Heal

Σου εύχομαι να το κατανοήσεις μέσω έρευνας κάποια στιγμή και να λάβεις την ανάλογη αναγνώριση! Άρα καταλαβαίνουμε την είσοδο και την έξοδο στο "μαύρο κουτί", αλλά όχι το πως δουλεύει μέσα! Nα σαι καλά Διονύση, αλλά είμαι πολύ "μικρός" για κάτι τέτοιο Πράγματι, κατανοούμε την είσοδο και την έξοδο αλλά όχι τι γίνεται στο μαύρο κουτί. Αγαπητέ Μάκη, Χαίρομαι που επιτέλους μπόρεσα να καταλάβω πως συνδέεται η "εμμονή" σου με την Ιωνική σκέψη και τη σωματιδιακή φυσική, από ότι κατάλαβα πρόκειται για το σύζευξη γεωμετρίας-ύλης-αέναης κίνησης. Γιατί δε μας το έλεγες τόσο καιρό έτσι όμορφα και απλά; Ακόμη και αν πιστεύω ακράδαντα στις αρχές της φυσικής όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, ειναι σημαντικό να ακούγονται ελεύθερα οι διάφορες απόψεις. Εύχομαι καλή επιτυχία! Φιλικά, Κώστας

Mια μικρή παρατήρηση μόνο σε θέμα ονοματολογίας, βαρυόνια (baryon) είναι τα σωματίδια τα οποία αποτελούνται από τρια κουάρκς, και νοιώθουν την ισχυρή αλληλεπίδραση, είναι φερμιόνια και "ασθάνονται" τις ισχυρές πυρηνικές αλληλεπιδράσεις, οι πιο γνωστοί εκπρόσωποι των βαρυονίων είναι το πρωτόνιο και το νετρόνιο. Ο υποθετικός φορέας της βαρύτητας -αν κάποτε εκφραστεί με μια σωματιδιακή θεωρία- είναι το gravtion, δεν ξέρω ποιος είναι ο δόκιμος όρος στην ελληνική ώστε να μην υπάρχει σύγχηση με τα βαρυόνια.

Αγαπητέ dkef, Ούτε και εγώ πιστεύω ότι μπορώ να καταλάβω πως γίνεται η εξαΰλωση ποιος είναι δηλαδή ο ακριβής μηχανισμός -όπως δεν μπορώ να καταλάβω ποιος είναι ακριβής μηχανισμός που κάνει δυο μάζες να έλκονται. Αλλα για αυτό που μπορώ να είμαι σίγουρος είναι ότι όταν έρθουν κοντά ένα ποζιτρόνιο και ένα ηλεκτρόνιο θα δώσουν δυο (τουλάχιστον) φωτόνια και η περιγραφή μέσω των εννοιών ύλης-αντιύλης είναι αριστη και δίνει αποτελέσματα που μπορούμε να μετρήσουμε.

Για τις GRBs υπάρχουν 6 υποψηφια μοντέλα . Αυτό δε σημαίνει ότι ισχύει μονο το 1 και τα υπόλοιπα 5 είναι λάθος, αλλα ίσως να ανταποκρίνονται σε GRBs με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Το μοντέλο Hypernova πράγματι είναι ένας τύπος supernova που θα δώσει δυο jet. Για τα μαγνητικά πεδια όμως δεν είμαστε σίγουροι και είναι αρκετά δύσκολο πρόβλημα.

