Παρατηρησιακή ερασιτεχνική αστρονομία και παιδιά

[vagkaf]

Ήθελα να ρωτήσω όσους έχουν παιδιά:

1. Σε ποια ηλικία αρχίσατε να δείχνετε στα παιδιά σας τον ουρανό μέσα από τηλεσκόπιο, ή και γενικότερα με τα ματια ή κιάλια? Μιλάω για καθαρά παρατηρησιακή εμπειρία, όχι για αστροφωτογραφίες.

2. Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία ώστε να κρατήσει η μαγεία, να μείνει η σπίθα ζωντανή και να μην επέλθει κορεσμός? Δηλαδή να μη το δουν απλά ως παιχνίδι που κάποτε θα βαρεθούν. Με προβληματίζει μήπως η πρόωρη εισαγωγή τελικά οδηγήσει στο αντίθετο και αργότερα το βλέπουν σαν κάτι "συνηθισμένο" και όχι ως έναυσμα/σπίθα για την ενασχόληση με τις θετικές επιστήμες. Μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο?

 

3. Ανάλογα την ηλικία τους ενθουσιάζει άλλοτε περισσότερο η χρήση του εξοπλισμού και άλλοτε π.χ. οι κρατήρες της Σελήνης και οι δακτύλιοι του Κρόνου? 

Το επεξεργάστηκε Ιούνιος 27 ο vagkaf

[vagkaf]

Με κάλυψε η τεχνητή νοημοσύνη:

Πολύ ωραίες και εύστοχες οι ερωτήσεις σου — δείχνουν βαθύ ενδιαφέρον όχι μόνο για το τι βλέπει το παιδί, αλλά και για το πώς βιώνει την εμπειρία και πώς αυτή μπορεί να διαμορφώσει τη σχέση του με τις επιστήμες. Ας τα δούμε ένα-ένα:

---

1. Σε ποια ηλικία αρχίσατε να δείχνετε τον ουρανό με τηλεσκόπιο, μάτια ή κιάλια;

Ηλικιακά, οι περισσότεροι γονείς ή ερασιτέχνες αστρονόμοι ξεκινούν να δείχνουν ουράνια αντικείμενα στα παιδιά τους γύρω στα 4-6 έτη, χωρίς απαραίτητα χρήση τηλεσκοπίου στην αρχή.

Με τα μάτια ή κιάλια: Από 4 ετών και άνω, ένα παιδί μπορεί να ενθουσιαστεί βλέποντας κάτι λαμπερό στον ουρανό (π.χ. Σελήνη, Αφροδίτη, διεθνής διαστημικός σταθμός). Τα κιάλια είναι καλό ενδιάμεσο βήμα – πιο άμεσα και λιγότερο απαιτητικά από τηλεσκόπιο.

Με τηλεσκόπιο: Από τα 6-8 είναι η συχνότερη ηλικία όπου μπορούν να συμμετέχουν πιο ενεργά. Εκεί μπορείς να τους δείξεις τη Σελήνη (ιδανική για πρώτη φορά), τον Δία με τους δορυφόρους του, τον Κρόνο με τους δακτυλίους του. Οι πιο “οραματικοί” πλανήτες είναι συνήθως πιο εντυπωσιακοί για ένα παιδί.

2. Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία ώστε να μείνει η σπίθα ζωντανή και να μην το δουν σαν παιχνίδι;

Πολύ καλή παρατήρηση. Πράγματι, αν γίνει πολύ νωρίς ή με λάθος τρόπο, το παιδί μπορεί να το δει σαν «άλλο ένα παιχνίδι» ή ακόμα χειρότερα, σαν κάτι «που του επέβαλαν».

🔹 Η κρίσιμη ηλικία είναι τα 7-11 έτη:

Εκεί αρχίζει η διανοητική ικανότητα να συσχετίσει αυτό που βλέπει με έννοιες όπως "πλανήτης", "απόσταση", "χρόνος φωτός".

