wereniki

"Η αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα".

Στην υπέροχη, αποχαιρετιστήρια παρέα των 15 εκπαιδευτικών του Σχολείου μου, στους εκλεκτούς επιστήμονες - συνεργάτες μου όλη τη σχολική χρονιά, στις δύσκολες στιγμές μας, στους ιδιαίτερους μαθητές μας, στους γονείς τους, στη δυναμική των ομάδων μας, στο βίντεο έκπληξη της ανεπανάληπτης Κοινωνικής Λειτουργού μας Μαρίνας, στις ατάκες του Γιώργου, στη λύρα της Ελένης, στη χρονιά που πέρασε, στην έντονη συγκίνηση, στα επόμενα που έρχονται... Όλα ήταν αστεράκια φωτεινά στο στερέωμα της ζωής μου! Τους ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

"The Red Violin" Εσείς μπορεί να έχετε ήδη δει την ταινία, αλλά εγώ την είδα απόψε! Το "κόκκινο βιολί", λοιπόν... Ένα έργο τέχνης, σκαλισμένο στο καλύτερο ξύλο, φτιαγμένο με μεράκι από τον καλύτερο τεχνίτη της Ιταλίας τον 17ο αιώνα, Nicolo Bussotti, και ποτισμένο με... αίμα! Το βιολί αλλάζει χέρια, καθώς περνούν τα χρόνια(τρεις αιώνες), σημαδεύοντας τους εκάστοτε κατόχους του με μια παράξενη μοίρα! Ατμοσφαιρική η σκηνοθεσία του Francois Girald, με έντονο το πρωθύστερο σχήμα, μεταμορφώνει σε πάθος την τέχνη και την αγάπη, ενώ κάτω από το φως της Σελήνης αντανακλάται ο πόνος και η μοίρα των ανθρώπων... Και όλο το πέρασμα από διαφορετικές εποχές, χώρες και κουλτούρες, τυλιγμένο στη μελαγχολική, αριστουργηματική μουσική, ως επί τo πλείστoν δημιούργημα εγχόρδων και κυρίως βιολιού! Δείτε την!

Ωωωω!!! Δε χορταίνω να τη βλέπω! "Χάσαμε πάλι αυτό το δείλι", που λέει ο Pablo Neruda. Aχ και να κομματιαζόταν η ψυχή μου μέσα σ’ αυτά τα χρώματα και να σκορπιζόταν στο Σύμπαν! Αμήν... "Χάσαμε πάλι αυτό το δείλι. Κανείς δε μας είδε απόψε με ενωμένα τα χέρια ενώ η γαλάζια νύχτα έπεφτε πάνω στον κόσμο. Από το παράθυρό μου είδα τη γιορτή της δύσης πάνω στους μακρινούς λόφους. Καμιά φορά σαν ένα νόμισμα άναβε ένα κομμάτι ήλιου ανάμεσα στα χέρια μου. Εγώ σε θυμόμουνα με την ψυχή σφιγμένη από εκείνη τη θλίψη μου, που εσύ ξέρεις. Τότε πού ήσουνα; Ανάμεσα σε ποιους ανθρώπους; Λέγοντας ποια λόγια; Γιατί θα έρθει σε ένα ξαφνικά όλος ο έρωτας όταν νιώθω θλιμμένος, και σε νιώθω μακρινή; Το βιβλίο που πάντα παίρνουμε το δείλι έπεσε, και το παλτό μου κύλησε στα πόδια μου σαν λαβωμένος σκύλος. Πάντα, πάντα απομακρύνεσαι τα βράδια εκεί που τρέχει το δείλι σβήνοντας αγάλματα." Πάμπλο Νερούντα ......................... Και πάντα, όταν η ομορφιά με ξεπερνά, η αγαπημένη μουσική, "το χαμόγελο της Τζοκόντα", έρχεται στο νου μου και πλημμυρίζοντάς με, συμπληρώνει το...άπιαστο. http://www.youtube.com/watch?NR=1&feature=endscreen&v=B22uhbvmDZE

David Bowie -"Space Oddity", Original Video (1969)

ΧΙ "ΝΑΥΤΑΚΙ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΟΛΙΟΥ" Με όρτσα ψυχή με άρμη στα χείλια Με ναυτικά και με σαντάλια κόκκινα Σκαλώνει μες στα σύννεφα Πατάει τα φύκια τ' ουρανού. Η αυγή σφυρίζει στη κοχύλα της Μια πλώρη έρχεται αφρίζοντας Άγγελοι! Σία τα κουπιά Ν' αράξει εδώ η Ευαγγελίστρια! Κάτω στη γη πως καμαρώνει το αρχοντολόϊ του περιβολιού! Όταν γυρίζει ο αλαδάνος τ' αχτένιστο κεφάλι του Οι χαβούζες ξεχειλίζουνε Κι η Ευαγγελίστρια μπαίνει Γυμνή σταλάζοντας αφρούς με αστερία στο μέτωπο Με αγέρι μοσχοκάρφης στα λυτά μαλλιά Κι ένα καβούρι που τρικλίζει ακόμη στον ηλιοκαμένον ώμο της! Οδυσσέας Ελύτης

