kkokkolis

Αφροδίτη Εκείνο το βράδυ, εκοίταζε τα άστρα και τους αστερισμούς. Όμως, στο νου μου, ήτο ημέρα. Μέσα στο φως της, με κοίταζες Εσύ, αγαπητή, ροδόχρους και απαλά ντυμένη, και κάποτε-κάποτε ονειρευόμουν αυξάνοντας μέσα μου την ζωηρή φωτοχυσία. Και όμως, έξω ήτανε νύκτα. Αλλά τι νύκτα; Νύχτα γιομάτη θάματα, νύχτα σπαρμένη μάγια. Εγώ κοίταζα τα άστρα και τους αστερισμούς, μα έβλεπα Εσένα ταυτοχρόνως. Ιδού ο Τοξότης, έλεγα, ιδού ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων. Αλλά, συγχρόνως, έβλεπα Εσένα. Αγαπητή, ροδόχρους και απαλά ντυμένη, στεκόσουν μέσα μου, σε άπλετη φωτοχυσία, και πότε έγερνες δεξιά, και πότε αριστερά την κεφαλή σου, με τον Ωρίωνα, η με τον Σείριο στα μαλλιά σου, με τον Τοξότη στην καρδιά σου. Εγώ εκοίταζα τα άστρα και τους αστερισμούς. Ιδού ο Τοξότης, έλεγα, ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων, μα έβλεπα Εσένα ταυτοχρόνως. Αγαπητή, ροδόχρους, και απαλά ντυμένη, καθόσουν σε μια καρέκλα μέσα στην καρδιά μου, σε μια απερίγραπτη φωτοχυσία, με την σκιά σου, πότε δεξιά και πότε αριστερά, και έμενες ασάλευτη, απλή, γλυκειά, ωραιότατη και καθισμένη στην καρέκλα σου με τέτοιο τρόπο, που μου ερχόταν να σε βάλω να καθίσεις στα γόνατά μου, με το ένα μου χέρι στα στήθη σου, και το άλλο κάτω από το φόρεμά σου, ανάμεσα στα σκέλη σου. Και έλεγα και ξανάλεγα: Ιδού ο Τοξότης, ιδού ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων, και έβλεπα πάντοτε, και τους αστερισμούς και Εσένα. Τούτη όμως την φορά, ήσουν ξαπλωμένη -απόλυτα ξαπλωμένη- και τα μαλλιά σου τα ανέμιζε ο αέρας. Το χέρι μου σε έψαυε. Τα μάτια σου μου μιλούσαν. Και εγώ έλεγα και ξανάλεγα με πάθος: Ιδού ο Τοξότης, ιδού ο Αιγόκερως, ο Σείριος, ο Ωρίων, μα τώρα πλέον, έβλεπα μονάχα Εσένα. Τότε συνέβη ένα μεγάλο θαύμα. Έσβησαν όλα τα άστρα μονομιάς και έμεινες μόνον Εσύ στον ουρανό μαζί μου, μέσα σε μιαν ανέσπερη ημέρα, στο πλευρό μου. Εγώ σε κοίταζα αγαλλιών, και έλεγα και ξανάλεγα το όνομά σου. Και Συ; Εσύ, γλυκειά και Μεγαλόχαρη, μέσα στο χέρι σου, κρατούσες την καρδιά μου. Ανδρέας Εμπειρίκος

Αστερισμός, Ξυπνώντας το δειλινό, Joan Miró, 1941 Γκουάς σε χαρτί, ιδιωτική συλλογή

Νύκτα με αστροφεγγιά, Edvard Munch, 1923-24 Ελαιογραφία Munch Museum, Oslo, Νορβηγία

