Μας έβλεπα στη σειρά όλους εκεί με τα διοπτρικά και γελούσα! Το πολύ γέλιο έπεσε όταν όλοι τρέχαμε όλο το λόφο για την περίφημη ευθυγράμμιση Ήλιου-ναού. Όλοι για το κυνήγι της παράλλαξης, με αντίπαλο, όχι μόνο τα σύννεφα (αλήθεια, ήταν αντίπαλος αυτά; ), αλλά και τον χρόνο. Τόσο γέλιο φίλοι μου είχα καιρό να κάνω!!! Σταματούσα με το τριπόδι και το τηλεσκόπιο στο ώμο και με την μηχανή στο χέρι, για να γελάσω! Δε μπορούσα να τρέξω! Αυτή η τρέλα που έχουμε όλοι, μας δίνει τόση ενέργεια, τόση χαρά.. Ακόμα και αν δεν την βλέπαμε, θα είχαμε την κρυφή ικανοποίηση μέσα μας ότι το παλέψαμε. Δε θα μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα. Αλλά, τι λέω.... Με τόση θετική ενέργεια αυτό το υπέροχο ξημέρωμα, ήταν δυνατόν να μην μας έκανε τη χάρη ο Ήλιος, αυτός ο λαμπρός θεός, που ακόμα και στην Κίνα μας οδήγησε, να εμφανιστεί ολόκληρος έστω για λίγα δευτερόλεπτα;; Και λέμε δευτερόλεπτα, διότι μόνο για 2 λεπτά κατάφερε να μείνει ελεύθερος από τα νεφελώδη δεσμά! Κι' όμως, μπορέσαμε όλοι να κρατήσουμε τις στιγμές στην μνήμη μας και στις κάρτες μας βλέποντας χαρούμενοι τον Ήλιο να ξανακρύβεται στη κρυψώνα του, έχοντας παίξει το όμορφο παιχνίδι του...