Δροσος Γεωργιος

Στην ελεύθερη πτωση: Το «Progress MS-22» απέπλευσε από τον ISS Το φορτηγό πλοίο Progress MS-22 έφυγε από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό αφού εργάστηκε σε αυτό για περισσότερους από έξι μήνες! Στις 02:50:30 ώρα Μόσχας, το πλοίο αποσυνδέθηκε από τη μονάδα Zvezda. Σε λίγες ώρες, ο κινητήρας θα ανάψει ώστε το φρενάρισμα να απομακρυνθεί - το πλοίο θα εισέλθει στην ατμόσφαιρα και θα καταρρεύσει. Άκαυστα στοιχεία της δομής του θα πέσουν στη μη πλωτή περιοχή του Νότιου Ειρηνικού Ωκεανού. Τη θέση του στον ISS θα πάρει το νέο διαστημόπλοιο Progress MS-24, η εκτόξευσή του είναι στις 23 Αυγούστου. Το φορτηγό εκτοξεύτηκε από το Μπαϊκονούρ στις 9 Φεβρουαρίου και έφτασε στο ISS δύο ημέρες αργότερα, παραδίδοντας περισσότερους από 2,5 τόνους φορτίου. Με τη βοήθεια των κινητήρων του πραγματοποιήθηκαν εννέα διορθώσεις τροχιάς του Δ.Δ.Σ.! https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_567855

Πριν από περισσότερα από 60 χρόνια, δύο πολύ υπομονετικά μουτράκια άνοιξαν το δρόμο στην ανθρωπότητα να περιφέρεται γύρω από τη Γη με τα μικρά πόδια τους. Η Μπέλκα και η Στρέλκα είναι τα πρώτα ζώα στην ιστορία της εξερεύνησης του διαστήματος που επέστρεψαν με επιτυχία στη Γη. Μετά από 25 ώρες πτήσης και 17 τροχιές γύρω από τον πλανήτη στο δεύτερο δορυφορικό πλοίο 1K - το πρωτότυπο του επανδρωμένου Vostok. 🐭 Δεν θυμούνται όλοι ότι τα σκυλιά πέταξαν παρέα με εργαστηριακά ποντίκια - ανώνυμα, αλλά συνέβαλαν και στην εξερεύνηση του διαστήματος. Ωστόσο, για τα σκυλιά υπήρχαν ορισμένες απαιτήσεις: ▫ φιλικό και υπομονετικό. ▫ έως 6 κιλά. ▫ έως 35 cm στο ακρώμιο. ▫ηλικία από 2 έως 6 ετών. ▫μόνο θηλυκα (η συσκευή διακοπής είναι απλούστερη). ▫ανοιχτό χρώμα (καλύτερα φαίνεται στις οθόνες). ▫χαριτωμένο (με το βλέμμα στα μέσα ενημέρωσης). Λίγους μήνες μετά την πτήση, η Strelka γέννησε έξι υγιή κουτάβια 😊 https://vk.com/presscentre.energia?w=wall-167742670_3035

Τι συμβαίνει στο Luna-25; (νεώτερη ενημέρωση) Στις 20 Αυγούστου η ρωσική διαστημική υπηρεσία ανακοίνωσε ότι το διαστημικό σκάφος Luna-25 καταστράφηκε μετά από σύγκρουση στην επιφάνεια της Σελήνης. Οι ενέργειες για την αποκατάσταση της επικοινωνίας με τον σταθμό, μετά το πρόβλημα που παρουσιάστηκε την προηγούμενη ημέρα δεν έφεραν αποτελέσματα. Σύμφωνα με το πρόγραμμα πτήσης, στις 19 Αυγούστου, το Luna-25 θα έμπαινε σε τροχιά προσελήνωσης. Τελικά δεν κατάφερε να εκτελέσει τους κατάλληλους ελιγμούς με τις καθορισμένες παραμέτρους. Στο εγγύς μέλλον, ειδική διυπηρεσιακή επιτροπή θα διερευνήσει τα αίτια που οδήγησαν στη συντριβή του Luna-25. Στις 19 Αυγούστου, λίγο πριν την απώλεια της επικοινωνίας με το Luna-25, η Roscosmos ανέφερε τα πρώτα δεδομένα των επιστημονικών οργάνων του διαστημικού σκάφους. Το φασματόμετρο νετρονίων και γάμμα ADRON-LR κατέγραψε έντονες γραμμές χημικών στοιχείων από το σεληνιακού εδάφους. Για πρώτη φορά στην τροχιά της Σελήνης, ενεργοποιήθηκε ο αναλυτής ενέργειας-μάζας ιόντων ARIES-L. Επιπλέον, με τη βοήθεια του συστήματος απεικόνισης STS-L, ελήφθησαν νέα δεδομένα για το σεληνιακό ανάγλυφο, τα οποία θα επιτρέψουν την βελτίωση της πλοήγησης σε μελλοντικές αποστολές. πηγή: https://russian.rt.com/science/article/1190801-roskosmos-luna-25-neshtatnaya-situaciya Η πρώτη αποστολή της Ρωσίας στη Σελήνη εδώ και σχεδόν μισό αιώνα φαίνεται πως αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Σύμφωνα με μια αινιγματική ανακοίνωση της ρωσικής διαστημικής υπηρεσίας Roskosmos, «σημειώθηκε μη φυσιολογική κατάσταση στο διαστημόπλοιο Luna-25 και οι ειδικοί αναλύουν την κατάσταση»Το διαστημικό σκάφος Luna-25 υποτίθεται πως χτες (19 Αυγούστου) θα έκανε ελιγμούς στην τελική τροχιά πριν από την προσελήνωσή του, η οποία είχε προγραμματιστεί για την Δευτέρα (21 Αυγούστου). Όμως το διαστημικό σκάφος αντιμετώπισε πρόβλημα κατά την καύση του κινητήρα.Το ρωσικό διαδίκτυο είναι πλέον γεμάτο με φήμες/σενάρια αποτυχίας και οι περισσότεροι υποθέτουν ότι το Luna-25 χάθηκε. Αυτό θα ήταν μεγάλο πλήγμα για το διαστημικό πρόγραμμα της Ρωσίας.Αν οι Ρώσοι δεν λύσουν σύντομα το πρόβλημα με το Luna-25, τότε οι Ινδοί με το Chandrayaan-3 θα φτάσουν πρώτοι στο νότιο πόλο της Σελήνης. πηγή: https://www.space.com/russia-luna-25-moon-lander-glitch

Τα πρώτα αποτελέσματα της εργασίας των επιστημονικών οργάνων του αυτόματου σταθμού "Luna-25" σε σεληνιακή τροχιά Κατά τη διάρκεια της πτήσης πραγματοποιήθηκαν αρκετές ενεργοποιήσεις επιστημονικού εξοπλισμού που δημιουργήθηκε στο ΙΚΑ ΡΑΣ. Αναλύοντας τα δεδομένα τους προέκυψαν τα ακόλουθα αποτελέσματα: ▪ Στο ενεργειακό φάσμα των ακτίνων γάμμα, το φασματόμετρο νετρονίων και γάμμα ADRON-LR κατέγραψε τις πιο έντονες γραμμές χημικών στοιχείων του σεληνιακού εδάφους. ▪ Για πρώτη φορά στην τροχιά της Σελήνης, ενεργοποιήθηκε ο αναλυτής ενέργειας-μάζας ιόντων ARIES-L, σχεδιασμένος να μελετά την εξώσφαιρα ιόντων κοντά στην επιφάνεια στην υποπολική περιοχή της Σελήνης. Τα δεδομένα κατέστησαν δυνατή την επιλογή του βέλτιστου τρόπου λειτουργίας της συσκευής στη σεληνιακή επιφάνεια για τη μέτρηση των ενεργειακών φασμάτων των σωματιδίων στην περιοχή ενέργειας από 10 eV έως 3000 eV. ▪ Το όργανο PML, σχεδιασμένο για να ανιχνεύει μικροσωματίδια που αιωρούνται κοντά στην επιφάνεια της Σελήνης και να προσδιορίζει τις παραμέτρους του πλάσματος που το περιβάλλει, έχει καταγράψει το συμβάν πρόσκρουσης μικρομετεωρίτη. Πιθανότατα, αυτός ο μικρομετεωρίτης ανήκει στη βροχή μετεωριτών Περσείδων, την οποία το διαστημόπλοιο Luna-25 κατάφερε να διασχίσει με επιτυχία κατά τη διάρκεια της πτήσης του στη Σελήνη. ▪ Με βάση τα αποτελέσματα της επεξεργασίας δύο καρέ εικόνων της Σελήνης, που έγιναν στις 17 Αυγούστου από τις κάμερες προσγείωσης του συστήματος STS-L, ειδικοί από το IKI RAS και το MIIGAiK πραγματοποίησαν δέσμευση σε ψηφιακό υψομετρικό μοντέλο. Αυτή η τεχνολογία θα επιτρέψει στο μέλλον να βελτιώσει σημαντικά την ακρίβεια της γνώσης της τροχιάς του διαστημικού σκάφους. Αυτές οι εικόνες δείχνουν τον κρατήρα Zeeman. Στη λίστα με τους είκοσι βαθύτερους κρατήρες του νότιου ημισφαιρίου της σελήνης βρίσκεται στην τρίτη θέση. Έχει μια ασυνήθιστη αναλογία μεγέθους: η διάμετρος είναι περίπου 190 km, το βάθος είναι περίπου 8 km. Ο σχηματισμός του συνδέεται με μια πολύ ισχυρή κρούση, η οποία είναι δυνατή εάν η ταχύτητα του κρουστικού εκκρεμούς είναι πολύ υψηλή ή η ουσία του είναι πολύ πυκνή. Λεπτομερείς φωτογραφίες δείχνουν ότι το κάτω μέρος του κρατήρα είναι διάστικτο με μικρότερα. Αυτό συμβαίνει εάν μέρος της ουσίας που εκτοξεύτηκε κατά την πρόσκρουση πέσει πίσω και δημιουργούσε πολλές μικρές «λακκούβες». Τέτοιοι σχηματισμοί είναι πολύ ενδιαφέροντες από την άποψη της σεληνιακής γεωλογίας. https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_567848

Yutu-2: 4 χρόνια στην αθέατη πλευρά της Σελήνης. Το κινεζικό διαστημικό όχημα χαρτογραφεί το υπέδαφος της αθέατης πλευράς της Σελήνης Εκτοξεύτηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2018, μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Σελήνης στις 12 Δεκεμβρίου 2018, πριν κάνει την πρώτη προσελήνωση στην αθέατη πλευρά της Σελήνης στις 3 Ιανουαρίου 2019. Το Yutu-2 είναι το μακροβιότερο σεληνιακό ρόβερ και το πρώτο σεληνιακό ρόβερ που κινείται στην αθέατη πλευρά της Σελήνης. Μέχρι τον Ιανουάριο του 2022, το Yutu-2 είχε διανύσει απόσταση μεγαλύτερη από 1.000 μέτρα κατά μήκος της επιφάνειας της Σελήνης Το 2019 το κινεζικό ρομποτικό όχημα Yutu-2 έγινε το πρώτο ανθρώπινο δημιούργημα που προσεδαφίστηκε και λειτούργησε στην αθέατη πλευρά της Σελήνης. Το ρόβερ καταγράφει μοναδικές εικόνες της επιφάνειας της αθέατης (και όχι σκοτεινής) πλευράς του φεγγαριού και των κρατήρων που υπάρχουν εκεί που είναι σημαντικά λιγότεροι από εκείνους της ορατής πλευράς.Το Yutu-2 πραγματοποιεί επίσης δειγματοληψίες ορυκτών από το μανδύα του φεγγαριού. Τώρα το ρόβερ δίνει τη δυνατότητα στους επιστήμονες να χαρτογραφήσουν το εσωτερικό της αθέατης πλευράς της Σελήνης σε βάθη 300 μέτρων από την επιφάνεια της. Τα αποτελέσματά της σχετικής μελέτης δημοσιεύτηκαν στην επιθεώρηση «Journal of Geophysical Research: Planets» και αποκαλύπτουν δισεκατομμύρια χρόνια κρυμμένης σεληνιακής ιστορίας.«To Yutu-2 είναι εξοπλισμένο με μια τεχνολογία που ονομάζεται Lunar Penetrating Radar (LPR) που επιτρέπει στο ρόβερ να στέλνει ραδιοσήματα κάτω από την επιφάνεια της Σελήνης σε μεγάλα βάθη και στη συνέχεια, ακούει την ηχώ τους» λέει ο Τζιανκινγκ Φενγκ, ειδικός στις αποκαλούμενες «αστρογεωλογικές» έρευνες στο Planetary Science Institute στην Αριζόνα, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.Οι επιστήμονες μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτή την ηχώ, τα ραδιοκύματα που αναπηδούν από υπόγειες γεωλογικές δομές, για να δημιουργήσουν έναν χάρτη του σεληνιακού υπεδάφους. Το 2020, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν το LPR του Yutu-2 για να χαρτογραφήσουν τα ανώτερα στρώματα του υπεδάφους φεγγαριού καταφέρνοντας να φτάσουν σε βάθη περίπου 40 μέτρων από την επιφάνεια αλλά τώρα έκαναν μια πραγματική βουτιά στο εσωτερικό του φυσικού μας δορυφόρου.Τα νέα δεδομένα που προέκυψαν δείχνουν ότι τα πρώτα 300 μέτρα του υπεδάφους της Σελήνης αποτελούνται από πολλαπλά στρώματα σκόνης, χώματος και σπασμένων πετρωμάτων. Εντοπίστηκε επίσης ένας κρατήρας που σχηματίστηκε όταν κάποιος μεγάλος διαστημικός βράχος έπεσε κάποτε στην αθέατη πλευρά της Σελήνης. Οι ερευνητές εκτιμούν πώς τα… μπάζα που περιβάλλουν αυτόν τον κρατήρα ήταν είναι συντρίμμια της τρομερής πρόσκρουσης. Πιο κάτω από τον κρατήρα οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι υπάρχουν πέντε ξεχωριστά στρώματα σεληνιακής λάβας που έρεε εκεί πριν από δισεκατομμύρια χρόνια.Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι λίγο μετά την γέννηση της Γης πριν από περίπου 4,5 δισ. έτη ένα περιφερόμενο στο επίσης νεογέννητο ηλιακό μας σύστημα διαστημικό σώμα με μέγεθος παρόμοιο με αυτό του πλανήτη Άρη έπεσε πάνω στη Γη. Η κολοσσιαία σύγκρουση δεν κατέστρεψε (ευτυχώς για εμάς) τη Γη αλλά εκτοξεύτηκαν και μπήκαν σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας γιγάντιες ποσότητες υλικών τα οποία γρήγορα ενώθηκαν σχηματίζοντας την Σελήνη.Η νέα μελέτη και κάθε έρευνα που φωτίζει τα γεωλογικά μυστικά της Σελήνης είναι εκτός των άλλων πολύτιμα για την καλύτερη οργάνωση των κάθε είδους αποστολών και κυρίως των επανδρωμένων που σχεδιάζονται να γίνουν στον φυσικό μας δορυφόρο τα επόμενα χρόνια όπως επίσης και για τα σχέδια δημιουργίας μόνιμων εγκαταστάσεων για τους ανθρώπους εκεί. πηγή: https://www.naftemporiki.gr/techscience/1505091/kineziko-rover-chartografei-to-ypedafos-tis-atheatis-pleyras-tis-selinis/ – https://en.wikipedia.org/wiki/Yutu-2

