Στιγμιότυπα Επιστημών από τον Διαστημικό Σταθμό του 2025. Το 2025 σηματοδοτεί μια ακόμη χρονιά που διευρύνει τα όρια της επιστημονικής έρευνας στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Πέρυσι, πάνω από 750 έρευνες διεξήχθησαν στον διαστημικό σταθμό, με την υποστήριξη επανδρωμένων αποστολών και οχημάτων ανεφοδιασμού που παρέδωσαν απαραίτητο φορτίο και πειράματα στο εργαστήριο σε τροχιά. Η φετινή έρευνα περιελάμβανε δοκιμές της ικανότητας του DNA να αποθηκεύει δεδομένα, την παραγωγή ζωτικών θρεπτικών συστατικών κατόπιν ζήτησης, την επίδειξη τεχνολογίας για την απομάκρυνση διαστημικών υπολειμμάτων και τη συντήρηση δορυφόρων, την προώθηση φαρμάκων επόμενης γενιάς και πολλά άλλα. Αστροναύτες από όλο τον κόσμο επισκέφθηκαν τον διαστημικό σταθμό για να συνεχίσουν την έρευνα που ωφελεί την ανθρωπότητα στη Γη και ανοίγει το δρόμο για μελλοντικές αποστολές εξερεύνησης, συμπεριλαμβανομένου του προγράμματος Artemis της NASA για την επιστροφή της ανθρωπότητας στη Σελήνη. Στις 2 Νοεμβρίου 2025, η NASA και οι διεθνείς εταίροι της ξεπέρασαν τα 25 χρόνια συνεχούς ανθρώπινης παρουσίας στον διαστημικό σταθμό, αναδεικνύοντας την αφοσίωση της ανθρωπότητας στην εξερεύνηση του διαστήματος και την επιστημονική ανακάλυψη.Πάνω από ένα εκατομμύριο φωτογραφίες τραβήχτηκαν στον διαστημικό σταθμό φέτος, καταγράφοντας πρωτοποριακή έρευνα, παρατηρώντας τη Γη από το διάστημα, ακόμη και καταγράφοντας κομήτες και άλλα ουράνια φαινόμενα. Γυρίστε πίσω και κοιτάξτε πίσω σε μια φωτογραφική ανασκόπηση του 2025 στον διαστημικό σταθμό. https://www.nasa.gov/image-article/2025-space-station-science-snapshots/ Η αστροναύτης της NASA, Ζένα Κάρντμαν, επεξεργάζεται δείγματα οστικών κυττάρων μέσα στο γάντι βιοεπιστημών της εργαστηριακής μονάδας Kibo.

Αυτές είναι οι πιο μυστηριώδεις φάλαινες του κόσμου – Τις ακούμε, αλλά σπανιότατα τις βλέπουμε. Καταδύονται σε βάθος έως και 3 χιλιομέτρων, σε έναν κόσμο απόλυτου σκότους. Εκεί, η όραση είναι άχρηστη. Πρόκειται για ένα από τα πιο αινιγματικά θηλαστικά του πλανήτη. Σπάνια εμφανίζονται στην επιφάνεια, καταδύονται βαθύτερα και για περισσότερο χρόνο από οποιοδήποτε άλλο θηλαστικό και, για δεκαετίες, παρέμεναν σχεδόν αόρατοι στην επιστήμη.Ο λόγος για τις ρυγχοφάλαινες – τις οποίες οι ερευνητές αρχίζουν μόλις να γνωρίζουν — όχι βλέποντάς τους, αλλά ακούγοντάς τους.