Δροσος Γεωργιος

Υπάρχει ζωή στην Αφροδίτη υποστηρίζει επιστήμονας της NASA. Μια ερευνήτρια της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας δηλώνει βέβαιη για την παρουσία βακτηρίων στον γειτονικό πλανήτη.Ένας πλανήτης που υποφέρει από θερμοκρασίες 475 βαθμών Κελσίου κάτω από μια πυκνή όξινη ατμόσφαιρα είναι το τελευταίο μέρος που θα περίμενε κανείς να υπάρχει κάποιου είδους ζωή. Η Αφροδίτη μπορεί κάποτε να ήταν σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία ένας πλανήτης με χαρακτηριστικά κατοικησιμότητας και φιλικότητας στη ζωή παρόμοια αν όχι πανομοιότυπα με αυτά της Γης αλλά κάποια στιγμή μετατράπηκε στον κολασμένο κόσμο που περιγράφεται στην αρχή του κειμένου.Αν και η Αφροδίτη βρισκόταν για δεκαετίες στο περιθώριο της προσοχής της επιστημονικής κοινότητας τα τελευταία χρόνια υπήρξε στροφή και ξεκίνησε η οργάνωση πολλών αποστολών εξερεύνησης αλλά και πλήθος νέων μελετών για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και την αποκάλυψη των μυστικών της. Έχουν πέσει μάλιστα στο τραπέζι και διάφορες ιδέες δημιουργίας μόνιμων επανδρωμένων ερευνητικών σταθμών που θα είναι εγκατεστημένοι πάνω από τα πυκνά νέφη της Αφροδίτης.Νερό στο μύλο του ενδιαφέροντος για την Αφροδίτη ρίχνει η Δρ. Μισέλ Θάλερ, επιστήμονας του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA, η οποία δηλώνει βέβαιη ότι υπάρχει ζωή στην Αφροδίτη. «Βλέπουμε πιθανά σημάδια ζωής στην ατμόσφαιρα της Αφροδίτης. Ποτέ δεν περίμενα την Αφροδίτη αλλά είναι τώρα ένα μέρος όπου βλέπουμε κάτι στην ατμόσφαιρα που μοιάζει πολύ ότι θα μπορούσαν να παραχθούν από βακτήρια» λέει η Θάλερ σε συνέντευξη της στη βρετανική εφημερίδα The Sun. Τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει μια συζήτηση στην επιστημονική κοινότητα για το εάν τα σύννεφα της Αφροδίτης μπορεί να φιλοξενούν μικροβιακές μορφές ζωής που μπορούν να επιβιώσουν στο τοξικό περιβάλλον που υπάρχει εκεί αποτελούμενο από θείο, μεθάνιο, διοξείδιο του άνθρακα κ.α. Υπάρχουν επιστήμονες που υποστηρίζουν ότι η φωτοσύνθεση είναι δυνατή στην επιφάνεια της Αφροδίτης λαμβάνει αρκετή ηλιακή ενέργεια για να διεισδύσει μέσα από τα πυκνά σύννεφα της.Όμως ο Ντομινίκ Παπινό, αστροβιολόγος στο University College London, πιστεύει ότι οι απόψεις του Dr Thaller δεν μοιάζουν ρεαλιστικές. «Για να πραγματοποιηθούν χημικές αντιδράσεις που σχετίζονται με τη ζωή, είναι απαραίτητο το υγρό νερό. Ως εκ τούτου, για να βρούμε εξωγήινη ζωή, πρέπει να βρούμε νερό σε υγρή μορφή και για να βρούμε απολιθωμένη εξωγήινη ζωή απαιτείται η αναζήτηση ιζηματογενών πετρωμάτων που συνδέονταν με το υγρό νερό στο παρελθόν.Αυτό καθιστά μη ρεαλιστική τη συζήτηση για παρουσία της ζωής στην Αφροδίτη επειδή η επιφάνειά της είναι πολύ ζεστή αν και μπορεί να είχε υγρό νερό στο παρελθόν της. Ένα πρόβλημα με ένα πιθανό αρχείο απολιθωμάτων στην Αφροδίτη, ωστόσο, είναι η εκτεταμένη ηφαιστειακή δραστηριότητα η οποία φαίνεται να έχει καλύψει το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειας τα τελευταία εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια» λέει ο Παπινό. Πάντως η Θάλερ και ο Παπινό συμφωνούν ότι οι πιθανότεροι κόσμοι να φιλοξενούν ζωή στο ηλιακό μας σύστημα είναι τα παγωμένα φεγγάρια του Δία και του Κρόνου που διαθέτουν υπόγειους ωκεανούς. https://www.naftemporiki.gr/techscience/1506812/yparchei-zoi-stin-afroditi-ypostirizei-epistimonas-tis-nasa/

Ανακαλύφθηκε το άστρο με το ισχυρότερο μαγνητικό πεδίο στο Σύμπαν. Στην εικόνα δεξιά διακρίνεται σε καλλιτεχνική απεικόνιση το εξωτικό μάγναστρο με το τρομερό μαγνητικό πεδίο. πηγή φωτό (NOIRLAB) Πρόκειται για ένα μάγναστρο με δεκάδες χιλιάδες φορές πιο ισχυρό μαγνητικά από τον Ήλιο.Τα μάγναστρα είναι μια υποκατηγορία άστρων νετρονίων με σχήμα έντονα ελλειψοειδές εκ περιστροφής, μέσης διαμέτρου περίπου 20 χιλιομέτρων που περιστρέφονται γύρω από τον άξονά τους ταχύτατα. Έχουν πυκνότητα τέτοια ώστε μέσα στην διάμετρο των περίπου 20 χλμ. να βρίσκεται μάζα 500 χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από αυτή της Γης και να διαθέτουν πολύ ισχυρά μαγνητικά πεδία.Τα μάγναστρα είναι έτσι και αλλιώς μια ιδιαίτερη και εξωτική ομάδα άστρων και ερευνητική ομάδα ανακάλυψε το πιο εξωτικό από αυτά. Πρόκειται για ένα μάγναστρο που βρίσκεται σε απόσταση περίπου τριών χιλιάδων ετών φωτός από εμάς το οποίο έλαβε την κωδική ονομασία HD 45166. Σύμφωνα με τους ερευνητές το άστρο αυτό έχει το ισχυρότερο μαγνητικό πεδίο από οποιοδήποτε άλλο γνωστό άστρο στο Σύμπαν. Υπολογίζεται ότι αυτό το μάγναστρο έχει μαγνητικό πεδίο 43 χιλιάδες φορές πιο ισχυρό από αυτό του Ήλιου.Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι κοσμικά σώματα όπως αυτό το μάγναστρο αποτελούν εξέλιξη άστρων που ανήκουν στην κατηγορία ερυθρών γιγάντων αλλά οι ερευνητές εκτιμούν ότι το συγκεκριμένο μάγναστρο είναι προϊόν της συγχώνευσης δύο μικρομεσαίου μεγέθους άστρων. Οι ερευνητές προβλέπουν επίσης ότι το μάγναστρο θα μετασχηματιστεί σε ένα συμβατικό μάγναστρο μέσω μιας έκρηξης σουπερνόβα διαδικασία. https://www.naftemporiki.gr/techscience/1506219/anakalyfthike-to-astro-me-to-ischyrotero-magnitiko-pedio-sto-sympan/

Η Περσείδα και ο γαλαξίας της Ανδρομέδας. Credit & Copyright: Jose Pedrero Ήρθε από το διάστημα. Ένα μετέωρο μεγέθους κόκκου άμμου. Aπό τα απομεινάρια του κομήτη Swift-Tuttle που συναντά η Γη μία φορά τον χρόνο γύρω στις αρχές του Αυγούστου. Όταν η Γη διέσχισε αυτή την τροχιά, το σωματίδιο σκόνης του κομήτη διέχισε την ατμόσφαιρα του όμορφου πλανήτη μας με ταχύτητα περίπου 108.000 km/h και εθέαθη ως πεφταστέρι, αφού προκάλεσε την εκπομπή φωτός από τα αέρια συστατικά της γήινης ατμόσφαιρας.Η παραπάνω εντυπωσιακή φωτογραφία τραβήχτηκε την περασμένη εβδομάδα από την Καστίγια-Λα Μάντσα της Ισπανίας, κατά τη διάρκεια του μεγίστου της βροχής των διαττόντων Περσείδων. Εκτός από το μετέωρο η φωτογραφία περιέχει και τον γαλαξία της Ανδρομέδας. Τα άστρα που φαίνονται διάσπαρτα στην εικόνα, βρίσκονται πολύ πιο μακριά από τον μετεωρίτη. Όμως σε σύγκριση με τα άστρα αυτά, ο γαλαξίας της Ανδρομέδας (M31) είναι πολύ πιο μακριά! (διαβάστε σχετικά: Το πιο μακρινό αντικείμενο ορατό με γυμνό μάτι) πηγή: https://apod.nasa.gov/apod/ap230823.html

25 Αυγούστου 1989–Το Voyager 2 πλησιάζει τον Ποσειδώνα. Το καλοκαίρι του 1989, το Voyager 2 της NASA έγινε το πρώτο διαστημικό σκάφος που φωτογράφησε από κοντά τον πλανήτη Ποσειδώνα, τον τελικό του πλανητικό στόχο. Στις 25 Αυγούστου 1989 (σαν σήμερα) περνώντας περίπου 4.950 χιλιόμετρα (3.000 μίλια) πάνω από τον βόρειο πόλο του Ποσειδώνα, το Voyager 2 έκανε την πλησιέστερη προσέγγισή του σε πλανήτη, 12 χρόνια μετά την εκτόξευσή του από τη Γη. Πέντε ώρες αργότερα, το Voyager 2 πέρασε περίπου 40.000 χιλιόμετρα (25.000 μίλια) από τον μεγαλύτερο δορυφόρο του Ποσειδώνα, τον Τρίτωνα. Δείτε τις φωτογραφίες του Ποσειδώνα και του Τρίτωνα από το Voyager 2 ΕΔΩ: https://voyager.jpl.nasa.gov/galleries/images-voyager-took/neptune/ Στις 25 Αυγούστου 1989, το διαστημόπλοιο “Voyager 2” της NASA πραγματοποίησε μια πτήση δίπλα στον Ποσειδώνα, δίνοντας στην ανθρωπότητα το πρώτο κοντινό πλάνο από τον όγδοο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος. Σηματοδοτώντας το τέλος της Μεγάλης Περιήγησης της αποστολής “Voyager” στους τέσσερις γιγάντιους πλανήτες του ηλιακού συστήματος –τον Δία, τον Κρόνο, τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα–, αυτή η πρώτη πτήση ήταν και η τελευταία, αφού κανένα άλλο διαστημόπλοιο δεν έχει επισκεφθεί τον Ποσειδώνα από τότε. Η «Καθημερινή» αναφέρει στο σχετικό άρθρο της 26ης Αυγούστου ότι ο «Βόγιατζερ» «εντυπωσιάζει ως το τέλος». Πιο συγκεκριμένα, διαβάζουμε: «Νέες εντυπωσιακές φωτογραφίες του πλανήτη Ποσειδώνα έστειλε το αμερικανικό διαστημικό όχημα “Βόγιατζερ 2”, καθώς χθες τα ξημερώματα πλησίασε σε απόσταση, μόλις 3.000 μιλίων από τον πλανήτη και ήδη ακολουθεί την τροχιά του που θα τον οδηγήσει πέρα από το ηλιακό μας σύστημα».Το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο. Ο «παγωμένος γίγαντας», όντας περίπου 30 φορές πιο μακριά από τον Ήλιο από ό,τι η Γη, σύμφωνα με τη NASA, δέχεται περίπου το 0,001 της ποσότητας ηλιακού φωτός που δέχεται η Γη. Σε τόσο χαμηλό φωτισμό, η κάμερα του “Voyager 2” απαιτούσε μεγαλύτερη έκθεση για να μπορέσει να λάβει ποιοτικές εικόνες. Επειδή όμως το διαστημόπλοιο θα έφτανε σε μέγιστη ταχύτητα περίπου 90.000 χλμ./ώρα, ένας μεγάλος χρόνος έκθεσης θα έκανε την εικόνα θολή. Για να ξεπεραστεί το πρόβλημα αυτό, η υπεύθυνη ομάδα προγραμμάτισε το διαστημόπλοιο να περιστρέφεται γύρω από τον πλανήτη όταν τον πλησίαζε, κρατώντας όμως ταυτόχρονα την κάμερα εστιασμένη στον στόχο του. Με αυτό τον τρόπο, η λήψη φωτογραφιών καλής ποιότητας κατέστη δυνατή χωρίς να διακόπτεται η συνολική ταχύτητα και κατεύθυνση του διαστημικού σκάφους. Στις 25 Αυγούστου 1981 το Voyager 2 πέρασε κοντά από τον Κρόνο και στις 25 Αυγούστου 1989 προσέγγισε τον Ποσειδώνα. Τα αποτελέσματα ήταν πράγματι εντυπωσιακά. Τυλιγμένος σε ζώνες νεφών στο χρώμα του γαλαζοπράσινου και του κοβαλτίου, ο πλανήτης που αποκάλυψε το “Voyager 2” έμοιαζε με τους αδελφούς του, Δία και Κρόνο. Οι επιστήμονες διέκριναν ακόμη μια τεράστια καταιγίδα σε χρώμα σχιστόλιθου, η οποία ονομάστηκε «Μεγάλη Σκοτεινή Κηλίδα», κατ’ αντιστοιχία της «Μεγάλης Ερυθράς Κηλίδας» του Δία. Ανακαλύφθηκαν ακόμη έξι νέα φεγγάρια και τέσσερις δακτύλιοι.Σε αυτήν τη φάση, η ομάδα μηχανικών άλλαξε προσεκτικά την κατεύθυνση και την ταχύτητα του διαστημόπλοιου, ώστε να μπορέσει να κάνει μια πτήση κοντινή στο μεγαλύτερο φεγγάρι του πλανήτη, τον Τρίτωνα. Το πέρασμα από εκεί έδειξε γεωλογικά στοιχεία από νεαρές επιφάνειες και ενεργούς θερμοπίδακες, αποδεικνύοντας ότι ο Τρίτωνας δεν ήταν απλώς μια συμπαγής μπάλα πάγου, παρότι είχε τη χαμηλότερη επιφανειακή θερμοκρασία από οποιοδήποτε φυσικό σώμα που είχε παρατηρηθεί από το “Voyager 2”: μείον 235 βαθμοί Κελσίου. Σύμφωνα με την «Καθημερινή», η οποία δημοσίευσε και εικόνες από τον δορυφόρο του Ποσειδώνα, Ο Τρίτων συντίθεται από ένα παλιό παγωμένο ηφαίστειο, απότομους βράχους, ρήγματα και παγετώνες, όπως το έδαφος της Σελήνης»Η ολοκλήρωση της πτήσης γύρω από τον Ποσειδώνα σηματοδότησε στην πραγματικότητα την έναρξη της Διαστρικής Αποστολής “Voyager”, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Το “Voyager 2” και το δίδυμό του “Voyager 1” συνεχίζουν το ταξίδι τους σε εξωτερικές περιοχές του ηλιακού μας συστήματος. Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης – https://www.kathimerini.gr/istoria/562571974/san-simera-25-aygoystoy-1989-to-voyager-2-plisiazei-ton-poseidona/