Φωτογραφίες της Σελήνης από το Chandrayaan-3 … πριν την προσελήνωση H σεληνιακή επιφάνεια όπως την είδε το ινδικό διαστημικό σκάφος Chandrayaan-3 στις 17Αυγούστου 2023, ενώ βρισκόταν σε τροχιά γύρω από την Σελήνη Το ινδικό διαστημικό σκάφος Chandrayaan-3 προετοιμάζεται για την προσελήνωσή του στις 23 ή στις 24 Αυγούστου. Ενόψει αυτής της ιστορικής προσπάθειας απαθανάτισε εντυπωσιακές εικόνες από την επιφάνεια της Σελήνης που βλέπουμε στο βίντεο που ακολουθεί:. Κανένα διαστημικό σκάφος σκάφος μέχρι σήμερα δεν προσεληνώθηκε κοντά στον νότιο πόλο, μια περιοχή που πιστεύεται ότι είναι πλούσια σε παγωμένο νερό που θα μπορούσε να συντηρήσει σεληνιακή βάση. Υπενθυμίζεται ότι το ρωσικό διαστημικό σκάφος Luna-25 έχει προγραμματιστεί να προσεληνωθεί επίσης στον νότιο πόλο τις επόμενες ημέρες, πιθανόν στις 21 Αυγούστου. https://www.space.com/india-chandrayaan-3-moon-photos-august-2023 Περιμένοντας την προσελήνωση του Chandrayaan-3. Μετά την καταστροφική πρόσκρουση στην επιφάνεια της Σελήνης του ρωσικού διαστημικού σκάφους Luna-25, τα βλέμματα στρέφονται στο ινδικό διαστημικό σκάφος Chandrayaan-3, το οποίο προετοιμάζεται για την προσελήνωσή του στις 23 Αυγούστου.Η ινδική υπηρεσία διαστήματος ISRO θα μεταδώσει ζωντανά την προσπάθεια προσελήνωσης του Chandrayaan-3: https://physicsgg.me/2023/08/20/περιμένοντας-την-προσελήνωση-του-chandrayaan-3/

Προσεχώς εργοστάσια σε τροχιά γύρω από τη Γη. Μία γραμμή παραγωγής στο διάστημα μπορεί να ακούγεται σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά είναι ήδη γεγονός, σε πολύ μικρή κλίμακα.Πρόκειται για μια νεοσύστατη αγορά που οι αναλυτές και αρκετές startup προβλέπουν ότι θα απογειωθεί. «Σε ό,τι αφορά τα φαρμακευτικά προϊόντα, τους ημιαγωγούς, τα προϊόντα ομορφιάς και υγείας και, ενδεχομένως τα τρόφιμα, με την έννοια των νέων καλλιεργειών, εκτιμούμε ότι η αγορά θα ξεπεράσει τα 10 δισεκατομμύρια δολάρια κάποια στιγμή το 2030, ανάλογα με την ταχύτητα ωρίμανσης», δηλώνει στο CNBC ο Ιλαν Ρόζενκοπφ, εταίρος της συμβουλευτικής εταιρείας McKinsey.Το Διάστημα προσφέρει ένα μοναδικό περιβάλλον για την έρευνα και την ανάπτυξη, επειδή τα υψηλότερα επίπεδα ακτινοβολίας, η μικροβαρύτητα και το κενό, επιτρέπουν στις εταιρείες να επινοήσουν νέες μεθόδους κατασκευής ή υλικά, με τρόπους που θα ήταν αδύνατοι στη Γη.Η πρακτική αυτή δεν είναι εντελώς καινούργια. Ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός έχει φιλοξενήσει αρκετά πειράματα από ακαδημαϊκούς, κυβερνητικές υπηρεσίες αλλά και εταιρείες, με στόχο την ανάπτυξη ανθρώπινων ιστών, την κατασκευή καθαρότερων ημιαγωγών και την ανάπτυξη νέων ή καλύτερων φαρμάκων. Στον προϋπολογισμό για το 2024, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν διέθεσε επιπλέον 5 εκατομμύρια δολάρια για τη NASA προκειμένου να συνεχιστούν οι έρευνες για τον καρκίνο στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS). Ωστόσο, η πρόσβαση στον ISS είναι ακατόρθωτη για τους περισσότερους ενδιαφερόμενους ενώ η ζήτηση αυξάνεται. Τώρα, αρκετές startup βλέπουν την ευκαιρία να ικανοποιήσουν τη ζήτηση δημιουργώντας μικρά, διαστημικά εργοστάσια. Καλύτερα φάρμακα «εξ ουρανού» Μια από αυτές είναι η εταιρεία Varda Space Industries στη Νότια Καλιφόρνια. Η αποστολή της Varda είναι να βοηθήσει τις φαρμακευτικές εταιρείες να βελτιώσουν τα φάρμακά τους ή να επινοήσουν νέες θεραπείες εκμεταλλευόμενες τις μοναδικές ιδιότητες του Διαστήματος και στη συνέχεια να στείλουν τα σκευάσματα πίσω στη Γη.Το «κλειδί» για την επιχειρηματική πρόταση της Varda είναι ένα φαινόμενο γνωστό ως κρυστάλλωση πρωτεϊνών. Αυτό συμβαίνει όταν υπερκορεσμένα διαλύματα πρωτεϊνών ουσιαστικά εξατμίζονται για να σχηματίσουν ένα στερεό, ώστε οι επιστήμονες να μπορούν να μελετήσουν τη δομή μιας πρωτεΐνης.Η ανάλυση της κρυσταλλικής δομής μιας πρωτεΐνης μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα τους μηχανισμούς των ασθενειών, να εντοπίσουν «στόχους» φαρμάκων και να βελτιστοποιήσουν το σχεδιασμό φαρμάκων: φάρμακα με λιγότερες παρενέργειες, πιο αποτελεσματικά και πιο ανθεκτικά. Χρόνια έρευνας έχουν αποδείξει ότι οι πρωτεϊνικοί κρύσταλλοι που αναπτύσσονται στο διάστημα είναι πολύ καλύτερης ποιότητας από εκείνους που αναπτύσσονται στη Γη. Στόχος δεν είναι να αναπτυχθεί καθ’ ολοκληρία ένα φάρμακο στο διάστημα, αλλά μόνο η δραστική ουσία που εξασφαλίζει τα θεραπευτικά αποτελέσματα.«Δεν θα φτιάξουμε πενικιλίνη ή ιβουπροφαίνη (…) αυτό υπερβαίνει κατά πολύ τις τρέχουσες δυνατότητές μας», παραδέχεται ο Ντέλιαν Ασπαρούχοφ, συνιδρυτής και πρόεδρος της Varda Space Industries.«Υπάρχει όμως μία μεγάλη γκάμα φαρμάκων που εξασφαλίζουν δισεκατομμύρια εσόδων ετησίως, καλύπτονται και από τις τρέχουσες εγκαταστάσεις παραγωγής μας».Ο Ασπαρούχοφ παρατήρησε ότι σε ολόκληρες τις, ΗΠΑ το 2021 και το 2022, στις εκατοντάδες εκατομμύρια δόσεις του εμβολίου της Pfizer για την Covid-19, η συνολική ποσότητα του πρωτογενούς φαρμακευτικού συστατικού από κρυσταλλικό mRNA, θα χωρούσε άνετα «σε δυο κανάτες». Ταχύτερα τσιπ Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στο Κάρντιφ της Ουαλίας, η Space Forge σχεδιάζει το δικό της διαστημικό εργοστάσιο για την κατασκευή ημιαγωγών επόμενης γενιάς. Στόχος της Space Forge είναι να κατασκευάσει υποστρώματα ημιαγωγών, αντικαθιστώντας το πυρίτιο με άλλα υλικά, για την κατασκευή πιο αποδοτικών τσιπ με υψηλότερες επιδόσεις. «Τα υλικά επόμενης γενιάς θα μας επιτρέψουν να πετύχουμε μια αποδοτικότητα που δεν έχουμε ξαναδεί», εκτιμά ο Αντριου Πάρλοκ, διευθύνων σύμβουλος της Space Forge στις ΗΠΑ. «Μιλάμε για βελτίωση της απόδοσης των ημιαγωγών κατά δέκα ή και εκατό φορές». Ακριβώς όπως και με τα φαρμακευτικά προϊόντα, το «μυστικό» πίσω από τη βελτίωση των επιδόσεων στους ημιαγωγούς έγκειται στη δημιουργία των τέλειων κρυστάλλων στο διάστημα. Αυτού του είδους τα προηγμένα τσιπ είναι σημαντικά για την τεχνολογία 5G και τα ηλεκτρικά οχήματα. Οπως η Varda, έτσι και η Space Forge σχεδιάζει να κατασκευάσει μόνο ένα μέρος των τσιπ στο διάστημα.«Μόλις δημιουργήσουμε αυτούς τους κρυστάλλους στο διάστημα, μπορούμε να τους φέρουμε πίσω στο έδαφος και να αναπαράγουμε αποτελεσματικά τη διαδικασία παραγωγής στη Γη», εξήγησε ο Τζος Γουέστερν, διευθύνων σύμβουλος και συνιδρυτής της Space Forge προσθέτοντας με ανακούφιση πως για το επιχειρηματικό τους μοντέλο δεν θα χρειαστούν αμέτρητα ταξίδια στο διάστημα. πηγή: https://www.kathimerini.gr/life/science/562574902/ergostasia-tha-petoyn-se-trochia-gyro-apo-ti-gi/

Το ρωσικό τηλεσκόπιο ART-XC του διαστημικού παρατηρητηρίου Spektr-RG βοηθά στην κατανόηση της φύσης των πηγών ακτινοβολίας υψηλής ενέργειας Ρώσοι αστροφυσικοί από το Ινστιτούτο Διαστημικών Ερευνών και το A.F. Το Ioffe RAS ερεύνησε το συμπαγές αστρικό σμήνος Westerlund 2. Χάρη στα νέα δεδομένα που ελήφθησαν από το ρωσικό τηλεσκόπιο ακτίνων Χ ART-XC στο διαστημικό παρατηρητήριο Spektr-RG, κατέστη σαφές ότι η πηγή της υψηλής ενέργειας ακτινοβολίας ακτίνων Χ σε αυτό είναι πιθανότατα αστρικά ηλεκτρόνια ανέμου που επιταχύνονται σε πολύ υψηλές ενέργειες . Διαβάστε περισσότερα στον ιστότοπό μας: https://www.roscosmos.ru/39646/ https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_567841

