wereniki

Περί ανέμων... ... για να στήνουμε τα τηλεσκόπιά μας στη σταβέντο(υπήνεμη) μεριά! Β (000°) Βόρειος Τραμουντάνα, Βοριάς N North ΒΑ (045°) Μέσης Γραίγος NE Northeast Α (090°) Απηλιώτης Λεβάντες E East ΝΑ (135°) Εύρος Σιρόκος SE Southeast Ν (180°) Νότιος Όστρια, Νοτιάς S South ΝΔ (225°) Λιψ Γαρμπής SW Southwest Δ (270°) Ζέφυρος Πουνέντες W West ΒΔ (315°) Σκίρων Μαΐστρος NW Northwest windrose

ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΟΡΕΣ ΑΝΕΜΟΙ που ιερουργούνε που σηκώνουν το πέλαγος σα Θεοτόκο που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται Οι αγένειοι δόκιμοι της τρικυμίας οι δρομείς που διάνυσαν τα ουράνια μίλια οι Ερμήδες με το μυτερό σκιάδι και του μαύρου καπνού το κηρύκειο Ο Μαΐστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος η Τραμουντάνα, η Όστρια... απόσπασμα από το Άξιον Εστί, Οδυσσέα Ελύτη "Ο Άνεμος" στον κήπο Λεοπόλδου στην Οστένδη, στο Βέλγιο. Πύργος των Ανέμων Ανεμολόγιο, Τσαρούχης

Νύχτα... Διάστημα... Θάλασσα... Παταγωνία Μπαχάμες Νείλος κανάλι Μοζαμβίκης Καύκασος και Κασπία Θάλασσα Κύπρος Ελλάδα

Τα πεφταστέρια τ' Ουρανού φωλιάζουνε στην άμμο...

ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ http://www.youtube.com/watch?v=5rraptLj4Uw Οι άνθρωποι της θάλασσας ήθελαν τη μουσική, για να γλιστράει άφοβα το σκάφος τους. Βοηθοί τους ήταν όλα τα κρόταλα, όλοι της κωπηλασίας οι ρυθμοί. Ωκεανού καλέω νύμφην, γλαυκώπιδα Τηθύν κυανόπεπλον άνασσαν, εύτροχα κυμαίνουσαν, αύραις ηδηπνόοισι πατασσομένην περί γαίαν. Υγροκέλευθε, υγροκέλευθε ναυσίν αγαλλομένη, κλύθι μου, ω πολύσεμνε, μήτηρ μεν Κύπριδος, μήτηρ νεφέων ερεβεννών, κλύθι μου, ω πολύσεμνε, και πάσης πηγής νυμφών νασμοίσι βρυούσης, κλύθι μου, ω πολύσεμνε. Φιλοπούλου στην Άνδρο

απόσπασμα από τον Ύμνο στη Θάλασσα "HIMNO DEL MAR"1919, Χόρχε Λούις Μπόρχες ... Ω θάλασσα! Ω Ήλιε!. Ω απέραντη κοίτη! Και ξέρω γιατί. Σ΄αγαπώ. Ξέρω πως είμαστε πολύ γερασμένοι, Κι ότι εμείς οι δύο γνωριζόμαστε εδώ κι αιώνες. Ξέρω πως στα λεπτά και γελαστά νερά σου πρωτάναψε ο όρθρος της Ζωής. (Στην τέφρα ενός τριτογενούς απομεσήμερου, ακούστηκαν οι πρώτοι μου παλμοί στην αγκαλιά σου) Ω πρωτεόμορφη, βγήκα από μέσα σου! Κι οι δυο μας αλυσοδεμένοι και περιπλανώμενοι Κι οι δυο μας με ακόρεστη τη δίψα γι΄άστρα Κι οι δυο μας φως, αέρας, δύναμη, σκοτάδια Κι οι δυο μας με τις απέραντες επιθυμίες μας, μα και τη φοβερή μας δυστυχία!

ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΚΙ ΑΝΑΞΙΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ - ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής Των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων Και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές Χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων. Για το Μαντράς τη Σιγκαπούρη τ' Αλγέρι και το Σφαξ Θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία Κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς Θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία. Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ Οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει Κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά -Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει. Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί Και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει Κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί Θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει. Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ Σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες Θα έχω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ Και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες. ναυτικός χάρτης με κουμπάσο και διπαράλληλο ναυτικός χάρτης

σπασμένο καράβι... στο Γύθειο στη Ζάκυνθο

Σειρά γραμματοσήμων "φάροι της Ελλάδος" φάρος Ψυττάλεια, σηματοδοτεί και την είσοδο στο λιμάνι του πειραιά φάρος Σαπιέντζα, Οινουσών φάρος Καστρί, Οθωνών φάρος Αλεξανδρούπολης φάρος Ζούρβα, Ύδρας φάρος Πάτρας

Για τους λάτρεις των φάρων... Διαβάστε και Ηλία Βενέζη "οι γλάροι"!!! Ντενί Γκεζ "τα αστέρια της Βερενίκης"(με πολλές πληροφορίες για τον φάρο της Αλεξάνδρειας) γραμματόσημο με τον φάρο της Αλεξάνδρειας νόμισμα ρωμαϊκής περιόδου νόμισμα του 189πΧ με το φάρο της Αλεξάνδρειας Φάρος της Αλεξάνδρειας( ένα από τα 7 θαύματα του κόσμου) Σαλβαντόρ Νταλί, Φάρος

Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Αναματερού http://www.youtube.com/watch?v=FAtP3Y0jmRA Ο φάρος σπάθιζε τα κύματα με το ρουμπίνι και με το ζαφείρι κι ένας αέρας μες στα κρίματα σήκωνε την αλμύρα πανηγύρι. Η νύχτα μια μποέμισσα χορεύτρια σαν τη Σαλώμη βγήκε βόλτα στο λιμάνι. Κι ένας πανσέληνος απρόσεχτος θεός της έκανε μια τρύπα με το πούρο στο φουστάνι. Ο φάρος σπάθιζε τα κύματα με το ρουμπίνι και με το ζαφείρι κι ένας απρόσεχτος παλιός θεός άδειασε στην υγειά της το ποτήρι Φάρος, Νικόλαος Λύτρας ζωγραφική Λιάνας Παπαϊωάννου

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το αναίτιο δάκρυ ανατέλλοντας αργά στα ωραία μάτια των παιδιών που κρατιούνται χέρι-χέρι των παιδιών που κοιτάζουνται και δε μιλιούνται Των ερώτων το τραύλισμα πάνω στα βράχια ένας φάρος που εκτόνωσεν αιώνων θλίψη το τριζόνι το επίμονο καθώς η τύψη και το μάλλινο έρημο μέσα στ' αγιάζι... Οδυσσέας Ελύτης Φάρος Λευκάδας, λέγεται, ότι από εδώ αυτοκτόνησε η ποιήτρια Σαπφώ φάρος στον Κάβο Μαλιά

"ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ" Τα Ρω του Έρωτα, Οδυσσέα Ελύτη ... Άντρας δεν είναι ούτε γυναίκα Ούτε μας έρχεται απ' τη Μέκκα. Είναι παιδί μελαχρινό Μας έρχεται απ' τον ουρανό. Κι έχει τα πλούτη του εδωπέρα Στη γης και στον χρυσόν αέρα. Έχει μια θάλασσα με φάρους Που ανάβουν μόνο για τους γλάρους.... φάρος στο δυτικό άκρο(πρύμη)της Κρήτης φάρος στο βορειοανατολικότερο άκρο(πλώρη) της Κρήτης

Δεν είμαι ειδικός, αλλά επειδή είμαι συλλέκτης πετρωμάτων, απολιθωμάτων κ.λπ, έχω ρωτήσει κατά καιρούς γεωλόγους. Τα σκουρόχρωμα "μυρίζουν" λάβα ηφαιστειακή και τα ανοιχτόχρωμα με τις οπές "μυρίζουν" Θάλασσα και άνεμο! διαβρωμένη πέτρα από αέρα θαλασσινές πέτρες ηφαιστειακές πέτρες

Για το Βόρειο Σέλας, λέει η Κική Δημουλά "...λάμπει το σύνολο σα να το σφουγγάρισε με ήλιο η σελήνη..."!