Aποκάλυψαν την πλήρη αλληλουχία του χρωμοσώματος Υ Αυτή η ανακάλυψη θα βοηθήσει τους ερευνητές να αποκωδικοποιήσουν παθήσεις όπως η υπογονιμότητα και ο καρκίνος Τα τελευταία πέντε χρόνια, περισσότεροι από 100 ερευνητές σε όλο τον κόσμο προσπαθούσαν να λύσουν ένα μυστήριο που συνδέεται με το ανδρικό χρωμόσωμα Υ, το οποίο αποτελείται από σχεδόν 60 εκατομμύρια ζεύγη βάσεων (μονάδες ή δομικά στοιχεία που συνθέτουν το DNA). Οι επιστήμονες γνώριζαν ήδη τα 30 εκατομμύρια ζεύγη βάσεων του χρωμοσώματος Υ, αλλά δεν μπορούσαν να αποκωδικοποιήσουν το υπόλοιπο μισό λόγω της πολύπλοκης μοριακής δομής του.«Τώρα που έχουμε την 100% πλήρη αλληλουχία του χρωμοσώματος Υ, μπορούμε να εντοπίσουμε και να διερευνήσουμε πολυάριθμες γενετικές παραλλαγές που θα μπορούσαν να επηρεάζουν τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και τις ασθένειες με τρόπο που δεν μπορούσαμε να κάνουμε πριν», δήλωσε ο Ντίλαν Τέιλορ, γενετιστής στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins και ένας από τους ερευνητές της μελέτης. Γιατί η αποκωδικοποίηση του χρωμοσώματος Υ ήταν μια πρόκληση για την επιστημονική κοινότητα Οι ερευνητές της κοινοπραξίας Telomere-to-Telomere (T2T) πέτυχαν την πρώτη πλήρη αλληλούχιση του ανθρώπινου χρωμοσώματος Χ το 2020. Ωστόσο, τους πήρε τρία επιπλέον χρόνια για να κάνουν το ίδιο με το χρωμόσωμα Υ λόγω της μεταβαλλόμενης φύσης του και των επαναλαμβανόμενων παλίνδρομων αλληλουχιών DNA.Οι ερευνητές κατάφεραν να ξεπεράσουν αυτό το πρόβλημα χρησιμοποιώντας τις πιο προηγμένες τεχνολογίες αλληλούχισης και υπολογισμού και κατάφεραν όχι μόνο να βρουν τα υπόλοιπα 30 εκατομμύρια ζεύγη βάσεων για το χρωμόσωμα Υ, αλλά εντόπισαν και 41 νέα γονίδια. Γιατί έχει σημασία η αποκωδικοποίηση ολόκληρου του χρωμοσώματος Υ; Το χρωμόσωμα Υ είναι ένα από τα δύο φυλετικά χρωμοσώματα στα θηλαστικά, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων και πολλών άλλων ζώων. Με μια διαφορά 30% μεταξύ ανθρώπων και χιμπατζήδων, το χρωμόσωμα Υ είναι ένα από τα πιο γρήγορα αναπτυσσόμενα τμήματα του ανθρώπινου γονιδιώματος.Δεδομένου ότι η αλληλούχιση του χρωμοσώματος Υ είναι πλέον πλήρης, οι επιστήμονες μπορούν να μελετήσουν καλύτερα το βακτηριακό γονιδίωμα. Κατά την τρέχουσα μελέτη, διαπίστωσαν επίσης ότι το DNA του χρωμοσώματος Υ μολύνει τις μελέτες βακτηριακού DNA. Εντόπισαν επίσης 5.000 βακτηριακά γονιδιώματα που προηγουμένως θεωρούνταν λανθασμένα τμήματα του ανθρώπινου χρωμοσώματος Υ, εξαιτίας της μόλυνσης.«Στόχος μας είναι να καταστήσουμε τα δεδομένα αυτά ευρέως προσβάσιμα. Με τη δημιουργία και την κοινή χρήση αυτών των σημαντικών καταλόγων γενετικών διαφορών στο χρωμόσωμα Υ, μπορούμε να επεκτείνουμε τις γενετικές μελέτες των ανθρώπινων ασθενειών και να παράσχουμε νέες γνώσεις στη βασική βιολογία», δήλωσε η συν-συγγραφέας της μελέτης Κάρεν Μίγκα, ερευνήτρια και καθηγήτρια μοριακής βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Σάντα Κρουζ.Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Nature». Σύνταξη: Εύη Τσιριγωτάκη – https://www.ertnews.gr/eidiseis/epistimi/oi-epistimones-apokalypsan-tin-pliri-allilouxia-tou-xromosomatos-y/ – https://scitechdaily.com/complete-human-y-chromosome-sequence-assembled-for-the-first-time/?expand_article=1

Το εντυπωσιακό δαχτυλίδι ενός άστρου που σβήνει. Νέες εικόνες του διαστημικού τηλεσκοπίου James Webb Όταν ο Ήλιος φτάσει στο τέλος της ζωής του, μετά από 5 δισεκατομμύρια χρόνια περίπου, θα εξελιχθεί σε έναν κόκκινο γίγαντα και τελικά θα καταρρεύσει σε έναν λευκό νάνο. Κατά την κατάρρευσή του θα αποβάλλει τους εξωτερικούς φλοιούς του στο διάστημα, δημιουργώντας ένα πλανητικό νέφος, σαν το Δακτυλιοειδές Νεφέλωμα (ή M57). Εντυπωσιακές λεπτομέρειες του Δακτυλιοειδούς Νεφελώματος (ή M57), τα απομεινάρια ενός άστρου που πεθαίνει. To Δακτυλιοειδές Νεφέλωμα όπως φωτοτογραφήθηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb: (αριστερά) από την κάμερα εγγύς υπέρυθρης ακτινοβολίας (Near Infrared Camera, NIRCam) και (δεξιά) από το όργανο MIRI (Mid-Infrared Instrument) Tο Δακτυλιοειδές Νεφέλωμα είναι ένα πλανητικό νεφέλωμα που βρίσκεται νότια από τον φωτεινότερο αστέρα της Λύρας, τον Βέγα, και ανάμεσα στους αστέρες β και γ Λύρας. Ανακαλύφθηκε από τον Antoine Darquier de Pellepoix το έτος 1779. Το 1800 ο Κόμης Friedrich von Hahn ανακάλυψε τον αμυδρό κεντρικό αστέρα. Ο θρύλος μας λέει ότι μέσα από τα μικρά τηλεσκόπια της εποχής νεφελώματα σαν το Μ57, έμοιαζαν μάλλον σαν πλανήτες, εξ ου και το όνομα. Τα πλανητικά νεφελώματα είναι τα πολύχρωμα υπολείμματα άστρων που πεθαίνουν και έχουν εκτοξεύσει στο διάστημα μεγάλο μέρος της μάζας τους. Το Δακτυλιοειδές Νεφέλωμα απέχει περίπου 2570 έτη φωτός από τη Γη και διαστέλλεται με ρυθμό περί το 1 δευτερόλεπτο του τόξου ανά αιώνα. Στην συγκεκριμένη απόσταση αντιστοιχεί σε 20 ως 30 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, και έχει φθάσει σε διάμετρο της τάξεως του 1 έτους φωτός. Η μάζα του εκτιμάται σε 1,2 φορά τη μάζα του Ήλιου.Ο φωτεινός δακτύλιος που δίνει το χαρακτηρισμό «Δακτυλιοειδές» στο νεφέλωμα αποτελείται από περίπου 20.000 μεμονωμένες συστάδες πυκνού μοριακού αερίου υδρογόνου, κάθε μία από τις οποίες έχει μάζα περίπου όσο η Γη. Μέσα στον δακτύλιο, υπάρχει μια στενή ζώνη εκπομπής από κυκλικούς αρωματικούς υδρογονάνθρακες – πολύπλοκα οργανικά μόρια που κανείς δεν περίμενε να έχουν σχηματιστεί στο νεφέλωμα του δακτυλίου. Έξω από τον φωτεινό δακτύλιο, βλέπουμε περίεργες «ακίδες» να απομακρύνονται από το κεντρικό άστρο, οι οποίες είναι εμφανείς στο υπέρυθρο, αλλά ήταν ελάχιστα ορατές στις εικόνες του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble. Οι αστροφυσικοί πιστεύυν ότι θα μπορούσαν να οφείλονται σε μόρια που σχηματίζονται στις σκιές των πιο πυκνών τμημάτων του δακτυλίου, τα οποία προστατεύονται από την άμεση, έντονη ακτινοβολία από το κεντρικό θερμό άστρο.Οι εικόνες από το MIRI μας έδωσαν την πιο ευκρινή και καθαρή εικόνα του ασθενούς μοριακού φωτοστέφανου έξω από τον λαμπερό δακτύλιο. Μια εκπληκτική αποκάλυψη ήταν η παρουσία έως και δέκα ομόκεντρων χαρακτηριστικών σε τακτά διαστήματα μέσα σε αυτό το αχνό φωτοστέφανο. Αυτά τα τόξα πρέπει να σχηματίζονταν περίπου κάθε 280 χρόνια καθώς το κεντρικό άστρο απέβαλλε τα εξωτερικά του στρώματα. Όμως, όταν ένα μεμονωμένο άστρο εξελίσσεται σε πλανητικό νεφέλωμα, δεν υπάρχει καμία διαδικασία που να έχει τέτοιου είδους χρονική περίοδο. Αντίθετα, αυτοί οι δακτύλιοι δείχνουν ότι πρέπει να υπάρχει ένα άστρο-συνοδός στο σύστημα, που να περιφέρεται τόσο μακριά από το κεντρικό άστρο όσο ο Πλούτωνας από τον Ήλιο μας. Καθώς το ετοιμοθάνατο άστρο απέρριπτε την ατμόσφαιρά του, το άστρο-συνοδός διαμόρφωνε την εκροή και την σμίλευε. Κανένα άλλο τηλεσκόπιο εκτός από το Webb, δεν είχε την διακριτική ικανότητα για να αποκαλύψει αυτό το ανεπαίσθητο φαινόμενο. πηγή: https://webbtelescope.org/contents/early-highlights/webb-reveals-intricate-details-in-the-remains-of-a-dying-star

«Οπενχάιμερ»: Ο Κρίστοφερ Νόλαν μάς κάνει να φοβηθούμε ξανά το πυρηνικό ολοκαύτωμα. Η δυσοίωνη ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν για τη ζωή του δημιουργού της ατομικής βόμβας, εκτός από θεαματικές εικόνες και χειροπιαστή ένταση, προσφέρει μια εύγλωττη προειδοποίηση για το μέλλον της ανθρωπότητας. Για όσους γεννήθηκαν τη δεκαετία του ’90 και ύστερα, ο φόβος μήπως ο κόσμος μπορεί να καταστραφεί εξαιτίας ενός καταστροφικού πυρηνικού πολέμου μάλλον δεν ήταν στο νούμερο ένα της λίστας τους. Όσοι ανήκουμε σε αυτήν τη γενιά γνωρίσαμε τι σημαίνει πυρηνικός όλεθρος στα μαθήματα Ιστορίας, τα ντοκιμαντέρ για τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, τις ιστορίες για το ραδιενεργό νέφος του Τσερνόμπιλ που πέρασε πάνω από την Ελλάδα και τα «Κιμ, πάτα το κουμπί» memes που ακόμη και σήμερα ξεφυτρώνουν στο ίντερνετ. Ωστόσο, για όσους μεγάλωσαν στα 60s και έπειτα (ναι, οι μπούμερ) το ενδεχόμενο ενός πυρηνικού πολέμου δεν άνηκε καθόλου στην επιστημονική φαντασία. Ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, όπου οι ασκήσεις ετοιμότητας σε περίπτωση ραδιενεργής επίθεσης ήταν κομμάτι της σχολικής εκπαίδευσης ή, ακόμη, και στην Αγγλία, όπου τη δεκαετία του ’80 το κίνημα ενάντια στους πυρηνικούς εξοπλισμούς γνώρισε ευρεία αποδοχή. Ο Κρίστοφερ Νόλαν ανήκει σε αυτές τις γενιές, έχοντας μεγαλώσει στη Γηραιά Αλβιόνα και πιστεύοντας ακράδαντα, στα 13 του, πως εκείνος και οι φίλοι του θα πεθάνουν σε πυρηνικό ολοκαύτωμα, όπως έχει δηλώσει χαρακτηριστικά σε συνέντευξή του. Κάπως έτσι ίσως εξηγείται το πώς έφτασε να γυρίζει σήμερα το «Οπενχάιμερ», ένα, όπως πάντα, μεγαλόπνοο πρότζεκτ που είχε καιρό στο μυαλό του, το οποίο χωρίς να χρειαστεί να απεικονίσει μια πυρηνική καταστροφή και επιλέγοντας να εστιάσει στον δημιουργό της ατομικής βόμβας Τζ. Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, αποδεικνύεται η πιο εύγλωττη προειδοποίηση για τον θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχει η ανθρωπότητα από τον πυρηνικό οπλισμό. Η σινε-καταγωγή του «Οπενχάιμερ» Φυσικά ο Νόλαν δεν είναι ο πρώτος που τον ανησυχεί βαθιά η πιθανότητα κάποιος από τους ισχυρούς άνδρες του πλανήτη να «φλιπάρει» και να πατήσει το κουμπί που θα εξαλείψει τον πολιτισμό. Ο κινηματογράφος δεν άργησε καθόλου να ψηλαφήσει αυτό το συλλογικό άγχος, δίνοντας έμφαση σε μια εικονογραφία που δεν θα άφηνε περιθώρια για το μέγεθος μιας τέτοιας καταστροφής. Ήδη το 1947 ο σκηνοθέτης Νόρμαν Τάουρογκ είχε γυρίσει το… δικό του «Οπενχάιμερ», ανατρέχοντας στα όσα οδήγησαν στη δημιουργία της ατομικής βόμβας στο «The Beginning or the End». Όπως προδίδει ο τίτλος, ο Τάουρογκ προβληματίζεται με αντίστοιχο τρόπο με τον Νόλαν σχετικά με το αν η κατασκευή του υπερόπλου οδηγεί τελικά σε ένα νέο κεφάλαιο Ιστορίας ή στο οριστικό φινάλε της. Το πυρηνικό ολοκαύτωμα από απόσταση παρακολουθούν, λίγα χρόνια αργότερα, οι Γκρέγκορι Πεκ, Άβα Γκάρντνερ, Φρεντ Αστέρ και Άντονι Πέρκινς στο ψυχογράφημα του σπουδαίου Στάνλεϊ Κρέιμερ με τίτλο «On the Beach» (1959). Το πρωτοκλασάτο cast περνά τις μέρες του στην Αυστραλία, περιμένοντας από στιγμή στιγμή να φτάσει και σε εκείνους η ραδιενεργή κόλαση που θα τους αφανίσει. Αγωνιώδες, δεν λέμε, όχι όμως όσο το διαπεραστικό «The War Game» (1965) του εμβληματικού Πίτερ Γουότκινς. Το βραβευμένο με Όσκαρ (ψευδο)ντοκιμαντέρ καταγράφει το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί μια υποθετική πυρηνική επίθεση στην Αγγλία, υιοθετώντας έναν ρεαλισμό που κόβει την ανάσα. Μια αισθητική που περίπου είκοσι χρόνια αργότερα θα ξεπερνούσε ο συμπατριώτης του Μικ Τζάκσον με το «Threads». Βεβαίως, δεν ξεχνάμε πως τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 η ραδιενεργή Αποκάλυψη βρισκόταν στο φόντο μιας σειράς από sci-fi («Them!» – 1954, «The Day the Earth Stood Still» – 1951), φτάνοντας μέχρι τα φιλμ νουάρ («Kiss Me Deadly», 1955) και την κωμωδία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το αριστουργηματικό «S.O.S. Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα» (1964) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Ο τρόμος επιστρέφει Τις τελευταίες δεκαετίες η Αποκάλυψη, που «προτιμούσε» να καταναλώνει η ποπ κουλτούρα, είχε αλλάξει περιεχόμενο (πτώση μετεωρίτη, ακραία οικολογικά φαινόμενα κοκ), στην πραγματικότητα ωστόσο η πυρηνική απειλή κάθε άλλο παρά είχε κοπάσει. Γεγονός που επέστρεψε τραγικά στην καθημερινότητα εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία, ο οποίος αφύπνισε καλά κρυμμένους φόβους ανά την υφήλιο. Υπό αυτό το πρίσμα, η θέαση του «Οπενχάιμερ» συνοδεύεται από μια ανατριχιαστική αίσθηση του επίκαιρου, με το φιλμ να πιάνει τον δυσοίωνο παλμό της εποχής θέλοντας να επιδράσει σαν μια αγωνιώδη προειδοποίηση. Μάλιστα, ορισμένοι κριτικοί δεν δίστασαν να το παρομοιάσουν με horror. Υπερβολή αν μη τι άλλο, όσο και αν το νολανικό σασπένς διαπερνά τη μεγάλη οθόνη, ενδεικτικό όμως της επίδρασης που καταφέρνει το έργο. Η αλήθεια στον παραπάνω ισχυρισμό έγκειται στο ότι ο φόβος είναι το συναίσθημα που τροφοδοτείται περισσότερο απ’ όλα στο «Οπενχάιμερ».«Πολλοί άνθρωποι ίσως αγνοούν πως όταν έπεσε η ατομική βόμβα το 1945, δεν αποτέλεσε απλώς ένα αποτρόπαιο συμβάν. Ήταν επίσης η στιγμή στην οποία έγινε κατανοητό ότι οι άνθρωποι ήταν πλέον ικανοί να εξολοθρεύσουν την ανθρωπότητα», δηλώνει σχετικά ο Νόλαν. Πρόκειται για το επιχείρημα που ακούγεται να υιοθετεί και ο κινηματογραφικός Οπενχάιμερ –παρεμπιπτόντως, αποστομωτικός στον ρόλο ο Κίλιαν Μέρφι– ο οποίος υπερασπίζεται τη ρίψη των ατομικών βομβών, ελπίζοντας πως έτσι θα πάψει κάθε μελλοντικός πόλεμος. Μάλλον αφελής ο κατά τ’ άλλα ιδιοφυής επιστήμονας, διότι παρέβλεψε ένα σταθερό ελάττωμα της ανθρώπινης φύσης. Εκείνο που θέλει το άτομο να καταναλώνει λαίμαργα κάθε νέα τεχνολογική εφεύρεση (δείτε, για παράδειγμα, τι συμβαίνει με την τεχνητή νοημοσύνη), ενώ ξεπερνά γρήγορα τους όποιους δισταγμούς του. Εξάλλου, είναι κάτι που αναγνωρίζει ο ίδιος ο Νόλαν: «Είναι εντυπωσιακό πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι έκατσαν, έκαναν υπολογισμούς, διαπίστωσαν πως υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να ανατιναχθεί ο κόσμος, αλλά, παρ’ όλα αυτά, επέλεξαν να συνεχίσουν. Στην ανθρώπινη ιστορία έχουν υπάρξει φορές που το ξέσπασμα πυρηνικού πολέμου ήταν τόσο κοντά ώστε ήταν αδύνατο για τον οποιονδήποτε να το αγνοήσει. Αλλά κανένας τρόμος δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ, σύντομα βρίσκουμε κάτι άλλο να μας ανησυχήσει. Έχουμε μια πολύπλοκη σχέση με τον φόβο». Ο μαζοχιστικός νιχιλισμός που περιγράφει ο Νόλαν είναι στην ουσία αυτό που έχει χαρακτηρίσει ο διορατικός διανοητής Μαρκ Φίσερ ως καπιταλιστικό ρεαλισμό. Μια ατομικιστική συμπεριφορά δηλαδή που μετουσιώνεται στο να συνεχίσουμε να κάνουμε όσα μας ικανοποιούν, επιλέγοντας να αγνοούμε τους μελλοντικούς κινδύνους.Πάντως, το «πυρηνικό άγχος» δεν αφορά αποκλειστικά την περίπτωση «Οπενχάιμερ». Αυτό το καλοκαίρι και άλλα αμερικανικά μπλοκμπάστερ έχουν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο υπαινιχθεί την απειλή της μεγάλης βόμβας – όχι ατομικής, αλλά υδρογόνου πλέον. Ο πράκτορας Ίθαν Χαντ (Τομ Κρουζ) καλείται να σώσει το Άμπου Ντάμπι από επικείμενη ραδιενεργή επίθεση στην πρόσφατη «Επικίνδυνη Αποστολή: Θανάσιμη Εκδίκηση – Μέρος Πρώτο» (Κρίστοφερ ΜακΚουόρι), τη στιγμή που ακόμη και ο αθεράπευτα ρομαντικός Γουές Άντερσον στο «Asteroid City» απεικονίζει κωμικά στην έρημο μια δοκιμή α λα Τρίνιτι Τεστ. Η Αποκάλυψη πουλάει Προς το παρόν βέβαια το διάστημα που το «Οπενχάιμερ» παίζεται στους κινηματογράφους του εξωτερικού εκείνο που πρωτίστως έχει καταφέρει δεν είναι η αντιπυρηνική διαμαρτυρία αλλά η δημιουργία… επιχειρηματικών ευκαιριών. Σήμερα, το σημείο του Λος Άλαμος, όπου έγιναν οι εντατικές δοκιμές της ατομικής βόμβας τη δεκαετία του ’40, αποτελεί κομμάτι του εθνικού δρυμού Γουάιτ Σάιντς στο Νέο Μεξικό. Σημαντική μερίδα της περιοχής εξακολουθεί να χρησιμοποιείται για στρατιωτικούς σκοπούς, έτσι είναι προσβάσιμο στο κοινό μονάχα δύο φορές τον χρόνο. Όπως σημειώνει σχετικό ρεπορτάζ του Atlantic, εξαιτίας της τεράστιας δημοφιλίας του «Οπενχάιμερ», που έχει συγκεντρώσει πάνω από 241 εκατ. δολάρια στο αμερικανικό box office, το υπουργείο Άμυνας αναγκάστηκε να προβεί σε προειδοποιήσεις σχετικά με την προσέλευση. Συγκεκριμένα, εν αναμονή του Οκτωβρίου, όταν πρόκειται να ανοίξει ξανά το πεδίο δοκιμών, ο αμερικανικός στρατός έχει διαμηνύσει πως πρόκειται να επιτρέψει μόνο 5.000 επισκέπτες τη μέρα(!) κι όποιος προλάβει πρόλαβε. Σαν να είναι το σημείο του Τρίνιτι Τεστ λούνα παρκ… Μπορεί να μην ξέρουμε τι θα έλεγε για όλα αυτά ο Οπενχάιμερ σήμερα, το σίγουρο πάντως είναι ότι πλέον γνωρίζουμε καλύτερα από ποτέ άλλοτε πως τα πυρηνικά όπλα είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος, ο οποίος καλό θα ήταν να μείνει στη μεγάλη οθόνη – και μόνο. ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΝΤΕΑ-ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ – https://www.athinorama.gr/cinema/3019927/openxaimer-o-kristofer-nolan-mas-kanei-na-fobithoume-xana-to-puriniko-olokautoma/

