Εταιρεία Πυραύλων και Διαστήματος Energia Πάνω από 125 κιλά ωφέλιμου φορτίου θα σταλούν στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) με το πλήρωμα του Soyuz MS-28. Ο πύραυλος και το διαστημόπλοιο βρίσκονται ήδη στο σημείο εκτόξευσης στο Μπαϊκονούρ! Το κύριο πλήρωμα περιλαμβάνει τους κοσμοναύτες της Roscosmos, Σεργκέι Κουντ-Σβερτσκόφ και Σεργκέι Μικάγιεφ, καθώς και τον αστροναύτη της NASA, Κρίστοφερ Γουίλιαμς. Το διαστημόπλοιο μεταφέρει επίσης πάνω από 125 κιλά φορτίου. Μεταξύ αυτών είναι υλικά για διαστημικά πειράματα. Πρόκειται κυρίως για βιολογικά ερευνητικά έργα, καθώς ο έλεγχος της θερμοκρασίας κατά τη διάρκεια της πτήσης είναι ζωτικής σημασίας για αυτά. Το Soyuz MS-28 θα παραδώσει επίσης υλικά για τα ακόλουθα πειράματα: ▪️ MSC-2 – μελετά πώς το διάστημα επηρεάζει έναν υποτύπο βλαστοκυττάρων που μπορούν να μετασχηματιστούν σε οστικά και χόνδρινα κύτταρα (πιθανώς για τη χρήση εμφυτευμάτων που μοιάζουν με ιστούς). ▪️ Το "LASMA" παρατηρεί αλλαγές στη ροή του τριχοειδούς αίματος και στον μεταβολισμό σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας. ▪️ Το "Cytomechanarium" μελετά τις επιπτώσεις της κοσμικής ακτινοβολίας και της μικροβαρύτητας στα αναπαραγωγικά κύτταρα των μυγών των φρούτων. ▪️ Το "PHAGEN" δοκιμάζει την αντοχή των βακτηριοφάγων ιών στις διαστημικές συνθήκες (μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως ανάλογο αντιβιοτικού). Το "Cascade" μελετά τη διαδικασία καλλιέργειας μικροβιακών, ζωικών και ανθρώπινων κυττάρων σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας. Η εκτόξευση του επανδρωμένου διαστημοπλοίου Soyuz MS-28 έχει προγραμματιστεί για τις 27 Νοεμβρίου. Η πτήση θα ακολουθήσει ένα υπερταχύ μοτίβο (δύο τροχιές γύρω από τη Γη) και θα διαρκέσει μόνο περίπου τρεις ώρες. https://vk.com/rsc_energia?w=wall-167742670_23594 Ο πύραυλος Soyuz εκτοξεύτηκε καθώς ο Cygnus σταθμεύει μακριά από τον σταθμό. Ένας πύραυλος Soyuz έφτασε σήμερα στην εξέδρα εκτόξευσης στο Κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ στο Καζακστάν, για να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για την απογείωση τριών νέων μελών του πληρώματος στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό , την Ημέρα των Ευχαριστιών . Ο αστροναύτης της NASA, Κρις Γουίλιαμς , και οι κοσμοναύτες της Roscosmos, Σεργκέι Κουντ-Σβερτσκόφ και Σεργκέι Μικάεφ, έχουν προγραμματίσει την απογείωσή τους με το διαστημόπλοιο Soyuz MS-28 στις 4:27 π.μ. EDT (3:27 μ.μ. ώρα Μπαϊκονούρ) την Πέμπτη 27 Νοεμβρίου . Θα τεθούν σε τροχιά γύρω από τη Γη δύο φορές πριν προσδεθούν στη μονάδα Rassvet στις 7:38 π.μ. την ίδια ημέρα, ξεκινώντας μια οκτάμηνη διαστημική ερευνητική αποστολή.Το διαστημόπλοιο Cygnus XL , που υποστηρίζει την αποστολή εμπορικών υπηρεσιών ανεφοδιασμού Northrop Grumman-23 για τη NASA, απεγκαταστάθηκε σήμερα από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Θα παραμείνει συνδεδεμένο με τον ρομποτικό βραχίονα Canadarm2 του σταθμού μέχρι τη Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου, ανοίγοντας τον δρόμο για την άφιξη του επανδρωμένου διαστημοπλοίου Soyuz MS-28 της Roscosmos την Πέμπτη. Η NASA, η Northrop Grumman και η Roscosmos συντόνισαν την κίνηση του διαστημικού σκάφους για να αποτρέψουν τυχόν περιττά δομικά φορτία στον Cygnus XL και τις ηλιακές του συστοιχίες όταν το διαστημόπλοιο Soyuz MS-28 αγκυροβολήσει στη μονάδα Rassvet, η οποία είναι η παρακείμενη θύρα σύνδεσης. Ο υπεύθυνος ρομποτικής στο Κέντρο Ελέγχου Αποστολών στο Διαστημικό Κέντρο Johnson της NASA στο Χιούστον ολοκλήρωσε τον ελιγμό, ενώ οι αστροναύτες της υπηρεσίας Jonny Kim και Zena Cardman παρακολουθούσαν από το εσωτερικό του διαστημικού σταθμού. Το Cygnus XL θα επανασυνδεθεί στον διαστημικό σταθμό την 1η Δεκεμβρίου και θα παραμείνει εκεί μέχρι τον Μάρτιο του 2026, οπότε και έχει προγραμματιστεί να αναχωρήσει και να απορρίψει αρκετές χιλιάδες λίβρες σκουπιδιών κατά την καταστροφική επανείσοδό του στην ατμόσφαιρα της Γης. Ο Κιμ νωρίτερα εργάστηκε πάνω στην προηγμένη συσκευή άσκησης με αντίσταση για ένα μέρος της έρευνας CIPHER που μελετά την καρδιοαναπνευστική φυσική, τη μυϊκή δύναμη και την αντοχή στη μικροβαρύτητα. Ο Κάρντμαν έγχυσε αέριο σε μια εξειδικευμένη δεξαμενή για ένα πείραμα φυσικής ρευστών που δοκιμάζει τρόπους προστασίας υπερψυγμένων υγρών ή κρυογονικών υγρών στο διάστημα.Οι μηχανικοί πτήσης Mike Fincke της NASA και Kimiya Yui της JAXA (Ιαπωνική Υπηρεσία Αεροδιαστημικής Εξερεύνησης) συνεργάστηκαν τη Δευτέρα και συνέχισαν την εκφόρτωση μερικών από τις χιλιάδες λίβρες νέας επιστήμης και προμηθειών που παραδόθηκαν στο διαστημόπλοιο μεταφοράς φορτίου HTV-X1 στις 29 Οκτωβρίου. Ο Yui εξοικειώθηκε επίσης με τη λειτουργία των ρομποτικών βοηθών Astrobee πριν αντικαταστήσει εξαρτήματα μέσα στο μπάνιο της μονάδας Tranquility , ή αλλιώς το διαμέρισμα αποβλήτων και υγιεινής. Ο Fincke εκπαιδεύτηκε επίσης στη χρήση των Astrobee και στη συνέχεια ρύθμισε το μικροσκόπιο φθορισμού για να παρατηρεί πώς συμπεριφέρονται τα σωματίδια μέσα στα υγρά .