wereniki

απίστευτες φωτογραφίες του νυχτερινού ουρανού

Δέστε τι ανακάλυψα!

Γενέθλια του πολυαγαπημένου Μπόρχες σήμερα, (24 Αυγούστου 1899 Μπουένος Άιρες- 14 Ιούνη 1986 Γενεύη), που στα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν τυφλός. "Εγκώμιο της σκιάς Τα γερατειά (όπως τ’ αποκαλούν οι άλλοι) μπορεί και να ’ναι ο καιρός της ευτυχίας μας. Το ζώο έχει πια πεθάνει ή πεθαίνει όπου να ’ναι. Απομένει μονάχα ο άνθρωπος κι η ψυχή του. Ζω ανάμεσα σε θαμπές και διάφανες μορφές που ακόμα δεν έχουν γίνει απόλυτο σκοτάδι. Το Μπουένος Άιρες που παλιά μοιραζόταν σε φτωχογειτονιές προς τη μεριά του απέραντου κάμπου, έγινε πάλι το νεκροταφείο Ρεκολέτα, η πλατεία Ρετίρο, τα δρομάκια της παλιάς πόλης και τα ετοιμόρροπα παλιά σπίτια μια περιοχή που ακόμα λέμε Νότο. Πάντοτε στη ζωή μου όλα ήρθαν άφθονα. ο Δημόκριτος ο Αβδηρίτης έβγαλε τα μάτια του για να σκέφτεται. ο χρόνος ήταν ο δικός μου ο Δημόκριτος. Αυτό το μισοσκόταδο σέρνεται αργά αργά και δεν πληγώνει. κυλάει πάνω σε μια ήρεμη πλαγιά και μοιάζει σα να είναι η αιωνιότητα. Οι φίλοι μου δεν έχουν μορφή οι γυναίκες είναι όπως ήταν εδώ και πολλά χρόνια, μπερδεύεται η μια γωνιά του δρόμου με την άλλη, δεν έχουν γράμματα οι σελίδες των βιβλίων. Όλα αυτά θα ’πρεπε να με τρομάζουν όμως αφήνουν μια γεύση γλυκιά, μια επιστροφή. Από τα τόσα κείμενα που έχουν γραφτεί πάνω στη γη λίγα μονάχα έχω διαβάσει κι αυτά τα ίδια συνεχίζω να διαβάζω με τη μνήμη, να τα διαβάζω και να τα μεταπλάθω. Απ’ το Νοτιά, τη Δύση, την Ανατολή και το Βοριά, συγκλίνουν οι δρόμοι που μ’ οδήγησαν στο μυστικό μου κέντρο. Οι δρόμοι αυτοί ήταν αντίλαλοι και βήματα, γυναίκες, άντρες, αγωνίες, αναβιώσεις, μέρες και νύχτες, λήθαργοι κι όνειρα, η καθεμιά στιγμή του χτες, του κάθε χτες του κόσμου, το κραταιό σπαθί του Δανού και η σελήνη του Πέρση, τα έργα των νεκρών, ο έρωτας που βρήκε ανταπόκριση, τα λόγια, ο Έμερσον και το χιόνι, τόσα και τόσα… Τώρα μπορώ να τα ξεχάσω. Φτάνω στο στόχο μου, στην άλγεβρά μου, στην κλείδα και στον καθρέφτη μου. Σύντομα θα ξέρω ποιος είμαι."

Αχ αυτή η πολυσυζητημένη Τέχνη! Αληθινή επανάσταση δεν είναι; Εισχωρεί βαθιά στην ψυχή και φτάνει στα όνειρα... μεταμορφώνοντάς σε από καταναλωτή σε μύστη των αισθήσεων.. Ήχος...αστρονομία... και το στερέωμα κάποια βράδια σαν...παρτιτούρα! Εξαιρετικό το ντιζάιν των ηχείων , «ηχούν» από μόνα τους!!! Πειράζει να κάνουμε τα πιο ακριβά όνειρα; αφού είναι...τσάμπα!

