wereniki

Ω! τι υπέροχη αίσθηση ανακούφισης και δροσιάς, όταν, ανάμεσα στο ατέλειωτο, απερίγραπτο, απίστευτο τρέξιμο των ημερών, (που δεν μου αφήνει περιθώριο συμμετοχής στην παρέα με αναρτήσεις), βρίσκω ένα δεκάλεπτο διάλειμμα για μια στιγμιαία «βουτιά» στο Σύμπαν της Τέχνης..! Όταν ανακαλύπτω τόσους «θησαυρούς» μαζεμένους στις υπέροχες αναρτήσεις..! Όταν νιώθω την ανάσα μου να κόβεται, όχι από την έλλειψη οξυγόνου στα βαθιά, αλλά από την τόση ποιότητα και ομορφιά...!!! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ΕΥΓΕ ΣΑΣ!!!

«Στο μεσιανό κατάρτι σου...» Στο μεσιανό κατάρτι σου ιστίο θ’ ανυψώσω Λευκό σαν έρχεται η αυγή και μαύρο τη νυχτιά Τις πιο κρυφές ελπίδες μας στον ουρανό να δώσω Να βρέξει αστραπόβροντα στα μάτια σου μπροστά… Στο μεσιανό κατάρτι σου το αίμα μου θα χύσω Σ’ ένα κομμάτι ύφασμα από φθηνό λινό Την ακριβή αγάπη μας κρυφά θα ανεμίσω Με δύο λόγια της σιωπής στον έναστρο ουρανό… Στο μεσιανό κατάρτι σου χαμόγελο θ’ ανοίξω Προτού ο ήλιος να σε βρει στο άπλετό του φως Μες στα γαλάζια πέλαγα τις πίκρες σου θα πνίξω Άνδρας μου να ‘σαι.. εραστής.. πατέρας.. κι αδελφός… Στο μεσιανό κατάρτι σου σημαίες μην υψώνεις Θα τις ρημάξει ο καιρός μαζί με το κορμί Πα στο απλό μου ύφασμα να κλαις.. και σαν ξαπλώνεις Να γαληνεύει η καρδιά μαζί με την ψυχή… Στο μεσιανό κατάρτι σου διψά η ελευθερία Που μοναχά σε άγριους καιρούς σε τυραννά Μην με κοιτάζεις σκεφτικός.. θλιμμένος.. μ’ απορία Καθένας έχει μια ζωή.. που μόνος κυβερνά… Στο μεσιανό κατάρτι σου σβήσε τα κεφαλαία Κι άφησε γράμματα μικρά.. απλά και ταπεινά Κι ώσπου να πέσει της ζωής η πύρινη αυλαία Μην αρνηθείς στα λόγια σου ταξίδια φωτεινά…

"Ηλιακό λεωφορείo", τραγούδι της Λιλιπούπολης Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή Μουσική: Λένα Πλάτωνος Πρώτη εκτέλεση: Σαββίνα Γιαννάτου Ένα λεωφορείο που το λένε ηλιοτρόπιο με πεταλούδες άσπρες και ροζ, κάνει κάθε μέρα κι ένα δρομολόγιο πάνω σε μια γραμμή από φως. Τρέχα ηλιακό μου λεωφορείο, πέρνα σαν αστραπή πορτοκαλιά κι απ' την εξάτμισή σου πέτα γύρω-γύρω ηλιό-ηλιόσπορους να τρώνε τα πουλιά. Μ' ένα λεωφορείο που το λένε ηλιοτρόπιο γεμάτο γέλιο και μουσικές, πάμε κάθε μέρα κι ένα δρομολόγιο στις φωτεινές μας Λιλι-γειτονιές. Τρέχα ηλιακό μου λεωφορείο, πέρνα σαν αστραπή πορτοκαλιά κι απ' την εξάτμισή σου πέτα γύρω-γύρω ηλιό-ηλιόσπορους να τρώνε τα πουλιά.

Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας ο πετροπαιχνιδιάτορας από την άκρη των ακρώ κατηφοράει στο Ταίναρο. Φωτιά 'ναι το πηγούνι του χρυσάφι το πιρούνι του. «Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας», Οδυσσέας Ελύτης Το δακτυλίδι που βρέθηκε στις Αρχάνες και ταυτίζεται με τη μέγιστη ηλιοφάνεια