Η μυστηριώδης εξαφάνιση των νεφών του Ποσειδώνα. Η εξαφάνιση των νεφών του αερίου γίγαντα συνδέεται με τον 11ετή κύκλο του ήλιου Ο Ποσειδώνας είναι ο όγδοος, κατά σειρά απόστασης από τον Ήλιο, πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος. Δεν είναι ορατός με γυμνό μάτι, ενώ αν παρατηρηθεί με ισχυρό τηλεσκόπιο μοιάζει με πράσινο δίσκο. Είναι τέταρτος μεγαλύτερος πλανήτης σε διάμετρο στο ηλιακό σύστημα με τη μάζα του να είναι 17 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα της Γης. Περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο μία φορά κάθε 164,8 χρόνια και η μεγάλη του απόσταση από εμάς καθώς και το γεγονός ότι δεν έχουν οργανωθεί κάποιες αποστολές παρατήρησης και εξερεύνησης του παρά μόνο κάποια γρήγορα περάσματα ορισμένων διαστημικών σκαφών όπως το Voyager 2 δεν έχουν επιτρέψει στους επιστήμονες να κατανοήσουν σε βάθος τα κάθε είδους φαινόμενα που εξελίσσονται στον πλανήτη καθώς και οι αλληλεπιδράσεις του με το διαστημικό του περιβάλλον.Ενα από τα πιο χαρακτηριστικά εμφανισιακά στοιχεία του Ποσειδώνα είναι τα λευκά νέφη που υπάρχουν διάσπαρτα στη μπλε ατμόσφαιρα του. Από το 2019 άρχισε να παρατηρείται μια σταδιακή μείωση των λευκών νεφών στον Ποσειδώνα ώσπου τελικά εξαφανίστηκαν με ελάχιστα να κάνουν την εμφάνιση τους στο νότιο πόλο του πλανήτη. Το φαινόμενο πονοκεφαλιάζει τους επιστήμονες αφού τα τελευταία 30 χρόνια όπου υπήρχαν και συχνές καταγραφές εικόνων του Ποσειδώνα από διαστημικά τηλεσκόπια και κυρίως από το Hubble δεν είχε εντοπισθεί ξανά απουσία των νεφών του πλανήτη.Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Icarus» ερευνητική ομάδα υποστηρίζει ότι η εξαφάνιση των νεφών οφείλεται στην ηλιακή δραστηριότητα και πιο συγκεκριμένα στον 11ετη κύκλο της ηλιακής δραστηριότητας η οποία επηρεάζει σε διάφορα επίπεδα και τη Γη αφού ως γνωστόν όταν η ηλιακή δραστηριότητα είναι πιο έντονη παράγονται έντονα φαινόμενα όπως οι γεωμαγνητικές καταιγίδες που φτάνουν στον πλανήτη μας παράγοντας ατμοσφαιρικά φαινόμενα όπως το σέλας προκαλώντας παράλληλα προβλήματα στους τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους και τα ηλεκτρικά δίκτυα.Σύμφωνα με τους ερευνητές Ποσειδώνας δέχεται ισχυρή ηλιακή υπεριώδη ακτινοβολία η οποία προκαλεί φωτοχημικές αντιδράσεις στον μηχανισμό δημιουργίας των νεφών του Πλανήτη οι οποίες εμποδίζουν την παραγωγή αυτών των νεφών.«Ακόμα και τώρα, τέσσερα χρόνια αργότερα, οι πιο πρόσφατες εικόνες που τραβήξαμε τον περασμένο Ιούνιο εξακολουθούν να δείχνουν ότι τα σύννεφα δεν έχουν επιστρέψει στα προηγούμενα επίπεδα. Αυτό είναι εξαιρετικά συναρπαστικό και απροσδόκητο, ειδικά αφού η προηγούμενη περίοδος χαμηλής δραστηριότητας σύννεφων του Ποσειδώνα δεν ήταν τόσο δραματική και παρατεταμένη» αναφέρει ο Εράντι Τσάβες, μεταπτυχιακός φοιτητής στο Κέντρο Αστροφυσικής Χάρβαρντ-Σμιθσόνιαν στις ΗΠΑ επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.«Είναι συναρπαστικό να μπορούμε να χρησιμοποιούμε τηλεσκόπια στη Γη για να μελετάμε το κλίμα ενός κόσμου που απέχει περισσότερο από 3 δισεκατομμύρια χλμ. από εμάς. Η πρόοδος στην τεχνολογία και οι παρατηρήσεις μας επέτρεψαν να μελετήσουμε τα ατμοσφαιρικά μοντέλα του Ποσειδώνα, τα οποία είναι βασικά για την κατανόηση της συσχέτισης μεταξύ του κλίματος του πλανήτη και του ηλιακού κύκλου» λέει ο Κάρλος Αλβάρεζ, αστρονόμος στο Αστεροσκοπείο Keck στη Χαβάη, μέλος της ερευνητικής ομάδας. πηγή: https://www.naftemporiki.gr/techscience/1506091/o-ilios-exafanise-ta-synnefa-toy-poseidona-vinteo/ – https://www.livescience.com/space/neptune/all-of-neptunes-clouds-have-mysteriously-disappeared-and-the-sun-may-be-to-blame