Οι κοσμοναύτες της Roscosmos, Σεργκέι Ριζίκοφ και Αλεξέι Ζουμπρίτσκι, Διοικητής του Σταθμού και Μηχανικός Πτήσης αντίστοιχα, δοκίμασαν τη στολή αρνητικής πίεσης στο κάτω μέρος του σώματος για την ικανότητά της να αντιστρέφει τη ροή των σωματικών υγρών προς το κεφάλι ενός μέλους του πληρώματος, η οποία προκαλείται από το διάστημα. Τα αποτελέσματα μπορεί να αποτρέψουν την πίεση στο κεφάλι και τα μάτια που προκαλείται από τη μικροβαρύτητα και να βοηθήσουν τα πληρώματα να προσαρμοστούν ταχύτερα στην επιστροφή στη βαρύτητα της Γης. Ο μηχανικός πτήσης της Roscosmos, Όλεγκ Πλατόνοφ, φορούσε γυαλιά εικονικής πραγματικότητας και αισθητήρες ενώ ανταποκρινόταν σε οπτικά σήματα για να παρατηρήσει πώς η όρασή του και η αίσθηση ισορροπίας του προσαρμόζονται στη μικροβαρύτητα. Μάθετε περισσότερα για τις δραστηριότητες του διαστημικού σταθμού ακολουθώντας το ιστολόγιο του διαστημικού σταθμού , @space_station στο X, καθώς και τους λογαριασμούς του ISS στο Facebook και στο Instagram . https://www.nasa.gov/blogs/spacestation/2025/11/24/soyuz-rocket-rolls-out-as-cygnus-parks-away-from-station/ Ο πύραυλος Soyuz ανυψώνεται κάθετα, τη Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2025, στην εξέδρα εκτόξευσης 31 του κοσμοδρόμου του Μπαϊκονούρ στο Καζακστάν. Τα μέλη του πληρώματος της Αποστολής 74: ο αστροναύτης της NASA, Κρις Γουίλιαμς, και οι κοσμοναύτες της Roscosmos, Σεργκέι Κουντ-Σβερτσκόφ και Σεργκέι Μικάεφ, έχουν προγραμματιστεί να εκτοξευθούν με το διαστημόπλοιό τους Soyuz MS-28 στις 27 Νοεμβρίου.

Η αποστολή ESCAPADE της NASA με προορισμό τον Άρη τράβηξε τις πρώτες «selfies» Περίπου μια εβδομάδα μετά την εκτόξευσή της, η αποστολή ESCAPADE (Escape and Plasma Acceleration and Dynamics Explorers) της NASA έχει ήδη καταγράψει τις πρώτες της εικόνες: ένα ζευγάρι αυτοπροσωπογραφιών που δείχνουν μέρος του διαστημοπλοίου καθώς οι δίδυμοι εξερευνητές απομακρύνονται με ταχύτητα από τη Γη.Στις 21 Νοεμβρίου, ένα από τα δύο διαστημόπλοια ESCAPADE χρησιμοποίησε τις κάμερες του Συστήματος Ορατής και Υπέρυθρης Παρατήρησης (VISIONS), που παρέχονται από το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Αριζόνα στο Φλάγκσταφ, για να καταγράψει αυτές τις εικόνες, που δείχνουν μέρος ενός ηλιακού πάνελ στο διαστημόπλοιο.Οι εικόνες αποδεικνύουν ότι οι κάμερες λειτουργούν καλά. Η εικόνα στο ορατό φως υποδηλώνει επίσης ότι το διαστημόπλοιο θα πρέπει να έχει την ευαισθησία να απεικονίσει το σέλας του Άρη από την τροχιά του. Η υπέρυθρη κάμερα θα χρησιμοποιηθεί στον Άρη για να κατανοήσουμε καλύτερα πώς τα υλικά στην επιφάνεια θερμαίνονται και ψύχονται κατά τη διάρκεια του κύκλου ημέρας-νύχτας του Άρη και κατά τη διάρκεια των εποχών του πλανήτη.Το δεύτερο διαστημόπλοιο ESCAPADE τράβηξε επίσης με επιτυχία τις πρώτες του φωτογραφίες, αλλά είχε ως στόχο το βαθύ διάστημα, επομένως οι εικόνες ήταν απλώς μαύρες.Το δίδυμο διαστημόπλοιο ESCAPADE, που κατασκευάστηκε από την Rocket Lab και τελικά κατευθύνθηκε προς τον Άρη, εκτοξεύτηκε στις 13 Νοεμβρίου με έναν πύραυλο Blue Origin New Glenn από τον Διαστημικό Σταθμό Cape Canaveral στη Φλόριντα. Μόλις το διαστημόπλοιο ESCAPADE φτάσει στον Άρη, θα μελετήσει πώς ένα ρεύμα ύλης με ταχύτητα ενός εκατομμυρίου μιλίων ανά ώρα που ρέει από τον Ήλιο, γνωστό ως ηλιακός άνεμος, αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του Άρη και πώς αυτό οδηγεί στην απώλεια ατμόσφαιρας στον Κόκκινο Πλανήτη.Πριν όμως κατευθυνθούν προς τον Άρη, τα δύο διαστημόπλοια ακολουθούν μια τροχιά «περιπλανώμενα» ή «εγγύτητας με τη Γη» γύρω από μια τοποθεσία στο διάστημα, περίπου ένα εκατομμύριο μίλια μακριά από τη Γη, που ονομάζεται σημείο Lagrange 2. Τον Νοέμβριο του 2026, θα επιστρέψουν στη Γη για να χρησιμοποιήσουν τη βαρύτητα του πλανήτη μας για να φτάσουν στον Άρη. Θα φτάσουν στον Κόκκινο Πλανήτη τον Σεπτέμβριο του 2027. https://science.nasa.gov/blogs/escapade/2025/11/24/nasas-mars-bound-escapade-mission-captures-first-selfies/ Αυτές οι εικόνες δείχνουν την πλευρά ενός ηλιακού πάνελ σε ένα από τα δύο διαστημόπλοια ESCAPADE της NASA. Η εικόνα στα αριστερά προέρχεται από την κάμερα ορατού φωτός του διαστημοπλοίου. Η εικόνα στα δεξιά τραβήχτηκε με την υπέρυθρη κάμερα του, δείχνοντας ποια μέρη της συστοιχίας είναι θερμότερα (κίτρινο και πορτοκαλί) και ψυχρότερα (μωβ και μαύρο). Οι εικόνες τραβήχτηκαν στις 21 Νοεμβρίου 2025, μόλις οκτώ ημέρες μετά την εκτόξευση της αποστολής.