Η σπουδαιότερη εργασία του Οπενχάιμερ. Πώς οι σταλινικές εκκαθαρίσεις του 1936-38 έγιναν αφορμή για την σπουδαιότερη δημοσίευση του Οπενχάιμερ Σκίτσο του Gabriel Alcala Πολύ πριν αρχίσει να εργάζεται στο Manhattan Project και την ανάπτυξη της ατομικής βόμβας, ο J. Robert Oppenheimer ήταν ένας πρωτοπόρος φυσικός με σημαντικές επιστημονικές δημοσιεύσεις στην κβαντική θεωρία, την ατομική και πυρηνική φυσική, τα στοιχειώδη σωματίδια και τις κοσμικές ακτίνες. Στο σύνολο των εργασιών του Oppenheimer εύκολα εντοπίζει κανείς τρεις δημοσιεύσεις, που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα ερευνητικά ενδιαφέροντά του. Στην ταινία «Oppenheimer», του Christopher Nolan, μάλλον δεν θα βρούμε καμία αναφορά γι’ αυτές. Πρόκειται για τις τρεις μοναδικές δημοσιεύσεις του στον τομέα της αστροφυσικής οι οποίες έγιναν την διετία 1938-39: Αν πάρουμε τα πράγματα από την αρχή θα δούμε ότι η αφορμή για αυτές τις τρεις αστροφυσικές εργασίες του Oppenheimer ήταν … η Μεγάλη Εκκαθάριση του Στάλιν.Στις 19 Φεβρουαρίου του 1938, ενώ ο λαός της σοβιετικής ένωσης βίωνε τον Μεγάλο Τρόμο, δημοσιεύθηκε στο δυτικό επιστημονικό περιοδικό Nature (με την βοήθεια του Niels Bohr) μια εργασία ενός από τους σημαντικότερους φυσικούς της ΕΣΣΔ, του Lev Davidovich Landau, με τίτλο ‘Origin of Stellar Energy‘, στην οποία υποστήριζε ότι στην καρδιά του Ήλιου υπάρχει ένα μικρό άστρο νετρονίων. Όμως, η φυσική που χρησιμοποιούσε στην συγκεκριμένη εργασία είχε σοβαρά σφάλματα. Στη συνέχεια ο Landau συνελήφθη και φυλακίστηκε από το σοβιετικό κράτος, όχι για τη λάθος φυσική που χρησιμοποίησε στην εν λόγω δημοσίευση, αλλά για τις αντισταλινικές του απόψεις. O Landau ως «κατάσκοπος» των Ναζί Στα τέλη του 1937 ο Landau, που τότε ήταν ήδη επικεφαλής της έρευνας στη θεωρητική φυσική στη Μόσχα, αισθάνθηκε την θύελλα των εκκαθαρίσεων να τον πλησιάζει. Πανικόβλητος αναζήτησε προστασία. Θα μπορούσε πιθανόν να αποφύγει τον κίνδυνο αν συγκέντρωνε τη δημόσια προσοχή ως διαπρεπής επιστήμονας. Αναζήτησε λοιπόν ανάμεσα στις επιστημονικές ιδέες του κάποια που θα μπορούσε ενδεχομένως να προκαλέσει μεγάλη εντύπωση, τόσο στον δυτικό όσο και τον ανατολικό κόσμο. Τελκά, επέλεξε μια ιδέα που τριβέλιζε στο νου του από τις αρχές της δεκαετίας του 1930, την ιδέα ότι τα «κανονικά» άστρα όπως ο Ήλιος ίσως διέθεταν στο κέντρο τους αστρικούς πυρήνες νετρονίων, όπως τους αποκαλούσε ο ίδιος. Για να εξασφαλίσει ότι το άρθρο θα τραβούσε όσο το δυνατόν την προσοχή του κοινού, προέβη σε μια σειρά ασυνήθιστων ενεργειών.Το υπέβαλε στα ρωσικά για δημοσίευση στο περιοδικό «Εκθέσεις της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ», που εκδίδονταν στη Μόσχα, και παράλληλα το έστειλε μεταφρασμένο στα αγγλικά στον διάσημο φυσικό Niels Bohr στην Κοπεγχάγη. Ο Bohr ως επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, ήταν λίγο πολύ αποδεκτός από τις σοβιετικές αρχές, ακόμη και κατά την περίοδο των Μεγάλων Εκκαθαρίσεων. O Landau παρακαλούσε τον Bohr να υποβάλλει το άρθρο του για δημοσίευση στο βρετανικό περιοδικό Nature, ένα από τα μεγαλύτερης κυκλοφορίας και πιο σοβαρά επιστημονικά περιοδικά στον κόσμο. O Landau είχε φίλους που κατείχαν υψηλές θέσεις – αρκετά υψηλές θέσεις ώστε να φροντίσουν αμέσως μόλις ο Bohr ενέκρινε το άρθρο και το υπέβαλε στο Nature, να σταλεί ένα τηλεγράφημα από τη συντακτική ομάδα της κυβερνητικής εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας Izvestia στον Bohr, ζητώντας την γνώμη του σχετικά με το άρθρο.H δημοσίευση στο Nature και η θεαματική του προβολή με τα εγκωμιαστικά σχόλια του Βοhr στις σοβιετικές εφημερίδες έγιναν με μοναδικό σκοπό να γλιτώσει την σύλληψη ο Landau. Κι όμως, η εκστρατεία αυτή δεν ήταν αρκετή για να τoν σώσει. Νωρίς το πρωί της 28ης Απριλίου του 1938, o Landau, ένας εβραίος και φλογερός μαρξιστής, συνελήφθη στο σπίτι του και φυλακίστηκε με την γελοία κατηγορία της κατασκοπίας υπέρ των Γερμανών. Για την ιστορία, αποφυλακίστηκε τον Απρίλιο του 1939, ύστερα από έκκληση για την απελευθέρωσή του που έκανε ο πιο φημισμένος τότε σοβιετικός πειραματικός φυσικός Pyotr Kapitsa, υποστηρίζοντας ότι ο Landau ήταν ο μόνος από τους σοβιετικούς θεωρητικούς φυσικούς που θα μπορούσε να λύσει το μυστήριο της υπερρευστότητας (Κι έτσι έγινε! Ο Landau εξήγησε το φαινόμενο της υπερρευστότητας χρησιμοποιώντας τους νόμους της κβαντομηχανικής και βραβεύθηκε με το Νόμπελ Φυσικής).Δεν θα ήταν υπερβολή αν κάποιος ισχυριζόταν ότι η ενασχόληση του Oppenheimer με την φυσική των άστρων οφείλεται στη δίωξη του Landau από το σταλινικό καθεστώς. Και τούτο, γιατί ήταν από τις λίγες φορές που ένα άρθρο σοβιετικού φυσικού γινόταν άμεσα γνωστό στους φυσικούς των ΗΠΑ, αφού δημοσιευόταν απευθείας σε επιστημονικό περιοδικό της Δύσης. Αστρικοί πυρήνες νετρονίων Το άρθρο του Landau στο Nature, παρά τα σφάλματά του, τράβηξε την προσοχή του Richard Tolman, ενός σπουδαίου θεωρητικού φυσικού στο Catlech, με παγκόσμια αναγνώριση ως αυθεντία στη γενκή σχετικότητα. O Tolman ενθουσιάστηκε με την ιδέα ενός άστρου από νετρόνια. Θεωρώντας ότι η έννοια του αστέρα νετρονίων παραμένει ένα πρόβλημα προς επίλυση, παρακίνησε τον Robert Oppenheimer να εφαρμόσει τις χωροχρονικές εξισώσεις του Αϊνστάιν στα άστρα που κατέρρεαν.Το καλοκαίρι του 1938 ο Oppenheimer συνεργάστηκε με τον Robert Serber για να ελέγξουν τα δεδομένα της εργασίας του Landau. Έτσι, στην εργασία τους με τίτλο ‘On the Stability of Stellar Neutron Cores‘, που δημοσιεύθηκε την 1η Οκτωβρίου του 1938, απέδειξαν ότι τα συνηθισμένα άστρα όπως ο Ήλιος, ήταν αδύνατον να έχουν πυρήνα νετρονίων. Διαφορετικά, ο Ήλιος μας θα ήταν πολύ πιο μικρός, λόγω της τεράστιας βαρυτικής έλξης του υπέρπυκνου πυρήνα του. Ο Oppenheimer άρχισε να αναρωτιέται μήπως οι πυρήνες του Landau έπαιζαν κάποιο ρόλο στο τέλος της ζωής των άστρων.Πριν από αρκετά χρόνια ένας άλλος φυσικός, ο Subrahmanyan Chandrasekhar, είχε ανακαλύψει ότι ένα άστρο που θα γινόταν λευκός νάνος δεν έπρεπε να υπερβαίνει μια συγκεκριμένη μάζα για να μην μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο: υπήρχε, άραγε, παρόμοιο όριο και για τον αστέρα νετρονίων; Έτσι, λίγους μήνες αργότερα, με τον φοιτητή George Michael Volkoff, και τον Tolman να τους συμβούλευε ανεπισήμως, χρησιμοποιώντας την θεωρία της γενικής σχετικότητητας, κάνοντας επίπονους υπολογισμούς κατέληξαν σε μια συνολική εικόνα για το πως σχηματίζεται ένας πυρήνας νετρονίων. Δημοσίευσαν τα αποτελέσματά τους στην εργασία τους με τίτλο «On massive neutron cores«, όπου παρουσιάζουν ένα άνω όριο – σήμερα γνωστό ως «όριο Tolman–Oppenheimer–Volkoff» – στη μάζα των αστέρων νετρονίων. Αν ξεπερνούσαν το όριο οι αστέρες γίνονταν ασταθείς.Ο Volkoff και ο Oppenheimer ανακάλυψαν ότι υπήρχε ένα τελικό όριο για τον αστέρα νετρονίων. Πέρα από μια συγκεκριμένη μάζα, ο πυρήνας του άστρου θα εξακολουθούσε να συστέλλεται – και μάλιστα αατέρμονα. Όπως o Chandrasekhar βρήκε ένα άνω όριο για τις μάζες των λευκών νάνων, έτσι και οι Volkoff και Oppenheimer αποκάλυψαν ένα παρόμοιο περιορισμό για τους αστέρες νετρονίων. Τι συμβαίνει στο άρχικό άστρο αν η μάζα του υπεβαίνει το όριο; «Το ερώτημα του τι συμβαίνει παραμένει αναπάντητο», αποκρίθηκαν. Όμως κανένας δεν είχε ακόμα πανικοβληθεί. Ήξεραν ότι είχαν μόλις αρχίσει να ασχολούνται με το πρόβλημα. Ενδεχομένως, οι φυσικές ιδιότητες της τόσο συμπιεσμένης ύλης δεν ήταν ακόμα πλήρως κατανοητές. Ίσως στο προσκήνιο να εμφανίζονται άγνωστες έως τώρα απωστικές δυνάμεις που να αποτρέπουν την οριστική κατάρρευση.Εννέα μήνες αργότερα, την 1η Σεπτεμβρίου του 1939, ο Oppenheimer και ένας ακόμα φοιτητής του, ο Hartland Snyder- δημοσίευσαν μια εργασία με τίτλο «Περί της Συνεχούς Βαρυτικής Συστολής». Η ιστορία έχει καταχωρίσει στην ημερομηνία αυτή την εισβολή των ναζί στην Πολωνία και την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμόυ Πολέμου. Ο φυσικός και ιστορικός της επιστήμης Jeremy Bernstein την αποκαλεί «μια από τις πιο σπουδαίες δημοσιεύσεις στη φυσική του εικοστού αιώνα», αν και τότε η εργασία τους πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Η πρώτη περιγραφή μιας μαύρης τρύπας Οι Oppenheimer και Snyder ξεκίνησαν με αφετηρία ένα άστρο που έχει καταναλώσει τα καύσιμά του. Για να απλουστεύσουν, μάλιστα, τους υπολογισμούς εκείνη την εποχή χωρίς τους σημερινούς υπολογιστές, αγνόησαν κάποιες πιέσεις και την περιστροφή του άστρου. Διαφορετικά θα ήταν αδύνατον να λύσουν το πρόβλημα. Όταν πάψουν οι πυρηνικές καύσεις ο πυρήνας του αστέρα δεν μπορεί να στηρίξει τον εαυτό του κόντρα στην έλξη της ίδιας της βαρύτητά του προς το κέντρο, και το αστρικό κουφάρι αρχίζει να συρρικνώνεται. Ο Oppenheimer και ο Snyder διαπίστωσαν ότι αν αυτός ο πυρήνας έχει μάζα πάνω από κάποιο όριο, το απομεινάρι του άστρου δεν θα μετατραπεί σε λευκό νάνο (όπως θα συμβεί με τον δικό μας Ήλιο) ούτε θα συμβιβαστεί με το να μείνει μια σφαίρα νετρονίων. Κι αυτό γιατί από τη στιγμή που η ύλη συμπιέζεται σε πυκνότητες πάνω συγκεκριμένο όριο, τα νετρόνια δεν μπορούν να φρενάρουν επαρκώς την κατάρρευση. Οι πιέσεις εκφυλισμού, που αναπτύσσονται από τα νετρόνια, δεν αρκούν.Ο Oppenheimer και ο Snyder υπολόγισαν ότι το άστρο θα συνεχίσει την ατέρμονη συρρίκνωσή του. Όταν πάρει η βαρύτητα το πάνω χέρι, δεν προβλέπεται διάλειμμα για να πάρουν ανάσα οι κουρασμένοι. Η ύλη μέσα σ’ ένα τέτοιο άστρο που καταρρέει βρίσκεται σε κατάσταση μόνιμης ελεύθερης πτώσης. Οι τελευταίες ακτίνες φωτός που διαφεύγουν προτού η «πόρτα» κλείσει οριστικά επιμηκύνονται σε τέτοιον βαθμό από την έλξη της βαρύτητας (από το ορατό περνούν στο υπέρυθρο, μετά στα ραδιοκύματα κι ακόμα παραπέρα) ώστε οι ακτίνες γίνονται αόρατες και το άστρο εξαφανίζεται από το οπτικό πεδίο. Ο χωροχρόνος υφίσταται τέτοια στρέβλωση γύρω από το άστρο που καταρρέει ώστε το άστρο κυριολεκτικά αυτο-αποκλείεται από το υπόλοιπο σύμπαν. «Παραμένει μόνο το βαρυτικό πεδίο του», ανέφεραν οι Oppenheimer και ο Snyder.Βρήκαν, επιπλέον, ότι το άστρο καταρρέει σε ένα σημείο, συμπιεσμένο σε μια ιδιομορφία άπειρης πυκνότητας και μηδενικού όγκου (κάτι που μοιάζει αδύνατον). Αυτό έλεγαν οι εξισώσεις τους, αλλά δίσταζαν να το πουν ευθέως. Ο λόγος ήταν ότι οι ιδιομορφίες προκαλούν τρόμο στους φυσικούς. Είναι ένα σήμα ότι υπ’ αυτές τις ακραίες συνθήκες κάτι δεν πάει καλά με τη θεωρία, ότι βρίσκονται σε μια επικράτεια όπου τα μαθηματικά που χρησιμοποιούν δεν περιγράφουν έγκυρα τα φυσικά δεδομένα. Είναι εξίσου άσχημο με το να προσπαθείς να διαιρέσεις έναν αριθμό με το μηδέν. Η απάντηση ότι η διαίρεση ενός αριθμύ με το μηδέν ισούται με άπειρο δεν είναι καθόλου ικανοποιητική. Μια ιδιομορφία σε μια εξίσωση της φυσικής, όπου μια παράμετρος δραπετεύει στο άπειρο, υποδηλώνει ένα παρόμοιο αδιέξοδο. Με δεδομένη αυτή την άβολη κατάσταση, ο Oppenheimer και ο Snyder δεν είχαν διάθεση να ψάξουν περισσότερο. Αυτό που ανέφεραν ήταν ήδη αρκετά αλλόκοτο. Σύμφωνα με τον Werner Israel, ήταν «η πιο τολμηρή και παράδοξα προφητική εργασία που δημοσιεύθηκε ποτέ σ’ αυτό το πεδίο. Στην εργασία αυτή δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζεται σήμερα αναθεώρηση».Στον τίτλο της εργασίας τους, ο Oppenheimer και ο Snyder αποκάλεσαν το συγκεκριμένο φαινόμενο «συνεχιζόμενη βαρυτική συστολή», που καθιερώθηκε ως η πρώτη σύγχρονη περιγραφή μιας μαύρης τρύπας.Ωστόσο, η εργασία αυτή, πέρασε σχεδόν απαρατήρητη για δυο λόγους. Πρώτον, δημοσιεύθηκε την ίδια ημέρα που ο Χίτλερ κήρυξε τον πόλεμο στην Πολωνία, πυροδοτώντας την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου καιδεύτερον στο ίδιο τεύχος του περιοδικού δημοσιεύθηκε μια πρωτοποριακή εργασία των Νiels Bohr και John Archibald Wheeler για τον μηχανισμό της πυρηνικής σχάσης, θέμα πολύ πιο σημαντικό και επείγον για τους φυσικούς της εποχής.Σύμφωνα με τον Kip Thorne, μόνο στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και μετά, όταν ανιχνεύθηκαν μαύρες τρύπες από τους αστρονόμους, η εργασία των Oppenheimer-Snyder αποδεικνύεται εκ των υστέρων, μια αξιόλογα πλήρης – και μαθηματικά ακριβής – περιγραφή της βαρυτικής κατάρρευσης και του σχηματισμού μιας μαύρης τρύπας. Ήταν δύσκολο για τους ανθρώπους της εποχής εκείνης να κατανοήσουν την συγκεκριμένη εργασία διότι αυτά που προέκυπταν από τα μαθηματικά της διέφεραν από την κρατούσα αντίληψη για το πως έπρεπε να συμπεριφέρονται τα ουράνια σώματα.Έχοντας κάνει λοιπόν το αρχικό δημουργικό άλμα για τη θεωρία των μαύρων τρυπών, ο Oppenheimer έπαψε να ασχολείται με την αστροφυσική!Δυο δεκαετίες αργότερα, ένας άλλος μεγάλος φυσικός, ο John Wheeler, προσπάθησε να μιλήσει στον Oppenheimer για την παλιά του εργασία σχετικά με τους εξαντλημενους αστέρες νετρονίων. Όμως ο Oppenheimer δεν έδειχνε πλέον κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτό που εξελισσόταν ραγδαία στο πιο καυτό αντικείμενο της φυσικής. Από επαγγελματική πλευρά, ήταν μια πρόσκαιρη παράκαμψη στην επιστημονική σταδιοδρομία του Oppenheimer, που περιλάμβανε τρεις και μόνο εργασίες. Αμέσως μετά επέστρεψε στη δουλειά του για τα πυρηνικά σωματίδια και τη φυσική των κοσμικών ακτίνων, απ’ όπου το 1942 πέρασε στο Σχέδιο Μανχάταν των ΗΠΑ, που είχε στόχο την κατασκευή της πρώτης ατομικής βόμβας στον κόσμο.Μολονότι, κανένας δυτικός φυσικός δεν ασχολήθηκε περαιτέρω με τη βαρυτική κατάρρευση, ο Lev Landau στη Σοβιετική Ένωση – ο φυσικός που άναψε την αστροφυσική σπίθα του Oppenheimer – εντυπωσιάστηκε βαθύτατα. Πρόσθεσε την εργασία των Oppenheimer-Snyder στη «χρυσή λίστα» του, έναν κατάλογο με τις κλασικές εργασίες που θεωρούσε ότι πρέπει κανείς να έχει διαβάσει.Πολλά χρόνια αργότερα, ο φυσικός Freeman Dyson ανέφερε στον Oppenheimer την ξεχασμένη εργασία του πάνω στις μαύρες τρύπες, αλλά ο πατέρας της ατομικής βόμβας δεν δέχθηκε να ακούσε λέξη. Επειδή ο Oppenheimer πίστευε ότι απλώς εφάρμοσε τους νόμους του Αϊνστάιν στα άστρα που καταρρέουν κι ότι δεν είχε ανακαλύψει κάποιον καινούργιο νόμο της φυσικής, ο Dyson υποψιάζεται ότι ο Oppenheimer θεωρούσε το επίτευγμά του άξιο μόνο για «μεταπτυχιακούς φοιτητές ή, έστω, φυσικούς τρίτης διαλογής». Δεν έβλεπε τον άθλο του ως θρίαμβο της θεωρίας. Ωστόσο ο Dyson είχε αντίθετη άποψη. Περιέγραψε την εργασία του Oppenheimer για τη συνεχιζόμενη βαρυτική συστολή ως την «πιο σημαντική συνεισφορά του στην επιστήμη, ένα αριστούργημα παράγωγης επιστήμης, που παίρνοντας μερικές από τις βασικές εξισώσεις του Αϊνστάιν μας έδειξε πως αυτές πυροδοτούν εκπληκτικά και απρόσμενα φαινόμενα στον πραγματικό κόσμο της αστροφυσικής«. https://physicsgg.files.wordpress.com/2023/08/on-continued-gravitational-contraction.pdf Ο J. Robert Oppenheimer (δεξιά) εφάρμοσε τις αρχές της γενικής σχετικότητας που διατύπωσε ο Albert Einstein (αριστερά), για να ανακαλύψει πώς μπορεί να σχηματιστεί υπό ορισμένες συνθήκες,αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως μαύρη τρύπα πηγές: 1. Μαύρες τρύπες και στρεβλώσεις του χρόνου, Kip S. Thorne, εκδόσεις κάτοπτρο 2. O ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΡΟΜΠΕΡΤ ΟΠΕΝΧΑΪΜΕΡ, Kai Bird & Martin Sherwin, εκδόσεις Τραυλός 3. ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ, Μάρσα Μπαρτούσακ, ΠΕΚ 4. Oppenheimer Almost Discovered Black Holes Before He Became ‘Destroyer of Worlds’ – https://www.scientificamerican.com/article/oppenheimer-almost-discovered-black-holes-before-he-became-destroyer-of-worlds/ https://physicsgg.me/2023/08/21/η-σπουδαιότερη-εργασία-του-οπενχάιμε/