"Ο Θρίαμβος του Φωτός" Ανάψτε σήμερα μια φωτιά μετά τη δύση του Ηλίου. Περάστε από πάνω και ευχηθείτε κάτι όμορφο, αγνό, ευγενές.. Θα γίνει πραγματικότητα. Λίγα λόγια για τον εορτασμό και στους υπόλοιπους Γαιοκεντρικούς πολιτισμούς: Το θερινό ηλιοστάσιο αποτελούσε πολύ σημαντικό γεγονός για το ανθρώπινο γένος μέχρι σχετικά πρόσφατα. Όλες δε οι αρχαίες κοινωνίες έκαναν πολυήμερες γιορτές γύρω από αυτή την ημερομηνία. Οι Δρυίδες των αρχαίων Κελτών της Βρετανίας γιόρταζαν το (φως της ακτής) στο Στόουνχετζ. Στην αρχαία Κίνα ήταν η γιορτή για την γη, τις θηλυκές και γιν δυνάμεις, οι αρχαίοι Γαλάτες γιόρταζαν την Επόνα, θηλυκή θεότητα την οποία απεικόνιζαν να καβαλά μια φοράδα και ήταν η προσωποποίηση της γονιμότητας της κυριαρχίας και της γεωργίας και στην αρχαία Ρώμη τα Βεστάλια , η γιορτή προς τιμήν της Βεστά (Εστίας) κρατούσαν για μια εβδομάδα, Τα γερμανικά, κέλτικα και σλαβικά φύλα της κυρίως Ευρώπης γιόρταζαν ανάβοντας φωτιές. Ήταν η γιορτή της ερωτικής μαγείας και των προβλέψεων. Ήταν η νύχτα οι νεοι και οι νέες αντάλλαζαν ερωτικά σημάδια και πηδούσαν πάνω από τις τυχερές φωτιές. Πίστευαν ότι τα σπαρτά θα μεγάλωναν τόσο, όσο ψηλά θα πηδούσαν τα ζευγάρια. Αντίστοιχοι εορτασμοί γίνονται μέχρι σήμερα με το πρόσχημα της γιορτής του Αη Γιάννη. Η ιθαγενής φυλή της Αμερικής Natchez έκανε την γιορτή της πρώτης συγκομιδής. Σε κανέναν δεν ήταν επιτρεπτό να μαζέψει το καλαμπόκι του πριν την λήξη της. Στην φυλή Χόπι οι άνδρες μεταμφιεζόταν σε Kachinas, τα πνεύματα χορευτές της βροχής, που μεταφέρουν τα μηνύματα των ανθρώπων στους θεούς

Ηλιοστάσιο Ηλιοστάσιο ή Τροπή ονομάζονται τα δύο σημεία της εκλειπτικής στα οποία βρίσκεται ο Ήλιος στις 22 Ιουνίου (Θερινό Ηλιοστάσιο) και 22 Δεκεμβρίου (Χειμερινό Ηλιοστάσιο), στα οποία έχει τη μεγαλύτερη και τη μικρότερη απόκλιση του: 23 27' και -23 27', αντίστοιχα. Όταν ο Ήλιος βρίσκεται στα Ηλιοστάσια φαίνεται σα να έχει σταθερή θέση ως προς την απόκλισή του. Εκεί οφείλεται το όνομα "ηλιοστάσιο". Ενώ το όνομα "Τροπή" οφείλεται στο γεγονός ότι ο Ήλιος αλλάζει φορά κίνησης, διότι ενώ τις προηγούμενες μέρες πριν το θερινό ηλιοστάσιο, για παράδειγμα, έχει ανοδική πορεία, στις επόμενες του θερινού ηλιοστασίου έχει καθοδική. Η ευθεία που ενώνει τα δύο ηλιοστάσια λέγεται γραμμή των τροπών και είναι κάθετη στη γραμμή των ισημεριών.

Αποσπάσματα από το ποίημα «Ωρίων» της συλλογής «Προσανατολισμοί», του Οδυσσέα Ελύτη α’ Συμβιβάστηκε με την πικρία ο κόσμος Διάττοντα ψεύδη αφήσανε τα χείλια Η νύχτα ελαφρωμένη Από το θόρυβο και τη φροντίδα Μέσα μας μετασχηματίζεται Κι η καινούρια σιωπή της λάμπει αποκάλυψη Βρίσκομε το κεφάλι μας στα χέρια του θεού. β΄ Μια προσευχή μεταμορφώνει τα ύψη της Αλλάζει κοίτη ο χρόνος Και γυμνούς από έγνοια επίγεια Σ’ άλλα νοήματα μας οδηγεί Πού είναι ο σφυγμός του εδάφους Το αίμα στη μνήμη των προσώπων μας Ο αυτούσιος πηγαιμός; γ΄ Των φθαρτών δακρύων απόγονοι Κωπηλάτες των ματαίων λιμνών Αφήσαμε το γήινο δέρμα Και στον ψίθυρο των δέντρων παύσαμε Τα λόγια μας Για τελευταία φορά Τώρα στα μέτωπά μας γειτονέψανε άστρα! ε’ Φύγαν τα μάτια μας αλλά προπορευόνταν οι ψυχές μας Στη συνάντηση τους μες στους ουρανούς Έλαμψε καθαρή στιγμή Τρεμούλιασμα εναγώνιο Το πιστό καθρέφτισμα των σωθικών μας Πιο ψηλά Στην ενωμένη μοναξιά των άστρων της Θρονιάζεται η Γαλήνη Γιατί την απαλλάξαμε από το κορμί μας Γιατί την εξαντλήσαμε από τις ελπίδες μας Γιατί της φέραμε τάμα την Ιδέα μας Ξαναγεννάει αισθήματα.