αὐτὰρ ὁ πηδαλίῳ ἰθύνετο τεχνηέντως ἥμενος, οὐδέ οἱ ὕπνος ἐπὶ βλεφάροισιν ἔπιπτεν Πληιάδας τ᾽ ἐσορῶντι καὶ ὀψὲ δύοντα Βοώτην Ἄρκτον θ᾽, ἣν καὶ ἄμαξαν ἐπίκλησιν καλέουσιν, ἥ τ᾽ αὐτοῦ στρέφεται καί τ᾽ Ὠρίωνα δοκεύει, οἴη δ᾽ ἄμμορός ἐστι λοετρῶν Ὠκεανοῖο· τὴν γὰρ δή μιν ἄνωγε Καλυψώ, δῖα θεάων, ποντοπορευέμεναι ἐπ᾽ ἀριστερὰ χειρὸς ἔχοντα. ἑπτὰ δὲ καὶ δέκα μὲν πλέεν ἤματα ποντοπορεύων, ὀκτωκαιδεκάτῃ δ᾽ ἐφάνη ὄρεα σκιόεντα γαίης Φαιήκων, ὅθι τ᾽ ἄγχιστον πέλεν αὐτῷ· εἴσατο δ᾽ ὡς ὅτε ῥινὸν ἐν ἠεροειδέι πόντῳ. Μὲ τὸ τιμόνι τεχνικὰ κυβέρναε καθισμένος, κι ὁ ὕπνος δὲν κατέβαινε στὰ μάτια του ὅσο 'κοίτα τὴν Πούλια, τὸ Βοδοζευγὰ ποὺ ἀργεῖ νὰ βασιλέψη, καῖ τὴν Ἀρκοὐδα, -- κι Ἅμαξα τὴ λέν, -- ποὺ αὐτοῦ γυρίζει καὶ τὸν Ὠρίωνα τηράει, καὶ μόνη αὐτὴ ποτές της στὰ πέλαγα δὲ λούζεται ἐκείνη τοῦ 'πε ἡ νύφη, νὰ τὴ φυλάη ἀπ' τὴ ζερβὴ μεριὰ σὰν ἀρμενίζη. Ἀρμένιζε ἔτσι δεκαφτὰ μερόνυχτα ὁ Δυσσέας, στὰ δεκοχτὼ φανήκανε τὰ ὄρη τὰ ἰσκιωμένα, τῶ Φαιάκων, πού κοντύτερα στὸ δρόμο του βρισκόνταν, καὶ σὰν ἀσπίδα μὲς στ' ἀχνὰ φαντάζανε πελάγη. Ομήρου Οδύσσεια, 7ος αιώνας πχ Ραψωδία Ε, Φαιακίς, Οδυσσέως Σχεδία, 270-281 Μετάφραση Αργύρη Εφταλιώτη

Άστρα, M.C. Escher, 1948 Χαρακτικό σε ξύλο

Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ, Τηλέμαχου Αθανασιάδη, 2010

Urania's Mirror, Sidney Hall, 1825 http://www.ianridpath.com/atlases/urania.htm Η περιοχή του Βοώτη

Περσέας με κεφαλή της Μέδουσας, Benvenuto Cellini, 1570 Χαλκός, Loggia dei Lanzi, Piazza della Signoria Φλωρεντία

Son of Sky, Beyond the Astral Skies album, Uli Jon Roth's Electric Sun Band, 1985

Gustav Theodore Holst, The Planets Op. 32, Venus, The Bringer of Peace

Another World, Maurits Cornelis Escher, 1947 Χαρακτικό σε ξύλο

Έχω δει το 400 Years of the Telescope και είναι εκπληκτικό.

Μπράβο Γιώργο! Αλλά για να μην ταλαιπωρείσαι, το πλήρες κείμενο και μετάφραση εδώ: http://www.mikrosapoplous.gr/epictetus/e1.html Αυτή είναι μια ωραία ηθική: 6.1 Ἐπὶ μηδενὶ ἐπαρθῇς ἀλλοτρίῳ προτερήματι. εἰ ὁ ἵππος ἐπαιρόμενος ἔλεγεν ὅτι ‘καλός εἰμι’, οἰστὸν ἂν ἦν· σὺ δέ, ὅταν λέγῃς ἐπαιρόμενος ὅτι ‘ἵππον καλὸν ἔχω’, ἴσθι, ὅτι ἐπὶ ἵππου ἀγαθῷ ἐπαίρῃ. τί οὖν ἐστι σόν; χρῆσις φαντασιῶν. ὥσθ', ὅταν ἐν χρήσει φαντασιῶν κατὰ φύσιν σχῇς, τηνικαῦτα ἐπάρθητι· τότε γὰρ ἐπὶ σῷ τινι ἀγαθῷ ἐπαρθήσῃ. Αλλά οι Στωϊκοί υπήρξαν πάντοτε εχθροί μας, οι πιο άξιοι και δυσδάμαστοι εχθροί είν' η αλήθεια

