Δροσος Γεωργιος

Αναβαθμίζεται ο επιταχυντής του CERN Έως δέκα φορές, σε σχέση με τις σημερινές δυνατότητές του, θα αυξηθούν οι ικανότητες του μεγάλου επιταχυντή του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών (CERN) με την εντυπωσιακή αναβάθμιση των υποδομών και τεχνολογιών του, η οποία μόλις ξεκίνησε να σχεδιάζεται και εκτιμάται ότι θα έχει ολοκληρωθεί μέχρι το 2020. Φυσικοί, μηχανικοί και άλλοι επιστήμονες από όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν στη Γενεύη, όπου και οι εγκαταστάσεις του CERN, θέτοντας τα θεμέλια για ένα μεγάλο πρόγραμμα που θα προσδώσει στο ισχυρότερο επιστημονικό μηχάνημα του πλανήτη μας ακόμα πιο εντυπωσιακές δυνατότητες σύγκρουσης σωματιδίων, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ. Όπως δήλωσαν στελέχη του CERN, η φιλόδοξη προσπάθεια, στην οποία συμμετέχουν ερευνητικοί και ακαδημαϊκοί φορείς από την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, θα απαιτήσει νέες τεχνολογικές καινοτομίες σε διάφορα πεδία, από τους υπεραγώγιμους μαγνήτες έως τις γραμμές μεταφοράς ενέργειας. Τελικός στόχος είναι ο επιταχυντής να είναι σε θέση να «ψάξει» ακόμα πιο βαθιά και εντατικά στα μυστήρια της ύλης και του σύμπαντος. «Οι πρόσθετες δυνατότητες θα αυξήσουν κατά πολύ τις ικανότητές μας να κάνουμε μετρήσεις ακριβείας και να ανακαλύψουμε καινούρια πράγματα», δήλωσε ο διευθυντής ερευνών Σέρτζιο Μπερτολούτσι. Η πρωτοβουλία βρίσκεται ακόμα στο στάδιο του συντονισμού και της κατανομής εργασιών μεταξύ των συμμετεχόντων μερών. Ο μεγάλος επιταχυντής βρίσκεται σε ένα κυκλικό υπόγειο τούνελ μήκους 27 χιλιομέτρων κάτω από τα γαλλο-ελβετικά σύνορα. Λειτουργεί από τον Μάρτιο του 2010 και ήδη έχει προσφέρει πλούτο επιστημονικών στοιχείων που βρίσκονται υπό ανάλυση. Το μηχάνημα θα κλείσει φέτος τον Δεκέμβριο και για δύο μήνες περίπου, προκειμένου να γίνει η καθιερωμένη χειμερινή συντήρησή του. Στο τέλος του 2012, έχει προγραμματιστεί ο επιταχυντής να κλείσει για περίπου ένα έτος, ώστε να διπλασιάσει την ισχύ των συγκρούσεών του, με στόχο να προετοιμαστεί καλύτερα για την μελέτη φαινομένων όπως η σκοτεινή ύλη, η σκοτεινή ενέργεια και η υπερσυμμετρία. Όμως θα είναι ο δεκαπλασιασμός των δυνατοτήτων του έως το 2020 που, όπως προσδοκάται από την επιστημονική κοινότητα, θα ανοίξει ένα μεγάλο «παράθυρο» σε ακόμα μεγαλύτερα μυστήρια της Φύσης, όπως η φύση του χρόνου και η πιθανή ύπαρξη παράλληλων συμπάντων. Σχόλιο:Πιστευω οτι ειμαστε στο κατώφλι μιας νεας εκρηξης στην Φυσικη και στις γνώσεις μας για το Σύμπαν και αυτό χαρις στην εκρηξη των τεχνολογικών κατασκευων μας, της πληροφορικής(σχετικά και στις δημοσιεύσεις Κβαντικοί Υπολογιστές) http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=13757 αλλα κυρίως απο το οτι πια η γνώση διαχέεται σε ολο τον πλανήτη και εκατομμύρια μυαλα σκέφτονται,ψάχνουν,συζητούν και προσπαθούν για το αύριο.

Το λεπτομερέστερο «πορτρέτο» της Σελήνης. Τον λεπτομερέστερο μέχρι σήμερα τοπογραφικό χάρτη της Σελήνης στον οποίον αποτυπώνεται ανάγλυφα σχεδόν ολόκληρη η επιφάνεια του δορυφόρου μας έδωσε στη δημοσιότητα η NASA. Ο χάρτης αυτός εκτιμάται ότι θα επιτρέψει στους επιστήμονες να σκιαγραφήσουν το πιο ακριβές «πορτρέτο» της Σελήνης στην υψηλότερη δυνατή ανάλυση. Ο χάρτης δημιουργήθηκε με βάση δεδομένα που έστειλε το διαστημικό σκάφος LRO (Lunar Reconaissance Orbiter) το οποίο εκτοξεύθηκε τον Ιούνιο του 2009. Το συγκεκριμένο σκάφος φέρει έξι εξειδικευμένα όργανα τα οποία έχουν ως «καθήκον» την καταγραφή δεδομένων σχετικά με το σεληνιακό περιβάλλον. Δύο από αυτά τα όργανα, η υψηλής ακρίβειας κάμερα του σκάφους (LROC) και το όργανο μέτρησης υψομέτρων (Lola) επέτρεψαν τη «γέννηση» του λεπτομερή χάρτη. Αναλυτικό πορτρέτο. Στον χάρτη αποτυπώνεται η τοπογραφία της Σελήνης με μεγάλη λεπτομέρεια – σε μια κλίμακα pixel της τάξεως των 100 μέτρων. Η χαρτογράφηση αφορά το 98,2% της επιφάνειας του δορυφόρου μας και αυτό διότι εξαιτίας της ύπαρξης μόνιμης σκιάς κοντά στους πόλους δεν κατέστη δυνατό να υπάρξει αναλυτική καταγραφή στα μεγαλύτερα γεωγραφικά πλάτη. Οπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο δρ Μαρκ Ρόμπινσον από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Αριζόνας που είναι επικεφαλής της ομάδας συλλογής και επεξεργασίας στοιχείων της κάμερας LROC «η νέα τοπογραφική ‘θέα’ που έχουμε πλέον για τη Σελήνη μας παρέχει τις πληροφορίες που οι επιστήμονες του πεδίου αναμένουν ήδη από την εποχή των αποστολών Apollo». Ο ειδικός προσέθεσε ότι ο χάρτης αυτός μπορεί να προσφέρει πλέον νέα γνώση για τον φλοιό της Σελήνης και συγκεκριμένα για τους κρατήρες της και τα ηφαιστειακά χαρακτηριστικά της. «Ολες αυτές οι πληροφορίες θα βοηθήσουν στον σχεδιασμό μελλοντικών ρομποτικών αλλά και ανθρώπινων αποστολών στη Σελήνη» κατέληξε ο δρ Ρόμπινσον. Σχόλιο:Αντε σιγά-σιγά να ξεκινάμε ωστε μετα το τέλος του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού το 2020(η απόφαση εχει ληφθεί απο τους εταίρους του Δ.Δ.Σ.)να είμαστε ετοιμοι για το νέο διαστημικό βήμα την δημιουργία βασεων και επιστημονικών εργαστηρίων στην Σελήνη.

Υγρό νερό λιώνει τους πάγους της Ευρώπης. Η παράξενη μορφολογία της επιφάνειας του δορυφόρου του Δία σχηματίζεται από υγρές «λίμνες» υποστηρίζει νέα μελέτη. Τα παράξενα εξογκώματα και οι ρωγμές στην παγωμένη επιφάνεια της Ευρώπης μαρτυρούν την ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή, και μάλιστα όχι σε μεγάλο βάθος, σύμφωνα με νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε http://www.nature.com/nature/journal/vaop/ncurrent/full/nature10608.html στην επιθεώρηση «Nature». Οι ειδικοί ωστόσο αμφιβάλλουν ότι το νερό αυτό μπορεί να υποστηρίξει την ανάπτυξη ζωής Οι αστροφυσικοί έχουν διατυπώσει εδώ και καιρό την άποψη ότι κάτω από το στρώμα πάγου πάχους 20-30 χλμ. που καλύπτει τον δορυφόρο του Δία κρύβεται ένας τεράστιος ωκεανός από αλμυρό νερό, βάθους περίπου 160 χλμ. Θέλοντας να διερευνήσει αυτό το ζήτημα αλλά και την ιδιαίτερη μορφολογία της επιφάνειάς του, η νέα μελέτη προσέγγισε το ζήτημα υπό ένα διαφορετικό, «γήινο» πρίσμα και κατέληξε σε συμπεράσματα που εκπλήσσουν. Μοντέλο οι παγετώνες της Γης Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Οστιν με επικεφαλής τη Μπρίτνεϊ Σμιτ ανέλυσαν μελέτες που έχουν διεξαχθεί σχετικά με τις διεργασίες που συντελούνται στο εσωτερικό των παγετώνων της Γης και ιδιαίτερα στα ηφαίστεια που κρύβονται κάτω από τους πάγους των πολικών περιοχών του πλανήτη μας. Συγκρίνοντας τα γήινα δεδομένα με αυτά της Ευρώπης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η «χαοτική μορφολογία» του δορυφόρου του Δία δημιουργείται από θερμό νερό που ανεβαίνει από τα κατώτερα τμήματα της επιφάνειάς του προς τα επάνω. Το νερό αυτό, υποστηρίζουν, διατηρείται σε υγρή μορφή πολύ κοντά στην επιφάνεια για διάστημα δεκάδων χιλιετιών, λιώνοντας τον πάγο και δημιουργώντας ρωγμές και υψώματα που φθάνουν ως και τα 300 μ. ύψους. Χαοτικοί σχηματισμοί Η χαοτική διαδικασία περιγράφεται ως εξής: καθώς η Ευρώπη περιστρέφεται γύρω από τον Δία, κάμπτεται εξ αιτίας ανεπαίσθητων μεταβολών στη βαρυτική έλξη που ασκεί επάνω της ο γιγαντιαίος πλανήτης. Η ενέργεια που προκύπτει από αυτή την κάμψη μετατρέπεται σε θερμότητα η οποία θερμαίνει το κάτω μέρος του επιφανειακού στρώματος πάγου σπρώχνοντας τμήματά του προς τα επάνω. Οι μεταβολές στις πιέσεις που προκαλούνται από αυτή τη διεργασία δημιουργούν θυλάκους υγρού νερού στα ανώτερα στρώματα του πάγου. Το νερό αυτό συνεχίζει να κινείται προς τα επάνω ώσπου «σπάζει» την εξωτερική επιφάνεια του πάγου προκαλώντας ρωγμές. Στη συνέχεια οι υγρές «λίμνες» ξαναπαγώνουν σε διάστημα δεκάδων χιλιετιών δημιουργώντας ανώμαλα και μπερδεμένα εξογκώματα. «Αυτό το οποίο βλέπουμε είναι προφανώς ένας ενεργός χαοτικός σχηματισμός» δήλωσε η κυρία Σμιτ, προσθέτοντας ότι η Κηλίδα της Θήρας, ένα εντυπωσιακό σκούρο «σημάδι» στην επιφάνεια της Ευρώπης, ενδέχεται να έχει προκύψει από θερμό νερό που αναβλύζει σε εκείνο το σημείο.Αμφίβολη η ύπαρξη ζωής Η παρουσία υγρού νερού τόσο κοντά στην επιφάνεια του δορυφόρου θα μπορούσε να συνδέεται με την ύπαρξη ζωής. Οι ειδικοί όμως θεωρούν ότι η πιθανότητα για κάτι τέτοιο είναι μικρή. Όπως εξήγησε ο Πολ Σενκ του Σεληνιακού και Πλανητικού Ινστιτούτου του Τέξας ο οποίος ήταν μέλος της ερευνητικής ομάδας, το νερό της Ευρώπης θα μπορούσε να φιλοξενεί κάποια μορφή ζωής μόνον αν αυτή «κρύβεται» ήδη μέσα στους πάγους της. «Αυτοί οι θύλακοι νερού έχουν πολύ μικρή διάρκεια ζωής – σε 10.000 με 100.000 χρόνια ξαναπαγώνουν» δήλωσε. «Για τον λόγο αυτό είναι αμφίβολο ότι οποιαδήποτε μορφή ζωής θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε αυτούς εκτός και αν ήταν ήδη ενσωματωμένη μέσα στον πάγο». Η Ευρώπη είναι ένας από τους τέσσερις μεγάλους δορυφόρους του Δία και είναι κάπως μικρότερη από τη Σελήνη. Η NASA και η ευρωπαϊκή ESA σχεδιάζουν ειδικές αποστολές στην Ευρώπη για το τέλος της δεκαετίας ή τις αρχές της επόμενης.

Ο εποικισμός του Διαστήματος χρειάζεται ασφαλές... σεξ. Δύσκολη αλλά αναγκαία η ανθρώπινη αναπαραγωγή στο Διάστημα, η οποία απειλείται από την κοσμική και την ηλιακή ακτινοβολία, αν θέλει ο άνθρωπος να φθάσει σε μακρινούς κόσμους Το «Voyager 1» είναι το πιο γρήγορο διαστημόπλοιο που έχει κατασκευάσει ποτέ ο άνθρωπος. Καθώς ταξιδεύει αδιάκοπα στο Διάστημα για περισσότερο από 30 χρόνια, έχει καταφέρει μέχρι τώρα να διανύσει μόνο το 1/100 της απόστασης που χωρίζει τη Γη από το αστέρι Proxima Centauri, που είναι το πλησιέστερο στον πλανήτη μας. Αυτό, με βάση τα σημερινά δεδομένα, σημαίνει ότι ένα ταξίδι στα κοντινά μας ηλιακά συστήματα θα διαρκούσε γενεές ολόκληρες. Με άλλα λόγια, χωρίς την ανθρώπινη αναπαραγωγή στο Διάστημα, ο εποικισμός απομακρυσμένων κόσμων δεν είναι εφικτός. Ομως το σεξ στο Διάστημα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Και πολλοί επιστήμονες θεωρούν αδύνατη την αναπαραγωγή εξαιτίας των θανατηφόρων επιδράσεων των κοσμικών και ηλιακών ακτινοβολιών στον ανθρώπινο οργανισμό. Παρ' όλα αυτά, το πιο σοβαρό και φιλόδοξο σχέδιο που έχει αρχίσει να συζητείται για την κατάκτηση του Διαστήματος από τον άνθρωπο, από την περίφημη εταιρεία DAPRA με τη συμμετοχή εκατοντάδων καταξιωμένων επιστημόνων, θέτει ως χρονοδιάγραμμα για ένα ταξίδι στ' αστέρια, τα 100 χρόνια. Ενα διαστημόπλοιο θα ξεκινήσει για το μακρύ του ταξίδι, αλλά στον τελικό προορισμό θα φθάσουν τα εγγόνια των αρχικών αστροναυτών. «Η κοσμική ακτινοβολία θα αποστερούσε κάθε ίχνος γονιμότητας από κάθε θηλυκό έμβρυο που θα συλλαμβανόταν στο Διάστημα, και θα επέφερε σοβαρές βλάβες και στη γονιμότητα των ανδρών μελών του πληρώματος», τονίζει ο δρ Τ. Στορμ, βιοφυσικός, ειδικός στην ακτινοβολία, από το Ερευνητικό Κέντρο Ames της NASA που συνεργάζεται με την DAPRA στο φιλόδοξο σχέδιο. Το DNA που καθοδηγεί την ανάπτυξη όλων των κυττάρων στον ανθρώπινο οργανισμό, μπορεί εύκολα να υποστεί σοβαρές βλάβες από την ακτινοβολία στην οποία θα εκτίθεντο οι αστροναύτες. Μελέτες που έχουν γίνει σε θηλαστικά πειραματόζωα, έδειξαν ότι η ιοντίζουσα ακτινοβολία σκοτώνει τα κύτταρα των ωαρίων σε ένα θηλυκό έμβρυο κατά το δεύτερο μισό της εγκυμοσύνης. «Αυτό σημαίνει ότι αν δεν υπάρχει περιβάλλον προστασίας γι' αυτά τα κύτταρα κατά τη διάρκεια της κύησης, τότε δεν μπορεί να υπάρξει και ανθρώπινη αποικία οπουδήποτε στο Διάστημα», λέει ο δρ Στορμ. Η ακτινοβολία στο Διάστημα προέρχεται από αρκετές πηγές, αλλά το ενδιαφέρον της NASA εντοπίζεται σε δύο είδη, στην κοσμική και σε εκείνη που εκλύεται από τις ηλιακές εκλάμψεις. Οι τελευταίες είναι το αποτέλεσμα τεράστιων εκρήξεων στην ατμόσφαιρα του Ηλίου, από τις οποίες απελευθερώνονται προς κάθε κατεύθυνση πρωτόνια με υψηλό ηλεκτρικό φορτίο. Η ατμόσφαιρα της Γης και το μαγνητικό της πεδίο απορροφούν σε μεγάλο βαθμό τη βλαβερή ακτινοβολία, στο Διάστημα όμως οι αστροναύτες είναι πιο ευάλωτοι. Από την άλλη, η κοσμική ακτινοβολία που διατρέχει το Σύμπαν είναι ακόμη πιο επικίνδυνη λόγω της σύστασης των σωματιδίων που την αποτελούν. Από την πλευρά της, η Αθηνά Ανδρεάδη, που είναι βιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, επισημαίνει κατ' αρχάς ότι σε καθεστώς έλλειψης βαρύτητας, το σεξ αυτό καθεαυτό είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, καθώς δεν υπάρχει τριβή. «Πιο σημαντικό όμως είναι ότι ελλοχεύουν κίνδυνοι που ούτε ξέρουμε, ούτε θα έχουμε προβλέψει και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για απώλειες».

