kkokkolis

Συγχαρητήρια, είναι ένα εξαιρετικό τηλεσκόπιο. Πέρα από τα βιβλία θα χρειαστείς: 1. Χάρτη: Προτείνω Pocket Sky Atlas 2. Βοήθημα ευθυγράμμισης: ένα κουτί από φιλμ διασκευασμένο, ή Chesire ή Laser. 3. Ερευνητή μηδενικής μεγέθυνσης, Tellrad ή Rigel 4. Ένα φωτοχιτώνιο. Σε δεύτερη φάση, αφού το έχεις χρησιμοποιήσει και νιώσεις την ανάγκη: 5. Προσοφθάλμιους φακούς α) Έναν ευρυγώνιο με μεγάλο exit pupil, 5-7mm, περί τα 32 mm (SW 32mm ή 26mm SWA, Baader Hyperion Aspheric 31mm, TV Panoptic 27mm ) β) Έναν ερευνητικό για Deep Sky με exit pupil κοντά στο 2mm δηλαδή 9-10mm εστιακή. Αυτός πρέπει να είναι ο καλύτερός σου φακός, δώσε χρήματα για έναν Nagler ή παρόμοιο. γ) Έναν υψηλών μεγεθύνσεων με exit pupil 1mm, για πλανήτες κυρίως. Αντί γι αυτό, με έναν καλό Barlow 2x και το β έχεις το ίδιο αποτέλεσμα δ) Μπορείς να γεμίσεις τα κενά με κάτι στα 24-16mm (ή τον Baader Hyperion Zoom) και κάποιο πλανητικό 5-8mm Όπως βλέπεις ήδη θα διαθέτεις 25mm και 10mm, άρα έχεις χρόνο για να βρεις καλούς αντικαταστάτες, οπότε πάρε μόνο έναν καλό barlow, να βλέπεις τον Δία και την σελήνη 6. Από φίλτρα κυρίως (ή μόνο) ένα ΟΙΙΙ για μερικά Deep Sky αντικείμενα, αλλά αργότερα. Αυτά θεωρώ απαραίτητα σε πρώτο και δεύτερο βαθμό.

Αν θες, διάβασε τι γράφω ακριβώς παραπάνω για τα διοπτρικά σε σύγκριση με ένα Νευτώνιο κατοπτρικό Dob 200mm. Ισχύουν και εδώ. Το ETX-80AT-TC είναι διοπτρικό αχρωματικό 80/400mm. Έχω ένα με τις ίδιες προδιαγραφές και γνωρίζω πως είναι ιδανικό για επίγεια παρατήρηση (αλλά αποκλειστικά σε καλό φωτογραφικό τρίποδα που με το τηλεσκόπιο κοστίζει τα ίδια 350 ευρώ) και πολύ καλό για ευρυγώνιες παρατηρήσεις του ουρανού. Οι μεγεθύνσεις που σηκώνει είναι χαμηλές, έως 120x. στα 20-60x είναι εξαιρετικό, παραπάνω πάει υπό προυποθέσεις. Κυρίως άστρα θα δεις με αυτό- το GOTO είναι περιττό καθώς θα σε πηγαίνει σε αντικείμενα που δεν θα φαίνονται. Ξέχνα γαλαξίες (εκτός από 1), νεφελώματα (εκτός από 1). Οι πλανήτες μικροί, με μπλε χρώμα όταν προσπαθείς να τους δεις μεγαλύτερους. Δεν κάνει για κύριο τηλεσκόπιο, σε αντίθεση με το Dob SW 8'' που κοστίζει το ίδιο ποσό. Το GOTO χρειάζεται 150mm τουλάχιστον για να αξιοποιηθεί, δηλαδή ένα Celestron Nextar 6SE ή Meade 6 ETX-LS, τα οποία κοστίζουν πολλαπλάσια.

