wereniki

Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη εκτέλεση: Μελίνα Μερκούρη Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου Γιώργος Νταλάρας Δημήτρης Μπάσης Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Θάνος Μικρούτσικος ( Ντουέτο ) Δήμητρα Γαλάνη & Τάνια Τσανακλίδου ( Ντουέτο ) Αστέρι μου, φεγγάρι μου, της άνοιξης κλωνάρι μου κοντά σου θά 'ρθω πάλι, κοντά σου θά 'ρθω μιαν αυγή για να σου πάρω ένα φιλί και να με πάρεις πάλι. Αγάπη μου, αγάπη μου, η νύχτα θα μας πάρει, τ' άστρα κι ο ουρανός, το κρύο το φεγγάρι. Θα σ' αγαπώ, θα ζω μες στο τραγούδι θα μ' αγαπάς, θα ζεις με τα πουλιά θα σ' αγαπώ, θα γίνουμε τραγούδι θα μ' αγαπάς, θα γίνουμε πουλιά. Ο ποταμός είναι ρηχός κι ο ωκεανός είναι μικρός να πάρουν τον καημό μου. Να διώξουνε τα μάτια σου να πνίξουνε τους όρκους σου από το λογισμό μου.

Ακόμα μια έρευνα εντοπίζει «εξωγήινη ζωή» σε μετεωρίτες: http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231082263 Ένας από τους επίμαχους σχηματισμούς σε μετεωρίτη που βρέθηκε το 1938 στην Τανζανία

Χαρταετοί: "πουλιά, το βάρος της ψυχής μας ψηλά μηδενίζοντας και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε..." Ο.Ε. "χαρταετός" Οδύσσέα Ελύτη , Μαρία Νεφέλη http://www.youtube.com/watch?v=U-mrX_cvr70 το τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας, Βασιλείου Φασιανός Magritte ΜΠ Kite ακρυλικό, Όπη Ζούνη χαρταετοί ελπίδας στη Γάζα χαρταετοί χαρταετοί, Σπύρος Βασιλείου στέγες και αετοί, Γκίκας αετοί, Γιάννης Μαγγανάρης πέταγμα χαρταετού, Goya

Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από όλους εμάς, που κατοικούμε μακριά από το κλεινόν άστυ. Έστω κι απ' αυτήν τη μικρή γεύση που πήραμε, γίναμε κοινωνοί της εκδήλωσης: "στα μονοπάτια των άστρων"!

«Τελευταίος σταθμός», Γεώργιος Σεφέρης Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν. Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες, πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις. Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη~ νησιά, χρώμα Θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά ρίχνοντας κάποτε σε ταραγμένους δρόμους ποταμούς και μέλη ανθρώπων βαριά μια νάρκη. Κι όμως χτες βράδυ εδώ, σε τούτη τη στερνή μας σκάλα όπου προσμένουμε την ώρα της επιστροφής μας να χαράξει σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος ήρθε η στιγμή της πλερωμής κι ακούγονται νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι~ σε τούτο το τυρρηνικό χωριό, πίσω από τη Θάλασσα του Σαλέρνο πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού, στην άκρη μιας φθινοπωρινής μπόρας, το φεγγάρι ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν τα σπίτια στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο. Σιωπές αγαπημένες της σελήνης.... ............................................................ νεογέννητο Σύμπαν, ζωγραφική απόδοση

Καλές αποκριές και καθαρούς ουρανούς σύντομα, γιατί εδώ, στην ανατολική Κρήτη, μόνο συννεφιασμένους βλέπουμε! σκεπτόμενος αρλεκίνος, Picasso το καρναβάλι του αρλεκίνου, Miro αρλεκίνος, Πωλ Σεζάν εικαστικός καρνάβαλος, Κίρικο αρλεκίνος, Picasso καθιστός αρλεκίνος τρεις μουσικοί, Picasso παιδί και αρλεκίνος, Miro κλόουν αρλεκίνος με μάσκα αρλεκίνος, πιερότος αρλεκίνος ακροβάτης και αρλεκίνος Αρλεκίνος, Αυτοκράτωρ του φεγγαριού, Watteau Jean-Antoine

"... Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει; Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να 'ναι για μας πλωτός; Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός; Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ' ανοιχτά τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας, μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός." Ερωτικός Λόγος - Γιώργος Σεφέρης Αφροδίτη και Ερμής arctic rainbow starry sky