Ο κοσμοναύτης της Roscosmos Andrei Fedyaev θα επιστρέψει από τον ISS στη Γη τον Σεπτέμβριο, σύμφωνα με τη NASA. Η αποδέσμευση του διαστημικού σκάφους Crew Dragon από τον σταθμό έχει προγραμματιστεί όχι νωρίτερα από την 1η Σεπτεμβρίου 2023. Η κατάρρευσή του αναμένεται κοντά στις ακτές της Φλόριντα (ΗΠΑ). Ο Andrey Fedyaev, μαζί με τους αστροναύτες της NASA, Stephen Bowen και Woody Hoburg, και τον αστροναύτη των ΗΑΕ, Sultan Al Neyadi, εργάζονται στον ISS από τον Μάρτιο του 2023. https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_567828

Ρωσία: Το διαστημόπλοιο «Luna-25» έστειλε την πρώτη φωτογραφία από την επιφάνεια της Σελήνης. Το ρωσικό διαστημόπλοιο «Luna-25» που εισήλθε την Τετάρτη (16/8), στην τροχιά της Σελήνης, σήμερα, Πέμπτη (17/8), τράβηξε και έστειλε την πρώτη φωτογραφία από τον μοναδικό φυσικό δορυφόρο της Γης.Τη συγκεκριμένη ανακοίνωση έκανε γνωστή η διαστημική υπηρεσία της Ρωσίας, Roscosmos με δήλωση σε ρωσικά ΜΜΕ. «Το διαστημόπλοιο Luna-25, βρίσκεται σε κυκλική τροχιά σαν ένας τεχνητός δορυφόρος της Σελήνης και τραβάει φωτογραφίες από την επιφάνεια της Σελήνης με τις κάμερες του συστήματος STS-L. Η εικόνα που ελήφθη σήμερα στις 08:23 ώρα Μόσχας δείχνει τον νότιο πολικό κρατήρα Zeeman στην άλλη πλευρά της Σελήνης. Οι συνταγμένες στο κέντρο του κρατήρα είναι γεωγραφικό πλάτος 75° S και γεωγραφικό μήκος 135° W», αναφέρει η ρωσική υπηρεσία διαστήματος. Σύμφωνα με τη Roscosmos ο κρατήρας Zeeman παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για τους ερευνητές, καθώς το ύψος του άξονά του «φτάνει τα 8 χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια ενός σχετικά επίπεδου πυθμένα»Οι εικόνες που προκύπτουν συμπληρώνουν σημαντικά τις διαθέσιμες προς το παρόν πληροφορίες σχετικά με αυτόν τον κρατήρα. Η πρώτη εικόνα στον κόσμο της μακρινής πλευράς του φεγγαριού ελήφθη τον Οκτώβριο του 1959 από τον σοβιετικό αυτόματο σταθμό "Luna-3"..«Επίσης το διαστημόπλοιο Luna-25 πραγματοποίησε παρατηρήσεις με τη βοήθεια των συσκευών ADRON-LR και PML, οι οποίες έχουν δημιουργηθεί από το Ρωσικό Ινστιτούτο Διαστημικής Έρευνας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, καθώς και της συσκευής, ARIES-L, η οποία έχει κατασκευαστεί μαζί με την εταιρεία Astron Electronics», προσθέτει η δήλωση.«Οι μετρήσεις πραγματοποιήθηκαν από αλληλουχίες ακτίνων Γάμμα και νετρονίων από την επιφάνεια της Σελήνης. Επίσης, ανακτήθηκαν παράμετροι διαστημικού πλάσματος και αερίων και σκόνης της σεληνιακής τροχιάς», καταλήγει. Η αποστολή του «Luna-25» Το «Luna-25» εκτοξεύτηκε με πύραυλο Soyuz από το κοσμοδρόμιο Βοστότσνι στις 11 Αυγούστου στις 2:10 τα ξημερώματα ώρα Μόσχας. Από τις 12 έως τις 14 Αυγούστου το αυτόματο διαστημόπλοιο προσάρμοσε δύο φορές τη διαδρομή του.Η πρώτη αποστολή του «Luna-25» έχει στόχο να δοκιμάσει τεχνολογία ομαλής προσεδάφισης και μπορεί να γίνει το πρώτο διαστημόπλοιο που θα προσεδαφιστεί στον νότιο πόλο του μοναδικού φυσικού δορυφόρου της Γης.Το διαστημόπλοιο θα κάνει κύκλους γύρω από τη Σελήνη, τον μοναδικό φυσικό δορυφόρο της Γης, για περίπου πέντε ημέρες, στη συνέχεια θα αλλάξει πορεία για να ξεκινήσει μια απαλή προσεδάφιση στον νότιο πόλο της Σελήνης η οποία έχει προγραμματιστεί για τις 21 Αυγούστου. Ο κύριος στόχος είναι η διεξαγωγή μελετών του σεληνιακού εδάφους για την παρουσία πάγου.Το «Luna-25», που έχει περίπου το μέγεθος ενός μικρού αυτοκινήτου, έχει σκοπό να λειτουργήσει για ένα χρόνο στο νότιο πόλο, όπου επιστήμονες στη NASA και άλλες διαστημικές υπηρεσίες, τα τελευταία χρόνια, έχουν εντοπίσει ίχνη παγωμένου νερού στους κρατήρες.Θα ερευνήσει τους φυσικούς πόρους συμπεριλαμβανομένου του νερού, ενώ θα μελετήσει και την εσωτερική δομή της Σελήνης και θα ερευνήσει και τον αντίκτυπο των κοσμικών ακτίνων και της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας της Σελήνης.Το «Luna-25» είναι εξοπλισμένο με πολλές κάμερες οι οποίες θα καταγράφουν με τεχνολογία time-lapse την προσεδάφιση.Κανένα ρωσικό διαστημόπλοιο δεν έχει εισέλθει σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη μετά το Luna-24, τη σοβιετική αποστολή στη Σελήνη το 1976, σύμφωνα με τον Ανατόλι Ζακ, δημιουργό και εκδότη του www.RussianSpaceWeb.com, που καταγράφει τα ρωσικά διαστημικά προγράμματα. https://www.in.gr/2023/08/17/b-science/space/rosia-diastimoploio-luna-25-esteile-tin-proti-fotografia-apo-tin-epifaneia-tis-selinis/

