Δροσος Γεωργιος

«Οι χάρτες που άλλαξαν τον κόσμο-Η ιστορία της χαρτογραφίας πολύ πριν το Internet» Ξέρετε τι είναι ο Καταλανικός mappa mundi ο χάρτης του αλ-Ιντρίσι, οι πορτολάνοι της Μαγιόρκας, η Κάρτα Πιζάνα, ο χάρτης του Χερεφόρντ, ο χάρτης της Άλμπι, ο ψηφιδωτός χάρτης της Μαδηβά, η Χριστιανική τοπογραφία, το βιβλικό σύμπαν του Κοσμά, η Αλμαγέστη του Πτολεμαίου, η Ισορθογώνια προβολή του Μαρίνου της Τύρου, η Χωρογραφία του Πομπώνιου Μέλα, ο Πευτιγγεριανός πίνακας, τα Γεωγραφικά του Στράβωνα, η υδρόγειος του Κράτη, ο πρώτος κάνναβο χάρτης της ιστορίας του Ίππαρχου του Ρόδιου, ο χάρτης του Δικαίαρχου, ο χάρτης του Εκαταίου, οι χάρτες του Αμασαλίκ, οι πολυνησιακοί πλοηγικοί χάρτες από καλάμια, ο πάπυρος των ορυχείων χρυσού, το επτάκινο αστέρι της Βαβυλώνας, η πινακίδα της Νιπούρ, τα πετρογλυφικά της Μπεντολίνα;Όλα αυτά αποτελούν την γεωγραφία και την χαρτογραφία από 13.660 χρόνια π.Χ. έως τον 15ο αιώνα μ.Χ. Πριν από τα Google maps και το GPS, οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν χάρτες για να πλοηγηθούν στον γνωστό κόσμο και να καταγράψουν τον άγνωστο που ανακάλυπταν… Οι πρώτοι χάρτες χάνονται στα σκοτεινά βάθη της ιστορίας της ανθρωπότητας. Οι ταξιδευτές και οι εξερευνητές διέθεταν εξαιρετική ικανότητα στην κατάρτιση χαρτών. Ένα υπέροχο ταξίδι στην ιστορία των χαρτών και των στοχαστών που διαμόρφωσαν τον κόσμο μας. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν πρωτόγονες φυλές που, παρότι δεν γνωρίζουν γραφή, σχεδιάζουν υποτυπώδη σχεδιαγράμματα. Αυτό οδηγεί στη σκέψη πως η αντίληψη των σχεδιαγραμμάτων και των χαρτών αποτελεί έμφυτη ικανότητα στο ανθρώπινο είδος. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος κατασκευάζει διαρκώς νοερούς χάρτες του χώρου στον οποίο εξελίσσεται μια δραστηριότητα, αρκεί η παρατήρηση αυτού του χώρου να γίνεται από ενδιαφέρον, περιέργεια ή, όπως έχει συμβεί πολλές φορές στην Ιστορία, εξαιτίας της ανάγκης ή του ενστίκτου αυτοσυντήρησης. Καμία ομάδα ανθρώπων ή καμία κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει και να εξελιχθεί χωρίς τη συνδρομή αυτών των νοερών χαρτών, περισσότερο ή λιγότερο σύνθετων. Τα μέλη κάποιων πρωτόγονων πολιτισμών αντιλήφθηκαν την αναγκαιότητα να μεταδώσουν τις γνώσεις τους, τους προσωπικούς νοερούς χάρτες τους. Αυτό δεν μπορούσε να επιτευχθεί, ούτε τότε ούτε και σήμερα , χωρίς τη βοήθεια σημείων και συμβόλων. Η μεταφορά ενός νοερού χάρτη σε σύμβολα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την κοινοποίησή του. Έτσι, τα αρχικά αδρά σχέδια στο έδαφος, σε πέτρες ή σε τοιχώματα αποτελούν τον σπόρο, τη βάση από την οποία με την πάροδο του χρόνου γεννήθηκαν οι πρώτοι χάρτες.Το βιβλίο αυτό γεννήθηκε από την εξής ιδέα: πότε, πώς και γιατί γεννήθηκε στον άνθρωπο η ανάγκη να σχεδιάσει χάρτες. Ωθούμενος από αυτή τη σκέψη ο συγγραφέας, άρχισε να αναζητά πληροφορίες, σχετικές με τον προβληματισμό του. Το βιβλίο αυτό είναι αποτέλεσμα της έρευνάς του. Στο πέρασμα των χρόνων, των αιώνων, των πολιτισμών, υπήρξαν πολλοί άνθρωποι αποφασισμένοι να απεικονίσουν τη γη, από την εποχή των σπηλαίων μέχρι τις μεγάλες αυτοκρατορίες των κονκισταδόρων. Εκείνοι οι άνθρωποι είναι οι πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας. Αυτό το βιβλίο επιχειρεί να αναδείξει κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους και τη συνεισφορά τους στη χαρτογραφία.Ο Εδουάρδ Νταλμάου, χαρτογράφος ο ίδιος, επιχειρεί να καταγράψει με τεκμήρια τις απαρχές της χαρτογραφίας, ακολουθώντας την πορεία των πρωτοπόρων της, που η σκέψη τους διαμόρφωσε τον κόσμο όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Μέσα από αυτή την αφήγηση, την οποία συμπληρώνουν ποικίλα παραδείγματα που εντυπωσιάζουν για την παλαιότητα, τη σπανιότητα και τον πλούτο τους-πολυνησιακοί πλοηγικοί χάρτες βαβυλωνιακές πινακίδες, διαδρομές χαραγμένες στην πέτρα -, το βιβλίο «Οι χάρτες που άλλαξαν τον κόσμο» μας προσφέρει μια μοναδική δυνατότητα να αποκρυπτογραφήσουμε τους μυστικούς και πιο μυστηριώδεις χάρτες της Γης. Η αναδρομή ξεκινά από τους προϊστορικούς χάρτες και καταλήγει στην εποχή των θαλασσοπόρων, με τους χάρτες που δημιουργήθηκαν από και για εξερευνητές στην άνθιση της εμπορικής ναυσιπλοΐας στη Μεσόγειο και στο έργο του αλ-Ιντρίσι. Το βιβλίο αυτό είναι ένα κομμάτι ιστορίας που αποκαλύπτει πώς τέθηκαν, κόκκο τον κόκκο, πέτρα την πέτρα, τα θεμέλια του πολιτισμού μας. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο. Διαβάστε το. Ο Εδουάρδ Νταλμάου σπούδασε γεωγραφία κι εναέρια φωτογραφία στην Αεροπορική Στρατιωτική Σχολή Κουάτρο Βιέντος στην Μαδρίτη κι έκανε την πρακτική του στη μοίρα υδροπλάνων της Υπηρεσίας Αεροδιάσωσης (SAR), στην Πογιένσα της Μαγιόρκα. Είναι συντονιστής και σχεδιαστής χαρτογράφος στο Instituto Cartográfico Latino (τ’ οποίο δημιούργησε ο δάσκαλός του, ο καταξιωμένος καθηγητής Ιστορίας Ζάουμε Βισένς ι Βίβες) και ιδρυτής του πρώτου ιδιωτικού χαρτογραφικού εργαστηρίου στην Βαρκελώνη. Επίσης, είναι συνεργάτης σε σημαντικούς εκδοτικούς οίκους κι έντυπα μέσα, όπως οι Planeta Grandes Publicaciones, RBA, National Geografic, Nauta (όπου σχεδίασε μονογραφικούς άτλαντες για χώρες της Λατινικής Αμερικής), Edicions 62, Gran Enciclopèdia Catalana, Descobrir Catalunya, Encoclopedia Larousse και George Philip & Son, μεταξύ άλλων, και δίνει τακτικά διαλέξεις σ’ εκπαιδευτικά κέντρα. Συμμετείχε, στην πρώτη περίοδο της σταδιοδρομίας του, στο βραβευμένο ραδιοφωνικό πρόγραμμα Els viatgers de la Gran Anacoda, μαζί με τον δημοσιογράφο Τόνι Αρμπονές, στο Catalunya Ràdio. https://vivlio-life.gr/οι-χάρτες-που-άλλαξαν-τον-κόσμο-η-ιστο/

Αστρική «υπερφυσαλίδα» παράγει κοσμική ακτινοβολία. Γάλλοι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ένα νεφέλωμα που «γεννά» νέα άστρα είναι επίσης ο τόπος παραγωγής κοσμικής ακτινοβολίας, ενός εντυπωσιακού φαινομένου που παραμένει μυστηριώδες για την επιστήμη. Πρόκειται για το νεφέλωμα Cygnus X, στον αστερισμό του Κύκνου, το οποίο χαρακτηρίζεται ως «εργοστάσιο παραγωγής» νέων άστρων.Γάλλοι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ένα νεφέλωμα που «γεννά» νέα άστρα είναι επίσης ο τόπος παραγωγής κοσμικής ακτινοβολίας, ενός εντυπωσιακού φαινομένου που παραμένει μυστηριώδες για την επιστήμη. Πρόκειται για το νεφέλωμα Cygnus X, στον αστερισμό του Κύκνου, το οποίο χαρακτηρίζεται ως «εργοστάσιο παραγωγής» νέων άστρων. Η κοσμική ακτινοβολία Οι κοσμικές ακτίνες ή κοσμική ακτινοβολία είναι μία κατηγορία ακτινοβολίας που αποτελείται από σωματίδια υψηλών ενεργειών τα οποία παράγονται σε κάποιες περιοχές του Σύμπαντος πολύ μακριά από τη Γη. Το πώς παράγεται η κοσμική ακτινοβολία παραμένει μυστήριο για τους επιστήμονες. Πιστεύουν ότι οι εκρήξεις σουπερνόβα (η αυτοκαστροφή ενός άστρου) βοηθούν τις κοσμικές ακτίνες να ταξιδεύουν με τρομερές ταχύτητες στο Διάστημα.Οι ειδικοί εκτιμούν ότι αν παραχθεί κοσμική ακτινοβολία σε αποστάσεις μικρότερες των 6.500 χιλιάδων ετών φωτός από τη Γη, οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι. Αν συμβεί κάτι τέτοιο και η λάμψη των κοσμικών ακτίνων φθάσει στη Γη τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά για τον πλανήτη μας. Ακόμη και αν η λάμψη διαρκέσει για ελάχιστα δευτερόλεπτα οι συνέπειες της θα είναι ανυπολόγιστες και θα διαρκέσουν μέχρι και για 15 χρόνια. Η «υπερφυσαλίδα» Πριν από πέντε χρόνια αστρονόμοι εντόπισαν κοσμικές ακτίνες που φαινόταν να έρχονται από την περιοχή που βρίσκεται το νεφέλωμα Cygnus X. Το νεφέλωμα ανήκει σε μια κατηγορία νεφελωμάτων που οι επιστήμονες ονομάζουν «αστρικές υπερφυσαλίδες». Το γεγονός δεν σήμαινε ωστόσο ότι το συγκεκριμένο νεφέλωμα ήταν η πηγή των ακτίνων επειδή οι κοσμικές ακτίνες επηρεάζονται από τα μαγνητικά πεδία που μπορούν να εκτρέψουν την πορεία τους μέσα στο Διάστημα.Ομάδα ερευνητών του Πανεπιστημίου Diderot στο Παρίσι έστρεψαν το διαστημικό τηλεσκόπιο Fermi, που εντοπίζει ακτίνες γάμμα, στο Cygnus X που έχει διάμετρο 100 ετών φωτός. Οι ακτίνες γάμμα παράγονται όταν οι κοσμικές ακτίνες αλληλεπιδρούν με την ύλη ή το φως και ο συγκεκριμένος τύπος ακτίνων δεν επηρεάζεται από τα μαγνητικά πεδία. Το ασχημόπαπο-γάμμα Οι παρατηρήσεις έδειξαν ότι στο εσωτερικό του νεφελώματος υπάρχει έντονη παρουσία ακτίνων γάμμα. Μάλιστα οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι ακτίνες γάμμα έχουν σχηματίσει μέσα στο νεφέλωμα μια περιοχή υψηλής λαμπρότητας η οποία μοιάζει με πάπια. Σύμφωνα με τους ερευνητές οι συγκεκριμένες ακτίνες γάμμα φαίνεται ότι είναι «φρέσκες» γεγονός το οποίο σημαίνει ότι βρίσκονται ακόμη πολύ κοντά στην πηγή της δημιουργίας τους η οποία δεν μπορεί παρά να βρίσκεται εντός του νεφελώματος.«Υπάρχει ένα ασχημόπαπο μέσα σε ένα κύκνο» αναφέρει η Ιζαμπέλ Γκρενιέ, μέλος της ερευνητικής ομάδας. «Είναι η πρώτη φορά που αποδεικνύεται η εκπομπή ακτίνων γάμμα μέσα από κάποια υπερφυσαλίδα. Πιστεύω ότι αν κοιτάξουμε προσεκτικά μέσα και σε άλλες υπερφυσαλίδες θα διαπιστώσουμε την παρουσία κοσμικής ακτινοβολίας» αναφέρει ο Μπομπ Μπινς, του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον που δεν μετείχε στην έρευνα η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science». https://www.tovima.gr/2011/11/25/science/astriki-yperfysalida-paragei-kosmiki-aktinobolia/

Space Χ: Ο εκπληκτικός ελιγμός και η προσγείωση ακριβείας στη βάση του. Η SpaceX εκτόξευσε σήμερα από το Τέξας τον γιγαντιαίο πύραυλο Starship για την πέμπτη δοκιμαστική πτήση του, με σκοπό την παρουσίαση της πρώτης προσπάθειας που θα κάνει η εταιρία για την επιστροφή του πρώτου ορόφου του προωθητή πυραύλου, με τη χρήση μεγάλων ρομποτικών βραχιόνων.Ο προωθητής του πρώτου επιπέδου του πυραύλου Super Heavy εκτοξεύτηκε στις 15:25 (ώρα Ελλάδας) από τις εγκαταστάσεις εκτόξευσης της SpaceX στην περιοχή Μπόκα Τσίκα του Τέξας, στέλνοντας τον δεύτερο όροφο του πυραύλου Starship σε μία διαστημική τροχιά, με προορισμό τον Ινδικό ωκεανό στα δυτικά της Αυστραλίας, με στόχο την είσοδό του στην ατμόσφαιρα και στη συνέχεια την προσεδάφιση του σε μία πλωτή εξέδρα.Ο πυραυλικός προωθητής Super Heavy μετά το διαχωρισμό του από τον κεντρικό προωθητή του Starship και σε ύψος 74 χιλιομέτρων, επέστρεψε στο σημείο της εκτόξευσης του, κάνοντας μία προσπάθεια προσεδάφισης με τη χρήση δύο ρομποτικών βραχιόνων που είχαν προσαρμοστεί στον πύργο της εκτόξευσης. https://www.naftemporiki.gr/techscience/1794761/space-ch-o-ekpliktikos-eligmos-kai-i-prosgeiosi-akriveias-sti-vasi-toy/

Εντοπίστηκε η μεγαλύτερη αστρική απόδραση στο Σύμπαν, 55 άστρα εγκαταλείπουν με μεγάλη ταχύτητα το σμήνος τους Πρωτοφανές σε έκταση κοσμικό φαινομενο. Χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο της ευρωπαϊκής αποστολής χαρτογράφησης των άστρων του Σύμπαντος ομάδα αστρονόμων εντόπισε 55 άστρα που απομακρύνονται με πολύ υψηλές ταχύτητες από ένα πυκνό νεαρό σμήνος στο Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, έναν δορυφορικό γαλαξία του δικού μας γαλαξία. Αυτή είναι η πρώτη φορά που η επιστημονική κοινότητα παρατηρεί τόσα πολλά αστέρια να δραπετεύουν από ένα αστρικό σμήνος.Το αστρικό σμήνος R136 που βρίσκεται περίπου 158.000 έτη φωτός μακριά από τη Γη φιλοξενεί εκατοντάδες χιλιάδες αστέρια και βρίσκεται σε μια τεράστια περιοχή έντονου σχηματισμού αστέρων στο LMC. Εκεί βρίσκονται μερικά από τα μεγαλύτερα άστρα που έχουν δει ποτέ αστρονόμοι μερικά με μάζα 300 φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο.Τα άστρα δραπέτες εκτοξεύτηκαν κυριολεκτικά από το σμήνος τους σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους τα τελευταία δύο εκατομμύρια χρόνια. Κάποια από τα άστρα αυτά τρέχουν μακριά από το… σπίτι τους με πάνω από 100.000 χλμ./ώρα περίπου 80 φορές πιο γρήγορα από την ταχύτητα του ήχου στη Γη. Τα άστρα αυτά είναι τόσο μεγάλα που πιθανότατα θα καταστραφούν σε εκρήξεις σουπερνόβα, αφήνοντας πίσω τους μαύρες τρύπες ή αστέρια νετρονίων και συμπεριφέρονται σαν κοσμικοί πύραυλοι που σύμφωνα με την ερευνητική ομάδα αναμένεται να εκραγούν σε απόσταση περίπου χίλια έτη φωτός από το σημείο προέλευσής τους.Η ανακάλυψη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature» έγινε από μια ομάδα αστρονόμων με επικεφαλής τον ερευνητή του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ, Μίτσελ Στουπ χρησιμοποιώντας το Gaia που οποία παρακολουθεί με ακρίβεια τις θέσεις δισεκατομμυρίων άστρων στο Σύμπαν. Καλλιτεχνική απεικόνιση της μαζικής απόδρασης άστρων από το σμήνος τους https://www.naftemporiki.gr/techscience/1794438/entopistike-i-megalyteri-astriki-apodrasi-sto-sympan-55-astra-egkataleipoyn-me-megali-tachytita-to-sminos-toys/