Πήχτωσε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ' τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ' ουρανού. Όλα ήταν γάλα, γάλα, λουλάκι και σπίθες. Το ποτάμι μουρμούριζε μες στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε, ολόκληρο το βράδυ. Έγραφε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι. Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ' αστρα. Να τα μετρήσει όλα, σιγά-σιγά, ένα-ένα... Όλα. Και τα βρήκε σωστά. Ένα παιδί μετράει τ' άστρα, Μενέλαος Λουντέμης, 1956

Μυθωδία, Βαγγέλης Παπαθανασίου, 1993 ΚΙΝΗΣΗ IX ΤΗ ΘΝΗΤΗ ΤΗ ΘΝΗΤΗ ΤΗ ΘΝΗΤΗ ΤΗ ΘΝΗΤΗ ΩΣ ΖΗΤΕΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗι ΘΝΗΤΗι ΜΗ ΣΥΜΒΕΙ Ω ΑΡΗ Η ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ ΜΑΡΤΥΡΑ ΗΣΥΧΑ ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΜΗ ΣΥΜΒΕΙ Η ΜΗΝΗ ΟΤΙ Η ΖΗΤΩΜΕΝΗ ΖΕΙ ΜΑΚΡΙΝΑ ΗΣΥΧΑ ΠΕΜΠΤΕΙ ΖΕΙ ΑΚOIMHTH ΜΑΣ ΜΙΛΕΙ Η ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ (ΧΟΡΟΣ) ΕΝΑ 'XEI ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΟΔΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗ ΓΗ -ΕΛΘΕ ΕΔΩ ΜΕΝ- ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΕΙΠΩ OTI ΗΛΘΕ ΜΑΡΤΥΡΑ ΜΑΣ ΜΙΛΑ ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΜΗ ΤΙΣ ΜΗ ΜΗ ΔΕΙ ΟΤΙ ΖΕΙ Η ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ ΤΗ ΘΝΗΤΗ ΩΣ ΖΗΤΕΙ ΜΗ ΘΝΗΘΕΙ ΜΑΣ ΜΙΛΕΙ ΘΕ ΗΜΕΙΣ ΠΕΙ ΠΡΟΣΜΕΝΕΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΜΗ ΘΝΗΘΕΙ ΟΦΕΛΕΙ ΤΗ ΜΗΝΗ ΜΗ ΣΥΜΒΕΙ Η MHNH ΗΛΘΑΤΕ ΕΝΘΕ ΕΣΥ ΗΜΕΤΕΡΑ ΗΛΘΑΤΕ ΕΝΘΕ ΕΣΥ ΗΜΕΤΕΡΑ

http://www.youtube.com/watch?v=U8Q3X5Gw5I4&feature=related 2001: A Space Odyssey, Stanley Kubrick & Arthur C. Clarke, 1968 Μουσική: An der schönen blauen Donau op. 314, Johann Strauss II, 1866

http://www.youtube.com/watch?v=Y6IPBN6ARkE Stargazer, Ritchie Blackmore's Rainbow, 1976 Rainbow Rising High noon Oh I'd sell my soul for water Nine years' worth Of breakin' my back There's no sun in the shadow of the wizard See how he glides Why he's lighter than air Oh I see his face Where is your star Is it far, is it far, is it far When do we leave I believe, yes, I believe * in the heat and the rain With whips and chains Just to see him fly So many die We built a tower of stone With out flesh and bone Just to see him fly Don't know why Now where do we go Hot wind moving fast across the desert We feel that our time has arrived The world spins while we put his wing together A tower of stone to take him straight to the sky Oh I see his face Where is your star It is far, is it far, is it far When do we leave, yeah I believe, I believe * All eyes see the figure of the wizard As he climbs to the top of the world No sound as he falls instead of rising Time standing still Then there's blood on the sand Oh I see his face Where was your star Was it far, was it far When did we leave We believe, we believe, we believe In the heat and rain With whips and chains To see him fly So many die We built a tower of stone With out flesh and bone To see him fly But why, it don't rain With all our chains, Did so many die Just to see him fly Look at my flesh and bone Now look, look, look, look Look at this tower of stone I see a rainbow rising Look there on the horizon And I'm coming home Coming home, I'm coming home Time is standing still He gave me back my will Oh, oh, oh, oh Going home I'm going home My eyes are bleeding And my heart is weeping We still hope, we still hope, oh Take me back He gave me back my will Oh, oh, oh, oh Going home I'm going home My eyes are bleeding And my heart is weeping We still hope, we still hope, oh Take me back, take me back Back to my home, oh, oh... More lyrics: http://www.lyricsfreak.com/r/rainbow/#share Σήμερα έμαθα πως απεβίωσε ο Ronnie James Dio, σε ηλικία 67 ετών. Long live Dio!

