Μάκης Μαυρουδής

Θα προσθέσω μερικά γνωστά βοηθητικά στοιχεία που όταν τα έχει κάποιος υπόψη του ίσως τον βοηθήσουν να διατυπώσει τους προβληματισμούς ή τις απόψεις του. Από τις τέσσερες παραδεκτές δυνάμεις της φύσης (ισχυρές πυρηνικές, ηλεκτρομαγνητικές, ασθενείς πυρηνικές και δυνάμεις βαρύτητας) η βαρύτητα έχει τις περισσότερες «ομοιότητες» με τις ηλεκτρομαγνητικές παρά με τις άλλες δύο. Έχουν αμφότερες απεριόριστη εμβέλεια ενώ οι άλλες δύο έχουν εμβέλεια της τάξης του 1 fermi και 1/100 fermi αντίστοιχα (1fermi=10^-13 cm). Άλλο κοινό στοιχείο είναι το μικρό μέγεθος των «σωματιδίων» φορέων τους και η ίση ταχύτητα c διάδοσής τους. Από την άλλη οι δυνάμεις βαρύτητας είναι οι μικρότερες σε ένταση και η διαφορά τους με τις ηλεκτρομαγνητικές είναι μεγάλη. Θεωρώντας μονάδα την ένταση των ισχυρών, οι ηλεκτρομαγνητικές έχουν σχετική ένταση ~1/137 , οι ασθενείς ~10^-13 και οι δυνάμεις βαρύτητας ~1,11*10^-40. Η σχέση της έντασης των βαρυτικών προς τις ηλεκτρομαγνητικές (που προκύπτει και από τα προηγούμενα νούμερα) δίδεται ακριβώς από την σχέση της βαρυτικής προς τις ηλεκτροστατική δύναμη που ασκείται μεταξύ δύο πρωτονίων. Ίσες ταχύτητες αλλά μεγάλες διαφορές εντάσεων, εκτροπή των φωτονίων από το βαρυτικό πεδίο είναι μερικά από τα δεδομένα τους που γεννούν εύλογες απορίες. Κάποιοι φίλοι θα συμπλήρωναν και άλλα, περισσότερο ίσως σημαντικά στοιχεία. Φιλικά Μάκης

Αγαπητέ Ησίοδε Αν και δεν ολοκλήρωσα τις απόψεις μου πάνω στο θέμα που άνοιξες προτιμώ να σταθώ στο ζήτημα της αντιμετώπισής σου που έθιξες και στην απάντηση του Heal που δέχθηκες και για το πρώτο θα μας δοθεί η ευκαιρία (γεροί νάμαστε!). Και η απάντησή μου είναι το δικό μου ακριβώς παράδειγμα. Πέρασαν δηλαδή δύο χρόνια για να ξεκαθαρίσει ο Κώστας (στα περί «αντιύλης») τι ακριβώς πρεσβεύω. Αυτό ειλικρινά με προβλημάτισε γιατί πίστευα ότι ήταν προφανές (τουλάχιστον για τον Κώστα και ορισμένους άλλους) από τις κατά καιρούς τοποθετήσεις μου. Φαίνεται όμως ότι καμιά φορά η επιθυμία μας να πείσουμε τους άλλους παρουσιάζοντας αποσπασματικά στοιχεία μιας προσωπικής έρευνας - εργασίας ή άποψής μας δεν είναι ο καταλληλότερος τρόπος, αρκεί να σκεφθούμε το χρόνο που αφιερώσαμε οι ίδιοι να καταλήξουμε σ’ αυτά. Από την άλλη ένα forum, αντικειμενικά δεν προσφέρεται για αναλυτική παρουσίαση μιάς εργασίας γιατί τα ενδιαφέροντα είναι είτε ποικίλα είτε κυρίως εστιασμένα στο ενδιαφέρον των πολλών. Συμφωνώ και γω να υπάρξει και μία ειδική θεματική ενότητα αλλά αυτό είναι στο χέρι της διεύθυνσης και των στελεχών της. Άρα τι μας μένει μέχρι και αν αποφασιστεί; Ή να ανοίξουμε ένα προσωπικό site και σε περιπτώσεις που η θεματολογία μπορεί να αντλήσει κάτι χρήσιμο να παραπέμπουμε τον ενδιαφερόμενο ή εμείς να σταχυολογούμε από τις δημοσιοποιημένες ή μη θέσεις μας και να εμπλουτίζουμε ή να φωτίζουμε από τη δική μας οπτική γωνιά το προς συζήτηση θέμα. Αυτή είναι η άποψή μου και πιστεύω ότι κάθε καλοπροαίρετος συνομιλητής (έστω και αργά) θα το εκτιμήσει. Φιλικά Μάκης

Για μια ολοκληρωμένη απάντηση στον αγαπητό Heal και για όσους έχουν κάποια ειδικά ενδιαφέροντα ή πρόκειται να ασχοληθούν πειραματικά με ανάλογα θέματα, θα πρόσθετα τα εξής: Κατ’ αρχήν μια διόρθωση αβλεψίας. Το εξεταζόμενο υλικό σημείο – σωματίδιο βρίσκεται σε απόσταση b από το κέντρο προς το σημείο επαφής (και όχι από το σημείο επαφής προς το κέντρο) για να είναι και η διαφορά φάσης 0. Όσον αφορά το προηγούμενο κείμενό μου ισχύουν τα παρακάτω διευκρινιστικά: Η σχέσεις του Σρέντιγκερ (είτε περιέχουν τον χρόνο σαν άγνωστο είτε όχι) αφορούν ελεύθερα ή δεσμευμένα σωματίδια (π.χ ηλεκτρόνια). Στην πρώτη περίπτωση πάνω στο ηλεκτρόνιο δεν δρα καμμία δύναμη δηλ. το δυναμικό V(χ) είναι πάντα μηδενικό. Η δική μας υποθετική αναφορά περιγράφει (γενικότερα) ελεύθερα σωματίδια και συνεπώς είναι πιο κοντά στην περίπτωση του ελεύθερου ηλεκτρονίου. Τέτοια ηλεκτρόνια για παράδειγμα είναι αυτά που φθάνουν στον Βόρειο πόλο και με τις ατμοσφαιρικές κρούσεις τους δίδουν το γνωστό μας πολικό σέλας. Ένα τέτοιο ηλεκτρόνιο εκτελεί γενικά ελικοειδή τροχιά στο χώρο και άρα η τροχοειδής μας θα μπορούσε να συγκριθεί με μια έλικα της οποίας ο άξονας ταυτίζεται με τον άξονά των χ και προβάλλεται στο επίπεδο χψ. Αναφέρθηκα σε μέση ταχύτητα και όχι στιγμιαία (όπως σωστά παρατήρησε ο Heal) για να γίνει κριτική σύγκριση με τα πανεπιστημιακά συγγράμματα. Σ’ αυτά παρατηρείται μια αντίφαση την οποία ξεπερνούν με ένα τέχνασμα. Η αντίφαση είναι ότι η λεγόμενη φασική ταχύτητα u του κύματος που περιγράφει η πιθανολογική εξίσωση Ψ(χ,t) και η μηχανική (σωματιδιακή) υ ταχύτητα δεν συμφωνούν. Η πρώτη είναι u=νλ=[Ε(κ)/2m]^0.5 και η δεύτερη υ=[2Ε(κ)/m]^0.5. Για να άρουν αυτή τη παραδοξότητα παίρνουν ένα σύστημα – πακέτο κυμάτων (κυματόδεμα, ομάδα κυμάτων) σε μία περιοχή χ-Δχ έως χ+Δχ και βρίσκουν ότι η ταχύτητα αυτού του κυματοδέματος είναι τελικά ίση με την με την ταχύτητα υ του ηλεκτρονίου. Με άλλα λόγια οι λανθασμένες παραδοχές στην κατάστρωση της εξίσωσης κίνησης ή η λάθος παραδοχή για (στιγμιαία) σταθερή ταχύτητα υ του ηλεκτρονίου «διορθώνονται» με τις μετέπειτα παραδοχές. Στην δική μας περίπτωση, όπου προτείναμε ένα υποθετικό αλλά συγκεκριμένο μοντέλο, επειδή υπάρχει υλική γεωμετρική εποπτεία κάθε λάθος βήμα εντοπίζεται αμέσως, στην αφηρημένη μαθηματικώς όμως εξίσωση του Σρέντιγκερ όχι. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι κάποια πειραματικά δεδομένα την επαληθεύουν δεν μπορούμε να μην συμπληρώνουμε ότι αυτό γίνεται μέσα σε κάποια όρια και με έναν πολυδαίδαλο τρόπο όπου σχεδόν κοντεύουμε να ξεχάσουμε τι ακριβώς ψάχνουμε! Άρα στην δική μας περίπτωση πρέπει να παραμείνουμε στην αρχική, χωρίς παραγώγους, ακριβέστατη παραμετρική και όχι πιθανολογική μαθηματική σχέση. Εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ελέγξουμε πειραματικά κατά πόσον οι εξισώσεις μας επαληθεύονται ή θέλουν τροποποίηση. Αν επαληθεύονται, τότε, γνωρίζοντας (θεωρητικά) την αρχική θέση του σωματιδίου χ=0 στην χρονική στιγμή t=0, σε κάθε χρονική στιγμή είναι γνωστή τόσο η ταχύτητά του (το υλικό σημείο αφενός σύρεται με την σταθερή ταχύτητα του κέντρο του κύκλου, αφετέρου περιστρέφεται με σταθερή γωνιακή ταχύτητα γύρω από αυτό) όσο και η ορμή του. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα μπορούσε άραγε και πειραματικά η σχέση απροσδιοριστίας του Χάϊζεμπεργκ να έχει πρόβλημα σαν μια λάθος απαισιόδοξη πρόβλεψη; Αλλά αυτό το ερώτημα ας το αφήσουμε για άλλη φορά. Φιλικά Μάκης

Αγαπητέ Heal Έχεις δίκαιο και πολύ σωστά «το έπιασες» το τρύκ. Είναι σαν να θεώρησα μέση ταχύτητα και άρα τη θέση χ στο περίπου και όχι επακριβώς. Μόνο που σε ορισμένα πανεπιστημιακά συγγράμματα οι σχέσεις χ=υt και Τ=λ/υ περνούν απαρατήρητες ή σε άλλα χρησιμοποιώντας πειστικότερα το πρότυπο της παλλόμενης χορδής στην δεύτερη σχέση μας δικαιολογούν το υ σαν σταθερό συντελεστή εξαρτώμενο από τη φύση του υλικού της και στη συνέχεια αυτό γίνεται και ταχύτητα ηλεκτρονίου στην έκφραση της κινητικής του ενέργειας και κατ’ επέκταση στην αντικατάσταση του μήκους κύματός του. Φιλικά Μάκης

