Δροσος Γεωργιος

Αμφισβητείται η θεωρία του ανακυκλωμένου σύμπαντος. Το Νοέμβριο του 2010, οι κοσμολόγοι υποστήριξαν πως είδαν την ηχώ των βίαιων συγκρούσεων που συνέβησαν πριν από το Big Bang με τη μορφή κυκλικών σχεδίων, στην ακτινοβολία λείψανο της απαρχής του σύμπαντος. Όμως, δύο νέες αναλύσεις των ίδιων στοιχείων, που αποτελούν τις πρώτες δημοσιεύσεις για το ίδιο θέμα, ισχυρίζονται ότι οι κύκλοι αυτοί δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο. «Βρήκαμε ότι δεν υπάρχει τίποτα παράξενο στο κοσμικό υπόβαθρο των μικροκυμάτων», δήλωσε η αστροφυσικός Ingunn Wehus του Πανεπιστημίου του Όσλο. Η διαφορά στις αναλύσεις τους, όπως λέει, είναι: "Εμείς το κάνουμε σωστά, και δεν το κάνουν." Ο αρχικός ισχυρισμός, σημειώθηκε στην έρευνα που δημοσιεύθηκε στο arXiv.org από τους θεωρητικούς φυσικούς Roger Penrose του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και Vahe Gurzadyan του Ινστιτούτου Φυσικής στην Αρμενία. Ο Penrose είχε υπερασπιστεί στο παρελθόν την ιδέα ότι το σύμπαν ξεκίνησε πολύ πριν από το Big Bang, δηλαδή το κυκλικό σύμπαν μέσα από μια ατέλειωτη σειρά από Big Bang για απίστευτα χρονικά διαστήματα. Ως απόδειξη γι ‘αυτό το περίεργο ισχυρισμό, ο ίδιος καθώς και ο Gurzadyan επεσήμανε αστείους ομόκεντρους κύκλους στις φωτογραφίες του βρεφικού σύμπαντος, το κοσμικό υπόβαθρο μικροκυμάτων. Η CMB όπως λέγεται δείχνει ένα σύμπαν που μοιάζει περισσότερο ή λιγότερο το ίδιο προς κάθε κατεύθυνση, με μια σχεδόν ομοιόμορφη θερμοκρασία, περίπου, 3 βαθμών Κέλβιν. Αλλά κάποια σημεία στον ουρανό είναι θερμότερο ή ψυχρότερο από άλλα. Αυτές οι διακυμάνσεις, οι οποίες τελικά οδήγησε στην συγκέντρωση της ύλης που συνθέτει τους γαλαξίες και άλλες κοσμικές δομές σήμερα, δεν είναι τόσο τυχαίες όσο φαίνονται, ισχυρίστηκαν οι Penrose και Gurzadyan. Κάνοντας μια στατιστική έρευνα της CMB αποκάλυψαν ομόκεντρους κύκλους, όπου οι μικροσκοπικές διακυμάνσεις της θερμοκρασίας μεταξύ μιας θέσης και των γειτονικών της είναι μικρότερες από το μέσο όρο. Οι εν λόγω κύκλοι είναι σίγουρα σημάδια μιας προ του Big Bang δραστηριότητας, ισχυρίζεται ο Penrose. Προτείνει δε ότι έχουν δημιουργηθεί από τις συγκρούσεις μεταξύ μεγάλων μαύρων οπών σε μια παλαιότερη εποχή, από την οποία ξεκίνησε μια έντονη έκρηξη της ενέργειας. Η έκρηξη αυτή θα ακτινοβολούσε προς τα έξω σε μια ενιαία σφαίρα από βαρυτικά κύματα, που όμως θα άφηνε κύκλους πάνω στην CMB, όταν εισήλθαμε στην εποχή που ζούμε «Επειδή οι δύο φυσικοί υποστήριξαν αυτές τις περίεργες απόψεις, τα ΜΜΕ αφιέρωσαν πολύ χρόνο σε αυτές. Όλοι μιλούσαν γι ‘αυτό το ζήτημα", δήλωσε ο Wehus. "Φάνηκε περίεργο το γεγονός ότι κανείς άλλος δεν το είχε προσέξει πριν. Είναι ένα πολύ απλό πράγμα που ελέγχεται. Δεδομένου ότι κανείς άλλος δεν το είχε ελέγξει, απλά αποφάσισα να το κάνω. " Ο Wehus και ο φυσικός από το Πανεπιστήμιο του Όσλο Hans Eriksen ανέλυσαν τα δεδομένα του Penrose, από το WMAP της NASA, που πέρασε εννέα χρόνια χαρτογραφώντας την λάμψη των πρώτων ατόμων, που απελευθέρωσαν την ακτινοβολία τους 380.000 χρόνια μετά το Big Bang. Μια άλλη ανεξάρτητη ομάδα, με επικεφαλής τον Adam Moss του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολούμπια, έκανε μια παρόμοια ανάλυση και δημοσίευσε τα αποτελέσματά της στο περιοδικό της Κοσμολογίας και Αστροσωματιδιακής Φυσικής. Προς έκπληξή τους, οι δύο ομάδες είδαν στην πραγματικότητα τους ίδιους κύκλους που είδε και ο Penrose. Οι κύκλοι είναι πραγματικά εκεί. Στη συνέχεια όμως οι σκεπτικιστές ερευνητές έφτιαξαν χιλιάδες τυχαίες προσομοιώσεις της CMB, που δημιουργήθηκε από τις αρχές του κοινώς αποδεκτού καθιερωμένου μοντέλου της κοσμολογίας. Οι κύκλοι τότε εμφανίστηκε πάλι εκεί, με τον ίδιο αριθμό. "Στην περίπτωσή μας έχουμε διαπιστώσει ότι οι δακτύλιοι είναι σε όλες τις προσομοιώσεις, δηλαδή είναι ακριβώς ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του κανονικού υποδείγματος," λέει ο Wehus. «Δεν είναι μια υπογραφή μιας νέας φυσικής». Ο Moss και οι συνεργάτες του διαπίστωσαν ακόμα ομόκεντρα ισόπλευρα τρίγωνα στην CMB, ένα χαρακτηριστικό για το οποίο η κυκλική κοσμολογία του Penrose δεν έχει καμία εξήγηση. "Δεν υπάρχει τίποτα ειδικό σχετικά με την παρουσία χαμηλής διακύμανσης κύκλων στον ουρανό," καταλήγει ο Moss. "Εάν υπάρχουν ενδείξεις για ασυνήθιστα πρώιμα στοιχεία θαμμένα στην CMB, δεν έχουν ακόμα βρεθεί, και θα πρέπει να συνεχίσουμε να ψάχνουμε." Οι Penrose και Gurzadyan σύγκριναν επίσης τα αποτελέσματά τους με τις προσομοιώσεις, αλλά οι Wehus και Moss ισχυρίζονται ότι οι προσομοιώσεις τους ήταν σε λάθος βάση. Οι Wehus και Moss υποθέτουν ότι οι μέσες διακυμάνσεις της CMB καθορίστηκαν από τους νόμους του καθιερωμένου μοντέλο της κοσμολογίας. Η αρχική δημοσίευση του Penrose, προφανώς χρησιμοποίησε λευκό θόρυβο. “Ήταν λάθος οι προσομοιώσεις τους", δήλωσε ο Wehus. “Αυτό όμως δεν σημαίνει κατ ‘ανάγκη ότι η κυκλική θεωρία του σύμπαντος είναι λάθος, προσθέτει. "Δεν δείξαμε ότι είναι λάθος αυτή η ιδέα του Penrose, για το κυκλικό σύμπαν”, αναφέρει. "Απλώς δείξαμε ότι δεν υπάρχει καμία απόδειξη για αυτό." Από την άλλη, ο Penrose εμμένει στην άποψη του. Σε μια πιο πρόσφατη δημοσίευση του, κοιτάζει για ομόκεντρες ομάδες τριών ή περισσοτέρων κύκλων από τα στοιχεία του WMAP και ενός προσομοιωμένου ουρανού. Τα σχήματα και τα χρώματα για τον προσομοιωμένο ουρανό μοιάζουν λέει ότι είναι τυχαία, αλλά τα σχέδια στον πραγματικό ουρανό δεν είναι. "Ένα τέτοιο σχέδιο είναι σύμφωνο με την κυκλική κοσμολογία, αλλά είναι δύσκολο να συμβιβαστεί με το μοντέλο του πληθωρισμού που εξηγεί την προέλευση των μεταβολών της θερμοκρασίας,” εξηγεί ο Penrose. "Νομίζω ότι οι Eriksen και Werhus μπορεί να έχουν διαβάσει αυτή την εξήγηση και όχι βιαστικά … προφανώς δεν έχουν καταλάβει αυτό που κάναμε». Και πρόσθεσε. "Μου φαίνεται ότι εδώ είναι κάτι που πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά." Πρωτη Εικόνα: Ένας χάρτης ομόκεντρων δακτυλίων στον ουρανό, όπως μετρήθηκε από τον WMAP Δευτερη Εικόνα:Χάρτης ομόκεντρων δακτυλίων σε ένα προσομοιωμένο ουρανό (V.Gurzadyan και R. Penrose) Δείτε επίσης: ■Δεν υπάρχουν στοιχεία στον ουρανό για την ύπαρξη άλλου σύμπαντος. http://www.physics4u.gr/blog/?p=2867 ■Και ο Ρότζερ Πενρόουζ πιστεύει ότι υπάρχουν ενδείξεις για ένα κυκλικό σύμπαν. http://www.physics4u.gr/blog/?p=2769

Το 2012 θα λυθεί το μυστήριο για το "σωματίδιο του Θεού" Φυσικοί του CERN ανακοίνωσαν ότι μέχρι το τέλος του 2012 θα έχουν καταφέρει να ανακαλύψουν αν το υποτιθέμενο σωματίδιο, που αποκαλείται σωματίδιο του Χιγκς, υπάρχει ή όχι. Ο γενικός διευθυντής του οργανισμού, Rolf-Dieter Heuer, τόνισε κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου, πως “είμαι σχεδόν βέβαιος ότι μέχρι το τέλος του 2012 θα έχουμε την απάντηση στο ‘σεξπιρικό’ ερώτημα αναφορικά με το σωματίδιο του Χιγκς, δηλάδη ‘υπάρχει ή δεν υπάρχει;’” Ένα από τα πειράματα στον επιταχυντή LHC έχει ως στόχο του τον εντοπισμό του σωματιδίου Χιγκς, ώστε να λυθεί ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του σύμπαντος, δηλαδή το γιατί μερικά σωματίδια έχουν μάζα ενώ άλλα όχι. Αξίζει να σημειωθεί ακόμα, πως το σωματίδιο αυτό, αποτελεί έναν από τους χαμένους κρίκους στο λεγόμενο “σταθερό μοντέλο”, μια ενοποιημένη θεωρία που αφορά όλα τα στοιχεία και τις δυνάμεις του Σύμπαντος.

Ο Τιτάνας άρχισε να αποκαλύπτει κάπως τα μυστικά του. Όπως φαίνεται, το νερό στο ηλιακό σύστημα αποτελεί μάλλον κανόνα, παρά εξαίρεση. Οι Βέλγοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι νερό σε υγρή κατάσταση υπάρχει στο δορυφόρο του Κρόνου – Τιτάνα. Σ΄ αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν στη βάση δεδομένων της διαπλανητικής συσκευής της ΝΑΣΑ Cassini. Σύμφωνα με την υπόθεσή τους, ο Τιτάνας δεν είναι εντελώς στερεό σώμα. Μέσα του πρέπει να υπάρχει γιγαντιαίο στρώμα νερού πάχους περίπου 400 χλμ. και από πάνω του – στρώμα πάγου, ακριβώς το οποίο βγαίνει στην επιφάνεια. Και ακριβώς σ΄ αυτό το στρώμα πάγου υπάρχουν λίμνες υγρού μεθανίου και αιθανίου σε θερμοκρασία 179 ο C υπό το μηδέν. Αυτές οι εικασίες είναι εντελώς βάσιμες, θεωρεί ο ανώτερος επιστημονικός λειτουργός του Ρωσικού Ινστιτούτου Αστρονομίας Βαλέρι Σεματόβιτς: - Αυτό μπορεί να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, γιατί ο Τιτάνας είναι αρκετά μεγάλος δορυφόρος. Υπάρχουν άμεσες αποδείξεις του ότι και σε δύο από τους 4 δορυφόρους του Δία - την Ευρώπη και τον Γανυμήδη - υπάρχουν ωκεανοί νερού, καλυμμένοι από πάγο. Όπως πιστεύουν οι επιστήμονες, υγρό νερό υπάρχει και στους κρατήρες του Άρη – εκεί φαίνονται ίχνη, οι μοιάζουν με φαράγγια, καθώς και στο δορυφόρο του Κρόνου Εγκέλαδο, όπου υπάρχουν θερμοπίδακες, που εκτινάσσουν υδρατμούς στο διάστημα. Λοιπόν στον κατάλογο των «υδάτινων δορυφόρων» μπορεί να προστεθεί ο Τιτάνας. Αυτό μπορούν να το αποδείξουν ή να το διαψεύσουν μόνο οι συσκευές προσεδάφισης. Το 2005 στον Τιτάνα κάθισε η ερευνητική συσκευή Huygens - δημιούργημα της NASA και της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας, η οποία μετέδωσε στη Γη φωτογραφίες σκληρού εδάφους με πέτρες από τη λεγόμενη παγωμένη άμμο, που όπως πιστεύεται πρόκειται για κρυστάλλους από παγωμένο νερό. Σήμερα εκπονείται δεύτερη ερευνητική συσκευή, ο προορισμός της οποίας είναι να κατεβεί στη λίμνη υγρού μεθανίου στις πολικές περιοχές του Τιτάνα. Η Ρωσία, με τη σειρά της, εκπονεί συσκευή προσεδάφισης για το δορυφόρο του Δία Ευρώπη. Η συσκευή αυτή πρέπει να διατρήσει το παγωμένο κάλυμμα και να φτάσει στο στρώμα του νερού. Η εκτόξευση προγραμματίζεται για το 2020. Πιθανόν, αυτές οι αποστολές θα δώσουν απάντηση στην ερώτηση, να η ζωή στη Γη είναι μοναδική στο Ηλιακό σύστημα. Εφόσον η πλούσια οργανική χημική σύνθεση των δορυφόρων του Κρόνου και του Δία, η θετική θερμοκρασία και το νερό μπορούν, θεωρητικά να δημιουργήσουν συνθήκες για την ύπαρξη ζωής σ΄ αυτά τα ουράνια σώματα.

Εκτοξεύτηκε το διαστημικό λεωφορείο Endeavour. Εκτοξεύτηκε -επιτέλους-το Endeavour στις 08:56 (15:56 ώρα Ελλάδας), από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ της Φλόριντα των Ηνωμένων Πολιτειών. Πρόκειται για το τελευταίο ταξίδι αυτού του διαστημικού λεωφορείου στο Διάστημα, με προορισμό τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS). Στο σκάφος επιβαίνει εξαμελές πλήρωμα και η αποστολή θα διαρκέσει 16 ημέρες. Το σκάφος άντλησε 500.000 γαλόνια καύσιμα, στο διάστημα των 8,5 λεπτών που χρειάστηκε για να τεθεί σε τροχιά γύρω από την Γη. Πρόκειται για την 134η πτήση στην ιστορία του προγράμματος διαστημικών σκαφών της NASA και η προτελευταία, αφού κατόπιν θα αποσυρθούν τα τρία διαστημικά λεωφορεία που αποτελούν τον στόλο της. Ομως μαζι ταξιδεύει το πρώτο καλαμάρι "αστροναύτης". Έναν απρόσμενο επιβάτη έχει το διαστημικό σκάφος Endeavour που μεταφέρει προμήθειες και εξοπλισμό στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Μαζί με τους αστροναύτες ταξιδεύει και ένα καλαμάρι το οποίο θα μελετηθεί με στόχο να διαπιστωθεί το πώς επηρεάζονται τα βακτήρια στις διαστημικές συνθήκες. Το νεογέννητο καλαμάρι του είδους Euprymna scolopes το οποίο θα βοηθήσει τους επιστήμονες να κατανοήσουν το πώς συμπεριφέρονται τα λεγόμενα "καλά" ή αβλαβή βακτήρια στην μικροβαρύτητα του διαστήματος. Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι βλαβερά βακτήρια και μικροοργανισμοί μεγαλώνουν ταχύτερα και γίνονται ακόμη πιο επικίνδυνα στις διαστημικές συνθήκες. Το 2006 είχε σταλεί στο διάστημα το βακτήριο της σαλμονέλας και όταν επέστρεψε η αποστολή το βακτήριο είχε γίνει τρεις φορές πιο ισχυρό και θανατηφόρο. Οι επιστήμονες θέλουν να δουν αν συμβαίνει κάτι ανάλογο και να εξετάσουν αν τα αβλαβή στις γήινες συνθήκες βακτήρια μετατρέπονται σε βλαβερά στο διάστημα. Το καλαμάρι Το Euprymna scolopes είναι ένα είδος που ζει στον Ατλαντικό Ωκεανό και έχει μια συμβιωτική σχέση με τα βακτήρια Vibrio fischeri. Τα βακτήρια αυτά δημιουργούν αποικίες στα συγκεκριμένα καλαμάρια λίγο μετά την γέννηση τους. Το καλαμάρι φιλοξενεί τα βακτήρια και αυτά σε αντάλλαγμα το βοηθούν να καμουφλάρεται. Τα βακτήρια φεγγοβολούν με τρόπο τέτοιο ώστε η σκιά του καλαμαριού να μην γίνεται ορατή. Ανάλογη συμβιωτική σχέση έχουν και οι άνθρωποι με μικροοργανισμούς. «Είναι η πρώτη φορά που θα παρατηρήσουμε τη συμπεριφορά των αβλαβών βακτηρίων στο Διάστημα» αναφέρει ο Τζέιμι Φόστερ, του Πανεπιστημίου της Φλόριντα που είναι επικεφαλής του πειράματος. Οι διαστημικές συνθήκες και τα πειράματα Τα βακτήρια δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό στο Διάστημα, από αυτό που κάνουν συνέχεια όπου και να βρίσκονται: να προσαρμόζονται στο περιβάλλον. Όμως στη Γη οι μικροοργανισμοί βρίσκονται σε μια συνεχή πάλη με διαφόρους παράγοντες για να καταφέρουν να επιβιώσουν. Εχει επίσης διαπιστωθεί ότι η μικροβαρύτητα του διαστήματος μπορεί να προκαλέσει αλλαγές στο κυτταρικό σχήμα, στην επικοινωνία των κυττάρων, ακόμη και στον ρυθμό μεταγραφής του DNA προς RNA. Ετσι λοιπόν στο Διάστημα η απουσία των γήινων "εμποδίων" αλλά και η μικροβαρύτητα επηρεάζουν, όπως φαίνεται, τη λειτουργία και τη συμπεριφορά ορισμένων βακτηριών. Το ερώτημα που καλούνται να απαντήσουν τώρα οι επιστήμονες είναι ποιά είδη βακτηρίων επηρεάζονται και σε τι βαθμό στο Διάστημα. Αυτά τα πειράματα μπορούν να βοηθήσουν τόσο στην ανάπτυξη καλύτερων μεθόδων προστασίας των αστροναυτών από πολύ επιθετικούς μικροοργανισμούς και πιθανώς στην ανάπτυξη νέων μεθόδων αντιμετώπισης μικροβιακών λοιμώξεων στη Γη.

Ξανάρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το διαστημικό λεωφορείο Endeavour Έπειτα από αναβολή δύο εβδομάδων, λόγω βλάβης σε μια ασφαλειοθήκη, η NASA άρχισε ξανά την αντίστροφη μέτρηση για την τελευταία αποστολή του Endeavour, που είναι και η προτελευταία αποστολή διαστημικού λεωφορείου. Οι τεχνικοί της NASA άρχισαν να γεμίζουν με 500.000 γαλόνια καύσιμα το ντεπόζιτο του διαστημικού οχήματος Endeavour για την σημερινή εκτόξευση η οποία θα πραγματοποιηθεί στις 8:56 a.m. EDT (12:56 GMT) με αποστολή την εκτέλεση ενός από καιρό αναμενόμενου φυσικού πειράματος και την μεταφορά ανταλλακτικών στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Πρόκειται για την 134η πτήση στην ιστορία του προγράμματος διαστημικών σκαφών της NASA Το γερασμένο σκάφος πρόκειται να βγει στη σύνταξη αφού μεταφέρει στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό έναν ανιχνευτή αντιύλης που κόστισε 2 δισ. δολάρια. Το απόγευμα της Κυριακής, η μετεωρολογική υπηρεσία της NASA δίνει 70% πιθανότητα κατάλληλων μετεωρολογικών συνθηκών. H διαδικασία μεταδίδεται ζωντανά από το NASA TV. http://www.nasa.gov/multimedia/nasatv/index.html Έπειτα από σχεδόν τρεις δεκαετίες, το πρόγραμμα των διαστημικών λεωφορείων θα τερματιστεί οριστικά στα μέσα Ιουλίου με την τελευταία αποστολή του Atlantis, προκειμένου να εξοικονομηθούν χρήματα για την ανάπτυξη διαστημικών σκαφών που θα μπορούν να ταξιδεύουν και πέρα από τη χαμηλή γήινη τροχιά. Μετά τον παροπλισμό τους τα γερασμένα σκάφη θα γίνουν μουσειακά εκθέματα, αφήνοντας τα ρωσικά Soyuz ως τη μόνη δυνατή επιλογή για τα πληρώματα που ταξιδεύουν στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS). Σήμερα, οι Ρώσοι χρεώνουν 51 εκατομμύρια δολάρια για κάθε Αμερικανό αστροναύτη. Τις μεταφορές φορτίων θα αναλάβουν η Ρωσία, η Ευρώπη και η Ιαπωνία, καθώς και τα σκάφη που ήδη αναπτύσσουν ιδιωτικές αμερικανικές εταιρείες. Το SETI επιστρέφει. Το πρόγραμμα SETI έχασε πρόσφατα ένα από τα βασικά του όργανα για την αναζήτηση εξωγήινων πολιτισμών, τώρα όμως ξεκινά μια νέα προσπάθεια: θα χρησιμοποιήσει ένα γιγάντιο ραδιοτηλεσκόπιο για να αφουγκραστεί 86 πιθανούς πλανήτες σαν τη Γη. Οι αστρονόμοι εκτιμούν ότι οι πλανήτες αυτοί βρίσκονται στη λεγόμενη κατοικήσιμη ζώνη, δηλαδή έχουν θερμοκρασία κατάλληλη για την παρουσία υγρού νερού -ίσως και ζωής. «Δεν είναι απόλυτα σίγουρο ότι όλα αυτά τα άστρα έχουν κατοικήσιμα πλανητικά συστήματα, είναι όμως καλά μέρη για να αναζητήσει κανείς τον ET» σχολίασε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Άντριου Σίμιον, αστρονόμος του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ. Οι 86 στόχοι επιλέχθηκαν μεταξύ των 1.235 εξωπλανητών που έχει εντοπίσει μέχρι σήμερα το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler, σχεδιασμένο ειδικά για τον εντοπισμό μακρινών πλανητικών συστημάτων. To Ινστιτούτο SETI (Ινστιτούτο Αναζήτησης Εξωγήινης Νοημοσύνης) ιδρύθηκε το 1984 με τη στήριξη του διάσημου Αμερικανού αστρονόμου και εκλαϊκευτή της επιστήμης Καρλ Σέιγκαν. Μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να ανιχνεύσει σήματα εξωγήινων πολιτισμών, η ελπίδα όμως ποτέ δεν πεθαίνει. Το SETI θα έχει τώρα την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει το ραδιοτηλεσκόπιο του Γκριν Μπανκ στη Δυτική Βιρτζίνια, το μεγαλύτερο κινούμενο ραδιοτηλεσκόπιο του κόσμου. Με επιφάνεια 11.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, το τηλεσκόπιο του Γκριν Μπανκ μπορεί να αναλύει ραδιοκύματα σε ένα εξαιρετικά μεγάλο εύρος συχνοτήτων, και συλλέγει σχεδόν ένα Gigabyte δεδομένων το δευτερόλεπτο. Συγκριτικά, το σταθερό ραδιοτηλεσκόπιο του Αρεσίμπο στο Νέο Μεξικό, που είναι και το μεγαλύτερο ραδιοτηλεσκόπιο του κόσμου, θα χρειαζόταν σχεδόν ένα χρόνο για να συλλέξει τα δεδομένα που καταγράφει το νεότερο Γκριν Μπανκ σε μια μέρα. Για την ανάλυση αυτού του τεράστιου όγκου δεδομένων, το SETI θα έχει τη βοήθεια ενός εκατομμυρίου εθελοντών σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι τρέχουν στους οικιακούς υπολογιστές τους το λογισμικό SETI@home. Η ανακοίνωση για τη χρήση του Γκριν Μπανκ από το SETΙ έρχεται λίγες εβδομάδες μετά από ένα σημαντικό πλήγμα για το πρόγραμμα. Λόγω έλλειψης κονδυλίων, το Ινστιτούτο διέκοψε τη λειτουργία της Συστοιχίας Τηλεσκοπίων Allen (ΑΤΑ), μιας ομάδας 42 ραδιοτηλεσκοπίων που βρίσκεται στην Καλιφόρνια. http://www.seti.org/ata Η ημιτελής συστοιχία, κόστους 50 εκατ. δολαρίων, θα μπορούσε να ξαναλειτουργήσει αν το SETI εξασφαλίσει περισσότερες δωρεές. Θεαματική σύμπτωση.Έκρηξη στον Ήλιο συνέπεσε με τη βουτιά θανάτου ενός κομήτη. Διαστημικά παρατηρητήρια της NASA κατέγραψαν την πορεία ενός κομήτη που έπεσε στον Ήλιο και χάθηκε για πάντα μέσα του, την ώρα που μια τεράστια έκρηξη ξεσπούσε συμπτωματικά στην άλλη πλευρά του μητρικού μας άστρου. «Το ενδιαφέρον είναι ότι μια εκτίναξη στεμματικού υλικού εξερράγη ακριβώς την ώρα που ο κομήτης πλησίαζε τον Ήλιο» ανακοίνωσαν οι υπεύθυνοι του Ηλιακού και Ηλιοσφαιρικού Παρατηρητήριου (SOHO), ενός διαστημικού τηλεσκοπίου που παραμένει μόνιμα στραμμένο στον Ήλιο. Τα δύο φαινόμενα πιθανότατα δεν συνδέονται, εκτιμά η NASA. «Οι επιστήμονες ακόμα δεν έχουν βρει μια πειστική φυσική σύνδεση ανάμεσα στους κομήτες που πλησιάζουν τον Ήλιο και τις εκτινάξεις στεμματικού υλικού. Οι εκτινάξεις στεμματικού υλικού (CMS) είναι βίαιες εκρήξεις που προκαλούνται από διαταραχές του ηλιακού μαγνητικού πεδίου και εκτοξεύουν στο Διάστημα δισεκατομμύρια τόνους υλικού, με ταχύτητες που ξεπερνούν το ενάμισι εκατομμύριο χιλιόμετρα την ώρα. Όπως έδειξαν τα δεδομένα από ένα άλλο διαστημικό τηλεσκόπιο της NASA, το Παρατηρητήριο Ηλιακής Δυναμικής (SDO), η συγκεκριμένη έκρηξη συνέβη στην πραγματικότητα λίγο πριν από τη βουτιά θανάτου του κομήτη στις 11 Μαΐου. «Οι εικόνες του SDO δείχνουν ότι η CME εξερράγη πριν ο κομήτης πλησιάσει αρκετά την επιφάνεια του Ήλιου ώστε να αλληλεπιδράσει με ισχυρά μαγνητικά πεδία» εξηγεί η ανακοίνωση. Ο εξαφανισμένος πια κομήτης είχε ανακαλυφθεί λίγο νωρίτερα από τον ερασιτέχνη αστρονόμο Σεργκέι Σούρπακοφ. Κατατασσόταν στη λεγόμενη οικογένεια κομητών Κρόιτς, η οποία περιλαμβάνει κομήτες που διέρχονται σε απόσταση λίγων εκατοντάδων χιλιάδων χιλιομέτρων από τον Ήλιο. Οι κομήτες αυτοί παίρνουν το όνομά τους από τον αστρονόμο του 19ου αιώνα Χάινριχ Κρόιτς, ο οποίος έδειξε ότι τα σώματα αυτά έχουν κοινή προέλευση: όλοι τους πιστεύεται ότι είναι θραύσματα ενός γιγάντιου κομήτη που διαλύθηκε πριν από μερικούς αιώνες.

Φιλη Tsaprazi. Μπορείς να συμπεριλάβεις την αποψη για την ψήφο μου και επώνυμα. Μπορεις εξ'αλλου να βρείς υλικό για την εργασία σου και σε αλλες δημοσιεύσεις μεσα στο site.

Την πρώτη φωτογραφία του αστεροειδή Εστία έλαβε το Dawn. Δύο μήνες πριν φτάσει στο στόχο του, τον αστεροειδή Εστία, το ρομποτικό διαστημόπλοιο Dawn της NASA πήρε την πρώτη φωτογραφία του στόχου της, αν και για την ώρα δεν είναι παρά μία μικρή κηλίδα φωτός. Το διαστημόπλοιο λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 3 Μαΐου, πήρε την πρώτη φωτογραφία της Εστίας που θα χρησιμεύσει για να δοκιμαστούν οι κάμερες και να διορθωθεί αν χρειαστεί η πορεία προς το στόχο. Το Dawn (η «Αυγή») βρίσκεται 1,2 εκατομμύρια χιλιόμετρα από το στόχο του, περίπου τέσσερις φορές την απόστασης Γης-Σελήνης. Η Εστία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος αστεροειδής στη ζώνη του ηλιακού συστήματος ανάμεσα στον Άρη και τον Δία, μετά την Δήμητρα, τον επόμενο στόχο του Dawn. Έχει διάμετρο 530 χιλιόμετρα και σχήμα που είναι σχεδόν σφαιρικό. Το Dawn θα τεθεί σε τροχιά γύρω από την Εστία στις 16 Ιουλίου, σύμφωνα με τον προγραμματισμό και, μετά από μία περίοδο δοκιμών, θα αρχίσει να συγκεντρώνει δεδομένα από τις αρχές Αυγούστου για ένα χρόνο. Στη συνέχεια θα ξεφύγει από την ασθενική βαρύτητα της Εστίας και θα συνεχίσει το ταξίδι του στο διάστημα μέχρι τη Δήμητρα, το μεγαλύτερο αστεροειδή του ηλιακού συστήματος για να τεθεί σε τροχιά το 2015. Όλα τα σώματα που περιφέρονται στη ζώνη των αστεροειδών –υπολογίζονται σε πολλές χιλιάδες χωρίς να είναι γνωστός ο ακριβής αριθμός– θεωρούνται τα κατάλοιπα από τον σχηματισμό του ηλιακού συστήματος. Είναι δε σχεδόν ανέπαφα εδώ και 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια και για το λόγο αυτό η μελέτη τους είναι εξαιρετικά σημαντική. Μέχρι σήμερα έχουν παρατηρηθεί από κοντά ο αστεροειδής 433 Έρωτας από το αμερικανικό NEAR και ο 25143 Ιτοκάουα από το ιαπωνικό Χαγιαμπούσα, όπως και μερικοί άλλοι από διερχόμενα σκάφη. Αποστολή σε υποβρύχιο «αστεροειδή».Η NASA οργανώνει προσομοίωση αποστολής σε «αστεροειδή» στο βυθό της θάλασσας. Στο εθνικό υποβρύχιο εργαστήριο AAUL των ΗΠΑ οργανώνει η NASA την προσομοίωση μιας επανδρωμένης αποστολής σε αστεροειδή. Στα ανοικτά των ακτών Key Largo της Φλόριντα και σε βάθος 20 μέτρων οι μηχανικοί και τεχνικοί της NASA κατασκευάζουν ένα ομοίωμα αστεροειδούς. Όταν ολοκληρωθούν οι εργασίες, δύτες θα προσπαθήσουν να βρουν τον καλύτερο τρόπο για ρίξουν πάνω του τα σκοινιά αναρρίχησης και να ανέβουν στην επιφάνεια του. Ο υποβρύχιος αστεροειδής θα είναι κατασκευασμένος από fiberglass και θα έχει διαστάσεις 5x4 μέτρα. Σε αντίθεση με την προσεδάφιση σε σταθερής τροχιάς διαστημικά σώματα όπως οι πλανήτες και οι δορυφόροι, οι αστεροειδείς διαθέτουν ελάχιστη ή και καθόλου βαρύτητα. Η υποβρύχια εκπαίδευση προσομοιάζει αρκετά τις συνθήκες που θα αντιμετωπίσουν οι αστροναύτες στην προσπάθειά τους να αναρριχηθούν σε έναν αστεροειδή. Η προσομοίωση στον υποβρύχιο «αστεροειδή» θα οργανωθεί με τρόπο τέτοιο ώστε να αναπτυχθούν διάφορες μέθοδοι αγκυροβόλησης και αναρρίχησης πάνω σε αυτόν καθώς και η αποδοτικότερη μέθοδος συλλογής δειγμάτων. Στην φωτογραφία η NASA έδωσε στην δημοσιότητα μια καλλιτεχνική απεικόνιση του τεχνητού αστεροειδή που θα κατασκευαστεί κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ωκεανός μάγματος στην Ιώ.Ο δορυφόρος του Δία είναι η πιο ηφαιστειογενής περιοχή του ηλιακού συστήματος. Η ανάλυση των στοιχείων που έστειλε το διαστημικό σκάφος «Γαλιλαίος» δείχνουν ότι τα εκατοντάδες ενεργά ηφαίστεια στην Ιώ τροφοδοτούνται από έναν ωκεανό μάγματος. Σύμφωνα με την μελέτη επιστημόνων στις ΗΠΑ που δημοσιεύεται στην έγκυρη επιθεώρηση Science o αυτός ο ωκεανός λιωμένων πετρωμάτων βρίσκεται σε βάθος 50 χιλιομέτρων κάτω από την επιφάνεια του δορυφόρου. Εκτιμούν επίσης ότι ο ωκεανός έχει πάχος τουλάχιστον 50 χιλιομέτρων και η θερμοκρασία του ξεπερνά τους 1.200 βαθμούς Κελσίου. Η Ιώ Η Ιώ είναι γεωλογικά το πιο δραστήριο σώμα στο Ηλιακό μας σύστημα και βρίσκεται "αιχμαλωτισμένη" σε μια βαρυτική παγίδα ανάμεσα στο Δία και τους γειτονικούς της δορυφόρους Ευρώπη, Γανυμήδη και Καλλιστώ, που την έλκουν από διαφορετικές συνεχώς γωνίες. Μέσα σ’ αυτές τις παλιρροιακές δυνάμεις η επιφάνεια του εδάφους της Ιούς ανεβοκατεβαίνει συνεχώς. Τα ηφαίστειά της ανακαλύφθηκαν το 1979, από το σκάφος "Voyager" και η κρατούσα θεωρία είναι ότι οι παλίρροιες θερμαίνουν το εσωτερικό του δορυφόρου λιώνοντας τους βράχους και μαζί με θειούχα αέρια αυτοί ξεπετάγονται συνεχώς στην επιφάνεια με βίαιες ηφαιστειακές εκρήξεις. Υπολογίζεται ότι στην Ιώ παράγεται κάθε χρόνο 100 φορές περισσότερη λάβα από όλα μαζί τα ηφαίστεια στην Γη. Η ανακάλυψη του ωκεανού μάγματος προσθέτει νέα δεδομένα στην γεωλογική ανάλυση του δορυφόρου. «Ο ωκεανός μάγματος είναι εκατομμύρια φορές καλύτερος ως αγωγός του ηλεκτρισμού, σε σχέση με τα πετρώματα στην επιφάνεια της Γης» αναφέρει ο Κρίσαν Κουράνα, γεωφυσικός του πανεπιστημίου UCLA που ήταν ο επικεφαλής της μελέτης. Στην φωτογραφία μαζί με την μελέτη δημοσιεύεται και το παραπάνω σχεδιάγραμμα που δείχνει την ύπαρξη του ωκεανού μάγματος στο εσωτερικό της Ιούς.