Τι, έχουν μόνο ένα εκθεσιακό Dob8; Θα ξαναφέρουν, το SW Dob 8 θα καταργηθεί μαζί με την Coca Cola. Κάνε υπομονή. Δεν έχει και σπουδαίο ουρανό τελευταία, δεν υπάρχει λόγος βιασύνης. Μπορείς να μαζέψεις χρήματα τα Χριστούγεννα για το 10 Flextube. Εγώ πάντως πήρα ένα εκθεσιακό SW Dob 5'' και δεν υπήρχε πρόβλημα πέρα από 1. Σημάδια στην Dovetail από την βίδα (θα τα έκανα και εγώ ούτως ή άλλως) 2. Χαλαρωμένα παξιμάδια αζιμουθίου (απλά ήθελαν σφίξιμο) Τα κάτοπτρα δεν είχαν ούτε ένα σημάδι ή κόκκο σκόνης. Γι αυτό γράφουν "Μην εγγίζετε" στις εκθέσεις.

Αν εμένα που του έχω αλλάξει τα φώτα δεν έχει διαμαρτυρηθεί, γιατί να υπάρχει πρόβλημα με τον εκθεσιακό; Απλώς συνεννοήσου για επιστροφή αν αντιμετωπίσεις πρόβλημα. Προσοχή: όταν τον δοκιμάσεις να το κάνεις σε σκοτάδι. Οι κύκλοι του Rigel δεν είναι τόσο έντονοι όσο των RDF που είναι σημειακές πηγές φωτός, οπότε σε φως ημέρας μπορεί να είναι και αόρατοι (γι αυτό κρατώ και τα RDF μου και έχουν φτάσει τα 3 τα άτιμα). Αυτό βέβαια είναι καλό και όχι κακό γιατί σου επιτρέπει να σημαδεύεις και αχνά άστρα ή αντικείμενα. Άλλα πλεονεκτήματα του Rigel εκτός του μεγέθους; Έχει μικρότερη κάτοψη, συνοδεύεται από δεύτερη βάση για να μπεί σε 2 τηλεσκόπια (αν έμπαινε και σε 5 ακόμη καλύτερα), είναι πανάλαφρος, είναι υψηλότερος (μπορείς να δεις χωρίς να κολλήσεις το μάγουλο στον σωλήνα) και έχει επιλογή να αναβοσβήνει για να σημαδέψεις ιδιαιτέρως αχνά αντικείμενα. Μάλιστα η επιλογή αυτή είναι ανεξάρτητη από την ένταση. Η ευθυγράμμισή του είναι εξαιρετικά εύκολη και αν δεν περιστρέψεις τους ρυθμιστές την κρατά για πάντα, ακόμη και αν το βάλεις και βγάλεις 100 φορές. Και είναι και όμορφος, αν και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ακριβότερο πλαστικό.

Από παντού βρέθηκε. Προτίμησα από τον Μιχάλη (Mich). Στο Astromart, εκείνοι που δέχονταν να στείλουν Ελλάδα χρέωναν 50-75$ παραπάνω από όσο τους πουλούν εντός Αμερικής. Έχω αναρωτηθεί για την πορεία διαφόρων οπτικών που έχω στα χέρια μου αλλά και άλλων που συναντώ διαβάζοντας παλαιότερα θέματα. Μπορώ να κάνω ανίχνευση προς τα πίσω σε μερικές περιπτώσεις για 3 ή 4 ή 5 ιδιοκτήτες ορισμένων τηλεσκοπίων και –κυρίως- προσοφθαλμίων. Αλλά κάποτε χάνονται τα ίχνη, κάτι που ίσως σημαίνει πως αγοράστηκε όχι απαραιτήτως καινούργιο από κάπου, αλλά ίσως από το Astromart ή σε ένα αστροπάρτυ. Για κάποιο λόγο έχω συνδεθεί συναισθηματικά με την ιστορία αυτών των εξαρτημάτων, μου θυμίζουν και μια έκθεση που είχα γράψει στο δημοτικό για την «ιστορία μιας δραχμούλας» κατόπιν της οποίας έχω εθιστεί όταν αντικρίζω κάτι (έναν γαλαξία, ένα μεταχειρισμένο αντικείμενο κλπ) να προσπαθώ να βιώσω την πιθανή του ιστορία. Πολύ θα με ενδιέφερε να κάνω μια αναδρομή στα μεταχειρισμένα εξαρτήματα του εξοπλισμού μου, τον Nagler T1 παραδείγματος χάρη, ο οποίος μάλλον είναι ο παλαιότερος. Σκεφτόμουν κάποτε να το προτείνω («όποιος τον είχε κάποτε στα χέρια του παρακαλώ να με ενημερώσει» κλπ) αλλά με αναστέλλει το γεγονός πως κάτι τέτοιες κινήσεις αντιμετωπίζονται εδώ με εξέχουσα καχυποψία, αν και δεν θα έπρεπε. Δεν το γνωρίζετε ρε παιδιά πως, ο μόνος που έχει δικαίωμα να είναι τρελλός είναι ο τρελλογιατρός;

