Δροσος Γεωργιος

CERN: Νέο ρεκόρ συγκρούσεων σωματιδίων από τον επιταχυντή. Οι επιστήμονες του μεγάλου υπόγειου επιταχυντή του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών (CERN), στα γαλλο-ελβετικά σύνορα, ήλθαν ένα βήμα πιο κοντά στην αποκάλυψη των μυστηρίων του σύμπαντος, επιτυγχάνοντας ένα νέο ρεκόρ. Ο επιταχυντής πλέον παράγει 10.000 συγκρούσεις σωματιδίων υψηλής ενέργειας ανά δευτερόλεπτο, διπλάσιες σε σχέση με τον προηγούμενο ρυθμό. Με τον ρυθμό αυτό είναι ζήτημα λίγου χρόνου ο επιταχυντής μήκους 27 χλμ. κοντά στη Γενεύη να ξεπεράσει τον αμερικανικό «ανταγωνιστή» του Tevatron του εργαστηρίου Fermilab στο Ιλινόις. Οι ερευνητές του CERN αργά αλλά σταθερά αυξάνουν το ενεργειακό επίπεδο και την ένταση των συγκρούσεων των ακτινών πρωτονίων. Αυτό το Σαββατοκύριακο, σύμφωνα με το BBC, για πρώτη φορά οι μηχανικοί του CERN έφεραν σε σύγκρουση δύο ακτίνες, κάθε μια από τις οποίες αποτελείτο από τρεις δέσμες σωματιδίων και κάθε δέσμη περιείχε 100 δισεκατομμύρια πρωτόνια. Προς το παρόν, ο επιταχυντής λειτουργεί με την μισή ενέργεια σε σχέση με αυτή για την οποία σχεδιάστηκε. Οι επιστήμονες σκοπεύουν να φθάσουν την μέγιστη ενέργεια των 14 τρισεκατομμυρίων ηλεκτρονιοβόλτ (TeV) έως το 2013. «Όσες περισσότερες συγκρούσεις πρωτονίων κάνουμε, τόσο πιο κοντά ερχόμαστε στην υπερσυμμετρία, τη σκοτεινή ύλη, το μποζόνιο του Χιγκς και άλλες μορφές της Νέας Φυσικής», δήλωσε ο καθηγητής Τζον Έλις, ένας από τους κορυφαίους θεωρητικούς φυσικούς του CERN, ο οποίος επίσης είπε ότι το ερευνητικό δυναμικό του Οργανισμού βρίσκεται σε εγρήγορση για τυχόν εμφάνιση κάποιας μίνι-μαύρης τρύπας, η οποία ευτυχώς δεν αναμένεται να «καταπιεί» τον πλανήτη μας, αλλά να εξαφανιστεί σχεδόν αμέσως μετά τη δημιουργία της.

To αρειανό ηφαίστειο Pavonis Mons σε παλαιότερη δορυφορική εικόνα (Φωτογραφία: NASA/JPL )

Σπηλιά στον Άρη ανακαλύφθηκε από μαθητές γυμνασίου. Μαθητές γυμνασίου της Καλιφόρνια, που συμμετείχαν σε εκπαιδευτικό πρόγραμμα της NASA, εντόπισαν σε εικόνες του Άρη μια μυστηριώδη τρύπα, η οποία είναι πιθανότατα η είσοδος μιας υπόγειας ηφαιστειακής σπηλιάς. Όπως αναφέρει την Τρίτη το Space.com, η σπηλιά ανακαλύφθηκε από 16 μαθητές του γυμνασίου «Έβεργκριν» στο Κότονγουντ της Καλιφόρνια, οι οποίοι ταξίδεψαν στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Αριζόνα για να συμμετάσχουν στο ερευνητικό πρόγραμμα. Εκεί, είχαν την ευκαιρία να διατυπώσουν ένα επιστημονικό ερώτημα για τον Άρη και να ζητήσουν από τη NASA να φωτογραφίσει συγκεκριμένες περιοχές του πλανήτη με τη βοήθεια των δορυφόρων της. Καθώς εξέταζαν τις εικόνες, η προσοχή των 12χρονων μαθητών έπεσε σε μια παράξενη μαύρη κηλίδα στις πλαγιές του αρχαίου ηφαιστείου Pavonis Mons. Την εικόνα κλήθηκε να εξετάσει ο Γκλεν Κάσινγκ της αμερικανικής γεωλογικής υπηρεσίας, ο οποίος εκτιμά ότι πρόκειται για έναν λάκκο με διάμετρο γύρω στα 170 μέτρα και βάθος 115 μέτρα.Το πιθανότερο είναι ότι η τρύπα σχηματίστηκε όταν κατέρρευσε η οροφή μιας υπόγειας σπηλιάς. Η ίδια η σπηλιά θα μπορούσε να είναι ένας «σωλήνας λάβας», δηλαδή ένας κατακόρυφος αγωγός ή κοιλότητα που σχηματίστηκε από την άνοδο λάβας πριν από δισεκατομμύρια χρόνια (ο Άρης δεν έχει πια ενεργά ηφαίστεια και πιστεύεται ότι είναι γεωλογικά νεκρός). Οι σωλήνες λάβας, συνήθης σχηματισμός και στη Γη, ήταν εξάλλου το ερευνητικό αντικείμενο που είχαν επιλέξει οι μαθητές. Αυτό που ανακάλυψαν όμως ξεπέρασε τις προσδοκίες τους. «Αυτός ο λάκκος ήταν άγνωστος για μας. Και είναι μόλις ο δεύτερος που ανακαλύπτεται στο Pavonis Mons» δήλωσε ο Δρ Κάσινγκ. Ο γεωλόγος είχε εντοπίσει παρόμοιους σχηματισμούς στον Άρη το 2007 και διατύπωσε την υπόθεση ότι πρόκειται για εισόδους ηφαιστειακών σπηλαίων. Η σπηλιά του Pavonis Mons ανακαλύφθηκε σε εικόνες που έλαβε η θερμική κάμερα του δορυφόρου Mars Odyssey. Οι μαθητές έχουν ζητήσει τώρα νέα φωτογράφιση της περιοχής με έναν δεύτερο δορυφόρο, τον Mars Reconnaissance Orbiter. Το διαστημικό παρατηρητήριο CoRoT ανακάλυψε επτά νέους εξωπλανήτες. Μια διεθνής ομάδα επιστημόνων έχει ανακαλύψει επτά νέους εξωπλανήτες με διάφορες μορφές και μεγέθη, από έναν "συρρικνωμένο Κρόνο" έως ένα "φουσκωμένο καυτό Δία”, καθώς και ένας σπάνιος καφέ νάνος πλανήτης με 60-πλάσια μάζα του Δία. Οι ανακαλύψεις έγιναν με το διαστημικό τηλεσκόπιο CoRoT με τη μέθοδο της διέλευσης των εξωπλανητών μπροστά από τα γονικά αστέρια τους. Μόλις το CoRoT εντοπίσει μια διέλευση (με τη μείωση της φωτεινότητας του άστρου) τότε γίνονται συμπληρωματικές παρατηρήσεις από το έδαφος, χρησιμοποιώντας μια σειρά από τηλεσκόπια σε όλο τον κόσμο. Αν και οι αστρονόμοι δεν μπορούν να δουν τους πλανήτες άμεσα, χρησιμοποιούν διαστημικά και επίγεια δεδομένα για τη μέτρηση του μεγέθους, της μάζας και τις τροχιές των νέων αυτών πλανητών με μεγάλη ακρίβεια. Για το λόγο αυτό, μεταξύ όλων των γνωστών εξωπλανητών, για εκείνους που βρίσκονται με τη μέθοδο των διελεύσεων έχουμε τις πιο πλήρεις πληροφορίες σχετικά με το σχηματισμό του πλανήτη και την εξέλιξη του. “Κάθε ένας από αυτούς τους πλανήτες είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση από μόνος του, αλλά αυτό που είναι πραγματικά συναρπαστικό είναι πόσο διαφορετικοί είναι", λέει μία από τους ερευνητές, η Suzanne Aigrain από το Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. “Οι πλανήτες είναι εξ ορισμού σύνθετα αντικείμενα, και έχουμε πολλά να μάθουμε γι ‘αυτά," λέει ο ερευνητής Magali Deleuil στο Εργαστήριο Αστροφυσικής της Μασσαλίας (LAM) και επικεφαλής του προγράμματος εξωπλανητών του διαστημικού παρατηρητηρίου CoRoT. ”Κάθε ανακάλυψη εξωηλιακών πλανητικών συστημάτων είναι ένα νέο κομμάτι του παζλ για το πώς αυτά τα συστήματα πρέπει να σχηματίζονται και να εξελίσσονται. Όσο περισσότερο συστήματα βρούμε, τόσο περισσότερο ελπίζουμε για την κατανόηση των διεργασιών που γίνονται σε αυτά", δήλωσε ο Deleuil. Ο εξωπλανήτης CoRoT-8b είναι ο μικρότερος σε αυτή την παρτίδα. Με περίπου 70% του μεγέθους και της μάζας του Κρόνου, είναι ένας μετρίως μικρός πλανήτης από αυτούς που ξέρουμε. ενώ η εσωτερική δομή του θα πρέπει να είναι παρόμοια με εκείνη των γιγάντιων παγωμένων πλανητών, όπως ο Ουρανός και ο Ποσειδώνας στο ηλιακό σύστημα. Είναι ο μικρότερος πλανήτης που ανακαλύφθηκε από την ομάδα του CoRoT μέχρι στιγμής μετά τον Corot-7b, την πρώτη σούπερ γη. Ο CoRoT-10b είναι ο εκκεντρικός γίγαντας. Η τροχιά του CoRoT-10b είναι τόσο επιμηκυμένη που ο πλανήτης περνάει πάρα πολύ κοντά και πάρα πολύ μακριά από το αστέρι του. Η ποσότητα της ακτινοβολίας που λαμβάνει από το αστέρι διαφέρει κατά δέκα φορές σε ένταση, ενώ οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η θερμοκρασία στην επιφάνεια του μπορεί να αυξηθεί κατά 250 έως 600 βαθμός Κελσίου, κι όλα αυτά μέσα 13 γήινες μέρες (η διάρκεια του έτους στον CoRoT-10b). Ο CoRoT-11b είναι ο πλανήτης του οποίου το αστέρι στρέφεται ταχύτατα. Το άστρο CoRoT-11 είναι το μητρικό αστέρι του CoRoT-11b, και περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του μόνο σε 40 ώρες. Για σύγκριση, η περίοδος περιστροφής του ήλιου είναι 26 ημέρες. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να βρεθούν πλανήτες γύρω από τέτοια αστέρια που περιστρέφονται ταχύτατα, κι έτσι αυτή η ανίχνευση είναι σημαντικό επίτευγμα για την ομάδα του CoRoT. Οι τρεις πλανήτες CoRoT-12b, 13b και 14b, ένα τρίο γιγάντων, βρίσκονται σε τροχιά πολύ κοντά στο μητρικό τους αστέρι, αλλά έχουν πολύ διαφορετικές ιδιότητες. Παρά το γεγονός ότι ο CoRoT-13b είναι μικρότερος από τον Δία, είναι δύο φορές πιο πυκνός. Αυτό υποδηλώνει την παρουσία ενός μεγάλου βραχώδους πυρήνα στο εσωτερικό του πλανήτη. Με ακτίνα 50% πιο μεγάλη από εκείνη του Δία (ή 16 φορές μεγαλύτερη από της Γης), ο CoRoT-12b ανήκει στην οικογένεια των "φουσκωμένων καυτών Δίίων πλανητών", των οποίων τα ανώμαλα μεγάλα μεγέθη οφείλονται στην έντονη αστρική ακτινοβολία που δέχονται. Από την άλλη πλευρά, ο CoRoT-14b, που βρίσκεται ακόμη πιο κοντά στο γονικό αστέρι του, έχει μέγεθος παρόμοιο με αυτό του Δία. Έχει επίσης πολύ μάζα, 7.5 φορές τη μάζα του Δία, που μπορεί να εξηγήσει γιατί είναι λιγότερο διογκωμένος. Τέτοιοι πλανήτες με πολύ μάζα και πολύ ζεστοί είναι σπάνιοι, και γι αυτό ο CoRoT-14b είναι μόνο ο δεύτερος με αυτές τις ιδιότητες που βρέθηκε μέχρι σήμερα. Τέλος ο CoRoT-15b είναι ένας καφέ νάνος του οποίου η μάζα είναι περίπου 60 φορές μεγαλύτερη από του Δία. Έτσι είναι εξαιρετικά πυκνός, περίπου 40 φορές περισσότερο από του Δία. Για τον λόγο αυτό, χαρακτηρίζεται ως καφέ νάνος, με ενδιάμεσα χαρακτήρα ανάμεσα στους πλανήτες και τα αστέρια. Οι καφέ νάνοι είναι πολύ πιο σπάνιοι από ό, τι οι πλανήτες, γεγονός που καθιστά αυτήν την ανακάλυψη πολύ συναρπαστική.

