Heal

Αυτή είναι μια εξήγηση για την κοσμολογική σταθερά που τείνει να απορριφθεί πλέον, αν μάλιστα η φύση της κοσμολογικής σταθεράς ήταν αυτή τότε δε θα ήταν πια "σκοτεινή". Γενικά το πρόβλημα της επιταχυνόμενης διαστολής μπορεί να αντιμετωπιστεί με δύο τρόπους: -είτε με την εισαγωγή μιας κοσμολογικής σταθεράς η οποία είναι υπέυθυνη για τη διαστολή στις ήδη υπάρχουσες εξισώσεις (εξισώσεις πεδίου Einstein) -είτε με την τροποποιήση των εξισώσεων και στην πρόταση μιας νέας θεωρίας βαρύτητας Ομάδες επιστημόνων μελετούν και τα δύο ενδεχόμενα αλλά οι μέχρι τώρα παρατηρήσεις ενθαρρύνουν την πρώτη άποψη.

Αναφορικά με τους ορισμούς, κατ΄ αρχήν μπορούμε να πούμε ότι όλα είναι σχετικά και δε τους χρειαζόμαστε καθόλου. Για παράδειγμα δίνοντας τη μάζα, τη σύσταση και την τροχιά ενός σώματος στο ηλιακό σύστημα έχουμε αρκετή πληροφορία για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται, οπότε οι λέξεις "πλανήτης, αστεροειδής, κομήτης" είναι περιττές. Από την άλλη οι ορισμοί είναι πολύ σημαντικοί για την ταξινόμηση αλλά και για την επικοινωνία μας και για αυτό πρέπει να έχουν επιλεγεί με τέτοιο τρόπο ώστε να αντικατοπτρίζουν κάποια φυσική ποιοτική διαφορά. Ετσι αν θέσουμε απλά ένα αυθαίρετο όριο απόστασης στην τροχιά του Πλούτωνα, θα απορρίψουμε εκ των προτέρων αντικείμενα τα οποία μπορεί να προέρχονται από τις ίδιες φυσικές διαδικασίες με τους υπόλοιπους πλανήτες και τελικά για κάποιο λόγο να απομακρύνθηκαν από το εσωτερικό ηλιακό σύστημα. Από τη στιγμή που συνέχεια ανακαλύπτονται αντικείμενα (και στο ηλιακό σύστημα αλλά και εξωηλιακοί) είναι αναγκαίο να δωθεί ένας σαφής ορισμός με φυσικά κριτήρια, γιατί τα αντικείμενα αυξάνουν γρήγορα και ένα όνομα που να συνοψίζει κάποια χαρακτηριστικά είναι αναγκαίο. Ας φανταστούμε λίγο πως θα ήταν η χημεία αν δε είχε σαφή ονοματολογία. Οι αντιδράσεις και οι ενώσεις δε θα πάθαιναν τίποτα, αλλά θα είχαμε πρόβλημα συνενόησης.

http://www.newscientistspace.com/article/dn9778-first-sunspot-of-next-solar-cycle-glimpsed.html

Αγαπητέ Λεωνίδα, Χαίρομαι κατ' αρχάς που τα είπαμε και από κοντά στον Πάρνωνα! Όσον αφορά το σύστημα Πλούτωνας-Χάροντας έχει μια σημαντική ποιοτική διαφορά από τους υπόλοιπος πλανήτες που μας οδηγεί στο να το ονομάσουμε διπλό πλανήτη και όχι ένα κοινό σύστημα Πλανήτη-Δορυφόρου (όπως λόγου χάρη το Γη Σελήνη). H διαφορά αυτή έγγυται στο ότι το κέντρο μάζας του συστήματος δεν βρίσκεται εντός του Πλούτωνα (όπως για παράδειγμα συμβαίνει στο Γη-Σελήνη) αλλά στον χώρο μεταξύ των δύο σωμάτων. Εκτός από τον Πλούτωνα-Χάροντα, άλλα διπλά συστήματα στο Ηλιακό σύστημα είναι ο διπλός αστεροειδής 90 Αντιόπη http://en.wikipedia.org/wiki/90_Antiope

Σχεδόν μετά από ενα μήνα, ξαναμπαίνω στο ίντερνετ! Η εξόρμηση στον Πάρνωνα ήταν υπέροχη και οι παρατηρήσεις μοναδικές! Ευτυχώς πετύχαμε τη βραδιά με τον καλό καιρό... Να ευχαριστήσω τους φίλους για τις όμορφες συζητήσεις που είχαμε και την αφορμή για σκέψη σε αστρονομικά αλλά και άλλα επίπεδα!