Σαν μνημόσυνο στον Ποιητή Τάκη Βαρβιτσιώτη, που "έφυγε" σήμερα σε ηλικία 95 ετών Τάκης Βαρβιτσιώτης , από τη συλλογή Δέκα ποιήματα της οργής και του χρέους (1986) "Στον Γιάννη Ρίτσο" Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο Ταξιδεύοντας από τη μιαν όχθη στην άλλη Πάνω στην πλώρη ενός καραβιού Μοιράζοντας κόκκινα γαρύφαλλα Στους ναυαγισμένους Ανακαλύπτοντας περίσσια θύματα Που δεν χάνονται Ακόμα κι όταν κλείσαμε τα μάτια Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο Ακολουθώντας ένα ποτάμι όπου σμίγουν Αίμα και φως Παίζοντας μια σάλπιγγα Που συναδέλφωνε όλους τους ανθρώπους Που έκανε να σωριαστούν οι τοίχοι Και να γίνουν κίτρινη σκόνη Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο Ολομόναχοι σ’ ένα κελλί Κρυμμένοι άλλοτε σ’ ένα σεντούκι Κι άλλοτε πάλι στριμωγμένοι Σε μια λουρίδα ήλιου Που θα μπορούσε να τη σβήσει Ακόμα και το χέρι Ενός αδιάφορου επισκέπτη Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο Εκεί όπου σήμερα ηγεμονεύει η σιωπή Τραγουδώντας εύθυμα τραγούδια Μαζεύοντας μ’ ένα φτυάρι τα χιόνια Μικραίνοντας με τη χαρά μας την απόσταση Που χωρίζει τη γη από τον ουρανό

Είκοσι πέντε χρόνια συμπληρώθηκαν από την καταστροφή του διαστημικού λεωφορείου Τσάλεντζερ, λίγα δευτερόλεπτα(73'') μετά την απογείωσή του, με αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους και τα επτά μέλη του πληρώματος, ανάμεσά τους και μια δασκάλα. http://www.youtube.com/watch?v=6U0tPannqwQ Το πλήρωμα του Τσάλεντζερ

Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου Τραγούδι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας Άντε, μες στης γης το πυρωμένο κέντρο, άντε, δυο πουλιά φιλιούνται σ' ένα δέντρο. Άντε, πέφτει λάβα, λάβα απ' τα φιλιά τους άντε και φτερά απολιθωμένα απ' τα κορμιά τους. Άντε, κει μακριά, μακριά στην Ανδρομέδα άντε, πίνουν τσίπουρο και τρων λακέρδα άντε, κάτι όντα περίεργα κι ωραία άντε, πού 'ναι μόνα και ψάχνουν για παρέα. Άντε, κει ψηλά στην άκαρπη Μελούνα άντε, φύτρωσε, φύτρωσε μια παπαρούνα άντε, που 'χει στόμα, στόμα και δαγκάνει άντε, κι όλο λέει πως δεν το ξανακάνει. Άντε, κει βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου άντε, κάτι γίνεται κυρά μου. Άντε, χίλια άλογα τυφλά γυρίζουν, άντε, έξοδο ζητάν και μ' αλωνίζουν. Άντε, δω σιμά, κοντά δυο μέτρα βάθος, άντε, λεν πως φυλακίζουνε το πάθος. Άντε, ρίχνουν χώμα, με λουλούδια ραίνουν άντε, και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν. σύγκρουση Ανδρομέδας και Γαλαξία μας

Aspecta Medusa του Dante Gabriel Rossetti Andromeda, by Perseus saved and wed, Hankered each day to see the Gorgon's head: Till o'er fount he held it, bade her lean, And mirrored in the wave was safely seen That death she lived by. Let not thine eyes know Any forbidden thing itself, although It once should save as well as kill; but be Its shadow upon life enough for thee.