Αν το παιδί νιώσει δικό του το ενδιαφέρον (δηλαδή όχι ότι το πιέζουν), τότε μπορεί να δημιουργηθεί βιωματικά μια μαγική εμπειρία που το συνοδεύει για χρόνια.

🔹 Πώς να διατηρηθεί η σπίθα:

Μην είναι “υποχρέωση”, ούτε “μάθημα”.

Μοιράσου τον ενθουσιασμό σου, αλλά παρακολούθα τα σημάδια κόπωσης ή ανίας.

📌 Άρα, καλύτερα να ξεκινήσεις σταδιακά, με έμφαση στο “ουάου” και όχι στην επιστημονική ερμηνεία. Η μαγεία είναι αυτή που θα κρατήσει τη σπίθα.

---

3. Τι ενθουσιάζει πιο πολύ ανάλογα με την ηλικία — ο εξοπλισμός ή τα ουράνια σώματα;

Πολύ σωστά το θέτεις – ο ενθουσιασμός μετατοπίζεται ανάλογα με την ηλικία και το στάδιο ανάπτυξης:

4-7 ετών: Κυριαρχεί ο ενθουσιασμός με τη διαδικασία. Το παιδί εντυπωσιάζεται που κοιτάζει από το «μαγικό σωλήνα» και βλέπει “κάτι που δεν βλέπει αλλιώς”. Η εμπειρία έχει παιχνίδι και μυστήριο.
✔ Δώσε έμφαση σε εύκολους στόχους (π.χ. Σελήνη) και σε σύντομες παρατηρήσεις.

7-11 ετών: Αρχίζει να θέλει να καταλαβαίνει τι βλέπει. Εκεί, η Σελήνη με τους κρατήρες, ο Κρόνος με τους δακτυλίους, ή ο Δίας με τους δορυφόρους αρχίζουν να "ενσωματώνονται" στη φαντασία του ως πραγματικά αντικείμενα, όχι μόνο “ωραία φώτα”.

12+ ετών: Αν έχει διατηρηθεί το ενδιαφέρον, περνάμε σε πιο εστιασμένη εξερεύνηση (π.χ. αστρικά σμήνη, γαλαξίες) ή ακόμα και στη χρήση εφαρμογών, καταγραφών, σχεδίων. Εκεί μπορεί να έρθει και το ενδιαφέρον για τον εξοπλισμό, ως εργαλείο παρατήρησης.

---

✨ Συμπέρασμα:

Ξεκίνα σταδιακά, από τα 4-6, με έμφαση στη μαγεία και το παιχνίδι.

Η ηλικία 7-11 είναι κομβική για να χτιστεί η σπίθα.

Πρόσεξε να μην το κάνεις “συνήθεια” αλλά σποραδική και ξεχωριστή εμπειρία – σαν γιορτή.

Κράτα την επαφή με τον ουρανό ζωντανή με ιστορίες, ερωτήσεις, και πολλές “ουάου” στιγμές – όχι πάντα με τηλεσκόπιο.

Αν θέλεις, μπορώ να σου προτείνω και ιδέες για "αστροπαρατήρηση με παιδιά", με θεματικές νύχτες ή σύντομες ιστορίες-συνοδούς!

[τσιαγκας προδρομος]

Και εμένα ο δεύτερος μου ο μικρός   είναι στα 7 -8       και είναι  ξετρελαμενος ,    βέβαια  δυσκολεύεται να προσαρμοστεί με τον τρόπο που πρέπει να προσεγγίσει τον προσοφθάλμιο  και   και γενικά   στο ποσό λεπτές κινήσεις πρέπει να κάνει με τον χειρισμό του τηλεσκοπίου   ώστε να μην χάνει τον στόχο του  

[HOMO]

