Όπως η παρατήρηση του ουρανού (και η επίγεια) έχει διάφορα επίπεδα (μάτια 1x, κιάλια 8-20x, wide field 20-60x, πλανητική και σκοτεινού ουρανού 60-300x), έτσι και η μικροσκοπία. 1ο επίπεδο το μάτι, προσοχή οι πρεσβύωπες. 2ο επίπεδο ο μεγεθυντικός φακός. Ιδανικά μια τριπλέτα 10x κοντά στα 2cm διάμετρο. Ό, τι χρησιμότερο. Χρησιμοποιώ μια Belomo 21mm και τα στοιχεία ενός Seibert Emoscop. Και τον Zeiss 6x18, το Docter 8x21 με φακούς 1-10 διοπτριών και το Opticron galeryscope για παρατήρηση εξ αποστάσεως (βιτρίνες, προθήκες κλπ). 3ο επίπεδο το στερεομικροσκόπιο, 20-40x περίπου. Πολύ χρήσιμο για τον χομπίστα και δείχνει 3D, ενώ παίρνει και κάμερα. Έχω ένα Bresser με LED και φακούς Amscope μεγάλου eye relief και βλέπω πετρώματα, ορυκτά, άμμο (θάνατος), την κόψη των μαχαιριών μου, γραμματόσημα, νομίσματα κλπ. Σε μεγάλη απόσταση την ίδια δουλειά κάνουν τα Pentax Papilio, περίπου 8x. 4ο επίπεδο το βιολογικό, στα (συνήθως) 40x, 100x, 400x και 1000x (ο τελευταίος φακός των 100x είναι καταδυτικός με λάδι). Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν και το βάθος πεδίου είναι μικρό και η εικόνα επίπεδη. Η 40x είναι μόνο για να κεντράρεις το δείγμα και στα 100x ο φακός πρέπει να είναι καλός. Κυριαρχούν τα Olympus, αλλά η οροφή είναι Zeiss και Leitz/Leica. Μία παραλλαγή αυτών, οικονομική, είναι τα σχολικά μικροσκόπια, για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Εδώ παίζουν τα Bresser, Konus κλπ. Θα χρειαστεί να μάθει κάποιος τεχνικές σκοτεινού πεδίου, διατομής, παρασκευής, χρώσης κλπ. Τώρα, τα ψηφιακά συνήθως χρησιμοποιούν τους αισθητήρες 0.3MP της προηγούμενης εικοσαετίας που είναι στα αζήτητα. Τετραπλασιάζουν τα pixel για να πάνε στα 1,2MP. Οι φακοί είναι φθηνοί πλαστικοί, το Zoom ψηφιακό. Εάν χρησιμοποιούσαν αισθητήρες των σύγχρονων smartphones και φακουδάκια σαν τους Minostigmat, τα πράγματα θα ήσαν αλλιώς, αλλά και το κόστος υψηλό. Θα πρότεινα οπτικό μικροσκόπιο προς το παρόν. Τα ψηφιακά είναι στο επίπεδο του παιχνιδιού. ΥΓ: 5ο επίπεδο είναι το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, μόνο για ερευνητικά ιδρύματα.