Ὁ οὐρανός, Μίλτος Σαχτούρης Πουλιὰ μαῦρες σαΐτες τῆς δύσκολης πίκρας δὲν εἶν᾿ εὔκολο πράμα ν᾿ ἀγαπήσετε τὸν οὐρανὸ πολὺ μάθατε νὰ λέτε πὼς εἶναι γαλάζιος ξέρετε τὶς σπηλιές του τὸ δάσος τοὺς βράχους του; ἔτσι καθὼς περνᾶτε φτερωτὲς σφυρίχτρες ξεσκίζετε τὴ σάρκα σας πάνω στὰ τζάμια του κολλοῦν τὰ πούπουλά σας στὴν καρδιά του Καὶ σὰν ἔρχεται ἡ νύχτα μὲ φόβο ἀπ᾿ τὰ δέντρα κοιτᾶτε τ᾿ ἄσπρο μαντίλι τὸ φεγγάρι του τὴ γυμνὴ παρθένα ποὺ οὐρλιάζει στὴν ἀγκαλιά του τὸ στόμα τῆς γριᾶς μὲ τὰ σάπια τὰ δόντια του τ᾿ ἄστρα μὲ τὰ σπαθιὰ καὶ μὲ τοὺς χρυσοὺς σπάγγους τὴν ἀστραπὴ τὸν κεραυνὸ τὴ βροχή του τὴ μακριὰ ἡδονὴ τοῦ γαλαξία του το πρώτο πρωί του κόσμου, Ν. Χατζηκυριάκος -Γκίκας ο ουρανός, Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας

Ἡράκλειτος Τὸ Πῦρ Τὰ δὲ πάντα οἰακίζει Κεραυνὸς, τουτέστι κατευθύνει, κεραυνὸν τὸ πῦρ λέγων τὸ αἰώνιον λέγει δὲ καὶ φρόνιμον τοῦτο εἶναι τὸ πῦρ καὶ τῆς διοικήσεως τῶν ὅλων αἴτιον· καλεῖ δ` αὐτὸ χρησμοσύνην καὶ κόρον· χρησμοσύνη δέ ἐστιν ἡ διακόσμησις κατ᾿ αὐτὸν, ἡ δὲ ἐκπύρωσις κόρος· πάντα γὰρ, φησὶ, τὸ πῦρ ἐπελθὸν κρινεῖ καὶ καταλήψεται. ............................... ΚΟΣΜΟΝ ΤΟΝΔΕ ΤΩΝ ΑΥΤΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΟΥΤΕ ΤΙΣ ΘΕΩΝ ΟΥΤΕ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΠΟΙΗΣΕΝ ΑΛΛΑ ΗΝ ΑΕΙ ΚΑΙ ΕΣΤΙΝ ΚΑΙ ΕΣΤΑΙ ΠΥΡ ΑΕΙΖΩΟΝ ΑΠΤΟΜΕΝΩΝ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΒΕΝΝΥΜΕΝΟΝ ΜΕΤΡΑ Τον κόσμο τούτο, τον ίδιο για όλους, ούτε θεός ούτε άνθρωπος τον έκανε, αλλά ήταν πάντα και είναι και θα είναι φωτιά αειφόρος, που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο. σε περιμένουμε... Ο Προμηθέας κλέβει τη φωτιά, τοιχογραφία στο ανάκτορο Σαρλότενμπουργκ, Βερολίνο Ο Ήλιος και το άρμα του σε κρατήρα του 435 π.Χ. Από το Βρετανικό μουσείο, Λονδίνο. κεραυνός οιακίζει

Moon and Venus Over Switzerland, David Kaplan, 2010 (συλλογή kkokkolis)

ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΠΡΩΙΟΥ Στίχοι: Καβάφης Κωνσταντίνος Μουσική: Μούτσης Δήμος Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Λεττονός Εδώ ας σταθώ κι ας δω κι εγώ τη φύση λίγο θάλασσα του πρωιού κι ανέφελου ουρανού λαμπρά μαβιά και κίτρινη όχθη Όλα ωραία και μεγάλα φωτισμένα λαμπρά μαβιά και κίτρινη όχθη Εδώ ας σταθώ κι ας γελαστώ πως βλέπω αυτά τα είδα αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα κι όχι κι εδώ τες φαντασίες μου τα ινδάλματα της ηδονής κι όχι κι εγώ Όλα ωραία και μεγάλα φωτισμένα λαμπρά μαβιά και κίτρινη όχθη Θάλασσα συννεφιασμένη και ουρανός φουρτουνιασμένος! Κουφονήσι, νοτιοανατολικά της Κρήτης

Φίλοι της Τέχνης του Σύμπαντος Κόσμου, φίλοι του astrovox, ταξιδεύουμε σ' ένα πανέμορφο διαστημόπλοιο!!! Απολαύστε το... http://www.youtube.com/watch_popup?v=2HiUMlOz4UQ&vq=large