Μικρές ειδήσεις. Το Soyuz συνδέθηκε με επιτυχία με το ΔΔΣ. Το διαστημόπλοιο Soyuz με το ρωσοαμερικανικό πλήρωμα συνδέθηκε με επιτυχία με το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Το Soyuz TMA-22 μετέφερε στο ΔΔΣ τους Ρώσους κοσμοναύτες Αντόν Σκαπλέροφ και Ανατόλι Ιβανίσιν, καθώς επίσης και τον Αμερικανό αστροναύτη Ντάνιελ Μπέρμανκ. Μετά την άφιξή τους το πλήρωμα του Σταθμού αυξήθηκε σε έξι μέλη. Στις 22 Νοεμβρίου, το ρωσο-αμερικανο-ιαπωνικό πλήρωμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού θα επιστρέψει στη Γη και στις 21 Δεκεμβρίου νέα επανδρωμένη πτήση θα μεταφέρει τους τρεις αντικαταστάτες του πληρώματος στον σταθμό, το οποίο θα έχει από τότε πλήρη σύνθεση. Από το πρόγραμμα πτήσης της νέας αποστολής προβλέπεται η υποδοχή και η ξεφόρτηση δύο ρωσικών διαστημοπλοίων εφοδιασμού Προγκρές, καθώς επίσης και η εκτόξευση του επιστημονικού μικρού δορυφόρου Chibis. Αυτό το διαστημικό σκάφος, που κατασκευάστηκε από Ρώσους επιστήμονες, προορίζεται για τη μελέτη των ατμοσφαιρικών ηλεκτρικών εκκενώσεων (αστραπων και κεραυνών). Δεν θα γίνει δυνατή η διάσωση του Phobos Grunt. Μάλλον δεν θα γίνει δυνατή η διάσωση του διαπλανητικού σταθμού Phobos Grunt. Παρά τις δηλώσεις της Ρωσκόσμος ότι ακόμα μπορεί να δοκιμαστεί να επιστραφεί ο έλεγχος της συσκευής, οι ειδικοί θεωρούν ότι ο σταθμός έχει χαθεί. Οι κινητήρες της ερευνητικής συσκευής εξακολουθούν να λειτουργούν ανεξέλεγκτα και η επικοινωνία με το δορυφόρο ακόμα δεν έγινε δυνατό να αποκατασταθεί. Η διαστημική συσκευή είχε εκτοξευθεί στις 9 Νοεμβρίου, ωστόσο εξαιτίας βλαβών έμεινε σε περίγεια τροχιά. Το ύψος του περιγείου της τροχιάς του διαπλανητικού σταθμού Phobos Grunt και πάλι αυξήθηκε περίπου κατά 1 χλμ. – στα 209 χλμ. Όμως το ύψος του μακρινότερου σημείου της τροχιάς – απογείου – μειώνεται σταθερά. Από τη στιγμή της εκτόξευσης στις 9 Νοεμβρίου το απόγειο μειώθηκε κατά 10 χλμ. – στα 331,5 χλμ. Το κρίσιμο ύψος για τις διαστημικές συσκευές είναι το επίπεδο των 180 χλμ. Μετά απ΄αυτό το ύψος η πτώση τους επιταχύνεται σημαντικά και καθίσταται ανεξέλεγκτη. Με το σταθμό δεν έγινε δυνατή η αποκατάσταση της επικοινωνίας, όμως οι κινητήρες της συσκευής εξακολουθούν να λειτουργούν. Εκτοξεύσεις στο πλαίσιο του σχεδίου Sea Launch. Ως 4 εκτοξεύσεις πυραύλων-φορέων Zenit-3SL με εμπορικά ωφέλιμο φορτίο προβλέπεται να πραγματοποιηθούν το 2012 στο πλαίσιο του σχεδίου Sea Launch. Έτσι ανακοίνωσε ο Βιτάλι Λόποτα, πρόεδρος της ρωσικής πυραυλο-διαστημικής εταιρείας Ενέργεια. Από το 2013 προβλέπεται να αυξηθεί ο αριθμός των εκτοξεύσεων ως 4-5 το χρόνο. Η εταιρεία έχει πάρει παραγγελίες για το 2013 και το 2014. Έχει υπογράψει συμβόλαια με οψιόν ανανέωσης για το 2015-2016. Ο ολικός αριθμός των εκτοξεύσεων στο πλαίσιο του προγράμματος Sea Launch με την υφιστάμενη τεχνολογία είναι περιορισμένος σε 6-7 το χρόνο. Μέχρι τώρα το κονσόρτσιουμ Sea Launch πραγματοποίησε πάνω από 30 εκτοξεύσεις των πυραύλων Zenit-3SL από την κινητή εξέδρα στον Ειρηνικό ωκεανό. Ξεκινά πείραμα αναδημιουργίας των συνθηκών στο κέντρο του πλανήτη. Ξεκίνησε χθες στο Ευρωπαϊκό Συγκρότημα Ακτινοβολίας Σύγχροτρον (ESRF) ένα καινούργιο πείραμα στο οποίο θα γίνει προσπάθεια αναδημιουργίας των συνθηκών που επικρατούν στον πυρήνα της Γης. Το πείραμα θα γίνει με έναν μηχανισμό παραγωγής ακτίνων Χ που είναι γνωστός ως ID24. Ο μηχανισμός αυτός αναβαθμίστηκε για να γίνει το απαιτητικό πείραμα. Το διαμαντένιο πείραμα. Ο πυρήνας της Γης βρίσκεται σε βάθος 3. 000 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και πιστεύεται ότι είναι αδύνατον να προσεγγιστεί. Αυτό σημαίνει ότι οι επιστήμονες δεν θα καταφέρουν ποτέ να μελετήσουν τι συμβαίνει εκεί με άμεση παρατήρηση. Η καλύτερη μέθοδος που έχει αναπτυχθεί για την αναδημιουργία συνθηκών υψηλής πίεσης όπως αυτές που επικρατούν στον γήινο πυρήνα είναι η χρήση ακτίνων Χ σε δείγματα ύλης που συμπιέζονται από διαμάντια. Σε αυτές τις έρευνες χρησιμοποιείται ένα είδος ακτίνων που ονομάζονται «δέσμες-γραμμές». Στο ESRF υπάρχει η δέσμη-γραμμή ID24 στην οποία έγιναν τροποποιήσεις για τις ανάγκες του νέου πειράματος. Οι δέσμες-γραμμές. Δύο ακίδες από διαμάντι θα συμπιέσουν μικροσκοπικά δείγματα ύλης και η δέσμη γραμμή περνώντας μέσα από τα διαμάντια θα υπερθερμάνει τα δείγματα. Σίδηρος, πάγος και υδρογόνο είναι παραδείγματα δειγμάτων που μπορούν να εξεταστούν προσεκτικά μέσα από τις πολλές κρυσταλλογραφικές τους φάσεις, προσφέροντας έτσι πολύτιμες πληροφορίες για τη συμπεριφορά της υπερσυμπιεσμένης ύλης. Η δέσμη-γραμμή ID24 τροποποιήθηκε έτσι ώστε να μπορέσει να εστιάσει τις ακτίνες Χ σε επιφάνειες (σε ύλη στην περίπτωση μας) που έχουν μέγεθος μόλις μερικά εκατομμυριοστά του μέτρου. Επιπλέον αν και υπάρχουν και άλλες δέσμες-γραμμές σε διάφορα εργαστήρια σε όλο τον κόσμο με την τροποποίηση που έγινε μόνο το ID24 μπορεί όχι μόνο να υπερθερμάνει την ύλη αλλά και να επιτρέψει την παρατήρηση των αντιδράσεων και μεταβολών που λαμβάνουν χώρα σε επίπεδα εκατομμυριοστών του δευτερόλεπτου. Έτσι οι επιστήμονες θα μπορέσουν να αναδημιουργήσουν αλλά και να μελετήσουν τις συνθήκες που επικρατούν στον πυρήνα της Γης αντλώντας στοιχεία για τις διεργασίες που λαμβάνουν χώρα σε αυτόν. Ευελπιστούν ότι με τα ευρήματά τους θα φωτίσουν διάφορα φαινόμενα όπως η αντιστροφή του μαγνητικού πεδίου του πλανήτη.

Ποιοί τρόποι έχουν επινοηθεί για την εξουδετέρωση ενός απειλητικού αστεροειδή. Με τον αστεροειδή 2005 YU55 να περνά κοντά από τη Γη, πολλοί άνθρωποι αναρωτούνται αν θα είμαστε σε θέση να εκτρέψουμε έναν αστεροειδή που θα κατευθυνόταν ακριβώς πάνω στη Γη. Βέβαια, όπως όλες οι φυσικές καταστροφές έτσι και η σύγκρουση της Γης με ένα αστεροειδή, θα ήταν εξαιρετικά κακή. Ακόμα και ένας σχετικά μικρός διαστημικός βράχος θα μπορούσε να εξαφανίσει εκατομμύρια ανθρώπων από το πρόσωπο του πλανήτη, ενώ για πραγματικά μεγάλους αστεροειδείς – όπως αυτόν που προκάλεσε το καταστροφικό γεγονός Chicxulub πριν 65 εκατομμύρια χρόνια – είναι μάλλον απίθανο ότι η ανθρωπότητα θα επιβιώσει. Και όμως, παρόλο την καταστροφή που φέρνουν οι αστεροειδείς οι επιστήμονες προσφέρουν μια αχτίδα ελπίδας. Ένα κτύπημα αστεροειδή μπορεί να προληφθεί, δεδομένου ότι θα έχουμε τον χρόνο να ασχοληθούμε με το θέμα αυτό. «Σήμερα κανείς γνωστός αστεροειδής δεν βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με τη Γη ή να μας απειλεί», δήλωσε ο δρ David Morrison από το Πρόγραμμα Αντικειμένων Κοντά στη Γη (NEO) της NASA, σε μια έκθεσή της πριν από μερικά χρόνια. Και συνεχίζει “Εάν, ωστόσο, βρεθεί ένας νέος βράχος σε τροχιά σύγκρουσης, τότε αναμένουμε ότι θα εφαρμοστεί η πλέον κατάλληλη τεχνολογία για να τον εκτρέψει πριν φτάσει σε μας. Οι πτώσεις των αστεροειδών είναι ο μόνος φυσικός κίνδυνος που μπορούμε, κατ ‘αρχήν, να εξαλείψουμε εντελώς.” Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι για να αλλάξουμε την τροχιακή πορεία ενός αστεροειδή, αλλά ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να το κάνουμε; Κατ ‘αρχάς, ας μιλήσουμε λίγο για ποιά σώματα έχουμε να κάνουμε. Ένα Αντικείμενο Κοντά στη Γη είναι ένας αστεροειδής ή κομήτης του οποίου η τροχιά εισέρχεται στη γειτονιά της Γης – οτιδήποτε βρεθεί να κινείται στην τροχιά της, κάπου 195 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Ορισμένα αντικείμενα που ταξιδεύουν μαζί μας εδώ και εκατομμύρια χρόνια, κινούνται λίγο πάνω λίγο κάτω από την τροχιακή πορεία μας. Τελικά, ένα από αυτά τα αντικείμενα, πρόκειται να βρεθεί σε λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή και θα πέσει στη Γη. Οι αστρονόμοι πάντως είναι ενήμεροι για το πρόβλημα, και υπάρχουν πολλές έρευνες σε εξέλιξη για να ανακαλύψουν και να καταγράψουν όλους τους αστεροειδείς που πιθανώς διέλθουν κοντά στη Γη, όπως είναι η έρευνα SpaceGuard, που εργάζονται για να ανακαλύψουν το σύνολο των αστεροειδών κοντά στη Γη, που είναι μεγαλύτερα από 1 χλμ σε διάμετρο. Βράχοι πάνω από αυτό το μέγεθος έχουν τη δυνατότητα να τερματίσουν τον πολιτισμό όπως τον ξέρουμε, κι έτσι θα ήταν καλό να γνωρίζουμε αν κάποιο από αυτά οδεύει προς τον δρόμο μας. Όμως αντικείμενα πιο μικρά, όπως 140 μέτρων, θα προκαλέσουν μια περιφερειακή καταστροφή, ακόμα και το θάνατο εκατομμυρίων, αν συμβεί να χτυπήσει μια μεγάλη πόλη. Αυτοί οι μικρότεροι βράχοι αποτελούν επίσης μεγάλη προτεραιότητα για τους ερευνητές. Από το Νοέμβριο του 2011, έχουν ανακαλυφθεί κοντά στη Γη 8421 αντικείμενα. Περίπου 830 από αυτά είναι NEOs αστεροειδείς με διάμετρο περίπου 1 χιλιόμετρο ή και μεγαλύτερη. Επίσης, 1.262 από αυτά τα NEOs έχουν ταξινομηθεί ως δυνητικά επικίνδυνοι αστεροειδείς, που έχουν τη δυνατότητα να φτάσουν κοντά στη Γη, με ένα μέγεθος αρκετό για να προκαλέσει σημαντικές περιφερειακές βλάβες σε περίπτωση πρόσκρουσης. Επιπλέον, πρόσφατα αποτελέσματα από το διαστημικό σκάφος WISE, οι αστρονόμοι κάνουν τώρα εκτιμήσεις ότι υπάρχουν περίπου 19.500 μεσαίου μεγέθους αστεροειδείς κοντά στη Γη, που σημαίνει ότι η πλειοψηφία αυτών των μεσαίου μεγέθους αστεροειδών παραμένουν ακόμα άγνωστοι. Αυτά είναι αντικείμενα πλάτους μεταξύ 100 και 1.000 μέτρων. Οι αστρονόμοι προσπαθούν να δημιουργήσουν μια ολοκληρωμένη λίστα με όλους τους επικίνδυνους διαστημικούς βράχους εκεί έξω. Τι γίνεται αν υπάρχει ένας αστεροειδής που μας κοιτάζει απειλητικά; Τι μπορούμε να κάνουμε για να τον προφτάσουμε και να τον καταστρέψουμε, ή τουλάχιστον να αλλάξει την τροχιά του μακριά από μια σύγκρουση του με τη Γη; Δεν μιλάμε για ένα σενάριο με Αρμαγεδδώνα ή σαν το Deep Impact (το σφυρί που τρύπησε ένα στεροειδή πριν λίγο καιρό). Δεν υπάρχει δυστυχώς κανένας τρόπος να σταματήσουμε έναν αστεροειδή που θα μας κτυπούσε σε λίγους μόνο μήνες – δεν ξέρουμε πώς και δεν έχουμε ακόμη την τεχνολογία. Αλλά ας πούμε ότι έχουμε μια προειδοποίηση λίγων δεκαετιών.. Πώς θα μπορούσαμε να σταματήσουμε ένα τέτοιο αντικείμενο; Ο πρώην αστροναύτης του Απόλλωνα Rusty Schweickart τονίζει ότι η τεχνολογία που απαιτείται για την εκτροπή ενός αστεροειδούς υπάρχει και σήμερα. «Δηλαδή, δεν έχουμε να πάμε σε ένα μεγάλο πρόγραμμα τεχνολογικής ανάπτυξης, προκειμένου να εκτρέψουμε τον αστεροειδή που θα μπορούσε να συνιστά απειλή για μας», λέει. "Ωστόσο, η τεχνολογία αυτή δεν έχει ελεγχθεί, δοκιμαστεί ή αποδειχθεί ότι θα μπορούσε να εκτρέψει στην πραγματικότητα έναν αστεροειδή στην πράξη. Έτσι, θα πρέπει να δοκιμάσετε τα πάντα και τέλεια. Ο καλύτερος τρόπος για να την δοκιμάσουμε τη μέθοδο αυτή θα ήταν να έχει η NASA, ή ίσως μια κοινοπραξία διαστημικών οργανισμών, διεξάγει μια πραγματική αποστολή για να ελέγξουμε ολόκληρο το σύστημα. "Όχι με έναν αστεροειδή που είναι απειλητικίος”, δήλωσε ο Schweickart, "αλλά με έναν αστεροειδή μακριά μας, με τον οποίο θα είχαμε την ευκαιρία να δείξουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε ελαφρώς την τροχιά του με έναν ελεγχόμενο τρόπο." Ο Schweickart περιγράφει δύο τύπους εκστρατείες για την εκτροπή ενός απειλητικού αστεροειδή: ένα κινητικό κτύπημα που θα "σπρώξει" τον αστεροειδή σε μια διαφορετική τροχιά (μια μεγαλύτερη εκδοχή του τι συνέβη με το διαστημικό σκάφος Deep Impact ) και ένα βαρυτικό τρακτέρ ή ένα διαστημικό σκάφος που αργά αργά θα τον τραβούσε με την δική του βαρύτητα τον αστεροειδή, για να τον βάλει σε μια νέα πορεία. Μαζί οι δύο αυτές μέθοδοι περιλαμβάνουν μια ολοκληρωμένη καμπάνια εκτροπής, χρησιμοποιώντας την υπάρχουσα τεχνολογία. Ποιες είναι οι άλλες επιλογές που έχουμε; ■Έκρηξη με πυρηνικά. Κάθε χολιγουντιανό φιλμ που ασχολείται με αστεροειδείς περιλαμβάνει πάντα τη χρήση πυρηνικών κεφαλών που από ένα σκάφος πετιέται έξω για να ανατιναχθεί πάνω στον αστεροειδή. Μπουμ! Θα λυθεί έτσι το πρόβλημα; Όχι ακριβώς. Η επιστήμη σε αυτές τις ταινίες είναι παραπλανητική στην καλύτερη περίπτωση, και κατά πάσα πιθανότητα απλά λάθος. Επιπλέον, όπως τονίζει ο αστροναύτης Rusty Schweickart, αυτή είναι πιθανώς μια κακή ιδέα. Πιστεύει ότι το πρόβλημα της δημιουργίας πολλών μικρότερων και εξίσου θανατηφόρων βράχων από την ανατίναξη ενός μεγάλου αστεροειδή (έτσι θα μπορούσε να αυξήσει την καταστρεπτική του δύναμη.) Αλλά σε μια έκθεση που βγήκε από το Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας το 2010, οι επιστήμονες παραδέχονται ότι οι πυρηνικές εκρήξεις είναι το μόνο τρέχων πρακτικό μέσον που έχουμε για την αντιμετώπιση των μεγάλων NEO (με διάμετρο μεγαλύτερη από 1 χιλιόμετρο) είτε για τελευταία λύση αν οι άλλες μέθοδοι επρόκειτο να αποτύχουν. Υπάρχει ένα επιπλέον νομικό κώλυμα. Το άρθρο IV της Συνθήκης για τις αρχές που διέπουν τις δραστηριότητες των κρατών στην εξερεύνηση και την χρήση του απώτερου διαστήματος, συμπεριλαμβανομένης και της Σελήνης και άλλων ουράνιων σωμάτων απαγορεύει ρητά τις χώρες να χρησιμοποιούν πυρηνικά στο διάστημα. Τα συμβατικά εκρηκτικά επιτρέπονται, αλλά δεν είναι τόσο αποτελεσματικά. Όμως ο Schweickart ανησυχεί ότι η NASA μπορεί να είναι ανοιχτή στο να πολλαπλασιάσει τα διαστημικά πυρηνικά όπλα υπό το πρόσχημα της διεθνούς «ασφάλειας». Υπάρχει μάλιστα κι ένα άλλο σχέδιο που περιλαμβάνει επίσης τα πυρηνικά όπλα, και ονομάζεται Nuclear Ablation (πυρηνική αποκόλληση). Θα γίνει μια έκρηξη σε μικρή απόσταση από έναν αστεροειδή και η ακτινοβολία θα ατμοποιήσει την επιφάνεια του, δημιουργώντας έτσι μια εκρηκτική ώθηση και μια αλλαγή στην ταχύτητα του. Μια ανάλυση και αξιολόγηση του προγράμματος του 2007 έκρινε ότι μια τέτοια προσέγγιση θα είναι 100 φορές πιο αποτελεσματικό από το κινητικό κτύπημα. ■Χρησιμοποιήστε ένα ηλιακό ιστίο. Μια πιο κομψή ιδέα από το να περιμένουμε τους ανέμους σκέφθηκε ο φυσικός Gregory Matloff. Έχει μελετήσει την ιδέα της χρησιμοποίησης δύο ηλιακών ιστίων, όπου τα ηλιακά φωτόνια παίζουν τον ρόλο του ανέμου και μετακινούν την συσκευή. Ένα από τα ιστία θα είναι στην ουσία ένας μεγάλος παραβολικός συλλέκτης, που θα βλέπει συνεχώς τον ήλιο και θα αντανακλά το άμεσο φως του ήλιου πάνω σε ένα μικρότερο, κινητά δεύτερο ιστίο. Εν συνεχεία η συγκεντρωτική δέσμη του φωτός από το δεύτερο ιστίο θα πέφτει πάνω στην επιφάνεια ενός αστεροειδή. Στη θεωρία, η δέσμη θα προκαλεί εξάτμιση στην επιφάνεια για να δημιουργήσετε αεριώδη υλικά, που θα χρησιμεύσουν ως ένα σύστημα πρόωσης για να αλλάξει την τροχιά του ΝΕΟ. Να το σύρουμε. Το 2009 ο David French, διδάκτορας στην αεροδιαστημική μηχανική στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας, είχε την ιδέα να συνδέσουμε μια ποσότητα έρματος σε ένα αστεροειδή με ένα σκοινί. Με τον τρόπο αυτό, εξηγεί ο French θα αλλάξει το κέντρο του αντικειμένου οπότε ουσιαστικά αλλάζει η τροχιά του και του επιτρέπει να περάσει από τη Γη, αντί να συγκρουστεί. Σμήνος κατόπτρων. Μια άλλη πιο κομψή τεχνική χρησιμοποιεί επίσης συγκεντρωμένο φως για να κινηθεί ήπια ένας αστεροειδής. Το πρότζεκτ αυτό, το οποίο έχει χρηματοδοτηθεί από την Planetary Society, ονομάζεται «Σμήνος κατόπτρων." Χρησιμοποιεί πολλά μικρά διαστημόπλοια – που το καθένα δε μεταφέρει ένα κάτοπτρο – σαν σμήνος γύρω από έναν επικίνδυνο αστεροειδή. Τα διαστημικά σκάφη θα μπορούσαν να δώσουν τέτοια κλίση στα κάτοπτρα τους ώστε να εστιάσουν το φως του ήλιου πάνω σε ένα μικρό σημείο του αστεροειδή, προκαλώντας την εξάτμισης βράχων και μετάλλων, οπότε θα δημιουργηθεί ένας πίδακας υπέρθερμου αερίου και συντρίμμια. Εναλλακτικά, οι δορυφόροι θα μπορούσαν να κουβαλούν ισχυρά λέιζερ που θα αντλούν ενέργεια από το φως του ήλιου, οπότε το λέιζερ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την εξάτμιση του βράχου. Ο αστεροειδής σιγά-σιγά θα προχωρήσει σε μια νέα τροχιά. Λέιζερ. Μια άλλη ενδιαφέρουσα τεχνική από το Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα θα περιλαμβάνει την τοποθέτηση ενός συστήματος λέιζερ στο διάστημα, ή σε μια μελλοντική βάση στο φεγγάρι. Όταν θα ανακαλυφθεί ένας επικίνδυνος αστεροειδής κοντά στην Γη, το λέιζερ θα στείλει μια δέσμη για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Μια μικρή ποσότητα του υλικού που θα χτυπηθεί στην επιφάνεια του αστεροειδή θα εξατμιστεί και θα εκτρέψει την τροχιά του ελαφρώς. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, η διόρθωση της πορείας του αστεροειδή θα γίνει σημαντική, εμποδίζοντας έτσι ένα άμεσο χτύπημα. Πλαστικό περιτύλιγμα. Μια εξαιρετικά εφευρετική ιδέα περιλαμβάνει τη χρήση ενός δορυφόρου που θα τυλίξει έναν αστεροειδή με κορδέλες από αντανακλαστικά φύλλα Mylar. Θα καλύπτουν μόνο τον μισό του αστεροειδούς που θα αλλάξει έτσι την επιφάνειά του από θαμπή σε αντανακλαστική, ενδεχομένως αρκετά για να επιτρέπει στην ηλιακή πίεση να αλλάξει την τροχιά του αστεροειδή. Προσεδάφιση συσκευών. Η ιδέα αυτή περιλαμβάνει τη χρήση πολλαπλών συσκευών που θα προσκολληθούν πάνω στον απειλητικό αστεροειδή, θα τρυπήσουν την επιφάνειά του, που θα πετάξουν μικρές ποσότητες υλικού μακριά από τον αστεροειδή και με μεγάλη ταχύτητα (με ένα ηλεκτρομαγνητικό εκτοξευτή). Το αποτέλεσμα θα είναι όταν εφαρμοστεί για μια περίοδο λίγων εβδομάδων ή μηνών, θα αλλάξει τελικά την ηλιοκεντρική ταχύτητα του αστεροειδή και έτσι θα μεταβάλλει την τροχιά του προς τη Γη. Άλλες ιδέες περιλαμβάνουν την προσάρτηση ενός κινητήρα πυραύλου πάνω στον αστεροειδή. Το μπογιάντισμα του αστεροειδή για να γίνει πιο σκούρος ή πιο ανοιχτός, έτσι ώστε να απορροφά και να εκπέμπει εκ νέου περισσότερο ή λιγότερο φως του ήλιου, επηρεάζοντας την περιστροφή του και τελικά την τροχιά του. Η πολιτική άμυνα (εκκένωση μίας περιοχής και καταφύγιο σε θέση που θα προσφέρει υποδομή έκτακτης ανάγκης) είναι ένα οικονομικά αποδοτικό μέτρο για να σωθούν πολλές ζωές από μία πτώση ενός μικρού αστεροειδούς. Τέλος, ένα θέμα κλειδί για την εκτροπή ενός επικίνδυνου αστεροειδή είναι να η ανακάλυψη του νωρίς, έτσι ώστε να μπορεί να αναπτυχθεί το όποιο σχέδιο απομάκρυνσης του. Γράφημα που δείχνει πώς τα δεδομένα από τον δορυφόρο WISE της NASA έχουν ως αποτέλεσμα την αναθεώρηση του εκτιμώμενου πληθυσμού των αστεροειδών κοντά στη Γη.