Μια σταθερά της φύσης μπορεί να διαφέρει στις διάφορες περιοχές του Σύμπαντος. Δεδομένα από το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο (VLT) στη Χιλή που προέρχονται από την ανάλυση του φωτός από απόμακρα κβάζαρ, δείχνουν ότι μία από τις σταθερές της φύσης (η σταθερά άλφα) φαίνεται να είναι διαφορετική σε διάφορα μέρη του κόσμου. Αυτά τα στοιχεία υποστηρίζουν έτσι τη θεωρία ότι το ηλιακό μας σύστημα είναι ένας χώρος στο Σύμπαν που είναι ακριβώς αυτός που πρέπει να είναι για να παρουσιαστεί η ζωή, κάτι που αναιρεί την Αρχή της Ισοδυναμίας του Αϊνστάιν, η οποία αναφέρει ότι οι νόμοι της φυσικής είναι οι ίδιοι παντού. «Η ανακάλυψη αυτή ήταν μια πραγματική έκπληξη για όλους», λέει ο John Webb του Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας στο Σίδνεϊ. Η αλλαγή στη σταθερά φαίνεται να έχει έναν προσανατολισμό, δημιουργώντας μία «προτιμητέα κατεύθυνση", ή άξονα, σε ολόκληρο το σύμπαν, μια ιδέα που απορρίφθηκε περισσότερα από 100 χρόνια πριν με τη δημιουργία της ειδικής θεωρίας της σχετικότητας του Αϊνστάιν. «Μετά τη μέτρηση της σταθεράς άλφα σε περίπου 300 μακρινούς γαλαξίες, προέκυψε κάτι αναπάντεχο: αυτός ο μαγικός αριθμός, που μας δίνει την ένταση της δύναμης του ηλεκτρομαγνητισμού, δεν είναι ίδια παντού όπως είναι εδώ στη Γη, και φαίνεται να διαφοροποιείται συνεχώς κατά μήκος ενός προτιμητέου άξονα μέσα στο Σύμπαν», εξηγεί ο Webb. «Οι επιπτώσεις του συμπεράσματος αυτού για το πως αντιλαμβανόμαστε σήμερα τον Κόσμο είναι βαθιές. Αν οι νόμοι της φυσικής αποδειχθούν απλώς «τοπικοί νόμοι», θα έχουμε τις εξής συνέπειες: το παρατηρήσιμο κομμάτι του σύμπαντος να ευνοεί την ύπαρξη της ζωής και των ανθρώπινων όντων, ενώ σε άλλα τμήματα σε πολύ πιο απομακρυσμένες περιοχές μπορεί να ισχύουν πολύ διαφορετικοί νόμοι που να εμποδίζουν το σχηματισμό της ζωής, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε». "Εάν τα αποτελέσματα μας είναι σωστά, σαφώς χρειαζόμαστε νέες φυσικές θεωρίες για να τα περιγράψουμε ικανοποιητικά." Τα συμπεράσματα των ερευνητών βασίστηκαν τόσο στις νέες μετρήσεις που λήφθηκαν με το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο (VLT) στη Χιλή, όσο και στις προηγούμενες μετρήσεις τους με το μεγαλύτερο οπτικό τηλεσκόπιο στη Γη, το Παρατηρητήριο Keck στη Χαβάη. Ο πυρήνας της ανακάλυψης τους είναι η σταθερά της λεπτής υφής ή λεπτοδομής, που είναι γνωστή και ως άλφα. Ο αριθμός αυτός καθορίζει την ισχύ των αλληλεπιδράσεων μεταξύ φωτός και ύλης. Πριν από μια δεκαετία ο Webb με τη βοήθεια παρατηρήσεων με το τηλεσκόπιο Keck, ανέλυσε το φως από μακρινούς αρχαίους γαλαξίες, που ονομάζονται κβάζαρ. Τα δεδομένα υποδείκνυαν ότι, όταν εκπέμφθηκε πριν 12 δισεκατομμύρια χρόνια το φως των κβάζαρ, η τιμή της άλφα ήταν πολύ ελαφρώς μικρότερη από ό,τι φαίνεται στα εργαστήρια στη Γη σήμερα. Τελευταία, ο Julian King, επίσης του πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας, ανέλυσε τα δεδομένα από το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο (VLT) στη Χιλή, που όμως προέρχονται από μια διαφορετική περιοχή του ουρανού. Από τα δεδομένα του VLT προκύπτει ότι η τιμή της άλφα αλλού στο Σύμπαν είναι ελάχιστα μεγαλύτερη από αυτή της Γης. Η διαφορά στις δύο περιπτώσεις είναι περίπου ένα εκατομμυριοστό της τιμής που έχει η άλφα στην τοπική περιοχή μας, και αυτή υποδεικνύει ότι η άλφα κυμαίνεται στο χώρο και όχι στον χρόνο. "Πίστευα ότι θα βρούμε τα ίδια που βρήκε και το Keck," λέει ο King. "Αυτό όμως ήταν για μας ένα πραγματικό σοκ." Ο King αναφέρει ότι μετά τον συνδυασμό των δύο αυτών μετρήσεων, το νέο αποτέλεσμα τους "κατακεραύνωσε": «Τα τηλεσκόπια Keck και το VLT είναι σε διαφορετικά ημισφαίρια. Κοιτάζουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις μέσα στο Σύμπαν Κοιτάζοντας προς το βορρά με το Keck βλέπουμε, κατά μέσο όρο, ένα μικρότερο άλφα σε μακρινούς γαλαξίες, αλλά όταν ψάχνουμε νότια με το VLT βλέπουμε μια μεγαλύτερη τιμή της άλφα». «Η τιμή της άλφα διαφέρει μόνο κατά ένα μικροσκοπικό ποσό – περίπου ένα μέρος προς 100.000 – στο μεγαλύτερο μέρος του παρατηρήσιμου Σύμπαντος, αλλά είναι πιθανό ότι θα μπορούσαν να συμβαίνουν πολύ μεγαλύτερες διαφορές μετά την άκρη του παρατηρήσιμου ορίζοντα μας». Το μέλος της ερευνητικής ομάδας Michael Murphy, του Πανεπιστημίου Swinburne, λέει ότι η ανακάλυψη θα αναγκάσει τους επιστήμονες να επανεξετάσουν το τι ξέρουν για τους νόμους της Φύσης. "Η σταθερά λεπτής υφής, καθώς και άλλες θεμελιώδεις σταθερές, κατέχουν μια απολύτως κεντρική θέση στις θεωρίες της φυσικής. Αν όντως ποικίλλουν, θα χρειαστούμε μια καλύτερη, βαθύτερη θεωρία”, πιστεύει ο Murphy. Ενώ μια «μεταβαλλόμενη σταθερά" θα αλλάξει την κατανόηση που έχουμε για τον κόσμο γύρω μας, ο Murphy σημειώνει: «Οι ασυνήθιστοι ισχυρισμοί απαιτούν και εξαιρετικές αποδείξεις Αυτό που βρήκαμε είναι εξαιρετικό, δεν υπάρχει αμφιβολία γι ‘αυτό.. "Είναι ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα της σύγχρονης επιστήμης – είναι οι νόμοι της φυσικής ίδιοι παντού στο Σύμπαν και σε’ όλη την ιστορία του; είμαστε αποφασισμένοι να απαντήσουμε σε αυτό το φλέγον ζήτημα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο". Η ομάδα αφού ανέλυσε περίπου 300 μετρήσεις της άλφα που έγιναν με το φως που προέρχεται από διάφορα σημεία στον ουρανό, είδαν πως η διακύμανση της τιμής δεν είναι τυχαία, αλλά δομημένη, σαν ένας ραβδόμορφος μαγνήτης. Το Σύμπαν φαίνεται να έχει ένα μεγάλο άλφα στη μια πλευρά και ένα μικρότερο άλφα στην άλλη. Αυτή η ευθυγράμμιση σαν "δίπολο" ταιριάζει σχεδόν με μία μυστηριώδη κίνηση των γαλαξιών, που ονομάστηκε σκοτεινό ρεύμα, που πάνε προς την άκρη του Σύμπαντος. Αυτή η ευθυγράμμιση δεν ταιριάζει, ωστόσο, με την κατεύθυνση ενός άλλου ανεξήγητου δίπολου, την επονομαζόμενη και «άξονας του κακού, που υπάρχει στην κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου μετά τη Μεγάλη Έκρηξη. Η Γη βρίσκεται κάπου στη μέση των ακραίων τιμών για την άλφα. Αν αυτό είναι σωστό, τότε το αποτέλεσμα θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί η άλφα φαίνεται να έχει την σωστή (συντονισμένη) τιμή που επιτρέπει η χημεία – και, επομένως, η βιολογία. Η αύξηση της άλφα κατά 4%, για παράδειγμα, τα αστέρια δεν θα ήταν σε θέση να παράγουν τον άνθρακα, καθιστώντας έτσι αδύνατη την βιοχημεία μας. Αν δε η ερμηνεία του φωτός από τα κβάζαρ είναι σωστή, τότε πρόκειται για "ένα τεράστιο ντηλ", συμφωνεί ο Craig Hogan, επικεφαλής του Κέντρου Σωματιδιακής Αστροφυσικής στο Fermilab. Αλλά όπως χαρακτηριστικά δηλώνει ο Cowie, αυτός υποψιάζεται ότι υπάρχει ένα λάθος κάπου στην ανάλυση των αστροφυσικών. "Νομίζω ότι το αποτέλεσμα δεν είναι πραγματικό», λέει. Ο Michael Murphy του Πανεπιστημίου Swinburne στην Αυστραλία, κι ένας από τους ερευνητές, τονίζει ότι συσσωρεύονται τα αποδεικτικά στοιχεία για την αλλαγή της σταθεράς. "Εμείς απλά αναφέρουμε ό,τι βρίσκουμε, και κανείς δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει αυτά τα αποτελέσματα που είναι η προσπάθεια μιας δεκαετίας," δήλωσε ο Murphy. «Οι θεμελιώδεις σταθερές αν είναι σταθερές είναι μια υπόθεση. Είμαστε εδώ για να εξετάζουμε τη φυσική κι όχι να κάνουμε υποθέσεις." http://blog.physics4u.gr/?p=3430

Το διαστημικό λεωφορείο Endeavour έτοιμο για εκτόξευση στις 16 Μαΐου. Στη συνέντευξη τύπου που παραχώρησαν τη Δευτέρα στο Διαστημικό Κέντρο Kennedy στη Φλόριδα, οι ειδικοί της NASA ανακοίνωσαν τη νέα ημερομηνία και ώρα της εκτόξευσης του διαστημικού λεωφορείου Endeavour, η οποία έχει προγραμματιστεί για τις 16 Mαΐου, στις 15:56 ώρα Ελλάδος (12:56 GMT). Την περασμένη Παρασκευή, οι ειδικοί της NASA είχαν συμφωνήσει στην επιμήκυνση της διάρκειας της αποστολής STS-134 στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό από 14 ημέρες σε 16 ημέρες. Ωστόσο, οι μηχανικοί στο Διαστημικό Κέντρο Kennedy συνεχίζουν τις εργασίες επιδιόρθωσης στο υδραυλικό σύστημα του διαστημικού λεωφορείο, στο οποίο παρουσιάστηκε πρόβλημα στις 29 Απριλίου, λίγες ώρες πριν από την προγραμματισμένη εκτόξευσή του. Παρόλο που ο λόγος για τον οποίο παρουσιάστηκε πρόβλημα δεν έχει διαπιστωθεί με ακρίβεια, οι τεχνικοί προχώρησαν σε αντικατάσταση των ηλεκτρονικών συστημάτων που μπορεί να συνέβαλλαν. Συγκεκριμένα, ένα κιβώτιο διακοπτών αντικαταστάθηκε, ενώ σειρά από δοκιμασίες πραγματοποιούνται σε εννέα συστήματα του Endeavour που τροφοδοτούνται από το νέο κιβώτιο. Δοκιμάζοντας τη λειτουργία των ηλεκτρονικών συστημάτων Το διαστημικό λεωφορείο διαθέτει τρεις συνολικά μονάδες που παρέχουν την απαραίτητη ισχύ για ελιγμούς κατά τη διάρκεια της απογείωσης και προσγείωσης. Προκειμένου η ροή καυσίμου προς τις μονάδες ισχύος να παραμένει αδιάκοπη στις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες που επικρατούν στο διάστημα, έχουν προστεθεί ειδικά συστήματα θέρμανσης. Σύμφωνα με τους κανονισμούς της NASA, όλες οι μονάδες ισχύος, όσο και τα συστήματα θέρμανσης θα πρέπει να βρίσκονται σε λειτουργία κατά την απογείωση. Ωστόσο, κατά την πρώτη απόπειρα απογείωσης του Endeavour, ένα από τα συστήματα θέρμανσης παρουσίασε προβλήματα λειτουργίας. Οι μηχανικοί εντόπισαν το κιβώτιο διακοπτών με το οποίο ήταν συνδεδεμένο και το αντικατέστησαν. Παράλληλα, το χρονοδιάγραμμα της αποστολής STS-134 μελετήθηκε με λεπτομέρεια και νέοι υπολογισμοί έδειξαν ότι όλοι οι στόχοι της μπορούν να επιτευχθούν ακόμα και εάν αποχωρήσουν από το Διαστημικό Σταθμό τρεις αστροναύτες.(Ειναι 6 τώρα.) Το αρχικό πρόγραμμα προβλέπει ότι ο Ιταλός αστροναύτης Paolo Nespoli και δύο συνεργάτες του θα επιστρέψουν στη Γη στις 23 Μαΐου με ένα διαστημόπλοιο Soyuz, ενώ το διαστημικό λεωφορείο Endeavour θα είναι προσδεμένο στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Το ρωσικό «Σογιούζ» εκτοξεύεται από το κοσμοδρόμιο Κούρου τον Οκτώβριο. Η πρώτη εκτόξευση ρωσικού πυραύλου «Σογιούζ» από το κοσμοδρόμιο Κούρου (Γαλλική Γουιάνα) προγραμματίστηκε για τον ερχόμενο Οκτώβριο. Η σχετική είδηση ανακοινώθηκε από το γαλλικό αεροδιαστημικό όμιλο Arianespace. Το «Σογιούζ» θα μεταφέρει σε τροχιά δύο δορυφόρους της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος, οι οποίοι θα καταστούν μέρος του δημιουργούμενου πανευρωπαϊκού πλοηγικού συστήματος «Galileo». Το πρόγραμμα εκτόξευσης «Σογιούζ» από το Κούρου πραγματοποιείται στη βάση διακυβερνητικής συμφωνίας μεταξύ της Ρωσίας και της Γαλλίας, που υπογράφτηκε το Νοέμβριο του 2003. Η συμφωνία μετά Ρωσίας και Γαλλίας προβλέπει σε πρώτη φάση την πραγματοποίηση 4 εκτοξεύσεων σε περίοδο ενός έτους. Το γαλλικό κοσμοδρόμιο προσφέρει τη δυνατότητα τοποθέτησης στον Soyuz φορτίου 3 τόνων έναντι των 1,7 που είναι το μέγιστο της δυνατότητας του ρωσικού κοσμοδρομίου στο Baikonur του Καζακστάν. «Βάρκες» θα εξερευνήσουν τον Τιτάνα.Θα ταξιδεύουν στις λίμνες μεθανίου του δορυφόρου για να τις μελετήσουν. Μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση μελετά η NASA αφού οι επιτελείς της σκέπτονται να εξερευνήσουν για πρώτη φορά ένα άλλο κόσμο όχι από αέρος ή από ξηράς αλλά με πλωτά μέσα. Μελετούν το ενδεχόμενο να στείλουν κάποια πλοιάρια στις λίμνες μεθανίου και υδρογονανθράκων που εντοπίστηκαν στον Τιτάνα, τον μεγαλύτερο δορυφόρο του Κρόνου. Ο Τιτάνας είναι το μοναδικό σώμα στο ηλιακό μας σύστημα στο οποίο έχει εντοπιστεί υγρό στοιχείο ενώ η ατμόσφαιρά του διαθέτει μια σειρά από οργανικές ύλες - συνδυασμός που θεωρητικώς μπορεί να παράξει ζωή. Η NASA σκοπεύει να στείλει μια αποστολή εξερεύνησης στο Τιτάνα το 2016 και στο πλαίσιο αυτό δέχτηκε διάφορες προτάσεις. Από αυτές τα στελέχη της NASA ξεχώρισαν τελικά τρεις μια εκ των οποίων είναι η TiME (Titan Mare Explorer) η οποία προτείνει την μεταφορά με ένα σκάφος μιας ειδικά σχεδιασμένης "βάρκας" η οποία θα πέσει με αλεξίπτωτο σε κάποια από τις λίμνες του Τιτάνα. Σύμφωνα με τον σχεδιασμό η "βάρκα" αυτή θα έχει σφαιρικό σχήμα και θα κινείται επί τρεις μήνες στην λίμνη. Θα συλλέγει δείγματα και θα κάνει αναλύσεις και μετρήσεις τόσο στο περιεχόμενο της λίμνης όσο και στο ευρύτερο περιβάλλον της (ανέμους, υγρασία, θερμοκρασία, βροχές κ.α). Η NASA χορήγησε από τρία εκατομμύρια δολάρια σε κάθε μια από τις τρεις ερευνητικές ομάδες για να αναπτύξουν και να ολοκληρώσουν την πρότασή τους. Οι ερευνητικές ομάδες θα παραδώσουν την τελική μορφή της πρότασης τους το 2012 όταν και η NASA θα λάβει την απόφαση για το ποια απ' αυτές θα υλοποιηθεί αν και, σύμφωνα με πληροφορίες που διαρρέουν, η πρόταση για την εξερεύνηση των λιμνών είναι ήδη το φαβορί. Παράλληλα Ιάπωνες επιστήμονες σε μελέτη τους αναφέρουν ότι η ατμόσφαιρα του Τιτάνα και ειδικά η έντονη παρουσία αζώτου σε αυτή διαμορφώθηκαν την περίοδο που ο δορυφόρος βομβαρδιζόταν από πτώσεις αστεροειδών και μετεωριτών πριν από τέσσερα δις έτη. Στο Τιτάνα υπήρχε εκείνη την εποχή πολλή αμμωνία με τους βομβαρδισμούς να προκαλούν χημικές αντιδράσεις που οδήγησαν στην δημιουργία της σημερινής ατμόσφαιρας του δορυφόρου.