Πάιονηρ 10 Ο Πάιονηρ 10 (αγγλ. Pioneer, πρωτοπόρος) είναι το πρώτο διαστημικό σκάφος που ταξίδεψε πέρα από την ζώνη των αστεροειδών και εξερεύνησε τον Δία από κοντά. Εκτοξεύθηκε στις 2 Μαρτίου 1972 από το συγκρότημα εκτοξεύσεων 36 του ακρωτηρίου Κανάβεραλ. Ο Πάιονηρ 10 έχει περάσει την τροχιά του Πλούτωνα και κατευθύνεται σταθερά προς τον αστέρα Αλντεμπαράν στον αστερισμό του Ταύρου. Eίναι το πρώτο κατασκευασμένο από τον άνθρωπο αντικείμενο που τελικά κατάφερε να εγκαταλείψει το ηλιακό μας σύστημα, αφήνοντας πίσω του το πεδίο βαρύτητας του ήλιου.Η αποστολή του ήταν να μελετήσει τα διαπλανητικά και πλανητικά μαγνητικά πεδία, τον ηλιακό άνεμο, τις κοσμικές ακτίνες, τα όρια του Ηλιοθύλακα, την φυσική διανομή ουδέτερου υδρογόνου στο διάστημα, τις ιδιότητες (μέγεθος, μάζα, ροή, και ταχύτητα) της διαστημικής σκόνης, το σέλας στην ατμόσφαιρα του Δία καθώς και τα ραδιοκύματα που αυτός εκπέμπει, την ατμόσφαιρα του Δία και μερικών από τους δορυφόρους του, ιδιαίτερα την ατμόσφαιρα της Iώ και τέλος να φωτογραφίσει τον Δία και τους δορυφόρους του. Κατασκευή και τεχνικά χαρακτηριστικά. Το 1969 τα σχέδια κατασκευής των δυο δίδυμων σκαφών Πάιονηρ 10 και 11 αποτελούσαν την πρωτοπορία των εξερευνητικών αποστολών. Η αποστολή τους ήταν να συγκεντρώσουν και να μεταβιβάσουν πληροφορίες διανύοντας μεγαλύτερη απόσταση από κάθε προηγούμενη αποστολή, καθώς και να διαπιστώσουν αν ένα σκάφος μπορούσε να ταξιδέψει πέρα από τη ζώνη των αστεροειδών προς τους εξωτερικούς πλανήτες χωρίς κίνδυνο να καταστραφεί. Ο βαθμός της επιτυχίας τους ήταν κρίσιμος για τους προγραμματισμούς και την τεχνολογία μελλοντικών αποστολών. Ο Πάιονηρ 10 προοριζόταν να ενταχθεί στα πλαίσια του προγράμματος Πάιονηρ του ερευνητικού κέντρου της NASA και από την ανάδοχο εταιρία TRW. Η κατασκευή του ήταν ελαφριά, μάζας μόλις 260 κιλών, ενώ 30 κιλά ήταν το βάρος του επιστημονικού εξοπλισμού και 27 κιλά των καυσίμων, αντίστοιχα. Όπως και τα Βόγιατζερ, τροφοδοτήθηκε από πυρηνικές θερμοηλεκτρικές γεννήτριες ραδιοϊσοτόπων (SNAP-19s) που παρήγαγαν ρεύμα από τη διάσπαση Πλουτωνίου-238, ισχύος 155W στην εκτόξευση, και 140W κατά την προσέγγιση του Δία. Ο Πάιονηρ 10 μεταφέρει την περίφημη «Χρυσή Πινακίδα του Πάιονηρ» ως αναγνωριστικό χαρακτηριστικό και δείγμα ειρηνικού μηνύματος, σε ενδεχόμενη περίπτωση ανακάλυψις του από κάποιον εξωγήινο πολιτισμό στο απώτατο μέλλον. Επιστημονικός εξοπλισμός [Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα] Τα όργανα στον Πάιονηρ 10 περιέλαβαν: Διανυσματικό μαγνητόμετρο ηλίου συσκευή ανάλυσης πλάσματος ανιχνευτής ιόντων τηλεσκόπιο κοσμικής ακτινοβολίας τηλεσκόπιο σωλήνα Geiger ανιχνευτής παγιδευμένης ακτινοβολίας ανιχνευτής μετεωριτών πείραμα αστεροειδών-μετεωροειδών φωτόμετρο υπεριώδους φάσματος φωτοπολαρίμετρο απεικόνισης ραδιόμετρο υπέρυθρου φάσματος Αποστολή. Ο Πάιονηρ 10 προσέγγισε τον Δία τον Δεκέμβριο του 1973. Έπειτα πραγματοποίησε επιστημονικές έρευνες στις εξωτερικές περιοχές του ηλιακού συστήματος μέχρι το τέλος της αποστολής του στις 31 Μαρτίου 1997. Ο Πάιονηρ 10 εξακολουθεί να εκπέμπει ένα ασθενές σήμα το οποίο επιστημονικά το παρακολουθεί το δίκτυο του βαθέος διαστήματος στα πλαίσια μιας νέας προηγμένης μελέτης θεωρίας του χάους. Το σήμα του επίσης είναι άσκηση κατάρτισης των ελεγκτών πτήσης στο πώς να λαμβάνουμε τα ραδιοσήματα από το διάστημα. Η τελευταία επιτυχής υποδοχή καταγραφών έγινε στις 27 Απριλίου 2002. Έκτοτε το σήμα του έχει εξασθενήσει τόσο πολύ, που δεν ανιχνεύεται. Η απώλεια επαφής οφειλόταν πιθανώς στην αυξανόμενη απόσταση σε συνδυασμό με την εξασθένιση της πηγής ενέργειας, παρά σε τεχνική βλάβη των μηχανημάτων. Το τελευταίο αμυδρό σήμα του Πάιονηρ 10 παραλήφθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2003, όταν ήταν 12 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τη γη. Μια προσπάθεια επαφής στις 7 Φεβρουαρίου 2003 δεν είχε επιτυχία. Μια τελική προσπάθεια έγινε στο βράδυ της 4 Μαρτίου του 2006 όπου για τελευταία φορά η κεραία θα ευθυγραμμιζόταν σωστά με τη γη. Καμία απάντηση δεν παραλήφθηκε από τον τολμηρό πρωτοπόρο. Ο Πάιονηρ τώρα κατευθύνεται σταθερά προς τον αστέρα Αλντεμπαράν στον αστερισμό του Ταύρου με ταχύτητα 2,6 AU ετησίως. Εάν ο Αλντεμπαράν είχε σχετική ταχύτητα μηδέν, ο Πάιονηρ θα χρειαζόταν περίπου 2 εκατομμύρια γήινα χρόνια για να τον προσεγγίσει. Το χρονικό της αποστολής Η αποστολή του Πάιονηρ 10 Προσέγγιση στο σύστημα του Δία. 3 Μαρτίου 1972: Εκτόξευση του σκάφους. 15 Ιουλίου 1972: Είσοδος στην ζώνη αστεροειδών. 3 Δεκεμβρίου 1973: Πρώτη μετάδοση τηλεοπτικής καταγραφής σε πρώτο πλάνο του Δία. 13 Ιουνίου 1983: Ο Πάιονηρ πέρασε την τροχιά του Ποσειδώνα 31 Μαρτίου 1997: Τέλος του τεχνικού μέρους της αποστολής. 17 Φεβρουαρίου 1998: Κατάρριψη ρεκόρ απόστασης από τη Γη, 7, 60 δισεκατομμύριο μίλια. 2 Μαρτίου 2002 : Επιτυχής υποδοχή σήματος τηλεμετρίας. Επί 39 λεπτά λαμβάνονται καθαρά στοιχεία από μια απόσταση των 79,83 AU. 27 Απριλίου 2002: Η προς το παρόν τελευταία επιτυχής υποδοχή της σήματος τηλεμετρίας. Επί 33 λεπτά λαμβάνονται καθαρά στοιχεία από απόσταση 80,22 AU. 23 Ιανουαρίου 2003: Το προς το παρόν τελευταίο, πολύ αμυδρό σήμα. 7 Φεβρουαρίου 2003: Ανεπιτυχής προσπάθεια επαφής. 30 Δεκεμβρίου 2005: Απόσταση 89,7 AU μακρυά από τον ήλιο. 4 Μαρτίου 2006 : Τελική προσπάθεια επαφής. Απόκλιση από την αναμενόμενη θέση. Παρακολουθώντας την τροχιά των Πάιονηρ 10 και 11 σε απόσταση μεταξύ των 20-70 AU από τον ήλιο διαπιστώθηκε μια απρόσμενη απόκλιση συχνότητας φαινομένου Ντόπλερ που μπορεί να ερμηνευθεί ως σταθερή επιτάχυνση μεγέθους (8.74 ± 1.33) × 10−10 m/s2 με κατεύθυνση προς τον ήλιο. Αν και μάλλον υπάρχει μια εξήγηση, καμία δεν έχει ακόμα βρεθεί. Κατά συνέπεια, υπάρχει ενδιαφέρον για την εξήγηση αυτού του φαινομένου που ονομάστηκε "Ανωμαλία Πάιονηρ". Πιθανές εξηγήσεις αποτελούν η πίεση που ασκεί όλα αυτά τα χρόνια η ακτινοβολία του ήλιου στο σκάφος, η ελλιπής μας γνώση των νόμων της φυσικής, η σκοτεινή ύλη, αλλά και πιο απλές όπως κάποια διαρροή υδραζίνης λόγω σφάλματος στην κατασκευή των προωθητήρων των δυο σκαφών. https://el.wikipedia.org/wiki/Πάιονηρ_10

Ευρωπαϊκό XFEL European Ray X-Ray Free-Electron Laser Facility GmbH Είδος εταιρείας Θεμελιώδης έρευνα Ιδρύθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2009. πριν από 15 χρόνια Έδρα Σένεφελντ, Γερμανία Ιστοσελίδα www.xfel.eu Το European X-Ray Free-Electron Laser Facility (European XFEL) είναι μια ερευνητική εγκατάσταση λέιζερ ακτίνων Χ που τέθηκε σε λειτουργία το 2017. Οι πρώτοι παλμοί λέιζερ παρήχθησαν τον Μάιο του 2017 και η εγκατάσταση ξεκίνησε τη λειτουργία του χρήστη τον Σεπτέμβριο του 2017. Το διεθνές έργο με δώδεκα συμμετέχουσες χώρες· εννέα μέτοχοι κατά τη στιγμή της θέσης σε λειτουργία(Δανία, Γαλλία, Γερμανία, Ουγγαρία, Πολωνία, Ρωσία, Σλοβακία, Σουηδία και Ελβετία), ενώ αργότερα προστέθηκαν τρεις άλλοι εταίροι (Ιταλία, Ισπανία και Ηνωμένο Βασίλειο), βρίσκονται στα γερμανικά ομοσπονδιακά κράτη του Αμβούργου και του Σλέσβιχ-Χολστάιν. Ένα λέιζερ ελεύθερων ηλεκτρονίων δημιουργεί ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία υψηλής έντασης επιταχύνοντας τα ηλεκτρόνια σε σχετικιστικές ταχύτητες και κατευθύνοντάς τα μέσω ειδικών μαγνητικών δομών. Το ευρωπαϊκό XFEL είναι κατασκευασμένο έτσι ώστε τα ηλεκτρόνια να παράγουν φως ακτίνων Χ σε συγχρονισμό, με αποτέλεσμα παλμούς ακτίνων Χ υψηλής έντασης με ιδιότητες φωτός λέιζερ και σε εντάσεις πολύ πιο φωτεινές από αυτές που παράγονται από συμβατικές πηγές φωτός σύγχροτρον. Τοποθεσία Η σήραγγα μήκους 3,4 χιλιομέτρων για το ευρωπαϊκό XFEL που φιλοξενεί τον υπεραγώγιμο γραμμικό επιταχυντή και τις δέσμες φωτονίων εκτείνεται 6 έως 38 μέτρα (20 έως 125 πόδια) υπόγεια από την τοποθεσία του ερευνητικού κέντρου DESY στο Αμβούργο μέχρι την πόλη Schenefeld στο Schleswig-Holstein, όπου βρίσκονται οι πειραματικοί σταθμοί, τα εργαστήρια και τα διοικητικά κτίρια. Επιταχυντής Τα ηλεκτρόνια επιταχύνονται σε ενέργεια έως και 17,5 GeV από έναν γραμμικό επιταχυντή μήκους 2,1 km (1,3 mi) με υπεραγώγιμες κοιλότητες RF. Η χρήση υπεραγώγιμων στοιχείων επιτάχυνσης που αναπτύχθηκαν στο DESY επιτρέπει έως και 27.000 επαναλήψεις ανά δευτερόλεπτο, σημαντικά περισσότερες από ό,τι μπορούν να επιτύχουν άλλα λέιζερ ακτίνων Χ στις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Τα ηλεκτρόνια στη συνέχεια εισάγονται στα μαγνητικά πεδία ειδικών συστοιχιών μαγνητών που ονομάζονται κυματιστές, όπου ακολουθούν καμπύλες τροχιές με αποτέλεσμα την εκπομπή ακτίνων Χ των οποίων το μήκος κύματος είναι στην περιοχή από 0,05 έως 4,7 nm. Laser ακτίνων Χ Οι ακτίνες Χ παράγονται από αυτοενισχυμένη αυθόρμητη εκπομπή (SASE), όπου τα ηλεκτρόνια αλληλεπιδρούν με την ακτινοβολία που εκπέμπουν αυτά ή οι γείτονές τους. Δεδομένου ότι δεν είναι δυνατό να κατασκευαστούν κάτοπτρα για να αντανακλούν τις ακτίνες Χ για πολλαπλές διελεύσεις μέσω του μέσου κέρδους της δέσμης ηλεκτρονίων, όπως συμβαίνει με τα λέιζερ φωτός, οι ακτίνες Χ παράγονται σε ένα μόνο πέρασμα μέσω της δέσμης. Το αποτέλεσμα είναι η αυθόρμητη εκπομπή φωτονίων ακτίνων Χ που είναι συνεκτικά (σε φάση) όπως το φως λέιζερ, σε αντίθεση με τις ακτίνες Χ που εκπέμπονται από συνηθισμένες πηγές όπως οι μηχανές ακτίνων Χ, οι οποίες είναι ασυνάρτητες. Η μέγιστη λαμπρότητα του Ευρωπαϊκού XFEL είναι δισεκατομμύρια φορές υψηλότερη από αυτή των συμβατικών πηγών φωτός ακτίνων Χ, ενώ η μέση λαμπρότητα είναι 10.000 φορές υψηλότερη.[8] Η υψηλότερη ενέργεια ηλεκτρονίων επιτρέπει την παραγωγή μικρότερων μηκών κύματος.[9] Η διάρκεια των παλμών φωτός μπορεί να είναι μικρότερη από 100 femtoseconds.[8] Όργανα Υπάρχουν επτά όργανα στο European XFEL, που διευθύνονται από επιστήμονες από όλο τον κόσμο. Πειράματα ακτίνων Χ Femtosecond (FXE) Μεμονωμένα Σωματίδια, Συστάδες και Βιομόρια & Σειριακή Κρυσταλλογραφία Femtosecond (SPB/SFX) Μαλακή θύρα ακτίνων Χ (SXP) Φασματοσκοπία και Συνεκτική Σκέδαση (SCS) Το SCS είναι το μαλακό όργανο φασματοσκοπίας και σκέδασης ακτίνων Χ του Ευρωπαϊκού XFEL. Το επιστημονικό ενδιαφέρον του SCS εστιάζεται στην εξερεύνηση παροδικών φαινομένων που προκαλούνται από το φως σε κβαντικά υλικά καθώς και σε μόρια. Η γραμμή δέσμης φιλοξενεί ένα μαλακό μονοχρωματικό πλέγμα ακτίνων Χ για μονοχρωματικές λειτουργίες.[10][11] Το όργανο είναι εξοπλισμένο με τρεις κύριους τερματικούς σταθμούς που μπορούν να συνδεθούν με διαφορετικούς πειραματικούς ανιχνευτές: Χημικός θάλαμος (CHEM) εξοπλισμένος με συσκευή εκτόξευσης υγρού για τη μελέτη αραιωμένων δειγμάτων, μορίων και χημικών ουσιών. Σταθερός στόχος μπροστινής σκέδασης (FFT): ένας θάλαμος στερεών δειγμάτων εξοπλισμένος με ηλεκτρομαγνήτη, βελτιστοποιημένος για φασματοσκοπίες μετάδοσης, σκέδαση ακτίνων Χ μικρής γωνίας (SAXS), απεικόνιση συνεκτικής περίθλασης (CDI) και φασματοσκοπία συσχέτισης φωτονίων ακτίνων Χ (XPCS) Θάλαμος περίθλασης ακτίνων Χ (XRD) για στερεά δείγματα εξοπλισμένος με περιθλασίμετρο έξι βαθμών ελευθερίας εν κενώ. Οι θάλαμοι CHEM και XRD μπορούν να συνδυαστούν με ένα υψηλής ανάλυσης συντονισμό ανελαστικό φασματόμετρο σκέδασης ακτίνων Χ για την εκτέλεση πειραμάτων RIXS με αντλία και ανίχνευση με πολύ υψηλή ενέργεια και χρονική ανάλυση. Οι θάλαμοι FFT και CHEM μπορούν και οι δύο να συζευχθούν με έναν αισθητήρα DEPMOS διασποράς προς τα εμπρός με ανιχνευτή συμπίεσης σήματος (DSSC).[12][13][11]Το SCS προσφέρει μια ποικιλία διαφορετικών οπτικών πηγών που θα χρησιμοποιηθούν ως αντλία για την πρόκληση μεταβατικών καταστάσεων ή φωτοενεργοποιημένων αντιδράσεων στα δείγματα. Όλοι οι τερματικοί σταθμοί είναι εξοπλισμένοι με μια οπτική σύζευξη λέιζερ που επιτρέπει τη χωρική και χρονική επικάλυψη των ακτίνων Χ και των οπτικών παλμών λέιζερ στο σημείο αλληλεπίδρασης. Μικρά Κβαντικά Συστήματα (SQS) Το όργανο SQS έχει αναπτυχθεί για τη διερεύνηση θεμελιωδών διεργασιών αλληλεπίδρασης φωτός-ύλης στην ακτινοβολία μήκους κύματος μαλακών ακτίνων Χ. Τα τυπικά αντικείμενα της έρευνας είναι στην περιοχή από μεμονωμένα άτομα έως μεγάλα βιομόρια, και τυπικές μέθοδοι είναι ποικίλες φασματοσκοπικές τεχνικές. Το όργανο SQS παρέχει τρεις πειραματικούς σταθμούς: Ατομικά Κβαντικά Συστήματα (AQS) για άτομα και μικρά μόρια Κβαντικά Συστήματα Νανο-μεγέθους (NQS) για σμήνη και νανοσωματίδια Μικροσκόπιο αντίδρασης (SQS-REMI) που επιτρέπει τον πλήρη χαρακτηρισμό της διαδικασίας ιονισμού και κατακερματισμού αναλύοντας όλα τα προϊόντα που δημιουργούνται στην αλληλεπίδραση του στόχου με τους παλμούς FEL Εύρος ενέργειας φωτονίων μεταξύ 260 eV και 3000 eV (4,8 nm έως 0,4 nm). Οι εξαιρετικά σύντομοι παλμοί FEL διάρκειας μικρότερης από 50 fs σε συνδυασμό με ένα συγχρονισμένο οπτικό λέιζερ επιτρέπουν την καταγραφή εξαιρετικά γρήγορης πυρηνικής δυναμικής με πολύ υψηλή ανάλυση.[14] Απεικόνιση και δυναμική υλικών (MID) Το πεδίο εφαρμογής του οργάνου MID είναι πειράματα επιστήμης υλικών που χρησιμοποιούν τις πρωτόγνωρες συνεκτικές ιδιότητες των ακτίνων λέιζερ ακτίνων Χ του Ευρωπαϊκού XFEL. Οι επιστημονικές εφαρμογές φτάνουν από τη φυσική της συμπυκνωμένης ύλης, τη μελέτη για παράδειγμα σχηματισμού γυαλιού και μαγνητισμού, έως μαλακό και βιολογικό υλικό, όπως κολλοειδή, κύτταρα και ιούς. Απεικόνιση Η απεικόνιση καλύπτει ένα ευρύ φάσμα τεχνικών και επιστημονικών πεδίων, από την κλασική απεικόνιση ακτίνων Χ με αντίθεση φάσης έως τη συνεκτική απεικόνιση περίθλασης ακτίνων Χ (CXDI) και με εφαρμογές, π.χ. στην απεικόνιση του στελέχους μέσα σε νανοδομημένα υλικά για τη βιοαπεικόνιση ολόκληρων κυττάρων. Σε πολλές περιπτώσεις ο στόχος είναι να ληφθεί μια τρισδιάστατη αναπαράσταση της δομής που ερευνήθηκε. Με μεθόδους ανάκτησης φάσης είναι δυνατό να περάσει από τα μετρούμενα μοτίβα περίθλασης στον αντίστροφο χώρο σε μια πραγματική απεικόνιση χώρου του αντικειμένου σκέδασης. Δυναμική Η σύνθετη δυναμική νανοκλίμακας είναι ένα πανταχού παρόν φαινόμενο θεμελιώδους ενδιαφέροντος στην πρώτη γραμμή της επιστήμης της συμπυκνωμένης ύλης και περιλαμβάνει ένα πλήθος διεργασιών από ιξωδοελαστική ροή ή διασπορά σε υγρά και γυαλιά έως δυναμική πολυμερών, αναδίπλωση πρωτεϊνών, μεταπτώσεις κρυσταλλικής φάσης, εξαιρετικά γρήγορες μεταβάσεις περιστροφής. δυναμική τοίχου τομέα, εναλλαγή μαγνητικού τομέα και πολλά άλλα. Οι εξαιρετικά λαμπρές και εξαιρετικά συνεκτικές δέσμες ακτίνων Χ θα ανοίξουν αόρατες δυνατότητες μελέτης της δυναμικής σε διαταραγμένα συστήματα μέχρι τις κλίμακες ατομικού μήκους, με χρονικές κλίμακες που κυμαίνονται από femtoseconds έως δευτερόλεπτα χρησιμοποιώντας τεχνικές όπως το XPCS. Ελεγχος Τα πειράματα στην εγκατάσταση ελέγχονται μέσω του εσωτερικά αναπτυγμένου συστήματος ελέγχου που ονομάζεται Karabo. Είναι ένα κατανεμημένο σύστημα SCADA γραμμένο σε C++ και python. Ερευνα Οι σύντομοι παλμοί λέιζερ καθιστούν δυνατή τη μέτρηση χημικών αντιδράσεων που είναι πολύ γρήγορες για να καταγραφούν με άλλες μεθόδους. Το μήκος κύματος του λέιζερ ακτίνων Χ μπορεί να κυμαίνεται από 0,05 έως 4,7 nm, επιτρέποντας μετρήσεις στην κλίμακα ατομικού μήκους. Αρχικά, μπορεί να χρησιμοποιηθεί μία γραμμή δέσμης φωτονίων με δύο πειραματικούς σταθμούς.[8] Αργότερα θα αναβαθμιστεί σε πέντε γραμμές δέσμης φωτονίων και συνολικά δέκα πειραματικούς σταθμούς.[16] Οι πειραματικές δέσμες επιτρέπουν τη διεξαγωγή μοναδικών επιστημονικών πειραμάτων που χρησιμοποιούν την υψηλή ένταση, τη συνοχή και τη χρονική δομή της νέας πηγής σε διάφορους κλάδους που καλύπτουν τη φυσική, τη χημεία, την επιστήμη των υλικών, τη βιολογία και τη νανοτεχνολογία. Ιστορία Μονάδες επιταχυντή κατά την κατασκευή το 2015 Το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Υπουργείο Παιδείας και Έρευνας χορήγησε άδεια για την κατασκευή της εγκατάστασης στις 5 Ιουνίου 2007 με κόστος 850 εκατ. ευρώ, υπό την προϋπόθεση ότι θα έπρεπε να χρηματοδοτηθεί ως ευρωπαϊκό έργο.[18] Η ευρωπαϊκή XFEL GmbH που κατασκεύασε και λειτουργεί την εγκατάσταση ιδρύθηκε το 2009.[19] Η αστική κατασκευή της εγκατάστασης ξεκίνησε στις 8 Ιανουαρίου 2009. Η κατασκευή των σηράγγων ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 2012,[20] και όλη η υπόγεια κατασκευή ολοκληρώθηκε το επόμενο έτος.[21] Οι πρώτες ακτίνες επιταχύνθηκαν τον Απρίλιο του 2017 και οι πρώτες ακτίνες Χ παρήχθησαν τον Μάιο του 2017.[2][3] Το XFEL εγκαινιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 2017.[4] Το συνολικό κόστος για την κατασκευή και τη θέση σε λειτουργία της εγκατάστασης υπολογίζεται από το 2017 σε 1,22 δισεκατομμύρια ευρώ (επίπεδα τιμών του 2005) https://en.wikipedia.org/wiki/European_XFEL