Φίλε Pant. Μια νομίζω καλη συζητηση για το θέμα εχει γίνει εδω: http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=11576

Ιαπωνικός υπερυπολογιστής περνά σε νέα επίπεδα ισχύος. Ένας υπερυπολογιστής της Fujitsu με την ονομασία «Κ Computer» διατηρεί την πρώτη θέση στη λίστα των 500 ταχύτερων υπολογιστών του κόσμου, το γνωστό Top500. http://www.top500.org/lists/2011/11 Μάλιστα ο K Computer http://www.fujitsu.com/global/about/tech/k/ έσπασε το προηγούμενο ρεκόρ που είχε θέσει ο ίδιος και έγινε το πρώτο σύστημα που ξεπερνά το όριο των 10 petaflop/s, ή δέκα τετράκις εκατομμύρια υπολογισμούς κινητής υποδιαστολής ανά δευτερόλεπτο. Ο υπερυπολογιστής της Fujitsu, που περιλαμβάνει 68.544 επεξεργαστές των οκτώ πυρήνων έκαστος, βρίσκεται στο Προηγμένο Ινστιτούτο Υπολογιστικής Έρευνας RIKEN στο Κόμπε της Ιαπωνίας. Παίρνει το όνομά του από την ιαπωνική λέξη «κέι», που σημαίνει «τετράκις εκατομμύριο». Τον Ιούνιο του 2011, ενώ ακόμα ήταν ημιτελής, ο ο K Computer πήρε την πρώτη θέση στην κατάταξη Top500 με ταχύτητα 8,16 petaflop/s. Η ισχύς του αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω με την την τελική επέκτασή του το Νοέμβριο του 2012. Στη δεύτερη θέση του Top500 παραμένει ο κινεζικός υπερυπολογιστής Tianhe-1 με μέγιστη ταχύτητα 2,57 petaflop/s. Τις υπόλοιπες θέσεις της δεκάδες συμπληρώνουν συστήματα στις ΗΠΑ (από τις εταιρείες IBM, Cray, SGI), την Κίνα (Dawning) και τη Γαλλία (Bull). Η χώρα με τους περισσότερους υπερυπολογιστές στο Top500 παραμένουν οι ΗΠΑ, ενώ η Κίνα βρίσκεται στη δεύτερη θέση έχοντας ξεπεράσει την Ιαπωνία, τη Βρετανία, τη Γαλλία και η Γερμανία. Από τα 500 συστήματα, τα 39 χρησιμοποιούν τσιπ επεξεργασίας γραφικών, συνήθως της NVIDIA. Το 76,8% των 500 υπερυπολογιστών της λίστας χρησιμοποιεί επεξεργαστές Intel To 62% ήδη χρησιμοποιεί επεξεργαστές με τουλάχιστον έξι πυρήνες H ΙΒΜ διατηρεί τη μερίδα του λέοντος με 223 συστήματα, ακολουθούμενη από την HP με 140 συστήματα. Το Top500 ανανεώνεται κάθε έξι μήνες από ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του Μάινχαϊμ στη Γερμανία, του Πανεπιστημίου του Τενεσί και του Εθνικού Εργαστηρίου «Λόρενς Μπέρκλεϊ» στις ΗΠΑ.

Κοσμικό εργαστήριο οι δακτύλιοι του Κρόνου. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια οι επιστήμονες πίστευαν ότι οι εντυπωσιακοί δακτύλιοι που περιβάλλουν τον Κρόνο είναι μια απόλυτα γαλήνια διαστημική θάλασσα κοσμικής ύλης. Ωστόσο, το διαστημικό σκάφος Cassini που τα τελευταία χρόνια μελετά τον Κρόνο και τα δεκάδες φεγγάρια του, αποκάλυψε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Αρχικά διαπιστώθηκε ότι οι δακτύλιοι αποτελούνται από αμέτρητα μικρότερα και μεγαλύτερα παγωμένα κομμάτια ύλης και ότι μέσα τους υπάρχει συνεχής και έντονη δραστηριότητα. Οι τελευταίες παρατηρήσεις δείχνουν ότι τα όσα συμβαίνουν στα δαχτυλίδια του Κρόνου μπορούν αποκαλύψουν σημαντικά στοιχεία για διάφορα κοσμικά φαινόμενα. Συγκεκριμένα η μελέτη των δακτυλίων του Κρόνου μπορεί να υποδείξει στους επιστήμονες το πώς πραγματοποιείται η συγκέντρωση και συνένωση ύλης από τους αστρικούς δίσκους οδηγώντας τελικά στον σχηματισμό των πλανητών. Συγκρουσιακό περιβάλλον «Η επιστημονική κοινότητα θεωρούσε ότι οι δακτύλιοι του Κρόνου ήταν μια ατάραχη, ειρηνική κοινωνία που τίποτε δεν συνέβαινε ποτέ. Όπως αποδεικνύεται, αυτό ήταν μια λανθασμένη εκτίμηση αφού υπάρχει πολύ έντονη δραστηριότητα με συνεχείς συγκρούσεις αντικειμένων που μεταβάλλουν τη μορφή και την ισορροπία των δακτυλίων» αναφέρει ο Λάρι Εσπόζιτο, ερευνητής του Πανεπιστημίου του Κολοράντο που εδώ και χρόνια μελετά μαζί με συνεργάτες του τα δαχτυλίδια του Κρόνου. Χρησιμοποιώντας τα δεδομένα που στέλνει το Cassini ο Εσπόζιτο και η ομάδα του πιστεύουν ότι βρήκαν την αιτία των συγκρούσεων που λαμβάνουν χώρα στα δαχτυλίδια. Στο εσωτερικό των δακτυλίων συγκρούονται συνεχώς μεγάλες παγωμένες μάζες ύλης που έχουν διάμετρο 200 - 2000 μέτρα. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι συγκρούσεις αυτές διαρκούν από λίγες ώρες ως μερικούς μήνες. Ο δορυφορικός μηχανισμός Ο Εσπόζιτο και οι συνεργάτες του μελέτησαν τις κινήσεις αυτών των παγωμένων μαζών ύλης και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δημιουργοί αλλά και καταστροφείς τους είναι ορισμένα από τα φεγγάρια του Κρόνου. Οι προσομοιώσεις που έκαναν οι ερευνητές δείχνουν ότι οι δορυφόροι του Κρόνου που βρίσκονται κοντά του όπως ο Μίμας και ο Προμηθέας εισέρχονται στις παρυφές των δακτυλίων του πλανήτη κατά την τροχιακή τους κίνηση. Η βαρυτική έλξη των δορυφόρων αρχικά έλκει την ύλη που βρίσκεται στους δακτυλίους «υποχρεώνοντάς» την να συνενώνεται και να δημιουργούνται έτσι διαφόρων μεγεθών μάζες ύλης. Καθώς οι μάζες αυτές μεγαλώνουν σε όγκο μέσα στους δακτυλίους δημιουργούν τη δική τους βαρυτική έλξη. Η έλξη αυτή με τη σειρά της επιταχύνει τα σωματίδια και την ύλη που περιβάλλουν τις μάζες. Όταν μια μάζα ύλης φτάνει σε διάμετρο το ένα χιλιόμετρο τα σωματίδια που την περιβάλλουν κινούνται πλέον με πολύ μεγάλη ταχύτητα, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να πέφτουν πάνω της και να τη διαλύουν. Πρόκειται για μια διαδικασία που σύμφωνα με τους ειδικούς μπορεί να βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση του σχηματισμού των πλανητών από τον δίσκο ύλης που δημιουργείται γύρω από τα νεογέννητα άστρα. Η καταγωγή των δακτυλίων Όσον αφορά την προέλευση των δακτυλίων του Κρόνου, δύο είναι οι βασικές υποθέσεις: σύμφωνα με την πρώτη δημιουργήθηκαν την ίδια περίπου εποχή που δημιουργήθηκε και ο πλανήτης από θραύσματα άλλων ουράνιων σωμάτων, τα οποία εγκλωβίστηκαν λόγω βαρυτικής έλξης σε αιώνια τροχιά γύρω από τον αέριο γίγαντα. Σύμφωνα με τη δεύτερη οι δακτύλιοι είναι απομεινάρια ενός η περισσότερων μεγάλων παγωμένων φεγγαριών που η βαρυτική έλξη του πλανήτη κατέστρεψε λίγο μετά τη δημιουργία τους. Βίντεο: http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=430275&h1=true