Clair de lune, Claude Debussy. 1890 Suite Bergamasque, τρίτο μέρος Εμπνευσμένο από το ομώνυμο ποίημα του Paul Verlain, Fêtes Galantes 1869: Clair de lune Votre âme est un paysage choisi Que vont charmant masques et bergamasques Jouant du luth et dansant et quasi Tristes sous leurs déguisements fantasques. Tout en chantant sur le mode mineur L'amour vainqueur et la vie opportune, Ils n'ont pas l'air de croire à leur bonheur Et leur chanson se mêle au clair de lune, Au calme clair de lune triste et beau, Qui fait rêver les oiseaux dans les arbres Et sangloter d'extase les jets d'eau, Les grands jets d'eau sveltes parmi les marbres.

Le Voyage dans la Lune, Georges Méliès 1902, βασισμένο στο : De la Terre à la Lune του Ιουλίου Βερν

http://www.youtube.com/watch?v=1YPijSWJmsE Deep Purple, Space Truckin' Machine Head, 1971 We had a lot of luck on Venus We always had a ball on Mars Meeting all the groovey people We've rocked the Milky Way so far We danced around with Borealice We're space truckin' round the the stars Come on let's go Space Truckin' Remember when we did the moonshot And Pony Trekker led the way We'd move to the Canaveral moonstop And everynaut would dance and sway We got music in our solar system We're space truckin' round the stars Come on let's go Space Truckin' The fireball that we rode was moving But now we've got a new machine Yeah Yeah Yeah Yeah the freaks said Man those cats can really swing They got music in their solar system They've rocked around the Milky Way They dance around the Borealice They're Space Truckin' everyday Come on http://www.youtube.com/watch?v=1YPijSWJmsE

Jakopo Tintoretto, Η Γέννεση του Γαλαξία, 1575 Ελαιογραφία National Gallery, Λονδίνο

Γιατί ανόμημα της ύπαρξης ;;; Και γιατί άραγε (πρέπει ??? να) βρεί συγχώρεση ;;; Τι είδους "ηθική" είναι αυτή ;;; Δεν ήθελα να πω άλλα λόγια εδώ. Αλλά δεν πρόκειται για ηθική. Διάβασέ το αλλιώς, ή διάβασέ το όπως θέλεις. Ταράσσει τοὺς ἀνθρώπους οὐ τὰ πράγματα, ἀλλὰ τὰ περὶ τῶν πραγμάτων δόγματα· οἷον ὁ θάνατος οὐδὲν δεινόν (ἐπεὶ καὶ Σωκράτει ἂν ἐφαίνετο), ἀλλὰ τὸ δόγμα τὸ περὶ τοῦ θανάτου, διότι δεινόν, ἐκεῖνο τὸ δεινόν ἐστιν. ὅταν οὖν ἐμποδιζώμεθα ἢ ταρασσώμεθα ἢ λυπώμεθα, μηδέποτε ἄλλον αἰτιώμεθα, ἀλλ' ἑαυτούς, τοῦτ' ἔστι τὰ ἑαυτῶν δόγματα. ἀπαιδεύτου ἔργον τὸ ἄλλοις ἐγκαλεῖν, ἐφ' οἷς αὐτὸς πράσσει κακῶς· ἠργμένου παιδεύεσθαι τὸ ἑαυτῷ· πεπαιδευμένου τὸ μήτε ἄλλῳ μήτε ἑαυτῷ. Επικτήτου, Εγχειρίδιον, 5.1