Διώνη (δορυφόρος) Η Διώνη (αγγλικά: Dione‎‎) είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος από τους 62 φυσικούς δορυφόρους του πλανήτη Κρόνου και ο δέκατος πέμπτος, κατά σειρά μεγέθους, δορυφόρος του ηλιακού συστήματος. Η Διώνη έχει μέση διάμετρο 1.123 χιλιόμετρα και απέχει από τον πλανήτη Κρόνο 377.400 χιλιόμετρα. Πήρε το όνομά της από την τιτανίδα Διώνη, η οποία ήταν αδελφή του Κρόνου κατά την Ελληνική μυθολογία. Η άλλη σημερινή ονομασία του δορυφόρου είναι Κρόνος IV (Saturn IV).Ο Κασίνι [1] ονόμασε τους τέσσερις δορυφόρους που ανακάλυψε (Τηθύς, Διώνη, Ρέα, Ιαπετός) Sidera Lodoicea, δηλαδή αστέρια του Λουδοβίκου προς τιμή του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ'. Το 1847 όμως ο Τζον Χέρσελ έδωσε σε αυτούς τους δορυφόρους ονόματα Τιτάνων, οι οποίοι ήταν αδέλφια του Κρόνου.Η Διώνη αποτελείται κυρίως από πάγο και έχει βραχώδη πυρήνα, ο οποίος αντιπροσωπεύει το 1/3 της συνολικής μάζας της. Η επιφάνεια της βρίθει από κρατήρες, κυρίως στο επόμενο ημισφαίριο της, δηλαδή αυτό που δεν είναι στη διεύθυνση κίνησης του δορυφόρου. https://el.wikipedia.org/wiki/Διώνη_(δορυφόρος)