῞Ενα μόνο δὲ μοῦ δίνει τὸ ὄνειρο. Τὸ ὅριο. Ὣς ποῦ νὰ κινδυνέψω. Γιατὶ τότε πιὰ δὲν θὰ ἦταν ὄνειρο, Θά ῾ταν γεράματα. K. Δημουλά Δημήτρης Γέρος στιγμή

Οι Μινωίτες ανακάλυψαν το πρώτο ηλιακό ημερολόγιο: http://www.newsbomb.gr/anexhghta/story/oi-minwites-anakalypsan-prwtoi-to-hliako-hmerologio http://www.patris.gr/articles/194468?PHPSESSID=2tvr280qin0s4olhf5p0m10q50

ΕΦΟΔΙΟ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ, Κική Δημουλά Μὲ κατακρίνεις ὅτι συμπεριφέρομαι λιπόψυχα, ἀργὰ ὅπως κοντοστέκεται ἡ φοβία νὰ ἐντοπίσει ποιὸς κίνδυνος ἀπὸ μακριὰ φωνάζει τ᾿ ὄνομά της. Εἶμαι τρωτὴ, γι᾿ αὐτό. Ὄχι στὴ φτέρνα μόνο, τὸ ἐνιωσα παρότι ἦταν ἀκόμα στὰ σκαριὰ στὶς δοκιμὲς ἡ ἰδιοσυγκρασία. Κι ὅμως ἐγὼ τὰ ἄκουσα τὰ λάδια νοθευμένα δὲ γράσωναν καλὰ τὴν ἄμυνά μου -τί τὰ θὲς, τεχνίτες ἀνειδίκευτοι οἱ ἀστερισμοί μας. Μάνα, τὴν παρακάλεσα, πήγαινε στὴ Θέτιδα γνωρίζεστε ἐξ αἵματος μάνες κι οἱ δυὸ ἐβγάζατε ἀπὸ πάνω σας καὶ ξεπετούσατε στὸ χῶμα τὰ βραχιόλια καὶ τὰ δαχτυλίδια καὶ ζήτα της τὸ ἀθάνατο περίσσευμα ἀπ᾿ τὴ θνητή ἐπάλειψη τοῦ γιοῦ της τοῦ Ἀχιλλέα. Ὄχι μὲ ἀθανασία μὲ βεβαιότητα νὰ μὲ ἐπικαλύψεις. Μοῦ χίμηξε τὶ ἀθανασία τὶ βεβαιότης εἶπε ἐξίσου ἄτρωτες οὐσίες καὶ οἱ δυό. Καὶ μάθε ἀκόμα πὼς τὸ περίσσευμα ἀπ᾿ τὸ παλιό του λάθος κανεὶς δὲν τὸ χαρίζει σὲ κανέναν. Βαθιὰ μὲς στὶς ἀμετανόητες προθέσεις του τὸ κρύβει νὰ ἐπαλείψει ἀθάνατο καὶ τὸ ἑπόμενο προσφιλές του λάθος. Τὸ κυριότερο - συνέχισε ἡ μάνα μου μιλώντας μὲ οἶκτο χλευαστῆ - παιδὶ μου πῶς θὰ ζήσεις χωρὶς τρωτὰ σημεῖα χωρὶς τῆς ἀγωνίας τὰ ἐφόδια τὶ προκοπὴ θὰ κάνει ἡ άντοχὴ σου χωρὶς εἰσόδημα πικρίας πῶς θ᾿ ἀναθρέψεις τὴν ἀπώλεια πῶς θ᾿ ἀντικρίσεις τοὺς ἐχθρούς σου. Οἱ ἐνοχὲς σου τὶ θ᾿ ἀπογίνουν ὅταν τοὺς κόψεις τὴ διατροφή θ᾿ ἁγιάσουνε ὡς φτωχὲς μετὰ ἀπὸ τόσα πλούτη; Θ᾿ ἀπαρνηθεῖς τὴν ἥττα; Ἡ ἥττα εἶναι παράδοση μιλιέται ἀπὸ σῶμα σὲ σῶμα διαιωνίζεται. Εἶδες ποτὲ κανένα ὄνειρο μεταμοντέρνας νίκης νὰ διαρκεῖ; Ἂν δὲν τρωθεῖς ποῦ θὰ σὲ βρεῖ ἡ ἀγάπη. Τὸ βέλος θὰ τὴν ὁδηγήσει στὴν πληγὴ σου. Γιὰ ποιὸν νομίζεις ξεκινάει ἀπὸ τὸ μακρινὸ τὸ ἔρημο τὸ ἀβέβαιο ὄνομά της; Ὄχι γιὰ τὸ ἀξέχαστο βλέμμα τοῦ τοξότη στῆς ἕλξης τὸ φαρμάκι βουτηγμένο. Γιὰ νὰ τραφεῖ ἀπ᾿ τὴν πληγὴ σου ξεκινάει ἡ πεινασμένη ὕπαρξή της. Ἀβέβαια ζῆσε. Τίμα τὴν προέλευσή σου. Κατάλαβέ το, ἐρχόμαστε ἀπὸ μιὰ παροδικὴ ἀβεβαιότητα τοῦ θανάτου. πτήση-πτώση..