Meade ETX 90PE & 125 PE

Αυτό το προιόν δεν ανήκει στην κατηγορία εκείνων που λέμε: ''πάρτο με κλειστά μάτια''. Αντιθέτως χρειάζονται ορθάνοικτα μάτια και δοκιμή, άρα καλό είναι να το αγοράζεις την πρώτη ημέρα ώστε να υπάρχουν αρκετά δείγματα, αυξάνοντας την πιθανότητα να βρεις το καλό κομμάτι.

Θεωρώ τον 2x χρησιμότερο. Με τους φακούς που έχεις δίνει 96x & 240x που είναι χρήσιμα ανά πάσα στιγμή. Το 360x του 3x είναι υπερβολικό τις περισσότερες νύκτες, μέσα στα όρια του 8'' όμως. Θα αγόραζα τον 3x μόνο αν είχα έφεση στους διπλούς αστέρες. Όποιον και να πάρεις θα μείνεις ικανοποιημένος. Εγώ έχω τον Televue Powermate 2.5x και τον Orion Shorty Plus 2x (ίδιος ακριβώς με τον Celestron Ultima) και διαλέγω κυρίως με βάση την μεγέθυνση, μου αρέσει όμως ο 2x στο ότι είναι βραχύτερος. Εάν έχουν διαφορά δεν είναι κραυγαλέα. Αν είσαι TV junkie δεν το γνωρίζουμε ακόμη, αν όμως γίνεις θα σου αρέσει να είχες προτιμήσει τον TV. Και ο Vixen πρέπει να είναι αντάξιός τους, δεν γνωρίζω όμως με βεβαιότητα.

Stellar Moon, Philippe Fernandez, 2008 Ακρυλικό

Missile Command, Atari, 1980 Πώρωση!

Ο ερευνητής είναι μια χαρά, αν και για τηλεσκόπιο χωρίς GOTO καλύτερα ο Telrad ή Rigel. http://www.aktistar.com/neanea/fin/finders.htm http://www.astronomy.gr/main.cfm?module=eshop&action=detail&id=875

Μα εάν γνωρίζαμε τι πρέπει να γίνει θα το κάναμε και άρα δεν θα χρειαζόντουσαν συζητήσεις 30 σελίδων. Προς το παρόν το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κρεμάσω ένα ύφασμα σαν κουρτίνα που μου κρύβει τον γείτονα. Επίσης χάρηκα που του χάλασαν οι ντοματιές και δεν ανεβαίνει στην ταράτσα να ξεχνά τον προβολέα αναμμένο (όχι, μόνες χάλασαν, δεν έκανα τίποτε, το ορκίζομαι).

Τα περισσότερα προσοφθάλμια έχουν σπείρωμα εσωτερικά στον κύλινδρό τους. Μόνο μερικά φθηνά δεν έχουν. Εκτός από φίλτρο μπορείς: 1. Να φορέσεις γυαλιά ηλίου (δεν κάνω πλάκα, ΠΡΟΣΟΧΗ: μόνο για φεγγάρι, ποτέ για τον ήλιο). 2. Να μειώσεις το άνοιγμα του τηλεσκοπίου με μία μάσκα. Μπορεί μάλιστα το καπάκι σου να έχει ένα δεύτερο μικρότερο καπάκι. Βάλε το μεγάλο καπάκι και αφαίρεσε το μικρό, ή φτιάξε μάσκα από χαρτόνι.