Τα γεωνετρίνα μπορούν να απαντήσουν σε βαθειά ερωτήματα της Γεωλογίας. Μια διεθνής ομάδα επιστημόνων εντόπισε γεωνετρίνα βαθιά μέσα στο εσωτερικό της Γης. Η ανακάλυψη αυτή θα μπορούσε να βοηθήσει τους γεωλόγους να κατανοήσουν πώς κάποιες αντιδράσεις που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό του πλανήτη μας, επηρεάζουν ορισμένα γεγονότα στην επιφάνεια του, όπως για παράδειγμα τους σεισμούς και τα ηφαίστεια. Κάποτε, οι επιστήμονες θα μπορούν να γνωρίζουν αρκετά για τις πηγές και τη ροή της θερμότητας μέσα στη Γη, ώστε να προβλέψουν γεγονότα όπως η πρόσφατη έκρηξη του ηφαιστείου στην Ισλανδία. Οι επιστήμονες που ανήκουν στην Συνεργασία Borexino έχουν εντοπίσει τα γεωνετρίνα στο Εργαστήριο του Gran Sasso της Ιταλίας. Αυτή η σφαίρα από ανοξείδωτο ατσάλι είναι μέρος του ανιχνευτή των νετρίνων που χρησιμοποιείται στο επιστημονικό πρότζεκτ. Βρίσκεται περίπου ένα μίλι κάτω από την επιφάνεια του βουνού Gran Sasso περίπου 100 χιλιόμετρα έξω από τη Ρώμη Η διαπίστωση αυτή, γίνεται από μια επιστημονική συνεργασία (Borexino Collaboration) στο Εργαστήριο που είναι στο Gran Sasso της Ιταλίας. Η εργασία αυτή βασίζεται σε μια παλαιότερη απόδειξη των λεγόμενων "γεω-νετρίνων", που λήφθηκαν κατά τη διάρκεια ενός ιαπωνικού πειράματος το 2005. "Είναι ένα σημαντικό αποτέλεσμα", δήλωσε ο Frank Calaprice, καθηγητής Φυσικής στο Πρίνστον και ένας από τους συντάκτες της δημοσιευμένης μελέτης. “Δείχνει ότι τα γεωνετρίνα έχουν ανιχνευθεί και καθιερώνεται έτσι ένα νέο εργαλείο για τη μελέτη του εσωτερικού της Γης." Το νετρίνα, τα οποία είναι χωρίς φορτίο, αδρανή και από τα θεμελιώδη σωματίδια της φύσης, εκπέμπονται από τον ήλιο και τις κοσμικές ακτίνες που εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα. Τα γεωνετρίνα είναι αντινετρίνα – η αντιύλη των νετρίνων και προέρχονται από την ραδιενεργό διάσπαση του ουρανίου, θορίου και του καλίου στον φλοιό της Γης καθώς και στον μανδύα του – το παχύ στρώμα που επεκτείνεται κάπου 3.000 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια. Σε εργαστήρια όπως το Gran Sasso, οι ερευνητές χρησιμοποιούν όργανα που λειτουργούν ως "τηλεσκόπια" γεωνετρίνων, εξετάζοντας το εσωτερικό της Γης με τον εντοπισμό αυτών των περίεργων σωματιδίων. Οι επιστήμονες αναμένουν ότι αυτά θα τους βοηθήσουν να κατανοήσουν καλύτερα από τι συνίσταται η ύλη βαθιά μέσα στη Γη. "Είναι μια πολύ σημαντική ανακάλυψη και υπόσχεται πολλά για μια καλύτερη κατανόηση της σύνθεσης της Γης και για το πώς λειτουργεί η Γη", δήλωσε ο Thomas Duffy, καθηγητής γεωεπιστημών στο Princeton, ο οποίος όμως δεν συμμετείχε στην έρευνα. Οι γεωλόγοι βεβαίως θα ήθελαν να γνωρίζουν περισσότερα για τον κρίσιμο ρόλο των στοιχείων που διασπώνται, όπως είναι το ουράνιο και το θόριο, στη θέρμανση της Γης και τι είναι αυτό που προκαλεί την μεταφορά θερμότητας στον μανδύα της – την αργή, συνεχή ροή θερμών μετάλλων στο εσωτερικό που μεταφέρει θερμότητα από τα μεγάλα βάθη στην επιφάνεια της Γης. Με την μεταφορά της θερμότητας κινούνται και οι τεκτονικές πλάκες και φυσικά βλέπουμε όλα τα συνοδευτικά φαινόμενα τους στην επιφάνεια – ηπείρους που κινούνται, ο ωκεάνιος πυθμένας να εξαπλώνεται, να ξεσπούν τα ηφαίστεια και οι σεισμοί. Κανείς δεν ξέρει αν η ραδιενεργός διάσπαση είναι υπεύθυνη για την ενέργεια θέρμανσης ή είναι μόνο ένας παίκτης από τους πολλούς παράγοντες. Η προέλευση της ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται εντός της Γης είναι ένα από τα θεμελιώδη ερωτήματα της γεωλογίας, σύμφωνα με τον Calaprice. Η οριστική ανίχνευση των γεωνετρίνων στο πείραμα Borexino επιβεβαιώνει ότι η ραδιενέργεια συμβάλλει σε σημαντικό ποσοστό – ίσως το περισσότερο – της ενέργειας, τονίζει. Το πείραμα Borexino πράγματι είχε σχεδιαστεί για την ανίχνευση χαμηλής ενέργειας ηλιακών νετρίνων κι όχι των γεωνετρίνων. "Αλλά συνειδητοποιήσαμε ότι το πείραμα είχε την ικανότητα να ανιχνεύει τα σωματίδια που έρχονται σε εμάς από τη ραδιενέργεια πολύ βαθιά από τη Γη”, είπε ο Cristiano Galbiati, καθηγητής της φυσικής και ένας από τους 13 συνεργάτες του Πρίνστον, μεταξύ των 88 επιστημόνων που εμπλέκονται στην έρευνα. Το πρότζεκτ Borexino βρίσκεται σχεδόν ένα μίλι κάτω από την επιφάνεια του βουνού Gran Sasso περίπου 100 χιλιόμετρα έξω από την Ρώμη – ένα ιδανικό σημείο για τη μελέτη των νετρίνων διότι τα βράχια προστατεύουν τον ανιχνευτή από άλλους τύπους ακτινοβολίας και σωματίδια, που θα φτάνουν στην αισθητήρια διάταξη. Μεγάλο μέρος του πειράματος Borexino είναι η διαδικασία για την εξάλειψη του «θορύβου» της ακτινοβολίας υποβάθρου. Τα νετρίνα είναι εμφανώς δύσκολο να ανιχνευθούν διότι συνήθως περνάνε μέσα από την ύλη, και σπανίως αλληλεπιδρούν με αυτή. Ο ανιχνευτής αποτελείται από μια σφαίρα νάιλον που περιέχει 1.000 τόνους ενός υγρού υδρογονάνθρακα. Μια σειρά από υπερευαίσθητους φωτοανιχνευτές βρίσκονται γύρω γύρω μέσα σε μια άλλη σφαίρα από ανοξείδωτο χάλυβα. Κι όλα αυτά είναι περιτριγυρισμένο από 2.400 τόνους νερού υψηλής καθαρότητας μέσα σε μια άλλη χαλύβδινη σφαίρα. Τα ηλιακά νετρίνα παράγουν έναν τύπο σήματος όταν αυτά έρχονται σε επαφή με τον ανιχνευτή, ενώ τα γεωνετρίνα παράγουν έναν άλλο τύπο σήματος. Επειδή υπάρχουν χιλιάδες φορές λιγότερα γεωνετρίνα να κτυπήσουν τον ανιχνευτή, υπάρχουν λίγα μόνο γεγονότα που συμβαίνουν ανά έτος. Η εργασία των επιστημόνων περιγράφει τα αποτελέσματα δύο χρόνων, μέχρι το Δεκέμβριο του 2009. Το πείραμα φυσικά συνεχίζεται. Ας πούμε τέλος ότι η σημασία των γεωνετρίνων τονίστηκε από τους επιστήμονες στη δεκαετία του 1960, και από μια καταλυτική μελέτη των Lawrence Krauss, Sheldon Glashow και David Schramm το 1994 τέθηκαν τα θεμέλια για αυτό το πεδίο. Το 2005, μια επιστημονική συνεργασία της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ, η KamLAND, έκανα ένα πείραμα σε ένα ορυχείο στην Ιαπωνία όπου βρήκε μια υπερβολή στον αριθμό των χαμηλής ενέργειας αντνετρίνων. Στην φωτογραφια η σφαίρα από ανοξείδωτο ατσάλι που είναι μέρος του ανιχνευτή των νετρίνων που χρησιμοποιείται στο επιστημονικό πρότζεκτ.

Το CERN ανοίγει στις πόρτες του σε περισσότερα κράτη-μέλη. Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Πυρηνικών Ερευνών (CERN), που λειτουργεί τον μεγάλο υπόγειο επιταχυντή σωματιδίων στα γαλλο-ελβετικά σύνορα κοντά στη Γενεύη, αποφάσισε να ανοίξει τις πόρτες του, ώστε σταδιακά όχι μόνο ευρωπαϊκά κράτη όπως τώρα, αλλά και άλλες χώρες να γίνουν πλήρη μέλη του. Το ηλικίας 56 ετών ερευνητικό κέντρο, που φιλοδοξεί με το μεγαλεπήβολο πείραμά του να ρίξει φως στα μυστήρια της ύλης, αποφάσισε να κάνει αυτό το άνοιγμα, αναγνωρίζοντας την αυξανόμενη παγκοσμιοποίηση του πεδίου της σωματιδιακής φυσικής, όπως είπε ο Μ.Σπίρο, πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του CERN, το οποίο έλαβε τη σχετική απόφαση. Ο γενικός διευθυντής του CERN γερμανός φυσικός Ρολφ Χόιερ δήλωσε ότι η αλλαγή αντανακλά το παγκόσμιο ενδιαφέρον στην έρευνα για τη γέννηση του σύμπαντος. Το άνοιγμα του CERN δεν «μεταφράζεται» κατ’ ανάγκην άμεσα σε περισσότερα χρήματα για τη διεξαγόμενη έρευνα, καθώς ο προϋπολογισμός του είναι προκαθορισμένος για μια πενταετία και κατανέμεται μεταξύ των κρατών-μελών. Στο μέλλον όμως, το CERN μπορεί να έχει αυξημένη χρηματοδότηση, την οποία ασφαλώς θα χρειαστεί, καθώς, σύμφωνα με τους επικριτές του, δαπανά τεράστια ποσά για θεωρητική έρευνα, που θα μπορούσε να έχει κατευθυνθεί σε πιο πρακτικούς σκοπούς. Το CERΝ ιδρύθηκε το 1954 από 12 ευρωπαϊκές χώρες με στόχο να αναστηλώσει την κατεστραμμένη από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ερευνητική κοινότητα της ηπείρου. Σήμερα έχει 20 πλήρη μέλη, ενώ σχεδόν 8.000 ερευνητές από 80 χώρες συνεργάζονται μαζί του. Έξι μη ευρωπαϊκές χώρες έχουν καθεστώς παρατηρητή (Ινδία, Ισραήλ, Ιαπωνία, Ρωσία. ΗΠΑ και Τουρκία), καθώς επίσης η Unesco και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το Ισραήλ και η Τουρκία ήδη ετοιμάζονται να γίνουν πλήρη μέλη, όπως και άλλα κράτη που δεν είχαν καν καθεστώς παρατηρητή (Κύπρος, Σερβία, Σλοβενία) θα γίνουν κανονικά μέλη έως το τέλος του έτους. Οι χώρες-παρατηρητές θα αντικατασταθούν από ένα νέο καθεστώς συνεργαζόμενης χώρας-μέλους. Οι τελευταίες, όπως και οι παρατηρητές, δεν θα έχουν δικαίωμα ψήφου στο διοικητικό συμβούλιο, όμως θα συμμετέχουν στην κατανομή του προϋπολογισμού του CERN και σταδιακά θα γίνουν πλήρη μέλη του.

Κατι ακομα!!! Στην μεση ο Φιόντορ (Θοδωρής) Γιουρτσίχιν - Γραμματικόπουλος

Στον Διεθνή Διαστημικό σταθμό το Σογιούζ. Το ρωσικό διαστημόπλοιο Σογιούζ, στο οποίο επιβαίνουν δύο Αμερικανοί αστροναύτες και ένας Ρώσος κοσμοναύτης, έφθασε στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Το Σογιούζ απογειώθηκε από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ, στο Καζακστάν με κυβερνήτη τον Ρώσο Φιοντόρ Γιουρτσίχιν και πλήρωμα τους Αμερικανούς Ντουγκ Γουίλοκ και Σάνον Ουόλκερ. Η σύνδεση του Σογιούζ με το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό έγινε στις 01.21 (ώρα Ελλάδας), καθώς βρισκόταν πάνω από την Αργεντινή. Πρόκειται για την εκατοστή πτήση προς το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, που πραγματοποιείται από αμερικανικά και ρωσικά διαστημόπλοια. Οι αστροναύτες θα παραμείνουν ως πλήρωμα στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό για πεντέμησι μήνες, μαζί με τους Ρώσους Αλεξάντερ Σβορτσόφ και Μιχαήλ Κορνιένκο και την Αμερικανίδα Τρέισι Καλντγουελ Ντάισον. Το πλήρωμα θα κάνει αρκετούς διαστημικούς περιπάτους κατά την παραμονή του στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Ήταν περίπου 04:25 ώρα Ελλάδας, όταν ο ομογενής κοσμοναύτης Φιόντορ (Θοδωρής) Γιουρτσίχιν - Γραμματικόπουλος άνοιξε τις ερμητικά σφραγισμένες πόρτες και μπήκε πρώτος στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ΔΔΣ), ως διοικητής του διαστημοπλοίου Σογιούζ, που είχε λίγες ώρες νωρίτερα προσδεθεί με ασφάλεια στο Σταθμό. Οι δύο Ρώσοι κοσμοναύτες Αλεξάντρ Σκβαρτσόφ και Μιχαήλ Κορνιένκο, μαζί με την Αμερικανίδα αστροναύτη Τρέισι Κόλντουελ-Ντάισον υποδέχθηκαν στο Σταθμό τους νεοαφιχθέντες Αμερικανούς αστροναύτες, τον Ντάγκλας Ουίλοκ και την Σένον Ουόκερ, οι οποίοι συνόδευσαν τον Θ. Γιουρτσίχιν στο διήμερο ταξίδι ως το Διαστημικό Σταθμό. Με πρωτοβουλία του ομογενούς κοσμοναύτη, οι τρεις νεοαφιχθέντες, "Όλυμποι 1, 2 και 3" όπως έχουν ονομαστεί, προσδέθηκαν στο ΔΔΣ στη 01:21 ώρα Ελλάδας κατά την προβλεπόμενη αυτόματη διαδικασία, χωρίς καμία επιπλοκή, γεγονός που έγινε δεκτό με χειροκροτήματα από συγγενείς, συνεργάτες και φίλους κοσμοναυτών και αστροναυτών, που είχαν συγκεντρωθεί στο Κέντρο Διεύθυνσης Πτήσεων στο Καραλιόφ, στα περίχωρα της Μόσχας. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της πολύπλοκης διαδικασίας της πρόσδεσης θα ξεκουραστούν πριν ενσωματωθούν στη διαστημική «ρουτίνα» των επιστημονικών προγραμμάτων, αρχίζοντας ως συνήθως από τη γνωριμία των «νέων» με το χώρο, που θα αποτελέσει τόπος διαμονής τους για 163 ημέρες. Οι «Όλυμποι 1, 2 και 3» αναχώρησαν από τη Γη στις 00:35 ώρα Ελλάδας, ξημερώματα Τετάρτης, έπειτα από την επιτυχή εκτόξευση του διαστημοπλοίου Σογιούζ ΤΜΑ-19 από το ρωσικό κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ στο Καζαχστάν. Το θεμα το εγραψε πρωτα ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ αλλα αξιζει τον κοπο!!! http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=12293 Τηλεσκόπιο στη Χαβάη επαγρυπνεί για φονικούς αστεροειδείς. Ο πλανήτης μας γίνεται ελαφρώς πιο ασφαλής χάρη σε ένα τηλεσκόπιο που θα σαρώνει αυτόματα τον ουρανό ψάχνοντας για αστεροειδείς και κομήτες σε πορεία σύγκρουσης με τη Γη. Το Pan-STARRS 1 (PS1) που εγκαινιάστηκε στη Χαβάη φέρει κάτοπτρο 1,8 μέτρων και είναι εξοπλισμένο με τη μεγαλύτερη ψηφιακή κάμερα του κόσμου, με ανάλυση 1.400 Megapixel. «Αν και έχει μέτριο μέγεθος, αυτό το τηλεσκόπιο βρίσκεται στην αιχμή της τεχνολογίας» υπερηφανεύεται ο Νικ Κάιζερ, ερευνητής του Πανεπιστημίου τη Χαβάης και επικεφαλής του διεθνούς ερευνητικού προγράμματος. H κάμερα του PS 1 θα λαμβάνει κάθε νύχτα 500 εικόνες συνολικού μεγέθους 4 Terabyte, όσο θα μπορούσαν να αποθηκεύσουν περίπου 1.000 DVD. Το λογισμικό του συστήματος θα συγκρίνει κάθε νέα εικόνα με εικόνες της ίδιας περιοχής του ουρανού που είχαν ληφθεί νωρίτερα, προκειμένου να εντοπίζει αντικείμενα που άλλαξαν θέση ή φωτεινότητα. Η τεχνική αυτή αναμένεται να ανακαλύψει 100.000 αστεροειδείς τα επόμενα χρόνια και να υπολογίσει ποιοι από αυτούς θα μπορούσαν να βρεθούν σε πορεία πρόσκρουσης στη Γη. Εκτός όμως από την αναζήτηση εισερχόμενων αστεροειδών, το PS 1 θα αξιοποιηθεί και σε άλλους είδους έρευνες. Μεταξύ άλλων θα χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία του πληρέστερου αστρονομικού ψηφιακού χάρτη, ο οποίος θα καλύπτει το 75% του ορατού Σύμπαντος στον ουρανό της Χαβάης. Για να το κάνει αυτό, θα χρειαστεί να καταγράψει 5 δισεκατομμύρια άστρα και 500 εκατομμύρια γαλαξίες. Το PS1 είναι το πειραματικό πρωτότυπο του τηλεσκοπίου PS4, το οποίο θα κατασκευαστεί αργότερα στο Μάουνα Κέα της Χαβάης και θα είναι τέσσερις φορές ισχυρότερο. Στην φωτογραφια ο κομήτης Χολμς σε μια από τις πρώτες εικόνες του τηλεσκοπίου.