Μεγάλη ανατροπή στη Φυσική από τον LHC. Η πρώτη, ή τουλάχιστον η ακριβέστερη, πιθανή απόδειξη της ασυμμετρίας ύλης-αντιύλης επετεύχθη σε ένα από τα πειράματα που διεξάγονται στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Πυρηνικών Ερευνών (CERN) στη Γενεύη. Τα νέα αποτελέσματα θα βοηθήσουν τους ειδικούς στην αναζήτηση μιας ερμηνείας του γιατί η ύλη – και όχι η αντιύλη – επικρατεί στο Σύμπαν. Παράλληλα όμως εμπεριέχουν ένα «αγκάθι» καθώς δεν φαίνονται να συμφωνούν με αυτά που προβλέπει το Καθιερωμένο Μοντέλο της σωματιδιακής φυσικής. Στα γοητευτικά κουάρκ. Ερευνητές του πειράματος LHCb (γνωστό και ως «πείραμα Beauty») ανακοίνωσαν στο Συμπόσιο του Επιταχυντή Αδρονίων στο Παρίσι ότι η παραβίαση CP εμφανίζεται στα συγκεντρωτικά αποτελέσματά τους από τις μετρήσεις της συχνότητας διάσπασης διονίων και αντιδιονίων να αγγίζει την τιμή του 0,8% – αισθητά μεγαλύτερη από το μέγιστο 0.1% που προβλέπει το Καθιερωμένο Μοντέλο. Αν και το πείραμα Beauty, όπως λέει και το όνομά του, είχε οργανωθεί αρχικά για τη μελέτη των πυθμένιων (ή beauty) κουάρκ, οι διοργανωτές του αποφάσισαν πριν από έναν χρόνο να το επεκτείνουν στα γοητευτικά (ή μαγευτικά) κουάρκ. Οι μετρήσεις που ανακοινώθηκαν στο συμπόσιο από τον φυσικό Μάθιου Τσαρλς προκύπτουν από την ανάλυση όλων των δεδομένων που συγκεντρώθηκαν σε αυτό το διάστημα. «Παρατηρήσαμε τους τρόπους διάσπασης του ουδέτερου διονίου ή D0 ενός σωματιδίου που αποτελείται από ένα γοητευτικό κουάρκ συν ένα πάνω αντικουάρκ. Συγκεκριμένα μελετήσαμε και συνδυάσαμε τις συχνότητες διάσπασης του D0 και του αντισωματιδίου του» εξήγησε ο Πιερλουΐτζι Καμπάνα, εκπρόσωπος του LHCb. Τιμή μεγαλύτερη από την προβλεπόμενη. Όπως διευκρίνισε ο φυσικός, σύμφωνα με τη θεωρία του Καθιερωμένου Μοντέλου οι ερευνητές θα έπρεπε να δουν ότι η τιμή της παραμέτρου Δέλτα ΑCP, η οποία σχετίζεται με τις ιδιότητες της ύλης και της αντιύλης και υπολογίζεται με βάση αυτές τις συχνότητες διάσπασης, είναι μικρότερη από 0,1%. Το αποτέλεσμα στο οποίο κατέληξαν ήταν όμως εντελώς διαφορετικό. «Διαπιστώσαμε ότι η Δέλτα ACP είναι περίπου 0.8% αντί του προβλεπόμενου0,1%. Αν και η ακριβής αξιολόγηση διαδικασιών που αφορούν τα γοητευτικά κουάρκ είναι δύσκολη, η παράμετρος Δέλτα ΑCP φαίνεται ότι είναι πολύ μεγαλύτερη από ό,τι περιμέναμε» τόνισε ο κ. Καμπάνα. Αλλα πειράματα που έχουν γίνει στο παρελθόν, κυρίως στον επιταχυντή του Εθνικού Εργαστηρίου Φέρμι των Ηνωμένων Πολιτειών, έχουν υπολογίσει την παραβίαση CP περίπου στο 0,1%, με ένα περιθώριο λάθους που σήμαινε ότι το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ταιριάζει με τις προβλέψεις του Καθιερωμένου Μοντέλου. Περιθώριο λάθους 0,5% Τα πειράματα του LHCb χαρακτηρίζονται όμως από πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια. Ως τώρα οι ερευνητές έχουν αναλύσει το 60% των δεδομένων που κατέγραψαν τα πειράματα, γεγονός το οποίο προσδίδει στα αποτελέσματά τους μια στατιστική βεβαιότητα «3,5 σίγμα» – η πιθανότητα δηλαδή οι υπολογισμοί τους να οφείλονται στην τύχη είναι μικρότερη του 0,5%. Η ολοκλήρωση της ανάλυσης θα δείξει αν θα επιτευχθεί η «απόλυτη» βεβαιότητα των «5 σίγμα», η οποία θα προσδώσει και την «τυπική» σφραγίδα στη νέα ανακάλυψη. Ηδη πάντως οι θεωρητικοί φυσικοί έχουν αρχίσει να εξετάζουν τα απρόσμενα αποτελέσματα ενώ οι υπεύθυνοι του προγράμματος δηλώνουν ότι θα επιστρατεύσουν όλα τα μέσα ώστε να «σιγουρέψουν» τα δεδομένα τους. «Σκοπεύουμε να ολοκληρώσουμε την ανάλυση αλλά επίσης να διεξαγάγουμε ανεξάρτητους ελέγχους χρησιμοποιώντας διαφορετικές προσεγγίσεις και στρατηγικές» τόνισε ο κ. Καμπάνα.

Το διάστημα στην υπηρεσία των πολιτών: προτεραιότητα για την Ευρώπη. http://www.esa.int/esaCP/SEMXD9WWVUG_Greece_0.html Φωτογραφία απο την Έκθεση που οργανώθηκε από την ESA στην είσοδο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Φίλη akanel να σε καλοσορίσω στην μεγάλη παρέα του Astrovox. Για καλύτερη ενημέρωση των φίλων μια δημοσίευση. http://www.esa.int/esaCP/SEMP1KLUBUG_Greece_0.html

Φίλε christopherPAPA Εχεις απόλυτο δίκιο.Αλλη φορά θα αναφέρω τις πηγές μου για να μην γίνονται παρεξηγήσεις! Αλλα οπως αναφέρει και ο kkokkolis :Πόντιος είναι, είναι δυνατόν να ήταν κακός;

Το διαστημικό σκάφος Soyuz TMA-22 ξεκίνησε προς ΔΔΣ. Σύμφωνα με το σχέδιο της αποστολής του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS), ένα επανδρωμένο διαστημικό σκάφος μεταφοράς Soyuz TMA-22 εκτοξεύθηκε από τοποθεσία εκτόξευσης Μπαϊκονούρ στις 8:14:04 πμ Ώρα Μόσχας. Το πλήρωμα του Soyuz TMA-22 αποτελείται από:τους Ρωσους κοσμοναύτες Anton Shkaplerov (διοικητής διαστημόπλοιου), Ανατόλι Ivanishin ( ιπτάμενος μηχανικός) και των ΗΠΑ αστροναύτης Ντάνιελ Burbank (μηχανικός-2 του διαστημικού οχήματος). Το διαστημικό σκάφος τέθηκε σε χαμηλή γήινη τροχιά με τις ακόλουθες παραμέτρους: 51.64 ° Κλίση, 200,89 χιλιόμετρα ελάχιστο υψόμετρο, μέγιστο υψόμετρο 258,61 χλμ., 88,80 λεπτά τροχιακή περίοδο. Τα εν πλω συστήματα του διαστημικού οχήματος λειτουργούν κανονικά. Σύμφωνα με τα στοιχεία τηλεμετρίας και τις εκθέσεις από το πλήρωμα του ISS, τα συστήματα στον διαστημικό σταθμό λειτουργουν κανονικά. Ο σταθμός είναι έτοιμος για docking με το διαστημικό σκάφος. Το Ηλιακό Σύστημα «περιείχε κάποτε έναν ακόμα γιγάντιο πλανήτη» Ένας γιγάντιος πλανήτης στο μέγεθος του Ποσειδώνα δεν αποκλείεται να εξοστρακίστηκε από το Ηλιακό Σύστημα στα αρχικά στάδια της εξέλιξής του, υπολογίζουν Αμερικανοί ερευνητές. Η υπόθεση του επιπλέον πλανήτη προτείνεται ως εξήγηση σε ένα μυστήριο που απασχολεί τους πλανητολόγους εδώ και καιρό: γιατί οι (υπόλοιποι) πλανήτες βρίσκονται στις θέσεις όπου τους βλέπουμε σήμερα; Η μελέτη της κίνησης των πλανητών και των σωμάτων της Ζώνης του Κούιπερ -ενός βασιλείου παγωμένων αστεροειδών πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα- υποδεικνύει ότι το Ηλιακό Σύστημα πρέπει να πέρασε μια μεγάλη αναστάτωση 600 εκατομμύρια χρόνια μετά το σχηματισμό του.Λόγω αυτής της «δυναμικής αστάθειας», πολλά μικρά σώματα πρέπει να εκτινάχθηκαν προς τα έξω, μέχρι τη Ζώνη του Κούιπερ, ενώ ο Δίας πρέπει να μετακινήθηκε πιο κοντά στον Ήλιο. Το σενάριο αυτό παρουσιάζει όμως ένα πρόβλημα: οι προσομοιώσεις που τρέχουν οι επιστήμονες εδώ και χρόνια δείχνουν ότι η μεταπήδηση του Δία σε νέα τροχιά θα είχε διαταράξει σε υπερβολικό βαθμό τις τροχιές των εσωτερικών πλανητών. Σε πολλές προσομοιώσεις, για παράδειγμα, η Γη συγκρούεται με τον Άρη ή την Αφροδίτη. Μια πιθανή λύση προτείνεται τώρα από τον Ντέιβιντ Νεσβόρνι του Ερευνητικού Ινστιτούτου Southwest στο Τέξας. Ο αστρονόμος εκτιμά ότι το πρόβλημα θα λυνόταν αν το νεαρό Ηλιακό Σύστημα περιείχε έναν ακόμα γιγάντιο πλανήτη, στο μέγεθος του Ουρανού ή του Ποσειδώνα, ο οποίος εκτινάχθηκε στο διαστρικό διάστημα λόγω της δυναμικής αστάθειας. Ο «εξοστρακισμός» αυτού του πλανήτη θα επέτρεπε στον Δία να μετακινηθεί προς τα μέσα χωρίς να διαταράξει τόσο πολύ τις τροχιές των εσωτερικών πλανητών. Στις προσομοιώσεις του Νεσβόρνι, η προσθήκη του επιπλέον πλανήτη πράγματι οδηγεί στην κατάσταση που παρατηρούμε σήμερα στο Ηλιακό Σύστημα. Εξάλλου, επισημαίνει ο ερευνητής στο Astrophysical Research Letters, η υπόθεση του εξοστρακισμένου πλανήτη ενισχύεται από την ανακάλυψη πολλών «αδέσποτων» πλανητών που κινούνται χαμένοι στο διαστρικό κενό. Το ταχύτερα περιστρεφόμενο άστρο. Το ταχύτερα περιστρεφόμενο άστρο που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα γυρίζει σαν σβούρα 300 φορές ταχύτερα από τον Ήλιο -τόσο γρήγορα ώστε κινδυνεύει να διαλυθεί από τις φυγόκεντρες δυνάμεις που του ασκούνται, ανακάλυψε διεθνής ερευνητική ομάδα. Το VFTS 102, ένα νεαρό, καυτό και γαλάζιο άστρο που βρίσκεται σε απόσταση 160.000 ετών φωτός, στο γαλαξία του Μεγάλου Νέφους του Μαγγελάνου, περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του με ταχύτητα 600 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο στη ζώνη του ισημερινού. Συγκριτικά, η ταχύτητα περιστροφής του Ήλιου είναι μόλις 2 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο στον ισημερινό. Η ταχύτητα του VFTS 102 είναι μάλιστα τόσο μεγάλη ώστε, αν το άστρο περιστρεφόταν 20% ταχύτερα, θα διαλυόταν σε διάπυρα κομμάτια. Όπως επισημαίνουν οι ερευνητές σε δημοσίευση που έχει γίνει δεκτή από το Astrophysical Journal Letters, μεγαλύτερες ταχύτητες επιστροφής έχουν παρατηρηθεί μόνο σε πάλσαρ, δηλαδή άστρα που εξαντλούν τα καύσιμά τους και μετατρέπονται σε μαγνητισμένα άστρα νετρονίων. Οι ερευνητές εντόπισαν μάλιστα ένα πάλσαρ που απομακρύνεται από το VFTS 102 με μεγάλη ταχύτητα. Το πάλσαρ αυτό προσφέρει μια εξήγηση για την ακραία ταχύτητα περιστροφής, αναφέρει το Sciencemag.org. Οι ερευνητές υποθέτουν ότι το VFTS 102 βρισκόταν κάποτε σε τροχιά γύρω από ένα άλλο κανονικό άστρο, το οποίο όμως έφτανε στα τελικά στάδια της ζωής του. Σε αυτή τη φάση, το συνοδό άστρο έχανε μάζα την οποία απορροφούσε το VFTS 102. Και αυτή η μεταφορά υλικού θα μπορούσε να επιταχύνει την περιστροφή του άστρου όπως το νερό που κυλά σε έναν μύλο. Όταν πια είχε επιταχύνει το VFTS 102 στα όρια της αντοχής του, το γερασμένο συνοδό άστρο εξερράγη, μετατράπηκε σε άστρο νετρονίων, αποσπάστηκε από το δυαδικό σύστημα και πήρε δική του πορεία.

Το παράξενο άστρο V838 Monocerotis. Ένας αυστραλός ερασιτέχνης αστρονόμος, o Nicholas Brown, ανακάλυψε τον Ιανουάριο του 2002 ένα άστρο να γίνεται ξαφνικά 600.000 φορές φωτεινότερο από όσο ο ήλιός μας. Πρόκειται για το αντικείμενο V838 Mon που βρίσκεται 20.000 έτη φωτός μακριά από τη Γη, μέσα στον σκοτεινό αστερισμό Μονόκερος. Για λίγη ώρα το μυστηριώδες V838 Mon ήταν το φωτεινότερο αστέρι μέσα στο Γαλαξία μας, προτού προλάβει να εξασθενίσει. Πρόλαβε όμως να απελευθερώσει τόση πολλή ενέργεια κατά την έκρηξη του, που τα προηγούμενα στρώματά του που είχαν εκτιναχθεί στο διάστημα από προηγούμενες εκρήξεις – και τα οποία απομακρύνονται με τέτοιες ταχύτητες, που σήμερα έχουν διάμετρο πάνω από 10 έτη φωτός – φωτίζονταν με ένα φανταστικό τρόπο. Το V838 Mon είναι ένα δυαδικό σύστημα ενός καυτού από τη μια και ενός ψυχρού άστρου από την άλλη, που βρίσκονται σε τροχιά το ένα γύρω από το άλλο. Μάλιστα έχουν κάποιες ομοιότητες με τα ασταθή άστρα που ονομάζονται "μεταβλητά". Κανονικά στα δυαδικά συστήματα, το μεγαλύτερο ψυχρό άστρο διαστέλλεται και διώχνει το υλικό του, που φτάνει πάνω στο καυτό αστέρι με αποτέλεσμα το τελευταίο να αναφλέγεται με μία τεράστια έκρηξη. Υπάρχουν διάφορες άλλες κατηγορίες άστρων, που έχουν τέτοιες τεράστιες εκρήξεις, συμπεριλαμβανομένων των νόβα και των υπερκαινοφανών, αλλά το αντικείμενο V838 Mon ήταν διαφορετικό από αυτές τις κατηγορίες. Τα περισσότερα νόβα (novae), κανονικά, απλώς εκρήγνυνται και μειώνεται το φως τους αργά. Αυτό το άστρο όμως είχε τρεις σημαντικές αιχμές και αρκετές δευτερεύοντες αιχμές – έναν αριθμό εκρήξεων τη μια πάνω από την άλλη. Αυτό το φαινόμενο είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθεί με τη χρησιμοποίηση των τυποποιημένων μοντέλων νόβα. Γιατί είναι πάρα πολύ φωτεινό, εκατό φορές φωτεινότερο από το φωτεινότερο γνωστό νόβα. Έτσι, οι αστρονόμοι δεν καταλαβαίνουν πλήρως αυτή την θεαματική έκρηξη που μετασχημάτισε, για δέκα πέντε λεπτά περίπου, ένα αμυδρό αστέρι στο φωτεινότερο ψυχρό υπεργίγαντα μέσα στο Γαλαξία μας. Επίσης, σε μια συνηθισμένη έκρηξη νόβα, τα εξωτερικά στρώματα του άστρου εκτινάσσονται στο διάστημα, αποκαλύπτοντας τον υπερ-καυτό πυρήνα στον οποίο πραγματοποιείται η πυρηνική σύντηξη. Σε αντίθεση, με το αντικείμενο V838 Mon που η διάμετρος του αυξήθηκε πάρα πολύ, αλλά τα εξωτερικά στρώματά του ποτέ δεν αναστατώθηκαν ούτε και εκτινάχθηκαν. Στην πραγματικότητα, το άστρο έγινε σχεδόν τόσο μεγάλο όσο και η διάμετρος της τροχιάς του Δία γύρω από τον ήλιο, ρίχνοντας έτσι τη θερμοκρασία της επιφάνειάς του σε τόσο χαμηλά επίπεδα όσο και ένας λαμπτήρας φωτισμού. Φωτεινή ηχώ Το φως από αυτήν την ξαφνική έκρηξη φώτισε την διαστρική σκόνη γύρω από το άστρο, παράγοντας την πιο θεαματική "φωτεινή αντήχηση" στην ιστορία της αστρονομίας. Καθώς το φως από την έκρηξη διαδίδεται προς τα έξω διαμέσου της σκόνης (που δημιουργήθηκε από τις προηγούμενες εκρήξεις), σκεδάζεται από αυτήν και ταξιδεύει προς τη Γη. Το διάχυτο φως έχει διανύσει περισσότερη απόσταση σε σύγκριση με το φως που φτάνει στη Γη απευθείας από την αστρική έκρηξη. Ένα τέτοιο φως – ηχώ είναι το οπτικό ανάλογο της ακουστικής ηχούς που παράγεται όταν ένας ήχος ανακλάται από τα γύρω εμπόδια. Η "αντήχηση του φωτός" ή “φωτεινή ηχώ”, όπως ονομάζουν οι αστρονόμοι το φαινόμενο να φωτίζονται άλλα σκονισμένα νέφη, προσφέρει στους αστρονόμους έναν τρόπο να χαρτογραφήσουν την τρισδιάστατη δομή των κελύφων της σκόνης, τα οποία περιβάλλουν ένα γερασμένο αστέρι. Όπως είπαμε όταν ένα αστέρι εκρήγνυται, αρχικά η λάμψη του φωτός φθάνει στη Γη άμεσα από το ίδιο το αστέρι. Έπειτα το φως μπορεί να ανακλαστεί από τη σκόνη που το περιβάλλει και να φθάσει στη Γη αργότερα, επειδή η πορεία εκείνης της ακτινοβολίας που ταξιδεύει είναι μεγαλύτερη. Καθώς το φως από την πρωτογενή έκρηξη του άστρου συνεχίζει να ανακλάται από τη σκόνη, βλέπουμε τις συνεχώς μεταβαλλόμενες όψεις της ακόνης που περιβάλει το άστρο. Με την ανάλυση αυτών των σπάνιων "αντηχήσεων του φωτός", οδηγούμαστε σε μια ακριβέστερη μέθοδο για να μετρήσουμε την απόσταση αυτών των αντικειμένων με τη βοήθεια της πόλωσης της φωτεινής ηχούς. Αυτή η μέθοδος μας έδωσε μια απόσταση 20.000 έτη φωτός για το V838 Mon. Τι μπορεί να προκάλεσε την έκρηξη; Αν και η αιτία για την έκρηξη δεν είναι ακόμα σαφής, μερικοί αστρονόμοι έχουν προτείνει ότι μπορεί να έχει προκύψει από μια σύγκρουση . Μια προσέγγιση επικεντρώνεται σε μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο άστρα η οποία θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τις παρατηρήσεις από τον Ιανουάριο του 2002 και μετέπειτα. Σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση, η πρώτη έκλαμψη έλαβε χώρα όταν ένα σχετικά βαρύ άστρο (με μάζα περί τις οκτώ ηλιακές) είχε μια περιφερειακή σύγκρουση με ένα μικρότερο άστρο (με μάζα περίπου το ένα τρίτο της ηλιακής) το οποίο βρισκόταν σε τροχιά γύρω του. H πρώτη αυτή εγγύς αλληλεπίδραση, δεν επέφερε δομικές αλλαγές στα δύο άστρα, προκάλεσε όμως μια έκλαμψη η οποία αντιστοιχεί στην αρχική παρατήρηση του Ιανουαρίου του 2002. H σχετική τροχιά των δύο άστρων τα έφερε σε ακόμα μικρότερη απόσταση σε έναν μήνα περίπου. H αλληλεπίδραση τους προκάλεσε τη δεύτερη και μεγαλύτερη σε ένταση έκρηξη και είχε ως αποτέλεσμα την έντονη διαταραχή της τροχιάς του μικρού άστρου. Ως εκ τούτου, περίπου ένα μήνα αργότερα, το μικρότερο άστρο ουσιαστικά κατακερματίστηκε κατά τη διάρκεια της τρίτης του σύγκρουσης με το μεγαλύτερο. H ύλη του μικρότερου άστρου περιέβαλε το κυρίως άστρο, δημιουργώντας σταδιακά το σχετικά ψυχρό και διογκωμένο αντικείμενο που παρατηρήθηκε τον Οκτώβριο του 2002. Στην προσέγγιση αυτή τα δεδομένα μας οδηγούν σε μια τριπλή αστρική αλληλεπίδραση. Η δεύτερη προσέγγιση δέχεται επίσης ότι το V838 Mon ήταν ένα άστρο-κανίβαλος, αλλά σύμφωνα με αυτήν οι «ορέξεις» του άστρου ήταν πλανητικής φύσης. Τα δεδομένα, λένε οι ερευνητές που υποστηρίζουν την άποψη αυτή, δείχνουν πως η συμπεριφορά του άστρου V838 Mon θα μπορούσε να οφείλεται σε σύγκρουση του με έναν η περισσότερους πλανήτες. Σύμφωνα με υπολογισμούς η δυνατότητα αυτή υπάρχει εφόσον ο εμπλεκόμενος πλανήτης έχει μέγεθος περίπου δεκαπλάσιο από αυτό του πλανήτη Δια. Για να ερμηνεύσουν τις τρεις φάσεις των εκλάμψεων, οι ερευνητές επεξεργάστηκαν δύο σενάρια. Είτε ότι το άστρο V838 Mon συγκρούστηκε με τρεις πλανήτες, των οποίων η συνολική μάζα ήταν περίπου δεκαπλάσια της μάζας του Δία, είτε ότι συγκρούστηκε με έναν γιγάντιο πλανήτη και οι διαφορετικές εκλάμψεις σηματοδοτούν τη διέλευση του από διαφορετικές στιβάδες του εσωτερικού του άστρου. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, το κλειδί για την έκλυση μεγάλης ποσότητας ενέργειας κατά τη σύγκρουση ενός πλανήτη με ένα άστρο, είναι η βαθιά διείσδυση του πρώτου στο εσωτερικό του άστρου. Όσο βαθύτερα μέσα στο άστρο διεισδύσει ο πλανήτης πριν απορροφηθεί, τόσο εντονότερη θα είναι η έκρηξη που θα επακολουθήσει, ακτινοβολώντας μεγαλύτερα ποσά ενέργειας. Τέλος, ορισμένοι ερευνητές διατύπωσαν την άποψη πως πρόκειται για τις θερμοπυρηνικές εκρήξεις ενός ιδιαίτερα μαζικού υπερ-γίγαντα. Σε αυτή την περίπτωση, κελύφη του άστρου, πλούσια σε ήλιο, αρχίζουν μια ταχεία διαδικασία σύντηξης παράγοντας άνθρακα, γιαυτό και το φαινόμενο μερικές φορές αναφέρεται και ως αναλαμπή άνθρακα. Το πρόβλημα με την προσέγγιση αυτή είναι πως, σύμφωνα με τη σημερινή επιστημονική γνώση, ένα άστρο τέτοιου τύπου και μεγέθους δεν θα μπορούσε να έχει μορφοποιηθεί τόσο μακριά από το γαλαξιακό κέντρο. Στην φωτογραφία αντηχήσεις φωτός μέσα στο διάστημα: Αυτή η ακολουθία εικόνων από το Hubble, δείχνει τον διαστελλόμενο ερυθρό υπεργίγαντα V838 Monocerotis (στο κέντρο των εικόνων) σε διάφορες χρονικές περιόδους και την "φωτεινή ηχώ” που οφείλεται στην ανάκλαση του φωτός από τα νέφη της σκόνης.

