Δροσος Γεωργιος

Η NASA "ζωγραφίζει" τα ξαδέρφια της Γης.Καλλιτεχνική απεικόνιση παρουσιάζει τους 1.235 πλανήτες που ανακάλυψε το Κεπλερ. Πριν από λίγες εβδομάδες το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ εντόπισε 1.235 πλανήτες στον γαλαξία μας οι 54 εκ των οποίων βρίσκονται στην λεγόμενη "φιλόξενη ζώνη", δηλαδή σε ιδανική απόσταση από το μητρικό τους άστρο για την ανάπτυξη και συντήρηση της ζωής. Χθες η NASA έδωσε στην δημοσιότητα την παραπάνω εικόνα στην οποία απεικονίζονται τα εκατοντάδες άστρα στα οποία βρίσκονται αυτοί οι 1235 πλανήτες οι οποίοι καταγράφονται με μαύρες κουκίδες στο εσωτερικό των πλανητών. Μάλιστα ο Ήλιος και η Γη έχουν τοποθετηθεί ξεχωριστά στην εικόνα (είναι το απομονωμένο άστρο στην πάνω δεξιά πλευρά της εικόνας κάτω από την πρώτη σειρά άστρων). Αμέτρητοι οι πλανήτες σαν την Γη. Το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ έχει ως αποστολή την αναζήτηση πλανητών και ειδικά εκείνων που έχουν συνθήκες ευνοϊκές για την ανάπτυξη ζωής. Τα στοιχεία που έχει στείλει τους τελευταίους μήνες είναι άκρως εντυπωσιακά και ανατρέπουν τα όσα γνωρίζαμε για το Σύμπαν μέχρι σήμερα. Σύμφωνα με τους ειδικούς της NASA που μελετούν τα δεδομένα που έχει στείλει το Κέπλερ ο γαλαξίας μας διαθέτει τουλάχιστον 50 δισεκατομμύρια πλανήτες, αριθμός πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που οι επιστήμονες πίστευαν μέχρι σήμερα. Από αυτούς τους 50 δις πλανήτες υπολογίζεται ότι 500 εκατομμύρια πλανήτες βρίσκονται στις λεγόμενες "φιλόξενες ζώνες", είναι δηλαδή σε ιδανική απόσταση από το μητρικό τους άστρο (ούτε πολύ κοντά, ούτε πολύ μακριά) ώστε να διαθέτουν συνθήκες ευνοϊκές για την ανάπτυξη ζωής. Όπως είναι ευνόητο το Κέπλερ ενισχύει τα μέγιστα την άποψη ότι η ύπαρξη ζωής σε άλλους κόσμους είναι δεδομένη αν αναλογιστούμε ότι ο αριθμός των γαλαξιών υπολογίζεται σε 100 δισεκατομμύρια. Τελικά πρεπει να το πάρουμε απόφαση οτι δεν ειμαστε μονοι μας στο Γαλαξία!!!

Προσοχή. Απο οτι διάβασα μαλλον ειναι το γνωστό ζήτημα των δημοσιογράφων που ψάχνουν τεράστιους τίτλους για να πουλήσουν την είδηση χωρίς να υπάρχει πραγματική βάση. Σημειωτέων οτι η θεωρία της Σχετικότητας εχει "καταριφθει" αρκετές φορές απο την εμφανισή της.

Το ρομπότ Spirit δεν ξυπνά από τη χειμέρια νάρκη του στον Άρη. Η NASA αρχίζει να ανησυχεί ότι μπορεί να έχασε το Spirit: ο ρομποτικός εξερευνητής του Άρη είχε τεθεί σε κατάσταση αναμονής στις αρχές του εξωγήινου χειμώνα και δεν έδωσε σημεία ζωής με τον ερχομό της άνοιξης. Στο μεταξύ, πάντως, η περιπέτεια συνεχίζεται για το πανομοιότυπο ρομπότ Opportunity. Την Τρίτη, η NASA ανακοίνωσε ότι θα συνεχίσει τη συστηματική προσπάθεια επικοινωνίας με το Spirit για ακόμα έναν μήνα. Αν δεν καταφέρει να έρθει σε επαφή αυτό το διάστημα, θα επαναλαμβάνει μόνο σποραδικά την προσπάθεια μέχρι το τέλος του έτους. Η πιθανότητα να παραμένει σε λειτουργία το Spirit είναι τώρα «πενήντα-πενήντα», εκτίμησε ο Ρέι Άρβιντσον του Πανεπιστημίου Ουάσινγκτον, μέλος της επιστημονικής ομάδας της αποστολής. Τα προβλήματα για το Spirit άρχισαν το 2009, όταν χάλασε ένας από τους έξι τροχούς του. Το ρομπότ παγιδεύτηκε τότε στην άμμο και απέτυχε να στρέψει τους συλλέκτες του προς τον ήλιο. Χωρίς επαρκή ενέργεια για να συνεχίσει την λειτουργία του, ο ρομποτικός γεωλόγος τέθηκε σε κατάσταση αναμονής μέχρι να επιστρέψει η λιακάδα. Η ημερομηνία της μέγιστης ηλιοφάνειας έφτασε τελικά πριν από μερικές μέρες, το ρομπότ όμως δεν φαίνεται να έχει ξυπνήσει. Έξαλλου, έχουν περάσει πάνω από επτά χρόνια από την άφιξη των δίδυμων ρομπότ τον Ιανουάριο του 2004. Η προβλεπόμενη διάρκεια της αποστολής τους ήταν μόλις τρεις μήνες. Σήμερα, το κοντέρ του Spirit μένει κολλημένο στα 7,7 χιλιόμετρα, ενώ το Opportunity έχει ήδη διανύσει 26,7 χιλιόμετρα και συνεχίζει να εξερευνά τους αρειανούς κρατήρες. Και το Opportunity, πάντως, έχει αρχίσει να δείχνει τα χρόνια του: έχει εμφανίσει αρθριτικά στον μηχανικό του βραχίονα και πηγαίνει μόνο με την όπισθεν λόγω της φθοράς ενός τροχού.

100 χρόνια από το 1ο Συνέδριο Φυσικής στο Solvay. Το 1ο Συνέδριο Φυσικών από όλο τον κόσμο έγινε από τις 31 Οκτωβρίου έως τις 3 Νοεμβρίου του 1911 στο ξενοδοχείο Metropole των Βρυξελών, με, προσδιορισμένο εκ των προτέρων, μοναδικό αντικείμενο: Κβάντα και ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία. Το συνέδριο αυτό όπως και τα υπόλοιπα ονομάστηκαν έτσι προς τιμήν του Ernest Solvay, του εφευρέτη της βιομηχανικής μεθόδου παρασκευής του ανθρακικού νατρίου ή σόδας, ο οποίος οργάνωσε και χρηματοδότησε μια σειρά διεθνών συναντήσεων με αντικείμενο συγκεκριμένα θέματα Φυσικής, στις οποίες προσκαλούνταν οι κορυφαίοι φυσικοί κάθε τομέα. O περιορισμένος αριθμός και η ποιότητα των προσκεκλημένων αποτελούσαν εγγύηση ότι οι συζητήσεις θα ήταν έντονες και με ωφέλιμα αποτελέσματα. Το πρώτο αυτό Συνέδριο Solvay είχε απρόβλεπτα μεγάλη επιτυχία με συνέπεια να καθιερωθεί μία σειρά τέτοιων Συνεδρίων στις Βρυξέλες τα οποία συνεχίζονται μέχρι σήμερα Στα συνέδρια αυτά, συνήθως, έπαιρναν μέρος γύρω στα τριάντα άτομα. Το αντικείμενο του πρώτου συνεδρίου καθώς και ο κατάλογος προσκεκλημένων προτάθηκαν από τον Hermann Nernst, καθηγητή της Φυσικοχημείας στο Βερολίνο, κι έναν από τους κορυφαίους της Θερμοδυναμικής επιστήμης την εποχή εκείνη. O Nernst είχε ανακαλύψει το τρίτο θερμοδυναμικό αξίωμα, σύμφωνα με το οποίο η εντροπία όλων των χημικά καθαρών ουσιών στο απόλυτο μηδέν ήταν η ίδια: μηδέν. Το θεώρημα αυτό επηρέασε σημαντικά την κβαντική θεωρία. Η προεδρία του Συνεδρίου προτάθηκε αρχικά στον Max Planck, ο οποίος την αρνήθηκε για να προταθεί στη συνέχεια στον Hendrik Antoon Lorentz, που δέχτηκε την πρόταση με συνέπεια να είναι πρόεδρος σε όλα τα σχετικά Συνέδρια που οργανώθηκαν όσο εκείνος ήταν στη ζωή. Ο Lorentz κατείχε όχι μόνο μια εξέχουσα θέση στη Φυσική, αλλά η γλωσσομάθεια του, οι διπλωματικές ικανότητες του και γενικά το κύρος του, ήταν αυτά που τον έκαναν ισόβιο πρόεδρο. Στο συνέδριο του 1911 ο Πλανκ, όπως πάντα, διατύπωσε μια συντηρητική και συνετή άποψη για το θέμα, ενώ ο Αϊνστάιν, ο οποίος είχε ήδη επιβληθεί ως κυρίαρχη φυσιογνωμία, είχε ευρύτερους ορίζοντες. Στον Albert Einstein, οι οργανωτές του Συνεδρίου έκαναν την τιμή να αναθέσουν την ομιλία με την οποία θα έκλεινε το Συνέδριο. Οι σχετικές μάλιστα συζητήσεις που έγιναν στο Συνέδριο για τη φύση της ακτινοβολίας παρακίνησαν τον Poincare να επιχειρήσει να αποδείξει μαθηματικά ότι «στον νόμο της ακτινοβολίας του Planck ήταν αναγκαία η εισαγωγή των κβάντα. Το πέτυχε και μία από τις συνέπειες ήταν η μεταστροφή του Άγγλου φυσικού James Jeans από αντίπαλο σε υποστηρικτή της κβαντικής θεωρίας. Βέβαια εκείνος που δύο χρόνια αργότερα συνεισέφερε περισσότερο στο να κυριαρχήσει η κβαντική θεώρηση ήταν ο Niels Bohr με την κάθε άλλο παρά κλασσική θεωρία του για τη δομή του ατόμου του υδρογόνου. Οι συμμετέχοντες Ο Γερμανός Hermann Nernst, 47 ετών (1864 –1941) ήταν ο οργανωτής του Συνεδρίου. Ο Ernest Solvay, Βέλγος, 73 ετών (1838-1922), ήταν ο εμπνευστής και ο οικοδεσπότης του συνεδρίου. Ο Hendrik Antoon Lorentz, Ολλανδός, 58 ετών (1853-1928) ήταν πρόεδρος του Συνεδρίου και κάθεται τιμής ένεκεν στην κορυφή του τραπεζιού μαζί με τον οικοδεσπότη. Ο Wilhelm Wein, Γερμανός 47 ετών (1864 – 1928). O Γάλλος Jean Baptiste Perriin, 41 ετών, (1870 – 1942) και η Marie Sklodowska Curie, 44 ετών, Γαλλοπολωνέζα, (1867- 1934). Δίπλα της είναι ο Γάλλος Henri Poincare μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του Συνεδρίου, τότε 57 ετών, ο οποίος πέθανε μετά από ένα ακόμα χρόνο. Ο Γερμανός Max Planck, 53 ετών, (1858 – 1947). O James Jeans, Άγγλος 34 ετών ( 1877 – 1946 ). O Νεοζηλανδός Ernest Rutherford, 40 ετών ( 1871 – 1937 ). O Heike Kamerling Onnes, Ολλανδός 53 ετών ( 1853 –1926 ). O Albert Einstein, Γερμανός, 32 ετών ( 1879- 1955 ). O Paul Langevin, Γόλλος 39 ετών ( 1872 – 1946 ). Από το 10 συνέδριο απουσίαζαν φυσικοί που θα πρωταγωνιστήσουν αργότερα σε άλλα συνέδρια Solvay. Αναφερόμαστε στον Werner Heisenberg, που τότε ήταν μόλις 10 ετών, όπως και στον Paul Dirac, στον Wolfgang Pauli 11 ετών τότε, στον 19χρονο Louis de Broglie, στον 24χρονο Erwin Schroumldinger, και στον 26χρονο Niels Bohr. Η ιστορική φωτογραφία δείχνει 23 από τους συμμετέχοντες στο 1ο Συνέδριο του Ινστιτούτου Solvay που έγινε στο ξενοδοχείο Metropole των Βρυξελλών το 1911. Ας σημειωθεί ότι οι νεώτεροι ήσαν όρθιοι και οι φυσικοί της παλιάς φρουράς καθιστοί, τιμής ένεκεν. Μεταξύ τους βρίσκεται μόνο μια γυναίκα, η M. Curie : Καθιστοί (Α-Δ) W. Nernst, M. Brillouin, E. Solvay, H. Lorentz, E. Warburg, J. Perrin, W. Wien, M. Curie, και H. Poincareacute;. Όρθιοι (Α-Δ): R. Goldschmidt, M. Planck, H. Rubens, A. Sommerfeld, F. Lindemann, M. de Broglie, M. Knudsen, F. Hasenoumlhrl, G. Hostelet, E. Herzen, J.H. Jeans, E. Rutherford, H. Kamerlingh Onnes, A. Einstein και P. Langevin)

Ερευνητές θα αναζητήσουν αν η ζωή στη Γη κατάγεται από τον Άρη. Επιστήμονες στις ΗΠΑ προσπαθούν να βρουν απάντηση το ερώτημα αν το δέντρο της ζωής στην Γη έχει τις ρίζες του… στον Άρη. Μια από τις θεωρίες για την εμφάνιση της ζωής στην Γη αναφέρει ότι οι “σπόροι” της ζωής, τα δομικά υλικά για την ανάπτυξη της, έφτασαν στον πλανήτη μας από τον Άρη με όχημα κάποιο μεγάλο σώμα (έναν βράχο για παράδειγμα) που αποσπάστηκε από το έδαφος του κόκκινου πλανήτη μετά από πτώση αστεροειδούς εκεί και κατέληξε τελικά στην Γη. Ομάδα ερευνητών του ΜΙΤ και του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ αναπτύσσει ένα όργανο το οποίο θα μπορεί να αναλύσει δείγματα εδάφους του Άρη και να εντοπίσει μικροβιακές μορφές ζωής. Το όργανο αυτό θα μπορεί να εντοπίσει όχι μόνο ζωντανούς μικροργανισμούς αλλά ακόμη και εκείνους που έχουν πεθάνει εδώ και εκατομμύρια έτη. Επιπλέον θα μπορεί να απομονώσει το DNA των ζωντανών αλλά και των νεκρών οργανισμών έτσι ώστε, στη συνέχεια, οι επιστήμονες να το συγκρίνουν με το γονιδίωμα των μορφών ζωής στην Γη. «Είναι σίγουρα ένα εξαιρετικά φιλόδοξο και με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχούς κατάληξης εγχείρημα. Αλλά σε περίπτωση που εντοπίσουμε στον Άρη μορφές ζωής που μοιάζουν με τις δικές μας αυτό θα σημαίνει ότι καταγόμαστε από τον Άρη. Φυσικά αυτό θα μπορούσε να λειτουργεί και αντίστροφα, δηλαδή η ζωή να εμφανίστηκε πρώτα στην Γη και στη συνέχεια να μετανάστευσε στον Άρη» δήλωσε o Christopher Carr, μέλος της ερευνητικής ομάδας. Η ιδέα ότι η ζωή προήλθε από τον Άρη χρονολογείται πριν από τις αποστολές Βίκινγκ κατά τη δεκαετία του 1970, οι οποίες εξέτασαν για τυχόν σημάδια ζωής στον κόκκινο πλανήτη. Ακολούθως πήρε μια ώθηση στη δεκαετία του 1990 με την ανακάλυψη ότι τα μικρόβια θα μπορούσαν να έχουν κάνει ‘διαπλανητικό βόλτες’ πάνω σε μετεωρίτες μεταξύ των δύο πλανητών, κατά τη διάρκεια μια έντονης περιόδου βομβαρδισμών των πλανητών από κομήτες μεταξύ, περίπου, 3,5 και 4 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. «Περίπου ένα δισεκατομμύριο τόνους βράχων και πετρωμάτων πιθανώς μεταφέρθηκε μεταξύ της Γης και του Άρη. Τα περισσότερα δε από αυτά τα συντρίμμια πήγαν από τον Άρη προς τη Γη, περίπου 100-πλάσια ποσότητα από ό,τι αντίστροφα.," σημείωσε π Carr . "Έτσι είναι πολύ πιθανό ότι αν βρούμε κάτι στον Άρη που να σχετίζεται με μας, τότε στην πραγματικότητα να ήρθε από τον Άρη στη Γη." Η συσκευή ονομάζεται SETG (Search for Extra – Terrestial Genome – “Αναζήτηση Εξωγήνιου Γονιδιώματος”) και σύμφωνα με τους ερευνητές η λειτουργία του θα είναι ιδιαίτερα χρήσιμη αφού ακόμη και αν τελικά δεν εντοπιστούν μικροοργανισμοί η διείσδυση στο υπέδαφος του Άρη μπορεί να οδηγήσει σε άλλες σημαντικές ανακαλύψεις όπως, για παράδειγμα, στον εντοπισμό νερού. Τουρίστες στο διάστημα. Ο διαστημικός τουρισμός τα προσεχή χρόνια μπορεί να καταστεί σχετικά προσιτός. Η αμερικανική εταιρία Virgin Galactic ήδη πωλεί εισιτήρια για πτήσεις στο διάστημα, οι οποίες πρέπει να αρχίσουν το 2012. Ένα έτος αργότερα, σύμφωνα με τις προγνώσεις, τα ρωσικά «Σογιούζ» θα επαναρχίσουν τις τουριστικές πτήσεις στο Μεγάλο διάστημα – στο Διεθνή Διαστημικο Σταθμό (ΔΔΣ). Και ως το 2015 μερικές ανταγωνιστικές μεταξύ τους εταιρίες σκοπεύουν να ανοίξουν σε τροχιά της Γης ιδιωτικά ξενοδοχεία. Η ρωσική εταιρία «Τροχιακές τεχνολογίες» το 2015 σκοπεύει να ανοίξει για τους τουρίστες σε τροχιά διαστημικό σταθμό νέας γενιάς, εξοπλισμένο με 4 άνετες καμπίνες με μεγάλα φινιστρίνια, στα οποία θα μπορούν εφτά τουρίστες όχι μόνο να θαυμάζουν τη φανταστική θέα, αλλά και να συμμετέχουν στα επιστημονικά πειράματα. Η αντίπαλος της εταιρίας «Τροχιακές τεχνολογίες» αμερικανική Bigelow Aerospace ήδη έχει εξαγγείλει επιλογή προσωπικού για το τροχιακό της ξενοδοχείο, το οποίο σχεδιάζει να αναπτύξει στο διάστημα επίσης το 2015. Όλες αυτές οι δηλώσεις, που έχουν δημοσιευτεί στον τύπο, φαίνονται εντελώς αξιόπιστες. Όμως κατά πόσον είναι ρεαλιστικά τα μεγαλεπίβολα σχέδια του διαστημικού τουρισμού στο Μεγάλο διάστημα; Η κατασκευή διαστημικού ξενοδοχείου ως είδους τροχιακού σταθμού είναι απόλυτα δυνατή, όμως η μεταφορά σ΄αυτό τουριστών τόσο συχνά, ώστε η εκμετάλλευσή του να συμφέρει, προς το παρόν δεν είναι ρεαλιστική, θεωρεί ο σχολιαστής του περιοδικού «Ειδήσεις της κοσμοναυτικής» Ίγκορ Αφανάσιεφ: Μπορεί, βέβαια, να κατασκευαστεί στόλος διαστημοπλοίων τύπου «Σογιούζ» ή κάτι πιό προηγμένο. Όμως θα είναι πολύ ακριβή πολυτέλεια και είναι μάλλον απίθανο ότι θα βρεθεί μεγάλος αριθμός τουριστών, οι οποίοι θα μπορούν να πληρώσουν 50 και πάνω εκ. δολάρια για το εισιτήριο ταξιδιού σε τροχιά. Και για την εξαγορά των επενδύσεων, χρειάζονται εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες τουρίστες. Πάντως προς το παρόν πιό ρεαλιστικές φαίνεται οι τουριστικές πτήσεις στο ΔΔΣ. Χάρη στο ότι η Ρωσία έχει αυξήσει την παραγωγή διαστημοπλοίων «Σογιούζ», από το 2013 στο Σταθμό θα μπορούν να μεταφέρονται τρεις τουρίστες το χρόνο. Η αμερικανική τουριστική εταιρία Space Adventures έχει συνάψει με τη Ρωσική Υπηρεσία Διαστήματος («Ρωσκόσμος») και την πυραυλο-διαστημική εταιρία «Ενέργκια» σχετική συμφωνία. Και όμως παρ΄όλ΄αυτά οι εμπορικές εταιρίες εξακολουθούν να προωθούν την εκπόνηση νέων διαστημοπλοίων για τουριστικές πτήσεις πέραν της γήινης ατμόσφαιρας. Και ο ξενοδοχειακός γίγαντας «Χίλτον» έχει δηλώσει ότι σκοπεύει περίπου ως το 2017 να κατασκευάσει πεντάστερο ξενοδοχείο στη Σελήνη. Πρωτος το εγραψε ο Makis.Αλλα αξιζει να υπαρχει και εδω. Άνθρωποι σε αστεροειδή το 2025. Παράλληλα με τις προετοιμασίες για μια επανδρωμένη αποστολή στον Άρη όπως έγινε γνωστό η NASA σχεδιάζει μια ανάλογη αποστολή και σε ένα αστεροειδή. Οι επιτελείς της αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας θέλουν το 2025 αστροναύτες να πατήσουν το έδαφος ενός αστεροειδούς σε ένα εγχείρημα που θυμίζει την ταινία "Αρμαγεδδών" όπου ο Μπρους Γουίλις και οι σύντροφοι του προσεδαφίστηκαν σε ένα αστεροειδή με σκοπό να τον ανατινάξουν. Οι αστεροειδείς είναι σώματα τα οποία κατά τον σχηματισμό του ηλιακού μας συστήματος δεν κατάφεραν να προστεθούν στα υλικά δημιουργίας ενός βραχώδους πλανήτη ή κάποιου δορυφόρου και έκτοτε κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαστημικό κενό. Η μελέτη και η ανάλυση του εδάφους τους θα δώσει στους επιστήμονες πολύ σημαντικές πληροφορίες για την γέννηση του ηλιακού μας συστήματος. Η αποστολή στον διαστημικό βράχο. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουν γίνει γνωστές θα επιλεγεί ένας αστεροειδής με μέγεθος παρόμοιο με αυτό ενός μεγάλου κτιρίου και οι αστροναύτες θα τον πλησιάσουν όταν αυτός θα βρίσκεται πέντε εκατομμύρια μίλια μακριά από την Γη. Πρόκειται για απόσταση 20 φορές μεγαλύτερη από αυτή που έχει ταξιδέψει μέχρι σήμερα ο άνθρωπος στο Διάστημα. Η αποστολή θα διαρκέσει περίπου έξι μήνες και στόχος της θα είναι η προσεδάφιση των αστροναυτών στον αστεροειδή και η συλλογή δειγμάτων του εδάφους του. Οι αστροναύτες θα ταξιδέψουν για τρεις μήνες μέχρι να συναντήσουν τον αστεροειδή, θα παραμείνουν πέντε μέρες σε αυτόν και στην συνέχεια θα επιστρέψουν στην Γη. Εκτός από την συλλογή των δειγμάτων η αποστολή θεωρείται σημαντική για δύο ακόμη λόγους. Οι αστροναύτες θα εκτεθούν επί μακρόν στην κοσμική ακτινοβολία δίνοντας έτσι την δυνατότητα στους επιστήμονες να διαπιστώσουν τις επιπτώσεις της και να αναπτύξουν νέες μεθόδους προφύλαξης. Επίσης το μακρινό αυτό διαστημικό ταξίδι θα αποτελέσει ένα είδος "πρόβας" για την επανδρωμένη αποστολή στον Άρη η οποία έχει προγραμματιστεί για το 2030. Μικρή Ειδηση. Το ιαπωνικό μεταγωγικό διαστημόπλοιο «Κονοτορι» αποσυνδέθηκε από το ΔΔΣ. Όπως ανακοινώθηκε από το ρωσικό Κέντρο Διεύθυνσης Πτήσεων, το διαστημόπλοιο θα καεί στα πυκνά στρώματα της ατμόσφαιρας, τα δε απομείναντα τεμάχια θα πέσουν σε μη ναυσιπλοΐκή περιοχή του Ειρηνικού ωκεανού. Το «Κονοτορι», φορτωμένο με είδη διατροφής, νερό και εξοπλισμό, είχε συνδεθεί με το Διεθνή Διαστημικο Σταθμό στις 27 Ιανουαρίου.