Έγινε ορατό ουράνιο σώμα πέρα από τον Ποσειδώνα. Για πρώτη φορά στην ιστορία της αστρονομίας, αμερικανοί αστρονόμοι κατάφεραν, να δουν και να μελετήσουν έναν μακρινό διαστημικό σώμα με διάμετρο περίπου 300 χλμ., το οποίο βρίσκεται πέρα και από τον πιο απομακρυσμένο πλανήτη Ποσειδώνα. Ο βράχος κινείται σε τροχιά στη λεγόμενη «Ζώνη Αντικειμένων Κούιπερ» (KBO), μια ομάδα ουράνιων σωμάτων διαφόρων μεγεθών, που περιφέρονται γύρω από τον ήλιο και θεωρούνται απομεινάρια του σχηματισμού του ηλιακού μας συστήματος. Ο συγκεκριμένος βράχος, με τον κωδικό KBO 55636, βρίσκεται σε απόσταση περίπου 6 δισ. χλμ. από τη Γη και οι αστρονόμοι ανακάλυψαν ότι η επιφάνειά του καλύπτεται από ένα μυστηριώδες λευκό χρώμα, που θα μπορούσε να είναι πάγος. Μετά από πέντε χρόνια συνδυασμένων προσπαθειών από ένα δίκτυο 21 επίγειων τηλεσκοπίων, κατέστη εφικτό για πρώτη φορά να τραβήξουν φωτογραφίες από ένα αντικείμενο της αινιγματικής Ζώνης Κούιπερ, που εκτείνεται σε απόσταση 4,95 - 8,25 δισ. χλμ. από τον ήλιο, δηλαδή αγγίζει τις εσχατιές, το απώτατο σύνορο του ηλιακού μας συστήματος. Το τεχνικό κατόρθωμα πραγματοποιήθηκε από τον καθηγητή πλανητικής αστρονομίας Τζέημς Έλιοτ και τους συνεργάτες στο πανεπιστήμιο ΜΙΤ και παρουσιάστηκε στο περιοδικό «Nature», σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και το BBC. Ο εντοπισμός του σώματος κατέστη δυνατός, όταν η τροχιά του το έφερε ανάμεσα στη Γη και σε ένα άλλο φωτεινό άστρο. Η αλλαγή στην ακτινοβολία του άστρου που έφτανε στη Γη, εξαιτίας της πολύ σύντομης παρεμβολής του διαστημικού βράχου (κράτησε μόνο δέκα δευτερόλεπτα), ήταν αρκετή για να επιτρέψει τη μελέτη του ουράνιου σώματος της Ζώνης Κούιπερ, παρόλο που είναι πολύ μικρό και κινείται με ταχύτητα 91.000 χλμ. την ώρα. Για να καταστεί αντιληπτή η δυσκολία του εγχειρήματος, όπως είπαν οι ερευνητές, είναι σαν να φωτογραφίζεις ένα νόμισμα αξίας ενός ευρώ από μια απόσταση 500 χιλιομέτρων! Η θερμοκρασία του σώματος υπολογίστηκε στους μείον 224 βαθμούς Κελσίου. Οι αστρονόμοι εντυπωσιάστηκαν όμως περισσότερο από την μεγάλη ανακλαστική ικανότητά του (albedo). Οι μετρήσεις έδειξαν ότι είναι από τα φωτεινότερα αντικείμενα του ηλιακού μας συστήματος, πράγμα που δείχνει ότι πιθανότατα είναι καλυμμένο με πάγο που αντανακλά τις ηλιακές ακτίνες. Αν αυτό όντως συμβαίνει, αποτελεί ένα αίνιγμα για τους επιστήμονες, επειδή θεωρούν ότι ένα σώμα τόσο παλιό (πιστεύεται ότι δημιουργήθηκε σε μια κοσμική σύγκρουση πριν από ένα δισεκατομμύριο χρόνια) θα έπρεπε να έχει «σκουρύνει» με το πέρασμα του χρόνου, λόγω επικάλυψής του με σκόνη και φθορά από την ηλιακή ακτινοβολία. Οι μέχρι στιγμής γνωστές εξαιρέσεις είναι ο Πλούτων και ο δορυφόρος του Κρόνου Εγκέλαδος, που διαθέτουν λαμπερές επιφάνειες, επειδή ανανεώνονται συνεχώς με φρέσκο πάγο, ο οποίος προέρχεται από τη συμπύκνωση αερίων ή από ηφαίστεια που εκλύουν νερό αντί για λάβα. Όμως το ουράνιο σώμα KBO 55636 είναι πολύ μικρό για να ισχύουν στην περίπτωση του κάποια από αυτές τις γεωφυσικές διαδικασίες, έτσι η έρευνα θα συνεχιστεί για να βρεθεί η αιτία που είναι τόσο λευκό. Η Ζώνη Κούιπερ μοιάζει με τη ζώνη των αστεροειδών μετά τον Άρη, όμως αντί τα σώματά της να αποτελούνται κυρίως από πετρώματα και μέταλλα, περιέχουν σε μεγάλο βαθμό σώματα με παγωμένες ουσίες (μεθάνιο, αμμωνία, νερό κ.α.). Μέχρι στιγμής οι αστρονόμοι έχουν εντοπίσει γύρω στα 1.000 αντικείμενα στη Ζώνη Κούιπερ, αλλά πιστεύουν ότι υπάρχουν γύρω στα 70.000. Η Ζώνη «φιλοξενεί» τουλάχιστον τρεις «νάνους» πλανήτες, μεταξύ αυτών τον Πλούτωνα, ο οποίος προ ετών υποβιβάστηκε από την τάξη των κανονικών πλανητών και ο οποίος αποτελεί το μεγαλύτερο γνωστό αντικείμενο της Ζώνης.

Μια και ανοιξε η συζητηση για τα νετρινα ας δουμε τα νεα ευρήματα για την υφή του σύμπαντος. Το δρόμο για μια «νέα φυσική» είναι πιθανό να δείχνουν οι έρευνες για τα νετρίνα στο πλαίσιο του πειράματος MINOS του εργαστηρίου-επιταχυντή Fermilab των ΗΠΑ, με το οποίο συνεργάζονται επιστήμονες από την Ελλάδα. Τα νετρίνα, αυτά τα υποατομικά σωματίδια-χαμαιλέοντες, είναι διάσημα στην κοινότητα των φυσικών για την μοναδική ικανότητά τους να «μεταμορφώνονται» από το ένα είδος σωματιδίου σε άλλο. Οι έρευνες αυτές μπορεί να ρίξουν φως στο γιατί το σύμπαν φαίνεται να αποτελείται μόνο από ύλη και όχι αντιύλη. Η σημαντική επιστημονική ανακοίνωση για τη διαφορά στις μετρήσεις νετρίνων-αντινετρίνων έγινε ταυτόχρονα στο Fermilab και στην Αθήνα, όπου διεξάγεται η 14η Διεθνής Συνδιάσκεψη για την Φυσική των Νετρίνων και την Αστροφυσική (Neutrino 2010, 14-19 Ιουνίου), στο Μέγαρο Μουσικής, στην οποία παρουσιάζονται οι τελευταίες διεθνείς εξελίξεις στην έρευνα για τα νετρίνα. Οι φυσικοί του πειράματος MINOS (Main Injector Neutrino Oscillation Search), που διεξάγεται στον επιταχυντή Fermilab του Ιλινόις, σύμφωνα με το New Scientist, στο πλαίσιο μελέτης του φαινομένου της "ταλάντωσης" των νετρίνων, έκαναν για πρώτη φορά διεθνώς μια σημαντική ανακάλυψη, καθώς βρήκαν μια απόκλιση ανάμεσα στα νετρίνα και στα αντι-νετρίνα, η οποία δεν μπορεί να εξηγηθεί με βάση το σημερινό "Καθιερωμένο Μοντέλο" σωματιδιακής φυσικής. Τα νετρίνα (ύλη) και τα αντι-νετρίνα (αντιύλη) "ταλαντώνονται" (δηλαδή "μεταλλάσσονται") ανάμεσα σε τρεις τύπους με διαφορετική μάζα: ηλεκτρόνια, ταυ και μυόνια. Στο πλαίσιο του πειράματος MINOS, μυονικά νετρίνα και μυονικά αντινετρίνα στέλνονται μέσω ακτινών σε δύο ανιχνευτές υποατομικών σωματιδίων: ο ένας είναι κοντινός και βρίσκεται μέσα στο ίδιο το Fermilab και ο άλλος είναι μακρινός και απέχει 735 χλμ., ευρισκόμενος μέσα σε ένα ορυχείο στα έγκατα της Μινεσότα. Οι φυσικοί ανέμεναν -με βάση την θεωρία- ένα δεδομένο έλλειμμα μυονικών νετρίνων και αντινετρίνων, όταν θα έφταναν στον προορισμό τους, σε σχέση με αυτά που ξεκίνησαν από την πηγή εκπομπής τους. Το νέο όμως απρόσμενο δεδομένο, που προέκυψε με το πείραμα του MINOS, είναι ότι οι φυσικοί δεν μέτρησαν το έλλειμμα σωματιδίων που περίμεναν να δουν με βάση την κυρίαρχη θεωρία. Αντίθετα, μετρώντας τις "ταλαντώσεις" των νετρίνων και αντινετρίνων, διαπίστωσαν μια απόκλιση μεγαλύτερη κατά 40% (καθόλου αμελητέα δηλαδή) στα αντινετρίνα σε σχέση με τα νετρίνα. Η εκπρόσωπος της ερευνητικής κοινοπραξίας MINOS Τζένι Τόμας του University College του Λονδίνου, ανέφερε ότι τα στοιχεία είναι προσωρινά και δεν μπορεί ακόμα να αποκλειστεί η περίπτωση στατιστικού σφάλματος (υπάρχει ακόμα 5% πιθανότητα τέτοιου λάθους, που αναμένεται να εξαλειφθεί με νέες μετρήσεις). Αν όμως αποδειχτεί όντως αυτή η απόκλιση και στις επόμενες μετρήσεις μεταξύ νετρίνων και αντινετρίνων, τότε ίσως θα βοηθήσει τους επιστήμονες να λύσουν ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του σύμπαντος: γιατί ενώ η ύλη και η αντιύλη ξεκίνησαν σε ίσες ποσότητες στο αρχικό "Μπιγκ Μπανγκ", στην συνέχεια επικράτησε μια ανισορροπία και η ύλη …πήρε το πάνω χέρι (γι' αυτό άλλωστε σήμερα υπάρχουμε, αντί η ύλη και η αντι-ύλη να έχουν αλληλοεξουδετερωθεί μέσα στην ανυπαρξία). Η διαφορά μέτρησης μπορεί να οφείλεται στο διαφορετικό τρόπο που "ταλαντώνονται" τα νετρίνα σε σχέση με τα αντινετρίνα. Εναλλακτικά, μπορεί τα αντινετρίνα, μέχρι να διασχίσουν -μέσα σε μόλις 2,5 χιλιοστά του δευτερολέπτου!- τα 735 χλμ. για να φθάσουν στον προορισμό τους (η απόσταση "πομπού"-"δέκτη" μεταξύ Fermilab-Μινεσότα) μπορεί να αλληλεπιδρούν με την μεσολαβούσα ύλη με κάποιον άγνωστο μέχρι σήμερα τρόπο. "Αν το εύρημα αποδειχτεί πραγματικό, τότε δείχνει προς μια μη αναμενόμενη Φυσική. Θα πρόκειται για κάτι καινούριο, που δεν καταλαβαίνουμε", δήλωσε η Τόμας. Ο Αντόνιο Ερεντιτάτο, του πανεπιστημίου της Βέρνης στην Ελβετία, ο οποίος είναι εκπρόσωπος του πειράματος νετρίνων OPERA στην Ιταλία, δήλωσε κι αυτός ότι "πρόκειται για μια ακόμη απόδειξη πως η φυσική των νετρίνων αποτελεί προνομιακο εργαλείο για το άνοιγμα του δρόμου προς μια Νέα Φυσική", αν και πρόσθεσε ότι πρέπει πρώτα να επιβεβαιωθεί ότι δεν πρόκειται για στατιστικό λάθος. Στο πείραμα MINOS συμμετέχουν πάνω από 140 επιστήμονες, μηχανικοί, τεχνικοί και φοιτητές από 30 ερευνητικούς φορείς και πανεπιστήμια σε πέντε χώρες (ΗΠΑ, Βρετανία, Ελλάδα, Βραζιλία, Πολωνία). Από ελληνικής πλευράς παίρνουν μέρος ερευνητές από το πανεπιστήμιο Αθηνών.

Μια σημαντικη μερα για την Ομογενεια που σε ολο τον πλανητη τιμα την Ελλαδα. Για το τρίτο του διαστημικό ταξίδι ξεκίνησε ο ομογενής κοσμοναύτης Θόδωρος Γιουρτσίχιν. Για το τρίτο του διαστημικό ταξίδι ξεκίνησε στις 00.35 (ώρα Ελλάδας) ο ομογενής κοσμοναύτης Θόδωρος Γιουρτσίχιν (Γραμματικόπουλος), ως διοικητής του ρωσικού διαστημοπλοίου Σογιούζ ΤΜΑ – 19 που κατευθύνεται προς το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Η εκτόξευση έγινε σύμφωνα με το πρόγραμμα από το ρωσικό κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ στο έδαφος του Καζακστάν. Στο διαστημόπλοιο επιβαίνουν επίσης οι Αμερικανοί αστροναύτες, η 45χρονη φυσικός Σένον Ουόκερ, που πετά για πρώτη φορά και ο 50χρονος στρατιωτικός Ντάγκλας Ουίλοκ ο οποίος πραγματοποιεί τη δεύτερη πτήση του. Έπειτα από πρόταση του ελληνικής καταγωγής κοσμοναύτη η αποστολή του έχει πάρει το επίσημο διακριτικό όνομα "Όλυμπος" και αναμένεται να διαρκέσει περί τους 5,5 μήνες. Σύμφωνα με τον υποδιευθυντή της ΝΑΣΑ Ουίλιαμ Γέρστενμάγερ, ο οποίος συμμετείχε στην κυβερνητική επιτροπή, που κατά τα ειωθότα εγκρίνει την τελική σύνθεση του πληρώματος, μετά το πέρας της αποστολής διάρκειας 161 ημερών, θα αναμένει από κοσμοναύτες και αστροναύτες απάντηση στο ερώτημα "πως να αξιοποιηθεί περαιτέρω ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός για την εξερεύνηση του ανοιχτού Διαστήματος". Την πρόταση υποστήριξε με ενθουσιασμό και ο επικεφαλής της Ρωσικής Διαστημικής Υπηρεσίας Ανατόλι Πέρμινοφ, σημειώνοντας ότι ο σταθμός λειτουργεί πλέον με πλήρη ανάπτυξη και πληρότητα και οι δυνατότητές του ακόμη δεν έχουν πλήρως αξιοποιηθεί. Διαστημικό Ιστολόγιο Σε συνεργασία με το Μουσείο της Κοσμοναυτικής Επιστήμης, τη Ρωσική Διαστημική Υπηρεσία και το ελληνικών συμφερόντων περιοδικό "Ελλάδα", που εκδίδεται στη Μόσχα, ο Θοδωρής Γιουρτσίχιν θα επιμεληθεί διαστημικό ιστολόγιο, στο οποίο θα απαντά στα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα "παιδιών, νέων και των γονιών τους" από ολόκληρη τη Ρωσία και τον κόσμο. Τις ερωτήσεις παιδιών από την Ελλάδα, την Κύπρο και την ομογένεια έχει αναλάβει να μεταφράζει και να αποστέλλει στο Διάστημα η ομάδα διαχείρισης της δικτυακής πύλης www.ellada-russia.gr, η οποία θα αρχίσει να λειτουργεί σε λίγες μέρες και θα δέχεται τα ερωτήματα στη διεύθυνση info@ellada-russia.gr. Ο Θοδωρής Γιουρτσίχιν, 51 ετών, πέταξε πρώτη φορά με το αμερικανικό διαστημικό λεωφορείο Ατλαντίς το 2002 σε σύντομη διαστημική αποστολή και το 2007 για δεύτερη φορά, σε εξάμηνη αποστολή στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, του οποίου υπήρξε διοικητής. Ο Θ. Γιουρτσίχιν είναι ο 98ος κοσμοναύτης στην ιστορία της Ρωσίας και είναι μόνιμο στέλεχος της εταιρείας "Ενέργκια", που ιδρύθηκε από τον θρυλικό κατασκευαστή πυραύλων και διαστημοπλοίων Σεργκέι Καραλιόφ. Παρόντες στην εκτόξευση ήταν ο Νομάρχης Θεσσαλονίκης Π. Ψωμιάδης, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος, ο πρέσβης της Ελλάδας στη Μόσχα Μ. Σπινέλλης και πολυπληθής αντιπροσωπεία ομογενειακών οργανώσεων από ολόκληρη την πρώην Σοβιετική Ένωση. Το ταξίδι των ομογενών διοργάνωσε η Διεθνής Ένωση Ελληνικών Κοινοτήτων των χωρών της ΚΑΚ και της Βαλτικής "Πόντος", η οποία και εόρτασε την 20ή επέτειο από την ίδρυσή της υπό τον επιφανή πολιτικό Βλαδίμηρο Κάισεφ. Πολλες φωτογραφιες απο την συνεντευξη και την εκτοξευση.Πιστευω οτι ολοι γνωριζουμε τον Γιουρτσιχιν-Γραμματικοπουλο.