Καλημέρα, Για τους νόβα (καινοφανείς) τα πράγματα είναι σχετικά απλά, δημιουργείται από συστήματα διπλών αστέρων εκ των οποίων το ένα είναι νάνος και απορροφά υδρογόνο απο το συνοδό. Οταν αυτό ξεπεράσει ένα κρίσιμο όριο ξεκινά σύντηξη Υδρογόνου μέσα απο τον κύκλο Ανθρακα-Αζώτου-Οξυγόνου, η οποία απελευθερώνει ταχύτατα μεγάλες ποσότητες ενέργειας. Η όλη κατάσταση με τις εκρήξεις Supernova είναι αρκετά μπλεγμένη, μιας και η αρχική ταξινόμηση έγινε με βάση τα φασματικά τους χαρακτηριστικά, αυτά ανταποκρίνονται κυρίως στο περίβλημα του συστήματος. Πρέπει να σημειώσουμε ότι η ενέργεια που ελευθερώνεται είναι τεράστια και πολύ περισσότερη από αυτή των εκρήξεων νόβα. Συνοπτικά έχουμε: Τύπος Ιa: Προέρχονται από διπλά συστήματα, εκ των οποίων το ένα είναι λευκός νάνος Ανθρακα Οξυγόνου κοντά στο όριο του Chandrasekhar και το δευτερεύον είναι εν γένει κάποιος γίγαντας. Καθώς απορροφά υλικό από τον γίγαντα, λίγο πριν φτάσει στο όριο του Chandrasekhar και καθώς η πίεση και η θερμοκρασία έχουν αυξηθεί ξεκινά πυρηνική σύντηξη άνθρακα με απελευθέρωση 10^51 erg, ενώ δεν υπάρχουν ίχνη υδρογόνου στο φάσμα, αντίθετα υπάρχουν φασματικές γραμμές απλά ιονισμένου Πυριτίου. Η διαφορά με τους νόβα είναι εμφανής, οι Supernova Ia κάνουν σύντηξη άνθρακα που δίνει πολύ περισσότερη ενέργεια σε σχέση με τον κύκλο Ανθρακα-Αζώτου-Οξυγόνου. Όλοι οι υπόλοιποι τύποι προέρχονται από συστήματα κατάρρευσης σε αστέρια μεγάλης μάζας. Τύπος Ιb: Προέρχεται από αστέρια μεγάλης μάζας που έχουν χάσει το εξωτερικό τους περίβλημα και παρουσιάζουν φασματικές ουδέτερου Ηλίου και όχι ιδιαίτερα ισχυρή απορρόφηση από Πυρίτιο. Τύπος Ιc: Ο τρόπος δημιουργίας τους μοιάζει με αυτό τον Ιb, αντίθετα όμως εμφανίζεται λίγο ή καθόλου Ήλιο και καθόλου Πυρίτιο. Τύπος II: Δημιουργούνται από την κατάρρευση του πυρήνα άστρων πάρα πολύ μεγάλης μας. Υπάρχει μια σχετική ποικιλία στα φάσματα και αυτά υποδιαιρούνται σε κατηγορίες, ανάλογα με την μορφή της καμπύλης φωτός -δηλαδή τη Φωτεινότητα σε συνάρτηση με το χρόνο. Hypernova: Ο πυρήνας σε άστρα Wolf Rayet, καταρρέει με τελικό προϊόν ένα αστέρι νετρονίων ή μελανή οπή. Αυτό οδηγεί στο σχηματισμό μιας μεγάλης έκρηξης σε μορή δύο πιδάκων (jet) που σχετίζονται με την αρχική περιστροφή του πυρήνα και την παρουσία μαγνητικών πεδίων (; ) δίνοντας μια έκλαμψη ακτίνων-γ. Για τις supernova η όλη κατάσταση είναι ακόμη υπό έρευνα φυσικά και οι απόψεις δεν έχουν κατασταλάξει, ιδίως στις λεπτομέρειες για τον κεντρικό μηχανισμό κατάρρευσεις στους τύπους Ιb, Ic, II και Hypernova.