Το ελατήριο που “αντιστέκεται” στο νόμο της βαρύτητας! Ένα βίντεο υψηλής ταχύτητας αναδεικνύει την "άρνηση" κατακόρυφων ελατηρίων, να υπακούσουν στο νόμο της βαρύτητας. Ελατήρια σε κατακόρυφη διεύθυνση αφήνονται να πέσουν ελεύθερα προς το έδαφος. Ενώ το πάνω τμήμα του ελατηρίου αρχίζει πέφτει κανονικά, το κατώτερο τμήμα παραμένει ακίνητο. Παρακολουθήστε το πείραμα:

"Ολόισια μέσα στη καρδιά του ήλιου με την ίδια κίνηση περνούσε κι άκουγε να ορθώνει πέτρινο λαιμό και να βρυχιέται ο αθώος του εαυτός ψηλά πάνω απ' τα κύματα Κι όσο να βγει στην επιφάνεια πάλι του άφηνε καιρό η δροσιά να σύρει κάτι από τα σωθικά του ανίατο στα φύκια και τις άλλες ομορφιές απ' τα ύφαλα Έτσι που να μπορέσει τέλος να γυαλίσει μέσα στο αγαπώ καθώς που γυάλιζε το φως το θεϊκό μέσα στο κλάμα του νεογέννητου Και αυτό θρυλούσε η θάλασσα" Οδυσσέας Ελύτης Κουφονήσι Σητείας

Επιτέλους!!! Και ο νοών...νοείτω «Ντούκου -ντούκου μηχανάκι» Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Λίνος Κόκοτος Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Βιολάρης & Ρένα Κουμιώτη ( Ντουέτο ) Σκίζει η πλώρη τα νερά κι αντηχάνε τα βουνά. Ντούκου ντούκου μηχανάκι, ντούκου το παλιό μεράκι. Τρίτη, Πέμπτη και Σαββάτο μες της θάλασσας τον πάτο. Ποιος θα ρίξει, ποιος θα πάρει τ' ασημένιο το φεγάρι. Χάιντε, χάιντε βρε παιδιά, πάμε στην Άγια Μαρίνα. Πάμε στην Άγια Μαρίνα με την όμορφη μπενζίνα. Και Δευτέρα και Τετάρτη ποιος θ' ανέβει στο κατάρτι κι άχου την Παρασκευή ποιος θα κάτσει στο κουπί. Βρε παπά το θυμιατό σου γύρισέ το κατα δω και με το βασιλικό σου ράντισε μας το νερό. Χάιντε, χάιντε βρε παιδιά, πάμε στην Αγια Μαρίνα. Πάμε στην Άγια Μαρίνα με την όμορφη μπενζίνα. Να βγουν και να περπατήσουν σαν κορίτσια οι νερατζιές κι όλ' οι άντρες ν' αγαπήσουν μια και δυο και τρεις φορές. Σκίζει η πλώρη τα νερά κι αντηχάνε τα βουνά. Ντούκου ντούκου μηχανάκι, ντούκου το παλιό μεράκι. Χάιντε, χάιντε βρε παιδιά, πάμε στην Άγια Μαρίνα. Πάμε στην Άγια Μαρίνα με την όμορφη μπενζίνα.

"Βύσσινο και νεράντζι" Στίχοι: Σμαρώ Παπαδοπούλου Μουσική: Θοδωρής Παπαδόπουλος Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου Στου νου το καραβάκι με της μνήμης μου τα πανιά 'κει που τα βάθη φτάνουν ό,τι βάζει ο Θεός ψηλά μπαίνω μια νύχτα, να βρω αλήθεια που κρύβει η καρδιά. Γιασεμιού αέρας μια ανάσα μου βαθιά και η βροχή της μέρας να πλένει ρούχα και κορμιά. Βύσσινο και νεράντζι, του κουταλιού γλυκό βρύση του χρόνου στάζεις στα μάτια το πιο πικρό νερό. Στου νου το ταξιδάκι με της μνήμης μου τα κουπιά φέρνω κοντά μου πάλι ό,τι πήρε ο καιρός μακριά. Βρίσκω σημάδια, γεμίζω τ' άδεια κι ανάβω τη φωτιά! (αφιερωμένο στις φωτιές του Αϊ Γιάννη, που απόψε θα ανάψουμε και θα πηδήσουμε τα μέλη των ομάδων του "κρυμμένου θησαυρού" στο τρίστρατο έξω από τον Τεχνοχώρο, αμέσως μετά τη διάλεξη του καθηγητή Ξενοφώντα Μουσά για το Μηχανισμό των Αντικυθήρων)