Η NASA και η NOAA κατατάσσουν την τρύπα του όζοντος του 2025 ως την 5η μικρότερη από το 1992 Αν και ηπειρωτικής κλίμακας, η τρύπα του όζοντος πάνω από την Ανταρκτική ήταν μικρή το 2025 σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια και παραμένει σε καλό δρόμο για να ανακάμψει αργότερα αυτόν τον αιώνα, ανέφεραν η NASA και η Εθνική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (NOAA). Η τρύπα φέτος ήταν η πέμπτη μικρότερη από το 1992, το έτος που άρχισε να ισχύει μια ιστορική διεθνής συμφωνία για τη σταδιακή κατάργηση των χημικών ουσιών που καταστρέφουν το όζον.Στο αποκορύφωμα της φετινής περιόδου εξάντλησης του όζοντος, από τις 7 Σεπτεμβρίου έως τις 13 Οκτωβρίου, η μέση έκταση της τρύπας του όζοντος ήταν περίπου 7,23 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια (18,71 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα) - δηλαδή διπλάσια από την έκταση των ηπειρωτικών Ηνωμένων Πολιτειών. Η τρύπα του όζοντος του 2025 ήδη διαλύεται, σχεδόν τρεις εβδομάδες νωρίτερα από το συνηθισμένο κατά την τελευταία δεκαετία.Η τρύπα έφτασε στη μεγαλύτερη ημερήσια έκτασή της για το έτος στις 9 Σεπτεμβρίου, στα 8,83 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια (22,86 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα). Ήταν περίπου 30% μικρότερη από τη μεγαλύτερη τρύπα που παρατηρήθηκε ποτέ, η οποία σημειώθηκε το 2006, και είχε μέση έκταση 10,27 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια (26,60 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα).«Όπως είχε προβλεφθεί, βλέπουμε τις τρύπες του όζοντος να τείνουν να γίνονται μικρότερες σε έκταση από ό,τι ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 2000», δήλωσε ο Paul Newman, ανώτερος επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, στην κομητεία της Βαλτιμόρης, και επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας του όζοντος στο Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA στο Γκρίνμπελτ του Μέριλαντ. «Σχηματίζονται αργότερα μέσα στην εποχή και διαλύονται νωρίτερα. Αλλά έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε πριν ανακάμψει στα επίπεδα της δεκαετίας του 1980».Οι επιστήμονες της NASA και της NOAA αναφέρουν ότι η φετινή παρακολούθηση έδειξε ότι οι έλεγχοι στις χημικές ενώσεις που καταστρέφουν το όζον, οι οποίοι θεσπίστηκαν από το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ και τις επακόλουθες τροποποιήσεις, οδηγούν στη σταδιακή ανάκαμψη της στιβάδας του όζοντος στη στρατόσφαιρα, η οποία παραμένει σε τροχιά πλήρους ανάκαμψης αργότερα αυτόν τον αιώνα.Το πλούσιο σε όζον στρώμα λειτουργεί ως πλανητικό αντηλιακό που βοηθά στην προστασία της ζωής από την επιβλαβή υπεριώδη (UV) ακτινοβολία του Ήλιου. Βρίσκεται στη στρατόσφαιρα, η οποία βρίσκεται μεταξύ 7 και 51 μιλίων πάνω από την επιφάνεια της Γης. Το μειωμένο όζον επιτρέπει σε περισσότερες ακτίνες UV να φτάσουν στην επιφάνεια, με αποτέλεσμα ζημιές στις καλλιέργειες καθώς και αυξημένα κρούσματα καρκίνου του δέρματος και καταρράκτη, μεταξύ άλλων αρνητικών επιπτώσεων στην υγεία.Η διαδικασία καταστροφής του όζοντος ξεκινά όταν ανθρωπογενείς ενώσεις που περιέχουν χλώριο και βρώμιο ανεβαίνουν ψηλά στη στρατόσφαιρα, μίλια πάνω από την επιφάνεια της Γης. Απαλλαγμένα από τους μοριακούς δεσμούς τους από την πιο έντονη υπεριώδη ακτινοβολία, τα μόρια που περιέχουν χλώριο και βρώμιο συμμετέχουν στη συνέχεια σε αντιδράσεις που καταστρέφουν τα μόρια του όζοντος. Οι χλωροφθοράνθρακες και άλλες ενώσεις που καταστρέφουν το όζον χρησιμοποιούνταν κάποτε ευρέως σε αεροζόλ, αφρούς, κλιματιστικά και ψυγεία. Το χλώριο και το βρώμιο από αυτές τις ενώσεις μπορούν να παραμείνουν στην ατμόσφαιρα για δεκαετίες έως αιώνες.«Από την κορύφωσή τους γύρω στο έτος 2000, τα επίπεδα των ουσιών που καταστρέφουν το όζον στην στρατόσφαιρα της Ανταρκτικής έχουν μειωθεί κατά περίπου το ένα τρίτο, σε σχέση με τα επίπεδα πριν από την τρύπα του όζοντος», δήλωσε ο Stephen Montzka, ανώτερος επιστήμονας στο Εργαστήριο Παγκόσμιας Παρακολούθησης της NOAA . Στο πλαίσιο του Πρωτοκόλλου του Μόντρεαλ του 1987, οι χώρες συμφώνησαν να αντικαταστήσουν τις ουσίες που καταστρέφουν το όζον με λιγότερο επιβλαβείς εναλλακτικές λύσεις. «Η φετινή τρύπα θα ήταν περισσότερο από ένα εκατομμύριο τετραγωνικά μίλια μεγαλύτερη αν υπήρχε ακόμα τόσο χλώριο στη στρατόσφαιρα όσο υπήρχε πριν από 25 χρόνια», είπε ο Νιούμαν.