Μαύρη τρύπα με πενταπλάσια μάζα του ήλιου βρίσκεται σε ένα δυαδικό σύστημα άστρων. Ερευνητές από το Ινστιτούτο Αστροφυσικής στις Καναρίους Νήσους (IAC) έχουν ανακαλύψει μια μαύρη τρύπα με 5,4 φορές τη μάζα του Ήλιου μας, με τη βοήθεια ακτίνων Χ, στο δυαδικό σύστημα XTE J1859 226. Οι αστροφυσικοί υποστηρίζουν πως αυτή η ανακάλυψη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας (MNRAS) είναι πολύ ενδιαφέρουσα, γιατί έχουμε βρει μόνο 20 τέτοια δυαδικά συστήματα με μαύρη τρύπα (μπορεί να αποτελούνται και από αστέρες νετρονίων), με εκτιμώμενο πληθυσμό 5.000 δυαδικά συστήματα στο Γαλαξία μας. Το XTE J1859 226 είναι ένα δυαδικό σύστημα που εκπέμπει παροδικά ακτίνες Χ, ενώ βρίσκεται στον αστερισμό Αλώπηξ. Το σύστημα αυτό ανακαλύφθηκε από τον δορυφόρο RXTE κατά τη διάρκεια μιας έκρηξης του συστήματος το 1999. Ο αστροφυσικός Jesus Corral-Santana, δήλωσε ότι "τα συστήματα αυτά βρίσκονται στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σε κατάσταση ηρεμίας και κατά καιρούς εκπέμπουν μεγάλες ποσότητες ακτινοβολίας, οπότε διεγείρουν τις μαύρες τρύπες και αυξάνεται έτσι ο ρυθμός που προσλαμβάνουν μάζα από την γύρω περιοχή τους." Τα αστέρια νετρονίων καθώς και οι μαύρες τρύπες είναι τα κατάλοιπα που έμειναν από ένα τεράστιο αστέρι μετά το θάνατό του. Τα περισσότερα από τα γνωστά άστρα νετρονίων έχουν μάζα περίπου 1,4 φορές μεγαλύτερη του Ήλιου, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις, οι τιμές μπορούν να φτάσουν και πάνω από το διπλάσιο της μάζας του Ήλιου. Οι αστρονόμοι πιστεύουν ότι όταν υπερβαίνει το τριπλάσιο της ηλιακής μάζας, τα αστέρια νετρονίων δεν είναι σταθερά, και στο τέλος καταρρέουν οπότε και σχηματίζουν μια μαύρη τρύπα. Για τον αστροφυσικό Corral-Santana, «η μέτρηση της μάζας στα συμπαγή αντικείμενα είναι απαραίτητη για να προσδιοριστεί τι είδους αντικείμενο μπορεί να είναι. Εάν είναι πάνω από το τρεις φορές της ηλιακής μάζας, μόνο μια μαύρη τρύπα μπορεί να είναι. Βρέθηκε λοιπόν ότι το αντικείμενο XTE J1859 226 έχει μια μαύρη τρύπα πάνω από 5,4 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου. Είναι η οριστική επιβεβαίωση της ύπαρξης μιας μαύρης τρύπας σε αυτό το αντικείμενο." «Με το αποτέλεσμα αυτό έχουμε ένα νέο σημαντικό κομμάτι στη μελέτη μιας μαύρης τρύπας, όσον αφορά της μάζας τους. Κι αυτή έχει πολύ σημαντικές επιπτώσεις για τις γνώσεις μας για το θάνατο των μεγάλων άστρων, το σχηματισμό των μαύρων οπών, και τέλος την εξέλιξη των δυαδικών συστημάτων," προσθέτει ο ο αστροφυσικός.

Νέα διάκριση για τον «Ικαρομένιππο». Ο «Ικαρομένιππος», ο εκπαιδευτικός δορυφόρος που κατασκεύασαν μαθητές στη Μυτιλήνη, διακρίθηκε στο 8ο Πανευρωπαϊκό Φόρουμ Πρωτοπόρων Εκπαιδευτικών της Microsoft, το οποίο πραγματοποιήθηκε την περασμένη βδομάδα στη Μόσχα, και ύψωσε την ελληνική σημαία στις πρώτες θέσεις του διαγωνισμού. Ενα ολόκληρο καλοκαίρι χρειάστηκε να δουλεύουν εντατικά οι 10 μαθητές του 3ου Λυκείου της Μυτιλήνης μαζί με τον καθηγητή Φυσικής Γιώργο Κοντέλλη, για να μπορέσουν να κατασκευάσουν το δικό τους δορυφόρο, πιστό αντίγραφο ενός κανονικού, μιας και έχει όλα τα βασικά υποσυστήματα. Η κύρια διαφορά ήταν το μέγεθός του, καθώς δεν ξεπερνούσε σε διαστάσεις ένα κουτί αναψυκτικού, ενώ το βάρος του ήταν μόλις 350 γραμμάρια. Πέρυσι υπέβαλαν αίτηση συμμετοχής σε πρόγραμμα του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) και ταξίδεψαν μέχρι τη Νορβηγία, όπου και εκτόξευσαν τον «Ικαρομένιππο». Η εκτόξευση έγινε τον Αύγουστο, στον αρκτικό κύκλο, με υπερηχητικό πύραυλο που έφθασε σε ύψος τα 1.000 μέτρα. Επέστρεψε με τη βοήθεια ενός αλεξιπτώτου, παρέχοντας χρήσιμες πληροφορίες για τη θερμοκρασία του αέρα, την ατμοσφαιρική πίεση, ακόμη και το στίγμα του δορυφόρου. «Ουσιαστικά είδαν στην πράξη πολλές από τις θεωρίες που αναφέρουμε στην τάξη και γράφουν τα βιβλία», λέει ο καθηγητής. Σχεδόν οκτώ μήνες μετά, μία νέα διάκριση έρχεται για τους μαθητές. Ο δορυφόρος τους ψηφίστηκε ως ένα από τα 24 καλύτερα πρότζεκτ σε ευρωπαϊκό επίπεδο στο Φόρουμ Πρωτοπόρων Εκπαιδευτικών της Microsoft και τα οποία θα διαγωνιστούν στον αντίστοιχο παγκόσμιο διαγωνισμό που θα γίνει τον ερχόμενο Νοέμβριο στην Ουάσιγκτον. «Η διάκριση αυτή ήταν μια δικαίωση για τους μαθητές, οι οποίοι εργάστηκαν σκληρά για να φέρουν τον Ικαρομένιππο” σε αυτή τη θέση», τονίζει ο κ. Κοντέλλης, ο οποίος παρέλαβε και το βραβείο. Την περασμένη εβδομάδα περισσότεροι από 300 εκπαιδευτικοί από 40 ευρωπαϊκές χώρες συναντήθηκαν στη Μόσχα, όπου και παρουσίασαν 86 εκπαιδευτικά πρότζεκτ. Σκοπός, άλλωστε, του Φόρουμ που γίνεται για 8η συνεχή χρονιά είναι να στηρίξει τις προσπάθειες δασκάλων απο όλο τον κόσμο, οι οποίοι έχουν εντάξει στο μάθημά τους τις νέες τεχνολογίες. Οπως εξηγεί στα «ΝΕΑ» η γενική μάνατζερ παγκοσμίως για το πρόγραμμα «Πρωτοπόροι Εκπαιδευτικοί» της Microsoft Λόρεν Γούντμαν, η εταιρεία προσπαθεί να δημιουργήσει εκπαιδευτικές εμπειρίες οι οποίες αφαιρούν τα εμπόδια και φέρνουν πιο κοντά μαθητές, καθηγητές, γονείς, διευθυντές σχολείων και υπουργεία Παιδείας. To Stardust εγκαταλείφθηκε σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Με μια απλή εντολή από το κέντρο ελέγχου στο Ντένβερ των ΗΠΑ η ομάδα ελέγχου της διαστημικού βολιστήρα Stardust έδωσε την τελευταία οδηγία πριν το διαστημόπλοιο αποσυρθεί οριστικά και μετατραπεί σε διαστημικό σκουπίδι. Η εντολή αφορούσε την καύση του αποθέματος καυσίμου που είχε απομείνει στον κινητήρα του βολιστήρα που εκτοξεύτηκε το 1999. Το Stardust είχε ως αποστολή τη συλλογή δειγμάτων από τον κομήτη Wild 2 και την ολοκλήρωσε το 2006 όταν άφησε πάνω από τη Γη ένα κάνιστρο που περιείχε υλικό να πέσει με αλεξίπτωτο έτσι ώστε να οι επιστήμονες της NASA να συλλέξουν πληροφορίες γύρω από το σχηματισμό των γαλαξιών και των πλανητών. Στη συνέχεια ο βολιστήρας επισκέφτηκε ξανά ένα άλλο κομήτη για να αξιολογήσει τα αποτελέσματα της πρόσκρουσης μιας βολίδας -η οποία είχε εκτοξευθεί από ένα άλλο διαστημόπλοιο- στην επιφάνειά του. Η εντολή έφτασε στο Stardust 42 λεπτά αργότερα, και η καύση του αποθέματος της υδραζίνης κράτησε γύρω στα 2,5 λεπτά. Στη συνέχεια και χωρίς καύσιμο ο βολιστήρας δε είναι ικανός να κρατά τους ηλιοσυλλέκτες του προς το Ήλίο και μόλις η μοναδική εναπομένουσα πηγή ενέργειας οι συσσωρευτές του να εξαντληθούν και αυτοί, τότε όλα τα συστήματά του θα σβήσουν οριστικά. Ήδη ο βολιστήρας βρίσκεται σε safe mode που σημαίνει πως σταδιακά κλείνει όλα τα συστήματά του μέχρι που μετατραπεί σε ένα διαστημικό σκουπίδι. Σύμφωνα με τους επιστήμονες το Stardust έχει εγκαταλειφθεί σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο και στα επόμενα 100 χρόνια θα «επισκεφθεί» τη Γη σε απόσταση όχι μικρότερη των 1,7 εκατ. μιλίων και το Άρη σε μια απόσταση των 13 εκατ. μιλίων. Η καύση του αποθέματος καυσίμου έγινε για να διαπιστωθεί ένα οι επιστήμονες είχαν κάνει σωστά τους υπολογισμούς τους αναφορικά με τη διαχείρισή του, και τα στοιχεία πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για μελλοντικές αποστολές διαστημικών βολιστήρων. Η Lockheed Martin ετοιμάζει το διάδοχο του Space Shuttle. Καθώς ο στόλος των διαστημικών λεωφορείων της NASA αποσύρεται σταδιακά η αμερικανική υπηρεσία ψάχνει το νέο της διαστημικό όχημα με το οποίο θα πραγματοποιεί τις μελλοντικές επανδρωμένες πτήσεις στο διάστημα. Η αμερικανική εταιρεία Lockheed Martin αυτό τον καιρό αναπτύσσει ένα νέο διαστημόπλοιο το Orion μέσω του οποίου η NASA ελπίζει πως θα αποτελέσει τη νέα αρχή για μια νέα εποχή στις διαστημικές πτήσεις. Βέβαια το πρόγραμμα του Orion σε τίποτα δε θυμίζει το πρόγραμμα του διαστημικού λεωφορείου όταν έκανε την πρώτη του πτήση σχεδόν 30 χρόνια πριν. Δεν έχει ούτε του χώρους ούτε φυσικά τη δυνατότητα επαναχρησιμοποίησης στο βαθμό που είχε το διαστημικό λεωφορείο τουλάχιστον. Αντίθετα το Orion δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαστημική κάψουλα που αρχικά είχε σχεδιαστεί για τον εξοπλισμό του διεθνούς διαστημικού σταθμού σε περιπτώσεις έκτακτης διαφυγής του πληρώματος, αλλά τώρα η NASA θέλει να το χρησιμοποιήσει αλλιώς. Με διάμετρο που δεν ξεπερνά τα 5,5 μέτρα και ικανό να χωρά 4 αστροναύτες το Orion ελπίζεται πως θα καταφέρει να ξαναφέρει τον άνθρωπο στη Σελήνη, κοντά σε αστεροειδείς αλλά και μέχρι τον Άρη. Τώρα πως τέσσερα άτομα θα κατορθώσουν να διαβιώσουν για 214 ημέρες μέσα σε ένα περιορισμένο χώρο, χρόνος που απαιτείται για να ταξιδέψει κανείς στον Άρη με τη σημερινή τεχνολογία είναι άγνωστο. Όπως πάντως εξηγεί ο John Karas αντιπρόεδρος και γενικός διαχειριστής του προγράμματος διαστημικών πτήσεων της Lockheed Martin «Το Orion έχει σχεδιαστεί από την αρχή για να πραγματοποιεί αποστολές στο μακρινό διάστημα. Το σκάφος είναι ιδιαίτερα ανθεκτικό, συμπαγές, τεχνολογικά προηγμένο ικανό να μεταφέρει ασφαλώς αστροναύτες στη Σελήνη, σε αστεροειδείς και πρόκειται να μας εισάγει σε στην κατεύθυνση ενός οικονομικά ρεαλιστικού και βιώσιμου δρόμου προς τον Άρη». Η εταιρεία ελπίζει πως θα είναι έτοιμη για την πραγματοποίηση της πρώτης αποστολής του Orion σε τροχιά στα τέλη του 2013 και σε πιο μακρινές αποστολές μέχρι το 2016». Κατι απολυτως Ελληνικό. http://www.esa.int/esaCP/SEMB4W3UFLG_Greece_1.html

To παρατηρητήριο Integral αποθανάτισε την προσπάθεια διαφυγής της ύλης. Το παρατηρητήριο Integral κατέγραψε εικόνες υπέρθερμης ύλης μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου πριν χαθεί για πάντα στο εσωτερικό μίας μαύρης τρύπας. Είναι όντως καταδικασμένη να χαθεί; Σύμφωνα με τις ξεχωριστές αυτές εικόνες η ύλη είναι δυνατόν να δραπετεύσει την πανίσχυρη βαρυτική έλξη της μαύρης τρύπας. Κανείς δεν θα ήθελε πραγματικά να βρεθεί πολύ κοντά σε μία μαύρη τρύπα. Σωματίδια και ακτινοβολία που βρεθούν σε απόσταση μόλις μερικών εκατοντάδων χιλιομέτρων από την επιφάνειά της κατακρημνίζονται χωρίς αντίσταση προς το εσωτερικό της. Δεν απαιτείται παρά μονάχα ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου για τα σωματίδια που κινούνται σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός να καλύψουν την απόσταση αυτή. Για ένα μικρό αριθμό σωματιδίων, όμως, υπάρχει ελπίδα να δραπετεύσουν. Με τη βοήθεια νέων δεδομένων από το παρατηρητήριο Integral, oι αστρονόμοι μπόρεσαν να παρατηρήσουν τα μαγνητικά πεδία που κυριαρχούν στην ζώνη γύρω από μία μαύρη τρύπα. Συγκεκριμένα, μαγνητικά πεδία ανιχνεύθηκαν σε εξαιρετικά μικρή απόσταση από το χείλος μίας μαύρης τρύπας Ο Philippe Laurent από την Commisariat à l’énergie atomique (CEA) στο Saclay της Γαλλίας και οι συνεργάτες τους, παρατηρώντας τη μαύρη τρύπα Cygnus X-1 να κατασπαράζει ένα γειτονικό της αστέρι, ανακάλυψαν ότι τα μαγνητικά πεδία σχηματίζουν μία σήραγγα διαφυγής. Οι παρατηρήσεις του Integral επιβεβαίωσαν ότι το μαγνητικό πεδίου στο εσωτερικό της σήραγγας είναι τόσο ισχυρό που καταφέρνει να αρπάξει σωματίδια από τα «νύχια» της μαύρης τρύπας και να τα βοηθήσει να δραπετεύσουν από το πανίσχυρο βαρυτικό πεδίο στο εσωτερικό της. Καθώς οδηγούνται από το μαγνητικό πεδίου προς την ελευθερία, τα σωματίδια ακολουθούν σπειροειδείς τροχιές, ενώ παράλληλα, μεταβάλλεται ένα χαρακτηριστικό της ακτινοβολίας γάμμα που εκπέμπουν, το οποίο οι αστρονόμοι ονομάζουν πόλωση. Υπό την επίδραση του μαγνητικού πεδίου, τα ταχέως κινούμενα σωματίδια παράγουν ακτινοβολία, η οποία είναι γνωστή σαν ακτινοβολία synchrotron και χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένη πόλωση. Την ίδια πόλωση παρατήρησαν οι επιστήμονες και στην ακτινοβολία γάμμα που εκπέμπουν. Η συγκεκριμένη παρατήρηση ήταν εξαιρετικό δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Ο Laurent λέει χαρακτηριστικά ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσουν όλα τα δεδομένα που είχε συγκεντρώσει μέχρι σήμερα το παρατηρητήριο Integral για τη μαύρη τρύπα Cygnus X-1. Και χρειάστηκαν περισσότερο από επτά χρόνια παρατηρήσεων για να συγκεντρωθούν δεδομένα που καλύπτουν συνολικό χρόνο πέντε εκατομμυρίων δευτερολέπτων, χρόνος που αντιστοιχεί στη λήψη μίας εικόνας που διαρκεί περισσότερο από δύο μήνες. Ο Laurent και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν τα δεδομένα αυτά για να σχηματίσουν εικόνες της σήραγγας διαφυγής. Ωστόσο, ο μηχανισμός με τον οποίο ύλη που αρχικά κατακρημνίζεται προς το εσωτερικό της μαύρης τρύπας αλλάζει κατεύθυνση παραμένει άγνωστος. Οι επιστήμονες έχουν προτείνει πλήθος από θεωρίες, αλλά οι νέες εικόνες από το Ιntegral θα τους βοηθήσουν να επιλέξουν εκείνο που περιγράφει με μεγαλύτερη ακρίβεια τη διαφυγή των σωματιδίων. Στο παρελθόν, πίδακες σωματιδίων είχαν παρατηρηθεί με τη βοήθεια ραδιοτηλεσκοπίων. Οι παρατηρήσεις αυτές δεν ήταν αρκετά λεπτομερείς για να μπορέσουν οι επιστήμονες να προσδιορίσουν την απόσταση από τη μαύρη τρύπα που σχηματίζονται. Για αυτό και οι νέες παρατηρήσεις από το παρατηρητήριο Ιntegral έχουν ιδιαίτερη αξία. «Η ανακάλυψη της πολωμένης ακτινοβολίας που εκπέμπεται από μία μαύρη τρύπα καταδεικνύει ότι, οκτώ χρόνια μετά την εκτόξευσή του, το παρατηρητήριο Ιntegral συνεχίσει να μας προσφέρει σημαντικά αποτελέσματα,» επισήμανε ο Christoph Winkler, ένας από τους επιστήμονες της ΕSA που συμμετέχουν στην αποστολή. http://www.esa.int/esaCP/Greece.html Στην φωτογραφία εικόνα της μαύρης τρύπας Cygnus X-1 από το Ιntegral