Η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης καλά κάνει ο quendi και τα εξηγεί αναλυτικά! Επίσης δε θέλω να πω ότι τα περί τεχνητής Σελήνης έχουν απασχολήσει πότέ την επιστημονική κοινότητα. Για αυτά που έχουν γίνει δημοσιεύσεις είναι η περιστροφή, η σύστηση, η εσωτερική δομή και άλλες ιδιότητες. Τέλος: Όταν τελειώνουν τα επιχειρήματα με βάση τη φυσική τότε έρχεται το ακατάρριπτο επιχείρημα: Ένας ανώτερος πολιτισμός. Αυτός είναι η λύση σε όλα τα προβλήματα, βάζει υποστηλώματα στο εσωτερικό, κάνει εκλείψεις για να τρομάζει τον κόσμο... Δεν μπορώ να συμμετέχω σε μια συζήτηση με μια τόσο αυθαίρετη υπόθεση. Αναφέρεται αυτό το πράγμα λες και είναι το πιο φυσικό και απλό. Λυπάμαι πολύ αλλά για τέτοιες απόψεις δεν ταιριάζουν σε αυτό το φόρουμ. Παρακαλώ βρείτε άλλο χώρο να τις φιλοξενήσει.

Μισό λεπτό, πολλά πράγματα έχουν παρεξηγηθεί. Όταν μιλάμε θεωρητικά δεν σημαίνει ότι απλώς κάνουμε αυθαίρετες εικασίες. Η θεωρητική συζήτηση ξεκινά από ένα φαινόμενο το οποίο δεν έχει εξηγηθεί επαρκώς και γίνονται προτάσεις για να κατανοήσουμε. Το να μιλάμε για βάσεις στο εσωτερικό της Σελήνης παραπέμπει σε περίεργα σκεπτικά που δεν έχουν θέση εδώ. Επισης δεν πρέπει να έχουμε την αίσθηση ότι όταν γίνεται μια υπόθεση, η επιστήμη οφείλει να ασχοληθεί μαζί της, αυτό θα γίνει όταν ο υποστηρικτής της παρουσιάσει τα κατάλληλα επιχειρήματα με τα οποία να στηρίζει την άποψη αυτή. Τότε και μόνο τότε η επιστημονική παίρνει στα σοβαρά μια τέτοια άποψη και ασχολείται μαζί της. Αυτό γίνεται με μια συγκεκριμένη διαδικασία. Τώρα το ζήτημα αν είναι κοίλη η Σελήνη: Θεωρητικά δεν μπορεί να σταθεί μια τέτοια δομή λόγω των τρομακτικών πιέσεων στο εσωτερικό της και πρόβληματα ισορροπίας και ευστάθειας στα κατώτερα στρώματα. Πειραματικά και παρατηρησιακά η μελέτη των σεισμικών κυμάτων, η χαρτογράφηση του βαρυτικού πεδίο και όσα πολύ σωστά έχει αναφέρει ο Γιάννης (Vegan) καταδεικνύουν ότι είναι φυσικός δορυφόρος και δεν είναι κοίλος στο εσωτερικό. Αναφορικά με την σύγχρονη περιστροφή: Σε ένα σύστημα δύο σωμάτων μη σημειακών που εκτελούν περιφορά το ένα περί το άλλο δύο ποσότητες είναι χαρακτηριστικές στην κίνηση: Η ενέργεια και η στροφορμή. Από τις δύο ποσότητες αυτές η ενέργεια μπορεί εύκολα να απαχθεί από το σύστημα μέσω εσωτερικών τριβών και τη μεταβολή της σε θερμότητα η οποία στη συνέχεια ακτινοβολείται στο περιβάλλον. Η στροφορμή αντίθετα δεν μπορεί εύκολα να απαχθεί από το σύστημα (εν γένει απαιτείται είτε αποβολή μεγάλης ποσότητας ύλης). Λαμβάνοντας αυτά υπόψιν για τη μελέτη τέτοιων συστημάτων δεχόμαστε ότι η στροφορμή τους είναι σταθερή και η ενέργεια μπορεί να μεταβάλλεται. Σε καταστάσεις ευσταθούς ισορροπίας η ενέργεια γίνεται ελάχιστη κατά συνέπεια ψάχνουμε πως θα ισορροπήσει το σύστημα (θα ελαχιστοποιηθεί η ενέργεια) για δεδομένη στροφορμή. Με όχι τόσο απλή μαθηματική μελέτη που έγινε από τον George Darwin στα τέλη του 19ου αιώνα αποδεικνύεται ότι η κατάσταση ισορροπίας είναι η σύγχρονη περιφορά και το φαινόμενο ονομάζεται παλιροιακό κλείδωμα (tidal locking). Φυσικά δεν αποτελεί προνόμιο του συστήματος Γης Σελήνης αλλά ένας μεγάλος αριθμός δορυφόρων στο ηλιακό σύστημα έχει σχεδόν ίση περίοδο περιστροφής και περιφοράς γύρω από τον μητρικό πλανήτη. Ενδεικτικά αναφέρω ότι οι Ιώ, Ευρώπη, Καλλιστώ και Γανυμήδης έχουν όλοι σύγχρονη περιστροφή εξαιτίας ακριβώς του ίδιου φαινομένου. Νομίζω ότι ο Παναγιώτης Αντωνόπουλος (quendi) έχει ασχοληθεί αναλυτικά με το ζήτημα και μπορεί να παραθέσει τους δορυφόρους με τις αντίστοιχες περιόδους. Φιλικά, Κώστας Γουργουλιάτος