Στα χέρια των αστρονόμων η κάψουλα με τα πρώτα δείγματα αστεροειδή. Ιάπωνες επιστήμονες πέταξαν σήμερα, Δευτέρα, στην έρημο της Αυστραλίας και ανέκτησαν την κάψουλα του «Χαγιαμπούσα», της πρώτης αποστολής που ολοκλήρωσε ταξίδι σε αστεροειδή μετ΄επιστροφής. Θα περάσουν πάντως εβδομάδες μέχρι να εξακριβωθεί αν το δοχείο περιέχει δείγματα σκόνης από την αστεροειδή Ιτοκάουα. «Η πιθανότητα επιτυχίας είναι ίσως 50%» εκτίμησε ο Σεΐτσι Σακαμότο της Ιαπωνικής Υπηρεσίας Εξερεύνησης Αεροδιαστήματος (JAXA). Λόγω αλλεπάλληλων τεχνικών προβλημάτων, το σκάφος Χαγιαμπούσα («γεράκι») καθυστέρησε τρία χρόνια να επιστρέψει από τον Ιτοκάουα. Το βράδυ της Κυριακής η κάψουλα εισήλθε στη γήινη ατμόσφαιρα αφήνοντας μια φωτεινή γραμμή στον ουρανό σαν μετεωρίτης. Έπεσε τελικά με αλεξίπτωτο στην Απαγορευμένη Περιοχή Γούμερα, μια στρατιωτική ζώνη 480 χλμ βορειοδυτικά της Αδελαΐδας. Προτού πετάξουν με ελικόπτερα για να ανακτήσουν το πολύτιμο μεταλλικό κουτί, οι επιστήμονες χρειάστηκε να περιμένουν επιβεβαίωση από την γερουσία των ιθαγενών Αβορίγινων ότι η κάψουλα δεν είχε πέσει σε ευαίσθητη περιοχή θρησκευτικής σημασίας. Το Χαγιαμπούσα εκτοξεύτηκε το 2003 και το 2005 έφτασε στον αστεροειδή Ιτοκάουα, έναν βράχο μήκους περίπου 500 μέτρων. Αφού τον φωτογράφισε από όλες τις γωνίες, το σκάφος άγγιξε τον αστεροειδή δύο φορές και επιχείρησε να συλλέξει δείγματα. Το Χαγιαμπούσα ήταν σχεδιασμένο να εκτοξεύσει ένα μικρό βλήμα στην επιφάνεια του βράχου για να σηκώσει σκόνη την οποία θα συνέλεγε αργότερα με έναν σωλήνα. Το βλήμα πιθανότατα δεν εκτοξεύτηκε λόγω βλάβης, ωστόσο οι μηχανικοί της αποστολής ελπίζουν ότι ο ο σωλήνας κατάφερε να αναρροφήσει λίγη σκόνη στον θάλαμο συλλογής. «Θα περάσει αρκετός χρόνος πριν μάθουμε αν υπάρχει δείγμα, και αν ναι πόσο» σχολίασε ο Σκοτ Στάνφορντ της NASA, η οποία παρακολουθούσε τη μετεωρική κάθοδο της αποστολής. Το ίδιο το Χαγιαμπούσα κάηκε στην ατμόσφαιρα. Η κάψουλα βρίσκεται τώρα στην μικρή πόλη Γούμερα όπου προετοιμάζεται για το ταξίδι επιστροφής στην Ιαπωνία σε λίγες ημέρες. Αν έχει πετύχει, το Χαγιαμπούσα θα ήταν μόλις η τέταρτη αποστολή που καταφέρνει να φέρει στη Γη δείγματα υλικού από το διάστημα: Οι αποστολές Apollo έφεραν δείγματα από τη Σελήνη το 1969, το Stardust συνέλεξε υλικό από την ουρά ενός κομήτη το 2004, και το Genesis έφερε σωματίδια του λεγόμενου ηλιακού ανέμου, επίσης το 2004. Η προκαταρκτική ανάλυση των δειγμάτων του Χαγιαμπούσα θα πραγματοποιηθεί από Ιάπωνες, Αμερικανούς και Αυστραλούς επιστήμονες στην Ιαπωνία. Ένα χρόνο αργότερα, επιστήμονες από όλο τον κόσμο θα μπορέσουν να υποβάλλουν αιτήσεις για εξέταση των πολυπόθητων δειγμάτων. Δεδομένου ότι οι αστεροειδείς θεωρούνται κατάλοιπα από το σχηματισμό του Ηλιακού Συστήματος, η μελέτη των δειγμάτων θα μπορούσε να αποκαλύψει νέα στοιχεία για την προέλευση της Γης. Στην φωτογραφια η μετεωρική κάθοδος της κάψουλας άφησε μια φωτεινή γραμμή στον ουρανό της Αυστραλίας

Λιγα πραγματα για ενα πολυσυζητημενο θεμα.Οι πολύ μικρές μαύρες τρύπες στον Μεγάλο Επιταχυντή. Πρέπει να εξηγήσουμε στους ανήσυχους πολίτες ότι ναι, ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή ο ο επιταχυντής LHC θα μπορούσε να παράγει μια πολύ μικρή μαύρη τρύπα, αν όντως η Θεωρία-M των υπερχορδών είναι σωστή. Και αν βεβαίως ο επιταχυντής μπορεί να εισχωρήσει μέσα σε ορισμένες από αυτές τις επιπλέον διαστάσεις, όπως προβλέπεται από την Θεωρία-M, η οποία επιτρέπει στην βαρύτητα να είναι πολύ ισχυρή μέσα στις κρυμμένες διαστάσεις. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους ανθρώπους και να τους εξηγήσουμε γιατί, όχι μόνο δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από τις πολύ μικρές μαύρες τρύπες, αλλά γιατί μια μίνι μαύρη τρύπα είναι κάτι που πολλοί θεωρητικοί και φυσικοί σωματιδίων ελπίζουν ότι μπορεί να δημιουργηθεί στον LHC. Από μόνος του όμως ο LHC δεν έχει αρκετή ενέργεια για να δημιουργηθούν, αυτό είναι αλήθεια. Σε περίπτωση που η Θεωρία-M είναι σωστή, τότε υπάρχει αισιοδοξία να δημιουργηθεί κάποια στιγμή μια μίνι μαύρη τρύπα και αυτό είναι καλό για μας, διότι θα απαντήσει σε πολλές ερωτήσεις σχετικά με τη φύση του σύμπαντος. Μην ξεχνάμε ότι η δύναμη της βαρυτικής έλξης μιας μαύρης τρύπας πάνω σε άλλα αντικείμενα γύρω της εξαρτάται από τη μάζα του αντικειμένου που υπήρχε στη θέση της προτού αυτό το αντικείμενο εξαφανιστεί και γίνει μαύρη τρύπα. Η μάζα όμως μιας αστρικής όπως και μιας υπερβαρέας μαύρης τρύπας μπορεί να αυξηθεί εφόσον υπάρχει αρκετό υλικό κοντά κοντά σε αυτές. Αυτή τη στιγμή, η υπερμεγέθης μαύρη τρύπα στον δικό μας Γαλαξία, που την ονομάζουμε Τοξότης Α* είναι σε ‘νηστεία’, επειδή δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα αρκετά κοντά της για να τα καταναλώσει. Στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν βρίσκονται άστρα να είναι πολύ κοντά σε τροχιά στην μαύρη τρύπα Τοξότης Α *, όχι μόνο δεν καταστρέφονται από αυτήν, αλλά αντίθετα δημιουργούνται νέα άστρα από το αέριο που είναι σε τροχιά γύρω από τον Τοξότη Α*. Μήπως λοιπόν νομίζετε ότι μια πολύ μικρή μαύρη τρύπα, με έναν ορίζοντα γεγονότων πιθανότατα μικρότερο από ένα ηλεκτρόνιο, και με μάζα πολύ μικρή για να καταναλώσει έστω κάποιο υποατομικό σωματίδιο, μπορεί να καταπιεί όλη τη Γη; Βεβαίως, ακόμη και αν δεν ξέρουμε πώς συμπεριφέρεται η βαρύτητα στο κβαντικό επίπεδο, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό που είπαμε δεν θα ισχύει και για τα υποατομικά σωματίδια, τα οποία έχουν αμελητέα μάζα. Και αυτά που αναφέρθηκαν πιο πάνω ισχύουν με την προϋπόθεση ότι δεν θα εξατμιστεί η μίνι μαύρη τρύπα, όπως προβλέπει η θεωρία του Stephen Hawking. Αλλά ακόμη και αν ισχύει η εξάτμιση της μαύρης τρύπας, αυτό δεν αποτελεί απειλή. Κατά πάσα πιθανότητα, πολύ μικρές μαύρες τρύπες συνεχώς δημιουργούνται από το βομβαρδισμό της ατμόσφαιρας από τις κοσμικές ακτίνες. Αλλά είμαστε ακόμα εδώ! Ας το πούμε και διαφορετικά. Εάν μία μίνι μαύρη τρύπα μπορεί να δημιουργηθεί στον επιταχυντή LHC, τότε από αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι πολύ μικρές μαύρες τρύπες δημιουργούνται στην ατμόσφαιρα από τον βομβαρδισμό των κοσμικών ακτίνων παντού και δεν υπήρξε ποτέ κάτι για να μας κάνει να ανησυχήσουμε. Με άλλα λόγια, μετά από αυτή τη λογική, η δημιουργία μιας μικρής μαύρης τρύπας στον LHC θα είναι απόδειξη ότι δεν είναι απειλή για εμάς! Πρόκειται για μία από τις μεγάλες ειρωνείες της ιστορίας της επιστήμης ότι η κβαντική μηχανική, η οποία αποτελεί άμεση συνέπεια της ειδικής σχετικότητας και ότι η γενική σχετικότητα, η οποία ασχολείται με την βαρύτητα σε πολύ μεγάλη κλίμακα, προέρχονται από το ίδιο άτομο, δηλαδή τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, ενώ είναι ασυμβίβαστες μεταξύ τους. Το πρόβλημα της κβαντικής βαρύτητας είναι ένα από τα προβλήματα που οι φυσικοί, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Αϊνστάιν, έχουν προσπαθήσει να επιλύσουν επί πολλές δεκαετίες. Και ελπίζουμε ότι τα πειράματα που διεξάγονται στον LHC θα μας δώσουν μια καλύτερη γνώση του προβλήματος αυτού. Τέλος, η φυσική που εμπλέκεται στον επιταχυντή LHC είναι όντως πολύ σύνθετη και πολύ δύσκολο να την κατανοήσουμε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι ερευνητές που εργάζονται στο CERN με τον LHC δεν ξέρουν τι κάνουν! Στην φωτογραφια μια άποψη από το κέντρο του Γαλαξία από ένα επίγειο τηλεσκόπιο, με βέλη εντοπίζεται η θέση της υπερβαρέας μαύρης τρύπας Sagittarius A* Επισης οι μίνι μαύρες τρύπες που μπορεί να παραχθούν στους επιταχυντές θα είναι περιστρεφόμενες ,γεωδεσιακές στον χωροχρόνο Kerr, όπως προβλέπεται από την θεωρία της Γενικής Σχετικότητας.

Φιλε tsan. (Εύχομαι η παρέμβασή μου να μην διασπά την συνέχεια των δημοσιεύσεών σας.... ) Οχι σε καμια περιπτωση και ολες οι δημοσιευσεις απο φιλους του Astrovox στην σελιδα ειναι καλοδεχουμενες και μαλιστα θα ηθελα ακομα περισσοτερες για τον εμπλουτισμο της σελιδας που αφορα οπως γραφω παντοτε στη αρχη Αφου λοιπον ο φιλος tsan εχει το βιντεο για το Χαγιαμπουσα ας ξεκινησουμε απο αυτον Επέστρεψε στη Γη μετά από περιπετειώδες ταξίδι επτά ετών το ιαπωνικό διαστημικό όχημα Χαγιαμπούσα το οποίο εξερεύνησε έναν μικρό αστεροειδή και μετέφερε, αν όλα πήγαν καλά, δείγμα από σκόνη και πέτρες. Το μητρικό σκάφος κάηκε μέσα στην ατμόσφαιρα της Γης κάπου στο Ειρηνικό Ωκεανό. Όπως είχε σχεδιαστεί μία μικρή κάψουλα απελευθερώθηκε τρεις ώρες πριν από την επάνοδο μέσα στην οποία υπάρχουν δείγματα –ελάχιστα γραμμάρια στην καλύτερη περίπτωση– του αστεροειδή Ιτοκάουα τον οποίο εξερεύνησε το Χαγιαμπούσα («γεράκι» στα ιαπωνικά). Η κάψουλα κατέπεσε με αλεξίπτωτο σε ερημική περιοχή στην Αυστραλία γύρω στις πέντε το απόγευμα (ώρα Ελλάδος, αργά το βράδυ στην Αυστραλία). Οι επιστήμονες έχουν εντοπίσει το ραδιόφαρο της κάψουλας και θα την ανασύρουν μόλις ξημερώσει. Στη συνέχεια θα μεταφερθεί σε εργαστήριο στην Ιαπωνία όπου θα εξεταστούν τα δείγματα. Θα περάσουν εβδομάδες πριν γίνει γνωστό αν η κάψουλα όντως περιέχει δείγματα από πετρώματα ή σκόνη από τον αστεροειδή. Το Χαγιαμπούσα ξεκίνησε το ταξίδι του το 2003 και δύο χρόνια αργότερα έφτασε στον Ιτοκάουα και τον εξερεύνησε για αρκετές εβδομάδες. Η αποστολή είχε να αντιμετωπίσει πλήθος τεχνικά προβλήματα στους κινητήρες και στην επικοινωνία με τη Γη που καθυστέρησαν την επιστροφή του για τρία χρόνια. Ωστόσο, οι Ιάπωνες μηχανικοί κατάφεραν να ξεπεράσουν όλα τα προβλήματα που απειλούσαν την αποστολή με αποτυχία. Τέθηκε σε λειτουργία το μεγαλύτερο ραδιοτηλεσκόπιο στον κόσμο. Το μεγαλύτερο ραδιοτηλεσκόπιο του κόσμου τέθηκε σε λειτουργία το Σαββατοκύριακο, κοντά στην πόλη Άσεν της βορειοανατολικής Ολλανδίας. Το τηλεσκόπιο είναι σε θέση να ανιχνεύει αχνά ραδιοσήματα τόσο μακριά στον χώρο και τον χρόνο, που φθάνουν σχεδόν στην εποχή του αρχικού «Μπιγκ Μπανγκ» του σύμπαντος. Με την ονομασία LOFAR (Low Frequency Array), σύμφωνα με τα ξένα πρακτορεία, το τηλεσκόπιο αποτελείται από 25.000 μικρές αντένες διαμέτρου μισού έως δύο μέτρων η κάθε μια, αντί για ένα μεγάλο «πιάτο» όπως στα παραδοσιακά ραδιοτηλεσκόπια (π.χ. του Αρεσίμπο στο Πουέρτο Ρίκο, με την μεγαλύτερη στον κόσμο αντένα των 305 μέτρων). Οι αντένες του LOFAR, το οποίο ελέγχεται από το Ινστιτούτο Ραδιοαστρονομίας της Ολλανδίας, είναι εξαπλωμένες όχι μόνο σε όλη την χώρα, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία και Σουηδία). Αν συνδυαστούν όλες μαζί αυτές οι διάσπαρτες μικρές αντένες, δημιουργείται ένα γιγάντιο τηλεσκόπιο με διάμετρο περίπου 1.000 χιλιομέτρων. Τα στοιχεία που θα συλλέγει το ραδιοτηλεσκόπιο-γίγας, θα στέλνονται για επεξεργασία σε έναν σούπερ-υπολογιστή στο πανεπιστήμιο του Γκρόνιγκεν και στη συνέχεια θα μεταδίδονται στο ολλανδικό Ινστιτούτο Ραδιοαστρονομίας. Κατι ακομα που δημοσιευσε και ο george_clima Η Ιαπωνική Υπηρεσία Εξερεύνησης Αεροδιαστήματος (JAXA) πανηγυρίζει την Παρασκευή για την επιτυχή αναχώρηση ενός «ηλιακού ιστίου» που θα ταξιδέψει στην Αφροδίτη κινούμενο με τη δύναμη του φωτός. Ο Ίκαρος, ένα μικρό σκάφος σε σχήμα δίσκου, ολοκλήρωσε την ανάπτυξη μιας τετράγωνης μεμβράνης με πλευρά 14 μέτρα, η οποία έχει συνολική επιφάνεια 200 τετραγωνικά μέτρα αλλά είναι τέσσερις φορές λεπτότερη από μια ανθρώπινη τρίχα και έχει μάζα μόλις μισού κιλού. Αυτό το «ιστίο» θα προωθεί το σκάφος εκμεταλλευόμενο δύο δυνάμεις: Η πρώτη είναι η λεγόμενη «πίεση ακτινοβολίας», δηλαδή η πίεση που ασκούν τα φωτόνια της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας (τα φωτόνια δεν έχουν μάζα, παραδόξως όμως έχουν ορμή). Η δεύτερη δύναμη είναι η πίεση που ασκεί στο ιστίο ο ηλιακός άνεμος, δηλαδή το συνεχές ρεύμα φορτισμένων σωματιδίων που ρέει από τον Ήλιο προς το εξώτερο διάστημα. Στο απώτερο μέλλον, η τεχνολογία των ηλιακών ιστίων, η οποία μέχρι σήμερα έχει δοκιμαστεί μόνο σε γήινη τροχιά, θα μπορούσε να επιτρέψει ανέξοδα και γρήγορα διαπλανητικά ταξίδια, ελπίζουν οι Ιάπωνες μηχανικοί. Ο Ίκαρος εκτοξεύτηκε στις 21 Μαΐου από το Διαστημικό Κέντρο Τανεγκασίμα της Ιαπωνίας μαζί με μια δεύτερη, ανεξάρτητη αποστολή, το δορυφόρο Ακατσούκι που θα τεθεί σε τροχιά γύρω από την Αφροδίτη. Η ανάπτυξη του ιστίου ξεκίνησε στις 3 Ιουνίου και ολοκληρώθηκε με επιτυχία την Παρασκευή σε απόσταση 770.000 χιλιομέτρων από τη Γη, ανακοίνωσε η JAXA. Για να ξεδιπλώσει την τεράστια μεμβράνη, ο κεντρικός δίσκος του Ίκαρου άρχισε αρχικά να περιστρέφεται. Λόγω των φυγόκεντρων δυνάμεων, τέσσερα «βαρίδια» που συγκρατούσαν τις άκρες τις μεμβράνης εκτινάχθηκαν προς τα έξω και άπλωσαν το ιστίο στο κενό του Διαστήματος. Η υπηρεσία επιβεβαίωσε λίγο αργότερα ότι οι υπέρλεπτοι ηλιακοί συλλέκτες που έχουν ενσωματωθεί στο ιστίο άρχισαν να παράγουν ενέργεια. Περισσοτερα για την εκτοξευση του Ακατσουκι και τον Ικαρο στις 21/5/2010-Σελ.25!!! Το 1/3 του Άρη κάποτε καλυπτόταν από ωκεανό-Σύμφωνα με νέες εκτιμήσεις. Ένας τεράστιος ωκεανός με μέγεθος σαν τον Ατλαντικό, που δεν αποκλείεται να φιλοξενούσε εξωγήινη ζωή, είναι πιθανό ότι, πριν περίπου 3,5 δισ. χρόνια, κάλυπτε πάνω από το ένα τρίτο του πλανήτη Άρη, που σήμερα πια είναι κατάξερος, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική μελέτη, η οποία όμως δεν έχει πείσει όλους τους επιστήμονες – προς το παρόν τουλάχιστον. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ο αρειανός ωκεανός κάλυπτε το βόρειο πόλο του πλανήτη και περιείχε όγκο νερού όσο περίπου το ένα δέκατο των γήινων ωκεανών. Τελευταία, έρχονται στο προσκήνιο συνεχώς νέες εκτιμήσεις επιστημόνων ότι ο «κόκκινος πλανήτης» κάποτε διέθετε έναν κανονικό «υδρολογικό κύκλο», που επέτρεπε την ύπαρξη σύννεφων, βροχών, επιφανειακών και υπόγειων ποταμών, λιμνών και θαλασσών, όμως οι αμφιβολίες παραμένουν ακόμα. Η νέα μελέτη, υπό τον Γκαετάνο Ντι Ακίλε και τον Μπράιαν Χάινεκ του πανεπιστημίου του Κολοράντο, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Nature Geoscience”, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και το «Science», μελέτησε ξανά τον τεράστιο όγκο εικόνων που έχουν συλλέξει κατά τα τελευταία χρόνια τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά διαστημικά οχήματα. Αν και τα στοιχεία δεν ήσαν νέα, οι ερευνητές τα επαναξιολόγησαν και πιστεύουν ότι ανακάλυψαν 52 «δέλτα» ποταμών, διάσπαρτα στον Άρη, εκ των οποίων περισσότερα από τα μισά βρίσκονται στο ίδιο περίπου υψόμετρο και εικάζεται ότι αποτελούσαν το όριο του κάποτε εκτεταμένου αρειανού ωκεανού. Όλα αυτά τα δέλτα πιστεύεται ότι κατέληγαν στον ωκεανό, είτε απευθείας, είτε μέσω γειτονικών λιμνών. Οι επιστήμονες υπολόγισαν ότι η αρχαία θάλασσα κάλυπτε το 36% περίπου της επιφάνειας του πλανήτη και περιείχε γύρω στα 124 εκατ. κυβικά χιλιόμετρα νερού, την ίδια περίπου εποχή (πριν 3,5 δισ. χρόνια) που στη Γη άρχισαν να αναπτύσσονται οι πρώτοι μονοκύτταροι οργανισμοί. Σε μια ξεχωριστή μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Αμερικανικής Γεωφυσικής Εταιρίας “Journal of Geophysical Research”, o Χάινεκ και οι συνεργάτες του κατέγραψαν κάπου 40.000 κοίτες ποταμών διαφόρων μεγεθών στον Άρη, τετραπλάσιες σε σχέση με όσες πίστευαν μέχρι τώρα οι επιστήμονες ότι μπορεί να υπήρχαν. Σύμφωνα με τους ερευνητές, όλες αυτές οι κοίτες δείχνουν ότι κάποτε στον Άρη υπήρχαν άφθονες βροχοπτώσεις και εκτιμούν ότι επιβεβαιώνεται έτσι οριστικά πως υπήρχε πλήρης υδρολογικός κύκλος στον πλανήτη. Πάντως η οριστική απόδειξη όλων αυτών των εκτιμήσεων δεν είναι εύκολη υπόθεση, επειδή η ηφαιστειακή λάβα έχει εδώ και πολύ καιρό καλύψει τον υποθετικό βυθό του αρχαίου ωκεανού, ενώ η διάβρωση έχει εξαφανίσει το παραμικρό ίχνος από την αρχαία ακτογραμμή. Από την άλλη, οι επιστήμονες εκτιμούν ότι αν ποτέ υπήρξε ζωή στον Άρη, τα στοιχεία θα βρεθούν ακριβώς στα δέλτα των αρχαίων ποταμών του. Όμως παραμένουν ακόμα αναπάντητα ερωτήματα. Το κυριότερο, σύμφωνα με τον Ντε Ακίλε, είναι «που πήγε όλο αυτό το νερό του Άρη». Οι μελλοντικές επανδρωμένες και μη διαστημικές αποστολές της NASA και της ESA στον «κόκκινο πλανήτη» ίσως μπορέσουν να ρίξουν φως στο ζήτημα. Η απόσταση του Άρη από τη Γη κυμαίνεται μεταξύ των 55 και άνω των 400 εκατ. χλμ.

