wereniki

"Η κραυγή της νύχτας" Στίχοι: Μιχάλης Μαρματάκης Μουσική: Γιάννης Σπυρόπουλος Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Καράλης Κι απόψε πάλι το φεγγάρι θα φανεί ντυμένη χάδια, πόθος θα 'σαι που σκοτώνει θα σε κοιτάζω μακρινή με βλέμμα που ματώνει και μ' ένα δάκρυ που κυλά για να το δεις Κραυγή της νύχτας θα 'μαι που φοβίζει κι αυτό το φως το ερωτικό του φεγγαριού με μια μανία που τους κύκλωπες θυμίζει θα το διαλύσω και θα μείνει σα φλογίτσα ενός κεριού Κι απόψε πάλι στις πλαγιές του φεγγαριού θα 'σαι ένα κύμα οπτικό, φουρτουνιασμένο εγώ θα βλέπω με σπαθί στο βλέμμα μου μπηγμένο κι η ερημιά μου θα μιλά στο "έλα" του χεριού

"Innuendo", QUEEN (Freddy Mercury) While the sun hangs in the sky and the desert has sand While the waves crash in the sea and meet the land While there 's a wind and the stars and the rainbow till the mountains crumble into the plain Oh yes, we 'll keep on trying tread that fine line Oh we 'll keep on trying, yeah, just passing our time While we live according to race, colour or creed while we rule by blind madness and pure greed Our lives dictaded by tradition, superstition, false religion through the eons and on and on Oh yes, we 'll keep on trying tread that fine line Oh we 'll keep on trying, till the end of time Through the sorrow all through our splendour don't take offence at my innuendo you can be anything you want to be just turn yourself into anything that you could ever be be free with your tempo be free surrender your ego be free to yourself If there 's a God or any kind of Justice under the sky if there 's a point, if there 's a reason to live or die if there 's an answer to the questions we feel bound to ask show yourself, destroy our fears, release your mask Oh yes, we 'll keep on trying tread that fine line Oh we 'll keep on trying, hey we 'll keep on smiling yeah and whatever will be just keep on trying till the end of time

TRACY BYRD - Keeper Of The Stars http://www.youtube.com/watch?v=Ouh_Mf1uky4

"Εις τον Αποσπερείτη" Ω αποσπερίτη, της αγάπης άστρο, χαίρε, θεέ, με το χρυσό σου κάλλος! Xαίρε αιώνιο της νυχτός μήνυμα ωραίο! Tην αχτίνα σου, θεέ, να μου χαρίζεις σήμερα νιο φεγγοβολάει φεγγάρι και βασιλεύει γλήγορα το φως του, πάω σε κόρη ξανθή να ειπώ τραγούδι δεν ληστεύω στον δρόμο τους διαβάτες αλλ' αγαπώ• θεέ μου, αποσπερίτη, κ' εσύ αγάπα εκείνους που αγαπούνε και να έχω την χάριν σου βοήθεια! Τερτσέτης Γεώργιος, από το "Mεταξύ Oνείρων και Oραμάτων", Eρμής 1999

"ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ", Βιτσέντζος Κορνάρος Του κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνου, και του τροχού που ώρες ψηλά κι΄ώρες στα βάθη πηαίνου ... και των αρμάτω οι ταραχές, έχθρητες και τα βάρη, του Έρωτα η εμπόρεση, και της φιλιάς η χάρη, αυτάνα μ΄ εκινήσασι τη σήμερον ημέρα, ν΄ αναθιβάλω, και να πώ τά κάμαν και τά φέρα ... τότες μια αγάπη μπιστική στον κόσμο εφανερώθη, κι΄ εγράφτη μέσα στην καρδιά, κι ουδέ ποτέ τση ελειώθη, ... και με τιμή ήσα δυο κορμιά στου πόθου το καμίνι και κάμωμα πολλά ακριβό σ’ έτοιους καιρούς εγίνη ... Ήκουσες, Αρετούσα μου, τα θλιβερά μαντάτα, που ο Kύρης σου μ' εξόρισε σ' τση ξενιτιάς τη στράτα; ... Tέσσερεις μέρες μοναχάς μου 'δωκε ν' ανιμένω, κι απόκει να ξενιτευτώ, πολλά μακρά να πηαίνω. Kαι πώς να σ' αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω, και πώς να ζήσω δίχως σου στο ξορισμόν εκείνο; ... Kατέχω το κι ο Kύρης σου γλήγορα σε παντρεύγει, Pηγόπουλο, Aφεντόπουλο, σαν είσαι συ, γυρεύγει. ... Kι ο Kύρης μου, όντε βουληθεί, να θέ' να με παντρέψει, και δω πως γάμο 'κτάσσεται και το γαμπρό γυρέψει, κάλλια θανάτους εκατό την ώρα θέλω πάρει, άλλος παρά ο Pωτόκριτος γυναίκα να με πάρει. ... Παρακαλώ, θυμού καλά, ό,τι σου λέγω τώρα, και γρήγορα μισεύγω σου, μακραίνω από τη χώρα. ... Μα όπου κι αν πάγω όπου βρεθώ, και τον καιρόν που ζήσω, τάσσω σου άλλη να μη δω, μηδέ ν' αναντρανίσω. Kαλλιά' χω εσέ με θάνατο, παρ' άλλη με ζωή μου, για σέναν εγεννήθηκε στον κόσμον το κορμί μου. ... Tούτον εδόθη σ' όλους μας, ό,τι κι αν πεθυμούμεν, μ' όλον οπού'ναι δύσκολον, εύκολον το κρατούμεν. K' εύκολα το πιστεύγομεν κείνο που μας αρέσει, και κάθα είς σ' τούτο μπορεί να σφάλει και να φταίσει. ... Τα πάθη μπλιο δεν κελαδεί το πικραμένο αηδόνι, αμέ πετά πασίχαρο, μ' άλλα πουλιά σιμώνει ... Ετούτ' η Αγάπη η μπιστική με τη χαρά ετελειώθη, και πλερωμή στα βάσανα μεγάλη τώς εδόθη ... Για τούτο, οπού 'ναι φρόνιμος, μηδέ χαθεί στα Πάθη, το ρόδον κι όμορφος αθός γεννάται μες στ' αγκάθι ... Kαι κάθα είς που εδιάβασεν, εδά κι ας το κατέχει, μη χάνεται στα κίντυνα, μα πάντα ολπίδα ας έχει ... Στάλα τη στάλα το νερό το μάρμαρο τρυπά το, το πράμα 'που μισεί κιανείς γιαέρνει κι αγαπά το ... Aπ' ό,τι κάλλη έχει άνθρωπος, τα λόγια έχουν τη χάρη και κάμουσιν κάθε καρδιάν παρηγοριά να πάρει ... Τα μάτια δεν καλοθωρούν στο μάκρεμα του τόπου μα πιο μακριά και πιο βαθιά θωρεί η καρδιά του ανθρώπου. ... Για μένα όλα σφάλουσι και πάσιν άνω κάτω για με ξαναγεννήθηκε η φύση των πραγμάτων...

Απλά... απολαύστε το!!! Παίζουμε Οικολογικά - επεισόδιο 1ο.divx

Valentine’s Day from Space

Emilie Autumn – «Across the Sky» http://www.youtube.com/watch?v=gGeAadFyHKY

«Χέρια», Αργύρης Χιόνης, από τη συλλογή «Λεκτικά τοπία», 1983 Οι άνθρωποι το πιο συχνά δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους και τα ξεχνούνε Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα Ένα σωρό ποιήματα άγραφα

"ΝΥΝ το αγρίμι της μυρτιάς Νυν η κραυγή του Μάη ΑΙΕΝ η άκρα συνείδηση Αιέν η πλησιφάη Νυν Νυν η παραίσθηση και του ύπνου η μιμική Αιέν αιέν ο λόγος και η Τρόπις η αστρική Νυν των λεπιδοπτέρων το νέφος το κινούμενο Αιέν των μυστηρίων το φως το περιιπτάμενο Νυν το Περίβλημα της Γης και η Εξουσία Αιέν η βρώση της Ψυχής και η πεμπτουσία Νυν της Σελήνης το μελάγχρωμα το ανίατο Αιέν το χρυσοκύανο του Γαλαξία σελάγισμα Νυν των λαών το αμάλγαμα και ο μαύρος Αριθμός Αιέν της Δίκης το άγαλμα και ο μέγας Οφθαλμός Νυν η ταπείνωση των Θεών Νυν η σποδός του Ανθρώπου Νυν Νυν το μηδέν και Αιέν ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας!" «Άξιον Εστί», Οδυσσέας Ελύτης