To James Webb εντόπισε έναν από τους πρώτους γαλαξίες του Σύμπαντος (βίντεο) Πρόκειται για ένα γαλαξία ηλικίας περίπου 13,4 δισ. ετών.Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Nature» ερευνητική ομάδα που χρησιμοποίησε το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb αναφέρουν ότι μια μακρινή «μουτζούρα» φωτός είναι ένας από τους πρώτους γνωστούς γαλαξίες στο Σύμπαν. Ο γαλαξίας ονομάστηκε «Γαλαξίας της Maisie» παίρνοντας το όνομα της κόρης του επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Στίβεν Φινκλεστέιν η οποία γεννήθηκε την μέρα που ανακαλύφθηκε αυτός ο γαλαξίας τον Αύγουστο του 2022. Η ερευνητική ομάδα διαπίστωσε ότι ο γαλαξίας άρχισε να εκπέμπει φως περίπου 390 εκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, το μυστηριώδες κοσμικό φαινόμενο από το οποίο προέκυψε το Σύμπαν. Σύμφωνα με τις τελευταίες αναθεωρημένες σε σχέση με το παρελθόν εκτιμήσεις των επιστημόνων η Μεγάλη Έκρηξη συνέβη πριν από περίπου 13,8 δισ. έτη. Αν η χρονολόγηση των ερευνητών για τον γαλαξία Maisie επιβεβαιωθεί τον τοποθετεί μεταξύ των τεσσάρων αρχαιότερων γαλαξιών που γνωρίζουμε στο Σύμπαν.«Το συναρπαστικό με τον γαλαξία Maisie είναι ότι ήταν ένας από τους πρώτους πολύ μακρινούς γαλαξίες που εντοπίστηκαν από το James Webb και είναι ο πρώτος που επιβεβαιώθηκε ότι είναι πράγματι πανάρχαιος φασματοσκοπικά» αναφέρει ο Φινκελστέιν καθηγητής αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ώστιν. Το James Webb έχει εντοπίσει μέχρι στιγμής τέσσερις γαλαξίες οι οποίοι όπως δείχνουν τα στοιχεία που τους συνοδεύουν σχηματίστηκαν μόλις 300-500 εκατ. έτη μετά την Μεγάλη Έκρηξη. Οι ανακαλύψεις αυτών των γαλαξιών στην ουσία ξαναγράφουν την ιστορία του Σύμπαντος πονοκεφαλιάζοντας σε πρώτο επίπεδο τους επιστήμονες αλλά ανοίγουν ταυτόχρονα και νέους πολύ ενδιαφέροντες επιστημονικούς δρόμους για την κατανόηση της ύπαρξης και εξέλιξης του Σύμπαντος. https://www.naftemporiki.gr/techscience/1504526/to-james-webb-entopise-enan-apo-toys-protoys-galaxies-toy-sympantos-vinteo/

Οι «Νέοι Ορίζοντες» μετράνε το αληθινό σκοτάδι του σύμπαντος. Πόσο σκοτεινός είναι ο νυχτερινός ουρανός; Αν βγείτε έξω κατά τη διάρκεια μιας νύχτας χωρίς φεγγάρι και κοιτάξετε ψηλά, πιθανότατα δεν θα είναι και τόσο σκοτεινά. Τα φώτα του δρόμου ή τα φώτα της κοντινής βεράντας διαχέουν μια λάμψη υποβάθρου, ιδιαίτερα αν τυχαίνει να είναι μπλε-λευκά LED. Είναι πολύ πιθανό η φωτορύπανση στη γειτονιά σας να είναι τόσο έντονη ώστε να βλέπετε ελάχιστα άστρα στον νυχτερινό ουρανό. Ακόμη και σε αγροτικές περιοχές ο Γαλαξίας μας δεν είναι ορατός στον νυχτερινό ουρανό. Στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη, μόνο το ένα τέταρτο των παιδιών έχουν δει τον Γαλαξία.Για να ξεφύγετε από την φωτορύπανση πρέπει να ταξιδέψετε σε πολύ μακρινές γωνιές του κόσμου. Μία από τις πιο απομακρυσμένες είναι η έρημος των Άνδεων στη Χιλή. Εκεί μπορείτε να δείτε έναν από τους πιο σκοτεινούς ουρανούς στον κόσμο. Αλλά ακόμη και αυτός δεν είναι ένας πραγματικά σκοτεινός ουρανός. Η ατμόσφαιρά μας εκπέμπει μια αμυδρή λάμψη ακόμα και στην πιο σκοτεινή νύχτα. Προκαλείται από το υπεριώδες φως του ήλιου και τις κοσμικές ακτίνες που ιονίζουν την ανώτερη ατμόσφαιρα της Γης. Αυτή η ατμοσφαιρική λάμψη δεν είναι αισθητή όταν κοιτάμε απευθείας προς τα πάνω, αλλά είναι εκεί και περιορίζει τις δυνατότητες των τηλεσκοπίων που βρίσκονται στη Γη. Ακόμη και τα καλύτερα τηλεσκόπια έχουν πρόβλημα με την αυξανόμενη τη φωτορύπανση. Η φωτογραφία που τράβηξε ο Babak Tafreshi δείχνει τον νυχτερινό ουρανό πάνω από την έρημο Atacama. Έτσι εκτοξεύουμε τηλεσκόπια στο διάστημα. Πέρα από την ατμόσφαιρα της Γης, τα τηλεσκόπια Hubble και James Webb έχουν σίγουρα μια καθαρότερη θέα του ουρανού. Όσο καταπληκτικές κι αν είναι οι εικόνες τους, δεν απαθανατίζουν τον πραγματικά σκοτεινό ουρανό. Η διάχυση του ηλιακού φωτός είναι ένα πρόβλημα. Το ηλιακό μας σύστημα είναι γεμάτο με διάχυτη σκόνη και κάθε σωματίδιο σκεδάζει το ηλιακό φως. Στη Γη, μπορούμε να δούμε αυτή τη διάσπαρτη λάμψη ως το ζωδιακό φως. Είναι αχνό στα μάτια μας, αλλά ορατό ακόμα και στο διάστημα. Η νύχτα του διαπλανητικού διαστήματος είναι σκοτεινή, αλλά και πάλι όχι αρκετά σκοτεινή.Για να δούμε την πραγματική θέα του σκοτεινού ουρανού, θα χρειαστεί να ταξιδέψουμε πέρα από τη σκόνη, στο πιο απομακρυσμένο άκρο του ηλιακού μας συστήματος. Πολύ πέρα από την τροχιά του Πλούτωνα. Τα Voyager I και II έχουν ταξιδέψει τόσο μακριά, όπως και τα Pioneers 10 και 11. Όμως έχουμε χάσει εδώ και καιρό την επαφή με τα Pioneers, κι ενώ επικοινωνούμε ακόμα με τους Voyagers, δεν έχουν την δυνατότητα να μας στείλουν κάποια εικόνα. Ευτυχώς όμως υπάρχει ένα ακόμα απομακρυσμένο διαστημικό σκάφος που μπορεί να το κάνει. Η σημερινή (17/8/2023) θέση του διαστημικού σκάφους New Horizons Πρόκειται για το New Horizons που πέρασε πολύ κοντά από τον Πλούτωνα το 2015 και στη συνέχεια από το αντικείμενο Arrokoth της Ζώνης Kuiper. Τώρα απέχει σχεδόν 57 αστρονομικές μονάδες(*) από τον Ήλιο και οι κάμερές του μπορούν ακόμα να συλλέξουν δεδομένα. Πρόσφατα η επιστημονική ομάδα που χειρίζεται το διαστημικό σκάφος New Horizons προσπάθησε να συλλάβει το ευάλωτο σκοτάδι του σύμπαντος. Στόχευσαν με την κάμερα των «Νέων Οριζόντων» σε ένα τμήμα του ουρανού μακριά από τον Γαλαξία μας, μακριά από τον Ήλιο και μακριά από φωτεινά άστρα. Και στη συνέχεια μέτρησαν το φως που συνέλλεξε η κάμερα.Όταν συνέκριναν αυτή την ποσότητα του φωτός με την αντίστοιχη ποσότητα που κατέγραψε η κάμερα του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble, διαπίστωσαν ότι ναι μεν ήταν πιο ‘σκοτεινό’ κατά μία αναμενόμενη ποσότητα, αλλά υπήρχε ακόμα κάποια αχνή λάμψη που οι αστρονόμοι δεν μπορούν να εξηγήσουν. Αν λάβετε υπόψιν το φως του υποβάθρου που αναμένουμε από τους μακρινούς γαλαξίες μέχρι την Μεγάλη Έκρηξη, το New Horizons μέτρησε περίπου την διπλάσια ποσότητα. Έτσι, η κάμερα του διαστημικού σκάφους προγραματίζεται ώστε να παρατηρήσει άλλες 15 σκοτεινές τοποθεσίες τον επόμενο μήνα, με την ελπίδα να δει το γυμνό σκοτάδι του σύμπαντος ή να επαληθεύσει την ύπαρξη αυτής της μυστηριώδους λάμψης στο διαστημικό υπόβαθρο. (*) 1 αστρονομική μονάδα ή 1 AU = η μέση απόσταση Γης-Ήλιου = περίπου 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα διαβάστε περεισσότερα: 1. New Horizons is So Far Away, it Can Measure the True Darkness of the Universe – https://www.universetoday.com/162805/new-horizons-is-so-far-away-it-can-measure-the-true-darkness-of-the-universe/ 2. The Science Perspective: Looking for Light with New Horizons – http://pluto.jhuapl.edu/News-Center/Science-Perspectives.php?page=20230808 https://physicsgg.me/2023/08/17/οι-νέοι-ορίζοντες-μετράνε-το-αληθινό/

Οι Oleg Kononenko, Nikolay Chub και Aleksey Ovchinin κρίθηκαν κατάλληλοι για διαστημική πτήση! Σήμερα, η CPC φιλοξένησε συνεδρίαση της Γενικής Ιατρικής Επιτροπής, η οποία ανέλυσε τα δεδομένα των ιατρικών εξετάσεων κοσμοναυτών των πρώτων και εφεδρικών πληρωμάτων της 70ης και 71ης μακράς διάρκειας αποστολών στο ISS κατά την περίοδο προετοιμασίας πριν από την πτήση. Ως αποτέλεσμα της συνάντησης, βγήκε συμπέρασμα σχετικά με την καταλληλότητα των κοσμοναυτών των κύριων και εφεδρικών πληρωμάτων του Soyuz MS-24 - Oleg Kononenko, Nikolai Chub και Alexei Ovchinin - για διαστημική πτήση. Εκτόξευση του πυραύλου φορέα Soyuz-2.1a με το διαστημόπλοιο Soyuz MS-24 από το Baikonur — 15 Σεπτεμβρίου https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_567821

Στην τροχιά της Σελήνης εισήλθε το ρωσικό διαστημόπλοιο Luna-25. Στην τροχιά της Σελήνης εισήλθε σήμερα ρωσικό διαστημόπλοιο, κάνοντας ένα σημαντικό βήμα για τις φιλοδοξίες της χώρας να είναι η πρώτη που θα προσεληνωθεί στον νότιο πόλο στην αναζήτηση παγωμένου νερού.Το Luna-25 εισήλθε στην τροχιά της Σελήνης στις 11:57 τοπική ώρα (και ώρα Ελλάδας), ανακοίνωσε η ρωσική διαστημική υπηρεσία Roskosmos.Το «Luna-25» μπήκε σε τροχιά τεχνητού δορυφόρου της Σελήνης! Αυτό εξασφαλίστηκε με δύο ενεργοποιήσεις του συστήματος πρόωσης του αυτόματου σταθμού. Η πρώτη ενεργοποίηση πραγματοποιήθηκε στις 11:57 ώρα Μόσχας από έναν κινητήρα διορθωτικής πέδησης και διήρκεσε 243 δευτερόλεπτα, η δεύτερη - από μηχανές ήπιας προσγείωσης και διήρκεσε 76 δευτερόλεπτα.Το Luna-25 θα κάνει κύκλους γύρω από τη Σελήνη, τον μοναδικό φυσικό δορυφόρο της Γης, για περίπου πέντε ημέρες, στη συνέχεια θα αλλάξει πορεία για να ξεκινήσει μια απαλή προσγείωση στον νότιο πόλο της Σελήνης η οποία έχει προγραμματιστεί για τις 21 Αυγούστου.Το ινδικό Chandrayaan-3 εισήλθε σε σεληνιακή τροχιά νωρίτερα αυτόν τον μήνα πριν από μια προγραμματισμένη προσελήνωση στον νότιο πόλο αργότερα αυτό τον μήνα.Το Luna-25, που έχει περίπου το μέγεθος ενός μικρού αυτοκινήτου, έχει σκοπό να λειτουργήσει για έναν χρόνο στον νότιο πόλο, όπου επιστήμονες στη NASA και άλλες διαστημικές υπηρεσίες τα τελευταία χρόνια έχουν εντοπίσει ίχνη παγωμένου νερού στους κρατήρες.Η ύπαρξη νερού στη Σελήνη θα έχει συνέπειες για τις μεγάλες διαστημικές δυνάμεις, επιτρέποντας ενδεχομένως μεγαλύτερα διαστήματα ανθρώπινης διαμονής στον πλανήτη, κάτι που θα επέτρεπε την εξόρυξη σεληνιακών πόρων.Κανένα ρωσικό διαστημόπλοιο δεν έχει εισέλθει σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη μετά το Luna-24, τη σοβιετική αποστολή στη Σελήνη το 1976, σύμφωνα με τον Ανατόλι Ζακ, δημιουργό και εκδότη του www.RussianSpaceWeb.com που καταγράφει τα ρωσικά διαστημικά προγράμματα.«Η είσοδος σε τροχιά είναι απολύτως κρίσιμη για την επιτυχία αυτού του σχεδίου», δήλωσε ο Ζακ στο πρακτορείο Reuters. «Είναι μια πρώτη για τη μετασοβιετική περίοδο».«Ορισμένοι κάνουν λόγο για μια δεύτερη αναμέτρηση για τη Σελήνη, άρα είναι πολύ σημαντικό για τη Ρωσία να επαναλάβει αυτό το πρόγραμμα. Το Luna-25 δεν είναι απλώς μια αποστολή — είναι μέρος μιας πολύ ευρύτερης ρωσικής στρατηγικής που απλώνεται σε δέκα χρόνια στο μέλλον». https://www.naftemporiki.gr/techscience/1504182/rosia-stin-trochia-tis-selinis-eisilthe-to-diastimoploio-luna-25/