Αγαπητέ Heal Όταν τα δύσκολα γίνονται απλά, άνθρωποι που διαθέτουν κοινό νου πάντα συμφωνούν. Δες τώρα ένα αντίθετο παράδειγμα στο οποίο ένας φυσικομαθηματικός τύπου Schroediger θέλει να σου πει κάτι απλό με τον δυσκολότερο όμως τρόπο (ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει ή …κοινώς μας δουλεύει!). Θεωρώ έναν κύκλο ακτίνας α που κυλίεται πάνω σε έναν άξονα χ και περιγράφω την εξίσωση της καμπύλης που διαγράφει ένα εσωτερικό σημείο το οποίο βρίσκεται σε απόσταση από το σημείο επαφής b<α. Ας υποθέσουμε κατά μεγάλη προσέγγιση ότι ο κύκλος παριστάνει την τομή ενός σύνθετου σωματιδίου και το σημείο την υλική περιοχή ενός τμήματός του (που μπορεί να είναι ένα άλλο σωματίδιο). Οι παραμετρικές εξισώσεις της τροχοειδούς καμπύλης του υλικού σημείου - σωματιδίου είναι: χ = αφ-bημφ,ψ = α-bσυνφ. Λύνοντας την κάθε μία ως προς b και εξισώνοντας καταλήγω στη σχέση ψ-α = συνφ* (χ-αφ)/ ημφ ή ψ = α+σφφ(χ-αφ) {1}. Επειδή φ=ωt, ω=2π/Τ, λ=υT και χ=υt, το φ=2πχ/λ. Αν αντικαταστήσω στην {1} το φ, μετά παραγωγίσω δύο φορές και ένα τμήμα της το αντικαταστήσω με βάση την {1} (μια τεχνική που γίνεται στην εξίσωση Schroediger) τότε παίρνω μια εξίσωση της μορφής: d^2(ψ)/dχ^2–2ψ+2*[1+α(1-2π/λ)]/ημ^2(2πχ/λ)=0 {2}. Αν τώρα στην {2} αντικαταστήσω το λ από την εξίσωση του De Broglie (E=h^2/2mλ^2) και επεκτείνω και γω την σχέση στο τρισορθογώνιο σύστημα συντεταγμένων, τότε θα πάρω μια εξίσωση με το ανάδελτα, την μάζα του σωματιδίου, την κινητική του ενέργεια, την σταθερά του Planck που θα μοιάζει πολύ με μια εξίσωση τύπου Schroediger. Μπορώ στη συνέχεια να μιλήσω για το ψ^2 (δηλ. την πιθανότητα να βρεθεί το υλικό σημείο – σωματίδιο μέσα σε ένα στοιχειώδη όγκο dV του χώρου) ή να προχωρήσω και σε μυστήρια τροχιακά! Έτσι λοιπόν που τις έκανα αγνώριστες τις αρχικές απλές παραμετρικές εξισώσεις ή εκείνη την πονηρή {1}, με την εξαφάνιση του b, ποιος μπορεί να διακρίνει την απλή γεωμετρική ή πιθανόν φυσική σημασία του αρχικού προβλήματος βλέποντας την μαθηματική εξίσωση πυθίας {2}; Τώρα αγαπητέ Κώστα ίσως να με καταλαβαίνεις καλύτερα. Φιλικά Μάκης

Αγαπητέ dkef Οι δύο ενδιαφέρουσες συνδέσεις που παραθέτεις είναι πολύ κοντά στις απόψεις μου. Για παράδειγμα, ήδη από το 1978 (τουλάχιστον) υπάρχουν μεταφράσεις και στα Ελληνικά Αμερικάνικων βιβλίων που επιβεβαιώνουν ότι κάτω από ευνοϊκές συνθήκες ένα ποζιτρόνιο μπορεί να σχηματίσει ένα «άτομο» υδρογονικού τύπου (με ένα μόνο ηλεκτρόνιο και το ποζιτρόνιο στη θέση του πρωτονίου) γνωστό ως άτομο ποζιτρονίου (positronium). Όσον αφορά τη δική μου άποψη, ξεκινάει από μια βασική υπόθεση που λέει ότι αν υπάρχει πράγματι μία θεωρία ενοποίησης αυτή πρέπει να στηρίζεται σε μια απλή γεωμετρική λύση και να αποδέχεται σαν μοναδικά δεδομένα την ύλη (δηλ. έναν απαραμόρφωτο στο δομικό της λίθο χώρο) και το κοινό σε όλους χαρακτηριστικό της που είναι η αέναη κίνησή της. Όλες οι άλλες παρατηρούμενες δυνάμεις και τα λεγόμενα πεδία πρέπει να αναχθούν στις διάφορες μορφές κίνησης και σε κρούσεις. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι μιλάμε για ροή ύλης. Κάθε ένα λοιπόν από τα φαινόμενα για τα οποία μιλήσαμε και όλες οι μαθηματικές σχέσεις που περιγράφουν αυτά και άλλα πειραματικά δεδομένα πρέπει να μπορούν να εξηγηθούν στη βάση αυτών των ελάχιστων παραδοχών και να είναι μέσα στο σύνολο των δυνατοτήτων της φύσης. Για παράδειγμα η εξίσωση του Schroediger με τα ημίτονα και συνημίτονά της θα μπορούσε να εξετασθεί στη βάση της έκκεντρης περιστροφής μια σφαίρας ή ενός σύνθετου σφαιροειδούς σώματος που το κέντρο ή ο άξονας περιστροφής βρίσκεται εντός ή εκτός αυτού. Και αυτή τη θεώρηση δεν είναι τόσο δύσκολο να την ελέγξει κανείς, ούτε χρειάζεται να την περιβάλλει με κάποιο μαθηματικό μυστήριο. Δεν ξέρω αν διευκόλυνα τους προβληματισμούς σου. Φιλικά Μάκης

Αγαπητέ Heal Πολύ φοβάμαι (!) ότι στο τέλος κάπου θα συμφωνήσουμε. Ένα άλλο που δεν αναφέρουν δικά μας πανεπιστημιακά συγγράμματα είναι ότι η κύρια και εκμεταλλεύσιμη πηγή παραγωγής ποζιτρονίων δεν είναι η διέλευση υψηλής ενέργειας φωτονίων μέσα από τα ηλεκτρικά πεδία των πυρήνων αλλά η διάσπαση πολλών ασταθών σωματιδίων, όπως του ραδιενεργού ισοτόπου του φωσφόρου P30 ή εκείνης της ραδιενεργής γλυκόζης που εισάγεται στο αίμα του εξεταζόμενου κατά την διαγνωστική μέθοδο του λεγόμενου ποζιτρονιακού τομογράφου (PET) που αναφέρθηκες παλαιότερα. Εδώ όπως βλέπεις πρόκειται για ένα αυθόρμητο φαινόμενο χωρίς να υπάρχει το παραμικρό «ζόρισμα» στην παραγωγή ποζιτρονίων και στην ακολουθούμενη «εξαϋλωση». Άρα δεν βλέπω πως παραποιώ τις λέξεις και δεν τις χρησιμοποιώ με την ορολογία της φυσικής. Εκτός και αν εννοείς με τη φράση «αυθόρμητη διάσπαση» μια διάσπαση σωματιδίου σε ένα εντελώς απομονωμένο περιβάλλον. Τότε όμως δεν μιλάνε για τη φύση αλλά για μια αποστειρωμένη ιδέα. Πού ακριβώς λοιπόν εντοπίζεις το λάθος μου σ’ αυτά; Σε μένα ή σ’ αυτούς που τάχουν κάνει κουβάρι (για να μην πω τίποτα άλλο!) και έχουν τυλιχθεί μέσα του; Φιλικά Μάκης