Κατι ακόμα απο το πανεμορφο Γαλαξία μας. Εκπληκτικό πορτρέτο του νεφελώματος Messier 8 όπου γεννιούνται νέα άστρα. Μοιάζει με κοσμικό πίνακα ζωγραφικής, στην πραγματικότητα είναι το νεφέλωμα Messier 8 που είναι γνωστό ως "Νεφέλωμα της Λιμνοθάλασσας". Το νεφέλωμα βρίσκεται σε απόσταση πέντε χιλιάδων ετών φωτός από εμάς στον αστερισμό του Τοξότη και είναι ορατό ακόμη με γυμνό μάτι υπό καλές συνθήκες ορατότητας. Πρόκειται για ένα πιο τα εντυπωσιακά και μεγάλα εργοστάσια παραγωγής νέων άστρων στην διαστημική γειτονιά μας. Η εικόνα αποτελεί σύνθεση από πολλές φωτογραφίες που κατέγραψε το τηλεσκόπιο Gemini στην Χιλή στο πλαίσιο έρευνας που πραγματοποίησε ομάδα αστρονόμων από την Αργεντινή. Το νεφέλωμα που έχει μέγεθος περίπου 100 ετών φωτός αποτελείται ένα τεράστιο νέφος ιονισμένου υδρογόνου, σκόνης και κοσμικής ύλης ενώ λούζεται στην κυριολεξία από το φως ενός γιγάντιου μπλε αστέρα.

Κατι μοναδικο και πανέμορφο. Όλο το Σύμπαν σε μια φωτογραφία! Υπήρξε το όνειρο ζωής για τον ερασιτέχνη αστρονόμο Nick Risinger από το Seattle των ΗΠΑ να μπορέσει να βάλει «όλο το Σύμπαν» σε μια και μόνο φωτογραφία. Και τα κατάφερε ύστερα από σχεδόν ένα χρόνο δουλειάς και αφού διέσχισε με το τηλεσκόπιό του τις νοτιοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ αλλά και τη Νότιο Αφρική, κατάφερε να αποτυπώσει όλο το νυκτερινό ουρανό σε μια και μόνο φωτογραφία. Η διαδραστική αυτή φωτογραφία απαρτίζεται από 37.000 φωτογραφίες που τράβηξε ο Risinger κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής του και χρειάστηκαν, όπως εξήγησε, αρκετοί μήνες για να μπορέσει να τακτοποιήσει όλο αυτό το πάζλ σε μια φωτογραφία. Την εικόνα μπορείτε να τη δείτε εδώ. http://media.skysurvey.org/openzoom.html

Μικρές ειδήσεις. Αναβολή εκτόξευσης. Tελειωμό δεν έχουν οι αναβολές στην εκτόξευση του διαστημικού λεωφορείου Endeavour λόγω τεχνικών προβλημάτων. Η εκτόξευση του διαστημικού λεωφορείου Endeavour αναβλήθηκε και πάλι, για μετά από τις 16 Μαΐου, χωρίς όμως να ορισθεί συγκεκριμένη ημερομηνία ανακοίνωσε η NASA. Να σημειωθεί ότι το ταξίδι αναβάλλεται για τρίτη κατά σειρά φορά. Η τροχιά του ΔΔΣ ανυψώθηκε κατά ένα χιλιόμετρο. Το ρωσικό Κέντρο Διεύθυνσης Πτήσεων σήμερα διόρθωσε την τροχιά του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ΔΔΣ), προκειμένου να δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες για την προσεδάφιση στην προκαθορισμένη περιοχή του διαστημοπλοίου «Σογιούζ» με τριμελές πλήρωμα. Ο ελιγμός πραγματοποιήθηκε αυτόματα με τη βοήθεια των δύο κινητήρων του ευρωπαϊκού μεταγωγικού διαστημοπλοίου «Γιόχαν Κέπλερ» /ATV-2/. Η προσεδάφιση του «Σογιούζ» προγραμματίζεται για τις 24 Μαϊου. Τροποποιηση Soyuz. Η αμερικανική εταιρεία "Space Adventures", η μόνη που, μέχρι σήμερα, προσφέρει τουριστικές τροχιακές διαστημικές πτήσεις, έχει προσφερθεί να εξοπλίσει το ρωσικό διαστημόπλοιο Soyuz- TMA, με επιπλέον χώρο για 8ήμερες εμπορικές πτήσεις, γύρω από το φεγγάρι, όπως ανακοίνωσαν στελέχη της. Η εταιρεία ανακοίνωσε, στις 28 Απριλίου, ότι προτίθεται να προσφέρει τουριστικά ταξίδια στο φεγγάρι τροχιά, μια τιμή περίπου $ 150 εκατ. ευρώ, ανά κάθισμα. "Μετά από διαβούλευση με την Corporation Energia (εταιρεία που σχεδίασε το Soyuz TMA), συμφωνήθηκαν οι τροποποιήσεις για τη διαμόρφωσή του. Το πιο σημαντικό είναι η προσθήκη μιας δεύτερης μονάδας κατοίκησης στο συγκρότημα Soyuz TMA", δήλωσε η Space Adventures.

Υγρά φωτόνια... α λα Grec!Μια εργασία του Δημήτρη Αγγελάκη που θέτει τα θεμέλια για την εποχή των «φωτονικών ημιαγωγών» Την πολύχρονη... φαγούρα των φυσικών με τα φωτόνια σίγουρα την ξεκίνησε ο Αϊνστάιν, όταν επαναπροσδιόρισε τη φύση τους στη Θεωρία της Σχετικότητας. Στη συνέχεια έγιναν το λατρεμένο τους θέμα, στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν τη «διχασμένη προσωπικότητα» των κβάντων. Και έπειτα, αφότου ανακάλυψαν το λέιζερ, το 1960, έστησαν ολόκληρο κλάδο της φυσικής ειδικά για τη μελέτη των φωτονίων, τη φωτονική. Εκτοτε, η πρόοδος στον χειρισμό αυτών των «σωματιδίων του φωτός» υπήρξε αλματώδης, με τουλάχιστον τρεις έλληνες ερευνητές - τους καθηγητές Γιάννη Ιωαννόπουλο, Ελευθέριο Οικονόμου και Κώστα Σουκούλη - να πρωτοστατούν στις εξελίξεις. Ομως η όποια τιθάσευση των φωτονίων γινόταν πάντα υπό τους «δικούς τους όρους», καθ' ότι αυτά τα σωματίδια που ακροβατούν μεταξύ ύλης και ενέργειας έχουν δύο ιδιοτροπίες: δεν παγιδεύονται εύκολα και δεν αλληλεπιδρούν μεταξύ τους! Αρα η πιθανότητα να τα χειριστούμε με την ευκολία του ηλεκτρικού ρεύματος, ώστε να δομήσουμε με αυτά κβαντικούς υπολογιστές, παρέμενε ουτοπία. Ως πρόσφατα δηλαδή, οπότε ένας έλληνας φυσικός νέας εσοδείας συνέβαλε αποφασιστικά στην «αιχμαλώτιση των φωτονίων». Φωτοηλεκτρονικά ειδύλλια... Αν τα φωτόνια είναι από μόνα τους άπιαστα, δεν συμβαίνει το ίδιο όταν δημιουργηθούν μέσα σε φωτονικούς κρυστάλλους - που μοιάζουν με διάτρητο ελβετικό τυρί φτιαγμένο από οξείδια του πυριτίου. Οπως έδειξαν τις δεκαετίες του '80 και του '90 οι τρεις προαναφερθέντες Ελληνες και οι Eli Yablonovitch και John Sajeev στις ΗΠΑ, η δόμηση «φωτονικών ημιαγωγών» από φωτονικούς κρυστάλλους είναι εφικτή. Κατά αντιστοιχία με τους γνωστούς ημιαγωγούς, όπου τα ηλεκτρόνια μπορούν να ρέουν (αγωγός) ή να παραμένουν καρφωμένα στη θέση τους (μονωτής), και τα φωτόνια στους φωτονικούς κρυστάλλους μπορούν να διαρρεύσουν ή να παγιδευτούν, ανάλογα με τη γεωμετρία των κρυστάλλων και τη συχνότητά τους. Παράλληλα, και ανεξάρτητα με την έρευνα στα φωτόνια υλικά, η μελέτη της αλληλεπίδρασης ατόμων - φωτονίων στο πλαίσιο της κβαντικής οπτικής έφθανε στο απόγειό της την τελευταία δεκαετία. Απίστευτα πειράματα, όπως εκείνο όπου ένα και μοναδικό φωτόνιο παγιδευόταν σε μια αέναη παλινδρόμηση ανάμεσα σε δύο μικροσκοπικούς καθρέφτες και αλληλεπιδρούσε ισχυρά με ένα και μοναδικό άτομο στο μέσο της διαδρομής, πραγματοποιήθηκαν. Το «ειδύλλιο» ατόμου - φωτονίου, γνωστό στην κβαντική οπτική ως πολαριτόνιο ή dressed state (άτομο «ντυμένο» με φωτόνιο) οδήγησε σε τεράστιες ανακαλύψεις σε πλήθος πεδίων, από τον έλεγχο των θεμελίων της Κβαντικής Θεωρίας ως την πραγματοποίηση κβαντικών πυλών και κβαντικής κρυπτογραφίας. Αυτό που παρέμενε ανοιχτό ήταν ο συνδυασμός των παραπάνω ανακαλύψεων και η εφαρμογή τους στην εξήγηση φαινομένων σε φαινομενικά ασύνδετες περιοχές της φυσικής, όπως οι υπεραγωγοί, τα υγρά ηλεκτρονίων και οι φωτονικοί κβαντικοί υπολογιστές. Στροφόρμια, φορτιόνια και υγρά φωτόνια Το ημερολόγιο έδειχνε 1963 όταν ο αμερικανός φυσικός Joaquin Luttinger πρότεινε ένα θεωρητικό μοντέλο για το πώς αλληλεπιδρούν τα ηλεκτρόνια ενός μονοδιάστατου αγωγού (όπως είναι οι νανοσωλήνες άνθρακα) σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, τα ηλεκτρόνια θα έπαυαν να είναι διακριτά και θα κινούνταν ως υγρό («υγρό του Λούτινγκερ» - Luttinger liquid). Για μια ερμηνεία τού πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί μια τέτοια συμπεριφορά, ο φυσικός Duncan Haldane - το 1981 - προέβλεψε ότι το μαγνητικό μέρος του ηλεκτρονίου («στροφόρμιο» - spinon) και το ηλεκτρικό («φορτιόνιο» - chargon) διαχωρίζονται και κινούνται με διαφορετικές ταχύτητες. Η σύλληψη αυτή ήταν το λιγότερο προκλητική, καθώς η στροφορμή και το φορτίο του ηλεκτρονίου θεωρούνταν χαρακτηριστικά αναπόσπαστα συνδεδεμένα με αυτό. Οι ανά τον κόσμο φυσικοί προσπάθησαν πολλαπλά στα επόμενα χρόνια να επαληθεύσουν πειραματικά τα της εν λόγω θεωρίας για τα ηλεκτρόνια, χωρίς ουσιαστική επιτυχία: η μέτρηση της φασματικής συνάρτησης A(q,ω), που εμπεριέχει τις σχέσεις ενέργειας-ορμής των διεγέρσεων, επιτεύχθηκε μόνο εν μέρει και μία φορά, το 2005 (O. M. Auslaender et al., Science 308,). Βλέπετε, η παρατήρηση των κβαντικών φαινομένων σε στενά αλληλεπιδρώντα συστήματα στοιχειωδών σωματιδίων δυσχεραίνεται από τους τεχνικούς περιορισμούς που παρουσιάζει η αναδιάταξη της ύλης σε μικροκλίμακα. Αντίθετα, στον άυλο κόσμο των φωτονίων, μια εργασία που δημοσιεύθηκε το 2007, υπό τον τίτλο «Photon blockade induced Mott transitions and XY spin models in coupled cavity arrays» [Phys. Rev. A (Rap. Com.) vol. 76, 031805] έφερε μεγάλη πρόοδο στη μεθοδολογία παρατήρησης. Ηταν η εργασία του Δημήτρη Αγγελάκη, τότε μεταδιδακτορικού ερευνητή στο Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, που έδειχνε το πώς οι συνδυασμοί διεγερμένων ατόμων και φωτονίων «αιχμαλωτισμένων σε κλουβιά» μπορούσαν να γίνουν ελεγχόμενες και μετρήσιμες οντότητες, παίζοντας τον ρόλο των ηλεκτρονίων στην πραγματική ύλη. Παρατηρώντας το τι συνέβαινε στα φωτόνια όταν «χτυπιούνταν απελπισμένα» συνωστιζόμενα μέσα σε αυτές τις φωτοπαγίδες, ο δρ Αγγελάκης, νυν λέκτορας του Πολυτεχνείου Κρήτης και επισκέπτης ερευνητής στο Κέντρο Κβαντικών Τεχνολογιών του Πανεπιστημίου της Σιγκαπούρης, θυμήθηκε τη δύναμη της «παραβολής»: Αν μπορούσε να προσομοιώσει το «υγρό ηλεκτρονίων» με ένα «υγρό φωτονίων», θα έφθανε ίσως στην ποθητή εξήγηση της συμπεριφοράς των ηλεκτρονίων. Η διάταξη της επιτυχίας. Η ομάδα του, αυτή τη φορά απαρτιζόμενη από τον ίδιο και τρεις ερευνητές στη Σιγκαπούρη, σκέφθηκε να χρησιμοποιήσει το οπτικό ανάλογο ενός μονοδιάστατου νανοσωλήνα, χρησιμοποιώντας μια οπτική ίνα φωτονικού κρυστάλλου. Η συγκεκριμένη διάταξη είχε ήδη προταθεί το 2008 από μια ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (C. Chang et al., Crystallization of strongly interacting photons in a nonlinear optical fiber, Nat. Phys.), αλλά η ομάδα του Αγγελάκη την επεξέτεινε: Γέμισαν τον σωλήνα με δύο αέρια ατόμων και σημάδεψαν την είσοδό του με δύο ακτίνες λέιζερ. Στη συνέχεια ρύθμισαν τα λέιζερ έτσι ώστε να επιβραδύνουν τους εκπεμπόμενους παλμούς φωτονίων, με αποτέλεσμα να τα αποθηκεύσουν μέσα στον σωλήνα σαν «στάσιμα βαγόνια διεγερμένης φωτο-ύλης». Λόγω του συνωστισμού τους με τα προϋπάρχοντα άτομα αερίου στον σωλήνα, τα παγιδευμένα φωτόνια υποχρεώθηκαν να αλληλεπιδράσουν όπως ακριβώς προέβλεπε για τα ηλεκτρόνια η θεωρία του Luttinger και να φθάσουν στη φάση διαχωρισμού των στροφορμίων από τα φορτιόνια. Οταν, στη συνέχεια, απελευθερώνονταν στην έξοδο του σωλήνα, η ομάδα του δρος Αγγελάκη μπόρεσε να δείξει ότι τα χαρακτηριστικά της φασματικής συνάρτησης του περιβόητου διαχωρισμού θα μπορούσαν να μετρηθούν με πρωτόγνωρη ακρίβεια, χρησιμοποιώντας υπάρχουσα οπτική τεχνολογία. Η δυνατότητα επίτευξης πειραματικής διάταξης που επαληθεύει τη θεωρία του Luttinger για «υγρό ηλεκτρονίων» ήταν επόμενο να χαιρετισθεί με ενθουσιασμό από την επιστημονική κοινότητα. Η εργασία τους, υπό τον τίτλο «Optical Physics: A liquid of photons», δημοσιεύθηκε μετ' επαίνων στο περιοδικό Physical Review Letters και έγινε κύριο άρθρο στο Physics και στο Nature της 20ής Απριλίου 2011. Η αγαλλίαση όμως δεν προερχόταν μόνο από τη συμβολή στη μελέτη των ηλεκτρονίων αλλά και από τις προοπτικές που διάνοιγε ο χειρισμός του «υγρού φωτονίων»: Η οπτική διάταξη του Δημήτρη Αγγελάκη κατέδειξε ότι τα φωτόνια συμπεριφέρονταν ακριβώς όπως τα ηλεκτρόνια σε κρυστάλλους μονωτικού υλικού (Mott Ιnsulator State). Δηλαδή, η διάταξη αυτή λειτουργεί ως φυσικός κβαντικός καταχωρητής, όπου το κάθε φωτόνιο στο κάθε κλουβί αντιστοιχεί στην ύπαρξη μιας κβαντικής μονάδας πληροφορίας (qubit). Είναι το δεύτερο βήμα μας προς την κατασκευή «κβαντικών λογικών πυλών», έπειτα από εκείνο που παρουσίασε εργασία του ίδιου ερευνητή και του δρος A. Kay, το 2008 (βλ. «Weaving light-matter qubits into a one way quantum computer», New J. Phys. 10, 023012). Οπως συνάγεται, τα θεμέλια για μια εποχή «φωτονικών ημιαγωγών» έχουν πλέον τεθεί. Οι πολυπόθητοι κβαντικοί υπολογιστές, με την ασύλληπτα μεγαλύτερη ισχύ και ταχύτητα επεξεργασίας δεδομένων, γίνονται επιτέλους εφικτή πραγματικότητα. Και η υπερηφάνεια μας είναι ότι, από αυτό το καθημαγμένο εκπαιδευτικό σύστημα αυτής της στερημένης από όνειρα χώρας, συνεχίζουν να βγαίνουν επιστήμονες που «αλλάζουν τον κόσμο». Συνεχώς και επίμονα, σε πείσμα κάθε Κασσάνδρας! Ποιός είναι ο Δ. Αγγελάκης 1993-1997: Πτυχίο και μεταπτυχιακό Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. 1998-2002: Διδακτορικό στο Imperial College του Λονδίνου. Η διδακτορική του διατριβή στις αλληλεπιδράσεις ατόμων - φωτονίων τού χάρισε τον Οκτώβριο 2002 το 1ο Βραβείο της Ενωσης Φυσικών του Ηνωμένου Βασιλείου. 2002-2007: Ερευνητής στο Κέντρο Κβαντικής Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Κέιμπριτζ. 2007-σήμερα: Λέκτορας στο Πολυτεχνείο Κρήτης, στα Χανιά, και επισκέπτης ερευνητής στο Κέντρο Κβαντικών Τεχνολογιών του Πανεπιστημίου της Σιγκαπούρης. Γράφημα που αναπαριστά τη «διάταξη Αγγελάκη»: Από αριστερά, εισέρχονται στη διάτρητη οπτική ίνα φωτόνια, που συναντούν αέριο δύο διαφορετικών ατόμων. Από το «στρίμωγμα» προκύπτει διαχωρισμός της στροφορμής και του φορτίου, όπως ακριβώς έλεγε η θεωρία για τα «υγρά ηλεκτρόνια»