...ούσα στον απόηχο της γιορτής του Σχολείου, με αφιέρωμα στο Νομπελίστα Ποιητή... «Αν δε στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη Γη ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της» Οδυσσέας Ελύτης από τη «Μαρία Νεφέλη»

Κώστα συγχαρητήρια για τη γλωσσοπλαστική και εκφραστική σου ικανότητα, όταν "ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλείς".. Το "αμήχανον" ΔΕ μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι δεν το εννοείς ως "χωρίς DSLR" Το "παράχωρον" επίσης ΔΕ μπορεί κανείς να πει ότι δε σημαίνει πχ "αταξίδευτον" (ή κάτι παρόμοιο ποιητικό κλπ) Ομαλή προσγείωση & ρουά ματ ... Η φωτογραφία του Χρήστου είναι όντως υπέροχη και πρωτότυπη. Πανάξιος Όταν «η Τέχνη του λόγου συναγωνίζεται την εικαστική», έχουμε τόσο εξαιρετική εκφραστική ικανότητα! Τώρα μόλις διάβασα την πρόταση που χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει την απερίγραπτη φωτογραφία κι ένιωσα τη συμπυκνωμένη δύναμη των λέξεων... Λες και κάτω από το σκληρό τσόφλι τους είναι κλεισμένο το ίδιο το όνειρο της εικόνας και σαν πετραμύγδαλο πρέπει να το σπάσεις, για να βρεις και να γευτείς τον γλυκύτατο καρπό!

«Ο πατέρας», Παντελής Θαλασσινός Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης Μουσική: Παντελής Θαλασσινός Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός http://www.youtube.com/watch?v=wmNLcben7n4 Στα χέρια της μητέρας μου, κοιμόταν ο πατέρας μου Και η ζωή ξημερώνει στα παιδικά μου μάτια Και το πρωί που έφευγε, μια ακτίνα του ήλιου ξέφευγε Και χόρευε στο βήμα του αργά στα σκαλοπάτια Ρεφρέν: Στο μεσιανό του δάκτυλο μια φαγωμένη βέρα Κι ανάμεσα στα χείλη του μια ήσυχη γραμμή Δεν μίλαγε μα δάκρυζε, στην πρώτη καλημέρα Λόγια είναι τα δάκρυα, κρυμμένα στα κορμί Τους δρόμους που περπάταγε, ασίκικα τους πάταγε Κι ας ήταν ο πατέρας μου σκαρί συνηθισμένο Στους ουρανούς αρμένισε και το σακάκι ανέμισε Καιρός πάει που έφυγε μα εγώ τον περιμένω...

Για τη γιορτή του πατέρα (κινητή γιορτή - κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου) "Στη μνήμη του πατέρα μου", Μελισσάνθη ... Πόσο σοφός είν' ο πατέρας! Πόσα ξέρει! Πόσην ασφάλεια νιώθει στο μεγάλο χέρι! Τίποτε, αν το κρατή, στον κόσμο δεν φοβάται!.. Ξάφνου, του λέει εκείνο: "- Σαν θα μεγαλώσω..." "- Τότε εγώ πια ένα φτωχός γεράκος θάμαι... Δε θα μπορώ στα χέρια μου να σε σηκώσω, και θα μου λες: ακούμπα πάνω μου να πάμε... Σαν θάρχωνται για να σε παίρνουν έξω οι ξένοι, μόνος στη σκοτεινή γωνίτσα μου θα μένω..." "- Εγώ στην άμαξά μου πάντα θα σε παίρνω!" λέει, έτοιμη η μικρή να κλάψη, κ' επιμένει. Νιώθει μια τέτοια ανυπομονησία, σκάει, θέλει μεγάλη, τώρα, γρήγορα να γίνη, αν είναι δυνατόν την ώρα αμέσως κείνη, για να του δείξη πόσο θα τον αγαπάη!.. Κι όπως θερμά τον σφίγγει το λιγνό χεράκι, ο κουρασμένος νιώθει τόση εμπιστοσύνη!.. Έγινε εκείνος τώρα το μικρό παιδάκι, και ο προστατευτικός πατέρας είναι εκείνη...