Αγαπητέ Μάκη, αν θες ρίξε μια ματιά στα φαινόμενα στα οποία αναφέρεσαι και να δούμε μαζί τι σημαίνει σταθερό και ασταθές. Συγκεκριμένα σε όλα τα παραδείγματα που αναφέρεις έχουμε σχηματικά: πυρήνας->ποζιτρόνιο +... Από αυτό δε μπορούμε να πούμε ότι το ποζιτρόνιο είναι ασταθές, αλλά ο πυρήνας είναι ασταθής. Η έννοια του ασταθούς σχηματοποιείται εύκολα με αυτό το παράδειγμα: Σωματίδιο Χ-> Σωματίδιο Ψ+... Δηλαδή ξεκινώντας από ένα σωματίδιο, να καταλήγουμε σε άλλα, αυθόρμητα. Τα σωματίδια που θα παραχθούν μπορεί να είναι σταθερά ή ασταθή, αλλά αυτό δεν μπορούμε να το μάθουμε από την παραπάνω αντίδραση, αλλά να δούμε πως συμπεριφέρεται μόνο του. Ενα άλλο παράδειγμα με γνωστά σωματίδια είναι το εξής: Νετρόνιο-> Πρωτόνιο+Ηλεκτρόνιο+Αντινετρίνο (αυθόρμητα) Αυτό μας λέει ότι το Νετρόνιο είναι πράγματι ασταθές, ενώ από αυτή την αντίδραση δε μπορούμε να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα για το πρωτόνιο, το ηλεκτρόνιο και το αντινετρίνο. Επίσης δεν είναι ασταθές (κατ' αναγκη) ένα σωματίδιο που θα ενωθεί να για να δώσει κάτι άλλο. Ένα παράδειγμα από τον κύκλο πρωτονίου-πρωτονίου (σύντηξη) ειναι το εξής: Πρωτόνιο+Πρωτόνιο->Δευτέριο+Ποζιτρόνιο+Νετρίνο Το ότι το πρωτόνιο αντιδρά με το πρωτόνιο και δίνει κάτι νέο δε σημαίνει ότι είναι ασταθές.