Τον Ιούνιο του 2024, στα ήρεμα νερά ανοιχτά της Μπάχα Καλιφόρνια, η βιοακουστική επιστήμονας Ελίζαμπεθ Χέντερσον συμμετείχε σε αποστολή αναζήτησης ρυγχοφαλαινών. Σύμφωνα με το BBC για ημέρες, το πλήρωμα σάρωνε τον ορίζοντα χωρίς αποτέλεσμα. Όταν τελικά εμφανίστηκαν δύο νεαρά θηλαστικά δίπλα στο σκάφος, η έκπληξη ήταν διπλή: όχι μόνο εντοπίστηκαν, αλλά και έδειξαν περιέργεια — ανατρέποντας την πάγια πεποίθηση ότι τα είδη αυτά αποφεύγουν τα πλοία. Φάλαινες που ζουν στο σκοτάδι Οι φαλαινορύγχοι καταδύονται σε βάθος έως και 3 χιλιομέτρων, σε έναν κόσμο απόλυτου σκότους. Εκεί, η όραση είναι άχρηστη. Η επιβίωσή τους βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στον ήχο.Οι επιστήμονες γνωρίζουν σήμερα 24 είδη ρυγχοφαλαινών, που αντιστοιχούν περίπου στο ένα τέταρτο όλων των ειδών φαλαινών και δελφινιών. Κάποια από αυτά δεν έχουν παρατηρηθεί ποτέ ζωντανά — είναι γνωστά μόνο από εκβρασμούς, όπως επισημαίνεται στο ρεπορτάζ του BBC.Το γεγονός ότι ακόμη και τον 21ο αιώνα ανακαλύπτονται νέα θηλαστικά μεγέθους… αυτοκινήτου λέει πολλά για το πόσο άγνωστος παραμένει ο ωκεανός. Το «δακτυλικό αποτύπωμα» Το σημείο καμπής στην έρευνα ήταν η παθητική ακουστική παρακολούθηση. Με ειδικά υποβρύχια μικρόφωνα (υδρόφωνα), τοποθετημένα από λίγα μέτρα έως και 5.000 μέτρα βάθος, οι επιστήμονες καταγράφουν τα χαρακτηριστικά «κλικ» και «βουητά» που χρησιμοποιούν οι ρυγχοφάλαινες για ηχοεντοπισμό.Κάθε είδος έχει μοναδική ακουστική υπογραφή — ένα είδος ηχητικού δακτυλικού αποτυπώματος. Έτσι, ακόμη κι αν δεν φαίνονται ποτέ, μπορούν να αναγνωριστούν με ακρίβεια.Σε μια τέτοια περίπτωση, η ομάδα της Χέντερσον άκουσε έναν παλμό που θεωρούνταν ότι ανήκει σε απειλούμενο είδος. Όταν όμως συνδυάστηκε ο ήχος με γενετική ανάλυση, αποκαλύφθηκε κάτι απρόσμενο: επρόκειτο για τη φαλαινορύγχη με δόντια γκίνγκο, ένα είδος που δεν είχε ποτέ καταγραφεί ζωντανό στο φυσικό του περιβάλλον.Το ενδιαφέρον για τις ρυγχοφάλαινες εντάθηκε και για έναν ακόμη λόγο: τις μαζικές εκβρασμούς που έχουν συνδεθεί με στρατιωτικά σόναρ. Αν και ο μηχανισμός δεν είναι πλήρως κατανοητός, μια θεωρία υποστηρίζει ότι ο έντονος ήχος αναγκάζει τα θηλαστικά να αναδύονται απότομα, προκαλώντας φαινόμενα παρόμοια με τη νόσο των δυτών.Είναι μια οδυνηρή ειρωνεία: ο ήχος μπορεί να τα σκοτώνει — αλλά και να τα σώσει. Γιατί μέσω του ήχου, οι επιστήμονες αρχίζουν επιτέλους να χαρτογραφούν πληθυσμούς, μετακινήσεις και συμπεριφορές. Έρευνα χωρίς να τα ενοχλείς Σε αντίθεση με τις βιοψίες, που απαιτούν προσεκτική και περιορισμένη χρήση, τα υδρόφωνα δεν ενοχλούν καθόλου τα ζώα. Απλώς «ακούν». Αυτό σημαίνει ότι οι ερευνητές μπορούν να συλλέγουν δεδομένα χωρίς σκάφος, χωρίς οπτική επαφή και χωρίς ήρεμες καιρικές συνθήκες.«Στην πραγματικότητα, δεν χρειάζεται καν να τα δούμε», εξηγεί η Χέντερσον. «Αρκεί να τα ακούμε».