«Η φεγγαράδα», Μίλτος Σαχτούρης Από αίμα πουλιών πλημμυρισμένο κρυμμένο μένει το φεγγάρι πότε πίσω από δέντρα πότε πίσω από θηρία πότε πίσω από σύννεφα με θόρυβο που ξεκουφαίνει τα φτερά αγγέλων κάτι θέλουν να πουν κάτι σημαίνει είναι ακόμα καλοκαίρι όμως μια μυρωδιά από θειάφι φράζει το χειμώνα δεν έχει ούτε καρέκλα να καθίσεις και οι καρέκλες έφυγαν στον ουρανό. ἀπὸ τη συλλογή «σφραγίδα ή η όγδοη σελήνη»

"Ο χορός του φεγγαριού, ο χορός τής γονιμότητας, γνωστός από τις φυλές miao στη δυτική Κίνα και στους ιθαγενείς της Ταϊβάν. Κάθε άνοιξη μαζεύονται στις πλαγιές των λόφων και στα λιβάδια νέοι και νέες, και με τη συνοδεία ενός πνευστού μουσικού οργάνου, του sheng, χορεύουν μέχρι το ξημέρωμα. Στο τέλος του χορού, όταν πια το φεγγάρι φτάσει στη μέση τ' ουρανού, κάθε νέος παίρνει την κοπέλα της εκλογής του και πηγαίνει σπίτι. Αυτή θα γίνει και η σύντροφος της ζωής του." Νίκος Καζαντζάκης "Ταξιδεύοντας. Ιαπωνία, Κίνα." Εκδόσεις Καζαντζάκη 1999, σελ. 230-231

ΙΙΙ Πάρε το μερτικό σου απ' τη νύχτα κι απ' την αυγή, ό,τι σου δίνει νιώσε. Τ' άδεια σου βράδια μ' ευτυχία πνίχτα και το κενό στην καταφρόνια δώσε. Ένα άστρο δώθε, πιο κει κι άλλο, κι άλλο, μα κάποια το στρατί τους έχουν χάσει. Μια καταχνιά παντού, πέπλο μεγάλο, κι ύστερα νέα μέρα θενά φτάσει. Έμιλυ Ντίκινσον

ΥΠΕΡΟΧΗ!!! Λες και με την έκλειψη αποκαλύφθηκαν οι...ρίζες του ουρανού στη Θάλασσα!!!

Σαν χθες το 1994 πέθανε ο Μ. Χατζηδάκις..... Ένα τραγούδι, στο οποίο τραγουδά και ο ίδιος(γεγονός σπάνιο) και ένας "αποχαιρετισμός" του 1977..... ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΜΕ, ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΟΥΜΕ ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ ΠΟΣΟ "ΦΤΩΧΟΙ" ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ......... «Παίδες, πριν 15 χρόνια με μιαν άλλη μουσική, σας είχα πει πως θα ξαγρυπνώ έξω από τα σπίτια σας για να μαζεύω τα όνειρά σας. Τώρα κουράστηκα. Εσείς είτε ονειρεύεστε, είτε όχι, μπορείτε να ζείτε και χωρίς εμένα, Δεν ανήκω ούτε στη ζωή σας ούτε στα όνειρά σας. Ακόμη κουράστηκα να πλέκω μουσικές απ’ την επιθυμία των σωμάτων σας. Προτιμώ να φύγω μακριά σας για πάντα. Ίσως συναντηθώ με μερικούς σοφούς που δεν τους ένοιωσα όταν κι εγώ ήμουν νέος. Γεια σας παίδες, γεια σας.» (Το 1962 ο Μάνος Χατζηδάκις έγραφε στον επίλογο της «Οδού Ονείρων»: Θα ξαγρυπνώ έξω από τα σπίτια σας, για να μαζεύω τα όνειρά σας. Το 1977 γράφει τους «Παίδες» «Ήρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς» Στίχοι: Γιάγκος Αραβαντινός Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Πρώτη εκτέλεση: Νίκη Καμπά Άλλες ερμηνείες: Ηλίας Λιούγκος Μάνος Χατζιδάκις Δήμητρα Γαλάνη Ελένη Βουγιουκλη & Σουζάνα Βουγιουκλή ( Ντουέτο ) Αγάπη μου σε γύρευα σ' αυγή και σε φεγγάρι και στα ψηλά τα σύννεφα σε γύρευα τυφλός, μα ήρθε ο καιρός, ήρθε η βροχή κι η δροσερή σου χάρη αγάπη μου σε γύρεψα γιατί ήσουν ουρανός. Κι αν ο Θεός που σ' έπλασε με μιαν ευχή μεγάλη να 'χεις αστέρι στα μαλλιά και μια χρυσή καρδιά, στ' αλώνια ευθύς υψώθηκε το χρυσαφένιο στάρι κι η αγάπη μου μ' αγάπησε γιατί ήμουν ουρανός. Αγάπη μου πως σ' έχασα πως η καρδιά μου εστάθη και τα πουλιά σ' αρπάξανε μες στην πολύ βροχή, ήρθε νοτιάς, ήρθε βοριάς το κύμα να σε πάρει αγάπη μου που μού 'φυγες γιατί ήσουν ουρανός.