Τελικα εξερραγη. Εξερράγη ο πύραυλος που επρόκειτο να θέσει σε τροχιά νοτιοκορεατικό δορυφόρο. Ο νοτιοκορεατικός πύραυλος, ο οποίος επρόκειτο να θέσει σε τροχιά έναν επιστημονικό δορυφόρο, παρεξέκλινε της πορείας του όταν βρισκόταν σε ύψος 70 χιλιομέτρων και εξερράγη. Ο υπουργός Εκπαίδευσης, Επιστήμης και Τεχνολογίας, Αν Μπιόνγκ-μαν, δήλωσε ότι αξιωματούχοι πιστεύουν ότι ο πύραυλος λειτούργησε κανονικά για 137 δευτερόλεπτα μετά την εκτόξευσή του από το κέντρο Naro. Στη συνέχεια χάθηκε η επικοινωνία. «Πιστεύουμε ότι ο πύραυλος Naro εξερράγη». Η εκτόξευση του πυραύλου από το κέντρο Naro ήταν προγραμματισμένη για αργά το απόγευμα της Τετάρτης (τοπική ώρα) αλλά παρουσιάστηκε πρόβλημα στο σύστημα πυρόσβεσης. Ο πύραυλος έχει κατασκευαστεί από τη Ρωσία και τη νότιο Κορέα και μεταφέρει μετεωρολογικό δορυφόρο. Πρόκειται για την δεύτερη απόπειρα εκτόξευσης δορυφόρου από τη νότιο Κορέα. Η πρώτη, τον περασμένο Αύγουστο, απέτυχε να στείλει σε τροχιά δορυφόρο γιατί δεν άνοιξαν τα καλύμματα. Συνολικά, από το 1992 η Νότιος Κορέα έχει εκτοξεύσει 11 δορυφόρους στο διάστημα, όλους από βάσεις εκτός του εδάφους της. Η απόπειρα εκτόξευσης έρχεται σε μια περίοδο που οι σχέσεις της Νοτίου Κορέας με τη Βόρειο Κορέα είναι τεταμένες.

Το πορτρέτο της Ταραντούλας από έναν διαστημικό εξερευνητή. Την πρώτη του φωτογραφία από το Σύμπαν κατέγραψε το Τrappist, ένα ρομποτικό τηλεσκόπιο που τοποθετήθηκε σε διαστημικό παρατηρητήριο στα περίχωρα της ερήμου Ατακάμα στη Χιλή αλλά λειτουργεί και δέχεται εντολές από ένα κέντρο ελέγχου στο Βέλγιο. Το Τrappist θα ασχολείται αποκλειστικά με τον εντοπισμό και τη μελέτη πλανητών εκτός του ηλιακού μας συστήματος, γι΄ αυτό και τοποθετήθηκε στο παρατηρητήριο La Silla όπου υπάρχουν άλλα δύο τηλεσκόπια που ασχολούνται με την εξερεύνηση εξωηλιακών πλανητών. Η πρώτη εικόνα που κατέγραψε το ρομποτικό τηλεσκόπιο είναι το Νεφέλωμα Ταραντούλα που βρίσκεται στο Μεγάλο Μαγγελανικό Νέφος, έναν γαλαξία κοντινό στον δικό μας. Το νεφέλωμα έχει διάμετρο περίπου χίλια έτη φωτός και πήρε το όνομά του επειδή σύμφωνα με τους επιστήμονες που το βάφτισαν το σχήμα του και ειδικά οι πιο λαμπρές περιοχές του μοιάζουν (πολύ αμυδρά είναι η αλήθεια) με τη γνωστή αράχνη. Το νεφέλωμα αποτελεί ένα μεγάλο κοσμικό μαιευτήριο μέσα στο οποίο γεννιούνται κατά χιλιάδες νέα άστρα και είναι τόσο λαμπρό που οι ειδικοί αναφέρουν ότι αν ήταν κοντά μας και βρισκόταν, για παράδειγμα, στην ίδια απόσταση με αυτή που βρίσκεται το νεφέλωμα του Ωρίωνα, θα κάλυπτε τον μισό ουρανό μας και το φως του θα μετέτρεπε τη νύχτα σε ημέρα. Αναβολή λόγω βλάβης στην εκτόξευση νοτιοκορεατικού δορυφόρου. Αναβάλλεται λόγω βλάβης η εκτόξευση δορυφόρου που κατασκεύασε η Νότιος Κορέα σε μία χρονική συγκυρία που η ένταση με το βόρειο γείτονά της έχει ενταθεί και πάλι. Η εκτόξευση του πυραύλου από το κέντρο Naro ήταν προγραμματισμένη για αργά το απόγευμα της Τετάρτης (τοπική ώρα) αλλά παρουσιάστηκε πρόβλημα στο σύστημα πυρόσβεσης. Ο πύραυλος έχει κατασκευαστεί από τη Ρωσία και τη νότιο Κορέα και μεταφέρει μετεωρολογικό δορυφόρο. Πρόκειται για την δεύτερη απόπειρα εκτόξευσης δορυφόρου από τη νότιο Κορέα. Η πρώτη, τον περασμένο Αύγουστο, απέτυχε να στείλει σε τροχιά δορυφόρο γιατί δεν άνοιξαν τα καλύμματα. Συνολικά, από το 1992 η Νότιος Κορέα έχει εκτοξεύσει 11 δορυφόρους στο διάστημα, όλους από βάσεις εκτός του εδάφους της. Η Βόρειος Κορέα, που δεν έχει αντιδράσει επίσημα στη σχεδιαζόμενη εκτόξευση, έχει πραγματοποιήσει δύο δοκιμές βαλλιστικών πύραυλων και κατά τους ισχυρισμούς της έχει εκτοξεύσει τηλεπικοινωνιακό δορυφόρο στο διάστημα, αν και αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί.

Μια φωτογραφια ακομα για τον Ιτοκάουα.

Ιαπωνική αποστολή επιστρέφει με τα πρώτα δείγματα αστεροειδή.Άφιξη την Κυριακή. Το απόγευμα της Κυριακής επιστρέφει στη Γη η ιαπωνική αποστολή Χαγιαμπούσα, η οποία πιθανώς κατάφερε να συλλέξει τα πρώτα δείγματα από την επιφάνεια ενός αστεροειδή. Πέντε χρόνια έχουν περάσει από την επίσκεψη του Χαγιαμπούσα στον μικρό αστεροειδή Ιτοκάουα, ο οποίος βρισκόταν τότε σε απόσταση 300 εκατ. χιλιομέτρων από τη Γη. Παρά τα αλλεπάλληλα τεχνικά προβλήματα, το σκάφος φαίνεται ότι μπόρεσε τελικά να συλλέξει μικροσκοπικά δείγματα βράχου. Οι αστεροειδείς θεωρούνται κατάλοιπο από το σχηματισμό του Ηλιακού Συστήματος και η μελέτη της σύστασής τους αναμένεται να προσφέρει νέα στοιχεία για τη δημιουργία της Γης αλλά και των πλανητικών συστημάτων σε άλλα άστρα. Οι επιστήμονες θα γνωρίζουν με βεβαιότητα αν η αποστολή πέτυχε μόνο όταν ανοίξουν την σφραγισμένη κάψουλα που θα πέσει με αλεξίπτωτο στο εθνικό πάρκο Γούμερα της Αυστραλίας, γύρω στις 17.00 ώρα Ελλάδας στις 13 Ιουνίου. Όπως αναφέρει το BBC, στη διάρκεια του περασμένου Σαββατοκύριακου η Ιαπωνική Υπηρεσία Εξερεύνησης Αεροδιαστήματος (JAXA) ανακοίνωσε ότι το σκάφος ολοκλήρωσε με επιτυχία την προτελευταία μανούβρα στο ταξίδι προς τη Γη. Οι υπεύθυνοι της αποστολής αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν για τον ελιγμό τον κινητήρα ιόντων του σκάφους, δεδομένου ότι οι προωθητήρες χημικών καυσίμων έχουν πάψει να λειτουργούν. Τη Δευτέρα, το Χαγιαμπούσα βρίσκεται σε απόσταση 3,6 εκατομμυρίων χιλιομέτρων. Η κάθοδος της κάψουλας στη γήινη ατμόσφαιρα θα βιντεοσκοπηθεί από ένα τροποποιημένο αεροπλάνο DC-8 της NASA. Στην φωτογραφια ο αστεροειδής Ιτοκάουα όπως φωτογραφήθηκε από μικρή απόσταση το 2005. Η κουκίδα στο κέντρο είναι η σκιά το Χαγιαμπούσα.

CERN: Συνεργασία φυσικών – γιατρών σε έρευνες κατά του καρκίνου. Οι σωματιδιακοί φυσικοί και οι ιατρικοί επιστήμονες πρόκειται να συνεργαστούν, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών (CERN), προκειμένου, μέσα από τις συνδυασμένες προσπάθειές τους, να αναπτύξουν νέες τεχνικές έγκαιρης διάγνωσης και θεραπευτικής αντιμετώπισης της νόσου, αξιοποιώντας στον ιατρικό τομέα τις έρευνες του μεγάλου υπόγειου επιταχυντή σχετικά με την καταγωγή και τη σύνθεση της ύλης του σύμπαντος. Το από κοινού ερευνητικό πρόγραμμα, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ και τη σχετική ανακοίνωση του CERN, θα αναζητήσει νέους τρόπους καταπολέμησης του καρκίνου, ευελπιστώντας ότι το «σπάσιμο» των υφισταμένων τειχών μεταξύ φυσικών και γιατρών θα αποδώσει αποτελέσματα. Το πρόγραμμα με την ονομασία «Φυσική για την Υγεία στην Ευρώπη» θα φροντίσει ώστε οι ευρωπαίοι ερευνητές να συναντιούνται συχνά και να ανταλλάσσουν ιδέες, με κοινό στόχο το άνοιγμα νέων δρόμων στο πρόβλημα του καρκίνου. Επίσης, το πρόγραμμα έχει ως στόχο να δημιουργηθεί ένα ευρωπαϊκό κέντρο που θα εφοδιάζει τα νοσοκομεία και τα ερευνητικά κέντρα της «γηραιάς ηπείρου» με καινοτομικά ραδιο-ισότοπα. Ακόμα, στα σχέδια περιλαμβάνεται η κατασκευή μιας ξεχωριστής εγκατάστασης στο CERN, η οποία θα παρέχει ακτίνες σωματιδίων σε εξωτερικούς χρήστες για χρήση στη ραδιοβιολογία και στην ανάπτυξη διαγνωστικών μηχανημάτων. Η όλη ιδέα προέκυψε φέτος μετά από ένα εργαστήρι στη Γενεύη, που έφερε μαζί 400 φυσικούς, βιολόγους και γιατρούς. «Συχνά οι γιατροί και οι φυσικοί δεν γνωρίζουν ποιες πτυχές της δουλειάς των μεν έχουν σημασία για τους δε και αντιστρόφως», δήλωσε ο ειδικός στον καρκίνο Γκίλις ΜακΚένα του πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Εξαρχής, είχε καταβληθεί προσπάθεια, ώστε το μεγάλο κόστος δημιουργίας του επιταχυντή του CERN να «αποσβεστεί» με την αξιοποίησή του σε πιο «εγκόσμια» πράγματα, κάτι που γίνεται τώρα με τον καρκίνο.