Μάκη έχω μια πολύ σοβαρή ένασταση, δεν αναφέρεται στη συγκεκριμένη δημοσίευση ειδικά αλλά πρόκειται για μια τακτική που εν γένει χρησιμοποιείται και μου φαίνεται ενοχλητικά αδόκιμη. Συγκεκριμένες λέξεις έχουν ορισμένη με σαφήνεια έννοια όσον αφορά την ορολογία της φυσικής. Ελπίζω όχι ηθελημένα, κάνεις χρήση της πολυσημίας των λέξεων με σκοπό να αποδείξεις τη φυσική λάθος, αδιαφορώντας όμως για την έννοια που έχουν στη Φυσική. Συγκεκριμένα λίγο παραπάνω γράφεις: Η χρήση της λέξης σταθερό στη φυσική σωματιδίων σημαίει ότι δεν διασπώνται αυθόρμητα σε χρόνο αρκετά μικρότερο από την ηλικία του Σύμπαντος -ή αν δε σ΄ αρέσει η ηλικία του Σύμπαντος, ας πούμε σε 10^10 χρόνια. Αμέσως μετά από αυτή την παρανόηση αναρωτιέσαι γιατί να αντιδράσουν και να μας δώσουν φωτόνια. Είναι φυσικό να αναρωτιέσαι για αυτό αφού θεώρησες ότι σταθερό == αυτό που δεν αλλάζει με το χρόνο (όπως το λέμε σε απλά ελληνικά και έχεις δίκιο από τη μεριά σου), έλα όμως που στη φυσική σταθερό==αυτός που δε διασπάται αυθόρμητα, χωρίς να αποκλείεται όμως να διασπαστεί αν το "ζορίσουμε", δηλαδή το βάλουμε υπό ειδικές συνθήκες... Στη γνωστή μας Χημεία και πολύ μακριά από τα μονοπάτια της κβαντομηχανικής και της φυσικής στοιχειωδών σωματιδίων που από ότι καταλαβαίνω δε σε πείθει, θα σου θυμίσω ότι το μόριο του υδρογόνου και του οξυγόνου παρότι είναι σταθερά (δε διασπώνται αυθρόρμητα σε άτομα) και αν έρθουν σε επαφή κάτω από κατάλληλες συνθήκες δίνουν νερό. Που θέλω να καταλήξω, η σωματιδιακή φυσική και η κοσμολογία δεν είναι η τελευταία λέξη της επιστήμης και της ανθρώπινης γνώσης, αλλά είναι ένα μέρος στο μονοπάτι της, είναι θεωρίες φτιαγμένες από ατελείς ανθρώπους για να περιγράψουν με ένα τρόπο τον κόσμο, κανείς δεν αναφέρθηκε στην τελειότητα τους. Ομως τα σκοτεινά σημεία τα οποία σωρηδόν βρίσκεις, δεν οφείλονται σε αυτές τις ατέλειες, αλλά επειδή δε θέλησες να δεις τι σημαίνουν οι λέξεις που χρησιμοποιεί η φυσική. Οπως για παράδειγμα η λέξη αντιύλη δε σου κόλησε καλά, ή λίγο πριν η λέξη "σταθερό". Οσον αφορά δε: Αν έγραφες τις σκέψεις σου με τρόπο πιο προσιτό στο ακροατήριό, τότε δε θα υπήρχε κάποιο πρόβλημα, ή τουλάχιστον αν μας έλεγες που μπορούμε τον ορισμό των εννοιών που χρησιμοποιείς για να συνενοηθούμε. Ομως η συζητήσεις θύμιζαν πύργο της Βαβέλ, ίδιες λέξεις με άλλο νόημα από τους συνομιλητές πράγμα που απλά σπαταλούσε το χρόνο σου. Φυσικά αναφέρομαι σε παλιότερες δημοσιεύσεις και όχι στην συγκεκριμένη συζήτηση. Επίσης πιστεύω πως ένας χώρος που έχει στο επίκεντρό του τη φυσική και τη φιλοσοφία θα ήταν πιο δόκιμος από ότι ένας χώρος που έχει σαν επίκεντρό του την αστρονομία και μάλιστα την ερασιτεχνική, και η φυσική έρχεται μονάχα εφαπτομενικά.

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer ανίχνευσε για πρώτη φορά τη θερμοκρασιακή διαφορά μεταξύ ημέρας και νύχτας σε εξωηλιακό πλανήτη στο άστρο υ Ανδρομέδας. Το τηλεσκόπιο αυτό λειτουργεί στο υπέρυθρο μέρος του φάσματος. Περισσότερα εδω: http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=746400&lngDtrID=252 (ελληνικά) http://www.spitzer.caltech.edu/Media/releases/ssc2006-18/release.shtml (αγγλικά)