Αφού επιμένεις αγαπητέ dkef θα με υποστείς….. Αν επιμένω συχνά σε ιστορικά στοιχεία της φυσικής επιστήμης είναι γιατί οι εκφραστές της πολιτικής εξουσίας (δηλ. οι τεχνίτες –όχι της αλήθειας αλλά- της πειθούς και της σκοπιμότητας) μας θέλουν πρόβατα ανιστόρητα, γιατί η ιστορία είναι μεγάλος δάσκαλος και σε οπλίζει με πείρα και δικαιολογημένη επιστημονική υποψία. Η ιστορία λοιπόν δείχνει ότι όσες φορές κάποιοι θριάμβευσαν για σωματίδια χωρίς μάζα αναγκάστηκαν στο τέλος να τα μαζέψουν. Τελικά με την ισοδυναμία μάζας και ενέργειας έχουν βρει προς το παρόν την (ανήσυχη) ησυχία τους! Σταδιακά λοιπόν και με την δύναμη της επανάληψης φθάσαμε στις μέρες μας όπου η μάζα (σαν χώρος απαραμόρφωτος και ανόλεθρος) κατάντησε ενέργεια που μετριέται σε eV ή MeV. Αλλά τόσο ο μακρόκοσμος όσο και ο μικρόκοσμος επιμένουν ότι άμαζα πράγματα (εκτός από τον κόσμο των Πλατωνικών μαθηματικών ιδεών!) δεν υπάρχουν. Οι αντίπαλοι έχουν περιοριστεί στο φωτόνιο γιατί ακόμη και για το νe (e-νετρίνο) άλλοι λένε ότι έχει μάζα 0 και άλλοι μας κάνουν την χάρη να παραδεχθούν μάζα, έστω και μικρότερη από 0,2keV. Δες τώρα για την περίφημη εξαϋλωση. Κατ’ αρχήν όλοι αποδέχονται ( και ο Heal το ανέφερε) ότι τόσο το ηλεκτρόνιο όσο και το ποζιτρόνιο είναι σταθερά (μέχρι στιγμής σωματίδια) και άρα δεν διασπώνται. Τότε πώς αντιδρούν και μας δίνουν φωτόνια; Προφανώς αυτό εικάζεται, χωρίς καθαρά να ομολογείται, ότι προκύπτει από την αντιστρεψιμότητα των φυσικών φαινομένων και εδώ από την λεγόμενη δίδυμη γένεση. Μια τέτοια αποδοχή όμως έρχεται σε λογική αντίφαση με τον νόμο της εντροπίας και του χάους που πολλοί απ’ αυτούς αποδέχονται αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα! Τι εξήγηση όμως δίνουν στο φαινόμενο της δίδυμης γένεσης. Αντιγράφω από πανεπιστημιακό σύγγραμμα που διδάσκεται: «Η δίδυμη γένεση, ή η δημιουργία ζεύγους, ανακαλύφθηκε από τον Anderson το 1932. Κατά το φαινόμενο τούτο ένα (sic!) φωτόνιο εξαφανίζεται (sic!!) παρουσία ύλης (εννοεί αυτής του ατομικού πυρήνα), η οποία παίζει μόνο καταλυτικό ρόλο (πολύ sic κι’ αυτό) και αντικαθίσταται από ένα ζεύγος σωματιδίων. Το ζεύγος τούτο είναι ένα ηλεκτρόνιο και ένα ποζιτρόνιο». Παρακάτω αναφέρει (εδώ λέει και αλήθειες για τις εσωτερικές τους αντιφάσεις αλλά ας τα βρούνε) ότι «η εξίσωση του Schroediger είναι το κβαντομηχανικό ισοδύναμο της διατήρησης της ενέργειας μη λαμβανομένης υπόψη της σχετικότητας», όμως αυτό εδώ δεν μας απασχολεί. Το μέγα ολίσθημα που κάνει είναι ότι δεν πρόκειται για ένα φωτόνιο αλλά τουλάχιστον για δύο που είναι το σύνηθες. Κι’αυτό γιατί κατά την (ανάδρομη) εξαύλωση σε σχεδόν ακίνητα ηλεκτρόνια πρέπει να ισχύει και η διατήρηση της ορμής, δηλ. όπως λέει ένα άλλο βιβλίο του Berkeley η γενική και πειραματικά επαληθευμένη σχέση είναι: e(+) + e(-) = nγ φωτόνια, με n συνήθως δύο. Αλλά ας δούμε και το ιστορικό στοιχείο. Στο φωτοηλεκτρικό φαινόμενο φωτόνια «ξεσκαρώνουν» ηλεκτρόνια, για ενέργειες μέχρι 0,5 MeV, στο φαινόμενο Copton το ανακλώμενο επί ελευθέρου ηλεκτρονίου φωτόνιο έχει πάντα μικρότερη συχνότητα του αρχικού (ενέργειες μέχρι 1 MeV περίπου) και από το κατώφλι των 1,02 MeV = 2mc^2 (m μάζα ηρεμίας ηλεκτρονίου) έχουμε την λεγόμενη δίδυμη γένεση αλλά για μεγάλες ενέργειες και Ζ πυρήνων έχουμε τη λεγόμενη φωτοδιάσπαση του πυρήνα στα νουκλεόνιά του, δηλ και πάλι «ξεσκάρωμα» μέχρι διάσπασης. Μ’ αυτή την αλληλουχία της αλληλεπίδρασης των φωτονίων με την ύλη, ένα κοινό μυαλό δεν πρέπει να σκεφθεί μήπως δεν πρόκειται για δίδυμη γένεση αλλά για ένα νέο ξεσκάρωμα προς την μια και την άλλη μεριά δύο ίσων σε μάζα σωματιδίων (ηλεκτρονίων) τα οποία έχουν κάποιες (κατοπτρικά συμμετρικές ιδιότητες; Γιατί δεν προβληματίζονται πάνω σ’ αυτή τη λογική; Ίσως επειδή το να σκεφτόμαστε πάντα το μυστήριο είναι για ορισμένους η καλύτερη λύση. Αυτοί μας θεωρούν ακόμη παιδιά. Φιλικά Μάκης

Αγαπητέ Heal Η φυσική και Σωκρατική ευγένεια που σε διακρίνει (πάντα να συμφωνείς κατ’ αρχήν, διαφωνώντας τελικά στην ουσία) δεν στεναχωρεί ποτέ τους άλλους. Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω μερικές φορές είναι η κατά περίπτωση (αναγκαστική) συμφωνία σου με ορισμένους που θεωρούν τη βάση της αστροφυσικής εκτός θέματος. Αλλά και αυτό ας είναι το έλασσον … μέχρι να γίνει κατανοητό απ’ όλους η χρησιμότητα για την αστροφυσική «καθαρά φυσικών» πληροφοριών. Και τώρα στο θέμα μας. Η λέξη «αντιύλη» με τις παραλλαγές της έχει μια ιστορία χιλιάδων ετών πίσω της. Στην εποχή μας αναζωπυρώθηκε το θέμα μετά την Γαλλική επανάσταση και κυρίως στις αρχές του 19ου αιώνα μετά την Σοβιετική επανάσταση, τότε που, κατά την άποψή μου, ορισμένοι ημιμαθείς πολιτικοφιλόσοφοι υπέταξαν και πάλι την επιστημονική σκέψη για την ύλη στις σκοπιμότητές τους ενώ οι άλλοι, αντιδρώντας στην «αλεργία» που τους προκαλεί η λέξη, ανακάλυψαν την μυστήρια «αντιύλη» που εξαφανίζει «από προσώπου γης την ύλη». Εμείς σήμερα δυστυχώς πληρώνουμε αυτές της σκοπιμότητες, διότι στο πίσω μέρος του μυαλού των απλών και άδολων κατά βάση επιστημόνων η ύλη ταυτίστηκε με ένα ακαθόριστα κακό και αφοριστέο πράγμα. Σ’ αυτή τη διαμάχη εντάσσεται και η μαθηματική αποφυσικοποίηση της φυσικής στη εποχή μας όπου φθάσαμε στο σημείο όχι απλά τα μαθηματικά να περιγράφουν τα φυσικά φαινόμενα αλλά και να τα παράγουν. Αυτό το φαινόμενο το αποκαλώ «λογιστικοποίηση της φυσικής». Όπως ο λογιστής που βλέπει (+) και (-) ποσά που προστιθέμενα εξαφανίζονται έτσι και εμείς έχουμε αποδεχθεί (+) και (-) ύλη που αφυλοποιείται. Στη φύση υπάρχουν αναλλοίωτα ποσοτικά μεγέθη είτε ως μέρη είτε ως σύνολα. Ενώ υπάρχουν διάφορες μορφές συμμετρίας δεν υπάρχουν π.χ αρνητικές αποστάσεις, ούτε αρνητικές ιδιότητες, ύλη που να αρνείται τον εαυτό της και πάντα τα όποια προϊόντα στο πρώτο μέλος είναι ίσα με τα μετασχηματισμένα στο δεύτερο. Με αυτή την έννοια μίλησα για αδόκιμους όρους που όταν καθιερωθούν οδηγούν σε φαινόμενα επιστημονικής ψύχωσης και άκαμπτων εμμονών, απονεκρώνοντας τις λέξεις και τα μαθηματικά σύμβολα από το φυσικό τους υποκείμενο, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό πολλές φορές που σε μια εξίσωση π.χ που δεν έλυσε ή δεν κατανόησε ούτε ο δημιουργός της εμείς να προτείνουμε λύσεις που οδηγούν σε μαύρες τρύπες και τα συναφή. Φιλικά Μάκης Υ.Γ Θα μπορούσα να επικαλεστώ πανεπιστημιακά συγγράμματα σαν παράδειγμα παραποιημένης παρουσίασης ενός φυσικού φαινομένου κατά την «αφυλοποίηση» ηλεκτρονίου-ποζιτρονίου, όσο και κατά την ανάδρομη αντίδραση της δίδυμης γένεσης, αλλά ήδη καταχράστηκα τον χώρο.

Αγαπητέ dkef Η απάντηση του Michio Kaku (με τις μύχιες κακότητές του!) δεν διαφέρει από τη δική μου αν ισχυριζόμουν ότι, ως συνήθως, ο θεός έκανε και πάλι λάθος. Γιατί και αυτό θα ήταν μια δική μου επιστημονική «κακοτεχνία» μια και δεν πιστεύω ούτε σ’ αυτόν, ούτε στο θεό του, ούτε στη μεγάλη έκρηξη! Φιλικά Μάκης

Ένας πανεπιστημιακός καθηγητής φυσικής είπε ότι όποιος προσδιορίσει επακριβώς το τι είναι «ύλη» θα πάρει και βραβείο Νόμπελ. Αν λοιπόν αυτό είναι τόσο δύσκολο άλλο τόσο και περισσότερο είναι να προσδιορίσουμε την έννοια της «αντιύλης». Ορθολογικά σκεπτόμενοι η λέξη αντιύλη θα έπρεπε να σημαίνει κάτι που είναι αντίθετο της ύλης. Και αυτό, εννοιολογικά, είναι το κενό. Παρά ταύτα επικράτησε αυτός ο μη κυριολεκτικός όρος να σημαίνει διάφορα άλλα πράγματα και γι’ αυτό οι αντιφάσεις είναι προφανείς. Άλλοτε το αντισωματίδιο έχει μόνο αντίθετο φορτίο, ή, αν είναι ηλεκτρικά ουδέτερο, πρέπει να έχει αντίθετο βαρυονικό αριθμό κλπ. Υπάρχουν όμως και ουδέτερα σωματίδια (π.χ το ουδέτερο πιόνιο) που θεωρείται «αντισωματίδιο του εαυτού του»! Μέχρι ποία όμως τάξη μεγέθους μπορούν να υπάρχουν αντισωματίδια μια και ακούμε για μόρια και αντιμόρια; Μήπως υπάρχουν και αντιγαλαξίες που επίσης δεν τους συναντάμε στο παρατηρούμενο σύμπαν, ή οι γαλαξίες είναι αντιγαλαξίες του εαυτού τους, είναι το όριο των προβληματισμών των σημερινών θεωριών. Έτσι και αν ακόμη κρατήσουμε τη βασική ιδιότητα των σωματιδίων και αντισωματιδίων να «εξαϋλώνονται», δηλ. να μετατρέπονται σε ακτινοβολία γ (με μηδενική μάζα ηρεμίας) και αυτό δεν είναι αρκετό να χαρακτηρίσει την αντιύλη. Για παράδειγμα η «εξαύλωση» ενός συστήματος πρωτονίου-αντιπρωτονίου συνήθως δεν δίνει ακτινοβολία γ αλλά μεσόνια. Έχει παρατηρηθεί σε πείραμα ότι ένα τέτοιο μεσόνιο (θετικό πιόνιο) μεταπίπτει σ’ ένα νετρίνο και σε ένα θετικό μιόνιο και αυτό με τη σειρά του σ’ ένα ποζιτρόνιο και δύο νετρίνα, για τα οποία οι ενδείξεις λένε ότι έχουν μάζα. Κατά την άποψή μου λοιπόν ο όρος αντιύλη, (ακόμη και αντισωματίδιο) είναι αδόκιμος. Πρέπει να μιλάμε δηλ. για συγκεκριμένα (έστω και βραχύβια) σωματίδια που τα χαρακτηρίζει συγκεκριμένη συμμετρία ιδιοτήτων ως προς κάποια άλλα. Διαφορετικά όλο το οικοδόμημα της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής και όλων των θεωριών συμμετρίας κλονίζεται υπό το φως και των νέων παρατηρήσεων. Φιλικά Μάκης