Τετάρτη πρωί και ξεκινάμε από την πλώρη της Κρήτης με προορισμό το Ρέθυμνο. Τα σύννεφα που πυκνώνουν δυτικά μας αγχώνουν λίγο, αλλά είμαστε αποφασισμένοι, να περάσουμε καλά, μια και η ομάδα είναι παντός καιρού... Απίστευτο! Έξω από τον Άγιο Νικόλαο βρέχει, αλλά εμείς ελπίζουμε... Το Ρέθυμνο μας υποδέχεται με δυναμικά σύννεφα, τουτέστιν: «όλα είναι πιθανά...» Απόγευμα κι ανηφορίζουμε στο κάστρο, με χαμηλή νέφωση στον ορίζοντα. Αγκαλιές και φιλιά μόλις συναντάμε τους Χανιώτες, που στήνουν ήδη. Ο Πρόεδρος έχει τυπώσει και μας μοιράζει μπλουζάκια για ενθύμιο με την έκλειψη της σελήνης! Τα φοράμε και πιάνουμε όλοι δουλειά. Σε λίγο 10 τηλεσκόπια πανέτοιμα περιμένουν τον Πολικό για ευθυγράμμιση. Εντωμεταξύ, επίδειξη από τον Μιχάλη στη νέα αρματωσιά του τηλεσκοπίου του. Τι έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος! Διπλά λέιζερ, παλιό dvd μεταμορφωμένο σε ασύρματο διαχωριστή ρεύματος… και ειδικούς δακτυλίους, για να μη χρειάζεται σκαμνί! Καφές και ρομαντζάδα από τις πολεμίστρες του κάστρου, χρώματα δειλινού απλωμένα σε Θάλασσα και ουρανό...! Ξεκινάνε οι προγραμματισμένες εκδηλώσεις μέσα στη Φορτέτζα, με την ομιλία του Στράτου Θεοδοσίου «περί εκλείψεων» και την ταξιδιάρικη μουσική των Αγγελάκη Αλέξανδρου και του συγκροτήματος Δραβίδες. «Ανατέλλει!», φωνάζει ο Μανώλης που παρακολουθεί με τα κιάλια του(πόσο εύχρηστα με ωραία μεγέθυνση!), και είναι σαν να χτυπά συναγερμός! Τρέχουμε όλοι στα πόστα μας, αλλά δυστυχώς σχεδόν αμέσως, χάνεται μέσα στη χαμηλή νέφωση. Αρχίζει ένα παιχνίδι κρυφτού με όλους εμάς να... τα φυλάμε και τη Σελήνη διαρκώς να κρύβεται πίσω από σύννεφα και να μας ξεγλιστρά. Ωστόσο η υγρασία στην ατμόσφαιρα ανεβαίνει, αλλά ο Πολικός ξεπροβάλλει κι αρχίζουμε τις ευθυγραμμίσεις. Σωτήρια αποδείχτηκαν τα φακελάκια(fishing light) που μας μοίρασε ο Πρόεδρος Χρήστος Σωτηρόπουλος με τα μικρά φωσφορίζοντα ραβδάκια ψαρέματος(!), που περιείχαν και που κολλήσαμε με blue tack στα πόδια των βάσεων κάνοντας ορατά τα κάτω όρια. Ο