Αγαπητέ Μάκη, Αν και συνήθως διαφωνώ με τα γραπτά σου, σε αυτή την περίπτωση θα συμφωνήσω -όχι σε όλα βέβαια για να κρατήσω και τα προσχήματα! Ελπίζω να μη σε στεναχωρώ! Το πρόβλημα που θέτεις για την ποσοτική υπεροχή της ύλης έναντι της αντιύλης στο Σύμπαν είναι ένα από τα αδύνατα σημεία του καθιερωμένου μοντέλου. Οι απαντήσεις που δίνονται κατά καιρούς έχουν χαρακτήρα " φοιτητικού μαγειρέματος" και απλά μεταφέρουν το πρόβλημα. Δεν κοστίζει κάτι να φανταστούμε ότι ένα μέρος στο 1 δισεκατομμύριο παραπάνω ύλης να υπήρχε αρκεί για το σημερινό σύμπαν, αλλά αυτό δεν είναι εξήγηση. Όσον αφορά τη χρήση του όρου αντιύλη, δε τη βρίσκω τόσο αδόκιμη, το αντίθετο του 3 είναι το -3 και όχι το 0 -το αντίθετο της ύλης θα είναι κάτι που αν έρθει κοντά στην ύλη θα δώσει μη-ύλη. Οσον αφορά την ύλη για λόγους που αγνοούμε είναι σε μεγαλύτερη συγκέντρωση στο σύμπαν από ότι η αντιύλη. Η αντιύλη δεν έχει τίποτα το εξωτικό, είναι πράγματι σωματίδια όπως ανέφερες, όχι κατ' ανάγκη βραχύβια λχ το ποζιτρόνιο δεν είναι ασταθές. Οι πυρηνικές αντιδράσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται με τη λογική αλγεβρικών εξισώσεων, δηλαδή: -α+α=0, όμως εξίσου αληθής είναι και η πρόταση -α+α=-β+β, δηλαδή μας ενδιαφέρει το συνολικό άθροισμα να υπακούει ορισμένους νόμους διατήρησης. Συνεπώς όση συνολικά ενέργεια, ορμή, ηλεκτρικό φορτίο, λεπτονικό αριθμό και βαρυονικό αριθμό είχαμε στην αρχή να έχουμε και στο τέλος. Αυτό απαγορεύει να εξαϋλωθεί ένα πρωτόνιο με ένα ηλεκτρόνιο, αλλά δεν απαγορεύει να δημιουργηθεί ένα ουδέτερο πιόνιο όταν ένα πρωτόνιο πλησιάζει ένα αντιπρωτόνιο, γιατί τελικά οι νόμοι διατήρησης ισχύουν. Έτσι λοιπόν νοικοκυρέψαμε κάπως το πρόβλημα κατεβάζοντας το από ένα χάος αντιδράσεων σε μια νοικοκυρεμένη σειρά νόμων διατήρησης. Φυσικά η ερώτηση που έπεται είναι: από ποιες αρχές απορρέουν οι νόμοι αυτοί;

Και εμένα μου φαίνεται παράξενο το να χρειάζεται πείρα 26 ετών για να ασχοληθεί κανείς με ανακάλυψη κομητών. Οπως επίσης δεν είναι κακό να έχει κανείς "άγνοια κινδύνου" για το εγχείρημα που ετοιμάζει. Φυσικά ευπρόσδεκτες είναι όλες οι καλοπροαίρετες απαντήσεις που θα βοηθήσουν τον κάθε ένα να μη σπαταλήσει το χρόνο του και τα χρήματά του χωρίς αποτέλεσμα. Θέλω να πιστεύω ότι εκεί αποσκοπούν οι απαντήσεις και όχι σε κάποιο τεστ γνώσεων.

Αν το θυμάμαι καλά, γιατί είναι πολύ απίθανο να είναι και τα δύο μαζί στο ίδιο σημείο ή/και γιατί τα ηλεκτρόνια πρέπει να καταλαμβάνουν διακριτές ενεργειακές στάθμες οι οποίες δεν περιλαμβάνουν τη θέση του πυρήνα; Mπορούμε να το πούμε και έτσι, γενικά το ηλεκτρόνιο και το πρωτόνιο όταν βρεθούν κοντά θα πρέπει η κυματοσύναρτηση, μια ποσότητα της οποίας το τετράγωνο του μέτρου της μας δίνει την πιθανότητα να βρίσκεται σε μια κατάσταση το σύστημα, να ικανοποιεί την εξίσωση του Shrodinger. Η επίλυση αυτής της εξίσωσης θα δώσει τελικά ότι το ηλεκτρόνιο δε πέφτει πάνω στον πυρήνα. Υπάρχει και οι ατελής θεώρηση που είχε κάνει πριν από τη διατύπωση αυτής της εξίσωσης ο Bohr, εισάγοντας την υπόθεση της κβάντωσης της στροφορμής και κατέληγε σε παρόμοια πράγματα.