Παγκόσμιος πόλεμος για την έβδομη ήπειρο της Γης. Το έδαφός της αποτελεί ένα νέο Ελντοράντο· κλειδί, το νερό που φέρεται να είναι συγκεντρωμένο στους πόλους της και ανοίγει τον δρόμο για τη δημιουργία «αποικιών» στο έδαφός της. Μοιάζει, πλέον, να είναι κοινό μυστικό ότι η Γη δεν έχει έξι αλλά επτά ηπείρους. Η μια από αυτές μάλιστα – η Σελήνη -, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την επιφάνειά της, έχει αρχίσει να αντιμετωπίζεται ως ένα νέο Ελντοράντο, το οποίο οι μεγάλες δυνάμεις της Γης ετοιμάζονται να «κατακτήσουν» με κάθε κόστος.Ακόμη κι αν αυτό, όπως ήδη φοβούνται ορισμένοι, σημάνει έναν πόλεμο στο Διάστημα, με την εμπλοκή της Ρωσίας, των ΗΠΑ, της Κίνας και της Ινδίας, αλλά και της ΕΕ και της Ιαπωνίας. Οσο για την αιτία που οδηγεί τις εξελίξεις προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, δεν είναι άλλη από τα πολύτιμα (και ενίοτε σπάνια) στοιχεία και συστατικά που φέρονται να είναι κρυμμένα εκεί.Το «κλειδί» κρύβεται κυρίως στο νερό – που αποκαλείται και «χρυσός της Σελήνης» -, η ύπαρξη του οποίου επιβεβαιώθηκε για πρώτη φορά το 2008 από τους Ινδούς με την αποστολή του «Chandrayaan-1». Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, είναι κυρίως συγκεντρωμένο με τη μορφή πάγου στους δύο πόλους της Σελήνης.Γι’ αυτό και οι νέες αποστολές, τόσο αυτές που έχουν ήδη ξεκινήσει όσο και εκείνες που σχεδιάζονται για το άμεσο μέλλον, έχουν ως προορισμό τους τον νότιο πόλο του δορυφόρου της Γης, η εξερεύνηση του οποίου αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις, ειδικά καθώς το περιβάλλον εκεί θεωρείται ελάχιστα «φιλικό». Αγώνας δρόμου Ρωσίας – Ινδίας για τον νότιο πόλο Το βέβαιο είναι ότι η ύπαρξη νερού εκτιμάται ότι θα επιτρέψει και θα επιταχύνει τον σχεδιαζόμενο «εποικισμό» της Σελήνης. Κάτι που με τη σειρά του εξηγεί τη σπουδή των Ρώσων να πιστωθούν την πρωτιά, έστω και εν μέσω του πολέμου στην Ουκρανία, ο οποίος συνεχίζεται και απορροφά ολοένα μεγαλύτερο επιστημονικό και οικονομικό δυναμικό. Το επιχειρούν δε με το σκάφος «Luna-25» που εκτόξευσαν την περασμένη Παρασκευή – το πρώτο ύστερα από 40 χρόνια – θέλοντας να προλάβουν τους Ινδούς, οι οποίοι φιλοδοξούν να τους κάνουν χαλάστρα, κόβοντας αυτοί πρώτοι το νήμα με το «Chandrayaan-3», έστω και για λίγες ημέρες, αν όχι ώρες.«Ελπίζουμε ότι θα φτάσουμε στις 21 του μήνα» δήλωσε ο επικεφαλής της ρωσικής διαστημικής υπηρεσίας Roscosmos Γιούρι Μπορίσοφ. «Είμαι βέβαιος ότι θα έχουμε μια ομαλή και ακριβή άφιξη και ότι θα είμαστε οι πρώτοι» πρόσθεσε ο ίδιος, δίνοντας ένα τόνο αισιοδοξίας. Εστω και αν τα υπάρχοντα χρονοδιαγράμματα δεν του εγγυώνται την επιτυχία, καθώς το «Luna-25» έχει προγραμματιστεί να προσσεληνωθεί στο διάστημα 21-24 Αυγούστου, οι αντίστοιχες ημερομηνίες για το ινδικό διαστημόπλοιο είναι η 23η ή 24η του μήνα.Σύμφωνα με την ισπανική «El Pais», πάντως, αυτή η κόντρα θυμίζει λίγο την ιστορία του Δαβίδ με τον Γολιάθ, καθώς οι Ινδοί μπορεί να κοιτάζουν στα μάτια τους Ρώσους, όμως είναι πολύ πιο πίσω από αυτούς. Για του λόγου το αληθές, το «Luna-25» έχει τη δυνατότητα να παραμείνει προσκολλημένο στον νότιο πόλο επί πάνω από έναν χρόνο, διεξάγοντας έρευνες για πάγο (και άλλα στοιχεία) και μεταδίδοντας διαρκώς δεδομένα. Οι ΗΠΑ φοβούνται την Κίνα και ετοιμάζουν ρελάνς Από την πλευρά τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν παρακολουθούν άπρακτες τις εξελίξεις και τη ρωσοϊνδική κόντρα. Το αντίθετο: Το επικρατέστερο σενάριο αναφέρει ότι η NASA, σε συνεργασία με τη Space-X του Ιλον Μασκ, σχεδιάζει μια εντυπωσιακή ρελάνς, την οποία θα σφραγίσει μια επανδρωμένη αποστολή στη Σελήνη το 2025.Στην Ουάσιγκτον δεν κρύβουν, μάλιστα, ότι θεωρούν ως τον πιο σοβαρό ανταγωνιστή τους όχι τη Ρωσία (παρά την τεχνογνωσία και εμπειρία που διαθέτει), αλλά την Κίνα. Η ανησυχία και η ένταση μεγαλώνουν καθώς η Μόσχα δεν κρύβει ότι έχει στα σκαριά και κοινές αποστολές με το Πεκίνο, επεκτείνοντας τη στρατηγική συνεργασία τους και στο Διάστημα, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται και σε επίπεδο στρατιωτικών δυνατοτήτων και συσχετισμών.«Δεν θέλω η Κίνα να φτάσει πρώτη στον νότιο πόλο της Σελήνης και να μας πει ότι το μέρος εδώ είναι δικό μας και δεν έχετε θέση» δήλωσε χαρακτηριστικά ο επικεφαλής της NASA Μπιλ Νέλσον στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου την οποία παραχώρησε με αφορμή την εκτόξευση του «Luna-25». Εφτασε, μάλιστα, να ευχηθεί καλή επιτυχία στη ρωσική αποστολή, προφανώς επειδή θεωρεί πως έτσι θα υπάρξει άλλος ένας σοβαρός διεκδικητής των «οικοπέδων» της Σελήνης – με την κρυφή ελπίδα αυτό να προκαλέσει τριγμούς στη γενικότερη συνεργασία Κίνας και Ρωσίας.Το σίγουρο είναι ότι η έκβαση της αναμέτρησης για τη Σελήνη θα αποτελέσει και προπομπό για εκείνη που όλα δείχνουν ότι θα ακολουθήσει. Αυτή στην οποία το «τρόπαιο» θα είναι η κατάκτηση του πλανήτη Αρη, ο οποίος τελικώς δεν αποκλείεται να γίνει η όγδοη ήπειρος της Γης. https://www.in.gr/2023/08/16/b-science/space/pagkosmios-polemos-gia-tin-evdomi-ipeiro-tis-gis/

Αιώνιες μεγαθύελλες συγκλονίζουν τον Κρόνο (βίντεο) Εικόνα μιας τεράστιας καταιγίδας στον Κρόνο όπως την κατέγραψε το σκάφος της αποστολής Cassini. πηγή φωτό (NASA/JPL/Space Science Institute) Απρόσμενη ανακάλυψη στον άρχοντα των δαχτυλιδιών του ηλιακού μας συστήματος.Είναι ο πιο εντυπωσιακός οπτικά και με το πιο ενεργό και πολύπλοκο κοσμικά σύστημα πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος. Γνωρίζαμε ότι ο Κρόνος έχει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία που περιμένουν να ανακαλύψουμε αλλά η πιο πετυχημένη κατά τεκμήριο διαστημική αποστολή που έχει γίνει μέχρι σήμερα, η αποστολή Cassini που εξερεύνησε για περίπου 15 χρόνια τον άρχοντα των δαχτυλιδιών και τα δεκάδες φεγγάρια του, αποκάλυψε ένα εκπληκτικό γεμάτο εκπλήξεις διαστημικό οικοσύστημα.Το σκάφος της αποστολής Cassini είχε εντοπίσει μεγαθύελλες στον Κρόνο οι μηχανισμοί των οποίων παρέμεναν μυστηριώδεις για τους επιστήμονες. Αστρονόμοι από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϋ και το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν-Αν Άρμπορ πραγματοποίησαν έρευνα για τις καταιγίδες στον Κρόνο και διαπίστωσαν ότι αυτές οι μεγαθύελλες επιμένουν για αιώνες και «ανακατεύουν» τη μεγάλου βάθους ατμόσφαιρα του πλανήτη.Ο Κρόνος θεωρούνταν μέχρι σήμερα πιο ήρεμος ατμοσφαιρικά από τον άλλο γίγαντα αερίου του ηλιακού συστήματος, τον Δία, ο οποίος φιλοξενεί για εκατοντάδες χρόνια μια καταιγίδα πλάτους 16.000 χλμ. που ονομάζεται Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα καθώς και ορισμένες μικρότερες από αυτή αλλά παρόλα αυτά γιγάντιες και έντονες καταιγίδες. Αν και η Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα παραμένει η μεγαλύτερη καταιγίδα στο ηλιακό σύστημα, οι καταιγίδες του Κρόνου που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα είναι παρόμοιες με τους τυφώνες στη Γη αλλά είναι πολύ μεγαλύτερες και ισχυρότερες από αυτές στον πλανήτη μας.Η ερευνητική ομάδα μελέτησε τις διαταραχές στην κατανομή αερίου αμμωνίας στην ατμόσφαιρα του Κρόνου. «Η κατανόηση των μηχανισμών των μεγαλύτερων καταιγίδων στο ηλιακό σύστημα τοποθετεί τη θεωρία των τυφώνων σε ένα ευρύτερο κοσμικό πλαίσιο, αμφισβητώντας την τρέχουσα γνώση μας και ωθώντας τα όρια της επίγειας μετεωρολογίας», δήλωσε ο επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, Τσενγκ Λι.Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι συγκέντρωση της αμμωνίας ήταν χαμηλότερη στα μεσαία γεωγραφικά πλάτη του Κρόνου, υποδηλώνοντας υψηλότερο στρώμα πάγου-νέφους αμμωνίας. Περίπου 200-400 χλμ. κάτω από αυτό, ωστόσο, οι συγκεντρώσεις αμμωνίας αυξήθηκαν. Η ομάδα πιστεύει ότι αυτός ο εμπλουτισμός είναι το αποτέλεσμα της μεταφοράς αμμωνίας από τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας στα κατώτερα στρώματα με τη μορφή βροχής αμμωνίας. Αυτό το φαινόμενο είναι αποτέλεσμα μεγάλων καταιγίδων που μπορεί να διαρκούν εκατοντάδες χρόνια. Η έρευνα των αστρονόμων δείχνει ότι παρόλο που ο Κρόνος και ο Δίας έχουν παρόμοιες συνθέσεις είναι εντυπωσιακά διαφορετικοί. Ενώ ο Δίας έχει επίσης διαφορές μεταξύ των στρωμάτων σε όλη την ατμόσφαιρά του, αυτές οι παραλλαγές δεν οφείλονται στη δραστηριότητα των καταιγίδων όπως συμβαίνει με τον Κρόνο. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ των γιγάντων αερίου, ακόμη και όταν υπάρχουν ο ένας δίπλα στον άλλο στα ίδια πλανητικά συστήματα όπως συμβαίνει με τον Δία και τον Κρόνο. Η έρευνα θα μπορούσε επίσης να έχει αντίκτυπο στον τρόπο με τον οποίο οι επιστήμονες αναζητούν μεγάλες καταιγίδες σε γίγαντες αερίου εκτός του ηλιακού συστήματος. https://www.naftemporiki.gr/techscience/1504231/aionies-megathyelles-sygklonizoyn-ton-krono-vinteo/