Ηπειρώτη επειδή στην αμέσως προηγούμενη παράγραφο αναφέρεσαι σε μένα, μπορείς να κατανομάσεις ποιοι είναι αυτοί οι "βλάχοι" (πολύ άστοχος χαρακτηρισμός) που φέρνουμε και φωνάζουμε όλοι μαζί; Αν υιοθετείς τέτοιες απόψεις για τους συνομιλητές σου τότε ενημέρωσέ μας, γιατί συζήτηση υπό τέτοιες συνθήκες δεν μπορεί να γίνει. Αν λέγατε αυτό δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα, τα προβλήματα αρχίζουν όταν μιλάμε για τις υποσελήνιες βάσεις.

Δηλαδή αποδείξαμε ότι Σελήνη είναι κούφια τώρα πρέπει να αξιοποιήσουμε και αυτή την υπόθεση γεμίζοντας τις τρύπες με βάσεις. Λυπάμαι πολύ αλλά μάλλον βρίσκεστε σε λάθος χώρο. Δε θα υπήρχε αντίρρηση να μελετήσουμε το πρόβλημα αν μπορεί να σταθεί μια κοίλη σφαιρική δομή, αλλά όταν η συζήτηση περνάει σε υπόγειες βάσεις τότε χάνεται και ο υποτυπώδης επιστημονικός χαρακτήρας.

Δυστυχώς έχουμε πάρα πολλές επιστημονικές ανακρίβειες στα λεγόμενα που υποστηρίζουν την κούφια σελήνη και με υποθέσεις που στερούνται τεκμηρίων δεν μπορεί να γίνει συζήτηση. Το επαναλβάνω για μια ακόμη φορά: Μελέτες του βαρυτικού πεδίου και των σεισμικών κυμάτων δείχνουν την εσωτερική δομή της Σελήνης και όχι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΛΗ Όσο για την ολοκλήρωση που λες (μέσα στο κοίλο ελλειψοειδές), ήταν μέρος της μεταπτυχιακής μου διατριβής (λυπάμαι που αναγκάζομαι να περιαυτολογήσω) συγκεκριμένα ασχολήθηκα με τέτοια ζητήματα μια ημιαναλυτική προσέγγιση του προβλήματος με χρήση των πολυωνύμων του Legendre. Για θέματα δυναμικής και ισορροπίας το ότι είναι κοντά στο μηδέν και όχι ακριβώς μηδέν είναι εξαιρετικά σημαντική διαφοροποιήση. Ακόμη και μικρές αποκλίσεις από το μηδενικό βαρυτικό πεδίο είναι εξαιρετικά σημαντικές, γιατί λειτουργούν ως ελκτικά κέντρα κατά συνέπεια συγκεντρώνεται μάζα εκεί με αποτέλεσμα να αυξάνει η συγκέντρωση μάζας. Αυτό με τη σειρά του έρχεται σε αντίθεση με την υπόθεση της συμμετρίας.