Για τις φάλαινες που περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους βαθιά κάτω από την επιφάνεια, ο ήχος αποδεικνύεται το πιο αξιόπιστο παράθυρο στον κόσμο τους. Και χάρη σε αυτόν, οι πιο «αόρατες» φάλαινες του πλανήτη αρχίζουν επιτέλους να αποκτούν φωνή. https://www.naftemporiki.gr/green/wildlife/2052649/aytes-einai-oi-pio-mystiriodeis-falaines-toy-kosmoy-tis-akoyme-alla-spaniotata-tis-vlepoyme/         Στο χείλος της εξαφάνισης ο μεγάλος λευκός καρχαρίας στη Μεσόγειο. Παράνομη αλιεία και ανεπαρκής έλεγχος απειλούν το τελευταίο του καταφύγιο, προειδοποιούν επιστήμονες Ο μεγάλος λευκός καρχαρίας, ένα από τα πιο εμβληματικά αρπακτικά των θαλασσών, κινδυνεύει να εξαφανιστεί από τη Μεσόγειο.Αυτό είναι το συμπέρασμα νέας έρευνας Αμερικανών επιστημόνων, σε συνεργασία με τη βρετανική περιβαλλοντική οργάνωση Blue Marine Foundation, η οποία αποκαλύπτει ότι παρά τη διεθνή προστασία του είδους, καρχαρίες συνεχίζουν να αλιεύονται και να πωλούνται παράνομα σε αγορές της Βόρειας Αφρικής.Σύμφωνα με τους ερευνητές, τουλάχιστον 40 μεγάλοι λευκοί καρχαρίες σκοτώθηκαν μόνο το 2025 στις ακτές της Βόρειας Αφρικής — αριθμός εξαιρετικά υψηλός για έναν πληθυσμό που ήδη θεωρείται οριακός. Παράνομες αγορές, προστατευμένα είδη Ο μεγάλος λευκός καρχαρίας είναι ένα από τα περισσότερα από 20 είδη καρχαριών της Μεσογείου που προστατεύονται από διεθνείς συμφωνίες, γεγονός που καθιστά παράνομη τόσο την αλιεία όσο και την εμπορία τους.Ωστόσο, επιτόπια έρευνα σε αλιευτικά λιμάνια της Βόρειας Αφρικής έδειξε ότι προστατευόμενα είδη συνεχίζουν να εμφανίζονται σε ψαραγορές.Το BBC, σε συνεργασία με ειδικούς ανάλυσης οπτικού υλικού, επιβεβαίωσε βίντεο από μέσα κοινωνικής δικτύωσης που δείχνουν νεκρούς καρχαρίες να εκφορτώνονται σε λιμάνια της Αλγερία και της Τυνησία, συμπεριλαμβανομένων και άλλων απειλούμενων ειδών όπως ο βραχύπτερος μάκο. Το τελευταίο προπύργιο στη Μεσόγειο Επικεφαλής της έρευνας είναι ο Φρανσέσκο Φαρέτι, καθηγητής στο Virginia Tech, ο οποίος εξηγεί ότι οι πληθυσμοί καρχαριών στη Μεσόγειο έχουν καταρρεύσει τις τελευταίες δεκαετίες λόγω εντατικής βιομηχανικής αλιείας.Η ερευνητική ομάδα επικεντρώθηκε στο Στενό της Σικελίας, περιοχή που θεωρείται το «τελευταίο προπύργιο» για αρκετά απειλούμενα είδη. Στόχος τους ήταν, για πρώτη φορά στη Μεσόγειο, να τοποθετήσουν δορυφορικό πομπό σε μεγάλο λευκό καρχαρία.