Αγαπητέ Ησίοδε Κατ’ αρχήν και βέβαια εννοούσα την «εποικοδομητική φιλική διαφωνία» μας….που πρέπει (και εδώ συμφωνώ με τους διαφωνούντες) να γίνεται με λόγια κατά τον δυνατόν απλά και κατανοητά. «Ξεπεζεύοντας και ψηλαφίζοντας» λοιπόν και γω (εδώ και χρόνια) έμαθα να μην αδικώ ούτε τους συγκαλυμμένους μυστικιστές, σαν τον Αριστοτέλη. Έτσι, αν παρέθετες όλη τη σχετική παράγραφο (Φυσικά Α, 203b στίχοι 15-30) θα διαπιστώναμε όλοι ότι ο Σταγειρίτης αναφέρει πέντε κυρίως λόγους στους οποίους στηρίζεται η πίστη μας για την ύπαρξη του απείρου και αυτό απέχει πολύ από το να λέμε "πιστεύεται, για όσους μάλιστα μελετούν το ζήτημα, το να είναι κάτι άπειρο έχει πέντε(διαστάσεις)..., διότι η λέξη μέσα στην παρένθεση, που είναι δική σου, αλλοιώνει εντελώς αυτό το νόημα. Όταν πάλι λέμε ότι «το άπειρο δεν έχει αρχή…αλλά φαίνεται (θεωρείται) ότι είναι η αρχή των άλλων» πρέπει να γνωρίζουμε και τη σκόπιμη Βαβέλ της γλώσσας μας που επισημοποιήθηκε το 402 πΧ (εισηγητές ο Αρχίνους και ο Ευκλείδης) από την μεταχουντική δημοκρατία των 30 τυράννων. Κάποιοι Ίωνες, σαν τον Μέλισσο, όταν έλεγαν «άπειρο» εννοούσαν αυτό που δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει μια συγκεκριμένη αρχή και πέρας ή οποιοδήποτε σημείο του μπορεί να θεωρηθεί σαν αρχή και πέρας συγχρόνως, όπως ένα σημείο κύκλου ή σφαίρας. Άλλοι πάλι (όπως και οι Πυθαγόρειοι), λέει ο Αριστοτέλης, όταν έπαιρναν το άπειρο σαν αρχή, εννοούσαν μιά υλική διάδα (ίσως από δύο σφαίρες σε επαφή, στις οποίες η εντατική κατάσταση, από την κίνηση που τις δένει, περνάει και κυκλοφορεί από την μία στην άλλη). Το σημερινό σύμβολο του απείρου και η Πυθαγόρεια σχέση 0+∞ = 1 αυτό ακριβώς υπονοεί. Διότι το να υποθέσει κάποιος την υλική μονάδα είναι σχετικά εύκολο. Το δύσκολο και το πρωτότυπο της σκέψης είναι (χωρίς ± φορτία) να συνθέσεις τον επόμενο υλικό σχηματισμό. Τώρα, όσον αφορά τον χρόνο και αν έχουμε χρόνο… μπορούμε να πούμε πώς ακριβώς τον περιγράφει ο Αριστοτέλης και να κάνουμε σύγκριση με την άποψή σου. Φιλικά Μάκης

Επειδή τρέφω μια ιδιαίτερη αδυναμία για κάθε άνθρωπο της προσπάθειας και της δουλειάς, κάνω την ίδια αυτοκριτική με τον KOTS και θα προσπαθήσω και γω να μεταδώσω την όποια φτωχή μου γνώση μαθαίνοντας. Έτσι προς χαρά μερικών(!!) θα επιδοθώ, μετά από ένα μικρό προοίμιο, και σε έναν «εμφύλιο» με τον φίλο μου Ησίοδο (επειδή και μερικά δικά του «μου έκατσαν βαριά»). Είναι αλήθεια ότι για κάποιον που καιρό δουλεύει στο μυαλό του μια νέα ή ελαφρώς νέα θεωρία ή άποψη, υπάρχει ο κίνδυνος «προστατεύοντας τα κεκτημένα του» να του γίνει έμμονη ιδέα ή να επιζητά επιβεβαιώσεις φέρνοντας «στα μέτρα του» απόψεις παλαιότερων και νεότερων επιστημόνων. Αυτό εκφράζει κατά βάθος και μία άλλη αναγκαιότητα κοινωνικής αποδοχής από τους παλαιότερους που δεν ανέχονται εύκολα τις μεγάλες τομές γιατί αλλιώς θα πρέπει να παραδεχθούν τα μικρά ή μεγάλα λάθη τους. Εκείνο όμως που είναι η «λυδία λίθος» και φαίνεται να ισχύει ακόμη, είναι η απλότητα μιας θεωρίας σε σχέση πάντα με το ίδιο ή και καλύτερο αποτέλεσμα και αυτό δεν φαίνεται πολλές φορές παρά με την πάροδο του χρόνου. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τραβάμε από τα μαλλιά αυτές τις απόψεις αποδίδοντας ακόμη και σε μυστικιστές του παρελθόντος λόγια που δεν είπαν. Βάζοντας μέσα σ’ αυτή την προβληματική και τον εαυτό μου, θα προσπαθήσω να εξηγήσω όσο γίνεται πιο απλά στον Ησίοδο σε ποιά ακριβώς σημεία της άποψης που εξέφρασε (δικής του ή όχι δεν έχει σημασία) αστοχεί, μερικά από τα οποία είναι πέραν κάθε αμφιβολίας. Κατ’ αρχήν φίλε Ησίοδε δεν απάντησες καθαρά στον Evans για την πηγή των δεδομένων σου (στα πανεπιστήμια εργασίες χωρίς αναφορά στις πηγές δεν γίνονται αποδεκτές!) αλλά ούτε και σε μένα που με ανάγκασες να αποκαλύψω (με μακρόσυρτες αναφορές) τον μυστήριο και «φοβερό αυτό τύπο» που λέγεται Αριστοτέλης (τον πιάνω από μακριά ξέρεις, γιατί είναι «το φαϊ μου» και «έχω κουβεντιάσει αρκετά μαζί του»!). Άρα η πηγή σου δεν είναι οι προσωκρατικοί αλλά οι αναφορές του Αριστοτέλη σ’ αυτούς και κυρίως οι δικές του απόψεις στα «Φυσικά Α». Μέχρις εδώ, πες μου πού συμφωνείς ή διαφωνείς και αν θέλεις να προχωρήσω και «στην νταμπακέρα», μπας και ζυγώσουμε λίγο και στο τι είναι χρόνος. Φιλικά Μάκης

Κύριε (ανώνυμε) KOTS Επειδή σε προειδοποίησα ότι «έπαψα να καταπίνω (ίσως λίγο αργά) ο,τιδήποτε «μου κάθεται στο στομάχι» αλλά εσύ αντί να γίνεις προσεκτικότερος στις εκφράσεις σου μου λες ότι κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου, κοίτα πόσο απρόσεκτος, θρασύς και αντιφατικός είσαι: Ενώ παριστάνεις τον ευγενικό λέγοντας «Σου μιλαω οσο πιο ευγενικα μπορω με επιχειρηματα και στην ελληνικη γλωσσα» αμέσως αυτοαναιρείσαι με τις καθώς πρέπει εκφράσεις: «Μηπως ανηκεις κι εσυ σ εκεινους τους αμωρους που θεωρουν οτι προερχομαστε απο το τριπλο συστημα του Σειριου? Ειμαι σιγουρος οτι τωρα διαβαζεις αυτα που γραφω οσο σιγουρος ειμαι οτι βλακωδως θα ξανακανεις τη κινηση να γραψεις. Μονο που οταν θα το κανεις αυτο θα σε παρακαλουσα να μιλησεις νεα ελληνικα και οχι ΜΠΟΥΡΔΟΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΑΣΑΦΗΝΕΙΕΣ». Άρα είσαι αντιφατικός γιατί αυτό δεν λέγεται ευγένεια. Είσαι θρασύς διότι όσοι έχουν τα κότσια να λένε τέτοια λόγια σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν, υπογράφουν με ολόκληρο το ονοματάκι τους για να εισπράξουν και το χειροκρότημα όταν θα έρθει η ώρα να κλείσουμε ταμείο. Είσαι τέλος απρόσεκτος για πολλούς λόγους οι κυριότεροι από τους οποίους είναι οι εξής: 1) Με ταυτίζεις με αυτούς τους μυθομανείς, τους αρχαιολάγνους και τους φαντασιόπληκτους (μερικοί από τους οποίους ντροπιάζουν και την επιστήμη τους για να κερδοσκοπούν σε βάρος των αφελών) που υποστηρίζουν διάφορα κουφά περί Σείριου, Αργούς και δεν συμμαζεύεται. Αυτό καταντάει και γελοίο όταν προσάπτεται σε έναν άνθρωπο που από όσα έγραψε σ’ αυτό το Forum προσπαθεί να αποκαθάρει ιδεολογικά τον υλισμό ακόμη και από αυτούς που το παίζουν υλιστές (τους γιαλαντζί υλιστές που είναι και οι πλέον επικίνδυνοι Δούρειοι ίπποι). 2) Σου έδωσα ένα συγκεκριμένο παράδειγμα για την λεγόμενη μπάλα του Μπάκυ και αντί να μπείς στον κόπο να την μελετήσεις λίγο και να μου πεις: "για στάσου ρε φίλε, εσύ δεν ξέρεις ούτε να μετράς. Στην μπάλα αυτή οι ακμές δεν είναι 60 αλλά 90", εσύ απέρριψες και την πληροφορία «χρυσάφι» που σου χάρισα απλώς και μόνο γιατί εσύ και η αθώα (κατά βάθος) παρεούλα σου που σε χειροκροτά, είστε προκατειλημμένοι γιατί έχετε την αφελή άποψη ότι «έτσι είναι τα πράγματα…επειδή έτσι νομίζουμε» και επειδή κάποιοι φροντίζουν να νομίζουμε. Αν ξαναπιάσεις λοιπόν έστω και μπάλα ποδοσφαίρου στα χέρια σου μέτρα τις ακμές της, έστω και αν σε παίζουν στο γήπεδό τους! Αν ήσουν κριτικό πνεύμα έπρεπε να εκφράσεις την απορία σου γιατί ο μεγάλος φυσικός που σου ανέφερα δεν έγραψε για τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά αυτής της φουλλερίνης. Εσύ όμως έχεις δάσκαλο που ξέρει καλά αρχαία Ελληνικά και στα λέει με τρόπο που ανοίγεις το στόμα σου και τον παραδέχεσαι. Μήπως τυχαίνει να είναι κανένας από εκείνους τους δύο της ΕΤ3 που όταν τους είπα ότι εκείνος ο Δημόκριτος που νομίζουν ότι υποστηρίζουν είναι Ηρακλειτικός, κόντεψαν να με φάνε; Ο ένας δε απ’ αυτούς λέει ότι μελετώντας τον Δημόκριτο από κείμενο που ανακάλυψαν βρήκε τρομερά πράγματα (τρομάρα του, αυτός δεν διάβασε ούτε και τους εγκυρότερους ομοίους του φυσικούς και φιλοσόφους που αποδέχονται ότι ο Δημόκριτος όπως και ο Υποκράτης το είχαν καμάρι τους που Ηρακλείτιζαν πιστότερα από όλους τους άλλους). Δεν προχωράω άλλο και στα «περί ηθικής του επιστήμονα» και κυρίως των εκκολαπτόμενων νέων διότι τότε, αν μπείς στον κόπο της αυτοκριτικής, θα στεναχωρεθείς πολύ, αν δεν αλλάξεις. Είσαι ακόμη πολύ νέος και άρα υπό διαμόρφωση γι’ αυτό μπορείς ακόμη να ελπίζεις ότι από «πονηρούλης» που προκαλώντας με, επιδιώκει έντεχνα τον εξοστρακισμό μου από το forum, μπορείς να γίνεις ένας υποψιασμένος άνθρωπος που δεν μασάει εύκολα. Ελπίζω τα Ελληνικά μου να είναι αυτή τη φορά κατανοητά. Σ’ ευχαριστώ για την προσοχή σου! Μάκης