Ναι με βαρυτικά πειράματα μετράμε την γωνιακή κατανομή μάζας, αλλά με την των μελέτη σεισμικών κυμάτων μπορούμε να συνδιάσουμε τα δεδομένα και να βρούμε την ακτινική κατανομή ώστε να έχουμε ένα συνολικό προφίλ για την εσωτερική δομή της Σελήνης. Ο Νεύτωνας απέδειξε με γεωμετρικές μεθόδους ότι εντός κοίλου ομογενούς σφαιρικού φλοιού το βαρυτικό πεδίο είναι μηδενικό και εξωτερικά το πεδίο είναι ίδιο με αυτό σημειακής ίσης μάζας στο κέντρο του κελύφους. Το ίδιο μπορεί να αποδειχτεί με βάση το θεώρημα της απόκλισης και της σφαιρικής συμμετρίας. Εντός πεπλατυσμένου σφαιροειδούς (και εν γένει ελλειψοειδούς) το βαρυτικό πεδίο δεν είναι μηδέν, δυστυχώς η απόδειξη δεν ειναι τετριμμένη.

Υπάρχει ένα πλήθος τεχνικών άρθρων που μελετάνε το ζήτημα και υπάρχει σύγκλιση στο ότι δεν είναι κούφια. Ενδεικτικά αναφέρω τα εξής: α) Η μελέτη των σεισμών στη Σελήνη, η διάδοση των σεισμικών κυμάτων έχει δώσει πληροφορίες για το εσωτερικό της. β) Από την βαρυτική χαρτογράφηση της Σελήνης. Συγκεκριμένα μέσω της μελέτης της τροχιάς τεχνητού δορυφόρου γύρω από τη Σελήνη μπορούν με μεγάλη ακρίβεια να παρατηρηθούν μεταβολές στο βαρυτικό πεδίο που δίνουν πληροφορίες για την εσωτερική δομή. Τα δομικά υποστηρίγματα δεν μπορούν να σταθούν λόγω των πολύ ισχυρών πιέσεων στο ενδιάμεσο υποστήριγμα. Εν γένει πρέπει να ισχύει ότι dP/dr=-gρ όπου είναι η επιτάχυνση της βαρύτητας, P η πίεση και ρ η πυκνότητα αυτό δημιουργεί τεράστια προβλήματα στην συνοριακή περιοχή μιας και δεν μπορεί να επαληθευτεί αυτή η εξίσωση. Η εξίσωση αυτή εν γένει ισχύει σε δομές όπου η βαρύτητα αντισταθμίζεται από τις πιέσεις ώστε να επέλθει η ισορροπία και χρησιμοποιείται κατά κόρον για το εσωτερικό των άστρων, αν και η μελέτη του εσωτερικού των πλανητών δεν είναι ακριβώς ίδια (λχ υπακούν άλλη καταστατική εξίσωση τα στερεά) εντούτοις αυτή η συνθήκη πρέπει να επαληθεύεται πάντα.

Θα διαφωνήσω αγαπητέ Δήμο, υπάρχουν τεκμήρια που με βεβαιότητα υποστηρίζουν ότι η Σελήνη δεν είναι κενή ούτε έχει κάτι παράδοξο η δομή της. Δεν θέλω να πω με αυτό ότι είναι γνωστή κάθε λεπτομέρεια, αν ίσχυε κάτι τέτοιο δε θα υπήρχε λόγος να ασχολείται κανείς με τη Σελήνη. Επίσης μια κοίλη σφαιρική δομή (που υποστηρίζεται μόνο από την βαρυτική δύναμη) ακόμη και αν κατασκευαστεί τεχνητά θα έχει πρόβλημα να διατηρηθεί στην πάροδο του χρόνου λόγω των εξαιρετικά υψηλών πιέσεων που θα ασκούνται με αποτέλεσμα να καταρρεύσει σύντομα γεμίζοντας την υποτιθέμενη κοιλότητα.