Είμαι λάτρης της Archos, αν και πλέον ξοδεύω το χαρτζηλίκι μου ξέρεις που, οπότε έχω μείνει με το Archos 5 και δεν γνωρίζω το Internet Tablet. Πάντως όλα τα παρελκόμενα τα αγόραζα από εδώ: http://www.newmp3technology.com/ Γενικά ό,τι δουλεύει το έχουν αυτοί, αν και το έχω συνδέσει με διάφορες συσκευές Windows χωρίς πρόβλημα.

Έχω βάλει όμως τον 12 Τ4. 54x και 1.5 μοίρα με την μία. Είδα τις Πλειάδες ολόκληρες με έναν focal reducer. Άντε να κάνει μια σοβαρή νύκτα και πάλι, τώρα είναι όμορφα αλλά έχει σελήνη. Ευχαριστώ για τα συγχαρίκια.

Ανευρέθη!

Θα συμφωνήσω σε όλα με τον Γιώργο. Να πάρεις το βιβλίο με κλειστά μάτια, κοστίζει όσο ένα περοδικό. Τις θέσεις των πλανητών θα στις στέλνει σε email το Πλανητάριο κάθε εβδομάδα, υπάρχουν και παντού στο internet και σε δωρεάν προγράμματα (Stellarium, Cartes du Ciel), άσε που βγάζουν μάτι στον ουρανό, φθάνει να μην έχει σύννεφα. Τα άστρα κοίταξε να μάθεις, με αυτό σε επίπεδο αστερισμών και τον Pocket Sky Atlas λεπτομερέστερα. Οι προσοφθάλμιοι, αν είναι οι ίδιοι που δίνει με το SW 130 (γράφουν επάνω Super 25 & Super 10) δεν είναι πραγματικοί Plossl αλλά τροποποιημένοι αχρωματικοί (Modified Achromats), δηλαδή μια παραλλαγή του Kellner. Θεωρητικά είναι κατώτεροι των Plossl ή των συμμετρικών, αλλά στην πράξη ο 10 έχει καλύτερο eye relief και μεγαλύτερη διάμετρο φακού από ίσης εστιακής Plossl ή Erfle, άρα είναι περισσότερο άνετος για έναν αρχάριο. Μπορείς άνετα να αρχίσεις μαζί τους και με έναν Barlow με τον οποίο θα πας στα 240x, σχεδόν το πραγματικό όριο του τηλεσκοπίου. Εκτός του TV και ο Celestron Ultima 2x είναι πολύ καλός. Κατόπιν θα βρεις ποιά προσοφθάλμια θα αναβαθμίσουν την εμπειρία σου και μπορείς να αγοράσεις και μεταχειρισμένα από τις μικρές αγγελίες. Έχω επηρεαστεί από το κλίμα του Astrovox: σήμερα πρότεινα με την σειρά μου σε έναν συνάδελφο το SW Dob 8 και ας μην το προτίμησα για τον εαυτό μου (έχω όμως τον Βενιαμίν της σειράς, δικαιούμαι να ομιλώ).

The Stars: A New Way to See Them, H. A. Rey, 1952 http://books.google.gr/books?id=sLq6qgB6FBsC&printsec=frontcover&dq=rey+the+stars&source=bl&ots=pfc9MzCMpZ&sig=7ULNHr_yVlsWlbFwE_EpaPRumG0&hl=el&ei=KNDkTMyuGZHoOeyG1bkK&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=3&ved=0CCwQ6AEwAg#v=onepage&q&f=false http://www.amazon.com/Stars-New-Way-See-Them/dp/0395248302