Απάντησα σε συγκεκριμένους προβληματισμούς του Ησίοδου και έδωσα συγκεκριμένα παραδείγματα δείχνοντας πώς μπορούμε να κάνουμε κατανοητές και χρήσιμες στην πράξη τις δυσνόητες αρχαίες φιλοσοφικές, κοσμολογικές και ειδικότερα φυσικές αναφορές, μέσα από μία (ανάμεσα στις τόσες), θεματική ενότητα που εξακολουθεί να επιγράφεται «Αστρονομία, αστροφυσική και κοσμολογία». Δεν θα ήθελα να πυροδοτήσω κοκορομαχίες και αντιπαρέρχομαι πολλές άστοχες προσωπικές αναφορές διότι ενδιαφέρομαι πραγματικά για την ποιότητα του Forum. Θα παρατηρήσω όμως με μια δόση χιούμορ ότι αφότου έδωσα μια «λογική ψυχοσωματική εξήγηση» γιατί ο Αριστοτέλης πέθανε από ασθένεια του πεπτικού, έπαψα να καταπίνω (ίσως λίγο αργά) ο,τιδήποτε «μου κάθεται στο στομάχι»! Γι’ αυτό υπερασπίστηκα άδολα πριν τον Max Planck με τον οποίο σε πολλά διαφωνούσα και τον Ησίοδο τώρα με τον οποίο σε πολλά συμφωνώ. Η θέση μου είναι ότι, αν δεν είμαστε ψευτοεγωϊστές, σε πολλά που τώρα διαφωνούμε η γνώση του μέλλοντος θα μας διδάξει ότι κάποτε σαν νέοι «ποινικοποιούσαμε» την διαφορετική άποψη χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Αυτή τη νοοτροπία στο παρελθόν την πληρώσαμε με καθυστέρηση της επιστημονικής προόδου. Η διαφορά των προσωκρατικών από τους κλασσικούς πάνω στο γιατί φιλοσοφούμε ήταν (κατά δήλωση του κλασσικού Αριστοτέλη) «για να μας φύγει η άγνοια» και όχι «για τέρψη» ή επειδή δεν είχε άλλη δουλειά «και εσχόλαζε το γένος» του Αιγυπτιακού ιερατείου. Έτσι ακόμη και αν η αστροπαρατήρηση θεωρείται από πολλούς χόμπυ, θα μπορούσε καθώς η ευκρίνεια των οργάνων αυξάνεται να αποβεί και κοινωνικά χρήσιμη αν είναι συνεχής, ακριβής και τα αποτελέσματά της κοινολογούνται. Γιατί υπάρχουν και αυτοί που μπορούν να αξιολογήσουν επιστημονικά τις πολλαπλές παρατηρήσεις των ίδιων φαινομένων. Τέλος θα μπορούσα στον φίλο Ησίοδο να δώσω σαν κατεύθυνση και ένα άλλο στοιχείο που ίσως τον επηρεάσει στους προβληματισμούς του αλλά ίσως σε μια άλλη ευκαιρία «συμμορφούμενος» και με την απαίτηση για οικονομία του χώρου. Φιλικά Μάκης Υ.Γ KOTS είσαι και πονηρούλης!

Απουσιάζω αρκετό καιρό από το forum (παρά τη θέλησή μου) και τα μέλη του ας δικαιολογήσουν την μακρηγορία μου. Καθώς τον άγνωστο φίλο μου Ησίοδο τον πήραν μερικοί αμπάριζα θα προσπαθήσω να τον στηρίξω. Επειδή όμως αυτό θα γίνει με κριτική, αλλά πάντως παραγωγική, σκέψη δεν ξέρω αν θα τον ικανοποιήσω τελικά! Ο Ησίοδος έγραψε: «Δεν με διακατέχει καμιά αρχαιολατρεία, αλλά τα διδάγματα είναι διδάγματα, όσο παλαιά και άν είναι. Για το φαινόμενο της προσωκρατικής κοσμολογικής σκέψης και αντίληψης, δεν υπάρχουν ικανοποιητικά στοιχεία, που να επιτρέπουν μια ικανοποιητική εξήγηση του φαινομένου. Είναι μια αστήρευτη πηγή σκέψης, την οποία χρησιμοποίησαν και θα χρησιμοποιήσουν, όλοι οι μεγάλοι του πνεύματος και της επιστήμης». Λόγια που σε γενικές γραμμές τα δέχομαι με τις παρακάτω όμως επισημάνσεις: Ο Αριστοτέλης τον οποίο δεν αναφέρεις αλλά επικαλείσαι φράσεις του, ανάμεσα στα πολλά διφορούμενα (εσύ λέγε δίγλωσσα) μαργαριτάρια του είπε και το εξής εγωϊστικό: «Κατά ένα τρόπο οι πριν (από μένα) μίλησαν για τα πάντα κατά ένα τρόπο δεν είπαν τίποτα». Τι εννοούσε άραγε και τι υποσχέθηκε ότι θα αποφύγει αλλά τελικά δεν το κατόρθωσε; Ο δάσκαλός του ο Πλάτωνας χώρισε σχηματικά και ιστορικά την φιλοσοφία, δηλ. την επιστήμη των αρχών και των αιτίων, στη διαλεκτική, στη φυσική και στην ηθική και μ’ αυτόν τον διαχωρισμό θα συμφωνήσω. Υποτίθεται ότι με τους προσωκρατικούς «εξαντλήθηκαν» τα δύο πρώτα στάδια ή τουλάχιστον αναπτύχθηκαν επαρκώς και ο ίδιος ο Πλάτωνας, με την καταλυτική επιρροή του Σωκράτη, πέρασε από τη φυσική στο στάδιο της ηθικής της φιλοσοφίας και άρα στο ηθικά πρακτέο της κάθε επιστήμης. Τα αποτελέσματα όμως τα είδε και τα βλέπει και σήμερα όποιος έχει μάτια και αυτιά ανοιχτά. Ο Αριστοτέλης κάλυψε με «επιστημονικότερο» τρόπο τα δύο τελευταία στάδια αλλά σ’ όλο του το έργο είναι εμφανή τα σημάδια της διαλεκτικής, που θαυμάζουν πολλοί όπως και ο Ησίοδος. Δια-λεκτική όμως για μένα ( το λέει άλλωστε και η λέξη) σημαίνει διγλωσσία, δηλ. παράθεση όχι λογικών αλλά λογικοφανών επιχειρημάτων. Έτσι, αντί να απαλλάξει ο Σταγειρίτης την επιστήμη από τον συμβολισμό των θεολογικών απόψεων, όπως διατείνεται, (με τα δημόσια πάντα γραπτά του) έφτιαξε και εδραίωσε για αιώνες μία λογική που στα κρίσιμα σημεία της είναι γρυφώδης. Π.χ « Άπασα η φύση ίσως έχει μόνο ύλη», αλλά «το όν γεννιέται από το μη όν». Αυτό αλλοιώνει τη θεωρία του Δημόκριτου που ταύτιζε το όν με το άτμητο της ύλης και το μη ον με το κενόν. Γι’ αυτό και ο Αριστοτέλης έγινε το αγαπημένο παιδί των κβαντιστών. Πρέπει όμως να αναγνωρίσουμε ότι ο Αριστοτέλης, αν και δίγλωσσος δεν ήταν ήρωνας ούτε τόσο διαστρεβλωτής όπως ο Πλάτωνας. Σεβάστηκε σε κάποιο βαθμό τον Δημόκριτο αποδίδοντας σε ορισμένες περιπτώσεις σχεδόν πιστά τη θεωρία του Αβδηρίτη. Και επειδή μερικές φορές τους διαβάζουμε από στημένες ή υποκειμενικές μεταφράσεις και κάνουμε άδικη κριτική «σ’ αυτά τα αρχαία καλόπαιδα» ότι δεν μας λένε σχεδόν τίποτα συγκεκριμένο και επιστημονικά χρήσιμο, θα σας δώσω δύο ενδιαφέροντα και αδημοσίευτα παραδείγματα. Ο Δημόκριτος λέει κάτι που κάτω από το σημερινό φως της επιστήμης ανατρέπει τη λεγόμενη διαλεκτική σκέψη έτσι όπως αυτή νοείται σήμερα μετά τα έργα του «ιδεαλιστή» Χέγκελ και του «υλιστή» Έγκελς. Ένας από τους βασικούς νόμους της διαλεκτικής αυτής είναι η μεταβολή της ποσότητας σε ποιότητα. Και οι δύο αυτοί διανοητές γενικεύοντας τα επιτεύγματα της χημείας της εποχής τους υποστήριξαν την άποψη ότι η ποιοτική αλλαγή π.χ σε μία χημική ένωση είναι αποτέλεσμα της ποσοτικής αλλαγής των μερών της μετά από προσθήκη ή αφαίρεση. Σήμερα είναι γνωστό στη χημεία ένα φυσικό έλαιο όπου το τετρασθενές στοιχείο του ενώνεται με τέσσερες ρίζες κατά τις διαγώνιες ενός τετράπλευρου. Αν όμως οι δύο διαδοχικές ρίζες βρεθούν διαγώνια τότε έχουμε ένα τεχνητό αλλά σταθερό στη φύση έλαιο με εξόφθαλμα διαφορετικές χημικές ιδιότητες. Δηλαδή ο Δημόκριτος, ακόμη και με τα περισωθέντα αποσπάσματά του, εξακολουθεί να είναι πιο επίκαιρος και πιό χρήσιμος από πολλούς που φιλοσοφούν για τέρψη, ιδιοτέλεια ή πολιτική σκοπιμότητα καθώς είχε πει, (κατά τον Αριστοτέλη), ότι η ποικιλία των φυσικών σωμάτων οφείλεται στο σχήμα, στην ΤΑΞΗ και στην στροφή. Και για να μην υπάρχει αμφιβολία λέει: «διαφέρει γαρ το μεν Α του Ν σχήματι το δε ΑΝ του ΝΑ τάξει το δε Ζ του Ν θέσει» ( «τροπή» είναι η λέξη του Δημόκριτου). Το επόμενο όμως παράδειγμα είναι συγκλονιστικότερο γιατί κατά δήλωση του γνωστού σας φυσικού Hugh D. Young (Πανεπιστημιακή φυσική, 8η έκδοση) υπόσχεται πολλά. Παραθέτω ένα κομμάτι από το παραπάνω σύγγραμμα: «Οι τρόποι με τους οποίους συνδυάζονται τα άτομα για να σχηματίσουν μόρια ή κρυστάλλους προσδιορίζονται από τις διατάξεις των ηλεκτρονίων εντός των ατόμων. Δύο γνωστές κρυσταλλικές μορφές του άνθρακα είναι ο γραφίτης και το διαμάντι. Πρόσφατα έχει βρεθεί μια τρίτη κατηγορία δομών, οι φουλλερίνες ή τα φουλλερένια. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγεται ένα ιδιαίτερα σταθερό μόριο με 60 άτομα διατεταγμένα στις κορυφές ενός πολύεδρου αποτελούμενο από 12 πεντάγωνα και 20 εξάγωνα, όπως ακριβώς μία μπάλα ποδοσφαίρου. Η δομή αυτή ονομάζεται μπάλα του Μπάκυ ή «φουλλερίνη μπακμίστερ», προς τιμήν του Buckmister Fuller, κατασκευαστή των σύγχρονων γεωδαιτικών θόλων. Η έρευνα των ιδιοτήτων των φουλλερινών συνεχίζεται με εντατικούς και ταχείς ρυθμούς. Πρόκειται για εξαιρετικά ανθεκτικά υλικά. Οι φθοριούχες ενώσεις τους, όπως η C60F60 (ονομαζόμενη μπάλα τεφλόν), παρουσιάζουν άριστες λιπαντικές ιδιότητες. Άλλες χημικές ενώσεις των φουλλερινών λειτουργούν ως αγωγοί, άλλες ως μονωτές ή ημιαγωγοί, ακόμη και ως υπεραγωγοί. Υπάρχουν ενδείξεις ότι μερικά σύμπλοκα φουλλερινών εμφανίζουν σιδηρομαγνητισμό παρά τη μη ύπαρξη μετάλλων, φαινόμενο που δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ προηγουμένως. Η παγίδευση ατόμων μέσα στον τρισδιάστατο κλωβό μιας φουλλερίνης αποτελεί το αντικείμενο συνεχιζόμενης έρευνας που υπόσχεται νέες δυνατότητες χημικής δράσης». Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι άνευ σημασίας και γω να σας μιλούσα άσκοπα τόσο καιρό κατά το παρελθόν, αν στην μπάλα του Μπάκυ (αλλά και σε κάθε τέτοια μπάλα ποδοσφαίρου) δεν υπάρχει μία «δαιμόνια σύμπτωση». Η απόστασή του κέντρου της από κάθε μια των 60 ίσων ακμών της δεν ήταν (και με βάση όσα σας έλεγα) ακριβώς ίση με 3Φ, όπου Φ ο χρυσός αριθμός. Ένας δηλ. από σας που έχει μελετήσει σε βάθος τους αρχαίους ( ή έστω τις θέσεις μου στο asrovox) αντί να χάνει χρόνο με τη μέθοδο της τυχαιότητας και των δοκιμών θα τους έλεγε να δημιουργήσουν ενώσεις σε χαρακτηριστικές αποστάσεις όπως τα πολλαπλάσια (ή οι δυνάμεις) του Φ. ( «Ψυχής έστιν λόγος εαυτόν αύξων», Ηράκλειτος). Γι’ αυτό λοιπόν μη ζητάτε φίμωση αν κάτι δεν σας είναι προσωρινά γνώριμο. Αφήστε τα λουλούδια να ανθίσουν υποστηρίζοντας πάντα και σταθερά μία έρευνα χωρίς χειραγώγηση και μικρόψυχες σκοπιμότητες. Φιλικά Μάκης