Υπερπλήρης η ανάλυση της ΑΙ ..... Η παρατήρηση μπορεί να συνδυαστεί και με σχεδίαση έτσι ώστε το παιδί να βλέπει και να προσπαθεί να αποτυπώσει στο χαρτί αυτό που βλέπει για παράδειγμα σελήνη . Επίσης μπορεί να υπάρχει και η επιλογή στόχων που εξάπτουν τη φαντασία  που θα συνοδεύονται από εμπλουτισμένη περιγραφή π.χ  asterism  ή ανοικτά σμήνη με σχήματα όπως η κρεμάστρα (coathanger cluster ) , o εξωγήινος στην Κασσιώπη ,κ.α Τα αγαπημένα των παιδιών είναι Σελήνη , Κρόνος , Δίας , Μ 13 , Αλμπιρεο . Επίσης επειδή εντυπωσιάζονται απ το laser  μετά από σχετική ουρανογραφία μπορεί να τους πεις να φανταστούν ένα αστερισμό , να το δείξουν τα ίδια ( πολύ προσεκτικά )  με το laser  και να πουν και ένα μύθο. Εκεί σηκώνει το θέμα και αστειάκια για να υπάρχει χαρούμενη διάθεση 

Έχω να προσθέσω ως εκπαιδευτικός και ως γονιός  ότι δε θέλει να πιέσεις με συχνές παρατηρήσεις γιατί μπορεί να έχεις το αντίθετο αποτέλεσμα και να προκαλέσεις απέχθεια. Πρέπει να αφουγκράζεσαι το ενδιαφέρον τους για να μη καταλήξει σε βαρεμάρα. Πάντα να τελειώνει η παρατήρηση πριν κουραστούν και με την υπόσχεση ότι την επόμενη φορά θα τους δείξεις κάτι πολύ εντυπωσιακό.

[kkokkolis]

Τα δικά μου είχαν μεγαλώσει ήδη, ήταν 15 και 12 όταν άρχισα. Έδειξαν ενδιαφέρον σαν οικογενειακή δραστηριότητα, αλλά δεν ακολούθησαν, με εξαίρεση περιορισμένη δραστηριότητα από την κόρη μου. 

Κρίμα, καθώς έχουν να κληρονομήσουν πολλά πράγματα. 

Μία παράκληση. Αν τελικά προσπαθήσουν να τα πουλήσουν εδώ, μην τους τα αγοράσετε στις τιμές που τους έχω πει πως τα πήρα. 

Κρίμα είναι... 

[vagkaf]

9 hours ago, kkokkolis said:

Τα δικά μου είχαν μεγαλώσει ήδη, ήταν 15 και 12 όταν άρχισα. Έδειξαν ενδιαφέρον σαν οικογενειακή δραστηριότητα, αλλά δεν ακολούθησαν, με εξαίρεση περιορισμένη δραστηριότητα από την κόρη μου. 

Κρίμα, καθώς έχουν να κληρονομήσουν πολλά πράγματα. 

Μία παράκληση. Αν τελικά προσπαθήσουν να τα πουλήσουν εδώ, μην τους τα αγοράσετε στις τιμές που τους έχω πει πως τα πήρα. 

Κρίμα είναι... 

Πιστευετε αν ξεκινούσατε/ξεκινουσαν νωρίτερα να ακολουθούσαν πιο ένθερμα? Λόγω του ότι στα 15 και 12 είχαν ήδη διαμορφώσει  κλίσεις/ενδιαφέροντα αλλού?

Βέβαια και εγω δεν είχα κανένα ερεθισμα περι αστρονομίας από τους γονείς μου στα <18 ετων, αλλά επειδή μεγάλωσα στην επαρχία και τα καλοκαίρια έμενα και αρκετό καιρό και στο χωριό των παππουδων, θυμάμαι με τα παιδιά να ξαπλώνουμε ατελείωτες ώρες τις νύχτες εξω και να κοιτάμε πάνω το χάος... Που να τα δει αυτα σήμερα παιδί στις μεγαλουπολεις.... 

Μακάρι να είχα τότε τηλεσκόπιο...Ανεκμεταλλευτες νύχτες, ζωηρά νιάτα και μάτια, αντοχή στο ξενύχτι, θεοσκοτεινος ουρανός...