κόσμος έχει αρχίσει να μαζεύεται, κι όταν λέμε κόσμο εννοούμε πολλά, μα πάρα πολλά άτομα: περίπου 1500 να παρελαύνουν από τα τηλεσκόπιά μας! Η Σελήνη να μη μας κάνει τη χάρη, οπότε ο Κρόνος να έχει την τιμητική του, καθώς και η ουρανογραφία, το θερινό τρίγωνο, ο εντοπισμός του Πολικού, η μυθολογία κ.λπ. Το ενδιαφέρον έκδηλο από όλους: παιδιά, γονείς, παππουδογιαγιάδες, φοιτητές, αλλοδαπούς, επισήμους και μη. Όσες φορές η πανσέληνος μας έδειξε καθαρά το πρόσωπό της, απολαμβάναμε το φαινόμενο, παίζοντας με τους φακούς μας. Κάποια στιγμή, σαν να μην έφτανε η νέφωση, ήρθε και πούσι από τη Θάλασσα!!! Δεν έλειψαν, βέβαια, και τα γνωστά «ατυχήματα»: να στηρίζονται από το τηλεσκόπιο για να δουν, οπότε πάει ο στόχος, να στηρίζονται από το καλώδιο της μπαταρίας, οπότε να αποσυνδέουν το τηλεσκόπιο και να θες ευθυγράμμιση από την αρχή, να κλείνουν με το χέρι το ένα μάτι και να κοιτούν από το κλειστό απορώντας γιατί δεν βλέπουν τίποτα(!), να βάζουν τη μύτη στο προσοφθάλμιο κι άλλα πολλά! Ο κόσμος αραιώνει σιγά – σιγά και πάνω που αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε, ότι πεινάμε(καλά να πάθουμε όσοι φάγαμε μόνο μανιτάρια για μεσημεριανό), νάτην η Σοφία με τα τάπερ: καλιτσούνια χανιώτικα με κολοκύθα, με μυζήθρα και η... πεμπτουσία: κόκκινα μούρα!!! Σοφία εύγε! Ευχαριστημένοι (θα προτιμούσαμε να μην υπάρχει νέφωση, αλλά πάλι καλά..) και γεμάτοι από εμπειρίες, αρχίζουμε να μαζεύουμε. Μας περιμένει ο Δήμαρχος Ρεθύμνου με την ομάδα που οργάνωσε την όλη εκδήλωση για φαγητό. Μπορείτε να φανταστείτε τη συνέχεια; Γλέντι μέχρι τις 5 το πρωί με λύρα και λαούτα και με αποκορύφωμα την ανεπανάληπτη τρυφερή, μοναδική ερμηνεία του «Ερωτόκριτου» από τον Αλέξανδρο Αγγελάκη! ΥΓ: Μια μεγάλη «νέφωση», που δεν μας άφηνε να χαρούμε στο έπακρο τις στιγμές, ενώ μας κρατούσε όλους σκεφτικούς και προβληματισμένους, ήταν τα γεγονότα στην Αθήνα... ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ όλους τους συνδιοργανωτές της εξαιρετικής αυτής εκδήλωσης!