Ωστόσο, οι πλέον απαγορευμένες χημικές ουσίες παραμένουν σε παλιά προϊόντα, όπως η μόνωση κτιρίων, και σε χώρους υγειονομικής ταφής. Καθώς οι εκπομπές από αυτές τις παλαιές χρήσεις μειώνονται με την πάροδο του χρόνου, οι προβλέψεις δείχνουν ότι η τρύπα του όζοντος πάνω από την Ανταρκτική θα ανακάμψει γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 2060.Η NASA και η NOAA είχαν προηγουμένως αξιολογήσει τη σοβαρότητα της τρύπας του όζοντος χρησιμοποιώντας ένα χρονικό πλαίσιο που χρονολογείται από το 1979, όταν οι επιστήμονες άρχισαν να παρακολουθούν τα επίπεδα του όζοντος στην Ανταρκτική με δορυφόρους. Χρησιμοποιώντας αυτό το μεγαλύτερο σε διάρκεια ρεκόρ, η φετινή έκταση της τρύπας του όζοντος κατατάχθηκε 14η μικρότερη σε διάστημα 46 ετών παρατηρήσεων.Παράγοντες όπως η θερμοκρασία, ο καιρός και η ισχύς του ανέμου που περιβάλλει την Ανταρκτική, γνωστή ως πολική δίνη, επηρεάζουν επίσης τα επίπεδα του όζοντος από χρόνο σε χρόνο. Μια ασθενέστερη από το κανονικό πολική δίνη αυτόν τον Αύγουστο βοήθησε να διατηρηθούν οι θερμοκρασίες πάνω από το μέσο όρο και πιθανότατα συνέβαλε σε μια μικρότερη τρύπα του όζοντος, δήλωσε η Λόρα Τσιάστο, μετεωρολόγος στο Κέντρο Πρόβλεψης Κλίματος της NOAA .Οι ερευνητές παρακολουθούν το στρώμα του όζοντος σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιώντας όργανα στον δορυφόρο Aura της NASA , τους δορυφόρους NOAA-20 και NOAA-21 , και τον δορυφόρο Suomi National Polar-orbiting Partnership , τον οποίο λειτουργούν από κοινού η NASA και η NOAA.Οι επιστήμονες της NOAA χρησιμοποιούν επίσης όργανα που μεταφέρονται σε μετεωρολογικά μπαλόνια και όργανα επιφάνειας που κοιτούν προς τα πάνω για να μετρήσουν το στρατοσφαιρικό όζον ακριβώς πάνω από το Ατμοσφαιρικό Βασικό Παρατηρητήριο του Νότιου Πόλου . Τα δεδομένα από τα μπαλόνια έδειξαν ότι η συγκέντρωση του όζοντος έφτασε στη χαμηλότερη τιμή των 147 Μονάδων Ντόμπσον φέτος στις 6 Οκτωβρίου. Η χαμηλότερη τιμή που καταγράφηκε ποτέ πάνω από τον Νότιο Πόλο ήταν 92 Μονάδες Ντόμπσον τον Οκτώβριο του 2006.Η Μονάδα Ντόμπσον είναι μια μέτρηση που υποδεικνύει τον συνολικό αριθμό μορίων όζοντος που υπάρχουν σε όλη την ατμόσφαιρα πάνω από μια συγκεκριμένη τοποθεσία. Μια μέτρηση 100 Μονάδων Ντόμπσον αντιστοιχεί σε ένα στρώμα καθαρού όζοντος πάχους 1 χιλιοστού — περίπου όσο ένα δεκάρα — σε κανονικές συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης. Δείτε την τελευταία κατάσταση του στρώματος του όζοντος πάνω από την Ανταρκτική με το όζον watch της NASA . https://science.nasa.gov/earth/nasa-noaa-rank-2025-ozone-hole-as-5th-smallest-since-1992/ Αυτός ο χάρτης δείχνει το μέγεθος και το σχήμα της τρύπας του όζοντος πάνω από τον Νότιο Πόλο την ημέρα της μέγιστης έκτασής της το 2025. Μέτριες απώλειες όζοντος (πορτοκαλί) είναι ορατές σε περιοχές με πιο ισχυρές απώλειες όζοντος (κόκκινο). Οι επιστήμονες περιγράφουν την «τρύπα» του όζοντος ως την περιοχή στην οποία οι συγκεντρώσεις όζοντος πέφτουν κάτω από το ιστορικό όριο των 220 μονάδων Dobson Οι επιστήμονες της NOAA εκτοξεύουν ένα μετεωρολογικό μπαλόνι που μεταφέρει μια οζονόσφαιρα κοντά στον Νότιο Πόλο τον Σεπτέμβριο του 2025

Αποκρυπτογραφήθηκαν οι μυστηριώδεις δομές στο κέντρο της Γης που συνδέονται με το πώς ο πλανήτης έγινε φιλικός στη ζωή. Για πολλά χρόνια, οι επιστήμονες δυσκολεύονταν να κατανοήσουν δύο τεράστιους και αινιγματικούς σχηματισμούς κρυμμένους βαθιά μέσα στον πλανήτη. Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Nature Geoscience» ερευνητική ομάδα συνέδεσε ασυνήθιστες γεωλογικές δομές στα έγκατα της Γης με την… πυρίμαχη προέλευση του πλανήτη και τη μοναδική του ικανότητα να φιλοξενεί ζωή.