Mt. Palomar Telescope kit, St. Pierre & Patterson Mfg, 1955

Space Painting, Megan Roberts

The Giants of Omega Centauri, NASA, Martha Boyer, 2008 APOD 01/05/08

Νόμισμα με κομήτη πάνω από την Αμβέρσα, 1577-1578

ROCKETING to the Moon, Modern Mechanix, Jan, 1930 Ο Γκοντάρ είναι μια θρυλική μορφή της πυραυλικής και οραματίστηκε την αποστολή στην Σελήνη 55 χρόνια πριν πραγματοποιηθεί, αφού το δικό του έργο εμπλουτίστηκε με τις πολεμικές εμπειρίες των Γερμανών, ιδίως του Wernher Von Braun Το πλήρες κείμενο ακολουθεί. ROCKETING to the Moon by Prof. R. H. GODDARD, B.Sc., A.M., Ph.D. as told to William Robertson FOR YEARS scientists have been forced to study the moon through its reflection in the observatory mirror. Since the moon refused to come closer to the earth than 220,000 miles, however, man may find it possible to exercise the alternative of Mahomet and go to the moon, in the opinion of a distinguished man of science. He is Dr. Robert Hutchings Goddard, for six years professor of physics at Princeton University, director of research for the V. S. signal corps at Worcester Polytechnic Institute and Mt. Wilson (California) Observatory during the world war, fellow of the American Geographical Society, member of the American Physical Society, American Meteorological Society and the American Institute of Social Sciences, and for the past ten years professor of physics and director of the physical laboratories of Clark University, at Worcester. Mass. IS IT possible to transport a human being to the moon? To answer that question in the affirmative is to bring smiles to the faces of skeptics without number. And in fact had this suggestion been made before I began the extensive researches upon the rocket method of reaching extreme altitudes, to which I have devoted many years of labor, I must confess that I should have dismissed the thought of reaching the moon as merely another figment of the mind of Jules Verne. Now, however, I am of the firm opinion that it is possible with the use of a rocket of the type I first patented in 1914 and which I have been improving ever since, to reach the moon’s surface. And what may be of particular interest to anyone who might contemplate making a journey thither in this new form of conveyance, I believe it would be possible for him to return to the earth in safety and report to the world the results of the first journey to one of our celestial neighbors. Contrary to popular impression, I am not at present engaged in an attempt to perfect a rocket which will carry a human being to the moon. That will come later, but it should be understood that what I am now developing is a comparatively small affair and is not intended for reaching heights much greater than just outside the atmospheric envelope of the earth. There are two reasons for this: First, the expense and time for the development are much reduced if the work is carried out on a small scale. Second, the uses of such a rocket, even in exploring the atmosphere, are so important that the development seems to stand a good chance of being continued. And furthermore, if anything is designed for the purpose of passing through the earth’s atmosphere, it is well to have a knowledge of the earth’s atmosphere first. Although I have been engaged in rocket work since 1914 when I was granted my first patents, the public evinced no particular curiosity regarding the possibilities my investigations might open up and the recent interest displayed came in the nature of a surprise. At this moment I am engaged in the highly important problem of stabilization, and feel that it would be premature to give out data upon the results before this matter has been settled, and the work may be called complete. Nevertheless, the tests I have made, including that of July 17th when my experimental rocket was fired several thousand feet, have demonstrated clearly that the method of propelling it is operative and practical. This new method involves the use of liquid propellants and makes possible a rocket with most of its weight consisting of propellant material of high energy value. This is the new feature. And it is one that is quite vital if a rocket is to be used for reaching extreme heights. Although all of the basic principles involved in the high altitude rockets were patented by me in 1914, a few of the ideas I advanced at that time have been used abroad but only with black powder rockets. The liquid propellant I am using is as far ahead of black powder as the automobile is ahead of the horse and buggy. Yet with the use of three black powder rockets, Fritz von Opel, a German, recently succeeded in launching an airplane 75 feet in the air and circling half of a German airport at a high speed before he lost control of the machine. But the rockets I have been testing for the