Πάγος νερού ανακαλύφθηκε σε φρέσκους κρατήρες του Άρη. Σε δορυφορικές εικόνες «πριν και μετά» από το βόρειο ημισφαίριο του Άρη, ερευνητές της NASA εντόπισαν φρέσκους κρατήρες πρόσκρουσης, στον πυθμένα των οποίων διακρίνεται πάγος νερού να λάμπει στην ασθενική λιακάδα. Η ύπαρξη νερού στο ρηχό υπέδαφος ήταν μη αναμενόμενη σε αυτό το «εύκρατο» γεωγραφικό πλάτος, ειδικά στις αρχές του καλοκαιριού. Η τελευταία εικόνα που δημοσιοποίησε η NASA μεταδόθηκε από τον Αναγνωριστικό Δορυφόρο του Άρη (MRO) τον Ιούνιο του 2010. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από την κάμερα HiRISE (Επιστημονικό Πείραμα Απεικόνισης Υψηλής Ανάλυσης) και εμφανίζεται με ψευδή χρώματα, ώστε να ξεχωρίζουν πιο εύκολα τα διαφορετικά υλικά και οι υφές τους. Ο πυθμένας του κρατήρα, διαμέτρου περίπου έξι μέτρων, είναι καλυμμένος με ένα λαμπερό υλικό (εμφανίζεται γαλάζιο στη φωτογραφία) που δεν μπορεί παρά να είναι πάγος. Πιθανότατα δεν είναι ξηρός πάγος, δηλαδή στερεό διοξείδιο του άνθρακα, αλλά παγωμένο νερό ανακατεμένο με άμμο. Ο κρατήρας εκτιμάται ότι σχηματίστηκε από την πτώση μετεωρίτη κάποια στιγμή από τον Απρίλιο του 2004 μέχρι τον Ιανουάριο του 2010. Ανάλογες παρατηρήσεις από πέντε διαφορετικούς, μικρούς κρατήρες είχαν δημοσιοποιηθεί το 2009. Σε εκείνη την περίπτωση, οι εικόνες «πριν και μετά» (κάτω) έδειξαν ότι το λαμπερό υλικό στους κρατήρες εξαφανίστηκε σε διάστημα τριών περίπου γήινων μηνών. Η πιθανότερη εξήγηση είναι ότι ο πάγος εξαχνώθηκε, δηλαδή μετατράπηκε από στερεό απευθείας σε αέριο, λόγω της χαμηλής πίεσης και θερμοκρασίας. «Ο πάγος αυτός είναι κατάλοιπο ενός πιο υγρού κλίματος από το παρελθόν, ίσως μόλις μερικές χιλιάδες χρόνια πριν» είχε εκτιμήσει τότε ο Σέιν Μπερν του Πανεπιστημίου της Αριζόνας στο Τούσον. Στην φωτογραφία ο πάγος εικονίζεται γαλάζιος σε αυτή την ψευδοχρωματική φωτογραφία. Ο κρατήρας έχει διάμετρο περίπου 6 μέτρα.

Υπαινιγμοί και από δεύτερο πείραμα για εποχικό σήμα της σκοτεινής ύλης. Νέα γεγονότα δικαιώνουν όσους τόσα χρόνια τώρα υποστήριζαν πως στα πειράματά τους (συγκεκριμένα στο DAMA) όχι μόνο έχει βρεθεί η σκοτεινή ύλη, αλλά και ότι το σήμα της ποικίλλει ανάλογα με τις εποχές. Έτσι, ένα δεύτερο πείραμα, που ονομάζεται CoGeNT, αναφέρει παρόμοια ευρήματα, αν και τα δύο αποτελέσματα είναι σε σύγκρουση με τις παρατηρήσεις δύο άλλων ομάδων. Χάρτης παρουσιάζει την κατανομή της σκοτεινής ύλης που δημιούργησε έναν βαρυτικό φακό, όπως παρατηρήθηκε με το τηλεσκόπιο Hubble κατά τη διάρκεια της μελέτης COSMOS Κανείς βεβαίως δεν ξέρει τι είναι ακριβώς η σκοτεινή ύλη – οι αστρονόμοι εντοπίζουν απλώς την βαρυτική έλξη της πάνω στην κανονική ύλη, η οποία φαίνεται να υπερτερεί της συνηθισμένης με ένα συντελεστή πέντε προς ένα. Όμως, πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι είναι κατασκευασμένη από κάποια θεωρητικά σωματίδια, τα λεγόμενα WIMPs, που αλληλεπιδρούν μόνο ασθενώς με την κανονική ύλη. Από το 1998, οι ερευνητές που τρέχουν το πείραμα DAMA βαθιά μέσα στο βουνό Gran Sasso της Ιταλίας υποστηρίζουν ότι έχουν βρει αποδείξεις για τα WIMPs. Το DAMA χρησιμοποιεί μια σειρά από ανιχνευτές ιωδιούχου νατρίου για να εντοπίσει σπάνιες στιγμές, όταν δηλαδή τα WIMPs αλληλεπιδρούν με άτομα στους ανιχνευτές, παράγοντας κάποιες λάμψεις φωτός. Ο αριθμός των αναλαμπών εξασθενίζει και αυξάνει ανάλογα με τις εποχές. Τα μέλη της ομάδας DAMA υποστηρίζουν εδώ και καιρό ότι αυτό συμβαίνει επειδή η ταχύτητα της Γης, σε σχέση με την περιβάλλουσα θάλασσα της σκοτεινής ύλης, μεταβάλλεται καθώς ο πλανήτης μας περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο. Λένε λοιπόν ότι οι παρατηρήσεις τους θα μπορούσαν να εξηγηθούν αν τα σωματίδια των WIMP είχαν μάζα μερικά GeV. Ωστόσο, δύο άλλα πειράματα δεν έχουν βρει κανένα σημάδι από την σκοτεινή ύλη με τους ανιχνευτές τους. Το ένα, που ονομάζεται XENON100, χρησιμοποιεί 100 χιλιόγραμμα από υγρό ξένον βαθιά κάτω από το βουνό Gran Sasso, και το άλλα, που ονομάζεται CDMS ΙΙ, χρησιμοποιεί υψηλής καθαρότητας κρυστάλλους γερμανίου και πυριτίου και στεγάζεται σε ένα βαθύ ορυχείο στο Σουδάν της Μινεσότας. Και τα δύο πειράματα είναι τόσο ευαίσθητα που θα πρέπει να έχουν δει τη σκοτεινή ύλη, αν το αποτέλεσμα του DAMA οφείλεται στα WIMPs. “Η κατάσταση έχει δημιουργήσει εντάσεις," λέει ο Dan Hooper, ένας θεωρητικός στο πανεπιστήμιο του Σικάγο. Τώρα ένα άλλο πείραμα σκοτεινή ύλη, που ονομάζεται CoGeNT έχει βρει μια εποχιακή διακύμανση των αποτελεσμάτων της, αναφέρει ο επικεφαλής της ομάδας Juan Collar, ο οποίος παρουσίασε μια ανάλυση από παρατηρήσεις 442 ημερών, κατά την συνάντηση της Αμερικανικής Ένωσης Φυσικών στην Καλιφόρνια, «Προσπαθήσαμε όπως όλοι οι άλλοι να διαψεύσουμε τα αποτελέσματα του DAMA, αλλά αυτό που συνέβη ήταν λίγο διαφορετικό," δήλωσε ο ίδιος. Ο ανιχνευτής CoGeNT είναι μικρός σε σύγκριση με πολλά άλλα πειράματα σκοτεινής ύλης. Αποτελείται από ένα κρύσταλλο γερμανίου 440 γραμμάρια. Ακόμα, η σκοτεινή ύλη είναι τόσο άφθονη που αναμενόταν να περάσουν ανάμεσα από τον ανιχνευτή CoGeNT 100 εκατομμύρια σωματίδια κάθε δευτερόλεπτο. Περίπου μία φορά την ημέρα, ένα από αυτά θα αλληλεπιδρούσε με έναν πυρήνα γερμανίου, οπότε ο πυρήνας θα κινείτο εντός του κρυστάλλου, οπότε θα αποσπούσε ηλεκτρόνια από τα γειτονικά άτομα. Ένα εξωτερικό ηλεκτρικό πεδίο θα προσανατόλιζε τα ηλεκτρόνια προς ένα ηλεκτρόδιο για να παραγάγει ένα μικροσκοπικό ηλεκτρικό σήμα. Προηγουμένως, η ομάδα του CoGeNT ανέφερε μια υπερβολή ανιχνευμένων γεγονότων όταν έτρεξε το πείραμα στο ορυχείο Σουδάν για 56 ημέρες. Τα μέλη της ομάδας δήλωσαν ότι αυτή η αύξηση θα μπορούσε να οφείλεται σε κάποιο είδος θορύβου που οι φυσικοί δεν κατανοούν, ή ενδεχομένως σε WIMPs μάζας 7 GeV. «Όπλο που καπνίζει»; Το πείραμα λειτουργούσε συνεχώς μέχρι που έγινε μια πυρκαγιά στο ορυχείο Σουδάν, και στις 17 Μαρτίου σταμάτησε. Αυτό έκανε τον επικεφαλής Collar του πειράματος CoGeNT και τους συνεργάτες του να αναζητήσουν μια εποχιακή διακύμανση στις 442 ημέρες που κράτησαν οι παρατηρήσεις και που είχαν ήδη συγκεντρωθεί αρκετές μετρήσεις. «Ελπίζω ότι αυτό δεν είναι τα οριστικά στοιχεία που έχουμε λάβει", λέει ο Collar, ο οποίος δεν έχει ακόμη επιστρέψει στο ορυχείο ώστε να ελέγξει για τυχόν ζημιές. Η ομάδα CoGeNT στο ορυχείο του Σουδάν διαπίστωσε λοιπόν ότι αλλάζει το σήμα τους ανάλογα με τις εποχές, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και στο πείραμα DAMA. Και οι υπολογισμοί τους είναι συνεπείς με ένα σωματίδιο σκοτεινής ύλης με μικρή μάζα, όπως αυτό που ανέφερε και το πείραμα DAMA στο Gran Sasso της Ιταλίας . «Η ετήσια διαφοροποίηση σημαίνει ότι εδώ υπάρχει ένα “όπλο που καπνίζει” για τη σκοτεινή ύλη", λέει ο θεωρητικός Jonathan Feng στο Πανεπιστήμιο Irvine της Καλιφόρνιας, ο οποίος μάλιστα δεν είναι μέλος της ομάδας CoGeNT. "Αυτή είναι η πρώτη απόδειξη ότι φάνηκε κάτι, εκτός από το DAMA". Παράξενο WIMP Όμως, η φυσικός Laura Baudis στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, πιστεύει ότι το πείραμα XENON100 ακόμα δεν έχει δει ενδείξεις της σκοτεινής ύλης, και δεν είναι βέβαιη για αυτά τα αποτελέσματα: "Χρειάζομαι χρόνο για να σκεφτούμε σχετικά με αυτά." Ο Jonathan Feng του Irvine υποδεικνύει ότι η διαφορά ανάμεσα σε όλα τα πειραματικά αποτελέσματα, μπορεί απλά να οφείλεται στην παραδοχή ότι τα WIMPs αλληλεπιδρούν με τον ίδιο τρόπο με τα πρωτόνια και τα νετρόνια. Εάν όμως αυτό δεν συμβαίνει στην πράξη, τότε αυτή η διαφοροποίηση θα μπορούσε να εξηγήσει τις διαφορές στα σήματα στους ανιχνευτές από ξένον και γερμάνιο, που το καθένα έχει διαφορετική αναλογία πρωτονίων και νετρονίων. "Αυτά τα πειράματα μπορεί να φαίνονται ασυνεπή, αλλά μια μικρή θεωρητική αλλαγή μπορεί να ευθυγραμμίσει και τα δύο αποτελέσματα.", δήλωσε. Τέλος, και οι δύο ομάδες, CoGeNT και XENON100, σχεδιάζουν να διευρύνουν τα πειράματά τους. Ήδη έχει δοθεί έγκριση για την κατασκευή του πειράματος XENON1T πάλι στο ορυχείο Gran Sasso της Ιταλίας, το οποίο θα χρησιμοποιεί 1 τόνο υγρού ξένον. Ενώ, η ομάδα CoGeNT στην Αμερική σχεδιάζει να αντικαταστήσει τον απλό κρύσταλλο γερμανίου με τέσσερα ξεχωριστούς κρυστάλλους, που το καθένα θα ζυγίζει 1 κιλό, και σκοπεύει να θα αρχίσει φέτος τα νέα πειράματα της. http://blog.physics4u.gr/?p=3411

Για πρώτη φορά ορατή με γυμνό μάτι η κβαντική διεμπλοκή. Φυσικοί στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης έχουν επινοήσει ένα νέο είδος κβαντικού πειράματι αόμενα που είδαμε ποτέ. Ο Nicolas Gisin στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης διαπίστωσε ότι Ιταλοί φυσικοί είχαν κάνει στο παρελθόν ένα ενδιαφέρον πράγμα με πεπλεγμένα φωτόνια. Αντί της διεμπλοκής όπως κάνουν οι πειραματιστές συνήθως, η ιταλική ομάδα είχε κάνει διεμπλοκή σε ένα ζευγάρι φωτονίων και στη συνέχεια ενίσχυσε σε ένα από αυτά, για να δημιουργήσει ένα χείμαρρο φωτονίων που περιείχε αμέτρητα φωτόνια, που όλα ν χωρίζονται από ολόκληρο το σύμπαν. Ο Αϊνστάιν το χαρακτήρισε «στοιχειωμένη δράση από απόσταση». Και πράγματι είναι από τα πιο περίεργα φαιν συνδέονταν με το άλλο μεμονωμένο φωτόνιο από το αρχικό ζεύγος. Δηλαδή, υπήρχε ένα μεμονωμένο «μικροσκοπικό» φωτόνιο, και ένας χείμαρρος από «μακροσκοπικά» φωτόνια, όλα συνδεδεμένα σε κβαντικό επίπεδο.ος χρησιμοποιώντας ανθρώπους ως ανιχνευτές φωτονίων, και με τον τρόπο αυτό έχουν κάνει για πρώτη φορά. το κβαντικό φαινόμενο της διεμπλοκής ορατό με γυμνό μάτι.Για εκείνους που χρειάζονται μια εξήγηση, η διεμπλοκή είναι εκείνο το παράξενο κβαντικό φαινόμενο που συνδέει δύο σωματίδια σε απόσταση, ώστε κάθε τυχόν μέτρηση που διεξάγεται στο ένα σωματίδιο, αμέσως αλλάζει την ιδιότητα του άλλου – ακόμη κα Ο Gisin συνειδητοποίησε ότι, ενώ με γυμνό μάτι δεν μπορεί να δει κανείς ένα φωτόνιο, μπορεί σίγουρα να δει χιλιάδες φωτόνια. Έτσι χρησιμοποίησε μια διάταξη παρόμοια με τους Ιταλούς, αλλά αντί να βάλει ένα ανιχνευτή φωτονίων μπροστά από τον χείμαρρο των φωτονίων έβαλε τον εαυτό του και τους συνάδελφους του. Η δέσμη των φωτονίων που παράγονται από τον ενισχυτή θα εμφανιζόταν σε μία από τις δύο θέσεις στον σκοτεινό χώρο τους, ανάλογα με την κατάσταση πόλωσης που έδιναν στο μικροσκοπικά μοναδικό φωτόνιο τους. Κι έτσι, το ανθρώπινο μάτι αντικατέστησε τους ανιχνευτές φωτονίων για πρώτη φορά. Μπορεί η ιστορία να μοιάζει ως εξής: κάποιοι επιστήμονες κάθονται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο κοιτάζοντας να αναβοσβήνουν τα φώτα, αλλά στην ουσία αποτελεί την πρώτη κβαντική διεμπλοκή που έχει παρατηρηθεί άμεσα με γυμνό μάτι. Η ελβετική ομάδα δηλαδή σύνδεσε ένα μικρο-φαινόμενο (την κβαντική διεμπλοκή) με ένα μακρο-φαινόμενο, την ανίχνευση του από ένα "ανθρώπινο ανιχνευτή".