Ο Κρίστοφερ Νόλαν μιλάει για τον δικό του Οπενχάιμερ. Ο σκηνοθέτης της ταινίας υποστηρίζει ότι ο φυσικός που ανέλαβε τη δημιουργία της ατομικής βόμβας ήταν το πιο σημαντικό πρόσωπο που έζησε ποτέ και ταυτόχρονα απελπιστικά αφελής. Ο Κρίστοφερ Νόλαν καθοδηγεί τον πρωταγωνιστή του. © Universal Pictures. All Rights Reserved. Πίνοντας τσάι με τον Κρίστοφερ Νόλαν στο γραφείο του, που βρίσκεται σε μια ήσυχη οικιστική ζώνη του Λος Άντζελες, συζητήσαμε γιατί πίστεψε πως ο Οπενχάιμερ υπήρξε ο πιο σημαντικός άνθρωπος που έζησε ποτέ, πώς διάλεξε ανάμεσα στους μύθους και στα καταγεγραμμένα γεγονότα γύρω από την ιστορία του Οπενχάιμερ τι θα κρατήσει στο σενάριο που έγραψε, για το κούρεμα του Κίλιαν Μέρφι, αλλά και πώς έφτασε να γυρίσει αυτή την ταινία. Στις σημειώσεις της παραγωγής αναφέρετε: «Είτε σας αρέσει είτε όχι, ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος που έζησε ποτέ». Γιατί, όμως; Στο Χόλιγουντ δεν μας τρομάζει η υπερβολή. Αν το πιστεύω ειλικρινά; Απολύτως. Και αυτό γιατί, αν ο χειρότερος φόβος μου έβγαινε αληθινός, τότε ο Οπενχάιμερ θα μπορούσε να είναι ο άνθρωπος που θα είχε καταστρέψει τον κόσμο. Ποιος είναι πιο σημαντικός από αυτόν; Ίσως ο άνθρωπος που θα πατούσε το κουμπί και όντως θα κατέστρεφε τον κόσμο. Θα πρέπει να υπάρχει το κουμπί για να το πατήσεις. Νομίζω πως είναι εξαιρετικά εύκολο να υποστηρίξει κάποιος ότι ο Οπενχάιμερ είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος που έζησε ποτέ. Εκείνος διευκόλυνε και πέτυχε τη δημιουργία ατομικών όπλων και μάλιστα της βόμβας υδρογόνου, επειδή άφησε τον Τέλερ να δουλέψει πάνω σε αυτό το πρότζεκτ. Συνεπώς, είναι αυτός που μπόρεσε να καθοδηγήσει με έναν τρόπο αποτελεσματικό τις δυνάμεις που είχε στη διάθεσή του. Αν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν δεν υπήρχε ο Οπενχάιμερ, αλλά κάποιος άλλος στη θέση του, θα μπορούσαμε να έχουμε την ίδια εξέλιξη; Πολύ πιθανό. Αυτό το επιχείρημα, άλλωστε, χρησιμοποιείται για να μειωθεί η σημασία που είχε ο Οπενχάιμερ, ως άνθρωπος, στην Ιστορία. Η συγκεκριμένη απάντηση, επίσης, είναι σύμφωνη με το κόνσεπτ που θέλει την Ιστορία να δημιουργείται απλώς και μόνον από τις αλλαγές που συμβαίνουν σε μια κοινωνία και όχι από τα ξεχωριστά άτομα που την αποτελούν, κάτι που συνιστά ένα πολύ φιλοσοφικό ντιμπέιτ. Από ό,τι φαίνεται, μέσα σε περίπου δεκαπέντε λεπτά από όταν πληροφορήθηκε τη διάσπαση του ατόμου, υπέδειξε ότι θα μπορούσε να φτιαχτεί μια βόμβα με αλυσιδωτή αντίδραση. Νομίζω, βέβαια, ότι το ίδιο σκέφτηκαν πολλοί άλλοι επιστήμονες, κάτι σαν «ω, αυτό θα μπορούσε να γίνει βόμβα». Η ιστορία του επηρέασε κομβικά το πώς ζούμε τώρα και το πώς θα ζούμε για πάντα. Άλλαξε τελείως τον κόσμο, με έναν τρόπο που κανείς άλλος δεν τον έχει αλλάξει. Γίνεται λόγος για την εφεύρεση της τυπογραφίας και διάφορα άλλα, ενώ ο Οπενχάιμερ πρόσφερε στον κόσμο τη δυνατότητα να αυτοκαταστραφεί. Κανείς δεν το είχε κάνει αυτό ποτέ στο παρελθόν. Το απαισιόδοξο σενάριο θα ήταν αυτή η εφεύρεσή του να έφερνε το τέλος του κόσμου. Αλλά και αυτό να μη συνέβαινε, η πυρηνική βόμβα θα μπορούσε να σταματήσει για πάντα τους πολέμους, οπότε και πάλι αποτελεί τον πιο σημαντικό άνθρωπο στην Ιστορία. Από το 1945 και μετά, δεν είχαμε κανέναν παγκόσμιο πόλεμο, ως αποτέλεσμα της απειλής μιας αμοιβαία εξασφαλισμένης καταστροφής. Υπάρχουν λοιπόν δύο τρόποι για να δούμε τη συνεισφορά του, χωρίς να ξέρουμε ποιος από τους δύο είναι ο σωστός. Πολλά από όσα είπε για τη ρύθμιση των εξοπλισμών και τον τρόπο με τον οποίο θα εξελισσόταν το μέλλον αποδείχθηκαν απολύτως αληθινά. Πολλά από αυτά φαίνονταν, επίσης, απελπιστικά αφελή. Δεν έχει γραφτεί, όμως, ακόμη το τέλος αυτής της ιστορίας. Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω πραγματικά ότι διέθετε μία από τις πιο ξεκάθαρα αμφίσημες προσωπικότητες στην Ιστορία. Ένα καίριο ερώτημα που με βασανίζει έχει να κάνει με το γιατί. Γιατί να γίνει ο Οπενχάιμερ τώρα; Θέλω να πω, η ιστορία του ήταν συνεχώς παρούσα όσο μεγάλωνα, όντας παιδί της πυρηνικής εποχής. Υπάρχουν ορισμένες ιστορίες που θέλεις να περιμένεις μέχρι να νιώσεις έτοιμος για να τις αφηγηθείς. Την ιστορία του Οπενχάιμερ την ήξερα κι εγώ από τότε που ήμουν παιδί, απ’ όταν μεγάλωνα στη σκιά που έριχναν τα πυρηνικά όπλα στο Ηνωμένο Βασίλειο των αρχών της δεκαετίας του ’80. Αποτελούσε ένα μεγάλο κομμάτι της ποπ κουλτούρας. Ήταν οι μέρες της εκστρατείας για τον πυρηνικό αφοπλισμό και των διαμαρτυριών στην αμερικανική βάση του Γκρίνχαμ Κόμον για τους πυρηνικούς πυραύλους Κρουζ. (Σ.τ.Μ.: Το 1983, η αμερικανική βάση του Γκρίνχαμ Κόμον, στην οποία είχαν εγκατασταθεί πύραυλοι Κρουζ, περικυκλώθηκε από περισσότερες από 50.000 Βρετανίδες, σε μία από τις μεγαλύτερες φιλειρηνικές κινητοποιήσεις στην Ιστορία του Η.Β.) Για μένα, αυτή η ιστορία αποτελούσε πάντα μία από εκείνες που δεν νομίζω ότι έχουν καταγραφεί στον κινηματογράφο με κάποιον ξεκάθαρο τρόπο. Και αυτό παρότι είναι μία από τις πιο σημαντικές και δραματικές ιστορίες που υπάρχουν. Αφού διάβασα, λοιπόν, το American Prometheus (το βραβευμένο με Πούλιτζερ βιβλίο των Κάι Μπερντ και Μάρτιν Σέργουιν, στο οποίο βασίζεται η ταινία και κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2008 ως Ο θρίαμβος και η τραγωδία του Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, από τις εκδ. Τραυλός), ένα τόσο καλά τεκμηριωμένο και καλογραμμένο βιβλίο, απέκτησα την αυτοπεποίθηση που μου χρειαζόταν. Αυτό μπορεί να αποτελέσει τη βάση για μια ταινία ή ένα σενάριο. Επέστρεψα στο βιβλίο για να τσεκάρω τα γεγονότα της ταινίας και, προς έκπληξή μου, διάβασα ότι ο Τρούμαν είχε όντως αποκαλέσει τον Οπενχάιμερ «κλαψιάρη». Δεν φαίνεται πολύ «προεδρική» ως συμπεριφορά, σωστά; Λαμβάνοντας υπόψη την πρόσφατη Ιστορία, μου ακούγεται πολύ «προεδρική». Για μένα, αυτό είναι ένα κορυφαίο δραματικό σημείο καμπής στην ταινία, επειδή πολύ απλά καθιστά ξεκάθαρο το πόσο άσχημα είχε παραπλανηθεί ο Οπενχάιμερ. Ωραία το θέτετε. Υπάρχουν διαφορετικές μαρτυρίες για εκείνη τη συνάντηση, ενώ το συγκεκριμένο περιστατικό το θυμήθηκε ο Τρούμαν. Θεωρώ ότι είναι δίκαιο να παρουσιαστούν τα πράγματα μέσα από τη δική του ματιά, γιατί εκείνη τη στιγμή αναζητάμε μια τεράστια αλλαγή στην αντίληψη για την πραγματική κατάσταση του Οπενχάιμερ. Αυτοί οι δύο άντρες μπαίνουν στον ίδιο χώρο έχοντας εντελώς διαφορετικές προσδοκίες ως προς το τι είναι αυτή η συνάντηση. Και νομίζω ότι αυτή είναι μια στιγμή τεράστιας απογοήτευσης, ένα μεγάλο σημείο καμπής για τον Οπενχάιμερ, σε ό,τι αφορά τον τρόπο που προσέγγιζε την προσπάθειά του να αντιμετωπίσει τις συνέπειες αυτού στο οποίο είχε εμπλακεί. Μου είναι δύσκολο να μη σκεφτώ πως ο Οπενχάιμερ θα μπορούσε να κατηγορηθεί για το ότι παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά. Όλα αυτά τα σχόλια, όπως «οι φυσικοί γνώρισαν την αμαρτία» και «έγινα ο θάνατος»… Πιστεύετε ότι προσπαθούσε να έχει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, κάπως σαν «θέλουμε να κατασκευάσουμε αυτό το φανταστικό εργαλείο, αλλά μετά θέλουμε να μας εμποδίσουν από το να το χρησιμοποιήσουμε»; Είναι κάπως σαν έναν κατά συρροή δολοφόνο που λέει «πιάστε με πριν σκοτώσω ξανά». Ή σαν έναν επιστήμονα μιας τεχνολογικής εταιρείας που λέει «επιβάλλετέ μου ρυθμίσεις, παρακαλώ». Νομίζω ότι υπάρχει ένας πολύ υψηλός βαθμός αυτοσυνειδησίας, αυτογνωσίας, ιδιαίτερα ως προς τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει τον εαυτό του στον κόσμο. Και νομίζω ότι είχε απίστευτα στρατηγικό μυαλό. Θα μπορούσε να κατηγορηθεί για αφέλεια, όμως τα λάθη που έκανε ήταν το είδος των λαθών που μόνον οι άνθρωποι με την πιο λαμπρή στρατηγική σκέψη θα μπορούσαν να διαπράξουν. Και αυτό επειδή νομίζουν ότι είναι εξυπνότεροι από όλους τους άλλους. Δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους στην αληθινή του διάσταση. Η ταινία προσπαθεί να αγκαλιάσει την εμβληματική φύση τού ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Οπενχάιμερ, αλλά και να κατανοήσει ότι αυτή η φύση ήταν δημιούργημα του ίδιου και της συνείδησής του. Ο κόσμος τώρα είναι γεμάτος με βόμβες υδρογόνου σε υποβρύχια, πυραύλους και βομβαρδιστικά, απέχουμε μόλις 45 λεπτά από την έλευση του Αρμαγεδδώνα. Εδώ είναι που έχεις διαφορετικές σφαίρες επιρροής και διαφορετικούς επιστήμονες, οι οποίοι ασχολούνται με διαφορετικές πτυχές της ατομικής ενέργειας. Αυτό που βλέπει κάποιος στις αρχές της δεκαετίας του 1950 είναι τον Οπενχάιμερ να προσπαθεί να ευθυγραμμιστεί με τον στρατό, τον οποίο θεωρούσε κάτι σαν αντίπαλο δέος της αεροπορίας. Το πρόγραμμα της πολεμικής αεροπορίας αφορούσε βόμβες υδρογόνου ικανές να προκαλέσουν γενοκτονίες, ενώ ο Οπενχάιμερ σκέφτηκε μια νέα στρατηγική προσέγγιση, να φέρει τη σύγκρουση πίσω στο πεδίο της μάχης. Ελίχθηκε και έβαλε τον στρατό απέναντι στην αεροπορία. Το μάθημα που παίρνουμε, και νομίζω ότι έχει πολύ ενδιαφέρον, είναι πως ο Οπενχάιμερ είχε εξαιρετικά στρατηγική σκέψη, αλλά παρ’ όλα αυτά κατατροπώθηκε και φάνηκε αφελής. Νομίζω ότι η φιλοδοξία του Οπενχάιμερ υπερέβαινε τη νοημοσύνη του, παρόλο που διέθετε ένα από τα πιο λαμπερά μυαλά. Δεν ήταν ο καλύτερος μαθηματικός. Δεν ήταν ο κορυφαίος κβαντικός φυσικός. Ήταν ανάμεσα στους κορυφαίους, αλλά δεν ήταν, πραγματικά, ο κορυφαίος. Δεν είχε κερδίσει βραβείο Νομπέλ, όπως πολλοί σύγχρονοί του. Φιλοδοξούσε, όμως, να είναι ο καλύτερος, ο πιο διάσημος. Νομίζω ότι αυτή η φιλοδοξία του συνδυαζόταν με τη γνώση του για τους επιστήμονες, τους ήξερε όλους. Ως άνθρωπος, ήταν πολύ γοητευτικός. Ταίριαξε με τον υποστράτηγο Λέσλι Γκρόουβς, τον επικεφαλής μηχανικό του Προγράμματος Μανχάταν, ο οποίος δεν φαινόταν να συμπαθεί καν τους επιστήμονες. Κανείς δεν πίστευε πως ο Οπενχάιμερ ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να διευθύνει το Λος Άλαμος, εκτός από τον Γκρόουβς, κάτι που είναι καταπληκτικό. Πώς τα κατάφερε; Είχα την ευκαιρία να βάλω τον Κιπ Θορν (τον φυσικό του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνιας και νομπελίστα, που ήταν εκτελεστικός παραγωγός στην ταινία του Νόλαν Interstellar) να μιλήσει στο τηλέφωνο με τον Κίλιαν. Όταν ο Κιπ ήταν στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον, μπορούσε να παρακολουθεί σεμινάρια στο Ινστιτούτο Προηγμένων Μελετών, το οποίο διηύθυνε ο Οπενχάιμερ. Όπως μας μετέφερε ο Κιπ, ο Οπενχάιμερ επέτρεπε να γίνει ένα είδος ομαδικής συζήτησης και στη συνέχεια παρενέβαινε την κατάλληλη στιγμή, για να συνοψίσει όσα είχαν λεχθεί. Όπως φαίνεται, ήταν πολύ γρήγορος σε αυτό. Μπορούσε να συνοψίσει κάτι πολύ εκτενές και πολύπλοκο το οποίο είχε πει ένας συνάδελφός του και στη συνέχεια να στρέψει τη συζήτηση στο επόμενο στάδιο. Αυτό το χαρακτηριστικό του, ως «ενορχηστρωτή», ήταν απαραίτητο για την επιτυχία ενός τόσο μεγάλου πρότζεκτ. Είναι κάπως σαν αυτό που κάνει ένας σκηνοθέτης του κινηματογράφου; Συγκεντρώσατε έναν τεράστιο αριθμό κορυφαίων ηθοποιών σε αυτή την ταινία. Οι ηθοποιοί έρχονταν και συζητούσαμε έχοντας κάνει την έρευνά τους για το πώς ήταν στην πραγματική ζωή ο χαρακτήρας που ερμήνευαν. Είχαν τόνους δουλειάς να κάνουν. (Γέλια) Λόγω της ύπαρξης του American Prometheus, είχαν μια μεγάλη πηγή για να αντλήσουν υλικό. Στη συνέχεια, έκαναν τη δική τους έρευνα και έψαχναν να βρουν τι σημαίνει ο κάθε χαρακτήρας γι’ αυτούς, κάτι που δεν είχα την ευκαιρία να κάνω ποτέ πριν. Έτσι, για παράδειγμα, στη σκηνή που λαμβάνει χώρα σε μια αίθουσα με όλους τους επιστήμονες, μπορούσαμε να αυτοσχεδιάσουμε στη συζήτηση. Το σενάριο υπήρχε, αλλά οι ηθοποιοί μπορούσαν να μπουν σε αυτό με όχημα το πάθος και τις γνώσεις που απέκτησαν μέσα από την προσωπική τους μελέτη. Σας εξέπληξαν καθόλου πράγματα στον τρόπο με τον οποίο οι ηθοποιοί ερμήνευσαν τους ρόλους τους; Ήταν μια συνεχής διαδικασία εκπλήξεων. Μερικές φορές λάμβαναν χώρα πραγματικά αναζωογονητικές συζητήσεις ως προς το τι πραγματικά συμβαίνει, επειδή η ταινία αφηγείται μια ιστορία όπου η συμπεριφορά των ανθρώπων, πολιτική ή προσωπική, είναι γεμάτη με γρίφους και ασάφειες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια σκηνή που προέκυψε επειδή ο Τζέιμς Ρεμάρ, ο οποίος υποδύεται τον Χένρι Λ. Στίμσον, τον υπουργό Πολέμου του Τρούμαν, μου μιλούσε συνέχεια για το ότι είχε μάθει πως ο Στίμσον και η σύζυγός του είχαν περάσει τον μήνα του μέλιτός τους στο Κιότο. Αυτό το γεγονός αποτέλεσε έναν από τους λόγους που ο Στίμσον αφαίρεσε το Κιότο από τη λίστα των προς βομβαρδισμό πόλεων. Αρχικά τον είχα βάλει να διαγράφει την πόλη από τη λίστα λόγω της πολιτιστικής της σημασίας. Στη συνέχεια, όμως, του είπα «πρόσθεσέ την αυτή την πληροφορία». Είναι μια φανταστικά συναρπαστική στιγμή, όπου κανείς δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Πώς τα καταφέρατε στα γυρίσματα με ένα τόσο μεγάλο καστ και με τόσο πολλές τοποθεσίες γυρισμάτων; Κάθε φορά που μπλέκεις με μυριάδες τοποθεσίες, με πολλούς διαφορετικούς ηθοποιούς, πάντα η φάση μοιάζει με παζλ. Προσωπικά, επέμεινα να προγραμματίσω τα πάντα με άξονα το κούρεμα του Κίλιαν. (Γέλια) Και αυτό διότι έχω αλλεργία στις περούκες που βλέπουμε στις ταινίες. Πραγματικά, δεν ήθελα να έχει η ταινία τίποτα το τεχνητό όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο οι χαρακτήρες της παρουσιάζουν τον εαυτό τους. Μία από τις στιγμές-κλειδιά που πραγματικά με έκαναν και κόλλησα στην ιστορία, στην οποία αναφέρθηκα στην ταινία μου Tenet, ήταν ότι οι επιστήμονες, όταν έκαναν τους υπολογισμούς τους, δεν μπορούσαν να αποκλείσουν εντελώς την πιθανότητα να προκληθεί φωτιά και να καταστρέψουν τον κόσμο. Προχώρησαν ωστόσο και πάτησαν το κουμπί. Αυτό που ήθελα να αποτυπώσω ήταν το πώς θα αισθανόταν κάποιος αν μπορούσε να είναι σε εκείνο το δωμάτιο, μαζί τους. Πώς θα το βίωνε; Τι θα ένιωθε γι’ αυτό; Μπορεί κανείς να του δώσει μικρότερη σημασία και να πει ότι θεωρούσαν μικρή την πιθανότητα. Έχοντας, όμως, πραγματοποιήσει κι εγώ πολλές γιγαντιαίες εκρήξεις σε κινηματογραφικά πλατό, όπου η ασφάλεια είναι το απολύτως πιο σημαντικό πράγμα, γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι η ένταση γύρω από αυτές τις αναφλέξεις είναι απίστευτη. Είναι πολύ δύσκολο ακόμη και για τους τύπους που κάνουν τα ειδικά εφέ να μας πουν με ακρίβεια πώς ακριβώς θα ακούγεται, πώς ακριβώς θα δείχνει κάθε έκρηξη. Καθώς πλησιάζει η αντίστροφη μέτρηση, η ατμόσφαιρα γίνεται απίστευτα τεταμένη. Ανάγοντας, λοιπόν, αυτή την ένταση στο επίπεδο του Προγράμματος Μανχάταν, της δοκιμής Τρίνιτι, δεν μπορώ καν να φανταστώ τι επικρατούσε. Με ενθουσίασε, όμως, το να προσπαθήσω να δώσω στους θεατές μια αίσθηση αυτής της στιγμής, να νιώσουν σαν να βρίσκονται σε αυτόν τον χώρο. Στην περίπτωση της ιστορίας που αφηγείται η ταινία, λειτούργησαν τα πράγματα και ο κόσμος επέζησε. Ποιος έκανε τον υπολογισμό; Ο Τέλερ. Ένα από τα λίγα πράγματα που έχω αλλάξει στην ταινία, σε σχέση με την πραγματική ιστορία, είναι ότι έβαλα τον Οπενχάιμερ να πηγαίνει να συμβουλευτεί για τον υπολογισμό τον Αϊνστάιν αντί για τον Άρθουρ Κόμπτον, ο οποίος διηύθυνε ένα παράρτημα του Προγράμματος Μανχάταν στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Τον Αϊνστάιν τον γνωρίζει το κοινό. Αλλά τον υπολογισμό τον έκανε ο Τέλερ. Και, ξέρετε, νομίζω ότι ήταν σχεδόν με έναν διαστροφικό τρόπο υπερήφανος. Έτσι φαίνεται μέσα από το ύφος των συζητήσεων που έχουμε στη διάθεσή μας. Είναι κάτι το τρομακτικό. Ο Οπενχάιμερ παρουσιάζεται στην ταινία σαν ένα τρομερά βασανισμένο άτομο, σαν σπίθες να ανάβουν συνεχώς μέσα στο κεφάλι του. Η ταινία αποτελεί τη δική μου ερμηνεία πάνω στη ζωή του. Ήθελα αυτή η ερμηνεία να είναι δυνατή, να είναι πολύ προσωπική. Δεν ήθελα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ. Όσον αφορά τη συμμόρφωση με τα ιστορικά δεδομένα, νομίζω ότι είναι πολύ πιο ακριβής από ό,τι φαντάζεται ο κόσμος. Πολλά από τα πράγματα που ενδεχομένως φαντάζουν ως προϊόντα επινόησης έχουν όντως συμβεί. Μια σύντομη ερώτηση σχετικά με το πλάνο που δείχνει τη δοκιμή Τρίνιτι, όταν ο Οπενχάιμερ και ο Γκρόουβς, μαζί με τους φυσικούς και τους μηχανικούς, πυροδοτούν την πρώτη πυρηνική βόμβα. Πώς το γυρίσατε; Χρησιμοποιήσατε καθόλου πλάνα από την πραγματική δοκιμή; Ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίσαμε τη δοκιμή Τρίνιτι βασίστηκε στην αποφυγή της αισθητικής των γραφικών που παράγονται μέσω υπολογιστή, επειδή νομίζω ότι αυτά τα γραφικά είναι εγγενώς λίγο ασφαλή, λίγο αδιάφορα. Οπότε προκάλεσα το συνεργείο που ασχολείται με τα εφέ να βρει αναλογικές εικόνες από τον πραγματικό κόσμο που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για να πετύχουμε το αποτέλεσμα που θέλαμε, γνωρίζοντας ότι η δοκιμή Τρίνιτι έπρεπε να αποτελέσει την πιο εντυπωσιακή σκηνή της ταινίας. Μερικά από τα πράγματα που σκέφτηκαν ήταν εξαιρετικά μικρά και μικροσκοπικά, που εμφανίζονται ως μεγαλύτερα. Κάποια άλλα ήταν απολύτως τεράστια και απαιτούσαν όλων των ειδών τα περίπλοκα πρωτόκολλα ασφαλείας, καθώς οι ηθοποιοί συμμετείχαν σε μια «μικρογραφία» του περιβάλλοντος που επικρατούσε εκεί έξω, στην έρημο, τη νύχτα, όσο όλοι αυτοί οι άνθρωποι περίμεναν την πυροδότηση αυτής της συσκευής. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι σκαρφιστήκατε την ταινία στο τόσο σύντομο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από το Tenet. Ολοκλήρωσα τη συγγραφή του σεναρίου μέσα σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα απ’ όταν την ξεκίνησα, αλλά είχα ήδη δουλεμένα πολλά πράγματα. Πριν από πολλά χρόνια, είχα γράψει ένα σενάριο για τη ζωή του Χάουαρντ Χιουζ, το οποίο δεν γυρίστηκε ποτέ σε ταινία, επειδή το έγραψα την ίδια περίοδο που ο Σκορσέζε γύριζε τη δική του ταινία γι’ αυτόν. (Γέλια) Αλλά δούλεψα μέχρι τέλους το σενάριο για τη δική μου ικανοποίηση, κάτι που μου έμαθε πολλά πράγματα για το πώς να συγκεντρώνω την ουσία από την ιστορία της ζωής ενός ανθρώπου και πώς να τη βλέπω υπό ένα θεματικό πρίσμα, έτσι ώστε η ταινία να είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των μερών της. Οπότε, κατά κάποιον τρόπο, ναι, το σενάριο μου πήρε μερικούς μήνες μόνο να το γράψω, αλλά στην πραγματικότητα είναι το αποτέλεσμα είκοσι χρόνων σκέψης. Πάντα με ρωτάνε: Ξέρεις τι θα κάνεις μετά; Και η απάντηση είναι πάντα η ίδια. Κάνω ένα πράγμα τη φορά, στο οποίο αφοσιώνομαι με όλο μου το είναι. Παρ’ όλα αυτά, για μένα, η ταινία δεν τελειώνει εκεί. Η ταινία ολοκληρώνεται αφού τη δει το κοινό, όπως μου αρέσει να λέω. Όταν, λοιπόν, η ταινία βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες, τότε είναι που ολοκληρώνεται και γίνεται ό,τι είναι να γίνει στον χώρο της κουλτούρας. Και αυτό που γίνεται έχει συνήθως βαθύ αντίκτυπο στο πού θα πάω στη συνέχεια. Θα ήταν πολύ πιο λογικό να δουλεύω τρία πράγματα ταυτόχρονα και να έχω το επόμενο πλάνο μου προγραμματισμένο. Πολλοί κινηματογραφιστές το κάνουν αυτό. Απλώς εγώ δεν ήμουν ποτέ καλός σε κάτι τέτοιο. ■ ΙΝFO → Η ταινία Οπενχάιμερ, σε σκηνοθεσία Κρίστοφερ Νόλαν, με τους Κίλιαν Μέρφι, Έμιλι Μπλαντ, Ματ Ντέιμον, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Φλόρενς Πιου, Τζος Χάρτνετ, Κέισι Άφλεκ, Ράμι Μάλεκ, Μπένι Σαφντί, Μάικλ Αγκαράνο και Κένεθ Μπράνα, βγαίνει στις αίθουσες στις 24 Αυγούστου, σε διανομή της Tanweer. ☛ 7 trivia του Οπενχάιμερ που μας γοήτευσαν Tα γυρίσματά του, τα παραλειπόμενα και ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που παίζουν ρόλο στην αφήγηση, αλλά δεν γίνονται άμεσα αντιληπτές. → Η ταινία είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια που έχει γυρίσει ο Κρίστοφερ Νόλαν (180 λεπτά). Το μήκος της μπομπίνας 70 χιλιοστών της ταινίας είναι σχεδόν 18 χιλιόμετρα και το βάρος της φτάνει τα 272 κιλά. → Σε μια σκηνή ο Οπενχάιμερ λέει πως θα γνωρίζουν εάν η βόμβα θα έχει επιτυχία σε 1 ώρα και 58 λεπτά. Η σκηνή της έκρηξης γίνεται 1 ώρα και 58 λεπτά μετά την έναρξη του φιλμ. → Γυρίσματα έγιναν στην καμπίνα που χρησιμοποιούσε ο πραγματικός Οπενχάιμερ στο Νέο Μεξικό. Η όψη της αποκαταστάθηκε ειδικά για την ταινία. → Ο Νόλαν άκουσε για πρώτη φορά το όνομα του Οπενχάιμερ στους στίχους του τραγουδιού Russians του Στινγκ. → Στις κουρτίνες της κουζίνας του Οπενχάιμερ που φαίνονται στην ταινία μπορεί να διακρίνει κανείς φύλλα γκίνγκο μπιλόμπα, ως συμβολική αναφορά στα δέντρα γκίνγκο μπιλόμπα που επιβίωσαν από τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα. → Στην πρώτη σκηνή που βλέπουμε τον Αϊνστάιν στο φιλμ, πετάει μια πέτρα. Το επώνυμό του στα γερμανικά σημαίνει, κυριολεκτικά, «μία πέτρα» (ein stein). → Στη μουσική επένδυση της ταινίας δεν ακούγονται καθόλου ντραμς. Τόσο ο Νόλαν όσο και ο συνθέτης Λούντβιχ Γκόρανσον δεν ήθελαν να ακούγεται στο φιλμ ένα μουσικό όργανο τόσο πολύ συνδεδεμένο με τον στρατό, που δεν θα ταίριαζε στον χαρακτήρα του Οπενχάιμερ. Dennis Overbye / © 2023 The New York Times Company. Απόδοση: Παναγιώτης Κούστας – https://www.kathimerini.gr/k/k-magazine/562576834/o-kristofer-nolan-milaei-gia-ton-diko-toy-openchaimer/

