wereniki

Καλώς ήρθες στο... κλαμπ, Κωνσταντίνε! Εμάς μπήκαν στο σπίτι και μας κατέκλεψαν, πριν λίγους μήνες. Ευτυχώς δεν ακούμπησαν τηλεσκόπιο, βιβλία και cd, γιατί αυτά θεωρώ μεγαλύτερης αξίας στο σπίτι μας. Πάλι καλά, που δεν ήμασταν μέσα, αλλά δεν παύω, να το νιώθω σαν βιασμό!

Τι καλά, όταν αποφασίζεις έτσι ξαφνικά, να πατήσεις φρένο στην ιλιγγιώδη ταχύτητα μιας καθημερινότητας, που σε κομματιάζει, αρχίζοντας από τις 7 το πρωί και τελειώνοντας στις 3 κάθε βράδυ, που σαν ρομποτάκι σε στέλνει από τον ένα χώρο στον άλλο, από τη μια δουλειά στην άλλη, χωρίς να προλαβαίνεις μια ανάσα Ζωής, μια στιγμή για σένα σε τον ίδιο, γιατί θες όλα όσα έχεις αναλάβει, να τα κάνεις...τέλεια! Και εκεί, στη μέση της ατέλειωτης τρεχάλας, ως δια μαγείας, αστράφτει η ιδέα να κλείσεις το κινητό, να εξαφανιστείς απ’ όλους, να επιστρέψεις στο σπίτι σου, να επιστρέψει και η καρδιά στους νορμάλ της παλμούς, να κατέβεις βόλτα στον ολάνθιστο κήπο, να ανάψεις κεριά και αρωματικά έλαια, να απολαύσεις επιτέλους καθιστός έναν καφέ, να βάλεις την αγαπημένη σου μουσικούλα, να πιάσεις το βιβλίο σου και να το διαβάσεις χωρίς να κλείνουν τα μάτια από την κούραση, να παίξεις με τη Μάγια - τη γάτα, να απολαύσεις τις πάμπολλες αδιάβαστες αναρτήσεις του astrovox, να νιώσεις κανονικός άνθρωπος...! Όντως, είχα εξαιρετική ιδέα ξαφνικά! Δικό σας το απόσπασμα από το πολυδιαβασμένο και πολυαγαπημένο βιβλίο "Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά", του μύστη Νίκου Καζαντζάκη: "....Ένιωθα βαθιά πως το ανώτατο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι η Γνώση, μήτε η Αρετή, μήτε η Καλοσύνη, μήτε η Νίκη, μα κάτι άλλο πιο αψηλό, πιο ηρωικό κι απελπισμένο: Το Δέος, ο ιερός τρόμος. Τι 'ναι πέρα από τον ιερό τρόμο; ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί να προχωρέσει. -Δεν απαντάς; έκαμε ο Ζορμπάς με αγωνία. Δοκίμασα να δώσω στο σύντροφό μου να καταλάβει τι είναι ο ιερός τρόμος: -Είμαστε σκουληκάκια μικρά μικρά, Ζορμπά, αποκρίθηκα, απάνω σ' ένα φυλλαράκι γιγάντιου δέντρου. Το φυλλαράκι αυτό είναι η γης μας. τ' άλλα φύλλα είναι τ' αστέρια που βλέπεις να κουνιούνται μέσα στη νύχτα. Σουρνόμαστε απάνω στο φυλλαράκι μας, και το ψαχουλεύουμε με λαχτάρα τ' οσμιζόμαστε, μυρίζει, βρωμάει, το γευόμαστε, τρώγεται, το χτυπούμε, αντηχάει και φωνάζει σαν πράμα ζωντανό. Μερικοί άνθρωποι, οι πιο ατρόμητοι, φτάνουν ως την άκρα του φύλλου. Από την άκρα αυτή σκύβουμε, με τα μάτια ανοιχτά, τα αυτιά ανοιχτά, κάτω στο χάος. Ανατριχιάζουμε. Μαντεύουμε κάτω μας το φοβερό γκρεμό, ακούμε ανάρια ανάρια το θρο που κάνουν τα φύλλα του γιγάντιου δέντρου, νιώθουμε το χυμό ν' ανεβαίνει από τις ρίζες του δέντρου και να φουσκώνει την καρδιά μας. Κι έτσι σκυμμένοι στην άβυσσο, νογούμε σύγκορμα, σύψυχα, να μας κυριεύει τρόμος. Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει... Σταμάτησα. Ήθελα να πω: «Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει η ποίηση», μα ο Ζορμπάς δε θα καταλάβαινε και σώπασα. -Τι αρχίζει; ρώτησε ο Ζορμπάς με λαχτάρα. Γιατί σταμάτησες; -...Αρχίζει ο μεγάλος κίντυνος, Ζορμπά, είπα. Άλλοι ζαλίζουνται και παραμιλούν, άλλοι φοβούνται και μοχτούν να βρουν μιαν απάντηση, που να τους στυλώνει την καρδιά και λένε: "Θεός". Άλλοι κοιτάζουν από την άκρα του φύλλου το γκρεμό ήσυχα, παλικαρίσια και λένε: "Μου αρέσει".