Συζήτηση για τη Γη και τον Αρη με τον ρωσοπόντιο κοσμοναύτη Φιοντόρ Γιουρτσίχιν. Εναν καφέ με έναν κοσμοναύτη είχα την τιμή να μοιραστώ πριν από λίγες ημέρες. Ο 52χρονος Φιοντόρ Γιουρτσίχιν, ομιλητής στη διημερίδα «Τέχνη - Επιστήμη - Σύμπαν» που διοργάνωσε το Ιδρυμα Ευγενίδου, δεν είναι ένας απλός ρώσος κοσμοναύτης ο οποίος μεγάλωσε με πρότυπο τον Γιούρι Γκαγκάριν: έχει και ελληνικές ρίζες, και μάλιστα από την Τραπεζούντα του ιστορικού Πόντου. Ηρεμος, ευδιάθετος και με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, – πότε στα ελληνικά και πότε στα αγγλικά – μας ταξίδεψε έξω από την ατμόσφαιρα της Γης, στη μαγεία του Διαστήματος, ενώ μας παρουσίασε και την πρωτότυπη ενασχόλησή του με τη «διαστημική» φωτογραφία. Με αφορμή την ολοκλήρωση της εικονικής αποστολής στον Αρη (Mars500), φυσικά δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο όνειρο για την κατάκτηση του Κόκκινου Πλανήτη. «Ηταν ένα καταπληκτικό πείραμα, από την άποψη ότι μπορεί να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε μια ιδέα τού πώς θα ήταν αν βρισκόμασταν στον Αρη, αλλά σε “οικονομικότερα εδάφη» αναφέρει χαριτολογώντας ο κ. Γιουρτσίχιν. Στην «αρειανή» απομόνωση Στο πείραμα έλαβαν μέρος έξι άνδρες οι οποίοι παρέμειναν απομονωμένοι σε τρεις μεταλλικούς κυλίνδρους χωρίς παράθυρα για ένα διάστημα 520 ημερών – όσο δηλαδή διαρκεί και ένα ταξίδι προς τον Αρη και πίσω. Η αυξημένη ψυχολογική πίεση με την οποία «πάλεψαν» οι συμμετέχοντες του Mars500, όπως ήταν αναμενόμενο, οδήγησε σε καβγαδάκια, γκρίνιες και ζήλιες. «Η ψυχολογική πίεση είναι το κύριο πρόβλημα των αστροναυτών γιατί ακριβώς περιορίζονται σε πολύ μικρούς χώρους» σχολιάζει ο ρωσοπόντιος κοσμοναύτης. «Στην περίπτωση μιας υποτιθέμενης αποστολής στον Αρη το ψυχολογικό φορτίο θα ήταν πολύ βαρύ για δύο λόγους: πρώτον, λόγω χρόνου, γιατί οι αστροναύτες θα έφθαναν εκεί σε εννέα μήνες και, δεύτερον, λόγω του περιορισμένου χώρου στον οποίο θα ήταν κλεισμένοι» υποστηρίζει ο ίδιος. «Αυτό βέβαια ισχύει τώρα, με την υπάρχουσα τεχνολογία. Ενδεχομένως μελλοντικά αυτή να προχωρήσει τόσο ώστε να μπορούμε να φθάνουμε ταχύτερα στον Αρη. Ακόμη, στην παρούσα φάση δεν γνωρίζουμε τα επίπεδα ακτινοβολίας που υπάρχουν εκεί και τις επιπτώσεις που θα μπορούσαν να έχουν στον ανθρώπινο οργανισμό, π.χ. στο μυϊκό μας σύστημα. Στη Γη υπάρχει μαγνητικό πεδίο, ενώ στον Αρη όχι. Ο ανθρώπινος οργανισμός αναγνωρίζει το γήινο μαγνητικό πεδίο, οπότε δεν ξέρουμε τι θα μπορούσε να σημαίνει για εμάς να βρισκόμαστε σε έναν πλανήτη όπου υπάρχει πλήρης απουσία του. Είναι πολλά τα προβλήματα στα οποία καλούμαστε να βρούμε λύσεις προτού επιχειρήσουμε μια επίσκεψη στον Κόκκινο Πλανήτη και γι’ αυτό πραγματοποιούνται οι προσομοιώσεις στη Γη» λέει ο κ. Γιουρτσίχιν. Αλλά και πάλι, όσο και αν προσπαθήσουμε να «αντιγράψουμε» τις ιδιαίτερες συνθήκες του Αρη, το αποτέλεσμα δεν θα είναι το ίδιο με εκείνο μιας πραγματικής αποστολής στον Κόκκινο Πλανήτη. Ραντεβού στον Αρη σε 50 χρόνια Σε 50 χρόνια από σήμερα, σύμφωνα με τον ίδιο, ίσως καταφέρουμε να πατήσουμε το πόδι μας στον Αρη. «Δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό νωρίτερα. Προσωπικά πιστεύω ότι το “ταξίδι” μας στον Kόκκινο Πλανήτη θα πρέπει να πραγματοποιηθεί σε τρία στάδια. Σε πρώτη φάση, με τη βοήθεια δορυφόρων και αυτόματων σταθμών, σε δεύτερη φάση με τη βοήθεια ρομποτικών συστημάτων και, τέλος, στέλνοντας τον άνθρωπο. Γιατί, κακά τα ψέματα, τι θα ήταν πιο απλό; Να στείλουμε στον Αρη ένα ρομποτικό σύστημα ή τον άνθρωπο;». Οπως επισημαίνει ο ρωσοπόντιος κοσμοναύτης, μια επανδρωμένη αποστολή στον Αρη αποτελεί ένα ιδιαίτερα ακριβό εγχείρημα. Γι’ αυτό η κατασκευή μόνιμων μονάδων οξυγόνου και νερού με τη βοήθεια ρομποτικών συστημάτων στα κατά τα άλλα αφιλόξενα εδάφη του Κόκκινου Πλανήτη θα ήταν ίσως καθοριστικής σημασίας για την υλοποίηση του εγχειρήματος. «Στον Αρη, ως γνωστόν, υπάρχει νερό. Αρα είναι πιθανό να υπάρχουν απλές μορφές ζωής, όπως βακτήρια κ.ά.» τονίζει ο κ. Γιουρτσίχιν. «Δεν γνωρίζουμε κατά πόσον θα ήταν ασφαλές να φέρουμε τις συγκεκριμένες μορφές ζωής στη Γη, σε περίπτωση που τις εντοπίζαμε». Ο Φόβος θα δείξει Την περασμένη Τρίτη, στο πλαίσιο νέου προγράμματος της ρωσικής διαστημικής υπηρεσίας Roscosmos, αναχώρησε αποστολή με στόχο τη συλλογή των πρώτων δειγμάτων σκόνης και πετρωμάτων από τον Φόβο, έναν εκ των δύο μικρών δορυφόρων του Αρη. Αν όλα πάνε καλά, το σκάφος Fobos-Grunt θα έχει φέρει στα χέρια των ειδικών τα πρώτα δείγματα ως τα μέσα του 2014. «Το νέο ρωσικό πρόγραμμα αποτελεί μια ασφαλέστερη αποστολή συγκριτικά με κάποια που θα είχε προορισμό τον Αρη» μας πληροφορεί ο κοσμοναύτης. «Δεν γνωρίζουμε τα ακριβή χαρακτηριστικά του Φόβου, θα μπορούσε όμως να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με την περίπτωση της Γης και της Σελήνης». Ενας φωτογράφος από το… Διάστημα Το πάθος του για τη φωτογραφία αλλά και η ανάγκη του να μεταδώσει το δέος που του προκαλούσε η εικόνα της Γης από το Διάστημα, κατά τη διάρκεια των αποστολών του στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ΔΔΣ), οδήγησαν τον κ. Γιουρτσίχιν στη «διαστημική» φωτογραφία. «Οταν βλέπω τη Γη από ψηλά, έχω ένα πολύ έντονο συναίσθημα ότι αυτός ο πλανήτης είναι το σπίτι μου. Αυτό ακριβώς ήθελα να μεταφέρω στον υπόλοιπο κόσμο και έτσι δημιούργησα τη συλλογή μου. Για μένα αυτό που είχε σημασία ήταν να δω τις αντιδράσεις των παιδιών απέναντι στις φωτογραφίες μου. Οι ενήλικοι μπορούν να πουν πολλά και να μην τα εννοούν. Η αθωότητα και η ειλικρίνεια ενός παιδιού όμως αποτελούν ανεκτίμητα στοιχεία και του χαρίζουν την ιδιότητα του αυστηρότερου κριτή» μας λέει ο ίδιος. Οι πυρκαγιές της Πελοποννήσου. «Θυμάμαι, ήμουν στον ΔΔΣ όταν στην Ελλάδα εκτυλίσσονταν οι μεγάλες πυρκαγιές. Τις έβλεπα από ψηλά, όπως και εκείνες στη Βόρεια Αμερική. Οπως και την καταστροφική πετρελαιοκηλίδα στον Κόλπο του Μεξικού. Πολλές φορές βλέποντας διάφορες οικολογικές καταστροφές αισθάνομαι ότι η Γη μού φωνάζει “Βοήθεια”. Ετσι μου έρχεται να πω σε όλους “Ανθρωποι! Κοιτάξτε γύρω σας! Τι κάνετε; Καταστρέφετε το περιβάλλον και μαζί σκοτώνετε τους εαυτούς σας!”» τονίζει με έμφαση. Για τη λήψη των διαστημικών φωτογραφιών, εξηγεί, δεν απαιτείται ειδικός εξοπλισμός. «Χρησιμοποιώ μια επαγγελματική φωτογραφική μηχανή με μεγάλους φακούς έτσι ώστε να μπορώ να εστιάζω στα σημεία που επιθυμώ. Τα υψηλά επίπεδα ακτινοβολίας όμως καταστρέφουν τη μηχανή, με αποτέλεσμα ύστερα από δύο-τρεις μήνες να χρειάζεται αντικατάσταση». Αυτό που έχει όμως πραγματικό ενδιαφέρον είναι το ότι η λήψη φωτογραφιών στο Διάστημα πρέπει να γίνεται αστραπιαία. «Στη Γη για την απαθανάτιση, π.χ., της δύσης του ήλιου πρέπει κανείς να δράσει σε ένα συγκεκριμένο χρονικό “παράθυρο”, μέσα σε διάστημα περίπου 10 λεπτών. Αν αυτό δεν πετύχει, τότε πρέπει να περιμένεις ως την επόμενη ημέρα. Στο Διάστημα, αν δεν προλάβεις την κατάλληλη στιγμή, δεν υπάρχει πρόβλημα: αυτή επαναλαμβάνεται 16 φορές την ημέρα, ανά 1,5 ώρα. Μόνο που εκεί η εντυπωσιακή “βουτιά” του ήλιου στον ορίζοντα διαρκεί μόλις 1 λεπτό. Αυτοί είναι οι χρόνοι ενός “διαστημικού” φωτογράφου» καταλήγει.