Έψιλον Ηριδανού. Ο έψιλον (ε) Ηριδανού (Epsilon Eridani, ε Eri, κύρια ονομασία για την IAU από το 2016 Ραν) είναι αστέρας στον νότιο αστερισμό Ηριδανό, σε γωνιακή απόσταση περίπου 10 μοιρών από τον ουράνιο ισημερινό, πράγμα που επιτρέπει την παρατήρησή του από όλη σχεδόν την επιφάνεια της Γης. Σε απόσταση από τη Γη μόλις 10,5 έτη φωτός, είναι το τρίτο κοντινότερο άστρο ή αστρικό σύστημα που είναι ορατό με γυμνό μάτι (μετά τον α Κενταύρου και τον Σείριο), παρότι δεν είναι από τα φωτεινότερα όπως φαίνεται στους γήινους ουρανούς, με φαινόμενο μέγεθος +3,74. Πιθανότατα έχει έναν πλανήτη που περιφέρεται γύρω του. Η ηλικία του εκτιμάται σε λιγότερο από 1 δισεκατομμύριο έτη και για αυτό εμφανίζει υψηλότερα επίπεδα μαγνητικής δραστηριότητας από τον σημερινό Ήλιο, με αστρικό άνεμο 30 φορές ισχυρότερο. Η περίοδος περιστροφής του είναι 11,2 ημέρες στον ισημερινό του. Ο ε Ηριδανού είναι μικρότερος σε διαστάσεις αστέρας και έχει μικρότερη μάζα και επιφανειακή θερμοκρασία από τον Ήλιο. Αποτελεί αστέρα της Κύριας Ακολουθίας και έχει φασματικό τύπο K2, που αντιστοιχεί σε ενεργό επιφανειακή θερμοκρασία περίπου 5300 βαθμών C και πορτοκαλί απόχρωση.Η κίνηση του ε Ηριδανού κατά μήκος της γραμμής που τον ενώνει με τη Γη, γνωστή ως ακτινική ταχύτητα, έχει παρατηρηθεί συστηματικά για πάνω από 20 χρόνια. Περιοδικές μεταβολές στα σχετικά δεδομένα παρέχουν ενδείξεις για την ύπαρξη ενός γιγάντιου πλανήτη που περιφέρεται περί το ε Ηριδανού, κάτι που τον καθιστά ένα από κοντινότερα σε εμάς άστρα με υποψήφιο εξωηλιακό πλανήτη[1]. Οι ενδείξεις αυτές ανακοινώθηκαν επίσημα το 2000 από μία ομάδα αστρονόμων υπό τον Artie P. Hatzes[1]. Τα σημερινά δεδομένα υποδεικνύουν ότι, εάν αυτός ο πλανήτης υπάρχει, απέχει μία μέση απόσταση 3,4 αστρονομικές μονάδες (AU) από τον ε Ηριδανού και χρειάζεται 7 περίπου γήινα έτη για να εκτελέσει μία πλήρη περιφορά γύρω από αυτόν. Παρότι η ανακάλυψη αυτή είναι αμφισβητούμενη ως ευρισκόμενη στο όριο για ανίχνευση, πολλοί αστρονόμοι σήμερα θεωρούν ότι η ύπαρξη του πλανήτη, γνωστού ως ε Eri b, είναι βέβαιη.Το σύστημα του ε Ηριδανού περιλαμβάνει δύο ζώνες βραχωδών αστεροειδών: μία σε απόσταση περίπου 3 AU από τον αστέρα και μία δεύτερη στις περίπου 20 AU. Η δομή τους μπορεί να διατηρείται από τη βαρύτητα ενός υποθετικού δεύτερου πλανήτη, του ε Eri c[2]. Ο ε Ηριδανού διαθέτει επίσης έναν εκτεταμένο εξωτερικό δίσκο από συντρίμματα που παρέμειναν μετά τον σχηματισμό του συστήματος[3].Ο ε Ηριδανού ίσως αποτελεί μέλος της Κινούμενης Ομάδας της Μεγάλης Άρκτου, με κοινή προέλευση με τα υπόλοιπα μέλη σε ένα παλαιότερο ανοικτό σμήνος. Ο κοντινότερος σε αυτόν αστέρας, το διπλό σύστημα Luyten 726-8, τον πλησιάζει και θα περάσει από μία ελάχιστη απόσταση 0,93 έτους φωτός από τον ε Ηριδανού μετά από περίπου 31.500 έτη[4]. Ως ένας από τους κοντινότερους παρόμοιους με τον `Ήλιο αστέρες, ο ε Ηριδανού υπήρξε εδώ και δεκαετίες στόχος ερευνών για εξωγήινη νοημοσύνη (SETI), ενώ εμφανίζεται και σε ιστορίες επιστημονικής φαντασίας[5]. Ιστορία παρατηρήσεων Ο έψιλον Ηριδανού είναι γνωστός στους αστρονόμους τουλάχιστον από τον 2ο αιώνα μ.Χ., όταν καταλογογραφήθηκε από τον Πτολεμαίο, έναν Έλληνα αστρονόμο από την Αλεξάνδρεια, στον κατάλογό του με πάνω από χίλιους αστέρες που συνιστά το έβδομο και το όγδοο βιβλίο της Αλμαγέστης. Ο Ηριδανός, ονομαζόμενος από τον Πτολεμαίο απλώς «Ποταμός», είναι ο ένατος αστερισμός στο όγδοο βιβλίο και ο έψιλον ο 13ος αστέρας του στη σειρά του καταλόγου, με την ονομασία «ο των δ προηγούμενος» (όπου δ ο αριθμός 4), δηλαδή ο προπορευόμενος από τους 4. Οι 4 αυτοί αστέρες είναι οι σήμερα γνωστοί ως γ, π, δ και ε. Ο ε είναι ο δυτικότερος όλων και επομένως ο προπορευόμενος κατά τη φαινομενική κίνηση από την ανατολή προς τη δύση. Το μέγεθος που αποδίδει ο Πτολεμαίος στον ε Ηριδανού ήταν 3.Στη συνέχεια ο ε Ηριδανού περιλήφθηκε σε καταλόγους ισλαμικών αστρονομικών πραγματειών, που βασίζονταν στον πτολεμαϊκό: στο «Βιβλίο των απλανών» του Αλ Σούφι, έργο του 964, στον «Κανόνα Mas'ud» του Αλ Μπιρούνι (1030 μ.Χ.) και στο «Zij-i Sultani» του Ούλουγκ Μπεγκ (1437). Ο Αλ Σούφι δίνει μέγεθος 3 για τον ε Ηριδανού, ενώ ο Αλ Μπιρούνι αντιγράφει λανθασμένα 4. Ο Ούλουγκ Μπεγκ εκτέλεσε νέες μετρήσεις της θέσεως του ε Ηριδανού στον ουρανό από το αστεροσκοπείο του στη Σαμαρκάνδη.Το 1598 ο ε Ηριδανού περιλήφθηκε στον αστρικό κατάλογο του Τύχωνος, που επανεκδόθηκε το 1627 από τον Κέπλερ ως τμήμα των Ροδόλφειων Πινάκων του. Εδώ ο αριθμός καταλόγου του ε Ηριδανού στον αστερισμό είναι ο 10 και συνοδεύεται από την περιγραφή "Quae omnes quatuor antecedit", δηλ.«ο προπορευόμενος όλων των 4», όπως ακριβώς στον Πτολεμαίο, και με το ίδιο μέγεθος, 3.Το πεζό ελληνικό γράμμα έψιλον δόθηκε στον ε Ηριδανού το 1603 από την Ουρανομετρία του Γερμανού χαρτογράφου των ουρανών Γιόχαν Μπάγερ. Ο κατάλογος αυτός απέδωσε πεζά γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου σε ομάδες αστέρων σχετικώς φωτεινών σε κάθε αστερισμό, αρχίζοντας με το α για τους φωτεινότερους. Ωστόσο, ο Μπάγερ δεν επεχείρησε να κατατάξει συστηματικά τους αστέρες σύμφωνα με τη φωτεινότητά τους, κι έτσι ο ε Ηριδανού φέρει το πέμπτο γράμμα του αλφαβήτου, αλλά είναι μόλις ο δέκατος σε φωτεινότητα αστέρας στον Ηριδανό[6].Εκτός από το γράμμα ε, ο Μπάγερ έδωσε στον αστέρα τον αύξοντα αριθμό 13 (τον ίδιο με τον Πτολεμαίο, όπως και για άλλους αστέρες), αλλά και τον χαρακτηρισμό Decima septima (= ο 17ος). "The seventeenth". Αυτό επειδή ο Μπάγερ μέτρησε 21 αστέρες στο βόρειο μέρος του Ηριδανού κατά μήκος του ποταμού από τα ανατολικά προς τα δυτικά, από τον πρώτο (β) μέχρι τον 21 (σ) και ο ε ήταν ο δέκατος έβδομος. Στην εποχή του τηλεσκοπίου. Το 1690 ο ε Ηριδανού περιλήφθηκε στον αστρικό κατάλογο του Εβέλιου. Εδώ ο αύξοντας αριθμός του στον αστερισμό του ήταν ο 14, αλλά με τον χαρακτηρισμό Tertia («ο τρίτος»)Ο αστρικός κατάλογος του Τζον Φλάμστηντ (1712) έδωσε στον ε τον «αριθμό Φλάμστηντ» 18 Ηριδανού. Ο ε περιέχεται και στον κατάλογο του Τζέιμς Μπράντλεϋ, καθώς και σε αυτόν του Νικολά Λουί ντε Λακάιγ των 398 κύριων αστέρων (Astronomiæ Fundamenta, Παρίσι 1757). Στην έκδοση του τελευταίου από τον Baily το 1831 ο ε Ηριδανού φέρει τον αριθμό 50, αλλά το μέγεθός του δίνεται ακόμα ως «3».Το 1801 ο ε Ηριδανού περιλήφθηκε στην Histoire Céleste Française, κατάλογο περίπου 50.000 αστέρων από τον Ζερόμ Λαλάντ, βασισμένο στις παρατηρήσεις του των ετών 1791—1800, στον οποίο οι παρατηρήσεις δίνονται κατά χρονολογική σειρά. Αυτός ο κατάλογος περιλαμβάνει τρεις παρατηρήσεις του ε Ηριδανού: 17 Σεπτεμβρίου 1796 (σελ. 246), 3 Δεκεμβρίου 1796 (σελ. 248) και 13 Νοεμβρίου 1797 (σελ. 307). Στην έκδοση του 1847 οι αστέρες αριθμούνται κατά σειρά ορθής αναφοράς. Επειδή κάθε παρατήρηση ενός αστέρα αριθμήθηκε και ο ε παρατηρήθηκε τρεις φορές, φέρει τρεις αριθμούς: 6581, 6582 και 6583. (Σήμερα οι αριθμοί του καταλόγου αυτού χρησιμοποιούνται με το πρόθεμα «Lalande», ή «Lal».) Το μέγεθος συνεχίζει να δίνεται ως 3 («τρίτο»).Επίσης το 1801 ο ε Ηριδανού περιλήφθηκε στον κατάλογο του Γιόχαν Μπόντε, όπου περί τα 17.000 άστρα ταξινομούνται σε 102 αστερισμούς και αριθμούνται: ο ε πήρε τον αριθμό 159 στον αστερισμό Ηριδανό. Ο κατάλογος του Μπόντε βασίσθηκε σε παρατηρήσεις διάφορων αστρονόμων, μεταξύ των οποίων και του ίδιου του Μπόντε, αλλά κυρίως των Λαλάντ και Λακάιγ (για τον νότιο ουρανό), και ένας παρατηρητής για τον ε ήταν ο Λαλάντ.Το 1814 ο Τζιουζέπε Πιάτσι δημοσίευσε τη δεύτερη έκδοση του αστρικού καταλόγου του, όπου πάνω από 7000 αστέρες ταξινομούνται σε 24 ώρες. Ο ε Ηριδανού είναι ο υπ' αριθμό 89 στην ώρα 3. Ο Πιάτσι του αποδίδει μέγεθος 4.Τέλος, το 1918 ο ε Ηριδανού περιλήφθηκε στον Κατάλογο Χένρυ Ντρέιπερ με τα διακριτικά HD 22049 και μία προκαταρκτική φασματική ταξινόμηση ως K0[7]. Ανακάλυψη της εγγύτητας προς τη Γη. Με βάση παρατηρήσεις των ετών 1800 ως 1880, ο ε Ηριδανού βρέθηκε να έχει μεγάλη ιδία κίνηση, περίπου 3΄΄ ανά έτος[8]. Αυτή η κίνηση ήταν μία ένδειξη ότι ο αστέρας βρισκόταν σχετικώς κοντά μας, κάτι που τον καθιστούσε ενδιαφέροντα υποψήφιο για μετρήσεις της ηλιοκεντρικής παραλλάξεώς του. Από το 1881 ως το 1883 ο Αμερικανός αστρονόμος Γουίλιαμ Λ. Έλκιν χρησιμοποίησε ένα ηλιόμετρο στο αστεροσκοπείο στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, στη Νότιο Αφρική, για να συγκρίνει με ακρίβεια τη θέση του ε με τη θέση δύο γειτονικών άστρων. Προέκυψε έτσι μία παράλλαξη 0,14 ± 0,02 δευτερόλεπτο της μοίρας[9][10]. Ως το 1917, παρατηρητές είχαν διορθώσει την τιμή αυτή σε 0,317[11],ενώ η σύγχρονη τιμή είναι 0,3109 δευτερόλεπτο της μοίρας, που αντιστοιχεί σε απόσταση 10,5 ετών φωτός περίπου[12]. Περιαστρικές ανακαλύψεις. Βασιζόμενος σε ανεξήγητες μικρομεταβολές στη θέση του ε Ηριδανού μεταξύ του 1938 και του 1972, ο Πίτερ βαν ντε Καμπ πρότεινε ότι ένας αόρατος συνοδός με περίοδο περιφοράς 25 έτη προκαλούσε βαρυτικές διαταραχές στη θέση του αστέρα[13]. Ο ισχυρισμός αυτός καταρρίφθηκε το 1993 από τον Γερμανό αστρονόμο Wulff-Dieter Heintz και οι ψευδείς μικρομεταβολές στη θέση αποδόθηκαν σε συστηματικό σφάλμα στις φωτογραφικές πλάκες[14].Το διαστημικό τηλεσκόπιο IRAS ανίχνευσε υπέρυθρη ακτινοβολία από πολλούς αστέρες στη γειτονιά του Ηλίου[15]. Το 1985 ανακοινώθηκε η περίσσεια εκπομπών στο υπέρυθρο κοντά στον ε Ηριδανού, κάτι που πιθανότατα προερχόταν από ένα δίσκο λεπτής κοσμικής σκόνης που περιφερόταν γύρω από τον ε Ηριδανού[16]. Αυτός ο περιαστρικός δίσκος συντριμμάτων έχει από τότε μελετηθεί πολύ. Ενδείξεις για ένα πλανητικό σύστημα ανακαλύφθηκαν το 1998 ως ασυμμετρίες σε αυτό τον δίσκο-δακτύλιο σκόνης. Αυτές οι πυκνότερες συγκεντρώσεις σκόνης μπορούσαν να ερμηνευθούν από βαρυτικές αλληλεπιδράσεις με έναν πλανήτη που θα περιφερόταν μόλις μέσα από τον δακτύλιο σκόνης[17].Από το 1980 ως το 2000 μία ομάδα αστρονόμων υπό τον Artie P. Hatzes έκανε μετρήσεις της ακτινικής ταχύτητας του ε Ηριδανού, που ανίχνευσαν το βαρυτικό αποτέλεσμα ενός πλανήτη με περίοδο περιφοράς 7 περίπου ετών[1]. Παρότι υπάρχουν υψηλά επίπεδα τυχαίων διακυμάνσεων στα δεδομένα ακτινικής ταχύτητας εξαιτίας της μαγνητικής δραστηριότητας στη φωτόσφαιρα του αστέρα[18], η οποιαδήποτε περιοδικότητα που αυτή η δραστηριότητα θα προκαλούσε έπρεπε να παρουσίαζε ισχυρή συσχέτιση με μεταβολές στις γραμμές εκπομπής του ιονισμένου ασβεστίου (Ca II Η και K). Επειδή δεν ανακαλύφθηκε τέτοια συσχέτιση, η ύπαρξη πλανήτη θεωρήθηκε η πιθανότερη αιτία[19]. Αυτή η ανακάλυψη υποστηρίχθηκε επιπλέον από αστρομετρικές παρατηρήσεις του ε Ηριδανού που έγιναν μεταξύ του 2001 και του 2003 με το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ, που έδωσαν ενδείξεις βαρυτικές διαταραχές του ε Ηριδανού από κάποιο πλανήτη του[20].Η Αμερικανίδα αστροφυσικός Alice C. Quillen και ο φοιτητής της Στήβεν Θόρνντάικ πραγματοποίησαν υπολογιστικές προσομοιώσεις της δομής του περιαστρικού δίσκου σκόνης του ε Ηριδανού. Το μοντέλο στο οποίο κατέληξαν υποδεικνύει ότι τα πυκνώματα της σκόνης του θα μπορούσαν να ερμηνευθούν από την παρουσία ενός δεύτερου πλανήτη σε τροχιά με μεγάλη εκκεντρότητα. Το πόρισμά τους ανακοινώθηκε το 2002[21]. SETI και προτεινόμενη εξερεύνηση. Το 1959 οι φυσικοί Φίλιπ Μόρισον και Τζουζέπε Κοκκόνι πρότειναν ότι εξωγήινοι πολιτισμοί ίσως να χρησιμοποιούν ραδιοσήματα για επικοινωνία[22]. Συνακόλουθα, το Σχέδιο Όζμα, με επικεφαλής τον αστρονόμο Φρανκ Ντρέικ, χρησιμοποίησε τον Απρίλιο του 1960 ένα ραδιοτηλεσκόπιο για την αναζήτηση τέτοιων σημάτων από τους γειτονικούς παρόμοιους με τον Ήλιο αστέρες ε Ηριδανού και ταυ Κήτους. Οι δύο αστέρες παρατηρήθηκαν στο μήκος κύματος του ουδέτερου υδρογόνου, 1420 MHz. Δεν ανιχνεύθηκαν σήματα με ευφυή εξωγήινη προέλευση[23]. Το πείραμα επαναλήφθηκε από τον Ντρέικ το 2010 με το ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα[22]. Παρά το ανεπιτυχές της προσπάθειας, ο ε Ηριδανού εισάχθηκε έτσι στον κόσμο της λογοτεχνίας επιστημονικής φαντασίας[24].Στο Habitable Planets for Man («Κατοικήσιμοι πλανήτες για τον άνθρωπο»), μία μελέτη του 1964 από τον Αμερικανό διαστημικό επιστήμονα Στήβεν Ντόουλ (Stephen H. Dole), οι πιθανότητες ένας κατοικήσιμος πλανήτης να υπάρχει σε τροχιά γύρω από τον ε Ηριδανού εκτιμήθηκαν σε 3,3%. Ανάμεσα στους γνωστούς αστέρες που απέχουν λιγότερο από 22 έτη φωτός από τη Γη, ο ε Ηριδανού ήταν ανάμεσα στους 14 αστέρες για τους οποίους ήταν πιθανότερο να έχουν κάποιο κατοικήσιμο πλανήτη[25].Μία νέα στρατηγική στην αναζήτηση εξωγήινης ευφυίας (SETI) προτάθηκε από τον Αμερικανό διαστημικό επιστήμονα Γουίλιαμ Μακλάφλιν (William I. McLaughlin) το 1977. Πρότεινε ότι κοσμικά γεγονότα με ευρύτατη περιοχή παρατηρήσεως, όπως οι εκρήξεις καινοφανών, ίσως να χρησιμοποιούνται από ευφυείς εξωγήινους για να συγχρονίζουν τη μετάδοση και τη λήψη των μηνυμάτων τους. Αυτή η ιδέα δοκιμάσθηκε από το Εθνικό Ραδιοαστρονομικό Αστεροσκοπείο των ΗΠΑ το 1988, με εξάρσεις του Καινοφανούς του Κύκνου του 1975 ως χρονιστή. Δεκαπέντε ημέρες παρατηρήσεων δεν έδειξαν κάποια ιδιόμορφα ραδιοσήματα να φθάνουν από τον ε Ηριδανού[26].Ο ε Ηριδανού ήταν ένας από τους αστέρες-στόχους του Προγράμματος Φοίνιξ, μία επισκόπηση του ουρανού από το 1995 στα μικροκύματα για σήματα από ευφυείς εξωγήινους[27].Εξαιτίας της εγγύτητάς του και των ηλιοειδών χαρακτηριστικών του, ο ε Ηριδανού θεωρήθηκε ως κατάλληλος στόχος για διαστρικό ταξίδι από τον Αμερικανό φυσικό Ρόμπερτ Φόργουορντ το 1985[28]. Το επόμενο έτος το ε Ηριδανού προτάθηκε ως ένας από τους πολλούς στόχους στο Πρόγραμμα Δαίδαλος[29] και η τάση αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα, όπως στην περίπτωση του προγράμματος Icarus το 2011[30]. Αστροφυσικά χαρακτηριστικά. Σε απόσταση 99,23 τρισεκατομμυρίων χιλιόμετρων από τη Γη και το Ηλιακό Σύστημα, ο ε Ηριδανού είναι ο 13ος κοντινότερος αστέρας (μετρώντας το σύστημα του άλφα Κενταύρου ως τρεις διαφορετικούς αστέρες, κλπ.), ή ο 15ος αν λάβουμε υπόψη και τους φαιούς νάνους Luhman 16. Η εγγύτητά του αυτή τον καθιστά έναν από τους πιο μελετημένους αστέρες του φασματικού τύπου του[31]. Ο αστέρας κείται στο βόρειο μέρος του αστερισμού του, περί τις 3 μοίρες ανατολικά του ελαφρώς φωτεινότερου αστέρα δ Ηριδανού. Το φαινόμενο μέγεθος του ε, 3,73, μπορεί να δυσχεράνει τον εντοπισμό του μέσα από μία αστική περιοχή με γυμνό μάτι, εξαιτίας της φωτορύπανσης[32]. Ανάμεσα στους 35 πλησιέστερους αστέρες (ή τα 20 εγγύτερα συστήματα) στη Γη βρίσκεται και ο αστέρας έψιλον Ινδού.Η μάζα του ε Ηριδανού εκτιμάται στο 82% της μάζας του Ηλίου[33][34], ενώ η διάμετρός του στο 73,5% της ηλιακής[35], αλλά η λαμπρότητά του είναι μόνο το 34% αυτής του Ηλίου, εξαιτίας της χαμηλότερης επιφανειακής θερμοκρασίας του ε. Αυτή η θερμοκρασία εκτιμάται σε 5084 ± 6 K[36]. Η λαμπρότητα του ε Ηριδανού αντιστοιχεί σε απόλυτο μέγεθος του αστέρα +6,19. Με φασματικό τύπο K2 V ο ε Ηριδανού είναι ο δεύτερος πλησιέστερος στη Γη αστέρας τύπου K μετά τον άλφα Κενταύρου B[37]. Μάλιστα από το 1943 το φάσμα του ε Ηριδανού έχει χρησιμεύσει ως ένα από τα φάσματα αναφοράς, με βάση τα οποία ταξινομούνται οι άλλοι αστέρες[38]. Είναι ένας πορτοκαλί νάνος, που ανήκει στην Κύρια Ακολουθία. Η μεταλλικότητα, δηλαδή η περιεκτικότητα σε στοιχεία της ύλης βαρύτερα του He, του ε Ηριδανού είναι ελαφρώς χαμηλότερη της ηλιακής: Στη χρωμόσφαιρα του ε, η αναλογία του σιδήρου εκτιμάται στο 74% της αντίστοιχης ηλιακής[39].Ο τύπος του ε Ηριδανού σημαίνει ότι στο φάσμα του υπάρχουν σχετικώς ασθενείς γραμμές απορροφήσεως του υδρογόνου και έντονες γραμμές ουδέτερων ατόμων και ασβεστίου που έχει χάσει μόνο 1 ηλεκτρόνιο (Ca II). Επίσης, ότι ο αστέρας συντήκει υδρογόνο στον πυρήνα του με επικρατούσα την αλυσιδωτή αντίδραση πρωτονίου-πρωτονίου, ενώ η παραγόμενη ενέργεια μεταφέρεται έξω από τον πυρήνα με ακτινοβολία και από ένα βάθος στο εσωτερικό του αστέρα και πάνω με ρεύματα μεταφοράς, μέχρι τη φωτόσφαιρα[40]. Μαγνητική δραστηριότητα. Ο έψιλον Ηριδανού εμφανίζει υψηλότερα επίπεδα μαγνητικής δραστηριότητας από τον σημερινό `Ηλιο και επομένως αυξημένη δραστηριότητα στην ατμόσφαιρά του, στη χρωμόσφαιρα και στο στέμμα. Η μέση μαγνητική επαγωγή του μαγνητικού πεδίου του ε Ηριδανού για όλη την επιφάνεια υπολογίζεται σε (1,65 ± 0,30 × 10−2 T[41], πάνω από 40 φορές μεγαλύτερη από από την αντίστοιχη στην επιφάνεια του Ηλίου[42]. Τα μαγνητικά χαρακτηριστικά μπορούν να μοντελοποιηθούν υποθέτοντας ότι περιοχές με πεδίο περίπου 0,14 T καλύπτουν με τυχαίο τρόπο περί το 9% της επιφάνειας της φωτόσφαιρας, ενώ η υπόλοιπη επιφάνεια είναι ελεύθερη μαγνητικών πεδίων[43]. Η συνολική μαγνητική δραστηριότητα του ε Ηριδανού είναι ακανόνιστη, αλλά πιθανώς αυξομειώνεται ακολουθώντας μία περίοδο 4,9 ετών[44]. Υποθέτοντας ότι η ακτίνα του αστέρα δεν μεταβάλλεται κατά τη διάρκεια αυτών των κύκλων, η αυξομείωση αυτή στη δραστηριότητα φαίνεται να προκαλεί μία αυξομείωση στην επιφανειακή θερμοκρασία κατά 15 K, που αντιστοιχεί σε μεταβολή στο φαινόμενο μέγεθος στο οπτικό φίλτρο (V) 0,014[45].Το μαγνητικό πεδίο στα επιφανειακά στρώματα του ε Ηριδανού προκαλεί μεταβολές στην υδροδυναμική συμπεριφορά της φωτόσφαιρας και μεγαλύτερες τυχαίες διακυμάνσεις στις μετρήσεις ακτινικών ταχυτήτων με χρήση του φαινομένου Ντόπλερ. Διακυμάνσεις 15 μέτρων ανά δευτερόλεπτο μετρήθηκαν σε μία εικοσαετή περίοδο, που είναι πολύ μεγαλύτερη από το μετρητικό σφάλμα των 3 μέτρων ανά δευτερόλεπτο. Αυτό δυσχεραίνει την ερμηνεία περιοδικοτήτων στην ακτινική ταχύτητα του αστέρα, όπως αυτών που προκαλούνται από τις βαρυτικές παρέλξεις ενός πλανήτη[18].Ο ε Ηριδανού ταξινομείται ως μεταβλητός αστέρας του τύπου BY Δράκοντος, επειδή έχει περιοχές εντονότερης μαγνητικής δραστηριότητας που περνούν στην ορατή ή στην αόρατη πλευρά του καθώς ο αστέρας περιστρέφεται[46]. Μετρήσεις αυτού του περιστροφικού φαινομένου υποδεικνύουν ότι οι περιοχές κοντά στον ισημερινό περιστρέφονται με μία μέση περίοδο 11,2 ημερών[47], δηλαδή μικρότερη από το μισό της αντίστοιχης ηλιακής. Παρατηρήσεις έχουν δείξει ότι το μέγεθος του αστέρα στο V μεταβάλλεται κατά 0,050 εξαιτίας αστρικών κηλίδων και άλλων βραχύβιων μορφών μαγνητικής δραστηριότητας[48]. Η φωτομετρία έχει δείξει επίσης ότι η επιφάνεια του αστέρα, όπως και αυτή του Ηλίου, περιστρέφεται διαφορικά, δηλαδή ότι η περίοδος περιστροφής στην επιφάνεια διαφέρει σε διαφορετικά πλάτη (αποστάσεις από τον ισημερινό). Οι περίοδοι περιστροφής κυμαίνονται από 10,8 ως 12,3 ημέρες[45]. Η κλίση του άξονα περιστροφής του ε Ηριδανού ως προς τη γραμμή που συνδέει τον αστέρα με τη Γη είναι αβέβαιη, με εκτιμήσεις που κυμαίνονται από 24° ως 72°[47].Η έντονη χρωμοσφαιρική δραστηριότητα, το ισχυρό μαγνητικό πεδίο και η σχετικώς ταχεία περιστροφή του ε Ηριδανού είναι χαρακτηριστικά ενός νεαρού αστέρα[49]. Η ηλικία του ε Ηριδανού εκτιμάται σε 440 εκατομμύρια έτη περίπου, αλλά παραμένει αμφισβητούμενο θέμα. Οι περισσότερες μέθοδοι την τοποθετούν στην περιοχή των 200 ως 800 εκατομμυρίων ετών[50]. Ωστόσο, η μικρή μεταλλικότητα είναι ένδειξη μεγαλύτερης ηλικίας, καθώς το διαστρικό μέσο από το οποίο σχηματίζονται οι αστέρες εμπλουτίζεται σταθερά σε βαρύτερα στοιχεία που παράγονται από παλαιότερες γενεές αστέρων[51]. Αυτή η σχετική αντίφαση ίσως να εξηγείται από μία διαδικασία διαχύσεως που έχει μεταφέρει ποσότητες βαρύτερων στοιχείων από τη φωτόσφαιρα σε περιοχές κάτω από τη ζώνη ρευμάτων μεταφοράς στο εσωτερικό του αστέρα[52].Η εκπεμπόμενη ισχύς του ε Ηριδανού στις ακτίνες Χ είναι περίπου 2 × 1028 erg/sec (2 × 1021 W). Υπερβαίνει αυτή του Ηλίου, ακόμα και στο μέγιστο του κύκλου ηλιακής δραστηριότητας. Η πηγή αυτής της έντονης εκπομπής ακτίνων Χ είναι το καυτό στέμμα του ε Ηριδανού[53][54], που είναι μεγαλύτερο και θερμότερο από το ηλιακό, με θερμοκρασίες 3,4 εκατομμυρίων βαθμών όπως μετρούνται από παρατηρήσεις των εκπομπών υπεριώδους ακτινοβολίας και ακτίνων Χ.Ο αστρικός άνεμος του ε Ηριδανού εκτείνεται στο διάστημα μέχρι που τα σωματίδιά του να συγκρουσθούν με το διαστρικό αραιό αέριο και σκόνη, οπότε σχηματίζεται μία φυσαλίδα θερμού υδρογόνου. Το φάσμα απορρόφησης από αυτό το αέριο έχει μετρηθεί με το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ, επιτρέποντας την εκτίμηση των παραμέτρων του αστρικού ανέμου[55]. Το θερμό στέμμα του ε Ηριδανού προκαλεί απώλεια μάζας με τη μορφή αστρικού ανέμου με ρυθμό 30 φορές ταχύτερο του ηλιακού. Ο άνεμος αυτός δημιουργεί μία φυσαλίδα αστρικού ανέμου ή αστρόσφαιρα (το αντίστοιχο της ηλιόσφαιρας που περιβάλλει τον Ήλιο) που εκτείνεται σε απόσταση 4000 AU από τον αστέρα. Εξαιτίας της μικρής αποστάσεως από τη Γη, η γωνιακή διάμετρος αυτής της αστρόσφαιρας είναι 42 λεπτά της μοίρας στον γήινο ουρανό, μεγαλύτερη δηλαδή από αυτή της πανσελήνου[56]. Κινηματική. Ο ε Ηριδανού εμφανίζει μία υψηλή ιδία κίνηση, 0,976 δευτερόλεπτο της μοίρας ανά έτος σε ορθή αναφορά (η ουράνια διεύθυνση ανατολής-δύσεως) και 0,018 δευτερόλεπτο ανά έτος σε απόκλιση (η ουράνια διεύθυνση βορρά-νότου). Ο αστέρας απομακρύνεται από το Ηλιακό σύστημα με ταχύτητα 15,5 km/sec (χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο) ή 55.800 χιλιόμετρα την ώρα[57]. Οι συνιστώσες της πραγματικής ταχύτητας στον χώρο του ε Ηριδανού, εκφραζόμενες στο σύστημα γαλαξιακών συντεταγμένων είναι (U, V, W) = (−3, +7, −20) km/sec, πράγμα που σημαίνει ότι ταξιδεύει μέσα στον Γαλαξία μας σε μέση απόσταση από το κέντρο του 28.700 έτη φωτός και σε ελλειπτική τροχιά γύρω από αυτό με εκκεντρότητα 0,09.[58]. Το μέτρο, η φορά και η διεύθυνση ταχύτητας του αστέρα υποδεικνύουν ότι ίσως αποτελεί μέλος της Κινούμενης Ομάδας της Μεγάλης Άρκτου, με κοινή προέλευση με τα υπόλοιπα μέλη σε ένα παλαιότερο ανοικτό σμήνος που έχει διαλυθεί από τότε[50][59]. Η εκτιμώμενη ηλικία αυτής της ομάδας είναι 500±100 εκατομμύρια έτη[60], που βρίσκεται μέσα στο εύρος εκτιμήσεων για την ηλικία του ε Ηριδανού.Κατά το τελευταίο εκατομμύριο έτη, τρεις αστέρες πιστεύεται ότι πλησίασαν τον ε Ηριδανού σε απόσταση 7 ετών φωτός ή λιγότερο. Η τελευταία και εγγύτερη από αυτές τις προσεγγίσεις ήταν αυτή του Αστέρας του Kapteyn, ο οποίος τον πλησίασε σε απόσταση περίπου 3 ετών φωτός πριν από περίπου 12.500 χρόνια. Οι άλλοι δύο αστέρες ήταν ο Σείριος (με τον συνοδό του) και ο Ρος 614. Καμιά από αυτές τις προσεγγίσεις δεν πιστεύεται ότι επηρέασε τον περιαστρικό δίσκο του ε Ηριδανού[61].Ο ε Ηριδανού πέρασε σε μία ελάχιστη απόσταση από τη Γη και γενικότερα το Ηλιακό Σύστημα πριν από περίπου 105 χιλιάδες χρόνια, όταν χωρίζονταν από 7 έτη φωτός[62]. Με βάση μία προσομοίωση των κινήσεων όλων των γειτονικών αστέρων, το διπλό αστρικό σύστημα Λέιτεν 726-8, που περιλαμβάνει τον μεταβλητό αστέρα UV Κήτους, θα περάσει πολύ κοντά στον ε Ηριδανού σε περίπου 31.500 έτη από σήμερα, σε απόσταση περίπου 0,9 έτος φωτός και θα παραμείνει σε απόσταση μικρότερη του 1 έτους φωτός επί περίπου 4600 έτη. Αν ο ε Ηριδανού διαθέτει ένα νέφος κομητών αντίστοιχο με το Νέφος του Όορτ, ο Λέιτεν 726-8 θα μπορούσε να διαταράξει τις τροχιές κάποιων από τους κομήτες αυτούς[4]. Επάνω, το βόρειο μέρος του αστερισμού Ηριδανού δίνεται με πράσινο, ενώ οι μπλε γραμμές δίνουν το περίγραμμα του Ωρίωνος. Κάτω, μία μεγενθυμένη εικόνα της περιοχής στο λευκό κουτί δείχνει τον ε Ηριδανού στο σημείο όπου θα τέμνονταν οι δύο γραμμές. Απεικόνιση των σχετικών διαστάσεων του ε Ηριδανού (αριστερά) και του Ηλίου (δεξιά). Ο ε Ηριδανού έχει απόχρωση προς το πορτοκαλί, ενώ ο Ήλιος προς το κίτρινο. ε Ηριδανού Αστερισμός:Ηριδανός Συντεταγμένες (εποχή 2000.0):α = 3h:32m:56s , δ = -9°.27΄.30΄΄ Φαινόμενο μέγεθος:3,74 Φασματικός τύπος:K2 V Απόσταση από τη Γη:10,475 ± 0,004 έτη φωτός https://el.wikipedia.org/wiki/Έψιλον_Ηριδανού