Κόμικ: το όχημα “spirit” της NASA στην επιφάνεια του Άρη

ΜΟΥΣΙΚΗ Μουσική: ίσως των αγαλμάτων ανάσα, των εικόνων σιωπή. Γλώσσα, όπου οι γλώσσες τελειώνουν, χρόνος, που, πάνω σ` αφανισμένες καρδιές, κάθετος στέκει. Συναίσθημα, μα γιατί; Ω εσύ του συναισθήματος μεταμόρφωση, - αλλά σε τι; Σε τοπίο ήχων. Ω εσύ, ξένη: Μουσική! Της καρδιάς μας το άπειρο μεγαλώνεις. Τα βάθη μας είσαι, που μας διώχνουν, ξεπερνώντας μας - , ιερέ χωρισμέ: όταν μας περιβάλλουν τα βάθη μας, σαν γυμνασμένοι ορίζοντες, σαν άλλες πλευρές του ανέμου, αγνές, γιγάντιες, ακατοίκητες. Ράινερ Μαρία Ρίλκε

Ανατολή και Δύση... Δύση και Ανατολή... Γέννηση και Θάνατος... Αναγέννηση... το πέρασμα από το φωτεινό στο αθέατο από το οικείο στο ξένο από το γνωστό στο άγνωστο... μια μετάβαση ένας αέναος κύκλος... και επιστροφή ενσάρκωση ενοίκηση... 'όπως μέσα έτσι κι έξω όπως πάνω έτσι και κάτω' [Ερμής Τρισμέγιστος, Κυμβάλιον]

Καλώς τους! Πληκτρολογήστε sfak.org για να μπείτε στην ιστοσελίδα του Συλλόγου Φίλων Αστρονομίας Κρήτης. Θα περιηγηθείτε και θα ενημερωθείτε. Στις 7,8,9 Οκτωβρίου έχουμε το Πανελλήνιο συνέδριο αστρονομίας στα Χανιά, ενώ κάθε χρόνο ργανώνουμε και παγκρήτιες συναντήσεις, κάθε φορά σε άλλη πόλη. Στο Ηράκλειο υπάρχει και η δραστήρια ομάδα αστρονομίας των φοιτητών. Λεπτομέρειες και τηλέφωνα επικοινωνίας στην ιστοσελίδα του sfak.

Τι λες για το νυχτερινό ουρανό καταμεσής της ερήμου;;;