Η σκοτεινή ενέργεια δεν έπαιζε σπουδαίο ρόλο στις απαρχές του σύμπαντος ενώ ίσως να είναι η κοσμολογική σταθερά. Οι φυσικοί που προσπαθούν να κατανοήσουν τη φύση της σκοτεινής ενέργειας, ένα από τα πιο παράξενα πράγματα στο σύμπαν, έχουν κάνει ένα βήμα μπροστά βρίσκοντας πόση από αυτήν την ουσία θα μπορούσε να υπήρχε λίγο μετά το Big Bang. Η σκοτεινή ενέργεια είναι η μυστηριώδης δύναμη που οι επιστήμονες θεωρούν ότι είναι υπεύθυνη για την επιταχυνόμενη διαστολή του σύμπαντος. Κανείς μέχρι τώρα δεν ξέρει τι είναι ακριβώς η σκοτεινή ενέργεια, ενώ ακόμα δεν έχει ανιχνευθεί άμεσα. Το φως από μακρινούς γαλαξίες είναι παραμορφωμένο από την ύλη που μεσολαβεί ανάμεσα σε μας και τους γαλαξίες. Ο λεγόμενος ασθενής εστιασμός μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να χαρακτηρίσει τη σκοτεινή ενέργεια. Στη νέα μελέτη, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν το τηλεσκόπιο του Νότιου Πόλου στην Ανταρκτική για να παρατηρήσουν το κοσμικό υπόβαθρο μικροκυμάτων, την διάχυτη ακτινοβολία που έχει απομείνει από τη Μεγάλη Έκρηξη, που έχει δώσει το έναυσμα του σύμπαντος. Αυτή η ακτινοβολία κρατάει τα μυστικά πολλών ιδιοτήτων που είχε το πρώιμο σύμπαν, επιτρέποντας στους επιστήμονες να συμπεράνουν το μέγιστο ποσό της σκοτεινής ενέργειας που θα μπορούσε να έχει παρουσιαστεί εκείνη τη χρονική στιγμή. Με βάση τις μετρήσεις τους, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η σκοτεινή ενέργεια δεν θα μπορούσε να αντιπροσώπευε πάνω από το 1,8% της συνολικής πυκνότητας του τότε σύμπαντος. Αντίθετα, η σκοτεινή ενέργεια κυριαρχεί στον χώρο σήμερα, αντιπροσωπεύοντας περίπου το 74% όλης της ύλης και της ενέργειας στο σύμπαν. Ο κοσμικός ρόλος της σκοτεινής ενέργειας. Μια από τις πιο δημοφιλείς θεωρίες της σκοτεινής ενέργειας είναι αυτή είναι κοσμολογική σταθερά, που αρχικά προστέθηκε στις εξισώσεις της γενικής σχετικότητας από τον Αϊνστάιν και μετά αφαιρέθηκε από τον ίδιο κατά λάθος. Εάν η σκοτεινή ενέργεια είναι πράγματι μία σταθερά (όπως υπονοεί η κοσμολογική σταθερά), τότε η πυκνότητα της – η ποσότητα της σκοτεινής ενέργειας ανά δεδομένη περιοχή του διαστήματος – δεν θα έχει αλλάξει με την πάροδο του χρόνου. Εν τω μεταξύ, η πυκνότητα της ύλης στο σύμπαν έχει αλλάξει, γίνεται όλο και πιο χαμηλή, καθώς επεκτείνεται το σύμπαν. Έτσι, ενώ η σκοτεινή ενέργεια τώρα είναι σε αναλογία 3:1 με την κανονική ύλη, αυτή η αναλογία θα ήταν πολύ μικρότερη, όταν η ύλη στο νεαρό σύμπαν ήταν πολύ πυκνή. Δηλαδή η σκοτεινή ενέργεια θα ήταν εξαιρετικά ασήμαντη σε σύγκριση με την ύλη. Τι είναι στην πραγματικότητα η σκοτεινή ενέργεια; Οι νέες μετρήσεις είναι σύμφωνες με την προηγούμενη ιδέα, αλλά ακόμα δεν μπορούν να βοηθήσουν στο να μάθουμε αν η θεωρία της κοσμολογικής σταθεράς υπερτερεί από άλλα μοντέλα, που υποδηλώνουν ότι το αρχικό ποσοστό της σκοτεινής ενέργειας, αν και μικρό, δεν ήταν αμελητέο. Ο επικεφαλής της μελέτης Christian Reichardt, ένας κοσμολόγος στο Πανεπιστήμιο του Berkeley, δήλωσε ότι τα μοντέλα στα οποία η σκοτεινή ενέργεια δεν είναι σταθερή έχουν κάποια θεωρητικά πλεονεκτήματα. Για παράδειγμα, είπε, αυτά μπορούν να φιλοξενήσουν μια περίεργη σύμπτωση: Τυχαίνει να βρισκόμαστε σε ένα σύμπαν όπου η σκοτεινή ενέργεια και η ύλη είναι σχετικά συγκρίσιμα, χωρίς κανένα να κυριαρχεί απόλυτα πάνω στο άλλο. Αυτές οι θεωρίες περιτριγυρίζουν την ιδέα ότι το σύμπαν δεν ήταν πάντα έτσι. Ο Christof Wetterich του Πανεπιστήμιου της Χαϊδελβέργης, ο οποίος το 1987 πρότεινε ένα μοντέλο με μία μεταβαλλόμενη σκοτεινή ενέργεια, η οποία ονομάζεται «πεμπτουσία», λέει ότι είναι δύσκολο να αποκλειστούν τέτοιου είδους μοντέλα, δεδομένου ότι δεν οδηγούν σε ειδική πρόβλεψη για την ποσότητα της σκοτεινής ενέργειας σε μία δεδομένη χρονική στιγμή. "Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει απόκλιση από ένα απλό μοντέλο με κοσμολογική σταθερά, όπως φάνηκαν στα δεδομένα του τηλεσκόπιου του Νότιου Πόλου, και αυτό είναι εντυπωσιακό από μόνο του," είπε ο Wetterich. "Μπορεί να υπάρχει μάλλον ένα μικρό κλάσμα της πρώιμης σκοτεινής ενέργειας, σύμφωνα με τα αποτελέσματα των προηγούμενων ερευνών." Συνολικά, πολλοί κοσμολόγοι είναι υπέρ της θεωρίας της κοσμολογικής σταθεράς. “Υπάρχει ένα θεώρημα (η λεπίδα του Occam) ότι η πιο απλή εξήγηση είναι η καλύτερη, και η κοσμολογική σταθερά είναι σήμερα το πιο απλό μοντέλο που ταιριάζει με όλες τις παρατηρήσεις," τονίζει ο Christian Reichardt. Καθώς οι επιστήμονες συλλέγουν ολοένα καλύτερα δεδομένα για το κοσμικό υπόβαθρο των μικροκυμάτων, από πειράματα όπως εκείνα που χρησιμοποιούν το Τηλεσκόπιο του Νότιου Πόλου ή τον Ευρωπαϊκό δορυφόρο Planck, η κατάσταση θα πρέπει σύντομα να ξεκαθαρίσει. "Αυτή είναι μία ενδιαφέρουσα δημοσίευση," δηλώνει ο αστροφυσικός Bharat Ratra του Πανεπιστημίου του Kansas. Ο Ratra, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη, είναι ο αρχιτέκτονας, μαζί με τον Jim Peebles από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, ενός μοντέλου όπου η σκοτεινή ενέργεια μεταβάλλεται με τον χρόνο. “Η κοσμολογική σταθερά του Αϊνστάιν είναι πολύ συνεπής με την παρατηρητικά δεδομένα ," δήλωσε ο Ratra , “αλλά η σκοτεινή ενέργεια, η οποία μειώνεται με αργό ρυθμό με τον χρόνο (και μεταβάλλεται ελαφρώς στον χώρο), όπως θεωρεί το μοντέλο του Peebles, δεν αποκλείεται ακόμη τελείως από τα δεδομένα. “Η κατάσταση είναι πιθανό να γίνει πολύ πιο σαφής στα επόμενα χρόνια. Θα έχουμε ενδιαφέρουσες εποχές για την κοσμολογία!" Η μελέτη αυτή θα δημοσιευτεί στο Astrophysical Journal Letters

Το λαμπρότερο φως στο Σύμπαν βρίσκεται σε ένα κβάζαρ που τροφοδοτείται από μια μαύρη τρύπα. Οι μαύρες τρύπες όχι μόνο περιστρέφονται, αλλά μπορούν επίσης να κινηθούν και πλαγίως στον γαλαξία που τους φιλοξενεί. Σύμφωνα με αστροφυσικούς στο Πανεπιστήμιο Brigham Young, και οι δύο τύποι μετακίνησης τροφοδοτούν με ενέργεια τρομερούς πίδακες που είναι γνωστά ως κβάζαρ. Μια μαύρη τρύπα στο γαλαξία Κένταυρος Α για παράδειγμα είναι υπεύθυνη για την εκπομπή ακτινοβολίας με τη μορφή πίδακα, με μήκος 1 εκατομμύριο έτη φωτός. Η εικόνα δείχνει το κβάζαρ 3C279, ένα αντικείμενο που το φως του είναι πολύ εξασθενημένο, σαν άστρο στον ουρανό. Ωστόσο, τον Ιούνιο του 1991 το διαστημικό παρατηρητήριο των ακτίνων-γ Compton ης NASA ξαφνικά ανακάλυψε ότι ήταν ένα από τα φωτεινότερα αντικείμενα (στην περιοχή των ακτίνων-γ) στον ουρανό. Αμέσως μετά που τραβήχτηκε αυτή η εικόνα το κβάζαρ ξεθώριασε στην περιοχή των ακτίνων-γ, και έλαμπε στο ορατό φως με μια ενέργεια 10.000 φορές περισσότερη από το ορατό φως. Οι αστρονόμοι ακόμα προσπαθούν να καταλάβουν τι αναγκάζει αυτά τα αινιγματικά αντικείμενα να φτάνουν σε έξαρση τόσο βίαια. Αυτοί οι θεαματικοί πίδακες βγαίνουν από γαλαξίες που περιέχουν δίσκους από σκόνη και αέριο, ό,τι απέμεινε δηλαδή από άστρα διαλυμένα από την δύναμη των μαύρων οπών. "Η μαύρη τρύπα περιστρέφεται σαν δυναμό μέσα σε αυτά τα μαγνητικά πεδία”, δήλωσε ο καθηγητής David Neilsen, υπεύθυνος της μελέτης. "Ο τρόπος με τον οποίο οι δυναμικές γραμμές συστρέφονται γύρω από την περιστρεφόμενη μαύρη τρύπα, δημιουργεί μια ηλεκτρομαγνητική τάση που μετατρέπεται σε ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία και ενέργεια που βγαίνει προς τα έξω." Η ιδιοπεριστροφή των μαύρων οπών πιστεύεται ότι παίζει ένα ρόλο, από τότε που η ιδέα αυτή διατυπώθηκε το 1977. Η νέα μελέτη επιβεβαιώνει αυτή τη θεωρία και την εισαγωγή ενός εντελώς νέου στοιχείου: αυτή της πλάγιας κίνησης που επίσης τροφοδοτεί με ενέργεια αυτούς τους πίδακες. "Η περιστροφική κινητική ενέργεια συμβάλλει, αλλά και η απλή κίνηση μπορεί επίσης να συμβάλει σε αυτή την ενέργεια”, δήλωσε ο καθηγητής Eric Hirschmann, μέλος της ομάδας. “Οι δύο διαδικασίες δεν ανταγωνίζονται μεταξύ τους, συνδυάζονται για να δώσουν μια συνολική ενέργεια που διαδίδεται μακριά από τη μαύρη τρύπα." Με άλλα λόγια, τα μεγαλύτερα και φωτεινότερα κβάζαρ θα μπορούσαν να προέρχονται τις μαύρες τρύπες που και περιστρέφονται γρήγορα και κινούνται πλάγια στους γαλαξίες τους με υψηλές ταχύτητες. Στην εικόνα ένα άλλο κβάζαρ, το 3C273, είναι ελαφρώς ορατό πάνω και προς τα δεξιά του κέντρου.

Ενας μικρός, μέγας κόσμος στην Ελληνογερμανική Αγωγή.Εκπαιδευτική έκθεση από τις 16 Νοεμβρίου φιλοξενεί επιταχυντή ανδρονίων. Πώς ήταν οι συνθήκες που επικρατούσαν κλάσματα του δευτερολέπτου μετά από τη Μεγάλη Εκρηξη που γέννησε το Σύμπαν; Την απάντηση δίνει ο LHC, ο μεγάλος επιταχυντής ανδρονίων που τις αναπαράγει και χρησιμοποιείται για ερευνητικούς και επιστημονικούς σκοπούς. Από τις 10 Νοεμβρίου ένα μοντέλο του LHC υπό κλίμακα φιλοξενείται στους χώρους της Ελληνογερμανικής Αγωγής δίνοντας μια εικόνα στους μαθητές για το πως οι ερευνητές ελπίζουν να βρουν κάποιες απαντήσεις σε μια σειρά από θεμελιώδη, αλλά ακόμη αναπάντητα, ερωτήματα της Φυσικής. Ο συγκεκριμένος, ισχυρός και περίπλοκος επιταχυντής σωματιδίων αποτελεί μέρος της έκθεσης «Αυτός ο Κόσμος ο μικρός, ο Μέγας» που ξεναγεί τον επισκέπτη στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πυρηνικής Ερευνας (CERN). Η επίσημη παρουσίαση της έκθεσης στο κοινό θα γίνει την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου (ώρα 7 μ. μ.). Θα μιλήσουν οι καθηγητές δρ Πέτρος Ραπίδης, Εθνικός Εκπρόσωπος της Ελλάδας στο CERN, Εμμανουήλ Τσεσμελής, μέλος του Διευθυντηρίου του CERN και Χριστίνα Κουρκουμέλη, καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ θα ακολουθήσει συζήτηση, την οποία θα συντονίσει η δημοσιογράφος Μαρία Παπουτσάκη. Το CERN, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Πυρηνικών Ερευνών, αποτελεί το μεγαλύτερο πειραματικό κέντρο ερευνών σωματιδιακής φυσικής στον κόσμο. Ιδρύθηκε στη Γενεύη το 1954 από 12 ευρωπαϊκές χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Σήμερα απασχολεί 3.000 εργαζόμενους, ενώ 6.500 επιστήμονες και μηχανικοί δουλεύουν στα πειράματα που διεξάγονται στις μοναδικές στον κόσμο εγκαταστάσεις του. Η έκθεση ενημερώνει τον επισκέπτη για τα τέσσερα βασικά πειράματα στον LHC, τα παράπλευρα τεχνολογικά οφέλη της έρευνας, για τη λειτουργία του CERN και την ελληνική συμμετοχή στον οργανισμό. Η φιλοξενία της έκθεσης για πρώτη φορά σε σχολικό περιβάλλον φιλοδοξεί να βοηθήσει την εκπαιδευτική κοινότητα να κατανοήσει τις βασικές αρχές λειτουργίας του επιταχυντή, παρουσιάζοντας στους μαθητές τη διαδικασία της επιστημονικής μεθοδολογίας δίνοντάς τους μάλιστα την ευκαιρία να επεξεργαστούν - μέσω μίας σειράς διαδραστικών εφαρμογών και εργαλείων - πραγματικά δεδομένα από τα πειράματα που εκτελούνται στο CERN. Κατά τη διάρκεια της έκθεσης που θα ολοκληρωθεί στις 27 Νοεμβρίου 2011 θα διοργανωθούν σεμινάρια για τους εκπαιδευτικούς. Η είσοδος στην έκθεση θα είναι ελεύθερη, ενώ μαθητές και εκπαιδευτικοί θα ξεναγούνται σε αυτή στο πλαίσιο καθορισμένων εκπαιδευτικών επισκέψεων. Περισσότερες πληροφορίες και ενημερωτικό και εκπαιδευτικό υλικό για την έκθεση διατίθεται στην ιστοσελίδα http://cern.ea.gr/