Το επεξεργάστηκε Δευτέρα στις 02:32 PM ο vagkaf

[τσιαγκας προδρομος]

12 hours ago, kkokkolis said:

Μία παράκληση. Αν τελικά προσπαθήσουν να τα πουλήσουν εδώ, μην τους τα αγοράσετε στις τιμές που τους έχω πει πως τα πήρα. 

Κρίμα είναι... 

Άστο   αν μάθουν τις πραγματικές τιμές  δεν θα μας ξαναμιλήσουν ποτέ  χαχαχα   

 

[kkokkolis]

5 hours ago, vagkaf said:

Πιστευετε αν ξεκινούσατε/ξεκινουσαν νωρίτερα να ακολουθούσαν πιο ένθερμα? Λόγω του ότι στα 15 και 12 είχαν ήδη διαμορφώσει  κλίσεις/ενδιαφέροντα αλλού?

Βέβαια και εγω δεν είχα κανένα ερεθισμα περι αστρονομίας από τους γονείς μου στα <18 ετων, αλλά επειδή μεγάλωσα στην επαρχία και τα καλοκαίρια έμενα και αρκετό καιρό και στο χωριό των παππουδων, θυμάμαι με τα παιδιά να ξαπλώνουμε ατελείωτες ώρες τις νύχτες εξω και να κοιτάμε πάνω το χάος... Που να τα δει αυτα σήμερα παιδί στις μεγαλουπολεις.... 

Μακάρι να είχα τότε τηλεσκόπιο...Ανεκμεταλλευτες νύχτες, ζωηρά νιάτα και μάτια, αντοχή στο ξενύχτι, θεοσκοτεινος ουρανός...

Νομίζω πως έχει χαθεί η επαφή με τον σκοτεινό ουρανό. Τη δεκαετία του 70 κοιμόμαστε στρωματσάδα στη βεράντα και έβλεπα τον Γαλαξία. Φαίνεται απίστευτο σήμερα. Ακόμη περισσότερο όταν πηγαίναμε στην εξοχή και μιλάμε για Σαλαμίνα και Αιδηψό, όχι Πάρνωνα. Κατόπιν έβλεπα τις αστροφωτογραφίες στην Πτήση & Διάστημα, το Γαιόραμα και το National Geographic. Τώρα πόσα παιδιά έχουν τέτοια ερεθίσματα; 

[alepohori]

https://www.astrovox.gr/forums/topic/20495-νεος-με-πολλες-αποριες/#comment-227216

[vagkaf]

16 hours ago, alepohori said:

https://www.astrovox.gr/forums/topic/20495-νεος-με-πολλες-αποριες/#comment-227216

Ισχύει 100% και μάλλον από τη γέννησή τους.. Το "Όχι" μεταφράζεται κάπως σαν "Πρέπει να το κάνεις τώρα!" 😅

Αυτό που κρατάω από τη συζήτηση είναι πως το παν είναι το μέτρο και καθόλου πίεση. Αν υπάρξει ενδιαφέρον, καλώς, αν όχι κάθε παιδί είναι διαφορετικό και του ταιριάζουν άλλα πράγματα. Το σημαντικό είναι να μη γίνει ποτέ αγγαρεία.

Η φωτορύπανση αποδεικνύεται τελικά μεγάλος εχθρός για όλους μας, αλλά ίσως για τα παιδιά (με τη σωστή προσέγγιση) να γίνει και ευκαιρία. Αν το "πάμε για Νέα Σελήνη" το συνδυάσουν με μια μικρή απόδραση, λίγη μαγεία και περιπέτεια, μπορεί να το περιμένουν πώς και πώς και να το ζουν σαν ένα μικρό μαγικό ταξίδι κάθε φορά.

Το επεξεργάστηκε Τρίτη στις 12:39 PM ο vagkaf

[fotodektis]

Σίγουρα η φωτορύπανση αποτελεί πολύ αρνητικό παράγοντα για να δωθούν τα πρώτα ερεθίσματα του νυχτερινού ουρανού σε ένα παιδί.