H ιστορία της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας. H ιστορία της θεωρίας της Σχετικότητας άρχισε μεν να συνδέεται με τον Γαλιλαίο, αλλά ολοκληρώθηκε κυρίως με τον Albert Einstein, ο τρόπος σκέψης του οποίου σφράγισε τελικά την παγκόσμια ιστορία του 20οΰ αιώνα. H ιστορία μας ξεκινάει στα τέλη του 19ου αιώνα. H εποχή εκείνη ήταν αρκετά περίεργη γιατί κυριαρχούσε μεν η αντίληψη του Νεύτωνα πάνω στην φυσική, όμως η κυριαρχία της άρχιζε να αμφισβητείται, Γιατί η κυρίαρχη έως τότε θεωρία δεν μπορούσε να εξηγήσει είτε ορισμένα πειράματα, όπως αυτό των Michelson και Morley, είτε τα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα, όπως τα περιέγραφε η ηλεκτρομαγνητική θεωρία του Maxwell. Οι περισσότεροι φυσικοί όμως εκείνη την εποχή πίστευαν ότι όλα τα πειράματα θα αποδεικνύονταν λανθασμένα και ότι η νευτώνεια φυσική θα θριάμβευε στο τέλος, όπως συνέβαινε επί διακόσια και πλέον χρόνια. O Einstein, από την άλλη, ήταν από τους λίγους που ήθελε να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερα για την ηλεκτρομαγνητική θεωρία του Maxwell, αλλά και για τα πειράματα της εποχής εκείνης που αμφισβητούσαν την κρατούσα αντίληψη. Δυστυχώς για το νεαρό Αλβέρτο ο καθηγητής του, ο Heinrich Weber στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης, ανήκε στην πρώτη κατηγορία. Ήταν λογικό ότι η σύγκρουση δασκάλου και μαθητή δε θα αργούσε. Μια σύγκρουση που είχε σαν αποτέλεσμα όχι μόνο την απόρριψη της αίτησης του Einstein για μια θέση βοηθού στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης μετά την αποφοίτηση του, αλλά και τη δυσφήμιση του στην τότε επιστημονική κοινότητα. Είναι χαρακτηριστικό το γράμμα του πατέρα του Einstein προς τον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Λειψίας Ostawald, που ουσιαστικά εκλιπαρεί για μία θέση βοηθού για το γιο του. O Einstein, αφού έμεινε για αρκετό καιρό άνεργος, μια και όλες οι αιτήσεις του για μία θέση βοηθού είχαν απορριφθεί από όλα τα πανεπιστήμια στα οποία τις είχε υποβάλει, κατέληξε στο Γραφείο Ευρεσιτεχνιών στη Βέρνη. Ίσως βέβαια όλη αυτή η περιπέτεια να του βγήκε σε καλό, αφού στο Γραφείο Ευρεσιτεχνιών είχε όλο τον απαραίτητο χρόνο να σκεφτεί και να διαμορφώσει την αντίληψη του για τον κόσμο. Από αυτό το διάσημο πλέον γραφείο ξεκίνησε η πρώτη επανάσταση στο χώρο της φυσικής του 20ού αιώνα. Ο Einstein ενώ δημιούργησε τη θεωρία της Γενικής Σχετικότητας σχεδόν από το τίποτα, αυτό δεν ισχύει για την Ειδική Σχετικότητα. Στις αρχές του 20ου αιώνα ΄΄ολα τα κομμάτια του παζλ ήταν ήδη γνωστά. Εκείνο που πέτυχε το μεγαλοφυές μυαλό του ήταν να βάλει αυτά τα κομμάτια στη θέση τους. Και τότε μία καταπληκτική, αν και αναπάντεχη για πολλούς, εικόνα εμφανίστηκε. Μια εικόνα τόσο ανατρεπτική, της οποίας η σύλληψη – μολονότι έχει αποδειχθεί απολύτως σωστή μέχρι σήμερα – δε στάθηκε αρκετή για να τιμηθεί ο Einstein με το βραβείο Νόμπελ. Μάλιστα, στο τηλεγράφημα της Σουηδικής Ακαδημίας που του ανήγγελλε την απονομή του βραβείου Νόμπελ του 1921 τονιζόταν ότι το βραβείο ήταν για την προσφορά του στη φυσική σε τομείς πέραν εκείνου της Σχετικότητας. Η θεωρία του Νεύτωνα. Οι νόμοι του Νεύτωνα στηρίχθηκαν στην ιδέα της ακαριαίας διάδοσης. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι, σύμφωνα με τον Νεύτωνα η ταχύτητα διάδοσης των δυνάμεων στη φύση είναι άπειρη. Τα διακόσια χρόνια που ακολούθησαν ήταν ένας συνεχής θρίαμβος αυτών των νόμων. Όλα τα πειράματα που πραγματοποιούνταν επιβεβαίωναν πανηγυρικά τη νευτώνεια αντίληψη για τον κόσμο. Μέχρι που φθάσαμε στα μέσα του 19ου αιώνα, οπότε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την σε βάθος μελέτη και του ηλεκτρομαγνητισμού. Και τότε άρχισαν να εμφανίζονται τα προβλήματα, τα οποία πολλαπλασιάζονταν με την πάροδο του χρόνου. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Στις αρχές του 20ού αιώνα το άλλοτε απόλυτα στέρεο οικοδόμημα του Νεύτωνα έτριζε επικίνδυνα. H φυσική είχε μετατραπεί σε ένα τεράστιο παζλ που απεγνωσμένα ζητούσε λύση. Τα κομμάτια που συνέθεταν το παζλ ήταν τα εξής: α) Οι μετασχηματισμοί του Γαλιλαίου, πάνω στους οποίους στηριζόταν όλη η νευτώνεια φυσική. Οι εν λόγω μετασχηματισμοί είναι πάρα πολύ απλοί ως προς τη σύλληψη τους. Πολύ απλά μπορούμε να τους συνοψίσουμε ως εξής: Αν κάποιος βρίσκεται πάνω σε ένα τρένο που κινείται και ο ίδιος κινείται μέσα στο τραίνο, τότε η ταχύτητα του ως προς τη Γη είναι το άθροισμα της ταχύτητας του ως προς το τραίνο και της ταχύτητας του τραίνου ως προς τη Γη. O Γαλιλαίος μάλιστα διατύπωσε πρώτος και το αξίωμα της σχετικότητας, το οποίο διατήρησε αργότερα ο Einstein. Σύμφωνα με την Αρχή της Σχετικότητας του Γαλιλαίου, όλοι οι νόμοι της κίνησης είναι ίδιοι σε όλα τα συστήματα αναφοράς. β) H ηλεκτρομαγνητική θεωρία του Maxwell. Το 1864 ο James Clerk Maxwell διατύπωσε ένα σύνολο τεσσάρων εξισώσεων, από τις οποίες μπορούσαν να περιγραφούν όλα τα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα. Αν και η θεωρία του Maxwell ήταν πολύ κομψή, είχε ένα πολύ σημαντικό μειονέκτημα, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνονταν οι φυσικοί εκείνης της εποχής: δεν ήταν συμβατή με τους μετασχηματισμούς του Γαλιλαίου. Με την αλλαγή συστήματος αναφοράς άλλαζαν και οι εξισώσεις, κάτι το ιδιαίτερα ενοχλητικό. Το πιο ενοχλητικό όμως ήταν ότι από τις εξισώσεις αποδεικνυόταν ότι η ταχύτητα των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων είχε μία συγκεκριμένη τιμή. Και η ταχύτητα αυτή ήταν η ταχύτητα μετάδοσης των ηλεκτρικών και των μαγνητικών πεδίων. Συνεπώς, η ηλεκτρομαγνητική θεωρία του Maxwell ερχόταν σε κατάφωρη αντίθεση με τη θεωρία της ακαριαίας διάδοσης. γ) To πείραμα των Michelson και Morley. H αντίληψη του Νεύτωνα για τον κόσμο προϋπέθετε έναν απόλυτο χώρο και έναν απόλυτο χρόνο, εντελώς ανεξάρτητους μεταξύ τους. Στην προσπάθεια τους να βρουν αυτό το απόλυτο σύστημα αναφοράς, οι επιστήμονες του 19ου αιώνα κατέληξαν στην ιδέα του αιθέρα, του υλικού εντός του οποίου κινούνται οι πλανήτες. Το υλικό αυτό είχε αρκετά περίεργες ιδιότητες. Σύμφωνα με την αρχική ιδέα, ήταν ελαστικό, ακίνητο και αβαρές. Το 1881 ένας 28χρονος Αμερικανός, ο Michelson, προσπάθησε να μετρήσει την ταχύτητα του φωτός σε σχέση με τον αιθέρα. H ιδέα ήταν απλή: δεδομένης της κίνησης της Γης ως προς τον αιθέρα και της ισχύος των μετασχηματισμών του Γαλιλαίου, η μετρούμενη ταχύτητα του φωτός σε δύο διευθύνσεις, μία παράλληλη με την κίνηση της Γης ως προς τον αιθέρα και μία κάθετη, θα είναι διαφορετική. Τελικά, πραγματοποιήθηκαν δύο πειράματα, ένα από τον Michelson το 1881 και ένα δεύτερο από τους Michelson και Morley το 1887. Και τα δύο πειράματα όμως κατέληξαν στο ίδιο αποτέλεσμα: η ταχύτητα του φωτός είναι ακριβώς η ίδια, σε όποια διεύθυνση και να μετρηθεί. Άρα, κάτι έπρεπε να αλλάξει στην όλη θεώρηση του κόσμου. H συντριπτική πλειονότητα της επιστημονικής κοινότητας, όπως είπαμε πιο πάνω, δέχθηκε με σκεπτικισμό το αποτέλεσμα των δύο πειραμάτων. Το ίδιο και ο Weber, ο καθηγητής του Einstein στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης, που είχε την ακλόνητη πεποίθηση ότι αυτή ήταν η πραγματικότητα, ότι όλα αυτά θα αποδεικνύονταν λανθασμένα και ότι, τελικά, η νευτώνεια φυσική θα επιβραβευόταν, όπως συνέβαινε κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο αιώνων. Υπήρχαν όμως και κάποιοι που, μελετώντας τα πειράματα, κατάλαβαν ότι παρά τη δυσκολία τους τα αποτελέσματα τους – αν και μη αναμενόμενα – ήταν σωστά. Συνεπώς, κάτι περίεργο συνέβαινε με την αντίληψη για τον αιθέρα. H πρώτη επανάσταση του 20ού αιώνα στη φυσική είχε αρχίσει. Οι πρώτες αμφισβητήσεις από τους Lorentz και Fitzgerald. Οι πρώτες προσπάθειες εξήγησης του μηδενικού αποτελέσματος των Michelson-Morley έγιναν από τους Lorentz και Fitzgerald, οι οποίοι υποστήριξαν ότι οι διαστάσεις των σωμάτων αλλάζουν κατά την κίνηση τους μέσα στον αιθέρα. Επρόκειτο για μία επαναστατική πρόταση, διότι για πρώτη φορά κλονιζόταν η ιδέα του αναλλοίωτου των διαστάσεων των σωμάτων. Παράλληλα όμως ήταν ημιτελής, καθώς εξακολουθούσε να δέχεται τη θεωρία του αιθέρα. Επίσης, οι Lorentz και Poincare πρότειναν κάποιους μετασχηματισμούς από ένα σύστημα αναφοράς σε ένα άλλο, οι οποίοι πλέον είναι γνωστοί σαν «μετασχηματισμοί Lorentz». Οι εξισώσεις του Maxwell είναι αναλλοίωτες κάτω από αυτούς τους μετασχηματισμούς. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Έστω ένα μαγνητικό πεδίο παρατηρούμενο από κάποιον ακίνητο παρατηρητή. Οι δυναμικές γραμμές του είναι κλειστές (δηλαδή, δεν έχουν αρχή και τέλος). Αυτό συμβαίνει διότι δεν υπάρχουν μαγνητικά φορτία που να δημιουργούν το πεδίο, σε αντίθεση με το ηλεκτρικό πεδίο που οι δυναμικές γραμμές του είναι ανοικτές, λόγω της ύπαρξης ηλεκτρικών φορτίων. Αν ίσχυαν οι μετασχηματισμοί του Γαλιλαίου και το ίδιο μαγνητικό πεδίο το παρατηρούσε ένας κινούμενος παρατηρητής, θα έβλεπε ότι κάποιες μαγνητικές γραμμές θα ήταν κλειστές, ενώ κάποιες άλλες θα ήταν ανοιχτές. Ανοιχτές γραμμές, όπως αναφέρθηκε, σημαίνει παρουσία μαγνητικών φορτίων. Συνεπώς, η κίνηση του παρατηρητή δημιουργεί ή καταστρέφει τα μαγνητικά φορτία. Το γεγονός λοιπόν της κίνησης του παρατηρητή αλλάζει όλη την εικόνα του πεδίου. Γι’ αυτό και έγινε αναφορά στην ασυμβατότητα των εξισώσεων του Maxwell με τους μετασχηματισμούς του Γαλιλαίου. Αντίθετα, οι μετασχηματισμοί του Lorentz δεν παρουσιάζουν τέτοια προβλήματα και διατηρούν την ίδια εικόνα για τα πεδία, ακόμα και αν ο παρατηρητής κινείται. Για να συμβαίνει κάτι τέτοιο, πρέπει εκτός από τη συστολή του μήκους, που πρότεινε ο Fitzgerald, να υπάρχει και διαστολή του χρόνου. Αυτό ακριβώς το σημείο εμπόδισε τον Lorentz και τους συνεργάτες του να διατυπώσουν την πλήρη θεωρία. O χρόνος, σύμφωνα με το Νεύτωνα είναι απόλυτος. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει το ρυθμό με τον οποίο αυτός κυλά. Ο χρόνος παύει να είναι απόλυτος Εδώ λοιπόν εμφανίζεται η ιδιοφυΐα του Einstein. H λύση που πρότεινε το 1905 με την εργασία του «Περί της ηλεκτροδυναμικής των κινούμενων σωμάτων» ήταν επαναστατική: Δεν υπάρχει ούτε απόλυτος χώρος ούτε απόλυτος χρόνος, ενώ δεν έκανε καμιά αναφορά στον αιθέρα ως να μην υπήρχε. Με αυτό τον τρόπο γεννήθηκε η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας (ΕΘΣ). H θεωρία αυτή θεμελιώνεται πάνω σε δύο αξιώματα. Σύμφωνα με το πρώτο αξίωμα, η ταχύτητα του φωτός είναι ίδια για όλα τα συστήματα αναφοράς που κινούνται με σταθερές μεταξύ τους ταχύτητες (είναι δηλαδή όπως λέμε αδρανειακά συστήματα αναφοράς). Ουσιαστικά, το πρώτο αξίωμα της ΕΘΣ συνίσταται στην αποδοχή του μηδενικού αποτελέσματος του μηδενικού αποτελέσματος του πειράματος των Michelson-Morley. Άμεσα επακόλουθα αυτής της πρότασης είναι τα εξής: 1. Οι διαστάσεις των κινουμένων σωμάτων αλλάζουν, ακολουθώντας τους μετασχηματισμούς του Lorentz (συστολή του μήκους), 2. Ο χρόνος που μετρά ένας παρατηρητής σε ηρεμία είναι μεγαλύτερος από εκείνον που μετρά ένας κινούμενος παρατηρητής (διαστολή του χρόνου), 3. Η μάζα ενός σώματος (δηλαδή και η αδράνεια του) αυξάνεται, όταν το σώμα επιταχύνεται. Βασικό λοιπόν μέγεθος της ΕΘΣ είναι η μάζα ηρεμίας, όπως χαρακτηριστικά ονομάζεται, και δηλώνει τη μάζα που θα έχει ένα οποιοδήποτε σώμα σε ένα σύστημα αναφοράς στο οποίο είναι ακίνητο. H αύξηση της μάζας δεν είναι γραμμική με την ταχύτητα, αλλά πλησιάζει το άπειρο, όταν η ταχύτητα πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός. Έχοντας υπόψη το γεγονός ότι η ΕΘΣ ουσιαστικά ένωσε τη μάζα (m) με την ενέργεια (E) με την πασίγνωστη πια σχέση (c η ταχύτητα του φωτός στο κενό): E = mc2 εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε το αποτέλεσμα που προαναφέρθηκε. Όταν λοιπόν προσφέρουμε ενέργεια σε ένα σώμα που ήδη κινείται, τότε μέρος της ενέργειας αυτής εμφανίζεται σαν μάζα και το υπόλοιπο σαν κινητική ενέργεια. Όσο πιο γρήγορα κινείται το σώμα τόσο πιο μεγάλο μέρος της ενέργειας εμφανίζεται σαν αύξηση μάζας και τόσο μικρότερο σαν αύξηση της κινητικής ενέργειας, με αποτέλεσμα, όταν φθάνουμε την ταχύτητα του φωτός, η μάζα του σώματος (άρα, και η αδράνεια του) να απειρίζονται. Άπειρη αδράνεια σημαίνει ότι χρειάζεται άπειρη δύναμη για την περαιτέρω επιτάχυνση του σώματος, κάτι που πρακτικά είναι αδύνατο. Συνεπώς, κανένα σώμα δεν μπορεί να επιταχυνθεί σε ταχύτητες μεγαλύτερες της ταχύτητας του φωτός. Επίσης, άπειρη μάζα σημαίνει άπειρη ενέργεια, κάτι που επίσης είναι αδύνατο. Άρα, κανένα σώμα με μη μηδενική μάζα ηρεμίας δεν μπορεί να φθάσει την ταχύτητα του φωτός. Τα μόνα σώματα που μπορούν να κινούνται με αυτή την ταχύτητα είναι σωματίδια όπως τα φωτόνια, που έχουν μηδενική μάζα ηρεμίας. Σύμφωνα με το δεύτερο αξίωμα της ΕΘΣ, όλοι οι νόμοι της φύσης είναι αναλλοίωτοι σε όλα τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς (δηλαδή, σε όλα τα συστήματα που κινούνται με σταθερές μεταξύ τους ταχύτητες). Το αξίωμα αυτό είναι ουσιαστικά η γενίκευση της Αρχής της Σχετικότητας του Γαλιλαίου. H συγκεκριμένη πρόταση καταργεί την ιδέα του απόλυτου συστήματος αναφοράς. Δηλώνει ότι δεν υπάρχει πείραμα που να μπορεί να πραγματοποιήσει κάποιος παρατηρητής και από το αποτέλεσμα του να προσδιορίσει ένα σύστημα αναφοράς ως προς το οποίο να κινούνται όλα τα άλλα συστήματα αναφοράς. Κατά συνέπεια, είναι αδύνατη πλέον η αναφορά στον απόλυτο χώρο. Ενιαίος τετραδιάστατος χωροχρόνος. Αντίθετα με τη θεωρία του Νεύτωνα, στη θεωρία της Σχετικότητας ο χώρος και ο χρόνος ενώνονται σε μία τετραδιάστατη έννοια, το χωροχρόνο. O Einstein, δηλαδή, συνέδεσε την κλασική μηχανική με τον ηλεκτρομαγνητισμό, καταργώντας τον απόλυτο τρισδιάστατο χώρο και μετατρέποντας τον σε τετραδιάστατο χωροχρόνο. H πλήρης συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος ήρθε το 1908, όταν ο Minkowski, βασισμένος στην ΕΘΣ, παρουσίασε την τετραδιάστατη γεωμετρία του. O Minkowski απέδειξε ότι υπάρχει ένας απόλυτος τετραδιάστατος χωροχρόνος, τον οποίο αντιλαμβάνονται όμοια όλοι οι παρατηρητές σε όλα τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς. Την ιδέα των πολλών διαστάσεων χρησιμοποιούν και σήμερα οι φυσικοί στις θεωρίες των ενοποιημένων πεδίων, στην προσπάθεια τους δηλαδή να ενώσουν όλες τις γνωστές δυνάμεις στη φύση. Ένα αποτέλεσμα της ΕΘΣ ήταν η κατάργηση της απόλυτης έννοιας του ταυτόχρονου. Όλες οι πληροφορίες ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός. Συνεπώς, δύο γεγονότα που είναι ταυτόχρονα για έναν παρατηρητή δεν είναι ταυτόχρονα για κάποιον άλλο, κινούμενο ως προς τον πρώτο, παρατηρητή. Το αποτέλεσμα αυτό, σε μία πρώτη ανάγνωση, φαίνεται εντελώς παράλογο. Αυτό συμβαίνει διότι η εμπειρία μας βασίζεται σε φαινόμενα για τα οποία η ταχύτητα του φωτός μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί άπειρη. Αν σκεφτούμε ότι το φως πραγματοποιεί επτάμισι φορές το γύρο της Γης σε ένα δευτερόλεπτο, γίνεται κατανοητό το γιατί στην καθημερινή ζωή δεν παρατηρούμε τέτοια φαινόμενα. Το ακόλουθο απλό παράδειγμα θα μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε τη σχετικότητα του ταυτόχρονου. Έστω ότι δύο διαστημικοί καουμπόι είναι έτοιμοι να μονομαχήσουν με ακτινοπίστολα. Στο μέσο της απόστασης υπάρχει ένα φανάρι, το οποίο θα δώσει το σήμα για τη μονομαχία. Μόλις το φως ανάψει, πρέπει να πυροβολήσουν. Για τον έναν οπλοφόρο ο δικός του πυροβολισμός και το φωτεινό σύνθημα συμβαίνουν ταυτόχρονα. Για τον δεύτερο οπλοφόρο ο πυροβολισμός του αντιπάλου του καθυστερεί σημαντικά σε σχέση με το φωτεινό σύνθημα έναρξης της μονομαχίας. Και αυτό διότι το κινούμενο με πεπερασμένη ταχύτητα φως χρειάζεται κάποιον χρόνο, προκειμένου να καλύψει την απόσταση από τον αντίπαλο του μέχρι αυτόν. Αντίθετα, για έναν παρατηρητή που βρίσκεται στο φανάρι οι δύο πυροβολισμοί είναι ταυτόχρονοι, καθώς το φως καλύπτει τις ίδιες αποστάσεις και από τους δύο οπλοφόρους, αλλά καθυστερούν σημαντικά σε σχέση με το άναμα του φαναριού. Ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα της ΕΘΣ είναι το ότι καμία πληροφορία δεν μπορεί να ξεπεράσει την ταχύτητα του φωτός, διότι θα καταστρέψει την αιτιότητα. Θα υπάρχουν, δηλαδή, συστήματα αναφοράς στα οποία το αποτέλεσμα θα προηγείται του αιτίου. Επειδή, δε, η ΕΘΣ είναι μία θεωρία αιτιοκρατική, αυτό είναι απαγορευτικό. Ένα παράδειγμα καταστροφής της αιτιότητας, στην περίπτωση που ένα σώμα ξεπεράσει την ταχύτητα του φωτός, είναι το ακόλουθο. Επιστρέφουμε στο παράδειγμα της προηγούμενης διαστημικής μονομαχίας. Έστω λοιπόν ότι οι μονομάχοι δεν έχουν ακτινοπίστολα, αλλά όπλα που εκτοξεύουν σφαίρες κινούμενες ταχύτερα από το φως. Μόλις ο ένας οπλοφόρος βλέπει το σήμα, πυροβολεί. H σφαίρα κινείται γρηγορότερα από το φως, άρα προηγείται της εικόνας του πυροβολισμού. Κατά συνέπεια, ο δεύτερος οπλοφόρος πρώτα δέχεται τη σφαίρα και μετά βλέπει την εικόνα του πρώτου που πυροβολεί. Στο σύστημα αναφοράς του δευτέρου, λοιπόν, το αποτέλεσμα (τραυματισμός του από τη σφαίρα) προηγείται του αιτίου (πυροβολισμός). Επίλογος H ΕΘΣ περιλαμβάνει όλη τη νευτώνεια φυσική. Αν στις εξισώσεις της η ταχύτητα του κινούμενου σώματος είναι πάρα πολύ μικρή σε σχέση με την ταχύτητα του φωτός, τότε αναπαράγεται όλη η φυσική του Νεύτωνα, κάτι το απόλυτα λογικό. H νέα θεωρία στο όριο των πολύ μικρών ταχυτήτων της καθημερινής ζωής θα έπρεπε να εξηγεί όλα αυτά τα φαινόμενα που εξηγούσε τόσο επιτυχημένα η προηγούμενη θεώρηση. Όμως, από τη δημιουργία της, η ΕΘΣ είχε μία πολύ σημαντική έλλειψη: αναφερόταν μόνο σε αδρανειακά συστήματα αναφοράς, δεν συμπεριλάμβανε δηλαδή τα επιταχυνόμενα συστήματα και φυσικά ούτε τη βαρύτητα. Αυτό το πρόβλημα ο Einstein το εντόπισε σχεδόν αμέσως. H λύση του όμως χρειάστηκε μια δεκαετία σκληρής δουλειάς. Όταν μάλιστα ανέφερε το πρόβλημα στον Planck, εκείνος προσπάθησε να τον αποτρέψει με τον εξής συλλογισμό: «Ως παλιότερος φίλος πρέπει να σε συμβουλεύσω ενάντια σε αυτό, διότι αρχικά δε θα επιτύχεις, αλλά, και αν ακόμα επιτύχεις, κανένας δε θα σε πιστέψει»! Ευτυχώς όμως ο Einstein δεν άκουσε τη συμβουλή του Planck, με αποτέλεσμα λίγα χρόνια αργότερα να βγει η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας (ΓΘΣ). Όπως γνωρίζουμε μαζί με τους τρεις νόμους της κίνησης ο Νεύτωνας διατύπωσε και μία θεωρία για τη βαρύτητα. Όμως, σύμφωνα με τον Einstein, αυτή η νευτώνεια θεωρία για τη βαρύτητα έπρεπε να είναι λανθασμένη, λόγω του ότι στη νευτώνεια θεώρηση η βαρυτική δύναμη είναι αντιστρόφως ανάλογη του τετραγώνου της απόστασης μεταξύ των δύο σωμάτων. Σύμφωνα όμως με την ΕΘΣ, η απόσταση αλλάζει ανάλογα με το σύστημα αναφοράς. Συνεπώς, έπρεπε να επηρεάζεται και ο νόμος της παγκόσμιας έλξης. http://blog.physics4u.gr/?p=3213 Διαβάστε και το πολύ κατατοπιστικό άρθρο: Ποιές ανάγκες γέννησαν την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας. http://www.physics4u.gr/faq/special.html