“Γκέμμα”, απόσπασμα του Δημήτρη Λιαντίνη "...Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του. Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova. Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής. Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του. Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου. Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου."

ΦΑΝΤΑΣΙΑ (από τή συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ του Γιάννη Σκαρίμπα) Να ΄ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί προς έναν δρόμο φιδωτό πού σβεί στα χάη, και σένα τού καπέλου σου πλατειά και φανταιζί κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει. Και νάν' σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά γι' άστρα, τη ζώνη πού πηδάν των νύχτιων φόντων, κι αυτός ο άνεμος τρελά-τρελά να μας σκουντά όλο προς τη γραμμή των οριζόντων. Κι όλο να λες, να λες, στα βάθη της νυκτός για ένα – με γυάλινα πανιά – πλοίο πού πάει Όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο πού πέφτει εκτός: έξω απ' τον κύκλο των νερών – στα χάη. Κι όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο άνεμος μαζί πέρ' από τόπους και καιρούς, έως ότου – φως μου – (καθώς τρελά θα χαιρετάει κείν' η κορδέλα η φανταιζί) βγούμε απ' την τρικυμία αυτού τού κόσμου . . .

"εις Ήλιον": Ύμνος Πρόκλου Κλῦθι, πυρὸς νοεροῦ βασιλεῦ, χρυσήνιε Τιτάν, κλῦθι, φάους ταμία, ζωαρκέος, ὦ ἄνα, πηγῆς αὐτὸς ἔχων κληῖδα καὶ ὑλαίοις ἐνὶ κόσμοις ὑψόθεν ἁρμονίης ῥύμα πλούσιον ἐξοχετεύων. κέκλυθι· μεσσατίην γὰρ ἐὼν ὑπὲρ αἰθέρος ἕδρην καὶ κόσμου κραδιαῖον ἔχων ἐριφεγγέα κύκλον πάντα τεῆς ἔπλησας ἐγερσινόοιο προνοίης. ζωσάμενοι δὲ πλάνητες ἀειθαλέας σέο πυρσοὺς αἰὲν ὑπ᾽ ἀλλήκτοισι καὶ ἀκαμάτοισι χορείαις ζῳογόνους πέμπουσιν ἐπιχθονίοις ῥαθάμιγγας. πᾶσα δ᾽ ὑφ᾽ ὑμετέρῃσι παλιννόστοισι διφρείαις Ὡράων κατὰ θεσμὸν ἀνεβλάστησε γενέθλη. στοιχείων δ᾽ ὀρυμαγδὸς ἐπ᾽ ἀλλήλοισιν ἰόντων παύσατο σεῖο φανέντος ἀπ᾽ ἀρρήτου γενετῆρος. σοὶ δ᾽ ὑπὸ Μοιράων χορὸς εἴκαθεν ἀστυφέλικτος· ἂψ δὲ μεταστρωφῶσιν ἀναγκαίης λίνον αἴσης, εὖτε θέλεις· περὶ γὰρ κρατέεις, περὶ δ᾽ ἶφι ἀνάσσεις. σειρῆς δ᾽ ὑμετέρης βασιλεὺς θεοπειθέος οἴμης ἐξέθορεν Φοῖβος· κιθάρῃ δ᾽ ὑπὸ θέσκελα μέλπων εὐνάζει μέγα κῦμα βαρυφλοίσβοιο γενέθλης. σῆς δ᾽ ἀπὸ μειλιχόδωρος ἀλεξικάκου θιασείης Παιήων βλάστησεν, ἑὴν δ᾽ ἐπέτασσεν ὑγείην, πλήσας ἁρμονίης παναπήμονος εὐρέα κόσμον. σὲ κλυτὸν ὑμνείουσι Διωνύσοιο τοκῆα· ὕλης δ᾽ αὖ νεάτοις ἐνὶ βένθεσιν εὔιον Ἄττην, ἄλλοι δ᾽ ἁβρὸν Ἄδωνιν ἐπευφήμησαν ἀοιδαῖς. δειμαίνουσι δὲ σεῖο θοῆς μάστιγος ἀπειλὴν δαίμονες ἀνθρώπων δηλήμονες, ἀγριόθυμοι, ψυχαῖς ἡμετέραις δυεραῖς κακὰ πορσύνοντες, ὄφρ᾽ αἰεὶ κατὰ λαῖτμα βαρυσμαράγου βιότοιο σώματος ὀτλεύωσιν ὑπὸ ζυγόδεσμα πεσοῦσαι, ὑψιτενοῦς δὲ λάθοιντο πατρὸς πολυφεγγέος αὐλῆς. ἀλλά, θεῶν ὤριστε, πυριστεφές, ὄλβιε δαῖμον, εἰκὼν παγγενέταο θεοῦ, ψυχῶν ἀναγωγεῦ, κέκλυθι καί με κάθηρον ἁμαρτάδος αἰὲν ἁπάσης· δέχνυσο δ᾽ ἱκεσίην πολυδάκρυον, ἐκ δέ με λυγρῶν ῥύεο κηλίδων, Ποινῶν δ᾽ ἀπάνευθε φυλάσσοις πρηΰνων θοὸν ὄμμα Δίκης, ἣ πάντα δέδορκεν. αἰεὶ δ᾽ ὑμετέραισιν ἀλεξικάκοισιν ἀρωγαῖς ψυχῇ μὲν φάος ἁγνὸν ἐμῇ πολύολβον ὀπάζοις ἀχλὺν ἀποσκεδάσας ὀλεσίμβροτον, ἰολόχευτον, σώματι δ᾽ ἀρτεμίην τε καὶ ἀγλαόδωρον