Περισσότερα για αυτο το καταπληκτικό πειραμα!!! Το σκάφος Gravity Probe B δικαιώνει και πάλι τον Αϊνστάιν. Μετά από 96 χρόνια η επαναστατική θεωρία του Αϊνστάιν, που δεν μπορούσε να εξεταστεί με ακρίβεια τόσα χρόνια λόγω έλλειψης επαρκούς τεχνολογίας, επιβεβαιώθηκε πλήρως. Ο χωροχρόνος γύρω από μεγάλα ουράνια σώματα όχι μόνο καμπυλώνεται λόγω της παρουσίας τους αλλά διαστρεβλώνεται και συστρέφεται καθώς τα σώματα περιστρέφονται, σύμφωνα με τις εξαετείς μετρήσεις του σκάφους της NASA, Gravity Probe B (GP-B). Καμπύλωση του χωροχρόνου Κατά τον Francis Everitt, φυσικό του πανεπιστημίου Στάνφορντ και επικεφαλής των ερευνητών της αποστολής, που ξεκίνησε το 2004- ο οποίος δήλωσε χαρακτηριστικά ότι «ο Αϊνστάιν ζει»- τόσο ο χώρος όσο και ο χρόνος καμπυλώνονται από τη βαρύτητα: η Γη παραμορφώνει ελαφρώς το χωροχρόνο γύρω της, «παρασέρνοντάς» τον μαζί της καθώς περιστρέφεται. Η σύλληψη της ιδέας για την αποστολή Gravity Probe B έγινε κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1959. «Ολοκληρώσαμε αυτό το σημαντικότατο πείραμα, δοκιμάζοντας το ‘Σύμπαν’ του Αϊνστάιν- και ο Αϊνστάιν επέζησε» αναφέρει ο Francis Everitt. Το σκάφος εκτοξεύτηκε για να ελέγξει δύο βασικά στοιχεία της θεωρίας της Γενικής Σχετικότητας: το γεωδαιτικό φαινόμενο (την έκταση της παραμόρφωσης που προκαλεί η μάζα της Γης στο γύρω διάστημα) και το αποκαλούμενο «frame dragging» : το πόσο «παρασέρνει» ή «συστρέφει» ο πλανήτης μας τον γύρω χωροχρόνο κατά την περιστροφή του. Για αυτό το σκοπό χρησιμοποιήθηκαν τέσσερα γυροσκόπια, τα οποία όντως κατέγραψαν μεταβολές στην περιστροφή τους, λόγω της επίδρασης της βαρύτητας. Σε διαφορετική περίπτωση (αν δεν ίσχυε η θεωρία του Αϊνστάιν) τα γυροσκόπια θα είχαν μείνει αδρανή. Φωτογραφία-Σχεδιο. 1. Οι άξονες περιστροφής των γυροσκοπίων ήταν ευθυγραμμισμένες με ένα αστέρι-οδηγό, και στη συνέχεια παρακολουθούνται για τυχόν μεταβολές στην γωνία περιστροφής τους, οι οποίες προκαλούνται από τα αποτελέσματα της γενικής σχετικότητας 2. Ο στροβιλισμός του του πλασίου αναφοράς του χωρόχρονου λόγω περιστροφής της Γης αναμενόταν να αναγκάσει την στροφή των αξόνων περιστροφής των εξαιρετικά λείων σφαιρών του γυροσκοπίου, κατά μόλις 0,039 δευτερόλεπτο του τόξου ανά έτος 3. Για το γεωδαιτικό φαινόμενο, το διαστημικό σκάφος αναμενόταν να δει ένα μεγαλύτερο σήμα – να στραφεί ο άξονας περιστροφής των γυροσκοπίων κατά μία γωνία 6,6 δευτερόλεπτο του τόξου σε ένα χρόνο. 4. Τα γυροσκόπια του Gravity Probe B, βρίσκονταν μέσα σε ένα ειδικό δοχείο κενού που σχεδιάστηκε έτσι για να τα απομονώσουμε έναντι όλων των άλλων δυνάμεων. 5. Η ΝΑΣΑ εκτόξευσε το GP-B στις 20 Απριλίου 2004, αλλά άρχισε την χρηματοδότηση της ιδέας της αποστολής το 1963, πολύ πριν ο Neil Armstrong πατήσει στο φεγγάρι «Το Gravity Probe-B (GP-B), αν και απλό σαν αρχή, είναι από τεχνολογικής πλευράς ένα εξαιρετικά περίπλοκο πείραμα» είπε ο Rex Geveden, πρώην διευθυντής του προγράμματος. «Η ιδέα εμφανίστηκε τρεις με τέσσερις δεκαετίες πριν αναπτυχθεί η απαραίτητη τεχνολογία. Δεκατρείς νέες τεχνολογίες αναπτύχθηκαν για το GP-B». Κάποιες από τις καινοτομίες που προήλθαν από το πρόγραμμα οδήγησαν σε βελτιώσεις στην τεχνολογία GPS, ενώ μία άλλη αποστολή της NASA, η Cobe, βασίστηκε πάνω στο GP-B. Επίσης, περίπου εκατό φοιτητές απέκτησαν τα PhD τους εργαζόμενοι σε κάποιον τομέα του προγράμματος, κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ετών που χρειάστηκαν για το σχεδιασμό και την διεκπεραίωση της αποστολής. Τα γυροσκόπια του δορυφόρου Gravity Probe B έχουν ελέγξει δύο φαινόμενα που προβλέφτηκαν από τη θεωρία του Αϊνστάιν. Αν υπήρχε κάποια απόκλιση από τους νόμους της Γενικής Σχετικότητας το γεγονός αυτό θα είχε εκτεταμένες επιπτώσεις στην κατανόηση που έχουμε για τη δομή του Σύμπαντος. Το πρώτο πείραμα ήταν και το πιο δύσκολο ενώ το δεύτερο (το γεωδαιτικό φαινόμενο) ήταν σχετικά το πιο εύκολο. ■Ο στροβιλισμός του πλασίου αναφοράς του χωρόχρονου λόγω περιστροφής της Γης (frame dragging) – Ένα περιστρεφόμενο ογκώδες σώμα (σαν τη Γη) στροβιλίζει το χώρο και το χρόνο γύρω της. Ένα γυροσκόπιο που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη δέχεται μια εξαιρετικά μικρή δύναμη, ακριβώς λόγω αυτού του στροβιλισμού, που τείνει να του προκαλέσει μια κλίση από το επίπεδο της τροχιάς του, εξαιτίας του γεγονότος ότι η Γη το παρασύρει μαζί της. Η δύναμη αυτή ονομάζεται βαρυτομαγνητική (gravitomagnetism) και ήταν το πρώτο πείραμα, που έγινε στο σκάφος GP-B. Ήταν ικανό να αισθανθεί αυτή την επίδραση του στροβιλισμού του χωρόχρονου με μια ακρίβεια 1%. Η Γενική Σχετικότητα προβλέπει ότι ο στροβιλισμός του χωροχρόνου γύρω από τη Γη είναι 0.039 δευτερόλεπτα ή 0.000011 μοίρες. ■Γεωδαιτικό φαινόμενο – Σύμφωνα με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν, ο χώρος και ο χρόνος όταν βρίσκονται κοντά σε ένα ογκώδες σώμα είναι στρεβλωμένοι. Σε ένα γυροσκόπιο, που βρίσκεται σε τροχιά κοντά στη Γη, αυτή η διαστρέβλωση (λόγω μάζας της Γης) το οδηγεί σε μια κλίση του άξονα περιστροφής του γυροσκοπίου στο επίπεδο της τροχιάς. Αυτό το φαινόμενο προβλέπεται από τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας να είναι 150 φορές μεγαλύτερη από το σύρσιμο πλαισίων. Το γεωδαιτικό φαινόμενο μετρήθηκε για πρώτη φορά το 1988 και προβλέπει ότι η γήινη μάζα αφήνει ένα κοίλωμα στον χωροχρόνο, που θα πρέπει να προκαλεί μια κλίση σε κάθε γυροσκόπιο κατά 0.0018 μοίρες, ή 6.606 δευτερόλεπτα, κατά τη διάρκεια ενός έτους. Το διαστημικό σκάφος GP-B μέτρησε αυτήν την επίδραση με ακρίβεια 1 προς 10.000. Μάθετε περισσότερα για το πείραμα: http://www.physics4u.gr/news/2004/scnews1369.html http://einstein.stanford.edu/

Ο Ομπάμα πετάει στους ιδιώτες το μπαλάκι για την κατασκευή των διαστημικών λεωφορείων στις ΗΠΑ.(Σημαντικό Λάθος κατα την γνώμη μου.) Κάθησαν για πρώτη φορά όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι της NASA για να περιγράψουν πώς ετοιμάζουν τη νέα, ιδιωτική πορεία προς το διάστημα που επιθυμεί ο πρόεδρος Ομπάμα. Οι τέσσερις ιδιωτικές αμερικανικές εταιρείες που επενδύουν ίδιους πόρους για να κατασκευάσουν διαστημόπλοια παρουσίασαν τις λεπτομέρειες των ισάριθμων σχεδίων τους. Η NASA τις βοηθάει με μια περιορισμένη χρηματοδότηση και την περασμένη εβδομάδα εγκρίθηκε το δεύτερο τμήμα της (269,3 εκατομμύρια δολάρια). Ο στόχος είναι η κατασκευή ενός επανδρωμένου διαστημοπλοίου που θα είναι έτοιμο το 2015 για να επιτρέψει την πρόσβαση στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Διότι από τον Ιούλιο τα διαστημικά λεωφορεία δεν θα πετούν πλέον. Το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησης (92,3 εκατομμύρια)πήγε στην Boeing για το πρόγραμμα της διαστημικής κάψουλας Cst-100, που μπορεί να φιλοξενήσει επτά αστροναύτες. Εχει κωνική μορφή και ζυγίζει 13 τόνους. Μπορεί να ξαναχρησιμοποιηθεί για τουλάχιστον δέκα αποστολές. Η Boeing απασχολεί ήδη για το πρόγραμμα αυτό 200 ανθρώπους, που θα γίνουν τώρα 250. Τα πρώτα τεστ σε τροχιά της κάψουλας Cst-100 χωρίς αστροναύτες προβλέπεται να πραγματοποιηθούν το 2014. Ο Μαρκ Σιράντζελο της Sierra Nevada Corporation, η οποία εργάζεται για την κατασκευή ενός επταθέσιου μίνι διαστημικού λεωφορείου που βαφτίστηκε Dream Chaser (Κυνηγός Ονείρων), διαβεβαίωσε επίσης ότι η εταιρεία του θα ανταποκριθεί στους στόχους που έχει θέσει η NASA. «Το διαστημόπλοιό μας έχει ήδη δοκιμαστεί εδώ και 12 χρόνια», υπογράμμισε ο Σιράντζελο, «επειδή προέρχεται από το πρωτότυπο X-38 που η NASA μελετούσε ως σωστική λέμβο του διαστημικού σταθμού». Στη Sierra Nevada Co. δόθηκαν 80 εκατομμύρια, τα οποία προστέθηκαν στα 20 που είχε πάρει πέρυσι. Χάρη στη χρηματοδότηση των 22 εκατομμυρίων, διαλύθηκε κάπως το μυστήριο γύρω από τη New Shepard, την κωνικής μορφής κάψουλα που κατασκευάστηκε από την Blue Origin που ίδρυσε οΤζεφ Μπέζος του Amazon. Καθώς όφειλε να παρουσιάσει τα σχέδια, έγινε γνωστό πως η ιδέα είναι να κατασκευαστεί ένα διαστημόπλοιο κάθετης απογείωσης και προσγείωσης. «Ομως στην πρώτη φάση θα καταφύγουμε για την απογείωση σε έναν πύραυλο Atlas-5», διευκρίνισε ο Ρομπ Μάγιερσον, υπεύθυνος της Blue Origin. Οι πιο προχωρημένοι φαίνεται πως είναι οι άνθρωποι της Space X, που κατασκευάζουν τηνκάψουλα Dragon. «Με τη νέα χρηματοδότηση των 75 εκατομμυρίων λογαριάζουμε να επιταχύνουμε ακόμη περισσότερο», υπογράμμισε ο Γκάρετ Ράισμαν, πρώην αστροναύτης της NASA και τώρα τεχνικός στην εταιρεία αυτή της Καλιφόρνιας που ίδρυσε ο Ιλον Μασκ, ο οποίος πλούτισε από το σύστημα ηλεκτρονικών πληρωμών PayPal. H Dragon πραγματοποίησε ήδη με επιτυχία την πρώτη μη επανδρωμένη πτήση τον περασμένο Δεκέμβριο με έναν πύραυλο Falcon 9, που κατασκευάζεται κι αυτός από τη Space X. Στη δεξιά φωτογραφία η κάψουλα Dragon της Space X και στην αριστερή η κάψουλα Cst-100 της Βoeing. Μια σούπερ-Γη στον Καρκίνο Εξωπλανήτης με μοναδικά χαρακτηριστικά ανακαλύφθηκε σε άστρο του αστερισμου. Είναι βραχώδης και πυκνός σαν μολύβι, περιφέρεται ταχύτατα γύρω από το άστρο του, η επιφάνειά του «ψήνεται» στους 2.700 βαθμούς Κελσίου και αποτελεί αυτή τη στιγμή ό,τι πιο «καυτό» έχει ανακαλυφθεί ως σήμερα στο πλαίσιο της μελέτης των πλανητών και της εξέλιξής τους. Aυτό όχι εξ αιτίας της υψηλής θερμοκρασίας του αλλά επειδή ο εξωπλανήτης που αντοπίστηκε στο άστρο 55 του αστερισμού του Καρκίνου είναι μια «υπερ-Γη» _ οι αστρονόμοι θεωρούν δηλαδή ότι συγκεντρώνει αρκετά στοιχεία παρόμοια με τον πλανήτη μας ώστε να μπορεί, αν συντρέχουν και άλλες κατάλληλες συνθήκες, να φιλοξενήσει κάποια μορφή ζωής. Πυκνός και καυτός Ο 55 Καρκίνου ε (55 Cancri e ή σε συντομογραφία Cnc e) όπως ονομάστηκε έχει διάμετρο 20.921 χιλιομέτρων. Είναι δηλαδή κατά 60% μεγαλύτερος από της Γη, αλλά έχει οκταπλάσια μάζα και διπλάσια πυκνότητα από αυτήν. «Είναι ο πυκνότερος στερεός πλανήτης που έχει ανακαλυφθεί ως σήμερα οπουδήποτε, εντός και εκτός του ηλιακού μας συστήματος» δήλωσε ο Τζέιμι Μάθιους, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας του Καναδά και μέλος της ερευνητικής ομάδας που έκανε την ανακάλυψη. Αυτό σημαίνει ότι αν ζούσατε εκεί θα ζυγίζατε τρεις φορές περισσότερο ενώ προτού καλά καλά αρχίσετε να συλλαβίζετε τις πρώτες λέξεις και να κάνετε τα πρώτα βήματά σας θα ήσαστε ήδη 486 χρονών. «Την ημέρα ο ήλιος θα φαινόταν 60 φορές μεγαλύτερος και 3.600 φορές λαμπρότερος και θα κανονίζατε τα ραντεβού σας με το ρολόι και όχι με το ημερολόγιο» εξήγησε ο κ. Μάθιους. Οι υπερ-Γαίες είναι έως και δέκα φορές μεγαλύτερες από τον πλανήτη μας και προσελκύουν το έντονο ενδιαφέρον των ερευνητών επειδή τα δεδομένα τους δείχνουν ότι θα μπορούσαν να έχουν στερεή μάζα ή να καλύπτονται από υγρούς ωκεανούς. Αυτό σημαίνει ότι αν αυτά τα χαρακτηριστικά συνοδεύονται και από άλλες ικανές συνθήκες _ όπως π.χ. η κατάλληλη θερμοκρασία ή ατμόσφαιρα _ θα μπορούσαν να αποτελούν την κατοικία κάποιας εξωγήινης μορφής ζωής. Το τέλειο εργαστήριο Η υψηλή θερμοκρασία του 55 Cnc e τον καθιστά βεβαίως μη κατοικήσιμο για οποιαδήποτε μορφή ζωής, δεν τον κάνει όμως λιγότερο ενδιαφέροντα. Οι ερευνητές ανυπομονούν να μελετήσουν περισσότερο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Το γεγονός ότι το άστρο του _ το 55 Καρκίνου _ είναι, όπως ο Ηλιος μας, ένας κίτρινος γίγαντας ορατός από τη Γη ακόμη και με γυμνό μάτι διευκολύνει ιδιαίτερα τις έρευνες. «Η φωτεινότητα του άστρου καθιστά δυνατά πολλά είδη ευαίσθητων μετρήσεων, οπότε ο 55 Cnc e αποτελεί το τέλειο εργαστήριο για να εξετάσουμε θεωρίες σχετικά με τον σχηματισμό των πλανητών, την εξέλιξη και την επιβίωση» δήλωσε ο Τζος Γουίν του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), κύριος συγγραφέας της μελέτης. «Είναι υπέροχο να μπορεί κανείς να δείχνει ένα άστρο με γυμνό μάτι και να ξέρει τη μάζα και την ακτίνα ενός από τους πλανήτες του, ειδικά κάποιου τόσο ξεχωριστού όσο αυτός εδώ». Το άστρο του 55 Cnc e θα είναι ορατό με γυμνό μάτι από τη Γη στον αστερισμό του Καρκίνου για τους επόμενους δυο μήνες. Στην φωτογραφία καλλιτεχνική απεικόνιση του πιθανού περιβάλλοντος του εξωπλανήτη 55 Καρκίνου ε ή 55 Cancri e.