Σε πολλές σκέψεις μ’ έχει βάλει το ερώτημα του Κωνσταντίνου... Αληθινά δυσκολεύομαι να διαλέξω και να σειροθετήσω! Ούσα κάτω από τον ουράνιο θόλο με το βλέμμα στραμμένο ψηλά, νιώθω πως ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ απλά και εξίσου όμορφα! Δεν υπάρχει συγκριτικός βαθμός, υπάρχει ο βαθμός της δύναμης να βλέπω μεταμορφωμένο τον κόσμο προς την κατεύθυνση του καλύτερου... Είναι μια άγνοια – έγνοια, που δεν αγγίζουμε, αλλά μπορεί αυτοστιγμεί να γεννήσει Φως. «Έτσι και νυχτώσει, αρχινά η δική μου δεύτερη μέρα», η πρώτη θέλει Θάλασσα η δεύτερη ουρανό. Όλα όσα βλέπω, δεν έχουν χάσει κάτι από την πρωταρχική ομορφιά και...μαγεία τους, όσες φορές κι αν χάνομαι στην εικόνα τους... Νεφελώματα, σμήνη, γαλαξίες, πλανήτες, ήλιοι, όλα ξανακαινουριώνουν κάθε φορά που η χωμάτινη όρασή μου ακουμπάει πάνω τους, λες και κάθε φορά αποκαλύπτω μια πρωτόγνωρη αίσθηση θαύματος! Κάθε εικόνα μεταγλωττίζεται σε πλήθος συναισθηματικών ισόποσων, φορτίζοντας συναισθηματικά τα αντικείμενα σαν εικονιστικούς δορυφόρους της ψυχής μου. Είναι κάποια, που απλά το χέρι θα δώσει αυθόρμητα εντολή και το τηλεσκόπιο θα στραφεί πάνω τους: Κάθε φορά, ο καθαρόαιμος Βέγας μου θυμίζει κρύσταλλο swarovski, καθάριο συναίσθημα, δάκρυ «που διαθλά τις αθλιότητες» και ό,τι μένει λάμπει σαν μονόπετρο. Όταν ψάχνω τις Πλειάδες, οι σκέψεις και οι λέξεις μου παίρνουν κάτι από το κυανό της πλατωνικής αθανασίας και νομίζω πως χωρία του Πλάτωνα κολυμπούν ανάμεσα στ’ αστέρια τους. Στο Μ42 νιώθω, πως έχω τη δύναμη να συγκρατήσω τα μεγάλα γεγονότα της ζωής μου, χωρίς να ξεγλιστρήσουν μέσα απ’ τα δάχτυλά μου. Στα ανοιχτά σμήνη του Περσέα βιώνω μια ιδιάζουσα αίσθηση ελευθερίας κι ένα ψιθύρισμα, πως όλα θα πάνε καλά. Στο μεγάλο σμήνος του Ηρακλή, θέλω ν’ απομονώσω τα γράμματα των ονείρων και να φτιάξω ένα προσωπικό μου αλφάβητο. Στην Ανδρομέδα αναπαύομαι και αναρωτιέμαι, αν υπάρχει κάπου η χώρα της αθωότητας, αν οι σοφίες και οι κοσμοθεωρίες μας αντέχουν εκεί, που ο αιθέρας είναι πιο αραιός. Εκεί, στο Μ31 κοντά στη γειτονιά μας, θυμάμαι: «ο πέπλος της νυχτός, ο περιαργυρούμενος και διατμιζόμενος από το φέγγος της σελήνης...» ή «τα άστρα που το έν μετά το άλλο, πίπτοντα, φευγαλέα, σβήνονται εις τον άνω βυθόν των ακαταλύπτων πραγμάτων». Στον Κρόνο δακρύζω σκεπτόμενη «τα λόγια που θα ‘θελα, αλλά δεν...» Στον Whirlpool Galaxy, στο Μ51, αισθάνομαι να γίνονται όλα για πρώτη φορά και για πάντα!!! Εκεί σαν να βρίσκεται το νήμα, που με συνδέει με ό,τι πιο αληθές υπάρχει, η κλωστή που με κρατάει πάνω από την άβυσσο. Ανάμεσα στις σπείρες προσπαθώ να βρω την ιδιωτική μου οδό, που «κόβει» μέσα απ’ το χρόνο. Κάθε φορά, με τα μάτια στραμμένα στο νυχτερινό ουρανό θρέφω την αθεράπευτη ανάγκη του ανθρώπου «ν’ ανακαλύψει, να γνωρίσει, να μυηθεί σε ό,τι τον υπερβαίνει» και λέω: «πρόσω ήρεμα», «προς το μη θολούμενον, το άτρεπτον, το γυμνόν, το φαίνον, το αυτώ καταληπτόν, το αναλλοίωτον...» •Ολόκληρο το μήλο δεν το παίρνει καμιά καλλονή! Το κόβω κομματάκια και το μοιράζω σε πολλές •Θέλω πολύ να δω το NGC 5139 του Κενταύρου!

Αλλά επειδή ρολόγια δεν φορά, του χαρίζουμε σε φωτογραφία, έναν από τους τρεις τόπους, απ' όπου θέλει να δει νυχτερινό ουρανό

κάποιο από όλα αυτά ...!

σίγουρα θα του διαλέγαμε για δώρο,

τότε...

αν φόραγε ρολόι για να μετρά το χρόνο - Κρόνο,

Αν η ΑΨ έκλεινε το χρόνο σε λεπτά και ώρες,

Ρολόγια ιδανικά για τύπους που τους αρέσουν τα μαθηματικά! Οι ώρες γράφονται με τη μορφή ριζών, κλασμάτων, δεκαδικών, δυνάμεων κ.τ.λ.. Δείτε τα... Αφιερωμένα, μαζί με ευχές, στην Αδελφή Ψυχή (ΑΨ), τον μαθηματικό της παρέας, που σήμερα έχει γενέθλια και που μεσάνυχτα χθες, εν μέσω καλής παρέας και αστροπαρατήρησης, έσβησε κεράκια και κόψαμε την τούρτα!

για καληνύχτα.. (7) Ένας “Αναχωρητής” για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς, ένας “Ερχόμενος”. ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (ΧΙV) ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ “Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ” Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ

Αμήν!

Λόγια του αγαπημένου Δασκάλου μας, Δημήτρη Λιαντίνη: «Έρωτας και Θάνατος»

ο ουρανός από το κεντρικό Ιράν

Aurora Borealis στην Ισλανδία

σύννεφα πάνω από τοπίο του Όρεγκον

το γαλαξιακό τόξο πάνω από το ηφαίστειο Piton de la Fournaise, στο νησί Reunion

το Σινικό τείχος τη νύχτα