Το κυνήγι του «δαίμονα» Οι φυσικοί επιβεβαιώνουν την προ 67 ετών πρόβλεψη για το σωματίδιο «δαίμονας» Η χαρακτηριστική διέγερση ενός μετάλλου είναι το πλασμόνιό του, το οποίο είναι μια κβαντισμένη συλλογική ταλάντωση της πυκνότητας των ηλεκτρονίων του. Το 1956, ο θεωρητικός φυσικός Ντέιβιντ Πάινς (David Pines) προέβλεψε ότι ένας ξεχωριστός τύπος πλασμονίου, που ονομάζεται «δαίμονας», θα μπορούσε να υπάρχει σε τρισδιάστατα (3D) μέταλλα που περιέχουν περισσότερα από ένα είδη φορέων φορτίου. Τα ηλεκτρόνια σε ένα στερεό μπορούν να κάνουν κάτι περίεργο: Αν και κανονικά έχουν μάζα και ηλεκτρικό φορτίο, o Πάινς υποστήριξε πως μπορούν να συνδυαστούν για να σχηματίσουν ένα σωματίδιο που είναι χωρίς μάζα, είναι ουδέτερο και δεν αλληλεπιδρά με το φως. Χαρακτήρισε το σωματίδιο αυτό «δαίμονα» και έκτοτε έχουν υπάρξει εικασίες πως μπορεί να παίζει σημαντικό ρόλο στις συμπεριφορές ενός μεγάλου εύρους μετάλλων- ωστόσο οι ίδιες αυτές ιδιότητες που το καθιστούν ενδιαφέρουν κάνουν δύσκολο τον εντοπισμό του.Ομάδα ερευνητών της οποίας ηγήθηκε ο Πίτερ Αμπαμόντε, καθηγητής Φυσικής στο University of Illinois Urbana-Champaign κατάφερε να εντοπίσει τον «δαίμονα» του Πάινς 67 χρόνια μετά την εκτίμηση περί της ύπαρξής του. Όπως σημειώνουν οι ερευνητές στο Nature [Pines’ demon observed as a 3D acoustic plasmon in Sr2RuO4], χρησιμοποίησαν μια πειραματική τεχνική η οποία διεγείρει απευθείας τις ηλεκτρονικές καταστάσεις ενός υλικού, επιτρέποντάς τους να δουν την «υπογραφή» του «δαίμονα» στο ρουθηνικό στρόντιο. α) επιφάνεια Fermi που δείχνει τα τρία είδη ηλεκτρονίων, α, β και γ. (β) Απεικόνιση του δαίμονα στο Sr2RuO4, ως μια διαμόρφωση των ζωνών γ και β που διατηρεί σταθερή τη συνολική πυκνότητα ηλεκτρονίων. Μια από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις στον εν λόγω κλάδο είναι πως τα ηλεκτρόνια χάνουν τη μοναδικότητά τους στα στερεά. Οι ηλεκτρικές αλληλεπιδράσεις τα κάνουν να συνδυάζονται, συνθέτοντας συλλογικές μονάδες. Με επαρκή ενέργεια, τα ηλεκτρόνια μπορούν να σχηματίζουν ακόμα και σύνθετα σωματίδια, τα πλασμόνια, με νέο φορτίο και μάζα που καθορίζεται από τις αλληλεπιδράσεις αυτές. Ωστόσο η μάζα είναι συνήθως τέτοια που τα πλασμόνια δεν μπορούν να σχηματιστούν με τις ενέργειες που είναι διαθέσιμες σε θερμοκρασία δωματίου.Ο Πάινς ανακάλυψε ότι υπάρχει μια εξαίρεση στον κανόνα αυτό. Αν ένα στερεό έχει ηλεκτρόνια σε πάνω από μία ενεργειακές μπάντες, όπως συμβαίνει σε πολλά μέταλλα, υποστήριξε, τα πλασμόνιά τους μπορούν να συνδυάζονται και να σχηματίζουν ένα νέο πλασμόνιο που δεν έχει μάζα και είναι ουδέτερο: Πρόκειται για τον προαναφερθέντα «δαίμονα». Οι «δαίμονες» αυτοί δεν έχουν μάζα, μπορούν να σχηματιστούν με οποιαδήποτε ενέργεια, οπότε μπορεί να υπάρχουν σε όλες τις θερμοκρασίες- και αυτό οδήγησε σε εικασίες πως έχουν σημαντική επίδραση στη συμπεριφορά διαφόρων μετάλλων.Η ουδετερότητα του «δαίμονα» σημαίνει πως δεν αφήνει υπογραφή σε συμβατικά πειράματα συμπυκνωμένης ύλης. «Η συντριπτική πλειονότητα των πειραμάτων γίνονται με φως και μετρούν οπτικές ιδιότητες, μα η ηλεκτρική ουδετερότητα σημαίνει πως οι “δαίμονες” δεν αλληλεπιδρούν με το φως» είπε ο Αμπαμόντε, προσθέτοντας ότι χρειαζόταν ένα άλλου είδους πείραμα.Ο ίδιος και οι συνεργάτες μελετούσαν το ρουθενικό στρόντιο για άλλο λόγο: Το μέταλλο είναι παρόμοιο με υπεραγωγούς υψηλών θερμοκρασιών, χωρίς ταυτόχρονα να είναι. Σε αυτό το πλαίσιο έκαναν την πρώτη έρευνα/ καταγραφή των ηλεκτρονικών του ιδιοτήτων. Η ερευνητική ομάδα του Γιόσι Μαένο, καθηγητή Φυσικής στο Kyoto University, συνέθεσε δείγματα υψηλής ποιότητας του μετάλλου που ο Αμπαμόντε και ο πρώην τελειόφοιτος Αλί Χουσεΐν, εξέτασαν με μια ειδική τεχνική (momentum-resolved electron energy-loss spectroscopy) η οποία χρησιμοποιεί την ενέργεια από ηλεκτρόνια που εκτοξεύονται στο μέταλλο για την απευθείας παρατήρηση των χαρακτηριστικών του μετάλλου, περιλαμβανομένων πλασμονίων που σχηματίζονται. Καθώς οι ερευνητές εξέταζαν τα δεδομένα, βρήκαν μια ηλεκτρονική κατάσταση χωρίς μάζα.Ο Χουσεΐν, πλέον ερευνητής στην Quantinuum, λέει πως «αρχικά δεν είχαμε ιδέα τι ήταν. Οι “δαίμονες” δεν είναι mainstream. Η πιθανότητα εμφανίστηκε νωρίς, και βασικά γελάσαμε με αυτήν. Μα καθώς απορρίπταμε ενδεχόμενα αρχίσαμε να υποπτευόμαστε πως βρήκαμε στα αλήθεια τον “δαίμονα”». https://www.huffingtonpost.gr/entry/to-keneyi-toe-daimona-letheke-epistemoniko-mesterio-dekaetion_gr_64d9fc99e4b077b577037188 – https://mrl.illinois.edu/57513 Κοινοποιήστε:

Soyuz MS-24: Ολοκληρώθηκαν οι δοκιμές σε θάλαμο κενού! Ο αυτοματοποιημένος έλεγχος της στεγανότητας των διαμερισμάτων και των εποχούμενων συστημάτων του πλοίου στο έδαφος πέρασε χωρίς σχόλια! Σήμερα το Soyuz MS-24 έχει μεταφερθεί στο χώρο εργασίας για περαιτέρω προετοιμασία. Τις επόμενες ημέρες, οι ειδικοί θα ελέγξουν τη λειτουργία των αυτόματων του συστήματος συνδυασμένης πρόωσης και του συστήματος των εκτελεστικών οργάνων καθόδου, θα πραγματοποιήσουν δοκιμές ελέγχου του ενσωματωμένου συγκροτήματος ψηφιακών υπολογιστών και του εξοπλισμού των συστημάτων ραδιομηχανικής, καθώς και θα ανεφοδιάσουν τις γραμμές του σύστημα θερμικού καθεστώτος πλοίου με ψυκτικό. Εκτόξευση του Soyuz MS-24 — 15 Σεπτεμβρίου. https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_567820

"Progress MS-24": σύνδεση με το διαμέρισμα μεταφοράς Στο Baikonur, οι τελευταίες προετοιμασίες βρίσκονται σε εξέλιξη για την εκτόξευση του Progress MS-24. Σήμερα, οι ειδικοί της Roscosmos έδεσαν ένα φορτηγό με το διαμέρισμα μετάβασης της μονάδας τρίτου σταδίου. Σε τι χρησιμεύει το διαμέρισμα μετάβασης; Αυτό το τμήμα συνδέει το πλοίο και τον πύραυλο. Συνδέει μηχανικά το Progress με το φέρινγκ κεφαλής και επίσης διασφαλίζει την ενσωμάτωση της διεπαφής διοίκησης του πλοίου στο σύστημα ελέγχου του αερομεταφορέα. Εκτόξευση του πυραύλου Soyuz-2.1a με το φορτηγό Progress MS-24 - 23 Αυγούστου. https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_567819

Το Luna-25 διόρθωσε για δεύτερη φορά την τροχιά της πτήσης προς τον φυσικό δορυφόρο της Γης Σήμερα ο αυτόματος σταθμός πραγματοποίησε τη δεύτερη διόρθωση της τροχιάς της πτήσης προς τη Σελήνη. Το σύστημα πρόωσης του σταθμού ενεργοποιήθηκε στις 06:40 ώρα Μόσχας και λειτούργησε για 24,3 δευτερόλεπτα. Όλα τα συστήματα Luna-25 λειτουργούν κανονικά, η επικοινωνία με τον σταθμό είναι σταθερή. https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_567812 ΠΡΩΤΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ LUNA-25! Το IKI RAS ολοκλήρωσε μια ρητή ανάλυση τηλεμετρίας και δεδομένων μέτρησης επιστημονικών οργάνων στο σταθμό Luna-25, που πραγματοποιήθηκε στις 13 Αυγούστου σε δύο συνεδρίες των πρώτων εγκλεισμών σε απόσταση περίπου 310 χιλιομέτρων από τη Γη. Όλα τα όργανα έδειξαν πλήρη λειτουργικότητα και ετοιμότητα για σεληνιακή εξερεύνηση. Οι αναλογικοί και ψηφιακοί κόμβοι και τα μπλοκ τους λειτούργησαν τέλεια. Οι ενσωματωμένες τηλεοπτικές κάμερες STS-L έλαβαν τις πρώτες εικόνες από το διάστημα, οι οποίες θα μείνουν στην ιστορία της ρωσικής κοσμοναυτικής. Αυτές οι εικόνες δείχνουν τα στοιχεία του σχεδιασμού της συσκευής με φόντο τη Γη, από την οποία έχουμε ήδη αναχωρήσει για πάντα, και με φόντο τη Σελήνη, στην οποία θα φτάσουμε σύντομα. Η τρίτη εικόνα δείχνει το έμβλημα της αποστολής και τον ενσωματωμένο κάδο χειριστή. Περισσότερες λεπτομέρειες - στον ιστότοπο: https://iki.cosmos.ru/news/ot-zemli-uleteli-letim-k-l.. https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_567816

