kkokkolis

Kendall Wilkinson Design, Design Chic, 2011 Δεν μένει παρά να πείσουμε το ετερον 1/2 πως το θηριώδες κατοπτρικό που επιζητούμε θα στόλιζε το σαλόνι μας το ίδιο όμορφα με, μα και περισσότερο δυναμικά από τα κομψότατα μπρούτζινα διοπτρικά που χρησιμοποιούν οι οίκοι εσωτερικής διακόσμησης.

Eric Cohler, Design Chic, 2011

Lisa Cregan, Design Chic, 2011

Phoebe Howard Interiors, Design Chic, 2011

Eric Cohler Interiors, Design Chic, 2011

Susan Ferrier, Design Chic, 2011

Douglas Friedman Photography, Design Chic, 2011

Massucco Warner Miller Design, Design Chic, 2011

Turquoise, Tulips and Bliss, Design Chic, 2011 Τα οπτικά δεν προορίζονται μόνο για να βλέπεις, αλλά και για να τα βλέπεις...

Εννοώ: Βλέπεις τον χάρτη Προβάλεις νοητικά τον χάρτη στον ουρανό Σημαδεύεις με τον μέσο κύκλο του Telrad την περιοχή του ουρανού όπου βρίσκεται το αντικείμενο Κοιτάζεις μέσα από τον ES70 30mm Αν η εικόνα του είναι αρκετά καλή για το f/6 τότε, πέρα από τα πολλά αστεράκια γύρω- γύρω, θα δεις και ένα (ίσως μικροσκοπικό) σφαιρωτό, γαλαξία, νεφέλωμα, σφιχτό διπλό άστρο. Το κεντράρεις, βάζεις ένα φακό μεγαλύτερης μεγέθυνσης (ας πούμε γύρω στα 12mm) και το μελετάς. Εμμμμ... χμμμμ.... δηλαδη.... να εξηγησω... η αληθεια ειναι οτι δεν τον εχω δοκιμασει ακομα λιγο οι οικιγενειακες υποχρεωσεις (παιδια , δουλειες κτλ.) λιγο η συννεφιες, λιγο το φεγγαρι... φευγω και διακοπες το βραδυ... οποτε... σε 10 μερες που επιστρεφω και βαλε... Δοκίμασέ το πρώτα και μετά τα ξαναλέμε.

Αυτή είναι μια διαφορετική θεώρηση. Ο εξοπλισμός σαν μια προέκταση του εαυτού. Ένα βιονικό οπτικό σύστημα; Ένας συμφυρμός του Εγώ με το Εκείνο; Ένα Μεταβατικό Αντικείμενο στο οποίο προβάλουμε επιθυμίες, προσδοκίες, συναισθηματα αλλά και ταυτιζόμαστε μαζί του μέσω Προβλητικής Ταυτοποίησης; Ένα Υστερικό αντικείμενο; Αυτό θα εξηγούσε πολλά! Νομίζω πως τμήμα του εξοπλισμού μπορεί να συμβολοποιείται έτσι, κυρίως τα ακριβά διοπτρικά -να προσθέσω και κατά περίπτωση κατοδιοπτρικά;- τηλεσκόπια αλλά και ακριβοί φακοί. Παραφράζοντας τον Μπρεχτ, όλη αυτή η αγάπη για τα οπτικά μήπως απλώς κρύβει μιαν βαθύτερη ανάγκη για λείο, διαυγές, συμμετρικό, αγνό, ολοκάθαρο γυαλί; Κατά την γνώμη μου πάντως δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε και την προφανή πρωτόγονη φαλλική- οπλική συμβολοποίηση που εξηγεί τον πυρετό της διαμέτρου, ούτε την ηδονοβλεπτική φαντασίωση: παρακολουθώ άρα νοητικά συμμετέχω στο θαύμα του σύμπαντος, το όργιο του Κόσμου. Συμμετέχω σε κάτι μεγάλο και σημαντικό, δεν είμαι μικρός και ασήμαντος. Νοιώθω έκσταση, δεν νοιώθω κατάθλιψη. Υπάρχουν και άλλες ενδιαφέρουσες πτυχές του θέματος αλλά το forum δεν έχει δείξει ικανό να τις διαχειριστεί. Πάντως η θεώρηση του εξοπλισμού ως αντικειμένου που με κάποιον τρόπο εσωτερικεύεται κάνει την παρομοίωση με την συμπεριφορά ζευγαρώματος του ανθρώπινου είδους ανεπιτυχή ή απλώς εξηγεί το γιατί άλλοι προσηλώνονται στον εξοπλισμό και άλλοι αναβαθμίζονται συνεχώς σε μια διαρκή προσπάθεια αναζήτησης της τελειότητας;

Desert Places, Robert Frost, 1874-1963 Snow falling and night falling fast, oh, fast In a field I looked into going past, And the ground almost covered smooth in snow, But a few weeds and stubble showing last. The woods around it have it---it is theirs. All animals are smothered in their lairs. I am too absent-spirited to count ; The loneliness includes me unawares. And lonely as it is that loneliness Will be more lonely ere it will be less -- A blanker whiteness of benighted snow With no expression, nothing to express. They cannot scare me with their empty spaces Between stars---on stars where no human race is. I have it in me so much nearer home To scare myself with my own desert places.

