Ολοι οσοι εχουν δει εικονες απο το διαστημα(πλανητες,γαλαξιες,νεφελωματα,σμηνη),ειτε εχουν σχεση με την αστρονομια,ειτε οχι,ακομα και αν δεν εχουν ιδεα για το τι ειναι αυτο που βλεπουν,συμφωνουν οτι ειναι ομορφο.Και ο χαρακτηρισμος ομορφου η ασχημου γινεται ενστικτωδως,οχι μετα απο σκεψη.Να μην ξεχναμε οτι προκειται για εικονες που ειναι ξενες στον ανθρωπο,δεν εχει μεταβιβαστει γνωση απο γενεα σε γενεα,οπως π.χ.για το ομορφο αλογο,την αποκρουστικη κατσαριδα η την επικινδυνη φωτια. Γιατι η εικονα του Κρονου με τα δαχτυλιδια του κανει τον εγκεφαλο μας να στειλει θετικα μυνηματα?Γιατι να μην φοβομαστε η να σιχαινομαστε ενα νεφελωμα?Ποια η διαφορα για τον εγκεφαλο μας για αυτες τις νεες εικονες με την εικονα της σεληνης με γυμνο ματι η τη γαλαξιακη ζωνη,αντικειμενα που εβλεπε ο ανθρωπος ανεκαθεν?Σιγουρα δεν ξεχωριζουμε με το ενστικτο τον <καλο>δορυφορο απο τον <κακο>κομητη που μπορει να μας απειλησει.Υπαρχει επιστημονικη εξηγηση γιατι η εικονα των ουρανιων σωματων δεν μας στελνει αρνητικα μυνηματα,παρα το οτι προκειται για κατι το αγνωστο?Ειναι μονο τυχη των αστρονομων?