..και η ζωή συνεχίζεται! "...Με μία νίκη δεν κερδίζεις με μία ήττα δεν ξοφλάς με ένα "όχι" καθαρίζεις με ένα "ναι" παντού χρωστάς." Οδυσσέας Ιωάννου

Συμβολικό περιεχόμενο όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά και για τη Γηραιά Ήπειρο, αποκτά μια νίκη της Εθνικής μας απέναντι στη Γερμανία... Καλή τους επιτυχία, οι ευχές μας μαζί τους!!! Κάποιος Βρετανός φιλόσοφος είχε πει, ότι "Το ποδόσφαιρο είναι οι πολεμικές συγκρούσεις του παρελθόντος στην Ευρώπη". Ας δείξουμε στους Γερμανούς για άλλη μια φορά τι αξίζουμε, όπως στην μάχη των Οχυρών και στον απελευθερωτικό αγώνα 1941-1944. Να φύγουμε νικητές από το γήπεδο, όπως είχε φύγει και ο φτωχός Τζέσε Όουενς το 1936, γιος ενός δουλοπάροικου και εγγονός σκλάβων, που κατάφερε να διαψεύσει στην πράξη τις θεωρίες του Χίτλερ περί άρειας υπεροχής... ....................................... Και ο αγώνας αλλιώς... από τους Monty Pythons:"Germany - Greece 0-1".... http://www.youtube.com/watch?v=N3RtCK85Idk&sns=fb Ο πρωταθλητής, που κατόρθωσε να ντροπιάσει τον Αδόλφο Χίτλερ στην Ολυμπιάδα του Βερολίνο το 1936.

ΥΠΕΡΟΧΟ!!! ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!! ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ!!!

"Ο ήλιος σκάει μέσα μας κι εμείς κρατάμε την παλάμη στο στόμα έντρομοι" , λέει ο Οδυσσέας Ελύτης στο "Μικρό Ναυτίλο" και δεν ξέρω γιατί, αλλά όποτε σκέφτομαι αυτούς τους στίχους, το "THE FLOWER DUET" έρχεται συνειρμικά στο μυαλό μου! Καλημέρα με ήλιο και μουσική!

“Θερινὸ Ἡλιοστάσιo”, Γιώργος Σεφέρης ΙΔ´ Τώρα, μὲ τὸ λιωμένο μολύβι τοῦ κλήδονα τὸ λαμπύρισμα τοῦ καλοκαιρινοῦ πελάγου, ἡ γύμνια ὁλόκληρής της ζωῆς· καὶ τὸ πέρασμα καὶ τὸ σταμάτημα καὶ τὸ πλάγιασμα καὶ τὸ τίναγμα τὰ χείλια τὸ χαϊδεμένο δέρας, ὅλα γυρεύουν νὰ καοῦν. Ὅπως τὸ πεῦκο καταμεσήμερα κυριεμένο ἀπ᾿ τὸ ρετσίνι βιάζεται νὰ γεννήσει φλόγα καὶ δὲ βαστᾷ πιὰ τὴν παιδωμή - φώναξε τὰ παιδιὰ νὰ μαζέψουν τὴ στάχτη καὶ νὰ τὴ σπείρουν. Ὅ,τι πέρασε πέρασε σωστά. Κι ἐκεῖνα ἀκόμη ποὺ δὲν πέρασαν πρέπει νὰ καοῦν τοῦτο τὸ μεσημέρι ποὺ καρφώθηκε ὁ ἥλιος στὴν καρδιὰ τοῦ ἑκατόφυλλου ρόδου.

“Θερινὸ Ἡλιοστάσιo”, Γιώργος Σεφέρης A’ Ὁ μεγαλύτερος ἥλιος ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ κι ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ νέο φεγγάρι ἀπόμακρα στὴ μνήμη σὰν ἐκεῖνα τὰ στήθη. Ἀνάμεσό τους χάσμα τῆς ἀστερωμένης νύχτας κατακλυσμὸς τῆς ζωῆς. Τ᾿ ἄλογα στ᾿ ἁλώνια καλπάζουν καὶ ἱδρώνουν πάνω σὲ σκόρπια κορμιά. Ὅλα πηγαίνουν ἐκεῖ καὶ τούτη ἡ γυναῖκα ποὺ τὴν εἶδες ὄμορφη, μιὰ στιγμὴ λυγίζει δὲν ἀντέχει πιὰ γονάτισε. Ὅλα τ᾿ ἀλέθουν οἱ μυλόπετρες καὶ γίνουνται ἄστρα. Παραμονὴ τῆς μακρύτερης μέρας.