Για πολλά χρόνια, οι επιστήμονες δυσκολεύονταν να κατανοήσουν δύο τεράστιους και αινιγματικούς σχηματισμούς κρυμμένους βαθιά μέσα στον πλανήτη. Το τεράστιο μέγεθός τους και τα ασυνήθιστα χαρακτηριστικά τους καθιστούν δύσκολη τη συμφιλίωσή τους με τις παραδοσιακές ιδέες σχετικά με το πώς διαμορφώθηκε η Γη. Η νέα μελέτη παρουσιάζει μια πειστική νέα ερμηνεία αυτών των δομών και του τρόπου με τον οποίο μπορεί να επηρέασαν τη μακροπρόθεσμη κατοικησιμότητα της Γης.Οι σχηματισμοί αυτοί γνωστοί ως «μεγάλες επαρχίες χαμηλής ταχύτητας διάτμησης και ζώνες υπερβολικά χαμηλής ταχύτητας» βρίσκονται στο όριο μεταξύ μανδύα και πυρήνα σχεδόν τρεις χιλιάδες χλμ. κάτω από την επιφάνεια. Οι μεν «επαρχίες» είναι τεράστιες περιοχές εξαιρετικά θερμού και πυκνού υλικού, μία κάτω από την Αφρική και μία κάτω από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Οι ζώνες υπερβολικά χαμηλής ταχύτητας εμφανίζονται ως λεπτές, λιωμένες «κηλίδες» που κάθονται απευθείας πάνω στον πυρήνα, μοιάζοντας με λίμνες λάβας. Και οι δύο τύποι επιβραδύνουν σημαντικά τα σεισμικά κύματα, κάτι που δείχνει ότι η χημική τους σύσταση διαφέρει από εκείνη του υπόλοιπου μανδύα.«Δεν είναι τυχαίες ιδιορρυθμίες. Είναι δακτυλικά αποτυπώματα της πρώιμης ιστορίας της Γης. Αν καταλάβουμε γιατί υπάρχουν, μπορούμε να καταλάβουμε πώς σχηματίστηκε ο πλανήτης μας και γιατί έγινε κατοικήσιμος» αναφέρει ο Γιοσινόρι Μιγιαζάκι επιστήμονας γεωδυναμικής στο αμερικανικό Πανεπιστήμιο Rutgers, επικεφαλής της μελέτης. Ένας πλανήτης γεννημένος από έναν ωκεανό μάγματος Σύμφωνα με τους ερευνητές η Γη ήταν καλυμμένη από έναν παγκόσμιο ωκεανό μάγματος πριν από δισεκατομμύρια χρόνια. Καθώς ο πλανήτης ψύχθηκε οι επιστήμονες περίμεναν ότι ο μανδύας θα αναπτυσσόταν σε διακριτά στρώματα διαφορετικής χημικής σύστασης, όπως όταν ο παγωμένος χυμός χωρίζεται σε ένα ζαχαρούχο και ένα υδαρές στρώμα. Ωστόσο σεισμικές παρατηρήσεις δείχνουν ότι τέτοια σαφής στρωμάτωση δεν σχηματίστηκε ποτέ.Αντί γι’ αυτό, οι μεγάλες επαρχίες χαμηλής ταχύτητας διάτμησης και οι ζώνες υπερβολικά χαμηλής ταχύτητας συγκεντρώθηκαν ως ακανόνιστες συσσωρεύσεις κοντά στον πυθμένα του μανδύα. «Αυτή η αντίφαση ήταν το σημείο εκκίνησης. Αν ξεκινήσουμε από τον ωκεανό μάγματος και κάνουμε τους υπολογισμούς, δεν παίρνουμε αυτό που βλέπουμε σήμερα στον μανδύα της Γης. Κάτι έλειπε» λέει ο Μιγιαζάκι.Οι συνεργάτες του κατέληξαν ότι το χαμένο κομμάτι είναι ο ίδιος ο πυρήνας. Το μοντέλο τους υποστηρίζει ότι με την πάροδο δισεκατομμυρίων ετών, στοιχεία όπως το πυρίτιο και το μαγνήσιο διέρρευσαν από τον πυρήνα στον μανδύα, αναμιγνύοντάς τον και εμποδίζοντας τον σχηματισμό ισχυρής χημικής στρωμάτωσης.Αυτή η έγχυση υλικών θα μπορούσε να εξηγήσει τη μοναδική σύσταση των μεγάλων επαρχιών χαμηλής ταχύτητας διάτμησης και των ζωνών υπερβολικά χαμηλής ταχύτητας, που μπορεί να θεωρηθούν στερεοποιημένα υπολείμματα ενός «βασικού ωκεανού μάγματος» μολυσμένου από υλικό του πυρήνα. «Αυτό που προτείναμε είναι ότι ίσως προέρχεται από υλικό που διαρρέει από τον πυρήνα», είπε ο Miyazaki. «Αν προσθέσεις το συστατικό του πυρήνα, μπορείς να εξηγήσεις αυτό που βλέπουμε τώρα» αναφέρουν οι ερευνητές. Επιπτώσεις για την εξέλιξη και την κατοικησιμότητα της Γης Η ανακάλυψη αφορά κάτι περισσότερο από τη χημεία του εσωτερικού της Γης υποστηρίζει ο Μιγιαζάκι. Οι αλληλεπιδράσεις πυρήνα–μανδύα μπορεί να επηρέασαν τον ρυθμό ψύξης της Γης, την ηφαιστειακή δραστηριότητα και ακόμη και την εξέλιξη της ατμόσφαιρας. Αυτό θα μπορούσε να συμβάλει στο να κατανοήσουμε γιατί η Γη έχει ωκεανούς και ζωή, ενώ η Αφροδίτη είναι ένας καυτός θερμοκήπιος και ο Άρης μια παγωμένη έρημος.«Η Γη έχει νερό, ζωή και μια σχετικά σταθερή ατμόσφαιρα», είπε. «Η ατμόσφαιρα της Αφροδίτης είναι εκατό φορές παχύτερη από της Γης και αποτελείται κυρίως από διοξείδιο του άνθρακα, ενώ ο Άρης έχει πολύ λεπτή ατμόσφαιρα. Δεν κατανοούμε πλήρως γιατί συμβαίνει αυτό. Αλλά ό,τι συμβαίνει στο εσωτερικό ενός πλανήτη δηλαδή πώς ψύχεται, πώς εξελίσσονται τα στρώματά του μπορεί να αποτελεί μεγάλο μέρος της απάντησης».