Καλή και γρήγορη ανάρρωση στον φρεσκοχειρουργημένο! "...Περαστικά μου λέγαν, κι ο πόνος μου ο βαθύς Να λάμπει μια οπτασία στο αίμα της πληγής..." Ξενοφών Μπρουντζάκης

Αν δεν το ξέρετε ήδη... "Γράμμα σ’ ένα παιδί για τη φιλαναγνωσία". Οκτώ συγγραφείς απευθύνουν μια σύντομη επιστολή στο παιδί που έχουν στην καρδιά τους, για να του εμπνεύσουν την αγάπη για την ανάγνωση και τα βιβλία. Ωραία πράγματα!!! Gramma-se-ena-paidi.pdf enimerotiko-philanagnosia-iounios2012.pdf

Ε, μετά από τόση κούραση, αυτό μου βγήκε Αφιερωμένο στο "μωρό", που όλοι ή κάποιοι κρατάμε καλά κρυμμένο στο υπόγειο της καρδιάς μας, που το ξεχνάμε ή το καταπιέζουμε, που θέλουμε σώνει και καλά να συμμαζευτεί, να μην κάνει φασαρία, ενώ αυτό διαρκώς χοροπηδά πάνω - κάτω - παντού, που ενώ του βάζουμε δεσμά τα σπάει και δυναμώνει διεκδικώντας τον καλό μας λόγο, λίγη στοργή και προδέρμ! "Tο μωρό" Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Μουσική: Νίκος Αντύπας Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια έχει κρυφτεί στο σώμα μου τρώει μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια και την κολόνια μου! Μέρα νύχτα κλαίει δε με θες μου λέει τρέχει στην μπανιέρα γυμνό. Λούζει τα μαλλιά μου, πλένει τα φιλιά μου, βγάζει απ' την ψυχή μου καπνό.. Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια έχει κλειδιά απ' το σπίτι μου. Κάνει ζημιές, βρωμιές, χαρές, ψώνια κάτω απ' τη μύτη μου. Χρόνια μ' αρρωσταίνει χρόνια μου γελά, μου 'χες πει θα ζούμε καλά! Μούρη μου σπασμένη ρούχα μου απαλά σου 'χα πει θα ζούμε καλά! Ένα μωρό-μωρό παιδί φως μου για να με δεις το χτένισα κι αν μ' αγαπάς καιρό-καιρό δώσ’ μου δώρο στο γέννησα.. Χρόνια ερωτευμένο, παραμυθιασμένο μ' ένα μυαλουδάκι γερό, που όταν λέει πεθαίνω, τρέχω του μαθαίνω τι θα πει μωρό μου Μπορώ!...

Τι ανακουφιστικό και αγχολυτικό που είναι, να ανακαλύπτεις τόσο πλούσιο το...Σύμπαν απολαμβάνοντας τη θαλπωρή του σπιτιού, όταν λείπεις από το πρωί! Όταν για μοναδική παρηγοριά τις δύσκολες ώρες δουλειάς είχες το φινετσάτο άρωμα, που οι φρέσκιες λεβάντες των παρτεριών έστελναν από το ανοιχτό παράθυρο του δήμου...

Παλιό, αλλά τώρα το ανακάλυψα! Ένας μετεωρίτης έπεσε πάνω σε σπίτι στο Παρίσι, το οποίο σπίτι ανήκει στην οικογένεια των Comette!!! Ναι, αλήθεια σας λέω, αυτό είναι το όνομα της οικογένειας, που δέχτηκε το...δώρο εξ ουρανού Πρόκειται για έναν μετεωρίτη από χονδρίτη, μάζας 88 γραμμαρίων σε μέγεθος αυγού. Οι επιστήμονες που τον μελέτησαν, βρήκαν ότι η ηλικία του είναι 4570 εκατομμύρια χρόνια και προέρχεται από την ζώνη των αστεροειδών μεταξύ Άρη και Δία. Πρόκειται για ένα σπανιότατο φαινόμενο, δεδομένου ότι στους τελευταίους τέσσερις αιώνες στη Γαλλία έχουν καταγραφεί μόνο 50 πτώσεις μετεωριτών. Το γεγονός συνέβη, όταν η οικογένεια των Comette έλειπε σε διακοπές. Είχε διαπεράσει την στέγη του σπιτιού τους – που βρίσκεται σε νότιο προάστιο του Παρισιού – και στην αρχή νόμισαν, ότι είναι κομμάτι από μπετόν. Παρότι κάποιοι δίνουν μια περιουσία για κομμάτια μετεωριτών (μέχρι και 1000 ευρώ το γραμμάριο), η κυρία Comette διαβεβαιώνει ότι δεν πωλείται. Και πολύ καλά κάνει, το ίδιο θα έκανε ο καθένας μας. Λέτε να είχαν δίκιο οι Γαλάτες, που το μόνο που φοβόταν, ήταν να μην τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι;