Στην πόλη Cohrane, κοντά στο Κάλγκαρι του Καναδά, έγινε η παρουσίαση αυτής της απίστευτης τοιχογραφίας διαστάσεων 3,65m ύψος Χ 5,50m πλάτος. Πρόκειται για ένα παζλ από 180 άλλα αυτόνομα έργα διαστάσεων 0,30cm Χ 0,30cm το καθένα, που ζωγράφισαν 180 διαφορετικοί ζωγράφοι. Πατώντας το παρακάτω link μπορείτε να δείτε κάνοντας κλικ πάνω σε κάθε τετραγωνάκι το κάθε έργο χωριστά, τον τίτλο και το δημιουργό του!!! http://www.muralmosaic.com/Cochrane.html

Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους του astrovox Discover the cosmos! Each day a different image or photograph of our fascinating universe is featured, along with a brief explanation written by a professional astronomer. http://apod.nasa.gov/apod/astropix.html

Δεν εννοούσα βαρύγδουπες τις δικές σας τελείες, καλέ μου κύριε! Ίσα - ίσα, που μου άρεσε και με προβλημάτισε πολύ το ερώτημά σας, γι ' αυτό και απάντησα...

Δε νομίζω να υπάρχει μόνο μία απάντηση στο ερώτημά σας, δε νομίζω να υπάρχουν απαντήσεις με βαρύγδουπες, τελεσίδικες τελείες στο τέλος των προτάσεων... Μάλλον αρκετά αποσιωπητικά και πολλά ερωτηματικά θα τις συνοδεύουν... Ίσως, η αμφισβήτηση του προσχήματος των δεδομένων, της θαλπωρής της ασφάλειας, να οδηγήσει σε ερωτήματα εσωτερικά (για ποια δημοκρατία; για ποια ιστορία; ποια η Αληθινή εσωτερική μας ανάγκη;......) Κι εκεί, στο προσωπικό εσωτερικό ψάξιμο, σ’ αυτήν την κρίσιμη στιγμή, να μη φοβηθούμε τις εσωτερικές καταρρεύσεις, τα σίγουρα, ασφαλή δεδομένα, που για χρόνια αποτελούν την καραμέλα -τροφή μας... Άλμα στο καινό και στο κενό, σαν μετέωροι άνθρωποι, ν’ αποκαλύψουμε το μέγεθος του γίγαντα που κρύβουμε εντός μας, την απεραντοσύνη του απείρου που είμαστε πλασμένοι, αλλά περιορισμένοι στο ανάστημα του νάνου... Χωρίς να φοβηθούμε, μήπως το Φως της Αλήθειας, τυφλώσει τη χωματένια μας όραση... Της Αλήθειας εκείνης, που δεν χρειάζεται υπεράσπιση... Ίσως, από τη φύση μας, να έχουμε ανάγκη την Πίστη... άλλος σε μια θρησκεία, άλλος σε άνθρωπο, σε ιδέα, σε επιστήμη... Ίσως κάποιοι τα χρωματίσουν «δεκανίκια». Όμως η Πίστη σαν όπλο δεν είναι σκέτη φωτιά; Δεν φωτίζει, δεν πυρώνει, δε λιώνει το παν; Μήπως, λοιπόν, ανάγκη να υπάρξει «κάτι» να μας εμπνεύσει ξανά; Όχι όμως έξω από εμάς... Η τρικυμισμένη αρμονία μας θα γαληνέψει εκ των έσω... Ίσως η μεταμόρφωση, να βρίσκεται ακριβώς εκεί, που ο άνθρωπος μπαίνει συνειδητά στη μεγάλη τροχιά... Εκεί που ανακαλύπτει, πως η ευτυχία δεν είναι πακέτο με ροζ φιόγκο, που προσφέρεται... Εκεί που ο Πόνος είναι αναγκαίος συγκάτοικος της ζωής... Εκεί που ντύνει με σιωπή ό,τι αγαπά... και το βλέμμα του αγαπημένου γίνεται βιβλίο ανοιχτό... Εκεί που ξεδιψά με το νερό της συνέπειας... Εκεί που ανακαλύπτει ότι υπάρχει χώρος και για τους διαφορετικούς... Εκεί που οι πράξεις έχουν τη διπλή τους σημασία... Εκεί που η ζωή όλη είναι πέρασμα αστραπής... Εκεί που τις νύχτες, ψηλά στο μπαλκονάκι του Θεού, φαίνονται τ’ αστέρια κι εμείς αμίλητοι κάτω απ’ τη σιωπή και τη φεγγιά τους αναπνέμε το Σύμπαν...! Θυμάμαι, τον καθηγητή μου Λιαντίνη στο μεταπτυχιακό, που μου έλεγε: «γίνεσαι μεγάλος, όταν δεν αντιμετωπίζεις μικρά!»...

"Ο μετέωρος άνθρωπος" "Ο μετασχηματισμός της ανθρωπότητας, έννοια ουτοπική όσο και απόλυτα αναγκαία, είναι η μόνη που μπορεί να αποκαταστήσει έναν πολιτισμό σε αρμονία με την φύση και τον εσωτερικό άνθρωπο..." Από την «Κόμη της Βερενίκης» (1989) .............. "Γνωρίζει πια - ο μετέωρος άνθρωπος - ότι είναι έποικος σε έναν πλανήτη ιδιόμορφο, που αποτελεί απλώς μια κουκκίδα απειροελάχιστη σε ένα ασύλληπτο Σύμπαν...Ο μετέωρος άνθρωπος - ο εξόριστος από τον Θεό και το κέντρο του Σύμπαντος - ψάχνει λοιπόν με αγωνία κάποια στηρίγματα, αναζητά ένα καινούριο πρόσωπο και τη χαμένη του προοπτική". Απόσπασμα από τη συνέντευξη του Γιώργου Γραμματικάκη στις 22/5/2011 http://boraeinai.blogspot.com/2011/05/blog-post_9203.html ο μετέωρος άνθρωπος