Η αναζήτηση ενός εξωπλανήτη με χαρακτηριστικά της Γης. Περί τους 687 νέους πλανήτες σε 474 πλανητικά συστήματα, έχει εντοπίσει η NASA, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία που προέκυψαν από το πρόγραμμα Kepler, που ξεκίνησε το 2009 και έχει διάρκεια τεσσάρων ετών. Μάλιστα, ένας από αυτούς τους πλανήτες παρατηρήθηκε έξω από τον γαλαξία μας, σε απόσταση 21.000 έτη φωτός μακριά από τη Γη. Παρά την πληθώρα των ευρημάτων, οι κάτοικοι της Γης εξακολουθούν να παραμένουν «μόνοι» στο σύμπαν, ή τουλάχιστον παραμένει αναπάντητο το ερώτημα «της ζωής σε άλλον πλανήτη», εφόσον σε κανέναν από αυτούς δεν έχουν παρατηρηθεί «γήινα» χαρακτηριστικά. Ένας από τους στόχους του προγράμματος Kepler της NASA, είναι, άλλωστε να εντοπίσει κάποια μορφή ζωής στα εξωπλανητικά συστήματα. «Μέχρι στιγμής κάτι τέτοιο φαίνεται αδύνατο, καθώς οι πλανήτες που έχουν εντοπιστεί είτε βρίσκονται πολύ κοντά στον δικό τους ήλιο, είτε πολύ μακριά, με αποτέλεσμα η υπερβολική θερμότητα και το υπερβολικό ψύχος, αντίστοιχα, να μην επιτρέπουν την ανάπτυξη κάποιας μορφής ζωής» εξήγησε ο ομότιμος καθηγητής του τμήματος Φυσικής του ΑΠΘ. Ι.Χατζηδημητρίου, με αφορμή διάλεξή του για τις ανακαλύψεις των νέων πλανητικών συστημάτων σε μαθητές του Πρότυπου Πειραματικού Σχολείου του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παρ’ όλα αυτά, η επιστημονική κοινότητα αστροφυσικών, αναμένει με μεγάλη αγωνία τις ανακοινώσεις που θα κάνει η διαστημική εταιρία (NASA), και μάλιστα με αρκετή καθυστέρηση, σε περίπου ένα χρόνο από τώρα, καθώς αναμένεται να υποστηρίξει ότι υπάρχουν περί τους 1.000 υποψήφιους πλανήτες, που φέρουν χαρακτηριστικά της δικής μας Γης. Όπως σχολιάζει ο Χατζηδημητρίου, ακόμη και έτσι, κάτι τέτοιο, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα υπάρχουν ενδείξεις ζωής, εφόσον θα πρέπει να αναζητηθούν και άλλα χαρακτηριστικά που να υποστηρίζουν μία τέτοια θεώρηση. Αυτή τη στιγμή, πάντως, το διαστημόπλοιο Kepler, που εκτοξεύτηκε το 2009 και περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο, συνεχίζει τις παρατηρήσεις στο σύμπαν, καθώς είναι προγραμματισμένο να μελετήσει 100.000 αστέρες, δηλαδή ήλιους του γαλαξία μας γύρω από τους οποίους στρέφονται μικρά σώματα σαν την Γη, δηλαδή πλανήτες. Ουσιαστικά, αυτό που παρατηρεί το διαστημόπλοιο, είναι η μεταβολή της λαμπρότητας των αστέρων, που πιθανώς οφείλεται στην διέλευση κάποιου πλανήτη από μπροστά του (εκλείψεις). Και πόσο πιθανό είναι κάτι τέτοιο; «Η πιθανότητα να ανακαλύψουμε έναν γήινο πλανήτη είναι 1 προς 200» σχολιάζει ο καθηγητής, αναφερόμενος στον συγκεκριμένο τρόπο παρατήρησης. Ακόμη δυσκολότερη, σχεδόν απίθανη, θα ήταν η πιθανότητα της αποστολής για εξερεύνηση σε κάποιον από αυτούς τους πλανήτες, στο ενδεχόμενο εξεύρεσης ζωής, αφού ο πλησιέστερος αστέρας βρίσκεται 5 έτη φωτός από τη Γη.(A του Κενταυρου.) Άσχετα από το αποτέλεσμα, το εγχείρημα αποτελεί μία τιτάνια προσπάθεια να παρατηρήσουμε τον διαστημικό μας περίγυρο, το ορατό τμήμα του οποίου αποτελεί μόνο το 5% της μάζας όλου του σύμπαντος (το 95% παραμένει αόρατο, ως σκοτεινή ύλη ή ενέργεια). Και αν μη τι άλλο, ενδεχομένως να δώσει απαντήσεις σε πιο απλά ερωτήματα, όπως στον τρόπο που δημιουργούνται τα εξωπλανητικά συστήματα ή στην εξέλιξη των αστέρων. Απέτυχαν οι προσπάθειες διάσωσης της αποστολής του Phobos-Grunt. Υπάρχουν πολύ μικρές πιθανότητες για τη διάσωση του διαστημικού σκάφους Phobos-Grunt, του πρώτου διαστημικού οχήματος που εκτοξεύεται από τη Ρωσία τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, το οποίο, αντί να πάρει κατεύθυνση προς τον πλανήτη Αρη, παρέμεινε σε τροχιά γύρω από τη Γη, δήλωσε σήμερα πηγή της ρωσικής υπηρεσίας διαστήματος. «Αυτή τη νύκτα έγιναν πολλές απόπειρες για να τη λήψη τηλεμετρικών στοιχείων του σκάφους. Όλες απέτυχαν. Οι πιθανότητες να διασωθεί το σκάφος είναι πολύ, πολύ μικρές», δήλωσε η ρωσική διαστημική πηγή στο πρακτορείο ειδήσεων Interfax. Το διαστημικό σκάφος Phobos-Grunt εκτοξεύθηκε τη νύκτα της Τρίτης προς την Τετάρτη με πύραυλο Zenit από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ, στο Καζακστάν. Όμως ετέθη σε τροχιά γύρω από τη Γη, αντί να προωθηθεί με τη βοήθεια των πρόσθετων κινητήρων του προς τον Φόβο, τον δορυφόρο του Αρη. Αποστολή του ρωσικού διαστημικού σκάφους ήταν να φθάσει στην περιοχή του Αρη έπειτα από ταξίδι ένδεκα μηνών και να περισυλλέξει δείγματα από το έδαφος του Φόβου, του δορυφόρου του Αρη, για να μεταφερθούν στη Γη το 2014. Στόχος της αποστολής ήταν να διευκρινισθεί εάν ο Φόβος είναι ένας αστεροειδής που έχει παγιδευτεί στην τροχιά του Αρη ή εάν αυτό το μικρό ουράνιο σώμα, διαμέτρου 18 χιλιομέτρων, έχει αποσπαστεί από το σώμα του κόκκινου πλανήτη. Σύμφωνα με την Roskosmos, τη ρωσική υπηρεσία διαστήματος, ο προσδιορισμός της προέλευσης του Φόβου, του μεγαλύτερου από τους δύο δορυφόρους του Αρη, θα επιτρέψει την καλύτερη κατανόηση των μηχανισμών της διαμόρφωσης του ηλιακού συστήματος. Μία αποτυχία της αποστολής του Phobos-Grunt συμπαρασύρει και την πρώτη κινεζική αποστολή στον Αρη, αφού το ρωσικό διαστημικό σκάφος επρόκειτο να θέσει σε τροχιά γύρω από τον κόκκινο πλανήτη τον κινεζικό δορυφόρο Yinghuo-1 με στόχο να εξετάσει την επιφάνεια του πλανήτη και το μαγνητικό του πεδίο. Το σχέδιο του Phobos-Grunt είναι η πρώτη απόπειρα της Ρωσίας να πραγματοποιήσει διαπλανητική αποστολή μετά την αποτυχία, τον Νοέμβριο 1996, της αποστολής του διαστημοπλοίου Mars 96, το οποίο έπεσε στον Ειρηνικό Ωκεανό. Νέες εντυπωσιακές εικόνες από το νεφέλωμα S106 που μοιάζει με διαστημική κλεψύδρα. Νέες παρατηρήσεις στο νεφέλωμα S106 αποκαλύπτουν καινούργια στοιχεία για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και δραστήριες περιοχές της διαστημικής μας γειτονιάς. Το νεφέλωμα που μοιάζει με κλεψύδρα ήταν γνωστό ότι αποτελεί ένα κοσμικό μαιευτήριο, ένα εργοστάσιο παραγωγής νέων άστρων. Στο κέντρο του νεφελώματος βρίσκεται το IRS4, ένα άστρο βρέφος η δράση του οποίου αναδεικνύει αισθητικά ολόκληρο το νεφέλωμα. Το άστρο «ζωγράφος» Το Μεγάλο Τηλεσκόπιο των Κανάριων Νήσων (GTC) τράβηξε λεπτομερείς και εντυπωσιακές εικόνες από το νεφέλωμα στις οποίες αποτυπώνεται η αισθητική επιρροή του άστρου IRS4 που έχει ηλικία μόλις 100 χιλιάδων ετών. Πρόκειται για ένα γιγάντιο άστρο με μάζα 20 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου και, χαριτολογώντας, οι επιστήμονες αναφέρουν ότι το IRS4 έχει την ίδια ηλικία με αυτή του σύγχρονου ανθρώπου. Σύμφωνα με τους ειδικούς οι υπεριώδες ακτινοβολίες, οι οποίες εκπέμπονται από το IRS4, ιονίζουν τη γύρω περιοχή που κυριαρχείται από αέρια υδρογόνου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παράγονται γαλάζιες λάμψεις ενώ η ερυθρή απόχρωση του νεφελώματος προέρχεται από την άμεση αντανάκλαση του φωτός από τα γύρω σωματίδια σκόνης. Οι νέες εικόνες αποκάλυψαν και εκατοντάδες καφέ νάνους, κοσμικά σώματα που οι επιστήμονες χαρακτηρίζουν ως «αποτυχημένα άστρα». Πρόκειται για άστρα πολύ μικρής μάζας στα οποία η θερμοκρασία και η πίεση στον πυρήνα τους δεν είναι αρκετά υψηλές ώστε να ξεκινήσουν ή να διατηρήσουν τις θερμοπυρηνικές αντιδράσεις. Βίντεο: http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=429489&h1=true Αρχαία νέφη αποκαλύπτουν νέα μυστικά. Νέο φως στον σχηματισμό των πρώτων άστρων αλλά και των χημικών στοιχείων ρίχνουν δυο μελέτες ερευνητών της NASA που δημοσιεύθηκαν στην επιθεώρηση «Science». Η πρώτη επιβεβαιώνει για πρώτη φορά τις υπάρχουσες θεωρίες για τη «γέννηση» και την κατανομή των χημικών στοιχείων στο Σύμπαν ενώ η δεύτερη υπολογίζει το μέγεθος των πρώτων άστρων σε πολύ μικρότερο από ό,τι νομίζαμε ως τώρα – ήταν δηλαδή μόνο δεκάδες φορές μεγαλύτερα από τον ήλιο μας και όχι εκατοντάδες όπως υποστήριζαν παλαιότεροι υπολογισμοί. Αρχαία νέφη Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στη Σάντα Κρους και του Saint Michael’s College στο Κόλτσεστερ του Βερμόντ ανακάλυψαν δυο αρχαία νέφη αερίων που είχαν μείνει ανέπαφα από τον σχηματισμό τους, μόλις δυο εκατομμύρια χρόνια μετά τη δημιουργία του Σύμπαντος. Τέτοιου είδους νέφη, από τα οποία σχηματίστηκαν τα πρώτα άστρα, δεν είχαν εντοπισθεί ούτε μελετηθεί ως τώρα. Σύμφωνα με τις θεωρίες των αστροφυσικών το Σύμπαν στα πρώτα 100 εκατομμύρια χρόνια της ύπαρξής του αποτελείτο κατά κύριο λόγο από υδρογόνο και ήλιο καθώς και από μικροσκοπικές ποσότητες ελαφρών στοιχείων, με τα πιο βαριά στοιχεία όπως τα μέταλλα να απουσιάζουν. Η ανάλυση των δυο αρχαίων νεφών δεν απέδωσε τίποτε βαρύτερο από το υδρογόνο και το ισότοπό του, το δευτέριο, επιβεβαιώνοντας για πρώτη φορά αυτές τις θεωρίες. «Κατά κάποιον τρόπο υπήρχε ένας χαμένος κρίκος στην εικόνα του πώς σχηματίστηκαν τα στοιχεία» δήλωσε ο Ξαβιέ Προτσάσκα, αστροφυσικός του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στη Σάντα Κρους και ένας εκ των συγγραφέων της μελέτης στο πρακτορείο Associated Press. «Δεν είχαμε μπορέσει ως τώρα να ανιχνεύσουμε αυτό που περιμέναμε ότι θα πρέπει να υπάρχει, δηλαδή αρχαία υλικά ελεύθερα από μέταλλα. Είναι η πρώτη “στέρεη” ανίχνευση τέτοιων αερίων».. Οι ερευνητές δεν κατόρθωσαν να ανιχνεύσουν στα νέφη ήλιο, θεωρούν όμως ότι υπάρχει αλλά απλώς ακόμη δεν μπορούν να το εντοπίσουν. Μικρότερο «πρώτο» μέγεθος. Σε μια δεύτερη μελέτη που θεωρείται ότι μπορεί να συνδεθεί με την προηγούμενη οδηγώντας σε σημαντικά συμπεράσματα για τη γέννηση των ουράνιων σωμάτων και των χημικών στοιχείων, μια ομάδα ερευνητών του Εργαστηρίου Αεριοπροώθησης της NASA και του Πανεπιστημίου του Κιότο με επικεφαλής τον Τακάσι Χοσοκάουα «προσάρμοσε» προς τα κάτω τους υπολογισμούς μας για το μέγεθος των πρώτων άστρων. Το 2008 μια ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ με επικεφαλής τον Κρίστοφερ Μακ Κι είχε αναπτύξει το πρώτο μοντέλο αυτών των άστρων υποστηρίζοντας ότι έφθαναν σε μέγεθος 100 ή και 200 φορές μεγαλύτερο από τη μάζα του ήλιου μας ώσπου τελικά, εξ αιτίες της θερμότητας που εξέπεμπαν, δεν μπορούσαν να «τραβήξουν» περισσότερα αέρια και να αναπτυχθούν περισσότερο. Το μοντέλο αυτό είχε επιβεβαιωθεί από πολλά μεταγενέστερα. Ο κ. Χοσοκάουα και οι συνεργάτες του όμως έκαναν καινούργιες προσομοιώσεις καταλήγοντας σε ένα εντελώς διαφορετικό συμπέρασμα. Υπολόγισαν ότι η μάζα των πρώτων άστρων που γεννήθηκαν στο Σύμπαν κυμαινόταν σε πολύ μικρότερα μεγέθη – ήταν μόλις περίπου 40 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ηλιου.

H NASA ανακαλύπτει το απόλυτο μαύρο. Τίποτα δεν είναι πιο μαύρο από ένα νέο υλικό υψηλής τεχνολογίας που ανέπτυξαν ερευνητές της NASA. Πρόκειται για μια επίστρωση από νανοσωλήνες, η οποία απορροφά το 99% του φωτός όχι μόνο στα ορατά μήκη κύματος, αλλά και στο υπεριώδες και το υπέρυθρο φάσμα. «Άλλοι ερευνητές έχουν αναφέρει σχεδόν τέλεια επίπεδα απορρόφησης, κυρίως στο υπεριώδες και το ορατό, ωστόσο το δικό μας υλικό είναι σχεδόν τέλειο σε πολλαπλές ζώνες μήκους κύματος, από το υπεριώδες μέχρι το άπω υπέρυθρο» λέει ο Τζον Χαγκόπιαν, επικεφαλής των ερευνών στο Κέντρο Διαστημικής Πτήσης «Γκόνταρντ» της NASA. «Κανείς άλλος δεν έχει πετύχει αυτό το ορόσημο ως σήμερα» υπερηφανεύεται. Η κατάμαυρη επίστρωση, κατασκευασμένη με μεθόδους νανοτεχνολογίας, αποτελείται από νανοσωλήνες -σωλήνες από άνθρακα με τοιχώματα που έχουν πάχος ενός ατόμου- τοποθετημένους κατακόρυφα πάνω σε μια επιφάνεια. Η επιφάνεια αυτή μπορεί να αποτελείται από πυρίτιο, τιτάνιο ή ανοξείδωτο ατσάλι, υλικά που χρησιμοποιούνται ευρέως σε διαστημικές εφαρμογές. Οι επιφάνειες αυτές επιστρώνονται με τη θέρμανσή τους στους 750 βαθμούς Κελσίου και την έκθεσή τους σε ένα αέριο που περιέχει άνθρακα, από τον οποίο σχηματίζονται αυθόρμητα οι νανοσωλήνες. Στο μέλλον. το απόλυτο μαύρο της NASA θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την μείωση των εσωτερικών ανακλάσεων σε τηλεσκόπια και άλλα ευαίσθητα στο φως όργανα. Το επίτευγμα παρουσιάστηκε προ ημερών στο συνέδριο SPIE Optics and Photonics. Στην φωτογραφία επιφάνεια από πυρίτιο επιστρωμένη με το νέο υλικό. Η επίστρωση έχει αφαιρεθεί στο κέντρο για να αποκαλυφθεί η εσωτερική δομή της.

Ο Έντουιν Χάμπλ αθωώνεται στο CSI Αστρονομία. Ο Αμερικανός αστρονόμος Έντουιν Χαμπλ δεν προσπάθησε να φιμώσει τον συνάδελφό του που ανακάλυψε πρώτος ότι το Σύμπαν διαστέλλεται, καταλήγει μελέτη που δημοσιεύεται στο Nature. Το 1929, ο Χαμπλ πέρασε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που κατάλαβε πρώτος ότι το Σύμπαν δεν είναι στατικό, αλλά συνεχώς επεκτείνεται. Στην πραγματικότητα, την πρωτιά είχε ανεπίσημα ο Βέλγος κληρικός και αστρονόμος Ζορζ Λεμέτρ, ο οποίος όμως έκανε το λάθος να δημοσιεύσει την ανακάλυψή του σε μια επιστημονική επιθεώρηση που λίγοι γνώριζαν. Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, ο Χαμπλ (προς τιμήν του οποίου βαφτίστηκε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble) δεχόταν κατηγορίες ότι εξασφάλισε την πρωτιά χρησιμοποιώντας πλάγια μέσα για να αποσιωπήσει το έργο του Λεμέτρ. Σύμφωνα όμως με την τελευταία μελέτη, ο Λεμέτρ έπεσε θύμα του εαυτού του, αφού δεν φρόντισε να προβάλλει αποτελεσματικά τις έρευνές του, παρόλο που του δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία. Η υπόθεση ξεκινά το 1927, όταν ο Ζορζ Λεμέτρ δημοσίευσε τις εκτιμήσεις του για το διαστελλόμενο σύμπαν στα Χρονικά της Επιστημονικής Εταιρείας των Βρυξελλών, τα οποία όμως λίγοι γνώριζαν και ακόμα λιγότεροι διάβαζαν. Όταν ο Χαμπλ κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα δύο χρόνια αργότερα, όλοι νόμιζαν ότι ήταν ο πρώτος. Η κατάσταση θα μπορούσε να είχε αποσαφηνιστεί το 1931, όταν η αρχική έρευνα του Λεμέτρ μεταφράστηκε στα αγγλικά και δημοσιεύτηκε στην κορυφαία επιθεώρηση της εποχής του, το Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. Περιέργως, όμως, οι σημαντικότερες παράγραφοι της αρχικής δημοσίευσης απουσίαζαν από τη μετάφραση. Και αυτό δημιούργησε την υποψία ότι ο Χαμπλ, ή κάποιος σύμμαχός του, φρόντισε να απαλειφθούν τα επίμαχα σημεία. Αυτό δεν ευσταθεί, λέει τώρα ο Μάριο Λίβιο, ερευνητής του Επιστημονικού Ινστιτούτου Διαστημικού Τηλεσκοπίου στη Βαλτιμόρη. Ο Λίβιο έκανε φύλλο και φτερό έγγραφα και επιστολές που βρήκε σε Λονδίνο και Βρυξέλλες. Διαπίστωσε ότι ο Λεμέτρ είχε κληθεί από το Monthly Notices of the Royal Astronomical Society να καταθέσει τα ευρήματά του. Ο Λεμέτρ μετέφρασε μόνος του την αρχική του δημοσίευση και την έστειλε στην επιθεώρηση, παρέλειψε όμως αρκετές παραγράφους, πιστεύοντας ότι τα γραφόμενα είχαν ξεπεραστεί από μετέπειτα έρευνες. Αυτό ήταν το μεγάλο του λάθος, το οποίο του κόστισε μια θέση στην ιστορία της Αστρονομίας. Η νέα μελέτη «τερματίζει ξεκάθαρα την εικοτολογία σχετικά με το ποιος μετέφρασε τη δημοσίευση και διέγραψε τις παραγράφους: και τα δύο τα έκανε ο Λεμέτρ μόνος του» λέει ο Λίβιο στο Γαλλικό Πρακτορείο. «Δεδομένου ότι τα ευρήματα του Χαμπλ είχαν δημοσιευτεί το 1929, ο Λεμέτρ δεν έβρισκε λόγο να επαναλάβει τα προηγούμενα, προκαταρκτικά του ευρήματα το 1931» συνεχίζει. Ακόμα όμως κι αν ο Λεμέτρ είχε κερδίσει την πρωτιά για το διαστελλόμενο Σύμπαν, ο Χαμπλ θα είχε και πάλι λόγο να υπερηφανεύεται: Ήταν ο πρώτος που έδειξε ότι το Σύμπαν περιέχει κι άλλους γαλαξίες εκτός από τον δικό μας.