Soyuz MS-24: προετοιμασία για εκτόξευση Σήμερα, οι ηλιακοί συλλέκτες του επανδρωμένου διαστημικού σκάφους δοκιμάστηκαν στο Baikonur - τμήματα φωτοκυττάρων αναπτύχθηκαν και ακτινοβολήθηκαν με ισχυρούς λαμπτήρες για τον έλεγχο της αποτελεσματικότητας της μετατροπής της φωτεινής ενέργειας σε ηλεκτρική ενέργεια. Επιπλέον, στο χώρο εργασίας του πλοίου ολοκληρώνεται η εγκατάσταση ειδικού εξοπλισμού και εξοπλισμού στο όχημα καθόδου και στο διαμέρισμα ανέσεων. Εκτόξευση του Soyuz MS-24 - 15 Σεπτεμβρίου https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_567857

Ο κινητήρας Cubesat που αναπτύχθηκε από τη Roscosmos δοκιμάστηκε με επιτυχία σε τροχιά Το σύστημα προώθησης αερίου που αναπτύχθηκε από την OKB Fakel δοκιμάστηκε σε τροχιά ως μέρος του ρωσικού μικρού διαστημικού σκάφους Geoscan-Edelweiss. Το σύστημα πρόωσης αναπτύχθηκε από την επιχείρηση με την υποστήριξη του Ταμείου Προώθησης Καινοτομίας ειδικά για δορυφόρους CubeSat 3U και ο πίνακας ελέγχου δημιουργήθηκε από ειδικούς της Geoscan. Ήταν απαραίτητο να ελεγχθεί εάν ένας τέτοιος κινητήρας θα μπορούσε να λειτουργήσει σε συνθήκες διαστημικής πτήσης και να μάθουμε πώς η συμπερίληψή του θα επηρεάσει την τροχιά του διαστημικού σκάφους. Η ολοκλήρωση του προγράμματος δοκιμών πτήσης είχε προγραμματιστεί να συμπέσει με την πρώτη επέτειο από την εκτόξευση του πρώτου δορυφόρου Geoscan-Edelweiss από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ. Στο μέλλον, τέτοια συστήματα πρόωσης αερίου σχεδιάζεται να χρησιμοποιηθούν για τη διόρθωση της τροχιάς και την αφαίρεση κυβικών από αυτήν μετά το τέλος της ζωής τους - για την απόρριψη χρησιμοποιημένων δορυφόρων. https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_567856

«Η κούρσα για την εκμετάλλευση της Σελήνης ξεκίνησε» λέει ο επικεφαλής της ρωσικής διαστημικής υπηρεσίας. Στιγμιότυπο από την εκτόξευση της αποστολής Luna-25 της Ρωσίας. Η συντριβή του ρωσικού σκάφους στο φεγγάρι δεν πτοεί την Ρωσία που επιθυμεί την παρουσία της εκεί.Λίγες ώρες μετά την συντριβή του σκάφους της κατά την προσπάθεια προσεδάφισης του στη Σελήνη ο Γιούρι Μπορίσοφ, επικεφαλής της Roscosmos, της ρωσικής διαστημικής υπηρεσίας, δήλωσε ότι «η κούρσα για την εκμετάλλευση της Σελήνης μόλις ξεκίνησε και η Ρωσία πρέπει να παραμείνει παίκτης σε αυτή την κούρσα αφού η χώρα έχει ζωτικά εθνικά συμφέροντα στη Σελήνη. Δεν πρόκειται μόνο για το κύρος της χώρας και την επίτευξη κάποιων γεωπολιτικών στόχων. Πρόκειται για τη διασφάλιση αμυντικών δυνατοτήτων και την επίτευξη τεχνολογικής κυριαρχίας».Το ρωσικό διαστημόπλοιο Luna-25 συνετρίβη την περασμένη Κυριακή στη Σελήνη έπειτα από περιστροφή σε ανεξέλεγκτη τροχιά. Η κρατική διαστημική εταιρεία της Ρωσίας, Roskosmos, δήλωσε ότι έχασε την επαφή με το σκάφος λίγο μετά την εμφάνιση ενός προβλήματος καθώς κινούνταν σε τροχιά πριν από την προσελήνωση. Το διαστημικό σκάφος ξέφυγε από τον έλεγχο και συνετρίβη.Το μη επανδρωμένο σκάφος επρόκειτο να προσεληνωθεί στον νότιο πόλο της Σελήνης για να αναζητήσει παγωμένο νερό. Το Luna-25, που είχε περίπου το μέγεθος ενός μικρού αυτοκινήτου, είχε σκοπό να λειτουργήσει για ένα έτος στον νότιο πόλο της Σελήνης, όπου επιστήμονες στη NASA και άλλες διαστημικές υπηρεσίες τα τελευταία χρόνια έχουν εντοπίσει ίχνη παγωμένου νερού στους κρατήρες. Η εκτόξευση του Luna-25 ήταν η πρώτη στην οποία προχώρησε η Ρωσία μετά το 1976. Η αποτυχία της αποστολής απέδειξε σύμφωνα με τους αναλυτές τη μειωμένη διαστημική ισχύ της Ρωσίας μετά τις ένδοξες μέρες του Ψυχρού Πολέμου.Την Τετάρτη 23 Αυγούστου είναι προγραμματισμένη η προσπάθεια προσελήνωσης του σκάφους της αποστολής Chandrayaan-3 της Ινδίας. Το σκάφος θα προσπαθήσει να προσεδαφιστεί σε μια περιοχή του Νότιου Πόλου της Σελήνης και μεταφέρει ένα ρομποτικό εξερευνητή. ΗΠΑ, Ευρώπη, Κίνα, Ρωσία, Ινδία αλλά και νέες ανερχόμενες διαστημικές δυνάμεις όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν στρέψει την προσοχή τους στη Σελήνη με στόχο τη δημιουργία βάσεων εκεί με στόχο την εκμετάλλευση του πλούσιου ορυκτού πλούτου του φυσικού μας δορυφόρου, την ανάπτυξη εμπορικών δραστηριοτήτων (π.χ. τουριστικών) αλλά και τη μετατροπή της σε ενδιάμεσο σταθμό για τον Άρη και άλλες περιοχές του ηλιακού μας συστήματος.Η NASA σχεδιάζει σειρά επανδρωμένων αποστολών στη Σελήνη στο πλαίσιο του προγράμματος Artemis ενώ σε συνεργασία με τους συμμάχους της (Ευρώπη, Καναδά, Ιαπωνία) σχεδιάζει τη κατασκευή σεληνιακού διαστημικού σταθμού. Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος από την πλευρά του θέλει να φτιάξει το «σεληνιακό χωριό», μια μεγάλη βάση στην αθέατη πλευρά της Σελήνης που θα λειτουργεί ως επιστημονικό-ερευνητικό κέντρο αλλά και ως τουριστικός προορισμός. Κίνα και Ρωσία έχουν ανακοινώσει την από κοινού δημιουργίας επανδρωμένης βάσης στη Σελήνη ενώ ανάλογες προθέσεις έχει η Ινδία. Δυναμική παρουσία αναμένεται να έχει φυσικά και ο ιδιωτικός τομέας μόλις ξεκαθαρίσουν οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί στον φυσικό μας δορυφόρο.Επίκεντρο της προσπάθειας κατάκτησης της Σελήνης είναι ο Νότιος Πόλος της και σχεδόν το σύνολο των αποστολών όλων των χωρών οργανώνονται σε αυτή την περιοχή αφού στο υπέδαφος αυτής της περιοχής εντοπίστηκε η παρουσία νερού σε παγωμένη μορφή η ύπαρξη και χρήση του οποίου είναι κρίσιμη για τη δημιουργία των πρώτων λειτουργικών εγκαταστάσεων στο φεγγάρι. https://www.naftemporiki.gr/techscience/1505735/i-koyrsa-gia-tin-ekmetalleysi-tis-selinis-xekinise-leei-o-epikefalis-tis-rosikis-diastimikis-ypiresias/

Η δεύτερη επιθεώρηση και το χτύπημα του φέρινγκ κεφαλής πραγματοποιήθηκε από την Progress MS-24. 🚀 Ήδη την επόμενη Τετάρτη, το διαστημικό μας φορτηγό θα ξεκινήσει προς τον ISS! Το μεταφορικό πλοίο θα φτάσει στο σταθμό σε δύο ημέρες. Θα παραδώσει περίπου 2.500 κιλά φορτίου επί του σκάφους: ⛽ 500 kg καυσίμου σε δεξαμενές ανεφοδιασμού. 💧 420 κιλά πόσιμο νερό. 🌀 40 κιλά συμπιεσμένου αζώτου. 🎒 1.535 κιλά εξοπλισμού και εργαλείων πόρων, ιατρικές προμήθειες, τρόφιμα, καθώς και συσκευασίες για διαστημικά πειράματα. https://vk.com/presscentre.energia?w=wall-167742670_3027 Η αρχή πλησιάζει! Σήμερα, ένα όμορφο μπλε βαγόνι παρέδωσε το Progress MS-24 στη θέση 31 του κοσμοδρομίου Baikonur. Εδώ, το διαστημικό φορτηγό περιμένει να ελλιμενιστεί με το όχημα εκτόξευσης Soyuz-2.1a. Εκτός από καύσιμα, νερό και τρόφιμα, το φορτηγό πλοίο θα παραδώσει πακέτα στον ISS για μια σειρά διαστημικών πειραμάτων. Ανάμεσα τους: 🔹 "Hurricane" (μελέτη και πρόληψη φυσικών καταστροφών) 🔹 "Terminator" (ακούγεται ανατριχιαστικό, αλλά αυτή είναι η μελέτη της ανώτερης μεσόσφαιρας - της κάτω θερμόσφαιρας της γης). 🔹 "Cardiovector" (πώς λειτουργεί η καρδιά κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης διαστημικής πτήσης;); 🔹 "Εικονικό" (πώς αλλάζει ο χωρικός προσανατολισμός κατά τη διάρκεια μεγάλων πτήσεων;); 🔹 "Biomag-M" (η επίδραση του εξωτερικού χώρου στις ιδιότητες των μικροοργανισμών). 🔹 "Probiovit" (μελετώντας τη δυνατότητα παρασκευής προβιοτικών στο ISS, με άλλα λόγια - γιαούρτια, μην γελάτε, αυτό είναι σημαντικό). 🔹 «Βιοαποικοδόμηση» (μελετούν πώς διάφοροι μικροοργανισμοί επηρεάζουν τα υλικά των διαστημικών σκαφών - για να προστατεύσουν τον εξοπλισμό, φυσικά). https://vk.com/presscentre.energia?w=wall-167742670_3029

Το πλήρωμα του Crew-7 με τον Konstantin Borisov έφτασε στο διαστημόπλοιο στη Φλόριντα! Μαζί με τον Konstantin Borisov, τα μέλη του πληρώματος Crew-7 Jasmine Mogbeli, Andreas Mogensen και Satoshi Furukawa έφτασαν στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι της NASA. Εκτόξευση του Crew Dragon - 25 Αυγούστου στις 10:49 π.μ. PT https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_567852

Στην ελεύθερη πτωση: Το «Progress MS-22» απέπλευσε από τον ISS Το φορτηγό πλοίο Progress MS-22 έφυγε από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό αφού εργάστηκε σε αυτό για περισσότερους από έξι μήνες! Στις 02:50:30 ώρα Μόσχας, το πλοίο αποσυνδέθηκε από τη μονάδα Zvezda. Σε λίγες ώρες, ο κινητήρας θα ανάψει ώστε το φρενάρισμα να απομακρυνθεί - το πλοίο θα εισέλθει στην ατμόσφαιρα και θα καταρρεύσει. Άκαυστα στοιχεία της δομής του θα πέσουν στη μη πλωτή περιοχή του Νότιου Ειρηνικού Ωκεανού. Τη θέση του στον ISS θα πάρει το νέο διαστημόπλοιο Progress MS-24, η εκτόξευσή του είναι στις 23 Αυγούστου. Το φορτηγό εκτοξεύτηκε από το Μπαϊκονούρ στις 9 Φεβρουαρίου και έφτασε στο ISS δύο ημέρες αργότερα, παραδίδοντας περισσότερους από 2,5 τόνους φορτίου. Με τη βοήθεια των κινητήρων του πραγματοποιήθηκαν εννέα διορθώσεις τροχιάς του Δ.Δ.Σ.! https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_567855