Παρά τη χρήση τόνων δολωμάτων, υποβρύχιων καμερών και ανάλυσης περιβαλλοντικού DNA, η αποστολή απέτυχε να εντοπίσει καρχαρίες. «Είναι αποκαρδιωτικό και δείχνει πόσο υποβαθμισμένο είναι το οικοσύστημα», σημειώνει ο Φερέτι. Κρίσιμα απειλούμενο είδος Ο μεγάλος λευκός καρχαρίας της Μεσογείου έχει χαρακτηριστεί «Κρισίμως Κινδυνεύον Είδος» από τη Διεθνή Ένωση για τη Συντήρηση της Φύσης. Οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι, αν συνεχιστεί ο σημερινός ρυθμός θανάτωσης, η εξαφάνιση από τη Μεσόγειο είναι ρεαλιστικό σενάριο μέσα στα επόμενα χρόνια.Η εφαρμογή των κανόνων προστασίας παραμένει άνιση. Αν και 24 απειλούμενα είδη καρχαριών καλύπτονται από διεθνείς συμφωνίες που έχουν υπογράψει η Ευρωπαϊκή Ένωση και 23 μεσογειακές χώρες, η παράπλευρη αλίευση και η κοινωνικοοικονομική πίεση στις φτωχότερες κοινότητες της Βόρειας Αφρικής υπονομεύουν την αποτελεσματικότητα των μέτρων.Όπως εξηγούν ειδικοί στο BBC χωρίς στήριξη και εκπαίδευση των αλιέων σε βιώσιμες πρακτικές, η προστασία των καρχαριών παραμένει θεωρητική. Υπάρχει ακόμη ελπίδα; Παρά τη σκοτεινή εικόνα, οι ερευνητές επιμένουν ότι δεν είναι αργά. Το γεγονός ότι καρχαρίες εξακολουθούν να εμφανίζονται —έστω και νεκροί— δείχνει ότι ο πληθυσμός δεν έχει ακόμη εξαφανιστεί πλήρως.«Υπάρχει ακόμη ζωή και άρα πιθανότητα ανάκαμψης», τονίζει ο Τζέιμς Γκλάνσι. «Αλλά πρέπει να δράσουμε γρήγορα». https://www.naftemporiki.gr/green/wildlife/2052577/sto-cheilos-tis-exafanisis-o-megalos-leykos-karcharias-sti-mesogeio/

Το πρόβλημα των ηλιακών νετρίνων και η δικαίωση του John Bahcall. O Τζον Μπακώλ (30 Δεκεμβρίου 1934 – 17 Αυγούστου 2005) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Λουιζιάνα. Στο Λύκειο υπήρξε πολύ καλός τενίστας και πρωταθλητής στους αγώνες επιχειρηματολογίας. Φιλοδοξία του ήταν να σπουδάσει φιλοσοφία και να γίνει ραβίνος. Ύστερα από έναν χρόνο στο Πανεπιστήμιο της Πολιτείας της Λουιζιάνας, παρακολούθησε θερινά μαθήματα στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνιας. Εκεί του άρεσε πολύ κι έτσι παρέμεινε για προπτυχιακές σπουδές φιλοσοφίας, χάρη σε έναν συγγενή που δέχτηκε να καλύψει τα έξοδα των σπουδών του.Για να αποφοιτήσει έπρεπε να παρακολουθήσει και ένα μάθημα θετικών επιστημών. Έπεισε όμως κάποιον καθηγητή να του επιτρέψει να παρακολουθήσει ένα μάθημα φυσικής, μολονότι ο ίδιος δεν είχε παρακολουθήσει ούτε ένα μάθημα θετικών επιστημών στο λύκειο. Τότε ήταν που ο Μπακώλ ανακάλυψε το πάθος του για την επιστήμη αυτή. Όπως θυμόταν αργότερα: «Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου, όμως ερωτεύθηκα τις θετικές επιστήμες. Με είχε συναρπάσει το γεγονός ότι γνωρίζοντας λίγη φυσική μπορούσες να καταλάβεις πώς λειτουργούν χειροπιαστά πράγματα, όπως τα ηλιοβασιλέματα και τα αεροπλάνα, και ότι μετά από λίγο οι πάντες συμφωνούσαν ως προς τη σωστή απάντηση σε μια ερώτηση». Ο Μπακώλ άλλαξε προσανατολισμό στις σπουδές του, έκανε μεταπτυχιακά στη φυσική στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου και διδακτορικό στο Χάρβαρντ.