Τη βαρύτερη μέχρι σήμερα μορφή αντιύλης, έναν πυρήνα αντιηλίου, δημιούργησαν φυσικοί. Ερευνητές στις ΗΠΑ κατάφεραν να δημιουργήσουν αλλά και να ανιχνεύσουν μια νέα μορφή αντιύλης, η οποία ταυτόχρονα είναι το πιο σύνθετο αλλά και βαρύ «αντι-πράγμα» που έχουν εντοπίσει οι επιστήμονες μέχρι σήμερα. Τα πειράματα έγιναν στον Σχετικιστικό Επιταχυντή Βαρέων Ιόντων (Relativistic Heavy Ion Collider – RHIC) στη Νέα Υόρκη και οι ερευνητές δημιούργησαν πυρήνες αντιηλίου-4. Τα αντισωματίδια έχουν αντίθετο ηλεκτρικό φορτίο από τα σωματίδια της γνωστής μας ύλης αλλά αυτά τα σωματίδια όταν έρχονται σε επαφή με την ύλη εξαϋλώνονται για αυτό και είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστούν αλλά και να μελετηθούν. Πέρυσι στον RHIC δημιουργήθηκε ένα σωματίδιο που ονομάστηκε αντιυπερτρίτιο, που αποτελούνταν από ένα αντιπρωτόνιο, ένα αντινετρόνιο και ένα ασταθές σωματίδιο που ονομάζεται αντιλάμδα. Το αντιυπερτρίτιο ήταν μέχρι τότε το βαρύτερο γνωστό αντισωματίδιο αλλά όχι και το πιο σύνθετο που ήταν ο πυρήνας του αντιηλίου-3. Οι ερευνητές αυτή την φορά αποφάσισαν να δοκιμάσουν μια νέα μέθοδο προκαλώντας συγκρούσεις βαρέων πυρήνων όπως ο μόλυβδος και ο χρυσός, σε υψηλές ενέργειες, διαδικασία που θεωρητικώς μπορεί να οδηγήσει στην δημιουργία πλήθους νέων σωματιδίων. Η μέθοδος αποδείχτηκε εξαιρετικά αποτελεσματική αφού δημιουργήθηκε μια νέα μορφή αντιύλης η οποία είναι ταυτόχρονα και η πιο σύνθετη και η βαρύτερη μορφή αντιύλης που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Οι συγκρούσεις των πυρήνων μολύβδου και χρυσού οδήγησαν τελικά στην δημιουργία 18 πυρήνων αντιηλίου-4 που παίρνει τα σκήπτρα πολυπλοκότητας στον «αντι-μικρόκοσμο».

Στολή για τον Άρη δοκιμάζεται στην Ανταρκτική. Ολοκληρώθηκε στην Ανταρκτική η δοκιμή μιας νέας διαστημικής στολής που κατασκευάστηκε για να αντέχει σε εξαιρετικά ακραίες συνθήκες όπως αυτές που επικρατούν στον πλανήτη Άρη. Τα μέλη της αποστολής φορούσαν την στολή και πραγματοποιούσαν για μια εβδομάδα διάφορες εργασίες που θα έκαναν αν βρίσκονταν σε ένα άλλο πλανήτη όπως για παράδειγμα, συλλογή δειγμάτων εδάφους. Η δοκιμή έγινε στην βάση Marambio που ανήκει στην Αργεντινή και επιλέχθηκε ως τοποθεσία που προσομοιώνει συνθήκες ανάλογες με αυτές που επικρατούν στον Άρη με δυνατούς ανέμους και μόνιμα "σκληρό" παγωμένο έδαφος. Η στολή έχει την κωδική ονομασία NDX-1, κατασκευάστηκε με χρηματοδότηση της NASA και υπολογίζεται ότι στοίχισε 100.000 δολάρια.Επιτρέπει στον κάτοχό της να κινείται με ασφάλεια σε συνθήκες πολικού ψύχους και ανέμων η ταχύτητα των οποίων αγγίζει τα 100 χλμ/ώρα. «Είναι η πρώτη φορά που βγάζουμε την στολή από τα εργαστήρια και την δοκιμάζουμε σε πραγματικό περιβάλλον όπου επικρατούν ακραίες συνθήκες» δήλωσε στο πρακτορείο Reuters ο Πάμπλο ντε Λεόν που ειδικεύεται στην αεροδιαστημική μηχανική και είναι ο σχεδιαστής της νέας στολής. Η NDX-1 αποτελείται από 350 διαφορετικά υλικά στα οποία συμπεριλαμβάνεται το κέβλαρ, γνωστό από τα αλεξίσφαιρα γιλέκα. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης ανθρακονήματα για να περιοριστεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό το βάρος της στολής χωρίς όμως να περιοριστεί καθόλου η αντοχή της. Σύμφωνα με τον σχεδιασμό της αμερικανικής κυβέρνησης τον οποίο επιβεβαίωσε πρόσφατα ο Μπαράκ Ομπάμα, η πρώτη επανδρωμένη αποστολή στον Άρη θα σταλεί το 2030 αλλά θα παραμείνει σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη κάνοντας τις προετοιμασίες για την αμέσως επόμενη αποστολή η οποία θα προσεδαφιστεί στον Άρη. Ολοκληρώθηκε η επιχείρηση ανεβάσματος του ύψους πτήσης του ΔΔΣ. Το ευρωπαϊκό διαστημόλοιο εφοδιασμού ATV-1 Johannes Kepler αποπεράτωσε την επιχείρηση ανεβάσματος του ύψους πτήσης του ΔΔΣ. Με τη βοήθεια αυτής της επιχείρησης έχουν δημιουργηθεί βέλτιστες συνθήκες για τις συζεύξεις του Σταθμού με το ρωσικό διαστημόπλοιο Σογιούζ ΤΜΑ-21 στις 7 Απριλίου και το αμερικανικό διαστημικό λεωφορείο "Endeavour" (Εντέβορ) στις 21 Απριλίου. Η ταχύτητα πτήσης του Σταθμού αυξήθηκε κατά 2 και πάνω μέτρα το δευτερόλεπτο και το κατά μέσον όρον ύψος της τροχιάς του ανεβάστηκε σχεδόν κατά 4 χιλιόμετρα. Κατι ακομα για την προηγουμενη δημοσιευση για το Βραβείο στον «Ικαρομένιππο», την πρωτότυπη κατασκευή σε μέγεθος αναψυκτικού από το 3ο Λύκειο Μυτιλήνης. Ικαρομένιππος ή Υπερνέφελος, Λουκιανός ο Σαμοσατεύς, 120 - μεταξύ 180 και 192 μχ Απο kkokkolis-Σελ.272-(Μεσον Σελίδας) http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=12092&start=4065

Συγχωνεύτηκαν δύο άστρα καθώς πλησίασαν οι τροχιές τους. Για τους αστροφυσικούς, η φράση "και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν" πήρε ένα εντελώς νέο νόημα, μετά την άμεση παρατήρηση – για πρώτη φορά – της τελικής συγχώνευσης δύο άστρων, τα οποία βρίσκονταν σε τροχιά το ένα γύρω από το άλλο και μάλιστα πολύ κοντά. Τα δύο άστρα, που έχουν ονομαστεί V1309 Sco, ανακαλύφθηκαν το 2008 όταν ξέσπασε μια πολύ λαμπρή έκλαμψη. Οι αστρονόμοι είχαν προτείνει διάφορες εξηγήσεις για την έκρηξη αυτή από τότε, χωρίς όμως να υπάρχει συναίνεση για το τι ήταν. Οι ειδικοί είχαν προτείνει εδώ και δεκαετίες ότι τέτοια άστρα – που περιστρέφονται τόσο κοντά το ένα στο άλλο που τα εξωτερικά στρώματά τους πρακτικά εφάπτονται – θα πρέπει τελικά να αναμιχθούν. Μια νέα εργασία, από τον Romuald Tylenda του Αστρονομικού Κέντρου “Νικόλαος Κοπέρνικος” στην Πολωνία, κατάφεραν να απεικονίσουν τα δύο άστρα επί τω έργω. Ο ισχυρισμός των ερευνητών της αλίευσης των άστρων επί τω έργω “είναι συναρπαστικό," λέει ο Robert Williams του Ινστιτούτου Επιστήμης Διαστημικών Τηλεσκοπίων στη Βαλτιμόρη, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη. Τα αποτελέσματα, που πρόκειται να εμφανιστούν στο περιοδικό Αστρονομία & Αστροφυσική, προστίθεται σε προηγούμενες εργασίες του Williams για το ζεύγος των άστρων, που ονομάζεται V1309 Scorpii. Το διπλό σύστημα V1309 Sco ανακαλύφθηκε το 2008, όταν ξέσπασε μια λαμπρή έκλαμψη. Οι αστρονόμοι είχαν προτείνει διάφορες εξηγήσεις για την έκρηξη από τότε, χωρίς την επίτευξη κάποιας συναίνεσης τους, για την αιτία. Οι Πολωνοί ερευνητές βρήκαν ότι η λάμψη από το V1309 Sco ήταν αρχικά ένας διπλός αστέρας σε στενή επαφή, που η περίοδος περιστροφής τους ήταν μόνο 1,4 ημέρες. Όμως, ο Tylenda είχε – με ένα τηλεσκόπιο στην Βαρσοβία – κατά τύχη ερευνήσει την ίδια περιοχή για αρκετά χρόνια. Μελετώντας τις φωτογραφίες που λήφθηκαν από το 2002 ανακάλυψε μεταβολές στη φωτεινότητα που αποδεικνύουν ότι ο V1309 αρχικά ήταν ένας διπλός αστέρας σε επαφή. Με την πάροδο του χρόνου, αυτή η περίοδος μειώθηκε καθώς τα αέρια εξωτερικά στρώματα των άστρων ενώθηκαν μαζί σε ένα και μόνο αέριο στρώμα. Κάποια στιγμή ο Tylenda είδε την λαμπρότητα του άστρου να αυξήθηκε κατά έναν παράγοντα 300 μέσα σε 10 μέρες. Τον Αύγουστο του 2008 έγινε μια μεγάλη έκλαμψη όταν οι πυρήνες των άστρων συνενώθηκαν οπότε η λαμπρότητα αυξήθηκε ταχύτατα. Έτσι, το αντικείμενο αυτό έγινε 30.000 λαμπρότερο από τον ήλιο καθώς η ενέργεια διαχεόταν από το κέντρο προς τα έξω, για να επιστρέψει στην αρχική του λαμπρότητα μετά από μερικούς μήνες. Εν συντομία Επιστήμονες παρατήρησαν άμεσα, για πρώτη φορά, τη συγχώνευση δύο άστρων που στρέφονταν πολύ κοντά το ένα γύρω από το άλλο Όταν οι πυρήνες των άστρων συγχωνεύτηκαν, τα δύο άστρα μαζί εμφανίστηκαν να είναι 10.000 φορές πιο λαμπρά από την αρχική φωτεινότητά τους και πάνω από 30.000 φορές φωτεινότερα από τον ήλιο. Η ανακάλυψη αυτή θα μπορούσε να εξηγήσει κι άλλες παρόμοιες εκρήξεις που παρατηρήθηκαν από τους αστρονόμους.

Πιο κοντά στους κβαντικούς υπολογιστές.Μια νέα επαναστατική τεχνική οδήγησε στην δημιουργία ενός τσιπ με κβαντικές ιδιότητες. Ενα σημαντικό βήμα στην προσπάθεια δημιουργίας κβαντικών υπολογιστών πραγματοποίησαν ερευνητές στις ΗΠΑ κατασκευάζοντας έναν επεξεργαστή που λειτουργεί με αρχές της κβαντομηχανικής. Στους σημερινούς υπολογιστές η μονάδα πληροφορίας είναι το bit, το οποίο λαμβάνει τιμές είτε «0» είτε «1» και οι πληροφορίες αποθηκεύονται ως συνδυασμοί των δύο αυτών ψηφίων. Στους κβαντικούς υπολογιστές το αντίστοιχο του bit είναι το κβαντικό bit, ή qubit. Χάρη σε μια κβαντική ιδιότητα που ονομάζεται υπέρθεση, το qubit μπορεί να λαμβάνει τιμές «0» ή «1» ή και τα δύο μαζί. Αυτή η ιδιότητα έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο η μνήμη και η ταχύτητα των κβαντικών υπολογιστών επιτρέποντας τους, θεωρητικά, να εκτελούν σε χρόνο dt επεξεργασίες που σήμερα χρειάζονται χρόνια για να ετκελεστούν ακόμη και από τα πιο ισχυρά συστήματα. Ένα σύστημα που διαθέτει μόλις ένα qubit είναι ικανό σύμφωνα με τους ειδικούς να συναγωνιστεί ισχυρούς συμβατικούς υπολογιστές. Όπως είναι ευνόητο, όσο περισσότερα qubits διαθέτει ένας υπολογιστής τόσο πολλαπλασιάζεται η ισχύς του αφού οι δυνατότητες επεξεργασίας του αυξάνονται εκθετικά. Η αρχιτεκτονική των qubits Ομάδα ερευνητών του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας που ασχολείται εδώ και τέσσερα χρόνια με την έρευνα γύρω από την ανάπτυξη κβαντικών υπολογιστών ανέπτυξε μια νέα επαναστατική αρχιτεκτονική κατασκευής ολοκληρωμένων κυκλωμάτων την οποία ονόμασε RezQu. Χρησιμοποιώντας αυτή την αρχιτεκτονική οι ερευνητές κατάφεραν να κατασκευάσουν ένα τσιπάκι που διαθέτει 9 qubits! Οι εκπρόσωποι της ερευνητικής ομάδας παρουσίασαν την τεχνική τους σε συνέδριο της Αμερικανικής Ένωσης Φυσικής και ανέφεραν ότι συνεχίζουν την προσπάθεια τους με στόχο πλέον να κατασκευάσουν έναν επεξεργαστή με 10 qubits. Αν και η έρευνα στον τομέα της κβαντομηχανικής έχει κάνει άλματα προόδου τα τελευταία χρόνια οι ειδικοί εκτιμούν ότι χρειάζεται ακόμη μεγάλη προσπάθεια ώσπου να επιτευχθεί η κατασκευή ενός κβαντικού υπολογιστή και ότι ενδέχεται να περάσουν ακόμη και δεκαετίες μέχρι να συμβεί κάτι τέτοιο.