Αγαπητέ Μάκη, Η παραπάνω αναφορά σου είναι ιδιαίτερα σημαντική και φυσικά και λαμβάνεται πάντα υπόψιν στην αστρονομία. Κοιτώντας την τρίτη εικόνα που παραθέτω (το φάσμα του quasar) είναι εμφανές ότι δεν έχουμε μόνο γραμμές σε ένα μηδενικό υπόβαθρο όπως θα ήταν σε ένα τέλειο εργαστηριακό φάσμα, αλλά οι γραμμές φαίνεται να ξεπηδάνε μέσα από ένα υπόβαθρο θορύβου, αυτό που εμφανίζεται σαν δάσος μεταξύ των γραμμών. Αυτό το "δάσος"οφείλεται ακριβώς στο πολύ αραιαό μεσογαλαξιακό αέριο. Συγκεκριμένα το φως καθώς περνάει από τα νέφη του υδρογόνου μεταξύ των γαλαξιών απορροφάται και επανεκπέμπεται μετά προς όλες τις κατευθύνσεις δημιουργώντας αυτή τη δομή. Είναι μάλιστα εντυπωσιακό ότι ξεκινώντας από πρώτες αρχές που σχετίζονται με την φυσική εκπομπής και απορρόφησης ακτινοβολίας μπορούμε από τα χαρακτηριστικά των γραμμών αυτών (πόσο βάθος έχουν, πόσο εύρος πόσο απότομα είναι τα όρια τους) να εξάγουμε πληροφοριες για την πυκνότητα των νεφών, τις συγκεντρώσεις των χημικών στοιχείων καθώς και την θερμοκρασία τους. Φυσικά αυτή δεν είναι μια απλή εργασία, αλλά απαιτεί πολύ χρονοβόρους υπολογισμούς και παρατηρήσεις. Ενδεικτικά αναφέρω ότι για ένα πολύ υψηλής ανάλυσης φάσμα ενός quasar απαιτούνται μερικές δεκάδες ώρες παρατήρησης με τα μεγαλύτερα τηλεσκόπια του κόσμου. Φυσικά ούτε η ανάλυση των φασμάτων δεν είναι δουλειά που γίνεται σε μέρες ή ώρες αλλά για μπορέσουμε να καταλήξουμε σε ακριβή αποτέλεσματα μεγάλες ομάδες αστρονόμων εργάζονται για μήνες και χρόνια. Και όπως είναι φανερό δεν γίνεται από έναν άνθρωπο, συνήθως άλλοι κάνουν τις παρατηρήσεις, άλλοι μελετούν τα δεδομένα και άλλοι χτίζουν το θεωρητικό υπόβαθρο. Μετά από αυτό η προς δημοσίευση εργασία περνάει από εξονυχιστικό έλεγχο από κριτές (που διαρκεί συνήθως μερικούς μήνες) ώστε να συμπεριληφθεί στα επιστημονικά περιοδικά και στην επιστημονική γνώση. Και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο, στην αστρονομία δεν έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε τέλειο εργαστηριακό φάσμα χωρίς να μεσολαβεί τίποτα μεταξύ πηγής και δέκτη. Από τα επίγεια πειράματα μαθαίνουμε πάρα πολλά πράγματα για τις ιδιότητες και μετά λαμβάνουμε ένα πολύ ακατάστατο φάσμα και στη συνέχεια πρέπει να απομονώσουμε πληροφορίες για τα ουράνια σώματα. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τί προέρχεται από την ατμόσφαιρα, τι προέρχεται από ατέλειες των οργάνων, τί από ενδιάμεσες σκεδάσεις και αυτό που θα μείνει στο τέλος να μας δώσει τις πληροφορίες. Φιλικά, Κώστας

Αχιλλέα δεν ξέρω αν έχεις δει αυτή τη δημοσίευση: http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=3261 Πιστεύω ότι το video είναι πολύ κατατοπιστικό στο σύνδεσμο που δίνεται στην πρώτη δημοσίευση, πάντως αν έχεις ακόμη απορίες οι ερωτήσεις ευπρόσδεκτες.