ὑγείην, εὐκλείης τ᾽ ἐπίβησον ἐμέ, προγόνων τ᾽ ἐνὶ θεσμοῖς Μουσάων ἐρασιπλοκάμων δώροισι μελοίμην. ὄλβον δ᾽ ἀστυφέλικτον ἀπ᾽ εὐσεβίης ἐρατεινῆς, εἴ κε θέλοις, δός, ἄναξ· δύνασαι δ᾽ ἑὰ πάντα τελέσσαι ῥηιδίως· κρατερὴν γὰρ ἔχεις καὶ ἀπείριτον ἀλκήν. εἰ δέ τι μοιριδίοισιν, ἑλιξοπόροισιν ἀτράκτοις, ἀστεροδινήτοις ὑπὸ νήμασιν οὐλοὸν ἄμμιν ἔρχεται, αὐτὸς ἔρυκε τεῇ μεγάλῃ τόδε ῥιπῇ. Εισάκουσέ με, βασιλέα του νοητικού πυρός, Τιτάνα με τα χρυσά ηνία, εισάκουσέ με, χορηγέ του φωτός, βασιλέα, που ο ίδιος κρατάς το κλειδί της ζωογόνας πηγής και διοχετεύεις από ψηλά πλούσιο ρεύμα αρμονίας στους Κόσμους της ύλης. Εισάκουσέ με. Γιατί εσύ, που βρίσκεσαι στη μεσαία έδρα του αιθέρα και κατέχεις τον ολοφώτεινο δίσκο, την καρδιά του Κόσμου, γέμισες τα πάντα με τη δική σου πρόνοια που διεγείρει τον νου. Ζωσμένοι οι πλανήτες με τους αιώνιους πυρσούς σου, στέλνουν με τους αδιάκοπους και ακούραστους χορούς τους ζωογόνες σταγόνες στα επιχθόνια. Κάτω από τις επαναλαμβανόμενες πορείες του άρματός σου αναβλάστησε ολόκληρη η πλάση σύμφωνα μ την τάξη των Ωρών. Ο ορυμαγδός των ιόντων συγκρούονταν μεταξύ τους σταμάτησε μόλις εμφανίστηκες από τον άρρητο γονιό σου. Μπροστά σου υποχώρησε ο ακλόνητος χορός των Μοιρών. Και ξανακλώθουν πάλι το νήμα της άφευκτης ανάγκης, όταν θελήσεις. Γιατί ολόγυρα κυβερνάς, ολόγυρα βασιλεύεις με ισχύ. Από τη δική σου σειρά ξεπήδησε ο βασιλιάς του τραγουδιού που υπακούει στο θείο, ο Φοίβος. Ψάλλοντας θεόπνευστα τραγούδια με τη συνοδεία της κιθάρας ησυχάζει το μεγάλο κύμα της βαριόηχης πλάσης. Από τον δικό σου σωτήριο θίασο ξεπήδησε ο γλοικόδωρος Παιάνας και επέβαλε στον πλατύ κόσμο τη δική του υγεία, γεμίζοντας τον με άφθαρτη αρμονία. Εσένα υμνούν ως ξακουστό πατέρα του Διονύσου. Άλλοι πάλι στα τραγούδια σε εξυμνούν ως βακχικό Άττη στα απώτατα βάθη της ύλης και άλλοι ως όμορφο Άδωνη. Φοβούνται την απειλή του γοργού μαστιγίου σου οι αγριόψυχοι δαίμονες που βλάπτουν τους ανθρώπους και μηχανεύονται κακά για τις δύστυχες ψυχές μας, προκειμένου για πάντα μέσα στον πάτο της βαριόηχης ζωής να υποφέρουν πεσμένες στα δεσμά του σώματος και έτσι να ξεχάσουν την ολοφώτεινη αυλή του υψηλού πατέρα. Εσύ όμως, άριστε των θεών, στεφανωμένε με πυρ, όλβιε δαίμονα, εικόνα του θεού που γέννησε τα πάντα, ανυψωτή των ψυχών, εισάκουσέ με και καθάρισέ με για πάντα από κάθε αμαρτία. Δέξου την πολυδακρισμένη ικεσία, σώσε με από τις ολέθριες κηλίδες, φύλαγε με μακριά από τις Ποινές καταπραΰνοντας το γρήγορο μάτι της Δικαιοσύνης που βλέπει τα πάντα. Με σωτήρια βοήθειά σου ας χαρίζεις για πάντα στην ψυχή μου το αλεξίκακο αγνό φως, διαλύοντας τη φαρμακερή ομίχλη που καταστρέφει τους θνητούς. Χάρισε ακόμα την ακεραιότητα και την υγεία με τα λαμπρά της δώρα στο σώμα μου και οδήγησέ με στη δόξα, ώστε σύμφωνα με τους θεσμούς των προγόνων να καλλιεργώ τα δώρα των ωριοπλόκαμων Μουσών. Και δώσε μου, άναξ, αν θες, αδιατάρακτη ευτυχία για την λατρευτή ευσέβεια μου. Όλα μπορείς να τα κάνεις εύκολα. Γιατί έχεις ισχυρή και άπειρη δύναμη. Κι αν μας απειλεί κανένα κακό προερχόμενο από την άτρακτο [αδράχτι] της Μοίρας που περιστρέφεται ελικοειδώς κάτω από τα νήματα που κινούνται από τα άστρα, διώχνε το εσύ με τη μεγάλη φεγγοβολή σου. ……. από συλλογή kkokkolis