Πριν από περισσότερα από 60 χρόνια, δύο πολύ υπομονετικά μουτράκια άνοιξαν το δρόμο στην ανθρωπότητα να περιφέρεται γύρω από τη Γη με τα μικρά πόδια τους. Η Μπέλκα και η Στρέλκα είναι τα πρώτα ζώα στην ιστορία της εξερεύνησης του διαστήματος που επέστρεψαν με επιτυχία στη Γη. Μετά από 25 ώρες πτήσης και 17 τροχιές γύρω από τον πλανήτη στο δεύτερο δορυφορικό πλοίο 1K - το πρωτότυπο του επανδρωμένου Vostok. 🐭 Δεν θυμούνται όλοι ότι τα σκυλιά πέταξαν παρέα με εργαστηριακά ποντίκια - ανώνυμα, αλλά συνέβαλαν και στην εξερεύνηση του διαστήματος. Ωστόσο, για τα σκυλιά υπήρχαν ορισμένες απαιτήσεις: ▫ φιλικό και υπομονετικό. ▫ έως 6 κιλά. ▫ έως 35 cm στο ακρώμιο. ▫ηλικία από 2 έως 6 ετών. ▫μόνο θηλυκα (η συσκευή διακοπής είναι απλούστερη). ▫ανοιχτό χρώμα (καλύτερα φαίνεται στις οθόνες). ▫χαριτωμένο (με το βλέμμα στα μέσα ενημέρωσης). Λίγους μήνες μετά την πτήση, η Strelka γέννησε έξι υγιή κουτάβια 😊 https://vk.com/presscentre.energia?w=wall-167742670_3035

Τι συμβαίνει στο Luna-25; (νεώτερη ενημέρωση) Στις 20 Αυγούστου η ρωσική διαστημική υπηρεσία ανακοίνωσε ότι το διαστημικό σκάφος Luna-25 καταστράφηκε μετά από σύγκρουση στην επιφάνεια της Σελήνης. Οι ενέργειες για την αποκατάσταση της επικοινωνίας με τον σταθμό, μετά το πρόβλημα που παρουσιάστηκε την προηγούμενη ημέρα δεν έφεραν αποτελέσματα. Σύμφωνα με το πρόγραμμα πτήσης, στις 19 Αυγούστου, το Luna-25 θα έμπαινε σε τροχιά προσελήνωσης. Τελικά δεν κατάφερε να εκτελέσει τους κατάλληλους ελιγμούς με τις καθορισμένες παραμέτρους. Στο εγγύς μέλλον, ειδική διυπηρεσιακή επιτροπή θα διερευνήσει τα αίτια που οδήγησαν στη συντριβή του Luna-25. Στις 19 Αυγούστου, λίγο πριν την απώλεια της επικοινωνίας με το Luna-25, η Roscosmos ανέφερε τα πρώτα δεδομένα των επιστημονικών οργάνων του διαστημικού σκάφους. Το φασματόμετρο νετρονίων και γάμμα ADRON-LR κατέγραψε έντονες γραμμές χημικών στοιχείων από το σεληνιακού εδάφους. Για πρώτη φορά στην τροχιά της Σελήνης, ενεργοποιήθηκε ο αναλυτής ενέργειας-μάζας ιόντων ARIES-L. Επιπλέον, με τη βοήθεια του συστήματος απεικόνισης STS-L, ελήφθησαν νέα δεδομένα για το σεληνιακό ανάγλυφο, τα οποία θα επιτρέψουν την βελτίωση της πλοήγησης σε μελλοντικές αποστολές. πηγή: https://russian.rt.com/science/article/1190801-roskosmos-luna-25-neshtatnaya-situaciya Η πρώτη αποστολή της Ρωσίας στη Σελήνη εδώ και σχεδόν μισό αιώνα φαίνεται πως αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Σύμφωνα με μια αινιγματική ανακοίνωση της ρωσικής διαστημικής υπηρεσίας Roskosmos, «σημειώθηκε μη φυσιολογική κατάσταση στο διαστημόπλοιο Luna-25 και οι ειδικοί αναλύουν την κατάσταση»Το διαστημικό σκάφος Luna-25 υποτίθεται πως χτες (19 Αυγούστου) θα έκανε ελιγμούς στην τελική τροχιά πριν από την προσελήνωσή του, η οποία είχε προγραμματιστεί για την Δευτέρα (21 Αυγούστου). Όμως το διαστημικό σκάφος αντιμετώπισε πρόβλημα κατά την καύση του κινητήρα.Το ρωσικό διαδίκτυο είναι πλέον γεμάτο με φήμες/σενάρια αποτυχίας και οι περισσότεροι υποθέτουν ότι το Luna-25 χάθηκε. Αυτό θα ήταν μεγάλο πλήγμα για το διαστημικό πρόγραμμα της Ρωσίας.Αν οι Ρώσοι δεν λύσουν σύντομα το πρόβλημα με το Luna-25, τότε οι Ινδοί με το Chandrayaan-3 θα φτάσουν πρώτοι στο νότιο πόλο της Σελήνης. πηγή: https://www.space.com/russia-luna-25-moon-lander-glitch

Τα πρώτα αποτελέσματα της εργασίας των επιστημονικών οργάνων του αυτόματου σταθμού "Luna-25" σε σεληνιακή τροχιά Κατά τη διάρκεια της πτήσης πραγματοποιήθηκαν αρκετές ενεργοποιήσεις επιστημονικού εξοπλισμού που δημιουργήθηκε στο ΙΚΑ ΡΑΣ. Αναλύοντας τα δεδομένα τους προέκυψαν τα ακόλουθα αποτελέσματα: ▪ Στο ενεργειακό φάσμα των ακτίνων γάμμα, το φασματόμετρο νετρονίων και γάμμα ADRON-LR κατέγραψε τις πιο έντονες γραμμές χημικών στοιχείων του σεληνιακού εδάφους. ▪ Για πρώτη φορά στην τροχιά της Σελήνης, ενεργοποιήθηκε ο αναλυτής ενέργειας-μάζας ιόντων ARIES-L, σχεδιασμένος να μελετά την εξώσφαιρα ιόντων κοντά στην επιφάνεια στην υποπολική περιοχή της Σελήνης. Τα δεδομένα κατέστησαν δυνατή την επιλογή του βέλτιστου τρόπου λειτουργίας της συσκευής στη σεληνιακή επιφάνεια για τη μέτρηση των ενεργειακών φασμάτων των σωματιδίων στην περιοχή ενέργειας από 10 eV έως 3000 eV. ▪ Το όργανο PML, σχεδιασμένο για να ανιχνεύει μικροσωματίδια που αιωρούνται κοντά στην επιφάνεια της Σελήνης και να προσδιορίζει τις παραμέτρους του πλάσματος που το περιβάλλει, έχει καταγράψει το συμβάν πρόσκρουσης μικρομετεωρίτη. Πιθανότατα, αυτός ο μικρομετεωρίτης ανήκει στη βροχή μετεωριτών Περσείδων, την οποία το διαστημόπλοιο Luna-25 κατάφερε να διασχίσει με επιτυχία κατά τη διάρκεια της πτήσης του στη Σελήνη. ▪ Με βάση τα αποτελέσματα της επεξεργασίας δύο καρέ εικόνων της Σελήνης, που έγιναν στις 17 Αυγούστου από τις κάμερες προσγείωσης του συστήματος STS-L, ειδικοί από το IKI RAS και το MIIGAiK πραγματοποίησαν δέσμευση σε ψηφιακό υψομετρικό μοντέλο. Αυτή η τεχνολογία θα επιτρέψει στο μέλλον να βελτιώσει σημαντικά την ακρίβεια της γνώσης της τροχιάς του διαστημικού σκάφους. Αυτές οι εικόνες δείχνουν τον κρατήρα Zeeman. Στη λίστα με τους είκοσι βαθύτερους κρατήρες του νότιου ημισφαιρίου της σελήνης βρίσκεται στην τρίτη θέση. Έχει μια ασυνήθιστη αναλογία μεγέθους: η διάμετρος είναι περίπου 190 km, το βάθος είναι περίπου 8 km. Ο σχηματισμός του συνδέεται με μια πολύ ισχυρή κρούση, η οποία είναι δυνατή εάν η ταχύτητα του κρουστικού εκκρεμούς είναι πολύ υψηλή ή η ουσία του είναι πολύ πυκνή. Λεπτομερείς φωτογραφίες δείχνουν ότι το κάτω μέρος του κρατήρα είναι διάστικτο με μικρότερα. Αυτό συμβαίνει εάν μέρος της ουσίας που εκτοξεύτηκε κατά την πρόσκρουση πέσει πίσω και δημιουργούσε πολλές μικρές «λακκούβες». Τέτοιοι σχηματισμοί είναι πολύ ενδιαφέροντες από την άποψη της σεληνιακής γεωλογίας. https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_567848

Yutu-2: 4 χρόνια στην αθέατη πλευρά της Σελήνης. Το κινεζικό διαστημικό όχημα χαρτογραφεί το υπέδαφος της αθέατης πλευράς της Σελήνης Εκτοξεύτηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2018, μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Σελήνης στις 12 Δεκεμβρίου 2018, πριν κάνει την πρώτη προσελήνωση στην αθέατη πλευρά της Σελήνης στις 3 Ιανουαρίου 2019. Το Yutu-2 είναι το μακροβιότερο σεληνιακό ρόβερ και το πρώτο σεληνιακό ρόβερ που κινείται στην αθέατη πλευρά της Σελήνης. Μέχρι τον Ιανουάριο του 2022, το Yutu-2 είχε διανύσει απόσταση μεγαλύτερη από 1.000 μέτρα κατά μήκος της επιφάνειας της Σελήνης Το 2019 το κινεζικό ρομποτικό όχημα Yutu-2 έγινε το πρώτο ανθρώπινο δημιούργημα που προσεδαφίστηκε και λειτούργησε στην αθέατη πλευρά της Σελήνης. Το ρόβερ καταγράφει μοναδικές εικόνες της επιφάνειας της αθέατης (και όχι σκοτεινής) πλευράς του φεγγαριού και των κρατήρων που υπάρχουν εκεί που είναι σημαντικά λιγότεροι από εκείνους της ορατής πλευράς.Το Yutu-2 πραγματοποιεί επίσης δειγματοληψίες ορυκτών από το μανδύα του φεγγαριού. Τώρα το ρόβερ δίνει τη δυνατότητα στους επιστήμονες να χαρτογραφήσουν το εσωτερικό της αθέατης πλευράς της Σελήνης σε βάθη 300 μέτρων από την επιφάνεια της. Τα αποτελέσματά της σχετικής μελέτης δημοσιεύτηκαν στην επιθεώρηση «Journal of Geophysical Research: Planets» και αποκαλύπτουν δισεκατομμύρια χρόνια κρυμμένης σεληνιακής ιστορίας.«To Yutu-2 είναι εξοπλισμένο με μια τεχνολογία που ονομάζεται Lunar Penetrating Radar (LPR) που επιτρέπει στο ρόβερ να στέλνει ραδιοσήματα κάτω από την επιφάνεια της Σελήνης σε μεγάλα βάθη και στη συνέχεια, ακούει την ηχώ τους» λέει ο Τζιανκινγκ Φενγκ, ειδικός στις αποκαλούμενες «αστρογεωλογικές» έρευνες στο Planetary Science Institute στην Αριζόνα, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.Οι επιστήμονες μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτή την ηχώ, τα ραδιοκύματα που αναπηδούν από υπόγειες γεωλογικές δομές, για να δημιουργήσουν έναν χάρτη του σεληνιακού υπεδάφους. Το 2020, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν το LPR του Yutu-2 για να χαρτογραφήσουν τα ανώτερα στρώματα του υπεδάφους φεγγαριού καταφέρνοντας να φτάσουν σε βάθη περίπου 40 μέτρων από την επιφάνεια αλλά τώρα έκαναν μια πραγματική βουτιά στο εσωτερικό του φυσικού μας δορυφόρου.Τα νέα δεδομένα που προέκυψαν δείχνουν ότι τα πρώτα 300 μέτρα του υπεδάφους της Σελήνης αποτελούνται από πολλαπλά στρώματα σκόνης, χώματος και σπασμένων πετρωμάτων. Εντοπίστηκε επίσης ένας κρατήρας που σχηματίστηκε όταν κάποιος μεγάλος διαστημικός βράχος έπεσε κάποτε στην αθέατη πλευρά της Σελήνης. Οι ερευνητές εκτιμούν πώς τα… μπάζα που περιβάλλουν αυτόν τον κρατήρα ήταν είναι συντρίμμια της τρομερής πρόσκρουσης. Πιο κάτω από τον κρατήρα οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι υπάρχουν πέντε ξεχωριστά στρώματα σεληνιακής λάβας που έρεε εκεί πριν από δισεκατομμύρια χρόνια.Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι λίγο μετά την γέννηση της Γης πριν από περίπου 4,5 δισ. έτη ένα περιφερόμενο στο επίσης νεογέννητο ηλιακό μας σύστημα διαστημικό σώμα με μέγεθος παρόμοιο με αυτό του πλανήτη Άρη έπεσε πάνω στη Γη. Η κολοσσιαία σύγκρουση δεν κατέστρεψε (ευτυχώς για εμάς) τη Γη αλλά εκτοξεύτηκαν και μπήκαν σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας γιγάντιες ποσότητες υλικών τα οποία γρήγορα ενώθηκαν σχηματίζοντας την Σελήνη.Η νέα μελέτη και κάθε έρευνα που φωτίζει τα γεωλογικά μυστικά της Σελήνης είναι εκτός των άλλων πολύτιμα για την καλύτερη οργάνωση των κάθε είδους αποστολών και κυρίως των επανδρωμένων που σχεδιάζονται να γίνουν στον φυσικό μας δορυφόρο τα επόμενα χρόνια όπως επίσης και για τα σχέδια δημιουργίας μόνιμων εγκαταστάσεων για τους ανθρώπους εκεί. πηγή: https://www.naftemporiki.gr/techscience/1505091/kineziko-rover-chartografei-to-ypedafos-tis-atheatis-pleyras-tis-selinis/ – https://en.wikipedia.org/wiki/Yutu-2

Φωτογραφίες της Σελήνης από το Chandrayaan-3 … πριν την προσελήνωση H σεληνιακή επιφάνεια όπως την είδε το ινδικό διαστημικό σκάφος Chandrayaan-3 στις 17Αυγούστου 2023, ενώ βρισκόταν σε τροχιά γύρω από την Σελήνη Το ινδικό διαστημικό σκάφος Chandrayaan-3 προετοιμάζεται για την προσελήνωσή του στις 23 ή στις 24 Αυγούστου. Ενόψει αυτής της ιστορικής προσπάθειας απαθανάτισε εντυπωσιακές εικόνες από την επιφάνεια της Σελήνης που βλέπουμε στο βίντεο που ακολουθεί:. Κανένα διαστημικό σκάφος σκάφος μέχρι σήμερα δεν προσεληνώθηκε κοντά στον νότιο πόλο, μια περιοχή που πιστεύεται ότι είναι πλούσια σε παγωμένο νερό που θα μπορούσε να συντηρήσει σεληνιακή βάση. Υπενθυμίζεται ότι το ρωσικό διαστημικό σκάφος Luna-25 έχει προγραμματιστεί να προσεληνωθεί επίσης στον νότιο πόλο τις επόμενες ημέρες, πιθανόν στις 21 Αυγούστου. https://www.space.com/india-chandrayaan-3-moon-photos-august-2023 Περιμένοντας την προσελήνωση του Chandrayaan-3. Μετά την καταστροφική πρόσκρουση στην επιφάνεια της Σελήνης του ρωσικού διαστημικού σκάφους Luna-25, τα βλέμματα στρέφονται στο ινδικό διαστημικό σκάφος Chandrayaan-3, το οποίο προετοιμάζεται για την προσελήνωσή του στις 23 Αυγούστου.Η ινδική υπηρεσία διαστήματος ISRO θα μεταδώσει ζωντανά την προσπάθεια προσελήνωσης του Chandrayaan-3: https://physicsgg.me/2023/08/20/περιμένοντας-την-προσελήνωση-του-chandrayaan-3/

