wereniki

21 Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα Ανθρώπων με σύνδρομο Down

21 Μαρτίου.. ......έχουμε και λέμε: Εαρινή Ισημερία Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης Παγκόσμια Ημέρα ατόμων με σύνδρομο Down Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας Παγκόσμια Ημέρα ύπνου ***υπάρχει μια γιορτή για τον καθένα!!!! Οι αναρτήσεις αργότερα...

"Καημένη ανθρώπινη ψυχή, με όαση μόνο στην έρημο του άλλου." Φ. Πεσσόα

Όλος ο ουρανός! http://zoom.it/xhe3

"Αφότου 'ξώκειλε το ζαφειρί αστέρι ξέρα ο νους η ουλή βυθός μόνο εσύ ω ποίηση έμεινε να φέγγεις μεσ’ από βράχο διάφανο το μόνο πλοίο. Πιο κορυφαίο σπόνδυλο απ' τη σιωπή δεν έχεις χαράδρα η μνήμη, μάγμα απέραντο η οργή. Κι αν το νόημα είναι του βυθού; Η μελλούμενη πορεία αξία εσχάτη είναι ή το ελάχιστο μέτρο να σε ψάχνω όχι να σε βρω; Γιατί άλλο από το παραλήρημα δεν σου 'μεινε φυσίγγι δεν έχει άλλη εκβλάστηση από τη φλέβα σου που πλημμυράει την πολιτεία συρίζοντας ως τον ενδότοιχο σφαγμένη εντός σου μια ερώτηση δε λέει να σωπάσει ανατέλλει δύει εντάφια πλησιφαής με φεγγάρια χαίνει με παλίρροιες όπως απλώνει στα ορυκτά το έκζεμα του πλανήτη κι από τη βολή του πρόγονου δε σβήνει η ηχώ για το αν υπάρχουν ανάμεσά μας σύνορα... Έκτωρ Κακναβάτος, «Η κλίμακα του λίθου»

Μεγαλειώδης από κάθε άποψη!!! Από stavrakis με τίτλο:< O ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΟΣΙΡΙΣ > Και η περιγραφή δικιά του: Στην τοποθεσία του έλους της Μπρέξηζας στην Νέα Μάκρη βρίσκεται Αιγυπτιακό ιερό το οποίο κατασκευάστηκε σύμφωνα με τους ιστορικούς γύρω στο180 μΧ από τον Ηρώδη τον Αττικό. Οι 4 είσοδοι του ιερού, από κάθε σημείο του ορίζοντα, πλαισιώνονται με 4 ζεύγη αγαλμάτων του Όσιρη και της Ίσιδος , ύψους δυόμιση μέτρων. Σύμφωνα με την ιστορία Αστρονομίας της Αρχαίας Αιγύπτου, ο Θεός Όσιρις ενσαρκωνόταν στον αστερισμό του Ωρίωνα ενώ η Ίσιδα στο αστέρα Σείριο. Στο κάδρο ταιριάζει απόλυτα αυτός ο συσχετισμός, μιας και πάνω από τον Όσιρη δεσπόζει ο Ωρίωνας ενώ στα αριστερά της Ίσιδος (η οποία απομονώθηκε στην εικόνα) ο αστέρας Σείριος. Ο θόρυβος στο κάτω μέρος της εικόνας προκύπτει από τα φώτα της Νέας Μάκρης.

Βασίλη, υπάρχει μήπως και κάποιο βίντεο εκτός από τη φωτογραφία; Η ανάρτησή σου μου θύμισε το πολυαγαπημένο των μαθητών, επειδή κάνουν τα μουσικά όργανα με το στόμα! Dance of the Planets

Το βίντεο που ακολουθεί δεν «στοχεύει» τη Γη. Μας δείχνει πως βλέπουν οι αστροναύτες τον έναστρο ουρανό!

“Κυρίες και κύριοι, εκείνο που μας προσάπτουνε τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δε φέραμε” (Οδυσσέας Ελύτης). Ήρθαν!!! Σήμερα το πρωί, επιστρέφοντας από μακριά, τα είδα να πετούν και ένιωσα να κοντοζυγώνει η Άνοιξη...! Δύο χελιδόνια ερωτοτροπούν στη θηραϊκή φύση, από την τοιχογραφία της «Άνοιξης».