"Καταζητούμαι Διέρρηξα τον βίο μου. Τι να έκανα; Μόνο με τα ξένα δεν τα έβγαζα πέρα είχα βλέπεις να τρέφω εκείνο το ρεμάλι τον ψυχισμό.." Κική Δημουλά, "το ρεμάλι"

Treasure Planet - "I'm Still Here" I am a question to the world Not an answer to be heard Or a moment that's held in your arms And what do you think you'd ever say I won't listen anyway You don't know me And I'll never be what you want me to be And what do you think you'd understand I'm a boy, no, I'm a man You can't take me and throw me away And how can you learn what's never shown Yeah, You stand here on your own They don't know me 'Cuz I'm not here (CHORUS) And I want a moment to be real Wanna touch things I don't feel Wanna hold on, and feel I belong And how can the world want me to change They're the ones that stay the same They don't know me 'Cuz I'm not here And you see the things they never see All you wanted, I can be Now you know me and I'm not afraid And I wanna tell you who I am Can you help me be a man They can't break me As long as I know who I am (CHORUS) And I want a moment to be real Wanna touch things I don't feel Wanna hold on, and feel I belong And how can the world want me to change They're the ones that stay the same They can't see me But I'm still here They can't tell me who to be 'Cuz I'm not what they see Yeah, The world is still sleeping while I keep on dreaming for me And their words are just whispers and lies that I'll never believe (CHORUS) And I want a moment to be real Wanna touch things I don't feel Wanna hold on, and feel I belong And how can they say I never change They're the ones that stay the same I'm the one now 'Cuz I'm still here I'm the one 'Cuz I'm still here I'm still here I'm still here I'm still here

Frank Sinatra - Fly Me To The Moon

Dead can Dance, “Song of the stars”

Εξαιρετική και η χθεσινή βραδιά!!! Σήμερα η τελευταία ημέρα των εκδηλώσεων της Παγκρήτιας συνάντησης ερασιτεχνών αστρονόμων.

Απλά...τέλεια!!!

«Ιούλιος ο πορθητής» Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης Μουσική - Εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός Φοράει νύχτα στα μαλλιά του φεγγαριού την άλω να γίνει η αγάπη διάφανη, γυναίκα ποθητή από το κάστρο της Ωριάς στέλνει στερνό σινιάλο και περιμένει τρέμοντας Ιούλιο πορθητή. Με της φωτιάς τα άλογα ο ήλιος ταξιδεύει σε παϊτόνι ολόχρυσο στους δρόμους τ' ουρανού και μια ψυχή που καίγεται τον άνεμο αγναντεύει και χάνεται στα σύννεφα τσιγάρου πρωινού. Ένα τσαμπάκι μέλισσες και λιάτικο σταφύλι είναι του μήνα Καίσαρα το βιός τ αληθινό κι ο ποιητής που έψαχνε θαλασσινό τριφύλλι έγινε άστρο ανέσπερο και φως εωθινό..

"Με το φορητό τον ουρανό μου στα μισά και κάτι αυτού του δρόμου Έχω ένα σκοπό να πω στο χρόνο όσο σ' αγαπώ σ' ελευθερώνω..."

«Άφησα να μην ξέρω», Κική Δημουλά «Το λίγο του κόσμου» Aπό τον κόσμο των γρίφων φεύγω ήσυχη. Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα: δεν έλυσα κανένα. Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν πλάι στα παιδικά μου χρόνια: έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι. Tο κράτησα ώς τώρα αχάλαστο ανεξήγητο, γιατί ώς τώρα δυο λογιών κρασάκι έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν. Συμβίωσα σκληρά μ' έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει και δεν τον ρώτησα ποτέ ποιας φωτιάς γιος είναι, σε ποιο θεό ανεβαίνει και μου φεύγει. Δεν του λιγόστεψα του κόσμου τα προσωπιδοφόρα πλάσματά του, του ανάθρεψα του κόσμου το μυστήριο με θυσία και με στέρηση. Mε το αίμα που μου δόθηκε για να τον εξηγήσω. Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση έτσι το δέχτηκα κι έτσι τ' αποχωρίστηκα: με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση. Aίνιγμα δανείστηκα, αίνιγμα επέστρεψα. Άφησα να μην ξέρω πώς λύνεται ένα χθες, ένα εξαρτάται, το αίνιγμα των ασυμπτώτων. Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω, ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι. Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως να σε διακρίνω. Στάθηκα Πηνελόπη στη σκοτεινή ολιγωρία σου. Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι, πηγή αν είσαι ή κρήνη, θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα που, Πηνελόπες και όχι, μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού για να δοξάζεται το αίνιγμα πώς μένουμε αξεδίψαστοι. Aπό τον κόσμο των γρίφων φεύγω ήσυχη. Aναμάρτητη: αξεδίψαστη. Στο αίνιγμα του θανάτου πάω ψυχωμένη...

