, το IXV θα δοκιμάσει τεχνολογίες πτήσης και κρίσιμα συστήματα για τα μελλοντικά Ευρωπαϊκά αυτοματοποιημένα οχήματα επανεισόδου στην ατμόσφαιρα που επιστρέφουν από χαμηλή τροχιά. Αυτό είναι μια πρωτιά για την Ευρώπη και όσοι εργάζονται σε αυτό τον τομέα το παρακολουθούν στενά. Η ερευνητική και η βιομηχανική κοινότητα έχουν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν αυτές τις πληροφορίες για την πρόοδο στην ατμοσφαιρική επανείσοδο, που προσανατολίζεται στα συστήματα μεταφορών με εφαρμογές στην εξερεύνηση, την επιστήμη, την παρατήρηση της Γης, τη μικροβαρύτητα και τον καθαρισμό του διαστήματος. Ο Jose Longo, επικεφαλής της αεροθερμοδυναμικής της ESA, δήλωσε: "Οι τεχνικές πρόοδοι που έχουν σημειωθεί από τα πρώτα πειράματα με τον Atmospheric Reentry Demonstrator το 1996 είναι τεράστια," Αυτή είναι η πρώτη πτήση επίδειξης των χαρακτηριστικών, όπως των εξαιρετικά προηγμένων θερμικών δομών: των προωθητήρων και πτερυγίων που αποτελούν μέρος του συστήματος ελέγχου, των 300 αισθητήρων και της υπέρυθρης κάμερας που θα χαρτογραφήσει την θέρμανση σε όλο το μήκος του διαστημικού σκάφους από το εμπρόσθιο τμήμα (μύτη) προς τα πτερύγια. Αυτά τα πράγματα απλά δεν μπορούν να ελεγχθούν με τον ίδιο τρόπο όπως στα εργαστήρια. " "Το γεγονός ότι το IXV της ESA θα εκτοξευθεί σε έναν πύραυλο Vega την καθιστά μια πλήρως ευρωπαϊκή αποστολή», σημείωσε ο Stefano Bianchi, επικεφαλής της ανάπτυξης εκτοξευτών της ESA. Το IXV ζυγίζει σχεδόν δύο τόνους, κοντά στην ανυψωτική ικανότητα του Vega, και θα βρίσκεται στενά τοποθετημένο μέσα στο προστατευτικό κύτος του οχήματος. "Σε αυτή την αποστολή παρακολουθούμε όχι μόνο το διαστημικό σκάφος καθ'όλη τη διάρκεια της αυτόνομης πτήσης του, αλλά παρακολουθούμε και την πορεία του πίσω στη Γη σε ένα συγκεκριμένο σημείο - αυτό είναι διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει", δήλωσε ο Giorgio Tumino, διευθυντής του προγράμματος IXV της ESA. Όταν τo IXV βουτήξει στον Ειρηνικό στο τέλος της αποστολής του, θα ανακτηθεί από ένα πλοίο και θα επιστρέψει στην Ευρώπη για λεπτομερή ανάλυση ώστε να εκτιμηθεί η απόδοση και η κατάσταση των εσωτερικών και των εξωτερικών δομών του. Η πραγματική απόδοση θα συγκριθεί με τις προβλέψεις με σκοπό τη βελτίωση της υπολογιστικής μοντελοποίησης των υλικών που χρησιμοποιήθηκαν και του σχεδιασμό του διαστημοπλάνου. Είναι τέτοιος ο ενθουσιασμός και το ενδιαφέρον της βιομηχανίας για τις ευκαιρίες που σχετίζονται με τις τεχνολογίες επανεισόδου που το τρίτο workshop για το IXV στο Τεχνικό Κέντρο της ESA, ESTEC, στο Νόντβαικ, Ολλανδία ήταν γεμάτο την περασμένη εβδομάδα. "Είναι πολύ ενθαρρυντικό να βλέπει κανείς τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για το πρόγραμμα αυτό", πρόσθεσε ο Giorgio. "Οι δραστηριότητες που θα ακολουθήσουν για αυτή την αποστολή θα αξιοποιήσουν την τρέχουσα βιομηχανική οργάνωση και οι συναφείς τεχνολογίες θα παρέχουν ευκαιρίες σε νεοεισερχόμενους." http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/To_diastemoplhano_tes_ESA_ehinai_hetoimo_gia_pthese