Όμως η επαφή με τον έναστρο ουρανό δεν περιορίζεται σε μια πόλη,αλλά μπορεί να γίνει κάποιες νύχτες στην εξοχή το καλοκαίρι.

Πιστεύω και από προσωπική εμπειρία ότι δεν υπάρχει όριο ηλικίας για να αρχίσει κάποιος ένα χόμπυ,μια δημιουργική απασχόληση,αν το αγαπά και το θέλει,φτάνει να το επιτρέπει η υγεία του,οι υποχρεώσεις του,η οικονομική του κατάσταση κλπ.

Πολλοί από εμάς αρχίσαμε σχετικά αργά την ενασχόληση με την ερασιτεχνική αστρονομία,μετά τα 40.Τα ερεθίσματα βέβαια τα είχαμε από μικρά παιδιά,ειδικά όσοι μεγαλώσαμε στην επαρχία με τους σκοτεινούς ουρανούς της δεκαετίας του 1970,1980.

Και σε άλλα χόμπυ μπορεί ένα άνθρωπος να ασχοληθεί σε προχωρημένη ηλικία,δεν είναι απαραίτητο να οικοδομηθεί το ενδιαφέρον στα παιδικά ή εφηβικά χρόνια.

Οι προτιμήσεις μπορεί να αλλάξουν με την εξέλιξη της ηλικίας και των ερεθισμάτων.

Φυσικά σε όσους έχουν μικρά παιδιά,τους δίνεται η ευκαιρία να έχουν νωρίς τα αρχικά ερεθίσματα,φτάνει να μην υπάρχει ο παραμικρός καταναγκασμός,η καταπιεστική παραίνεση.

Τους δίνεις κάποια ερεθίσματα,σαν παιχνίδι και τα αφήνεις να επιλέξουν έν καιρώ αν τα ενδιαφέρει ή όχι.Ίσως να ενδιαφερθούν πολύ αργότερα,ίσως και όχι.

=> Πάντως το ενδιαφέρον για παρατήρηση της φύσης και του κόσμου που μας περιβάλλει,είναι ένα κριτήριο για το αν θα ενδιαφερθούν και για την παρατήρηση του έναστρου ουρανού.

Το λάθος που μπορεί να κάνει κάποιος εραστής της παρατήρησης,είναι να περιμένει να γοητεύσει ο ουρανός και τους άλλους,όπως γοήτευσε και εμάς.

Κάποια βόλτα στη φύση μπορεί να δώσει ερεθίσματα για χαλαρή παρατήρηση της ζωής που εξελίσσεται μπροστά στα παιδιά με κιάλια ή μικρό τηλεσκόπιο/διόπτρα.

Μετά ίσως υπάρξει ενδιαφέρον και για τον νυχτερινό ουρανό.

Νομίζω ότι δεν πρέπει να υπάρχει ανησυχία για το αν θα ενδιαφερθούν τα παιδιά ή οι έφηβοι για ό,τι ενδιαφέρει εμάς.

Αρκεί να έχουν κάποια ερεθίσματα με σεβασμό στην προσωπικότητά τους και τις ιδιαίτερες κλίσεις τους.

Δεν μπορεί να λειτουργήσει το "έλα να σου δείξω κάτι πολύ ενδιαφέρον...δεν μπορεί να μην σε ενδιαφέρει...εμένα μου αρέσει πολύ!"

Τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους εν καιρώ,χωρίς να πρέπει νιώθουμε απογοητευμένοι από την άρνηση να ακολουθήσουν τα ενδιαφέροντά μας.

Το επεξεργάστηκε Δευτέρα στις 11:32 PM ο fotodektis

[fotodektis]

Θέλει πολύ λεπτότητα και διάκριση για να χειριστείς την παιδική/εφηβική ψυχή και να της εμπνεύσεις ενδιαφέροντα.