Πριν 16 χρόνια, «έφυγε» ο νομπελίστας Έλληνας Ποιητής Οδυσσέας Ελύτης. Λόγια από συνέντευξή του: «Μια ζωήν ολόκληρη αγωνίστηκα για αυτό που λέμε Ελληνικότητα και που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τρόπος να βλέπεις και να αισθάνεσαι τα πράγματα. Είτε στην κλίμακα τη μεγάλη, είτε στην ταπεινή. Θέλω να πω, είτε σ' ένα Παρθενώνα, είτε σ' ένα λιθάρι. Το παν είναι η ευγένεια, η ποιότητα, σε αντίθεση με το μέγεθος και την ποσότητα που χαρακτηρίζουν τη Δύση.» ... «Λαοί νέοι και μικροί σαν το δικό μας, γεμάτοι από χυμούς και δυνάμεις οστικές, εξαναγκάζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να ευθυγραμμιστούν με τους μεγάλους και ισχυρούς, που έχουν χάσει κάθε ικμάδα και συντηρούνται με προπαρασκευασμένους ορούς πολιτισμού» και συνέχιζε αναλύοντάς μας τις δύο Ελλάδες που έβλεπε : «Υπάρχουν δύο Ελλάδες. Αυτή που εξαναγκάζει και τους ίδιους τους υπηκόους της να καταπονεί και σε έναν διεθνή χορό μεταμφιεσμένων να μετέχει με το φόρεμα της Ευρωπαίας (διάβαζε: Αμερικάνας). Και υπάρχει η άλλη, που εξακολουθεί να υπακούει στον Ηράκλειτο και στον Μακρυγιάννη. Η πρώτη μπορεί να καταλυθεί μια μέρα. Η δεύτερη, ακόμη και αν μείνει χωρίς υπόσταση, ποτέ. Τουλάχιστον εγώ, γι' αυτήν υπάρχω» (αυτό έγραφε το 1982). «Πέστε, λοιπόν» θα κατέληγε σήμερα ο Ποιητής «στον ήλιο νάβρει ένα καινούριο δρόμο, τώρα πια που η πατρίδα του σκοτείνιασε στη γη, αν θέλει να μη χάσει από την περηφάνεια του» και θα φώναζε στους νέους : «Να ενοχλείτε, να είστε η άμμος και όχι το λάδι στα γρανάζια του κόσμου»! (δυστυχώς ήμουν μακριά και δεν μπορούσα να το αναρτήσω χθες, 18 Μαρτίου, ημέρα που έφυγε ο Ποιητής)

“Το ελάχιστο μέτρο να σε ψάχνω - όχι να σε βρω μέχρι τη φλέβα του σύμπαντος να φράξουνε τα διάκενα των άστρων..” Έκτωρ Κακναβάτος