"Δέδυκε μεν α Σελάνα και πληιάδες μέσαι δε νύκτες, παρά δ' έρχεται ώρα, εγώ δε μόνα καθεύδω." Σαπφώ

"...Σου στέλνω μ' ένα γράμμα του φεγγαριού τη λάμα πάρ' τη και χτύπα με μάνα μου, τρέλα μου κι αν κλαίει η ψυχή σου, γέλα μου..."

«Εφτάστερο», Παντελής Μπουκάλας, «Ρήματα» εκδόσεις Άγρα Εφτάφωτη λυχνία η αγάπη Να φλέγεται να φέγγει όσο καίει -σήμα ακοίμητο, από τον πόνο ιερωμένο. Ο καπνός της, κομμάτια φως, πυκνά που να τ’ αγγίζεις, πέτρα. Και τ’ αναλώνει όλα. Λέξεις και θώρακες, το φόβο και την τύψη και τον πανικό, ό,τι ανθρώπινο. Γιατί πιο πριν και πιο μετά το πιο ανθρώπινο: η αγάπη – εφτάφωτη λυχνία. Που φλέγεται. Και φέγγει όσο καίγεσαι.

«Γέλα μου» Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου Κάθισε λιγάκι να τα πούμε μου` χουν λείψει αυτά που λέγαμε μαζί... Σπίτι μας να μείνουμε, μη βγούμε έξω, θα χαθούμε στη σιωπή. Γέλα μου, ν` αρχίσω να γελάω έχει δρόμο αυτό το βράδυ για να βγει! Κοίτα με, δεν ξέρω πού πατάω άνοιξε και με τραβάει η γη. Όλοι ένα χάδι θέλουμε να πάρουμε όλοι ένα βράδυ θέλουμε να βγάλουμε όλοι σε μια ρόδα πάνω περπατάμε όλοι μας νομίζουμε ότι κάπου πάμε. Έλα μου, έλα μου, γέλα μου ξανά. έλα μου, έλα μου, γέλα μου διπλά. Διώξε με τα χέρια το σκοτάδι κάνε πάλι αυτό το κόλπο με το φως. Βάλε στον αέρα ένα σημάδι δείξε πού αρχίζει ο ουρανός!

«Καλοκαίρι» Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος Καλοκαίρι η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει καλοκαίρι καρεκλάκια, πετονιές μέσ' το πανέρι μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει καλοκαίρι πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ' αγέρι καλοκαίρι με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι την κοψιά μιας προτομής μέσ' το παρτέρι καλοκαίρι μ' ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη Καλοκαίρι με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι καλοκαίρι καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι καλοκαίρι με τον κούκο μέσ' τα πεύκα και στ' αμπέλι καλοκαίρι στόμα υγρό, μικροί λαγώνες, καλοκαίρι με τη φέτα το καρπούζι στο να χέρι με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι καλοκαίρι λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι Καλοκαίρι του σκυμμένου θεριστή του τυφλοχέρη καλοκαίρι με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι καλοκαίρι όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι καλοκαίρι με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι φαλακροί μέσ' τις σακούλες μας σαν γέροι εκεινού με τ' άσπρο κράνος που μας ξέρει καλοκαίρι μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι Καλοκαίρι στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη αλλά εν τέλει με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει καλοκαίρι στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει καλοκαίρι τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι καλοκαίρι μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει...!

Πόσο μικροί είμαστε... Μια ματιά στο διάστημα!