Πανδώρα (δορυφόρος) Η Πανδώρα (αγγλικά: Pandora‎‎) είναι ένας φυσικός δορυφόρος του πλανήτη Κρόνου. Το όνομά της το πήρε από την Πανδώρα[1] (την πρώτη γυναίκα) κατά την ελληνική μυθολογία. Η Πανδώρα ήταν η σύζυγος του Επιμηθέα και εκείνη που άνοιξε το κουτί με όλα τα κακά που ταλαιπωρούν έκτοτε τους ανθρώπους. Η άλλη της σημερινή ονομασία είναι Κρόνος XVII (Saturn XVII). Ενώ η αρχική προσωρινή ονομασία που της είχε δοθεί ήταν S/1980 S 26 [2]. Η Πανδώρα αποτελεί τον εξωτερικό δορυφόρο βοσκό του Δακτυλίου F του Κρόνου. Από την πολύ χαμηλή πυκνότητα της και τη σχετικά υψηλή λευκαύγειά της, φαίνεται πως πιθανόν ότι η Πανδώρα είναι ένα πολύ πορώδες και παγωμένο σώμα. Υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα για αυτές τις αξίες, όμως, έτσι αυτά μένει να επιβεβαιωθούν. Τροχιά. Η τροχιά της Πανδώρας φαίνεται να είναι χαοτική, ως συνέπεια μιας μέσης απήχηση της κίνησης με τον Προμηθέα. Οι πιο σημαντικές αλλαγές στις τροχιές τους συμβαίνουν περίπου κάθε 6,2 χρόνια, όταν το περίκεντρο της Πανδώρας στοιχίζεται με το απόκεντρο του Προμηθέα και των φεγγαριών που βρίσκονται σε απόσταση περίπου 1.400 χιλιομέτρων (870 μίλια). Πανδώρα έχει επίσης μέση απήχηση 3:2 με την κίνηση του Μίμα. Επιφάνεια. Η επιφάνεια της Πανδώρας χαρακτηρίζεται από πολλούς κρατήρες. Οι δύο μεγαλύτεροι έχουν διάμετρο 30 χιλιόμετρα [3]. Τέλος, από την πολύ μικρή πυκνότητά της και τη σχετικά μεγάλη λευκαύγεια, συμπεραίνουμε πως είναι ένα πολύ πορώδες παγωμένο σώμα. Ωστόσο, αυτό δεν είναι βέβαιο και περιμένουμε να επαληθευτεί. https://el.wikipedia.org/wiki/Πανδώρα_(δορυφόρος) Ανακάλυψη Ανακαλύφθηκε απόΣτιούαρτ Α. Κόλινς, Βόγιατζερ 1 Ημερομηνία ΑνακάλυψηςΟκτώβριος 1980 Χαρακτηριστικά τροχιάς Ημιάξονας τροχιάς 141.720 ± 10 Km Εκκεντρότητα 0,0042 Περίοδος περιφοράς 0,628504213 ημέρες Κλίση0,050 ± 0,004° (προς τον Ισημερινό του Κρόνου) Είναι δορυφόρος του Κρόνου Φυσικά χαρακτηριστικά Διαστάσεις 104 × 81 × 64 Km Μέση Ακτίνα 40,7 ± 1,5 Km Έκταση επιφάνειας~21.000 Km² Όγκος~280.000 Km³ Μάζα1,371 ± 0,019 × 1017 kg Μέση πυκνότητα 0,49 ± 0,06 g/cm3 Ισημερινή βαρύτητα επιφάνειας0,0026 – 0,0060 m/s² Ταχύτητα διαφυγής~0,019 km/s Περίοδος περιστροφής Σύγχρονη Κλίση άξονα μηδέν Λευκαύγεια 0,6 Επιφανειακή θερμοκρασία~78 K

Το Square Kilometer Array (SKA) είναι ένα διακυβερνητικό διεθνές έργο ραδιοτηλεσκοπίου που κατασκευάζεται στην Αυστραλία (χαμηλής συχνότητας) και τη Νότια Αφρική (μεσαία συχνότητα). Η συνδυαστική υποδομή, το Παρατηρητήριο Τετραγωνικών Χιλιόμετρων Συστοιχίας (SKAO) και τα κεντρικά γραφεία, βρίσκονται στο Jodrell Bank Observatory στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι πυρήνες SKA κατασκευάζονται στο νότιο ημισφαίριο, όπου η θέα του γαλαξία του Γαλαξία είναι η καλύτερη και η ραδιοπαρεμβολή είναι τουλάχιστον λιγη. Σχεδιάστηκε τη δεκαετία του 1990 και αναπτύχθηκε και σχεδιάστηκε περαιτέρω στα τέλη της δεκαετίας του 2010, όταν ολοκληρωθεί κάποια στιγμή στη δεκαετία του 2020 θα έχει συνολική περιοχή συλλογής περίπου ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου. Θα λειτουργεί σε ένα ευρύ φάσμα συχνοτήτων και το μέγεθός του θα το κάνει 50 φορές πιο ευαίσθητο από οποιοδήποτε άλλο ραδιοφωνικό όργανο. Εάν κατασκευαστεί όπως σχεδιάστηκε, θα πρέπει να μπορεί να παρακολουθεί τον ουρανό περισσότερες από δέκα χιλιάδες φορές πιο γρήγορα από πριν. Με σταθμούς λήψης που εκτείνονται σε απόσταση τουλάχιστον 3.000 km (1.900 μίλια) από έναν συγκεντρωμένο κεντρικό πυρήνα, θα εκμεταλλευτεί την ικανότητα της ραδιοαστρονομίας να παρέχει εικόνες με την υψηλότερη ανάλυση σε όλη την αστρονομία. Η κοινοπραξία SKAO ιδρύθηκε στη Ρώμη τον Μάρτιο του 2019 από επτά αρχικά κράτη μέλη, ενώ στη συνέχεια εντάχθηκαν αρκετές άλλες. από το 2021 υπήρχαν 14 μέλη της κοινοπραξίας. Αυτός ο διεθνής οργανισμός είναι επιφορτισμένος με την κατασκευή και τη λειτουργία της εγκατάστασης. Το έργο έχει δύο φάσεις κατασκευής: το τρέχον SKA1, που συνήθως ονομάζεται SKA, και μια πιθανή αργότερα σημαντικά διευρυμένη φάση που μερικές φορές ονομάζεται SKA2. Η φάση κατασκευής του έργου ξεκίνησε στις 5 Δεκεμβρίου 2022 τόσο στη Νότια Αφρική όσο και στην Αυστραλία. Ιστορία Το Square Kilometer Array (SKA) σχεδιάστηκε αρχικά το 1991 με μια διεθνή ομάδα εργασίας που δημιουργήθηκε το 1993. Αυτό οδήγησε στην υπογραφή του πρώτου Μνημονίου Συμφωνίας το 2000. Στις πρώτες μέρες του σχεδιασμού, η Κίνα αγωνίστηκε για να φιλοξενήσει το SKA, προτείνοντας την κατασκευή πολλών μεγάλων πιάτων στις φυσικές κοιλότητες ασβεστόλιθου (καρστ) που λακκώνουν τις νοτιοδυτικές επαρχίες της. Η Κίνα ονόμασε την πρότασή της τηλεσκόπιο ραδιοσύνθεσης περιοχής χιλιομέτρου (KARST). Η πρώτη ήσυχη ζώνη ραδιοφώνου της Αυστραλίας ιδρύθηκε από την Αυστραλιανή Αρχή Επικοινωνιών και Μέσων Ενημέρωσης στις 11 Απριλίου 2005 ειδικά για την προστασία και τη διατήρηση της τρέχουσας «ραδιο-ησυχίας» της κύριας αυστραλιανής τοποθεσίας SKA στο Ραδιοαστρονομικό Παρατηρητήριο Murchison. Το έργο έχει δύο φάσεις κατασκευής: το τρέχον SKA1, που συνήθως ονομάζεται SKA, και μια πιθανή αργότερα σημαντικά διευρυμένη φάση που μερικές φορές ονομάζεται SKA2.[5] Το PrepSKA ξεκίνησε το 2008, οδηγώντας σε πλήρη σχεδιασμό SKA το 2012. Η κατασκευή της Φάσης 1 είχε προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί από το 2018 έως το 2020, [χρειάζεται ενημέρωση] παρέχοντας μια λειτουργική συστοιχία, με την ολοκλήρωση της Φάσης 2 το 2025.[απαιτείται παραπομπή] Τα κεντρικά γραφεία της SKA στην Jodrell Bank, με φόντο το τηλεσκόπιο Lovell Τον Απρίλιο του 2011, το Παρατηρητήριο Jodrell Bank του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, στο Cheshire της Αγγλίας ανακοινώθηκε ως η τοποθεσία για τα κεντρικά γραφεία του έργου.[6] Τον Νοέμβριο του 2011, ο Οργανισμός SKA ιδρύθηκε ως διακυβερνητικός οργανισμός και το έργο μετατράπηκε από μια συνεργασία σε μια ανεξάρτητη, μη κερδοσκοπική, εταιρεία. Τον Φεβρουάριο του 2012, ένας πρώην πρόεδρος της επιτροπής SKA της Αυστραλίας[απαιτείται διευκρίνιση] εξέφρασε ανησυχίες στα μέσα ενημέρωσης της Νότιας Αφρικής σχετικά με κινδύνους στην υποψήφια τοποθεσία της Αυστραλίας, ιδίως όσον αφορά το κόστος, την παρέμβαση στα ορυχεία και τις συμφωνίες γης. Η SKA Australia δήλωσε ότι όλα τα σημεία είχαν αντιμετωπιστεί στην προσφορά του ιστότοπου. Τον Μάρτιο του 2012 αναφέρθηκε ότι η Συμβουλευτική Επιτροπή Τοποθεσιών SKA είχε κάνει μια εμπιστευτική έκθεση τον Φεβρουάριο ότι η προσφορά της Νότιας Αφρικής ήταν ισχυρότερη. Ωστόσο, συστάθηκε μια επιστημονική ομάδα εργασίας για τη διερεύνηση πιθανών επιλογών υλοποίησης των δύο υποψήφιων περιοχών υποδοχής, και στις 25 Μαΐου 2012 ανακοινώθηκε ότι είχε καθοριστεί ότι η SKA θα χωριζόταν στις περιοχές της Νότιας Αφρικής και της Αφρικής. και τις τοποθεσίες της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας. Ενώ η Νέα Ζηλανδία παρέμεινε μέλος του Οργανισμού SKA το 2014, φάνηκε ότι καμία υποδομή SKA δεν ήταν πιθανό να βρίσκεται στη Νέα Ζηλανδία. Τον Απρίλιο του 2015, τα κεντρικά γραφεία του έργου SKA επιλέχθηκαν να βρίσκονται στο Jodrell Bank Observatory στο Ηνωμένο Βασίλειο, που άνοιξε επίσημα τον Ιούλιο του 2019.[απαιτείται παραπομπή] Οι αρχικές συμβάσεις κατασκευής ξεκίνησαν το 2018. Οι επιστημονικές παρατηρήσεις με την πλήρως ολοκληρωμένη συστοιχία δεν αναμένονται νωρίτερα από το 2027. Στις 12 Μαρτίου 2019, το Παρατηρητήριο Τετραγωνικών Χιλιόμετρων Συστοιχίας (SKAO) ιδρύθηκε στη Ρώμη από επτά αρχικά κράτη μέλη: την Αυστραλία, την Κίνα, την Ιταλία, την Ολλανδία, την Πορτογαλία, τη Νότια Αφρική και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η Ινδία και η Σουηδία αναμένεται να ακολουθήσουν σύντομα και άλλες οκτώ χώρες έχουν εκφράσει ενδιαφέρον να συμμετάσχουν στο μέλλον. Αυτός ο διεθνής οργανισμός ανέλαβε την κατασκευή και τη λειτουργία της εγκατάστασης, με τις πρώτες κατασκευαστικές συμβάσεις να αναμένεται να ανατεθούν στα τέλη του 2020.[χρειάζεται ενημέρωση][18] Μέχρι τα μέσα του 2019, η έναρξη των επιστημονικών παρατηρήσεων αναμενόταν να ξεκινήσει όχι νωρίτερα από το 2027.[16] Τον Ιούλιο του 2019, η Νέα Ζηλανδία αποσύρθηκε από το έργο. Από τον Νοέμβριο του 2020, λειτουργούσαν ήδη πέντε πρόδρομες εγκαταστάσεις: το MeerKAT και το Hydrogen Epoch of Reionization Array (HERA) στη Νότια Αφρική, το Australian SKA Pathfinder (ASKAP) και το Murchison Widefield Array (MWA) στη Δυτική Αυστραλία και το Διεθνές Τηλεσκόπιο LOFAR. εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη με πυρήνα την Ολλανδία. Η φάση κατασκευής του έργου ξεκίνησε στις 5 Δεκεμβρίου 2022 στην Αυστραλία και τη Νότια Αφρική, με αντιπροσωπείες από καθεμία από τις οκτώ χώρες που ηγούνται του έργου να παρευρίσκονται σε τελετές για να γιορτάσουν το γεγονός.[20] Το αυστραλιανό μέρος του έργου περιλαμβάνει 100.000 κεραίες που κατασκευάστηκαν σε 74 χλμ. (46 μίλια), επίσης στην περιοχή Murchison, στα παραδοσιακά εδάφη των Αβορίγινων των Wajarri. Οι μπουλντόζες αναμενόταν να ξεκινήσουν να εργάζονται στον ιστότοπο στις αρχές του 2023, [χρειάζεται ενημέρωση] με την ημερομηνία ολοκλήρωσης να εκτιμάται ως το 2028. Ο ιστότοπος ονομάστηκε Inyarrimanha Ilgari Bundara, που σημαίνει «μοιράζομαι ουρανό και αστέρια» στη γλώσσα Wajarri. Το Τμήμα Ατομικής Ενέργειας (DAE) στην Ινδία και το Ηνωμένο Βασίλειο Έρευνας και Καινοτομίας (UKRI) διερευνούν τη δυνατότητα δημιουργίας υπερυπολογιστικών εγκαταστάσεων για τη διαχείριση δεδομένων από το ραδιοτηλεσκόπιο Τετραγωνικής Συστοιχίας Χιλιόμετρων. Το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ινδία αποτελούν μέρος της ομάδας που αναπτύσσει την υπολογιστική επεξεργασία για το ραδιοτηλεσκόπιο SKA. Στις 3 Ιανουαρίου 2024, η ινδική κυβέρνηση ενέκρινε τη συμμετοχή στο έργο SKA συνοδευόμενη από μια οικονομική δέσμευση ύψους 1.250 ₹ crore που σηματοδοτεί το αρχικό βήμα προς την επικύρωση ως κράτος μέλος. https://en.wikipedia.org/wiki/Square_Kilometre_Array