Επειδή υπαρχει και μια αλλη Ελλάδα που δημιουργεί. Βραβείο στον «Ικαρομένιππο», την πρωτότυπη κατασκευή σε μέγεθος αναψυκτικού από το 3ο Λύκειο Μυτιλήνης. Εχει όλα τα βασικά συστήματα ενός κανονικού δορυφόρου. Εκτοξεύθηκε τον περασμένο Αύγουστο με υπερηχητικό πύραυλο σε ύψος 1.000 μέτρων και στη συνέχεια κατέβηκε στη Γη με τη βοήθεια αλεξίπτωτου. Κι όμως, ο συγκεκριμένος δορυφόρος έχει διαστάσεις ενός αναψυκτικού και βάρος 350 γραμμαρίων. Κατασκευαστής του δεν είναι η NASA αλλά 10 μαθητές του 3ου Λυκείου Μυτιλήνης. Μέσα σε πέντε μέρες – τόσο χρόνο είχαν μέχρι να λήξει η προθεσμία υποβολής αιτήσεων στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (ESA) – οι μαθητές αλλά και ο καθηγητής Φυσικής του σχολείου, Γιώργος Κοντέλλης, κατάφεραν να φτιάξουν το προσχέδιο για τον «Ικαρομένιππο», τον εκπαιδευτικό δορυφόρο. Για δύο ώρες μετά το τέλος του μαθήματος η νεανική ομάδα... ρομποτικής δούλευε με πυρετώδεις ρυθμούς, προκειμένου να είναι έτοιμος ο μικρών διαστάσεων δορυφόρος. Επρεπε, άλλωστε, να κάνουν τον μικροεπεξεργαστή, την πλακέτα αισθητήρων, τον πομπό και το GPS, τα βασικά, δηλαδή, συστήματα του δορυφόρου, να δουλέψουν. Τελικά, η εκτόξευση έγινε με επιτυχία στη Νορβηγία, πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο, και ο «Ικαρομένιππος» κατάφερε να προσγειωθεί, έχοντας φέρει πίσω στους νεαρούς ερευνητές τα δεδομένα που κατέγραψε. «Κατά τη διάρκεια της καθόδου, λοιπόν, κατέγραψε πληροφορίες για την ατμοσφαιρική πίεση, τη θερμοκρασία του αέρα αλλά και το στίγμα του δορυφόρου – πληροφορίες που μελέτησαν και ανέλυσαν τα παιδιά στο κέντρο εδάφους που είχε στηθεί», λέει στα «ΝΕΑ» ο Γιώργος Κοντέλλης. Ο «Ικαρομένιππος» δεν κατάφερε μόνο να κάνει μία επιτυχημένη εκτόξευση πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο αλλά και να διακριθεί στον φετινό Πανελλήνιο διαγωνισμό Πρωτοπόρων Εκπαιδευτικών της Microsoft. Μάλιστα, μαζί με άλλα δύο εκπαιδευτικά πρότζεκτ θα εκπροσωπήσουν αυτήν τη βδομάδα την Ελλάδα στον πανευρωπαϊκό διαγωνισμό στη Μόσχα. Η ανάδειξη καινοτόμων μεθόδων διδασκαλίας με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών, όπως είναι και ο εκπαιδευτικός δορυφόρος του 3ου Λυκείου της Μυτιλήνης, βρέθηκαν στο επίκεντρο του 1ου Φόρουμ Πρωτοπόρου Εκπαίδευσης με θέμα «Καινοτομία στην Εκπαίδευση: Ο ρόλος των Νέων Τεχνολογιών» που διοργάνωσε η Microsoft το Σάββατο. «Πιστεύουμε ότι η εποικοδομητική αξιοποίηση της τεχνολογίας μπορεί πραγματικά να συμβάλει στην αναβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης και αυτό διαπιστώνουμε κάθε χρόνο, βλέποντας ιδιαίτερα αξιόλογες προσπάθειες ελλήνων εκπαιδευτικών σε αυτόν τον τομέα», τόνισε ο διευθύνων σύμβουλος της Microsoft Ελλάς, Ernst - Jan Stigter. Σημειώνεται πως ο διαγωνισμός Πρωτοπόρων Εκπαιδευτικών πραγματοποιείται στη χώρα ας από το 2004, με περίπου 120 συμμετοχές κάθε χρόνο. Μάλιστα, το 30% των συμμετεχόντων εκπαιδευτικών είναι από σχολεία της Αττικής, ενώ δυναμικό «παρών» δίνουν κάθε χρόνο τα σχολεία της περιφέρειας. Οπως επεσήμανε η Ελενα Ζαγλαρίδου, υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων της Microsoft Ελλάς, στόχος της εταιρείας είναι να βοηθηθούν μαθητές και εκπαιδευτικοί μέσα από την εξάπλωση νέων τεχνολογικών δράσεων. Οι τηλεδιασκέψεις και το «ράλι» της μάθησης Είναι η πιο πολυπληθής ομάδα εκπαιδευτικών που βραβεύθηκε φέτος: 12 δάσκαλοι από πέντε σχολεία της Κρήτης, της Αίγινας και της Αθήνας (1ο Δημοτικό Αίγινας, 3ο Δημοτικό Κισσάμου, Δημοτικό Σχολείο Διοικητικής Μέριμνας Ναυτικού Ναυστάθμου Κρήτης, 7ο Δημοτικό Παλαιού Φαλήρου, Δημοτικό Σχολείο Λεοντείου Λυκείου Πατησίων) κατάφεραν να μειώσουν τις αποστάσεις και να ενθαρρύνουν τα παιδιά του δημοτικού να συνεργαστούν με συνομηλίκους τους χιλιόμετρα μακριά. Κι αυτό έγινε μέσα από ένα πρόγραμμα διαδραστικών τηλεδιασκέψεων. «Μαθητές που προέρχονται από διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές και πολιτισμικά περιβάλλοντα κλήθηκαν να συνεργαστούν, να ανταλλάξουν απόψεις και εμπειρίες και να δημιουργήσουν παρουσιάσεις», λέει η Ευαγγελία Μανούσου από το 7ο Δημοτικό Παλαιού Φαλήρου, η οποία μαζί με τον συνάδερφό της από το Δημοτικό Σχολείο του Λεοντείου Λυκείου Πατησίων Γιώργο Φιλιππούση θα εκπροσωπήσουν τη 12μελή ομάδα στη Μόσχα. Με τη γνώση στο... τιμόνι. Πόσο διασκεδαστικό θα ήταν αν μπορούσαν οι μαθητές να τρέχουν ράλι στον υπολογιστή, απαντώντας, όμως, σωστά στις ερωτήσεις του εκπαιδευτικού; Την απάντηση δίνουν μαθητές του Επαγγελματικού Λυκείου Λιβαδειάς, οι οποίοι μαζί με τον καθηγητή τους κατασκεύασαν ένα διαδραστικό παιχνίδι με εικονικά τηλεκατευθυνόμενα οχήματα. «Με αυτόν τον τρόπο στόχος μας ήταν να ενισχύσουμε το ενδιαφέρον των μαθητών μέσα στην τάξη και το εντυπωσιακό είναι ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε όλα τα μαθήματα και όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες», εξηγεί ο καθηγητής του σχολείου Κωνσταντίνος Καλοβρέκτης. 8 εκατ. εκπαιδευτικοί σε 114 χώρες έχουν υιοθετήσει τις νέες τεχνολογίες στο μάθημά τους μέσω του προγράμματος της Microsoft «Συνεργάτες στη μάθηση». Περισσότεροι από 190 εκατ. μαθητές έχουν ωφεληθεί από τα πλεονεκτήματα του προγράμματος 120 είναι κάθε χρόνο οι συμμετοχές στον διαγωνισμό Πρωτοπόρων Εκπαιδευτικών που πραγματοποιείται από το 2004 στη χώρα μας. Το 30% προέρχεται από σχολεία της Αττικής και το 70% από την περιφέρεια. Στις φωτογραφίες Γιωργος Κοντελλης,Κωνστ.Καλοβρεχτης και Τεχνικο Λυκειο Λειβαδιας.

Το Messenger σε τροχιά γύρω από τον Ερμή. Την Παρασκευή το διαστημόπλοιο Messenger της NASA θα αποτελέσει το πρώτο μη επανδρωμένο ερευνητικό σκάφος που θα τεθεί σε τροχιά γύρω από τον Ερμή. Η αποστολή του θα διαρκέσει ένα χρόνο και έχει διπλό στόχο. Θα προσπαθήσει να εξακριβώσει γιατί ο γειτονικός μας πλανήτης είναι ο πυκνότερος στο ηλιακό μας σύστημα και θα διερευνήσει την ενδεχόμενη ύπαρξη πάγου μέσα στους σκοτεινούς κρατήρες που βρίσκονται στους πόλους του. Το Messenger, το οποίο εκτοξεύθηκε το 2004, έχει περάσει ως τώρα τρεις φορές κοντά από τον Ερμή ακολουθώντας μια πορεία που έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε, σταδιακά, να το θέσει σε τροχιά γύρω του. Εχοντας βρεθεί πλέον στην κατάλληλη απόσταση, τη νύχτα της Πέμπτης προς Παρασκευή, στις 2:45 π.μ., το διαστημόπλοιο θα αρχίσει να επιβραδύνει την πορεία του και θα αφεθεί να παρασυρθεί από την βαρύτητα του πλανήτη. Ετσι θα τεθεί σε τροχιά γύρω του σε μια επιμήκη ελλειπτική πορεία με περίοδο 12 ωρών. Σύμφωνα με τους προγραμματισμούς των ειδικών θα περνάει σε απόσταση 200 χιλ. από την επιφάνεια του Ερμή στο κοντινότερο σημείο της και σε απόσταση 15.000 χιλ. στο πιο μακρινό. Η πρώτη εξερεύνηση Αν όλα συμβούν σύμφωνα με το πρόγραμμα το Messenger θα αρχίσει να στέλνει ξανά τις εικόνες του το νωρίτερο σε μια εβδομάδα. Αυτό γιατί, για λόγους ασφαλείας, θα πρέπει να παραμείνει για ένα διάστημα εκτός λειτουργίας. Όπως εξήγησαν οι επιστήμονες που ηγούνται της αποστολής, στη μέχρι τώρα διαδρομή του το διαστημόπλοιο έχει βρεθεί στην κατάλληλη απόσταση από τον Ηλιο ώστε να «δοκιμαστεί» στην ακτινοβολία του, τώρα όμως θα δεχθεί επί πλέον τη θερμότητα που εκπέμπεται από την επιφάνεια του πλανήτη, οπότε για να περιοριστούν οι ενδεχόμενοι κίνδυνοι και να παραταθεί η διάρκεια ζωής του θα πρέπει να εκτεθεί στις νέες συνθήκες χωρίς να λειτουργεί. Το μοναδικό άλλο διαστημικό ερευνητικό σκάφος που έχει «επισκεφτεί» από απόσταση τον Ερμή ήταν το Mariner 10 της NASA το οποίο είχε περάσει τρεις φορές από κοντά του το 1974 και το 1975. «Ο Ερμής είναι ένας σχετικά ανεξερεύνητος πλανήτης, αν λάβει κανείς υπ’ όψη πόσο κοντά μας βρίσκεται στο ηλιακό σύστημα» δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου ο επικεφαλής ερευνητής του προγράμματος Σον Σόλομον του Ιδρύματος Κάρνεγκι της Ουάσινγκτον προαναγγέλλοντας την έναρξη της αποστολής που αναμένεται να ανατρέψει αυτά τα δεδομένα. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της NASA η πρώτη εικόνα που θα «τραβήξει» ο Messenger από θέση τροχιάς θα δημοσιευτεί στις 29 Μαρτίου. Λέιζερ στα διαστημικά σκουπίδια. Τα διαστημικά σκουπίδια δεν βρίσκονται μεν στην αυλή μας ώστε να τα βλέπουμε καθημερινά, αποτελούν όμως ένα σημαντικό και δυσεπίλυτο πρόβλημα για το εξωτερικό περιβάλλον του πλανήτη μας. Αμερικανοί ερευνητές παρουσίασαν τώρα μια πιθανή λύση. Προτείνουν τη χρήση ενός επίγειου, μέσης ισχύος λέιζερ το οποίο θα τα εκτρέπει από την πορεία τους. Αν και υποστηρίζουν ότι με τον τρόπο αυτό θα αποφεύγονται οι συγκρούσεις, η χρήση επίγειων λέιζερ στο Διάστημα συναντά αντιδράσεις καθώς ορισμένοι εκφράζουν ανησυχίες ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως όπλο εναντίον «εχθρικών» δορυφόρων. Σκουπίδια σε τροχιά Τα συντρίμμια από διαστημικά σκάφη και δορυφόρους που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Γη αποτελούν ένα διογκούμενο πρόβλημα. Μέχρι πρόσφατα οι ειδικοί το υποτιμούσαν, θεωρώντας ότι το Διάστημα είναι αρκετά μεγάλο ώστε να «καταπίνει» τα διαστημικά σκουπίδια απομακρύνοντάς τα και αποφεύγοντας τις συγκρούσεις. Η αντίληψη αυτή διαψεύστηκε όμως πλήρως πριν από δυο χρόνια, όταν ένας λειτουργικός δορυφόρος της εταιρείας Iridium συγκρούστηκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα με τα υπολείμματα ενός ρωσικού δορυφόρου. Αυτό το περιστατικό και μόνο δημιούργησε περισσότερα από 1.700 κομματάκια νέων σκουπιδιών ανεβάζοντας τη συνολική ποσότητά τους κατά περίπου 20% και εγείροντας ανησυχίες για ένα ενδεχόμενο «σύνδρομο του Κέσλερ». Σύμφωνα με αυτό όταν η ποσότητα των διαστημικών σκουπιδιών φθάσει ένα συγκεκριμένο επίπεδο η πιθανότητα συγκρούσεων αυξάνεται σε τέτοιο βαθμό ώστε η θέση δορυφόρων σε τροχιά γύρω από τη Γη καθίσταται απαγορευτική. «Σκούπα» ή όπλο; Η χρήση ενός επίγειου λέιζερ για την αποφυγή της σύγκρουσης των σκουπιδιών έχει συζητηθεί ξανά στο παρελθόν από τη NASA, Οι πρώτες προτάσεις προέβλεπαν τη χρήση μιας «σκούπας λέιζερ» πολλών μεγαβάτ η οποία θα εξάτμιζε τμήμα της επιφάνειάς τους για να τα εμποδίζει να προσκρούσουν στα γειτονικά τους αντικείμενα. Πολλοί είχαν ωστόσο εκφράσει αντιρρήσεις υποστηρίζοντας ότι μια τόσο ισχυρή «σκούπα» θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί για την καταστροφή ενεργών δορυφόρων άλλων χωρών. Τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο και η Κίνα έχουν κατηγορηθεί αρκετές φορές ότι αναζητούν τρόπους «διακριτικής» καταστροφής των δορυφόρων των ανταγωνιστών τους. Η νέα πρόταση, η οποία διατυπώθηκε από ομάδα ερευνητών της συνεργαζόμενης με τη NASA Πανεπιστημιακής Εταιρείας Διαστημικών Ερευνών με επικεφαλής τον Τζέιμς Μέισον και δημοσιεύτηκε στον δικτυακό τόπο arXiv, βασίζεται σε μια παραλλαγή της ιδέας του επίγειου λέιζερ. Οι εμπνευστές της υποστηρίζουν ότι η δική τους εκδοχή, η οποία δεν καταστρέφει τα σκουπίδια αλλά απλώς τα εκτρέπει από την πορεία τους, είναι μόλις λίγες φορές ισχυρότερη από την ηλιακή ακτινοβολία και δεν διαθέτει την ισχύ που απαιτείται για ένα όπλο καταστροφής. Τα σκουπίδια του Διαστήματος απειλούν τους δορυφόρους. Καλλιτεχνική απεικόνιση ESA.

Νέες μετρήσεις της σταθεράς του Hubble δίνουν ώθηση στην θεωρία της σκοτεινής ενέργειας. Αστρονόμοι χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble της NASA έχουν αποκλείσει μια εναλλακτική θεωρία για τη φύση της σκοτεινής ενέργειας, αφού υπολόγισαν ξανά τον ρυθμό διαστολής του σύμπαντος με μια πολύ μεγάλη ακρίβεια. Το σύμπαν φαίνεται να διαστέλλεται με ένα αυξανόμενο ρυθμό. Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτή εξηγείται από το γεγονός ότι το σύμπαν είναι πλημμυρισμένο με μια σκοτεινή ενέργεια, που λειτουργεί αντίθετα από την βαρύτητα. Μια εναλλακτική πρόταση στην προηγούμενη υπόθεση είναι ότι μια γιγάντια φυσαλίδα, από σχετικά άδειο χώρο πλάτους οκτώ δισεκατομμυρίων ετών φωτός, περιβάλλει την γαλαξιακή μας γειτονιά. Αν εμείς ζούσαμε κοντά στο κέντρο αυτού του κενού, θα βλέπαμε τους γαλαξίες να απομακρύνονται επιταχυνόμενα από μας, γεγονός που θα ήταν μια ψευδαίσθηση. Η υπόθεση αυτή έχει καταρριφθεί από τους αστρονόμους εξαιτίας των ακριβέστερων μετρήσεων του ρυθμού διαστολής του σύμπαντος, επικεφαλής των οποίων ήταν ο Adam Riess από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins στη Βαλτιμόρη. Οι παρατηρήσεις του Παρατηρητηρίου Hubble έγιναν από την ομάδα SHOES (Supernova Ho for the Equation of State), που εργάζεται για να βελτιώσει την ακρίβεια της σταθεράς του Hubble. Ως γνωστόν η μεγαλύτερη ακρίβεια της σταθεράς Hubble μας επιτρέπει να κατανοήσουμε την συμπεριφορά της σκοτεινής ενέργειας. Αυτές οι παρατηρήσεις βοήθησαν στον προσδιορισμό του σημερινού ρυθμού διαστολής του σύμπαντος με μια αβεβαιότητα μόλις 3,3%. Η νέα μέτρηση μείωσε το περιθώριο του σφάλματος κατά 30%, σε σχέση με την προηγούμενη καλύτερη μέτρηση της σταθεράς του Hubble που έγινε το 2009. Τα αποτελέσματα του Riess θα δημοσιευθούν την 1 Απριλίου στο “The Astrophysical Journal”. Η τιμή του ρυθμού διαστολής του σύμπαντος που μετρήθηκε είναι 73,8 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο και ανά megaparsec. Αυτό σημαίνει ότι για κάθε επιπλέον ένα εκατομμύριο parsecs (ή 3.260.000 έτη φωτός), που είναι ένας γαλαξίας από τη Γη, ο γαλαξίας φαίνεται να ταξιδεύει με ταχύτητα 73,8 χιλιομέτρων ανά δευτερόλεπτο πιο γρήγορα από εμάς. Κάθε μείωση της αβεβαιότητας του ρυθμού διαστολής του σύμπαντος μας βοηθάει στην πιο στέρεα κατανόηση των κοσμικών συστατικών του. Γνωρίζοντας την ακριβή τιμή του ρυθμού διαστολής του σύμπαντος περιορίζει κι άλλο το εύρος της ισχύος της σκοτεινής ενέργειας και βοηθά τους αστρονόμους να κάνουν με μεγαλύτερη ακρίβεια τις εκτιμήσεις τους για άλλες κοσμικές ιδιότητες, συμπεριλαμβανομένου του σχήματος του σύμπαντος και την κατάσταση των νετρίνο, τα σωματίδια φάντασμα, που υπήρχαν στο πρώιμο σύμπαν. “Με τη νέα κάμερα του Hubble μοιάζουμε στους αστυνομικούς που χρησιμοποιούν το ραντάρ για να συλλάβουν το σύμπαν για υπερβολική ταχύτητα” αστειεύεται ο Riess. “Φαίνεται ότι μάλλον η σκοτεινή ενέργεια είναι αυτή που πατάει το γκάζι” Σπάζοντας τη Φυσαλίδα Η σκοτεινή ενέργεια είναι ένα από τα μεγαλύτερα κοσμολογικά μυστήρια της σύγχρονης φυσικής. Ακόμη και ο Αλβέρτος Αϊνστάιν αναγκάστηκε να αποδεχθεί μια απωστική δύναμη, που την ονόμασε κοσμολογική σταθερά, η οποία θα εξισορροπούσε στις εξισώσεις της γενικής σχετικότητας την βαρύτητα και θα κρατούσε το σύμπαν σταθερό, όπως ήξεραν τότε ότι ήταν το σύμπαν οι επιστήμονες. Κατάλαβε όμως γρήγορα το λάθος του λέγοντας μάλιστα ότι ήταν το μεγαλύτερο σφάλμα της ζωής του, όταν ο αστρονόμος Edwin Hubble ανακάλυψε το 1929 ότι το σύμπαν διαστέλλεται. Μέχρι όμως το 1998 δεν υπήρχαν στοιχεία για την σκοτεινή ενέργεια, ώσπου το 1998 οι παρατηρήσεις δύο ερευνητικών ομάδων (η μία ομάδα είχε με επικεφαλής τον Riess) την ανακάλυψαν. Η ιδέα της σκοτεινής ενέργειας ήταν τόσο περίεργη, που πολλοί επιστήμονες άρχισαν να προτείνουν άλλες περίεργες ερμηνείες, συμπεριλαμβανομένης και της θεωρίας της κοσμικής “φυσαλίδας”. Σε αυτή τη θεωρία, η φυσαλίδα με μια πολύ μικρή πυκνότητα διαστέλλεται γρηγορότερα από όσο άλλες περιοχές του σύμπαντος, που περιέχουν πολύ περισσότερη ύλη. Για έναν παρατηρητή στο εσωτερικό της φυσαλίδας, αυτή η διαστολή του σύμπαντος φαίνεται σαν να προκαλείται από μια δύναμη, σαν ένα είδος σκοτεινής ενέργειας, Η θεωρία της φυσαλίδας απαιτεί ο ρυθμός διαστολής του σύμπαντος είναι πολύ πιο αργός, από όσο υπολογίζουν οι αστρονόμοι, κάπου 60 με 65 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο και ανά μέγαπαρσέκ. Με τη μείωση της αβεβαιότητας στην τιμής της σταθεράς του Hubble στο 3,3%, αναφέρει ο Riess ότι αποκλείεται η τιμή να φτάσει στο παραπάνω νούμερο. Οι υποστηρικτές της θεωρίας των φυσαλίδων δέχονται ότι ο ρυθμός διαστολής στο τοπικό σύμπαν είναι υψηλότερος σε σχέση με τις πιο απομακρυσμένες περιοχές. Αλλά αντί να δεχτούν ότι ο ρυθμός της διαστολής έχει αυξηθεί με τον χρόνο, προτείνουν ότι η τοπική μας κοσμική γειτονιά τυχαίνει να περιέχει λιγότερη ύλη από τον μέσο όρο. Μέσα σε αυτό λοιπόν το "κενό", ο ρυθμός διαστολής είναι υψηλότερος από ό,τι μακριά μας, επειδή υπάρχει λιγότερη βαρύτητα για να επιβραδύνει το σύμπαν. “Το πιο δύσκολο κομμάτι αυτής της θεωρίας της φυσαλίδας ήταν ότι έπρεπε να αποδείξουμε ότι ζούμε πολύ κοντά στο κέντρο αυτής της κενής περιοχής του χώρου”, εξήγησε ο Lucas Macri συνεργάτης του Riess. “Αυτό όμως έχει μια πιθανότητα να συμβαίνει περίπου μία στο εκατομμύριο. Αλλά επειδή ξέρουμε ότι κάτι παράξενο κάνει το σύμπαν να επιταχύνεται είναι καλύτερα να αφήσουμε τα δεδομένα να είναι ο οδηγός μας”. Η χρησιμοποίηση των άστρων σαν μέτρα (δείκτες) κοσμικών αποστάσεων για τη μέτρηση του ρυθμού διαστολής του σύμπαντος είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Αρχικά η ομάδα του Riess έπρεπε πρώτα να προσδιορίσει τις ακριβείς αποστάσεις των γαλαξιών που βρίσκονται κοντά και μακριά από τη Γη. Η ομάδα σύγκρινε εκείνες τις αποστάσεις με την ταχύτητα που απομακρύνονται οι γαλαξίες εξ αιτίας της διαστολής του χώρου. Χρησιμοποίησαν αυτές τις δύο τιμές για να υπολογίσουν την σταθερά του Hubble. Η τελευταία συσχετίζει την ταχύτητα που απομακρύνονται οι γαλαξίες από μας, με την απόσταση τους από τον Γαλαξία. Επειδή οι αστρονόμοι δεν μπορούν να μετρήσουν απευθείας τις αποστάσεις των γαλαξιών, χρησιμοποιούν έμμεσα τη λαμπρότητα κάποιων άστρων ή άλλων αντικειμένων σαν κοσμικούς δείκτες των αποστάσεων. Αυτά είναι αντικείμενα με μία εγγενή λαμπρότητα, λαμπρότητα που δεν εξασθενίζει το φως τους με την απόσταση, την ατμοσφαιρική ή την αστρική σκόνη. Γι αυτό και οι αποστάσεις τους μαζί με την φαινομένη λαμπρότητα τους μπορεί να μας δείξουν την αληθινή ή απόλυτη λαμπρότητα τους. Οι πιο αξιόπιστοι κοσμικοί δείκτες για τις κοντινές αποστάσεις είναι οι μεταβλητοί Κηφείδες. Άστρα που η λαμπρότητα τους αυξομειώνεται περιοδικά. Αλλά οι Κηφείδες μπορούν να ανιχνευτούν μόνο στον Γαλαξία μας (λόγω της αμυδρότητας τους) κι όχι στους πιο απομακρυσμένους γαλαξίες. Για να υπολογίσει μακρινές αποστάσεις η ομάδα του Riess χρησιμοποίησε μια ειδική κατηγορία άστρων που εκρήγνυνται, τα σουπερνόβα Ia. Αυτές οι αστρικές εκρήξεις λάμπουν τόσο πολύ που μπορούμε να τις δούμε και στα πιο απομακρυσμένα σημεία του σύμπαντος. Συγκρίνοντας την φαινόμενη λαμπρότητα των σουπερνόβα la με την αντίστοιχη των παλλόμενων Κηφείδων, οι αστρονόμοι μπορούν να προσδιορίσουν με ακρίβεια την απόλυτη λαμπρότητά τους και ως εκ τούτου να υπολογίσουν την απόστασή των σουπερνόβα τύπου Ia από τη Γη. Χρησιμοποιώντας την πολύ καλή ευκρίνεια της νέας κάμερας του Hubble (WFC3) για να μελετήσουν περισσότερα άστρα στο ορατό αλλά και υπέρυθρο φως, κατόρθωσαν να μειώσουν τα συστηματικά σφάλματα που προέκυπταν από τις συγκρίσεις των μετρήσεων από διαφορετικά τηλεσκόπια. Οι αστρονόμοι ελπίζουν το Hubble να συνεχίσει τις μετρήσεις του ώστε να μειώσουν την αβεβαιότητα στην σταθερά του Hubble ακόμα περισσότερο, στο μισό της σημερινής της τιμής, οπότε να κατανοήσουμε καλύτερα ιδιότητες της σκοτεινής ενέργειας.