Το 1960 όταν εργαζόταν ως ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα, ο Μπακώλ έστειλε για δημοσίευση στο Physical Review ένα άρθρο για τις διεργασίες της διάσπασης βήτα στα άστρα. Προς μεγάλη του έκπληξη, προτού καν κυκλοφορήσει το περιοδικό, έλαβε μια επιστολή από τον Ουίλλυ Φάουλερ (από τον οποίο ο εκδότης του περιοδικού είχε ζητήσει να αξιολογήσει το άρθρο), που τη συνόδευε μια πρόταση να δουλέψει στο Καλτέκ. Ο Φάουλερ είχε εντυπωσιαστεί σε τέτοιο βαθμό από την εργασία του Μπακώλ, ώστε έγραψε στον Ρέυ Ντέιβις (που προσπαθούσε  να ανιχνεύσει τα νετρίνα που εκπέμπονται από τον ήλιο) για τον νεαρό επιστήμονα, προτρέποντάς τον να επικοινωνήσει μαζί του. Έτσι λοιπόν, ο Ντέιβις έγραψε στον Μπακώλ και του ζήτησε να τον βοηθήσει να βελτιώσει τις προβλέψεις του για την ηλιακή παραγωγή νετρίνων, υπολογίζοντας τους ρυθμούς των σχετικών πυρηνικών διεργασιών. Ο Μπακώλ προθυμοποιήθηκε να το κάνει με μεγάλη ευχαρίστηση κι έτσι άρχισε μια στενή επιστημονική συνεργασία και μια προσωπική φιλία που κράτησε πάνω από πέντε δεκαετίες.Στις αρχές του 1964, ο Μπακώλ και ο Νέιβις δημοσίευσαν διαδοχικές περιγραφές της θεωρίας και του πειράματός τους, υποστηρίζοντας την ανάγκη για την κατασκευή μιας δεξαμενής με 380.000 λίτρα υγρό καθαρισμού για να συλλάβουν ηλιακά νετρίνα. Κι αυτό έγινε στο χρυσορυχείο Χόμστεικ στη Νότια Ντακότα.To θεωρητικό μοντέλο του Μπακώλ χρησιμοποιούσε τις βασικές αστροφυσικές αρχές όσον αφορά την δομή και την δυναμική συμπεριφορά του ήλιου, σε συνδυασμό με τα δεδομένα από την πυρηνική φυσική  σχετικά με τις πυρηνικές αντιδράσεις που πραγματοποιούνται στο εσωτερικό του ήλιου, και υπολόγιζε την παραγωγή των νετρίνων υψηλής ενέργειας που παράγονταν στο ήλιο και στη συνέχεια τον ρυθμό με τον οποίο θα μπορούσαν να ανιχνευτούν στον ανιχνευτή του Χόμστεικ.Το φθινόπωρο του 1966 όλα ήταν έτοιμα για να αρχίζει το πείραμα. Εν τω μεταξύ, ο Μπακώλ είχε συνεχίσει να βελτιώνει τους υπολογισμούς του για τον ρυθμό αντιδράσεων των ηλιακών νετρίνων που θα έπρεπε να ανιχνεύσει ο Ντέιβις με τον ανιχνευτή του.