Gaius Valerius Catullus, Ποίημα 66, Coma Berenices, 84-54πχ Από Καλλιμάχου του Κυρηναίου, 310-240πχ Omnia qui magni dispexit lumina mundi, qui stellarum ortus comperit atque obitus, flammeus ut rapidi solis nitor obscuretur, ut cedant certis sidera temporibus, ut Triviam furtim sub Latmia saxa relegans dulcis amor gyro devocet aerio, idem me ille Conon caelesti in lumine vidit e Bereniceo vertice caesariem fulgentem clare, quam cunctis illa deorum levia protendens bracchia pollicita est, qua rex tempestate novo auctus hymenaeo vastatum finis iuerat Assyrios, dulcia nocturnae portans vestigia rixae quam de virgineis gesserat exuviis. estne novis nuptis odio Venus, atque parentum frustrantur falsis gaudia lacrimulis ubertim thalami quas intra limina fundunt? non, ita me divi vera gemunt, iuerint. id mea me multis docuit regina querelis invisente novo proelia torva viro. at tu non orbum luxti deserta cubile, sed fratris cari flebile discidium? quam penitus maestas exedit cura medullas! ut tibi tunc toto pectore sollicitae sensibus ereptis mens excidit! at te ego certe cognoram a parva virgine magnanimam. anne bonum oblita es facinus, quo regium adepta es coniugium, quod non fortior ausit alis? sed tum maesta virum mittens quae verba locuta es! Iuppiter, ut tristi lumina saepe manu ! quis te mutavit tantus deus? an quod amantes non longe a caro corpore abesse volunt? atque ibi me cunctis pro dulci coniuge divis non sine taurino sanguine pollicita es, si reditum tetulisset. is haud in tempore longo captam Asiam Aegypti finibus addiderat. quis ego pro factis caelesti reddita coetu pristina vota novo munere dissolvo. invita, o regina, tuo de vertice cessi, invita: adiuro teque tuumque caput: digna ferat quod si quis inaniter adiurarit: sed qui se ferro postulet esse parem? ille quoque eversus mons est quem maximum in oris progenies Thiae clara supervehitur, cum Medi peperere novum mare, cumque inventus per medium classi barbara navit Athon. quid facient crines, cum ferro talia cedant? Iuppiter, ut Chalybon omne genus pereat, et qui principio sub terra quaerere venas institit ac ferri fingere duritiem! abiunctae paulo ante comae mea fata sorores lugebant, cum se Memnonis Aethiopis unigena impellens nutantibus aera pennis obtulit Arsinoes † elocridicos ales equus, isque per aetherias me tollens avolat umbras et Veneris casto conlocat in gremio. ipsa suum Zephyritis eo famulum legarat, Graia Canopiis incola litoribus, †hi dii ven ibi vario ne solum in lumine caeli ex Ariadneis aurea temporibus fixa corona foret, sed nos quoque fulgeremus devotae flavi verticis exuviae, uvidulam a fletu cedentem ad temple deum me sidus in antiquis diva novum posuit: Virginis et saevi contingens namque Leonis lumina, Callisto iuncta Lycaoniae, vertor in occasum, tardum dux ante Booten, qui vix sero alto mergitur Oceano. sed quamquam me nocte premunt vestigia divum, lux autem canae Tethyi restituit, (pace tua fari hic liceat, Rhamnusia virgo: namque ego non ullo vera timore tegam, nec si me infestis discerpent sidera dictis, condita quin veri pectoris evoluam) non his tam laetor rebus quam me afore semper afore me a dominae vertice discrucior, quicum ego, dum virgo quondam fuit, omnibus expers unguentis, una milia multa bibi. nunc vos optato quom iunxit lumine taeda, non prius unanimis corpora coniugibus tradite nudantes reiecta veste papillas, quam iucunda mihi munera