Τηλεσκόπιο με Coudée, Observatoire de Lyon, Γαλλία, 1878

Τέτοιο παρατηρητήριο θα ήθελα, αλλά εδώ που μένω δώρον- άδωρον. Να το χαρείς και να το ευχαριστηθείς! Θα το πηγαίνεις και σε εξορμήσεις; Το ανέβασες με γερανό στην ταράτσα;

Δεν έχω αυτόν με τον μικρό κύκλο και δεν πειράζω τον Rigel, αλλά τόσο ο Rigel ο Telrad, όσο και οι RDF προβάλουν την εικόνα πάνω σε ένα τζαμάκι. Στον Rigel βλέπω μεσολαβεί ένας πλαστικός φακός. Αν μεγαλώσεις την απόσταση προβολής και βάλεις μεγαλύτερο τζαμάκι θα μεγαλώσει ο κύκλος. Πρέπει όμως να κάνεις υπολογισμούς και να πειραματιστείς.

Le Noir de l'Etoile : une oeuvre pour 6 percussionnistes et pulsars, Gérard Grisey, J.-P. Luminet, 1991 Introduction au "Noir de l'Etoile" par Jean-Pierre Luminet En 1967, une jeune astronome détecta dans le ciel un signal radio variant rapidement, sous la forme d'impulsions périodiques espacées de 1,3 seconde. La découverte fit sensation. Les impulsions étaient si régulières que pendant quelque temps elles furent prises pour des signaux provenant de civilisations extraterrestres. Les astrophysiciens ont dévoilé une vérité tout aussi surprenante : les signaux étaient émis par un pulsar, fantastique résidu compact engendré dans les explosions de supernova qui ont jadis désintégré les étoiles massives. Les pulsars n'ont qu'un rayon de quinze kilomètres pour une masse aussi grande que celle du Soleil; ils sont constitués de matière tellement entassée que leurs atomes sont écrasés pour former une masse solide de neutrons. Un dé à coudre de la matière d'une de ces étoiles à neutrons pèserait sur Terre cent milliards de tonnes. Les pulsars sont de gigantesques toupies aimantées. Certains pivotent sur eux-mêmes plusieurs dizaines de fois par seconde, et leur champ magnétique est mille milliards de fois plus grand que celui de la Terre. Les lignes de force magnétique d'un pulsar canalisent les particules électrisées de l'espace interstellaire le long de son axe magnétique, ce qui permet l'émission d'un faisceau de lumière tournant en même temps que l'étoile, à la façon d'un phare cosmique. A chaque tour, le faisceau balaye la ligne de visée de la Terre et les astronomes enregistrent une pulsation lumineuse. Une partie de ce rayonnement est émise dans le domaine des ondes radio. Elle peut donc être captée à l'aide de grands radiotélescopes. Les radiotélescopes sont des radars perfectionnés conçus pour détecter les signaux radio de faible intensité, tels ceux en provenance des astres lointains. Ils sont constitués de grandes surfaces métalliques lisses ou grillagées sur lesquelles les ondes radio se réfléchissent. Des antennes transforment les ondes en signaux électriques. On peut amplifier ces signaux et les utiliser pour exciter la membrane d'un haut-parleur. L'oreille humaine peut alors entendre le bruissement des pulsars. Dans la tornade électromagnétique délivrée par un pulsar, le rayonnement radio ne représente qu'un chuchotement, et c'est lui qui est capté par les instruments. Pour un astronome, tenter de comprendre le fonctionnement d'un pulsar revient à tenter de comprendre le fonctionnement d'une grosse machine cachée dans une usine en n'écoutant que les quelques bruits sourds qui s'en échappent. L'énergie collectée est infime ... En 50 ans d'observations, l'ensemble de l'énergie recueillie par tous les radiotélescopes du monde est plus faible que celle qu'il vous faut pour tourner une seule page de votre programme. Le premier pulsar que vous allez entendre a été enregistré sur bande magnétique car il ne peut être observé que dans l'hémisphère sud. Il se nomme Véla, résidu de l'explosion d'une supernova que les hommes primitifs ont sans doute vue en plein jour il y a 12 000 ans. Il tourbillonne sur lui-même onze fois par seconde. L'autre pulsar est capté en ce moment même par la station de radioastronomie la plus proche. Il se nomme 0329+54 (les chiffres indiquent ses coordonnées équatoriales : 3 h 29 mn d'ascension droite et +54deg. de déclinaison). Il effectue 1,4 tour par seconde. La supernova qui l'a engendré a explosé il y a 5 millions d'années et ses impulsions radio mettent 7500 ans pour parvenir à la Terre. Acheminées en direct dans la salle de concert, elles sont exactes au rendez-vous. Grands phares du ciel, les pulsars vont guider notre navigation musicale. Ecoutons ces horloges cosmiques égréner leurs secondes. Nous avons rendez-vous avec les gardiennes du temps. Ouvrons la fenêtre et attendons l'heure juste.

O Jean-Pierre Luminet είναι Γάλλος Αστροφυσικός, ειδικευμένος στις μαύρες τρύπες και την Κοσμολογία. Εργάζεται ως Διευθυντής Ερευνών του CNRS Centre national de la recherche scientifique και είναι μέλος του Laboratoire Univers et Théories LUTH στο Παρατηρητήριο των Παρισίων-Meudon. Ο αστεροειδής 5523 Luminet φέρει το όνομά του. Το έργο του περιλαμβάνει, πέραν της έρευνας, βιβλία εκλαϊκευμένης επιστήμης, νουβέλες, ποιητικές συλλογές, εικαστικά και μουσικά έργα.

Astronomes observant le passage de Vénus, J.-P. Luminet 1993 Λιθογραφία

Taurus, J.-P. Luminet 1993 Λιθογραφία

Argo, J.-P. Luminet 1993 Λιθογραφία

Big Bang, J.-P. Luminet 1992 Λιθογραφία

Le Trou Noir, J.-P. Luminet 1992 Λιθογραφία

Espace-Temps-Matière, J.-P. Luminet 1993 Λιθογραφία

Les Deux Mondes, J.-P. Luminet 1991 Σινική Μελάνη

L'Observatoire (Hommage à Escher), J.-P. Luminet 1992 Λιθογραφία