Μικρές ειδήσεις. Προσγειώθηκε το διαστημόπλοιο Σογιούζ. Το ρωσικό διαστημικό σκάφος Soyuz TMA-M, με δύο Ρώσους κοσμοναύτες και έναν Αμερικανό αστροναύτη, από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS), προσγειώθηκε την Τετάρτη στην καθορισμένη περιοχή στο Καζακστάν, όπως ανέφερε το Κέντρο Ελέγχου της Αποστολής. Η προσγείωση του διαστημόπλοιου πραγματοποιήθηκε στις 9:45 π.μ. και σε αυτό επέβαιναν ο Αμερικανός αστροναύτης Σκοτ Κέλι και οι Ρώσοι κοσμοναύτες Ολεγκ Σκριπότσκα και Αλεξάντερ Καλέρι. Η Ροσκόσμος και η ΝΑΣΑ παρέτειναν την ισχύ του συμβολαίου τους. Η ρωσική Διαστημική Υπηρεσία(Ροσκόσμος) και η Εθνική Υπηρεσία Αεροναυτικής και Εξερεύνησης του Διαστημικού χώρου (ΝΑΣΑ) παρέτειναν ως το 2016 την ισχύ του συμβολαίου τους για την μεταφορά των Αμερικανών Αστροναυτών στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Οι ΗΠΑ αγόρασαν 12 θέσεις σε ρωσικά διαστημόπλοια Σογιούζ με 753 εκατομμύρια δολάρια. Φέτος λήγει το πρόγραμμα της ΝΑΣΑ Space Shuttle και τον Αύγουστο κιόλας τα διαστημικά λεωφορεία θα σταλούν σε μουσείο. Ως την εμφάνιση νέων επανδρωμένων διαστημοπλοίων οι Αμερικανοί θα πετούν με ρωσικά Σογιούζ. Η προηγούμενη συμφωνία ανάμεσα στη NASA και τη ρωσική υπηρεσία Roscosmos προέβλεπε μικρότερη χρέωση, περίπου 56 εκατομμύρια δολάρια ανά αστροναύτη. Το νέο συμβόλαιο, το οποίο αφορά τη διετία 2014-2016, ανεβάζει την τιμή λόγω του πληθωρισμού στη Ρωσία. Για τη διετία 2014-2016, η NASA θα πληρώσει συνολικά 753 εκατομμύρια δολάρια. Έξι Αμερικανοί αστροναύτες θα ταξιδέψουν στον ISS το 2014 και ακόμα έξι το 2015. Καθένας θα παραμείνει στο σταθμό για έξι μήνες και ο τελευταίος θα επιστρέψει το 2016. Εκτός από τα Soyuz, η Ρωσία στέλνει στον ISS τα μη επανδρωμένα σκάφη Progress, τα οποία ανεφοδιάζουν το σταθμό μαζί με ιαπωνικά και ευρωπαϊκά ρομποτικά φορτηγά. Στο μέλλον, η NASΑ θα αναθέσει τις αποστολές ανεφοδιασμού σε μη επανδρωμένα σκάφη που αναπτύσσουν Αμερικανικές εταιρείες. Η ιδιωτική πρωτοβουλία στο Διάστημα θα επεκταθεί αργότερα και στις μεταφορές πληρωμάτων.(Μεγαλο λαθος Ομπαμα). Η επόμενη εκτόξευση Soyuz με προορισμό τον ISS προγραμματιζόταν για τις 30 Μαρτίου, και θα συνδυαζόταν με τους εορτασμούς για τα 50 χρόνια από την ιστορική πτήση του Γιούρι Γκαγκάριν, την πρώτη επανδρωμένη πτήση στο Διάστημα.Η εκτόξευση τελικά αναβλήθηκε λόγω τεχνικών προβλημάτων. Εικονικό Μουσείο Κοσμοναυτικής λειτουργεί στο Διαδίκτυο. Η παρουσίαση του Εικονικού Μουσείου Κοσμοναυτικής, που ιδρύθηκε στα πλαίσια των γιορταστικών εκδηλώσεων για τα 50-χρονα της πτήσης στο διάστημα του Γιούρι Γκαγκάριν, πραγματοποιήθηκε στην πόλη Κορολιόφ στα περίχωρα της Μόσχας. Τη σχετική είδηση ανακοίνωσε η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Διαστήματος - Ρωσκόσμος. Στο σχέδιο συμμετέχουν περίπου 20 χιλιάδες άτομα από 70 χώρες. Το Εικονικό Μουσείο θα αποτελείται από τα τμήματα – «Μουσείο διαστημικής φαντασίας», «Το διάστημα για τα πιό μικρά» και άλλα. Στο τμήμα «Μουσείο διαστημικής ζωγραφικής» πολύ σύντομα θα αναρτηθούν τα χίλια καλύτερα σκίτσα, που επιλέχτηκαν από 10 χιλιάδες έργα από πάνω από 30 χώρες του κόσμου. Προωθείται η κατάρτιση επιστημονικών τμημάτων για το μέλλον της Γης, για την αξιοποίηση της Σελήνης, του Άρη και του Σύμπαντος. Όποιος επιθυμεί μπορεί να γνωριστεί με τα εκθέματα του Μουσείου στην ιστοσελίδα http://index.virtualcosmos.ru/

Πρωτος το εγραψε ο φιλος Makis αλλα αξιζει να υπαρχει και εδω!!! Το Opportunity σε κρατήρα του Αρη Το ρομποτικό όχημα της NASA συνεχίζει την εξερεύνηση του Κόκκινου Πλανήτη. Ξεπερνώντας κάθε προσδοκία το Opportunity συνεχίζει ακαταπόνητο την εξερεύνηση του Κόκκινου Πλανήτη. Την 1η Μαρτίου έφθασε στο στόμιο του κρατήρα Σάντα Μαρία όπου και «απαθανατίστηκε» σε μια φωτογραφία που δόθηκε τώρα στη δημοσιότητα από τη NASA. Το ρομποτικό όχημα φαίνεται σαν μια γαλάζια κουκίδα στο κάτω δεξιά μέρος του στομίου του κρατήρα (με το ενδεικτικό βέλος). Τα ίχνη που έχει αφήσει φθάνοντας ως εκεί είναι επίσης ορατά ενώ γύρω από το στόμιο _ με ανοιχτά πορτοκαλί χρώματα _ μπορεί να δει κανείς τα αναβλήματα από τη σχετικά πρόσφατη πρόσκρουση που σχημάτισε τον Σάντα Μαρία. To Opportunity προσεδαφίστηκε στον Αρη το 2003 μαζί με το «δίδυμό» του Spirit. Τα δυο οχήματα αναμενόταν ότι θα είχαν πάψει να είναι λειτουργικά πολύ νωρίτερα, αλλά τελικά διέψευσαν όλες τις προβλέψεις. Το Spirit σίγησε τον περασμένο Μάρτιο, όταν μια ρόδα του «κόλλησε» στο έδαφος. Το Opportunity συνεχίζει την αποστολή του εξερευνώντας αυτή τη στιγμή αυτόν τον «φρέσκο» κρατήρα ο οποίος έχει διάμετρο περίπου 90 μέτρων. Τα στοιχεία που συλλέγει θα δώσουν πολύτιμες πληροφορίες για τον σχηματισμό του κρατήρα και τις μεταβολές που έχουν επιφέρει σε αυτόν οι αρειανές καιρικές συνθήκες και η διάβρωση. Στη συνέχεια οι ειδικοί υπολογίζουν ότι θα συνεχίσει την πορεία του προς έναν ακόμη μεγαλύτερο κρατήρα, τον Εντέβορ, ο οποίος απέχει περίπου έξι χιλιόμετρα από τον Σάντα Μαρία. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από την κάμερα του Πειράματος Απεικονιστικής Επιστήμης Υψηλής Ανάλυσης (High Resolution Imaging Science Experiment – HiRISE) που βρίσκεται στον δορυφόρο Mars Reconnaissance Orbiter. http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=14104

Η εντροπία μιας μαύρης τρύπας. Ένας εύκολος τρόπος για να καταλάβουμε τι γίνεται με την εντροπία της μαύρης τρύπας, είναι να θεωρήσουμε ότι η εντροπία παριστάνει την απώλεια της ελεύθερης ενέργειας – δηλαδή, την ενέργεια που είναι διαθέσιμη για να παράγει έργο – σε ένα σύστημα. Περιττό να πούμε, πως οτιδήποτε ρίχνετε μέσα σε μια μαύρη τρύπα δεν είναι πλέον διαθέσιμο να κάνει οποιοδήποτε έργο σε ολόκληρο τον Κόσμο. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι ρίχνοντας ένα αντικείμενο μέσα στις μαύρες τρύπες τα πάντα εξαφανίζονται. Προφανώς δεν ξέρουν ότι μερικοί φυσικοί δεν φαίνεται να συμφωνούν με αυτή την ιδέα Ο διάσημος δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής (που έχει σχέση με την εντροπία) αναφέρει ότι η θερμότητα δεν μπορεί να ρέει ελεύθερα από το ψυχρό προς το θερμό σώμα, όταν αυτά έρθουν σε επαφή – ρέει μόνο αντίστροφα. Σαν αποτέλεσμα, κάθε απομονωμένο σύστημα έρχεται τελικά σε μια κατάσταση θερμικής ισορροπίας. Ή αν θέλετε, η εντροπία ενός απομονωμένου συστήματος τείνει να αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου – φτάνοντας σε μια μέγιστη τιμή, όταν το εν λόγω σύστημα φτάσει στην κατάσταση της θερμικής ισορροπίας. Η εντροπία μπορεί να εκφραστεί με μαθηματικό τρόπο, που μάλιστα τείνει να αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου. Στη δεκαετία του εβδομήντα, ο Jacob Bekenstein ανακάλυψε ότι η εντροπία μιας μαύρης τρύπας – η οποία είναι συνώνυμη με το περιεχόμενο της πληροφορίας – είναι ανάλογη με την επιφάνεια του ορίζοντα γεγονότων της μαύρης τρύπας. Αυτή είναι μια θεωρητική επιφάνεια που κρύβει μέσα της τη μαύρη τρύπα και σηματοδοτεί το σημείο μη επιστροφής για την ύλη ή το φως που πέφτει μέσα της. Οι θεωρητικοί έχουν δείξει ότι οι μικροσκοπικοί κβαντικοί κυματισμοί στον ορίζοντα γεγονότων μπορούν να κωδικοποιήσουν τις πληροφορίες μέσα από τη μαύρη τρύπα, οπότε δεν υπάρχει καμιά μυστηριώδης απώλεια πληροφορίας, καθώς η μαύρη τρύπα εξατμίζεται. Η άποψη του ήταν ότι εάν μεταφέρετε ξαφνικά ένα σύστημα με γνωστή εντροπία πέρα από τον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας, αυτή γίνεται μη μετρήσιμη – ως εάν η εντροπία του να εξαφανίζεται. Αυτό όμως παραβιάζει τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής – δεδομένου ότι η εντροπία του συστήματος θα πρέπει στην καλύτερη περίπτωση να παραμείνει σταθερά – ή στην πιο συχνή περίπτωση να αυξηθεί – και δεν μπορεί ξαφνικά να πέφτει κατακόρυφα. Αυτή η άποψη του Bekenstein μας δίνει μια βαθιά φυσική αντίληψη: Οι 3D πληροφορίες σχετικά με το άστρο που προϋπήρχε της μαύρης τρύπας, μπορούν να κωδικοποιηθούν πλήρως στον 2D ορίζοντα της μαύρης τρύπας που έγινε μετά – παρόμοια με την 3D εικόνα ενός αντικειμένου που είναι κωδικοποιημένη σε ένα ολόγραμμα 2D. Συνεπώς, ο καλύτερος τρόπος για να χειριστούμε το θέμα αυτό είναι να αναγνωρίσουμε ότι ανεξάρτητα από την εντροπία που κατέχει ένα σύστημα, αυτή μεταφέρεται στη μαύρη τρύπα, όταν αυτό πέφτει μέσα της. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο οι μαύρες τρύπες μπορεί να θεωρηθούν ότι έχουν μια πολύ υψηλή εντροπία. Στη συνέχεια, ερχόμαστε στο θέμα της πληροφορίας. Γνωρίζουμε μια θεμελιώδης αρχή στην κβαντομηχανική η οποία προβλέπει ότι οι πληροφορίες δεν μπορούν να καταστραφούν ή να χαθούν. Όμως δεν παραβιάζεται η αρχή της διατήρησης της πληροφορίες γιατί αυτές απλά μεταφέρονται στη μαύρη τρύπα, αντί να χάνονται. Ακόμη κι αν τα αντικείμενα χάνονται για πάντα, οι πληροφορίες είναι ακόμα εκεί σε κάποια μορφή. Αλλά, υπάρχει ένα πρόβλημα, εάν σε 10100 περίπου χρόνια, η μαύρη τρύπα εξατμιστεί μέσω της ακτινοβολίας Hawking, η οποία οφείλεται στις κβαντικές διακυμάνσεις στον ορίζοντα γεγονότων, ενώ δεν έχει καμία προφανή αιτιακή σχέση με το περιεχόμενο της μαύρης τρύπας. Η ακτινοβολία Hawking: Μια κβαντική διακύμανση εγγύς του ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας παράγει ένα σωματίδιο και ένα αντισωματίδιο. Το αντισωματίδιο εισέρχεται στη μαύρη τρύπα και βεβαίως εξαϋλώνεται όταν συγκρούεται εκεί με ένα σωματίδιο. Το άλλο όμως σωματίδιο είναι ελεύθερο να ενωθεί με το υπόλοιπο σύμπαν έξω από τον ορίζοντα γεγονότων. Για έναν εξωτερικό παρατηρητή, η μαύρη τρύπα φαίνεται να έχει χάσει βάρος και να εκπέμπει ένα σωματίδιο. Με την πάροδο του χρόνου αυτή η διαδικασία θα έχει ως αποτέλεσμα την εξάτμιση της μαύρης τρύπας. Μέχρι σήμερα μπορεί να είναι αυτή η ιστορία καλή, όμως τα αποδεικτικά στοιχεία είναι μηδέν, αλλά προσέξτε το παρακάτω. Μια λύση που κερδίζει έδαφος στο πρόβλημα αυτό είναι η ολογραφική αρχή – πράγμα που σημαίνει πως ό,τι εισέρχεται στη μαύρη τρύπα αφήνει ένα αποτύπωμα στον ορίζοντα γεγονότων της – όπως οι πληροφορίες σχετικά με το περιεχόμενο της μαύρης τρύπας μπορεί να εξαχθούν από την «επιφάνεια» του ορίζοντα γεγονότων – καθώς και κάθε μεταγενέστερη ακτινοβολία Χόκινγκ επηρεάζεται σε ένα κβαντικό επίπεδο από αυτή την πληροφορία – τέτοιο που η ακτινοβολία Χόκινγκ πετυχαίνει να μεταφέρει την πληροφορία έξω από τη μαύρη τρύπα, καθώς εξατμίζεται η μαύρη τρύπα. Ο Baocheng Zhang από το Πανεπιστήμιο του Cornell έχει μια άλλη προσέγγιση υποδεικνύοντας ότι η ακτινοβολία Χόκινγκ, μέσω της κβαντικής διάνοιξης σήραγγας, μεταφέρει την εντροπία έξω από τη μαύρη τρύπα – και δεδομένου ότι η μείωση της εντροπίας σημαίνει μείωση της αβεβαιότητας – αυτό σημαίνει μια καθαρή αύξηση της πληροφορίας που βγαίνει έξω από τη μαύρη τρύπα. Έτσι η ακτινοβολία Hawking μεταφέρει όχι μόνο εντροπία, αλλά και τις πληροφορίες από τη μαύρη τρύπα. Ποιά άποψη είναι καλύτερη, δεν ξέρουμε.