Προσεχώς εργοστάσια σε τροχιά γύρω από τη Γη. Μία γραμμή παραγωγής στο διάστημα μπορεί να ακούγεται σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά είναι ήδη γεγονός, σε πολύ μικρή κλίμακα.Πρόκειται για μια νεοσύστατη αγορά που οι αναλυτές και αρκετές startup προβλέπουν ότι θα απογειωθεί. «Σε ό,τι αφορά τα φαρμακευτικά προϊόντα, τους ημιαγωγούς, τα προϊόντα ομορφιάς και υγείας και, ενδεχομένως τα τρόφιμα, με την έννοια των νέων καλλιεργειών, εκτιμούμε ότι η αγορά θα ξεπεράσει τα 10 δισεκατομμύρια δολάρια κάποια στιγμή το 2030, ανάλογα με την ταχύτητα ωρίμανσης», δηλώνει στο CNBC ο Ιλαν Ρόζενκοπφ, εταίρος της συμβουλευτικής εταιρείας McKinsey.Το Διάστημα προσφέρει ένα μοναδικό περιβάλλον για την έρευνα και την ανάπτυξη, επειδή τα υψηλότερα επίπεδα ακτινοβολίας, η μικροβαρύτητα και το κενό, επιτρέπουν στις εταιρείες να επινοήσουν νέες μεθόδους κατασκευής ή υλικά, με τρόπους που θα ήταν αδύνατοι στη Γη.Η πρακτική αυτή δεν είναι εντελώς καινούργια. Ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός έχει φιλοξενήσει αρκετά πειράματα από ακαδημαϊκούς, κυβερνητικές υπηρεσίες αλλά και εταιρείες, με στόχο την ανάπτυξη ανθρώπινων ιστών, την κατασκευή καθαρότερων ημιαγωγών και την ανάπτυξη νέων ή καλύτερων φαρμάκων. Στον προϋπολογισμό για το 2024, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν διέθεσε επιπλέον 5 εκατομμύρια δολάρια για τη NASA προκειμένου να συνεχιστούν οι έρευνες για τον καρκίνο στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS). Ωστόσο, η πρόσβαση στον ISS είναι ακατόρθωτη για τους περισσότερους ενδιαφερόμενους ενώ η ζήτηση αυξάνεται. Τώρα, αρκετές startup βλέπουν την ευκαιρία να ικανοποιήσουν τη ζήτηση δημιουργώντας μικρά, διαστημικά εργοστάσια. Καλύτερα φάρμακα «εξ ουρανού» Μια από αυτές είναι η εταιρεία Varda Space Industries στη Νότια Καλιφόρνια. Η αποστολή της Varda είναι να βοηθήσει τις φαρμακευτικές εταιρείες να βελτιώσουν τα φάρμακά τους ή να επινοήσουν νέες θεραπείες εκμεταλλευόμενες τις μοναδικές ιδιότητες του Διαστήματος και στη συνέχεια να στείλουν τα σκευάσματα πίσω στη Γη.Το «κλειδί» για την επιχειρηματική πρόταση της Varda είναι ένα φαινόμενο γνωστό ως κρυστάλλωση πρωτεϊνών. Αυτό συμβαίνει όταν υπερκορεσμένα διαλύματα πρωτεϊνών ουσιαστικά εξατμίζονται για να σχηματίσουν ένα στερεό, ώστε οι επιστήμονες να μπορούν να μελετήσουν τη δομή μιας πρωτεΐνης.Η ανάλυση της κρυσταλλικής δομής μιας πρωτεΐνης μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα τους μηχανισμούς των ασθενειών, να εντοπίσουν «στόχους» φαρμάκων και να βελτιστοποιήσουν το σχεδιασμό φαρμάκων: φάρμακα με λιγότερες παρενέργειες, πιο αποτελεσματικά και πιο ανθεκτικά. Χρόνια έρευνας έχουν αποδείξει ότι οι πρωτεϊνικοί κρύσταλλοι που αναπτύσσονται στο διάστημα είναι πολύ καλύτερης ποιότητας από εκείνους που αναπτύσσονται στη Γη. Στόχος δεν είναι να αναπτυχθεί καθ’ ολοκληρία ένα φάρμακο στο διάστημα, αλλά μόνο η δραστική ουσία που εξασφαλίζει τα θεραπευτικά αποτελέσματα.«Δεν θα φτιάξουμε πενικιλίνη ή ιβουπροφαίνη (…) αυτό υπερβαίνει κατά πολύ τις τρέχουσες δυνατότητές μας», παραδέχεται ο Ντέλιαν Ασπαρούχοφ, συνιδρυτής και πρόεδρος της Varda Space Industries.«Υπάρχει όμως μία μεγάλη γκάμα φαρμάκων που εξασφαλίζουν δισεκατομμύρια εσόδων ετησίως, καλύπτονται και από τις τρέχουσες εγκαταστάσεις παραγωγής μας».Ο Ασπαρούχοφ παρατήρησε ότι σε ολόκληρες τις, ΗΠΑ το 2021 και το 2022, στις εκατοντάδες εκατομμύρια δόσεις του εμβολίου της Pfizer για την Covid-19, η συνολική ποσότητα του πρωτογενούς φαρμακευτικού συστατικού από κρυσταλλικό mRNA, θα χωρούσε άνετα «σε δυο κανάτες». Ταχύτερα τσιπ Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στο Κάρντιφ της Ουαλίας, η Space Forge σχεδιάζει το δικό της διαστημικό εργοστάσιο για την κατασκευή ημιαγωγών επόμενης γενιάς. Στόχος της Space Forge είναι να κατασκευάσει υποστρώματα ημιαγωγών, αντικαθιστώντας το πυρίτιο με άλλα υλικά, για την κατασκευή πιο αποδοτικών τσιπ με υψηλότερες επιδόσεις. «Τα υλικά επόμενης γενιάς θα μας επιτρέψουν να πετύχουμε μια αποδοτικότητα που δεν έχουμε ξαναδεί», εκτιμά ο Αντριου Πάρλοκ, διευθύνων σύμβουλος της Space Forge στις ΗΠΑ. «Μιλάμε για βελτίωση της απόδοσης των ημιαγωγών κατά δέκα ή και εκατό φορές». Ακριβώς όπως και με τα φαρμακευτικά προϊόντα, το «μυστικό» πίσω από τη βελτίωση των επιδόσεων στους ημιαγωγούς έγκειται στη δημιουργία των τέλειων κρυστάλλων στο διάστημα. Αυτού του είδους τα προηγμένα τσιπ είναι σημαντικά για την τεχνολογία 5G και τα ηλεκτρικά οχήματα. Οπως η Varda, έτσι και η Space Forge σχεδιάζει να κατασκευάσει μόνο ένα μέρος των τσιπ στο διάστημα.«Μόλις δημιουργήσουμε αυτούς τους κρυστάλλους στο διάστημα, μπορούμε να τους φέρουμε πίσω στο έδαφος και να αναπαράγουμε αποτελεσματικά τη διαδικασία παραγωγής στη Γη», εξήγησε ο Τζος Γουέστερν, διευθύνων σύμβουλος και συνιδρυτής της Space Forge προσθέτοντας με ανακούφιση πως για το επιχειρηματικό τους μοντέλο δεν θα χρειαστούν αμέτρητα ταξίδια στο διάστημα. πηγή: https://www.kathimerini.gr/life/science/562574902/ergostasia-tha-petoyn-se-trochia-gyro-apo-ti-gi/

Το ρωσικό τηλεσκόπιο ART-XC του διαστημικού παρατηρητηρίου Spektr-RG βοηθά στην κατανόηση της φύσης των πηγών ακτινοβολίας υψηλής ενέργειας Ρώσοι αστροφυσικοί από το Ινστιτούτο Διαστημικών Ερευνών και το A.F. Το Ioffe RAS ερεύνησε το συμπαγές αστρικό σμήνος Westerlund 2. Χάρη στα νέα δεδομένα που ελήφθησαν από το ρωσικό τηλεσκόπιο ακτίνων Χ ART-XC στο διαστημικό παρατηρητήριο Spektr-RG, κατέστη σαφές ότι η πηγή της υψηλής ενέργειας ακτινοβολίας ακτίνων Χ σε αυτό είναι πιθανότατα αστρικά ηλεκτρόνια ανέμου που επιταχύνονται σε πολύ υψηλές ενέργειες . Διαβάστε περισσότερα στον ιστότοπό μας: https://www.roscosmos.ru/39646/ https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_567841