Ύμνος εις Ήλιον -Μεσομήδους του Κρητός 2ος αι. μ.Χ. Χιονοβλεφάρου πάτερ Αούς, ροδόεσσαν ος άντυγα πώλων πτανοίς υπ' ίχνεσσι διώκεις, χρυσέαισιν αγαλλόμενος κόμαις περί νώτον απείριτον ουρανού ακτίνα πολύστροφον αμπλέκων, αίγλας πολυδερκέα παγάν περί γαίαν άπασαν ελίσσων, ποταμοί δε σέθεν πυρός αμβρότου τίκτουσιν επήρατον αμέραν. Σοι μεν χορός εύδιος αστέρων κατ' Όλυμπον άνακτα χορεύει άνετον μέλος αιέν αείδων Φοιβηίδι τερπόμενος λύρα. Γλαυκά δε πάροιθε Σελάνα χρόνον ώριον αγεμονεύει λευκών υπό σύρμασι μόσχων, γάνυται δέ τέ σοι νόος ευμενής πολυείμονα κόσμον ελίσσων. Ύμνος στον Ήλιο Πατέρα της χιονοβλέφαρης Αυγής, που το ρόδινο άρμα σου, με των νεαρών ίππων τις ιπτάμενες οπλές οδηγείς, αγαλλόμενος με την χρυσή κόμη σου στο απέραντο άνοιγμα του ουρανού, συστρέφοντας την πολύστροφη ακτίνα σου, την περίβλεπτη πηγή της λαμπρότητας ελίσσοντας γύρω από ολόκληρη τη γη. Κι οι ποταμοί του αθάνατου πυρός σου γεννούν την αξιαγάπητη μέρα. Για σένα ο φωτεινός χορός των άστρων χορεύει στον άρχοντα Όλυμπο, διαρκώς ψάλλοντας μέλος ευφρόσυνο, τερπόμενος με την λύρα του Φοίβου, και η γλαυκή Σελήνη κατωθέ σου ηγεμονεύει τον χρόνο με τις εποχές του, με το άρμα της που το σέρνουν λευκοί ταύροι. Κι ευφραίνεται ο ευμενής νούς σου, περιδιαβαίνοντας τον πολύμορφο κόσμο!