Η ανίχνευση των ηλιακών νετρίνων βασίζονταν στην αντίδραση: ν + 37Cl → 37Ar + e–Tα σπάνια άτομα του αερίου 37Ar είναι ασταθή και έχουν χρόνο ημιζωής περίπου 35 ημέρες. Με μια κοπιώδη διαδικασία ο Ντέιβις αφού περίμενε αρκετές εβδομάδες ώστε να δημιουργηθούν άτομα αργού, άδειαζε την δεξαμενή χρησιμοποιώντας αέριο ήλιο το οποίο θα παρέσερνε το αργό και μετά από πολλά σύνθετα στάδια έπαιρνε το τελικό δείγμα ατόμων αργού. Ο όγκος τους ήταν ίσος με έναν μικρό κύβο ζάχαρης, και μετρώντας την αποδιέγερσή τους με έναν απαριθμητή Γκάιγκερ, υπολόγιζε τον αριθμό των νετρίνων υψηλής ενέργειας που προέρχονταν από τον ήλιο.Σύμφωνα με τις βέλτιστες εκτιμήσεις του Μπακώλ, τα νετρίνα που αλληλεπιδρούσαν με το χλώριο θα έπρεπε να παραγάγουν λίγες δεκάδες άτομα αργού κάθε λίγες εβδομάδες. Ο Ντέιβις ήταν βέβαιος ότι θα μπορούσε να τα ανιχνεύσει σχεδόν όλα. Ο ίδιος ο Μπακώλ έγραψε: «Εγώ, που δεν είμαι χημικός, νιώθω δέος μπροστά στο μέγεθος του εγχειρήματος [του Ντέιβις] και στην ακρίβεια με την οποία μπορεί να το φέρει σε πέρας. Μπορεί να εντοπίσει και να αφαιρέσει από τη δεξαμενή τις λίγες δεκάδες άτομα ραδιενεργού αργού που ενδέχεται να δημιουργηθούν στο εσωτερικό της από τη σύλληψη ηλιακών νετρίνων. Η αναζήτηση βελόνας στ’ άχυρα μοιάζει πανεύκολη μπροστά σ’ αυτό». Μετά από δυο χρόνια συλλογής δεδομένων στο ορυχείο Χόμστεϊκ, ο Ντέιβις ανακοίνωσε τα πρώτα αποτελέσματα του πειράματός του σε ένα συνέδριο στο Καλτέκ, το 1968. Υποστήριξε ότι είχε ανιχνεύσει ηλιακά νετρίνα, αλλά ο αριθμός τους ήταν μόνο το ένα τρίτο σε σχέση με την πρόβλεψη των μοντέλων του Μπακώλ. Η ανίχνευση των ηλιακών νετρίνων από μόνη της, η ματιά στην καρδιά ενός άστρου για πρώτη φορά, ήταν ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα – παρόλα αυτά, εκείνο που έγινε πρωτοσέλιδο ήταν η μεγάλη διαφορά μεταξύ θεωρίας και παρατήρησης.Ο Μπακώλ φοβόταν ότι τα αποτελέσματα του Ντέιβις σήμαιναν ότι το ηλιακό του μοντέλο ήταν εσφαλμένο. Ο νεαρός θεωρητικός ήταν τόσο σκυθρωπός στο συνέδριο το Καλτέκ ώστε ο θρύλος της φυσικής Ρίτσαρντ Φάυνμαν, ο οποίος τρία χρόνια νωρίτερα είχε μοιραστεί μαζί με δυο συναδέλφους του το βραβείο Νόμπελ για την εργασία του στην κβαντική ηλεκτροδυναμική, τον ρώτησε αν ήθελε να πάνε μια βόλτα. Οι δυο τους περπατούσαν στην πανεπιστημιούπολη κουβεντιάζοντας περί ανέμων και υδάτων, όταν κάποια στιγμή, όπως θυμάται ο Μπακώλ, ο Φάυνμαν προσπάθησε να τον παρηγορήσει: «Κοίτα, είδα ότι μετά την ομιλία ήσουν πολύ στεναχωρημένος και θέλω μόνο να σου πω ότι κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει κανένας λόγος να είσαι. Ακούσαμε όλοι όσα έκανες και δεν διαπίστωσε κανένας κάποιο λάθος στους υπολογισμούς σου. Δεν γνωρίζω γιατί το αποτέλεσμα του Ντέιβις δεν συμφωνεί με αυτούς, αλλά δεν πρέπει να αποθαρρύνεσαι επειδή – ποιος ξέρει; – ίσως να έχετε καταφέρει μαζί κάτι πολύ σημαντικό».