Πιθανές ενδείξεις εξωγήινης ζωής στον Τιτάνα. Επιστήμονες της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) πιστεύουν ότι πιθανώς για πρώτη φορά εντόπισαν τις χημικές «υπογραφές» πρωτόγονων μορφών ζωής στο δορυφόρο Τιτάνα του Κρόνου, με βάση στοιχεία που συνέλεξε το διαστημικό σκάφος «Κασίνι». Δεν αποκλείουν πάντως την πιθανότητα οι παρατηρήσεις τους να οφείλονται σε μη βιολογικές χημικές αντιδράσεις. Οι νέες εκτιμήσεις περιέχονται σε δύο νέες επιστημονικές μελέτες, μια από υπό τον Ρότζερ Κλαρκ της Αμερικανικής Γεωλογικής Υπηρεσίας, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό γεωφυσικής “Journal of Geophysical Research” και μια υπό τον Ντάρελ Στρόμπελ του πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Icarus”, σύμφωνα με το New Scientist και τη βρετανική «Τέλεγκραφ». Ο Τιτάν, ένας από τους μεγαλύτερους και πιο ενδιαφέροντες δορυφόρους του Κρόνου, είναι πολύ παγωμένος για να διατηρείται υγρό νερό πάνω του, όμως εδώ και μερικά χρόνια ορισμένοι επιστήμονες εκτιμούν ότι μπορεί να υπάρχουν εξωτικές μορφές ζωής μέσα στις μεγάλες λίμνες υγρού μεθανίου ή αιθανίου που υπάρχουν στην επιφάνειά του. Από το 2005 έχει διατυπωθεί η θεωρία ότι μπορεί να ζουν σε αυτές τις λίμνες υδρογονανθράκων μικρόβια που εισπνέουν αέριο υδρογόνο και «τρώνε» το οργανικό μόριο του ακετυλενίου (ασετυλίνης), παράγοντας με τον τρόπο αυτό μεθάνιο. Οι νέες παρατηρήσεις έρχονται πιθανώς να επιβεβαιώσουν την παραπάνω θεωρία, καθώς διαπίστωσαν έλλειψη ακετυλενίου στον Τιτάνα, πράγμα που σημαίνει ότι ίσως όντως ζουν εξωτικοί οργανισμοί στο δορυφόρο του Κρόνου. Οι μετρήσεις του Cassini δείχνουν επίσης ότι το υδρογόνο που παράγεται από χημικές αντιδράσεις της πυκνής ατμόσφαιρας του Τιτάνα με την υπεριώδη ακτινοβολία του ήλιου, ενώ κινείται τόσο προς τα πάνω (στο διάστημα) όσο και προς τα κάτω, εξαφανίζεται όσο περισσότερο πλησιάζει στην επιφάνεια του Τιτάνα, άλλη μια ένδειξη ότι υπάρχει κάτι που «τρώει» το υδρογόνο, όπως στη Γη πολλοί οργανισμοί αντίστοιχα καταναλώνουν οξυγόνο. Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα νέα στοιχεία «αποκαλύπτουν μια πολύ ασυνήθιστη και προς το παρόν ανεξήγητη χημεία. Δεν υπάρχει ακόμα απόδειξη για ύπαρξη ζωής, αλλά το γεγονός είναι ενδιαφέρον», δήλωσε ο αστροβιολόγος Κρις Μακέη του Ερευνητικού Κέντρου Ames της NASA. Μια πιθανή εναλλακτική ερμηνεία (πέρα από την ύπαρξη εξωγήινων μικροβίων) είναι ότι το υδρογόνο συνδυάζεται με τον άνθρακα στην επιφάνεια του Τιτάνα, δημιουργώντας μεθάνιο, όμως λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών που επικρατούν στο δορυφόρο, αυτές οι χημικές αντιδράσεις κανονικά θα έπρεπε να είναι πολύ αργές και έτσι δεν θα μπορούσαν από μόνες τους να εξηγήσουν την εξαφάνιση του υδρογόνου. «Ο επιστημονικός συντηρητισμός επιτάσσει ότι η βιολογική εξήγηση πρέπει να αποτελεί την τελευταία επιλογή, αφού πρώτα αποκλειστούν όλες οι μη βιολογικές εξηγήσεις. Πρέπει να κάνουμε πολλή δουλειά για να αποκλείσουμε όλες τις δυνατές μη βιολογικές ερμηνείες», δήλωσε ο Μαρκ Άλεν του Εργαστηρίου Αεριοπροώθησης της NASA στην Καλιφόρνια. Ίσως όμως, σύμφωνα με άλλους επιστήμονες, να μην μπορεί να δοθεί οριστική απάντηση, αν οι επιστήμονες δεν καταφέρουν να πάρουν στα χέρια τους δείγματα από τις λίμνες του Τιτάνα. Μερικες μικρες ακομα ειδησεις!!! Σκάφος διαστημικών μεταφορών δοκίμασε ο ιδρυτής της PayPal. Ο πύραυλος Falcon 9 που ανέπτυξε η εταιρεία του Αμερικανού εκατομμυριούχου Έλον Μασκ πραγματοποίησε με επιτυχία την πρώτη μη επανδρωμένη δοκιμαστική πτήση, με την προοπτική να χρησιμοποιηθεί σε εμπορικές αποστολές προς τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. «Αυτή είναι το ξεκίνημα μιας νέας εποχής στη διαστημική εξερεύνηση, μια συναρπαστική εποχή που πιστεύω ότι θα οδηγήσει στον εκδημοκρατισμό του διαστήματος, καθιστώντας το προσβάσιμο σε όλους» δήλωσε ο Μασκ, ιδρυτής της εταιρείας διαδικτυακών πληρωμών PayPal και πρόεδρος της εταιρείας ηλεκτρικών αυτοκινήτων Tesla Motors. Η εταιρεία SpaceX του Μασκ είναι μία από τις αμερικανικές εταιρείες που έχουν συνάψει συμβόλαια με τη NASA για εκτοξεύσεις φορτίων σε τροχιά. Η ιδιωτική πρωτοβουλία στο Διάστημα είναι βασικός άξονας της διαστημικής στρατηγικής που παρουσίασε πρόσφατα η κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα. Ο πυραυλοφορέας Falcon 9 πυροδοτήθηκε στις 21.45 ώρα Ελλάδας την Παρασκευή σε μια ανακαινισμένη εξέδρα του Διαστημικού Κέντρου Κένεντι. Στην κορυφή του πυραύλου βρισκόταν ένα ομοίωμα της κάψουλας Dragon, η οποία στο μέλλον θα μπορεί να μεταφέρει όχι μόνο φορτία αλλά και αστροναύτες. Ο πύραυλος οξυγόνου-κηροζίνης έφτασε με επιτυχία σε τροχιά και η δοκιμαστική πτήση τερματίστηκε έπειτα από 9 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα. Η SpaceX προγραμματίζει μία ακόμα δοκιμή του πυραύλου Falcon και της κάψουλας Dragon με την προοπτική να πραγματοποιήσει την πρώτη εμπορική αποστολή στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό το 2011. Το βιντεο της εκτοξευσης απο τον φιλο Mich!!! http://www.youtube.com/watch?v=sP5gykvTBpM Χτύπημα μετεωρίτη στον Δία κατέγραψε ερασιτέχνης αστρονόμος. Μια μυστηριώδης, έντονη λάμψη που εμφανίστηκε για λίγο στην επιφάνεια του Δία την Πέμπτη ήταν πιθανότητα ένας μετεωρίτης που διαλύθηκε στην ατμόσφαιρα του αέριου γίγαντα, εκτιμούν οι αστρονόμοι. Το σπάνιο χτύπημα έγινε αντιληπτό από έναν ερασιτέχνη αλλά διακεκριμένο αστρονόμο στην Αυστραλία, και αργότερα επιβεβαιώθηκε από έναν άλλο ερασιτέχνη στις Φιλιππίνες. «Όταν είδα τη λάμψη, δεν μπορούσα να το πιστέψω» δήλωσε ο Αυστραλός Άντονι Ουέσλι. «H πύρινη μπάλα διήρκεσε περίπου 2 δευτερόλεπτα και ήταν πολύ φωτεινή». Η πρόσκρουση δεν φαίνεται να άφησε ίχνη στην επιφάνεια του Δία, ωστόσο οι αστρονόμοι συνεχίζουν την αναζήτηση το απόγευμα της Παρασκευής. Η μικρή διάρκεια της λάμψης και η απουσία εξαερωμένων συντριμμιών οδηγεί τους επιστήμονες στο συμπέρασμα ότι το σώμα που χτύπησε τον μεγαλύτερο πλανήτη του Ηλιακού Συστήματος ήταν μετεωρίτης και όχι κομήτης. «Ποτέ δεν έχουμε δει μετεωρίτη να συντρίβεται στον Δία» σχολίασε ο Γκλεν Όρτον του Εργαστηρίου Αεριώθησης (JPL) της NASA στην Καλιφόρνια. Το 1994, πάντως, αστρονόμοι σε όλο τον κόσμο έμειναν άφωνοι όταν κομμάτια του κομήτη Σουμέικερ-Λίβαϊ 9 φωτογραφήθηκαν να προσκρούουν στον Δία και να αφήνουν γιγάντιες κηλίδες στην ταραχώδη ατμόσφαιρα. Στην εικόνα που κατέγραψε ο ερασιτέχνης αστρονόμος Αντονι Ουέσλι, η λάμψη της πρόσκρουσης διακρίνεται πάνω αριστερά. "Απογειώθηκε" η αποστολή Mars500. Ξεκίνησε η αποστολή προσομοίωσης ενός ταξιδιού στον Άρη, τον "κόκκινο" πλανήτη με το κλείσιμο της καταπακτής της "κάψουλας" στο κέντρο Ιατρικών και Βιολογικών Προβλημάτων στη Μοσχα. Η διάρκεια της αποστολής είναι 520 ημέρες αποτελούμενες από το ταξίδι αναχώρησης 250 ημερών, παραμονή 30 ημερών και ταξίδι επιστροφής 240 ημερών. Κατά τη διάρκεια της τα έξι μέλη του πληρώματος θα αντιμετωπίσουν όλες εκείνες τις καταστάσεις που είναι πιθανό να εμφανιστούν σε μια προγματική αποστολή προσεδάφισης στον "κόκκινο" πλανήτη. Στην προσμοίωση γίνεται προσπάθεια αναπαραγωγής όλων των συνθηκών του ταξιδιού με εξαίρεση -φυσικά- την έκθεση στην ακτινοβολία και την έλειψη βαρύτητας. Η κάψουλα στην οποία τα έξι μέλη του πληρώματος θα περάσουν τις επόμενες 520 ημέρες, αποτελείται από εργαστήριο, διαμερίσματα διαβίωσης, αποθήκη και κήπο. Η επικοινωνία του πληρώματος θα πραγματοποιείται μέσω e-mails που θα εμφανίζουν 40λεπτη καθυστέρηση. Κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στην "επιφάνεια" του πλανήτη τρία μέλη του πληρώματος θα πραγματοποιήσουν έξοδο από την κάψουλα πραγματοποιώντας ερευνητικές εργασίες. Το πλήρωμα αποτελείται από τρεις Ρώσους, έναν Κινέζο, ένα Γάλλο, ένα Ιταλό και ένα Βέλγο οι οποίοι θα λάβουν το ποσό των $100.000 ως αμοιβή για την συμμετοχή τους στην αποστολή. Περισσοτερα στην δημοσιευση μου στις 11/5/2010 -Σελιδα 25 Στην φωτογραφια το πλήρωμα της αποστολής Mars500. Η Αφροδίτη σε διπλό ραντεβού με τον Άρη και τον Κρόνο. Ένα θεαματικό κοσμικό τρίο ξεκινά αυτή την εβδομάδα, περίπου μία ώρα μετά από κάθε ηλιοβασίλεμα, καθώς η Αφροδίτη πλησιάζει τον Άρη και τον Κρόνο στον δυτικό ουρανό. Η λαμπερή Αφροδίτη, γνωστή ως Αποσπερίτης στις βράδυνες εμφανίσεις της και ως Αυγερινός όταν εμφανίζεται πρωί, θα παρουσιάζεται λίγο δεξιά από το σημείο όπου δύει ο Ήλιος. Ακριβώς από πάνω της θα βρίσκονται τα άστρα Πολυδεύκης και Κάστορας του αστερισμού των Διδύμων, αναφέρει το Space.com. Καθώς ο ουρανός σκοτεινιάζει, ο Άρης θα εμφανίζεται αριστερά της Αφροδίτης, εντός του αστερισμού του Λέοντα, ενώ ακόμα πιο αριστερά, στον αστερισμό της Παρθένου, θα κάνει την εμφάνισή του και ο Κρόνος. Τελικά οι τρεις πλανήτες θα φαίνονται να παρατάσσονται σχεδόν στην ίδια ευθεία. Η φαινόμενη απόσταση ανάμεσα στα τρία σώματα θα συνεχίσει να μειώνεται μέχρι τον Αύγουστο, οπότε ο Δίας και ο Κρόνος θα αρχίσουν να γίνονται δυσδιάκριτοι, καθώς απομακρύνονται από τη Γη. Μέχρι την πρώτη εβδομάδα του μήνα, ο Κρόνος θα φαίνεται να έχει μετακινηθεί ανάμεσα στους δύο άλλους πλανήτες. Η Αφροδίτη, ο Δίας και ο Κρόνος θα εμφανίζονται πολύ κοντά μεταξύ τους και για τους παρατηρητές στο νότιο ημισφαίριο, θα είναι όμως διατεταγμένοι σε μια σχεδόν κατακόρυφη γραμμή.

Προσγειώθηκε το Σογιούζ. Όπως ανακοίνωσε το ρωσικό κέντρο ελέγχου, προσγειώθηκε στο Καζακστάν η κάψουλα του Σογιούζ με τρεις αστροναύτες από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Η προσγείωση τα ξημερώματα έγινε περίπου 3,5 ώρες μετά την αποκόλληση από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό της κάψουλας, η οποία μετέφερε τον Ρώσο Όλεγκ Κοτόφ, τον Αμερικανό Τίμοθι Κρίμερ και τον Γιαπωνέζο Σοΐτσι Νογκούτσι. Οι τρεις αστροναύτες βρίσκονταν στο διάστημα από τον περασμένο Δεκέμβριο. Δυστυχως χανουμε τον φωτογραφο μας!!! http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=12174 Για την πτηση ειχα γραψει στις 23/12/2009 Έφτασαν στον ISS Χριστούγεννα στο Διάστημα θα κάνουν άλλοι τρεις κοσμοναύτες. Με επιτυχία συνδέθηκε χθες το Ρωσικό διαστημόπλοιο Σογιούζ με τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS), μεταφέροντας τους τρεις αστροναύτες στο σταθμό όπου έτυχαν θερμής υποδοχής από το αμερικανό Τζεφ Ουίλιαμς και τον Ρώσο Μαξίμ Σουράεφ. "Τρεις νέες Χριστουγεννιάτικες κάλτσες κρεμάστηκαν στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό", ήταν το μήνυμα που μεταδόθηκε από το κέντρο ελέγχου της αποστολής στο Χιούστον όταν το ρωσικό διαστημόπλοιο συνδέθηκε στο σταθμό που βρίσκεται πάνω από τη Βραζιλία. Ο αστροναύτης Τι Τζέι Κρίμερ από τις ΗΠΑ, ο Ρώσος κοσμοναύτης Όλεγκ Κότοφ κι ο Ιάπωνας αστροναύτης Σοΐτσι Νογκούτσι θα βρίσκονται σε τροχιά με τους άλλους δύο συναδέλφους τους στο Σταθμό για έξι μήνες. Οι Ουίλιαμς και Σουράεφ, που βρίσκονται στον σταθμό από τον Οκτώβριο εκτελούσαν μόνοι τους όλα τα αναγκαία καθήκοντα επί τρεις εβδομάδες, μετά την αποχώρηση τριών μελών πληρώματος, από το Βέλγιο, από τον Καναδά και από τη Ρωσία. Ο ρώσος κοσμοναύτης, Κότοφ, είπε ότι και οι πέντε θα γιορτάσουν τα Χριστούγεννα μαζί και πρόσθεσε ότι το Σογιούζ έπαιξε το ρόλο της σλαβικής εκδοχής του Άι-Βασίλη, φέρνοντας ένα σάκο με δώρα κι ένα μεγάλο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ο Ιάπωνας Νογκούτσι, μετέφερε τα υλικά για να φτιάξει σούσι για την ομάδα κι ένα ομοίωμα τίγρη προς τιμή της επερχόμενης κινεζικής χρονιάς του τίγρη. Ωστόσο και οι πέντε "ένοικοι" του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού θα έχουν φορτωμένο πρόγραμμα, περιλαμβανομένου ενός διαστημικού περιπάτου, της μεταφοράς του Σογιούζ, της υποδοχής του Πρόγκρες, ενός μη επανδρωμένου ρωσικού διαστημοπλοίου ανεφοδιασμού, και της υποδοχής του Endeavour ("Επίπονη Προσπάθεια") του αμερικανικού διαστημικού λεωφορείου, το Φεβρουάριο, σύμφωνα με τη NASA. Στις φωτογραφιες ολο το πληρωμα του ISS και ο Ρώσος κοσμοναύτης Όλεγκ Κότοφ κι ο Ιάπωνας αστροναύτης Σοΐτσι Νογκούτσι και η προσγειωση τους. Ιαπωνικά σχέδια για αμιγώς ρομποτική βάση στη Σελήνη έως το 2020. Θεωρώντας ότι μια σεληνιακή βάση θα αποβεί πολύτιμη για την περαιτέρω εξερεύνηση του ηλιακού συστήματος, η Ιαπωνία ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να στείλει στο φεγγάρι ανθρωποειδή ρομπότ (τομέα στον οποίο έχει διεθνές συγκριτικό πλεονέκτημα), προκειμένου να κατασκευάσουν μια βάση. Το σχέδιο, προϋπολογισμού 2,2 δισ. δολαρίων, προβλέπει ότι τα ρομπότ θα αρχίσουν να μελετούν την επιφάνεια της Σελήνης γύρω στο 2015 και θα έχουν χτίσει, χωρίς ανθρώπινη συμμετοχή, τη βάση τους, κοντά στο Νότιο Πόλο του δορυφόρου της Γης, μέχρι το έτος 2020. Το σχέδιο συντονίζεται από κυβερνητική επιτροπή με επικεφαλής τον πρόεδρο του πανεπιστημίου Βασέντα Κατσουχίκο Σιράι. Σύμφωνα με τον αρχικό προγραμματισμό, τα ρομπότ, βάρους περίπου 300 κιλών το καθένα, σε πρώτη φάση θα φωτογραφήσουν την περιοχή της Σελήνης που προορίζεται για εγκατάστασή τους, θα κάνουν διάφορες έρευνες (π.χ. σεισμογραφικές), θα συλλέξουν δείγματα βράχων και θα επιστρέψουν στη Γη μέσω πυραύλου. Σε επόμενη φάση, τα ρομπότ θα σταλούν στη Σελήνη για να κατασκευάσουν μόνα τους τη βάση τους. Τα ρομπότ και η μη επανδρωμένη με ανθρώπους βάση θα τροφοδοτούνται ενεργειακά μέσω ηλιακών συλλεκτών. Τα ρομπότ θα ελέγχονται από τη Γη, αλλά παράλληλα θα έχουν σημαντικό βαθμό αυτονομίας, ώστε να αποφασίζουν μόνα τους για διάφορες εργασίες που θα πρέπει να γίνουν. Τελικά, αν όλα πάνε καλά, η σεληνιακή βάση θα χρησιμεύσει ως αφετηρία για τον μελλοντικό αποικισμό του ηλιακού μας συστήματος από ρομπότ και, αργότερα, από ανθρώπους.