VAN DER GRAAF GENERATOR - CAT'S EYE / YELLOW FEVER (RUNNING) http://www.youtube.com/watch?v=36b-_xPTq8Q I was walking in the evening,I was looking for something good, clean, fine, pure, straight, but instead I found the bunker wall and gate. It was open: I was free. I gave a token guarantee, though I later knew I had promised more - with an I.O.U. I could scarcely score my way...Oh But I herald Apocalypse anyway! I was a prime believer in the faith of 'I' :yellow fever in the cat's eye. I/And it's everything you want, own, love, hate, touch, dream, trust; and it's everything you need. I got a heart like a rochet, I was out of control, I'd cleaned out my pockets for some luck to show... really looking like a hopeless case, I found it in my hand, it was the Angry Ace. He wants to talk to me, one on one, he wants to give me his professional opinion...but I'm running; I just can't wait, I haven't got a moment to anticipate, yes, I'm running, I just can't stop, I've got to get to the bottom just to get to the top, I've got the dark alleys and the open skies, I got the yellow fever from the cat's eye. Oh - I'll let you know how it goes in the ninth life.

Ό, τι σκέφτεται ο Βαρώνος συμβαίνει, ό, τι φαντάζεται υπάρχει. Δε γνωρίζει την έννοια του φόβου, δεν γνωρίζει την άρνηση στη ζωή. Τα βάζει πολύ συχνά με το θάνατο κι ακόμη συχνότερα με τη ζωή. Αυτός ο μεγάλος παραμυθάς πάει στους παραμυθάδες και τους λέει ιστορίες, στις οποίες τους βάζει μέσα, τους κάνει να συμμετέχουν και εν τέλει το αποτέλεσμα έχει επιτευχθεί: η πόλη σώθηκε. Με παραμύθια...!