Συνδυάζοντας σεισμικά δεδομένα, φυσική ορυκτών και γεωδυναμική μοντελοποίηση, η μελέτη επαναπροσδιόρισε τις μεγάλες επαρχίες χαμηλής ταχύτητας διάτμησης και τις ζώνες υπερβολικά χαμηλής ταχύτητας ως κρίσιμα στοιχεία για τις διαδικασίες διαμόρφωσης της Γης. Οι δομές αυτές μπορεί ακόμη να τροφοδοτούν ηφαιστειακά hotspot όπως η Χαβάη και η Ισλανδία, συνδέοντας το βαθύ εσωτερικό της Γης με την επιφάνειά της. «Αυτή η εργασία είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πώς ο συνδυασμός πλανητικής επιστήμης, γεωδυναμικής και φυσικής ορυκτών μπορεί να μας βοηθήσει να λύσουμε μερικά από τα αρχαιότερα μυστήρια της Γης. Η ιδέα ότι ο βαθύς μανδύας μπορεί ακόμη να διατηρεί τη χημική μνήμη των πρώιμων αλληλεπιδράσεων πυρήνα–μανδύα ανοίγει νέους δρόμους για την κατανόηση της μοναδικής εξέλιξης της Γης» αναφέρει Τζίε Νταγκ από το Πανεπιστήμιο Πρίνστον, συν-συγγραφέας της μελέτης.Βασιζόμενοι σε αυτή την ιδέα, οι ερευνητές λένε ότι κάθε νέο στοιχείο βοηθά να συμπληρωθούν τα κενά στην πρώιμη ιστορία της Γης, μετατρέποντας διάσπαρτες ενδείξεις σε μια πιο καθαρή εικόνα της εξέλιξής της. «Ακόμη και με πολύ λίγες ενδείξεις, αρχίζουμε να χτίζουμε μια ιστορία που βγάζει νόημα. Αυτή η μελέτη μας δίνει λίγη παραπάνω βεβαιότητα για το πώς εξελίχθηκε η Γη και γιατί είναι τόσο ξεχωριστή» καταλήγει ο Μιγιαζάκι. https://www.naftemporiki.gr/techscience/2038089/apokryptografthikan-oi-mystiriodeis-domes-sto-kentro-tis-gis-poy-syndeontai-me-to-pos-o-planitis-egine-filikos-sti-zoi/ Νέα ευρήματα επιβεβαιώνουν ότι η Αφρική βρίσκεται σε φάση διάσπασης; Αναμένεται η ήπειρος να γίνει δύο κομμάτια που θα χωρίζονται από έναν νέο ωκεανό. Μια νέα μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Journal of African Earth Sciences» επιβεβαιώνει σειρά μελετών το τελευταίο χρονικό διάστημα που αναφέρουν ότι η Αφρική διασπάται και παρέχει νέα στοιχεία για αυτό το εντυπωσιακό γεωλογικό φαινόμενο.Πριν από λίγους μήνες ερευνητική ομάδα με επικεφαλής επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Σουόνσι παρουσίασε μια μελέτη η οποία κάνει λόγο για ένα γιγάντιο ρήγμα που διασχίζει την Αφρική από τα βορειοανατολικά προς τα νότια. Το ρήγμα αυτό θα μπορούσε σύμφωνα με τους ερευνητές να διαμελίσει την ήπειρο αφήνοντας την ανατολική Αφρική με τη δική της ακτογραμμή χωρισμένη από την υπόλοιπη ήπειρο και τελικά η αφρικανική ήπειρος θα γίνει δύο κομμάτια που θα χωρίζονται από ένα νέο ωκεανό.Στο ζήτημα αυτό επανέρχονται επιστήμονες του Πανεπιστημίου Keele στη Βρετανία οι οποίοι επιβεβαιώνουν ότι η Αφρική χωρίζεται στα δύο και ότι ο διαχωρισμός πιθανότατα ξεκίνησε πριν από δεκάδες εκατομμύρια χρόνια.Οι ερευνητές κατέληξαν στα συμπεράσματα τους μελετώντας μαγνητικά δεδομένα τα οποία υποδεικνύουν στοιχεία γεωλογικού διαχωρισμού ανάμεσα στην Αφρική και την Αραβία. Οι δύο αυτές χερσαίες μάζες ήταν κάποτε ενωμένες σαν κομμάτια παζλ, αλλά μια σταδιακή διαδικασία τις τράβηξε μακριά. Ο διαχωρισμός αυτός διαπερνά την Αφρική από τα βορειοανατολικά προς τα νότια, σαν φερμουάρ, συνοδευόμενος από ηφαιστειότητα και σεισμική δραστηριότητα.Όταν η διαδικασία ολοκληρωθεί, σε πέντε έως δέκα εκατομμύρια χρόνια, η Αφρική θα αποτελείται από δύο ηπείρους. Η μεγαλύτερη, στα δυτικά, θα περιλαμβάνει χώρες όπως η Αίγυπτος, η Αλγερία, η Νιγηρία, η Γκάνα και η Ναμίμπια, ενώ η μικρότερη στα ανατολικά θα περιλαμβάνει τη Σομαλία, την Κένυα, την Τανζανία, τη Μοζαμβίκη και μεγάλο μέρος της Αιθιοπίας.«Αυτά τα ευρήματα μάς δίνουν μια μοναδική οπτική για το πώς ο πλανήτης μας αλλάζει και μεταβάλλεται αδιάκοπα κάτω από τα πόδια μας» δήλωσε ο καθηγητής Πίτερ Στάιλς γεωλόγος του Πανεπιστημίου Keele. Οι πλάκες Η θεωρία των τεκτονικών πλακών δείχνει ότι η διάταξη των ηπείρων στο παρελθόν ήταν πολύ διαφορετική. Πριν από εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια χρόνια, μεγαλύτερες τεκτονικές πλάκες διασπάστηκαν και απομακρύνθηκαν, δημιουργώντας νέο ωκεάνιο φλοιό και τους ωκεανούς που γνωρίζουμε σήμερα μέσα από τη διαδικασία της διάνοιξης θαλάσσιου βυθού.Οι ερευνητές αναφέρονται στο Ανατολικοαφρικανικό Ρήγμα, ένα από τα σημαντικότερα τεκτονικά χαρακτηριστικά της Αφρικής που προκαλείται από θραύση του φλοιού της Γης. Έχει μήκος περίπου 6,4 χιλιάδες χλμ., πλάτος 5-7 χλμ. και εκτείνεται από την Ιορδανία μέχρι τη Μοζαμβίκη. Εκτιμάται πώς όταν η Αφρική διαχωριστεί το χάσμα θα ακολουθήσει το μήκος αυτού του ρήγματος, περνώντας μέσα από τεράστιες λίμνες όπως η λίμνη Μαλάουι και η λίμνη Τουρκάνα.