Τρεις νεες ενδιαφερουσες ειδησεις!!! Εγραφα στις 28/5/2010 για την συνεργασια Ρωσιας-Ιταλιας για αντιδραστήρα σύντηξης υδρογόνου.Ταυτοχρονα ομως Αμφίβολο το μέλλον του Διεθνούς Θερμοπυρηνικού Αντιδραστήρα(ITER). Η οικονομική κρίση στην Ευρώπη θέτει εν αμφιβόλω την υλοποίηση του Διεθνούς Πειραματικού Θερμοπυρηνικού Αντιδραστήρα (ITER), ενός γιγάντιου πειράματος με στόχο την παραγωγή ανεξάντλητης, καθαρής ενέργειας από τη σύντηξη υδρογόνου. Το κόστος για την εγκατάσταση εκτιμάται πλέον στα 15 δισεκατομμύρια ευρώ, τρεις φορές περισσότερο από τον προϋπολογισμό που είχε ανακοινωθεί το 2006. Η Ευρώπη καλείται να καλύψει το 45% του συνολικού ποσού. Σε συνάντησή τους που πραγματοποιήθηκε στις 26 Μαΐου, οι χώρες-μέλη της ΕΕ απέτυχαν να συμφωνήσουν για την ανεύρεση επιπλέον πόρων. Πιστεύω πως, αν έχουμε το όραμα, μπορούμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες Όπως σχολιάζει τώρα ο δικτυακός τόπος του περιοδικού Nature, το ευρωπαϊκό κώλυμα στην καλύτερη περίπτωση θα καθυστερήσει το έργο, ενώ στη χειρότερη θα οδηγήσει στη ματαίωσή της. Σύμφωνα μάλιστα με πηγές που διατηρούν την ανωνυμία τους, ορισμένες χώρες-μέλη της ΕΕ ζήτησαν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εξετάσει το ενδεχόμενο αποχώρησης από το πρόγραμμα ITER. Ακόμα όμως και αυτή η αποχώρηση θα είχε μεγάλο κόστος, δεδομένου ότι υπάρχουν ρήτρες που προβλέπουν αποζημιώσεις για τους διεθνείς εταίρους. Η επίτροπος Έρευνας Μόιρα Γκέγκεν-Κουίν αρνήθηκε πάντως να σχολιάσει αυτές τις αναφορές. «Πιστεύω πως, αν έχουμε το όραμα, μπορούμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες» περιορίστηκε να δηλώσει. Σύμφωνα με το σχεδιασμό ο γιγάντιος αντιδραστήρας του ITER θα κατασκευαστεί στο Κανταράς της Γαλλίας με τη συμμετοχή της ΕΕ, των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Ιαπωνίας, της Κίνας, της Ινδίας και της Νοτίου Κορέας. Ο αντιδραστήρας θα χρησιμοποιεί ισχυρούς υπεραγώγιμους μαγνήτες για να συμπιέζει ισότοπα υδρογόνου μέσα σε ένα θωρακισμένο κάνιστρο. Όταν φτάσουν σε θερμοκρασίες εκατομμυρίων βαθμών Κελσίου, τα άτομα υδρογόνου συντήκονται σε άτομα ήλιου, απελευθερώνοντας τεράστια ποσά ενέργειας. Έπειτα από τουλάχιστον τρεις δεκαετίες πειραμάτων, η τεχνολογία σύντηξης θα μπορούσε να γίνει πιο αποδοτική από την πυρηνική σχάση, και μάλιστα χωρίς να απελευθερώνει επικίνδυνα πυρηνικά απόβλητα. Η σύντηξη υδρογόνου είναι εξάλλου ο μηχανισμός με τον οποίο παράγει ενέργεια ο Ήλιος. Σχετικο αρθρο και στις 30/4/2010. Νέο ρεκόρ υπερηχητικής πτήσης από αμερικανικό πειραματικό αεροσκάφος. Τρία λεπτά πτήσης με ταχύτητα 6 φορές μεγαλύτερη του ήχου πέτυχε το αεροσκάφος X-51A Waverider της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας, εφοδιασμένο με έναν πειραματικό στροβιλοκινητήρα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και στα μελλοντικά επιβατικά τζετ. Οι κινητήρες «scramjet» (αυλοωθητής υπερηχητικής καύσης) προσφέρουν τελικές ταχύτητες που μέχρι σήμερα μόνο οι πυραυλοκινητήρες μπορούσαν να προσφέρουν. Οι σημερινοί, πειραματικοί scramjet μπορούν να λειτουργήσουν μόνο σε ταχύτητες άνω των Μαχ 6 (έξι φορές η ταχύτητα του ήχου) γι' αυτό και πρέπει πρώτα να επιταχύνονται με πυραύλους. Πρέπει επίσης να πετούν ψηλά στην ατμόσφαιρα, πολύ πάνω από τα συμβατικά αεροπλάνα. Συνδεδεμένο κάτω από το δεξί φτερό ενός βομβαρδιστικού B-52 Stratofortress, το Χ-51Α αναχώρησε το πρωί της Τετάρτης από παράκτια βάση στη νότια Καλιφόρνια. Το πειραματικό αεροσκάφος αποδεσμεύτηκε σε μεγάλο ύψος και πέταξε αυτόνομα για 200 δευτερόλεπτα πριν αρχίσει να επιβραδύνει. Σύμφωνα με το δικτυακό τόπο της USAF, το προηγούμενο ρεκόρ χρόνου πτήσης για κινήρα scramjet ήταν μόλις 12 δευτερόλεπτα. «Πρόκειται για νέο ρεκόρ που βάζει τα θεμέλια για μια σειρά υπερηχητικών εφαρμογών όπως η πρόσβαση στο Διάστημα, τις αναγνωριστικές αποστολές, τις επιθέσεις, την παγκόσμια πρόσβαση και τις εμπορικές μεταφορές» δήλωσε εκπρόσωπος της Boeing, η οποία ανέπτυξε το X-51A σε συνεργασία με την Pratt & Whitney Rocketdyne. Τρία ακόμα X-51A που κατασκευάστηκαν για την αεροπορία προγραμματίζεται να δοκιμαστούν το φθινόπωρο. Αλλοι πειραματικοί scramjet που έχουν δοκιμαστεί από τη NASA και την κυβέρνηση της Αυστραλίας έχουν πετύχει για λίγα δευτερόλεπτα ταχύτητες έως Μαχ 10. Γαλαξίες σαν τους κόκκους της άμμου σε μια νέα εικόνα του μακρινού σύμπαντος. Η καταπληκτική εικόνα από το τηλεσκόπιο Herschel δείχνει αναρίθμητους γαλαξίες σαν κόκκους της άμμου, που ο καθένας τους περιέχει δισεκατομμύρια αστέρια. Είναι απομακρυσμένοι γαλαξίες που εκπέμπουν στο υπέρυθρο τμήμα της ακτινοβολίας. Πιστεύεται πως οι γαλαξίες ξεκίνησαν τη ζωή τους πριν 10 – 12 δισεκατομμύρια έτη πριν, ενώ σχημάτισαν μεγάλα σμήνη γαλαξιών λόγω της αμοιβαίας βαρυτικής δύναμης τους. Γαλαξίες σε ένα νέο χάρτη του σύμπαντος από το διαστημικό τηλεσκόπιο Herschel της ESA από την περιοχή που λέγεται οπή του Lockman στον γνωστό βόρειο αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου Η νέα εικόνα του Herschel δείχνει μόνο μια γεύση του τι πρόκειται να ακολουθήσει, καθώς το Herschel συνεχίζει να ξεκλειδώνει τα μυστικά στα αρχικά στάδια της γέννησης των άστρων και των γαλαξιών στις πρώτες στιγμές του σχηματισμού του Σύμπαντος. Οι γαλαξίες κωδικοποιούνται με μπλε, πράσινο και κόκκινο χρώμα, που αναπαριστούν τις τρεις περιοχές συχνοτήτων που χρησιμοποιούνται για την παρατήρηση τους από τα όργανα του Χέρσελ. Τα λευκά σημεία έχουν την ίδια ένταση σε όλες τις τρεις ζώνες και είναι οι γαλαξίες με τον πιο έντονο σχηματισμό νέων άστρων. Οι γαλαξίες που εμφανίζονται με κόκκινο χρώμα είναι πιθανόν να είναι οι πιο μακρινοί, ακόμα και, περίπου, 12 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Για πάνω από μια δεκαετία, οι αστρονόμοι ήταν προβληματισμένοι πάνω στους παράξενα λαμπρούς γαλαξίες στο μακρινό Σύμπαν. Αυτοί οι λαμπροί στο υπέρυθρο γαλαξίες φαίνεται να δημιουργούν αστέρια με ένα πρωτοφανές ρυθμό, που αψηφά τις συμβατικές θεωρίες σχηματισμού των γαλαξιών. Τώρα όμως το υπέρυθρο διαστημικό παρατηρητήριο Herschel της ESA, με την ικανότητα που έχει να χαρτογραφεί με πολύ μεγάλη ευαισθησία εκτεταμένες περιοχές του διαστήματος, έχει δει χιλιάδες από αυτούς τους γαλαξίες, ενώ εντόπισε περιοχές τους που δείχνει για πρώτη φορά του πόσο ‘σαρδελοποιημένοι’ είναι – πάρα πολύ κοντά. Όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι αυτοί οι γαλαξίες συγκρούονται μεταξύ τους σχηματίζοντας έτσι μεγάλες ποσότητες νέων άστρων, ως αποτέλεσμα αυτών των βίαιων συναντήσεων. Αυτή η εικόνα είναι μέρος του πρότζεκτ που ονομάζεται Multi-tiered Extragalactic Survey (Hermes), που μελετά την εξέλιξη των γαλαξιών στο απόμακρο, αρχαίο Σύμπαν. Το πρόγραμμα ερευνά μεγάλες περιοχές του ουρανού, που σήμερα ανέρχονται σε 15 τετραγωνικές μοίρες, ή περίπου 60 φορές το φαινομενικό μέγεθος της Πανσελήνου. Αυτή η συγκεκριμένη εικόνα λήφθηκε σε μια περιοχή του διαστήματος που ονομάζεται ‘τρύπα’ του Lockman, που βρίσκεται στον γνωστό βόρειο αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου.

Στις 30/4/2010 εγραφα οτι αντιδραστήρα σύντηξης υδρογόνου θα κατασκευάσουν Ιταλία-Ρωσία. Συγκεκριμενα οτι Ρώμη και Μόσχα υπέγραψαν συμφωνία για την ανάπτυξη ενός πειραματικού αντιδραστήρα που θα παράγει ενέργεια από τη σύντηξη υδρογόνου. Υπουργοί των δύο χωρών υπέγραψαν το μνημόνιο έπειτα από συναντήσεις που είχαν στην Ιταλία τη Δευτέρα ο Ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι και ο Ρώσος ομόλογός του Βλαντιμίρ Πούτιν. Η συμφωνία αφορά την κατασκευή του αντιδραστήρα Ignitor («αναφλεκτήρας») σε ρωσικό έδαφος αλλά με κοινή τεχνογνωσία. Μερικα ακομα νεα για το νέο πρότζεκτ που στοχεύει στην ανάφλεξη της σύντηξης. Η Ρωσία και η Ιταλία έχουν συνάψει οπως γνωριζουμε συμφωνία για την κατασκευή ενός νέου αντιδραστήρα σύντηξης, έξω από τη Μόσχα, που θα μπορούσε να γίνει ο πρώτος τέτοιος αντιδραστήρας για την επίτευξη ανάφλεξης, το σημείο όπου μια αντίδραση σύντηξης αρχίζει να γίνεται αυτοτροφοδοτούμενη αντί να απαιτεί μια συνεχή εισροή ενέργειας. Ο σχεδιασμός για τον αντιδραστήρα, που ονομάζεται Ignitor, προέρχεται από καθηγητή φυσικής του MIT Bruno Coppi, που θα είναι ο κύριος ερευνητής του έργου. Η ιδέα για το νέο αντιδραστήρα βασίζεται σε εμπειρίας δεκαετιών στο ερευνητικό πρόγραμμα σύντηξης Alcator του ΜΙΤ, που το ξεκίνησε ο Bruno Coppi, το οποίο στη σημερινή μορφή του (που ονομάζεται Alcator C-Mod) έχει το υψηλότερη μαγνητικό πεδίο και την υψηλότερη δυνατή πίεση στο πλάσμα (δύο από τα πιο σημαντικά μέτρα της απόδοσης στον τομέα της μαγνητικής σύντηξης) του κάθε αντιδραστήρα σύντηξης. Ενώ είναι ο μεγαλύτερος αντιδραστήρας σύντηξης σε πανεπιστήμιο στον κόσμο. Το βασικό συστατικό σε όλα τα πειράματα σύντηξης είναι το πλάσμα, ένα είδος θερμού αερίου που αποτελείται από φορτισμένα σωματίδια, όπως πυρήνες και ηλεκτρόνια. Στους αντιδραστήρες σύντηξης, οι ατομικοί πυρήνες – συνήθως των ισότοπων δευτέριου και τρίτιου του υδρογόνου – εξαναγκάζονται να ‘αντιδράσουν’ κάτω από την υψηλή θερμότητα και πίεση, ώστε να αντιμετωπίσουν την ηλεκτροστατική απώθηση τους. Όταν τελικά οι πυρήνες ενώνονται, απελευθερώνουν τεράστια ποσά ενέργειας. Η συσκευή Ignitor θα έχει περίπου διπλάσιο μέγεθος από τη συσκευή Alcator C-Mod (στο ΜΙΤ), με ένα κύριο θάλαμο διαμέτρου 1,3 μέτρων σε σχήμα ντόνατ, καθώς και με ένα πολύ ισχυρό μαγνητικό πεδίο. Θα είναι πολύ μικρότερα και λιγότερο δαπανηρό από ό,τι το ITER – ένα διεθνές πρότζεκτ σύντηξης που έχει ένα θάλαμο πλάτους 6,2 μ.), που είναι υπό κατασκευή στη Γαλλία. Αν και αρχικά είχε σχεδιαστεί για την επίτευξη ανάφλεξης, ο αντιδραστήρας ITER τροποποιήθηκε και δυστυχώς δεν αναμένεται να φθάσει σε αυτό το ορόσημο. Ο αντιδραστήρας Ignitor, εξηγεί ο Coppi, θα είναι "ένα πολύ συμπαγές, όχι ακριβό είδος και σε αντίθεση με το μεγαλύτερο ITER θα μπορούσε να είναι έτοιμος να αρχίσει τις εργασίες του μέσα σε λίγα χρόνια. Ο σχεδιασμός του βασίζεται σε ένα ιδιαίτερα αποτελεσματικό συνδυασμό παραγόντων, που οι ερευνητές ανακάλυψαν απροσδόκητα κατά τη διάρκεια των πολλών χρόνων λειτουργίας του προγράμματος Alcator, και που αργότερα επιβεβαιώθηκαν σε πειράματα σε άλλους αντιδραστήρες. Μαζί, αυτοί οι παράγοντες συγκρατούν πολύ καλά το πλάσμα, αλλά και αυτό έχει μία καθαρότητα υψηλού βαθμού (οι προσμείξεις στα θερμά αέρια μπορεί να είναι μια σημαντική πηγή μη καλής λειτουργίας). Το νέο σχέδιο έχει ως στόχο να διατηρήσει αυτά τα χαρακτηριστικά για να παράγει πλάσμα με τη μεγαλύτερη πυκνότητα ρεύματος – το ποσό του ηλεκτρικού ρεύματος σε συγκεκριμένη περιοχή του πλάσματος. Ο σχεδιασμός έχει επίσης πρόσθετες δομές που απαιτούνται για την παραγωγή και τον περιορισμό του πλάσματος σύντηξης, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις που απαιτούνται για την ανάφλεξη, λέει ο Coppi. Αν και η μέθοδος αυτή θεωρείται ότι θα συμβάλει σημαντικά στην ενέργεια που χρειάζεται ο κόσμος στο μέλλον, γιατί είναι απαλλαγμένη από εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, η παραγωγή ενέργειας από τη σύντηξη απέχει τουλάχιστον δύο δεκαετίες από τώρα, συμφωνούν οι περισσότεροι επιστήμονες. Αλλά η αρχική ώθηση για τη δημιουργία του αντιδραστήρα Alcator στη δεκαετία του 1970 είχε περισσότερο να κάνει με την καθαρή επιστήμη: “Ο αντιδραστήρας αυτός συστάθηκε για την προσομοίωση των άστρων που εκπέμπουν ακτίνες-Χ που γνωρίζαμε την εποχή εκείνη," λέει ο Coppi, του οποίου η έρευνα έχει να κάνει πιο πολύ με την αστροφυσική, παρά με την ενέργεια. Τα ίδια τα άστρα είναι φτιαγμένα από πλάσμα και τροφοδοτούνται από τη σύντηξη, έτσι ο μόνος τρόπος για να μελετηθούν σε ατομικό επίπεδο λεπτομερώς είναι μέσα από πειράματα σε αντιδραστήρες σύντηξης. “Μόλις ο αντιδραστήρας άρχισε να λειτουργεί”, λέει, "βρήκα ότι φτιάξαμε πλάσμα με ασυνήθιστες ιδιότητες και έτσι συνειδητοποίησα ότι αυτό μπορεί να αποτελέσει μια διαδρομή προς τον μεγάλο στόχο: της ανάφλεξης της σύντηξης. Εξωτερική άποψη του αντιδραστήρα πυρηνικής σύντηξης Ignitor, του οποίου η βασική μονάδα θα κατασκευαστεί στην Ιταλία, ενώ το εξωτερικό περίβλημα έξω από τη Μόσχα, όπου και θα εγκατασταθεί