H υψηλή θερμοκρασία του Ηλιακού στέμματος σχετίζεται με το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου και αποτελεί ενα ενεργό πεδίο έρευνας. Τέτοια προβλήματα δύσκολα αν και έχουμε πάρα πολλές παρατηρήσεις διαθέσιμες, λόγω της πολυπλοκότητας των φαινομένων. Στις ακτίνες χ και σε αστέρια μεταγενέστερου φασματικού τύπου έχουν παρατηρηθεί αστρικά στέμματα πχ: http://www-star.st-and.ac.uk/~kw25/research/coronae/coronae.html Στα αστέρια μεταγενέστερου φασματικού τύπου η ύπαρξη στέμματος οφείλεται κυρίως στα μαγνητικά πεδία. Στα αστέρια τύπου Ο (και εν γένει στα αστέρια προγενέστερου φασματικού τύπου) τα πράγματα διαφοροποιούνται. Αυτά τα αστέρια χαρακτηρίζονται από πολύ έντονες ακτινοβολίες οι οποίες ιονίζουν το περιβάλλον αέριο (δημιουργώντας περιοχές ΗΙΙ, δηλαδή περιοχές ιονισμένου υδρογόνου), παράλληλα αστέρια έχουν ισχυρούς αστρικούς ανέμους και έχουν ανιχνευθεί μαγντητικά πεδία από μερικές εκατοντάδες mGauss έως μερικά Gauss στις περιοχές που τα περιβάλλουν. Σε αυτά η ακτινοβολία ακτίνων χ που παρατηρείται από την περιβάλλουσα θερμή περιοχή δε σχετίζεται με τα μαγνητικά πεδία αλλα προέρχεται από κύματα shock που δημιουργούνται από την σύγκρουση του αστρικού ανέμου με το μεσοαστρικό αέριο. Για περισσότερα κοίταξε ΕΔΩ

Λόγω απουσίας δεν μπόρεσα να συμμετείχω στην συζήτηση, θα ήθελα να κάνω μερικά σχόλια όμως. Σίγουρα ένα πολύ μεγάλο μέρος της ακτινοβολίας που λαμβάνουμε προέρχεται από σκέδαση Compton, στην αστρονομία ακτίνων χ και γ είναι ένα πολύ σημαντικό φαινόμενο. Σαφώς όμως μπορούμε να διακρίνουμε τα φάσματα που προκύπτουν από σκέδαση Compton και αντίστροφη σκέδαση Compton (κατά την οποία το φωτόνιο κερδίζει ενέργεια από το ηλεκτρόνιο με το οποίο σκεδάζεται). Στην αστροφυσική μάλιστα, στις υψηλές ενέργειες είναι πιο σημαντική η αντίστροφη σκέδαση Compton, εκεί ηλεκτρόνια που κινούνται με σχετικιστικές ταχύτητες σκεδάζονται με φωτόνια και τα φωτόνια κερδίζουν ενέργεια από αυτή τη σκέδαση. Η περιγραφή που κάνεις παραπάνω θα δούλευε υπέροχα αν είχαμε σκέδαση φωτονίων πάνω σε ηλεκτρόνια που βρίσκονται σε κατάσταση ηρεμίας, λόγου χάρη δέσμια ηλεκτρόνια ατομων ενός κρυσταλλικού πλέγματος. Στο σύμπαν όμως οι παρατηρήσεις συγκλίνουν στο ότι έχουμε σχετικιστικά κινούμενα σωμάτια τα οποία δίνουν μια κατανομή ταχυτήτων στα ηλεκτρόνια. Η σκέδαση κάθε φωτονίου γίνεται με ηλεκτρόνιο διαφορετικής ταχύτητας και τελικά αυτό που προκύψει δεν θα είναι γραμμή αλλά μια συνεχής κατανομή, ακόμη και αν έχουμε την ίδια γωνία θ. Αξίζει τον κόπο να δώσω και ορισμένες παρατηρήσεις που να επιβεβαιώνουν αυτά τα δεδομένα. Φάσμα απο σκέδαση Compton πάνω σε κρυσταλλικό γραφίτη (πείραμα εργαστηρίου). Είναι φανερό ότι έχουμε απλά μετατόπιση του φάσματος. Στην αστροφυσική τα πράγματα όμως είναι τελείως διαφορετικά, ακολουθεί μια εικόνα από τα διάφορα φάσματα που παίρνουμε στις υψηλές ενέργειες Το φάσμα ΔΕΝ έχει καθόλου γραμμικό χαρκτήρα, ο οριζόντιος άξονας είναι λογαριθμικός πράγμα που σημαίνει ότι εκτείνεται σε αρκετές τάξεις μεγέθους. Περισσότερα σε αυτή τη σελίδα: http://jelley.wustl.edu/multiwave/spectrum/ Για να παρατηρήσουμε φασματικές γραμμές (και όχι συνεχή) πρέπει να μετατοπίσουμε τις παρατηρήσεις μας μας σε χαμηλότερες ενέργειες δηλαδή σε μήκη κύματος του υπεριώδους, ορατού και υπέρυθρου. Τότε θα πάρουμε φάσμα σαν και αυτό: Πρόκειται για το quasar Q0055-269, τα μικρά τοπικά μέγιστα που εμφανίζονται είναι οι διάφορες γραμμές μετατοπισμένες. Αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι ΟΛΕΣ οι γραμμές είναι μετατοπισμένες κατά τον ίδιο παράγοντα (το οποίο οφείλεται στην μετατόπιση προς το ερυθρό λόγω της διαστολής του σύμπανος). Αν υπήρχε ακτινοβολία Compton δε θα παρατηρούσαμε γραμμές αλλά ένα συνεχές φάσμα.