Από giannis60 με τίτλο: "μοναχικά δέντρα"! Διαβάστε και την περιγραφή του ίδιου: Σφιχταγκαλιασμένη,τώρα αγωνιά για τ΄αστέρια. Για τον Ωρίωνα, για την σκύλα του την Λαίλαπα που έχει για χάντρα στο περιλαίμιο της τον Σείριο. Δώρο του αφέντη της Με το απόκοσμο φως της πυρκαγιάς, εισβάλουν τα φώτα στον κόσμο τούτης της αγέλης. Απειλούν, κι ολοφάνερα το μπορούν, να σβήσουνε τ΄αστέρια. Αν τα φώτα σβήσουνε τ΄αστέρια, θα σβήσουν από τον ουρανό και οι γραμμές που τα ενώνουν.Σβήσανε από τον ουρανό οι γραμμές που ενώνουμε τ΄αστέρια? Ξεχνάνε οι άνθρωποι. Και ξεχνάνε ίσα ίσα αυτά και μόνο αυτά που μας έφεραν μέχρι εδώ. Μα σε τούτο το ακρωτήριο, σε τούτο το ύστατο κομματάκι της Αττικής Γης, το Σούνιο,εκτός από μερικές συστάδες πεύκων που γλύτωσαν από τύχη, υπάρχουν και πέτρες που ονειρεύονται κάτω από τα αστέρια.Χιλιάδες χρόνια τώρα.Έτσι μόνο και μόνο γιατί κάποια εφήμερα και θνητά πλάσματα σαν εμάς,τις έβαλαν την μια πάνω στην άλλη.Ο Ναός του Ποσειδώνα. Τις τοποθέτησαν κοντά στην θάλασσα. Μια θάλασσα που τις Νύχτες φαντάζει μεγάλη σαν τον ουρανό με τ΄άστρα. Το Αιγαίο. Σιμά σ΄αυτές τις πέτρες και πάνω σ΄αυτήν την απέραντη υδάτινη επιφάνεια, αντανακλούσε το φως του καλοκαιρινού γαλαξία. Το ξέρω, κανείς δεν το πιστεύει ετούτο τώρα πια. Όμως εγώ που από κάποια εύνοια ή παραξενιά της τύχης, έμελε να γίνω νυχτόβιο στοιχειό τούτου του τόπου,σας λέω, ότι αυτό μόλις λίγα χρόνια πριν ήταν αλήθεια υλική και στέρεα. Σαν το άρωμα από το θυμαράκι τούτης της άνυδρης Γης, που ακόμα και τώρα, άθελά σας μέσα στην Νύχτα, το πατήσατε και εκείνο μοσχοβόλησε.

Από Βασίλη Μεταλληνό με τίτλο: "Σύνοδος Αφροδίτης, Δία - Παλαιό Φρούριο Κέρκυρας"!!! Κι εγώ σκέφτομαι, ...χίλιες και μία νύχτες...

Αν δεν το έχετε δει, αξίζει!!! (μετακινήστε την μπάρα και...ταξιδέψτε!) Http://img.izismile.com/img/img5/20120213/flash/universe.swf

Στον «πικραμένο, πληγωμένο, προδομένο, απογοητευμένο» Μ, που βίωσε άδικα την «αγνωμοσύνη των ανθρώπων στο έπακρο»...! ΕΤΣΙ μεγαλώνουμε... «Μάθε να γράφεις τα τραύματά σου στην άμμο και να χαράζεις τις χαρές σου στην πέτρα» Και αυτό: «Κι αύριο είναι πρωί – μα εμείς σήμερα θα καλπάσουμε προς τις κρυψώνες του ήλιου. Με χρυσές μπρατσέρες θα βγούμε στον κίνδυνο πιο πέρ’ απ’ τ’ ακρωτήριο της καλής ανταύγειας. Προς τις σπαθωτές φιλίες των υποσχέσεων που έστησαν κιόσκια μες στη μέση της χαράς. Υψώνοντας τις φλόγες των σαν τ’ αλαφριά κορμιά της καλοσύνης θα ξαφνιάσουμε τις θαρραλέες σφενδόνες του οίστρου μιας ωκεανοπορίας χτυπώντας τις παλάμες μας ώσπου ν’ ακούσ’ η Γη κι ανοίξει όλα τα πέταλα των μυστηρίων της! Κι αύριο είναι πρωί – μα εμείς σήμερα θα προσφέρουμε τις ώρες μας προσάναμμα στην αποφασισμένη προέλαση. Κι ας παν τα τραύματα της λύπης σ’ άλλο μούχρωμα – σ’ άλλον λιμναίο καθρέφτη να σωπάσουν. Ας κρυφτούν οι κύκνοι των ευαισθησιών μες στη χλωρίδα μιας ψιθυρισμένης οάσεως, τα οργώματα της λεβεντιάς είναι για θούρια πρασινάδας λυγισμένης με άνεμο και λόγο!» Οδυσσέας Ελύτης, « Προσανατολισμοί»

"Venus, Jupiter & Mathias Von Der Schulenburg, Corfu", από Βασίλη Μεταλληνό!

"σύνοδος Δία Αφροδίτης 13/3/12", από Γεώργιο Ζωγράφο!