libet onyx, vester onyx, casto colitis quae iura cubili. sed quae se impuro dedit adulterio, illius ah mala dona levis bibat irrita pulvis: namque ego ab indignis praemia nulla peto. sed magis, o nuptae, semper concordia vestras, semper amor sedes incolat adsiduus. tu vero, regina, tuens cum sidera divam placabis festis luminibus Venerem, unguinis expertem non siris esse tuam me, sed potius largis adfice muneribus. sidera cur retinent? utinam coma regia fiam proximus Hydrochoi fulgeret Oarion. Καλλιμάχου Βερενίκης Κόμη Μετάφραση: ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ Εκείνος που των ουρανών τ' αμέτρητα είδε φώτα και ξέρει πότε δ' ανατείλουν και θα δύσουν, πώς σκοτεινιάζει η φλογερή λάμψη του γρήγορου ήλιου, πώς χάνονται οι αστερισμοί και βγαίνουν άλλοι, πώς η Σελήνη πάει κρυφά προς το βουνό της Λάτμου όταν η αγάπη από τα ύψη την καλεί στη γη, αυτός, ο Κόνων, μ είδε στον αιθέρα, μες στη νύχτα, πλεξούδα απ' τα ξανθά μαλλιά της Βερενίκης, να λάμπω! Σ' όλους τους θεούς εκείνη μ' είχε τάξει τείνοντας ικετευτικά τα ωραία της χέρια, τότε που ο άντρας της απ' τον υμέναιο ξαναμμένος. έφευγε προς των Ασσυρίων τη γη, να την κουρσέψει. Και τότε σ' όλους τους θεούς, για χάρη του αδελφού σου, μ' έκανες τάμα με πολλές θυσίες ταύρων. για νά 'ρθει πίσω γρήγορα, και την Ασία να υποτάξει- κ' ήρθε κι αυξήθηκαν οι χώρες της Αιγύπτου. όλα έγιναν! Και στο ναό των δεών εγώ δοσμένη. καινούργιο χάρισμα, το τάξιμο εκπληρώνω. Χωρίς να θέλω απ' τα μαλλιά σου, ρήγισσα, έχω φύγει, χωρίς να θέλω· στο κεφάλι σου όρκο παίρνω, (αχ, να πεθάνει όποιος σ' εκείνο ψεύτικο όρκο κάνει), στο μέταλλο όμως ποιος μπορεί ν' αντισταθεί; Οι άλλες πλεξούδες οι αδερφές μου έκλαιγαν και μ' αναζητούσαν, όταν του Αιθίοπα Μέμνονα το αδέρφι, με φτερούγες που πάλλονταν ωθώντας τον αέρα, ήρθε μετέωρο, τ' άλογο της Αρσινόης! Με παίρνει και μεσ απ' του αιθέρα τις σκιές πετώντας ψηλά με φέρνει και στης θεάς τα γόνατα αλαφρά μ' αφήνει. Ναι, η Αφροδίτη του Ζεφυρίου άκρου τ' άλογο είχε στείλει (που έχει στ' ακροθαλάσσι του Κανώπου το ναό της) για να μην είναι στου ουρανού του ορθού τα μύρια φώτα μόνο τ' ολόχρυσο στεφάνι της Αριάδνης, αλλά κ' εγώ πάνω απ' τα ύψη αυτά να λαμπυρίζω, δώρο ιερό απ' το ξανθό σου το κεφάλι Υγρή απ' τη δρόσο στα παλάτια των θεών ως μπαίνω, αστέρι καινούργιο με τ' αρχαία μαζί με βάζει τ' άστρα, και της Παρθένας και του Λιόντα γ άγριου γειτονεύω τώρα τα φώτα, με της Καλλιστώς κοντά τ' αστέρια, και προς τη δύση στρέφομαι οδηγός του οκνού Βοώτη που αργά πολύ βυθίζεται στον Ωκεανό. Μα κι αν τη νύχτα ανάερα πόδια των θεών μ' αγγίζουν, κι αν το πρωί η λευκή Τηθύς με ξαναπαίρνει. (Ραμνούσια κόρη, όσα δα πώ χωρίς θυμό ας τ' ακούσεις, δεν δα την κρύψω την αλήθεια εγώ από φόβο. όχι, και τ' άλλα τ' άστρα ολόγυρα μου ας ψιθυρίζουν για να μην πώ όσα σκέπτομαι και θέλω), δε χαίρομαι τόσο γι' αυτό όσο πικρή είν' η θλίψη που είμαι μακριά από το κεφάλι της κυράς μου. Μα όταν εσύ, βασίλισσα, κοιτάζοντας τ' αστέρια λατρεία στην Αφροδίτη θα προσφέρεις με λαμπάδες και με σπονδές μυρωδικών για με που ήμουν δική σου. χωρίς φειδώ τα δώρα σου νά ναι παρακαλώ. Τι θέλω εγώ στους ουρανούς; Μαλλί της Βερενίκης πάλι ας γίνω, και ο Ωριων ας πάει να λάμπει πλάι στον Υδροχόο. Απόσπασμα Ελληνικού κειμένου από παπυρικό σπάραγμα Eric Hausel, 2004 Coma Berenices

Erich Mendelsohn: Einsteinturm, Πύργος του Αϊνστάιν 1917-1924 Αστροφυσικό Παρατηρητήριο στο Πάρκο Albert Einstein, Πότσδαμ, Γερμανία