Το σκάφος Cassini βρήκε ότι ο Εγκέλαδος είναι πιο θερμός και ως εκ τούτου ένας ενδιαφέρον τόπος για την αστροβιολογία. Η θερμότητα που παράγεται από τη νότια πολική περιοχή του Εγκέλαδου, ένα από τα πολλά φεγγάρια του Κρόνου, είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο πιστευόταν παλαιότερα ότι είναι δυνατό. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε η NASA μετά από μια νέα ανάλυση των δεδομένων που συλλέγονται από το διαστημικό σκάφος Κασσίνι. Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Journal of Geophysical Research. Δεδομένα από το υπέρυθρο φασματόμετρο του Cassini που λήφθηκαν από τη νότια πολική περιοχή του Εγκέλαδου, η οποία χαρακτηρίζεται από γραμμικές σχισμές, δείχνουν ότι η εσωτερική θερμική ενέργεια που παράγεται είναι περίπου 15,8 GW, ή περίπου 2,6 φορές τη μέγιστη ισχύ του συνόλου των ιαματικών πηγών της περιοχής Yellowstone, ή συγκρίσιμη με 20 σταθμούς ηλεκτρικής ενέργειας που καίνε άνθρακα . Αυτή η θερμότητα είναι δεκαπλάσια από ό,τι είχαν προβλέψει οι επιστήμονες, σύμφωνα με την Carly Howett, την επικεφαλής της έρευνας, η οποία είναι μέλος της ομάδας για το σύνθετο υπέρυθρο φασματόμετρο καθώς και ερευνήτρια στο Νοτιοδυτικό Ερευνητικό Κέντρο. "Ο μηχανισμός που μπορεί να παράγει πολύ υψηλές θερμότητες παραμένει ένα μυστήριο και αποτελεί μια πρόκληση για τα σημερινά μοντέλα που προβλέπουν την παραγωγή θερμικής ενέργειας», δήλωσε η Howett. Είναι γνωστό από το 2005 ότι η νότια πολική περιοχή του Εγκέλαδου »είναι γεωλογικά ενεργή και η δραστηριότητα επικεντρώνεται σε τέσσερις περίπου παράλληλες γραμμικές τάφρους, μήκους 130 χιλιομέτρων και πλάτους περίπου 2 χιλιόμετρα, που ανεπίσημα είναι γνωστές ως "λωρίδες της τίγρης. " Το Cassini διαπίστωσε επίσης ότι αυτές οι ρωγμές εκτινάσσουν μεγάλες ποσότητες από σωματίδια πάγου και υδρατμών συνεχώς στο διάστημα. Από αυτές τις ρωγμές διαφεύγει από το εσωτερικό του Εγκέλαδου η θερμότητα, σε υψηλές θερμοκρασίες». Μια μελέτη του 2007 προέβλεπε την εσωτερική θερμότητα του Εγκέλαδου, κυρίως εάν αυτή προέρχονται από παλιρροιακές δυνάμεις, και οι οποίες προκύπτουν από τον τροχιακό συντονισμό μεταξύ του Εγκέλαδου και της Διώνης, ένα άλλο φεγγάρι του Κρόνου. Έτσι, οι επιστήμονες την υπολόγισαν ότι δεν θα ήταν μεγαλύτερη από 1,1 γιγαβάτ κατά μέσο όρο. Η θέρμανση από την φυσική ραδιενέργεια στο εσωτερικό του Εγκέλαδου, θα προσθέσει άλλα 0,3 γιγαβάτ. Η τελευταία όμως ανάλυση χρησιμοποιεί παρατηρήσεις που έγιναν το 2008, και οι οποίες καλύπτουν όλη τη νότια πολική περιοχή. Μια πιθανή εξήγηση της υψηλής ροής θερμότητας που παρατηρείται είναι ότι η τροχιακή συσχέτιση του Εγκέλαδου με τον Κρόνο και την Διώνη, αλλάζει με το χρόνο, επιτρέποντας έτσι να υπάρχουν περίοδοι με πιο εντατική παλιρροϊκή θέρμανση, και που χωρίζονται από πιο ήρεμες περιόδους. Αυτό σημαίνει πως το Cassini μπορεί να ήταν αρκετά τυχερό ώστε να δει τον Εγκέλαδο, όταν ήταν ασυνήθιστα ενεργός. Ο νέος υψηλότερας προσδιορισμός της ροής της θερμότητας καθιστά ακόμη πιο πιθανό να υπάρχει υγρό νερό κάτω από την επιφάνεια του Εγκέλαδου, σημείωσε η Howett. Πρόσφατα, οι επιστήμονες μελέτησαν σωματίδια του πάγου που εκτινάσσονται από τα λοφία, και ανακάλυψαν ότι ορισμένα από τα σωματίδια αυτά είναι το πλούσια σε αλάτι, Αυτά είναι πιθανότατα σταγονίδια από ένα ωκεανό αλμυρού νερού που βρίσκεται σε επαφή με τον βραχώδη πυρήνα του Εγκέλαδου, που είναι πλούσιο σε ανόργανα υλικά. Η παρουσία ενός ωκεανού κάτω από την επιφάνεια, ή ίσως μια νότια πολική θάλασσα μεταξύ του εξωτερικού παγωμένου φλοιού του φεγγαριού και του βραχώδους εσωτερικού του, θα αυξήσει την δραστικότητα της παλιρροιακής θέρμανσης, επιτρέποντας έτσι μεγαλύτερες παλιρροϊκές στρεβλώσεις του κελύφους του πάγου. «Η πιθανότητα να υπάρχει υγρό νερό, μια παλιρροϊκή πηγή ενέργειας και η παρατήρηση οργανικών υλικών (πλούσιων σε άνθρακα) χημικών στα λοφία του Εγκέλαδου, κάνουν τον δορυφόρο αυτό μια περιοχή έντονου αστροβιολογικού ενδιαφέροντος”, συμπληρώνει η Howett.

Οριστική επιστροφή στη Γη για το διαστημικό λεωφορείο Discovery. Το πιο ταξιδεμένο διαστημικό σκάφος του κόσμου επέστρεψε οριστικά στη Γη το απόγευμα της Τετάρτης, έχοντας ολοκληρώσει το έργο του στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Είναι το τέλος της ιστορικής διαδρομής του Discovery, το οποίο βοήθησε να εδραιωθεί η ανθρώπινη παρουσία στο Διάστημα και επέτρεψε στους αστρονόμους να κοιτάξουν πιο μακριά στο Σύμπαν. Η διαδικασία εξόδου από τροχιά ξεκίνησε στις 13.52 ώρα Ελλάδας. Πέντε ώρες αργότερα, στις 18.57, το Discovery προσεδαφίστηκε για τελευταία φορά στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι της Φλόριντα. Στην ένθετη αριστερά, το Discovery πάνω από το Μαρόκο, όπως φωτογραφήθηκε από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό λίγο μετά την αποσύνδεσή του. Το Discovery, βάρους 100 τόνων, κάτω από έναν γαλάζιο ανέφελο ουρανό προσεδαφίστηκε με ωριαία ταχύτητα περίπου 360 χιλιομέτρων. Η επάνοδός του στη Γη, με τον «αυτόματο πιλότο», διήρκεσε περίπου 65 λεπτά. Της προσεδάφισης προηγήθηκε ένας εκκωφαντικός ήχος, που ακούστηκε ένα τρίλεπτο πριν απ' αυτήν σε όλο το κοσμοδρόμιο. Το αμερικανικό διαστημικό λεωφορείο πέταξε πάνω από την Κεντρική Αμερική και δυτικά της Κούβας και πάνω από τον Κόλπο του Μεξικού. Προκειμένου να ακινητοποιηθεί στον διάδρομο, το Discovery χρησιμοποίησε ένα αλεξίπτωτο ασπροκόκκινο. Επικεφαλής των 6 κοσμοναυτών είναι ο Στιβ Λίντσεϊ, που ανέλαβε προσωπικά από τον «αυτόματο πίλότο» να προσγειώσει το διαστημικό λεωφορείο μερικά μόνο λεπτά πριν αυτό προσεδαφιστεί, ακριβώς για να το ευθυγραμμίσει με τον διάδρομο της προσγείωσης. Η «ευθυγράμμιση» έγινε τέλεια, με μία «στροφή» 252 μοιρών. Στην τελευταία πτήση της καριέρας του, το Discovery παρέδωσε στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) μια νέα μονάδα αποθήκευσης, καθώς και το ανθρωποειδές ρομπότ R-2, το νέο μέλος του πληρώματος στο πολυεθνικό τροχιακό συγκρότημα. Μετά την απόσυρσή του, το Discovery θα γίνει έκθεμα στο Εθνικό Μουσείο Αέρος και Διαστήματος του Ιδρύματος Smithsonian στην Ουάσινγκτον. Το Endeavour και το Atlantis, τα δύο εναπομείναντα σκάφη της NASA, θα πραγματοποιήσουν από μία αποστολή το επόμενο εξάμηνο, πριν τελικά καθηλωθούν κι αυτά στο έδαφος. Οι μεταφορές πληρωμάτων από και προς τον ISS θα ανατεθούν στα ρωσικά Soyuz, ενώ τις αποστολές φορτίων θα αναλάβουν ρωσικά, ευρωπαϊκά και ιαπωνικά φορτηγά, καθώς και σκάφη αμερικανικών ιδιωτικών εταιρειών που συνεργάζονται με τη NASA. Μιλώντας λίγο μετά την προσγείωση, ο κυβερνήτης Στίβεν Λίντσεϊ είπε ότι είναι «μία γλυκόπικρη στιμή για όλους μας» και ότι ο ίδιος αισθάνεται όλο και περισσότερο θλιμμένος για τό ότι αυτή ήταν η τελευταία αποστολή του Discovery. Τους αστροναύτες υποδέχτηκε ο επικεφαλής της NASA, Τσαρλς Μπόλντεν. Οδύσσεια του Διαστήματος Όταν πέταξε για πρώτη φορά το 1984, το Discovery ήταν το τρίτο διαστημικό λεωφορείο μετά το Columbia και το Challenger. Σήμερα είναι το γηραιότερο σκάφος στο στόλο της NASA, μετά την τραγική απώλεια των προκατόχων του. Με 39 αποστολές στο ενεργητικό του, και το κοντέρ να έχει γράψει σχεδόν 241 εκατομμύρια χιλιόμετρα, το Discovery είναι το διαστημικό σκάφος με τις περισσότερες αποστολές στην ιστορία της διαστημικής εξερεύνησης. Το αποκορύφωμα της καριέρας του ήρθε τον Απρίλιο του 1990, όταν το σκάφος πέταξε στο μέγιστο ύψος των δυνατοτήτων του για να μεταφέρει σε τροχιά το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, το όργανο που άλλαξε την εικόνα του ανθρώπου για το Σύμπαν. Τον Φεβρουάριο του 1994, το Discovery έγινε το πρώτο αμερικανικό σκάφος που μετέφερε σε τροχιά έναν Ρώσο κοσμοναύτη, τον Σεργκέι Κρίκαλεφ που ταξίδεψε στον ρωσικό διαστημικό σταθμό MIR. Τον Απρίλιο του 1988, το Discovery μετέφερε τον γηραιότερο μέχρι σήμερα αστροναύτη, τον 77χρονο τότε Αμερικανό γερουσιαστή Τζον Γκλεν, ο οποίος είχε γίνει το 1962 ο πρώτος Αμερικανός σε τροχιά γύρω από τη Γη. Τον Μάιο του 1999, το σκάφος πραγματοποίησε την πρώτη πρόσδεση διαστημικού λεωφορείου στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, τον οποίο επισκέφθηκε αρκετές ακόμα φορές για να βοηθήσει στη συναρμολόγηση του. Το Discovery ήταν επίσης το σκάφος με το οποίο οι Αμερικανοί επέστρεψαν στο Διάστημα μετά την καταστροφή του Challenger το 1986 και του Columbia το 2003. Τον Οκτώβριο του 2000, ήταν το σκάφος με το οποίο πραγματοποιήθηκε η 100ή αποστολή διαστημικού λεωφορείου. Όπως όλα τα διαστημικά λεωφορεία της NASA, το Discovery προοριζόταν να πραγματοποιήσει 100 αποστολές στη διάρκεια της ζωής του. Τελικά πραγματοποίησε μόνο 39, κέρδισε όμως μια περίοπτη θέση στην ιστορία της εξερεύνησης του Διαστήματος.

H NASA διαψεύδει την ανακάλυψη εξωγήινων μικροβιακών απολιθωμάτων σε μετεωρίτες. Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση ενός ερευνητή της NASA, ότι ανακάλυψε ίχνη εξωγήινων μικροβίων σε μετεωρίτη, κορυφαίοι ειδικοί δηλώνουν ότι δεν πιστεύουν τον συνάδελφό τους και μάλιστα «ανατρίχιασαν» όταν διάβασαν τον ισχυρισμό του. Η πιθανότερη εξήγηση για τους σχηματισμούς είναι ότι προήλθαν από γήινα βακτήρια που μόλυναν τα δείγματα. Η επίμαχη μελέτη του αστροφυσικού Richard Hoover που είχε δημοσιευτεί online στο Journal of Cosmology, προσκάλεσε χιλιάδες ειδικούς να κάνουν φύλλο και φτερό τα ευρήματα. Οι συνάδελφοι του Richard Hoover δεν χρειάστηκαν πολύ για να αποκηρύξουν τη μελέτη: «Δεν υπάρχει κανείς στην επιστημονική κοινότητα, και σίγουρα κανείς στην κοινότητα που ειδικεύεται στην ανάλυση μετεωριτών, που στηρίζει αυτά τα συμπεράσματα» δήλωσε ο Καρλ Πίλτσερ, διευθυντής του Ινστιτούτου Αστροβιολογίας της NASA. Κανείς από τους δεκάδες ειδικούς που κλήθηκαν να σχολιάσουν το θέμα δεν συμφώνησε με τα προκλητικά συμπεράσματα του Hoover, ο οποίος εργάζεται στο Κέντρο Διαστημικής Πτήσης Marshall της NASA….«Το είδα και ανατρίχιασα» σχολίασε χαρακτηριστικά η Rosie Redfield, μικροβιολόγος του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας. Το Journal of Cosmology παρουσίασε τον Hoover ως «έγκριτο επιστήμονα και αστροβιολόγο με αναγνωρισμένου κύρους προσφορά στη NASA». Σύμφωνα όμως με τον διευθυντή του Ινστιτούτου Αστροβιολογίας της NASA, o Hoover είναι αστροφυσικός και όχι αστροβιολόγος. Επιπλέον, στην επίμαχη δημοσίευση εμφανιζόταν ως διδάκτορας (PhD), ωστόσο ο δικτυακός τόπος του Κέντρου Marshall, στο οποίο εργάζεται, δεν επιβεβαιώνει αυτόν τον τίτλο. Η δημοσίευση συνοδευόταν από φωτογραφίες μικροσκοπικών σχηματισμών που μοιάζουν εντυπωσιακά με τα κυανοβακτήρια, μια κατηγορία βακτηρίων που φωτοσυνθέτουν όπως τα φύκη. Σύμφωνα με την πλειονότητα των ειδικών, τα «εξωγήινα» απολιθώματα δεν μοιάζουν απλώς με γήινα βακτήρια, αλλά είναι γήινα βακτήρια που μόλυναν τα δείγματα: Οι επίμαχοι σχηματισμοί εντοπίστηκαν στο εσωτερικό τριών μετεωριτών, από τους οποίους οι δύο βρέθηκαν στη Γαλλία τον 19ο αιώνα και ο ένας στην Τανζανία το 1938. Ο Χάρι ΜακΣουίν, κορυφαίος ειδικός στους μετεωρίτες, δήλωσε ότι έχει μελετήσει έναν από τους τρεις μετεωρίτες του Χούβερ. Τον είχε βρει σε «άθλια κατάσταση» σε ένα μουσείο στο Παρίσι, και είναι σίγουρος ότι μία από τις ρωγμές που εμφανίζεται στις επίμαχες εικόνες είναι ίχνος από την υγρασία. Όπως επισήμανε ο ΜακΣουίν, ακόμα και οι βράχοι που έφεραν από τη Σελήνη οι αποστολές Apollo έχουν πλέον μολυνθεί από γήινα μικρόβια. «Πιστεύω ότι κανείς δεν πιστεύει αυτή τη θεωρία» δήλωσε ο ερευνητής. «Κανείς δεν πιστεύει ότι είναι εξωγήινα». Μετά την κατηγορηματική διάψευση, στο μικροσκόπιο μπαίνουν και οι προθέσεις των υπευθύνων του Journal of Cosmology. Το περιοδικό κινδυνεύει να σταματήσει να εκδίδεται τον Ιούνιο. Ο αρχισυντάκτης του, παραδέχτηκε εμμέσως ότι προσπάθησε να τραβήξει την προσοχή του κοινού προκειμένου να βρει αγοραστή για το περιοδικό. Ο κίνδυνος να κλείσει το περιοδικό «ήταν ένας παράγοντας» που οδήγησε στην απόφαση να δημοσιευτεί η μελέτη του Hoover, είπε.

Λίγη ιστορία για την 50η επέτειο της πτήσης του Γκαγκάριν. Διαστημικοί σκύλοι. Στις 3 Νοεμβρίου του 1957 από το κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ εκτοξεύτηκε το δεύτερο κατά σειρά σοβιετικό διαστημικό σκάφος Σπούτνικ 2, το οποίο μετέφερε τον πρώτο ζωντανό οργανισμό στο Διάστημα, τη σκυλίτσα Λάικα. Το Σπούτνικ 2 είχε σχήμα κωνικής κάψουλας μήκους 4 μέτρων και με διάμετρο βάσης 2 μέτρα. Το σκάφος είχε μερικά διαμερίσματα για επιστημονικές συσκευές, ραδιοπομπό και θάλαμο λογισμικού. Σε ένα ξεχωριστό διαμέρισμα ήταν τοποθετημένη η Λάικα. Δυστυχώς, λόγω της υπερθέρμανσης του κοντέινερ η σκυλίτσα πέθανε στις πρώτες κιόλας περιστροφές. Αυτή η είδηση εκτός από τον θαυμασμό προκάλεσε ταυτόχρονα συμπόνοια και κύμα αγανάκτησης. Την Λάικα την αποκαλούσαν ως «την πιο δασύτριχη, την πιο μοναχική και την πιο δυστυχισμένη στον κόσμο σκυλίτσα." Εξάλλου, ο θάνατος της Λάικα δεν πήγε χαμένος. Η πτήση της επιβεβαίωσε ότι το ζωντανό ον μπορεί να αντέξει τόσο στην εκτόξευση στο Διάστημα, όσο και στις συνθήκες αβαρύτητας. Τα πρώτα ζώα, που επέστρεψαν με επιτυχία από το Διάστημα στη Γη, ήταν οι σκυλίτσες Μπέλκα και Στρέλκα. Οι σκυλίτσες πέταξαν στο Διάστημα στις 19 Αυγούστου του 1960. Η πτήση τους διήρκησε πάνω από 25 ώρες. Σ’ αυτή την περίοδο το διαστημόπλοιο έκανε 17 πλήρεις περιστροφές γύρω από τη Γη. Οι σκυλίτσες άντεξαν θαυμάσια στις συνθήκες υπερφόρτωσης, μακρόχρονης αβαρύτητας, τη μετάβαση από την υπερφόρτωση στην αβαρύτητα και αντίστροφα. Το κύριο ήταν ότι επέστρεψαν στη Γη. Το διαστημικό σκάφος Σπούτνικ 5 με το οποίο πέταξαν στο Διάστημα, ήταν ουσιαστικά το πρωτότυπο του διαστημοπλοίου "Βοστόκ", με το οποίο το 1961 πραγματοποίησε την πτήση του ο Γιούρι Γκαγκάριν. Το Σπούτνικ 5 αποτελόταν από δύο τμήματα- το πιλοτήριο και το διαμέρισμα συσκευών με το εκτινασσόμενο κοντέινερ, που προοριζόταν σε περίπτωση ανάγκης για την επιστροφή στη Γη. Εκτός από τις σκυλίτσες στο κοντέινερ βρίσκονταν επίσης ποντίκια, εργαστηριακοί αρουραίοι, έντομα και φυτά. Σε όλους τους είχαν εξασφαλιστεί κανονικές συνθήκες θερμοκρασίας, πίεσης, υγρασίας, που βρίσκοναν, μάλιστα, υπό μόνιμο έλεγχο. Η κατάσταση και η συμπεριφορά των σκυλίτσων- για πρώτη φορά στην ιστορία της κοσμοναυτικής, βρίσκονταν υπό μόνιμο έλεγχο με τη βοήθεια ειδικού τηλεοπτικού συστήματος. Μετά το στρες που είχε προκληθεί από την εκτόξευση, οι σκυλίτσες συμπεριφέρονταν ήρεμα και με όρεξη έτρωγαν τα προετοιμασμένα ειδικά για την πτήση τους φαγητά. Η επιστροφή τους στη γή πέρασε με επιτυχία. Η Μπέλκα και η Στρέλκα ύστερα από το ταξίδι 700.000 χιλιομέτρων φαινόταν ακόμη καλύτερα από ό, τι ύστερα από μερικές προπονήσεις κατά την προετοιμασία τους για πτήση. Αλήθεια, η συμπεριφορά της Μπέλκα στο διάστημα κάποια στιγμή προκάλεσε ανησυχίες στους επιστήμονες. Σε σύγκριση με την Στρέλκα, η Μπέλκα ύστερα από την τέταρτη περιστροφή έγινε εξαιρετικά ανήσυχη, χτυπιόταν και προσπαθούσε να απαλλαχθεί από τα στερεώματα. Οι επιστήμονες μετά την ανάλυση των δεικτών των συσκευών αποφάσισαν να περιορίσουν την πτήση του ανθρώπου στο Διάστημα σε μάξιμουμ λιγότερες περιστροφές γύρω από τη Γή. ΄Ετσι ακριβώς η σκυλίτσα Μπέλκα προκαθόρισε ότι ο Γιούρι Γκαγκάριν θα κάνει μόνο μία περιστροφή γύρω από τη Γη. Μετά την επιστροφή τους από το Διάστημα οι σκυλίτσες έγιναν κοσμοαγάπητες. Για την Μπέλκα και τη Στρέλκα έγραφαν βιβλία, εκτύπωναν γραμματόσημα με τις απεικονίσεις τους και γύριζαν ταινίες. Εξάλλου η πρώτη ρωσική ταινία κινούμενων σχεδίων που γυρίστηκε σε 3D το 2010 ήταν αφιερωμένη στην 50η επέτειο της πτήσης των Μπέλκα και Στρέλκα. Η Μπέλκα και η Στρέλκα έζησαν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα – η πτήση στο Διάστημα δεν άσκησε καμιά ζημιά στην υγεία τους. Τα αχερωμένα ανδρείκελά τους βρίσκονται στο Μουσείο Κοσμοναυτικής στη Μόσχα. Η δόξα του Γιούρι Γκαγκάριν- του πρώτου ανθρώπου που πέταξε στο Διάστημα επισκίασε, βέβαια τον θρίαμβο της Μπέλκα και της Στρέλκα. Όμως σε ένα επίσημο γεύμα ο Γιούρι Γκαγκάριν σήκωσε το ποτήρι και είπε: « Μέχρι τώρα δεν μπορώ να καταλάβω ποιός είμαι- ο πρώτος άνθρωπος ή ο τελευταίος σκύλος». Με αυτό τον τρόπο ο πρώτος κοσμοναύτης ευχαρίστησε κάπως αστειευόμενος και κάπως σοβαρά τους τετράποδους προκατόχους του, που του άνοιξαν το δρόμο προς το Διάστημα. Τοτε και Σήμερα!!! Αποκολλήθηκε το Discovery από τον ISS για το ταξίδι της επιστροφής 07-03-2011 15:36:36 Στις 8:37 το πρωί ώρα ΗΠΑ σήμερα το διαστημικό λεωφορείο Discovery εκκίνησε τους πυραυλοκινητήρες του για τελευταία φορά για την αποκόλλησή του από τον διεθνή διαστημικό σταθμό, και την έναρξη του ταξιδιού του πίσω στη Γη και στο διαστημικό κέντρο Κένεντι. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει μια εκτεταμένη επιθεώρηση της θερμικής ασπίδας του Discovery από το πλήρωμα του διαστημικού σταθμού για να διαπιστωθεί πως όλα βαίνουν καλώς για το κρίσιμο στάδιο της επανεισόδου στην ατμόσφαιρα. Πριν το «Ντισκάβερι» ολοκλήρωσε επιχείρηση διόρθωσης της τροχιάς του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ΔΔΣ). Στο Κέντρο Διεύθυνσης Πτήσεων στα περίχωρα της Μόσχας ανακοίνωσαν ότι το μέσο ύψος της πτήσης του ΔΔΣ ανέβηκε περίπου κατά 1,75 χλμ. και σήμερα ανέρχεται περίπου στα 352,8 χλμ. Η διόρθωση της τροχιάς του Σταθμού πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια πολλαπλών βραχυπρόθεσμων λειτουργιών των κινητήρων του διαστημικού λεωφορείου «Ντισκάβερι». Η ΝΑΣΑ την Πέμπτη προσέθεσε μία ακόμα μέρα στο διαστημικό ταξίδι του Discovery, για να δώσει το χρόνο στο πλήρωμα του σκάφους, να ξεφορτώσει τις προμήθειες που μετέφερε στο ευρισκόμενο σε τροχιά, διαστημικό εργαστήριο. Έτσι τώρα το Ντισκάβερι πρόκειται να προσγειωθεί στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ, στη Φλόριντα την Τετάρτη μετά από αποστολή 15 ημερών στο Διάστημα. Με αφορμή την ιστορική αυτή στιγμή ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα συνεχάρη το πλήρωμα σε μακρά τηλεφωνική συνομιλία που είχε μαζί τους. Ωστόσο απομένουν δύο ακόμα πτήσεις των άλλων δύο διαστημικών λεωφορείων, μέσα στη χρονιά, μέχρι να αποσυρθεί για πάντα ο στόλος των 3 διαστημικών λεωφορείων. "Πρέπει να αισθάνεσαι ιδιαίτερη τιμή που είσαι ο τελευταίος κυβερνήτης του Discovery", είπε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, στον Στιβ Λίντσεϊ και τα 6 μέλη του πληρώματος αλλά και στους 6 διεθνείς αστροναύτες που ζουν εντός του Διαστημικού Σταθμού και είχαν συγκεντρωθεί για την τηλεφωνική συνομιλία. Ανάμεσα στον εξοπλισμό που μεταφέρει το διαστημικό λεωφορείο είναι και ένα ανθρωποειδές ρομπότ, γνωστό ως Ρομποναύτης 2 (R2). Ο Ομπάμα αστειευόμενος ρώτησε το πλήρωμα αν εκμεταλλεύθηκαν το ανθρωποειδές μηχάνημα βάζοντάς το να κάνει τις αγγαρείες στο σταθμό και τους προέτρεψε να το ξεπακετάρουν, λέγοντας πως " είναι αδικία για τον τύπο να έχει κάνει τόσο ταξίδι και να μην έχει βγεί από το πακέτο του ". Τώρα στο διαστημικό σταθμό επιβαίνουν έξι άτομα: Τρεις Ρώσοι, δύο Αμερικανοί και ένας Ιταλός. Ακόμη δύο αποστολές έχουν προγραμματιστεί για τον ISS με διαστημικά λεωφορεία πριν ο στόλος και των τριών αποσυρθεί οριστικά από την ενεργό δράση.