Αγαπητέ kanal, Δεν είμαι απολύτως σίγουρος σε ποιο κομμάτι αναφέρεσαι -φαντάζομαι ότι πρόκειται για κάποιο σημείο από το βιβλίο του μάυρες τρύπες και στρεβλώσεις του χρόνου. Μπορείς να γίνεις λίγο πιο σαφής; Ισοδύναμες στο ότι δεν έχουμε την δυνατότητα να ξεχωρήσουμε παρατηρησιακά τη μία από την άλλη περίπτωση λόγως αδυναμίας των οργανων ή καταστάσεις που δε διαφέρουν από φυσική άποψη η μία από την άλλη; Φιλικά, Κώστας

Πραγματικά πολύ σωστή η παρατήρηση σου Δήμο! Δεν αμφιβάλλω ότι κάποια "εξήγηση" θα έχουν εφεύρει -που ως συνήθως θα στερείται λογικής. Τι με τρομάζει πραγματικά στην όλη υπόθεση είναι το ότι σήμερα υπάρχει ελεύθερη και διαθέσιμη τεράστια ποσότητα πληροφορίας στον καθένα μας -ειδικά την εποχή του ίντερνετ- και η δικαιολογία που υπήρχε σε εποχές όπου μια πνευματική ελίτ διοχέτευε κατά βούληση αυτά που ήθελε, δεν υφίσταται πλέον. Είναι στο χέρι μας να διαβάσουμε, να κρίνουμε τις πηγές και το περιεχόμενο και να καθορίσουμε τι θα αποδεχτούμε και τι όχι. Οι άνθρωποι είμαστε σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό υπεύθυνοι για τις επιλογές μας. Τί να πω, ίσως οι αρχέγονοι φόβοι να μας οδηγούν σε μονοπάτια που στερούνται λογικής, τα οποία μονάχα βάζουν μια άνω τελεία στις ανασφάλειες μας...

Πως να ενωθουν αφου εχουν αντιθετο ηλεκτρικο φορτιο και αρα απωθουνται μεταξυ τους? Κάθε άλλο, τα ετερώνυμα έλκονται, τα ομώνυμα απωθούνται! Είναι εύλογο -από μια πρώτη ματιά- να πει κανείς ότι θα έπρεπε να έρχονται πολύ κοντά. Η απάντηση είναι ότι για να εξαϋλωθούν πρέπει να εξουδετερωθεί "το πυρηνικό φορτίο" (όπως θα μπορούσε να ονομάσει κανείς τους βαρυονικούς και τους λεπτονικούς κβαντικούς αριθμούς). Τώρα γιατί το ηλεκτρόνιο δε πέφτει πάνω στο πρωτόνιο εξηγείται μέσω της κβαντομηχανικής.

Λέγοντας γεωμετρία εννοούμε τα χαρακτηριστικά που έχει ο χρόνος και ο χώρος στη μελανή οπή (καμπυλότητα και άλλα τεχνικά χαρακτηριστικά) σε μια μελανή οπή με στροφορμή (δηλαδή μελανή οπή Kerr) δεν υπάρχει σφαιρική συμμετρία όπως στις μελανές οπές τύπου Σβαρτσιλντ ενώ σχηματίζεται η περιοχή της εργόσφαιρας, το πως και το γιατί γίνονται όλα αυτά είναι αρκετά περίπλοκο και φοβάμαι πως μια απάντηση με λόγια -και χωρίς μαθηματικά- μάλλον θα μπερδέψει παρά θα λύσει απορίες