Θ.Γιουρτσίχιν: Να ονειρεύεστε το Διάστημα κι όχι αυτοκίνητα. Στην ποντιακή γλώσσα ξεκίνησε τη διάλεξή του, χτες το βράδυ στο Κέντρο Διάδοσης Eπιστημών & Μουσείο Τεχνολογίας «Νόησις», της Θεσσαλονίκης, ο ελληνικής καταγωγής Ρώσος κοσμοναύτης Θεόδωρος Γιουρτσίχιν - Γραμματικόπουλος, δημιουργώντας έτσι μια αμεσότητα με το κοινό, που είχε κατακλύσει την αίθουσα. Ο κοσμοναύτης μίλησε για τις εμπειρίες του από την περιπλάνησή του στο διάστημα, στο πλαίσιο της έκθεσης «Το Σύμπαν της Ρωσικής Πρωτοπορίας - Τέχνη και εξερεύνηση του Διαστήματος στη Ρωσία 1900-1930», την οποία διοργάνωσε το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, σε συνεργασία με το Ευγενίδειο Ίδρυμα. Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με την κρίση που αντιμετωπίζει την τρέχουσα χρονική περίοδο η Ελλάδα, είπε πως ακόμα και στο διάστημα - δηλαδή, όταν βρισκόμαστε «ποιο κοντά στο Θεό» - μπορεί ένας κοσμοναύτης να επιβιώσει, κατέχοντας όλες τις απαραίτητες γνώσεις αλλά και το συναίσθημα του τι κάνει και πως το κάνει. Αντίθετα, όμως, «δεν μπορεί κάποιος να περιμένει τον από μηχανής Θεό, ο οποίος θα λύσει τα προβλήματα στην Ελλάδα. Οι ίδιοι οι Έλληνες, μαζί με τους πολιτικούς τους, πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να δουλέψουν σκληρά, να αποκτήσουν τη συνείδηση του πατριώτη του πλανήτη Γη. Τότε θα μπορέσουν να δουν και τα προβλήματα της χώρας τους, πέρα από εγωισμούς και προσωπικά συμφέροντα. Και ποιος ξέρει, τότε μπορεί να έρθει ως δώρο και η Θεία βοήθεια». «Τα παιδιά πρέπει να ονειρεύονται» Ο κοσμοναύτης τόνισε: «Πάντα τονίζω την ελληνική μου καταγωγή, πάντα λέω την ιστορία μου πως από μικρός ήθελα να γίνω σαν το Γιούρι Γκαγκάριν. Αλλά θα ήθελα να πετάξει στο διάστημα ένας Έλληνας που ζει την Ελλάδα. Προς το παρόν, δε βλέπω να γίνεται κάτι τέτοιο, μ' όλα αυτά που συμβαίνουν στην ιστορική μου πατρίδα. Πάντως, τα Ελληνόπουλα πρέπει να μάθουν να ονειρεύονται, να πετούν στο Διάστημα».Ο Γιουρτσίχιν - Γραμματικόπουλος με γλυκό χαμόγελο και ύφος υπομονετικού δασκάλου, που αγαπά τους μαθητές του, έδειχνε τις φωτογραφίες του από διάστημα και απαντούσε στις ερωτήσεις μικρών παιδιών. «Μ' αρέσει που ρωτάνε τα παιδιά διάφορα, επειδή η ουσία είναι να μεγαλώσουν νέες γενιές, που θα έχουν συνειδητοποιήσει ότι είναι άνθρωποι του πλανήτη Γη». Εξέφρασε επίσης την ικανοποίησή του που άρχισαν να τον καλούν και στην Ελλάδα για διαλέξεις αλλά και ομιλίες σε παιδιά και νέους, οι οποίοι πρέπει να μάθουν ότι «η Γη είναι το σπίτι μας και πρέπει να την φροντίζουμε!». «Βροχή» οι ερωτήσεις των παιδιών Από την πλευρά του, ο εξάχρονος Κώστας του υπέβαλε την πρακτική ερώτηση: «Κύριε κοσμοναύτη, τι κάνατε στο διαστημόπλοιο όλη την ημέρα; Δε βαριόσαστε;». Και η απάντηση, που πήρε ήταν: «Έκανα αυτό που κάνεις κι εσύ κάθε μέρα. Το πρωί έπλενα τα δόντια, μετά έκανα γυμναστική, μετά διάβαζα, μετά δούλευα, κάναμε τις έρευνες μας, μετά τηλεφωνούσα στη γυναίκα μου και στις κόρες μου, μετά πάλι δούλευα, και το βράδυ διάβαζα λογοτεχνία, έβλεπα τηλεόραση και μετά - ύπνο. Το χόμπι μου ήταν οι φωτογραφίες που τις βλέπετε τώρα». «Και τι τρώγατε;», ρώτησε η μικρή Ειρήνη. «Τρώγαμε - απάντησε - τέσσερες φόρες την ημέρα. Είναι ειδική τροφή για κοσμοναύτες αλλά οι γεύσεις της είναι σαν τα αληθινά φαγητά. Είχαμε και γλυκά και φρούτα, κρέας, ψωμί, κομπόστες. Πριν πετάξουμε στο διάστημα, μου έφεραν πεντακόσια είδη φαγητών και επέλεξα τα αγαπημένα μου. Πάντως, έτρωγα καλά». «Κι όταν επιστρέψατε έπειτα από 197 ήμερες στη Γη, πως ήταν;», τον ρώτησε κάποιο άλλο παιδί. Και η απάντηση του κοσμοναύτη: «Πράγματι, υπάρχει πρόβλημα, επειδή στο διάστημα βρισκόμαστε σε κατάσταση έλλειψης βαρύτητας. Εγώ επέστρεψα αδύναμος. Και το ψυχολογικό είναι δύσκολο, όταν βρίσκεσαι τόσες ημέρες κλεισμένος και μετά έρχεσαι σε επαφή με πολύ κόσμο... Αλλά κι όταν είμαστε στη Γη, ανάμεσα σε πολύ κόσμο, δεν ψάχνουμε και στιγμές μοναξιάς;». Σε ό,τι αφορά στην ερώτηση που του έθεσαν τα παιδιά, για το αν πιστεύει πως κι ένας Έλληνας, που ζει στην Ελλάδα, θα πετάξει κάποτε στο διάστημα, ο Γιουρτσίχιν - Γραμματικόπουλος ήταν αρνητικός: «Τώρα δεν το πιστεύω, επειδή ο Έλληνας προτιμάει να… πίνει τον καφέ του. Δεν ξέρω, όμως, εάν εσείς θα θελήσετε ν' αλλάξετε τη νοοτροπία αυτή και θα μάθετε να ονειρεύεστε όχι αυτοκίνητα αλλά πτήσεις στο διάστημα, κοντά στα αστέρια». «Η Γη, η πατρίδα μας» Δείχνοντας τις φωτογραφίες που τράβηξε ο ίδιος κατά τη διάρκεια της πτήσης, τόνισε πως «από απόσταση 400 χιλιόμετρων από τη Γη, βλέπεις τον πλανήτη μας ως μια ιδιαίτερη πατρίδα. Την αγαπάς ολόκληρη, την πονάς και θέλεις να την προστατέψεις». Και πρόσθεσε χαρακτηριστικά: «Δεν μπορείτε να καταλάβετε τον πόνο και τη θλίψη που ένιωσα όταν πετούσα πάνω από τον καπνό των πυρκαγιών στην Ελλάδα. Όταν έβλεπα τις μολυσμένες με πετρέλαιο θάλασσες, ή απογυμνωμένα δάση... Εκεί αντιλαμβάνεσαι πως οι άνθρωποι πρέπει να σκέπτονται όλον τον κόσμο, πρέπει να μάθουν να αγαπούν τον πλανήτη». Στην ερώτηση, αν πιστεύει πως υπάρχει ζωή και σ' άλλους πλανήτες, απάντησε ότι ο ίδιος το πιστεύει αλλά και ότι ακόμα δεν μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε. «Εμείς, οι γήινοι - πρόσθεσε - αρχίσαμε να πετάμε στο διάστημα πριν από πενήντα χρόνια. Για την ιστορία της ανθρωπότητας είναι πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Ίσως οι εξωγήινοι περιμένουν να δουν την εξέλιξη μας. Περιμένουν να μάθουμε να ζούμε ειρηνικά, επειδή αυτοί ίσως μπορούν να επιβιώνουν χωρίς να σκοτώνονται μεταξύ τους. Δυστυχώς, ο άνθρωπος της Γης δεν ξέρει να επιβιώνει χωρίς ανταγωνισμό και πόλεμο». Κατά την τελευταία του πτήση στο διάστημα, ο Θεόδωρος Γιουρτσίχιν συνέβαλε σε πεντακόσια πειράματα για τη δημιουργία νέων φάρμακων, που θα μπορούσαν να θεραπεύσουν τον καρκίνο ή και το έιτζ, καθώς και σε έρευνες σχετικές με θέματα παραγωγής φιλικής προς το περιβάλλον ενέργειας.

Δεν μπήκε σε πορεία προς τον Άρη το ρωσικό διαστημόπλοιο Phobos-Grunt. Σοβαρό πρόβλημα αντιμετωπίζει η πρώτη διαπλανητική αποστολή της Ρωσίας εδώ και είκοσι χρόνια, καθώς το σκάφος δεν κατάφερε να μπει στη σωστή πορεία προς τον Άρη. Το ρωσικό μη επανδρωμένο διαστημικό σκάφος Phobos-Grunt, το οποίο εκτοξεύθηκε τη νύκτα, απέτυχε να πάρει κατεύθυνση προς τον Αρη και ετέθη σε τροχιά γύρω από τη Γη, ανακοίνωσε η Ρωσική Διαστημική Υπηρεσία Roskosmos, διευκρινίζοντας ότι έχει στη διάθεσή της τρεις ημέρες για τη διευθέτηση του προβλήματος. Αποστολή του ρωσικού διαστημικού σκάφους είναι να φθάσει στην περιοχή του Αρη έπειτα από ταξίδι ένδεκα μηνών και να περισυλλέξει δείγματα από το έδαφος του Φόβου, του δορυφόρου του Αρη, για να μεταφερθούν στη Γη το 2014. Στόχος της αποστολής είναι να διευκρινισθεί εάν ο Φόβος είναι ένας αστεροειδής που έχει παγιδευτεί στην τροχιά του Αρη ή εάν αυτό το μικρό ουράνιο σώμα, διαμέτρου 18 χιλιομέτρων, έχει αποσπαστεί από το σώμα του κόκκινου πλανήτη. Σύμφωνα με την Roskosmos, ο προσδιορισμός της προέλευσης του Φόβου, του μεγαλύτερου από τους δύο δορυφόρους του Αρη, θα επιτρέψει την καλύτερη κατανόηση των μηχανισμών της διαμόρφωσης του ηλιακού συστήματος. Πυραύλοι Vega. Πολλά και σημαντικά βήματα έχουν γίνει για την υλοποίηση του πρόγραμματος Vega: δώθηκε η εντολή για τον έλεγχο του πρώτου πυραύλου Vega που έχει κατασκευαστεί, η ESA και η Arianespace έχουν παραγγείλει τέσσερις νέους πυραύλους, και οι πρώτες μελέτες για την εκτόξευση της αποστολής LISA Pathfinder έχουν ξεκινήσει. Οι προετοιμασίες για την πρώτη εκτόξευση. Στις 13 και 14 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στο Frascati της Ιταλίας ο έλεγχος του πρώτου πυραύλου Vega που έχει κατασκευαστεί προκειμένου να επιβεβαιωθεί ότι είναι έτοιμος για εκτόξευση. Με βάση τα αποτελέσματα του ελέγχου, ο Γενικός Διευθυντής της ESA έδωσε εντολή να ξεκινήσουν οι εργασίες για να πιστοποιηθεί ότι ανταποκρίνεται και στις απαιτήσεις που είχε θέσει αρχικά η ESA. Τα επιμέρους τμήματα του πυραύλου Vega έχουν μεταφερθεί από τις 24 Οκτωβρίου στο Κουρού της Γαλλικής Γουϊάνας, ενώ στις 7 Νοεμβίου θα ξεκινήσει η μεταφορά τους στην εξέδρα εκτόξευσης. Η συνεισφορά των ειδικών της Arianspace στις προετοιμασίες είναι σημαντική. Η εκτόξευση του πρώτου πυραύλου Vega έχει προγραμματιστεί για το τέλος του Ιανουαρίου του 2012. Η παραγγελία τεσσάρων νέων πυραύλων. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, η ESA, η Arianespace και η κατασκευάστρια εταιρεία ELV υπέγραψαν συμβόλαιο για την κατασκευή τεσσάρων πυραύλων Vega. To νέο συμβόλαιο συμπληρώνει την αγορά του πρώτου πυραύλου Vega, η οποία είχε πραγματοποιηθεί τον περασμένο χρόνο στα πλαίσια του συμβολαίου Verta, το οποίο περιλαμβάνει συνολικά πέντε πυραύλους, η κατασκευή των οποίων αναμένεται να ακολουθήσει τη δοκιμαστική πτήση του πρώτου πυραύλου Vega. Η εκτόξευση της διαστημικής αποστολής LISA Pathfinder Το Σεπτέμβιο ξεκίνησε μία σειρά από μελέτες που σκοπό έχουν να διερευνήσουν τη δυνατότητα εκτόξευσης του επιστημονικού δορυφόρου της ESA LISA Pathfinder με τη βοήθεια ενός πυραύλου Vega της σειράς Verta. H εκτόξευση της νέας διαστημικής αποστολής αναμένεται να πραγματοποιηθεί στο διάστημα μεταξύ του Οκτωβρίου 2013 και του Σεπτεμβίου 2014. Ένας μικρός πύραυλος εκτόξευσης για την Ευρώπη. O Vega είναι ο νέος πύραυλος της Ευρώπης για τη μεταφορά μικρών φορτίων, ο οποίος θα προστεθεί στους παλαιότερους πυραύλους Ariane 5, οι οποίοι είναι κατάλληλοι για την εκτόξευση φορτίων μεγάλου βάρους και τους Ρωσικούς πύραυλους Soyuz μεσαίου μεγέθους. Ωστόσο, ο ειδικός σχεδιασμός του πυραύλου Vega τον κάνει κατάλληλο για διαστημικές αποστολές διαφορετικών απαιτήσεων. Συγκεκριμένα, μπορεί να διαμορφωθεί κατά περίπτωση για τη μεταφορά μέχρι ενός δορυφόρου σε συνδυασμό με έξι μικροδορυφόρους. O πύραυλος Vega μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μεταφορά φορτίων βάρους από 300 kg μέχρι 2.500 kg, ανάλογα με το είδος και το ύψος της τροχιάς στην οποία τελικά θα τοποθετηθούν. Για παράδειγμα, ένα φορτίο βάρους 1.500 kg μπορεί να τοποθετηθεί σε πολική τροχιά ύψους 700 km από την επιφάνεια της Γης. Ο πρόγραμμα Vega συνχρηματοδοτείται από επτά κράτη μέλη της ESA: το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Ελβετία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ολλανδία και τη Σουηδία. Την κατασκευή των πυραύλων Vega έχει αναλάβει η ELV SpA, η οποία ανήκει σε ποσοστό 70 % στην Avio SpA και σε ποσοστό 30 % στην ASI. Πέρα από το σχεδιασμό και την κατασκευή των πυραύλων Vega, η ELV είναι υπεύθυνη για τη μεταφορά και τη συναρμολόγησή τους στην εξέδρα εκτόξευσης. Η Arianespace θα είναι υπεύθυνση για την τελική εκτόξευση των πυραύλων Vega.

Η 144η επέτειος γέννησης της Μαρί Κιουρί. H μηχανή αναζήτησης Google τιμησε μία διάσημη νομπελίστα επιστήμονα η οποία έγινε διάσημη για την πρωτοποριακή εργασία της σχετικά με τη ραδιενέργεια. Μάλιστα έχει τιμηθεί δύο φορές με Νόμπελ, ένα για τη Φυσική και ένα για τη Χημεία. Η γέννηση της Marie Curie σημειώνεται με μία εικόνα της στο πάγκο εργασίας στην αρχική σελίδα της Google. Η διάσημη φυσικός και χημικός είναι γνωστή για την πρωτοποριακή εργασία της για τη ραδιενέργεια και για τη σημαντική συμβολή της στην καταπολέμηση του καρκίνου. Η Curie γεννήθηκε στη Βαρσοβία στις 7 Νοεμβρίου 1867, αλλά μετακόμισε στο Παρίσι το 1891 για να συνεχίσει τις σπουδές της στα μαθηματικά και τη φυσική στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Εργάστηκε μαζί με τον σύζυγό της Pierre, και ανακάλυψε το πολώνιο – για να τιμηθεί η πατρίδα της – καθώς και το ράδιο. Στο ζευγάρι απονεμήθηκε το Νόμπελ Φυσικής το 1903, από κοινού με τον Henri Becquerel, που ανακάλυψε τη ραδιενέργεια. Η Curie προώθησε επίσης τη χρήση του ραδίου για θεραπευτικούς σκοπούς. Κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου βοήθησε την ανάπτυξη μικρών, κινητών μονάδων ακτίνων Χ, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη διάγνωση τραυματισμών κοντά στο πολεμικό μέτωπο. Ως διευθυντής του Ερυθρού Σταυρού για τις ακτινολογικές υπηρεσίες, περιόδευσε στο Παρίσι για τη συγκέντρωση χρημάτων, προμηθειών και οχημάτων. Τον Οκτώβριο του 1914 πήγε στις πρώτες γραμμές του πολέμου. Εργάστηκε εκεί με την κόρη την Ειρήνη, τότε ηλικίας 17 ετών, σε σταθμούς ατυχημάτων, κάνοντας ακτινοσκόπηση στους τραυματίες στρατιώτες για να εντοπίσει κατάγματα, σφαίρες και θραύσματα. Έκανε, επίσης, μαθήματα κατάρτισης στις νέες τεχνικές σε νοσηλευτές και γιατρούς. Η Κιουρί έλαβε κι ένα δεύτερο βραβείο Νόμπελ, αυτή τη φορά για τη χημεία, το 1911. Η Curie έπεσε θύμα του στοιχείου που χρησιμοποίησε για να βοηθήσει τους άλλους, πεθαίνοντας στις 4 Ιουλίου του 1934 από κακοήθη αναιμία, η οποία αναπτύχθηκε μετά από χρόνια έκθεση στην ακτινοβολία. Ήταν η πρώτη γυναίκα που θα ενταφιαστεί στο Πάνθεον στο Παρίσι για τα επιτεύγματά της, και ήταν αναμφισβήτητα η πρώτη γυναίκα που είχε μια τέτοια σημαντική συμβολή στην επιστήμη. ■100 χρόνια από τότε που δόθηκε το Νόμπελ Φυσικής στους Henri Becquerel και το ζεύγος Pierre και Marie Curie. http://www.physics4u.gr/articles/2003/nobel1903.html