Κατά την διάρκεια των ετών από το 1968 μέχρι το 1983 το πείραμα του Ντέιβις μέτρησε 2,1±0,3 SNU (Solar Neutrino Unit) , κάτι που είναι ισοδύναμο με την παραγωγή ενός ατόμου 37Ar στην δεξαμενή χλωρίου κάθε τρεις ημέρες.  Όμως, ο ρυθμός διέφερε κατά έναν παράγοντα 3 σε σχέση με τον ρυθμό που υπολόγιζε ο Μπακώλ θεωρητικά, 5,8±2,2 SNU. Αυτή η διαφορά έμεινε στην ιστορία ως το πρόβλημα των ηλιακών νετρίνων.Αρχικά οι επιστήμονες κατηγόρησαν τους πειραματικούς φυσικούς (πάντοτε αποτελούν τον πιο εύκολο αποδιοπομπαίο τράγο σε τέτοιες περιπτώσεις). Όμως ο Ρέι Ντέιβις ήταν βέβαιος για το πείραμά του. Γνώριζε πως αν είχε κάνει κάποιο λάθος και δεν είχε θωρακίσει κατάλληλα τη διάταξή του από την περιβάλλουσα ακτινοβολία, θα παρατηρούσε περισσότερα γεγονότα και όχι λιγότερα. Στη συνέχεια έριξαν το φταίξιμο στον θεωρητικό φυσικό. Οι φυσικοί βάλθηκαν να γελοιοποιήσουν τον Τζον Μπακώλ. Σε ένα συνέδριο, ο ομιλητής που συνόψισε τα αποτελέσματα έκανε πλάκα με το μοντέλο του Μπακώλ χρησιμοποιώντας ως γραφήματα χιουμοριστικές καρικατούρες. Όπως θυμάται ο Μπακώλ, «κατάφερε να κάνει όλο το ακροατήριο, μαζί κι εμένα, να γελάμε με το θράσος αυτού του τύπου που ισχυριζόταν ότι μπορούσε να βγάλει συμπεράσματα για τη σωματιδιακή φυσική με βάση αυτόν το περίπλοκο ήλιο».Αργότερα, το 1989, το αναβαθμισμένο πείραμα ανίχνευσης ηλιακών νετρίνων Kamiokande στην Ιαπωνία, όταν ανακοίνωσε τα αποτελέσματά του, αυτά συμφωνούσαν με τα ευρήματα του Ντέιβις: τα νετρίνα που ανίχνευε ήταν το 1/3 από αυτά που προέβλεπε το θεωρητικό μοντέλο του Μπακώλ.Αυτή η εξοργιστική ασυμφωνία πειραμάτων – θεωρίας συνεχιζόταν μέχρι που τελικά επιβεβαιώθηκε η πρόταση που πρώτος διατύπωσε ο Μπρούνο Ποντεκόρβο (ένα από τα παιδιά της οδού Πανισπέρνα), ότι τα νετρίνα πάσχουν από διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας. Αποδείχθηκε ότι, εκτός του ότι τα νετρίνα διαθέτουν μάζα – αυτό δεν προβλέπεται από το Καθιερωμένο Πρότυπο – τα νετρίνα του ηλεκτρονίου στα 8 λεπτά της διαδρομής τους από τον ήλιο στη γη αλλάζουν ταυτότητα, με αποτέλεσμα να φτάνει στους γήινους ανιχνευτές μόνο το 1/3 των νετρίνων του ηλεκτρονίου που παράγονται στον ήλιο, όπως ακριβώς προέβλεπε πολλά χρόνια πριν ο θεωρητικός φυσικός Τζον Μπακώλ [διαβάστε σχετικά: Η αποκάλυψη των ταλαντώσεων των νετρίνων – Νόμπελ Φυσικής 2015]. πηγή: «ΚΥΝΗΓΟΙ ΝΕΤΡΙΝΩΝ», ΡΕΫ ΤΖΑΓΙΑΟΥΟΡΝΤΑΝΑ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ Ray Davis και John Bahcall, στο ορυχείο το 1964 Νετρίνα: τα σωματίδια – χαμαιλέοντες