Ἡ νύχτα μὲ συμφέρει, Ν. Καρούζος "Πράγματι ἡ νύχτα μὲ συμφέρει. Πρῶτα-πρῶτα ἐλαττώνει τὶς φιλοδοξίες· ὕστερα διορθώνει τὶς σκέψεις· ἔπειτα συμμαζώνει τὴ θλίψη καὶ τὴν κάνει ὑποφερτότερη τὴ σιωπὴ μὲ σέβας ἀνατέμνει· ἐξαίρει τὴν ὄσφρηση μὰ προπάντων ἡ νύχτα περιζώνει..." και τι ψυχή έχει μια νύχτα στους αιώνες;... ΜΠ Λυκόφως αυτ'η η νύχτα μένει Rousseaux, νύχτα καρναβαλιού Caspar David Friedrich (1774-1840), "Η ανατολή της Σελήνης"

Greenpeace Commercial

Η Γη εκτός ελέγχου;! http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=381361&dt=30/01/2011#ixzz1CbMs0TaP

human clock http://lovedbdb.com/nudemenClock/index2.html Click anywhere in the clock and it becomes digital, another click and it returns to normal.

Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα. «ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ», Οδ. Ελύτης ... μια αγκαλιά αγάπης στο Σύμπαν, Kahlo μωβ Μπλε ουρανός, Kandinsky ΜΠ η ιστορία του σύμπαντος

Moon river

«Μoon river», LOUIS ARMSTRONG Moon river, wider than a mile I’m crossing you in style some day Oh, dream maker, you heart breaker Wherever you’re goin’, I’m goin’ your way Two drifters, off to see the world There’s such a lot of world to see We’re after the same rainbow’s end, waitin’ ’round the bend My huckleberry friend, moon river, and me (moon river, wider than a mile) (I’m crossin’ you in style some day) Oh, dream maker, you heart breaker Wherever you’re goin’, I’m goin’ your way Two drifters, off to see the world There’s such a lot of world to see We’re after that same rainbow’s end, waitin’ ’round the bend My huckleberry friend, moon river, and me

Το φιδάκι, Γ. Σκαρίμπας Η ΖΑΒΟΛΙΑ κι η σιωπή, το σκέδιο μου εβουλήθη Μ’ ένα διαβήτη άνισον, εδώ, να ιχνογραφεί Κι είμαι λοξά – σχήμα ζαβό- γιομάτος φως και λήθη Να στρέφουμαι ελλειπτικά στης ύλης τη στροφή Και μ’έχασε ο αστερισμός της ζωδιακής μου σμίλης Οξ’ απ’ τη δημιουργία του! Λοιπόν – τι; Στης φθοράς Το γύρισμα, θα κυνηγώ –φιδάκι εγώ- της ύλης (για να δαγκώσω) τη φυγή της ίδιας μου νουράς; Έτσι λοιπόν; Παντοτεινά –πλάνα, χορεύτρα- η φύση, Στου χάους τους κεντρόφυγους θα με δινάει φθαρμούς Και θα με κατεργάζεται στην αστρική μου κλίση Ο εφιάλτης των στροφών πάντα σε νέους ρυθμούς; Και Δε θα βρω το Νιρβανά λοιπόν ποτέ του «πάψε» Μεσ’ στην τριώτα του νερού, της γης και της φωτιάς Παρά θα τρέχω – δίδυμος σφυγμός- στο «σβήσε και άψε» Της φωτεινής – που μούσκισε το πνέμα – πελεκιάς; Ωωω!… Όχι!. Τι λυχνίες μου – Μάγος στρυφνός – θα’ανάβω Και –λίθο φιλοσοφική- θα βρω άλλον ρυθμό Και μια στιγμή, ανύποπτην ύλη θα σε συλλάβω Επ’ αυτοφόρω: Συνθημα, Σημείο ή Αριθμό…

Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του αιώνα! http://www.youtube.com/watch?v=sJmPzuRClPQ Όσα μας ενώνουν, είναι περισσότερα από εκείνα που μας χωρίζουν...