Αγαπητέ Μάκη, Θέτεις ένα πολύ εύλογο ερώτημα. Πράγματι το φαινόμενο Compton οδηγεί σε φωτόνιο μεγαλύτερου μήκους κύματος. Το ζήτημα είναι αν έχουμε πολλά φωτόνια ίδιου μηκους κύματος (έστω λ) και υποστούν σκέδαση από ηλεκτρόνια τότε τα σκεδαζόμενα φωτόνια θα έχουν διάφορα μήκη κύματος. Αντίθετα παρατηρώντας μια απομακρυνόμενη πηγή τότε ΟΛΑ τα φωτόνια θα έχουν (μεταξύ τους) το ίδιο μήκος κύματος λ' το οποίο θα συνδέεται με το αρχικό μήκος κύματος από μια σχέση λ'=(1+z)λ. Αν είχαμε σκέδαση Compton τότε μια φασματική γραμμή, θα μετατρεπόταν σε ένα συνεχές που θα εκτείνεται σε μεγαλύτερα μήκη κύματος. Αντίθετα με την μετατόπιση Doppler μια γραμμή παραμένει γραμμή σε μεγαλύτερα μήκη κύματος (μπορεί να υποστεί μια εύρυνση, αλλά αυτή οφείλεται στη κυρίως θερμική κίνηση των διαφόρων τμημάτων της πηγής). Φιλικά Κώστας

Αν είναι σίγουρο οτι θα σε απορρίψουν τότε δεν έχει νόημα να δηλώσεις πάλι συμμετοχή και οι κατακτήριες είναι μονόδρομος. Ορισμένα μαθήματα όπως η κβαντομηχανική και ο Ηλεκτρομαγνητισμός εξαιρετικά σημαντικά για την αστροφυσική. Το θέμα είναι ότι διδάσκονται στο Πολυτεχνείο με ένα διαφορετικό προσανατολισμό από αυτό που ενδιαφέρει την αστροφυσική. Το καλύτερο που πιστεύω ότι πρέπει να κάνεις είναι να μιλήσεις με τους διδάσκοντες του τμήματος και να δεις ποια είναι η καλύτερη προοπτική. Πάντως δε μου φαίνεται τόσο δραματικό να αρχίσεις από 5ο εξάμηνο, το 3ο κάνει τα πράγματα λίγο δύσκολα το αναγνωρίζω. Καλή επιτυχία! Κώστας

Aυτό τι σχέση έχει με τη Μ. Εκρηξη;

Αυτό είναι μια αξιωματική υπόθεση που θέτεις και δεν υπάρχει κάποια απόδειξη να τη στηρίζει. Πράγματι μερικά είδη εκρήξεων που έχουμε παρατηρήσει είναι χωρικά εντοπισμένα αλλά αυτό ΔΕΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ την έκρηξη σε όλο το χώρο, στην αρχή του σύμπαντος.

Σωστή η παρέμβαση Αγάπιε, η ευθυγράμμιση αυξάνει πάντα την απόδοση του τηλεσκοπίου (εφόσον γίνει σωστά βέβαια). Χρησιμοποιήσες κάποιο βοήθημα για αυτό το σκοπό (laser collimator, κουτάκι από φιλμ);

Πολύ ωραία Παναγιώτη. Παρεπιπτώντος που είναι αυτή η τοποθεσία; Μετά τη Χαλανδρίτσα;