Ωρίων ο ...αγαπημένος! Ο σχηματισμός των αστεριών του Ωρίωνα όπως τον βλέπουμε σήμερα δημιουργήθηκε περίπου 1.5 εκ. χρόνια πριν. Έτσι, πολλοί αρχαίοι πολιτισμοί είχαν τη δυνατότητα να τον παρατηρήσουν. Οι Σουμέριοι τον περιέγραφαν ως πρόβατο, ενώ στην αρχαία Κίνα ο Ωρίωνας ήταν ένα από τα 28 ζώδια, το Xiu, ή όπως ήταν γνωστός Shen, που σημαίνει "τρία", μάλλον λόγω των τριών φωτεινών αστεριών που σχηματίζουν τη ζώνη του. Ο Ωρίων, κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν γιος της Γης, ξακουστός για την ομορφιά του, μεγάλος κυνηγός που γυρνούσε τα βουνά με το χάλκινο ρόπαλό του και σκότωνε αγρίμια. Ήταν επίσης σύντροφος της θεάς Άρτεμης. Μια φορά στα βουνά της Βοιωτίας είδε την Πλειόνη με τις 7 κόρες της που όλες ήταν τόσο όμορφες όσο και η μητέρα τους. Ο Ωρίων όμως ερωτεύτηκε παράφορα την Πλειόνη και θέλησε να την κάνει δικιά του με την βία. Η Πλειόνη και οι κόρες της το έβαλαν στα πόδια και αυτός τις κυνηγούσε για 5 χρόνια. Οι Θεοί τις λυπήθηκαν και της έκαναν αστέρια. Τις γνωστές Πλειάδες ( Πούλια). Όταν είχε πάει στην Κρήτη και αφού κυνηγούσε ότι έβρισκε, η Γη φοβήθηκε πως δεν θα αφήσει τίποτε ζωντανό, οπότε έστειλε ένα μεγάλο σκορπιό και τον σκότωσε. Ο Δίας τον λυπήθηκε και τον έκανε αστερισμό. Έτσι ο Ωρίων είναι μαζί με τα δύο σκυλιά του στον ουρανό ( τον αστερισμό του μικρού και του μεγάλου Κυνός ) , δίπλα στις Πλειάδες που ποτέ δεν μπορεί να φτάσει και έτσι που, όταν βγαίνει αυτός την νύχτα, ο άλλος αστερισμός του Σκορπιού να δύει, για να μην ανταμωθούν ποτέ ξανά. Για τους Αρχαίους Αιγύπτιους ο αστερισμός του Ωρίωνα ήταν ο ίδιος ο Όσιρις που, αφού πέθανε, έγινε ο συγκεκριμένος αστερισμός. Πιστεύεται πως όλη η διάταξη των πυραμίδων στην Γκίζα είναι απλά μια απεικόνιση του μέρους του ουρανού που περιλαμβάνει τον αστερισμό του Ωρίωνα ( με τα 3 αστέρια στην ζώνη του Ωρίωνα να είναι οι 3 μεγάλες πυραμίδες της Γκίζας και ο Νείλος να είναι ο γαλαξίας μας). Οι ψυχές των Φαραώ όταν πέθαιναν πήγαιναν στον Όσιρι , δηλαδή στον αστερισμό του Ωρίωνα. Ο Ωρίωνας, όπως τον έβλεπαν οι Αιγύπτιοι.

«Ο άνθρωπος του κάβου» Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου Μουσική: Χαρούλα Αλεξίου Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο είν' το σπίτι του μοναχός συντροφεμένος απ' τη λύπη του. Ήταν νέος, ήταν γέρος δε θυμάμαι πια μα θυμάμαι πως μιλούσε μόνο στα πουλιά. Και κανένας δεν τον είχε κάνει φίλο του πάντα μοναχός γυρνούσε με το σκύλο του. Κι όπως μάζευα κοχύλια κι άσπρα βότσαλα ήρθαν κι έκατσαν κοντά μου δυο γλαρόπουλα. Μου 'παν να τον πλησιάσω που 'μαι μοναχή να του φτιάξω μιαν αγάπη να μιλάει γι' αυτή. Μα η δικιά μου η αγάπη είναι η θάλασσα για μοναδική μου φίλη την εκράτησα! Να μου τραγουδήσει πάλι την παρακαλώ μήπως την ακούσει κι έρθει μέχρι το γιαλό. Η μανούλα μου η γοργόνα η Μαγδαληνή να της πω να του χαρίσει πάλι τη φωνή. Να μου πει τα μυστικά του και τα λάθη του που τον κρύψαν απ' τους φίλους κι απ' τα πάθη του... Κι ύστερα να πλύνω τ' άστρα να του φέξουνε να 'ρθει πριν φανούν οι γλάροι και με κλέψουνε. Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή να μετράω τους πειρατές της κάθε χαραυγή... Μα η μάνα μου δε βγαίνει ούτε φαίνεται το τραγούδι μου στο κύμα μέσα πνίγεται. Την αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσα; απ' τις δύο ποια με πονάει δε λογάριασα... Κι έτσι ανάμεσα στις δύο τώρα αφήνομαι μα καμιά δεν είναι δικιά μου και μαραίνομαι. Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή να μετράω τα όνειρα της κάθε χαραυγή...

"Φάρος" Στίχοι: Ορφέας Περίδης Μουσική: Ορφέας Περίδης Πρώτη εκτέλεση: Ορφέας Περίδης Τον φίλο μου το φάρο, τον πιο παλιό απ' όλους μου τους φίλους τον πιο καλό μες στο βαθύ σκοτάδι παρακαλώ, φέξε τον νυχτωμένο μου μυαλό. Φώτισε τ' όνειρό μου να θυμηθώ τη ρότα μου να πάρω, να ξαναβρώ να λάμψει σαν αλήθεια, άνοιξε το φως συ που 'σαι τόσο μόνος κι είσαι σοφός. Να λάμψει σαν αλήθεια, άνοιξε το φως συ που 'σαι τόσο μόνος κι είσαι σοφός.