Σύμφωνα με την ιστορία του Ηλιακού συστήματος, η Γη στην πρώιμη φάση της δεν διέθετε καθόλου ατμόσφαιρα και το περιβάλλον της ήταν παρόμοιο με αυτό του πλανήτη Αφροδίτη. Η επικρατέστερη θεωρία σχετικά με την εμφάνιση ζωής στον πλανήτη μας είναι ότι μετέωρα και κομήτες συγκρούστηκαν με την Γη μεταφέροντας μόρια Η2Ο και με την βοήθεια του χρόνου, το περιβάλλον της Γης έγινε λιγότερο αφιλόξενο. Το 20%-30% είναι πολύ μεγάλο ποσοστό για μένα και θα σταθώ επιφυλακτική Σκέψου το εξής:Μπορεί ο γαλαξίας μας να αποτελείται από δισεκατομμύρια άστρα αλλά πόσα είναι ικανά να 'διαθέτουν' πλανητικό σύστημα? Υπάρχουν πάρα πολύ παράμετροι.. Πρώτον και κύριότερο, όλα τα άστρα δεν βρίσκονται στην ίδια φάση εξέλιξης. Το μεγαλύτερο ποσοστό άστρων που παρατηρήσαμε βρίσκεται είτε στους κυανούς, ερυθρούς και λευκούς υπεργιγάντες, ή είτε στους ερυθρούς, λευκούς νάνους, οι οποίοι είτε λόγω μεγέθους είτε λόγω θερμοκρασία δεν μπορεί να δημιουργηθεί πλανητικό σύστημα. Δεύτερον, πολλά άστρα ανήκουν είτε σε πολλαπλό σύστημα αστρών, είτε είναι μεταβλητοί ή είτε είναι pulsars. Τρίτον,μεγάλο ρόλο παίζει και η θέση ένος άστρου. Για πχ. αν ένα άστρο βρίσκεται κοντά στο κέντρο του γαλαξία θα είναι περισσότερο απίθανο να δημιουργηθεί διότι οι αποστάσεις των άστρων μεταξύ τους είναι μικρότερες άρα και οι παλιρροικές δυνάμεις θα είναι πολύ μεγαλύτερες. Βέβαια, βαθειά μου πεποίθηση είναι ότι δεν είμαστε μόνοι. Εξάλλου είναι και μαθηματικά απίθανο. Απλά με την παρούσα τεχνολογία είναι λίγο δύσκολο να το αποδείξουμε. Πάντως θα συμφωνήσω με τον giorgosgr.