Τελευταία προσεδάφιση για το Atlantis πριν καταλήξει στο μουσείο. Η προσεδάφιση του διαστημικού λεωφορείου Atlantis το απόγευμα της Παρασκευής ήταν πιθανότατα και η τελευταία της καριέρας του. Από την παρθενική του πτήση το 1985, το σκάφος πραγματοποίησε 32 αποστολές και διήνυσε 193 εκατομμύρια χιλιόμετρα παραμένοντας σε τροχιά 294 ημέρες και εκτελώντας 4648 πλήρεις κύκλους. Στο τελευταίο του ταξίδι, το Atlantis μετέφερε ένα νέο ρωσικό εργαστήριο στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, του οποίου η συναρμολόγηση προγραμματίζεται να ολοκληρωθεί το 2011. Τα δύο άλλα διαστημικά λεωφορεία της NASA, το Discovery και το Endeavour, θα πραγματοποιήσουν ακόμα μία αποστολή το καθένα πριν αποσυρθούν κι αυτά στο τέλος της φετινής χρονιάς. Και τα τρία σκάφη θα δημοπρατηθούν σε μουσεία, έχει προαναγγείλει η NASA. Προς το παρόν, πάντως, το Atlantis θα παραμείνει στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι της Φλόριντα και θα βρίσκεται σε ετοιμότητα για την περίπτωση που χρειαστεί να διασώσει τους αστροναύτες αν παρουσιαστούν προβλήματα στις δύο αποστολές που απομένουν. Όπως αποφάσισε πρόσφατα η κυβέρνηση Ομπάμα, στο μέλλον οι αποστολές από και προς τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό θα ανατεθούν σε ιδιωτικές εταιρείες. Η NASA έχει ξεκινήσει την ανάπτυξη ενός άλλου σκάφους, της κάψουλας Orion, η οποία όμως δεν θα χρησιμοποιείται σε αυτόνομες αποστολές, αλλά θα παραμένει συνδεδεμένη στο σταθμό ως όχημα διαφυγής σε περίπτωση ατυχήματος. Η αμερικανική κυβέρνηση και η NASΑ δεν έχουν αποφασίσει ακόμα για το σκάφος που θα χρησιμοποιηθεί στο απώτερο μέλλον για επανδρωμένες αποστολές πέρα από τη γήινη τροχιά. Τα διαστημικά λεωφορεία δεν μπορούν να πετάξουν σε ύψος άνω των 600 χλμ από την επιφάνεια της Γης.

«Διαστημικός τρομοκράτης» Μια δύσκολη απόφαση που θα κληθεί να λάβει η ανθρωπότητα μέσα στο 2010 είναι εάν θα στηρίξει την πρόταση που έχει καταθέσει ο Anatoly Perminov, επικεφαλής της ρωσικής διαστημικής υπηρεσίας Roscosmos. Σύμφωνα με τον Perminov, θα πρέπει να επιχειρηθεί μη επανδρωμένη αποστολή στο διάστημα με στόχο την αλλαγή της τροχιάς ενός μεγάλου αστεροειδούς που ενδέχεται να συγκρουστεί με τη Γη μετά το 2030. Με διάμετρο που ξεπερνά τα 360 μέτρα, ο αστεροειδής ονόματι Απόφις είναι 12 φορές μεγαλύτερος από το ουράνιο σώμα της Τουνγκούσκα (προφανώς μετεωρίτης ή κομήτης) ο οποίος κατέστρεψε μεγάλο τμήμα της ανατολικής Σιβηρίας όταν προσέκρουσε σε αυτή πριν από έναν αιώνα. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, το εν λόγω σώμα εξερράγη στις 30 Ιουνίου 1908 με ισχύ ανάλογη ενός πυρηνικού όπλου, ισοπεδώνοντας 80 εκατομμύρια δέντρα σε έκταση 2.000 τ. χλμ. Σύμφωνα με τη NASA, εάν ο αστεροειδής Απόφις συγκρουστεί με τη Γη, θα εκλυθεί 100.000 μεγαλύτερη ενέργεια από αυτή που απελευθερώθηκε στην περίπτωση της Τουνγκούσκα. Χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα θα γίνουν σκόνη κατά την έκρηξη, ο ήλιος θα κρυφτεί για όλο τον πλανήτη, ενώ θα ακολουθήσουν και άλλα φαινόμενα λόγω της διάχυσης της σκόνης στην ατμόσφαιρα. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, ο Ρώσος αναλυτής αποκαλεί τον συγκεκριμένο αστεροειδή «διαστημικό τρομοκράτη. Σύμφωνα με τις ισχύουσες προβλέψεις, ο Απόφις, ο οποίος ανακαλύφθηκε το 2004, θα βρεθεί πολλές φορές σε τροχιά κοντά στη Γη το διάστημα 2029 έως 2036. Τον Οκτώβριο 2009, οι αστρονόμοι Steve Chesley και Paul Chodas που συμμετέχουν στο πρόγραμμα «near-Earth object (NEO)» του Εργαστηρίου Αεριώθησης της NASA στο Πασαντένα της Καλιφόρνιας, εκτίμησαν ότι ο Απόφις θα προσκρούσει στη Γη το 2036, με πιθανότητα 1/233.000 –χαμηλότερη από προηγούμενες εκτιμήσεις. Η εκτίμησή τους, όμως, ότι θα περάσει σε ακτίνα 30.000 χλμ. από τον πλανήτη μας το 2029 (πιο κοντά από κάποιους γεωστατικούς δορυφόρους τηλεπικοινωνιών, καθώς και από τη Σελήνη) περισσότερο χαροποιεί τους αστρονόμους παρά τους ειδικούς διεθνούς ασφάλειας. Τις επόμενες δεκαετίες, κάποιος άγνωστος κομήτης ή άλλο ουράνιο σώμα θα μπορούσε να περάσει αρκετά κοντά από τον αστεροειδή αλλάζοντας την αναμενόμενη πορεία του, ενδεχομένως με τέτοιο τρόπο που να τον ανακατευθύνει προς τη Γη. Σύμφωνα με τον Perminov, οι προτάσεις που εξετάζει η Roscosmos δεν προβλέπουν την επιχείρηση καταστροφής του αστεροειδούς, αλλά τη χρήση των νόμων της φυσικής με στόχο την αλλαγή της πορείας του. Εάν η διοίκηση της Roscosmos αποφασίσει να λάβει δράση, υποστηρίζει ο κορυφαίος αστρονόμος, θα πρέπει να συνεργαστεί με ειδικούς επιστήμονες από την Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα και άλλες διαστημικές δυνάμεις προκειμένου να αποφασιστεί ο καλύτερος τρόπος δράσης. Οι επιστήμονες έχουν προτείνει διάφορους τρόπους για την εκτροπή ενός αστεροειδούς μακριά από τη Γη. Ορισμένοι έχουν προτείνει την τοποθέτηση ενός μεγάλου αντικειμένου κοντά σε αυτόν για την αλλαγή της τροχιάς του με τη βοήθεια της αμοιβαίας βαρυτικής έλξης. Μια άλλη μέθοδος είναι η χρήση κατόπτρων, φωτός ή χρωμάτων για την αλλαγή του τρόπου με τον οποίο απορροφά θερμότητα ο αστεροειδής, το οποίο θα μπορούσε επίσης να αλλάξει την τροχιά του. Η επισύναψη «ηλιακών ιστίων» στον αστεροειδή θα είχε ως αποτέλεσμα τα σωματίδια του Ηλίου να αλλάξουν την πορεία του. Άλλοι προτείνουν την προγραμματισμένη πρόσκρουση διαστημόπλοιου ή άλλου σώματος πάνω στον αστεροειδή για αλλαγή της δυναμικής του. Λίγοι επιστήμονες –και πολλοί συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας– κάνουν λόγο για τη χρήση πυρηνικών όπλων με στόχο την καταστροφή ενός αστεροειδούς, κομήτη, μετεωρίτη ή διαστημικού σκάφους εξωγήινων που κατευθύνεται προς τη Γη. Η συμφωνία «Outer Space Treaty» απαγορεύει την εκτόξευση πυρηνικών όπλων σε τροχιά, την τοποθέτησή τους πάνω σε ουράνια σώματα ή τη διατήρηση «ανάλογων όπλων στο διάστημα με οποιοδήποτε τρόπο» –παρότι, μπορεί, κάποιος να συμπεράνει ότι επιτρέπει την εφάπαξ χρήση τους. Μπορεί το σημείο αυτό να τροποποιηθεί ή τα κράτη που πρόκειται να «επιτεθούν» στον αστεροειδή να αποχωρήσουν από τη συμφωνία με προειδοποίηση ενός έτους νωρίτερα. Το βασικό πρακτικό πρόβλημα είναι ότι ακόμη και μια πυρηνική έκρηξη ίσως δεν αποδειχθεί αρκετά ισχυρή. Ακόμη και αν μια πυρηνική κεφαλή διέλυε τον αστεροειδή σε πολλά μικρά κομμάτια, θα υπήρχε ο χρόνος για να επανενωθούν σε ένα μεγαλύτερο σώμα. Επιπλέον, το διαστημικό όχημα που θα μεταφέρει το όπλο υπάρχει πιθανότητα να παρουσιάσει βλάβη, με αποτέλεσμα η πυρηνική κεφαλή να προσγειωθεί (ή ακόμη και να εκραγεί) κάπου στη Γη. Η πλέον ασφαλής προσέγγιση θα ήταν ίσως να δοκιμαστούν οι διάφορες τεχνικές σε κοντινούς αστεροειδείς, προτού επιχειρηθεί απόκρουση του «Απόφις» όταν θα πλησιάζει τη Γη. Το κακό είναι ότι, σύμφωνα με τους υπολογισμούς, μια «επίθεση» κατά αστεροειδούς μπορεί να κοστίσει δισεκατομμύρια δολάρια, καθώς θα πρέπει να εκτοξευτούν πολλά μη επανδρωμένα εξερευνητικά οχήματα για να διασφαλιστεί η επιτυχία της αποστολής. Τα δεδομένα αυτά γεννούν τα ερωτήματα ποιος θα πληρώσει για μια τέτοια αποστολή και, ακόμη σημαντικότερο, ποιος θα δώσει την άδεια. Τα ερωτήματα αυτά αφορούν τη διεθνή διακυβέρνηση και τίθενται και σε περιπτώσεις άλλων παγκόσμιων απειλών, όπως οι κλιματικές αλλαγές, οι οποίες διακυβεύουν την επιβίωση της ανθρωπότητας. Το 2008, ορισμένοι αστρονόμοι με έκθεσή τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών απηύθυναν έκκληση προκειμένου να ληφθεί κάποια οριστική απόφαση για τον τρόπο αντιμετώπισης ενδεχόμενων απειλών από ουράνια σώματα που προσεγγίζουν στη Γη. Το Συμβούλιο Ασφαλείας συνήθως διενεργεί ψηφοφορία για ζητήματα που αφορούν σε απειλές κατά της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας –αυτή η μέθοδος, όμως, συνεπάγεται ότι για τη μοίρα της Γης θα αποφάσιζε μόνο από ένας μικρός αριθμός κυβερνήσεων. Ο Perminov πρότεινε και αυτός στην απόφαση για τον «Απόφις» να συμμετέχουν μόνο τα κράτη που έχουν σημαντικά διαστημικά προγράμματα. Εφόσον, όμως, η πρόσκρουση ενός αστεροειδούς, όπως και η αλλαγή του παγκόσμιου κλίματος, επηρεάζει ολόκληρη την ανθρωπότητα, δεν θα έπρεπε να έχουν όλοι λόγο στη λήψη της απόφασης; Ίσως θα μπορούσε κάθε χώρα να ψηφίσει κατά τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ σχετικά με τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν. Θα μπορούσε, ίσως να υπάρχει η δυνατότητα λήψης περισσότερων ψήφων –με πιθανό υποχρεωτικό ελάχιστο όριο, ή να υπάρχει εναλλακτική πρόταση για επίτευξη πλειοψηφίας ή υψηλότερο αριθμό ψήφων. Μια άλλη εναλλακτική θα ήταν να μπορεί κάθε ενήλικας να ψηφίζει ανάλογα με την άποψή του απευθείας στο πλαίσιο ενός παγκόσμιου δημοψηφίσματος. Σημαντικό πρόβλημα θα υπήρχε, επίσης, εάν κάποιες χώρες ήταν διατεθειμένες να λάβουν δράση ενώ κάποιες άλλες όχι. Θα είχε η Ρωσία ή η συμμαχία των αποφασισμένων κρατών το δικαίωμα να επιχειρήσει την αλλαγή της τροχιάς του «Απόφις» χωρίς την έγκριση των υπόλοιπων κρατών; Ποια είναι τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των επιστημόνων και των κυβερνήσεων που πιστεύουν ότι οι συνέπειες θα είναι μεγαλύτερες από αυτές που εκτιμούν οι ομόλογοί τους από άλλες χώρες; Η έλλειψη ομοφωνίας τούς στερεί το δικαίωμα της δράσης; Η πρόταση του Perminov εγείρει σημαντικά ερωτήματα –τόσο επιστημονικά όσο και πολιτικά. Ανεξάρτητα από την απειλή που συνιστά ο Απόφις, καλά θα κάναμε να βρίσκαμε απαντήσεις.

Μια φωτογραφια και ενα βιντεο ακομα για τον Φοινικα. http://www.in.gr/video/default.aspx?videoID=105084 Στη φετινή δορυφορική εικόνα, το Phoenix φαίνεται να έχει σχεδόν διαλυθεί.