Στην Αυστραλία συνέβη η μεγαλύτερη πρόσκρουση αστεροειδούς στη Γη. Ένας κρατήρας διαμέτρου 520 χιλιομέτρων, που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της Αυστραλίας, αποδεικνύει ότι η μεγαλύτερη πρόσκρουση αστεροειδούς στη Γη έγινε στη συγκεκριμένη χώρα.Οι επιστήμονες ζητούν να γίνουν γεωτρήσεις στην περιοχή της πόλης Deniliquin στη Νέα Νότια Ουαλία, ενώ υπολογίζουν πως ο κρατήρας είναι αρκετά μεγαλύτερος από τον Vredefort στη Νότια Αφρική, που κατέχει το ρεκόρ με 300 χιλιόμετρα.Η επιφάνεια της Γης συνεχώς μεταβάλλεται λόγω της τεκτονικής δραστηριότητας του υπεδάφους της και της διάβρωσης από τις δυνάμεις της φύσης, με συνέπεια να είναι δύσκολο να εντοπισθούν αρχαίοι κρατήρες πρόσκρουσης.Στο παρελθόν έχουν βρεθεί σε Αυστραλία και Αφρική υλικά εκτίναξης μετά από πρόσκρουση αρχαιότερη των δύο δισεκατομμυρίων ετών, όμως δεν έχουν βρεθεί οι αντίστοιχοι κρατήρες. 38 επιβεβαιωμένα και 43 πιθανά πεδία πρόσκρουσης Η σημερινή Αυστραλία ανήκε στην προϊστορική ήπειρο Gondwana και ήταν συχνός στόχος αστεροειδών. Στη χώρα έχουν καταγραφεί 38 επιβεβαιωμένα και 43 πιθανά πεδία πρόσκρουσης.Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο «Tectonophysics», η σύγκρουση εκτιμάται ότι συνέβη πριν από 445 εκατομμύρια χρόνια και ίσως αυτή να ευθύνεται για την ψύχρανση της ατμόσφαιρας, που με τη σειρά της οδήγησε στην εξαφάνιση του 85% των ειδών του πλανήτη.Η δομή του Deniliquin έχει όλα τα χαρακτηριστικά μίας μεγάλης μεγέθους σύγκρουσης.Για παράδειγμα, οι μαγνητικές μετρήσεις της περιοχής αποκαλύπτουν ένα συμμετρικό μοτίβο κυματισμού στο φλοιό γύρω από τον πυρήνα της δομής. Αυτό δημιουργήθηκε πιθανότατα κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, καθώς οι εξαιρετικά υψηλές θερμοκρασίες δημιούργησαν έντονες μαγνητικές δυνάμεις.Μια κεντρική χαμηλή μαγνητική ζώνη αντιστοιχεί σε παραμόρφωση βάθους 30 χιλιομέτρων πάνω από έναν σεισμικά καθορισμένο θόλο μανδύα. Η κορυφή αυτού του θόλου είναι περίπου 10km ρηχότερη από την κορυφή του περιφερειακού μανδύα. Οι μαγνητικές μετρήσεις δείχνουν επίσης ενδείξεις «ακτινικών ρηγμάτων»: Ρωγμές που εκπέμπονται ακτινοειδώς από το κέντρο μιας μεγάλης δομής πρόσκρουσης. Αυτό συνοδεύεται περαιτέρω από μικρές μαγνητικές ανωμαλίες, που μπορεί να αντιπροσωπεύουν εκρηξιγενείς «δόμους», οι οποίοι είναι φύλλα μάγματος που εγχέονται σε ρωγμές σε προϋπάρχοντα ρήγματα.Τα ακτινωτά ρήγματα και τα πυριγενή πετρώματα είναι τυπικά των μεγάλων δομών πρόσκρουσης και μπορούν να βρεθούν στη δομή Vredefort και στη δομή Sudbury στον Καναδά.Επί του παρόντος, το μεγαλύτερο μέρος των στοιχείων για την πρόσκρουση στο Deniliquin βασίζεται σε γεωφυσικά δεδομένα που λαμβάνονται από την επιφάνεια. Για την απόδειξη της πρόσκρουσης, θα πρέπει να συλλεχθούν φυσικές αποδείξεις της κρούσης, οι οποίες μπορούν να προέλθουν μόνο από γεωτρήσεις βαθιά μέσα στη δομή. Με πληροφορίες από Τhe Conversation και Interesting Engineering

Πόσα χιλιόμετρα διανύουμε κατά την διάρκεια της ζωής μας; Περίπου 1,5 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα! Ας ξεκινήσουμε με την απόσταση που διανύει ένας άνθρωπος καθώς μετακινείται στην επιφάνεια της Γης για την δουλειά του, τα ταξίδια αναψυχής του κλπ. Προσεγγιστικά, αυτή η απόσταση εκτιμάται στα 50.000 έως 80.000 χιλιόμετρα κατά τη διάρκεια της ζωής ενός μέσου ανθρώπου. Αυτή είναι μια εντυπωσιακά μεγάλη απόσταση – ισοδύναμη με τον περίπλου της υδρογείου πάνω από μία φορά.Αλλά όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή η απόσταση ωχριά σε σύγκριση με την κίνηση που κάνουμε αν θεωρήσουμε τη Γη ως όχημά μας. Ο πλανήτης μας περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του και ολοκληρώνει μια πλήρη περιστροφή σε 24 ώρες. Όσοι βρίσκονται στον ισημερινό έχουν μια τεράστια γραμμική ταχύτητα εξαιτίας αυτής της περιστροφής – περίπου 1.680 km/h. Βέβαια, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ζουν στον ισημερινό, και μπορούμε να πούμε χοντρικά, ότι ο μέσος άνθρωπος κινείται συνεχώς με περίπου 1.500 km/h. Θεωρώντας μια διάρκεια ζωής περίπου 80 ετών, κάθε άτομο ταξιδεύει περίπου 1 δισεκατομμύριο χιλιόμετρα στη διάρκεια της ζωής του εξαιτίας της περιστροφής της Γης! Μπροστά σ’ αυτή την απόσταση η απόσταση που διανύουμε πάνω στην επιφάνεια της Γης είναι ελάχιστη. Όμως, εκτός από την ιδιοπεριστροφή της, η Γη περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο. Κατά μέσο όρο, η τροχιακή ταχύτητα της Γης είναι περίπου 30 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο. Έτσι, κατά τη διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής 80 ετών, ο καθένας από εμάς διανύει περίπου 80 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα – μια απόσταση που «εξανεμίζει» την απόσταση που διανύουμε μόνο λόγω της περιστροφής του πλανήτη μας.Αλλά, και ο Ήλιος κινείται με ταχύτητα περίπου 220 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο, συμπαρασύροντας και την Γη σε μια τροχιά γύρω από το κέντρο του Γαλαξία μας. Μία τέτοια πλήρης περιφορά, δηλαδή ένα «γαλαξιακό έτος», χρειάζεται περίπου 230 εκατομμύρια γήινα χρόνια για να ολοκληρωθεί. H ζωή εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Γη πριν από περίπου 17 γαλαξιακά χρόνια, και σε μόλις 25 ακόμη γαλαξιακά χρόνια, ο Ήλιος θα πεθάνει. Σε σύγκριση με αυτές τις τεράστιες γαλαξιακές κλίμακες, μια ανθρώπινη ζωή φαίνεται μηδαμινής διάρκειας. Αλλά στην ανθρώπινη κλίμακα, η απόσταση που διανύει ο καθένας από εμάς στην διάρκεια της ζωής του, εξαιτίας της περιφοράς του Ήλιου γύρω από το κέντρο του Γαλαξία μας, είναι περίπου 600 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα.Υπάρχει και συνέχεια που υπερκαλύπτει αυτή την απόσταση. Ολόκληρος ο γαλαξίας μας κινείται επίσης. Όλοι οι γαλαξίες, κατά μέσο όρο, απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο, εξαιτίας της διαστολής του σύμπαντος. Εκτός από αυτή κίνηση της εξαιτίας της συμπαντικής διαστολής, κάθε γαλαξίας έχει κάποια δική του κίνηση – κάτι που οι αστρονόμοι αποκαλούν «ιδιόμορφη κίνηση». Για παράδειγμα, ο Γαλαξίας βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με τον πλησιέστερο γείτονά μας, τον γαλαξία της Ανδρομέδας. Η αμοιβαία βαρυτική έλξη είναι αρκετή για να κατακλύσει τη γενική διαστολή του σύμπαντος και σε περίπου πέντε δισεκατομμύρια χρόνια, οι δυο γαλαξίες θα αρχίσουν να συγχωνεύονται. Επιπλέον, τόσο ο Γαλαξίας όσο και η Ανδρομέδα κατευθύνονται προς το σμήνος της Παρθένου, ένα τεράστιο σμήνος γαλαξιών περίπου 65 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Πέρα από αυτό, το σμήνος της Παρθένου και οι περιβάλλοντες γαλαξίες του κατευθύνονται προς τον Μεγάλο Ελκυστή, που είναι το κέντρο του υπερσμήνους μας, που ονομάζεται Λανιακέα. Οι αστρονόμοι μπορούν να υπολογίσουν τη συνδυασμένη κίνηση αυτών των βαρυτικών επιρροών παρατηρώντας την κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου. Το υπόβαθρο μικροκυμάτων ορίζει ένα σύστημα αναφοράς ως προς το οποίο μπορούμε να μετρήσουμε την τοπική μας κίνηση που περιλαμβάνει την κίνηση της γης γύρω από τον ήλιο, του ήλιου γύρω από το κέντρο του γαλαξία μας και του γαλαξία μας σε σχέση με τους γειτονικούς γαλαξίες. Κατά μήκος της κίνησής μας, η ακτινοβολία των φωτονίων υποβάθρου είναι λίγο μετατοπισμένη προς το ερυθρό (ανισοτροπία διπόλου υποβάθρου μικροκυμάτων). Μετρώντας αυτή τη μετατόπιση, οι αστρονόμοι μπορούν να υπολογίσουν τη συνολική μας ταχύτητα μέσα στο σύμπαν (σε σχέση με την κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου), και αυτές οι μετρήσεις δίνουν μια ταχύτητα περίπου 630 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο.Έτσι, κατά την διάρκεια μιας μέσης ανθρώπινης ζωής 80 ετών, διανύουμε μια συνολική απόσταση 1,5 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα. Ακόμα κι αν δεν βγούμε ποτέ από το σπίτι μας! πηγή: https://www.space.com/human-travel-trillion-miles-lifetime-universe-motion

Ένα αστρονομικό ερωτηματικό (?) Το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb στις 26 Ιουλίου φωτογράφησε ένα ζεύγος νεαρών άστρων στο πρώτο στάδιο του σχηματισμού τους, που περιφέρονται το ένα γύρω από το άλλο και είναι γνωστά ως Herbig-Haro 46/47. Βρίσκονται στον αστερισμό των Ιστίων (Vela) και απέχουν 1.470 έτη φωτός από τη Γη. Αναζητήστε τα στην παρακάτω εικόνα, στο κέντρο των κόκκινων ακίδων περίθλασης, όπου εμφανίζονται ως μια πορτοκαλο-λευκή κηλίδα. Περιβάλλονται από έναν δίσκο αερίου και σκόνης που συνεχίζει να προστίθεται στη μάζα τους, ενώ οι πορτοκαλί λοβοί προς αντίθετες κατευθύνσεις δημιουργήθηκαν από προηγούμενες εκτινάξεις ύλης από τα δυο άστρα. Όμως εδώ δεν μας ενδιαφέρει το σύστημα Herbig-Haro 46/47 (για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε αλλού), αλλά μια λεπτομέρεια που βρίσκει το παρατηρητικό μάτι στο υπόβαθρο της πρόσφατης εικόνας του James Webb: Το σύστημα Herbig-Haro 46/47 από το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb. Μας ενδιαφέρει η κουκίδα που δείχνει το κίτρινο βέλος. Η εικόνα μεγεθύνεται κάνοντας κλικ πάνω της Μεγεθύνοντας την παραπάνω εικόνα βλέπουμε ότι το αστρονομικό αντικείμενο που δείχνει το κίτρινο βέλος έχει σχήμα ερωτηματικού (?). Και για τους αστρονόμους το αντικείμενο αυτό αποτελεί αληθινό ερωτηματικό! Μέχρι σήμερα δεν έχει δοθεί απόντηση για το μυστηριώδες κοσμικό ερωτηματικό. Το σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται για άστρο, γιατί τα άστρα στις εικόνες του James Webb εμφανίζουν σταυρωτές έξι ή οκτώ αιχμές περίθλασης.Θα μπορούσε όμως να είναι μια συγχώνευση δύο γαλαξιών σε πολύ πιο μακρινή απόσταση από το σύστημα Herbig-Haro 46/47.Μια τέτοια περίπτωση αποτελούν οι γαλαξίες Κεραίες (Antennae), ένα ζεύγος αλληλεπιδρώντων γαλαξιών στον αστερισμό Κόρακα, που μοιάζουν επίσης με ερωτηματικό: Με ερωτηματικό μοιάζει και η «οπτική ψευδαίσθηση» μιας ομάδας 3-4 γαλαξιών που βλέπουμε στην παρακάτω εικόνα του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble: Η συλλογή περισσότερων φασματοσκοπικών δεδομένων για το αντικείμενο που εμφανίζεται ως ερωτηματικό στην φωτογραφία του James Webb θα αποκάλυπτε περισσότερες λεπτομέρειες, όπως η χημική του σύνθεση και η απόστασή του από τη Γη. Το αντικείμενο σε σχήμα ερωτηματικού θα μπορούσε να είναι δύο γαλαξίες που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους Αλλά από μόνο του το γεγονός ότι ένα αστρονομικό αντικείμενο μοιάζει με ερωτηματικό, προφανώς δεν αποτελεί σημαντικό κίνητρο για τους αστρονόμους, ώστε να του αφιερώσουν μέρος από τον πολύτιμο χρόνο των παρατηρήσεών τους. πηγή: https://edition.cnn.com/2023/08/13/world/question-mark-galaxy-space-james-webb-telescope-scn/index.ht

Το πλήρωμα της αποστολής Crew-7 μπαίνει σε καραντίνα Σύμφωνα με τη NASA, ο κοσμοναύτης μας Konstantin Borisov, μαζί με τα άλλα μέλη του πληρώματος Crew-7 Jasmine Mogbeli, Andreas Mogensen και Satoshi Furukawa, μπαίνουν σε καραντίνα δύο εβδομάδων πριν εκτοξευθούν στον ISS. Η συμμόρφωση με αυτό θα βοηθήσει στη διασφάλιση της υγείας του πληρώματος, καθώς και στην προστασία αυτών που βρίσκονται ήδη στο σταθμό. Ταυτόχρονα, μπορεί να κρατηθεί στο σπίτι ή σε ειδικό συγκρότημα στο Διαστημικό Κέντρο Johnson στο Τέξας. 🗓 Καθέλκυση του πλοίου Crew Dragon - 25 Αυγούστου στις 10:49 ώρα Μόσχας 🗓 Αποβάθμιση - 26 Αυγούστου στις 9:45 ώρα Μόσχας https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_567803