Κάποιες μαύρες τρύπες μπορεί να είναι πιο παλιές από το Big Bang αν το Σύμπαν κάνει κύκλους. Αν το Σύμπαν διαστέλλεται και συστέλλεται σε κύκλους Μεγάλων Εκρήξεων και Μεγάλων Συνθλίψεων, κάποιες μαύρες τρύπες μπορούν να επιβιώσουν από το παλιό σύμπαν που συστέλλεται και να εμφανιστούν στον επόμενο κύκλο της διαστολής, σύμφωνα με νέα ανάλυση. Οι μαύρες τρύπες είναι περιοχές του διαστήματος όπου η βαρύτητα είναι τόσο ισχυρή που τίποτε δεν μπορεί να διαφύγει, ακόμα ούτε και το φως. Παραδοσιακά, οι μαύρες τρύπες προκύπτουν από την βαρυτική κατάρρευση ενός πολύ μεγάλου άστρου, μετά την υπερκαινοφανή του έκρηξη. Όμως υπάρχει και μια άλλη κατηγορία αντικειμένων που ονομάζονται αρχέγονες μαύρες τρύπες, που οι κοσμολόγοι θεωρούν ότι δημιουργούνται με διαφορετικό τρόπο. Αυτά είναι κυρίως κατάλοιπα από το εξαιρετικά πυκνό και θερμό υλικό που υπήρχε στις πρώτες στιγμές του σύμπαντος. Κάποια τμήματα του ήταν τόσο πυκνά ώστε μπόρεσαν να σχηματίσουν μαύρες τρύπες. Αυτές οι αρχέγονες μαύρες τρύπες θα πρέπει σήμερα να υπάρχουν παντού καθώς το σύμπαν διαστέλλεται. Επίσης, μια βασική διαφορά αυτών των αρχέγονων μαύρων οπών με αυτές που προκύπτουν όταν τα άστρα πεθαίνουν, είναι ότι αυτές είναι πολύ μικρότερες. Αν και κανένας μέχρι τώρα δεν έχει δει αρχέγονη μαύρη τρύπα, οι γνώσεις μας γι αυτές είναι καθαρά θεωρητικές, και στηρίζονται στις διαδικασίες που επικρατούσαν αμέσως μετά την Μεγάλη Έκρηξη. Τα τελευταία χρόνια οι κοσμολόγοι άρχισαν να σκέφτονται σοβαρά για διαδικασίες που συνέβησαν πριν το Big Bang. Μια ιδέα που αρχίζει να κυκλοφορεί μεταξύ των κοσμολόγων είναι ότι το σύμπαν μπορεί τελικά να αρχίσει να συστέλλεται (σε πολλά δισεκατομμύρια χρόνια από σήμερα) και τελικά θα καταρρεύσει, αρχίζοντας με ένα νέο Big Bang. Σε αυτό το σενάριο το Σύμπαν κάνει συνεχώς τέτοιους κύκλους από Big Bang και Big Crunch. Πρόσφατα, ο Bernard Carr στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου, καθώς και ο Alan Coley από Πανεπιστήμιο Dalhousie του Καναδά, αναρωτούνται τι μπορεί να συμβεί σε ένα τέτοιο σύμπαν κατά τις στιγμές λίγο πριν από μια Big Crunch (Μεγάλη Σύνθλιψη). Με κάποιους υπολογισμούς, μια Μεγάλη Σύνθλιψη δημιουργεί μια ιδιομορφία που πρέπει να αναγκάσει τα πάντα μέσα στο σύμπαν να συγχωνευθούν. Αλλά οι Carr και Coley πιστεύουν ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, οι μαύρες τρύπες μιας ορισμένης μάζας θα μπορούσε να αποφύγουν αυτή την μοίρα και να επιβιώσουν της Σύνθλιψης ως ξεχωριστές οντότητες. Το εύρος των μαζών για το οποίο είναι αυτό δυνατό, ξεκινάει από μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χιλιόγραμμα έως περίπου τη μάζα του Ήλιου μας. Ωστόσο, αυτό οδηγεί σε ένα πρόβλημα. Οι Coley και Carr λένε ότι, εφόσον οι μάζες των αρχέγονων και προ της σύνθλιψης μαύρων οπών είναι παρόμοιας τάξης, θα είναι πολύ δύσκολο να τις ξεχωρίσουμε. Βεβαίως κανείς δεν έχει δει ακόμη μια αρχέγονη μαύρη τρύπα, αν και έχουν γίνει υπολογισμοί για το ποιές θα πρέπει να είναι οι αποκαλυπτικές υπογραφές που παράγουν. Οι μικρές μαύρες τρύπες θα έπρεπε να εξατμίζονται και σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ τελικά εξαφανίζονται μέσα σε μια βίαιη έκρηξη ακτίνων γάμμα. Η ελπίδα των κοσμολόγων είναι ότι κάποια παρατηρητήρια, όπως το διαστημικό τηλεσκόπιο Fermi Ακτίνων Γάμμα θα δει τέτοια γεγονότα. Πράγματι, ορισμένοι κοσμολόγοι λένε πως μπορούν να εξηγήσουν έτσι τις εκρήξεις ακτίνων γάμμα που βλέπουμε από καιρό σε καιρό στον ουρανό. Αυτά όλα σημαίνουν ότι μπορεί να υπάρχουν αντικείμενα στο Σύμπαν που να υπήρχαν και πριν από το Big Bang. Και αν μπορούμε να βρούμε κάποιο τρόπο για να διακρίνουμε αυτά από τις αρχέγονες μαύρες τρύπες, μπορεί ακόμα να είμαστε σε θέση να παρατηρήσουμε αυτά τα αρχαιότερα αντικείμενα.

O γαλαξίας της Ανδρομέδας σε διαφορετικά μήκη κύματος. Εικόνες του γαλαξία της Ανδρομέδας σε διαφορετικά μήκη κύματος προσέφερε ο στόλος των διαστημικών τηλεσκοπίων της ΕSA. Το ανθρώπινο μάτι είναι ευαίσθητο στην ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολίας που εκπέμπει ο γαλαξίας στα περισσότερα μήκη κύματος, σε καθένα από τα οποία αποκαλύπτεται και μία διαφορετική πτυχή του. Το ορατό φως το οποίο καταγράφεται από τα επίγεια τηλεσκόπια προσφέρει πληροφορίες για αστέρες που λάμπουν στο γαλαξία της Ανδρομέδας. Ωστόσο, καλύπτει μονάχα ένα μικρό μέρος της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας που εκπέμπουν. Το μεγαλύτερο μέρος δεν είναι ορατό από το ανθρώπινο μάτι και καταγράφεται μονάχα από διαστημικά τηλεσκόπια σε τροχιά γύρω από τη Γη. Στο ένα άκρο του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, το διαστημόπλοιο Planck ανιχνεύει φωτόνια στην περιοχή των μικροκυμάτων που προδίδουν την παρουσία σωματιδίων σκόνης με θερμοκρασία μερικούς βαθμούς πάνω από το απόλυτο μηδέν. Σωματίδια σκόνης μεγαλύτερης θερμοκρασίας ανιχνεύονται από το διαστημικό τηλεσκόπιο Herschel στην περιοχή του υπέρυθρου και δείχνουν περιοχές γένεσης νέων αστέρων στο εσωτερικό από τις σπείρες του γαλαξία της Ανδρομέδας. Το τηλεσκόπιο XMM-Newton ανιχνεύει ακτινοβολία με μήκος κύματος μικρότερο από το ορατό φως, στην περιοχή του υπεριώδους και των ακτίνων Χ που προέρχεται από ηλικιωμένα αστέρια προς το τέλος της ζωής τους ή κρουστικά κύματα που διαδίδονται στο διάστημα μετά την έκρηξή τους. Στο κέντρο του γαλαξία της Ανδρομέδας, το XMM-Newton έχει εντοπίσει πληθώρα μεταβλητών αστέρων, κάποιοι από τους οποίους μετά από βίαιη έκρηξη έχουν μεταβληθεί σε υπερκαινοφανείς. Και το φως που εκπέμπουν αστέρες με πολύ μεγάλη μάζα εκτείνεται μέχρι το υπεριώδες. Συνήθως καταναλώνουν γρήγορα τα πυρηνικά τους καύσιμα και ολοκληρώνουν τον κύκλο της ζωής τους με μία υπερκαινοφανή έκρηξη μέσα σε μερικές δεκάδες εκατομμύρια χρόνια μετά τη γένησή τους. Το υπεριώδες φως συνήθως απορροφάται από τη μεσοαστρική σκόνη και επανεκπέμπεται ως υπέρθρο, και συνεπώς οι περιοχές του γαλαξία της Ανδρομέδας όπου ανιχνεύεται υπεριώδης ακτινοβολία είναι απαλλαγμένες από σκόνη. Συνδυάζοντας όλες αυτές τις παρατηρήσεις, και αποκαλύπτοντας τα διαφορετικά πρόσωπα του γαλαξία της Ανδρομέδας, οι αστρονόμοι μπορούν να παρακολουθήσουν την εξέλιξη των άστρων στη διάρκεια της μακραίωνης ζωής τους. http://www.esa.int/esaCP/SEMXA8Z57NG_Greece_0.html

Φυσικοί παγίδεψαν αντιύλη για 1000 δευτερόλεπτα. Φυσικοί ανακοίνωσαν την επίτευξη ενός σημαντικού ορόσημου στη Σωματιδιακή Φυσική – τον περιορισμό σωματιδίων αντιύλης για ένα παρατεταμένο χρονικό διάστημα. Συγκεκριμένα δημιούργησαν πυρήνες αντιυδρογόνου για περίπου 1.000 δευτερόλεπτα ή για 16,6 λεπτά. Το προηγούμενο ρεκόρ ήταν λιγότερο από 172 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Σε εκείνη την έρευνα, οι φυσικοί μπόρεσαν να απομονώσουν 38 αντι-άτομα. Από τότε, οι ερευνητές αναρωτιόνταν για πόσο χρόνο ένα τέτοιο αντι-άτομο θα μπορούσε να διατηρηθεί, προτού να αποσταθεροποιεί και τελικά να καταστραφεί. Τα πρώτα άτομα αντιυδρογόνου παγιδεύτηκαν το 2010 στον επιταχυντή LHC στη Γενεύη, και συγκεκριμένα στην συσκευή ALPHA (Antihydrogen Laser Physics Apparatus). Και το νέο επίτευγμα έγινε πριν από λίγες ημέρες στον ίδιο χώρο, οπότε φτιάχτηκαν 309 αντι-άτομα για περισσότερο από 16 λεπτά. Είναι μια χρονική αύξηση τέσσερις τάξεις μεγέθους, λένε οι ερευνητές του ALPHA. Με τον αυξημένο χρόνο της αποθήκευσης της αντιύλης, θα είναι πιο εύκολο για τους φυσικούς να μελετήσουν τις ενδιαφέρουσες πτυχές των αλληλεπιδράσεων μεταξύ της κανονικής βαρυονικής ύλης και της αντιύλης. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα προβλήματα είναι εάν ενεργεί η βαρύτητα πάνω στην αντιύλη με τον ίδιο τρόπο που ενεργεί και στην κανονική ύλη. Με απλά λόγια, οι φυσικοί προσπαθούν να καθορίσουν εάν το αντιυδρογόνο, αφού αφεθεί ελεύθερο, θα πέσει στο έδαφος, ή θα ‘πετάξει’ ψηλά. "Τα άτομα που φτιάχνονται από ένα σωματίδιο και ένα αντισωματίδιο είναι ασταθή, συνήθως επιβιώνουν λιγότερο από ένα μικροδευτερόλεπτο. Το αντιυδρογόνο, όμως, είναι κατασκευασμένα εξ ολοκλήρου από αντισωματίδια, και πιστεύουμε ότι έτσι είναι σταθερό. Αυτός δε ο αυξημένος χρόνος μας κάνει να μελετήσουμε με ακρίβεια τη συμμετρία ύλης-αντιύλης”, λένε οι ερευνητές. "Ένα κρίσιμο ζήτημα για τις μελλοντικές μελέτες είναι: πόσο καιρό μπορεί να παγιδευτούν αντι-άτομα;", αναφέρουν οι ερευνητές στο περιοδικό που δημοσιεύτηκε η μελέτη τους, Technology Review. "Οι υπολογισμοί μας δείχνουν ότι τα περισσότερα από τα παγιδευμένα αντι-άτομα φθάνουν στην βασική κατάσταση”, προσθέτουν. Η έρευνα έγινε από μια πολυεθνική ομάδα επιστημόνων από τον Καναδά, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, την Ελβετία, τη Σουηδία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και την Ιαπωνία.

Νέο ρεκόρ ταχύτητας στη μεταφορά δεδομένων. Eσπασαν το παγκόσμιο ρεκόρ μεταδίδοντας 100 Terabit δεδομένων/δευτερόλεπτο μέσω μίας οπτικής ίνας Δύο ανεξάρτητες ερευνητικές ομάδες ανακοίνωσαν ότι έσπασαν το παγκόσμιο ρεκόρ μεταδίδοντας 100 Terabit δεδομένων ανά δευτερόλεπτο μέσω μίας οπτικής ίνας. Αυτό σημαίνει ότι θα χρειαζόταν μόνο ένα δευτερόλεπτο για να κατέβει ένα βίντεο HD συνολικής διάρκειας τριών μηνών. Οι ταχύτητες αυτές βρίσκονται πολύ πέρα από τις σημερινές ανάγκες, σχολιάζει το περιοδικό New Scientist. Όπως αναφέρει ο Τιμ Στρονγκ της αμερικανικής εταιρείας Telegeography Research, η συνολική χωρητικότητα των οπτικών ινών που συνδέουν τη Νέα Υόρκη με την Ουάσινγκτον είναι σήμερα μόλις μερικά Terabit/sec. Οι πάροχοι, όμως, καλά θα κάνουν να προετοιμάζονται, δεδομένου ότι «η διαδικτυακή κίνηση αυξάνεται κατά περίπου 50% ανά έτος εδώ και μερικά χρόνια», όπως επισημαίνει ο ίδιος. Τα νέα ρεκόρ ανακοινώθηκαν στο Συνέδριο Επικοινωνιών Οπτικών Ινών που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο μήνα στο Λος Άντζελες. H oμάδα του Ντάγιου Κιαν, ερευνητή της ιαπωνικής NEC, ανέφερε ότι πέτυχε ρυθμούς διαμεταγωγής έως και 101,7 Terabit/sec σε οπτική ίνα μήκους 165 χιλιομέτρων. Προκειμένου να μεγιστοποιηθεί η χωρητικότητα των οπτικών ινών στα σημερινά δίκτυα, οι παλμοί λέιζερ που ταξιδεύουν μέσα τους εκπέμπονται σε πολλά μήκη κύματος και σε πολλές διαφορετικές πολικότητες ταυτόχρονα. Για να αυξήσει περαιτέρω την ταχύτητα, η ομάδα του Ντάγιου Κιαν ένωσε τους παλμούς 370 επιμέρους λέιζερ που λειτουργούσαν το καθένα σε διαφορετικό μήκος κύματος. Οι επιμέρους αυτοί παλμοί ενώθηκαν σε έναν τελικό παλμό που κινήθηκε στην οπτική ίνα και έφτασε στον δέκτη στην άλλη άκρη. Διαφορετική ήταν η τεχνική που χρησιμοποίησε ο Γιουν Σακαγκούτσι του ιαπωνικού Εθνικού Ινστιτούτου Τεχνολογίας Πληροφορικής και Επικοινωνιών. Αντί να χρησιμοποιήσει μια συμβατική οπτική ίνα με έναν πυρήνα, ο Σακαγκούκι ανέπτυξε μια πειραματική ίνα με επτά πυρήνες. Κάθε πυρήνας επέτρεψε ταχύτητα 15,6 Terabit/sec, οπότε ο συνολικός ρυθμός διαμεταγωγής εκτινάχθηκε στα 109 Terabit/sec. Το πρόβλημα και με τις δύο νέες τεχνικές θα ήταν η αποτελεσματική ενίσχυση του σήματος σε μεγάλες αποστάσεις. Επιπλέον, οι ίνες πολλαπλών πυρήνων που απαιτεί η δεύτερη τεχνική είναι δύσκολο να κατασκευαστούν. Αυτό σημαίνει ότι οι νέες προσεγγίσεις είναι απίθανο να εφαρμοστούν άμεσα από τους παρόχους διαδικτυακών συνδέσεων, θα μπορούσαν όμως πρώτα να αξιοποιηθούν στα κέντρα δεδομένων εταιρειών όπως η Google.