Κάποια παραδείγματα από την πραγματική ζωή:

Θυμάμαι στην Γ' Γυμνασίου την πρώτη φορά που διδάχθηκα μουσική...Αυταρχική καθηγήτρια που επέλεξε τον "ακαδημαϊκό" τρόπο διδασκαλίας με νότες και πεντάγραμμο,σαν ασκήσεις μαθηματικών και τίποτε άλλο...

Όταν το μαθητικό κοινό έδειχνε επιδεικτική αδιαφορία για το μάθημα,φώναζε "μάθετε βρε μουσική να εκπολιτισθείτε!".

Ευτυχώς το μαρτύριο κράτησε μόνο ένα χρόνο.Μετά ξεκουμπίστηκε απο το σχολείο.

Αφού πέρασαν κάποια χρόνια αποτοξίνωσης από αυτήν την τραυματική εμπειρία,τα γυρίσματα της ταινίας-όπερας "Οθέλλος" του Φράνκο Τζεφιρέλι το Νοέμβριο του 1985 στο Ηράκλειο,που τα παρακολουθούσα σχεδόν καθημερινά στο παλαιό λιμάνι και η ταινία "Amadeus",υπήρξαν τα κίνητρα για να αρχίσω να ακούω Τρίτο Πρόγραμμα και να αγαπήσω την κλασσική μουσική.

Όταν μετά από χρόνια βρέθηκα σε έναν χώρο με μια μαμά καθηγήτρια μουσικής και τις έφηβες κόρες της,να μιλάμε για τον J.S.Bach και το πόσο μου άρεσε,τα κορίτσια με κοίταξαν με φρίκη...

Η μουσική του Bach διδάσκονταν στο ωδείο σαν βασικά και υποχρεωτικά μαθήματα και εξετάζονταν με την δέουσα αυστηρότητα!

Η μαμά θεωρούσε αδιανόητο οι κόρες της να μην μάθουν μουσική...με τον τρόπο που εκείνη θεώρησε καλύτερο.

Τις έβαλε "να κάνουν αποστείρωση χρονάκια δεκαδύο,μέσα σε ένα γυάλινο οξυζενέ ωδείο..." που λέει και ο Γιάννης Γιοκαρίνης.

Να ακούνε Bach και να τον αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι.

Παρομοίως και ένας μπαμπάς θεωρούσε αδιανόητο ο υιός του να μην ασχοληθεί με την ερασιτεχνική καλλιτεχνική φωτογραφία,με την οποία είχε πάθος ο ίδιος,αλλά όχι ο υιός του.Επέλεξε την χρόνια καταπιεστική παραίνεση του τύπου "δεν μπορεί να μην σου αρέσει,τόσο ωραία και δημιουργική ενασχόληση"...Πού θα άφηνε εξάλλου τόσες φωτογραφικές μηχανές,φακούς κλπ;

Αυτοί είναι μερικοί από τους καλύτερους τρόπους να μάθεις παιδιά και εφήβους να αποφεύγουν ό,τι εσύ αγαπάς.

Έστω και αν υπήρχε μέσα τους μια πιθανότητα να ασχοληθούν και να αγαπήσουν τις ίδιες ασχολίες,τους ευνούχισες "πατρικά" και "μητρικά".

Το επεξεργάστηκε Δευτέρα στις 11:44 PM ο fotodektis

[Startoucher101]