past nine years, are, so far as I know, the only ones actually constructed that have embodied any considerable number of my original principles. The first use of the rocket will be to send up instruments which will permit the study of the atmosphere at great heights. Another practical step beyond that, in all probability, will be to send a camera round, and close to, the moon, having it guided throughout the journey by photo electric cells. With the knowledge thus obtained, a trip to the moon may well be planned. The idea of such a history-making trip appeals most vividly to the imagination and is one to which I have given consider able study. To the layman, undoubtedly the first thought is: “Who is going to make that first solo flight into the unknown?” Much risk is to be involved, undoubtedly, but not nearly so much as would seem at first blush were I free to make public the result of my investigations to date. When the time comes to attempt a flight into space the dangers ahead will be proportionately less grave in the light of scientific knowledge than those which seemed apparent when Columbus started west with his caravels over the uncharted seas only to find that the troubles predicted for him were largely imaginary. And many with the hardihood and the scientific knowledge necessary for this, the most thrilling of all adventures in human experience, will be willing and eager to shove off into the vast unknown. The great rocket, with a compartment large enough to hold a passenger comfortably with all of the equipment necessary for his task, will not need to carry propellants for the return trip. The chemical elements necessary for refueling exist on the moon to the most careful astronomical observations, and it will be possible for the passenger to take off without any outside assistance for the return journey. That of itself removes one of the greatest difficulties by restricting the weight of the space cruiser. Successive explosions are necessary to propel the rocket and the speed will be governed according to their frequency. This may be regulated automatically or by the passenger himself, from a control board within his cabin. “Is it possible to acquire the amazing speed necessary for the purpose in mind?” has been asked. To answer that I will point to the experiment I made last summer with the rocket I am shown holding in my hand in the accompanying photograph. The gases shot from that small rocket at a speed of 8,000 feet (more than 1-1/2 miles) per second. That is more than 90 miles per minute— enough to send the gases away from the moon forever if fired straight up from her surface. The earth, however, has four times the gravitation force of the moon, and the velocity of the rocket launched into space from our world will have to be four times that great, or 360 miles a minute. That speed may be easily attained by a larger rocket. And thus it can be readily seen that the time required to leave the earth and penetrate into space will be brief indeed. But how will it be possible for one to live inside this projectile? First, I have demonstrated that the rocket can be started without a jar sufficient to endanger life within it. Neither need there be any when the rocket lands. For it will be so equipped that it may be guided to earth as easily and safely as an airplane. Of course, the passenger must breathe. The simplest plan of supplying oxygen is by evaporating a supply of liquid oxygen carried along. The cold of space would make the transportation of liquid oxygen a comparatively easy matter. Insulation from the cold of space would be by the ordinary “thermos bottle” principle which we know works well down to a temperature nearly that of outer space. The danger developing from friction would be nil, as no noticeable heat would be generated because the speed through the dense part of the atmosphere would not exceed 2,000 feet per second and the great increase in speed necessary to leave the earth would occur from 20 to 700 miles above terra firma. According to my calculations, the trip to the moon can be made in 48 hours or an average speed of 4,750 m.p.h., an astonishing rate when compared with the swiftest methods of present-day transportation.

Από την άλλη υπάρχουν πια και ξενοδοχεία που προάγουν τον αστροτουρισμό, όπως μερικά στα Τρίκαλα Κορινθίας με ονόματα Πλειάδες, Ουρανοδρομίες κλπ. Σε ένα από αυτά που έμεινα πριν 2-3 χρόνια μας πρόσφεραν φυλλάδιο με πληροφορίες του ουρανού (μετεωρικές βροχές κάθε εποχής κλπ). Μπορούσες να στήσεις στην βεράντα και να παρατηρήσεις. Έκανες και μια βόλτα στο Κρυονέρι ή ακόμη και τον Χελμό από εκεί. Ίσως αν εξηγούσες αυτή την τουριστική πτυχή στον ιδιοκτήτη να έβλεπε τον τοπικό ουρανό σαν πιθανή πλουτοπαραγωγική πηγή και να τον σεβόταν. Αλλιώς είπαμε, Μπούμ!

Πυρήνες της φωτιάς! Μπουμ!