Η σπουδαιότερη εργασία του Οπενχάιμερ. Πώς οι σταλινικές εκκαθαρίσεις του 1936-38 έγιναν αφορμή για την σπουδαιότερη δημοσίευση του Οπενχάιμερ Σκίτσο του Gabriel Alcala Πολύ πριν αρχίσει να εργάζεται στο Manhattan Project και την ανάπτυξη της ατομικής βόμβας, ο J. Robert Oppenheimer ήταν ένας πρωτοπόρος φυσικός με σημαντικές επιστημονικές δημοσιεύσεις στην κβαντική θεωρία, την ατομική και πυρηνική φυσική, τα στοιχειώδη σωματίδια και τις κοσμικές ακτίνες. Στο σύνολο των εργασιών του Oppenheimer εύκολα εντοπίζει κανείς τρεις δημοσιεύσεις, που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα ερευνητικά ενδιαφέροντά του. Στην ταινία «Oppenheimer», του Christopher Nolan, μάλλον δεν θα βρούμε καμία αναφορά γι’ αυτές. Πρόκειται για τις τρεις μοναδικές δημοσιεύσεις του στον τομέα της αστροφυσικής οι οποίες έγιναν την διετία 1938-39: Αν πάρουμε τα πράγματα από την αρχή θα δούμε ότι η αφορμή για αυτές τις τρεις αστροφυσικές εργασίες του Oppenheimer ήταν … η Μεγάλη Εκκαθάριση του Στάλιν.Στις 19 Φεβρουαρίου του 1938, ενώ ο λαός της σοβιετικής ένωσης βίωνε τον Μεγάλο Τρόμο, δημοσιεύθηκε στο δυτικό επιστημονικό περιοδικό Nature (με την βοήθεια του Niels Bohr) μια εργασία ενός από τους σημαντικότερους φυσικούς της ΕΣΣΔ, του Lev Davidovich Landau, με τίτλο ‘Origin of Stellar Energy‘, στην οποία υποστήριζε ότι στην καρδιά του Ήλιου υπάρχει ένα μικρό άστρο νετρονίων. Όμως, η φυσική που χρησιμοποιούσε στην συγκεκριμένη εργασία είχε σοβαρά σφάλματα. Στη συνέχεια ο Landau συνελήφθη και φυλακίστηκε από το σοβιετικό κράτος, όχι για τη λάθος φυσική που χρησιμοποίησε στην εν λόγω δημοσίευση, αλλά για τις αντισταλινικές του απόψεις. O Landau ως «κατάσκοπος» των Ναζί Στα τέλη του 1937 ο Landau, που τότε ήταν ήδη επικεφαλής της έρευνας στη θεωρητική φυσική στη Μόσχα, αισθάνθηκε την θύελλα των εκκαθαρίσεων να τον πλησιάζει. Πανικόβλητος αναζήτησε προστασία. Θα μπορούσε πιθανόν να αποφύγει τον κίνδυνο αν συγκέντρωνε τη δημόσια προσοχή ως διαπρεπής επιστήμονας. Αναζήτησε λοιπόν ανάμεσα στις επιστημονικές ιδέες του κάποια που θα μπορούσε ενδεχομένως να προκαλέσει μεγάλη εντύπωση, τόσο στον δυτικό όσο και τον ανατολικό κόσμο. Τελκά, επέλεξε μια ιδέα που τριβέλιζε στο νου του από τις αρχές της δεκαετίας του 1930, την ιδέα ότι τα «κανονικά» άστρα όπως ο Ήλιος ίσως διέθεταν στο κέντρο τους αστρικούς πυρήνες νετρονίων, όπως τους αποκαλούσε ο ίδιος. Για να εξασφαλίσει ότι το άρθρο θα τραβούσε όσο το δυνατόν την προσοχή του κοινού, προέβη σε μια σειρά ασυνήθιστων ενεργειών.Το υπέβαλε στα ρωσικά για δημοσίευση στο περιοδικό «Εκθέσεις της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ», που εκδίδονταν στη Μόσχα, και παράλληλα το έστειλε μεταφρασμένο στα αγγλικά στον διάσημο φυσικό Niels Bohr στην Κοπεγχάγη. Ο Bohr ως επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, ήταν λίγο πολύ αποδεκτός από τις σοβιετικές αρχές, ακόμη και κατά την περίοδο των Μεγάλων Εκκαθαρίσεων. O Landau παρακαλούσε τον Bohr να υποβάλλει το άρθρο του για δημοσίευση στο βρετανικό περιοδικό Nature, ένα από τα μεγαλύτερης κυκλοφορίας και πιο σοβαρά επιστημονικά περιοδικά στον κόσμο. O Landau είχε φίλους που κατείχαν υψηλές θέσεις – αρκετά υψηλές θέσεις ώστε να φροντίσουν αμέσως μόλις ο Bohr ενέκρινε το άρθρο και το υπέβαλε στο Nature, να σταλεί ένα τηλεγράφημα από τη συντακτική ομάδα της κυβερνητικής εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας Izvestia στον Bohr, ζητώντας την γνώμη του σχετικά με το άρθρο.H δημοσίευση στο Nature και η θεαματική του προβολή με τα εγκωμιαστικά σχόλια του Βοhr στις σοβιετικές εφημερίδες έγιναν με μοναδικό σκοπό να γλιτώσει την σύλληψη ο Landau. Κι όμως, η εκστρατεία αυτή δεν ήταν αρκετή για να τoν σώσει. Νωρίς το πρωί της 28ης Απριλίου του 1938, o Landau, ένας εβραίος και φλογερός μαρξιστής, συνελήφθη στο σπίτι του και φυλακίστηκε με την γελοία κατηγορία της κατασκοπίας υπέρ των Γερμανών. Για την ιστορία, αποφυλακίστηκε τον Απρίλιο του 1939, ύστερα από έκκληση για την απελευθέρωσή του που έκανε ο πιο φημισμένος τότε σοβιετικός πειραματικός φυσικός Pyotr Kapitsa, υποστηρίζοντας ότι ο Landau ήταν ο μόνος από τους σοβιετικούς θεωρητικούς φυσικούς που θα μπορούσε να λύσει το μυστήριο της υπερρευστότητας (Κι έτσι έγινε! Ο Landau εξήγησε το φαινόμενο της υπερρευστότητας χρησιμοποιώντας τους νόμους της κβαντομηχανικής και βραβεύθηκε με το Νόμπελ Φυσικής).Δεν θα ήταν υπερβολή αν κάποιος ισχυριζόταν ότι η ενασχόληση του Oppenheimer με την φυσική των άστρων οφείλεται στη δίωξη του Landau από το σταλινικό καθεστώς. Και τούτο, γιατί ήταν από τις λίγες φορές που ένα άρθρο σοβιετικού φυσικού γινόταν άμεσα γνωστό στους φυσικούς των ΗΠΑ, αφού δημοσιευόταν απευθείας σε επιστημονικό περιοδικό της Δύσης. Αστρικοί πυρήνες νετρονίων Το άρθρο του Landau στο Nature, παρά τα σφάλματά του, τράβηξε την προσοχή του Richard Tolman, ενός σπουδαίου θεωρητικού φυσικού στο Catlech, με παγκόσμια αναγνώριση ως αυθεντία στη γενκή σχετικότητα. O Tolman ενθουσιάστηκε με την ιδέα ενός άστρου από νετρόνια. Θεωρώντας ότι η έννοια του αστέρα νετρονίων παραμένει ένα πρόβλημα προς επίλυση, παρακίνησε τον Robert Oppenheimer να εφαρμόσει τις χωροχρονικές εξισώσεις του Αϊνστάιν στα άστρα που κατέρρεαν.Το καλοκαίρι του 1938 ο Oppenheimer συνεργάστηκε με τον Robert Serber για να ελέγξουν τα δεδομένα της εργασίας του Landau. Έτσι, στην εργασία τους με τίτλο ‘On the Stability of Stellar Neutron Cores‘, που δημοσιεύθηκε την 1η Οκτωβρίου του 1938, απέδειξαν ότι τα συνηθισμένα άστρα όπως ο Ήλιος, ήταν αδύνατον να έχουν πυρήνα νετρονίων. Διαφορετικά, ο Ήλιος μας θα ήταν πολύ πιο μικρός, λόγω της τεράστιας βαρυτικής έλξης του υπέρπυκνου πυρήνα του. Ο Oppenheimer άρχισε να αναρωτιέται μήπως οι πυρήνες του Landau έπαιζαν κάποιο ρόλο στο τέλος της ζωής των άστρων.Πριν από αρκετά χρόνια ένας άλλος φυσικός, ο Subrahmanyan Chandrasekhar, είχε ανακαλύψει ότι ένα άστρο που θα γινόταν λευκός νάνος δεν έπρεπε να υπερβαίνει μια συγκεκριμένη μάζα για να μην μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο: υπήρχε, άραγε, παρόμοιο όριο και για τον αστέρα νετρονίων; Έτσι, λίγους μήνες αργότερα, με τον φοιτητή George Michael Volkoff, και τον Tolman να τους συμβούλευε ανεπισήμως, χρησιμοποιώντας την θεωρία της γενικής σχετικότητητας, κάνοντας επίπονους υπολογισμούς κατέληξαν σε μια συνολική εικόνα για το πως σχηματίζεται ένας πυρήνας νετρονίων. Δημοσίευσαν τα αποτελέσματά τους στην εργασία τους με τίτλο «On massive neutron cores«, όπου παρουσιάζουν ένα άνω όριο – σήμερα γνωστό ως «όριο Tolman–Oppenheimer–Volkoff» – στη μάζα των αστέρων νετρονίων. Αν ξεπερνούσαν το όριο οι αστέρες γίνονταν ασταθείς.Ο Volkoff και ο Oppenheimer ανακάλυψαν ότι υπήρχε ένα τελικό όριο για τον αστέρα νετρονίων. Πέρα από μια συγκεκριμένη μάζα, ο πυρήνας του άστρου θα εξακολουθούσε να συστέλλεται – και μάλιστα αατέρμονα. Όπως o Chandrasekhar βρήκε ένα άνω όριο για τις μάζες των λευκών νάνων, έτσι και οι Volkoff και Oppenheimer αποκάλυψαν ένα παρόμοιο περιορισμό για τους αστέρες νετρονίων. Τι συμβαίνει στο άρχικό άστρο αν η μάζα του υπεβαίνει το όριο; «Το ερώτημα του τι συμβαίνει παραμένει αναπάντητο», αποκρίθηκαν. Όμως κανένας δεν είχε ακόμα πανικοβληθεί. Ήξεραν ότι είχαν μόλις αρχίσει να ασχολούνται με το πρόβλημα. Ενδεχομένως, οι φυσικές ιδιότητες της τόσο συμπιεσμένης ύλης δεν ήταν ακόμα πλήρως κατανοητές. Ίσως στο προσκήνιο να εμφανίζονται άγνωστες έως τώρα απωστικές δυνάμεις που να αποτρέπουν την οριστική κατάρρευση.Εννέα μήνες αργότερα, την 1η Σεπτεμβρίου του 1939, ο Oppenheimer και ένας ακόμα φοιτητής του, ο Hartland Snyder- δημοσίευσαν μια εργασία με τίτλο «Περί της Συνεχούς Βαρυτικής Συστολής». Η ιστορία έχει καταχωρίσει στην ημερομηνία αυτή την εισβολή των ναζί στην Πολωνία και την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμόυ Πολέμου. Ο φυσικός και ιστορικός της επιστήμης Jeremy Bernstein την αποκαλεί «μια από τις πιο σπουδαίες δημοσιεύσεις στη φυσική του εικοστού αιώνα», αν και τότε η εργασία τους πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Η πρώτη περιγραφή μιας μαύρης τρύπας Οι Oppenheimer και Snyder ξεκίνησαν με αφετηρία ένα άστρο που έχει καταναλώσει τα καύσιμά του. Για να απλουστεύσουν, μάλιστα, τους υπολογισμούς εκείνη την εποχή χωρίς τους σημερινούς υπολογιστές, αγνόησαν κάποιες πιέσεις και την περιστροφή του άστρου. Διαφορετικά θα ήταν αδύνατον να λύσουν το πρόβλημα. Όταν πάψουν οι πυρηνικές καύσεις ο πυρήνας του αστέρα δεν μπορεί να στηρίξει τον εαυτό του κόντρα στην έλξη της ίδιας της βαρύτητά του προς το κέντρο, και το αστρικό κουφάρι αρχίζει να συρρικνώνεται. Ο Oppenheimer και ο Snyder διαπίστωσαν ότι αν αυτός ο πυρήνας έχει μάζα πάνω από κάποιο όριο, το απομεινάρι του άστρου δεν θα μετατραπεί σε λευκό νάνο (όπως θα συμβεί με τον δικό μας Ήλιο) ούτε θα συμβιβαστεί με το να μείνει μια σφαίρα νετρονίων. Κι αυτό γιατί από τη στιγμή που η ύλη συμπιέζεται σε πυκνότητες πάνω συγκεκριμένο όριο, τα νετρόνια δεν μπορούν να φρενάρουν επαρκώς την κατάρρευση. Οι πιέσεις εκφυλισμού, που αναπτύσσονται από τα νετρόνια, δεν αρκούν.Ο Oppenheimer και ο Snyder υπολόγισαν ότι το άστρο θα συνεχίσει την ατέρμονη συρρίκνωσή του. Όταν πάρει η βαρύτητα το πάνω χέρι, δεν προβλέπεται διάλειμμα για να πάρουν ανάσα οι κουρασμένοι. Η ύλη μέσα σ’ ένα τέτοιο άστρο που καταρρέει βρίσκεται σε κατάσταση μόνιμης ελεύθερης πτώσης. Οι τελευταίες ακτίνες φωτός που διαφεύγουν προτού η «πόρτα» κλείσει οριστικά επιμηκύνονται σε τέτοιον βαθμό από την έλξη της βαρύτητας (από το ορατό περνούν στο υπέρυθρο, μετά στα ραδιοκύματα κι ακόμα παραπέρα) ώστε οι ακτίνες γίνονται αόρατες και το άστρο εξαφανίζεται από το οπτικό πεδίο. Ο χωροχρόνος υφίσταται τέτοια στρέβλωση γύρω από το άστρο που καταρρέει ώστε το άστρο κυριολεκτικά αυτο-αποκλείεται από το υπόλοιπο σύμπαν. «Παραμένει μόνο το βαρυτικό πεδίο του», ανέφεραν οι Oppenheimer και ο Snyder.Βρήκαν, επιπλέον, ότι το άστρο καταρρέει σε ένα σημείο, συμπιεσμένο σε μια ιδιομορφία άπειρης πυκνότητας και μηδενικού όγκου (κάτι που μοιάζει αδύνατον). Αυτό έλεγαν οι εξισώσεις τους, αλλά δίσταζαν να το πουν ευθέως. Ο λόγος ήταν ότι οι ιδιομορφίες προκαλούν τρόμο στους φυσικούς. Είναι ένα σήμα ότι υπ’ αυτές τις ακραίες συνθήκες κάτι δεν πάει καλά με τη θεωρία, ότι βρίσκονται σε μια επικράτεια όπου τα μαθηματικά που χρησιμοποιούν δεν περιγράφουν έγκυρα τα φυσικά δεδομένα. Είναι εξίσου άσχημο με το να προσπαθείς να διαιρέσεις έναν αριθμό με το μηδέν. Η απάντηση ότι η διαίρεση ενός αριθμύ με το μηδέν ισούται με άπειρο δεν είναι καθόλου ικανοποιητική. Μια ιδιομορφία σε μια εξίσωση της φυσικής, όπου μια παράμετρος δραπετεύει στο άπειρο, υποδηλώνει ένα παρόμοιο αδιέξοδο. Με δεδομένη αυτή την άβολη κατάσταση, ο Oppenheimer και ο Snyder δεν είχαν διάθεση να ψάξουν περισσότερο. Αυτό που ανέφεραν ήταν ήδη αρκετά αλλόκοτο. Σύμφωνα με τον Werner Israel, ήταν «η πιο τολμηρή και παράδοξα προφητική εργασία που δημοσιεύθηκε ποτέ σ’ αυτό το πεδίο. Στην εργασία αυτή δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζεται σήμερα αναθεώρηση».Στον τίτλο της εργασίας τους, ο Oppenheimer και ο Snyder αποκάλεσαν το συγκεκριμένο φαινόμενο «συνεχιζόμενη βαρυτική συστολή», που καθιερώθηκε ως η πρώτη σύγχρονη περιγραφή μιας μαύρης τρύπας.Ωστόσο, η εργασία αυτή, πέρασε σχεδόν απαρατήρητη για δυο λόγους. Πρώτον, δημοσιεύθηκε την ίδια ημέρα που ο Χίτλερ κήρυξε τον πόλεμο στην Πολωνία, πυροδοτώντας την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου καιδεύτερον στο ίδιο τεύχος του περιοδικού δημοσιεύθηκε μια πρωτοποριακή εργασία των Νiels Bohr και John Archibald Wheeler για τον μηχανισμό της πυρηνικής σχάσης, θέμα πολύ πιο σημαντικό και επείγον για τους φυσικούς της εποχής.Σύμφωνα με τον Kip Thorne, μόνο στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και μετά, όταν ανιχνεύθηκαν μαύρες τρύπες από τους αστρονόμους, η εργασία των Oppenheimer-Snyder αποδεικνύεται εκ των υστέρων, μια αξιόλογα πλήρης – και μαθηματικά ακριβής – περιγραφή της βαρυτικής κατάρρευσης και του σχηματισμού μιας μαύρης τρύπας. Ήταν δύσκολο για τους ανθρώπους της εποχής εκείνης να κατανοήσουν την συγκεκριμένη εργασία διότι αυτά που προέκυπταν από τα μαθηματικά της διέφεραν από την κρατούσα αντίληψη για το πως έπρεπε να συμπεριφέρονται τα ουράνια σώματα.Έχοντας κάνει λοιπόν το αρχικό δημουργικό άλμα για τη θεωρία των μαύρων τρυπών, ο Oppenheimer έπαψε να ασχολείται με την αστροφυσική!Δυο δεκαετίες αργότερα, ένας άλλος μεγάλος φυσικός, ο John Wheeler, προσπάθησε να μιλήσει στον Oppenheimer για την παλιά του εργασία σχετικά με τους εξαντλημενους αστέρες νετρονίων. Όμως ο Oppenheimer δεν έδειχνε πλέον κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτό που εξελισσόταν ραγδαία στο πιο καυτό αντικείμενο της φυσικής. Από επαγγελματική πλευρά, ήταν μια πρόσκαιρη παράκαμψη στην επιστημονική σταδιοδρομία του Oppenheimer, που περιλάμβανε τρεις και μόνο εργασίες. Αμέσως μετά επέστρεψε στη δουλειά του για τα πυρηνικά σωματίδια και τη φυσική των κοσμικών ακτίνων, απ’ όπου το 1942 πέρασε στο Σχέδιο Μανχάταν των ΗΠΑ, που είχε στόχο την κατασκευή της πρώτης ατομικής βόμβας στον κόσμο.Μολονότι, κανένας δυτικός φυσικός δεν ασχολήθηκε περαιτέρω με τη βαρυτική κατάρρευση, ο Lev Landau στη Σοβιετική Ένωση – ο φυσικός που άναψε την αστροφυσική σπίθα του Oppenheimer – εντυπωσιάστηκε βαθύτατα. Πρόσθεσε την εργασία των Oppenheimer-Snyder στη «χρυσή λίστα» του, έναν κατάλογο με τις κλασικές εργασίες που θεωρούσε ότι πρέπει κανείς να έχει διαβάσει.Πολλά χρόνια αργότερα, ο φυσικός Freeman Dyson ανέφερε στον Oppenheimer την ξεχασμένη εργασία του πάνω στις μαύρες τρύπες, αλλά ο πατέρας της ατομικής βόμβας δεν δέχθηκε να ακούσε λέξη. Επειδή ο Oppenheimer πίστευε ότι απλώς εφάρμοσε τους νόμους του Αϊνστάιν στα άστρα που καταρρέουν κι ότι δεν είχε ανακαλύψει κάποιον καινούργιο νόμο της φυσικής, ο Dyson υποψιάζεται ότι ο Oppenheimer θεωρούσε το επίτευγμά του άξιο μόνο για «μεταπτυχιακούς φοιτητές ή, έστω, φυσικούς τρίτης διαλογής». Δεν έβλεπε τον άθλο του ως θρίαμβο της θεωρίας. Ωστόσο ο Dyson είχε αντίθετη άποψη. Περιέγραψε την εργασία του Oppenheimer για τη συνεχιζόμενη βαρυτική συστολή ως την «πιο σημαντική συνεισφορά του στην επιστήμη, ένα αριστούργημα παράγωγης επιστήμης, που παίρνοντας μερικές από τις βασικές εξισώσεις του Αϊνστάιν μας έδειξε πως αυτές πυροδοτούν εκπληκτικά και απρόσμενα φαινόμενα στον πραγματικό κόσμο της αστροφυσικής«. https://physicsgg.files.wordpress.com/2023/08/on-continued-gravitational-contraction.pdf Ο J. Robert Oppenheimer (δεξιά) εφάρμοσε τις αρχές της γενικής σχετικότητας που διατύπωσε ο Albert Einstein (αριστερά), για να ανακαλύψει πώς μπορεί να σχηματιστεί υπό ορισμένες συνθήκες,αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως μαύρη τρύπα πηγές: 1. Μαύρες τρύπες και στρεβλώσεις του χρόνου, Kip S. Thorne, εκδόσεις κάτοπτρο 2. O ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΡΟΜΠΕΡΤ ΟΠΕΝΧΑΪΜΕΡ, Kai Bird & Martin Sherwin, εκδόσεις Τραυλός 3. ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ, Μάρσα Μπαρτούσακ, ΠΕΚ 4. Oppenheimer Almost Discovered Black Holes Before He Became ‘Destroyer of Worlds’ – https://www.scientificamerican.com/article/oppenheimer-almost-discovered-black-holes-before-he-became-destroyer-of-worlds/ https://physicsgg.me/2023/08/21/η-σπουδαιότερη-εργασία-του-οπενχάιμε/

Ο κοσμοναύτης της Roscosmos Andrei Fedyaev θα επιστρέψει από τον ISS στη Γη τον Σεπτέμβριο, σύμφωνα με τη NASA. Η αποδέσμευση του διαστημικού σκάφους Crew Dragon από τον σταθμό έχει προγραμματιστεί όχι νωρίτερα από την 1η Σεπτεμβρίου 2023. Η κατάρρευσή του αναμένεται κοντά στις ακτές της Φλόριντα (ΗΠΑ). Ο Andrey Fedyaev, μαζί με τους αστροναύτες της NASA, Stephen Bowen και Woody Hoburg, και τον αστροναύτη των ΗΑΕ, Sultan Al Neyadi, εργάζονται στον ISS από τον Μάρτιο του 2023. https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_567828

Ρωσία: Το διαστημόπλοιο «Luna-25» έστειλε την πρώτη φωτογραφία από την επιφάνεια της Σελήνης. Το ρωσικό διαστημόπλοιο «Luna-25» που εισήλθε την Τετάρτη (16/8), στην τροχιά της Σελήνης, σήμερα, Πέμπτη (17/8), τράβηξε και έστειλε την πρώτη φωτογραφία από τον μοναδικό φυσικό δορυφόρο της Γης.Τη συγκεκριμένη ανακοίνωση έκανε γνωστή η διαστημική υπηρεσία της Ρωσίας, Roscosmos με δήλωση σε ρωσικά ΜΜΕ. «Το διαστημόπλοιο Luna-25, βρίσκεται σε κυκλική τροχιά σαν ένας τεχνητός δορυφόρος της Σελήνης και τραβάει φωτογραφίες από την επιφάνεια της Σελήνης με τις κάμερες του συστήματος STS-L. Η εικόνα που ελήφθη σήμερα στις 08:23 ώρα Μόσχας δείχνει τον νότιο πολικό κρατήρα Zeeman στην άλλη πλευρά της Σελήνης. Οι συνταγμένες στο κέντρο του κρατήρα είναι γεωγραφικό πλάτος 75° S και γεωγραφικό μήκος 135° W», αναφέρει η ρωσική υπηρεσία διαστήματος. Σύμφωνα με τη Roscosmos ο κρατήρας Zeeman παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για τους ερευνητές, καθώς το ύψος του άξονά του «φτάνει τα 8 χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια ενός σχετικά επίπεδου πυθμένα»Οι εικόνες που προκύπτουν συμπληρώνουν σημαντικά τις διαθέσιμες προς το παρόν πληροφορίες σχετικά με αυτόν τον κρατήρα. Η πρώτη εικόνα στον κόσμο της μακρινής πλευράς του φεγγαριού ελήφθη τον Οκτώβριο του 1959 από τον σοβιετικό αυτόματο σταθμό "Luna-3"..«Επίσης το διαστημόπλοιο Luna-25 πραγματοποίησε παρατηρήσεις με τη βοήθεια των συσκευών ADRON-LR και PML, οι οποίες έχουν δημιουργηθεί από το Ρωσικό Ινστιτούτο Διαστημικής Έρευνας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, καθώς και της συσκευής, ARIES-L, η οποία έχει κατασκευαστεί μαζί με την εταιρεία Astron Electronics», προσθέτει η δήλωση.«Οι μετρήσεις πραγματοποιήθηκαν από αλληλουχίες ακτίνων Γάμμα και νετρονίων από την επιφάνεια της Σελήνης. Επίσης, ανακτήθηκαν παράμετροι διαστημικού πλάσματος και αερίων και σκόνης της σεληνιακής τροχιάς», καταλήγει. Η αποστολή του «Luna-25» Το «Luna-25» εκτοξεύτηκε με πύραυλο Soyuz από το κοσμοδρόμιο Βοστότσνι στις 11 Αυγούστου στις 2:10 τα ξημερώματα ώρα Μόσχας. Από τις 12 έως τις 14 Αυγούστου το αυτόματο διαστημόπλοιο προσάρμοσε δύο φορές τη διαδρομή του.Η πρώτη αποστολή του «Luna-25» έχει στόχο να δοκιμάσει τεχνολογία ομαλής προσεδάφισης και μπορεί να γίνει το πρώτο διαστημόπλοιο που θα προσεδαφιστεί στον νότιο πόλο του μοναδικού φυσικού δορυφόρου της Γης.Το διαστημόπλοιο θα κάνει κύκλους γύρω από τη Σελήνη, τον μοναδικό φυσικό δορυφόρο της Γης, για περίπου πέντε ημέρες, στη συνέχεια θα αλλάξει πορεία για να ξεκινήσει μια απαλή προσεδάφιση στον νότιο πόλο της Σελήνης η οποία έχει προγραμματιστεί για τις 21 Αυγούστου. Ο κύριος στόχος είναι η διεξαγωγή μελετών του σεληνιακού εδάφους για την παρουσία πάγου.Το «Luna-25», που έχει περίπου το μέγεθος ενός μικρού αυτοκινήτου, έχει σκοπό να λειτουργήσει για ένα χρόνο στο νότιο πόλο, όπου επιστήμονες στη NASA και άλλες διαστημικές υπηρεσίες, τα τελευταία χρόνια, έχουν εντοπίσει ίχνη παγωμένου νερού στους κρατήρες.Θα ερευνήσει τους φυσικούς πόρους συμπεριλαμβανομένου του νερού, ενώ θα μελετήσει και την εσωτερική δομή της Σελήνης και θα ερευνήσει και τον αντίκτυπο των κοσμικών ακτίνων και της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας της Σελήνης.Το «Luna-25» είναι εξοπλισμένο με πολλές κάμερες οι οποίες θα καταγράφουν με τεχνολογία time-lapse την προσεδάφιση.Κανένα ρωσικό διαστημόπλοιο δεν έχει εισέλθει σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη μετά το Luna-24, τη σοβιετική αποστολή στη Σελήνη το 1976, σύμφωνα με τον Ανατόλι Ζακ, δημιουργό και εκδότη του www.RussianSpaceWeb.com, που καταγράφει τα ρωσικά διαστημικά προγράμματα. https://www.in.gr/2023/08/17/b-science/space/rosia-diastimoploio-luna-25-esteile-tin-proti-fotografia-apo-tin-epifaneia-tis-selinis/