Η NASA θα παρέχει ζωντανή κάλυψη για την επιστροφή του πληρώματος-8, Splashdown Η NASA και η SpaceX στοχεύουν όχι νωρίτερα από τις 7:05 π.μ. EDT την Κυριακή, 13 Οκτωβρίου, για την αποστολή SpaceX Crew-8 του οργανισμού να αποσυνδεθεί από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Εν αναμονή των καιρικών συνθηκών, η νωρίτερη ώρα εκτόξευσης έχει στοχευτεί στις 3:38 μ.μ. Δευτέρα, 14 Οκτωβρίου, σε μία από τις πολλαπλές ζώνες που είναι διαθέσιμες στα ανοικτά των ακτών της Φλόριντα. Οι αστροναύτες της NASA Matthew Dominick, Michael Barratt και Jeanette Epps, και ο κοσμοναύτης της Roscosmos Alexander Grebenkin, ολοκληρώνουν μια επτάμηνη επιστημονική αποστολή στο τροχιακό εργαστήριο και θα επιστρέψουν σημαντική και ευαίσθητη στον χρόνο έρευνα στη Γη. Οι διαχειριστές αποστολής συνεχίζουν να παρακολουθούν τις καιρικές συνθήκες στην περιοχή, καθώς η αποδέσμευση του Dragon εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, όπως η ετοιμότητα του διαστημικού σκάφους, η ετοιμότητα της ομάδας ανάκτησης, ο καιρός, η κατάσταση της θάλασσας και άλλοι παράγοντες. Η NASA θα επιλέξει μια συγκεκριμένη ώρα και τοποθεσία εκτόξευσης πιο κοντά στην αποδέσμευση του διαστημικού σκάφους Crew-8. Παρακολουθήστε τις δραστηριότητες του Crew-8 που επιστρέφει στη NASA+. Μάθετε πώς να κάνετε ροή περιεχομένου της NASA μέσω μιας ποικιλίας πρόσθετων πλατφορμών, συμπεριλαμβανομένων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Για πληροφορίες προγράμματος, επισκεφθείτε: https://www.nasa.gov/live Για την προγραμματισμένη αποσύνδεση στις 13 Οκτωβρίου, η κάλυψη των ζωντανών επιχειρήσεων επιστροφής της NASA είναι η εξής (όλες οι φορές ανατολικά και υπόκεινται σε αλλαγές με βάση τις λειτουργίες σε πραγματικό χρόνο): Κυριακή 13 Οκτ 5 π.μ. – Ξεκινά η κάλυψη κλεισίματος καταπακτής στη NASA+ 5:30 π.μ. – Κλείσιμο καταπακτής 6:45 π.μ. – Ξεκινά η κάλυψη αποδέσμευσης στη NASA+ 7:05 π.μ. – Αποδέσμευση Μετά την ολοκλήρωση της αποδέσμευσης, η κάλυψη της NASA θα αλλάξει μόνο σε ήχο. Εν αναμονή των καιρικών συνθηκών στις τοποθεσίες εκτόξευσης, η συνεχής κάλυψη θα συνεχιστεί στις 14 Οκτωβρίου, στη NASA+ πριν από την έναρξη της καύσης σε τροχιά. Δευτέρα 14 Οκτ 2:30 μ.μ. – Η κάλυψη επιστροφών ξεκινά στη NASA+ 2:53 μ.μ. – Έγκαυμα εκτόξευσης (ο χρόνος είναι κατά προσέγγιση) 3:38 μ.μ. – Splashdown (ο χρόνος είναι κατά προσέγγιση) 5:15 μ.μ. – Τηλεδιάσκεψη πολυμέσων επιστροφής στη Γη με τους ακόλουθους συμμετέχοντες: https://www.nasa.gov/commercialcrew Στην φωτογραφια τα μέλη της αποστολής SpaceX Crew-8 της NASA από τα δεξιά προς τα αριστερά, οι αστροναύτες της NASA Jeanette Epps, ειδικός στις αποστολές. Matthew Dominick, διοικητής. Michael Barratt, πιλότος; και ο κοσμοναύτης της Roscosmos Alexander Grebenkin, ειδικός στην αποστολή. συμμετάσχετε στη δοκιμή διασύνδεσης εξοπλισμού πληρώματος στον Διαστημικό Σταθμό Δυνάμεων Cape Canaveral στη Φλόριντα την Παρασκευή, 12 Ιανουαρίου 2024. https://www.nasa.gov/news-release/nasa-to-provide-live-coverage-of-crew-8-return-splashdown/

To James Webb φωτογράφισε το μεγαλύτερο σμήνος σούπερ άστρων του γαλαξία μας (βίντεο) Αποτελείται από άστρα χιλιάδες φορές μεγαλύτερα και πιο φωτεινά από τον Ήλιο. Το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb συνεχίζει να καταγράφει εικόνες του Διαστήματος που είναι οι πιο καθαρές και λεπτομερείς από ό, τι έχουμε δει πριν. Μία από τις τελευταίες εικόνες που έχει τραβήξει είναι ένα «σούπερ αστρικό σμήνος» που ονομάζεται Westerlund 1, και δείχνει μια άφθονη συλλογή ουράνιων σωμάτων, που λάμπουν έντονα σαν πολύτιμοι λίθοι.Τα σμήνη σούπερ άστρων είναι μεγάλης πυκνότητας σμήνη κατά βάση πολύ νεαρής ηλικίας άστρων το κάθε ένα εκ των οποίων έχει μάζα χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου. Ο γαλαξίας μας παρήγαγε περισσότερα σμήνη πριν από δισεκατομμύρια χρόνια αλλά όντας πια ένας… ηλικιωμένος γαλαξίας έχει πολύ μικρή αστρική παραγωγή και μόνο μερικά σούπερ αστρικά σμήνη εξακολουθούν να υπάρχουν σε αυτόν. Το Westerlund 1 είναι το μεγαλύτερο εναπομείναν σούπερ αστρικό σμήνος στο γαλαξία μας και είναι επίσης το πιο κοντινό στον πλανήτη μας. Βρίσκεται σε απόσταση 12 χιλιάδων ετών φωτός μακριά από τη Γη και αποτελείται από τεράστια άστρα με μάζα μεταξύ 50 χιλιάδες και 100 χιλιάδες φορές τη μάζα του Ήλιου σε μια περιοχή που έχει διάμετρο έξι έτη φωτός.Αυτά τα άστρα περιλαμβάνουν κίτρινους υπεργίγαντες που είναι περίπου ένα εκατομμύριο φορές φωτεινότεροι από τον Ήλιο μας. Δεδομένου ότι τα αστέρια που κατοικούν στο σμήνος έχουν σχετικά σύντομη ζωή, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι είναι περίπου 3,5 έως 5 εκατομμυρίων ετών. Βρίσκονται δηλαδή σε νηπιακή ηλικία. Ως εκ τούτου, είναι μια πολύτιμη πηγή δεδομένων που θα μπορούσε να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα πώς σχηματίζονται και τελικά πεθαίνουν τα τεράστια άστρα. Δεν θα μπορέσουμε εμείς να γίνουμε μάρτυρες του φαινομένου αλλά το σμήνος αναμένεται να παράγει 1,500 σουπερνόβα σε λιγότερο από 40 εκατομμύρια χρόνια.Οι αστρονόμοι κατέγραψαν μια εικόνα του σμήνου σούπερ αστεριών ως μέρος μιας συνεχιζόμενης έρευνας του Westerlund 1 και ενός άλλου σμήνος που ονομάζεται Westerlund 2 για τη μελέτη του σχηματισμού και της εξέλιξης των άστρων. Για να τραβήξουν την εικόνα, χρησιμοποίησαν την κάμερα εγγύς υπέρυθρης ακτινοβολίας (NIRCam) του Webb, η οποία επίσης χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα για τη λήψη ενός σουπερνόβα με βαρυτικό φακό που θα μπορούσε να βοηθήσει να ρίξει φως στο πόσο γρήγορα διαστέλλεται το Σύμπαν. Στη φωτογραφία μια από τις εικόνες του σμήνους άστρων που παρατήρησε το James Webb. https://www.naftemporiki.gr/techscience/1793993/to-james-webb-fotografise-to-megalytero-sminos-soyper-astron-toy-galaxia-mas-vinteo/

H NASA εντόπισε (μάλλον) το πρώτο εξωφεγγάρι στο γαλαξία μας (βίντεο) Είναι ένα ηφαιστειογενές σώμα παρόμοιο με την Ιώ. Τα τεχνικά μέσα που είχαν στη διάθεση τους οι αστρονόμοι δεν τους επέτρεπαν να κάνουν λεπτομερείς παρατηρήσεις διαστημικών σωμάτων όπως ένας πλανήτης σε περιοχές του Διαστήματος μακριά από το ηλιακό μας σύστημα. Τα διαστημικά τηλεσκόπια, η συνεχής αναβάθμιση των επίγειων τηλεσκοπίων και νέες μέθοδοι παρατήρησης του Σύμπαντος επέτρεψαν στους επιστήμονες να εντοπίζουν πλανήτες έξω από το ηλιακό μας σύστημα για αυτό και ονομάστηκαν εξωπλανήτες.Έχουν εντοπιστεί τα τελευταία 20 χρόνια περισσότεροι από πέντε χιλιάδες εξωπλανήτες ενώ έχει υποδειχθεί η ύπαρξη περίπου άλλων πέντε χιλιάδων και απομένει η επιβεβαίωση της παρουσίας τους στο γαλαξία μας.Η επιστημονική κοινότητα έχει στρέψει την προσοχή της εδώ και λίγο καιρό στην προσπάθεια εντοπισμού δορυφόρων σε κάποιους από αυτούς τους εξωπλανήτες διαδικασία που λόγω του μικρού μεγέθους ενός φεγγαριού παραμένει εξαιρετικά δύσκολη. Έχει υποδειχθεί η ύπαρξη 2-3 εξωφεγγαριών όπως ονομάστηκαν αυτά τα διαστημικά σώματα αλλά δεν έχει υπάρξει ακόμη η επιβεβαιώμενη ανακάλυψη ενός εξωφεγγαριού.Μια νέα έρευνα που έγινε στο Εργαστήριο Αεριώθησης της NASA, το περίφημο Jet Propulsion Lab (JPL), υποδεικνύει την ύπαρξη ενός βραχώδους ηφαιστειακού φεγγαριού που περιστρέφεται γύρω από έναν εξωπλανήτη 635 έτη φωτός μακριά από τη Γη. Το νέφος Η μεγαλύτερη ένδειξη είναι ένα σύννεφο νατρίου που τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι είναι κοντά αλλά όχι συγχρονισμένο τροχιακά με τον εξωπλανήτη, έναν γίγαντα αερίου μεγέθους του Κρόνου που ονομάζεται WASP-49 b. Στο ηλιακό μας σύστημα, οι εκπομπές αερίων από το ηφαιστειακό φεγγάρι του Δία, την Iώ, δημιουργούν ένα παρόμοιο φαινόμενο.Το νέφος νατρίου γύρω από το WASP-49 b εντοπίστηκε για πρώτη φορά το 2017, τραβώντας την προσοχή του Απούρβα Όζα πρώην μεταδιδακτορικού ερευνητή στο JPL και τώρα επιστήμονα στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech) το οποίο έχει την ευθύνη λειτουργίας του JPL.Ο Όζα έχει περάσει χρόνια ερευνώντας πώς μπορούν να ανιχνευθούν εξωφεγγάρια μέσω της ηφαιστειακής τους δραστηριότητας. Για παράδειγμα, η Ιώ, το πιο ηφαιστειακό σώμα στο ηλιακό μας σύστημα, εκπέμπει συνεχώς διοξείδιο του θείου, νάτριο, κάλιο και άλλα αέρια που μπορούν να σχηματίσουν τεράστια σύννεφα γύρω από τον Δία έκτασης έως και χίλιες φορές της έκτασης της ακτίνας του γιγαντιαίου πλανήτη. Έτσι τέτοια νέφη αερίων μπορούν να αποτελέσουν ένα είδος κοσμικού δείκτη για την ύπαρξη ενός ενεργού ηφαιστειακά εξωφεγγαριού. Καλλιτεχνική απεικόνιση του εξωφεγγαριού που μοιάζει με την Ιώ https://www.naftemporiki.gr/techscience/1793916/h-nasa-entopise-mallon-to-proto-exofeggari-sto-galaxia-mas-vinteo/

Ομοιοπολικοί δεσμοί με ένα μόνο ηλεκτρόνιο. Σύμφωνα με το σχολικό βιβλίο της Χημείας: «Όταν ο σχηματισμός ιοντικής ένωσης μεταξύ ατόμων είναι μάλλον αδύνατος, το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι τα άτομα να διατηρήσουν ουσιαστικά τα ηλεκτρόνιά τους και να συνάψουν ταυτόχρονα μία συμφωνία «συνιδιοκτησίας» μεταξύ τους, να σχηματίσουν δηλαδή κοινά ζευγάρια ηλεκτρονίων. Όταν δύο γειτονικά άτομα κατέχουν από κοινού ένα ζευγάρι ηλεκτρονίων, λέμε ότι συνδέονται μέσω ενός ομοιοπολικού δεσμού. Το κοινό αυτό ζευγάρι ηλεκτρονίων δεν περιορίζεται σε ένα άτομο, αλλά απλώνεται σαν δίχτυ, περιβάλλοντας και τα δύο άτομα» .Οι ερευνητές από την Ιαπωνία Takuya Shimajiri, Soki Kawaguchi, Takanori Suzuki & Yusuke Ishigaki δημοσίευσαν μια εργασία με τίτλο «Direct evidence for a carbon–carbon one-electron σ-bond» , στην οποία περιγράφεται μια πρωτοποριακή ανακάλυψη που παραβιάζει τον σχολικό ορισμό του ομοιοπολικού δεσμού: εντόπισαν έναν ομοιοπολικό δεσμό μεταξύ δύο ατόμων άνθρακα που μοιράζονται μόνο ένα ηλεκτρόνιο.Τέτοιου είδους δεσμοί είχαν προταθεί για πρώτη φορά το 1931 από τον Linus Pauling. Παρότι κάποιες πρωτοποριακές μελέτες έχουν αναφέρει ομοιοπολικούς δεσμούς με ένα ηλεκτρόνιο μεταξύ διαφορετικών ατόμων, καμία άμεση απόδειξη της ύπαρξής τέτοιων δεσμών μεταξύ ατόμων άνθρακα δεν είχε παρατηρηθεί μέχρι σήμερα.Οι ερευνητές Shimajiri et al αναφέρουν την απομόνωση μιας ένωσης με έναν ομοιοπολικό δεσμό ενός ηλεκτρονίου μεταξύ δύο ατόμων άνθρακα C•C που επιβεβαιώθηκε πειραματικά και θεωρητικά. Τα αποτελέσματα της εργασίας αποδεικνύουν κατηγορηματικά την ύπαρξη ομοιοπολικού δεσμού με ένα μόνο ηλεκτρόνιο C•C, με μήκος 2,921 Å στους 100 K. Για να σταθεροποιηθεί αυτός ο εξωτικός δεσμός εγκλωβίστηκε σε δακτυλίους άνθρακα. Ενώ αρχικά ο δεσμός περιείχε δύο ηλεκτρόνια, όταν οι δακτύλιοι «τεντώνονταν», ο δεσμός επιμηκυνόταν, και σε συγκεκριμένη απόσταση έχανε το ένα ηλεκτρόνιο.Αυτός ο νέος δεσμός αμφισβητεί την θεμελιώδη αντίληψή μας για το τι ακριβώς συνιστά έναν ομοιοπολικό δεσμό. Οι Ιάπωνες ερευνητές μεταξύ άλλων έχουν ως στόχο να διευκρινίσουν τι είναι ένας ομοιοπολικός δεσμός – συγκεκριμένα, από ποιά όρια και μετά ένας δεσμός χαρακτηρίζεται ως ομοιοπολικός; Στόχος τους είναι να αναζητήσουν ένα ευρύ φάσμα δεσμών που δεν έχουν ακόμη ανιχνευθεί, όχι μόνο μεταξύ ατόμων άνθρακα, αλλά μεταξύ όλων των στοιχείων. διαβάστε περισσότερες λεπτομέρειες ΕΔΩ: https://www.chemistryworld.com/news/one-electron-covalent-bond-between-two-carbons-pushes-limits-of-bonding/4020283.article

Roscosmos Επτά γενναίοι σε τροχιά: η πρώτη ομαδική πτήση διαστημικού σκάφους Στις 11 Οκτωβρίου 1969, το πλήρωμα Soyuz-6 με τους Georgy Shonin και Valery Kubasov πήγε στο διάστημα για να συμμετάσχει στην πρώτη ομαδική πτήση με τα διαστημόπλοια Soyuz-7 και Soyuz-8. Το TASS ανέφερε εκείνες τις μέρες: Στις 13 Οκτωβρίου 1969, στις 13:29 ώρα Μόσχας, σύμφωνα με το γενικό πρόγραμμα επανδρωμένων πτήσεων, το τρίτο σοβιετικό διαστημόπλοιο, το Soyuz-8, εκτοξεύτηκε σε τροχιά γύρω από τη Γη. <…> Για πρώτη φορά σε τροχιά κοντά στη Γη, πραγματοποιείται μια ομαδική πτήση τριών επανδρωμένων διαστημικών σκαφών, με επτά πιλότους-κοσμοναύτες επί του σκάφους. Η πτήση αποδείχθηκε πολύ δύσκολη, όπως αποδεικνύεται από μοναδικά έγγραφα από τις συλλογές RGANTD - ερευνητικές εκθέσεις και ανάλυση των αποτελεσμάτων των πειραμάτων που πραγματοποιήθηκαν. Για παράδειγμα, η ανάλυση των αποτελεσμάτων των πειραμάτων πλοήγησης από τα πληρώματα των διαστημοπλοίων Soyuz-6 και Soyuz-7 είναι 4 σελίδες αρχικώς μυστικού δακτυλογραφημένου κειμένου. Και αν η μυστικότητα έχει χάσει τη σημασία της με την πάροδο του χρόνου, τότε μια αντικειμενική και σκληρή σύνοψη μέχρι σήμερα δείχνει ξεκάθαρα την ανεπιτήδευτη πλευρά της εργασίας στο χώρο. Στις εικόνες: τεύχος της εφημερίδας Komsomolskaya Pravda (1). εγκατάσταση του διαστημικού σκάφους Soyuz-6 (2)· κοσμοναύτες Γ.Σ. Shonin, V.N. Kubasov, A.V Filipchenko, V.N. Volkov, V.V. Gorbatko, V.A.Shatalov, A.S. Eliseev στο Παλάτι των Συνεδρίων του Κρεμλίνου κατά την τελετή απονομής των βραβείων μετά την πτήση (3). έκθεση σχετικά με τα αποτελέσματα δοκιμών συστημάτων και συσσωρευτών (4,5,6)· έκθεση ταχείας έρευνας (7)· ανάλυση των αποτελεσμάτων των πειραμάτων πλοήγησης (8). Ευχαριστούμε το Ρωσικό Κρατικό Αρχείο Επιστημονικής και Τεχνικής Τεκμηρίωσης για το υλικό που παρασχέθηκε. https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_575018