Τον ακριβή μηχανισμό της εξαύλωσης δεν μπορούμε πρακτικά να τον κατανοήσουμε, όμως μπορούμε να τον περιγράψουμε. Για κάθε σωματίδιο υπάρχει ένα σωματίδιο το οποίο έχει ίδια μάζα, spin, ενώ έχουν αντίθετο ηλεκτρικό φορτίο και αντίθετους κβαντικούς αριθμούς που σχετίζονται με ορισμένες ιδιότητες. Αυτοί οι αριθμοί είναι ο λεπτονικός κβαντικός αριθμός όταν πρόκειται για λεπτονια (ηλεκτρόνιο, μιόνιο, ταυ και τα αντίστοιχα νετρίνα) και ο βαρυονικός αριθμος όταν πρόκειται για βαρυόνια (σωματίδια που αποτελούνται από quark, όπως το πρωτόνιο και το νετρόνιο) ετσι το νετρόνιο και το αντινετρόνιο ενώ είναι και τα δύο ηλεκτρικά ουδέτερα έχουν το ίδιο σπιν, την ίδια μάζα έχουν αντίθετη μαγνητική διπολική ροπή και βαρυονικο κβαντικο αριθμο (+1 και -1). Αυτούς τους κβαντικούς αριθμούς (λεπτονικός-βαρυονικός) μπορούμε να τους φανταστούμε σα ένα είδος φορτιού για τις ασθενείς και ισχυρές πυρηνικές δυνάμεις. Για να γίνει η εξαύλωση πρέπει να αλληλοαναιρεθούν και αυτοί οι κβαντικοί αριθμοί, για αυτό το λόγο δε είναι δυνατόν ένα πρωτόνιο για παράδειγμα να εξαυλωθεί με ένα ηλεκτρόνιο -μιας και θα έλεγε κανείς ότι έχουν αντιθετο φορτίο, έρχονται κοντά και εξαυλώνονται. Δεν γίνεται αυτό όμως διότι δεν αλληλοαναιρούνται ο βαρυονικός και ο λεπτονικός κβαντικός αριθμός.

Δε ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα... Δηλαδή τον 21ο αιώνα μετά από τόση πρόοδο να ονομάζει η πλειοψηφία του κόσμου κάτι εντελώς ατεκμηρίωτο επιστήμη. Επίσης να πω την αλήθεια έπαθα πραγματικά σοκ από αυτή τη σελίδα, νόμιζα πως η αστρολογία ήταν απλά μισή σελίδα στις εφημερίδες και κάποιοι γραφικοί τύποι σε επαρχιακά κανάλια στη μεταμεσονύκτια ζώνη. Αυτό που με ενοχλεί αφάνταστα είναι η χρήση της λέξης ΕΠΙΣΤΗΜΗ. Η επιστημονική μέθοδος βασίζεται στη διατύπωση μια θεωρίας επαληθεύσιμης και αυτός που την προτείνει, αυτός ο ίδιος οφείλει να περιγράψει πειράματα που να την στηρίζουν -και όχι η πολύ συνηθισμένη απάντηση που καλεί όποιον τολμά να κάνει κριτική στην αστρολογία να αποδείξει εκείνος ότι η αστρολογία δεν ισχύει. Ισως να είμαστε φωνή βοώντος εν τη ερήμω, αλλά δε νομίζω πως είναι δύσκολο και έχουμε το υπόβαθρο των γνώσεων ώστε να υποστηρίξουμε τις ορθές θέσεις.

Ο τύπος είναι καλλιτέχνης! Αξίζει να δει κανείς τη σελίδα του και για τις υπόλοιπες διαβάσεις. Προκείται για master σε τέτοια φαινόμενα!

Γεια σου Λεωνίδα, Ο δίσκος σαφώς και περιστρέφεται, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αναγκαστικά θα πρέπει και η μαύρη τρύπα να περιστρέφεται. Πάντα οι δίσκοι περιστρέφονται! Η σημειακή ανωμαλία είναι κάτι πολύ δύσκολο να περιγραφεί, δεν έχουμε φυσικούς νόμους που να έχουν ελεγχθεί σε τέτοιες κλίμακες. Το επιχείρημα της στροφορμής όμως παραμένει, αν το αστέρι περιστρεφόταν πριν την κατάρρευση, η στροφορμή πρέπει να πάει κάπου, δε μπορεί να χαθεί! Και παραμένει στη μελανή οπή, τροποποιώντας τη γεωμετρία της. Κώστας