ρολόγια τσέπης!

τα πρωτοεμφανιζόμενα τον 16ο αιώνα

και για εκείνους, που προτιμούν

Για όσες αγαπούν το κέντημα

να στολίσουν το παιδικό τους δωμάτιο!

να ομορφύνουν τα πάρτι τους,

Για όσες μεγαλώνουν μωρά παιδιά και θέλουν να τα κάνουν "κυνηγούς" του άπιαστου...

Για όσες ευελπιστούν, ότι κρατώντας μια τέτοια τσάντα κάποια στιγμή θα γεμίσει με αστρο-νομικά ποσά!

Για όσες έχουν απωθημένο, να ντυθούν "βασίλισσες της νύχτας"!

Στην υπέροχη, αποψινή παρέα των "αγκιναροκουκορακάκηδων", που με την καλή κουβέντα και την κατανόησή τους, με βοήθησαν να ξεκολλήσω από τα άγχη και τα προβλήματα του δήμου, που κουβαλούσα όλη μέρα! Γιάννη, σε ευχαριστώ για το χορό που με χόρεψες, ήταν...κάθαρση! Και σε όσους καταφέρνουν, να είναι ηθοποιοί και θεατές του εαυτού τους μαζί.

Καλά είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις: "Δεν έχουμε πολιτισμό και η απόδειξη είναι, ότι έχουμε Υπουργείο Πολιτισμού"...!

Το σταθερό, φυσικό, εσωτερικό σκηνικό του κάστρου, όπου πραγματοποιούνται όλες οι πολιτιστικές μας εκδηλώσεις! Τα βράδια, ενώ παρακολουθείς εκδήλωση, σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό και βλέπεις την ουρά της Μεγάλης Άρκτου κα βουτά πίσω από τις πολεμίστρες... Ωραία! Να τα κλείσουν λοιπόν, να δούμε τι θα καταλάβουν!

"Το φρούριο Καζάρμα (Casa Di Arma – σπίτι των όπλων), αποτελούσε το στρατώνα της φρουράς ή το διοικητήριο κατά την Ενετοκρατία, ένα δηλαδή απ' τα οικοδομήματα της Μεσαιωνικής Σητείας η οποία περιβαλλόταν με τείχος. Η οχύρωση της πόλης κι η Καζάρμα χρονολογούνται στην ύστερη βυζαντινή περίοδο. Οι πειρατικές όμως επιδρομές, οι συχνές επαναστάσεις των κατοίκων κατά τη διάρκεια της ενετικής κατοχής, ακόμα κι οι σεισμοί, επέφεραν αλλεπάλληλες καταστροφές στα τείχη και στην Καζάρμα, μέχρι που οι ίδιοι οι Ενετοί αναγκάστηκαν να τα καταστρέψουν με σκοπό να τα επιδιορθώσουν, πράγμα που δεν έγινε τελικά. Στην περίοδο της τουρκικής κατοχής τα περιμετρικά τείχη φαίνεται ότι δεν ξαναχτίστηκαν, αλλά η Καζάρμα αναστηλώθηκε και σήμερα διακρίνονται οι τουρκικές προσθήκες (τα φυλάκια του φρουρίου πάνω στις επάλξεις). Στις μέρες μας, γενικά η Καζάρμα έχει αναστηλωθεί, κι είναι ανοικτή στο κοινό προσφέροντας πανοραμική θέα στον κόλπο και την πόλη της Σητείας. Κατά την καλοκαιρινή περίοδο, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της πραγματοποιούνται πολιτιστικές εκδηλώσεις (Κορνάρεια- προς τιμή του Σητειακού ποιητή Βιτσένζου Κορνάρου), όπως θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, διαλέξεις, εκθέσεις εικαστικών τεχνών κ.λπ." Από εδώ μας αναγκάζουν, να φύγουμε! εσωτερικό του κάστρου στην ανατολική πλευρά