Το σέλας της ισχυρής γεωμαγνητικής καταιγίδας χρωμάτισε τον ελληνικό ουρανό. Το σέλας έβαψε τον ουρανό στο όρος Πάικο στη Μακεδονία την ώρα που περνούσε και μια βολίδα, ένα μετέωρο. Το εντυπωσιακό φαινόμενο εμφανίστηκε στο όρος Πάικο. Μια ισχυρή γεωμαγνητική καταιγίδα έπληξε τη Γη χθες το βράδυ μετά την εκτίναξη ύλης από το ηλιακό στέμμα την περασμένη Τρίτη. Οι ειδικοί είχαν εκδώσει προειδοποίηση για γεωμαγνητική καταιγίδα επιπέδου G4 (το δεύτερο υψηλότερο στην πεντάβαθμη κλίμακα), μέγιστης ταχύτητας 1,300 χιλιομέτρων/δευτερόλεπτο. Ακριβείς προβλέψεις για το φαινόμενο δεν μπορούν να γίνουν παρά μόνο 15-30 λεπτά προτού η ηλιακή καταιγίδα φθάσει στη Γη. Η ισχύς του φαινόμενου ήταν τόσο μεγάλη ώστε το σέλας που προκάλεσε έγινε ορατό και στην Ελλάδα.Φίλοι των διαστημικών γεγονότων ανάμεσα τους και ερασιτέχνες αστροφωτογράφοι ανέμεναν το φαινόμενο και κάποιοι στάθηκαν τυχεροί καταφέροντας να καταγράψουν εικόνες του σέλαος σε όλη την χώρα. Από το όρος Πάικο, τον Χορτιάτη Θεσσαλονίκης, τα Μουδανιά Χαλκιδικής, το Πλαγιάρι Θεσσαλονίκης, την Λιβαδειά, την Εύβοια, την Κρήτη, την Λέσβο, την Κέρκυρα, τον Ωρωπό και την Πεντέλη Αττικής.Οι ηλιακές εκλάμψεις είναι εκρήξεις που παρατηρούνται όταν η έντονη δραστηριότητα στα μαγνητικά πεδία του Ήλιου διαταράσσει την ισορροπία στα μαγνητικά του πεδία με έκλυση τεράστιας ενέργειας που συνοδεύεται μια με λάμψη. Οι εκρήξεις εξαπολύουν τεράστιες ποσότητες ενέργειας και λαμπρότητας, ενώ τα ηλιακά ενεργειακά σωματίδια που απελευθερώνονται, επηρεάζουν τη Γη με φαινόμενα όπως το σέλας αλλά και με παρεμβολές στους τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους και τα δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας στην Γη. Φωτογραφια ΕΑΕ/Κωνσταντίνος Εμμανουηλίδης. https://www.naftemporiki.gr/techscience/1793111/to-selas-tis-ischyris-geomagnitikis-kataigidas-chromatise-ton-elliniko-oyrano/

Τεράστια μαύρη τρύπα κατάπιε ένα άστρο και πριν ακόμη… χωνέψει κυνηγάει το επόμενο θήραμα του (βίντεο) Εντυπωσιακό φαινόμενο που φωτίζει διάφορα κοσμικά φαινόμενα. Με ανακοίνωση της η NASA αναφέρει ότι διαστημικά και επίγεια τηλεσκόπια εντόπισαν μια υπερμεγέθη μαύρη τρύπα που αφού καταβρόχθισε ένα άστρο αύξησε τον όγκο του και προσπαθεί τώρα να παγιδεύσει ένα δεύτερο διαστημικό σώμα που βρίσκεται στην ίδια περιοχή με τους επιστήμονες που μελετούν το φαινόμενο να μην έχουν ακόμη εξακριβώσει αν πρόκειται για ένα ακόμη άστρο ή για μια μικρή μαύρη τρύπα.Η ανακάλυψη ανάμεσα στα άλλα παρέχει πληροφορίες για το περιβάλλον που υπάρχει γύρω από μερικούς από τους μεγαλύτερους τύπους μαύρων τρυπών.Το 2019, ένα οπτικό τηλεσκόπιο στην Καλιφόρνια παρατήρησε μια έκρηξη φωτός που οι αστρονόμοι αργότερα κατηγοριοποίησαν ως «γεγονός παλιρροϊκής διαταραχής» ή TDE. Αυτές είναι περιπτώσεις όπου οι μαύρες τρύπες συλλαμβάνουν στα βαρυτικά τους δίχτυα άστρα τα οποία διαλύονται κυριολεκτικά με την ύλη τους να πέφτει μέσα στη μαύρη τρύπα παράγοντας διάφορα κοσμικά φαινόμενα που ξεκινούν από την αύξηση της μάζας της μαύρης τρύπας και καταλήγουν σε εκτόξευση τρομερής ισχύος, ταχύτητας και φωτεινότητας πιδάκων ύλης και ενέργειας. Οι αστρονόμοι έδωσαν σε αυτό το TDE το όνομα AT2019qiz. Ο συνδυασμός Εν τω μεταξύ, οι επιστήμονες παρακολουθούσαν επίσης έναν άλλο τύπο κοσμικών φαινομένων που παρατηρούνται περιστασιακά σε όλο το Σύμπαν. Πρόκειται για συχνές αλλά σύντομες εκρήξεις ακτίνων Χ που βρίσκονται κοντά σε υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες. Οι αστρονόμοι ονόμασαν αυτά τα γεγονότα «οιονεί περιοδικές εκρήξεις» ή QPE.Τα νέα ευρήματα δίνουν στους επιστήμονες στοιχεία που υποδεικνύουν ότι τα TDE και τα QPE είναι πιθανό να συνδέονται. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι τα QPE προκύπτουν όταν ένα αντικείμενο σπάει στο δίσκο που έμεινε πίσω μετά το TDE. Ενώ μπορεί να υπάρχουν άλλες εξηγήσεις, οι συγγραφείς της μελέτης προτείνουν ότι αυτή είναι η πηγή τουλάχιστον ορισμένων QPE. Καλλιτεχνική απεικόνιση της τεράστιας μαύρης τρύπας που επιτίθεται στα κοντινά της άστρα. https://www.naftemporiki.gr/techscience/1792890/terastia-mayri-trypa-katapie-ena-astro-kai-prin-akomi-chonepsei-kynigaei-to-epomeno-thirama-toy-vinteo/

Rocket and Space Corporation "Energia" Ο κοσμοναύτης Ιβάν Βάγκνερ Ο Οκτώβριος συνεχίζει να ευχαριστεί τους κατοίκους πολλών περιοχών της Ρωσίας με το βόρειο σέλας. Εμείς στον ISS δεν μπορούμε παρά να μοιραστούμε τέτοια ομορφιά. https://vk.com/rsc_energia?w=wall-167742670_21807

Εντυπωσιακό animation της NASA κάνει «αξονική τομογραφία» στον κυκλώνα Μίλτον. Ο κυκλώνας Μίλτον χτυπά με σφοδρότητα τη Φλόριντα και ήδη υπάρχουν νεκροί και μεγάλες καταστροφές. Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα ένα animation στο οποίο μια σειρά από επιστημονικά εργαλεία, όργανα και συστήματα της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας απεικονίζουν βήμα προς βήμα την εξέλιξη του φαινομένου. Το animation μπορείτε να δείτε εδώ. https://gpm.nasa.gov/applications/weather/news/extremely-powerful-hurricane-milton-forms-gulf-mexico To animation ξεκινά με την εμφάνιση εκτιμήσεων επιφανειακής βροχόπτωσης που σχετίζονται με τον Μίλτον από τις 6 Οκτωβρίου όταν ο Μίλτον εξελίχθηκε σε τροπική καταιγίδα. Το animation δείχνει τον Μίλτον να μεταβαίνει από μια ασύμμετρη δομή με μια μεγάλη ζώνη βροχής με προσανατολισμό βορρά-νότου (που εμφανίζεται ως πορτοκαλί και κόκκινο τόξο) δυτικά του κέντρου σε ένα πιο συμπαγές σύστημα με το μεγαλύτερο μέρος της δυνατής βροχής (φαίνεται με κόκκινο) συγκεντρωμένο πιο κοντά στο κέντρο.Το δεύτερο μέρος του animation δείχνει μια λεπτομερή ματιά στη δομή και την ένταση της βροχόπτωσης μέσα στο Μίλτον καθώς προχωρούσε και δυνάμωνε. Οι εκτιμήσεις επιφανειακής βροχόπτωσης δείχνουν ισχυρές (κόκκινες περιοχές) έως έντονη (ματζέντα) βροχή που τυλίγεται στην καταιγίδα βορειοανατολικά του κέντρου, φαίνεται μια περιοχή έντονης βροχής αμέσως βόρεια του κέντρου.Το animation παρέχει μια τρισδιάστατη προοπτική της δομής της βροχόπτωσης μέσα στην καταιγίδα. Οι περιοχές που σκιάζονται με μπλε υποδηλώνουν παγωμένη βροχόπτωση ψηλά. Το animation δείχνει ότι ο Μίλτον έχει ένα πολύ συμπαγές κέντρο, όπως αποδεικνύεται από τον σχετικά μικρό δακτύλιο από κορυφές (μπλε δακτύλιος) που περιβάλλoυν το κέντρο. Το ύψος αυτής της βροχόπτωσης είναι επίσης μια καλή ένδειξη της έντασης της καταιγίδας και το antimation δείχνει αρκετές μεγάλου βάθους δομές (πύργους) που εκτείνονται πολύ πάνω από 10 χλμ. στο βόρειο τμήμα του Μίλτον που σχετίζονται με την περιοχή της έντονης επιφανειακής βροχής. Μαζί αυτό υποδηλώνει έντονη δραστηριότητα καταιγίδας στο βόρειο τμήμα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μεγάλες ποσότητες θερμότητας να απελευθερώνονται στον πυρήνα της καταιγίδας και είναι συνήθως ένας καλός δείκτης περαιτέρω ενίσχυσης. Αποτυπώνεται οπτικά η εξέλιξη του ακραίου φαινομένου. https://www.naftemporiki.gr/techscience/1791600/entyposiako-animation-tis-nasa-kanei-axoniki-tomografia-ston-kyklona-milton/

Ισχυρή γεωμαγνητική καταιγίδα καταφτάνει στις ΗΠΑ «συνοδεύοντας» τον κυκλώνα Μίλτον (βίντεο) Αναμένεται έντονο φαινόμενο σέλαος αλλά και πιθανές δυσλειτουργίες σε τηλεπικοινωνίες και ηλεκτρικά δίκτυα. Μια ισχυρή ηλιακή καταιγίδα αναμένεται να πλήξει τη Γη τις επόμενες ώρες, σύμφωνα με την αμερικανική υπηρεσία παρατήρησης της ατμόσφαιρας και των ωκεανών (National Oceanic and Atmospheric Administration / NOAA). Το βράδυ της Τρίτης καταγράφηκε σημαντική εκτίναξη ύλης από το ηλιακό στέμμα και το φαινόμενο αναμένεται να επηρεάσει τη Γη από σήμερα Πέμπτη μέχρι και αύριο Παρασκευή.Οι ειδικοί έχουν εκδώσει προειδοποίηση για γεωμαγνητική καταιγίδα επιπέδου G4 (το δεύτερο υψηλότερο στην πεντάβαθμη κλίμακα), μέγιστης ταχύτητας 1,300 χιλιομέτρων/δευτερόλεπτο. Ακριβείς προβλέψεις δεν μπορούν να γίνουν παρά μόνο 15-30 λεπτά προτού η ηλιακή καταιγίδα φθάσει στη Γη, λαμβάνοντας στοιχεία από μετρήσεις δορυφόρων.Όμως το Κέντρο Προβλέψεων Διαστημικού Καιρού (SWPC) της NOAA αναφέρει ότι θα κάνουν την εμφάνιση τους σε διάφορες περιοχές τις ΗΠΑ από την Αλαμπάμα ως την Καλιφόρνια έντονα φαινόμενα σέλαος ενώ μπορεί να υπάρξουν και διακοπές στις τηλεπικοινωνίες και τα ηλεκτρικά δίκτυα σε αυτές τις περιοχές. Οι ηλιακές εκλάμψεις ή στεμματικές εκπομπές μάζας (CME) είναι στην ουσία εκρήξεις που συμβαίνουν στον Ήλιο και εκτοξεύουν φως, ενέργεια και ηλιακό υλικό στο Διάστημα. Όταν συμβαίνει μια τέτοια έκρηξη ένα «τσουνάμι» ηλεκτρικά φορτισμένων σωματιδίων ξεκινά από το σημείο της έκρηξης και αν φτάσει στη Γη δεν μπορεί μεν να διαπεράσει την ατμόσφαιρα αλλά προκαλεί φυσικά φαινόμενα όπως το σέλας ενώ παράλληλα μπορεί να προκαλέσει δυσλειτουργίες στους τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους και τα δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας. Οι ειδικοί ονομάζουν το φαινόμενο ονομάζουν «γεωμαγνητική καταιγίδα» και στις πιο ισχυρές προσδίδουν και τον χαρακτηρισμό «κανίβαλος». https://www.naftemporiki.gr/techscience/1791667/ischyri-geomagnitiki-kataigida-kataftanei-stis-ipa-synodeyontas-ton-kyklona-milton-vinteo/

Η ώρα του κομήτη C/2023 A3 Ο κομήτης C/2023 A3 (Tsuchinshan-ATLAS) στις 12 Οκτωβρίου θα βρεθεί στην ελάχιστη απόσταση από τη Γη στα 70 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Θα μπορεί κανείς να τον αναζητήσει πολύ χαμηλά στο δυτικό ορίζοντα: 12/10/2024 και ώρα 19:30, χαμηλά στον δυτικό ουρανό, μετά τη δύση του ήλιου, εμφανίζεται ο κομήτης C/2023 A3. Το προβλεπόμενο μέγεθός του θα είναι -0,5. Στα επόμενα λεπτά καθώς ο ουρανός θα γίνεται πιο σκοτεινός, ο κομήτης δύει σταδιακά. Πώς έλαβε το περίεργο όνομά του; Το πρώτο γράμμα στα ονόματα των κομητών (C στην προκειμένη περίπτωση) συμβολίζει την κατηγορία στην οποία ανήκει ο κομήτης. Ποια κατηγορία συμβολίζει κάθε γράμμα; Έχουμε και λέμε: P: Περιοδικοί κομήτες με περίοδο περιφοράς μικρότερη των 200 ετών ή κομήτες που επιβεβαιωμένα έχουν κάνει «πέρασμα» από την γειτονιά του Ήλιου πάνω από μία φορά. 😄 Μη περιοδικοί κομήτες ή κομήτες με περίοδο περιφοράς μεγαλύτερη των 200 ετών που έχει παρατηρηθεί μόνο ένα «πέρασμά» τους από τη γειτονιά του Ήλιου. X: Κομήτες με άγνωστη ή απροσδιόριστη τροχιά, συνήθως γνωστοί από ιστορικές καταγραφές. 😧 Περιοδικοί κομήτες που έχουν διασπαστεί ή εξαφανιστεί. A: Αντικείμενα παλιότερα γνωστά ως κομήτες, τα οποία πλέον έχουν συμπεριληφθεί στην κατηγορία των νάνων πλανητών. I: Διαστρικά αντικείμενα – κατηγορία που ξεκίνησε να υφίσταται το 2017. Έπειτα, στην ονομασία του κομήτη εμφανίζεται το έτος κατά το οποίο ανακαλύφθηκε. Άρα, ο C/2023 A3 (TSUCHINSHAN – ATLAS) είναι μη περιοδικός κομήτης που ανακαλύφθηκε το 2023.Ακολουθεί ο συνδυασμός ενός γράμματος και ενός αριθμού (Α3 στην περίπτωσή μας). Το γράμμα αντιστοιχεί στο πρώτο ή στο δεύτερο μισό του μήνα της ανακάλυψης. Για παράδειγμα, Α και Β σημαίνει πρώτο και δεύτερο μισό αντίστοιχα, του Ιανουαρίου, C και D πρώτο και δεύτερο μισό αντίστοιχα, του Φεβρουαρίου κ.ο.κ. Ο αριθμός που συνοδεύει το γράμμα δείχνει την σειρά ανακάλυψης του κομήτη για το συγκεκριμένο έτος. Δηλαδή, ο C/2023 A3 (TSUCHINSHAN – ATLAS) ανακαλύφθηκε κατά το πρώτο μισό του Ιανουαρίου του 2023 και ήταν ο 3ος κατά σειρά που εντοπίστηκε εκείνη τη χρονιά.Επιπλέον, οι κομήτες λαμβάνουν και το όνομα του/των ανθρώπου/ανθρώπων που τους ανακάλυψαν ή ακόμα το όνομα του αστεροσκοπείου από το οποίο εντοπίστηκαν. Στην περίπτωση του C/2023 A3, αυτός ανακαλύφθηκε από το αστεροσκοπείο TSUCHINSHAN στην Κίνα, ενώ τον παρακολούθησε και το σύστημα εντοπισμού παραγήινων αστεροειδών ATLAS (Asteroid Terrestrial-impact Last Alert System), γι’ αυτό και είναι γνωστός και ως κομήτης TSUCHINSHAN – ATLAS. Πώς να παρατηρήσετε τον κομήτη Ενημερωθείτε από το διαδίκτυο, ή από εφαρμογές αστρονομίας για smartphones για το πότε είναι ορατός και σε ποια περιοχή του ουρανού (π.χ. https://stellarium-web.org/).Βρείτε μια τοποθεσία με καθαρή θέα στην περιοχή του ουρανού όπου προβλέπεται να βρίσκεται ο κομήτης. Αποφύγετε περιοχές που εμποδίζονται από κτίρια, δέντρα ή λόφους.Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, ταξιδέψτε σε μια απομακρυσμένη τοποθεσία και αφήστε τα μάτια σας να προσαρμοστούν στο σκοτάδι για τουλάχιστον μια ώρα.Είναι καλύτερα να παρατηρήσετε με την περιφερειακή σας όραση. Αντί να κοιτάζετε λοιπόν, απευθείας τον κομήτη, κοιτάξτε λίγο παραδίπλα, περίπου 20 μοίρες, ώστε να εκθέσετε τα πιο ευαίσθητα μέρη του ματιού σας, τα ραβδία* και τα κωνία*, στο φως που προέρχεται από τον κομήτη. Έτσι, θα έχετε περισσότερες πιθανότητες να τον δείτε.Ένα ζευγάρι κιάλια με μεγάλους αντικειμενικούς φακούς είναι ιδανικό για τη σάρωση του ουρανού. Τα κιάλια μπορούν να σας βοηθήσουν να εντοπίσετε τον κομήτη στον ουρανό και να σας προσφέρουν μια ευρυγώνια θέα της εντυπωσιακής ουράς του.Τα τηλεσκόπια προσφέρουν ακόμη μεγαλύτερη φωτοσυλλεκτική ικανότητα και μεγαλύτερη μεγέθυνση, εάν θέλετε να παρατηρήσετε λεπτομέρειες της κόμης. Η μεσαία έως υψηλή μεγέθυνση θα προσφέρει σπουδαία θέαση της κόμης, εάν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. *ραβδία: κύτταρα του αμφιβληστροειδή χιτώνα ευαίσθητα στην ένταση του φωτός *κωνία: κύτταρα του αμφιβληστροειδή χιτώνα ευαίσθητα στα χρώματα Ενδεικτικές μέρες & ώρες παρατήρησης Στις 14 Οκτωβρίου, ο κομήτης θα λάμπει στα δυτικά με μέγεθος περίπου 0 και θεωρητικά, εφόσον το επιτρέπουν οι συνθήκες παρατήρησης, θα είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού. Φυσικά, η θέαση είναι πολύ καλύτερη με κιάλια ή τηλεσκόπιο μικρής μεγέθυνσης.Στις 14/10/2024 ο κομήτης θα έχει μέγεθος περίπου 0 και θα λάμπει χαμηλά στον δυτικό ουρανό. Θεωρητικά, εφόσον το επιτρέπουν οι συνθήκες παρατήρησης, θα είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού. Στην εικόνα βλέπουμε την θέση του όταν το ρολόι θα δείχνει 19:31.Ο κομήτης C/2023 A3 μπορεί να αποδειχθεί ένα από τα εντυπωσιακότερα ουράνια αντικείμενα που θα έχετε δει σε ολόκληρη της ζωή σας! πηγή: astro.planitario.gr