Για τη μελέτη, οι επιστήμονες επικεντρώθηκαν στην περιοχή Afar, όπου η Ερυθρά Θάλασσα συναντά τον Κόλπο του Άντεν. Η περιοχή αυτή είναι ένα σπάνιο σημείο της Γης όπου συναντώνται τρία τεκτονικά ρήγματα σχηματίζοντας ένα «τριπλό σημείο». Πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι εδώ βλέπουμε τα πρώτα στάδια της διάσπασης που έχει ήδη ξεκινήσει.Η έρευνα στηρίχθηκε σε μαγνητικά δεδομένα του 1968–69 από αερομεταφερόμενα όργανα. Με τη συνδυασμένη ανάλυση των παλιών δεδομένων με σύγχρονη τεχνολογία, η ομάδα βρήκε νέα στοιχεία σχετικά με το μαγνητικό πεδίο του φλοιού. Χρησιμοποίησαν δεδομένα από σαρωτές που μελετούν τον μαγνητικό χαρακτήρα του φλοιού σε υποθαλάσσιες οροσειρές. Όταν οι μαγνητικοί πόλοι της Γης αντιστρέφονται αφήνουν μαγνητικά «σήματα» στον φλοιό, παρόμοια με δακτυλίους δέντρων ή γραμμωτούς κώδικες.Η ανάλυση αποκάλυψε αρχαίες «λωρίδες» διάνοιξης θαλάσσιου βυθού ανάμεσα στην Αφρική και την Αραβία, δείχνοντας ότι ο διαχωρισμός ξεκίνησε πριν από δεκάδες εκατομμύρια χρόνια. Το ισχυρό μαγνητικό σήμα είναι ένδειξη αργού αλλά συνεχούς τεκτονικού ρηγματώματος κατά το οποίο ο φλοιός τεντώνεται και λεπταίνει μέχρι να ραγίσει σηματοδοτώντας τη γέννηση ενός νέου ωκεανού. Ο ρυθμός Ο διαχωρισμός προχωρά τόσο αργά που είναι αδύνατο να γίνει αντιληπτός από τους ανθρώπους. Σύμφωνα με τη δρ. Έμμα Γουότς, γεωχημικό του Πανεπιστημίου του Σουόνσι, ο ρυθμός είναι 5–16 χιλιοστά τον χρόνο στο βόρειο τμήμα του ρήγματος. «Η διαδικασία θα χρειαστεί αρκετά εκατομμύρια χρόνια για να ολοκληρωθεί» λέει η Γουότς.Με τη νέα μελέτη τα μαγνητικά δεδομένα της έρευνας του 1968 αναβιώνουν από μια αδικαιολόγητη αφάνεια» σημειώνουν οι ερευνητές προσθέτοντας ότι οι τεχνικές αυτές θα βοηθήσουν στη βαθύτερη κατανόηση της εξέλιξης της περιοχής και των πρώτων σταδίων δημιουργίας ωκεανών. https://www.naftemporiki.gr/techscience/2037655/nea-eyrimata-epivevaionoyn-oti-i-afriki-vrisketai-se-fasi-diamelismoy/

Νέα αρχιτεκτονική λειτουργίας επεξεργαστών υπόσχεται επανάσταση στην εκπαίδευση προηγμένων μοντέλων τεχνητής νοημοσύνης Η νέα προσέγγιση με χρήση φωτός φέρνει πιο κοντά την τεχνητή γενική νοημοσύνη που θα ξεπερνάει την ανθρώπινη νόηση. Επιστήμονες ανέπτυξαν μια θεμελιώδη αρχιτεκτονική για την επόμενη γενιά οπτικής πληροφορικής χρησιμοποιώντας φως αντί για ηλεκτρισμό για την τροφοδότηση των τσιπ κάτι που θα μπορούσε να φέρει επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο εκπαιδεύονται και λειτουργούν τα μοντέλα τεχνητής νοημοσύνης όπως τα μεγάλα γλωσσικά μοντέλα όπως το ChatGPT της OpenAI και το Gemini της Google.Στην καρδιά των μεγάλων γλωσσικών μοντέλων και όσων βασίζονται στη βαθιά μάθηση βρίσκεται μια δομή οργάνωσης που ονομάζεται «tensor», η οποία λειτουργεί σαν… συρταριέρα με αυτοκόλλητες σημειώσεις που δείχνουν ποια συρτάρια χρησιμοποιούνται περισσότερο.Όταν ένα μοντέλο τεχνητής νοημοσύνης εκπαιδεύεται να εκτελεί μια λειτουργία, όπως αναγνώριση εικόνας ή πρόβλεψη κειμένου, ταξινομεί τα δεδομένα μέσα σε αυτά τα tesnor. Στα σύγχρονα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης η ταχύτητα με την οποία τα μοντέλα μπορούν να επεξεργαστούν δεδομένα tensor (να κοιτάξουν τα συρτάρια) αποτελεί έναν θεμελιώδη περιορισμό που θέτει όριο στο πόσο μεγάλα μπορούν να γίνουν τα μοντέλα.Στη στάνταρτ τεχνολογία λειτουργίας που βασίζεται στο φως τα μοντέλα αναλύουν tensor ενεργοποιώντας διατάξεις λέιζερ πολλές φορές. Λειτουργούν σαν μια μηχανή που σαρώνει έναν γραμμωτό κώδικα για να μάθει τι περιέχει ένα πακέτο μόνο που σε αυτή την περίπτωση κάθε «πακέτο» αντιστοιχεί σε ένα μαθηματικό πρόβλημα. Η απαιτούμενη υπολογιστική ισχύς αυξάνεται ανάλογα με τις εγγενείς δυνατότητες των μοντέλων.Αν και η οπτική υπολογιστική είναι ταχύτερη και πιο ενεργειακά αποδοτική σε μικρή κλίμακα τα περισσότερα οπτικά συστήματα δεν μπορούν να λειτουργήσουν παράλληλα. Σε αντίθεση με τις μονάδες γραφικών (GPU) οι οποίες μπορούν να συνδεθούν μεταξύ τους ώστε να αυξηθεί εκθετικά η διαθέσιμη υπολογιστική ισχύς τα οπτικά συστήματα συνήθως λειτουργούν γραμμικά. Γι’ αυτό οι περισσότεροι προγραμματιστές απορρίπτουν την οπτική τεχνολογία υπολογιστών υπέρ των πλεονεκτημάτων της παράλληλης επεξεργασίας μέσω ηλεκτρονικού εξοπλισμού.