Πολύ ενδιαφέρουσες οι παραπάνω απαντήσεις. Λένε τα πράγματα όπως είναι. Ακούστε και την δίκη μου εμπειρία, η οποία μου είναι πιο πρόσφατη, μιας και είμαι 15 χρόνων. Το μικρόβιο θα έλεγα πως μου μπήκε από πολύ μικρό, όταν ήμουν δέκα. Συγκεκριμένα, στην καραντίνα η βασικα λίγο πιο πριν. Αλλά τα ερωτήματα που προσπαθεί να απαντήσει σήμερα η αστρονομία μου γεννήθηκαν στο μυαλό πριν από αυτό, αφου θυμάμαι τον εαυτό μου από 5-6 χρόνων να θέλει να μάθει για την αρχαία Ελλάδα και για την αρχή του κόσμου. Φυσικά, ρώτησα τους γονείς μου ή ακόμη και τους δασκλους του νηπιαγωγείου, ερωτήσεις όπως: Πως άρχισε ο κόσμος, ή τι ήταν πριν απο εμένα. Μετά, έπιασα τον εαυτό μου, να θέλει να εξερευνήσει την φύση, να παραπατάω στο βουνό κλπ.

Πάντα ήθελα να ξέρω τι ήταν γύρω μου. Όταν μεγάλωσα λίγο ακόμη, ο θειος μου, που είχε πάθος με την μηχανική, άρχισε να μου εξηγεί μερικά πράγματα που με ενδιέφεραν. Ήταν ορθολογιστής και είχε την πιο επιστημονική σκέψη σαν εργαλείο στην καιημερινοτητα του. Θυμάμαι, να μου εξηγεί για την διαστολή του χωροχρόνου όταν ήμουν 9 χρόνων. Εγω φυσικά δεν καταλάβαινα Χριστο, αλλά φαινόταν cool, όποτε και το ενέκρινα. Μετά μου έδωσε το παλιό του τηλεσκόπιο. Θυμάμαι πως κάθισα μαζί του ένα βράδυ, με την ελπίδα να δούμε έναν πλανήτη, όμως ένα τηλεσκόπιο eq, όπως αυτό που μου έδωσε δεν ήταν πολύ εύχρηστο για εμένα. Όμως μου αρκούσε η εμπιρεια.Θέλαμε να δούμε τον Δια, αλλά δεν τα καταφέραμε. Όταν μεγάλωσα λίγο(2χρονια αργότερα) πήρα ένα καινουριο τηλεσκόπιο. Το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω ήταν να το δείξω στον θείο μου. Όμως ήταν βαθιά άρρωστος. Δεν πρόλαβα να του το δείξω ποτέ. Την ημέρα που μας άφησε όμως, όπως του είχα υποσχεθεί θα έβλεπα έναν πλανήτη. Αυτός ήταν ο Δίας. Και ήμουν πολύ χαρούμενος που τα κατάφερα. Από εκεί και πέρα, συνέχεια διάβαζα για την επιστήμη και την αστρονομία. Σαν παιδι, όσο μάθαινα κάτι καινουριο, παραδόξως ένιωθα να γνωρίζω λιγότερα. Ενώ ανέπτυξα αυτήν την αγάπη για το αντικείμενο αργότερα πήγα στο Γυμνάσιο. Εκεί ένιωθα πράγματι να σκοτώνεται ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που είχα- η περιέργεια μου. Όπως είπε και ο κ. Κώστας,το σχολειο διαλέγει τον πιο ακαδημαϊκο τρόπο σκέψης, παρόλο που υπάρχουν και καθηγητές διαμάντια. Είχα φίλους που είχαν και αυτοί περιέργεια για τον κόσμο. Στο τέλος του γυμνασίου- τιποτα. Νιώθω τυχαιρος που την κράτησα.

Συμπερασματικα, η αστρονομία και η επιστήμη, δεν θα αντιμετωπιστούν από το παιδι σαν ένα αλλο παιχνίδι, διότι δεν είναι. Είναι η κατανόηση του κόσμου. Το συναίσθημα και το δέος που θα νιώσει ένα παιδι όταν γνωρίσει το αντικείμενο, θα καρφιτσωθεί για πάντα( έαν γίνει σωστά).Είναι κρίμα,που ενώ υπάρχουν καθηγητές που θέλουν να κάνουν την διαφορά, να τους επισκιάζουν άλλοι, που σκέφτονται τα παιδιά σαν αριθμούς αντι για ευκαιρίες. Ίσως στο μέλλον να είναι καλύτερα.