Ανακαλύφθηκε ο πρώτος εξωπλανήτης… σάουνα στο γαλαξία μας. Πρόκειται για έναν «κόσμο ατμού» λενε οι επιστήμονες. Τα ολοένα και πιο προηγμένα τεχνικά μέσα που έχουν στη διάθεση τους οι αστρονόμοι σε συνδυασμό με νέες μεθόδους παρατήρησης του Διαστήματος έχουν οδηγήσει σε μια επανάσταση στον τομέα της ανακάλυψης εξωπλανητών, πλανητών έξω από το ηλιακό μας σύστημα. Έχουν ανακαλυφθεί περισσότεροι από πέντε χιλιάδες εξωπλανήτες και έχει υποδειχθεί η ύπαρξη άλλων πέντε χιλιάδων και απομένει η επιβεβαίωση με νέες παρατηρήσεις.Παράλληλα οι ανακαλύψεις αυτές κατέρριψαν την άποψη που υπήρχε για δεκαετίες στην επιστημονική κοινότητα ότι οι τύποι πλανητών στο Σύμπαν είναι σε γενικές γραμμές όσοι τύποι πλανητών υπάρχουν στο ηλιακό μας σύστημα. Όμως αποδείχτηκε ότι η ποικιλομορφία των πλανητών στο Σύμπαν είναι και πολύ μεγάλη αλλά και ιδιαίτερα εντυπωσιακή όσον αφορά τα πραγματικά εξωτικά ή απόκοσμα χαρακτηριστικά που διαθέτουν πολλοί εξωπλανήτες.Ο πλανήτης που έχει την κωδική ονομασία GJ 9827 d βρίσκεται σε απόσταση περίπου 97 έτη φωτός και εντοπίστηκε το 2017 αλλά με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal Letters» ερευνητική ομάδα παρουσιάζει τα ευρήματα των παρατηρήσεων που έκανε στον εξωπλανήτη το πανίσχυρο διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb. Οι παρατηρήσεις δείχνουν ότι ο εξωπλανήτης διαθέτει χαρακτηριστικά που δεν έχουμε συναντήσει σε κάποιον άλλο εισάγοντας έτσι έναν ακόμη άγνωστο τύπο πλανητών στο Σύμπαν. Ο ατμός Ο GJ 9827 d είναι περίπου το διπλάσιο από τη Γη έχει μια πολύ διαφορετική ατμόσφαιρα από ότι έχουν οι συναντήσει οι αστρονόμοι μέχρι ώρα και πιο συγκεκριμένα μια ατμόσφαιρα γεμάτη ζεστό ατμό.«Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε κάτι τέτοιο. Για να είμαστε σαφείς, αυτός ο πλανήτης δεν είναι φιλόξενος τουλάχιστον για τις μορφές ζωής που γνωρίζουμε στη Γη. Ο πλανήτης φαίνεται να αποτελείται κυρίως από ζεστό υδρατμό» αναφέρει ο Έσχαν Ραούλ του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν μέλος της ερευνητικής ομάδας η οποία αναφέρει τον GJ 9827 d ως έναν «κόσμο του ατμού»».«Τώρα επιτέλους αρχίζουμε να αποκτούμε εικόνα και γνώσεις για τέτοιους μυστηριώδεις κόσμους με μεγέθη μεταξύ Γης και Ποσειδώνα που στο ηλιακό μας σύστημα δεν υπάρχουν. Αυτό είναι ένα κρίσιμο βήμα για την ανίχνευση ατμοσφαιρών σε κατοικήσιμους εξωπλανήτες τα επόμενα χρόνια» λέει ο Ράιαν ΜακΝτόναλντ επίσης μέλος της ερευνητικής ομάδας. Καλλιτεχνική απεικόνιηση του εξωπλανήτη GJ 9827 d. https://www.naftemporiki.gr/techscience/1791874/anakalyfthike-o-protos-exoplanitis-saoyna-sto-galaxia-mas/

Roscosmos Χθες στο «σπίτι του διαστήματος» η μέρα ήταν γεμάτη πειράματα Οι κοσμοναύτες μελέτησαν την αλλαγή στην κατάσταση του τήγματος γυαλιού-παλλαδίου ("Kinetics-2") και μελέτησαν κράματα πολλαπλών συστατικών με βάση τον σίδηρο ("Peritectics"). Χαρτογράφησαν επίσης τη νυχτερινή ατμόσφαιρα («Τυφώνας»), παρατήρησαν τη Γη διαδικτυακά (EarthKAM) και χρησιμοποιώντας ένα υπερφασματόμετρο («Τυφώνας»). Την ημέρα αυτή, το πλήρωμα επεξεργάστηκε ένα σύστημα για την αναγέννηση του νερού από το συμπύκνωμα ατμοσφαιρικής υγρασίας στη μονάδα Zvezda. Επιπλέον, υποβλήθηκε σε ιατρική εξέταση για να διαπιστωθεί το επίπεδο του διοξειδίου του άνθρακα στον οργανισμό. Περισσότερα για τις υποθέσεις στο ISS - στην αναφορά στον ιστότοπο: https://www.roscosmos.ru/40940/ https://vk.com/roscosmos?w=wall-30315369_574940

Πολυτεχνείο Κρήτης: 37 ακαδημαϊκοί, ανάμεσα στο κορυφαίο 2% των επιστημόνων παγκοσμίως. Κατάταξη του Πανεπιστημίου Stanford - Αξιολόγηση πάνω από 8 εκατ. επιστημόνων παγκοσμίως. Επιβεβαίωση της υψηλής ποιότητας του ερευνητικού έργου που παράγει το Πολυτεχνείο Κρήτης, καθώς και της διεθνούς φήμης που έχει αποκτήσει είναι η κατάταξη 37 καθηγητών του ανάμεσα στο κορυφαίο 2% των επιστημόνων παγκοσμίωςΠρόκειται για κατάταξη, σύμφωνα με την ενημερωμένη ταξινόμηση της βιβλιομετρικής μελέτης του John P.A. Ioannidis (2024) του Πανεπιστημίου Stanford που δημοσιεύθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2024. Η κατάταξη αυτή, με τίτλο Updated science-wide author databases of standardized citation indicators, ανακοινώνεται ετησίως και αξιολογεί την επίδοση όλων των ακαδημαϊκών παγκοσμίως. Αξιολόγηση πάνω από 8 εκατ. επιστημόνων παγκοσμίως Τριάντα επτά μέλη του ακαδημαϊκού προσωπικού του Πολυτεχνείου Κρήτης εμφανίζονται συνολικά στις λίστες της κατάταξης. Η ανανεωμένη, για το 2024, ταξινόμηση των κορυφαίων επιστημόνων του κόσμου βασίζεται σε αριθμό δεικτών με επίκεντρο τον αντίκτυπο του δημοσιευμένου έργου τους κατά τη διάρκεια του έτους 2023 και του συνολικού τους έργου και αφορά σε αξιολόγηση των δεικτών αυτών για πέραν των 8.000.000 επιστημόνων παγκοσμίως. Η ευρύτερη ετήσια αξιολόγηση της ομάδας του Πανεπιστημίου Stanford βασίζεται στον αντίκτυπο του δημοσιευμένου ερευνητικού έργου και συγκεκριμένα στις αναφορές που έχει λάβει κάθε επιστήμονας με τουλάχιστον 5 δημοσιεύσεις σύμφωνα με τη βάση δεδομένων Scopus.Είκοσι οκτώ μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας του Πολυτεχνείου Κρήτης βρίσκονται για το έτος 2023 στη λίστα με τους κορυφαίους 100.00επιστήμονες παγκοσμίως, καθώς και σ’ αυτούς που ανήκουν στο κορυφαίο 2% παγκοσμίως στην επιστημονική περιοχή τους (μεταξύ 22 επιστημονικών πεδίων και 174 υποκατηγοριών τους που αναλύθηκαν). Πρόκειται για τους (κατά σειρά κατάταξης): 1. Ομότιμος Καθηγητής Παπαγεωργίου Μάρκος (Σχολή ΜΠΔ) 2. Καθηγήτρια Κολοκοτσά Διονυσία (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 3. Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Παναγιωτοπούλου Παρασκευή (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 4. Επίκουρος Καθηγητής Στεφανάκης Αλέξανδρος (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 5. Καθηγητής Κονσολάκης Μιχαήλ (Σχολή ΜΠΔ) 6. Καθηγητής Ζοπουνίδης Κωνσταντίνος (Σχολή ΜΠΔ) 7. Καθηγητής Γρηγορούδης Ευάγγελος (*) (Σχολή ΜΠΔ) 8. Αναπληρωτής Καθηγητής Κουτρούλης Αριστείδης (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 9. Καθηγήτρια Βάμβουκα Δέσποινα (Σχολή ΜΗΧΟΠ) 10. Καθηγήτρια Ψυλλάκη Ελευθερία (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 11. Ομότιμος Καθηγητής Καλογεράκης Νικόλαος (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 12. Καθηγητής Τσούτσος Θεοχάρης (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 13. Καθηγητής Δούμπος Μιχαήλ (Σχολή ΜΠΔ) 14. Καθηγητής Χρυσικόπουλος Κωνσταντίνος (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 15. Καθηγητής Τσαγκαράκης Κωνσταντίνος (Σχολή ΜΠΔ) 16. Καθηγητής Γκίκας Πέτρος (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 17. Καθηγητής Μαρινάκης Ιωάννης (Σχολή ΜΠΔ) 18. Αναπληρωτής Καθηγητής Κανέλλος Φώτιος (Σχολή ΗΜΜΥ) 19. Ομότιμος Καθηγητής Διαμαντόπουλος Ευάγγελος (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 20. Καθηγητής Κουτρούλης Ευτύχιος (Σχολή ΗΜΜΥ) 21. Αφυπηρετήσας Καθηγητής Τσάνης Ιωάννης (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 22. Καθηγητής Γεντεκάκης Ιωάννης (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 23. Αναπληρωτής Καθηγητής Γυφτάκης Κωνσταντίνος (Σχολή ΗΜΜΥ) 24. Καθηγητής Μπλέτσας ‘Αγγελος (Σχολή ΗΜΜΥ) 25. Αναπληρωτής Καθηγητής Μπεκιάρης-Λυμπέρης Νικόλαος (Σχολή ΗΜΜΥ) 26. Επίκουρος Καθηγητής Βαρουχάκης Εμμανουήλ (Σχολή ΜΗΧΟΠ) 27. Καθηγητής Σπυρόπουλος Θρασύβουλος (Σχολή ΗΜΜΥ) 28. Καθηγητής Ιωαννίδης Σωτήριος (Σχολή ΗΜΜΥ) Επίσης, στον κατάλογο των κορυφαίων ερευνητών με βάση το συνολικό επιστημονικό τους έργο βρίσκονται 34 μέλη, 25 εκ των οποίων περιλαμβάνονται και στην παραπάνω λίστα: 1. Ομότιμος Καθηγητής Παπαγεωργίου Μάρκος (Σχολή ΜΠΔ) 2. Καθηγήτρια Κολοκοτσά Διονυσία (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 3. Καθηγητής Ζοπουνίδης Κωνσταντίνος (Σχολή ΜΠΔ) 4. Καθηγήτρια Ψυλλάκη Ελευθερία (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 5. Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Παναγιωτοπούλου Παρασκευή (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 6. Καθηγήτρια Βάμβουκα Δέσποινα (Σχολή ΜΗΧΟΠ) 7. Καθηγητής Χρυσικόπουλος Κωνσταντίνος (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 8. Ομότιμος Καθηγητής Καλογεράκης Νικόλαος (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 9. Καθηγητής Κονσολάκης Μιχαήλ (Σχολή ΜΠΔ) 10. Καθηγητής Μπλέτσας ‘Αγγελος (Σχολή ΗΜΜΥ) 11. Ομότιμος Καθηγητής Διαμαντόπουλος Ευάγγελος (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 12. Καθηγητής Μαρινάκης Ιωάννης (Σχολή ΜΠΔ) 13. Καθηγητής Δούμπος Μιχαήλ (Σχολή ΜΠΔ) 14. Καθηγητής Τσούτσος Θεοχάρης (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 15. Καθηγητής Τσαγκαράκης Κωνσταντίνος (Σχολή ΜΠΔ) 16. Καθηγητής Γρηγορούδης Ευάγγελος (*) (Σχολή ΜΠΔ) 17. Καθηγητής Γκίκας Πέτρος (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 18. Καθηγητής Γεντεκάκης Ιωάννης (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 19. Αφυπηρετήσας Καθηγητής Τσάνης Ιωάννης (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 20. Καθηγητής Σπυρόπουλος Θρασύβουλος (Σχολή ΗΜΜΥ) 21. Επίκουρος Καθηγητής Στεφανάκης Αλέξανδρος (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 22. Καθηγήτρια Μαραβελάκη Παγώνα-Νόνη (Σχολή ΑΡΜΗΧ) 23. Καθηγητής Κουτρούλης Ευτύχιος (Σχολή ΗΜΜΥ) 24. Αναπληρωτής Καθηγητής Κανέλλος Φώτιος (Σχολή ΗΜΜΥ) 25. Καθηγητής Νικολαΐδης Νικόλαος (Σχολή ΧΗΜΗΠΕΡ) 26. Ομότιμος Καθηγητής Φίλης Ιωάννης (Σχολή ΜΠΔ) 27. Αναπληρωτής Καθηγητής Μπεκιάρης-Λυμπέρης Νικόλαος (Σχολή ΗΜΜΥ) 28. Καθηγητής Πετράκης Ευριπίδης (Σχολή ΗΜΜΥ) 29. Ομότιμος Καθηγητής Χριστοδουλάκης Σταύρος (Σχολή ΗΜΜΥ) 30. Καθηγητής Ζερβάκης Μιχαήλ (Σχολή ΗΜΜΥ) 31. Ομότιμος Καθηγητής Ματσατσίνης Νικόλαος (Σχολή ΜΠΔ) 32. Καθηγητής Παπαευθυμίου Σπυρίδων (Σχολή ΜΠΔ) 33. Ομότιμος Καθηγητής Καλαϊτζάκης Κωνσταντίνος (Σχολή ΗΜΜΥ) 34. Αναπληρωτής Καθηγητής Γυφτάκης Κωνσταντίνος (Σχολή ΗΜΜΥ) Συνολικά, και στις δύο λίστες, εμφανίζονται τριάντα επτά μέλη του ακαδημαϊκού προσωπικού του Ιδρύματος. Όπως επισημαίνει η διοίκηση του Πολυτεχνείου Κρήτης αλλά και το σύνολο των καθηγητών και προσωπικού, συγχαίρει θερμά τα μέλη του ακαδημαϊκού του προσωπικού για τη σημαντική αυτή διάκριση, η οποία αντικατοπτρίζει το υψηλού επιπέδου ερευνητικό έργο που διεξάγεται στο Ίδρυμα. https://www.naftemporiki.gr/society/1790998/polytechneio-kritis-37-akadimaikoi-anamesa-sto-koryfaio-2-ton-epistimonon-pagkosmios/

Αθήνα- Νέα Υόρκη σε μια ώρα υπόσχεται επαναστατικό υπερηχητικό επιβατηγό αεροσκάφος (βίντεο) Χρησιμοποιεί συνδυασμό νέας γενιάς κινητήρων. Το 2003 πραγματοποιήθηκε η τελευταία πτήση του Κονκόρντ, του πρώτου υπερηχητικού επιβατηγού αεροσκάφους που για περίπου 20 χρόνια πραγματοποιούσε υπερατλαντικές πτήσεις σε χρονικό διάστημα περίπου τριών ωρών. Έκτοτε εγκαταλείφθηκε η ιδέα της χρήσης υπερηχητικών επιβατηγών αεροσκαφών αλλά τα τελευταία χρόνια σειρά νέων τεχνολογιών που έκαναν την εμφάνιση τους επέτρεψαν σε διάφορες εταιρείες νεοφυείς και μη να παρουσιάσουν τις προτάσεις τους και τα σχέδια διαφόρων ειδών υπερηχητικών επιβατηγών αεροσκαφών. Η αμερικανική αεροδιαστημική εταιρεία του Τέξας Venus Aerospace παρουσίασε το Stargazer, ένα σκάφος που υπόσχεται υπερατλαντικές πτήσεις σε μόλις μία ώρα.Το Stargazer θα ταξιδεύει με ταχύτητα πέντε φορές μεγαλύτερη από αυτή του ήχου και θα πετάει ψηλότερα από άλλα αεροσκάφη. Η Venus Aerospace δημοσίευσε οπτικό υλικό του Stargazer αλλά δεν έχει δώσει πληροφορίες για το πόσο κοντά είναι στην κατασκευή του πρωτότυπου σκάφους. Η τεχνολογία Το Stargazer θα απογειώνεται χρησιμοποιώντας παραδοσιακούς κινητήρες τζετ αλλά μόλις φτάσει σε αρκετά μεγάλο υψόμετρο θα ενεργοποιείται ο κινητήρας VDR2 που σύμφωνα με την Venus Aerospace συνδυάζει την υψηλή ώθηση και την απόδοση του κινητήρα Rotating Detonation Rocket Engine (RDRE) που λειτουργεί με το φαινόμενο υπερηχητικής καύσης (πιο γνωστό με τον όρο «έκρηξη») και τον κινητήρα αεριωθούμενου αέρα Ramjet.Η Venus Aerospace αναφέρει ότι έχουν πραγματοποιηθεί πετυχημένες δοκιμές σε μικρού μεγέθους μοντέλα που φέρουν αυτές τις τεχνολογίες υψηλών ταχυτήτων οι οποίες μπορούν να ενσωματωθούν σύμφωνα με την εταιρεία και σε drones γεγονός που αν ισχύει θα φέρει όπως είναι ευνόητο μια νέα επανάσταση στη βιομηχανία αυτόνομων ιπτάμενων οχημάτων.Στην εκδήλωση Up Summit στο Bentonville του Αρκάνσας την περασμένη εβδομάδα, η Venus Aerospace παρουσίασε τον κινητήρα του Stargazer της στους ουρανούς. Ο Άντριου Ντάγκλεμπι, συνιδρυτής της Venus Aerospace, είπε ότι ο κινητήρας θα επιτρέψει μια «επανάσταση στις πτήσεις υψηλής ταχύτητας. Αυτός ο κινητήρας κάνει πραγματικότητα την υπερηχητική οικονομία». https://www.naftemporiki.gr/techscience/1790499/athina-nea-yorki-se-mia-ora-yposchetai-epanastatiko-yperichitiko-epivatigo-aeroskafos-vinteo/