Αυτό το πρόβλημα κλιμάκωσης είναι ο λόγος που τα πιο ισχυρά μοντέλα από εταιρείες όπως η OpenAI, η Anthropic, η Google και η xAI απαιτούν χιλιάδες GPU να λειτουργούν ταυτόχρονα για να εκπαιδευτούν και να λειτουργήσουν. Η νέα προσέγγιση Η νέα αρχιτεκτονική, που ονομάζεται Παράλληλος Οπτικός Πολλαπλασιασμός Μητρώων (POMMM) θα μπορούσε να εξαλείψει το πρόβλημα που κρατούσε πίσω την οπτική υπολογιστική. Σε αντίθεση με προηγούμενες μεθόδους πραγματοποιεί πολλαπλές διεργασίες tensor ταυτόχρονα με έναν μόνο παλμό λέιζερ.Το αποτέλεσμα είναι ένας θεμελιώδης σχεδιασμός υλικού για τεχνητή νοημοσύνη με δυνατότητα να αυξήσει την ταχύτητα επεξεργασίας tensor πέρα από τις σύγχρονες ηλεκτρονικές δυνατότητες, μειώνοντας ταυτόχρονα το ενεργειακό αποτύπωμα.Η μελέτη που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση «Nature Photonics» παρουσιάζει τα αποτελέσματα ενός πειραματικού πρωτοτύπου οπτικής υπολογιστικής καθώς και μια σειρά συγκριτικών δοκιμών με συμβατικές οπτικές μεθόδους και GPU. Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν έναν συγκεκριμένο συνδυασμό συμβατικών οπτικών εξαρτημάτων μαζί με μια νέα μέθοδο κωδικοποίησης και επεξεργασίας για να καταγράψουν και να αναλύσουν πακέτα tensor σε έναν μόνο παλμό λέιζερ.Κατάφεραν να κωδικοποιήσουν ψηφιακά δεδομένα στο πλάτος και στη φάση των φωτεινών κυμάτων, μετατρέποντας τα δεδομένα σε φυσικές ιδιότητες του οπτικού πεδίου με τα κύματα φωτός να συνδυάζονται ώστε να πραγματοποιούν μαθηματικές λειτουργίες όπως πολλαπλασιασμούς μητρώων ή tensor. Αυτές οι οπτικές λειτουργίες δεν απαιτούν πρόσθετη ενέργεια για να εκτελεστούν επειδή συμβαίνουν παθητικά καθώς το φως διαδίδεται. Αυτό εξαλείφει την ανάγκη για έλεγχο ή μεταγωγή κατά την επεξεργασία καθώς και την ενέργεια που θα χρειαζόταν για αυτές τις λειτουργίες.«Αυτή η προσέγγιση μπορεί να εφαρμοστεί σχεδόν σε κάθε οπτική πλατφόρμα. Στο μέλλον, σχεδιάζουμε να ενσωματώσουμε αυτό το υπολογιστικό πλαίσιο απευθείας σε φωτονικά τσιπ, επιτρέποντας σε επεξεργαστές βασισμένους στο φως να εκτελούν περίπλοκες εργασίες τεχνητής νοημοσύνης με εξαιρετικά χαμηλή κατανάλωση ενέργειας» λέει ο Ζιπέι Σαν επικεφαλής του Τμήματος Φωτονικής του Πανεπιστημίου Aalto στη Φιλανδία, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η προσέγγιση αυτή θα μπορούσε να ενσωματωθεί σε μεγάλες πλατφόρμες τεχνητής νοημοσύνης μέσα σε τρία έως πέντε χρόνια. Επιταχυντής τεχνητής γενικής νοημοσύνης Οι ερευνητές περιέγραψαν αυτή την πρόοδο ως βήμα προς την επόμενη γενιά Τεχνητής Γενικής Νοημοσύνης (AGI) ενός υποθετικού μελλοντικού συστήματος τεχνητής νοημοσύνης που θα είναι εξυπνότερο από τον άνθρωπο και θα μπορεί να μαθαίνει γενικά σε πολλούς τομείς, ανεξάρτητα από τα δεδομένα εκπαίδευσής του.«Αυτό θα δημιουργήσει μια νέα γενιά οπτικών συστημάτων υπολογιστικής, επιταχύνοντας σημαντικά πολύπλοκες εργασίες τεχνητής νοημοσύνης σε αμέτρητους τομείς» λένε οι ερευνητές. Αν και η μελέτη δεν αναφέρει συγκεκριμένα την AGI αναφέρεται αρκετές φορές στην γενικής χρήσης υπολογιστική.Η ιδέα ότι η κλιμάκωση των σημερινών τεχνικών ανάπτυξης τεχνητής νοημοσύνης αποτελεί έναν βιώσιμο δρόμο προς την AGI είναι πολύ διαδεδομένη σε ορισμένους κύκλους της επιστημονικής κοινότητας, Άλλοι επιστήμονες, όπως ο απερχόμενος επικεφαλής επιστήμονας τεχνητής νοημοσύνης της Metα Γιαν ΛεΚαν, διαφωνούν λέγοντας ότι τα μεγάλα γλωσσικά μοντέλα δεν θα φτάσουν ποτέ το επίπεδο AGI όσο κι αν κλιμακωθούν.Με το POMMM οι επιστήμονες λένε ότι ίσως έχουν αποκτήσει ένα κρίσιμο κομμάτι του παζλ του υλικού, ικανό να αφαιρέσει έναν από τους μεγαλύτερους περιορισμούς του πεδίου, επιτρέποντας την κλιμάκωση πολύ πέρα από τα θεμελιώδη όρια του σημερινού παραδείγματος. https://www.naftemporiki.gr/techscience/2038142/nea-architektoniki-leitoyrgias-epexergaston-yposchetai-epanastasi-stin-ekpaideysi-proigmenon-montelon-technitis-noimosynis/