Για την αναμενομενη εκτόξευση!!! Για αύριο είναι προγραμματισμένη η εκτόξευση του διαστημικού λεωφορείου Endeavour που θα ταξιδέψει στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό και ανάμεσα στα άλλα που θα μεταφέρει μαζί του είναι και ένα νέο όργανο παρατήρησης του Σύμπαντος. Το Άλφα Μαγνητικό Φασματόμετρο (AMS) θα συνδεθεί στο εξωτερικό μέρος του Σταθμού και θα αναζητήσει ίχνη κοσμικής ακτινοβολίας που αντιστοιχούν στη σκοτεινή ύλη. Μέχρι στιγμής, τα όργανα παρατήρησης του Σύμπαντος επιτρέπουν την ανίχνευση φωτός. Η κίνηση των ηλεκτρικά φορτισμένων σωματιδίων, η οποία θα έδινε πληροφορίες για την ύπαρξη της σκοτεινής ύλης, είναι προς το παρόν ανεξερεύνητη χώρα. Επιπλέον η παρατήρηση της κίνησης αυτής δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί από επίγειους σταθμούς, καθώς η ατμόσφαιρα της Γης μας προστατεύει απότην κοσμική ακτινοβολία. Η σκοτεινή ύλη ωστόσο πιστεύεται πως αντιστοιχεί σε τεράστιο ποσοστό της ύλης του Σύμπαντος, αφού τα άστρα, οι πλανήτες, τα αέρια, η διαστημική σκόνη και τα άλλα παρατηρήσιμα φαινόμενα αντιστοιχούν μόλις στο 10% της ύλης του Σύμπαντος. Το AMS συναρμολογήθηκε στο CERN και στην κατασκευή του συνεργάστηκαν 600 κορυφαίοι επιστήμονες (μεταξύ αυτών και νομπελίστες) διαφόρων ερευνητικών οργανισμών, φορέων και πανεπιστημίων από 16 χώρες. Είναι από 100 έως 1.000 φορές πιο ευαίσθητο από αντίστοιχα επίγεια όργανα ανίχνευσης σωματιδίων. Το κόστος κατασκευής του ανήλθε στα 2 δις δολάρια. Περισσότερα εδω: http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=14373&postdays=0&postorder=asc&start=0 Το Hubble είδε τον θάνατο του Ήλιου Εικόνες από το νεφέλωμα «Μάτι της Γάτας» αποκαλύπτουν τι θα συμβεί στο ηλιακό μας σύστημα. Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια νέα εντυπωσιακή φωτογραφία που τράβηξε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble από το νεφέλωμα NGC 6543 που είναι πιο γνωστό με τον όνομα « Μάτι της Γάτας». Πρόκειται για ένα πλανητικό νεφέλωμα που παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον επειδή το κεντρικό άστρο του που έχει καταρρεύσει ανήκε στην ίδια κατηγορία με τον Ήλιο μας. Έτσι οι επιστήμονες μπορούν μελετώντας το τι συμβαίνει εκεί να δούνε τι θα συμβεί όταν σε περίπου 5 δισ. έτη θα καταρρεύσει ο Ήλιος και θα καταστραφεί μαζί του και το ηλιακό μας σύστημα. Το «Μάτι της Γάτας» βρίσκεται ανάμεσα στα άστρα του αστερισμού του Δράκου, σε απόσταση 3.000 ετών φωτός από τη Γη. Αποτελείται από εκπληκτικά περίπλοκες δομές, ομόκεντρους δακτυλίους από αέρια, πίδακες από αέρια υψηλής ταχύτητας, και ασυνήθιστους κόμβους από αέρια που προκλήθηκαν από κύματα κλονισμού. Οι επιστήμονες εικάζουν ότι οι δακτύλιοι είναι προϊόν του "επιθανάτιου ρόγχου" του άστρου και η μελέτη τους μπορεί να αποκαλύψει πολλά σημαντικά κοσμικά φαινόμενα. Η μορφή που έχει λάβει το νεφέλωμα πιθανολογείται ότι είναι πολύ πρόσφατη και όχι μεγαλύτερη των χιλίων ετών. Απομεινάρι της κατάρρευσης του άστρου είναι πλέον ένας λευκός νάνος, ένα αστέρι θερμοκρασίας 80.000 βαθμών Κελσίου που λάμπει 10.000 φορές περισσότερο από τον Ήλιο μας. Ακόμα και σήμερα το άστρο αυτό έχει μάζα πενταπλάσια του Ήλιου μας και εκτοξεύει υλικά με ρυθμό 20 τρισεκατομμυρίων τόνων το δευτερόλεπτο και με ταχύτητα 1.900 χιλιόμετρων το δευτερόλεπτο. Μικρες ειδήσεις. Το ρωσικό μεταγωγικό διαστημόπλοιο «Προγκρές», το οποίο στη διάρκεια τεσσάρων 24-ώρων πετούσε σαν τροχιακό εργαστήριο, ουσιαστικά κάηκε ολοσχερώς στα πυκνά στρώματα της ατμόσφαιρας. Τα εναπομείναντα τεμάχια βυθίστηκαν σε βάθος 4 χλμ. στο νότιο τμήμα του Ειρηνικού ωκεανού, μακριά από τις ναυσιπλοΐκές διαδρομές. Το «Προγκρές» αποσυνδέθηκε από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό στις 22 Απριλίου, αφού προηγουμένως φόρτωσαν σ΄αυτό τα απόβλητα που είχαν συσσωρευτεί στο σταθμό και τον εξοπλισμό, του οποίου είχε λήξει η περίοδος ζωής. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η καταστροφή των διαστημικών αποβλήτων με τη βοήθεια «φορτηγών» δεν βλάπτει την οικολογία της Γης. Κατά την είσοδό τους στα πυκνά στρώματα της ατμόσφαιρας το μεγαλύτερο μέρος των φορτωμένων στο «Προγκρές» αποβλήτων καίγεται μαζί με το διαστημόπλοιο. Ένα νέο διαστημόπλοιο εφοδιασμού Προγκρές εκτοξευτηκε από το κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ προς το ΔΔΣ. Το δεύτερο αυτού του έτους ρωσικό μεταγωγικό διαστημόπλοιο «Προγκρές» εκτοξεύθηκε από το κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ. Η σύνδεση του με το ΔΔΣ προγραμματίζεται για τις 29 Απριλίου. Το διαστημόπλοιο θα μεταφέρει για το πλήρωμα του σταθμού πάνω από διόμιση τόνους φορτία – τρόφιμα, νερό, καύσιμα, εξοπλισμό και δώρα από τους οικείους. Εκτός των συνηθισμένων φορτίων, το διαστημόπλοιο θα μεταφέρει στο σταθμό νέα ομάδα «διαστημικών ταξιδιωτών» - πειραματικές μύγες δροσόφιλες και σπόρους ντομάτας και σιταριού για τον τροχιακό κήπο, μεταδίδει το ΙΤΑΡ-ΤΑΣΣ. Το ρωσικό μεταγωγικό διαστημόπλοιο «Προγκρές» συνδέθηκε επιτυχώς με το Διεθνή Διαστημικο Σταθμό (ΔΔΣ) ανακοίνωσε το Κέντρο Διεύθυνσης Πτήσεων στα περίχωρα της Μόσχας.Τώρα στο ΔΔΣ εργάζεται ένα διεθνές εξαμελές πλήρωμα. Στο κοσμοδρόμιο του Κουρού στη Γαλλική Γουιάνα, όπου έχει κατασκευαστεί εγκατάσταση εκτόξευσης ρωσικών πυραύλων-φορέων Σογιούζ αρχίζει η γενική πρόβα της εκτόξευσης με σκοπό τον έλεγχο όλων των συστημάτων και όλων των πριν την εκτόξευση εγχειρημάτων. . Η πρώτη εκτόξευση του πυραύλου-φορέα στο πλαίσιο του ρωσο-ευρωπαϊκού σχεδίου «Σογιούζ-Κουρού» προβλέπεται να γίνει φέτος το φθινόπωρο. Προβλέπεται ότι θα πραγματοποιούνται 2-4 εκτοξεύσεις το χρόνο. Το γεγονός ότι το κοσμοδρόμιο αυτό βρίσκεται πολύ κοντά στον ισημερινό, επιτρέπει την αύξηση του ωφέλιμου βάρους των ρωσικών Σογιούζ από 1700 κιλά κατά την εκτόξευση του πυραύλου από το Μαϊκονούρ ως 3 τόνους- από το Κουρού.

Μήπως βρήκε ο επιταχυντής LHC ένα σημάδι για το μποζόνιο Χιγκς; Φωτιά πήραν όλα τα blogs της φυσικής για ένα πιθανό σημάδι του μποζονίου Higgs – ή ίσως για ένα εντελώς απροσδόκητο σωματίδιο – σε δεδομένα από τον επιταχυντή LHC στη Γενεύη. Όμως, ο ισχυρισμός αυτός δεν έχει περάσει από τη διαδικασία εξέτασης του πειράματος και θα μπορούσε εύκολα να αποδειχθεί λάθος, λένε οι φυσικοί. Ο επιταχυντής LHC χτίστηκε κατά κύριο λόγο με την ελπίδα να βρει τα πρώτα παρατηρητικά στοιχεία του σωματιδίου Χιγκς, το οποίο θεωρείται ότι δίνει μάζα στα άλλα σωματίδια. Το σωματίδιο Χιγκς είναι το τελευταίο ανεξερεύνητο σωματίδιο στο καθιερωμένο μοντέλο της σωματιδιακής φυσικής, το οποίο επί τρεις δεκαετίες τώρα εξηγεί το πως τα σωματίδια και οι δυνάμεις αλληλεπιδρούν. Οι τελευταίες φήμες για πιθανή ανίχνευση του προέρχονται από ένα ανώνυμο σχόλιο, πάνω σε μια περίληψη μιας εργασίας, στο blog του Peter Woit, πριν μια εβδομάδα. Η περίληψη αναφέρεται σε μια εργασία τεσσάρων φυσικών που ασχολούνται με τον ανιχνευτή ATLAS του LHC, αν και η πλήρης εργασία δεν έχει δημοσιευτεί ακόμη δημοσίως, παρά μόνο η περίληψη. Οι συγγραφείς της περίληψης λένε ότι τα στοιχεία του ATLAS δείχνουν περισσότερα ζεύγη φωτονίων από όσα αναμένονταν με μια ενέργεια των 115 GeV. Ο αριθμός αυτός είναι άκρως ενδιαφέρον γιατί πολλοί φυσικοί πιστεύουν ότι το μποζόνιο Higgs πιθανό να έχει μάζα περίπου 115 GeV – τουλάχιστον εάν η υπερσυμμετρία, μια δημοφιλής θεωρία που ολοκληρώνει κάποιες από εκκρεμότητες του καθιερωμένου μοντέλου, είναι ορθή. Το σωματίδιο Χιγκς θα πρέπει περιστασιακά να διασπάται σε ένα ζεύγος φωτονίων, τα οποία θα παράγουν ένα σήμα (συντονισμό), 30 φορές μικρότερο από αυτό που αναφέρεται στην περίληψη, αν βεβαίως το Higgs έχει τις ιδιότητες που προβλέπεται από το καθιερωμένο μοντέλο. Δηλαδή θα πρέπει να είναι πάρα πολύ μικρό για να το δούμε. Άλλοι όμως φυσικοί έχουν δώσει κάποιες άλλες εξηγήσεις για το σήμα. Ωστόσο, θα μπορούσε να είναι η φήμη σωστή μόνο αν το Higgs συμπεριφέρεται διαφορετικά από το αναμενόμενο. Μερικοί φυσικοί έχουν φανταστεί πολλούς τρόπους για να επεκτείνουν το Καθιερωμένο Μοντέλο, που θα μεταβάλουν τις ιδιότητες του Χιγκς. Κάποιες νέες ιδέες συμφωνούν με το σήμα που αναφέρεται στην περίληψη. Ή ίσως το σήμα θα μπορούσε να οφείλεται σε ένα απροσδόκητο νέο σωματίδιο παρά στο Higgs. Αλλά ίσως η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι το σήμα είναι λάθος. Οι συγκρούσεις των σωματιδίων είναι ‘ακατάστατες’ και θέλουν πολύ προσεκτική ανάλυση για την εξήγηση τους. Ένα λάθος κάπου στην πορεία των υπολογισμών θα μπορούσε να κάνει ένα σήμα να φαίνεται ότι δεν είναι πραγματικά εκεί. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ισχυρισμός αυτός είναι σε ένα πολύ πρώιμο στάδιο. Προφανώς η δημοσίευση δεν έχει εγκριθεί ακόμα από τους εκατοντάδες επιστήμονες του ATLAS.

Μαύρες τρύπες: οι πρωταγωνιστές στη δημιουργία των πρώτων άστρων και γαλαξιών στο σύμπαν. Σύμφωνα με τον Γάλλο αστροφυσικό David Elbaz, οι μαύρες τρύπες είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές στη δημιουργία των πρώτων άστρων και των γαλαξιών, λίγο μετά το Big Bang. Τι προκάλεσε την δημιουργία των γαλαξιών; Ποιό ήρθε πρώτο, οι υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες που καταβροχθίζουν μανιωδώς την ύλη ή οι τεράστιοι γαλαξίες όπου διαμένουν; Ένα ολοκαίνουργιο σενάριο προέκυψε από πρόσφατες παρατηρήσεις μιας μαύρης τρύπας (ένα κβάζαρ) που δεν έχει όμως ‘σπίτι’ δηλαδή γαλαξία να την φιλοξενήσει: έτσι η μαύρη τρύπα μπορεί να είναι ο "οικοδόμος" των γαλαξιών που την φιλοξενεί. Γεγονός που μπορεί να αντιπροσωπεύει την λύση ενός μακροχρόνιου προβλήματος, την κατανόηση του γιατί η μάζα των μαύρων οπών είναι μεγαλύτερη σε γαλαξίες που περιέχουν περισσότερα αστέρια, λέει ο επικεφαλής της έρευνας David Elbaz. “Η μελέτη μας δείχνει ότι οι υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες μπορούν να προκαλέσουν το σχηματισμό των άστρων, κι έτσι κτίζουν τον δικό τους γαλαξία που τις φιλοξενεί”. Ο David Elbaz υποστηρίζει πως τα αστέρια πιθανότατα δεν σχηματίζονται με αυτόν τον τρόπο στην γειτονική μας περιοχή, όπου βρίσκονται παλιοί γαλαξίες και σχεδόν κανένα κβάζαρ. Όμως αυτός ο τρόπος θα μπορούσε να έχει σημαντικό αντίκτυπο στον σχηματισμό των γαλαξιών στις απαρχές του χρόνου, πριν περίπου 10 δισεκατομμύρια χρόνια, όταν γεννήθηκαν οι περισσότεροι γαλαξίες και τα κβάζαρ ήταν πολύ πιο συνηθισμένα εκείνη την εποχή. Ας δούμε όμως τα έξι βήματα σχηματισμού των γαλαξιών σε αυτή την θεωρία: 1.Ένα τεράστιο νέφος ομοιογενών αερίων Όλα αρχίζουν κάποιες δεκάδες εκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, με ένα πυκνό και θερμό νέφος που αρχίζει να καταρρέει εξαιτίας της βαρύτητας. 2.Το πρώτο φως του κόσμου. Σαν αποτέλεσμα της βαρύτητας, η ύλη συμπιέζεται όλο και περισσότερο γύρω από την τεράστια κεντρική δίνη, όπου γεννιέται μια μελανή οπή. Καθώς πλησιάζει την άβυσσο, η ύλη θερμαίνεται και αρχίζει να ακτινοβολεί. Είναι οι πρώτες λάμψεις σε ένα σύμπαν που μέχρι τότε ήταν τελείως σκοτεινό. 3.Ένα τέρας προ των πυλών. Σε διάστημα εκατομμυρίων ετών, η ύλη που αιχμαλωτίστηκε σε αυτή την κοσμική χοάνη αύξησε τη μάζα της μελανής οπής, μέχρι που έφτασε το ένα εκατομμύριο ηλιακές μάζες. H βιαιότητα της πτώσης δημιουργεί γύρω της ένα έντονο μαγνητικό πεδίο. Πίδακες ύλης εκσφενδονίζονται με εκπληκτικές ταχύτητες από τους πόλους. 4. Δημιουργός αστέρων. H συνεχής επαύξηση ύλης κάνει τους πίδακες αερίων όλο και εντονότερους. Πιο μακριά, οι πίδακες συγκρούονται με νέφη αερίων προκαλώντας βίαια ωστικά κύματα που παράγουν αστάθειες, καθώς διαπερνούν το νέφος. Είναι οι «σπόροι» των πρώτων αστεριών. 5. Φωτεινός χορός. Συναντώντας διάφορα αέρια νέφη, οι πίδακες αερίων έχουν προκαλέσει μια σχεδόν εκρηκτική δημιουργία αστέρων. Αρχίζει ένας χαοτικός αστρικός χορός, κάτω απ’ τη διακριτική βαρυτική επίδραση της μελανής οπής. 6. H γέννηση ενός γαλαξία. Εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια αργότερα, n μαύρη τρύπα έχει αποκτήσει ένα πλήθος χιλιάδων εκατομμυρίων αστέρων που περιφέρονται γύρω της χάρη στην πανταχού παρούσα βαρύτητα. Οι πίδακες αερίων έχουν κλείσει κι ένας σπειροειδής γαλαξίας στρέφεται επιβλητικά μπροστά στα μάτια μας.