Αγαπητέ κ. Κατσαμάκα Η άποψή μου διατυπώθηκε σε ενίσχυση των θέσεων του Ησίοδου που κι’ αυτός συμφωνεί ότι απόψεις σαν το Big Bang δεν είναι και τόσο αθώες. Η επιστήμη σε θέματα με φιλοσοφικές και κοινωνικές προεκτάσεις ήταν πάντοτε (εκτός ελάχιστων βραχύβιων φωτεινών περιόδων μέχρι που να ανασυνταχθεί το ιδεαλιστικό στρατόπεδο) το πιο «αθώο και ανυποψίαστο μακρύ χέρι της εξουσίας». Η προσφιλής της τακτική είναι: αναφερόμενη σε πεδία που είναι «μακράν της άμεσης εποπτείας» (στο πολύ μικρό ή στο πολύ μεγάλο) να καταλήγει σε βολικά για τους λίγους συμπεράσματα. Έτσι η κυρίαρχη άποψη σε κάθε χρονική περίοδο γίνεται ο επιστημονικός φακίρης των ανήσυχων μυαλών καθώς τους αφαιρεί την εποπτεία. Και επειδή γνωρίζει κατά βάθος ότι αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να διαψευστεί και να υποχωρήσει, ανασυντάσσεται συνεχώς μέχρι τελικής πτώσεως βελτιώνοντας και αυτή τις μεθόδους της (η αντεπανάσταση έχει πάρει πολλά διδάγματα από τις Ιωνικές επαναστατικές ιδέες, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Ευάγγελος Ρούσος στο βιβλίο του για τον Ηράκλειτο). Αυτή είναι μια αόρατη (για τους πολλούς) πάλη που δεν ομολογείται φανερά. Δες λίγο ποιοί είναι οι μεγάλοι χορηγοί αυτών των απόψεων από αρχαιοτάτων χρόνων. Ο αγαθός Πλάτωνας ενώ λέγεται ότι για τους μη έχοντες το πολύ-πολύ να έβγαζε δίσκο (όπως στις σημερινές εκκλησίες) τα «έπαιρνε χοντρά» από τους συγγενείς και φίλους του, πρωτοστάτες των τριάκοντα τυράννων, Καλίες και κατασκευαστές όπλων και πολεμικών πλοίων. Οι επικούρειοι δεν τους αποκαλούσαν τυχαία Διονυσιακούς (ο Πλάτωνας υπήρξε και δάσκαλος του Διονυσίου γνωστού τύραννου της Σικελίας). Ο Αριστοτέλης (αναντάν μπαμπαντάν) είχε χορηγό το Φίλιππο και τον Μέγα Αλέξανδρο (κορόϊδα ήταν να γίνουν αυτάρκεις, αυτεξούσιοι - αυτοδιαχειριζόμενοι σαν τον Ηράκλειτο ή να δουλεύουν παράλληλα και στο γιαπί . Ο Πλούταρχος, ο ιστορικός που πολλοί επικαλούνται, ήταν Αρχιερέας του Μαντείου των Δελφών και δε συμμαζεύεται…. Εσύ όλα αυτά τα «περνάς στο ντούκου»; Δες σήμερα γύρω σου τι γίνεται. Δείξε μου έστω και μία έρευνα που αντιστρατεύεται τις κυρίαρχες απόψεις και έχει τύχει οικονομικής ενίσχυσης. Αγαπητέ Νίκο πρέπει να συμφωνήσεις ότι ο αγώνας όχι μόνο είναι άνισος αλλά και «σικέ» όπως στο ποδόσφαιρο. Η «παράγκα» πάντα δούλευε και δουλεύει «εν κρυπτώ». Σκέψου και μερικά άλλα σαν κι’ αυτά:. Είδες ποτέ κανένα ακριβές σχήμα για το ηλεκτρόνιο, το πρωτόνιο ή έστω το μόριο; Το να διαπιστώνουμε ότι φαινόμενα συμβολής έχουμε και στα υλικότατα ηλεκτρόνια όπως και σε μεγαλύτερα σωμάτια αλλά για εξήγηση να χρησιμοποιούμε την κυματική μέθοδο (και όχι κάποια άλλη) παρουσιάζεται σαν ενισχυτική απόδειξη για την κυματική φύση του φωτός. Για μένα αποδεικνύει ότι τα μαθηματικά σαν εργαλείο τέθηκαν στην υπηρεσία του αφηρημένου, γιατί ο λύκος στη αντάρα χαίρεται. Η λεγόμενη σταθερά του Planck ενώ αρχικά ορίζεται σαν στροφορμή του ηλεκτρονίου (δηλ. γινόμενο τριών μη μοναδιαίων ποσοτήτων), στα μυαλά μας έχει καταλήξει σε μια μοναδιαία παγκόσμια σταθερά διότι έχει έμμεσα αφυλοποιήσει την ύλη. Γιατί δεν προχωράνε ένα βήμα παραπέρα και να εξετάσουν ποιό μικρότερο υλικό σωμάτιο προσέδωσε στο ηλεκτρόνιο αυτή τη στροφορμή ή γενικότερα την κινητική του κατάσταση; Διότι η έννοια του αφηρημένου πεδίου τους βολεύει καλύτερα. Έτσι αντί να σκεφθούμε μήπως η μάζα είναι ένας χώρος συγκεκριμένος που μεταβιβάζει ή μετασχηματίζει την κίνηση λέμε ότι ο τανυστικός λογισμός και οι διάφορες αφηρημένες μαθηματικές δομές αποδεικνύουν την ισχύ της άυλης ή διυστικής κυματικής θεωρίας και μετασχηματίζουν κατά αποδεικτικό και σίγουρο τρόπο τα διάφορα πεδία. Εγώ δεν πήρα ικανοποιητικές απαντήσεις σε τέτοιου είδους εύλογες απορίες και έχω κάθε δικαίωμα να είμαι αιρετικός και υποψιασμένος. Αυτό δεν πρέπει να σε ενοχλεί αλλά να σε προβληματίσει στην όποια προσωπική σου έρευνα. Όχι μόνο δεν έχεις να χάσεις τίποτα αλλά θα κατανοήσεις καλύτερα και τις αδυναμίες των κυρίαρχων απόψεων που δέχεσαι. Φιλικά Μάκης Υ.Γ Επειδή θα λείψω για λίγες μέρες ίσως αργήσω να ανταπαντήσω (αν βέβαια χρειαστεί).