Σφαιρίδια BOK & Μαύρες τρύπες: Άραγε θα μπορούσαν να είναι κύριες κατοικίες προηγμένων εξωγήινων πολιτισμών; Αν οι τυχόν εξωγήινοι πολιτισμοί έχουν εξελιγμένες μηχανές, θα είναι πιο πιθανό να εντοπίσουμε τα σήματα από αυτές τις μηχανές, παρά τα ‘βιολογικά’ ίχνη της ζωής που τις επινόησε.«Αλλά έχοντας ψάξει για σήματα ET εδώ και 50 χρόνια και επειδή έχουμε εξελίξει αρκετά την δική μας τεχνολογία, ίσως αυτή να είναι μια καλή ένδειξη του τρόπου που επικοινωνούν οι άλλοι πολιτισμοί – εάν βεβαίως υπάρχουν εκεί έξω. Και σύμφωνα με τον επικεφαλής αστρονόμο της έρευνας SETI Seth Shostak υπάρχει εκεί έξω ένας κινούμενος στόχος, που πρέπει να ψάξουμε. Τα Σφαιρίδια Bok είναι σκοτεινά νέφη από πυκνή κοσμική σκόνη και αέριο, μέσα στα οποία σχηματίζονται νέα άστρα. Τα σφαιρίδια Bok βρίσκονται μέσα στις περιοχές με υδρογόνο H II, και έχουν μια τυπική μάζα περίπου 2 έως 50 ηλιακές μάζες. Η έκταση τους φτάνει περίπου το ένα έτος φωτός ή σχεδόν 4.5 Χ 1047 m³. Ο Shostak πιστεύει ότι μια τεχνητή ευφυής εξωγήινη ζωή πολύ πιθανό να μετανάστευε σε τόπους όπου υπήρχε άφθονη ενέργεια και ύλη – τα μόνα πράγματα που θα ενδιέφερε τις μηχανές. Αυτό σημαίνει ότι η Έρευνα για Ευφυή Ζωή (SETI) μπορεί να χρειαστεί να επικεντρώσει την προσοχή της στην περιοχή καυτών, νεαρών άστρων ή ακόμη και κοντά στα κέντρα των γαλαξιών. "Νομίζω ότι θα μπορούσαμε να ξοδέψουμε τουλάχιστον ένα μικρό ποσοστό του χρόνου μας … ψάχνοντας στις κατευθύνσεις, που δεν είναι ίσως οι πιο ελκυστικές από την άποψη της βιολογικής νοημοσύνης, αλλά ίσως εκεί μπορούν να βρίσκονται ευφυείς μηχανές." τονίζει ο Shostak. Το SETI λοιπόν θα έπρεπε να εξετάσει το ενδεχόμενο μιας επέκτασης της αναζήτησης σε γειτονιές πλούσιες σε ενέργεια και ύλη, κοντά σε θερμά άστρα, μαύρες τρύπες και άστρα νετρονίων. Οι μεγάλοι υπολογιστές επειδή παράγουν πολλή θερμότητα χρειάζονται να διατηρούνται ψυχροί, κι αυτό αποτελεί μια μείζονα πρόκληση για την σύγχρονη πληροφορική. Οι ευφυείς τώρα υπολογιστές εκεί έξω (αν υπάρχουν), θα ήταν πιθανόν να αναζητήσουν μια χαμηλή θερμοκρασία κατοικία. Τα σφαιρίδια Bok είναι ένας από τους στόχους της έρευνας για τις σκεφτόμενες προηγμένες μηχανές. Οι πυκνές περιοχές της σκόνης και του αερίου είναι πασίγνωστες για την παραγωγή πολλών αστρικών συστημάτων. Βρίσκονται σε μια θερμοκρασία περίπου 160 βαθμών Kelvin, από τις πιο ψυχρές περιοχές του διαστήματος. Σε αυτές τις ψυχρές περιοχές οι μηχανές θα είναι πιο αποτελεσματικές, γιατί οι περιοχές αυτές μπορεί να λειτουργήσουν ως τεράστιες "ψήκτρες". Ένα σφαιρίδιο Bok θα μπορούσε λοιπόν να αντιπροσωπεύει τη ζώνη Goldilocks για τις Ευφυείς Μηχανές, λέει ο Shostak. Αλλά επειδή οι μαύρες τρύπες και τα σφαιρίδια Bok δεν είναι φιλόξενα για τη ζωή όπως την ξέρουμε, δεν είναι στον προνομιακό κατάλογο των στόχων του SETI. «Οι υπολογιστές έχουν διαφορετικές ανάγκες», λέει. «Δεν έχουν κανένα εμφανή όριο για τη διάρκεια της ζωής τους και, συνεπώς, θα μπορούσαν εύκολα να κυριαρχούν πάνω στη νοημοσύνη του κόσμου. Ειδικότερα, θα μπορούσε κάλλιστα τα πρώτα τέτοια μηχανήματα να κυριαρχήσουν πλήρως στη νοημοσύνη στο γαλαξία. Ο "νικητής όπως ξέρουμε τα παίρνει όλα ". Σύμφωνα με τον Βρετανό φυσικό Stephen Wolfram, η ευφυής ζωή είναι αναπόφευκτη. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Παρά το γεγονός ότι η ευφυής ζωή είναι αναπόφευκτη, ποτέ δεν θα την βρούμε λόγω του θορύβου στα εξασθενημένα σήματα που λαμβάνουμε. Σύμφωνα με τον Wolfram, τα σήματα που μας έρχονται από το διάστημα είναι δύσκολο να τα προσδιορίσουμε αν ήταν τεχνητά ή φυσικά. Έτσι, τι πιθανότητα έχουμε ώστε να διακρίνουμε μια βασική ανακοίνωση των ΕΤ, από το ραδιοφωνικό θόρυβο του σύμπαντος; Οι δικές μας μηχανές ακόμα είναι σε μια πρωτόγονη κατάσταση. Καθώς όμως θα γίνονται πιο σύνθετες. κάποτε θα παίρνουν αποφάσεις περίπλοκες, όπως οι άνθρωποι. " Έχουμε ελάχιστες πιθανότητες, προτείνει ο ίδιος, να διακρίνουμε ένα εξωγήινο τεχνητό σήμα από ένα φυσικό ουράνιο αντικείμενο”. Αν ο Wolfram έχει δίκιο και οι εξωγήινοι είναι εκεί έξω, δεν θα είμαστε σε θέση να τους αναγνωρίσουμε – είτε τις ανακοινώσεις τους ή τα αντικείμενα τους – και βεβαίως θα μπορούσαν να είναι εδώ στο Ηλιακό Σύστημα και εμείς να μην τους έχουμε παρατηρήσει. Ο ίδιος πιστεύει ότι οι εξωγήινοι δεν θα θέλουν να ταξιδέψουν στη Γη – ή οπουδήποτε αλλού για αυτό το λόγο. Κατά την άποψη του Wolfram, τα πάντα στο σύμπαν είναι προϊόντα ενός προγράμματος ηλεκτρονικού υπολογιστή. Στην πραγματικότητα, φαντάζεται ένα αφηρημένο κυβερνο-σύμπαν, από όλα τα δυνατά προγράμματα υπολογιστών, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα. Αυτό το «υπολογιστικό σύμπαν" περιέχει τα πάντα, από το λειτουργικό σύστημα της Apple έως ένα πρόγραμμα για τη δημιουργία ενός διαστημόπλοιο που κινείται πιο γρήγορα από το φως Πιστεύει ότι ο ίδιος έχει βρει το μεγάλο μυστικό της φύσης – το πώς αυτή παράγει την πολυπλοκότητα του κόσμου, των πάντων: από μια ροδοδάφνη έως ένα ραβδωτό σπειροειδή γαλαξία, εφαρμόζοντας απλούς κανόνες ξανά και ξανά σαν ένα απλό πρόγραμμα του υπολογιστή. Ο Wolfram έφτασε σε αυτό το αξιοσημείωτο συμπέρασμα στις αρχές του 1980, όταν ανακάλυψε ότι το πιο απλό είδος ενός προγράμματος – γνωστό ως κυτταρικό αυτόματο (cellular automaton ) – μπορεί να δημιουργήσει άπειρη πολυπλοκότητα, εάν η έξοδος του τροφοδοτεί συνεχώς την είσοδο του (feedback). Ο Wolfram υποστηρίζει πως έχει βρει στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το είδος του υπολογιστικού προγράμματος που παράγει ατελείωτες πολυπλοκότητα μπορεί να υλοποιηθεί "δεν είναι μόνο τα συστήματα των βιολογικών μορίων, αλλά σε όλα τα είδη των φυσικών συστημάτων –. στα χαοτικά αέρια νέφη, στα συστήματα των υποατομικών σωματιδίων και ούτω καθεξής Καταλήγει λοιπόν στο συμπέρασμα ότι σε όλο το Σύμπαν θα ξεπηδά αυθόρμητα ζωή – αν και σίγουρα δεν είναι η ζωή όπως την ξέρουμε στη Γη. Είναι ένα θεμελιώδες χαρακτηριστικό της ύλης ".. Η ύπαρξη αυτού του υπολογιστικού σύμπαντος είναι το καθοριστικό γεγονός. Αλλά στην πραγματικότητα θα ήταν ευκολότερο και πιο αποτελεσματικό για έναν ET πολιτισμό να μείνει στο “σπίτι” του και να χρησιμοποιήσει έναν υπολογιστή για την αναζήτηση του υπολογιστικού σύμπαντος για χρήσιμα προγράμματα, αντί να προσπαθήσει να πάρει τις ίδιες πληροφορίες κυνηγώντας τους εξωγήινους, ώστε να συνομιλήσει μεταξύ των 200 δισεκατομμυρίων .περίπου άστρων στον Γαλαξία μας. «Είναι ένα απλό παιχνίδι αριθμών», τονίζει ο Wolfram. Τα πάντα δημιουργούνται από ένα πρόγραμμα υπολογιστή, “και αυτό περιλαμβάνει εσένα και εμένα”, συνεχίζει ο Wolfram. "Κάποιος στα μισά του δρόμου σε όλο τον Γαλαξία θα μπορούσε να βρει το πρόγραμμα του υπολογιστή σας και να συνομιλεί μαζί σας αυτή τη στιγμή." http://blog.physics4u.gr/?p=3123

Η μονάδα Leonardo μόνιμα πλέον στο Διαστημικού Σταθμού. Μετά από την επιτυχή εκτόξευση του την περασμένη Πέμπτη και την χωρίς προβλήματα πρόσδεση του το περασμένο Σάββατο, το διαστημικό λεωφορείο Discovery παρέδωσε χθες στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό τη μονάδα Leonardo, η οποία αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του. Η τελευταία αυτή πτήση του διαστημικού λεωφορείου Discovery σηματοδοτεί το όγδοο ταξίδι της μονάδας Leonardo προς το Σταθμό. Μονάχα που τώρα η παραμονή της θα διαρκέσει περισσότερο από προηγούμενα ταξίδια, καθώς θα προστεθεί μόνιμα στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Αρχικά είχε κατασκευαστεί για να μεταφέρει εφόδια και εξοπλισμό από και προς το Σταθμό, προσδεμένη στο Discovery. Μετά από τις τελευταίες διορθωτικές εργασίες, οι στρώσεις υλικού που προστέθηκαν στην επιφάνειά της μονάδας προσφέρουν προστασία από αντικείμενα που μπορεί προσπέσουν. Επιπλέον, η πρόσβαση στα εσωτερικά της συστήματα έχει γίνει ευκολότερη. Η μονάδα Leonardo, η οποία έχει κατασκευαστεί από την Ιταλική διαστημική υπηρεσία ASI (Αgenzia Spaziale Italiana), είχε κάνει το παρθενικό της ταξίδι το 2001, προσδεμένη και τότε στο διαστημικό λεωφορείο Discovery, μετά από συμφωνία με τη NASA (National Aeronautics and Space Administration). Το τελευταίο φορτίο που μεταφέρει περιλαμβάνει, πέρα από πληθώρα αποθηκευτικών χώρων, και μία πειραματική διάταξη. Στη μονάδα Leonardo, οι έξι αστροναύτες του Σταθμού θα μπορέσουν να διεξάγουν μία σειρά πειραμάτων φυσικής ρευστών και αντοχής υλικών, καθώς και πειράματα βιολογίας και βιοτεχνολογίας. Για την απομάκρυνση της μονάδας από το διαστημικό λεωφορείο χρησιμοποιήθηκε ο ρομποτικός βραχίωνας του Σταθμού. Τελικά τοποθετήθηκε δίπλα στη μονάδα Unity, στο τμήμα του Σταθμού που βλέπει προς τη Γη. Η πρόσδεση ολοκληρώθηκε χθες στις 16.05 CET (17.05 ώρα Ελλάδος). Το διαστημικό λεωφορείο Discovery έχει προγραμματιστεί να επιστρέψει στη Γη στις 8 Μαρτίου. Η Ρωσία σχεδιαζει για πιο πέρα από την περίγεια τροχιά. Οι επιστήμονες της Ρωσίας επεξεργάστηκαν τρία σενάρια αξιοποίησης του Ηλιακού συστήματος ως το 2050,- είπε στο ΡΣ "Η Φωνή της Ρωσίας" ο διευθυντής της ρωσικής διαστημικής Υπηρεσίας Ροσκόσμος Ανατόλι Περμίνοφ. «Τα προγράμματα αξιοποίησης του Διαστήματος, που προτείνουν οι επιστήμονες διαφέρουν ως προς τις διαστάσεις και την αξία τους, όμως όλα τους προβλέπουν τη διεύρυνση της παρουσίας του ανθρώπου στην περίγεια τροχιά και πολύ πιο πέρα απ’ αυτήν,- είπε ο Ανατόλι Περμίνοφ. - «Οι πτήσεις στη Σελήνη προβλέπεται να αρχίσουν στα μέσα της δεκαετίας του ‘20 και η κατασκευή εξερευνητικών βάσεων σ΄αυτό τον πλανήτη- περίπου τη δεκαετία του ’30. Η αξιοποίηση του Άρη θα αρχίσει στο μεταίχμιο των δεκαετιών του ‘30 και του ’40. Η οριστική επιλογή του χρόνου θα καθορίζεται από τις δυηνατότητες χρηματοδότησης. Πολλά απ’ αυτά τα σχέδια θα μπορούσαν να εφαρμόζονται στο πλαίσιο της διεθνούς συνεργασίας. Η μελέτη της Σελήνης, και η δημιουργία εκεί εποικισμών π.χ. θα μπορούσαν να πραγματοποιούνταν με τη συμμετοχή των χωρών που δουλεύουν σήμερα στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Αυτό θα ελαχιστοποιούσε τις χρηματικές δαπάνες και θα έδινε τη δυνατότητα πολύ πιο ποιοτικής χρησιμοποίησης των δειγμάτων πυραυλικής και διαστημικής τεχνικής εκείνων των χωρών που τα κατασκευάζουν καλύτερα. Εκτός απ’ αυτό, οι επιστήμονες της Ρωσίας ασχολούνται σήμερα κιόλας με την δημιουργία μεταγωγικής ενεργειακής μονάδας με βάση την πυρηνική ενέργεια, η οποία δεν έχει ανάλογές τους πουθενά αλλού στον κόσμο και εξασφαλίζει μιά σειρά πλεονεκτήματα για την αξιοποίηση του Διαστήματος»,- είπε ο Ανατόλι Περμίνοφ. - «Δουλεύουμε μαζί με την εταιρεία Ροσάτομ, κατασκευάζοντας την ενεργειακή κινητήρια εγκατάσταση μεγάλης ισχύος, που προορίζεται για διατροχιακό διαστημόπλοιο, μακρινό Διάστημα και την μελέτη τέτοιων πλανητών, όπως είναι ο ΄Αρης. Πραγματικά οι υπάρχοντες κινητήρες με στερεό ή υγρό καύσιμο απαιτούν πολύ μεγάλο χρόνο πτήσης, κάτι που είναι αρκετά επικινδύνο για τον άνθρωπο, ενώ η νέα κινητήρια εγκατάσταση μειώνει κατά δεκάδες φορές τον χρόνο πτήσης. Αλήθεια, μεγαλώνει ένας άλλος κίνδυνος που απαιτεί την λήψη μέτρων προστασίας από την ραδιενέρεια. Όλα αυτά τα προβλήματα, βέβαια, μελετούνται. Το σχέδιο αυτό, όπως αναγνωρίστηκε, έχει μεγάλη προοπτική και τραβά την προσοχή άλλων χωρών, κάτι που κάνει δυνατή την εφαρμογή του με τη διεθνή συμμετοχή»,- παρατήρησε ο διευθυντής της Ροσκόσμος Ανατόλι Περμίνοφ. Παρατηρηση! Οπως φαινεται απο το αρθρο οι Ρωσοι προωθουν πυραυλους βαθέος Διαστήματος με πυρηνικη ενεργεια.Οι Αμερικανοι χωρις βεβαια η ΝΑΣΑ να εχει επίσημη θέση(ακόμα βεβαια ψαχνουν να κατασκευάσουν φορεα για να πηγαίνουν μετά το 2016 στον ISS και βλέπουμε) εχουν πει οτι θα δοκιμάσουν το VASIMR ( Πύραυλος Μαγνητοπλάσματος Μεταβλητής Ειδικής Πρόωσης). Η Ad Astra και η NASA συμφώνησαν να δοκιμάσουν τον πύραυλο στο διάστημα, συνδέοντας τον με τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) το 2012 ή 2013. Μελλοντικά, ο VASIMR θα μπορούσε να τροφοδοτήσει τις περιοδικές ριπές που χρειάζονται για τη διατήρηση του ISS στην τροχιά του. Περισσότερα στις 29/1/2011-Σελ.37