Αγαπητέ Ησίοδε Πολλές φορές υποστήριξα την άποψη ότι η πολιτικοοικονομική σκοπιμότητα και γενικότερα η πυραμιδοειδής εξουσιαστική κοινωνική διάταξη χειραγωγεί την επιστήμη. Ορισμένα δηλ. από τα ισχυρά οικονομικά λόμπυ προδιαγράφουν τα πλαίσια και τα όρια της επίσημης άποψης στα κρίσιμα κοσμολογικά και φυσικά θέματα, καθώς ακόμη και οι κάποτε δυνατοί, υποκύπτοντας στις ανάγκες και στην ανθρώπινη φύση τους, δέχονται να συναινέσουν σε ένα πολιτικό παιχνίδι που λέει: «Σου επιτρέπω να σκέφτεσαι την αλήθεια αλλά όχι και να την λες δημοσίως». Οι πιο σοφοί όμως και οι έχοντες εμπειρία αυτής της επιστημονικής απάτης, αν δεν μιλήσουν θα σκάσουν, διότι η αλήθεια έχει την δύναμη να ελέγχει και τη συνείδηση (για όσους βέβαια διαθέτουν). Έτσι αναγκάζονται να μιλούν με τον σύγχρονο συμβολισμό της Πυθίας που από την φιλοσοφία του αφηρημένου μετακύλισε στα σύγχρονα ελιτίστικα αφηρημένα μαθηματικά, επαληθεύοντας την ρήση του Εφέσιου που έλεγε: «Ο άρχοντας (της επιστήμης, δηλ. ο σοφός) που το μαντείου του βρίσκεται στους Δελφούς (παλιά ήταν και η έδρα του χρήματος της συμμαχίας) ούτε λέγει ούτε κρύπτει, αλλά σημαίνει (δηλ στο επισημαίνει, γιατί αλλιώς «θα σκάσει»!) Οι περισσότεροι από τους καλόπιστους επιστήμονες δεν μπορούν να αποδεχθούν αυτήν την άποψη όχι πάντα εξ αιτίας της θέσης τους στην πυραμίδα αλλά επειδή δεν το χωράει το μυαλό τους ή δεν θέλουν να αποδεχθούν ότι εδώ και χιλιάδες χρόνια οι «ξύπνιοι μας δουλεύουν». Έτσι, σ' έναν κόσμο που από παλιά έχει εμπορευματοποιήση τα πάντα, αυτοί πιστεύουν ότι οι αγαθοί τους δίνουν τζάμπα original γνώση (το ακριβότερο εμπόρευμα) και ανυποψίαστοι βρίσκουν ικανοποιητικές τις επιστημονικοφανείς κάθε φορά εξηγήσεις χωρίς να στέκοντα κριτικά, με τις όποιες δυνάμεις τους, απέναντι σε θεωρίες που υποκρύπτουν σκοπιμότητες. Όσοι όμως (δυστυχώς ελάχιστοι) έμαθαν ή τους έμαθαν να διαβάζουν και από την ανάποδη την ιστορία ή μέσα από τα ψιλά της γράμματα, κατανοούν λόγια σαν κι’ αυτά « μιας παλιάς καραβάνας» (Αριστοτέλης «Περί φυσικής ακροάσεως» Α’): Αλλά αντίθετα (προς την κρατούσα άποψη), αν με τον «λόγο» μπορούν να ενοποιηθούν τα πάντα, τότε συμβαίνει να επικαλούμαστε τον Ηρακλειτικό λόγο. Δηλ. δεν υπάρχει καλή και κακή ύλη, αγαθό και μη αγαθό είναι…και όλα αποτελούνται από ίδιο «ένα».... Τότε οι κρατούντες, άρχισαν να σκανδαλίζονται και εξέφραζαν "απορίες" σαν κι’ αυτές: Δηλαδή δεν υπάρχει καλό και κακό «είναι» και άνθρωπος και άλογο (όπως και δούλος και ελεύθερος) είναι το ίδιο πράμμα; «Εθορηβούντο δε και οι ύστεροι των αρχαίων» ( εσύ λέγε «και οι κλασσικοί») μην τυχόν και τους συμβεί από το ίδιο πράγμα να αποτελούνται το ένα και τα πολλά. Γι’ αυτό «οι μεν την λέξιν μετερρύθμιζον, οι δε το έστιν αφείλον» δηλ. οι μεν «γραμματείς»(φίλοι του λόγου και κατ' επάγγελμα γραφιάδες) αλλοίωσαν την αρχική φυσική σημασία των λέξεων, οι δε φυσικοί («φαρισαίοι») αφυλοποίησαν την ύλη (αυτό είναι, και μην ψάχνεται άλλο, το μεγάλο αμάρτημα των πνευματικών προπατόρων μας που το "ρίξανε" στην Εύα την οποία ο μοναχοφάης - καλοπερασάκιας άνθρωπος της προσωπικής Ηδονής την αποκάλεσε Ζωή). Να λοιπόν που ξανά αποδεικνύεται ότι ο «κλέφτης» εξακολουθεί πάντα να χρησιμοποιεί την ίδια σίγουρη μέθοδο όταν ο αφελής νοικοκύρης δεν μπορεί να αποκαλύψει τον τρόπο διάρρηξης του μυαλού του! Φιλικά Μάκης

Αγαπητέ Heal Πολύ καλή η ανάλυσή σου και χρήσιμα τα στοιχεία που παραθέτεις. Η αναφορά μου στο φαινόμενο Compton έχει σαν κύριο σκοπό να τονίσει δύο πράγματα: 1) ότι ένας αιτιοκράτης πρέπει (λόγω και της ατέλειας των οργάνων) να διακρίνει με πολύ προσοχή τα ίδια από τα περίπου ίδια αποτελέσματα (φαινόμενα) γιατί άλλως θα συμπεράνει λάθος αίτια. 2) ότι μία τόσο μακρυνή ακτινοβολία είναι αδύνατο να φθάσει στη γη αδιατάρακτη ώστε με σιγουριά να συμπεράνουμε ότι ισχύει η σχετικιστική θεωρία ακόμη και για τα μήκη κύματος των ακτινοβολιών (και παραπέρα να στηρίζουμε σε μια συζητήσιμη παρατήρηση κοσμολογικά γεγονότα όπως η μεγάλη έκρηξη). Αντίθετα μάλιστα, αυτή η «ανέπαφη - ανεπηρέαστη ακτινοβολία» πρέπει να γεννήσει μία ακόμη αμφιβολία για την ορθότητα της σχετικιστικής θεωρίας, καθώς στο έντονα ιονισμένο περιβάλλον των αστέρων με τα υδρογονοειδή άτομά του, μπορούν να συμβούν πολλά φαινόμενα σκέδασης γνωστά με τα διάφορα ονόματα των μηχανισμών αλληλεπίδρασης των φωτονίων με την ύλη, χωρίς να προσθέσουμε και τα διάφορα καθοδόν «πεδία». Γενικά θεωρώ ότι τα πειράματα στη γειτονιά μας (στη γη και στο ηλιακό μας σύστημα) μπορούν με μεγαλύτερη σιγουριά να μας βοηθήσουν στην κατανόηση και των μακρυνών φαινομένων γιατί μπορούμε να έχουμε συμπεράσματα σε συνειδητά μεταβαλλόμενο ή σταθερό περιβάλλον. Για παράδειγμα γνωρίσαμε με πειραματική απόδειξη ότι τα φάσματα φωτοβολούντων στερεών και υγρών είναι πάντοτε συνεχή ενώ των αερίων γενικά γραμμικά. Αυτό μας βοήθησε στην σωστή ερμηνεία του φάσματος του αστέρα Puppis κ.λπ. Επειδή οι ιδιότητες των φασματικών γραμμών συνδέονται άμεσα με τα στοιχεία που τις εκπέμπουν είναι φυσικό τα φάσματα των μακρυνών αστέρων να είναι κυρίως γραμμικά. Όμως η βελτίωση της διακριτικής ικανότητας των φασματογράφων έδειξε σταδιακά ότι οι φασματικές γραμμές με την πολλαπλότητά τους δεν είναι και τόσο «γραμμές». Αυτό τι σημαίνει ότι από φυσικό τους ή το μεταξύ τους πλάτος έπρεπε βιαστικά να συμπεράνουμε ταχύτητες απομάκρυνσης γαλαξιών ; Αναγνωρίζω βέβαια ότι πολλές από τις επίσημες θεωρίες που αποδεχόμαστε θα εξακολουθήσουν να είναι κυρίαρχες (ή επιστημονικοφανείς), όσο οι αιτιοκράτες δεν διατυπώνουν μια απλή γεωμετρική σωματιδιακή θεωρία εξηγώντας (μεταξύ των άλλων) ότι και «φως προστιθέμενο σε φως θα μπορούσε να δώσει και σκοτάδι». Φιλικά Μάκης

Ο Heal έγραψε Αγαπητέ Heal Το ίδιο εύλογη και, από μια πρώτη ματιά, πιο πειστική φαίνεται η απάντησή σου. Όμως είναι σαν να υποστηρίζεις ότι καμμία από τις παρατηρούμενες ακτινοβολίες των μακρυνών σωμάτων δεν προέρχεται από σκέδαση Compton πρωτογενή ή μή. Αυτό έχω την γνώμη ότι ακόμη και ένας φανατικός υποστηρικτής της κβαντικής θεωρίας θα το θεωρούσε πολύ απίθανο, μια και το σύμπαν μας με τόση ανεξερεύνητη ύλη και τη βαρύτητα βασικά ανεξήγητη δεν φαίνεται να είναι και τόσο κενό. Σε ένα φασματοσκόπιο ή κάποιο άλλο σχετικό όργανο έχω την εντύπωση ότι για τα μακρυνά σώματα δεν μπορείς να διακρίνεις τις μεν από τις δε φασματικές γραμμές. Κατά την άποψή μου συμβαίνει το εξής: Η έκφραση Compton: (λ΄-λ)=λc*(1-cosθ)/mo*C (όπου λc=h/mo*C το μήκος κύματος Compton, h η σταθερά του Planck, mo η «μάζα ηρεμίας» του ηλεκτρονίου και θ η γωνία σκέδασης) ορθά αποφαίνεται ότι το παρατηρούμενο μεγαλύτερο μήκος κύματος λ΄(ή άλλως η μικρότερη νέα συχνότητα) οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη γωνία σκέδασης. (Το λάθος της βέβαια, κατά την άποψή μου, είναι ότι για να καταλήξει σ’ αυτή χρησιμοποιεί τόσο την κβαντική όσο και την σωματιδιακή - σχετικιστική υφή της ακτινοβολίας και αντί να πάρει καθαρά νόμους γεωμετρικής οπτικής με σχηματικές παραστάσεις του φωτονίου και του ηλεκτρονίου ακολουθεί την αποδεικτική οδό της μεταβολής της μάζας του σκεδαστή ηλεκτρονίου. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα που δεν θέλω να θίξω εδώ). Δες τώρα τι γίνεται, κατά την άποψή μου, όταν εκτελούμε το πείραμα στη γη και τι όταν σκεδαστής και φασματογράφος απέχουν τεράστιες αποστάσεις. Στο εργαστήριο λόγω μικρής απόστασης το φάσμα των γραμμών είναι συνεχές, γιατί είναι σαν να χτυπάς μια μπίλια του μπιλιάρδου με μια άλλη από το κέντρο της μέχρι το ακρότατο σημείο της επιφάνειάς της και να αποτυπώνεις στο φασματογράφο όλα ή τα περισότερα αποτελέσματα. Όταν όμως μία ακτίνα προέρχεται από πολύ μακρυά έχει μηδενική πιθανότητα να φθάσει σε μας αν κατά τη δημιουργία της η πορεία της δεν περνάει σχεδόν από το κέντρο της πηγής, δηλ. αν η γωνία θ δεν είναι κοντά στις 0 ή 180 μοίρες (διαφορετικά θα «ανιχνεύαμε» την ίδια πηγή σε πολλές μεριές ή τους δευτερογενείς μεγάλους ανακλαστήρες και όχι την πηγή). Σχεδόν μηδενική γωνία θ σημαίνει ότι το φωτόνιο προέρχεται από την επιφάνεια της πηγής με μικρό ή καθόλου σκεδασμό και αυτό οδηγεί, λόγω της έκφρασης Compton, σε πολύ μικρές διαφορές Δλ ή και σε μεγαλύτερες αλλά που προέκυψαν από συγκρούσεις «καθ’ οδόν». Γωνία θ κοντά στις 180 μοίρες σημαίνει ανάκρουση φωτονίου, με αρχική κατεύθυνση από την επιφάνεια προς το κέντρο της πηγής και πρωτογενείς διαφορές Δλ μέχρι 2*λc = 2*0,02426*10^-8 cm ή και μεγαλύτερες μετά από δευτερογενείς σκεδασμούς. Εμείς τώρα τι έχουμε κάνει; Έχουμε αντιστρέψει το πρόβλημα. Το μήκος κύματος που μετράμε, λέμε ότι είναι μεγαλύτερο διότι κατά την θεωρία της σχετικότητας η πηγή απομακρύνεται. Άρα η πηγή απομακρύνεται με ταχύτητα υ και αυτό το λ΄ που μετράμε προέρχεται από ένα λ τέτοιο ώστε να ισχύει η σχετικιστική σχέση: λ=λ΄*[1-(υ/c)^2]^0,5. Πάντως, από μερικούς απλούς υπολογισμούς για αρχικό λ=λc (και άρα νc = 1,23*10^20 Ηz που είναι λίγο πάνω από το κατώφλι των ακτίνων γ) και γωνία θ=180 μοίρες προκύπτουν «ταχύτητες απομάκρυνσης» μέχρι 0,94C που κάποιοι λένε ότι παρατηρούν. Προσπάθησα σε ένα θέμα κάπως δύσκολο να εκφραστώ απλά αλλά δε ξέρω αν τα κατάφερα. Ελπίζω ο Heal να τα απλουστεύσει σχολιάζοντας και να τα συγκρίνει με τα δεδομένα και τις παρατηρήσεις της ειδικότητάς του. Φιλικά Μάκης

Αγαπητοί φίλοι του astrovox Το θέμα βλέπω επανέρχεται. Σε παλαιότερη παρέμβασή μου είπα την άποψή μου την οποία θα επαναδιατυπώσω λίγο πιο αναλυτικά. Το βασικό ερώτημα είναι: σε ποιες παρατηρήσεις στηρίζεται η θεωρία της λεγόμενης Μεγάλης Έκρηξης; Στηρίζεται στη μικρότερη από την αναμενόμενη συχνότητα που παρατηρούμε για γνωστές στη γη ακτινοβολίες που εκπέμπουν τα στοιχεία διαφόρων μακρινών σωμάτων – πηγών. Για παράδειγμα όταν το ηλεκτρόνιο ενός ατόμου μεταπηδήσει από μια εξωτερική τροχιά σε μια εσωτερική τότε, εκπέμπεται μια ακτινοβολία με γνωστή συχνότητα ν . Αυτή η ακτινοβολία όταν από ένα μακρινό ουράνιο σώμα φθάνει σε μας έχει συχνότητα ν΄<ν. Υπάρχει λοιπόν μια θεωρητική εξήγηση που λέει ότι όπως στο ηχητικό φαινόμενο Doppler έτσι και στο οπτικό η συχνότητα είναι μικρότερη διότι το σώμα απομακρύνεται. Όσο μάλιστα γρηγορότερα απομακρύνεται η πηγή εκπομπής τόσο η ν΄ είναι μικρότερη. Έτσι, κάνοντας αναδρομή λένε ότι αφού τα πάνα απομακρύνονται μεταξύ τους, στο παρελθόν ήταν πιο κοντά και κάποια στιγμή τόσο κοντά ώστε όλη η ύλη του σύμπαντος να βρισκόταν σε μία περιοχή όσο περίπου το ηλιακό μας σύστημα. Τότε ήταν που έγινε η μεγάλη έκρηξη! Θα μπορούσαν τα πράγματα να είχαν έτσι αν η παρατηρούμενη μικρότερη συχνότητα οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στη συνεχή απομάκρυνση των γαλαξιών που υποθέτουν. Όμως δεν πρόκειται για ένα γεγονός που το χαρακτηρίζει η μοναδικότητα της ερμηνείας του. Οι ίδιοι παραδέχονται (και το γράφουν όλα τα πανεπιστημιακά βιβλία φυσικής) ότι στο φαινόμενο Compton όπου ένα φωτόνιο αλληλεπιδρά (ή συγκρούεται) με ένα ελεύθερο ή σχεδόν ελεύθερο ηλεκτρόνιο το σκεδαζόμενο φωτόνιο έχει μικρότερη ή το πολύ ίση ενέργεια με την αρχική. Δηλαδή γενικώς η συχνότητά του μετά την κρούση είναι μικρότερη της αρχικής. Γιατί λοιπόν να μην δεχθούμε ότι το μακρινό αυτό φωτόνιο έχει αλληλεπιδράσει (συγκρουστεί) με άλλα σωματίδια πριν φθάσει στη γή; Τι πιο λογικό; Φαίνεται λοιπόν ότι το να θέλουνε κάτι να είναι όπως τους συμφέρει έχει μεγαλύτερη ισχύ ακόμη και όταν εμφανώς δείχνει ότι γίνανε λογικά αντιφατικοί. Δηλαδή στα κρίσιμα φιλοσοφικά θέματα η ιδεολογία και η πολιτική ποδηγετούν την επιστημονική αλήθεια. Φιλικά Μάκης

Μάλλον έχεις δίκαιο μιά ..... και αποσιάζει και ο maxplanck. Φιλικά Μάκης

Σχετικά με αυτά που κατά καιρούς έχω αναφέρει, βρήκα στο διαδύκτιο μιά ενδιαφέρουσα εργασία (τουλάχιστον στο τμήμα της που παραθέτω). Από αυτήν προκύπτει μια ακτίνα νουκλεονίου πολύ κοντά στην ακτίνα ηρεμίας του ηλεκτρονίου, γεγονός που δημιουργεί ερωτηματικά για την μεγάλη διαφορά των μαζών ηρεμίας τους όπως παρουσιάζεται στα πανεπιστημιακά συγγράμματα (mp=1836.15152me). Ίσως κάποιος θα μπορούσε να μας διαφωτήσει περισσότερο. Ευχαριστώ. Φιλικά Μάκης Πυρήνες ατόμων.doc

...Ο ηλεκτρονικός δαίμων αλλοίωσε την τελευταία φράση "πολύ χρήσιμη".

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις και τις χρήσιμες παραπομπές, αν και ο Θεόφιλος κάπου πρέπει να κάνει λάθος (ίσως να συγχέει το χρόνο μεταξύ δύο φαινομένων με την περιοδικότητα σε ένα και το αυτό φαινόμενο). Επειδή από τους δικούς μου υπολογισμούς δεν προκύπτει max ν μεγαλύτερη από 10^23 Hz, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι αναφέρομαι σε συχνότητα ακτίνων γ και όχι σε συχνότητα που προκύπτει από τον τύπο του Planck για κοσμικές ακτινοβολίες μεγαλύτερων σωματιδίων. Αν παρά ταύτα οι ενέργειες στις οποίες αναφέρεται ο Heal (και η πηγή του) αφορούν ακτίνες γ, τότε θα πρέπει να δεχθώ ότι η c δεν είναι η μέγιστη δυνατή ταχύτητα στη φύση και κατά συνέπεια ότι στη σχέση E=hν λείπει η δυναμική ενέργεια του φωτονίου. Τότε όμως οδηγούμαστε σε ανάλογες εικασίες που υποστήριξε ο Dirac για την ολική ενέργεια του ηλεκτρονίου. Μια διευκρίνιση του Heal θα μου ήταν πού χρήσιμη. Φιλικά Μάκης